TO MARKETPLACE

Τις τελευταίες ,περίπου, 3 εβδομάδες περνάω τα πρωινά μου παπαριάζοντας βασιλόπιτα στον καφέ μου και χαζεύοντας αγγελίες στο Marketplace του Facebook. Έχοντας προσφάτως χάσει την δουλειά μου, ομολογώ πως δεν έχω καμία επιθυμία να αγοράσω τίποτα για τον εαυτό μου. Φροντίζω, βέβαια, να κάνω την ζωή και την πρωινή μου συνήθεια ομορφότερη ανανεώνοντας την βασιλόπιτα κάθε 5 μέρες και τον καφέ μου κάθε 2 ώρες.

Είναι ήδη 20 Ιανουαρίου και εγώ ακόμη νιώθω πως το δεύτερο μισό των Χριστουγεννιάτικων διακοπών είναι μπροστά μου. Συχνά, βάζω την πρωτοχροννιάτικη συναυλία της Βιέννης στο Youtube και κλαίω για τα καθίσματα του κοινού που ,φέτος, μείνανε άδεια. Ενώ την ώρα που βουτάω το τρίτο κομμάτι βασιλόπιτα στον καφέ σκέφτομαι τα δώρα που δεν πήρα φέτος.

Τίποτα, όμως, τελικά από όσα εμφανίζονται μπροστά μου στο Marketplace δεν θα μπορούσε να είναι το ιδανικό δώρο για τους αγαπημένους μου. Έχω ανακαλύψει, έως τώρα, τρία διαμερίσματα στην Βούλα με αλεξίσφαιρα τζάμια, ένα νεοκλασσικό στην Λιβαδειά, μια σειρά από αφρικανικές συλλεκτικές φιγούρες, μια σειρά από ρώσικες συλλεκτικές μπαμπούσκες και τρεις συλλεκτικές vintage Dior καμπαρντίνες. Η απογοήτευση μου μεγαλώνει μέρα με τη μέρα, όταν συνειδητοποιώ πως οι αγγελίες, δυστυχώς, ανανεώνονται με βραδείς ρυθμούς. Παίρνω τηλέφωνο την μαμά μου να της ανακοινώσω πως το χριστουγεννιάτικο της δώρο και το δώρο του μπαμπά, θα καθυστερήσουν. Της λέω για τους κούριερ που μαλακίζονται και για την Λάρισα που είναι 365 ολόκληρα χιλιόμετρα μακριά απ’ την Αθήνα. Της λέω πως πλάκωσε δουλειά και πως εκείνη η συνάδελφος που ήξερε έμεινε τελικά έγκυος. Σε δίδυμα.

Γνώρισα μια κοπέλα που κάνει διδακτορικό στο Ελσίνκι, την λένε Γιοχάνα και είναι από την Αθήνα. Πριν πάει στο Ελσίνκι ταξίδευε δύο χρόνια στην Ευρώπη. Μου είπε ότι ήθελε να διασπείρει κάτι που δεν ήταν ιός. Μετά συζητήσαμε για την Βαρκελώνη και για έναν κοινό μας γνωστό που ήταν παντρεμένος, αλλά τα είχε κρυφά με μια κοπέλα από την Βουλγαρία που έμενε στη Βαρκελώνη. Ο κοινός μας γνωστός περνούσε ,κάθε χρόνο, εκεί μαζί της περίπου δύο εβδομάδες. Τρώγανε κάθε μέρα τάπας. Μέχρι να τα σιχαθούνε.

Ήθελα να την ρωτήσω αν στο Ελσίνκι κάνουνε ice skating αλλά μου διέφευγε η λέξη στα Ελληνικά. Ήθελα να της πω ότι μ’ αυτό το ψοφόκρυο αν δεν κάνουνε ice skating θα πρέπει σίγουρα να αρχίσουνε να. Ήθελα, μάλιστα, να της προτείνω να ανοίξει ένα δικό της γηπεδο για ice skating όπου θα προσέφερε στους κατακόκκινους κουρασμένους Φινλανδούς ice skaters γύρο χοιρινό και ρετσίνα με κόκα κόλα. Δεν κατάφερα, όμως, να θυμηθώ ποτέ την λέξη στα ελληνικά. Η πτήση της Γιοχάνα έφυγε και εγώ δεν έμαθα ποτέ αν οι Φινλανδοί ασχολούνται με αυτό το ευεγενές άθλημα.

Σήμερα, έχοντας περάσει ακριβώς εικοσιδύο μέρες μέσα στο σπίτι μου, ξύπνησα με την φωνή του Αλέξη Κωστάλα στο μυαλό μου να μιλάει για διπλά και τριπλά λουπ. Ενώ, ξαφνικά την ώρα που έτρωγα ένα κομμάτι τυρόπιτα με κατίκι και ανθότυρο φώναξα δυνατά «Καλλιτεχνικό Πατινάζ».

Η Γιοχάνα είναι ακόμα στο Ελσίνκι. Νομίζω πως τώρα θα έχει ερωτευτεί έναν Φινλανδό με κόκκινα αυτιά. Θα έχουνε στην πυλωτή του σπιτιού τους ένα γήπεδο για ice skating. Το Φινλανδικό κούριερ θα τους φέρει αύριο την μηχανή για τον γύρο και η Γιοχάνα την ώρα που θα τρώει τα λιπάκια θα προσπαθεί να του πει πως αυτό στα ελληνικά λέγεται καλλιτεχνικό πατινάζ.