Η ομάδα 4Frontal καταπιάνεται για πρώτη φορά με ένα είδος που έχει ως στόχο του τη σάτιρα και την αμφισβήτηση της πολιτικής και κοινωνικής επικαιρότητας.

Εκπρόσωποι τύπου, επαναστάτες και πλυντήρια, ένα διαλεκτό υπουργικό συμβούλιο, ένα ηρωικό παρελθόν που κατασκευάζεται κατά το δοκούν, μπόλια, καντήλια και τύποι που μας απασχολούν περισσότερο απ' ότι θα θέλαμε σε μια παράσταση με κέφι, χορούς και τραγούδια.

Αν δεν χιονίζει, ή βρέχει, ή έχει πολλή ζέστη, ή σεισμό ή καταποντισμό ή συμφόρηση παντός είδους η παράσταση θα κάνει πρεμιέρα στις 14 Φεβρουαρίου.

Κείμενα: η ομάδα
Σκηνοθεσία: Θανάσης Ζερίτης
Δραματουργική επεξεργασία: Νεφέλη Μαϊστράλη
Σκηνικά/Κοστούμια: Γεωργία Μπούρδα
Μουσική επιμέλεια/σύνθεση: Σταύρος Γιαννουλάδης
Βοηθός σκηνοθέτη: Ελένη Τσιμπρικίδου
Φωτισμοί: Σεμίνα Παπαλεξανδροπούλου
Επιμέλεια κίνησης: Πάνος Τοψίδης
Μουσική διδασκαλία: Ευαγγελία Καρακατσάνη
Τραγούδι εισαγωγής: Ορφέας Πλάκας – Πριμικύριος

Γραφείο Τύπου & Επικοινωνία: Μαρία Τσολάκη
Φωτογραφίες: Ελίνα Γιουνανλή

Παίζουν: Τάκης Ζαχαριάδης, Χάρης Κρεμμύδας, Τατιάνα Άννα Πίττα, Νεφέλη Μαϊστράλη, Πάνος Τοψίδης

Η παράσταση επιχορηγείται από το Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού.

Πρεμιέρα: Δευτέρα 14 φεβρουαρίου

Τέλος Παραστάσεων: Τρίτη 5 Απριλίου
Δευτέρα & Τρίτη 21.15
BIOS Πειραιώς 84 Main +30 210 3425335

Διάρκεια παράστασης: 90΄

Τιμή Εισιτηρίου: 10 ευρώ (κανονικό) και 7 ευρώ (φοιτητικό, ομαδικό, ανέργων, ΑΜΕΑ, άνω των 65)

Ηλεκτρονική προπώληση:

https://www.viva.gr/tickets/theater/o-pedes-ellinon-ths-omadas-4frontal-sto-bios/

Το Bios θα λειτουργήσει αμιγώς ως χώρος υποδοχής πολιτών που έχουν εμβολιαστεί και με τις δύο δόσεις του εμβολίου κατά της COVID-19 ή έχουν νοσήσει εντός του τελευταίου εξαμήνου. Κατά την είσοδο των θεατών στους χώρους, θα γίνεται έλεγχος των απαραίτητων πιστοποιητικών καθώς και πιστοποιητικού ταυτοπροσωπίας (αστυνομική ταυτότητα, διαβατήριο, δίπλωμα οδήγησης).

Μια υστερική δασκάλα, με σαφείς επιρροές από το έργο του Ρομπέρτο Ατάιντε «Δεσποινίς Μαργαρίτα», διδάσκει σε μια τάξη θηλέων τη δεκαετία του 1950, προσπαθώντας να προετοιμάσει τις νέες κορασίδες για τον πιο σημαντικό ρόλο της ζωής τους… της συζύγου και μητέρας. Η γυναίκα οφείλει να είναι σεμνή, εργατική, να δείχνει κατανόηση, να μη γελά δυνατά, να θρηνεί διακριτικά και να κάνει πάντα παρέα με τις κατσαρόλες της.

Η ομάδα 4Frontal,έχοντας ανεβάσει πολύ τον πήχη και ειδικά με την τελευταία της παράσταση, τον «Μύρτo» του Παύλου Μάτεσι, επανέρχεται στη σκηνή του Θεάτρου του Νέου Κόσμου, αυτή τη φορά στην Κάτω σκηνή.

Στην παράσταση «Η εκπαίδευση εις τα του οίκου δια νεαράς κορασίδας», στο έργο που υπογράφει η Νεφέλη Μαϊστράλη, θίγεται η εξέλιξη της γυναικείας χειραφέτησης στην Ελλάδα, ενώ παράλληλα επικρίνονται τα κατάλοιπα της πατριαρχίας.

Ωστόσο, αν και το κείμενο παρουσιάζει ενδιαφέρον αναφορικά με τη θεματολογία του, ουσιαστικά αξιολογείται ως ελλιπές όσον αφορά τη δραματουργία του, ενώ εντοπίζονται και σημεία που κουράζουν τον θεατή. Παρ' όλα αυτά, κάποιες σκηνές είναι τόσο δυνατές και τόσο καλά ερμηνευμένες από τις τρεις ηθοποιούς, που το συνολικό πρόσημο της παράστασης δεν μπορεί παρά να είναι θετικό. Σ' αυτό συμβάλλει και το δυνατό της φινάλε.

Η Ελένη Κουτσιούμπα, η Νεφέλη Μαϊστράλη και η Αριστέα Σταφυλαράκη πραγματοποιούν μια μεγάλη αναδρομή και παρουσιάζουν γυναίκες που ξεχώρισαν από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα. Ξεκινούν από την Καλλιρόη Παρέν, την Κυβέλη, την Κοτοπούλη, τη Μελίνα Μερκούρη, την Άβρα Θεοδωροπούλου, τη Σωτηρία Βέμπο, τη Σαπφώ και την Ασπασία από τη Μίλητο, για να καταλήξουν σε κάθε γυναίκα, στην κάθε Αργυρούλα, που χωρίς τη θέλησή της παντρεύτηκε, κακοποιήθηκε και κατέληξε στη φυλακή.

«Ο μεγαλύτερος εχθρός της γυναίκας είναι η συνήθεια», θα πουν και, πράγματι, η φράση αυτή μοιάζει να ταιριάζει τόσο πολύ σε κάθε εποχή, ακόμη και σήμερα που, παρά την πρόοδο που έχει γίνει, η γυναίκα έχει περισσότερες υποχρεώσεις και απολαμβάνει λιγότερα προνόμια τόσο στο οικογενειακό όσο και στο επαγγελματικό περιβάλλον.

Ο Χάρης Κρεμμύδας και ο Θανάσης Ζερίτης συνυπογράφουν τη σκηνοθεσία, δουλεύοντας με τον κοινό κώδικα που έχει χτίσει η ομάδα όλα αυτά τα χρόνια και που συνεχώς εξελίσσεται.

Οι ερμηνείες των ηθοποιών είναι αξιοσημείωτες. Η υστερική δασκάλα της Αριστέας Σταφυλαράκη έχει αμεσότητα και μέτρο. Η Νεφέλη Μαϊστράλη είναι δωρική στις λιγότερο αβανταδόρικες σκηνές της παράστασης. Τέλος, η Ελένη Κουτσιούμπα δεν μπορεί παρά να συγκινήσει βαθιά τον θεατή με τον τελευταίο της μονόλογο.

Λιτά αλλά λειτουργικά τα σκηνικά και τα κοστούμια της Γεωργίας Μπούρδα με σαφή αναφορά στα κλασικά σεμεδάκια της γιαγιάς. Οι μουσικές του Σταύρου Γιαννουλάδη είναι μέσα στο πνεύμα της παράστασης, εξυπηρετώντας τη ροή της αφήγησης.

Συνολικά, η παράσταση των 4Frontal,πέρα από την καλλιτεχνική και θεατρική της αξία, είναι σημαντική τόσο κοινωνικά όσο και εκπαιδευτικά. Μας θυμίζει ότι η μάχη των γυναικών για ισότητα, πρέπει να συνεχιστεί.

Τα ακραία περιστατικά βίας που συγκλονίζουν τη χώρα μας τους τελευταίους μήνες, έχουν μετουσιώσει και τον ρόλο μας ως θεατές. Οι αλλεπάλληλες ειδήσεις σχετικά με γυναικοκτονίες και κάθε είδους κακοποίηση, όπως αυτή για τη γυναίκα που ξυλοκοπήθηκε από τον σύντροφό της και χαροπαλεύει στην εντατική με κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις, δεν μπορούν παρά να ενισχύσουν την ενσυναίσθησή μας. Το αίσθημα της οργής και της θλίψης, μας ακολουθεί ακόμη και κατά τη διάρκεια της παρακολούθησης μιας παράστασης σαν αυτή της ομάδας 4Frontal, που συνδέεται ως προς τη θεματολογία με τέτοια τραγικά γεγονότα. Εντούτοις, η προκείμενη παράσταση μπορεί να αποτελέσει την αφορμή για να αναλάβουμε την ευθύνη που μας αναλογεί και να εκριζώσουμε το πρόβλημα, αναλογιζόμενοι όλοι, γυναίκες και άνδρες, πώς αντιδρούμε καθημερινά.

Επιστρέφοντας από την παράσταση, η φίλη μου, υπεύθυνη έργου σε σταθμό ηλεκτροδότησης, μού διηγήθηκε μια ιστορία καθημερινής τρέλας που είχε ζήσει το ίδιο πρωί. Μαζί με συνάδελφό της, μετέβησαν για να αγοράσουν ειδικά παπούτσια, τα οποία χρειάζονται για την επιτήρηση του σταθμού. Η υπάλληλος του καταστήματος την ρώτησε με ειρωνεία τι τα χρειάζεται! Εκείνη, μια γυναίκα τι δουλειά έχει στο εργοτάξιο....

Κάπου εκεί, σαν ηχητικό χαλί, ακούγεται το τραγούδι των Χατζιδάκι- Γκάτσου «Καληνύχτα, Κεμάλ. Αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ. Καληνύχτα». Αλήθεια, πόσο θλιβερό που οι στίχοι αυτοί είναι σατανικά διαχρονικοί…

 

- Να σου πω, είπε ο Γιάννης.
- Να μη μου πεις, είπε η Ράνια.
- Ακούς; είπε ο Γιάννης.
- Όχι, είπε η Ράνια.
- Είπες ότι τελειώσαμε, εντάξει;
- Ναι, είπε η Ράνια.
- Και θέλω το πουλόβερ μου να φύγω, είπε ο Γιάννης.
- Στο διάολο, είπε η Ράνια. Κι άρχισε να κλαίει με λύσσα.

Ο Γιάννης και η Ράνια σε λίγη ώρα θα χωρίσουν. Πριν από αυτό θα κατασπαράξουν ο ένας τον άλλον σε μια σφοδρότατη αντιπαράθεση, με φόντο την Αθήνα και την Ελλάδα των αρχών της δεκαετίας του ’90.

Τα «Φτερά Μπεκάτσας» διαδραματίζονται σε μία περίοδο όπου οι καθημερινές ανάγκες των Ελλήνων έχουν πολλαπλασιαστεί απροσδόκητα εξαιτίας της υποτιθέμενης ευημερίας, καθώς η περίφημη εποχή της αλλαγής συμπαρασύρει στο διάβα της θεσμούς και αξίες.

Με σφιγμένα δόντια ακούμε τους ήρωες να αρθρώνουν με καθημερινό και τραχύ λόγο αλληλοκατηγορίες σε μια καθόλα συνηθισμένη διαμάχη που ηχεί στα αυτιά μας τόσο οικεία, όσο μια τηλεόραση ανοιχτή σ’ ένα συνοικιακό μπαλκόνι.

Σε μια μικροαστική κουζίνα ο Θανάσης Βαλτινός χωράει μια ολόκληρη εποχή. Μια εποχή μαζί με την ηθική που μας κληροδότησε, την ελληνική οικογένεια που ακόμα προσπαθούμε να διαπραγματευτούμε αλλά και τον θάνατο ενός έρωτα, που είναι πάντα επίκαιρος.

Συντελεστές της παράστασης

Σκηνοθεσία: Θανάσης Ζερίτης

Σκηνικά-Κοστούμια: Γεωργία Μπούρδα

Επιμέλεια κίνησης: Πάνος Τοψίδης

Σχεδιασμός φωτισμών: Σάκης Μπιρμπίλης

Βοηθός σκηνοθέτη: Χάρης Κρεμμύδας

Επιμέλεια βίντεο: Σελήνη Παπαγεωργίου, Μιχάλης Μαθιουδάκης
Τραγούδι παράστασης: Σπύρος Γραμμένος

Παίζουν οι ηθοποιοί: Σταύρος Γιαννουλάδης, Ελένη Τσιμπρικίδου

ΧΩΡΟΣ

Δώμα

24.01.2020 – 12.04.2020

ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ: 70 λεπτά

ΜΕΡΕΣ / ΩΡΕΣ

Παρασκευή 21:15

Σάββατο 21:25

Κυριακή 18:30

ΤΙΜΕΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ

Παρασκευή

Κανονικό 13€

Μειωμένο 10€

Σάββατο-Κυριακή

Κανονικό 15€

Μειωμένο 12€

Εισιτήρια για την παράσταση προπωλούνται

https://www.viva.gr/tickets/theater/theatro-neou-kosmou-doma/ftera-mpekatsas/

Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

www.nkt.gr

www.facebook.com/theatroneoukosmou

Πολλές φορές αναρωτιέμαι: «Τι κάνει μια παράσταση πετυχημένη;» Θέμα για μελέτη θα μου πείτε. Αν όμως, μπορούσαμε να το αποκωδικοποιήσουμε μέσα σε λίγες λέξεις, κάποιες από αυτές, ίσως, ήταν: η επικοινωνία, η ζωντάνια, η αμεσότητα, η επικαιρότητα, η φρεσκάδα, το ταλέντο, οι ιδέες, η συγκίνηση, η εγγύτητα και η  αισθητική.

Όλα αυτά τα απολαμβάνει ο θεατής στον «Μισ@νθρωπο» τον οποίο παρουσιάζει η ομάδα  4frontal, σε σκηνοθεσία του Σταύρου Γιαννουλάδη, στο Θησείον. Με εφτά χρόνια ιστορίας  κι έχοντας δώσει το καλλιτεχνικό τους στίγμα στον θεατρικό χάρτη της πόλης, τα μέλη της ομάδας παρουσιάζουν, αυτήν την περίοδο, έναν Μολιέρο on line! Το κοινό, όχι μόνο δεν υποχρεούται να κλείσει το κινητό του τηλέφωνο, αλλά προτρέπεται από τους ηθοποιούς να μπει στο facebook, να τραβήξει φωτογραφίες, να σχολιάσει, ακόμα, και να ανέβει στη σκηνή.

Με αφορμή αυτήν την ευφάνταστη παράσταση, συνάντησα τις τρεις πρωταγωνίστριες και ιδρυτικά μέλη της ομάδας, Ελένη Κουτσιούμπα, Αμαλία Νίνου και Αριστέα Σταφυλαράκη, σε μια απόπειρα βολιδοσκόπησης όλων, όσων κρύβονται πίσω από αυτήν την πολύ «facebook» παράσταση, που κάνει αίσθηση  έχοντας κερδίσει κοινό και κριτικούς.

 

Από τη δραματοποίηση διηγημάτων («Μουνής», «Οικογένεια Μπες-Βγες») σ’ ένα κλασικό θεατρικό έργο….

Αμαλία Νίνου: Δύο είναι οι σκηνοθετικές δυνάμεις  της ομάδας μας: ο ένας είναι ο Σταύρος Γιαννουλάδης κι ο άλλος ο Θανάσης  Ζερίτης.  Με τη δραματοποίηση διηγημάτων ασχολείται, κυρίως, ο Θανάσης. Ο Σταύρος έχει μια κλίση προς το κλασικό ρεπερτόριο, χωρίς αυτό που λέω να είναι κανόνας.

Ελένη Κουτσιούμπα: Η προηγούμενη σκηνοθεσία του Σταύρου ήταν ο «Βόυτσεκ» Γκέοργκ Μπίχνερ….Φέτος μας σκηνοθετεί στον «Μισάνθρωπο» του Μολιέρου.

Αμαλία Νίνου: Αλλά ο ένας παίζει στις σκηνοθεσίες του άλλου…(γέλια)

Ελένη Κουτσιούμπα: Ευτυχώς, δεν υπάρχει αντίρρηση σ’ αυτό.

 

Μολιέρος αλλιώς…

Αμαλία Νίνου: Τον κάναμε όπως τον καταλάβαμε και όπως θέλαμε να τον πούμε.

Αριστέα Σταφυλαράκη: Εγώ, δεν βρίσκω και μεγάλη διαφορά, έχουμε κρατήσει το κείμενο όπως έχει με ελάχιστες διαφορές. Οι χαρακτήρες και η πλοκή είναι ίδια.

Η μοναδική παράσταση που αντί να πείτε στο κοινό: «Απενεργοποιείστε τα κινητά σας τηλέφωνα» του λέτε :«Ενεργοποιείστε τα κινητά σας τηλέφωνα»

Αμαλία Νίνου: Στο αθόρυβο βέβαια! Ναι, το λέμε, γιατί το κινητό είναι μέρος της παράστασης. Έχουμε χρησιμοποιήσει αυτόν το διαδικτυακό κόσμο,  ο οποίος βοηθάει και εμάς, αλλά και την εξέλιξη της παράστασης. Προφανώς, υπάρχει και ένα όριο. Δεν θα μας είναι ευχάριστο να χτυπήσει κάποιο κινητό την ώρα που εξελίσσεται η δράση, γιατί αυτό θα αποσπάσει, τόσο τη δική μας προσοχή, όσο και την προσοχή του κοινού.

 

Ένας «Μις@νθρωπος» on line τέσσερις μήνες: ο απολογισμός για το τεχνολογικό πείραμα

Ελένη Κουτσιούμπα: Νομίζω, ότι είναι ένας τρόπος να μιλήσεις στους ανθρώπους, με τους κώδικες που αναγνωρίζουν και χρησιμοποιούν σήμερα. Δεν ζητάμε, δηλαδή, από τον θεατή να έχει διαβάσει το έργο, ή να έχει εμπειρία στο θέατρο. Του ζητάμε, όμως, να χρησιμοποιήσει ένα εργαλείο, που χρησιμοποιεί στην καθημερινότητά του, ως μέσο επικοινωνίας με εμάς, είτε τραβώντας μια φωτογραφία, είτε γράφοντας κάτι που σκέφτηκε κατά  τη διάρκεια της παράστασης.

Αμαλία Νίνου: Και μεταξύ τους βέβαια, γιατί έχουν ξεκινήσει οι διάλογοι και μεταξύ των θεατών.

Ελένη Κουτσιούμπα: Για μένα, πάντως, το πιο ουσιαστικό θα ήταν αυτοί οι άνθρωποι να γνωριστούν φεύγοντας. Θα το ήθελα πάρα πολύ! Όπως και το να ανοίξει ένα κανάλι επικοινωνίας με όλους μας, τελικά, κοινό και ηθοποιούς.

Αμαλία Νίνου: Όλο αυτό το «διαδικτυακό» πάντως, είναι κάτι που μας απασχολεί, γενικά, στη ζωή μας και το βρήκαμε ταιριαστό στο συγκεκριμένο έργο.  Συνήθως, θέλουμε το θέατρο διαχωρισμένο απόλυτα από τέτοια μέσα, όμως, δεν μπορείς να αρνηθείς ότι ζεις σ’ αυτή την εποχή και η επικοινωνία γίνεται μ’ αυτόν τον τρόπο.

Αριστέα Σταφυλαράκη:  Βέβαια, υπάρχει και κόσμος που  λέει «εγώ δεν πρόλαβα να ψηφίσω ή να μπω στο γκρουπ», γιατί ήθελα να παρακολουθήσω τι γινόταν στη σκηνή. Φυσικά,  κι αυτό είναι ένα πολύ σημαντικό feedback για εμάς. Διότι χρησιμοποιώντας την τεχνολογία με κριτική ματιά δεν μπορούμε να αγνοήσουμε τη μερίδα του κοινού, που, από επιλογή, αφήνει στην άκρη  το κινητό του για να παρακολουθήσει, με προσήλωση, την παράσταση. Παρ’ όλα αυτά, νομίζω, ότι οι περισσότεροι απολαμβάνουν το σημείο όπου βγάζουν φωτογραφίες την ώρα της παράστασης.

Αποξένωση VS Επικοινωνία στα social media

Ελένη Κουτσιούμπα: Είναι πολύ οριακό αυτό, γιατί, από τη μια, λες ασχολούμαι με το τηλέφωνό μου, άρα δεν βλέπω εσένα που είσαι εδώ, απέναντί μου, ταυτόχρονα, όμως, ασχολούμαι και με το τηλέφωνό μου κι αυτό το βλέπουν άλλοι τόσοι άνθρωποι, οι οποίοι μπορεί να είναι σε μια αντίστοιχη κατάσταση με εμένα και να μου πουν μια απλή κουβέντα που, αν έχει ειλικρίνεια, θα με φέρει πιο κοντά του/σου. Είναι σαν σε μια ζυγαριά νομίζω…Δεν μπορώ να πάρω θέση ακριβώς…

Αμαλία Νίνου: Βέβαια στα social media, υπάρχει και μια άλλη παγίδα. Νιώθεις ότι μπορείς να μιλάς και να φέρεσαι ανώνυμα, χωρίς  αυτό, όμως, στην πραγματικότητα να συμβαίνει. Και, ταυτόχρονα, δεν υπάρχει η ίδια η αμεσότητα. Ο κόσμος μπορεί να γίνει άγριος όχλος, χωρίς να αναλάβει την ευθύνη….

 Σύγχρονη διαδικτυακή βία VS Υποκρισία στην αυλή του βασιλιά επί Μολιέρου

Αριστέα Σταφυλαράκη: Αυτό ακριβώς μας ενέπνευσε και για την παράσταση, ώστε να χρησιμοποιήσουμε το facebook. Τι κάνουμε ουσιαστικά όλοι μας, εκεί; Φτιάχνουμε ένα προφίλ και παρουσιάζουμε στιγμές που θέλουμε, έναν εαυτό όπως τον θέλουμε, που, φυσικά, απέχουν, κατά πολύ, από την πραγματικότητα. Κρύβεσαι πίσω από μια οθόνη και κανείς δεν μπορεί να επιβεβαιώσει, αν αυτό που λες είναι αλήθεια. Κανείς δεν μπορεί να επιβεβαιώσει, αν αισθάνεσαι για παράδειγμα, πραγματικά χαρούμενος, ή αν θα ήθελες να είσαι. Αυτό είναι και το βασικό χαρακτηριστικό, που είναι κοινό με το έργο. Μιλάμε για ανθρώπους, οι οποίοι, επειδή βρίσκονται στην αυλή του βασιλιά, όλοι θέλουν να τα πηγαίνουν καλά με όλους και όλοι παλεύουν για το «φαίνεσθαι». Οι σχέσεις μεταξύ τους δεν είναι πραγματικές, όλοι  διεκδικούν τον έρωτα, αλλά χωρίς κανένα ρίσκο.

Αμαλία Νίνου: Επίσης, και στην αυλή και στον διαδικτυακό κόσμο υπάρχει αυτό το κοινό στοιχείο, της «ταμπέλας». Μπαίνει πολύ εύκολα η «ταμπέλα», τόσο στα social media, όσο και στον Μολιέρο.  Αυτή είναι η «ωραία», αυτή είναι η «γεροντοκόρη». Τα λένε οι ήρωες μεταξύ τους, κουτσομπολεύοντας ο ένας τον άλλον.

Φιλέντ:«Υπάρχουν περιπτώσεις, που η απόλυτη ειλικρίνεια καταντάει γελοία και δεν επιτρέπεται»

 Αμαλία Νίνου: Για μένα, η ειλικρίνεια είναι τεράστιο προτέρημα ενός ανθρώπου. Τεράστιο προτέρημα, όμως, θεωρώ και τον πολιτισμό. Δηλαδή, αν στο όνομα της ειλικρίνειας επιλέγεις να γίνεις προσβλητικός και να τραυματίσεις τον άλλον, πιστεύω πως είναι  μεγάλο λάθος. Υπάρχουν χίλιοι τρόποι να είσαι ειλικρινής, πραγματικά, χωρίς να χρυσώνεις το χάπι, χωρίς να γίνεσαι ισοπεδωτικός. Εγώ, αυτό ψάχνω στη ζωή μου, πώς μπορεί να συμβαδίζει η ειλικρίνεια με τον πολιτισμό.

Αριστέα Σταφυλαράκη:  Έχω, πολλές φορές, σκεφτεί, ότι η ειλικρίνεια συνοδεύεται από πολύ έντονα συναισθήματα. Στην παράσταση ο «Μισάνθρωπος» είναι ένας άνθρωπος που λέει εξ’ αρχής: «Εγώ τους μισώ τους ανθρώπους». Είναι, λοιπόν, πολύ δύσκολο να επικροτήσεις τη στάση του, όταν από την αρχή ξεκινάει με μια τόσο επικριτική άποψη, καθώς δείχνει ότι είναι έτοιμος να μιλήσει άσχημα και να σε προσβάλλει. Το ίδιο συμβαίνει και με τους καβγάδες. Όσο  δίκιο και να έχεις, όταν μιλάς άσχημα και φωνάζεις, δεν υπάρχει περίπτωση ο άλλος να σε ακούσει.

 

«Σκυλί που γαβγίζει δε δαγκώνει»

 Αμαλία Νίνου: Ένας άνθρωπος όταν λέει «Τους μισώ όλους», συνήθως, βρίσκεται σ’ έναν διαρκή αγώνα για να τους καταλάβει. Είναι σαν αυτό που κάνουν τα παιδιά. Βγάζουν μια αντίδραση θυμού,  όταν, στην πραγματικότητα, θέλουν να σου προκαλέσουν ένα άλλο συναίσθημα.

Ελένη Κουτσιούμπα: Λένε «δεν μ’ αγαπάς αρκετά» και γι’ αυτό πετάνε και σπάνε πράγματα…

Αμαλία Νίνου: Ναι, είναι μια συμπεριφορά, που έχουν πολλοί άνθρωποι, οι οποίοι κρύβονται πίσω από τον θυμό τους.

Ελένη Κουτσιούμπα: Ο Μισάνθρωπος, έτσι κι’ αλλιώς, μέσα από τη δική μας ανάγνωση, τουλάχιστον, δεν είναι ένας άνθρωπος, ο οποίος μισεί την ανθρωπότητα, επειδή όλοι είναι φαύλοι, ενώ αυτός είναι ο καλύτερος, αλλά γιατί θα ήθελε οι άνθρωποι να είναι πιο απλοί  πιστεύοντας στην ικανότητά τους ότι μπορούν να γίνουν καλύτεροι. Επίσης,  ο έρωτας που νιώθει για τη Σελιμέν μας δείχνει ότι είναι ικανός να αγαπήσει.

 

Η επιχορήγηση

Αριστέα Σταφυλαράκη: Αυτό ήταν από τα καλύτερα πράγματα που μας έχει συμβεί. Έχουμε να κάνουμε παράσταση με τόσους ηθοποιούς από τότε που ξεκινήσαμε. Ήταν μια πολυδάπανη παραγωγή, αν υπολογίσει κανείς όλους τους συνεργάτες, η οποία δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά.

Κάθε φορά, όμως, είναι μια νέα αρχή. Τίποτα δεν είναι δεδομένο. Δεν μπορείς να επαναπαυτείς στο γεγονός, ότι έχουμε εφτά χρόνια ιστορία, γιατί ο ανταγωνισμός στο χώρο είναι πάρα πολύ μεγάλος.

 

H 4frontal- Το σπίτι μας

Αμαλία Νίνου:  Η ομάδα είναι το σπίτι μου. Δεν μπορώ να φανταστώ τη δουλειά μου χωρίς τα παιδιά. Γιατί δεν είναι μόνο οι συναισθηματικοί δεσμοί και τα τόσα χρόνια γνωριμίας από τη σχολή, ακόμη. Είναι η κοινή αισθητική που ακολουθούμε. Η σχεδόν τυφλή εμπιστοσύνη, που νιώθουμε ο ένας για τον άλλον. Είναι ότι απελευθερώνεσαι τελείως από κάθε αίσθημα ανταγωνιστικό που μπορεί να υπάρχει. 

Ελένη Κουτσιούμπα: Έχουμε επέτειο δέκα ετών σε λίγο κι έχουμε δουλέψει πολύ για να τα πετύχουμε όλα αυτά, που λέει η Αμαλία. Τίποτα δεν είναι δεδομένο. Ποτέ. Είμαστε σαν μια οικογένεια με τα καλά και τα  άσχημά της.

Αριστέα Σταφυλαράκη: Πιστεύω ότι επαναπροσδιορίζουμε τη σχέση μας κι αυτό είναι πολύ σημαντικό. Κάθε φορά που γίνεται μια νέα παραγωγή, όσοι συμμετέχουν σ’ αυτή ξέρουν πολύ καλά γιατί το κάνουν. Αναλαμβάνουμε τις ευθύνες μας  κι αυτό κάνει τα πράγματα πολύ ξεκάθαρα.

 

Επόμενος στόχος….Το Μέγαρο...

Ελένη Κουτσιούμπα: Η αλήθεια είναι, ότι θα θέλαμε να έχουμε έναν χώρο, τόσο για τις πρόβες μας  για να μην τρέχουμε από εδώ και από εκεί, όσο και για να παρουσιάζουμε τις παραστάσεις μας. Επίσης, είμαστε πολλά άτομα, γι’ αυτό λέμε ότι χρειαζόμαστε ένα «Μέγαρο 4frontal»

Συνέντευξη: Γιώτα Δημητριάδη

Φωτογραφίες: Κοσμάς Ινιωτάκης

 

Ευχαριστούμε το «Αλώνι» Τριών Ιεραρχών 170, στα Πετράλωνα, για τη φιλοξενία της φωτογράφησης

Τελευταίες 7 παραστάσεις για τον "Μισ@νθρωπο" κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00

Στοιχεία Παράστασης:

Παραστάσεις: Δευτέρα και Τρίτη, έως 27 Μαρτίου

Ώρα Έναρξης: 21.00

Κλείστε τα εισιτήριά σας εδώ

Χώρος: Θησείον, Ένα Θέατρο Για Τις Τέχνες. Τουρναβίτου 7, Ψυρρή Τηλ.: 2103255444

Ταυτότητα παράστασης:

Μετάφραση: Νίκος Ζιώγας

Σκηνοθεσία - Μουσική : Σταύρος Γιαννουλάδης

Σκηνικά - Κοστούμια: Νίκη Ψυχογιού

Επιμέλεια κίνησης: Πατρίσια Απέργη

Φωτισμοί: Νίκος Βλασόπουλος

Επιμέλεια μακιγιάζ: Ρούλα Λιανού

Hair Styling: Κων/νος Κολιούσης

Βοηθός Σκηνοθέτη: Ελένη Τσιμπρικίδου

Φωτογραφίες: Σταύρος Χαμπάκης

Βίντεο-Προβολές: Χρυσούλα Κοροβέση, Μάριος Γαμπιεράκης

Ερμηνεύουν: Θανάσης Ζερίτης (Αλσέστ), Ελένη Κουτσιούμπα (Σελιμέν), Χάρης Κρεμμύδας (Ορόντ), Γιώργος Κισσανδράκης (Φιλέντ), Αμαλία Νίνου (Αρσινοέ), Κωνσταντίνος Πλεμμένος (Ακάστ), Αριστέα Σταφυλαράκη (Ελιάντ), Πάνος Τοψίδης (Κλιτάντρ).

 

Περικλής Γιαννόπουλος-Σοφία Λασκαρίδου: ένας τραγικός έρωτας. Μια μεγάλη αγάπη, από αυτές που τα κοριτσόπουλα ονειρευόμαστε να ζήσουμε, από αυτές που αναστενάζεις βαθιά όταν τις διαβάζεις στα άρλεκιν. Η μυθιστορηματική αυτοκτονία με την οποία επέλεξε εκείνος να κλείσει για πάντα αυτό το κεφάλαιο συγκινεί βαθιά ακόμη και σήμερα. Έναν αιώνα μετά οι 4Frontal, αυτή η απίθανη θεατρική ομάδα, αποφασίζει να μας παρουσιάσει επί σκηνής το love story. 

Καθοδηγητής του εγχειρήματος ο Παντελής Δεντάκης, ο οποίος, όπως μου ανέφερε, νιώθει λίγο σαν «μεγάλος αδερφός ή μπαμπάς» των παιδιών. Λίγες μέρες πριν από την πρεμιέρα μιλήσαμε με αφορμή τη συγκεκριμένη παράσταση για έρωτες, απογοητεύσεις και θέατρο. 

 Η οικογένεια 4Frontal 

Κάναμε τον «Μουνή» και έπειτα από δύο χρόνια μια παράσταση με τον τίτλο «Όλα τα μανιτάρια τρώγονται, αν και ορισμένα μόνο μία φορά». Έχουμε μια πάρα πολύ ωραία σχέση, οικογενειακή, σαν να είμαι λίγο ο μεγάλος τους αδερφός, ο μπαμπάς τους. Μαθαίνουμε πολλά ο ένας από τον άλλο, και εγώ από αυτούς και εκείνοι από μένα, ελπίζω. Είναι μια σχέση ανταλλαγής, μια πολύ ζωντανή σχέση, με τις συγκρούσεις μας και τις καλές μας στιγμές. Η ανταλλαγή είναι ουσιαστική, καθώς, όταν συμβαίνει, μπαίνουμε στη διαδικασία να σκεφτούμε και τα πράγματα εξελίσσονται ομαλά και σωστά. 

 Περικλής Γιαννόπουλος, ο «αυτόχειρας του Σκαραμαγκά»: τόσο κοντά και τόσο μακριά στους απανταχού ερωτευμένους… 

Οι μεγάλες ερωτικές ιστορίες δεν τελειώνουν ποτέ, περνούν στην αιωνιότητα. Αναφορικά με την πράξη της αυτοκτονίας, αυτή καθαυτή είναι κάτι άγριο και συνάμα θλιβερό. Όσο για την αυτοχειρία του Περικλή Γιαννόπουλου, γίνεται με έναν τρόπο ποιητικό, που φαίνεται ότι τον σκεφτόταν δέκα χρόνια πριν. Γράφει η ίδια η Λασκαρίδου ότι σε μια συνάντησή τους το πρώτο διάστημα της γνωριμίας τους, που είχαν πάει μια βόλτα στο Σκαραμαγκά, της είχε πει: «Αν ποτέ με εγκαταλείψεις, θα μπω σε αυτή τη θάλασσα καβάλα σε ένα άσπρο άλογο, αλλά, μην ανησυχείς, θα βάλω πέτρες στις τσέπες μου και το άλογο θα βγει […]» Βέβαια αυτό δεν ξέρουμε αν ήταν αληθινό. Το συγκεκριμένο love story εξάλλου είναι μια καταγραφή της Λασκαρίδου. Έχω την εντύπωση όμως ότι ταιριάζει με αυτό τον άνθρωπο, τουλάχιστον από όσο τον έχω μελετήσει και τον έχω καταλάβει. Όσον αφορά την εποχή μας, και σε σύγκριση με το 1900-1910, είναι πιο γειωμένη, πιο πεζή. Έχω την αίσθηση ότι στο πέρασμα του χρόνου ορισμένα πράγματα τα εντάσσουμε στη σφαίρα της ποίησης. Φαίνεται πως πλέον γινόμαστε πιο κυνικοί, πιο στεγνοί. Βέβαια ο έρωτας είναι έρωτας, δηλαδή οι εκρήξεις είναι πάντα ίδιες, απλώς στην εν λόγω ιστορία ο έρωτας μετουσιώνεται σε μια δημιουργία, σε ποίηση στην περίπτωση του Γιαννόπουλου, σε ζωγραφική στην περίπτωση της Λασκαρίδου. Μας ξενίζει λοιπόν η αυτοκτονία για έναν έρωτα, ωστόσο είναι κάτι που εξακολουθεί να συμβαίνει. 

Η αισθητική της παράστασης 

Εγώ λειτουργώ πάντα με βάση τη λογική της αφαίρεσης. Δεν μου αρέσει η φλυαρία. Θέλω οι θεατές να βλέπουν ένα χώρο που θα έχει σαφώς το χαρακτήρα του χώρου αλλά θα επιδέχεται συμπλήρωση. Αυτό ισχύει και για το χώρο και για τον τρόπο με τον οποίο στήνεται μια παράσταση. Θέλω οι θεατές να είναι συνδημιουργοί, να υπάρχει χώρος ώστε να «πλάσουν» ένα κομμάτι του έργου, της υποκριτικής, της ιστορίας, του σκηνικού. Επίσης θέλω οι θεατές να έχουν χώρο να επικοινωνήσουν με τα δικά τους συναισθήματα και όχι με τα συναισθήματα των ηθοποιών. Οι ηθοποιοί είναι απαραίτητο να ανοίγουν ένα χώρο πάνω στη σκηνή ώστε οι θεατές να συνδιαλέγονται με τις δικές τους σκέψεις. Να μην τα παίρνουν όλα έτοιμα. Αυτό που συμβαίνει πάνω στη σκηνή χρειάζεται να δίνεται έτσι ώστε να ανοίγονται δίοδοι επικοινωνίας των θεατών με τον εαυτό τους. Νομίζω πως, είτε συνειδητά είτε ασυνείδητα, η καλή τέχνη αυτό κάνει. Παράλληλα στη συγκεκριμένη παράσταση υπάρχουν και τα κοστούμια που μας ταξιδεύουν πίσω στο χρόνο, σε μια εποχή που θεωρώ πως έχει πάρα πολύ ενδιαφέρον για μας σήμερα. Γίνεται μια ωραία συνομιλία, ο σκηνικός χώρος είναι αρκετά πετυχημένος. 

Όλα τα έργα για τον έρωτα και το θάνατο 

Η τέχνη με το συγκεκριμένο θέμα ασχολείται. Όλα τα υπόλοιπα, που εκ πρώτης όψεως δεν φαίνονται να ασχολούνται με αυτό, ουσιαστικά αυτό κάνουν. Εξάλλου όλα όσα συμβαίνουν στη ζωή μας είναι υποδιαιρέσεις του έρωτα και του θανάτου. Ο έρωτας είναι το εργαλείο, το όπλο απέναντι στο θάνατο. 

Ανάγκη να «διαγράψεις» μια παράσταση 

Ναι, το έχω νιώσει. Και παρόλο που θεωρητικά πιστεύω πως όλα είναι ανάλογα της αξίας κάποιου, έχουν υπάρξει και παραστάσεις με τις οποίες δεν έμεινα ικανοποιημένος – παραστάσεις που έχω κάνει εγώ και παραστάσεις στις οποίες έχω παίξει. Δεν το έχω βιώσει όμως ως ακραίο μαρτύριο. Ο Γιαννόπουλος δεν είχε απογοητευθεί από το έργο του, αλλά από την απήχηση που αυτό είχε. Και επειδή το πάλεψε αρκετά χρόνια και επέμεινε στις ιδέες του, στις απόψεις του, κάποια στιγμή τον εγκατέλειψαν οι δυνάμεις του. Οπότε ένιωσε ότι, εφόσον το έργο του δεν μπορούσε να το επικοινωνήσει, δεν είχε αξία, άρα δεν έπρεπε να υπάρχει. Έχω την εντύπωση ότι δεν αμφισβήτησε ο ίδιος το έργο του. Απογοητεύτηκε διότι δε είχε την ανταπόκριση που προσδοκούσε. 

 

Απογοήτευση από το κοινό 

Περισσότερο απογοητεύομαι όταν η δημιουργία της ομάδας στην οποία συμμετέχω δεν ενεργοποιεί το κοινό. Σαφώς με απασχολεί το κοινό, δηλαδή η παιδεία του, οι προσδοκίες και οι προσλαμβάνουσες που κάθε φορά έχει από μια παράσταση. Υπάρχουν στιγμές που αντιλαμβάνομαι ότι ορισμένοι θεατές είναι λιγότερο εκπαιδευμένοι από το πότε και με τι θα γελάσουν, από το αν είναι συγκεντρωμένοι, από το αν χρησιμοποιούν τα κινητά τους την ώρα που παίζουμε κ.λπ. Ναι, μπορεί να απογοητευτώ από το κοινό, αυτό όμως που κυρίως με αποκαρδιώνει είναι η μη ενεργοποίησή του μέσω της δουλειάς της ομάδας στην οποία συμμετέχω. 

«Ντριν Ντριν» την ώρα που παίζω 

Δεν είναι τρομερό που χτυπάνε τα τηλέφωνα. Το τρομερό είναι ότι είμαστε τόσο εξαρτημένοι από αυτά. Είμαστε διαρκώς με ένα κινητό στο χέρι, από το πρωί μέχρι το βράδυ, όπου και αν πάμε. Αυτό βέβαια παρατηρείται παγκοσμίως, με εξαίρεση το Παρίσι, όπου συναντάς και ανθρώπους με ένα βιβλίο ανά χείρας. Σε αυτό λοιπόν το πλαίσιο, όταν κάποιος έρχεται στο θέατρο, δεν μπορεί να αποχωριστεί εύκολα το κινητό του. 

 

Ο Παντελής Δεντάκης σκηνοθετεί την ομάδα 4Frontal στην παράσταση «Σοφία Λασκαρίδου, μια αγάπη μεγάλη», που ανεβαίνει στο Θέατρο 104, στην κεντρική σκηνή. Προγραμματισμένη πρεμιέρα Παρασκευή 27 Ιανουαρίου. 

 Παίζει στις «Τρεις Αδερφές» στο Θέατρο Πορεία κάθε Τρίτη. 

Από 27 Φεβρουαρίου θα σκηνοθετήσει το έργο του Ντάριο Φο «Δεν πληρώνομαι, δεν πληρώνω» στο Θέατρο Τέχνης.

 

 

Κεντρική φωτογραφία Παντελή Δεντάκη: Δομνίκη Μητροπούλου

φωτογραφίες παράστασης: Σταύρος Χαμπάκης 

Μια παράσταση εμπνευσμένη από τον μοιραίο έρωτα της ζωγράφου  Σοφίας Λασκαρίδου και του συγγραφέα Περικλή Γιαννόπουλο 

 

Ερχόταν αντίθετα από μένα. Τα μάτια μας συναντήθηκαν αχόρταγα...

Με συγχωρείτε, ψιθύρισε, η ομορφιά σας με θάμπωσε

Κι εμένα η δική σας                                                                

Χαμογελάσαμε κι οι δύο. Αυτό ήταν...

Εκείνη την έλεγαν Σοφία. Εκείνον Περικλή. Συναντήθηκαν τυχαία. Κάπου στο 1900.

Εκείνη ήταν ζωγράφος. Ήθελε να ανακαλύψει νέους ορίζοντες τέχνης. Εκείνος συγγραφέας. Οραματιζόταν την Ελληνική Αναγέννηση. 

Συναντήθηκαν κάπου στο 1900. Κοίταξαν ο ένας τον άλλον και ερωτεύτηκαν. Και ερωτεύτηκαν πολύ. 

Και συναντιόνταν και αγκαλιάζονταν και έδιναν πύρινα φιλιά. Στην αγαπημένη τους Αττική γη. Κι εκείνος διάβαζε, έγραφε, φιλοσοφούσε. Κι εκείνη ζωγράφιζε. Κι η Αττική γη τούς έπαιρνε στην αγκαλιά της, τους δύο ερωτευμένους. Και ζούσαν την υπέρτατη ηδονή.

Αλλά ήρθε η ώρα κι έπρεπε να φύγει εκείνη μακριά. Να φύγει μακριά για να γίνει μεγάλη ζωγράφος. Για να γνωρίσει το άγνωστο στην Τέχνη της. Και τότε δάκρυσαν και πόνεσαν, πολύ. Και αποχωρίστηκαν. Κι εκείνη έφυγε για το παγωμένο Μόναχο. Κι εκείνος έμεινε πίσω στην αγαπημένη τους Ακρόπολη. 

Και αντάλλασσαν γράμματα φλογερά. Γράμματα αγάπης, έρωτα, νοσταλγίας. Απελπισίας. Και ζούσαν την υπέρτατη οδύνη.

Κάπου στο 1900. 

Και περίμεναν τη στιγμή που θα ξαναβρίσκονταν. Την στιγμή που θα έπεφταν στην αιώνια αγκαλιά, ο ένας του άλλου.

Αλλά η απελπισία λύγισε εκείνον. Και τότε, της έστειλε ένα απεγνωσμένο τηλεγράφημα: “Σοφία μου, ένα ύστατο χαίρε από την Αττική γη που αφήνω για πάντα. Με άπειρα γλυκύτατα φιλιά. Χαίρε Σοφία μου. Ο Περικλής σου”.

Και εκείνη γύρισε και έζησε για πάντα στην αγαπημένη τους Αττική γη. Και του έμεινε πιστή μέχρι τα βαθιά της γεράματα. 

Και εκείνος έμεινε για πάντα νέος, με τα χρυσά του τα μαλλιά και το γαλάζιο ουρανό στα μάτια.

Κάπου στην αιωνιότητα του Έρωτα.

Η ομάδα 4Frontal και ο Παντελής Δεντάκης συναντώνται ξανά μετά τις επιτυχημένες παραστάσεις «Ο Μουνής» και «Όλα τα μανιτάρια τρώγονται, αν και ορισμένα μόνο μία φορά» και παρουσιάζουν στην κεντρική σκηνή του Θεάτρου 104, μία παράσταση βασισμένη στα ημερολόγια τα ζωγράφου Σοφίας Λασκαρίδου (1876-1965).

Η Σοφία Λασκαρίδου γεννήθηκε στις αρχές του 20ου αιώνα στην Καλλιθέα και δεν ήταν μία γυναίκα συνηθισμένη: όμορφη, πλούσια με ισχυρό κοινωνικό status,που είχε όλη την Αθήνα στα πόδια της. Έσπασε το άβατο στη Σχολή Καλών Τεχνών, ανοίγοντας το δρόμο για τη γυναικεία παρουσία στην Ανώτατη Εκπαίδευση. Ακολούθησε σπουδές στο εξωτερικό δίπλα σε μεγάλους ζωγράφους της εποχής, αποσπώντας εξαιρετικές κριτικές. Και φυσικά έζησε μία μεγάλη αγάπη, μυθιστορηματικής υφής, με τον ποιητή Περικλή Γιαννόπουλο, τον επονομαζόμενο «αυτόχειρα του Σκαραμαγκά»: οι δύο τους ερωτεύτηκαν κεραυνοβόλα και βαθιά. Όσο εκείνη ήταν στο Μόναχο, κυνηγώντας το όνειρό της ως ζωγράφος, εκείνος αυτοκτόνησε: καβάλα σε ένα άσπρο άλογο, μπήκε στη θάλασσα του Σκαραμαγκά και φύτεψε μια σφαίρα στον κρόταφό του. 

Ταυτότητα Παράστασης

Παράσταση βασισμένη στα ημερολόγια της Σοφίας Λασκαρίδου

Σκηνοθεσία: Παντελής Δεντάκης

Σκηνικά-Κοστούμια: Κωνσταντίνος Ζαμάνης

Μουσική Σύνθεση: Λευτέρης Βενιάδης

Επιμέλεια φωτισμών: Νίκος Βλασόπουλος

Βοηθός Σκηνοθέτη: Ελένη Τσιμπρικίδου 

Φωτογραφίες:  Σταύρος Χαμπάκης

Ερμηνεύουν:  Σταύρος Γιαννουλάδης, Θανάσης Ζερίτης, Ελένη Κουτσιούμπα, Νεφέλη Μαϊστράλη, Αμαλία Νίνου, Αριστέα Σταφυλαράκη, Μαριέττα Σγουρδαίου

 

 

Στοιχεία Παράστασης

Προγραμματισμένη Πρεμιέρα: Παρασκευή, 27 Ιανουαρίου

Ημέρες παραστάσεων: Παρασκευή και  Σάββατο στις 21.15, Κυριακή στις 19.00

Διάρκεια παράστασης : 70' (χωρίς διάλειμμα)

Τιμές Εισιτηρίων: Γενική είσοδος 12 € –  φοιτητικό/ανέργων 8 € – ατέλειες 5 €

Παρασκευή γενική είσοδος 10    

Ειδική τιμή προπώλησης: από Δευτέρα 16/1 ως Πέμπτη 26/1 

όλα τα εισιτήρια για όλες τις παραστάσεις στην τιμή των 8 ευρώ.

 

Προπώληση: viva.gr, 11876, Media Markt, Public, SevenSpots, Βιβλιοπωλεία «Ευριπίδης»

 

Θέατρο: Κεντρική σκηνή, Θέατρο 104 || Ευμολπιδων 41.Γκάζι  .Στάση Μετρό Κεραμεικός || Τηλέφωνο: 2103455020 – 6940290312 || www.104.gr 

 

Μικρός ορμούσε στο σαλόνι, διεκδικούσε την προσοχή και έλεγε: «Στοπ! Τώρα θα σας παίξω κάτι!» Τα τελευταία χρόνια, πολύ πιο διακριτικά, κατάφερε να σηκώσει από τον καναπέ τους χιλιάδες Αθηναίους και να τους οδηγήσει στις θεατρικές αίθουσες για να απολαύσουν τις παραστάσεις του. Ο σκηνοθέτης και ηθοποιός Θανάσης Ζερίτης, η ψυχή των 4frontal, μας υποδέχτηκε στη φιλόξενη αυλή του Θεάτρου 104 στο Γκάζι, όπου φέτος θα δούμε δύο δουλειές της ομάδας: την επανάληψη της αγαπημένης μας «Οικογένειας Μπες-Βγες» αλλά και τη νέα παραγωγή «Σοφία Λασκαρίδου-Μια αγάπη μεγάλη» σε σκηνοθεσία Παντελή Δεντάκη. Φυσικά ο Θανάσης δεν θα άντεχε με δύο μόνο έργα αυτή τη σεζόν. Αν διαβάσετε τη συνέντευξη, θα καταλάβετε γιατί...

 

Από μικρός στα βάσανα…

Πήγαινα στο σαλόνι και τους έλεγα: «Στοπ! Τώρα θα σας παίξω κάτι!» Ήμουν από αυτά τα παιδάκια. Ήταν ξεκάθαρο από πολύ νωρίς το επαγγελματικό μου μέλλον, το είχαν καταλάβει και οι δικοί μου. Είχα κάνει κάτι στροφές, αλλά για πολύ λίγο. Ήμουν το παιδάκι που έλεγε τα ποιήματα. Συμμετείχα στη θεατρική ομάδα. Είχα όλα τα συμπτώματα, από νωρίς.

Έγινα ηθοποιός γιατί...

Γιατί; Δεν μπορούσα να γίνω κάτι άλλο; Κάποια πράγματα γίνονται πολύ φυσικά. Για να περνάω εγώ καλά πρώτα πρώτα, να μπορώ να είμαι αυτός που είμαι.

Είμαι κεφάτος, γυρίζω από το θέατρο…

Αυτή η δουλειά θέλει κέφι! Και αν δεν είμαστε χαρούμενοι όταν ερχόμαστε, πρέπει να φεύγουμε χαρούμενοι, γιατί αλλιώς δεν την κάνουμε καλά. Με το σκεπτικό ότι την κάνουμε με τόσες θυσίες, με τόσο κόπο, είναι όλα τόσο δύσκολα, και δεν λέω ότι δεν έχουν και άλλες πλευρές και η ζωή και το θέατρο πέρα από το χιούμορ. Μια παράσταση μπορεί να μην έχει καθόλου χιούμορ, απλά το κέφι και η αισιοδοξία είναι η κινητήρια δύναμη για να συνεχίσουμε να το κάνουμε, αλλιώς θα είχαμε σταματήσει όλοι να ασχολούμαστε με το θέατρο.

4frontal όπως οι σχέσεις.

Κοίταξε, είναι σαν μια σχέση. Όταν βάζεις τον εγωισμό μπροστά, όλα κινδυνεύουν. Όμως, επειδή εμείς γνωριζόμαστε καλά, ξέρουμε ο ένας τα όρια του άλλου. Έτσι λίγο πριν πάει να γίνει το κακό σώζεται η κατάσταση.

Η ομάδα, σαν να γυρνάς στο σπίτι.

Κάποιοι είμαστε περισσότερο αφιερωμένοι σε αυτό, βάζω και τον εαυτό μου μέσα. Κάποιοι είναι λιγότερο, κάποιοι είναι για δύο χρόνια φανατικά και κάποιοι δεν είναι και, όταν γυρνάς στην ομάδα, είναι σαν να γυρνάς στο σπίτι. Πάντα όταν κάποιος παίζει σε μια άλλη παράσταση τρέχουμε όλοι με πολλή αγάπη να δούμε τι κάνει. Είμαστε πρώτα οικογένεια και καλοί φίλοι, επομένως νιώθουμε χαρά όταν κάποιος βρει δουλειά με πολύ καλό μισθό ή έναν πολύ καλό ρόλο που δεν θα τον έβρισκε σε εμάς. Δεν νομίζω ότι έχουμε προστριβές.

Για να επιβιώσεις όμως σήμερα ξεπερνάς το «εγώ» και βάζεις μπροστά το «εμείς». Αυτό που σκέφτομαι είναι: «Άσε το Θανάσης Ζερίτης και γράφε 4frontal». Βάζεις αυτό μπροστά και έχεις φιλοδοξίες πάνω σε αυτό. Έτσι όλοι είναι ενωμένοι σε ένα σκοπό, να πάει καλά η ομάδα, να έχουν όλοι καλύτερες συνθήκες εργασίας, να έρχεται κόσμος στις παραστάσεις. Είναι σαν να έχεις ένα μαγαζί και όσο καλύτερα πηγαίνει τόσο καλύτερα θα είσαι και εσύ.

Καλλιτέχνης στην Ελλάδα.

Πρέπει να παλεύουμε, να είμαστε σε 600 πρόβες… να κάνουμε 100 δουλειές για να επιβιώσουμε.

Γυναικείες ιστορίες... πρώτη επιλογή των 4frontal (Βλ. «Μουνή», «Οικογένεια Μπες-Βγες», «Σοφία Λασκαρίδου»).

Ίσως έχουμε πολλές γυναίκες στην ομάδα; Κάθε φορά μάς τραβά η ιστορία. Την «Οικογένεια Μπες-Βγες» την πρότεινα εγώ, τη «Σοφία Λασκαρίδου» η Νεφέλη γιατί μένει κοντά στο σπίτι της και απλά μας συγκίνησε, προκάλεσε κάτι σε όλους μας ταυτόχρονα. Το προτείναμε στον Παντελή (Δεντάκη), άρεσε και σε εκείνον και αμέσως το κλείσαμε. Μήπως είναι πιο συγκινητικές οι γυναικείες ιστορίες;

Σκηνοθέτης σε ρόλο ηθοποιού και τούμπαλιν...

Πειθαρχείς καλύτερα ως ηθοποιός, όταν έχεις βιώσει και το ρόλο του σκηνοθέτη, αν και πάντα έχει να κάνει με τον άνθρωπο. Υπάρχουν στιγμές που πας να λειτουργήσεις ως σκηνοθέτης, όμως, αν εμπιστεύεσαι τον άλλον, χαλαρώνεις και αφήνεσαι. Τώρα στην παράσταση που είμαι με τη Βίκυ και τη Χριστίνα, στο «Γύρισε πίσω», λέω: «Ναι, εσύ αποφασίζεις!» Μη νομίζεις ότι και στους 4frontal και στην «Οικογένεια Μπες-Βγες», για παράδειγμα, τα κορίτσια δεν πρότειναν πράγματα... Απλά ο σκηνοθέτης είναι αυτός που έχει ένα λόγο παραπάνω. Σκέφτομαι ως σκηνοθέτης, μου αρέσει πολύ, αλλά καμιά φορά μού αρέσει πολύ να κάνω... να κάνω... να κάνω... ό,τι θέλει ο άλλος! Δεν έχω πρόβλημα! Αρκεί να μην έχω την ευθύνη πάνω μου! Είναι πολύ απελευθερωτικό, μερικές φορές το έχω ανάγκη και το χαίρομαι! Όταν έχω πρόβα και σκηνοθετώ, είμαι πολύ πιο κουρασμένος από ό,τι όταν παίζω.

«Γύρισε πίσω».

Είναι ένα πολύ κουλό έργο, το έχει γράψει η Χριστίνα. Με τα κορίτσια (Xριστίνα Σαμπανίκου και Bίκυ Αδάμου) δεν γνωριζόμασταν, αλλά κάναμε ένα μήνα πρόβες για κάτι άλλο και ταιριάξαμε πολύ και μου είπαν: «Αν κάνουμε κάτι, θα σε φωνάξουμε». Έτσι και έγινε! Δεν πρέπει να πω πολλά για την ιστορία, είναι ένα κωμικό μελλοντολογικό θρίλερ. Βρισκόμαστε στην Αθήνα έπειτα από πολλά χρόνια και τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά... Ακόμα και σε ένα πολύ απαισιόδοξο περιβάλλον, μέσα από το χιούμορ, διαφαίνονται οι σχέσεις των ανθρώπων...

Όλα τα έργα για την αγάπη και το θάνατο;

Όλα! Και εμείς συνέχεια γι’ αυτό μιλάμε! Θα πεθάνουμε και πρέπει να κάνουμε πράγματα, η ζωή είναι μικρή...

Σίσυ, η μικρή ηρωίδα της «Οικογένειας Μπες-Βγες», που μας γέμισε ενοχές.

Και όμως, η Σίσυ κρύβει ένα αισιόδοξο μήνυμα, γιατί στο τέλος υπάρχει μια αποδοχή αυτού που είσαι, δηλαδή, αν αποδεχτείς ότι έτσι είναι η ζωή, μπορείς να την αντιμετωπίσεις καλύτερα. Δεν λέω να μην είσαι αισιόδοξος, αλλά να ξέρεις πού πατάς και πού βρίσκεσαι. Καταλαβαίνω ότι κάποιος βλέπει στην παράσταση ένα παιδί και νιώθει μια θλίψη και μια αδικία, αλλά υπάρχει και αυτό από πίσω. Επί της ουσίας, η Σίσυ μεγαλώνει μέσα στο έργο και, αν καταφέρεις να το κάνεις αυτό, αποδεχόμενος το ποιος είσαι, μπορείς να βρεις και την ευτυχία.

Ό,τι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό…

Πρέπει να σκοτώσουμε όλα αυτά που μας έχουν πει, που μας έχουν επιβάλει. Και επειδή τα πράγματα είναι άσχημα τι θα κάνουμε; Θα κάτσουμε σπίτι μας; Δεν λέω ότι μου είναι πάντα εύκολο. Προσπαθώ, κάποιες φορές τα πάω καλύτερα, κάποιες δυσκολεύομαι. Το όπλο μου είναι το χαμόγελο. Σε κάθε δυσκολία λέω: «Θανασάκη, ξαναπάρτο! Ξαναπάμε!» Αυτή η δουλειά με βοηθά πολύ». Πώς μπορείς να αντιμετωπίσεις τα πράγματα; Να μείνεις στο σπίτι σου και να κλαις και να χτυπιέσαι; Είναι και αυτό ένα στάδιο βέβαια, αλλά μετά τι; Να μην κάνεις πράγματα επειδή φοβάσαι το θεωρώ μεγάλο λάθος. Κάνεις αυτό που είναι να κάνεις και, αν δεν βγει, δεν βγήκε, δεν πειράζει τόσο.

Η αντιμετώπιση του φόβου είναι ταλέντο;

Να αντιμετωπίζεις αυτά που φοβάσαι είναι νομίζω ταλέντο. Γιατί το να μη φοβάσαι δεν γίνεται, όλοι φοβόμαστε. Και τώρα τα λέμε ωραία, κάνουμε συνέντευξη και σήμερα είμαι καλά...

«Είσαι ένα κτήνος, Βίσκοβιτς».

Μας αρέσει πολύ να συνεργαζόμαστε και με άλλους καλλιτέχνες, όπως σου έλεγα πριν. Οπότε φαντάζεσαι τι έγινε εδώ που συνεργαστήκαμε με άλλη ομάδα και στο πλαίσιο του Bob Festival και πολλοί ηθοποιοί, ήταν καταπληκτικά! Μεγάλη χαρά με αυτή την παράσταση! Ήταν πολύ δύσκολο γιατί πολλαπλασιάζονται όλα βέβαια, ήμασταν έντεκα! Η παράσταση θα έχει κάποιες διορθώσεις σε σχέση με αυτό που παρουσιάσαμε. Εγώ τους αγάπησα πολύ τους Abovo, είναι σαν να μεγάλωσε λίγο η οικογένεια.

Το πιο ωραίο σχόλιο.

«Πάτε όλο και καλύτερα» ή «Εσείς μαζί πρέπει να δουλεύετε, μαζί είστε καλύτεροι».

Όνειρα…φλόγες μακρινές μου.

Πολλά... Να έχουμε ένα δικό μας χώρο για πρόβες, το Μέγαρο 4frontal. Να μη χρειάζεται να κάνουμε άσχετες δουλειές για να ζούμε, γιατί κατά περιόδους κάνουμε όλοι μας και άσχετες δουλειές για να επιβιώσουμε. Θέλω να είμαι όσο πιο ευτυχισμένος γίνεται, να παραμείνω αισιόδοξος και να ερωτεύομαι…

 

φωτογραφίες Χάρης Γερμανίδης

 http://www.harisgermanidis.com

O Θανάσης Ζερίτης αυτή τη σεζόν θα είναι σε πέντε παραστάσεις.

Συγκεκριμένα:

Παίζει στο «Γύρισε πίσω» από 30 Σεπτεμβρίου κάθε Παρασκευή, Σάββατο στο Θέατρο Άβατον μέχρι 29 Οκτωβρίου.

Σκηνοθετεί την «Οικογένεια Μπες-Βγες», κάθε Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή από 11 Νοεμβρίου, Black Box, στο Θέατρο 104.

Σκηνοθετεί και παίζει στο «Είσαι ένα κτήνος, Βίσκοβιτς» από τους Abovo και 4frontal στο Bios στις 14 Νοεμβρίου, κάθε Δευτέρα και Τρίτη μέχρι τις γιορτές, παράσταση που είδαμε για πρώτη φορά στο Bob Festival.

Παίζει στο «Βρες τον Δολοφόνο» κάθε Κυριακή στο El Convento Del Arte.

Τέλος παίζει στη νέα παράσταση των 4frontal «Σοφία Λασκαρίδου-Μια αγάπη μεγάλη» σε σκηνοθεσία Παντελή Δεντάκη, που θα κάνει πρεμιέρα τέλη Γενάρη στο Θέατρο 104.