Ένα φανταστικό τρομοκρατικό χτύπημα στο Λονδίνο, στις 2 Ιουνίου 2017, δίνει στον συγγραφέα Στιούαρτ Σλέιντ το έναυσμα να αφηγηθεί τις ιστορίες 6 ανθρώπων, 6 ετερόκλιτων χαρακτήρων, οι οποίοι βίωσαν την καταστροφή, ο καθένας με τον δικό του τρόπο. Μετρούν απώλειες και τραύματα, ψυχικά και σωματικά, και, τώρα, μπροστά σε ένα ιδεατό group therapy επιθυμούν να περάσουν στην επόμενη μέρα. Τη μέρα μετά τη συνειδητοποίησή τους, ότι η ζωή δεν είναι δεδομένη και ανά πάσα στιγμή τελειώνει.  Η επόμενη μέρα, η μέρα επούλωσης των τραυμάτων, «γράφει» διαφορετικά  στον ψυχισμό του καθενός επηρεάζοντας καταλυτικά τη μετέπειτα ζωή τους.

 Το μήνυμα του έργου «BU21», που ανεβαίνει, σε πανελλήνια πρώτη στο Θέατρο 104, είναι ένα μήνυμα αισιοδοξίας. Δεν είναι ένα έργο που πραγματεύεται απλά το επίκαιρο ζήτημα της τρομοκρατίας, αλλά ένα έργο που προβάλλει το ότι «Η ζωή θα παλέψει για να διατηρηθεί, όσο απελπιστική κι αν είναι η κατάσταση», όπως λέει και το κείμενο σε μετάφραση της Λυδίας Τριγώνη. Σύμφωνα με το σκηνοθέτη Θοδωρή Βουρνά, «Το BU21 είναι ένα έργο για τους ανθρώπους που θέλουν να συνεχίσουν τη ζωή τους, επουλώνοντας τραύματα τους».

  Ένας πύραυλος χτυπά από το πουθενά ένα επιβατικό αεροπλάνο. Ακολουθεί τεράστια έκρηξη και το αεροσκάφος BU21 πέφτει σε κεντρικό δρόμο του Λονδίνου. Τρεις άντρες και τρεις γυναίκες αφηγούνται το συμβάν, έτσι όπως εκείνοι το βίωσαν. Το αεροσκάφος πέφτει από τα 4000 πόδια σε 22’’. Δεν υπάρχει πιθανότητα σωτηρίας. Αυτό που έμεινε ήταν παραμορφωμένοι άνθρωποι, καμένα λάστιχα από το αεροπλάνο, μυρωδιά βενζίνης και ένας φωτογράφος που ήθελε να «πουλήσει» τον πόνο τους.

  Στην παράσταση, μια κοπέλα, η Λία Τσάνα, πληροφορείται μέσω twitter για τη συντριβή του αεροσκάφους, εν ώρα εργασίας, και βλέπει ανάμεσα στους νεκρούς το πτώμα της μητέρας της. Ένας νεαρός, ο Ευθύμης Γεωργόπουλος, βγαίνει διπλά χτυπημένος από το χτύπημα, καθώς μαθαίνει ότι η κοπέλα του και ο καλύτερος του φίλος κάηκαν ζωντανοί κατά τη διάρκεια ερωτικής πράξης. Μια φοιτήτρια, η Χρηστίνα Γαρμπή, τραυματίζεται όταν ένας επιβάτης του αεροσκάφους προσγειώνεται με την καρέκλα του στον κήπο της και λίγο αργότερα πεθαίνει. Μια μετανάστρια από τη Ρουμανία, η Μαρούσκα Παναγιωτοπούλου, βρέθηκε στο λάθος σημείο τη λάθος στιγμή και μετά από μόνιμες βλάβες στο κορμί της προσπαθεί να συνεχίσει τη ζωή της. Ένας νεαρός μουσουλμάνος Ασιάτης,  ο Βαγγέλης Σαλευρής, χάνει τον πατέρα του σε τρυφερή ηλικία στο τρομοκρατικό χτύπημα. Ένας οδηγός φορτηγού, ο Μανώλης Κλωνάρης, με θυμό για τους υπεύθυνους της τραγωδίας, καλείται να διαχειριστεί τη δημοσιότητα που κέρδισε ως αυτόπτης μάρτυρας του χτυπήματος και τα Μέσα Ενημέρωσης ζητούσαν δηλώσεις του.

 Οι ηθοποιοί της παράστασης, 6 νεαρά παιδιά με διάθεση και ταλέντο, διεγείρουν τις αισθήσεις του κοινού με τις αφηγήσεις τους προσφέροντας μια παράσταση ζωντανή και ενδιαφέρουσα, υπό την εμπνευσμένη καθοδήγηση του σκηνοθέτη Θοδωρή Βουρνά. Στα δυνατά σημεία της παράστασης είναι και η κινησιολογία της Ντέπυς Γοργογιάννη, καθώς  κι ο σχεδιασμός του ήχου και του φωτισμού της Κασσιανής Λεοντιάδου.

Θα ήθελα να κλείσω με δύο φράσεις του κειμένου που δείχνουν και την προσεγμένη δουλειά της Λυδίας Τριγώνη, η οποία επιμελήθηκε την ελληνική απόδοση του έργου: «Είναι ευλογία ή κατάρα ότι το ανθρώπινο σώμα μπορεί ν’ αντέξει τόσα πολλά;» Και «Στον ανθρωποφάγο αυτό κόσμο μία αδυναμία και σε κατασπαράζουν όλοι».

 Από τη Κωνσταντινίδη Νατάσα