Από τη Γιώτα Δημητριάδη
«Υγεία να υπάρχει...»
Τι κοινό έχουν ένας δημοσιογράφος, ένας χειρουργός, ένας Κρητικός, ένα ιερέας, ένας σεφ, μια τραγουδίστρια, ένας συνταγματάρχης, ένας βλάχος, ένας κλέφτης, ένας ράπερ, ο Χάρος, ο γιος του Ερέβους και της Νύχτας κι ο «Τούλης»...από το «Θανατούλης»;
Όλοι τους είναι οι πρωταγωνιστές στους δεκατρείς κωμικούς επικήδειους, που εμπνεύστηκε ο Γιώργος Γαλίτης και παρουσιάζει με επιτυχία για όγδοη χρονιά, φέτος, στο θέατρο Coronet.
Είχα παρακολουθήσει την παράσταση, πριν μερικά χρόνια στο Θέατρο Ήβη, και την είχα καταχωρήσει στο μυαλό μου, ως μια ευκαιρία να γελάσει κανείς με την ψυχή του. Αυτό επιβεβαιώθηκε και με τη δεύτερη θέαση, καθώς τα ραδίκια του Γιώργου Γαλίτη δεν παραμένουν μόνο ανάποδα, αλλά και φρέσκα χάριν στην εκπληκτική του ερμηνεία.
Ο Γιώργος Γαλίτης παρουσιάζει ένα τίμιο λαϊκό θέαμα σεβόμενος το κοινό του. Δεν λείπουν κάποια απεχθή στερεότυπα της ελληνικής κοινωνίας, όσον αφορά στους ομοφυλόφιλους, για παράδειγμα, αλλά γίνεται σαφές στους θεατές, ότι δεν υπάρχει πρόθεση χλευασμού τόσο από γραφής, όσο και παραστασιακά.
Επιπλέον, η πένα του Γαλίτη δεν έχει ανάγκη τις βωμολοχίες για να επιτύχει το αβίαστο γέλιο του κοινού. Παράλληλα, στο ίδιο το κείμενο γίνονται κάποιες μικρές, αλλά ουσιαστικές πολιτικές νύξεις: «Ανακατέψτε το φαγητό με το δάκτυλο, θα πάρει μια γεύση χοιρινού ή βοδινού, ανάλογα με το δελτίο ειδήσεων που παρακολουθείτε», μας προτρέπει ο μονόλογος του σεφ. Νομίζω, πως άνετα θα μπορούσαν να υπάρχουν μερικές ακόμη, η επικαιρότητα δίνει σήμερα, περισσότερο από ποτέ, τροφή στη σάτιρα.
Στο απυρόβλητο δεν μένει κανείς! Οι ψευτοκουλτουριάδες, οι κληρικοί, οι στρατιωτικοί, οι προληπτικοί είναι όλοι παρόντες στο έργο και μπορεί να μοιάζουν, τουλάχιστον στο κείμενο, σαν βγαλμένοι από τη δεκαετία του ’90, γι’ αυτό πιστεύω ότι το έργο έχει ανάγκη από πινελιές ανανέωσης, αλλά υποστηρίζονται επί της ουσίας από τον δημιουργό τους.
Ο Γιώργος Γαλίτης είναι ένας σπουδαίος ηθοποιός. Το υποκριτικό του εύρος το αποδεικνύει φέτος και στο «Θάνατο του Ιβάν Ιλιτς», όπου πραγματικά δεν μπορείς να αποφασίσεις αν είναι καλύτερος στις κωμικές ή στις τραγικές εκφάνσεις του ρόλου. Ακόμα και σε μια από τις χειρότερες παραστάσεις που έχω δει ποτέ, στο περσινό «Γοργόνες και Μάγκες» του Γιώργου Βάλαρη, ήταν ο μόνος που κατάφερε να διασωθεί!
Οι ερμηνείες του εμπεριέχουν τη στόφα του παλιού κωμικού. Τα εκφραστικά του μέσα, θυμίζουν σε στιγμές τον Διονύση Παπαγιανόπουλο και τον Λάμπρο Κωσταντάρα. Όμως, ο Γαλίτης έχει χτίσει το δικό του προσωπικό στυλ κι είτε αρέσει, είτε δεν αρέσει σε κάποιους οφείλουμε να του αναγνωρίσουμε την ικανότητα να υποστηρίζει με πάθος τον δρόμο που επιλέγει. Πείθοντας, για παράδειγμα, ότι υπάρχουν τόσα πολλά σκηνικά αντικείμενα και ας μην τα βλέπεις πουθενά, δίνει ένα μάθημα αυτοσχεδιασμού.
Η σκηνική του ενέργεια, το επικοινωνιακό του ταλέντο κι η εντυπωσιακή εσωτερική του ροή δεν μπορούν παρά να παρασύρουν το κοινό.
Στη συγκεκριμένη παράσταση είναι εμφανής η επιρροή του από τον σκηνοθέτη και συνάδελφό του Βλαδίμηρο Κυριακίδη.
Η σκηνοθετική γραμμή βασίστηκε στην σαρωτική ερμηνεία του πρωταγωνιστή και με «συμπρωταγωνιστές» του τα 13 Χαρόπουλα, σκηνικό του ίδιου του Γιώργου Γαλίτη, τους φωτισμούς και τη μουσική επένδυση (Τόλης Κετσελίδης) οδηγήθηκε σε μια τίμια παράσταση με επίκεντρο την ουσία του θεάτρου, τον ηθοποιό.
«Κηδεία χωρίς γέλιο και γάμος χωρίς δάκρυ», λέει ο σοφός λαός, γεγονός το οποίο επιβεβαιώνει κι η επιστήμη. Σύμφωνα με τους ψυχολόγους, στις δύσκολες καταστάσεις υποσυνείδητα υπερασπίζεται κανείς τον εαυτό του. Γι’ αυτό και συχνά, γελάμε όταν συμβαίνει κάτι θλιβερό, επειδή φοβόμαστε να ψάξουμε και να βιώσουμε σε βάθος τα συναισθήματά μας. Το ένστικτο της αυτοσυντήρησης είναι ένας βασικός μηχανισμός στον άνθρωπο, μέσω του οποίου διασφαλίζεται η ύπαρξη κι η ασφάλειά του.
Σίγουρα, όμως, γελάμε όταν κοιτάζουμε την κοινωνία μας στον καθρέφτη, μας λένε τα «Ραδίκια Ανάποδα»...
Αν σας αρέσει μόνο η «Θυσία» του Αντρέι Ταρκόφσκι και η «Αισθηματική αγωγή» του Φλωμπέρ, μην δείτε την παράσταση. Αν όμως, σας βρίσκει σύμφωνους η φράση του Ν. Καζαντζάκη :«Στην πιο αψηλή κορφή της λευτεριάς βρίσκεται ορθό το γέλιο», σπεύσατε!
Διαβάστε επίσης: