Μετά από μία πολύ επιτυχημένη καλοκαιρινή περιοδεία, «Οι πεταλούδες είναι ελεύθερες», η παράσταση που καταχειροκροτήθηκε από κοινό και κριτικούς σε όλη την Ελλάδα, επιστρέφει μέσα στην καρδιά του Χειμώνα, στο ανανεωμένο και πλήρως ανακαινισμένο Θέατρο CORONET. Από τις 17 Δεκεμβρίου και πάντα σε σκηνοθεσία της Ρέινας Εσκενάζυ, οι ΠΕΤΑΛΟΥΔΕΣ έρχονται με την ζεστασιά και την αισιοδοξία τους, το χιούμορ και τον συναισθηματισμό τους για να ομορφύνουν τα βράδια μας, κάθε Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή. Στο Θέατρο CORONET.

“Το μόνο που γυρεύω είναι η ελευθερία μου. Οι πεταλούδες είναι ελεύθερες. Η ανθρωπότητα δε θα αρνηθεί σε μένα …αυτό που έχει και η τελευταία πεταλούδα]”.
Κάρολος Ντίκενς

Ελευθερία, έρωτας, αυτοπροσδιορισμός, θάρρος, αφοσίωση, αγάπη. Έννοιες αναλλοίωτες μέσα στον χρόνο και πάντοτε επίκαιρες, τις οποίες πραγματεύεται με μοναδική μαεστρία ο Αμερικανός θεατρικός συγγραφέας Leonard Gershe στο πολυβραβευμένο έργο του ΟΙ ΠΕΤΑΛΟΥΔΕΣ ΕΙΝΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΕΣ (Butterflies Are Free, 1969). Η σκηνοθεσία είναι της Ρέινας Εσκενάζυ η παραγωγή της Erofili Productions, ενώ στους πρωταγωνιστικούς ρόλους θα συναντήσουμε την Πέμη Ζούνη, τον Νικόλα Μπράβο, την Εριέττα Μανούρη και τον Αντώνη Γιαννακό. Το τραγούδι της παράστασης γράφει ο Σταμάτης Κραουνάκης.

Πρόκειται για μια τρυφερή, ερωτική ιστορία που διαδραματίζεται σε μια εποχή που οι αντιλήψεις αλλάζουν και ο κόσμος νιώθει απελευθερωμένος από τα πρέπει - στην εποχή της χαράς και της ελευθερίας. Μέσω του ευφυούς και διεισδυτικού του χιούμορ, ο Gershe προσεγγίζει όλα τα θέματα που απασχολούν τις ανθρώπινες σχέσεις διαχρονικά: το θάρρος απέναντι στην ζωή, το πως αυτοπροσδιορίζεται κανείς απέναντι στις ιδιαιτερότητες και τις φαινομενικές αδυναμίες του, την δύναμη του έρωτα και την γενναία απόφαση να επιδιώξουμε την ευτυχία. Ο τίτλος του έργου είναι εμπνευσμένος από τον «Ζοφερό Οίκο» του Καρόλου Ντίκενς και φέρει μια γοητευτική και παραστατική πολυσημία.

Λίγα λόγια για το έργο

Νέα Υόρκη τέλη δεκαετίας του ’60. Ο Ντον Μπέηκερ (Νικόλας Μπράβος) κάνει την επανάσταση της ζωής του. Φεύγει από το ήσυχο προάστιο όπου ζούσε με την υπερπροστατευτική μητέρα του (Πέμη Ζούνη) για να εγκατασταθεί μόνος του στο Μανχάταν. Το γεγονός ότι είναι τυφλός δεν τον εμποδίζει από το να κυνηγήσει το όνειρο του: να γίνει επαγγελματίας μουσικός.Η Τζιλ Τάννερ (Εριέττα Μανούρη) είναι μια απελπιστικά εκκεντρική νεαρή, χίπισσα και ανερχόμενη ηθοποιός. Μετακομίζει στο ακριβώς διπλανό διαμέρισμα. Γνωρίζονται, φλερτάρουν, ερωτεύονται. Καθώς καταφέρνουν να ανοίξουν την πόρτα που χωρίζει τα διαμερίσματά τους, ανοίγουν ταυτόχρονα και ένα νέo κεφάλαιο στη ζωή τους μακριά από στερεότυπα, περιορισμούς και προκαταλήψεις.

Μέχρι τη στιγμή που εμφανίζεται από το πουθενά η μητέρα του Ντον, αλλά και ο σκηνοθέτης-μέντορας της Τζιλ (Αντώνης Γιαννακός). Πόσο ελεύθερες θα αποδειχτούν τελικά οι πεταλούδες;
ΟΙ ΠΕΤΑΛΟΥΔΕΣ ΕΙΝΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΕΣ ανέβηκαν για πρώτη φορά με τεράστια επιτυχία στο Μπρόντγουεϊ, το 1969, σε σκηνοθεσία του Ελληνοαμερικανού Μίλτον Κατσέλας. Τρία χρόνια αργότερα το έργο μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο από τον ίδιο τον Gershe με πρωταγωνιστές τον πρωτοεμφανιζόμενο τότε Έντουαρντ Άλμπερτ, την Γκόλντι Χόουν και την Αϊλίν Χέκαρτ στο ρόλο της μητέρας (η μόνη απ’ την αρχική διανομή της παράστασης). H Χέκαρτ τιμήθηκε για την ερμηνεία της με το Όσκαρ Καλύτερης Ηθοποιού σε Δεύτερο Ρόλο, ενώ ο Έντουαρτ Άλμπερτ απέσπασε τη Χρυσή Σφαίρα Καλύτερου Πρωτοεμφανιζόμενου Ηθοποιού. Στην Ελλάδα, το έργο παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το 1970 σε διασκευή του αείμνηστου Μάριου Πλωρίτη και σκηνοθεσία Κώστα Μπάκα, με το συναρπαστικό πρωταγωνιστικό δίδυμο Γιάννη Φέρτη - Ξένιας Καλογεροπούλου. Έκτοτε έχει παρουσιαστεί πολλές φορές με μεγάλη επιτυχία στο ελληνικό κοινό παραμένοντας μέχρι σήμερα, σε μια εποχή παγκόσμιας υγειονομικής – και όχι μόνο – κρίσης, πιο επίκαιρο από ποτέ.

Μια αστεία, τρυφερή, ζεστή και εξόχως πνευματώδης κομεντί υπό τους ρομαντικούς ήχους της κιθάρας, με στακάτο ρυθμό, σπαρταριστούς διαλόγους και βασικό αφήγημα της την αισιοδοξία και την ελπίδα.

Έναρξη 17 Δεκεμβρίου, στο Θέατρο CORONET.

Συντελεστές
Κείμενο: Leonard Gershe
Μετάφραση/Διασκευή/Σκηνοθεσία: Ρέινα Εσκενάζυ
Το τραγούδι της παράστασης έγραψε ο: Σταμάτης Κραουνάκης
Μουσική επιμέλεια: Σταμάτης Γιατράκος
Βοηθός Σκηνοθέτη: Ανδρομάχη Παπαδοπούλου
Σκηνικά/Κουστούμια: Γιώργος Λυντζέρης
Βοηθός σκηνογράφος: Ανθή Παρασκευά Βελουδογιάννη
Φωτισμοί: Σεμίνα Παπαλεξανδροπούλου
Φωτογράφηση: Γιώργος Γιαννίμπας
Προβολή/Επικοινωνία: Αγλαΐα Παγώνα
Παραγωγή: Erofili Productions
Πρωταγωνιστούν: Πέμη Ζούνη, Νικόλας Μπράβος, Εριέττα Μανούρη, Αντώνης Γιαννακός

Έναρξη: Από 17 Δεκεμβρίου 2021

ΗΜΕΡΕΣ ΚΑΙ ΩΡΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ
ΠΑΡΑΣΚΕΥΉ 21:00
ΣΑΒΒΑΤΟ 18:00
ΚΥΡΙΑΚΗ 20:30

Τιμές εισιτηρίων: 18, 15, 12 Ε

ΠΡΟΠΩΛΗΣΗ: VIVA.GR

ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ: 105’ (χωρίς διάλειμμα)

Διέυθυνση: Φρύνης 11, Αθήνα 116 34

Περιοχή: Αθήνα

Τηλέφωνο: 210 7012123

Από τη Γιώτα Δημητριάδη

«Υγεία να υπάρχει...»

Τι κοινό έχουν ένας δημοσιογράφος, ένας χειρουργός, ένας Κρητικός, ένα ιερέας, ένας σεφ, μια τραγουδίστρια, ένας συνταγματάρχης, ένας βλάχος, ένας κλέφτης, ένας ράπερ, ο Χάρος, ο γιος του Ερέβους και της Νύχτας κι ο «Τούλης»...από το «Θανατούλης»;

Όλοι τους είναι οι πρωταγωνιστές στους δεκατρείς κωμικούς επικήδειους, που εμπνεύστηκε ο Γιώργος Γαλίτης και παρουσιάζει με επιτυχία για όγδοη χρονιά, φέτος, στο θέατρο Coronet.

Είχα παρακολουθήσει την παράσταση, πριν μερικά χρόνια στο Θέατρο Ήβη, και την είχα καταχωρήσει στο μυαλό μου, ως μια ευκαιρία να γελάσει κανείς με την ψυχή του. Αυτό επιβεβαιώθηκε και με τη δεύτερη θέαση, καθώς τα ραδίκια του Γιώργου Γαλίτη δεν παραμένουν μόνο ανάποδα, αλλά και φρέσκα χάριν στην εκπληκτική του ερμηνεία.

Ο Γιώργος Γαλίτης παρουσιάζει ένα τίμιο λαϊκό θέαμα σεβόμενος το κοινό του. Δεν λείπουν κάποια απεχθή στερεότυπα της ελληνικής κοινωνίας, όσον αφορά στους ομοφυλόφιλους, για παράδειγμα, αλλά γίνεται σαφές στους θεατές, ότι δεν υπάρχει πρόθεση χλευασμού τόσο από γραφής, όσο και παραστασιακά.

Επιπλέον, η πένα του Γαλίτη δεν έχει ανάγκη τις βωμολοχίες για να επιτύχει το αβίαστο γέλιο του κοινού. Παράλληλα, στο ίδιο το κείμενο γίνονται κάποιες μικρές, αλλά ουσιαστικές πολιτικές νύξεις: «Ανακατέψτε το φαγητό με το δάκτυλο, θα πάρει μια γεύση χοιρινού ή βοδινού, ανάλογα με το δελτίο ειδήσεων που παρακολουθείτε», μας προτρέπει ο μονόλογος του σεφ. Νομίζω, πως άνετα θα μπορούσαν να υπάρχουν μερικές ακόμη, η επικαιρότητα δίνει σήμερα, περισσότερο από ποτέ, τροφή στη σάτιρα.

Στο απυρόβλητο δεν μένει κανείς! Οι ψευτοκουλτουριάδες, οι κληρικοί, οι στρατιωτικοί, οι προληπτικοί είναι όλοι παρόντες στο έργο και μπορεί να μοιάζουν, τουλάχιστον στο κείμενο, σαν βγαλμένοι από τη δεκαετία του ’90, γι’ αυτό πιστεύω ότι το έργο έχει ανάγκη από πινελιές ανανέωσης, αλλά υποστηρίζονται επί της ουσίας από τον δημιουργό τους.

Ο Γιώργος Γαλίτης είναι ένας σπουδαίος ηθοποιός. Το υποκριτικό του εύρος το αποδεικνύει φέτος και στο «Θάνατο του Ιβάν Ιλιτς», όπου πραγματικά δεν μπορείς να αποφασίσεις αν είναι καλύτερος στις κωμικές ή στις τραγικές εκφάνσεις του ρόλου. Ακόμα και σε μια από τις χειρότερες παραστάσεις που έχω δει ποτέ, στο περσινό «Γοργόνες και Μάγκες» του Γιώργου Βάλαρη, ήταν ο μόνος που κατάφερε να διασωθεί!

Οι ερμηνείες του εμπεριέχουν τη στόφα του παλιού κωμικού. Τα εκφραστικά του μέσα, θυμίζουν σε στιγμές τον Διονύση Παπαγιανόπουλο και τον Λάμπρο Κωσταντάρα. Όμως, ο Γαλίτης έχει χτίσει το δικό του προσωπικό στυλ κι είτε αρέσει, είτε δεν αρέσει σε κάποιους οφείλουμε να του αναγνωρίσουμε την ικανότητα να υποστηρίζει με πάθος τον δρόμο που επιλέγει. Πείθοντας, για παράδειγμα, ότι υπάρχουν τόσα πολλά σκηνικά αντικείμενα και ας μην τα βλέπεις πουθενά, δίνει ένα μάθημα αυτοσχεδιασμού.

Η σκηνική του ενέργεια, το επικοινωνιακό του ταλέντο κι η εντυπωσιακή εσωτερική του ροή δεν μπορούν παρά να παρασύρουν το κοινό.

Στη συγκεκριμένη παράσταση είναι εμφανής η επιρροή του από τον σκηνοθέτη και συνάδελφό του Βλαδίμηρο Κυριακίδη.

Η σκηνοθετική γραμμή βασίστηκε στην σαρωτική ερμηνεία του πρωταγωνιστή και με «συμπρωταγωνιστές» του τα 13 Χαρόπουλα, σκηνικό του ίδιου του Γιώργου Γαλίτη, τους φωτισμούς και τη μουσική επένδυση (Τόλης Κετσελίδης) οδηγήθηκε σε μια τίμια παράσταση με επίκεντρο την ουσία του θεάτρου, τον ηθοποιό.

«Κηδεία χωρίς γέλιο και γάμος χωρίς δάκρυ», λέει ο σοφός λαός, γεγονός το οποίο επιβεβαιώνει κι η επιστήμη. Σύμφωνα με τους ψυχολόγους, στις δύσκολες καταστάσεις υποσυνείδητα υπερασπίζεται κανείς τον εαυτό του. Γι’ αυτό και συχνά, γελάμε όταν συμβαίνει κάτι θλιβερό, επειδή φοβόμαστε να ψάξουμε και να βιώσουμε σε βάθος τα συναισθήματά μας. Το ένστικτο της αυτοσυντήρησης είναι ένας βασικός μηχανισμός στον άνθρωπο, μέσω του οποίου διασφαλίζεται η ύπαρξη κι η ασφάλειά του.

Σίγουρα, όμως, γελάμε όταν κοιτάζουμε την κοινωνία μας στον καθρέφτη, μας λένε τα «Ραδίκια Ανάποδα»...

Αν σας αρέσει μόνο η «Θυσία» του Αντρέι Ταρκόφσκι και η «Αισθηματική αγωγή» του Φλωμπέρ, μην δείτε την παράσταση. Αν όμως, σας βρίσκει σύμφωνους η φράση του Ν. Καζαντζάκη :«Στην πιο αψηλή κορφή της λευτεριάς βρίσκεται ορθό το γέλιο», σπεύσατε!

Διαβάστε επίσης: 

Είδα Τον «Θάνατο Του Ιβάν Ιλιτς», Σε Σκηνοθεσία Κωνσταντίνας Νικολαΐδη