Από τη Γιώτα Δημητριάδη 

 «Να μαζέψω τα μαλλιά μου να συγκεντρωθώ!Αρκετά το έπαιξα μοιραία...»μου λέει με δόση χιούμορ το όμορφο κορίτσι, που στέκεται στο απέναντι σκαμπό απολαμβάνοντας το τσάι της. 

Στην παράσταση που θα παρουσιάσετε στη μικρή Επίδαυρο, παίζεις και υπογράφεις και τη δραματουργία. Πόσο διαφορετική είναι η δραματουργική επεξεργασία σ’ αυτή την ομάδα, που δουλεύει μ’ έναν ξεχωριστό τρόπο;

Προκύπτει από την εικόνα και το σώμα. Εκεί γίνεται ένα τρελό μοντάζ, όσον αφορά και τις ιδέες που ακούγονται στις πρόβες και φιλτράρονται κι ακούγονται τελικά μέσα στην παράσταση, σε συνδυασμό με το στήσιμό τους και τα λόγια που θα ακουστούν. Όλα έρχονται και κουμπώνουν με το σώμα και τη ρυθμολογία.

Από ό,τι μου λες να υποθέσω ότι το κείμενο αλλάζει σε κάθε πρόβα;

Ναι, αλλάζει συνέχεια! Δεν είναι ότι διαβάσαμε το κείμενο κι είπαμε «Ωραία θα το κάνουμε έτσι!» Αντίθετα, κάναμε πάρα πολλούς αυτοσχεδιασμούς, ο καθένας έφερε τον δικό του τρόπο γραφής, το κείμενο είναι συλλογικό, έχει γραφτεί από όλη την ομάδα και σε κάθε πρόβα μπορεί κάτι ν’ αλλάξει ή να μετακινηθεί, ανάλογα με τις ανάγκες.

Είχες πει, ότι πριν γίνεις μέλος των Patari Project είχες παρακολουθήσει παραστάσεις τους και σου άρεσαν πολύ, γιατί σου θύμιζαν κινηματογράφο. Τώρα που είσαι, πλέον, στην ομάδα πώς το βλέπεις;

Το ίδιο μου φαίνεται! Σαν ένα αθλητικό θέατρο, ίσως και πρωταθλητικό καμιά φορά, μαζί με χορό και μουσική και το αποτέλεσμα μοιάζει με το σινεμά. Έχουμε σκηνές, μοντάζ, γίνονται αλλαγές στα πλάνα. Η Σοφία και τα παιδιά, με την τεχνική της πλατφόρμας έχουν εφεύρει ένα είδος, το οποίο συνθέτοντας πολλά διαφορετικά φτιάχνει τελικά κάτι μοναδικό.

Μου αρέσει πολύ το πως χρησιμοποιούμε τα υλικά που συλλέγουμε, για παράδειγμα την φαντασία μας.

Γιατί επιλέξατε αυτό το επικό ποίημα του Ησίοδου;

Ήταν ιδέα της Σοφίας (Πάσχου) ότι θα κάνουμε τη Θεογονία, ενσωματωμένη σ’ ένα γαμήλιο γλέντι.

Άρα θα είναι μια αισιόδοξη παράσταση, ένα γλέντι;

Δεν ξέρω, δεν ξέρω...Δεν μπορώ να σας κάνω σπόιλερ (γέλια). Θα είναι ένα γλέντι σίγουρα, θα χορεύουμε...Μπορεί να χορέψετε κι εσείς. Ποιος ξέρει;

Το ποίημα ξεκινάει με τη φράση «Πρώτα, πρώτα το χάος έγινε». Τι σχέση έχεις με το χάος;

Πολλή καλή! Το εμπιστεύομαι, το αγαπάω. Μάλλον φοβάμαι περισσότερο την υπερβολική τάξη κι όχι το χάος, το οποίο έχω στο μυαλό μου, σαν μια υπερβολική μεγάλη κατάσταση, άναρχη, σαν χωνί κάπως, το οποίο όμως  έχει δικούς του κανόνες, απλά δεν τους καταλαβαίνουμε. Και το θεωρώ απαραίτητο για οποιαδήποτε έκφραση δημιουργίας.

Χαώνεσαι εσύ όταν κάνεις μια παράσταση ή είσαι πιο οργανωμένη;

Είμαι οργανωμένη στα πρακτικά. Κυρίως χαόνομαι με τα απρόοπτα...

Είσαι μια ολοκληρωμένη δημιουργός και σκηνοθέτης και συγγραφέας, τελευταία είδαμε τις «Λουόμενες». Σε ποια ιδιότητα νιώθεις πιο κοντά;

Νομίζω το είπες πολύ καλά. Μου αρέσει πάρα πολύ που είμαι και στο δημιουργικό και στο εκτελεστικό κομμάτι. Αυτό με ολοκληρώνει, είναι δύσκολο αλλά και συναρπαστικό.

Τι διαφορά θα έχει αυτή η παράσταση από τις άλλες δύο των Patari Project, οι οποίες ήταν για παιδιά; Εδώ φαντάζομαι απευθύνεστε σ’ ενήλικο κοινό.

Θα στο πω αλλιώς, όταν παντρεύεται ένας συγγενής σου, στο γάμο μπορούν να συμβούν διάφορα θέματα. Θα το πάρεις, όμως το παιδί μαζί σου. Δεν θα το αφήσεις στο σπίτι κι ό,τι γίνει. Αν δει και τίποτα ακατάλληλο δεν πειράζει. (γέλια) Είναι αυτά που συνήθως κοιμούνται στην καρέκλα.

Ο Ησίοδος με τη Θεογονία επιστρέφει στα πρώτα υλικά του κόσμου. Εσένα ποια είναι τα πρώτα υλικά της δουλειάς σου;

Τα όνειρα, η φύση, οι άνθρωποι, οι σχέσεις, η μνήμη κι η κοινωνία μας. Μια μίξη νομίζω της ασυνείδητης κατάστασης, που έχουμε μέσα μας όλοι οι άνθρωποι και της πραγματικότητας.

Μου είπες,  πρώτα-πρώτα «τα όνειρα». Γι’ αυτό όταν βλέπεις ένα άσχημο όνειρο μένεις στο κρεβάτι για να το σκεφτείς;

Επειδή, συνήθως, όταν ξυπνάω θυμάμαι τα όνειρά μου, μετά τα σκέφτομαι κι όλας και τις περισσότερες φορές προσπαθώ και να τα σημειώνω. Μου αρέσει πάρα πολύ αυτό. Τα σκέφτομαι και τα καλά και τα κακά και μερικές φορές τα «κακά» δεν είναι τόσο τραγικά, όσο νομίζουμε. Μπορεί να τα διηγηθείς σε κάποιον και να γελάσει!

Σ’ αγχώνει ένα «κακό» όνειρο;

Παλιά με βαραίνανε, σκεφτόμουν «τι να σημαίνει αυτό;». Τώρα το βλέπω πιο χαλαρά. Λέω στον εαυτό μου «είδες μια κακή ταινία!»

Έχεις χρησιμοποιήσει ποτέ υλικό ονείρων σε παράσταση;

Ναι, και οι «Λουόμενες» γράφτηκαν μ’ αφορμή ένα όνειρο, το οποίο έβλεπα πολύ συχνά...Βρισκόμουν σ’ έναν τεράστιο χαμάμ, σαν ναός ήταν και είχε κάτι ψηφιδωτά παράθυρα κι εγώ ένιωθα ότι έπρεπε να βγω από εκεί. Κι ενώ δεν έβλεπα κανέναν γύρω μου, αισθανόμουν την παρουσία κι άλλων ανθρώπων. Το θυμήθηκα πολύ μετά, από τότε που άρχισα να γράφω το έργο.

Ψυχαναλυτικά, αυτό μπορεί να σημαίνει ότι η ίδια ένιωθες κάποια περίοδο ότι έχεις χαθεί σ’ έναν λαβύρινθο; Ότι δεν ήξερες τι ήθελες να κάνεις;

Σε λαβύρινθο όχι, σε βάλτο θα έλεγα. Εγώ έβλεπα που ήθελα να πάω, αλλά είχα κολλήσει σε καταστάσεις, λίγο από κούραση, λίγο από θλίψη λόγω της κρίσης, ήμουν κάπως μαγκωμένη. Κι αυτή, όμως, η περίοδος φάνηκε χρήσιμη στην πορεία.

Ονειρεύεσαι ρόλους;

Όχι, ακριβώς. Όταν, όμως, έπαιξα την κακιά στους Χιονάνους, χάρηκα πολύ γιατί ήθελα πάντα να παίξω μια κακιά. Σ’ αυτή τη φάση νομίζω ότι ζητάει ο οργανισμός μου μια τρελή κωμωδία, έναν πολύ κωμικό ρόλο. Δηλαδή καταστάσεις περισσότερο, ονειρεύομαι, όχι τόσο ρόλους.

Μετά τη Μικρή Επίδαυρο σε ποια άλλα μέρη θα δούμε τη Θεογονία;

Θα πάμε στην Άνδρο στο Φεστιβάλ και τον Σεπτέμβριο στην Ελευσίνα.

Διακοπές, θα κάνεις;

Θα πάω στο νησί μου, την Ικαρία!

Πώς είναι να είσαι από την Ικαρία και να ζεις στην Αθήνα;

Είναι πολύ ενδιαφέρον. Με βρίζουν όλοι οι φίλοι μου, που ζω στην Αθήνα, τώρα και δύο κολλητές μου μένουν μόνιμα στο νησί. Μου δίνει δύναμη, όταν επισκέπτομαι την Ικαρία, είναι αυτό που λέμε «Την έχω μέσα μου».

Ποιο είναι το μυστικό της μακροζωίας και της ευτυχίας σ’ αυτό το μέρος;

Είναι πολύ χαλαροί, όχι τόσο το καλοκαίρι, που βάζουν τα δυνατά τους για τον τουρισμό. Πέρσι, όμως, επειδή έζησα εκεί σχεδόν ένα χρόνο, έγραφα το κείμενο και διάφορα, είδα μια θεαματική διαφορά στο νησί από τον Αύγουστο στον Σεπτέμβριο. Αυτή την περίοδο, νομίζω ότι κατάλαβα πραγματικά αυτούς τους ανθρώπους. Ήταν φανταστικό! Είναι χαλαροί, παίρνουν τον χρόνο τους, κάθονται και κουβεντιάζουν. Υπάρχει μια ευχάριστη διάθεση για επικοινωνία.

Πώς λοιπόν, ένα κορίτσι από ένα «χαλαρό» νησί, αποφάσισε να γίνει ηθοποιός;

Νομίζω, ότι δεν το αποφάσισα ποτέ. Είχα πολλά ερεθίσματα, γιατί η μητέρα μου ήταν φιλότεχνη  κι είναι ένας υπέροχος αυτοδημιούργητος άνθρωπος. Οπότε ήρθα από πολύ μικρή σ’ επαφή με την όπερα, το μπαλέτο. Η αδερφή μου σπούδαζε μουσική. Ο πατέρας μου είναι από την Ικαρία, αλλά μεγάλωσα στους Αγίους Αναργύρους, οπότε είχαμε πρόσβαση σε καλλιτεχνικά δρώμενα.

Δεν ήσουν από εκείνα τα παιδάκια, τα οποία έπαιζαν με τον καθρέφτη;

Θα το πω μ’ αγάπη προς την παιδική μου ηλικία. Νομίζω πώς πάντα ήμουν ένα παρτσακλό!  Έγραφα, έπαιζα, τραγουδούσα. Ήθελα, όμως, και να σπουδάσω, οπότε τελείωσα και ΜΜΕ. Ξέρεις όταν θες να γίνεις ηθοποιός σου λένε όλοι σπούδασε και κάτι άλλο...Έτσι κι εγώ τελείωσα δημοσιογραφία και μου αρέσει πολύ, όπως και η επικοινωνία.

Το φανταστικό ήταν ότι ξεκίνησα ταυτόχρονα και τη δραματική σχολή και την Πάντειο κι είχαν μεγάλη σχέση μεταξύ τους. Ήταν σαν να έκανα το πρωί τα πρακτικά και το απόγευμα τα θεωρητικά.

Επόμενα επαγγελματικά σχέδια υπάρχουν;

Θα συνεχίσουμε για δεύτερη σεζόν τις «Λουόμενες» στο Skrow και θα είμαι και στην Εναλλακτική Σκηνή της Λυρικής, όπου θα παρουσιάσουμε τις 4 εποχές, βασισμένο στη μουσική του Antonio Vivaldi. Τη σκηνοθεσία έχει αναλάβει και πάλι η Σοφία Πάσχου.  Παράλληλα έχω και μια συλλογή διηγημάτων, την οποία θα ήθελα να εκδώσω.

Τι διηγήματα είναι αυτά;

Είναι κάποια παραμύθια πειραγμένα, είναι κάποια άλλα που έχουν μια κοινή πρωταγωνίστρια, ένα κορίτσι. Διάφορα. Ελπίζω να βρουν σύντομα τον δρόμο της έκδοσης.

Η παράσταση “Θεογονία, ένα μεγάλο γλέντι” της θεατρικής ομάδας Patari Project σε σκηνοθεσία Σοφίας Πάσχου εμπνέεται απ’ το ομώνυμο επικό, αφηγηματικό ποίημα του Ησίοδου (7ος αι. π.Χ.) για τις απαρχές του κόσμου και φέρνει στο Μικρό Θέατρο της Αρχαίας Επιδαύρου την Παρασκευή 5 και το Σάββατο 6 Ιουλίου.

Συντελεστές

Σύλληψη – ιδέα: Patari Project
Σκηνοθεσία: Σοφία Πάσχου
Δραματουργία: Κατερίνα Μαυρογεώργη
Πρωτότυπη Μουσική: Νίκος Γαλενιανός, Σταμάτης Πασόπουλος

Σκηνικά: Ευαγγελία Θεριανού
Κοστούμια: Κλαιρ Μπρέισγουελ
Φωτισμοί: Σοφία Αλεξιάδου 
Κίνηση: Εριφύλη Στεφανίδου
Ηχολήπτης: Αντώνης Παυλίδης
Μηχανικός Σκηνής: Δαμιανός Χυτήρης
Βοηθός Φωτιστή: Christopher McCourt

Βοηθός Σκηνογράφου: Έλλη Παπαδάκη

Διεύθυνση παραγωγής: Μανόλης Σάρδης – PRO4

Οργάνωση παραγωγής: Μαριάννα Πανά

Εκτέλεση παραγωγής: Άρης Λάσκος
Υπεύθυνη Επικοινωνίας: Ελεάννα Γεωργίου
Φωτογραφίες: Παναγιώτης Μαΐδης 

Παίζουν (αλφαβητικά):Χαρά Κότσαλη, Θεοδόσης Κώνστας, Θάνος Λέκκας, Κατερίνα Μαυρογεώργη, Κίττυ Παϊταζόγλου, Εριφύλη Στεφανίδου, Αλέξανδρος Χρυσανθόπουλος, Αποστόλης ΨυχράμηςΜουσικοί επί σκηνής: Νίκος Γαλενιανός, Σταμάτης Πασόπουλος

 Διαβάστε επίσης: 

Κίττυ Παϊταζόγλου: «Στην Ελλάδα Τα Πράγματα Γίνονται Από Ενθουσιασμό, Λαχτάρα Και Με Πολύ Προσωπικό Κόστος».

Μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες των τελευταίων χρόνων στον χώρο του παιδικού θεάτρου και όχι μόνο, το “Πιάνω Παπούτσι πάνω στο Πιάνο”, μια δημιουργία των Patari Project υπό τη σκηνοθετική επιμέλεια της Σοφίας Πάσχου, αποχαιρετά τους θεατές την Κυριακή 14 Μαΐου με μια τελευταία παράσταση και ένα “Παπούτσι Πάρτυ” με μουσική, χορό, dj και,  φυσικά, ψηφοφορία για τη στέψη του βασιλιά και της βασίλισσας. Απαραίτητη προϋπόθεση για την κράτηση θέσεων: οι θεατές να φορέσουν την ημέρα της παράστασης τα πιο τρελά τους παπούτσια!

Παράσταση θεατρικής ευδαιμονίας, όπως χαρακτηρίστηκε, διαμάντι στις στάχτες και θεατρικό δώρο, το “Πιάνω Παπούτσι πάνω στο Πιάνο” βασίστηκε σε μια ιδέα του Θωμά Μοσχόπουλου και παρουσιάστηκε για δυο σεζόν στο ΠΟΡΤΑ. Μια παράσταση που ξεπέρασε κατά πολύ τα όρια μιας σύγχρονης ματιάς στο μύθο της Σταχτοπούτας μιλώντας για τον αγώνα για ανεξαρτησία, τη νίκη πάνω στα στερεότυπα, την υπέρβαση των προσωπικών ορίων κι έναν έρωτα που έρχεται να λυτρώσει από τα προσωπικά δεσμά.

Γιατί έξι ηθοποιοί κι ένας πιανίστας ανεβαίνουν σε ένα πιάνο; Και καταρχάς... Χωράνε εκεί πάνω; Ναι! Γιατί το πιάνο μετατρέπεται σε “πατάρι” όπου όλα μπορούν να συμβούν. Οι κολοκύθες γίνονται άμαξες, τα ποντίκια γίνονται άλογα, τα παλιά παπούτσια γίνονται γυάλινα γοβάκια. Αλλά και ο χορός γίνεται αφήγηση, η αφήγηση κοντσέρτο και μια ολόκληρη ιστορία χωράει σε μια νότα! Κι έτσι, η Σταχτοπούτα και ο Πρίγκιπας μεγαλώνουν, ενώ οι μεγάλοι ξαναγίνονται παιδιά. Όλα αυτά συμβαίνουν πάνω στο πατάρι χωρίς μαγικά ραβδιά, παρά μόνο με το σώμα, τη φωνή και την παλλόμενη μουσική ενός από τους σπουδαιότερους συνθέτες του εικοστού αιώνα, του Sergei Prokofiev.

Η παράσταση είναι μια δημιουργία της ομάδας

Η Σπυριδούλα Μπιρπίλη είδε την παράσταση και έχει πολλές ιδέες για παιχνίδι πριν και μετά. Μπορείτε να τις διαβάσετε ΕΔΩ.

Σκηνοθεσία: Σοφία Πάσχου

Μουσική σύνθεση: Κορνήλιος Σελαμσής σε συνεργασία με την ομάδα

Μουσικός: Βασίλης Παναγιωτόπουλος

Σκηνικά: Ντέβιντ Νεγρύν

Κοστούμια: Κλαίρ Μπρέισγουελ 

Φωτισμοί: Aλέξανδρος Αλεξάνδρου

Βοηθός σκηνοθέτη: Εριφύλη Στεφανίδου

Με τους: Γιάννη Γιαννούλη, Θεοδόση Κώνστα, Θάνο Λέκκα, Κατερίνα Μαυρογεώργη, Αλέξανδρο Χρυσανθόπουλο, Αποστόλη Ψυχράμη

Μέρα και ώρα παράστασης: Κυριακή 14/5 στις 15:00

Τιμές εισιτηρίων: 

Κανονικό 10€, Ανέργων/Άνω των 65 ετών/Ομαδικό (άνω των 10 ατόμων) 8€

Διάρκεια: 95 λεπτά (με διάλειμμα)

Η «Μύτη» των Patari Project είναι μία εξαιρετικά καλοφτιαγμένη παράσταση, που απενοχοποιημένα και χωρίς να γίνεται δήθεν, σαρκάζει το αδιέξοδο της ανθρώπινης ύπαρξης.

Ασφάλεια. Αυτή νομίζω είναι η λέξη – κλειδί για να αποκωδικοποιήσεις τη «Μύτη» των Patari Project. Η εξαιρετικά ταλαντούχα θεατρική ομάδα, υπό τη σκηνοθετική καθοδήγηση της Σοφίας Πάσχου, εμπνέεται από την ομώνυμη κλασική νουβέλα του Νικολάι Γκόγκολ δημιουργώντας ουσιαστικά ένα νέο έργο, που συνιστά μία πολιτική αλληγορία πάνω στον τρόπο και το πλαίσιο μέσα στο οποίο βιώνουμε την ύπαρξη μας.

Ασφάλεια. Αυτή την ασφάλεια σπάει φαινομενικά η Μύτη, όταν μία μέρα ξεκολλάει με δική της πρωτοβουλία από το πρόσωπο του… ασφαλιστή Κοβαλιώφ. Αυτή την ασφάλεια μας καλεί κι εμάς να διακινδυνεύσουμε μέσα από τον πύρινο εναρκτήριο λόγο της περί ελευθερίας και ανεξαρτησίας. Αυτή την ασφάλεια χάνει και ο Κοβαλιώφ, που τόσα χρόνια επενδύει σε αυτή με όλο του το είναι και τώρα βρίσκεται να κυνηγάει ασθμαίνοντας τη Μύτη του σε μία πραγματικότητα που για πρώτη φορά του αποκαλύπτει τις ρωγμές της. Αυτή η ασφάλεια μοιάζει να δοκιμάζεται με τους ηθοποιούς της παράστασης να ισορροπούν πάνω στις καρέκλες του θεάτρου Πόρτα, αφού η Πάσχου αντιστρέφει εσκεμμένα τον θεατρικό κανόνα βάζοντας τους θεατές να κάθονται στη σκηνή και τους ηθοποιούς να παίζουν και να τρέχουν πανικόβλητοι πάνω στα καθίσματα της πλατείας.

Όλα μοιάζουν αντεστραμμένα, αλλά δεν είναι. Όλοι μοιάζουν να ρισκάρουν την ασφάλειά τους, αλλά ποτέ δεν τολμούν να την εγκαταλείψουν στην πραγματικότητα. Διότι όλοι συνεχίζουν να παίζουν εντός πλαισίου – στην παράσταση το πλαίσιο ορίζεται από τα καθίσματα του θεάτρου, οτιδήποτε πέραν αυτού μοιάζει αδιανόητο – ενός πλαισίου που τους υπερβαίνει. Το παιχνίδι έχει κανόνες, όσο παράλογο κι αν φαίνεται. Ακόμα και ο Κοβαλιώφ, ο πραγματικός επαναστάτης του έργου παρά τις προσπάθειες της Μύτης να του κλέψει τη δόξα, δεν τολμάει να τους σπάσει. Τους κατανοεί – σε αντίθεση με όλους τους άλλους συμπεριλαμβανομένης και της Μύτης που θεωρεί εαυτόν ανεξάρτητη, αλλά αδυνατεί να σκεφτεί την ύπαρξη της χωρίς να την κυνηγάει ο Κοβαλιώφ – , φτάνει στο σημείο να τους αμφισβητήσει, αλλά τελικά τους αποδέχεται. Το παιχνίδι συνεχίζεται αέναα. Η «ασφάλεια» θριαμβεύει.

Οι Patari Project καταθέτουν την πιο πολιτική τους παράσταση χωρίς καμία διάθεση σοβαροφάνειας. Η «Μύτη» είναι πλημμυρισμένη από ένα σουρεαλιστικό χιούμορ που προκύπτει μέσα από το φαινομενικά παράλογο. Ο θεατής γελάει με τον παραμορφωτικό καθρέφτη του. Η Σοφία Πάσχου στροβιλίζει τους ηθοποιούς της σε ένα φρενήρες γαϊτανάκι, τόσο αλλόκοτο και τόσο οικείο συνάμα, το οποίο αναπάντεχα διακόπτεται κατά διαστήματα με παύσεις και «σκοτάδια» όλο νόημα. Μία τρέλα που φευγαλέα συνειδητοποιεί την παράνοιά της. Κι ύστερα την προσπερνάει και συνεχίζει ακάθεκτη.

Το στοίχημα ήταν εξαιρετικά απαιτητικό από κάθε άποψη – δραματουργικά, σκηνοθετικά, κινησιολογικά, αισθητικά, υποκριτικά – αλλά κερδήθηκε. Και κερδήθηκε σε όλα τα επίπεδα. Η «Μύτη» των Patari Project είναι ένας θρίαμβος της συλλογικότητας. Το ίδιο το κείμενο έχει προκύψει από αυτοσχεδιασμούς των ηθοποιών, υπό το άγρυπνο βλέμμα φυσικά της Σοφίας Πάσχου και του ικανότατου δραματουργού της παράστασης, Juan Ayala. Το σκηνοθετικό εύρημα που θέλει τους ηθοποιούς να παίζουν όλη την παράσταση πάνω στα καθίσματα του θεάτρου, πέρα από τις φιλοσοφικές του προεκτάσεις, χαρίζει στον θεατή μία πρωτόγνωρη εμπειρία και ένα σωματικό θέατρο που συναντιέται αριστοτεχνικά με τον λόγο και την πρόζα. Η Κλαιρ Μπρέισγουελ έντυσε τα μέλη των Patari με πραγματικά ευφάνταστα κοστούμια, που φέρουν το παράλογο χωρίς να το φτηναίνουν, ενώ η Σοφία Αλεξιάδου, παρά τις αντικειμενικές δυσκολίες που έχει το να φωτίσεις μία πλατεία θεάτρου αφού τα φώτα σε ένα θέατρο είναι ως επί το πλείστον πάνω από τη σκηνή, κατάφερε να δημιουργήσει υπέροχες ατμόσφαιρες.

Φυσικά τα μεγαλύτερα εύσημα ανήκουν στους ίδιους τους ηθοποιούς της παράστασης, που επιτελούν έναν άθλο, τόσο σε κινησιολογικό και υποκριτικό επίπεδο, όσο και σε επίπεδο αντοχής. Για μία και πλέον ώρα ακροβατούν κυριολεκτικά πάνω στα καθίσματα του θεάτρου τρέχοντας πάνω κάτω, αλλάζοντας ρόλους και προσωπεία, παράγοντας ήχους με τη φωνή τους και τραγουδώντας. Είναι όλοι τους εξαιρετικοί. Ο Ηλίας Μουλάς στον ρόλο του Κοβαλιώφ καθρεφτίζει στο βλέμμα του όλη αυτή τη απόγνωση του ήρωα του, η Κίττυ Παϊταζόγλου είναι συναρπαστική ως Μύτη (κάποιες φορές ξεχνάς ότι είναι άνθρωπος), ο Θάνος Λέκκας είναι ένας εκρηκτικά ταλαντούχος ηθοποιός που μπορεί να μεταμορφωθεί ανά πάσα στιγμή σε μία διαφορετική περσόνα ενώ οι φωνητικές του δυνατότητες είναι εξαιρετικές, ο Αλέξανδρος Χρυσανθόπουλος ζει τον κάθε ήρωα και την κάθε στιγμή με όλο του το είναι και είναι απολαυστικός ως ντετέκτιβ – ανακριτής που παθαίνει διαλείψεις, ο Θεοδόσης Κώνστας φέρει ένα υποδόριο χιούμορ, μία άνεση στην κίνηση και έναν έμφυτο αυθορμητισμό, ενώ η Εριφύλη Στεφανίδου είναι ξεκαρδιστική ως μαμά του Κοβαλιώφ συμπληρώνοντας ένα πολύ δυνατό ensemble.

Η «Μύτη» των Patari Project είναι μία εξαιρετικά καλοφτιαγμένη παράσταση, που απενοχοποιημένα και χωρίς να γίνεται δήθεν, σαρκάζει το αδιέξοδο της ανθρώπινης ύπαρξης. Γιατί όπως λέει και ο Αλμπέρ Καμύ στον «Καλιγούλα» του: «Πουθενά δεν πήγα. Πουθενά δεν πάω. Η ελευθερία μου δεν είναι σωστή».   

Παρακολουθώντας τις πρόβες των Patari Project για τη νέα τους παράσταση «ΜΥΤΗ».

«Το σώμα ξέρει…» μου είχε πει κάποτε η Σοφία Πάσχου προσπαθώντας να μου εξηγήσει το ζηλευτό αποτέλεσμα που πετυχαίνουν πάντα στις παραστάσεις τους οι Patari Project. Η αλήθεια είναι ότι μου είχε δώσει μόνο ένα μικρό κλειδί από ολόκληρη την αρμαθιά που ξεκλειδώνει τον θαυμαστό κόσμο αυτής της απίστευτα ταλαντούχας και ξεχωριστής – με την ουσιαστική έννοια της λέξης – θεατρικής ομάδας. Πέντε χρόνια και τέσσερις παραστάσεις (10 cm up, Οδύσσεια, Ο Μπαλ στον αέρα, Πιάνω παπούτσι πάνω στο πιάνο) μετά η Σοφία μου έκανε ένα ανεκτίμητο δώρο. Μου άνοιξε την πόρτα στις πρόβες των Patari για τη νέα τους παράσταση «ΜΥΤΗ», που είναι εμπνευσμένη από την ομώνυμη νουβέλα του Νικολάι Γκόγκολ, και ετοιμάζεται να κάνει πρεμιέρα στις 30 Ιανουαρίου στο θέατρο Πόρτα.

«Τέλεια!» είπε η Σοφία χτυπώντας παλαμάκια χαρούμενα στο τέλος ενός αυτοσχεδιασμού με τους ηθοποιούς της να την κοιτούν όρθιοι, σκαρφαλωμένοι πάνω στα καθίσματα του θεάτρου όπου και θα παίζεται ολόκληρη η παράσταση. Απόρησα. Προσπαθούσα να καταλάβω τι τέλειο βρήκε σε αυτό το χάος που είχε λάβει χώρα μπροστά στα μάτια μου. Η Σοφία όμως είχε τους λόγους που ήταν ευχαριστημένη. «Όταν ο ηθοποιός είναι χαμένος, όταν πιστεύει ότι δεν μπορεί να δώσει κάτι άλλο, εκείνη ακριβώς την οριακή στιγμή δίνει το καλύτερο του!» μου είπε λίγο αργότερα.

Η Σοφία ξέρει να δημιουργεί μέσα από το φαινομενικό χάος. Ξέρει να κλέβει εικόνες, κινήσεις, βλέμματα. Ξέρει να χτίζει κομματάκι κομματάκι το παζλ της παράστασης της, όταν εσύ ακόμα πιστεύεις ότι είσαι στο μηδέν. Πριν όμως απ’ όλα αυτά έχει καταφέρει να χτίσει μαζί με τους συνεργάτες – ηθοποιούς της κάτι πολύ πιο σπουδαίο. Μία αμοιβαία σχέση εμπιστοσύνης. Οι ηθοποιοί του Patari Project είναι ανοιχτοί να δοκιμάσουν οτιδήποτε τους προταθεί από τη Σοφία. Από το πιο απλό μέχρι το πιο παρανοϊκό. Είναι ανοιχτοί στο παιχνίδι, στην πρόκληση, στη «ζαβολιά», στο καινούριο… Και χάρη στον κοινό τους κώδικα και το εκρηκτικό τους ταλέντο μπορούν να μεταπλάσουν μία οδηγία της Σοφίας σε ολόκληρη σκηνή με απίστευτα εμπνευσμένο τρόπο. Κι εκείνη είναι εκεί για να γελάσει με την ψυχή της, να τους εμψυχώσει, να τους δώσει ένα ακόμα στοιχείο για να πάνε παραπέρα. 

Η Σοφία δεν λειτουργεί σαν ένας ακόμα σκηνοθέτης – Βούδας που παρακολουθεί από τη θέση του τους ηθοποιούς του παίζοντας κάποιο σαδιστικό παιχνίδι. Η Σοφία γίνεται ένα με τους ηθοποιούς της. Τους δίνει χώρο, ζητάει τις ιδέες τους, τη γνώμη τους ανά πάσα στιγμή. Δεν είναι ότι η ίδια δεν ξέρει τι θέλει. Ξέρει και μάλιστα πολύ πιο καθαρά απ’ όσο νομίζουν οι άλλοι. Όμως πάνω απ’ όλα για τη Σοφία υπάρχει η έννοια της ομάδας. Οι Patari Project είναι μία πραγματική ομάδα. Μέσα από αυτή γεννιέται η κάθε παράσταση. Δεν υπάρχει τίποτα έτοιμο, δεν υπάρχει τίποτα δεδομένο. Η παράσταση πρέπει να είναι δημιουργία της ομάδας, γιατί μόνο έτσι θα την αγαπήσουν και θα την φροντίσουν οι ίδιοι οι ηθοποιοί της. Πολύ απλά γιατί θα αναγνωρίζουν μέσα σε αυτή τα κομμάτια τους.

Κάπως έτσι ο Ηλίας Μουλάς, η Κίττυ Παϊταζόγλου, ο Αλέξανδρος Χρυσανθόπουλος, ο Θεοδόσης Κώνστας, η Εριφύλη Στεφανίδου και ο Θάνος Λέκκας – με άλλα λόγια η φετινή σύνθεση των Patari Project – γίνονται οι συνδημιουργοί της «Μύτης». Μέσα από αυτούς προκύπτει το κείμενο της παράστασης, μέσα από αυτούς γεννιούνται οι εικόνες της – άλλοτε ξεκαρδιστικές κι άλλοτε πιο ατμοσφαιρικές. «Έχετε δέκα λεπτά για να γράψετε ένα τραγούδι!» τους λέει η Σοφία και σε δέκα λεπτά επιστρέφουν όντως με ένα τραγούδι που είναι σχεδόν έτοιμο να πάρει τη θέση του στην παράσταση. Είναι απίστευτο, αλλά συμβαίνει! 

Οι ηθοποιοί του Patari είναι σε μία διαρκή ετοιμότητα, ικανοί να βγάλουν εις πέρας την πιο δύσκολη αποστολή. Μέσα λίγα λεπτά γράφουν τραγούδια, ιστορίες, αυτοσχεδιάζουν με οίστρο και χωρίς να λογοκρίνουν εαυτούς στο ελάχιστο, προτείνουν λύσεις όταν τα αδιέξοδα τους χτυπάνε την πόρτα. Το άγρυπνο βλέμμα της Σοφίας είναι φυσικά πάντα εκεί. Εκείνη στην πραγματικότητα θα διαλέξει τα κομμάτια που θέλει για να φτιάξει το τελικό παζλ. Όμως όλα τα κομμάτια είναι μέσα από μία δεξαμενή υλικού, που της έχουν προσφέρει απλόχερα οι ηθοποιοί της. Στην τελική φάση τα πράγματα θα αρχίσουν να κλειδώνουν, να γίνονται συγκεκριμένα, απίστευτα συγκεκριμένα, με μία εμμονή πια στη λεπτομέρεια. Τίποτα δεν θα είναι αφημένο στην τύχη του. Όσο ανοιχτή ήταν στην αρχή η διαδικασία των προβών, τόσο πειθαρχημένο θα είναι στο τέλος το αποτέλεσμα. Κι εκεί θα έρθουν να προσθέσουν τις δικές τους πινελιές ο Ανρί Κεργκομάρ στη μουσική, η Κλαιρ Μπρέσγουελ στα κοστούμια, η Σοφία Αλεξιάδου στους φωτισμούς.

Έτσι γεννιούνται οι παραστάσεις των Patari Project. Έτσι γίνεται το θαύμα. Όσο για τη «ΜΥΤΗ» είμαι σίγουρος ότι θα είναι η πιο δυνατή και ουσιαστική τους παράσταση. Ένα βαθύ σχόλιο για όλο αυτό το παράλογο του κόσμου μας. Μία άκρως ενδιαφέρουσα αντιστροφή σκηνής και πλατείας, θεάτρου και ζωής. Ένα παιχνίδι που νομίζουμε ότι το ορίζουμε, αλλά μάλλον μας ορίζει. Δύο παράλληλες διαδρομές: ενός Ανθρώπου που χάνει τη μύτη του κι ανοίγει διάπλατα τα μάτια του και μίας Μύτης που διακηρύττει την ανεξαρτησία της αν και ποτέ πραγματικά δεν την επιθυμεί. Τι περιθώρια αντίδρασης έχουμε στ’ αλήθεια; Το παιχνίδι θα συνεχίσει να παίζεται πάντα εντός συγκεκριμένου πλαισίου.

Ετοιμαστείτε για μία παράσταση, που θα σας κάνει να ξεκαρδίζεστε, την ίδια στιγμή που θα σας παγώνει απότομα το γέλιο. Οι Patari Project επιστρέφουν με την πιο πολιτική τους δουλειά χωρίς να χάνουν τίποτα από τον αυθορμητισμό τους, το χιούμορ τους, την αλήθεια τους και την ανάγκη τους να μην γίνουν ποτέ σοβαροφανείς. Ραντεβού στις 30 του Γενάρη στο Πόρτα!