Ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης και ο Γιώργος Κιμούλης, οι οποίοι έχουν συνεργαστεί πολλές φορές στο θεατρικό παρελθόν, καταπιάνονται αυτή τη σεζόν με τον αγαπημένο κλασικό συγγραφέα, Αντόν Τσέχωφ, έχοντας στο δυναμικό τους δύο ομάδες εξαιρετικών ηθοποιών.

Ο πρώτος, μετά την επιτυχία του «Αυγούστου» του Τρέισι Λετς, σκηνοθετεί τον «Βυσσινόκηπο», πάλι, στο θέατρο Δημήτρης Χόρν κι ο δεύτερος, μετά τη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, κάνει πρόβες στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά για τον «Θείο Βάνια». Στην παράσταση, μάλιστα, ξέχωρα από τη σκηνοθεσία και τη μετάφραση, θα ερμηνεύσει και τον ομώνυμο ρόλο.

Ο «Βυσσινόκηπος» γράφτηκε το 1903 κι είναι εμπνευσμένος από μία εποχή κατά την οποία ο ρωσικός λαός, αν και θεωρητικά ελεύθερος εξαιτίας της κατάργησης της δουλοπαροικίας κατά το 1861, ζούσε ακόμα στη φτώχεια και την αμάθεια. Το έργο θεωρείται μια προαναγγελία, ουσιαστικά, της επανάστασης του 1905 κι αυτής του 1917.

Στο Παρίσι του 1900, η 16χρονη ΄Ανια συναντά τη μητέρα της κόμισα Λιούμποφ, για να την οδηγήσει πίσω στο πατρικό τους κτήμα, διάσημο για τον βυσσινόκηπό του, το οποίο έχει εγκαταλείψει εδώ και πέντε χρόνια με τον εραστή της. Στο γυρισμό τους βρίσκουν τον βυσσινόκηπο ν' ανθίζει σε αντίθεση με την οικονομική κατάσταση της οικογένειας.

Στη σκηνή του Θεάτρου της οδού Αμερικής θα δούμε έναν εξαιρετικό θίασο ηθοποιών: Θέμις Μπαζάκα, Δημήτρης Λιγνάδης, Κόρα Καρβούνη, Αθηνά Μαξίμου, Γιάννης Κότσιφας, Σίσσυ Τουμάση, Γιώργος Μπινιάρης, Γιάννης Στόλας, Αλέξανδρος Μαυρόπουλος, Γιάννης Γιαννούλης, Τάσος Δημητρόπουλος και Γεωργιάννα Νταλάρα.

Η πρεμιέρα αναμένεται για τον Οκτώβριο κι η προπώληση έχει, ήδη, ξεκινήσει.

Στον Πειραιά, ο Γιώργος Κιμούλης βάζει ένα προσωπικό στοίχημα με τον «Θείο Βάνια» και τα έντονα υπαρξιακά του αδιέξοδα, εγκαινιάζοντας με την παράστασή του τη σεζόν για την κεντρική σκηνή του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά.

Στην παράσταση πρωταγωνιστούν, εκτός από τον σκηνοθέτη οι: Τάσος Νούσιας, Στέλλα Καζάζη, Γιώργος Ψυχογιός, Χριστίνα Κουτσουδάκη, Χαρά Μάτα Γιαννάτου, Μαίρη Νάνου και Κώστας Κοράκης.

Η υπόθεση του έργου, που έχει ανέβει πολλές φορές στη χώρα μας, είναι γνωστή. Ο συνταξιούχος καθηγητής Σερεμπριακώφ κι η νεαρή γυναίκα του Ελένα καταφτάνουν στο απομακρυσμένο υποστατικό τους στη ρωσική επαρχία, το οποίο συντηρούν η Σόνια, κόρη του καθηγητή από τον πρώτο του γάμο, κι ο θείος της, Βάνιας. Η παρουσία τους αναστατώνει τη ζωή των ανθρώπων του κτήματος, διαταράσσει τις ισορροπίες και φέρνει στην επιφάνεια χαμένα όνειρα κι ανεκπλήρωτους πόθους. Η φθορά της καθημερινότητας, η πλήξη, τα λάθη, οι δικαιολογίες, ένας υποδόριος ερωτισμός και μια, σχεδόν, σουρεαλιστική αντιμετώπιση της πραγματικότητας χαρακτηρίζουν τη ζωή των ηρώων, που βλέπουν τον κόσμο γύρω τους να αλλάζει αναπόφευκτα.

Η πρεμιέρα του «Θείου Βάνια» αναμένεται για τις 22 Νοεμβρίου κι η προπώληση έχει ξεκινήσει.

Γιώτα Δημητριάδη

Το Rēs Ratio Network σε συμπαραγωγή με το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά παρουσιάζει την πέμπτη σκηνοθετική δουλειά της Έφης Μπίρμπα, Δον Κιχώτης, Βιβλίο 2^ο, κεφ. 23^ο, βασισμένη στο έργο του Μιχαήλ Θερβάντες Δον Κιχώτης, από Πέμπτη 28 Ιουνίου έως Τετάρτη 4 Ιουλίου 2018 για 6 παραστάσεις. Μαζί της μια εξαιρετική ομάδα διεθνών ερμηνευτών με επικεφαλής τον Άρη Σερβετάλη και τους Αχιλλέα Χαρίσκο, Ιωάννα Τουμπακάρη, Αλέξανδρο Βαρδαξόγλου, Effi Rabsilber, Gema Galiana, Διογένη Σκαλτσά.

Στο 23^ο κεφάλαιο του 2^ου βιβλίου, ο Δον Κιχώτης, ως τραγικό πρόσωπο κι ενσαρκωτής μιας γνήσιας εσωτερικότητας, συλλαμβάνεται να διαγράφει μια κατακόρυφη πορεία προς το εσωτερικό της σπηλιάς του Μοντεσίνου· προς τα βάθη των φαντασιακών αναμετρήσεων. Έχοντας παραμερίσει κάθε κοινό φόβο κι αψηφώντας τον κίνδυνο του καταποντισμού, εισέρχεται σ’ έναν τόπο εμπειρίας εκουσίως με την αμφίεση του περιπλανώμενου ιππότη, όπως εισέρχεται το παιδί σ’ ένα περιβάλλον που διέπεται από τους ιδιόμορφους κανόνες παιχνιδιού.

Με αφορμή την κατάβαση και την απόκρυφη, ενύπνια περιπλάνηση του Δον Κιχώτη-Homo Ludens εντός του περιβάλλοντος του σπηλαίου, στην παράσταση παρακολουθούμε μια αλληλουχία επεισοδίων υπό τους ιδιόμορφους κανόνες που ορίζει η τάξη του παιχνιδιού, όπου όλα πολλαπλασιάζονται καθώς ανακλώνται αδιάκοπα στα κάτοπτρα ενός ιδιωματικού οράματος της πραγματικότητας, όπου όλα συνδέονται μέσω του κατακόρυφου άξονα της κατάβασης με τη μεγαλύτερη ιδέα της ζωής.

Σκηνοθεσία-δραματουργία-σκηνογραφία-κοστούμια: Έφη Μπίρμπα

Καλλιτεχνική συνεργάτις-σύμβλουλος δραματουργίας-επιμέλεια κειμένων: Μιχαήλα Πλιαπλιά

Κείμενα: Μιχαήλα Πλιαπλιά, Effi Rabsilber, Έφη Μπίρμπα

Φωτισμός: Θύμιος Μπακατάκης

Συνθέτης-σχεδιασμός ήχου: Constantine Skourlis

Καλλιτεχνικός συνεργάτης-κατασκευή σκηνικού: Σωκράτης Παπαδόπουλος

Κατασκευή κοστουμιών: Δέσποινα Μακαρούνη

Βοηθός σκηνοθέτη: Μαριάννα Έλληνα

Βοηθός σκηνογράφου: Μυρτώ Λάμπρου

Βοηθός ενδυματολόγου: Δάφνη Ηλιοπούλου

Ερμηνευτές: Άρης Σερβετάλης, Αχιλλέας Χαρίσκος, Ιωάννα Τουμπακάρη, Αλέξανδρος Βαρδαξόγλου, Effi Rabsilber, Gema Galiana, Διογένης Σκαλτσάς

Κινηματογράφηση trailer-teaser: Γρηγόρης Πανόπουλος / makeyourownfilms.com

Φωτογραφίες: Γιώργος Καπλανίδης

Παραγωγή & Εκτέλεση παραγωγής: Rēs Ratio Network

Η παράσταση επιχορηγείται από το Υπουργείο Πολιτισμού και είναι συμπαραγωγή του Rēs Ratio Network με το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά.

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

Πρεμιέρα: 28 Ιουνίου 2018

Ημερομηνίες: 28 Ιουνίου – 4 Ιουλίου 2018

Ημέρες παραστάσεων: Πέμπτη 28/6, Παρασκευή 29/6, Σάββατο 30/6, Κυριακή 1/7, Δευτέρα 2/7, Τετάρτη 4/7

Ώρες παραστάσεων: Πεμ-Παρ-Σαβ-Δευ-Τετ 20:30 & Κυρ 19:00

Διάρκεια: 120 λεπτά

Τιμές εισιτηρίων: Διακεκριμένη: 22€, Κανονικό: 20€, Φοιτητικό 15€, Άνεργοι-Ατέλεια 10€

Προπώληση: Η προπώληση ξεκινά 7 Μαΐου 2018 και λήγει 21 Ιουνίου 2018: Διακεκριμένη-Κανονικό: 18€, Φοιτητικό: 13€, Άνεργοι-Ατέλεια: 10€

Προπώληση εισιτηρίων: www.ticketservices.gr και σε όλα τα καταστήματα PUBLIC: https://www.ticketservices.gr/event/efi-mpirmpa-don-kixotis-vivlio-2o-kef-23o/?lang=el

Δημοτικό Θέατρο Πειραιά Λεωφ. Ηρ. Πολυτεχνείου 32, Πειραιάς 185 35

Ταμείο Θεάτρου | 210 4143 310

Ώρες Ταμείου: Τρίτη έως Παρασκευή: 10.00 - 14.00 και 18:00 - 21:00, Σάββατο: 16.00 - 21.00,Κυριακή: 16.00 - 20.00

Ποια είναι σήμερα η σχέση της ποίησης με τον αστικό χώρο;
Μπορεί η ποίηση να σχολιάσει την κοινωνική πραγματικότητα, να αιφνιδιάσει και να αναζωογονήσει τη ματιά μας στην καθημερινότητα;
Ένα ποίημα αποτελεί και σήμερα πηγή ομορφιάς ή προβληματισμού;
Τι συμβαίνει όταν κάποιος μας απευθύνεται χωρίς να ζητεί κάτι, όταν στέλνει ένα μήνυμα αισθητικού τύπου;

Με αφετηρία το ερώτημα του ρόλου της ποίησης στη φαινομενική πεζότητα και πρακτικότητα της καθημερινής ζωής, το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά διοργανώνει τη φετινή άνοιξη τρία ποιητικά δρώμενα στην πόλη του Πειραιά.
Στο πρώτο από αυτά, λίγες μέρες πριν την Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης, μας καλεί σε έναν διαφορετικό περίπατο στην πόλη του Πειραιά το Σάββατο 17 Μαρτίου στις 11:30 π.μ.
Έναν περίπατο γεμάτο μικρές οάσεις στο αστικό τοπίο και ποιητικές αναγνώσεις από 27 σύγχρονους ποιητές.

Η διαδρομή ξεκινά από τον τερματικό σταθμό του ΗΣΑΠ και περιλαμβάνει στάσεις –με ποιητικές αναγνώσεις–σε διάφορα ιστορικά/σημαντικά σημεία του Πειραιά.

Στάσεις διαδρομής:
1. ΤΕΡΜΑΤΙΚΟΣ ΣΤΑΘΜΟΣ ΗΣΑΠ ΠΕΙΡΑΙΑ
2. ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΑΓΟΡΑ ΠΕΙΡΑΙΑ
3. ΠΥΡΓΟΣ (UNESCO)
4. ΛΙΜΑΝΙ- ΧΩΡΟΣ ΑΝΑΜΟΝΗΣ
5. ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓ. ΣΠΥΡΙΔΩΝΟΣ
6. Η ΣΤΑΝΗ- ΖΑΧΑΡΟΠΛΑΣΤΕΙΟ
7. ΠΛΑΤΕΙΑ ΔΗΜΑΡΧΕΙΟΥ
8. ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ ΠΕΙΡΑΙΑ
9. ΤΡΟΥΜΠΑ- ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΟ ΛΟΥΞ
10. ΠΛΑΤΕΙΑ ΤΕΡΨΙΘΕΑΣ
11. ΙΔΡΥΜΑ ΑΙΚ. ΛΑΣΚΑΡΙΔΗ
12. PUBLIC ΠΕΙΡΑΙΑ(Γρ. Λαμπράκη 152- 154)

Το «Λεωφορείον ο Πόθος» γίνεται «Το τραμ με το όνομα Πόθος» στην παράσταση του Μιχαήλ Μαρμαρινού που ανεβαίνει στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά. Έτσι η λέξη «streetcar» μεταφράζεται «τραμ», αντί για το σύνηθες «λεωφορείο» στον τίτλο του έργου, γεγονός που συνάδει και με την εποχή στην οποία γράφτηκε ‒ στην καλοδουλεμένη και σύγχρονη μετάφραση του Αντώνη Γαλέου.

Το έργο ανεβαίνει πολύ συχνά στη χώρα μας και είχα την τύχη να δω πολλές εκδοχές του. Καμία όμως μέχρι σήμερα, από αυτές που έχω παρακολουθήσει εγώ τουλάχιστον, δεν νομίζω ότι κατάφεραν να αποτυπώσουν τη ρομαντική διάθεση και τον ωμό ρεαλισμό, που συνοδοιπορούν σε όλα τα έργα του Ουίλιαμς.

Αυτό το ένιωσα να συμβαίνει το Σεπτέμβριο του 2014, όταν παρακολούθησα στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών σε ζωντανή μετάδοση το ριζοσπαστικό ανέβασμα, διάρκειας 3,5 ωρών, του ανατρεπτικού σκηνοθέτη Μπένεντικτ Άντριους. Επρόκειτο για τη μεγαλύτερη εισπρακτική επιτυχία στην ιστορία του Young Vic, με πρωταγωνιστές την Τζίλιαν Άντερσον, που ενσάρκωσε τη μαραμένη καλλονή του αμερικανικού Νότου, την Μπλανς Ντιμπουά, τον Μπεν Φόστερ στο ρόλο του Στάνλεϊ Κοβάλσκι και τη Βανέσα Κίρμπι στο ρόλο της Στέλλας.

Ο ίδιος ο συγγραφέας αναφέρει για το «Λεωφορείο ο Πόθος»: «Πιστεύω ότι το μεγαλύτερο προτέρημα του έργου είναι η αυθεντικότητά του, η πιστότητά του στη ζωή. ∆εν υπάρχουν ‘‘καλοί’’ ή ‘‘κακοί’’ άνθρωποι. Ορισμένοι είναι λίγο καλύτεροι ή λίγο χειρότεροι, ωστόσο όλοι ενεργούν περισσότερο µε βάση την παρανόηση παρά την κακία. Από τυφλότητα σε ό,τι συµβαίνει στην καρδιά του άλλου. Ο Στάνλεϊ δεν βλέπει την Μπλανς σαν ένα απελπισµένο πλάσµα, αλλά σαν µια υπολογίστρια σκύλα. Κανείς δεν ‘‘βλέπει’’ κανέναν πραγµατικά, ο κάθε ήρωας βλέπει τον άλλον µόνο µέσα από τις ρωγµές του εγωισµού του. Είναι επόµενο ένα έργο σαν αυτό να έχει ως βασικό θέµα εκείνο της κατανόησης, της ανθρώπινης επικοινωνίας. Πρόκειται για µια τραγωδία µε τον κλασικό στόχο να φέρει µια κάθαρση, προκαλώντας το έλεος και τον φόβο του θεατή. Για να επιτευχθεί κάτι τέτοιο η Μπλανς πρέπει να κερδίσει στο τέλος την κατανόηση και τη συµπόνια του κοινού. Κι αυτό πρέπει να γίνει χωρίς να µετατραπεί σε τέρας ο Στάνλεϊ. Η παρανόηση κι όχι ο Στάνλεϊ οδηγεί την Μπλανς στην καταστροφή. Στο τέλος ο θεατής πρέπει να πει: ‘‘Αν γνώριζαν ο ένας για τον άλλον…»*

Στο προκείμενο όμως, στην παράσταση του Μιχαήλ Μαρμαρινού βρίσκει κανείς πολλές αρετές, ενδιαφέροντα ευρήματα και μια Μαρία Ναυπλιώτου στο ρόλο της Μπλανς που θα θυμάται για καιρό.

Ο σκηνοθέτης δεν επιλέγει το δρόμο του ρεαλισμού σε όλες τις σκηνές. Αρωγός του σε αυτό γίνεται πρώτα από όλα το κατακερματισμένο, πολυεπίπεδο και πολυσήμαντο σκηνικό (Εύα Νάθενα). Οι ήρωες εδώ δεν θα κλειστούν σε ένα σπίτι με δύο δωμάτια, όπως προτάσσει ο Ουίλιαμς, αλλά θα πάρουν το χώρο τους στην ευρύχωρη σκηνή του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά, ακόμα και έξω από αυτή. Αυτό  πολλές φορές θα χαρίσει στην παράσταση μια μαγεία και μια ποιητικότητα, όπως, για παράδειγμα, στην υπέροχη σκηνή του πρώτου ραντεβού της Μπλανς με τον Μιτς, πριν από το διάλειμμα, όπου η ηρωίδα λαμβάνει μια κατακόκκινη ανθοδέσμη και ξεκινά ουσιαστικά η αποκαθήλωσή της ‒ παράλληλα όμως θα στερήσει κάτι πολύ βασικό από το ρεαλισμό του κειμένου, αυτό το «πνίξιμο» που βιώνουν οι ήρωες στον κοινό χώρο, την καταπάτηση του ιδιωτικού στοιχείου. Δεν μπορεί, λόγου χάρη, να γίνει σαφής αυτή η άρνηση της Μπλανς, ότι η αδερφή της ζει σε μια φτωχογειτονιά της Νέας Ορλεάνης, όταν τη βλέπουμε να απολαμβάνει το μπάνιο της με φόντο μια υπέροχη μπανιέρα, στην οποία θα μπορούσε άνετα να βουτήξει και η βασίλισσα Κλεοπάτρα της Αιγύπτου!

Αντίθετα, η χρήση κάμερας και ασπρόμαυρων προβολών έρχεται πολύ συχνά να τονίσει τις ρωγμές των ηρώων, όπως και ο τέταρτος τοίχος που υπάρχει για να «σπάει» ακόμα και σε δραματικές σκηνές, με αποκορύφωμα το φινάλε.

Σκηνοθετικό εύρημα που μοιάζει να έχει δουλευτεί πολύ και να κουμπώνει εξαιρετικά σε όλη τη διάρκεια της παράστασης είναι η χρήση του φωτός (φωτισμοί Γιάννης Δρακουλαράκος). Ο Μιχαήλ Μαρμαρινός προτάσσει ένα μεγάλο κινηματογραφικό προβολέα στο κέντρο της σκηνής. Όλες οι σκληρές αλήθειες που ακούγονται στο έργο «φωτίζονται» έντονα, με πρώτη την παραδοχή της Μπλανς ότι πούλησε το κτήμα στο Μπελ-Ρεβ και αποκορύφωμα την αποκάλυψη της κρυφής ζωής της στον Μιτς.

Η παράσταση ευτύχησε να έχει και την εμπνευσμένη μουσική που συνέθεσε ο Άγγελος Τριανταφύλλου και κατάφερε να τραγουδήσει και να παίξει ζωντανά σαν μια καλοδεμένη ensemble η ομάδα των ηθοποιών.

Κάτι ανάλογο δυστυχώς δεν ισχύει και για τις ερμηνείες τους, αφού ο θίασος μοιάζει να μη μιλά την ίδια υποκριτική γλώσσα.

Η Μαρία Ναυπλιώτου σε έναν από τους δυσκολότερους ρόλους του παγκόσμιου ρεπερτορίου τα καταφέρνει περίφημα. Από τα πρώτα της βήματα στο σανίδι βλέπει κανείς το πριν του ρόλου. Η Μπλανς της έχει διανύσει όλη την τροχιά της πτώσης, είναι εύθραυστη, φαντασμένη, μυθομανής, αφελής, ψυχικά διαταραγμένη και εκφράζει με μοναδική ευαισθησία ότι αυτό που την οδηγεί στο όνειρο και στη φαντασίωση δεν έχει καθόλου να κάνει με τους ηθικούς φραγμούς αλλά με ένα αίσθημα αυτοσυντήρησης. Η Μπλανς της στηρίχτηκε κυρίως στη μεγάλη πληγή που της άφησε η πρώτη αγάπη, ίσως γι’ αυτό είναι και μια αποκάλυψη στη σκηνή που διηγείται την αυτοκτονία του αγαπημένου της και γενικότερα στις σκηνές της με τον Άγγελο Τριανταφύλλου (Μιτς), όπου ξεδιπλώνεται μοναδικά ο χαρακτήρας. Μια ερμηνεία με συνέπεια, γοητεία και την απαιτούμενη δραματική ένταση.

Μου έλειψε μόνο ένα κομμάτι πιο κυνικό, που θα δικαιολογούσε και τον «αμαρτωλό» της βίο καθώς και τον ξεπεσμό της. Εδώ περισσότερο υπογραμμίστηκε μια «αγγελική» πλευρά.

Ο Χάρης Φραγκούλης έχει μια εξαιρετική σκηνή, όταν μετά τον τσακωμό και το μεθύσι κραυγάζει για να γυρίσει πίσω η Στέλλα (Θεοδώρα Τζήμου), όπου η σκηνοθεσία επιλέγει ξεκάθαρα να δώσει τον ήρωα μέσα από την κινηματογραφική εκδοχή της ταινίας του Ελία Καζάν (1951) με τον Μάρλον Μπράντο.

Βρεγμένος και με το πρόσωπο παραμορφωμένο από την απόγνωση, σαν πληγωμένο ζώο, ο άξεστος Πολωνός καλεί την αγαπημένη του και εκείνη ανταποκρίνεται με τις αντίστοιχες ζωώδεις κραυγές. Γιατί, όπως θα ομολογήσει η ίδια στην επόμενη σκηνή στην Μπλανς, «μερικά πράγματα που γίνονται στο σκοτάδι, ανάμεσα σε έναν άντρα και μια γυναίκα, αξίζουν τόσο πολύ, που τα υπόλοιπα δεν λογαριάζονται…»

Αυτή ήταν ίσως και η μόνη σκηνή που με έπεισε ο ηθοποιός, ο οποίος σαφώς, με βάση τη σκηνοθετική γραμμή, αρκέστηκε να παρουσιάσει έναν απαθή Στάνλεϊ, που συχνά έμοιαζε να απαγγέλλει, με σπασμωδικές χειρονομίες και κινήσεις εντυπωσιασμού – άσκοπο γυμνό, κατανάλωση εμφιαλωμένων μπουκαλιών νερού αντί μπίρας, καταβρόχθιση φρούτων κ.λπ.

Αποκορύφωμα αυτής της ερμηνευτικής και σκηνοθετικής γραμμής ήταν το απογοητευτικό αποτέλεσμα της δέκατης σκηνής, όπου ο Στάνλεϊ επιβάλλει τη σωματική του κυριαρχία στην Μπλανς και ο ηθοποιός καταβροχθίζει και πάλι, αυτή τη φορά τα λευκά πούπουλα της ρόμπας της. Ίσως βέβαια το νόημα να υποβόσκει στη φράση «Το πνίξανε το κουνέλι» ‒στην αρχαία Ελλάδα άλλωστε οι ιέρειες του σεξ αποκαλούσαν το αντρικό μόριο κόνικλο (κουνέλι)‒ και ο σκηνοθέτης να ήθελε να δώσει μια άλλη διάσταση…

Γενικότερα, σκηνική επικοινωνία μεταξύ του Χάρη Φραγκούλη και της Μαρίας Ναυπλιώτου δεν υπήρξε ποτέ. Οι δυο τους δίνουν την εντύπωση ότι χρησιμοποιούν άλλους υποκριτικούς κώδικες, όπως υποψιαζόμασταν και μετά τη «Μήδεια» της Μαριάννας Κάλμπαρη που είδαμε τον Αύγουστο στην Επίδαυρο. 

Αντίθετα πολύ ευχάριστη έκπληξη ήταν ο Μιτς του Άγγελου Τριανταφύλλου και οι σκηνές τους με την Μπλανς από τις καλύτερες της παράστασης. Ποιητικότητα, ρεαλισμός, παιχνίδι, ευαισθησία είναι μερικά τάλαντα που διακρίνει κανείς.

Η Στέλλα της Θεοδώρας Τζήμου, αν και αποπροσανατολισμένη σε σημεία, πέτυχε να αποδώσει την κυριαρχία των αισθήσεων και το γήινο στοιχείο σε αντιπερισπασμό με τον ονειρικό κόσμο της Μπλανς που εισέρχεται στο σπίτι της.

Η Ευαγγελία Καρκατσάνη και ο Αdrian Frieling κλήθηκαν να ερμηνεύσουν το ζευγάρι των φίλων και γειτόνων. Η πρώτη δίνει πόντους στην παράσταση και με την υπέροχη φωνή της.

Δεν μπορεί να μην εγκωμιάσει κανείς τα υπέροχα κοστούμια της Εύας Νάθενα, καθώς, εκτός από το υψηλής αισθητικής γούστο τους, η παλέτα των χρωμάτων τους δεν έπεσε καθόλου τυχαία, αφού έντυσε με λευκό την Μπλανς, πράσινο τη Στέλλα και πορτοκαλί τον Στάνλεϊ.

*Απόσπασµα από γράµµα που έγραψε ο Τ. Ουίλιαµς στον Ε. Καζάν το 1947, στο Brenda Murphy, Tennessee.

 Από τη Γιώτα Δημητριάδη

Το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, καλεί σε ακρόαση ηθοποιούς - άνδρες και γυναίκες - ηλικίας έως 30 ετών, προκειμένου να συμμετάσχουν σε θεατρική παραγωγή η οποία θα πραγματοποιηθεί την άνοιξη. Οι ενδιαφερόμενοι θα πρέπει να αποστείλουν τα βιογραφικά τους έως 15 Σεπτεμβρίου, υπ' οψιν του Καλλιτεχνικού Διευθυντή του ΔΘΠ Νίκου Διαμαντή, στο email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

Ένα εξαιρετικά απαιτητικό μιούζικαλ ευτυχεί σε μία παράσταση με πολλές αρετές και πολύ λίγα «φάλτσα» που αξίζει την προσοχή σας.

To μιούζικαλ “Evita” των Andrew Lloyd Weber και Tim Rice δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις. Έκανε το ντεμπούτο του στο West End το 1979, ενώ έναν χρόνο αργότερα ξεκίνησε τις παραστάσεις του και στο Broadway. Η Αλίκη Βουγιουκλάκη είναι αυτή που το σύστησε στο ελληνικό κοινό τη σεζόν 1981-82, ενώ το 2010 η παγκόσμια περιοδεία της “Evita”, στην κατά West End εκδοχή της παράστασης, έκανε στάση στην Ελλάδα και συγκεκριμένα στο θέατρο Badminton αφήνοντας μάλλον ανάμεικτες εντυπώσεις. Ακόμα όμως κι αυτοί που δεν έχουν απολαύσει το μιούζικαλ στη σκηνή, σίγουρα θα το έχουν δει στη μεγάλη οθόνη στην περίφημη ομώνυμη ταινία του 1996 με τη Madonna.

Το έργο των Weber και Rice, που καταπιάνεται με τη μυθιστορηματική ζωή της Εύα Περόν, Πρώτης Κυρίας της Αργεντινής από το 1946 μέχρι τον πρόωρο θάνατο της από καρκίνο το 1952, θυμίζει σε ύφος περισσότερο μία ροκ όπερα, παρά ένα συμβατικό μιούζικαλ. Είναι αναμφισβήτητα εξαιρετικά απαιτητικό σε επίπεδο παραγωγής, γεγονός που δικαιολογεί και γιατί στην Ελλάδα έχει να παρουσιαστεί 35 χρόνια, ενώ απαιτεί από τους ηθοποιούς – τραγουδιστές του πάνω απ’ όλα εξαιρετικές φωνητικές ικανότητες, αφού η πρόζα χωρίς συνοδεία μουσικής απουσιάζει παντελώς και ο λόγος τραγουδιέται διαρκώς.

Ο Δημήτρης Μαλισσόβας, που έχει ήδη δώσει επιτυχημένα το στίγμα του στο μουσικό θέατρο, αλλά είναι η πρώτη φορά που καταπιάνεται με ένα ξένο μιούζικαλ, πήρε το ρίσκο να παρουσιάσει εκ νέου την “Evita” σε μία ελληνική παραγωγή αξιώσεων στο Δημοτικό Θέατρο του Πειραιά. Ως σκηνοθέτης της παράστασης είχε την ευφυΐα να επιλέξει τους κατάλληλους ανθρώπους στις σωστές θέσεις κι αυτό, όσο κι αν θα έπρεπε να είναι αυτονόητο, στην Ελλάδα δεν είναι. Το είδος του «μιούζικαλ» στην χώρα μας έχει κακοπάθει, με εξαιρέσεις φυσικά, διότι τις περισσότερες φορές οι Έλληνες παραγωγοί και σκηνοθέτες διαλέγουν τους συντελεστές (και δη τους πρωταγωνιστές) της εκάστοτε παράστασης με βάση τη δημοφιλία τους και όχι με κριτήριο το αν μπορούν πραγματικά να ανταπεξέλθουν με επιτυχία στις αντικειμενικά πολύ υψηλές απαιτήσεις του είδους.

Η “Evita” φυσικά είναι ένα μιούζικαλ, που μπορεί να καταλήξει Βατερλό αν οι ηθοποιοί του δεν τραγουδάνε εξαιρετικά, όπως άλλωστε συμβαίνει με όλα τα έργα του Weber. Ο Μαλισσόβας το γνώριζε αυτό και δεν έκανε εκπτώσεις. Η ομάδα των συντελεστών του είναι πραγματικά πολύ άξια. Στο θέατρο συνηθίζεται να ξεκινάμε από το κείμενο, αφού εν αρχή ην ο λόγος, αλλά στο μιούζικαλ και δη στα έργα του Weber εν αρχή ην η μουσική. Ο Αλέξης Πρίφτης έκανε πραγματικά υποδειγματική δουλειά τόσο στο κομμάτι της ενορχήστρωσης και της διεύθυνσης της Majestic Symphonic Orchestra, όσο και στο εξαιρετικά απαιτητικό κομμάτι της μουσικής διδασκαλίας. Παρά τις όποιες μικρές ενστάσεις, που αφορούν κυρίως την υποκριτική προσέγγιση των τραγουδιών από κάποιους ηθοποιούς – τραγουδιστές, θα πρέπει κανείς να είναι άδικος για να μην παραδεχτεί ότι σε αυτή την παραγωγή όλοι όσοι βρίσκονται πάνω στη σκηνή, από το chorus μέχρι τους πρωταγωνιστές, τραγουδάνε από πολύ καλά έως εξαιρετικά.

Η παράσταση του Δημήτρη Μαλισσόβα στηρίχτηκε επίσης σε δύο άλλους βασικούς πυλώνες, στην εύστοχη και προσεγμένη απόδοση του κειμένου από τον Γεράσιμο Ευαγγελάτο, που έβγαλε με επιτυχία εις πέρας ένα πραγματικά πολύ δύσκολο έργο, και στην εξαιρετική – κι εδώ πραγματικά του αξίζουν πολλά συγχαρητήρια – δουλειά του Νίκου Μαριάνου στις χορογραφίες. Είχα πολύ καιρό να δω τόσο ευφάνταστες και άψογα εκτελεσμένες χορογραφίες σε ελληνική παραγωγή μιούζικαλ. Με αφορμή τη χώρα, που διαδραματίζεται το έργο, την Αργεντινή, ο Μαριάνος ενέταξε σε αρκετές χορογραφίες latin στοιχεία χαρίζοντας μας ένα εξαιρετικά εντυπωσιακό, αλλά καθόλου κιτς, σκηνικό αποτέλεσμα, ενώ με εξίσου υψηλή αισθητική κίνησε και τις πιο ατμοσφαιρικές σκηνές του έργου.

Οι υψηλές επιδόσεις της παραπάνω τριάδας, που είναι ουσιαστικά ο κορμός ενός μιούζικαλ, βοήθησαν τον έμπειρο Δημήτρη Μαλισσόβα να στήσει μία ευπρόσωπη, πολύ καλά δουλεμένη και με εξαιρετικά δυνατές στιγμές παράσταση, που κερδίζει το στοίχημα σε γενικές γραμμές και σίγουρα αποτελεί ένα από τα πιο άρτια ανεβάσματα μιούζικαλ που έχουμε απολαύσει μέχρι σήμερα σε ελληνική παραγωγή. Δεν μπορώ να πω ότι ενθουσιάστηκα με τα πάντα στην παράσταση – προσωπικά βρήκα την έναρξη λίγο αδύναμη, αφού τόσο εκτελεστικά όσο και σε επίπεδο εικόνας ήταν κατώτερη της συνέχειας της παράστασης, ενώ επίσης τα εξαιρετικά καλόγουστα και ανά σκηνές εντυπωσιακά κοστούμια της Ηλένιας Δουλαδίρη δεν αναδείχτηκαν πάντα αποτελεσματικά από τα φώτα του Αλέκου Γιάνναρου – αλλά οφείλω να πω ότι στο σύνολο μπορούμε να μιλήσουμε για μία παράσταση, που κερδίζει το στοίχημα και αναμφισβήτητα αξίζει την προσοχή σας.

Αυτό το τελευταίο οφείλεται σε μεγάλο βαθμό φυσικά και στους ηθοποιούς της. Η Νάντια Μπουλέ έχει αποδείξει εδώ και καιρό ότι το μιούζικαλ είναι ο φυσικός της χώρος. Τραγουδάει πολύ καλά, χορεύει εξαιρετικά και είναι άκρως ικανοποιητική και στο υποκριτικό μέρος. Τη θαύμασα πιο πολύ στα ατμοσφαιρικά της τραγούδια – είναι χάρμα οφθαλμών και ώτων στο “You must love me”. Υποκριτικά ανταποκρίνεται εξαιρετικά στις απαιτήσεις του ρόλου, ενώ στα χορευτικά μέρη κυριολεκτικά απογειώνεται. Στο πρώτο μέρος τη βρήκα πιο θαμπή συγκριτικά με το δεύτερο κι αν κάτι μου έλειψε, ανά στιγμές, από τη συνολικά εξαιρετική παρουσία της ήταν το star quality που φέρει ο ίδιος ο ρόλος. Νομίζω ότι μπορεί να λάμψει πιο πολύ. Έχει τις ικανότητες.

Ο Αιμιλιανός Σταματάκης είναι ένας ολοκληρωμένος ηθοποιός του μιούζικαλ, με βάση τα διεθνή και όχι τα ελληνικά στάνταρντ. Δεν είναι τυχαίο που μετά το ντεμπούτο του στις «Καμπάνες του Εντελβάις» έφυγε για την Αγγλία, όπου και πρωταγωνίστησε στο μιούζικαλ του Weber “Joseph and the Amazing Technicolor”. Έχει πραγματικά εξαιρετική φωνή, ενώ διαθέτει μία πρωτοφανή σκηνική δύναμη και ακαταμάχητη σκηνική παρουσία. Στον ρόλο του Τσε είναι σαρωτικός και ουσιαστικά κλέβει την παράσταση.

Ο Μιχάλης Ψύρρας, που υποδύεται τον Περόν, έχει αναμφισβήτητα μία εξαιρετικά δουλεμένη φωνή, αφού προέρχεται από τον χώρο της όπερας και του λυρικού τραγουδιού. Στην πρώτη του σκηνή είναι εντυπωσιακός, όμως στη συνέχεια ο οπερατικός του τρόπος μειώνει το συναίσθημα στην ερμηνεία του, ενώ συνολικότερα μοιάζει λίγο δύσκαμπτος υποκριτικά, κάτι που αναγκαστικά θολώνει τη σκηνική του χημεία με τη Νάντια Μπουλέ.

Στους υπόλοιπους ρόλους ο Άλεξ Οικονόμου είναι επαρκής στον ρόλο του Μαγκάλντι, αλλά υποκριτικά δεν απογειώνει τον ήρωά του αφήνοντας τον να περάσει σε δεύτερη μοίρα, σε αντίθεση με τον Ίαν Στρατή που στη μία ουσιαστικά σκηνή που έχει σε όλο το έργο τραγουδώντας μαζί με τον Αιμιλιανό Σταματάκη το  “And The Money Kept Rolling In (And Out)” είναι συναρπαστικός. Πολύ καλή, με μία αιθέρια φωνή, είναι και η νεαρή Μαρία Δελετζέ στον ρόλο της ερωμένης, ενώ ο Άρης Πλασκασοβίτης, παρά την εμπειρία του στο μιούζικαλ, δεν καταφέρνει να ξεχωρίσει στο σόλο του.

Συμπερασματικά, η “Evita”, υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Δημήτρη Μαλισσόβα στο Δημοτικό Θέατρο του Πειραιά, είναι μία καλοστημένη, αξιοπρεπέστατη, φροντισμένη δουλειά με πολύ μεγάλα ατού και πολύ λίγα «φάλτσα». Μία πλούσια παραγωγή, που θα σας πρότεινα ανεπιφύλακτα να δείτε, εάν και εφόσον φυσικά τυγχάνεται λάτρης του είδους.           

[τρεις παραστάσεις και μια έκθεση]  30 Μαρτίου έως 2 Απριλίου

Το καλοκαίρι του 2016 το 59ο Φεστιβάλ Φιλίππων είχε χορηγό. Είχε χορηγό αισιοδοξίας τον ποιητή Γιώργο Σεφέρη και όλος ο Αύγουστος ήταν δικός του. 

Ηθοποιοί, σκηνοθέτες, μουσικοί, χορευτές, τραγουδιστές, δημοσιογράφοι, ζωγράφοι, συγγραφείς, μαζί με τους  σπουδαιότερους μελετητές του έργου του, έστησαν μια γιορτή, τη γιορτή του, τη γιορτή που αυτός ο ίδιος τόσο γενναιόδωρα στήριξε με το μεγάλο του έργο. 

Οι μεταφράσεις του, τα ποιήματά του, οι Μέρες, οι επιστολές, οι Δοκιμές, οι Έξι νύχτες στην Ακρόπολη, τα πορτραίτα του, οι φωτογραφίες του, τα τραγούδια του - μπήκαν για έναν ολόκληρο μήνα στη ζωή της πόλης της Καβάλας. 

Όλια Λαζαρίδου, Γιώργος Ανδρέου, Χρήστος Χατζηπαναγιώτης, Δημήτρης Παπαδημητρίου, Φωτεινή Δάρα, Γιώργος Φλωράκης, Νίκος Κηπουργός, Μαρία Πρωτόπαππα, Νάσος Βαγενάς, Δημήτρης Δασκαλόπουλος, Μαρία Στασινοπούλου, Γιώργης Γιατρομανωλάκης, Γιώργος Τσάμπρας, Ευριπίδης Γαραντούδης, είναι μόνο μερικά από τα ονόματα των καλλιτεχνών που συμμετείχαν σε αυτή τη σπάνια συγκυρία.

Τώρα, καταμεσής της άνοιξης, ο Αύγουστος του Σεφέρη ρίχνει άγκυρα σε ένα άλλο λιμάνι, παρουσιάζοντας από τις 30 Μαρτίου και για τέσσερις ημέρες, στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, ένα μικρό δείγμα της μεγάλης γιορτής. Τρεις παραστάσεις από τον Θοδωρή Γκόνη, τη Μαρία Χούκλη και την Ιόλη Ανδρεάδη και μια έκθεση από τον Δημήτρη Χαντζόπουλο. Ένα μικρό δείγμα, ως ελάχιστος φόρος τιμής σε εκείνον που είναι πάντα εδώ με τα λόγια του. 

Τα λόγια του, που κρατούν ζωντανή τη μορφή του, περιμένουν να μας γαληνέψουν, να μας παρηγορήσουν, να μας γλυκάνουν. Τα λόγια του, που συμμετέχουν στις δυσκολίες της ζωής μας, στα γυρίσματά της, μάς δείχνουν το δρόμο, μάς μαθαίνουν να σκεφτόμαστε, να ανακτούμε το χαμένο μας θάρρος, την αισιοδοξία μας, να βρίσκουμε το βήμα μας, την αναπνοή μας, τον σωστό μας τόνο. Τα λόγια του Γιώργου Σεφέρη, που λειτουργούν σαν μια πολιτική χειρονομία σε καιρούς κρίσης.

Αναλυτικό πρόγραμμα

[τρεις παραστάσεις και μια έκθεση]

Πέμπτη 30 Μαρτίου στις 18:00 | Φουαγιέ 1ου ορόφου

ΙΟΛΗ ΑΝΔΡΕΑΔΗ

Φονικό στην εκκλησιά του Τ.Σ. Έλιοτ

[staged reading version]

Το Φονικό στην εκκλησιά. Δύο κορυφαίοι ποιητές του 20ου αιώνα, δυο νομπελίστες, παραδίδουν στην ελληνική γλώσσα ένα σπουδαίο έργο. Το πρώτο ολοκληρωμένο κείμενο του Τόμας Έλιοτ για το θέατρο, ένα ποιητικό δράμα που γράφτηκε για τις γιορτές του Καντέμπουρι το 1935 και μεταφράστηκε το 1963 από τον Γιώργο Σεφέρη, λίγους μήνες πριν από την απονομή του από τη Σουηδική Ακαδημία.

Παρότι στο έργο παρουσιάζονται περισσότεροι από δέκα χαρακτήρες, στον πρόλογό του ο Σεφέρης γράφει: «τα πρόσωπα του έργου δεν είναι πολλά – είναι ένας, ο Θωμάς. Η μάχη του με το αξεχώριστο κακό. Ο αγώνας ενός ανθρώπου με την περηφάνια του, η προσπάθειά του να καθαριστεί από την ίδια του την περηφάνια. Να μην επιθυμεί τίποτα πια, ούτε καν τη δόξα του μάρτυρα. Κάτι που σήμερα δεν το χωράει ο νους μας». 

Η Ιόλη Ανδρεάδη παρουσιάζει μια εκδοχή για δύο πρόσωπα.

Μετάφραση: Γιώργος Σεφέρης

Σκηνοθεσία: Ιόλη Ανδρεάδη

Διασκευή κειμένου: Ιόλη Ανδρεάδη, Άρης Ασπρούλης

Διανομή: Ρούλα Πατεράκη, Νίκος Ψαρράς

***

Παρασκευή 31 Μαρτίου & Σάββατο 1 Απριλίου στις 21:00  | Κεντρική Σκηνή

ΘΟΔΩΡΗΣ ΓΚΟΝΗΣ

Προς τον κύριο Φράνκλιν Α. Φορντ, 27/12/67

Παράσταση με τέσσερις ηθοποιούς κι έναν χορευτή επί σκηνής.

Η θέση μιας άρνησης.

Η παράσταση ξεκινά με ένα όχι. Μια άρνηση. Ένα όχι και τόσο γνωστό γράμμα του

Σεφέρη, απάντηση στον Κοσμήτορα της Σχολής Τεχνών κι Επιστημών του

Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ, Φράνκλιν Α. Φορντ, όπου αρνείται να αποδεχτεί έναν

ετήσιο διορισμό ως καθηγητής της ποιήσεως της έδρας Charles Eliot Norton για το

ακαδημαϊκό έτος 1969-1970 με μισθό 28.000 δολάρια.

Ο Σεφέρης σπεύδει να δηλώσει με τη στάση του ότι δε θεωρεί την ποίηση μια

«ιδιωτική υπόθεση» αλλά ακριβώς το αντίθετο. Μια «δημόσια υπόθεση».

Αυτό  ακριβώς είναι που μας  ενδιαφέρει.

Πάνω σ’ αυτή του τη θέση εργαστήκαμε μέσα από τα κείμενά του- ημερολόγια

ιδιωτικά και πολιτικά, Δοκιμές, αλληλογραφία αλλά και την ποίησή του. Η

παράσταση κρατιέται μακριά από αδικαιολόγητες βιογραφικές περιέργειες.

Ενδιαφέρεται όμως, εκεί που το θεωρεί αναγκαίο και απαραίτητο για τα βιώματα

που αποτελούν αναφορά αναπόσπαστη από το έργο του.

Δραματουργική επεξεργασία/Κείμενο παράστασης: Θοδωρής Γκόνης-Ελένη Στρούλια

Σκηνοθεσία: Θοδωρής Γκόνης

Σκηνικά-κοστούμια: Ελένη Στρούλια

Φωτισμοί: Τάσος Παλαιορούτας

Μουσική επιμέλεια: Αλέξανδρος Γκόνης

Βοηθός σκηνοθέτη: Κατερίνα Συμεωνίδου

Στην παράσταση συμμετέχει ο χορευτής Δημήτρης Σωτηρίου

Παίζουν οι ηθοποιοί: Δημήτρης Κοντός, Κατερίνα Πατσιάνη, 

Παύλος Σταυρόπουλος, Κατερίνα Συμεωνίδου

***

Κυριακή 2 Απριλίου στις 21:00 | Κεντρική Σκηνή

ΜΑΡΙΑ ΧΟΥΚΛΗ

Συνέντευξη με τον Γιώργο Σεφέρη

Μετά τη «Συνέντευξη με τον Γιώργο Σεφέρη» το περασμένο καλοκαίρι στον Φάρο της Καβάλας, η Μαρία Χούκλη «συνομιλεί» ξανά με τον μεγάλο Έλληνα ποιητή.

-Κύριε Σεφέρη ξαφνιαστήκατε που σας απέδωσαν την ιδιότητα του χορηγού αισιοδοξίας; Μπορείτε να αισιοδοξείτε στις μέρες μας;

Γ.Σ: Δεν μένω τυφλός στα ψεγάδια μας, αλλά έχω την ιδιοτροπία  να πιστεύω στον εαυτό μας. Το σπουδαίο δεν είναι ν' αλλάξουμε τη ζωή μας, ονειροπολώντας μιαν άλλη πιο ενδιαφέρουσα, αλλά να κάνουμε να λαλήσει τούτη η ζωή, όπως μας δόθηκε, την καθημερινή, την ταπεινή, την ανθρώπινη, όπου το καθετί που μπορούσε να γυρέψουμε πρέπει να υπάρχει. 

Παρασκευή 30 Μαρτίου έως Κυριακή 2 Απριλίου | Φουαγιέ Ισογείου

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΧΑΝΤΖΟΠΟΥΛΟΣ

ΕΚΘΕΣΗ «ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ - ΧΟΡΗΓΟΣ ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑΣ»

Σε συνεργασία με το μορφωτικό ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης (ΜΙΕΤ) παρουσιάζεται στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά έκθεση με φωτογραφίες του Γιώργου Σεφέρη που ζωγράφισε ψηφιακά ο σκιτσογράφος Δημήτρης Χαντζόπουλος, ειδικά για το 59ο Φεστιβάλ Φιλίππων.

ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ ΠΕΙΡΑΙΑ

Ηρώων Πολυτεχνείου 32, Πειραιάς

τηλεφωνικό κέντρο: 210 4143310 | e-mail: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

Πώληση: στα ταμεία του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά (Πανεπιστημίου 39, 210 7234567)

Ώρες ταμείου: Δευτέρα ΑΡΓΕΙ

Τρίτη έως Σάββατο: 10.00-14.00 και 18.00-21.00 | Κυριακή: 15.00-21.00

Πρόσβαση: 040 - από Σύνταγμα στάση Δημοτικό Θέατρο

X96 - από Αεροδρόμιο στάση Δημοτικό Θέατρο | Ηλεκτρικός - Τερματικός Σταθμός Πειραιά

Τιμές εισιτηρίων:

Φονικό στην εκκλησιά του Τ.Σ. Έλιοτ [staged reading version] / γενική είσοδος 5 ευρώ

Προς τον κύριο Φράνκλιν Α. Φορντ, 27.12.67 /  10 ευρώ κανονικό, 7 ευρώ μειωμένο

Συνέντευξη με τον Γιώργο Σεφέρη /  10 ευρώ κανονικό, 5 ευρώ μειωμένο

Δημοτικό Θέατρο Πειραιά

A Γ Α Π Η 

ΔΕΥΤΕΡΗ ΜΕΤΑΜΕΣΟΝΥΧΤΙΑ ΕΜΠΕΙΡΙΑ

μια τριλογία για την καλή αφήγηση

Τρεις μεταμεσονύχτιες παρεμβάσεις με θέμα την ΑΓΑΠΗ και δημιουργό τον Ηλία Κουνέλα πρόκειται να πραγματοποιηθούν στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά.

Η «τριλογία της  ΑΓΑΠΗΣ» θα αναζητήσει ως κεντρικό της άξονα το κατά πόσο είναι εφικτό να μιλήσει ένας άνθρωπος καλά για έναν άλλον, συνάνθρωπο του και σε ποιο βαθμό ο άνθρωπος, το μόνο αφηγηματικό ζώον στον πλανήτη, αφηγείται το είδος του από την καλή του πλευρά.

ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΛΗ ΑΦΗΓΗΣΗ :

Καλή αφήγηση ονομάζω, όχι μόνο, εκείνη που εστιάζει στην θετική πλευρά της ζωής, αλλά και εκείνη που αποπειράται να διακρίνει το καλό δίπλα ή μαζί με το κακό. Η καλή αφήγηση ανέχεται το κακό, αλλά όπως τα μάτια ενός παιδιού, διακρίνει και το καλό. Έτσι, στην ουσία γεννιέται μια ολιστική αφήγηση που αν δοκιμάσει να ξανά–αφηγηθεί τον άνθρωπο από την αρχή, μόνο καλή μπορεί να είναι. Χωρίς να εθελοτυφλεί στο κτήνος, ψεύτης, ζώον, δεν παραλείπει και την ποιητική, ανθρώπινή του διάσταση – τρυφερός, εξομολογητικός, πλησίον. 

Ηλίας Κουνέλας

ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ:

Η «τριλογία της  ΑΓΑΠΗΣ», θα παρουσιαστεί σε τρεις ξεχωριστές μεταμεσονύχτιες εμπειρίες και σε τρεις πολύ ιδιαίτερες ημερομηνίες της Ορθοδοξίας. Η πρώτη παράσταση θα πραγματοποιήθηκε 25 προς 26/11/2016, δηλαδή την ημέρα του Αγίου Στυλιανού, προστάτη των βρεφών και των παιδιών. Η δεύτερη παράσταση θα πραγματοποιηθεί 25 Φεβρουαρίου προς 26/2/2017, ξημερώματα  της Κυριακής της Συγγνώμης. Η τρίτη παράσταση θα δοθεί 25 προς 26/5/2017, από την απόδοση του Πάσχα προς την Ανάληψη του Σωτήρος.

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΕΥΤΕΡΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ:

Στη δεύτερη μεταμεσονύχτια εμπειρία, που θα διεξαχθεί τα ξημερώματα της Κυριακής της συγγνώμης, στο υπόγειο του Δ.Θ.Π., ο άνθρωπος έρχεται αντιμέτωπος με το Πρόσωπο του. Αναζητά το είδωλο του στην πίσω μεριά του καθρέφτη και απολογείται. Αναλαμβάνει μια θέση που ποτέ δεν αποδέχεται: την προσωπική του ευθύνη.

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ:

Σύλληψη – σκηνοθεσία: Ηλίας Κουνέλας

Συμμετέχουν: Ιφιγένεια Γρίβα, Παναγιώτης Καμμένος, Χάρις Καρνέζη, Σοφία Κουνέλα, Κώστας Ξυκομηνός, Μαρία Προϊστάκη, Στέλλα Ράπτη, Ναταλία Στυλιανού, Άννα Χανιώτη, Λήδα Χατζή

Σκηνογραφική  επιμέλεια: Μαρία Καραθάνου

 Φωτιστική επιμέλεια: Γιώργος Αγιαννίτης

Περιορισμένος αριθμός θέσεων.

ΗΜΕΡΕΣ ΚΑΙ ΩΡΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ

Σάββατο 25 Φεβρουαρίου τα μεσάνυχτα (00.00)

ΤΙΜΕΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ 

Γενική είσοδος 8 ευρώ

Πωλήσεις εισιτηρίων

ΤΑΜΕΙΟ ΔΘΠ

Ηρώων Πολυτεχνείου και Βασιλέως Γεωργίου  (παραπλεύρως του Θεάτρου)

Τ.: 210 4143310

Πανεπιστημίου 32 και  www.ticketservices.gr

Για τηλεφωνικές κρατήσεις 210 7234567

Ώρες Ταμείου

Δευτέρα: ΑΡΓΕΙ

Τρίτη έως Παρασκευή: 10.00-14.00 και 18.00-21.00

Σάββατο: 14.00-21.00

Κυριακή: 10.00-14.00 και 17.00-20.00

Πρόσβαση:

040 - από Σύνταγμα στάση Δημοτικό Θέατρο

X96 - από Αεροδρόμιο στάση Δημοτικό Θέατρο

Ηλεκτρικός - Τερματικός Σταθμός Πειραιά

ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ ΠΕΙΡΑΙΑ

Ηρώων Πολυτεχνείου 32, Πειραιάς

τηλεφωνικό κέντρο: 210 4143310

e-mail: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

site: www.dithepi.gr

Ποιητής, στιχουργός και πεζογράφος ο Μάνος Ελευθερίου έρχεται στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά με τα ποιήματα και τους στίχους του, τα βιβλία και τις αναμνήσεις του για μια μεγάλη – εφ’ όλης τη ύλης όπως θα λέγαμε - συζήτηση με τον Θανάση Θ. Νιάρχο, στο πλαίσιο της σειράς Η ΖΩΗ ΜΟΥ ΟΛΗ, τη Δευτέρα 13 Φεβρουαρίου 8.00 μ.μ 

Πενήντα και πλέον χρόνια δημιουργικής πορείας μετρά ο Μάνος Ελευθερίου. Μια πορεία που περνά μέσα από εκατοντάδες τραγούδια και συνεργασίες με μεγάλους Έλληνες συνθέτες, δεκάδες ποιητικές συλλογές κι άλλα τόσα πεζογραφήματα και βραβεύσεις γι’ αυτό το πολυσχιδές έργο που τον έκανε οικείο στο ευρύ κοινό.

Ο Μάνος Ελευθερίου θα είναι εδώ λοιπόν στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, για να μοιραστεί μαζί μας, στιγμές ενός βίου ξεχωριστού. 

Τιμή εισόδου 5 ευρώ 

στο Φουαγιέ

του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά

Σκηνοθεσία
Αλίκη Δανέζη-Knutsen

Με τον Γιάννη Στάνκογλου στο ρόλο του Καλιγούλα

πρωτότυπη μουσική live επί σκηνής από τον Blaine Reininger των Tuxedomoon

πρεμιέρα 3 Φεβρουαρίου

Η ΠΡΟΠΩΛΗΣΗ ΞΕΚΙΝΗΣΕ……..

Ο Καλιγούλας, το κορυφαίο έργου του βραβευμένου με Νόμπελ Αλμπέρ Καμύ, ανεβαίνει στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, σε σκηνοθεσία Αλίκης Δανέζη Knutsen, με το Γιάννη Στάνκογλου στον ομώνυμο ρόλο, έναν πολυμελή θίασο εξαιρετικών ηθοποιών και πρωτότυπη μουσική live επί σκηνής από τον Blaine Reininger των Tuxedomoon

 Ο «Καλιγούλας» δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά τον Μάιο 1944. Ο ίδιος Καμύ το εντάσσει στον  «Κύκλο του Παραλόγου», στον οποίο ανήκουν «Ο Ξένος» (1942) και το δοκίμιο «Ο μύθος του Σισύφου» (1942).

Η Αλίκη Δανέζη Knutsen, μετά τις θεατρικές επιτυχίες «Festen» και «Οι ζωές των άλλων», σκηνοθετεί έναν πολυμελή θίασο 13 ηθοποιών σε ένα από τα πιο σημαντικά θεατρικά έργα του 20^ου αιώνα, αποτυπώνοντας επί σκηνής την δραματική πορεία του Καλιγούλα προς το θάνατο ως μια πράξη «αυτοθυσίας» κι όχι παραφροσύνης.

ΤΟ ΕΡΓΟ….

O Ρωμαίος Αυτοκράτορας Καλιγούλας οδηγείται στα όρια της παράνοιας μετά την απώλεια της αδελφής και ερωμένης του Δρουσίλλας. Η βία, οι συγκρούσεις, οι πλεκτάνες, οι διαξιφισμοί με τους Πατρίκιους συνθέτουν ένα ασφυκτικό σκηνικό, που ο ίδιος επί της ουσίας δημιουργεί, προκειμένου να προκαλέσει τον θάνατό του. Γίνεται καθρέφτης της κοινωνίας γύρω του και ενσαρκώνει με απόλυτη συνείδηση τον παραλογισμό της ύπαρξης και το ανέφικτο της ευτυχίας. Ο Καλιγούλας είναι η ιστορία μιας «ανώτερης» αυτοκτονίας.

Ο ΚΑΜΥ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΑΛΛΙΓΟΥΛΑ

Σύμφωνα με τον Καμύ (1957): «Ο Καλιγούλας, είναι ένας σχετικά ευγενικός πρίγκιπας ως τη στιγμή που με το θάνατο της Δρουσίλα, αδελφής κι ερωμένης του, συνειδητοποιεί ότι «Οι άνθρωποι πεθαίνουν και δεν είναι ευτυχισμένοι». Ως εκ τούτου, παθιασμένος με την αναζήτηση του Απόλυτου και δηλητηριασμένος από το αίσθημα της περιφρόνησης και τη τρόμου, προσπαθεί να ασκήσει, μέσα από δολοφονίες και τη συστηματική διαστρέβλωση όλων των αξιών, μια ελευθερία που όπως ανακαλύπτει στο τέλος είναι μάταιη.

 Η δική του αλήθεια είναι η επανάσταση απέναντι στη μοίρα, το λάθος του ότι αρνείται τους ανθρώπους. Δεν μπορεί να καταστρέψει τίποτα αν δεν καταστραφεί ο ίδιος πρώτα. Γι’ αυτό το λόγο ο Καλιγούλας ερημώνει τον κόσμο γύρω του και πιστός στη λογική του, προβαίνει στις απαιτούμενες ρυθμίσεις για να οπλίσει εκείνους που τελικά θα τον σκοτώσουν. Μια ιστορία των πιο ανθρώπινων και τραγικών λαθών. Άπιστος απέναντι στον άνθρωπο, πιστός στον εαυτό του, ο Καλιγούλας συναινεί επί τους ουσίας στο να πεθάνει αφού αντιληφθεί ότι κανείς δεν μπορεί να σώσει μόνος του τον εαυτό, εξασφαλίζοντας την ελευθερία όπως αυτός την ορίζει».

Διάρκεια παράστασης  120’

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Μετάφραση: Φρανσουάζ Αρβανίτη
Σκηνοθεσία: Αλίκη Δανέζη Knutsen
Σκηνικά: Πάρις Μέξης
Κοστούμια: Μαρίνα Χατζηλουκά
Φωτισμοί: Αλέκος Γιάνναρος
Μουσική: Blaine Reininger
Κίνηση: Νίκος Δραγώνας
Ειδικός συνεργάτης: Μανώλης Δούνιας
Βοηθός σκηνοθέτη: Βένια Σταματιάδη
Βοηθός σκηνογράφου: Μαντώ Ψυχουντάκη
Βοηθός ενδυματολόγου-Eιδικές κατασκευές: Μυρτώ Κοσμοπούλου

ΠΑΙΖΟΥΝ:
Γιάννης Στάνκογλου, Θεοδώρα Τζήμου, Ιερώνυμος Καλετσάνος, Μιχάλης Afolayan, Δημήτρης Κίτσος/Κώστας Νικούλι, Αριστοτέλης Αποσκίτης, Χάρης Εμμανουήλ, Δημήτρης Λιόλιος, Γιώργος Νάκος,  Στράτος Σωπύλης, Κώστας Λάσκος.

Πρωτότυπη μουσική live επί σκηνής ο Blaine Reininger των Tuxedomoon

Promo φωτογραφίες: Bill Γεωργούσης
Σχεδιασμός αφίσας: Φίλιππος Βασιλειάδης
Make up: Σίσσυ Πετροπούλου
Κατασκευή κοστουμιών: Σάλι Αλάραμπι

Mε την υποστήριξη του Γαλλικού Ινστιτούτου Αθηνών

Μια παραγωγή του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά με την Stefi Theaterworks-Γιάννης Μ. Κώστας

Οργάνωση παραγωγής: Μανόλης Σάρδης-Pro4

Συντονισμός παραγωγής: Aνζελίκα Καψαμπέλη

INFO
Δημοτικό Θέατρο Πειραιά
Ηρώων Πολυτεχνείου 32
Πειραιάς
τηλ. 2104143310 - 2104143320

Ημέρες και ώρες παραστάσεων:

Τετάρτη & Κυριακή:  19:00
Πέμπτη & Παρασκευή:  20:30
Σάββατο:  18:00 & 21:00

ΠΡΟΣΟΧΗ:  Αλλαγή ώρας Κυριακή 5/2 και 12/2 έναρξη στις 6μμ

Τιμές εισιτηρίων

Προπώληση (για τα πρώτα 100 εισιτήρια κάθε παράστασης)

 Τετάρτη, Πέμπτη, Σάββατο (απογευματινή)
Κανονικό (διακεκριμένη) 16
Κανονικό: 10
Φοιτητικό, 65+: 9
ΑΜΕΑ, Άνεργοι: 6
Μειωμένης ορατότητας: 7

 Παρασκευή, Σάββατο (βραδινή), Κυριακή
Κανονικό (διακεκριμένη): 20
Κανονικό:  15
Φοιτητικό, 65+: 10
ΑΜΕΑ, Άνεργοι: 8
Μειωμένης ορατότητας: 9

Κανονικές τιμές

Τετάρτη, Πέμπτη, Σάββατο (απογευματινή)
Κανονικό (διακεκριμένη) 16
Κανονικό: 12
Φοιτητικό, 65+: 10
ΑΜΕΑ, Άνεργοι: 6
Μειωμένης ορατότητας: 8

Παρασκευή, Σάββατο (βραδινή), Κυριακή
Κανονικό (διακεκριμένη): 23
Κανονικό:  17
Φοιτητικό, 65+: 13
ΑΜΕΑ, Άνεργοι: 10
Μειωμένης ορατότητας: 10

Προπώληση:

Στα ταμεία του θεάτρου και στα

viva.gr, 11876, Media Markt, Public, SevenSpots, Βιβλιοπωλεία «Ευριπίδης»