Μία ενδιαφέρουσα παράσταση σαν εγχείρημα, που δεν μπόρεσε όμως να συνδυάσει αρμονικά τα πολλά και ετερόκλητα στοιχεία της.

Η «Ειρήνη», η πρώτη από τις δύο φετινές θερινές παραγωγές του Εθνικού Θεάτρου, είναι ουσιαστικά μία μετεγγραφή της ομώνυμης αριστοφανικής κωμωδίας σε ένα νέο αμιγώς μουσικό έργο, που υπογράφουν ο Νίκος Κυπουργός (σύνθεση) και ο Δημοσθένης Παπαμάρκος (λιμπρέτο). Αυτό που έχει ουσιαστικά κρατηθεί από το έργο του Αριστοφάνη είναι η πλοκή και η σκαλέτα του. Ο λόγος του έχει αντικατασταθεί πλήρως από το νέο λιμπρέτο, εξού και δεν αναφέρεται πουθενά στους συντελεστές της παράστασης όνομα μεταφραστή.

Το εγχείρημα είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Είμαι της άποψης ότι είναι απολύτως θεμιτό – αν όχι αναγκαίο – οι σύγχρονοι δημιουργοί να εμπνέονται από τα κορυφαία κλασικά κείμενα και να πειραματίζονται πάνω σε αυτά δημιουργώντας νέες φόρμες σε όλα τα επίπεδα. Τα έργα των αρχαίων ποιητών δεν πρέπει να αντιμετωπίζονται σαν ιερές αγελάδες, που δεν μπορεί να τις αγγίζει κανείς. Αντιθέτως οφείλουν να λειτουργούν ως πεδίο δημιουργίας και πειραματισμού για τους σύγχρονους καλλιτέχνες. Κι αυτό δεν αφορά μόνο τη σκηνοθετική προσέγγιση του κάθε έργου, αλλά και το ίδιο καθ’ εαυτό το κείμενο. Η σκέψη λοιπόν του Εθνικού Θεάτρου να παρουσιάσει μία νέα μουσική παράσταση βασισμένη στην «Ειρήνη» του Αριστοφάνη ήταν εξαιρετική, πόσο μάλλον που ανέθεσε την υλοποίηση της ιδέας σε τρεις σημαντικούς και ταλαντούχους ανθρώπους από τον χώρο του πολιτισμού, όπως είναι ο Νίκος Κυπουργός, ο Δημοσθένης Παπαμάρκος και ο Κωνσταντίνος Αρβανιτάκης, που ανέλαβε τη σκηνοθεσία.

Έχω ωστόσο την αίσθηση, κρίνοντας πάντα εκ του αποτελέσματος, ότι αυτοί οι τρεις ικανοί άνθρωποι ξεκίνησαν από διαφορετικές αφετηρίες και έχοντας μία πολύ διαφορετική οπτική πάνω στο έργο που αποτέλεσε τη βάση εργασίας τους. Αυτό μου έγινε ξεκάθαρο διαβάζοντας και τα σημειώματά τους στο πρόγραμμα της παράστασης. Ο Νίκος Κυπουργός, που υπογράφει την πανταχού παρούσα μουσική του έργου, θεωρεί ότι η «Ειρήνη» είναι ένα έργο με εναλλαγές κωμικών και τραγικών στοιχείων. Ο Δημοσθένης Παπαμάρκος, που με το «Γκιακ» απέδειξε περίτρανα το συγγραφικό του ταλέντο, τη διαβάζει ως ένα μανιφέστο για την κατάκτηση της ουτοπίας, ενώ ο Κωνσταντίνος Αρβανιτάκης υποστηρίζει ότι πρόκειται  για «μία προχειράντζα που ξεπέταξε ο Αιγινίτης με αφορμή τη Νικίειο Ειρήνη». Προσωπικά δεν με ενδιαφέρει να κρίνω καμία από τις παραπάνω απόψεις. Αυτό που με αφορά είναι το πώς αυτές οι τρεις «αναγνώσεις» του έργου θα μπορούσαν να παντρευτούν συνθέτοντας μία παράσταση με συγκεκριμένη αισθητική και άποψη. 

Θεωρώ ότι το τελικό αποτέλεσμα δεν κατάφερε να ομογενοποιήσει τα ετερόκλητα στοιχεία, που συνθέτουν την παράσταση. Οι πολύ ωραίες – αν τις απομονώσεις – επικολυρικές συνθέσεις οπερατικών (κυρίαρχα) αναφορών του Νίκου Κυπουργού έμοιαζαν να μην δένουν σε πολλά σημεία με το λιμπρέτο του Παπαμάρκου, που πάλευε να βρει μια ισορροπία ανάμεσα στη λαϊκότητα του Αριστοφάνη και μία πιο στιβαρή ποίηση. Από την άλλη ο Αρβανιτάκης, αν και προσπάθησε να μείνει μακριά από επιθεωρησιακές λογικές, ενίοτε υπέκυπτε σε «ευκολίες» για να αποσπάσει το γέλιο του κοινού, όπως οι αναφορές σε γνωστά τραγούδια (από Χατζιδάκι μέχρι Μπιθικώτση). 

Αυτή η απουσία συγκεκριμένης γραμμής αδίκησε εντέλει μια σειρά από πολύ ωραία στοιχεία που είχε η παράσταση. Βρήκα εξαιρετικής αισθητικής τα ασπρόμαυρα κοστούμια της Ελένης Μανωλοπούλου, ευφυή την ιδέα του 3D Projection Mapping δια χειρός Στάθη Μήτσιου, που λειτουργούσε σαν εικονική σκηνογραφία πάνω στη γυμνή ορχήστρα της Επιδαύρου, με διακριτικό χιούμορ τις χορογραφίες της Σεσίλ Μικρούτσικου, ατμοσφαιρικούς – αν και αρκετά υποτονικούς – τους φωτισμούς του Αλέκου Αναστασίου, πολύτιμη την παρουσία της Καμεράτα που διηύθυνε ζωντανά ο Γιώργος Πέτρου.  

Μπορώ να κρατήσω πολλές ωραίες εικόνες από την παράσταση. Ένιωσα ότι όλα σχεδόν τα στοιχεία της μπορούσαν να λειτουργήσουν αποτελεσματικά το καθένα από μόνο του. Δεν μπόρεσαν όμως να ταιριάξουν αρμονικά μαζί κι αυτό δεν το λες μία λεπτομέρεια. Προσωπικά θα προτιμούσα μία ξεκάθαρα λυρική ανάγνωση χωρίς το άγχος της ύπαρξης του κωμικού και του «λαϊκού» στοιχείου στο όνομα του Αριστοφάνη. Θα ήταν νομίζω πιο συνεπής.

Όσον αφορά τους ηθοποιούς κι εδώ ήταν εμφανείς οι διαφορετικές σχολές που εκπροσωπεί ο καθένας τους. Ο Τζίμης Πανούσης (Τρυγαίος) είναι ένας βιτριολικός stand up comedian (βασικά είναι ένα είδος από μόνος του, σχεδόν ακατάτακτος), που δεν διαθέτει όμως ούτε τη λαϊκή στόφα ενός αριστοφανικού ηθοποιού που θα σαρώσει τη σκηνή, αφού από μόνος του είναι πιο μπλαζέ, ούτε σίγουρα χωράει σε ένα μουσικό έργο οπερατικών αναφορών. Παρ’ όλα αυτά ήταν αρκετά αποτελεσματικός και πειθαρχημένος σε αυτά που του είχαν ζητηθεί από τη σκηνοθεσία. Δεν με ενθουσίασε, αλλά σε καμία περίπτωση δεν λειτούργησε η παρουσία του σε βάρος της παράστασης.

Ο Τάσης Χριστογιαννόπουλος (Ερμής) και η Ειρήνη Καράγιαννη (Ειρήνη) είναι δύο λυρικοί τραγουδιστές με εντυπωσιακή φωνή, των οποίων όμως ο φυσικός χώρος είναι η όπερα και όχι ο Αριστοφάνης. Υποκριτικά ήταν μάλλον αδιάφοροι, φωνητικά φυσικά κέρδιζαν τις εντυπώσεις. Το δε στοιχείο της σκηνοθεσίας που ήθελε την Ειρήνη να μιλάει μέσα από οπερατικούς λαρυγγισμούς, που έμοιαζαν με μία γλώσσα ακατάληπτη από τους υπόλοιπους, ήταν ευφυέστατο. Ο Αιμιλιανός Σταματάκης είναι αναμφισβήτητα από τους πιο ικανούς ηθοποιούς μας στο μιούζικαλ. Εδώ όμως στον ρόλο του Πολέμου, αν και τραγουδιστικά άψογος, τον ένιωσα σαν βρισκόταν έξω από τα νερά του και χωρίς καμία αίσθηση χιούμορ στην ερμηνεία του.

Σε πιο αριστοφανικό κλίμα κινήθηκαν οι Ευαγγελία Καρακατσάνη (Τροφός) και ο Νίκος Καρδώνης (Δούλος), με την πρώτη να συνδυάζει άψογα την κωμικότητα με τις υψηλές τραγουδιστικές επιδόσεις. Ο υπόλοιπος Χορός (Ασημίνα Αναστασοπούλου, Θωμάς Βελισσάρης, Δημήτρης Γεωργιάδης, Γιάννης Δενδρινός, Βάσια Ζαχαροπούλου, Γιασεμί Κηλαηδόνη, Γιάννης Κλίνης, Ελίτα Κουνάδη, Ηλίας Κουνέλας, Ελένη Μπούκλη, Μαρία Νίκα, Γιάννης Σελητσανιώτης, Βασιλική Τρουφάκου, Αντιγόνη Φρυδά )λειτούργησε συγκροτημένα σαν σύνολο αν και δεν κατάλαβα γιατί πολλοί από τους ηθοποιούς, αν και είχαν σολιστικά μέρη, δεν διέθεταν μικρόφωνο με αποτέλεσμα να μην γίνεται ανά στιγμές κατανοητό το λιμπρέτο.

 Μία μέρα πριν αναχωρήσει για την Επίδαυρο, όπου θα πραγματοποιηθούν οι τελευταίες πρόβες εν όψει της πρεμιέρας της Παρασκευής για την «Ειρήνη» του Αριστοφάνη, οι εκκρεμότητες της τελευταίας στιγμής είναι πολλές για τη Βασιλική Τρουφάκου. Τίποτα όμως δεν την πτοεί, γιατί, όπως επισημαίνει, είναι και αυτή μια ακόμα δουλειά που την ευχαριστιέται!

Όπως χάρηκε και την τηλεοπτική σειρά «Daddy Cool» στην οποία πρωταγωνιστούσε τα δύο τελευταία χρόνια. «Ανέβασα μια φωτογραφία τώρα που τελείωσε η σειρά και έγραψα πόσο ωραία πέρασα, πόσο υπέροχοι ήταν οι συνεργάτες… Το εννοούσα!» εξομολογείται με ένα πλατύ χαμόγελο. Παρόλο που δηλώνει με απόλυτη ειλικρίνεια ότι κάνει τηλεόραση «για να έχει την ευχέρεια της επιλογής στο θέατρο», φαίνεται να έχει βρει και εκεί τα καλλιτεχνικά της πατήματα. Στην κουβέντα που θα ακολουθήσει όμως το μαγνητοφωνάκι δεν θα καταγράψει μόνο όλα όσα αναφέρει για τις άρτιες συνθήκες που της δημιουργούν ευφορία στον επαγγελματικό στίβο αλλά και όλα όσα τη θυμώνουν, την αγανακτούν και την απογοητεύουν. Παράλληλα δεν θα διστάσει να πάρει θέση για το τοπίο που επικρατεί σήμερα, καθώς, όπως διατείνεται, «χωρίς γλώσσα και πολιτισμό καταλήγεις μια χαρούμενη, οργανωμένη αποικία». Και φυσικά κάποια στιγμή η κουβέντα θα φτάσει και στη γενιά μας…

photo:Spyros Chatziagelakis

 Τι έχει μεγαλύτερη σημασία για σένα; Το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα ή να περνάς καλά σε μια δουλειά;

Όταν έχω καλή σχέση με τους ανθρώπους με τους οποίους καλούμαι να συνυπάρξω, είναι ανακουφιστικό. Πιστεύω πως αυτό αποτελεί εχέγγυο για την επιτυχία. Εξάλλου ο συγκεκριμένος χώρος είναι η ζωή μου.

Αν κάνεις δηλαδή μια αναδρομή στην πορεία σου, δεν σκέφτεσαι μόνο τις εξαιρετικές δουλειές αλλά και αυτές στις οποίες πέρασες καλά και ας μην ήταν το αποτέλεσμα το προσδοκώμενο.
Είχα την τύχη να μη βρεθώ σε δουλειές που πήγαν άσχημα ή δεν πέρασα καλά. Έχει τύχει να συμμετάσχω σε δουλειές που πήγαν καλά, που αγαπήθηκαν από τον κόσμο, αλλά εγώ δεν πέρασα καλά. Είναι σύνθετο πράγμα το θέατρο, ο καλλιτεχνικός χώρος. Είναι συνισταμένη πολλών παραγόντων. Συνυπάρχεις με ανθρώπους που δεν ξέρεις και πρέπει σε πολύ σύντομο διάστημα να τους γνωρίσεις, να τους αγαπήσεις, να τους αποδεχτείς, να τους καταλάβεις και να προχωρήσεις μαζί τους. Όλοι είναι απαραίτητο να συνεργαστούν σαν τα μέλη μιας άρτιας συντονισμένης κομπανίας.

Γιατί "πρέπει να τους αγαπήσεις"; Δεν αρκεί να τους αποδεχτείς και να δουλέψεις μαζί τους;
Το να κάνεις θέατρο και να αλληλεπιδράς συνεχώς με τους άλλους είναι μια ξεχωριστή διαδικασία. Προϋποθέτει πιο βαθιά αποδοχή και κατανόηση, τουλάχιστον όπως εγώ αντιλαμβάνομαι τη συγκεκριμένη δουλειά, για να καταφέρεις να συμβιώσεις αρμονικά και να πάνε όλα καλά. Πρέπει να συνεργαστείς και να συντονιστείς. Να λειτουργήσεις σωστά σε επικοινωνιακό επίπεδο. Χρειάζεται να επικοινωνήσεις με τον κατάλληλο τρόπο και να υιοθετήσεις τους απαιτούμενους κώδικες. Είναι ανάγκη να καταλάβεις και να αποδεχτείς τους άλλους, να συνυπάρξεις μαζί τους. Μόνο έτσι θα πάνε όλα καλά.

Στην «Ειρήνη» πόσο δύσκολο είναι αυτό, δεδομένου ότι οι συντελεστές είναι πολύ διαφορετικοί χαρακτήρες και προέρχονται από διαφορετικούς καλλιτεχνικούς χώρους;
Αυτή είναι και η ομορφιά της συγκεκριμένης παράστασης. Αυτός είναι και ο λόγος που ήθελα να λάβω μέρος και που μου αρέσει που συμμετέχω παρά τις δυσκολίες. Είναι πολύ εύκολο να επαναλαμβάνεις το ίδιο μοτίβο ως ηθοποιός, ως καλλιτέχνης σε τούτη τη χώρα. Είναι πολύ εύκολο να επαναλαμβάνεις το ίδιο μοτίβο συνεργασίας. Δεν χρειάζεται να αναφέρω παραδείγματα μεγάλων ηθοποιών που κάνουν συνεχώς το ίδιο πράγμα, καθώς ξέρουν ότι θα πετύχει, ότι θα πάει ο κόσμος να τους δει, ότι δεν θα χρειαστεί να εκτεθούν. Εμείς κολυμπάμε σε άγνωστα νερά. Το υλικό μας είναι υβριδικό και το σχήμα μας ετερόκλητο. Άτομα από διαφορετικούς χώρους ‒ηθοποιοί, τραγουδιστές, λυρικοί τραγουδιστές‒ χρειάστηκε να συνυπάρξουμε, να συνεννοηθούμε, να καταλάβει ο ένας τον άλλο, να αγαπηθούμε και να προχωρήσουμε. Είναι πολύ δύσκολο, αλλά συνάμα είναι και κάτι μαγικό. Εγώ δεν το είχα ξανακάνει και μάλλον δεν θα το ξανακάνω.

Είναι μια παράσταση ονειροφαντασίας;
Ναι, ναι. Πιστεύω πως υπάρχει μια μαγεία στο υλικό. Είναι το στοίχημά μας. Περιμένουμε να δούμε αν θα το καταλάβει και ο κόσμος.

Αυτό που αναφέρει το Δελτίο Τύπου, ότι το ρόλο του Τρυγαίου θα ερμηνεύσει ο πάντοτε απρόβλεπτος Τζίμης Πανούσης, πόση ασφάλεια και πόση ανασφάλεια μπορεί να δημιουργήσει κατά τη συνεργασία μαζί του;
Ο Τζίμης είναι ονειρεμένος συνεργάτης και με μια σχετική απειρία. Έχει βέβαια πείρα από τον πολύ κόσμο, από την έκθεση, και αυτό είναι πάντα το ζητούμενο. Να μπορεί ο καλλιτέχνης επί σκηνής να αποκαλύψει κάτι περισσότερο, όχι απλώς να δείξει το προφανές, κάτι πιο δικό του, άρα πιο ανθρώπινο και πιο σπουδαίο. Ο Τζίμης είναι κάποιος που βρίσκεται στην πρώτη γραμμή της σάτιρας, έχει δεχτεί πυρά, έχει δεχτεί όμως και την αγάπη του κόσμου, συνεπώς, ως προς αυτό, έχει κάτι πολύ χρήσιμο για μια τέτοια παράσταση, ταιριαστό και γνώριμο. Ωστόσο για να μπει στο κέντρο κυριολεκτικά μιας τέτοιας παράστασης και να αλληλεπιδράσει χρειάστηκε και αυτός χρόνο, όπως και εμείς. Ο Τζίμης όμως είναι μοναδικός γιατί δεν έχει ατζέντα ούτε ανασφάλεια προσωπική. Βουτάει! Δεν σε δυσκολεύει!

Το σκαθάρι που εκτρέφει ο Τρυγαίος μεγαλώνει με τα περιττώματα. Αυτός ο συνειρμός του Αριστοφάνη χιλιάδες χρόνια πριν πώς μεταφράζεται σήμερα; Εσένα τι σου φέρνει στο μυαλό;
Από τη φούσκα του χρηματιστηρίου μέχρι τον παροξυσμό των reality, μέχρι οτιδήποτε στο οποίο δίνουμε τεράστια σημασία και τελικά είναι ένα μάτσο χάλια. Είναι μια αλληγορία, μια μηχανή που κινείται με απόβλητα.

Υπάρχει όμως και η οπτική ότι το χειρότερο που αποβάλλει το σώμα μας αυτό θα μας οδηγήσει και στον ουρανό…
Ναι, εξαρτάται από το πώς θα το δει κανείς. Βάζει το σκαθάρι, δεν βάζει μια μηχανή. Η υπόθεση εκτυλίσσεται σε μια περίοδο που όλα είχαν ένα πιο ανθρώπινο χαρακτήρα, ήταν πολύ πιο κοντά στον άνθρωπο. Δείχνει μια ανθρώπινη διάσταση των πραγμάτων. Ότι όλα εξαρτώνται από μας.

Σήμερα θα μπορούσαμε να στείλουμε μια Θεωρία, όπως αυτή που θα ερμηνεύσεις στην παράσταση, στην αντίστοιχη ελληνική Βουλή;
Σήμερα υποφέρουμε. Σήμερα η Θεωρία δεν σημαίνει τίποτα για μας. Η σχέση που έχουμε αναπτύξει με την πολιτική και η απενοχοποίηση που νιώθουμε είναι ίδιον της εποχής μας. Δεν ασχολούμαστε, δεν θέλουμε να δούμε, να διαβάσουμε ή να ακούσουμε ειδήσεις. Είναι μια περίεργη στάση, είναι ένα είδος «αυτισμού». Απαιτείται μια ισορροπία, να ισορροπήσεις την προπαγάνδα, από όπου και αν αυτή εκπορεύεται, με την πληροφόρηση, καθώς δεν γίνεται να μην ενημερώνεσαι κιόλας. Εμένα αυτό με έχει προβληματίσει ιδιαίτερα, δηλαδή το πώς συνδέεται η τέχνη με τη σημερινή κατάσταση. Για κάποιο λόγο ο κόσμος φαίνεται να έχει ακρωτηριασμένη αντίληψη. Πιστεύει ότι δεν χρειάζεται το θέατρο, την τέχνη, ότι θα ασχοληθεί με αυτά όταν θα έχει χρήματα.

Ο κόσμος το πιστεύει ή η πολιτική απαξιώνει πλήρως την ανάγκη του για πολιτισμό;
Ναι, όταν, για παράδειγμα, δεν υπάρχει επιχορηγούμενο θέατρο, αυτό γίνεται με πολύ σκληρούς όρους, με ερασιτεχνικούς όρους. Αυτή τη στιγμή το θέατρο τροφοδοτείται από μια τεράστια δεξαμενή ανθρώπων 20-35 ετών που προτίθενται να δουλέψουν σχεδόν αμισθί, δεν έχουν οικογένεια. Και εγώ έχω δουλέψει αμισθί, έχω ασχοληθεί με πράγματα που αγαπώ, απλώς δεν μπορεί να ισχύει μόνο αυτό.

Η απόφαση της υπουργού Πολιτισμού αναφορικά με τις επιδοτήσεις σε κάνει πιο αισιόδοξη;
Μακάρι να γίνει. Ο Ακύλλας (Καραζήσης) μου είχε πει ότι στη Γερμανία πήγε να κοπεί η επιχορήγηση σε κάποιον περιφερειακό θίασο και έκαναν ολονυχτία όλοι οι κάτοικοι της πόλης. Ένα είδος διαμαρτυρίας. Έχουν αντανακλαστικά. Κατανοούν τη σπουδαιότητα της κατάστασης, ότι δεν πρόκειται για πολυτέλεια. Χωρίς γλώσσα και πολιτισμό καταλήγεις μια χαρούμενη, οργανωμένη αποικία. Όμως δεν γίνεται αυτό. Αν δεν παράγεις πολιτισμό στη γλώσσα σου, στον τόπο σου, στην εποχή σου, δεν υπάρχεις, αλλά δεν το ξέρεις.

Εγώ έχω πει όχι σε δουλειές εξαιρετικές γιατί δεν μπορούσα να δουλέψω με τα χρήματα που έδιναν. Δεν το θεωρώ σωστό, πρέπει να βρούμε έναν άλλο τρόπο. Αυτό δεν πρέπει να αποτελεί κανόνα. Αλίμονο αν είσαι σε ανέχεια, δεν μπορείς να κάνεις αυτή τη δουλειά. Εγώ έχω την ευχέρεια της επιλογής. Γι’ αυτό παίζω στην τηλεόραση. Τον «Μισάνθρωπο» που θα κάνω με την Ιόλη Ανδρεάδη ήθελα πολύ να τον κάνω, όπως και το σίριαλ στην τηλεόραση και την ταινία στην οποία συμμετέχω.

Τι ταινία θα κάνεις;
Δεν μπορώ να το ανακοινώσω ακόμη. Το μόνο που μπορώ να πω είναι για το σίριαλ στο οποίο θα παίξω, στο Star, που δεν έχει αποφασιστεί ο τίτλος του. Είναι μια κωμική σειρά.

Μετά τον τραγικό θάνατο της Μαίρης Τσώνη έγραψες μεταξύ άλλων στο facebook ότι αγαπήθηκε ομόψυχα γιατί δεν έκρυψε ποτέ αυτό που της συνέβη. Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι όταν ένας άνθρωπος βιώνει κάτι τέτοιο να το ομολογήσει; Γενικά πόσο εύκολο είναι να δείχνουμε το σκοτάδι μας;
Αυτό είναι θέμα χαρακτήρα, θέμα ανθρώπου. Υπάρχουν άνθρωποι που πραγματικά δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς. Υπάρχουν άνθρωποι που είναι με έναν υπέροχο τρόπο διάφανοι, βλέπεις μέσα τους, και άλλοι που δεν αποκαλύπτονται. Δεν θέλω να πω ότι είναι απαραίτητα κακό να μη δείχνεις τα πάντα. Ιδιαίτερα όταν είσαι δημόσιο πρόσωπο ούτε μπορείς ούτε πρέπει να πεις τα πάντα. Πρέπει να προστατευτείς. Υπάρχουν άνθρωποι που υψώνουν έναν τοίχο γύρω τους για να προστατευτούν και άλλοι που εγκλωβίζονται σε αυτή τη μορφή προστασίας. Αυτό δεν γίνεται. Ιδιαίτερα στη δουλειά μας αυτό είναι το ζητούμενο, να ανακαλύψεις τον εσωτερικό σου κόσμο. Πρέπει να ξέρεις τι νιώθεις και τι αποκαλύπτεις.

Είναι πιστεύεις μια μάστιγα της γενιάς μας αυτά τα σκοτάδια, αυτή η μαυρίλα; Είναι ένα φαινόμενο πιο έντονο τώρα λόγω κρίσης ή πάντα υπήρχε;
Είναι πολύ δύσκολα τα πράγματα. Εμείς αντιμετωπίζουμε το τέλος της προοπτικής. Και πάλι καλά τα καταφέρνουμε, γιατί μπορούμε να αφουγκραστούμε την άρνηση. Εγώ, όταν σκέφτομαι σε τι καιρούς ζω και με τι διλήμματα είμαι αντιμέτωπη, προβληματίζομαι ιδιαίτερα. Είναι το τέλος της προοπτικής. Όλοι μας λένε ότι η κατάσταση θα χειροτερέψει. Νομίζω πως είναι ίδιον του ανθρώπου να ελπίζει. Επίσης, η ελπίδα γεννά την πίστη, τη χαρά, τα πάντα. Εγώ δεν θέτω το πρόβλημα ηλικιακά. Θεωρώ ότι όλες οι ηλικίες βιώνουν το γολγοθά τους. Δεν νομίζω πως  υπάρχει διαφορά. Ο άνθρωπος είναι ευρηματικό ον και θα επινοήσει κάτι. Πιστεύω πως αντισταθούμε σε ένα βαθμό και θα προκύψει κάτι νέο.

Ας κλείσουμε με αυτό που ανέφερες και πριν, ότι στην Ελλάδα, αν και δουλεύεις οκτώ χρόνια, ακόμη σε θεωρούν νέα ηθοποιό. Γιατί;
Η πίτα είναι πάρα πολύ μικρή. Ο καθένας πρέπει να διατηρήσει τη θέση του όσο περισσότερο μπορεί. Ένας τρόπος είναι να αφαιμάξει τα νιάτα. Οπότε μένουμε μέσα σε μια αόριστη μαθητεία μέχρι τα 40 κάτι και σε μια απροσδιόριστη νεότητα. Ένας από τους μεγαλύτερους φόβους μου είναι ότι είμαστε μια γενιά που θα γεράσει πριν ενηλικιωθεί. Είναι ο μεγαλύτερος φόβος μου γι’ αυτή τη γενιά. Έχουμε μια ψευδή αίσθηση ασφάλειας, αφού στηριζόμαστε στους άλλους, στη βοήθεια των γονιών μας, της οικογένειας.

Η Βασιλική Τρουφάκου συμμετέχει στην παράσταση «Ειρήνη» του Αριστοφάνη που θα παρουσιαστεί στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου στις 21 και 22 Ιουλίου.

Για να δείτε τους υπόλοιπους σταθμούς της περιοδείας και για να διαβάσετε πληροφορίες για την παράσταση κάντε κλικ εδώ.