Λόγω της μεγάλης ανταπόκρισης του κοινού, οι παραστάσεις του έργου της Ηρώς Μπέζου «Οι Ναυαγοί» στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης Καρόλου Κουν, παίρνουν και δεύτερη παράταση έως τις 15 Φεβρουαρίου, με επιπλέον έξι παραστάσεις, Δευτέρα και Τρίτη στις 21.00 (εκτός 24 και 25 Ιανουαρίου).

Ένας νεαρός δημοσιογράφος επισκέπτεται το απομονωμένο σπίτι ενός καταξιωμένου συγγραφέα με σκοπό να του πάρει συνέντευξη. Σύντομα οι δύο άνδρες αντιλαμβάνονται ότι έχουν ασκήσει καθοριστική επίδραση ο ένας στην ζωή του άλλου. Στο σπίτι όμως δεν είναι μόνοι. Μαζί με τον οικοδεσπότη ζει και η ανήλικη κόρη του. Ο έρωτας ανάμεσα στον νέο και το κορίτσι γεννήθηκε πολύ πριν γνωριστούν και οι τρεις ήρωες θα βρεθούν σε ένα χρωματιστό λούνα παρκ με τις ίδιες τους τις λέξεις για παιχνίδια.

Σημείωμα της Ηρώς Μπέζου

Γράφουμε ένα έργο για τα λόγια, που δεν αρκούν, κι όμως μόνο τα λόγια έχουμε. Λέξεις πάνω σε χαρτί, λέξεις στον αέρα. Τρεις άνθρωποι-άλλωστε πάντα τρεις είναι οι άνθρωποι-παλεύουν να κοιταχτούν, να αγαπήσουν, να «βγουν στην ζωή». Η μοναξιά τους είναι η γέφυρα που τους ενώνει. Τι άλλο; Ένα παιχνίδι με χαρτιά, ένα ποτήρι κρασί. Μια παιδική ζωγραφιά.

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

Σκηνοθεσία: Ηρώ Μπέζου, Γιάννης Παπαδόπουλος
Σκηνικά-κοστούμια: Εύα Γουλάκου
Φωτισμοί: Τάσος Παλαιορούτας
Φωτογραφίες: Γιάννης Μακρογιαννέλης
Εκτέλεση παραγωγής: TooFarEast Productions

ΠΑΙΖΟΥΝ

Σοφία Κόκκαλη, Γιάννος Περλέγκας, Μιχάλης Τιτόπουλος

INFO

Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν-Υπόγειο

Πεσμαζόγλου 5

Τηλ. 210.3228706- 210.3222760

Ημέρες και ώρες παραστάσεων:

Nέα παράταση έως τις 15 Φεβρουαρίου 2022, εκτός 24 και 25 Ιανουαρίου
Δευτέρα & Τρίτη: 21.00

Διάρκεια:
1 ώρα και 45 λεπτά

Τιμές εισιτηρίων:

Κανονικό: 15 ευρώ

Μειωμένο: 10 ευρώ

Προπώληση:

https://www.viva.gr/tickets/theater/texnis-ypogeio/oi-navagoi/

Από τον Αναστάση Πινακουλάκη

Εδώ και μερικές εβδομάδες παρουσιάζεται το πρώτο θεατρικό έργο της αναγνωρισμένης ηθοποιού Ηρώς Μπέζου.

Η ηθοποιός που το καλοκαίρι ξεχώρισε ως Ιώ στην sold-out παράσταση Προμηθέας Δεσμώτης σε σκηνοθεσία Άρη Μπινιάρη συστήνει μια νέα της ιδιότητα στο θεατρόφιλο κοινό, αυτή της συγγραφέως και σκηνοθέτιδος. Την παράσταση Ναυαγοί συνσκηνοθετεί με τον Γιάννη Παπαδόπουλο, ενώ βρίσκει ιδανικό «σπίτι» στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης, χώρο με ιστορική ταυτότητα ανάδειξης νεοελληνικών έργων. Πρωταγωνιστούν οι ηθοποιοί Γιάννος Περλέγκας, Μιχάλης Τιτόπουλος και Σοφία Κόκκαλη.

Υπόθεση: Ένας νεαρός δημοσιογράφος επισκέπτεται το απομονωμένο σπίτι ενός καταξιωμένου συγγραφέα με σκοπό να του πάρει συνέντευξη. Σύντομα οι δύο άνδρες αντιλαμβάνονται ότι έχουν ασκήσει καθοριστική επίδραση ο ένας στην ζωή του άλλου. Στο σπίτι όμως δεν είναι μόνοι. Μαζί με τον οικοδεσπότη ζει και η ανήλικη κόρη του. Ο έρωτας ανάμεσα στον νέο και το κορίτσι γεννήθηκε πολύ πριν γνωριστούν και οι τρεις ήρωες θα βρεθούν σε ένα χρωματιστό λούνα παρκ με τις ίδιες τους τις λέξεις για παιχνίδια. Σημείωμα της Ηρώς Μπέζου: «Γράφουμε ένα έργο για τα λόγια, που δεν αρκούν, κι όμως μόνο τα λόγια έχουμε. Λέξεις πάνω σε χαρτί, λέξεις στον αέρα. Τρεις άνθρωποι-άλλωστε πάντα τρεις είναι οι άνθρωποι-παλεύουν να κοιταχτούν, να αγαπήσουν, να «βγουν στην ζωή». Η μοναξιά τους είναι η γέφυρα που τους ενώνει. Τι άλλο; Ένα παιχνίδι με χαρτιά, ένα ποτήρι κρασί. Μια παιδική ζωγραφιά.» .

Οι Ναυαγοί είναι ένα σύγχρονο μονόπρακτο έργο τριών χαρακτήρων που διαδραματίζεται σ’ ένα απομονωμένο σπίτι. Μια συνέντευξη που τελικά δε γίνεται, γίνεται η αφορμή για μια σειρά από αποκαλύψεις, που δίνουν τον χαρακτήρα του έργου. Το πρώτο μέρος του είχε μια τρόπον τινά πιντερική γραφή, ενώ με την είσοδο της κόρης, αλλάζει η δυναμική των χαρακτήρων και γίνεται πιο συγκινησιακό. Ως πρωτόλειο είναι μια πολύ δυνατή και ενδιαφέρουσα πρώτη, με ολοκληρωμένους χαρακτήρες και πυκνογραμμένη πλοκή. Ως θεατή με κέρδισε το σκηνικό αποτέλεσμα, ως δραματολόγος θα ήθελα λίγη παραπάνω επιμέλεια στις μεταβάσεις των σκηνών, ώστε να ρέει περισσότερο, και από ένα σημείο και μετά δεν είναι καθαρό το ύφος της γραφής. Ας πούμε, το τέλος του έργου θα μπορούσε να ήταν λίγο πιο σύντομα ώστε ν’ αφήνεται ανοιχτό στο θεατή και να τονώσει τον συναισθηματισμό που ήταν διάχυτος από τη μέση του έργου. Άψογη δουλειά έγινε στην κατασκευή των χαρακτήρων και με μαεστρία ξεδιπλωνόνται πτυχές τους που δίνουν βάθος στις μεταξύ τους σχέσεις.

Η παράσταση

Η Ηρώ Μπέζου κι ο Γιάννης Παπαδόπουλος δημιούργησαν μια φαινομενικά απλή παράσταση που αναδεικνύει το κείμενο και βασίζεται πάνω στους ταλαντούχους ηθοποιούς της. Είναι αισθητό πως η παράσταση είναι προϊόν μιας επιτυχημένης και δεμένης θεατρικής ομάδας. Η χημεία των ηθοποιών επί σκηνής είναι εμφανέστατη κι απολαυστική. Ο Γιάννος Περλέγκας κι ο Μιχάλης Τιτόπουλος το καλοκαίρι έπαιξαν μαζί στο Γάλα, αίμα που είχαμε ξεχωρίσει στη Μικρή Επίδαυρο κι είχε σκηνοθετήσει ο Περλέγκας. Η Σοφία Κόκκαλη είχε δώσει μια εξαιρετική ερμηνεία στο Σχολείο Γυναικών του Μολιέρου, παράσταση που σκηνοθέτησε ο Έκτορας Λυγίζος στην Πειραιώς 260. Οι τρεις τους είναι η χαρά του θεατή, τρεις πολύ δυνατά ερμηνευτικά ηθοποιοί που μπορούν να ισορροπήσουν ανάμεσα στο ρεαλιστικό και το παράλογο, στο δραματικό και το κωμικό. Υποδύονται τρεις ήρωες που είναι βαθιά μόνοι, αισθανόμενοι ένα κοινωνικό άγχος και με την εκκεντρικότητά τους ζητούν την προσοχή, την αποδοχή και την αγάπη των άλλων.

Το Υπόγειο του Τέχνης, μετατρέπεται σ’ ένα «κουνημένα» ρεαλιστικό σκηνικό (κοστούμια – σκηνικά: Εύα Γουλάκου), που φωτίζεται εξαιρετικά από τον Τάσο Παλαιορούτα. Ξαφνιάζει η ηχητική επιλογή ν’ απουσιάζει η μουσική από την παράσταση, αλλά είναι κι αυτό ένα στοιχείο της ταυτότητάς της. Σε αυτό το σκηνικό περιβάλλον με το τραπέζι τους καναπέδες, την πολυθρόνα, το ζωγραφιστό πορτραίτο –αναπαριστά μια γυναικεία φυσιογνωμία, ενδεχομένως της νεκρής συζύγου του συγγραφέα- την κουζίνα και τον επιλεκτικά στρωμένου δαπέδου, οι ηθοποιοί δρουν.

Οι ηθοποιοί της παράστασης παίρνουν πάνω τους το έργο και αναδεικνύουν τους πολυεπίπεδους χαρακτήρες με τις δεινές ερμηνείες τους. Ο Γιάννος Περλέγκας στον κεντρικό ρόλο του συγγραφέα δίνει μια πολυσχιδή ερμηνεία με φλεγματώδες χιούμορ και διακυμάνσεις. Ο Μιχάλης Τιτόπουλος υποδύεται τον δημοσιογράφο που δρα ως καταλύτης στο έργο, αφού η δική του άφιξη πυροδοτεί την έκρηξη πατέρα-κόρης, φωτίζει πτυχές των χαρακτήρων που δε θα γινόντουσαν αλλιώς αντιληπτές και συνδέεται με την σεξουαλική αφύπνισης της έφηβης (σχεδόν ενήλικης) κόρης. Είναι πολύ συγκινητικός και νομίζω δίνει την πιο ώριμη και ολοκληρωμένη ερμηνεία της ως τώρα καριέρας του.

Θα σταθούμε όμως στη Σοφία Κόκκαλη, που ξεχωρίζει άμα τη εμφανίσει με το μπρίο, την σκηνική της ενέργεια, την ερμηνευτική της τεχνική που θυμίζει Θέατρο του Παραλόγου. Ο τρόπος που εκφέρει το κείμενο αρχικά φαίνεται ως καρικατούρα και περισσότερο τεχνική ερμηνεία, όμως σύντομα κερδίζει το θεατή και δίνει μια σπάνια ερμηνεία ταυτόχρονα συναισθηματική και τεχνικά δουλεμένη, που κατορθώνει ν’ αναδείξει όλα τα επίπεδα του αντικειμενικά δύσκολου ρόλου της. Αναλογιζόμενος την καριέρα της Κόκκαλη, τόσο την κινηματογραφική (Μικρά Αγγλία, Electra του Πέτρου Σεβαστίκογλου, το Digger που θα είναι η φετινή μας εκπροσώπηση στα Όσκαρ αλλά και τη Σελήνη, 66 ερωτήσεις που είδαμε πρόσφατα στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου) όσο και τη θεατρική (Πίστη, Αγάπη, Ελπίδα σε σκηνοθεσία Ακύλλα Καραζήση, Αντιγόνη της Κιτσοπούλου, Σώσε, Σχολείο Γυναικών σε σκηνοθεσία Ε. Λυγίζου, κ.ά.), σκέφτομαι πως έχει αποδείξει πως δεν είναι καθόλου τυχαία η πορεία της και η προτίμησή της από σπουδαίους καλλιτέχνες. Μπορεί άνετα να είναι η επόμενη μεγάλη μας πρωταγωνίστρια σε όποιο μέσο επιλέξει και το άστρο είναι ικανό να υπερβεί τα σύνορα της Ελλάδας. Δώστε της χώρο και θα λάμψει, δώστε της ρόλους και θα κεντήσει.

Συμπερασματικά, η παράσταση Ναυαγοί της Ηρώς Μπέζου είναι μια παράσταση-πρόταση από το Θέατρο Τέχνης που αξίζει να της δώσουμε προσοχή τόσο για την δημιουργό του όσο και για την ομάδα των συγκεκριμένων ηθοποιών. Θα περάσετε καλά και θ’ αγαπήσετε ξανά την καθαρότητα και την απλότητα του καλού θεάτρου.

Info:

Η παράσταση Ναυαγοί σε σκηνοθεσία Ηρώς Μπέζου και Γιάννη Παπαδόπουλου παίζεται κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00 στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης και διαρκεί σχεδόν 2 ώρες.

Από τη Γιώτα Δημητριάδη

Φωτογραφίες: Δομνίκη Μητροπούλου

Τη θυμάμαι σε μια από τις πρώτες της παραστάσεις, που συνέπεσε με τα πρώτα χρόνια μου στη δημοσιογραφία. Ήταν μια περφόρμανς του Μπάμπη Γαλιατσάτου με τίτλο «All yesterday's parties». Ένα χρόνο αργότερα κλέβει την παράσταση στη «Μητέρα του σκύλου», που σκηνοθέτησε ο Νικίτας Μιλιβόγεβιτς στο Εθνικό Θεάτρο. Έκτοτε, η Ηρώ Μπέζου έχει ακολουθήσει μια αξιοζήλευτη θεατρική αλλά και κινηματογραφική διαδρομή και το 2019 κερδίζει, ίσως καθυστερημένα, το θεατρικό βραβείο «Μελίνα Μερκούρη».

φωτό από την ανοιχτή πρόβα της παράστασης, η Ηρώ Μπέζου ως Ιώ και ο Γιάννης Στάνκογλου στον ρόλο του Προμηθέα. 

Σε παρακολουθήσαμε στην ανοιχτή πρόβα να κάνεις κάτι ιδιαίτερα απαιτητικό. Πώς αντέδρασες όταν άκουσες από τον Άρη Μπινιάρη ότι η Ιώ θα είναι πάνω σε... ξυλοπόδαρα;

Το είχα πληροφορηθεί ήδη από πέρσι. Η αλήθεια είναι ότι με φόβισε λιγάκι αλλά είναι η πρώτη φορά που μου ζητείται να αποκτήσω μια δεξιότητα για τις ανάγκες μιας δουλειάς και μ' άρεσε η ιδέα. Επίσης, ο Άρης είναι καλός δάσκαλος και το έκανε να φαίνεται εύκολο.

Πρακτικά, πόσο δύσκολο είναι να εκφέρεις λόγο ακροβατώντας;

Όχι τόσο όσο ακούγεται. Άλλωστε δεν ισορροπώ πλέον στα δύο, αλλά στα τέσσερα, όπως είδατε, συν του ότι δεν βρίσκομαι πολύ ψηλά. Κάναμε πολλούς μήνες εξάσκηση, οπότε συνήθισα και ομολογώ ότι δεν με αποσπά από τη σχέση μου με το κείμενο. Άλλωστε, η σωματικότητα που προκύπτει από αυτό το δεδομένο είναι πλέον θεμελιώδες κομμάτι της υποκριτικής μου λειτουργίας στην παράσταση.

Ο Άρης Μπινιάρης μίλησε για την Αισχύλεια τραγωδία, τοποθετώντας στο επίκεντρό της τη φράση της Ιούς, «Ο Δίας με αποκτήνωσε γιατί με πόθησε». Τραγική ειρωνεία, την ίδια ώρα ομολογούσε τον φόνο της γυναίκας του, ο δράστης στα Γλυκά Νερά. Πώς αποκωδικοποιείς μέσα σου τη φράση;

Το έργο εστιάζει στη βία της εξουσίας, στην ασφυκτική, αδιέξοδη συνειδητοποίηση ότι «ο Δίας δίχως νόμους κυβερνά». Η εμφάνιση της Ιούς επικυρώνει αυτήν την χωρίς όρια δύναμη του τυράννου πάνω στους θνητούς. Η ηρωίδα τιμωρείται για την θηλυκή της φύση και «αποκτηνώνεται», στερείται δηλαδή τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά της. Στερείται το ανθρώπινο σώμα, στερείται την πνευματική της διαύγεια, τη δύναμη πάνω στο ίδιο της το πνεύμα, ούσα πλέον στο έλεος του οίστρου. Στερείται την ταυτότητά της, εν ολίγοις. Δυστυχώς, η διαχρονικότητα του μύθου έγκειται κυρίως στην ενοχή που φορτώνεται το γυναικείο φύλο, στο χρέος που έχει κάθε θηλυκή ύπαρξη ανά τους αιώνες να ικανοποιεί τον πόθο των ανδρών, απολογούμενη ταυτόχρονα γι’ αυτό και αρνούμενη την όποια δική της ερωτική επιθυμία. Με λίγα λόγια, στον τρόμο που γεννά παντού και πάντα η ανθρώπινη σεξουαλικότητα.

φωτό από την ανοιχτή πρόβα της παράστασης

Πιστεύεις ότι θα πάψει να υπάρχει κάποτε αυτό «το χρέος»;

Θεωρώ ότι κάποια στιγμή θα πάψει να υπάρχει αλλά αργεί πολύ αυτή η εποχή. Νομίζω, δηλαδή, ότι δεν θα ζούμε εμείς να το δούμε. Όχι γιατί δεν πιάνουν τόπο οι κινήσεις που γίνονται παγκοσμίως, κυρίως στον δυτικό κόσμο αλλά, επειδή πιστεύω ότι είναι κάτι που πρέπει να αντιμετωπιστεί σε βάθος, στη ρίζα του. Γίνονται κάποια βήματα, που αργότερα θα θεωρηθούν καθοριστικά αλλά δεν νομίζω ότι θα μας απαλλάξουν από αυτό το χρέος. Νομίζω ότι προς το παρόν, λύνεται πιο επιφανειακά το ζήτημα και κυρίως μ’ ό,τι έχει να κάνει με το αποτέλεσμα αυτής της στάσης, όπως είναι οι συμπεριφορές και τα γεγονότα. Θέλω, όμως, να πιστεύω ότι κάποια στιγμή στο μέλλον, η γυναίκα θα αποφορτιστεί από αυτό το βάρος.

Βρίσκεις κοινά σημεία με την Ιώ, μια νέα γυναίκα σαν εσένα;

Είναι πολύ μεγάλη η απόσταση που μας χωρίζει από αυτά τα πρόσωπα, είναι μύθοι, είναι οι ήρωες που διαβάζαμε μικροί στα βιβλία μυθολογίας και έδιναν ώθηση στην φαντασία μας να οργιάσει. Φυσικά ο πόνος, η μοναξιά, το αίσθημα της αδικίας, είναι κοινοί τόποι για όλους τους ανθρώπους. Όπως και η απόγνωση που κρύβει το μεγάλο ερώτημα, «το δικό μου μαρτύριο πώς θα τελειώσει;». Ανοίγουν μια πόρτα για να συνδεθείς, έστω στιγμιαία, με μια ηρωίδα που υφίσταται το αδιανόητο.

Υπάρχει κάποια ηρωίδα αρχαίας τραγωδίας που θα ήθελες να παίξεις στο μέλλον;

Δεν είναι εύκολο να καταπιάνεσαι με τέτοια κείμενα και ρόλους. Θα ήθελα να συνεργάζομαι με σκηνοθέτες που μπορούν να με βοηθήσουν να προσεγγίσω αυτά τα μεγέθη, όχι να παίξω ρόλους για να μπουν στο βιογραφικό μου. Όσο γοητευτικοί κι αν είναι.

Είναι η δεύτερη φορά μετά το “Ξύπνα Βασίλη” που συνεργάζεσαι με τον Άρη Μπινιάρη σ’ ένα τελείως διαφορετικό θεατρικό είδος. Πώς είναι η συνεργασία σας;

Είναι πολύ απελευθερωτικό και διεγερτικό για μένα το πλαίσιο που θέτει ο Άρης. Δημιουργεί σαφή όρια, ένα πολύ ισχυρό ηχητικό τοπίο και πάνω εκεί σου δίνει την ελευθερία να κινηθείς ακολουθώντας λιγότερο τη λογική και περισσότερο το ένστικτο, θα έλεγα. Η δόνηση που προκαλείται από τον διάλογο με τον ήχο, ξυπνάει μια λειτουργία όχι τόσο διανοητική, ενεργοποιεί κάτι θυμικό, το οποίο σε κείμενα όπως αυτό του Αισχύλου βοηθάει πάρα πολύ- δεδομένου ότι τα μεγέθη και οι καταστάσεις αυτές είναι κυριολεκτικά ασύλληπτες μέσα από τον δρόμο της λογικής.

Ετοιμάζεις την πρώτη σου σκηνοθετική δουλειά. Πώς προέκυψε αυτή η ανάγκη;

Μέσα από την ανάγκη να ανέβει το έργο που έγραψα. Δεν θα ήθελα να το αναθέσω εξ ολοκλήρου σε κάποιον άλλον, μιας και είχα πολύ ισχυρή άποψη γι αυτό, και δεν θ’ άντεχα να απέχω από τη δημιουργική διαδικασία. Αλλά δεν θα μπορούσα να το σκηνοθετήσω μόνη μου, χωρίς τον Γιάννη Παπαδόπουλο. Η σκηνοθεσία δεν με ενδιέφερε ποτέ ως τώρα, άλλωστε θεωρώ ότι είναι ένα ξεχωριστό ταλέντο. Όταν όμως έχεις κάτι να πεις, καλό είναι να το πεις.

Ποιο είναι αυτό το ξεχωριστό ταλέντο που έχει ανάγκη ένας καλός σκηνοθέτης;

Νομίζω ότι έχει να κάνει, κυρίως, μ’ έναν τρόπο να βλέπει τον κόσμο διαφορετικά. Να μπορεί να φανταστεί και να πλάσει έναν κόσμο αισθητικά, υποκριτικά και εικαστικά. Σίγουρα είναι σημαντικό να μπορεί να επικοινωνεί με τους ηθοποιούς, να έχει μεταδοτικότητα αλλά αυτή δεν είναι η μόνη ευθύνη που έχει. Οι σημαντικοί σκηνοθέτες είναι αυτοί που έχουν μέσα τους ένα κόσμο ανοιχτό στη φαντασία και θέλουν να τον παρουσιάσουν στους ανθρώπους. Γεγονός που έχει να κάνει πολύ με την αισθητική αλλά και το εικαστικό κομμάτι, με το οποίο εγώ δεν έχω κάποια σύνδεση, τουλάχιστον ακόμα.

Παρ’ όλα δεν υποστηρίζω ότι πρέπει να σκηνοθετούν μόνο όσοι έχουν όσα περιέγραψα. Μπορεί κάποιος σε μια καλή του στιγμή να δημιουργήσει κάτι πολύ ουσιαστικό χωρίς να έχει αυτό το ταλέντο.

Τι σε ενέπνευσε να γράψεις το κείμενο των «Ναυαγών»;

Ξεκίνησα, προσπαθώντας να εμβαθύνω σε ένα κοντινό μου πρόσωπο και κατέληξα να μιλάω για πολλά άλλα, χωρίς να ξέρω καν τι με κινεί, πώς οδηγούμαι εκεί. Είχα μια απροσδιόριστη ανάγκη που με παρέσυρε και, ως ένα βαθμό, πρώτα έγραψα και μετά κατάλαβα τι γράφω. Ασχέτως ποιότητας του κειμένου, η διαδικασία είναι ηδονική και δεν συγκρίνεται με τίποτα.

Αν καταλαβαίνω σωστά, το κείμενο γράφτηκε κάπως συνειρμικά και αβίαστα;

Όντως, δημιουργήθηκε αβίαστα, όχι τόσο συνειρμικά, γιατί πρόκειται για ένα ρεαλιστικό κείμενο. Δεν κατασκεύασα κάτι πρώτα και μετά το έγραψα, πρόκυπτε σαν να ήταν ήδη μέσα μου δομημένο κάτι, χωρίς να το γνωρίζω.

Φυσικά, διόρθωσα πράγματα ξανά και ξανά και στις πρόβες. Όμως ένα μεγάλο κομμάτι, βγήκε χειμαρρωδώς από μέσα μου.

Αν ναυαγούσες και έπρεπε να παραμείνεις υποχρεωτικά όχι σε κάποιο νησί αλλά σε κάποια χρονική περίοδο της ζωής σου, ποια θα επέλεγες και γιατί;

Δεν θα επέλεγα καμία από αυτές που έχω ζήσει αλλά κάποια εποχή στο μέλλον, που φαντασιώνομαι ότι θα είναι πιο φωτεινή από αυτές που έχω ζήσει ως τώρα. Η λέξη «ναυαγήσω» δεν είναι καθόλου αισιόδοξη γιατί υπονοεί μια ακινητοποιημένη κατάσταση, παρ’ όλα αυτά θα προτιμούσα να ναυαγήσω σε κάτι που δεν έχω ζήσει ακόμη.

Πώς ήταν η επιστροφή στις πρόβες μετά από τόσους μήνες παύσης;

Λυτρωτική. Ανυπομονώ για την παράσταση.

Όλη αυτήν την περίοδο τι σου έλειψε περισσότερο; Αναθεώρησες πράγματα και καταστάσεις, και αν ναι, ποια;

Δεν τολμώ να κάνω απολογισμό γιατί δεν είμαι πεπεισμένη ότι η ιστορία αυτή έχει τελειώσει. Αν θεωρήσουμε όμως ότι ένας κύκλος έχει ολοκληρωθεί, θα έλεγα ότι επιβεβαιώθηκε η τεράστια ανάγκη μου για δύο πράγματα: να δουλεύω στο θέατρο και να δημιουργώ πολύ στενούς και βαθείς δεσμούς με τους ανθρώπους. Αναθεώρησα ως προς τη χρησιμότητα του να κάνεις σχέδια. Μου έλειψε να κυκλοφορώ χωρίς να δίνω λογαριασμό.

Πώς αντιμετώπισες όλες αυτές τις αποκαλύψεις, που ήρθαν στο φως με το κίνημα metoo; Ήταν κάτι που περίμενες;

Δεν θα πρωτοτυπήσω. Ήταν πολύ ανακουφιστικό και ζοφερό ταυτόχρονα. Η ανακούφιση σαφώς υπερισχύει κι εύχομαι να έχει μετακινηθεί κάτι οριστικά και όλο το κίνημα να επεκταθεί σε πολλούς επαγγελματικούς χώρους

Έχει τύχει να βιώσεις ποτέ κακοποιητική συμπεριφορά σε κάποια πρόβα ή γύρισμα;

Άμεσα όχι. Εμμέσως, φυσικά! Αλλά εκεί γίνεται πολύ σύνθετο το ζήτημα. Ευθέως όμως δεν με έχει κακοποιήσει κανείς. Αλλά έχω υπάρξει μάρτυρας υποτιμητικής συμπεριφοράς απέναντι σε συναδέλφους, αρκετές φορές.

Πώς αντέδρασες;

Έχει τύχει να πάρω θέση αλλά έχει τύχει και να μην αντιδράσω, κάτι που φαντάζομαι ότι θα έχει συμβεί και σε άλλους συναδέλφους, αλλά δεν είμαι καθόλου περήφανη γι’ αυτό. Δεν είναι εύκολο να αντιδράσεις, ειδικά όταν είσαι νέος.

Μπορεί και να απορρίψεις και κάποια επόμενη συνεργασία για μια τέτοια συμπεριφορά;

Ναι, πιστεύω πως θα το έκανα. Έχει συμβεί κιόλας να αρνηθώ συνεργασία με κάποιον επειδή έχω ακούσει από συναδέλφους ότι συμπεριφέρεται πολύ άσχημα σε νέους ηθοποιούς. Δεν είναι όμως και το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο. Διότι το αιώνιο πρόβλημα της δουλειάς μας είναι η ανεργία και εκεί πατάνε όσοι συμπεριφέρονται μ' αυτόν τον τρόπο. Ξέρουν ότι δεν έχεις πολλές επιλογές

Η τηλεόραση είναι ένα μέσο που δεν σ’ αφορά; Υπάρχει κάποια τηλεοπτική δουλειά που ζήλεψες;

Όχι, δεν ονειρεύομαι να παίξω στην τηλεόραση αλλά είμαι λάτρης αρκετών σειρών, ελληνικών και ξένων. Υποψιάζομαι ότι δεν μου ταιριάζει ο κώδικας, προτιμώ να βλέπω απ’ το να παίζω.

Μια ελληνική και μια ξένη σειρά που ξεχώρισες πρόσφατα;

Μια ξένη σειρά που μου άρεσε πολύ ήταν το «Spartak». Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω δει πολλή τηλεόραση τα τελευταία χρόνια για πρακτικούς λόγους. Κλασικά αγαπημένη μου σειρά όμως είναι το «Dolce Vita».

Επόμενα επαγγελματικά σχέδια υπάρχουν;

Τον χειμώνα, μόλις ανοίξουν οι κλειστές αίθουσες, θα ανεβάσουμε την παράστασή μας, το έργο «οι Ναυαγοι» στο Υπόγειο του θεάτρου Τέχνης (θα παίζουν ο Γιάννος Περλέγκας, ο Μιχάλης Τιτόπουλος και η Σοφία Κόκκαλη), και από τον Ιανουάριο θα συμμετέχω στον «Θείο Βάνια» του Τσέχωφ που θα σκηνοθετήσει ο Δημήτρης Καραντζάς στο Θέατρο Προσκήνιο. Αλλά επειδή, όπως είπαμε, τι νόημα έχουν τα μακροπρόθεσμα σχέδια μια τέτοιαν εποχή, προς το παρόν έχουμε πρεμιέρα στα Χανιά στις 4 Ιουλίου.

Μου είπες πριν, ότι μέσα στην καραντίνα αναθεώρησες για τη χρησιμότητα να κάνει κάποιος σχέδια. Φαντάζομαι δεν ισχύει το ίδιο και για τα όνειρα. Πώς ονειρεύεσαι λοιπόν τον εαυτό σου σε δέκα χρόνια;

Δέκα χρόνια είναι πολύ μετά... Φαντασιώνομαι, κυρίως πράγματα που έχουν να κάνουν με την ψυχική και σωματική μου υγεία. Να μπορώ να εκφράζομαι όσο πιο ελεύθερα γίνεται και να απολαμβάνω τα πράγματα επί της ουσίας. Θέλω να έχω στη ζωή μου αγάπη και όσο λιγότερο φόβο γίνεται.

Σε σχέση με την υποκριτική;

Σε σχέση με τη δουλειά μου, να μην βαρεθώ ούτε στο ελάχιστο το θέατρο, γιατί είναι ένας κίνδυνος που υπάρχει γενικά στη δουλειά μας διότι η πίεση είναι μεγάλη οπότε κάποια στιγμή δυσφορείς να κουράζεσαι τόσο πολύ, να ψάχνεις συνέχεια δουλειά κ.λπ. Θέλω πολύ να αποφύγω αυτή τη φάση και να μην πλήξω ποτέ.

Ονειρεύομαι επίσης να συνεχίσω να γράφω πράγματα, που θα ενδιαφέρουν τόσο εμένα όσο και τους άλλους και θα θέλουν να τα βλέπουν να ανεβαίνουν.

φωτο: Πάτροκλος Σκαφιδάς  Από τις εντυπωσιακές μεταμφιέσεις της παράστασης 

Ο «Προμηθέας Δεσμώτης» θα κάνει πρεμιέρα στις 4 Ιουλίου στα Χανιά, στην έδρα του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Κρήτης και στο θέατρο της Ανατολικής Τάφρου, ενώ στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου θα παρουσιαστεί στις 20, 21 & 22 Αυγούστου στο πλαίσιο του Athens Epidaurus Festival.

Το πρόγραμμα της περιφέρειας έχει ως εξής:

Φίλιπποι (Καβάλα) 20-21/7

Αλεξανδρούπολη 22/7

Ιωάννινα 24/7

Θέατρο Δάσους (Θεσσαλονίκη) 27-28/7

Βόλος 29/7

Λάρισα 30/7

Δελφοί 31/7

Aρχαία Ηλιδα 24/8

Η πρώτη συγγραφική της δουλειά,«Οι Ναυαγοί», θα παρουσιαστεί σε δική της σκηνοθεσία σε συνεργασία με τον Γιάννη Παπαδόπουλο στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης. Η πρεμιέρα ανεμένεται το φθινόπωρο.

 Από τον Ιανουάριου θα συμμετέχει  στον «Θείο Βάνια» του Τσέχωφ που θα σκηνοθετήσει ο Δημήτρης Καραντζάς στο Θέατρο Προσκήνιο.

Διαβάστε επίσης:

«Προμηθέας Δεσμώτης»: Πήραμε Μια Πρώτη Γεύση Από Την Παράσταση Του Άρη Μπινιάρη

Άρης Μπινιάρης: «Η Ουδετερότητα Δεν Προσφέρει Καρπούς Για Σκέψη»

Γιάννης Στάνκογλου:«Έχουμε Δεχτεί Πράγματα Χωρίς Να Τα Σκεφτόμαστε»

Αναστάσιος Μισυρλής - Φώτης Σιώτας

Το ποτάμι που ήθελε να γυρίσει πίσω

της Ελένης Φωτάκη

Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης (Αίθριο)

5 και 6 Ιουνίου, 10:00 και 12:00

H μουσική παράσταση για παιδιά ηλικίας 5 - 9 ετών, πρόλαβε να παρουσιαστεί μόνο για μία ημέρα το φθινόπωρο που μας πέρασε, επανέρχεται στο πρόγραμμα του Φεστιβάλ για να συναντηθεί με το κοινό της. Εμπνευσμένο από ένα γαλλικό προκλασικό τραγούδι, το μουσικό παραμύθι που συνέθεσαν και ερμηνεύουν ζωντανά ο βιολοντσελίστας Αναστάσιος Μισυρλής και ο βιολονίστας Φώτης Σιώτας σε κείμενο της Ελένης Φωτάκη, μας μιλά για ένα «ποτάμι που ήθελε να γυρίσει πίσω». Στο δρόμο όμως ανακάλυψε τη σοφία της ροής προς τα μπρος, της αέναης κίνησης και της συνέχειας.

Παραλλαγές του τραγουδιού άλλοτε με oργανικό ήχο και άλλοτε με χορωδιακή προσέγγιση συνυπάρχουν με πρωτότυπες συνθέσεις αλλά και γνωστά θέματα από την κλασική μουσική έως και μελωδίες του κόσμου. Ατμοσφαιρικά ηχοτοπία συνομιλούν με τη ζωντανή αφήγηση από την ηθοποιό Ηρώ Μπέζου και μας παρασύρουν σ’ ένα ταξίδι αναζήτησης της χαράς.

Βιογραφικά στοιχεία

Ο Φώτης Σιώτας είναι ιδιαίτερα γνωστός και αγαπητός για τη συνεργασία του με τον Σωκράτη Μάλαμα και τον Θανάση Παπακωνσταντίνου, που παραμένει σταθερή από το 1993 ως σήμερα. Ξεκίνησε τις σπουδές του στο βιολί και το τραγούδι σε ηλικία 9 ετών, στο Κρατικό Ωδείο Θεσσαλονίκης. Υπήρξε μέλος πολλών συγκροτημάτων της πόλης, όπως: Ποδηλάτες, Boomstate, Επισκέπτες και Ευοί Ευάν. Συνεργάζεται επίσης με τον κιθαρίστα Μπάμπη Παπαδόπουλο. Από το 2005 έχει δημιουργήσει με τον κιθαρίστα Κώστα Παντέλη το ντουέτο Sancho 003, με το οποίο κυκλοφόρησαν δυο δίσκους (We buy gold, MUZGA), ενώ το 2016 δημιούργησε το γκρουπ Σωτήρες. Στο θέατρο έχει συνεργαστεί με τον σκηνοθέτη Άρη Μπινιάρη στις παραστάσεις Ξύπνα Βασίλη και ο Χορός της φωτιάς και έχει γράψει μουσική για τη χορευτική ομάδα sinequanon, για το Φεστιβάλ Αθηνών, για το Εθνικό θέατρο, το ΚΘΒΕ και για δεκάδες άλλες παραγωγές .

Ο Αναστάσιος Μυσιρλής γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη και από την ηλικία των 5 ετών άρχισε να συμμετέχει σε χορωδίες (Χορωδία Χριστιανικών Μαθητικών Ομάδων Θεσσαλονίκης, χορωδίες του Δήμου Θεσσαλονίκης, Μακεδονία και ΕΡΤ,παιδική χορωδία Αγίας Τριάδος Θεσσαλονίκης). Πήρε δίπλωμα βιολοντσέλου από το Κρατικό Ωδείο Θεσσαλονίκη. Ως βιολοντσελίστας έχει συνεργαστεί με ορχήστρες στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, με σύνολα τζαζ μουσικής και μεγάλους θεατρικούς και μουσικούς οργανισμούς (ΕΡΤ, ΕΛΣ, Εθνικό Θέατρο, ΚΘΒΕ, Μέγαρο

Μουσικής, Στέγη Ιδρύματος Ωνάση, Μουσείο Γουλανδρή, Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος), καθώς θιάσους και θεατρικές ομάδες.

Η Ηρώ Ελένη Μπέζου αποφοίτησε από την Δραματική Σχολή του Εθνικού θεάτρου το 2009 και από τότε έχει συνεργαστεί ως ηθοποιός στο θέατρο με σημαντικούς σκηνοθέτες (Στ.Φασουλή, Γ. Χουβαρδά, Θ.Μοσχόπουλο, Α. Καραζήση, Τ.Τζαμαριά, Γ. Μπέζο, Κ. Ευαγγελάτου, Χ. Φραγκούλη, Α. Μπινιάρη, Μ. Πανουριά. Π. Δεντάκη, Β. Κουκαλάνι, Λ. Μελεμέ, Α. Αζά, Ε. Λυγίζο, Πρ. Αλειφερόπουλο κ.α.), σε παραγωγές στο Εθνικό Θέατρο, το Φεστιβάλ Αθηνών, τη Στέγη Ιδρύματος Ωνάση, το Θέατρο Πορεία, του Δημοτικό Θέατρου Πειραιά κ.α. Στον κινηματογράφο έχει συμμετάσχει σε ταινίες των: Νίκου Περράκη, Γιωργου Σιούγα, Στέργιου Πάσχου, Θανάση Τρουμπούκη, Γιάννη Κορρέ , Λευτέρη Γιαννακουδάκη, Ελένης Μητροπούλου, Ιωάννας Κρυωνά, Marianno Pensotti, The Boy. Το 2019 τιμήθηκε με το θεατρικό βραβείο Μελίνα Μερκούρη

Αναστάσιος Μισυρλής - Φώτης Σιώτας

Το ποτάμι που ήθελε να γυρίσει πίσω

της Ελένης Φωτάκη

Μουσική σύνθεση και ερμηνεία Αναστάσιος Μισυρλής, Φώτης Σιώτας

Αφήγηση Ηρώ Μπέζου

Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης (Αίθριο), Θουκιδίδου 13, Πλάκα Πληροφορίες πρόσβασης/χάρτης εδώ

Η είσοδος είναι ελεύθερη με δελτία εισόδου.

Παρακαλούμε κάθε μικρός θεατής να συνοδεύεται από έναν μόνο ενήλικα. Ένας ενήλικας μπορεί να συνοδεύει περισσότερα από ένα παιδιά.

Η χρήση μάσκας είναι απαραίτητη πριν και κατά τη διάρκεια της παράστασης και μέχρι την αποχώρηση από το χώρο της παράστασης.

Η Ηρώ Μπέζου είναι η φετινή νικήτρια του θεατρικού βραβείου Μελίνα Μερκούρη. Η νεαρή ταλαντούχα ηθοποιός φόρεσε την καρφίτσα της Μελίνας Μερκούρη για την ερμηνεία της στο έργο Φιντανάκι σε σκηνοθεσία Ανέστη Αζά στο Εθνικό Θέατρο Πειραματική Σκηνή (-Ι Θέατρο Rex – Σκηνή “Κατίνα Παξινού”).

«Ειλικρινά δεν το περίμενα. Δεν ήμουν προετοιμασμένη γι' αυτό το βραβείο. Θα ήθελα να το μοιραστώ με δύο ανθρώπους που έχουμε συμπορευτεί μαζί όλα αυτά τα χρόνια, τον Χάρη Φραγκούλη και τον Γιάννη Παπαδόπουλο. Δεν έχω αποσαφηνίσει την έννοια της βράβευσης ειδικά στη δική μας τέχνη, το θέατρο. Αλλά αν κάτι έχει σημασία, είναι ότι η πλειοψηφία των μελών της κριτικής επιτροπής είναι ηθοποιοί και είναι πολύ κολακευτικό και συγκινητικό να σε τιμούν συνάδελφοι» είπε η Ηρώ Μπέζου παραλαμβάνοντας την καρφίτσα της Μελίνας Μερκούρη από την περσινή νικήτρια του βραβείου Ιωάννα Κολλιοπούλου.

Για τη Μελίνα Μερκούρη μίλησαν ο Γιάννης Φέρτης και η στενή συνεργάτης της, Μανουέλα Παυλίδου. Ο Γιάννης Φέρτης θυμήθηκε την πρώτη του συνεργασία με τη Μελίνα Μερκούρη, όταν ο ίδιος ήταν 20 χρονών, στο «Γλυκό πουλί της νιότης» που ανέβασε ο Κουν. «Γίναμε αμέσως φίλοι και αυτό που με εντυπωσίασε ήταν ότι με αντιμετώπιζε λες και ήμασταν το ίδιο. Είκοσι χρόνια αργότερα, συνεργαστήκαμε ξανά στο ίδιο έργο με σκηνοθέτη τον Ζυλ Ντασέν. Ήταν μία αξιαγάπητη και πανέξυπνη γυναίκα, την οποία αγαπούσα πολύ» είπε ο ηθοποιός. 

 «Στη Μελίνα δεν έδιναν ρόλους για το σινεμά γιατί είχε πολύ μεγάλο στόμα, δεν φωτογραφιζόταν καλά και επιπλέον έκλειναν τα μάτια της όταν έπεφταν οι προβολείς. Αλλά τελικά της έκανε ο Κακογιάννης ένα δοκιμαστικό για τη "Στέλλα" και είδε ότι είχε κάτι το μοναδικό. Σύντομα όμως τη μοναδικότητα της προσωπικότητάς της, τη γνώρισε όλος ο κόσμος. Αρκούσε να τη δεις να διασχίζει τον δρόμο αγκαλιάζοντας τον Ντασέν και πίσω της να ανεμίζει η μακριά της κάπα. Έτσι την πρωτοείδα ένα χειμωνιάτικο μεσημέρι το 1971 μαζί με δυο φίλους μου όταν σπούδαζα στο Παρίσι» ανέφερε η Μανουέλα Παυλίδου και πρόσθεσε: «Η Μελίνα ενδιαφερόταν αληθινά για τους ανθρώπους γύρω της όχι με τη γενναιοδωρία μιας σταρ αλλά με τη φυσικότητα μιας πολύ ακριβής φίλης. Η αστική της καταγωγή δεν την εμπόδισε να έχει πηγαία λαϊκότητα και η συντηρητική της αγωγή δεν ανέστειλε τολμηρές επιλογές ζωής. Η μεγάλη της επιτυχία δεν σκίασε την ανεξαρτησία της. Ακόμα και στον θάνατο συμπεριφέρθηκε με τον δικό της τρόπο».

Συνυποψήφιες με την Ηρώ Μπέζου ήταν οι:

-Η Ευαγγελία Καρακατσάνη για την ερμηνεία της στο έργο «Το Τραμ με το όνομα Πόθος» που σκηνοθέτησε ο Μιχαήλ Μαρμαρινός στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά
- Η Σίσσυ Τουμάση για την ερμηνεία της στο έργο «Η Αγριόπαπια» σε σκηνοθεσία Δημήτρη Τάρλοου στο Θέατρο Πορεία
- Η Έλλη Τρίγγου για την ερμηνεία της στο έργο «Ο Ευαγγελισμός της Κασσάνδρας» σε σκηνοθεσία Θάνου Σαμαρά στο Μπάγκειον.

Η τιμητική διάκριση στη μνήμη της Μελίνας συνεκτιμά τη μέχρι τώρα σκηνική παρουσία των νέων ταλαντούχων  ηθοποιών και τις υποκριτικές επιδόσεις τους. Το βραβείο ανέρχεται σε 3.000 ευρώ και η τιμώμενη ηθοποιός κρατά για ένα χρόνο την  καρφίτσα της Μελίνας Μερκούρη, την οποία παραδίδει στην ομότεχνή της που διακρίνεται την επόμενη χρονιά.

Την επιτροπή του βραβείου αποτελούν οι Μάγια Λυμπεροπούλου (επίτιμη πρόεδρος), Δηώ Καγγελάρη, Ματίνα Καλτάκη, Δημήτρης Λιγνάδης, Μιχαήλ Μαρμαρινός,  Ρένη Πιττακή.

Με πληροφορίες από ΑΠΕ-ΜΠΕ 

Διαβάστε επίσης: 

Βραβεία Μερκούρη Ή Πότε Είσαι «Νέα» Ηθοποιός Στην Ελλάδα!

1ον: Γιατί ο Άρης Μπινιάρης κατάφερε με τον καλύτερο τρόπο να ζωντανέψει ουσιαστικά, με φρέσκια και ενδιαφέρουσα οπτική μια κωμωδία του ΄60, σε μια εποχή που το θέατρο προσπαθεί μάταια με κλασικά έργα, τα οποία γνωρίσαμε μέσα από τις  ελληνικές ταινίες να πετύχει το τέλειο copy-paste,στοχεύοντας στο ταμείο και προτάσσοντας σαν κυρίαρχο δίλημμα: αν η πρωταγωνίστρια θα υποκύψει ή όχι στο ντεκαπάζ.

2ον:Γιατί ο θίασος είναι εξαιρετικός!Ο Γιώργος Γάλλος, η Ελισάβετ Κωνσταντινίδου, η Ηρώ Μπέζου, ο Αινείας Τσαμάτης, ο Γιώργος Παπαγεωργίου, ο Στέφανος Πίττας, η Λυδία Τζανουδάκη και ο Κωνσταντίνιος Σεβδαλής είναι μοναδικοί σε κάθε γκρο πλαν του σκηνοθέτη τους. Ειδική μνεία για τον Βασίλη του Γιώργου Γάλλου, μια ακόμη καταπληκτική ερμηνεία από έναν σπουδαίο ηθοποιό, μόνο και μόνο τις εκφράσεις του να παρακολουθήσει κανείς μαγεύεται με τον τρόπο που καταφέρνει να περάσει τα αδιέξοδα και την τραγικότητα του ήρωα μέσα από τις κωμικοτραγικές καταστάσεις που βιώνει.

3ον: Γιατί ο σκηνοθέτης,ο οποίος ξέρει όσο λίγοι να πατά στις μουσικές του παρτιτούρες,  έδωσε στην παράσταση έναν συναρπαστικό ρυθμό, μπλέκοντας  μοναδικά μια sixty ροκ μπάντα με την αφήγηση της ιστορίας με τέτοιο τρόπο, ώστε η περιγραφή να εντάσσεται μοναδικά στην μελωδία και το αντίστροφο. Χωρίς ούτε μια στιγμή η μουσική(Φώτης Σιώτας) να εκβιάζει το συναίσθημα του θεατή αλλά αντίθετα να γίνεται αρωγός και να επικοινωνεί με τις ανάσες των ηθοποιών.

4ον: Γιατί πίσω από την οθόνη, στην οποία παρακολουθούμε τη δράση εξελίσσεται μια άλλη παράσταση μεταξύ των ηθοποιών, μ’ αποτέλεσμα η φαντασία και η προσοχή μας να κινητοποιούνταν ακόμη περισσότερο.

5ον: Γιατί το εμπνευσμένο φινάλε της παράστασης παγώνει τα γέλια μας και δείχνει πως μάλλον «Τίποτα δεν έχει αλλάξει και τίποτα δεν είναι όπως παλιά»

6ον: Γιατί άφησα τα «είδα», τα οποία συνηθίζουμε, αναλύοντας έργα και παραστάσεις και μπήκα στο ψητό: «Μην χάσετε αυτή την παράσταση!»