Στις 17 Οκτωβρίου 1963, οι Beatles ηχογραφούσαν για πρώτη φορά σε FourTrack το τραγούδι τους I Want to Hold Your Hand (Θέλω να σου κρατάω το χέρι).

Το νούμερο ένα χιτ του 1964 στη Βρετανία έδωσε το 2021 την έμπνευση για τη συγγραφή ενός σύγχρονου θεατρικού έργου που θα εγκαινιάσει τη νέα καλλιτεχνική εποχή ενός από τα ιστορικότερα θέατρα της Αθήνας.

Το έργο του Τάσου Ιορδανίδη «Θέλω να σου κρατάω το χέρι» (I want to hold your hand) παρουσιάζεται από τις 22 Οκτωβρίου, στο θέατρο Άλφα - Ληναίος-Φωτίου που μετονομάστηκε προς τιμήν των «ακριβών» ιδρυτών του, Στέφανου Ληναίου και Έλλης Φωτίου.

Η κούραση στον γάμο, η κρίση που βιώνουν οι άνθρωποι μετά από πολλά χρόνια συγκατοίκησης, η απιστία κι ένα ξενοδοχείο ημιδιαμονής γίνονται το σκηνικό για δύο «παράνομους» εραστές.

Είναι και οι δύο γονείς. Έχουν και οι δύο τα δίκια τους. Έχουν κάνει και οι δύο λάθη.

Η παγκόσμια δραματουργία έχει συχνά ασχοληθεί με το ζήτημα των ανθρώπινων σχέσεων, με τις ανάγκες των δύο φύλων, με τα θέλω τους και τα πρέπει τους, ίσως επειδή ο θεατής άμεσα ή έμμεσα μπορεί να ταυτιστεί πολύ εύκολα και να κινητοποιηθεί συναισθηματικά. Οι δύο ήρωες μάς «προσκαλούν» να ισορροπήσουμε ανάμεσα στο γέλιο και το δάκρυ και να αντιληφθούμε, μέσα από τις συναντήσεις τους, ότι αυτό που ψάχνουμε όλοι μας στο τέλος της ημέρας είναι η ουσιαστική συντροφικότητα. Κάποιον να μας κρατάει το χέρι.

Θα τα καταφέρουν;

Ο Τάσος Ιορδανίδης για το έργο του:

«Μία νύχτα στην καραντίνα. H Θάλεια Ματίκα ξενυχτούσε μαζί μου. Σιγοτραγουδώντας για να μην ξυπνήσουμε τα παιδιά μας αποφασίσαμε να μιλήσουμε για όλα όσα αποτελούν την καθημερινότητα που μας κυνηγά, μας κάνει ευτυχισμένους και που εν τέλει είναι η ζωή μας.

Λίγες ώρες μετά βρέθηκα να γράφω ασταμάτητα. Αφορμή τα 14 χρόνια συμβίωσης με τη Θάλεια, οι γέννες των παιδιών μας, η κοινή μας επαγγελματική ζωή, οι ώρες στο σπίτι. Το έργο περιλαμβάνει πολλά δραματοποιημένα βιογραφικά στοιχεία. Για πράγματα που έχουμε βιώσει, για πράγματα που έχω παρατηρήσει, για κάποιες προσωπικές εμπειρίες ζωής. Για τη συμβίωση. Για τον έρωτα. Για την κοινή πορεία. Για τα προβλήματα. Για τις αμφισβητήσεις. Για τις ανάγκες, τον σεβασμό, την απόγνωση, την αγάπη, την έννοια της συντροφικότητας.

Εύχομαι το κοινό αποτέλεσμα να μην απογοητεύσει κανέναν θεατή».

Ταυτότητα παράστασης

«Θέλω να σου κρατάω το χέρι» του Τάσου Ιορδανίδη

Σκηνοθεσία-Μουσική επιμέλεια: Θάλεια Ματίκα

Σκηνικά-κοστούμια: Ηλένια Δουλαδήρη

Φωτισμοί: Ζωή Μολυβδά-Φαμέλη

Φωτογραφίες: Βαγγέλης Πατεράκης

Επικοινωνία θεάτρου: Μαρίκα Αρβανιτοπούλου

Παίζουν: Τάσος Ιορδανίδης - Θάλεια Ματίκα

Info

Διάρκεια παράστασης: 90’

Ημέρες και ώρες παραστάσεων:

Παρασκευή: 21.00

Σάββατο: 21.00

Κυριακή: 19.00

Τιμές εισιτηρίων: 16 ευρώ (γενική είσοδος), 12 ευρώ (φοιτητικό, εκπαιδευτικών, άνω των 65), 8 ευρώ (ανέργων)

Η προπώληση θα πραγματοποιείται ηλεκτρονικά: https://www.viva.gr/tickets/theater/alfa/thelo-na-sou-kratao-to-cheri/

και στο ταμείο του θεάτρου.

⮚ Αυστηρά, μέχρι την ημέρα της πρεμιέρας, θα ισχύει η ειδική τιμή των 10 ευρώ.

ΘΕΑΤΡΟ ΑΛΦΑ - ΛΗΝΑΙΟΣ-ΦΩΤΙΟΥ

28ης Οκτωβρίου 37, Αθήνα 104 32

Τηλέφωνο: 210-5201828

Το θέατρο Άλφα - Ληναίος-Φωτίου θα λειτουργήσει:

κάθε Σάββατο και Κυριακή ως αμιγώς covid free κλειστός χώρος, μόνο για εμβολιασμένους και νοσήσαντες με πιστοποιητικό σε ισχύ (180 ημέρες μετά τον πρώτο θετικό έλεγχο).

Κάθε Παρασκευή θα είναι μεικτός χώρος, δηλαδή για όσους έχουν κάνει rapid test με διάρκεια 48 ωρών, εμβολιασμένους και νοσήσαντες, και με πληρότητα 50%.

*Αστυνομική ταυτότητα, δίπλωμα οδήγησης ή διαβατήριο είναι απαραίτητα προκειμένου να διενεργείται έλεγχος ταυτοπροσωπίας.

Στο αντιπολεμικό αριστούργημα του Ντάλτον Τράμπο «Ο Τζόνι πήρε τ' όπλο του» που γράφτηκε το 1939 και μεταφέρθηκε από τον ίδιο στον κινηματογράφο το 1971, βασίζεται ο θεατρικός μονόλογος που υπογράφει η Σοφία Αδαμίδου και παρουσιάζεται από τις 5 Απριλίου, στο θέατρο Altera Pars, με τον Τάσο Ιορδανίδη στον ομώνυμο ρόλο.

«Ο Τζόνι πήρε το όπλο του», μια αμείλικτη κριτική στον μιλιταρισμό και τον πόλεμο, κέρδισε το Εθνικό Βραβείο Βιβλίου των ΗΠΑ, ενώ η ταινία, που σκηνοθέτησε ο συγγραφέας, πήρε το Διεθνές Βραβείο του Κινηματογραφικού Φεστιβάλ Καννών.

Ο Τζο, ένας νεαρός Αμερικανός στρατιώτης, τραυματίζεται φρικτά κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου από μια οβίδα. Ακρωτηριασμένος στα χέρια και τα πόδια, χωρίς όραση και ακοή, με διαλυμένο πρόσωπο και, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των γιατρών, με κατεστραμμένο εγκέφαλο, μεταφέρεται στο νοσοκομείο, με την προοπτική να χρησιμοποιηθεί ως πειραματόζωο. Ωστόσο, ο Τζο, καταδικασμένος σε μια ολοκληρωτική σιωπή, αρχίζει ξαφνικά να σκέφτεται, να αισθάνεται, να ονειρεύεται και να θυμάται, διαψεύδοντας τις εκτιμήσεις της επιστήμης…

Ο Τάσος Ιορδανίδης θα αναμετρηθεί με τον συγκεκριμένο μονόλογο ακολουθώντας τις σκηνοθετικές οδηγίες της Θάλειας Ματίκα, η οποία σημειώνει «ο Τζο, όπως κάθε άνθρωπος, το μόνο που ήθελε ήταν να ζήσει. Γεννήθηκε και μεγάλωσε σε μια όμορφη χώρα. Δεν έχει σημασία σε ποιά. Όλες οι χώρες είναι όμορφες. Ο πόλεμος όμως ακύρωσε τη ζωή του. Δεν ήταν δικός του αυτός ο πόλεμος. Ποτέ δεν έμαθε κι ούτε θα μάθει για ποιο λόγο πραγματικά έγινε αυτός ο πόλεμος, για ποιο λόγο γίνονται οι πόλεμοι. Το μόνο που νιώθει είναι το αίμα του να χτυπάει στα μηνίγγια του. Αλλά δεν πονάει. Είναι ένας ζωντανός που είναι νεκρός. Ένας νεκρός που είναι ζωντανός. Μπορεί να μην έχει ούτε πόδια, ούτε χέρια, ούτε ακοή, ούτε φωνή, να μην έχει πρόσωπο, να είναι ένα κομμάτι κρέας που το τρέφουν με σωληνάκια, αλλά χτυπάει η καρδιά του και το κυριότερο σκέφτεται. Έχει μνήμη. Θυμάται, σκέφτεται, θυμώνει, επιθυμεί, παλεύει για επικοινωνία. Δεν θέλει να συνεχίσει να ζει κάτω από αυτές τις συνθήκες αν δεν μπορεί να είναι χρήσιμος για τον άνθρωπο. Αναζητά ευήκοα ώτα. Αλλά μάταια. Η αντιπολεμική φωνή του γίνεται μια φωνή βοώντος εν τη ερήμω».

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ:

Θεατρική διασκευή και απόδοση κειμένου: Σοφία Αδαμίδου

Σκηνοθεσία: Θάλεια Ματίκα

Φωτισμοί: Σάκης Μπιρμπίλης

Σκηνογραφία-Κοστούμι: Ηλένια Δουλαδήρη

Μουσική: Τάσος Σωτηράκης

Τζο: Τάσος Ιορδανίδης.

υπεύθυνη για την επικοινωνία: Μαρίκα Αρβανιτοπούλου

Διάρκεια: 70 λεπτά

ΤΙΜΕΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ:

Γενική είσοδος: 12 €

Ισχύει η προνομιακή τιμή των 10 ευρώ για όποιον προβεί στην αγορά εισιτηρίου μέχρι και την παραμονή της πρεμιέρας. μέσω της viva.gr : https://www.viva.gr/tickets/theatre/theatro-altera-pars/o-tzoni-phre-to-oplo-tou/

ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ ΚΑΙ ΩΡΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ:

Τετάρτη έως και Κυριακή στις 21.00

ΠΡΟΣΒΑΣΗ ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ Altera Pars
(Μεγ. Αλεξάνδρου 123, τηλ: 210 3410011)

Μετρό
Το θέατρο βρίσκεται σε απόσταση 300 μέτρων από το σταθμό «Κεραμεικός».
http://www.ametro.gr

Λεωφορεία

Γραμμές 026, 027, 813, 836, 856, 865, Α16
Στάση “Σίδερα” (επί της Ιεράς Οδού)
http://www.oasa.gr

Χώροι στάθμευσης αυτοκινήτων

Στην οδό Τριπτολέμου και στην οδό Μεγάλου Αλεξάνδρου υπάρχουν κλειστά πάρκινγκ,σε απόσταση 70 μέτρων από το θέατρο,των οποίων η χρέωση είναι στα 5 ευρώ.

Παραμονή Πρωτοχρονιάς 2018.

Κάθε ιστορία ξεκινάει απο κάπου…Κάπως, κάποτε…

Είναι ξημερώματα και ενώ όλοι  οι υπόλοιποι έχουν φύγει ο Ντάνι έχει ξεμείνει στο πάρτυ της Λόρα, στο διαμερισμά της το οποίο βρίσκεται σε κακό χάλι. Το ίδιο και αυτοί…Να πιουν ένα τελευταίο ποτό;

Ο Ντάνι και η Λόρα είναι κάποιοι από μας. Είναι οι ωραίοι γείτονες της διπλανής πόρτας. Είναι νέοι, κεφάτοι, νευρωτικοί και πολύ επίκαιροι. Η Λόρα πιστεύει στα νέα ξεκινήματα. Ο Ντάνι όχι ακριβώς.

Εσείς πιστεύετε ακόμη στα νέα ξεκινήματα;

 Τι γίνεται όταν εκείνη θελει κι εκείνος μπορεί;;; Τι γίνεται όταν το βιολογικό της ρολόι χτυπάει επίμονα και εκείνος ...τρομάζει;; 

 

ΔΥΟ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟ BEGINNING:

Η συναισθηματική κωμωδία του Ντέϊβίντ Έλντριτζ, αφού σάρωσε στο θεατρικό βρετανικό box-office, αποσπώντας διθυραμβικές κριτικές, κάνει πανελλήνια πρεμιέρα στο θέατρο 104 στις 14 Σεπτεμβρίου του 2018.

Η Θάλεια Ματίκα και ο Γιάννης Δρακόπουλος συναντιούνται επί σκηνής σε σκηνοθεσία του Τάσου Ιορδανίδη.

Είναι η δεύτερη φορά που ο  Τάσος Ιορδανίδης σκηνοθετεί τη Θάλεια Ματίκα. Η πρώτη ήταν η μεγάλη επιτυχία ''Δυο γυναίκες χορεύουν'' του Ζουζέπ Μαρία Μπένετ  Ζουρνέ, όπου η νεαρή ηθοποιός Ματίκα τιμήθηκε για την ερμηνεία της στα θεατρικά βραβεία Κουν (2015).

Tο έργο έκανε πρεμιέρα στο Εθνικό θέατρο της Αγγλίας τον Οκτώβριο του 2017.

Μετά τα απανωτά sold-out μεταφέρθηκε στο West-End του Λονδίνου,όπου η πορεία του συνέχισε να είναι θριαμβευτική.

ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ ΤΑΣΟΥ ΙΟΡΔΑΝΙΔΗ:

Ένα ρομάντζο του 21αιώνα, συγκινητικό, βαθιά ανθρώπινο, με σπάνιο-υψηλής αισθητικής-χιούμορ.Ένα έργο ύμνος για το σύγχρονο άνθρωπο της καριέρας, του αγώνα ταχύτητας της καθημερινότητας και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Για τις ανθρώπινες σχέσεις που έχουν γίνει τόσο δύσκολες αλλά πάντα θα αποτελούν ανάγκη μας...

Ο βρετανικός τύπος για το Beginning:

“Το απόλυτο must της σεζόν.Με μία λέξη…Συγκλονιστικό''

 Evening Standard

“Ένα σπαρταριστό,γλυκόπικρο tour de force για δύο…Ένα σύγχρονο κείμενο που θα μείνει κλασικό…''

 Radio Times

“Καταπληκτικό…Αστείο και συγκινητικό…''

Independent

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ:

Μετάφραση-Σκηνοθεσία : Τάσος Ιορδανίδης

Σκηνικά: Μανώλης Φραγκάκης

Κοστούμια: Παναγιώτα Παρασκευοπούλου

Μουσική: Κωστής Ξενόπουλος

Μουσική επιμέλεια : Κωστής Ξενόπουλος-Τάσος Ιορδανίδης

Φωτισμοί: Μπάμπης Αρώνης 

Φωτογραφίες: Μελίνα Δόσιου

Trailer : Κωστής Ξενόπουλος

Παραγωγή: Vision Artt

( Παναγιώτα Παρασκευοπούλου- Κωστής Ξενόπουλος)

Επικοινωνία: Μαρίκα Αρβανιτοπούλου

ΗΜΕΡΕΣ ΚΑΙ ΩΡΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ:

Παρασκευή : 21.00

Σάββατο     : 21.00

Κυριακή       : 20.30

ΔΙΑΡΚΕΙΑ : 80 λεπτά

Προπώληση εισιτηρίων,viva.gr:https://www.viva.gr/tickets/theater/theatro-104/beginning/

ΤΗΛΕΦΩΝΙΚΕΣ ΚΡΑΤΗΣΕΙΣ:

Καθημερινά από 10.00 έως 21.30, τηλέφωνο: 210 8955191

Θέατρο 104.Ευμολπιδών 41, Γκάζι, Αθήνα(μετρό Κεραμεικός) –

Τηλ:210 3455020

ΠΡΟΣΒΑΣΗ ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ

Μετρό
Το θέατρο βρίσκεται σε απόσταση 300 μέτρωναπό το σταθμό «Κεραμεικός».
http://www.ametro.gr

Λεωφορεία

Γραμμές 026, 027, 813, 836, 856, 865, Α16
Στάση “Σίδερα” (επί της Ιεράς Οδού)
http://www.oasa.gr

Χώροι στάθμευσης αυτοκινήτων

Στην οδό Τριπτολέμου και στην οδό Μεγάλου Αλεξάνδρου υπάρχουν κλειστά πάρκινγκ,σε απόσταση 70 μέτρων από το θέατρο,των οποίων η χρέωση είναι στα 5 ευρώ.

               

Εντυπωσιακό εικαστικό περιβάλλον, ευφυείς σκηνοθετικές λύσεις, αλλά και δύο ερμηνείες που δεν πετυχαίνουν την υπέρβαση.

Σχεδόν 17 χρόνια μετά την πρώτη του παρουσίαση στην ελληνική σκηνή – δύσκολα μπορείς να ξεχάσεις την εξαιρετική από κάθε άποψη παράσταση του Θωμά Μοσχόπουλου με την Άννα Μάσχα και τον Αργύρη Ξάφη στον εξώστη του θεάτρου Αμόρε – το «Στρίψιμο της Βίδας» του Χένρι Τζέιμς ή για την ακρίβεια η θεατρική του διασκευή δια χειρός Τζέφρι Χάτσερ παρουσιάζεται ξανά στο θέατρο Άνεσις σε σκηνοθεσία Δημοσθένη Παπαδόπουλου.

Η νουβέλα του Τζέιμς (γραμμένη το 1886) διηγείται την ιστορία μίας γκουβερνάντας στη βικτωριανή εποχή, που προσλαμβάνεται από τον θείο δύο ορφανών παιδιών για να αναλάβει τη φροντίδα τους. Όταν όμως φτάνει στον πύργο που αυτά μένουν μαζί με την οικονόμο του σπιτιού έρχεται αντιμέτωπη με τα φαντάσματα της πρώην γκουβερνάντας και του παιδαγωγού. Το ενδιαφέρον στη νουβέλα του Τζέιμς – και κατ’ επέκταση και στη θεατρική διασκευή του Χάτσερ – είναι ότι ενώ το έργο ξεκινάει σαν μία τυπική ιστορία φαντασμάτων σταδιακά εξελίσσεται σε ένα παιχνίδι ανάμεσα στο είναι και το φαίνεσθαι.

Τα όρια ανάμεσα στην αλήθεια και το ψέμα, την πραγματικότητα και τη φαντασία, τη λογική και την παράνοια γίνονται ολοένα και πιο δυσδιάκριτα. Υπάρχουν όντως φαντάσματα ή μήπως η ίδια η κεντρική ηρωίδα αφήνεται να βυθιστεί σιγά σιγά στις σκοτεινές περιοχές του μυαλού της; Τα παιδιά παρασύρονται πράγματι από δαιμονικές δυνάμεις ή όλα αυτά τα αλλόκοτα που βλέπουμε να συμβαίνουν είναι απλά μία αντανάκλαση των φαντασιώσεων της γκουβερνάντας; Πού σταματά η αθωότητα και πού αρχίζει η διαστροφή; Πόσο τυχαίος είναι ο τίτλος του έργου…

«Το φανταστικό εισβάλλει στην καθημερινότητα και επιβάλλεται ως μία πιθανή εκδοχή της πραγματικότητας» αναφέρεται στο οπισθόφυλλο του βιβλίου, αλλά και στο δελτίο τύπου της παράστασης και είναι αυτή η φράση, νομίζω, που αποτέλεσε τον οδηγό για τη σκηνοθετική προσέγγιση του Δημοσθένη Παπαδόπουλου στο έργο. Στην τρίτη σκηνοθετική δουλειά στην Ελλάδα – μετά το «Καζιμίρ και Καρολίνα» και το «Πάρτυ γενεθλίων» - ο Παπαδόπουλος μεταφέρει στη σκηνή το «Στρίψιμο της βίδας» υπηρετώντας με συνέπεια αυτό το διφορούμενο της ιστορίας. Η σκηνοθεσία του υποβάλλει τον θεατή μέσα από ένα εμπνευσμένο εικαστικό περιβάλλον (εξαιρετική η δουλειά όλης της δημιουργικής ομάδας: του Σταύρου Λίτινα στα σκηνικά, της Ηλένιας Δουλαδίρη στα κοστούμια και της Αλίνας Αναστασιάδη στην εικαστική επιμέλεια) παρασύροντας τον σε ένα παιχνίδι ψευδαισθήσεων, όπου ποτέ δεν είναι σίγουρος πού αρχίζει και πού σταματά ο εφιάλτης.

Ένα σπίτι (ή για την ακρίβεια ο σκελετός ενός σπιτιού) που χωρίζεται από αλλεπάλληλες κουρτίνες και περιβάλλεται από έναν κήπο – λαβύρινθο πνιγμένο στους κισσούς αποκαλύπτεται μπροστά σου με το άνοιγμα της αυλαίας. Ένας ιδανικός σκηνικός χώρος για να παίξεις με το φως και τις σκιές, το είναι και το φαίνεσθαι, τη λογική και την τρέλα, τα φαντάσματα που μας περιβάλλουν και τα φαντάσματα που κρύβονται μέσα μας. Η σκηνοθεσία του Παπαδόπουλου τα κάνει όλα αυτά με ιδιαίτερα ατμοσφαιρικό τρόπο, αρκετό για να κρατήσει ζωντανό το ενδιαφέρον του θεατή. Δυστυχώς όμως η παράσταση δεν απογειώνεται και σε αυτό, κατά τη γνώμη μου, φέρουν ευθύνη οι δύο ηθοποιοί της.

Η Θάλεια Ματίκα ζωγραφίζει έξοχα στις εκφράσεις του προσώπου της τα συναισθήματα της ηρωίδας της, αλλά αυτά δεν αντικατοπτρίζονται το ίδιο αποτελεσματικά στην εκφορά του λόγου της με αποτέλεσμα να κινδυνεύει πολλές φορές να γίνει μονόχορδη η ερμηνεία της. Ο Ιάσων Παπαματθαίου από την άλλη μου έδωσε την εντύπωση ότι δεν μπόρεσε να διαχωρίσει ξεκάθαρα στο μυαλό του – σε υποκριτικό επίπεδο πάντα - τους διάφορους ήρωες που υποδύεται, ούτε όμως και να οδηγήσει αποτελεσματικά στην κορύφωση τον ρόλο του νεαρού αγοριού στην προτελευταία σκηνή του έργου. Οι ερμηνείες και των δύο δεν είναι παράτονες, ούτε εκτός σκηνοθετικής γραμμής. Δεν πετυχαίνουν όμως, κατά τη γνώμη μου, την υπέρβαση. Κι αυτό με έκανε να φύγω από το θέατρο μετά το τέλος της παράστασης με την αίσθηση ότι είδα μία φροντισμένη δουλειά (κυρίως ως προς το εικαστικό της μέρος) που δεν με συνεπήρε όμως όσο θα ήθελα.