Μπαίνοντας στη σκηνή του 104 οι ηθοποιοί της ομάδας ΠυροΤέχνες σε περιμένουν πάνω στην σκηνή κάνοντας προθέρμανση, μιλώντας μεταξύ τους και με ρόδες, παιχνίδια και ασκήσεις νιώθεις ήδη μέλος του τσίρκου τους. Αφήγηση και βιντεοπροβολές συνθέτουν μια μαγευτική παράσταση και ο Γιάννης Δρακόπουλος αποδίδει με τον πιο αυθεντικό τρόπο τον παιχνιδιάρη και καλόκαρδο κλόουν Ζαν Ζακ Περώ. Δίπλα του οι Βιβή Πέτση, Βίκη Χατζοπούλου, Μαρίνα Τσουμπρή και Κλέα Σαμαντά μας μεταφέρουν με τις μεταμφιέσεις τους στις γειτονιές του Λονδίνου, στο τρένο ακόμα και μέσα στο παλάτι!

Τα σκηνικά και τα αντικείμενα είναι όλα από χαρτί ακριβώς όπως είναι και τα παιχνίδια των παιδιών. Ένας χάρτινος κόσμος, που όμως είναι αληθινός, αφού οι γύρω του τον πιστεύουν για αληθινό. Κάπως έτσι μου γεννήθηκε το μυαλό η ιδέα ότι ‘’Η Κόκκινη μύτη’’ δεν είναι μονάχα ένα έργο που μιλά για την αποδοχή του εαυτού μας και το ‘’άλλου’’, αλλά και για την παιδικότητα. Η κόκκινη μύτη και ο Ζαν Ζακ Περώ είναι το παιδί που μεγάλωσε. Μια μέρα το μαγικό τσίρκο που πετά στα σύννεφα, η παιδική μας ηλικία, κλείνει και ξαφνικά όλα αλλάζουν. Οι κολλητοί φίλοι φεύγουν, κανείς από τους γύρω δε δίνει σημασία στα παιχνίδια που ο κλόουν φτιάχνει και όλοι προσπαθούν να τον πείσουν να εγκαταλείψει την κόκκινη μύτη του. Η γιαγιά, σαν ένας άλλος προστατευτικός γονέας, τον νουθετεί. Του δίνει συμβουλές πώς να μοιάσει με όλους τους υπόλοιπους, αλλά τελικά συνειδητοποιεί πόσο λάθος έκανε. ‘’Στα είπα όλα ανάποδα, μείνε όπως είσαι’’!

 Τι γίνεται όμως με τους υπόλοιπους ενήλικες; Η βασίλισσα καλεί τον κλόουν στο παλάτι για να του επισημάνει ότι πρέπει να γίνει ίδιος με όλους τους άλλους. Πρέπει να προσαρμοστεί για το καλό του. Οι κάτοικοι της γειτονιάς τον διώχνουν και όταν εκείνος επιμένει να γυρνά στη γειτονιά τους, τσακώνονται σε ποιόν από τους δυο πρέπει να μοιάσει. Κι ο Ζαν Ζακ Περώ τι κάνει τελικά; Τι κάνει τελικά το ‘’παιδί’’ που κουβαλάμε μέσα μας; Το παιδί ξέρει πώς ‘’η τέχνη μου, η μουσική μου, τα παιχνίδια μου, η μύτη μου είμαι εγώ!’’.  

Η Χλόη, η φίλη του, τού γράφει για να του πει ότι άλλαξε τα παπούτσια της. Πόση τραγωδία κρύβεται στο ρήμα ‘’άλλαξα’’! Προσαρμόστηκε τελικά, γιατί με τα ‘’παλιά της παπούτσια’’ δεν μπορούσε να ανταπεξέλθει. Τις φύλαξε όμως τις παλιές της πουέντ και τις φορά πού και πού το βράδυ. Στα όνειρά μας ξαναζωντανεύουν οι παλιές μας επιθυμίες, ξαναγινόμαστε παιδιά. Ξαναγινόμαστε μπαλαρίνες και κλόουν με κόκκινες μύτες.

Το τσίρκο γεμάτο παιχνίδια και φίλους και με ένα κρυμμένο μαγικό ραβδί (που κανείς δεν ξέρει ποιος τελικά το έχει) κλείνει και εμείς, εσείς, όλοι πρέπει να ξαναρχίσουμε τις ζωές μας σε ‘’αφιλόξενες πόλεις’’. Τι θα λέγατε αν κρατούσαμε για λίγο ακόμα τις κόκκινες μύτες μας και παίζαμε λιγάκι ακόμα ΠΡΙΝ αλλά και ΜΕΤΑ το θέατρο;

 

ΠΡΙΝ…

·                     Μου αρέσει…δε μου αρέσει. Ο Ζαν Ζακ Περώ έχει μια ιδιαιτερότητα, την κόκκινη μύτη του! Όμως όσο παράξενη κι αν είναι μια κόκκινη μύτη εκείνος είναι περήφανος για αυτήν. Για τι πράγμα άραγε είναι περήφανο το δικό σας παιδί; Ποιό χαρακτηριστικό του τού αρέσει πολύ και νομίζει πώς τον κάνει ξεχωριστό; Υπάρχει κάτι πάνω του που δεν τού αρέσει; Φυσικά θα ρθει κι η δική μας σειρά να μιλήσουμε για όσα μας αρέσουν και δε μας αρέσουν πάνω μας. Η κόκκινη μύτη του Περώ είναι μια αφορμή να μιλήσουμε για την αποδοχή των άλλων και του εαυτού μας χωρίς όρια και προϋποθέσεις.

·                     Ζωγραφίζω: ΜΟΥ ΑΡΕΣΟΥΝ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΟΥ ΕΠΕΙΔΗ… Τα παιδιά κάνουν σε ένα χαρτί το περίγραμμα του χεριού τους. Πάνω σε κάθε δάχτυλο γράφουν γιατί τους αρέσουν τα χέρια τους, π.χ. τα χέρια μου είναι έξυπνα, δημιουργικά, όμορφα, δυνατά, γρήγορα. Στην παλάμη γράφουν ένα πράγμα που μπορούν να κάνουν με τα χέρια τους –να παίξουν πιάνο, να φάνε, να χαϊδέψουν τη γάτα κτλ. Μπορούν τα παιδιά να ‘’συστήσουν’’ τα χέρια τους στην οικογένεια και να πουν κάτι για αυτά. (Plummer, D., ‘’Παιχνίδια αυτοεκτίμησης για παιδιά’’, 2010,Πατάκης, σελ.93).

 

ΜΕΤΑ…

·                     Βγάζω τα χέρια μου γιατί… Το παιχνίδι αυτό το έμαθα από την φίλη και υπέροχη συνάδελφο Τζωρτζίνα(Κ. Καθόμαστε σε κύκλο. Όσοι περισσότεροι παίκτες τόσο πιο διασκεδαστικό το παιχνίδι. Ακουμπάμε τις παλάμες μας στο πάτωμα και ξεκινά κάποιος και βγάζει τα χέρια του αφού όμως πρώτα έχει βρει κάτι κοινό με κάποιον άλλο στον κύκλο. Π.χ. : ‘’Βγάζω τα χέρια μου γιατί θα μείνουν στον κύκλο τα χέρια της Ζωής που έχουν κι αυτά βέρα’’. Μετά μιλά η Ζωή: ‘’Βγάζω τα χέρια μου γιατί θα μείνουν στον κύκλο τα χέρια της Φαίδρας που έχουν κι αυτά λεπτά δάχτυλα’’. Καθένας πρέπει να βρίσκει να λέει κάτι διαφορετικό από αυτά που έχουν ειπωθεί. Τελικά αποδεικύνεται ότι πάνω απ’ όλα τα χέρια έχουν ομοιότητες κι όχι διαφορές!

·                     Για μεγαλύτερες ομάδες/ εκπαιδευτικούς. Από δω ο καλύτερός μου φίλος: Σε δυάδες, ένα παιδί περιγράφει μπροστά στην τάξη έναν φανταστικό φίλο που έχει, πώς τον λένε, με τι μοιάζει, πού ζει, τι του αρέσει να τρώει, πώς διασκεδάζει κλπ (π.χ. ο φίλος μου έχει δύο μύτες και ανακατεμένα μαλλιά, τα χέρια του είναι κρεμασμένα όπως αυτά του καγκουρό. Κοιτάζει τα πάντα γύρω του πολύ περίεργα, ζει στο φεγγάρι, περπατά πάντα με τα πόδια ανοιχτά και δε μιλά παρά μόνο φτερνίζεται). Το δεύτερο παιδί παρουσιάζεται μπροστά στους υπόλοιπους σαν τον παράξενο φίλο του προηγούμενου παιδιού και θα πρέπει να κινηθεί ανάλογα: να περπατήσει με ανοιχτά τα πόδια και με χέρια κρεμασμένα, να φτερνίζεται αντί να μιλά, να κοιτάζει περίεργα κ.ο.κ. Μπορεί επίσης να αυτοσχεδιάσει στο πλαίσιο του χαρακτήρα και να πει π.χ., μια ιστορία από το φεγγάρι. Εάν τα παιδιά είναι μικρά, ο εμψυχωτής μπορεί να τα βάλει να ζωγραφίσουν τον παράξενο φίλο τους και μετά να μοιραστούν οι ζωγραφιές και να γίνει η παρουσίαση των παράξενων φίλων. Τι σημασία έχει αν είναι παράξενοι οι φίλοι μας; Το πιο σημαντικό είναι ότι… είναι φίλοι μας!

 

Στο τσίρκο του Ζαν Ζακ Περώ η Χλόη ήταν σίγουρη ότι κάπου υπήρχε κρυμμένο ένα μαγικό ραβδάκι. Ποιος όμως το είχε κανείς δεν ήξερε! Ας το βρούμε κι ας το κρατήσουμε για λίγο κι εμείς οι γονείς για να κάνουμε το τσίρκο να ξαναλειτουργήσει. Όλοι πριν μεγαλώσουμε ήμασταν κλόουν και μπαλαρίνες. Κι όπως λέει ο Ζαν Ζακ Περώ κλείνοντας το έργο ‘’ Μεγάλη τύχη όποιος το συναντήσει αυτό το τσίρκο’’. Ζώντας και δουλεύοντας με παιδιά αυτή είναι η μεγαλύτερή μου τύχη νομίζω…

 

 

 

 

 

Τι θα γινόταν αν αυτό που βλέπεις στις ειδήσεις συνέβαινε σε εσένα…;

Το “BU21” του Stuart Slade που παρουσιάστηκε στο Trafalgar Studios στο West End του Λονδίνου, ανεβαίνει σε πανελλήνια πρώτη στο Θέατρο 104 σε σκηνοθεσία Θοδωρή Βουρνά και προγραμματίζει την πρεμιέρα του για τις 17 Ιανουαρίου 2018. Το έργο αγγίζει το φαινόμενο της τρομοκρατίας και πραγματεύεται τις ιστορίες έξι επιζώντων με έναν ιδιαίτερο και καυστικά ρεαλιστικό τρόπο.

 

Λίγα λόγια για το έργο “BU21”

«Αν δε μπορείς να το χλευάσεις, θα σε κάνει κομμάτια»

Το BU21 είναι ο αριθμός ενός αεροσκάφους που καταρρίφθηκε από τρομοκράτες το καλοκαίρι του 2017 πάνω από το Φούλαμ του Λονδίνου. Το έργο ακολουθεί τις ιστορίες έξι Λονδρέζων οι οποίοι επέζησαν από αυτό το χτύπημα. Οι αναμνήσεις από εκείνη την ημέρα, με εκατοντάδες επιβάτες να οδηγούνται στο θάνατο μέσα στον φλεγόμενο θάλαμο, πριν την πρόσκρουσή του στο δυτικό Λονδίνο, συνδέονται αναπόσπαστα με εικόνες, τραύματα και πληγές που ο καθένας προσπαθεί με τον δικό του τρόπο να επουλώσει.

«Όταν είσαι σε κρίση κάνεις αυτό που πρέπει να κάνεις»

Βλέποντας καθημερινά στις ειδήσεις αμέτρητα περιστατικά να συμβαίνουν σε καταιγιστικούς ρυθμούς, το ερώτημα είναι ένα:

«θα μπορούσα άραγε να το αντέξω αν κάτι τέτοιο συνέβαινε και σε μένα;»

Στο ερώτημα αυτό απαντούν έξι εκδοχές απώλειας και ανθρώπινου πόνου, με κοινό σημείο αναφοράς το τρομοκρατικό χτύπημα, ερχόμενοι αντιμέτωποι με κάτι που όντως συνέβη σε εκείνους. Κανείς όμως δεν τους είχε προετοιμάσει για το πόσο σκληρό είναι...

 

Αποσπάσματα κριτικών για το έργο του Stuart Slade στο Λονδίνο:

«Μεταφέροντάς μας σε μία ομάδα υποστήριξης επιζώντων, ο Stuart Slade προσφέρει έξι κοντινές, πειστικές και με συχνά πικρό χιούμορ ιστορίες και το αποτέλεσμα είναι 90 έντονα λεπτά που αρέσκονται στο να μας εκπλήσσουν και να μας διαψεύδουν.» - Evening Standard

«Το έργο του Stuart Slade σχετικά με μια ομάδα επιζώντων που θυμάται ένα τρομακτικό περιστατικό είναι μια προσεκτική, συγκλονιστική και πικρά αστεία μελέτη για το πώς αντιμετωπίζουμε την τραγωδία.» - The Guardian.

«Και είναι φανερό ότι ο Stuart Slade αγαπάει τους χαρακτήρες του: με όσες ρωγμές και αν έχουν, μας κάνει να τους καταλάβουμε όλους. Αποτελεί μία αυθεντικά συναρπαστική νέα φωνή.» - Time Out London

«Διαδραματιζόμενο στον απόηχο ενός τρομοκρατικού χτυπήματος ενός επιβατικού τζετ πάνω από το Λονδίνο, αυτό το έντονα παιγμένο δράμα έχει έναν τόνο ανησυχητικής ειλικρίνειας. Λίγα έργα στο Λονδίνο μπορούν να υποστηρίξουν τόση αμεσότητα, τόση δυσοίωνη επικαιρότητα.» - The Telegraph.

«Πρόκειται για ένα θεατρικό έργο που δε σε κάνει απλώς να σκεφτείς. Σε αναγκάζει να το κάνεις. Περνάει το νόημά του χωρίς ποτέ να φαίνεται αδιάκριτο. Στην παραγματικότητα, το κοινό είναι οι πραγματικοί εισβολείς εδώ απόψε, που ρίχνουν μια ματιά στην προσωπική, ανθρώπινη πλευρά των ιστοριών που πολύ συχνά χάνουν το βάρος τους όταν υποβαθμίζονται σε μια τηλεοπτική συνέντευξη ή σε μια ειδησεογραφική στήλη στο ίντερνετ. Το BU21 αντηχεί στο πού βρισκόμαστε και ποιοι είμαστε: τολμηρό, αξεγάδιαστο και βαθυστόχαστο.»  - A Younger Theatre

«Ο Stuart Slade είναι ένας συγγραφέας με την ικανότητα να φτάνει στις πιο σκοτεινές τρύπες και να τραβάει από μέσα το νήμα της ζωής. Για να βρει το χιούμορ στα πιο απίθανα μέρη...» - The Stage

«Όπως θα έχετε καταλάβει, το έργο αποφεύγει κάθε υποψία ενός ήσυχου, ευσεβούς τόνου, υπέρ μιας αφοπλιστικής ευθύτητας. Αυτό μπορεί να σου κόψει την ανάσα με το βάθος της ηθικής του πρόκλησης.» - Independent

«Αυτός είναι και ο στόχος της τρομοκρατίας, εξάλλου – να τρυπώνει στο κεφάλι μας και να γίνεται ένα γεγονός της ζωής. Αν η τρομοκρατία είναι ένα μέρος της ζωής, όμως, τότε η ζωή μας πρέπει να αποτελεί και κομμάτι της τρομοκρατίας, με τις όποιες αντιφάσεις της. Οι άνθρωποι ακόμη ερωτεύονται, ακόμη κάνουν έρωτα... Ο Slade κατά κάποιον τρόπο το επικροτεί αυτό – αμφισβητώντας την παραδοσιακή ρητορική των ειδήσεων, τη μοναδικότητα της ιστορίας, για κάτι πιο συλλογικό και αληθοφανές.» - What’s on Stage

 

Συντελεστές της παράστασης:

Συγγραφέας: Stuart Slade

Μετάφραση: Λυδία Τριγώνη

Σκηνοθεσία: Θοδωρής Βουρνάς

Βοηθός Σκηνοθέτη: Λυδία Τριγώνη

Production Design: Κασσιανή Λεοντιάδου

Κινησιολογία: Ντέπυ Γοργογιάννη

Artwork: Γιώργος Γιαννίμπας

ΠΑΙΖΟΥΝ: Χρηστίνα Γαρμπή, Ευθύμης Γεωργόπουλος, Μαρούσκα Παναγιωτοπούλου, Μανώλης Κλωνάρης, Βαγγέλης Σαλευρής, Λία Τσάνα

 

INFO

Παραστάσεις: Από 17 Ιανουαρίου 2018

και για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων

 

Ημέρες και ώρες παραστάσεων: κάθε Τετάρτη και Πέμπτη στις 21:15 μμ

Εισιτήρια: 12 κανονικό και 8 μειωμένο

Διάρκεια: 90 λεπτά

 

Πληροφορίες θεάτρου:

Θέατρο 104

Ευμολπιδών 41, Γκάζι, Αθήνα, T. 210 3455.020

Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε. | http://www.104.gr/

 

 Το Θέατρο 104 παρουσιάζει για δεύτερη χρονιά την παράσταση του έργου της Λούλας Αναγνωστάκη, «Η παρέλαση» σε σκηνοθεσία Ρωμανού Καλοκύρη από τη Δευτέρα 13 Νοεμβρίου 2017 και κάθε Δευτέρα & Τρίτη στις 21:15 μόνο για λίγες παραστάσεις. 

Δύο αδέλφια, ο Άρης και η Ζωή, ζουν απομονωμένα σ’ ένα δωμάτιο. Απ’ το μοναδικό φεγγίτη παρακολουθούν τις ετοιμασίες μιας παρέλασης, που εξελίσσεται απρόσμενα.

 

Σημείωμα Σκηνοθέτη:

Αναμονή: 

1. Χρονικό διάστημα που περνά κάποιος περιμένοντας κάτι .

2. Προσδοκία (προσδοκία και ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο).

3. Υποδομή για επικείμενη εγκατάσταση.

 

Μέσα απ’ το έργο της Λούλας Αναγνωστάκη παρακολουθούμε τον άνθρωπο να αντιδρά απέναντι στο φόβο για το άγνωστο ή το σκοτάδι, τον εγκλεισμό της οικογένειας, την ασφυξία της εποχής. Μένοντας μετέωρος ανάμεσα στη μνήμη και τη φαντασία, αφημένος στην εικονική ασφάλεια του εσωτερικού του χώρου, αδρανής παρατηρητής των γεγονότων, εθελοτυφλεί ελπίζοντας πως θα περάσει απαρατήρητος από το παρόν, την ώρα που η πραγματικότητα εισβάλλει απ’ το φεγγίτη. Βίαιη. Γιορτινή. Παράλογα ελκυστική, σαν μια παρέλαση… 

[Ρωμανός Καλοκύρης]

 

«Πενήντα χρόνια πέρασαν από τότε που η Λούλα Αναγνωστάκη έδωσε δύο μονόπρακτά της στον Κάρολο Κουν κι εκείνος της ζήτησε ένα ακόμα για να συγκροτήσει μια παράσταση. Γύρισε σπίτι και ξενύχτισε: και την επομένη το πρωί το είχε έτοιμο. Σε μια νύχτα, ένα ακόμα μονόπρακτο, «Η παρέλαση», εμπνευσμένο και από τη φυλάκιση του αδελφού της, του ποιητή Μανόλη Αναγνωστάκη, στο Γεντί Κουλέ, ο οποίος καταδικάστηκε σε θάνατο και απελευθερώθηκε το 1951 με τη γενική αμνηστία.»

[Σ. Ζαχαράτου, στο «Βήμα», 11/4/16]

 

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ:

Σκηνοθεσία: Ρωμανός Καλοκύρης

Σκηνικά-Κοστούμια: Κωνσταντίνα Μαρδίκη

Κίνηση: Χριστίνα Μαριάνου

Μουσική: Nίκος Λάμπρου

Φωτισμοί: Ελίζα Αλεξανδροπούλου

Βοηθός σκηνοθέτη: Ζωή Φράττη

Βοηθός φωτιστή: Τζάνος Μάζης

Κατασκευή σκηνικού: Χρήστος Χαμζαλάρης

Κατασκευή κοστουμιών: Ευθαλία Κυρίτση

Σχεδιασμός αφίσας/flyer: Αριάδνη Καλοκύρη

Φωτογραφίες: Γιάννης Καραμπάτσος

Οργάνωση παραγωγής: Γιούλη Αθουσάκη

 

Παίζουν: Μάριος Ράμμος, Ουρανία Φουρλάνου 

 

Παραστάσεις: από Δευτέρα, 13 Νοεμβρίου 2017 έως  Τρίτη, 12 Δεκεμβρίου 2017 (10 παραστάσεις)

Ημέρες & ώρες παραστάσεων: Κάθε Δευτέρα & Τρίτη στις 21:15

Διάρκεια: 60 λεπτά

Χώρος: Θέατρο 104 (σκηνή Black Box)

Διεύθυνση: Ευμολπιδών 41, Γκάζι, 11854, Αθήνα (Μετρό-Κεραμεικός)

Εισιτήριο: Κανονικό 10 ευρώ, Μειωμένο/ανέργων  5 ευρώ

Κρατήσεις θέσεων (περιορισμένος αριθμός): 210 3455020

Προπώληση: Στο ταμείο του Θεάτρου και στο Viva.gr 

 

Μετά από δύο επιτυχημένες σεζόν στο Θέατρο Νέου Κόσμου και περιοδεία σε Ελλάδα και Κύπρο με την παράσταση "Αγγελική", οι Fly Theatre (Κατερίνα Δαμβόγλου και Robin Beer) παρουσιάζουν τη νέα τους δουλειά στο Θέατρο 104, βασισμένη στη ζωή και το έργο της Frida Kahlo.

 Στο «Frida Κι Άλλο» η ομάδα χρησιμοποιεί τις αρχές που έχει κατακτήσει - προσήλωση στο χώρο, το ρυθμό, το σώμα και το θεατρικό παιχνίδι- για να φέρει την Frida στη ζωή επί σκηνής. 

Η Κατερίνα Δαμβόγλου αναλαμβάνει το ρόλο της Μεξικανής ζωγράφου. Ο Robin Beer χειρίζεται και δημιουργεί ζωντανά ήχο και βίντεο δημιουργώντας τον κόσμο γύρω της. Με προβολή και ζωντανό βίντεο ζωγραφίζουμε τη σκηνή και εξερευνούμε την ιστορία της Frida, τους φυσικούς περιορισμούς και τον πόνο που την ώθησαν να δημιουργήσει έναν κόσμο που κυριαρχείται από κίνηση και ζωή. 

Η Frida, σύμβολο επιμονής, αντοχής και ελευθερίας, αντισταθμίζει την ακινησία της, “κινώντας” τη ζωή της στο μέγιστο. Τούτο την οδήγησε να παράγει ένα μοναδικό έργο, ακόμη και όταν “κοιτάζει προς τα μέσα”, που εκφράζει μια καθολική και βαθιά εικόνα του γύρω κόσμου. Με αυτόν τον τρόπο ξεφεύγει από την αναπηρία της και μας κάνει να θέλουμε ακόμα Φρίντα Κι Άλλο.

 

 

Συντελεστές-«Frida Κι Άλλο»:

 Κείμενα/Επεξεργασία Κειμένου: Κατερίνα Δαμβόγλου, Μιράντα Βατικιώτη

Σκηνοθεσία: Fly Theatre (Κατερίνα Δαμβόγλου & Robin Beer)

Δραματουργία: Μιράντα Βατικιώτη

Σκηνογραφία - Ενδυματολογία: Ερμίνα Αποστολάκη

Βοηθός Σκηνογράφου-Ενδυματολόγου: Κατερίνα Μπασκούτα

Ζωγραφική – Κατασκευή Σκηνικού: Ελένη Παπαδάκη

Φως - Ήχος: Robin Beer

Mακιγιάζ: Όλγα Πάτσιου

Φωτογραφίες: Αλίκη Χιωτάκη

Παίζουν: Κατερίνα Δαμβόγλου & Robin Beer

 

Τοποθεσία: Θέατρο 104, Ευμολπιδών 41, Γκάζι-Μετρό Κεραμεικός

Ημερομηνία: Πρεμιέρα: Πέμπτη 19 Οκτωβρίου 2017. Παραστάσεις: Πέμπτη, ώρα έναρξης 21.15

Πληροφορίες: Τηλ.: 2103455020

Τιμές εισιτηρίων: Γενική είσοδος: 10 ευρώ, 5 ατέλειες

https://www.viva.gr/tickets/theater/theatro-104/frida-ki-allo/

 

 

«Ελευθερία χωρίς εξουσία καταντάει χάος, και εξουσία χωρίς τον σεβασμό της ελευθερίας, τυραννία» - Στέφαν Τσβάιχ

 

Η επιτυχημένη παράσταση «Ελιγμοί» του Ισπανού συγγραφέα Eduardo Galan επιστρέφει με ανανεωμένη διανομή για δεύτερη σεζόν στο Θέατρο 104 σε σκηνοθεσία Θοδωρή Βουρνά και προγραμματίζει την πρεμιέρα της για τις 20 Σεπτεμβρίου 2017. Το έργο που ανέβηκε σε πανελλήνια πρώτη θα παρουσιαστεί για 10 μόνο παραστάσεις.

Λίγα λόγια για την παράσταση «Ελιγμοί»

Ένα ζευγάρι, ο Ντάριο και η Μπελέν – ο πρώτος ηθοποιός και η δεύτερη στρατιωτικός -  προσπαθούν να «ελιχθούν» και να βγουν αλώβητοι από την πραγματικότητα που τους περιβάλλει, παλεύοντας με την αλήθεια που αποδεικνύεται πιο σκληρή από το ψέμα. 

Ένας υπολοχαγός και ένας σκηνοθέτης τους φέρνουν αντιμέτωπους με την εξουσία, αλλά και με τον ίδιο τους τον εαυτό. Εξουσία στην τέχνη και εξουσία στον πόλεμο. Πότε η άσκηση εξουσίας υπερβαίνει τα όρια και ισοδυναμεί με κατάχρηση εξουσίας; Ποιος ο ρόλος του θύτη και ποιος του θύματος, όταν το ίδιο το άτομο έχει την ελευθερία να «ελίσσεται» στην προσπάθειά του να πετύχει τους στόχους του; 

Όσο όμως κι αν οι ήρωες επιχειρούν να «αν-ελιχτούν», το κοινωνικό σύστημα επεμβαίνει, περιορίζοντας τα περιθώρια τους και στερώντας τους την ικανότητα να εξουσιάζουν ακόμη και τον ίδιο τους τον εαυτό.

Ταυτότητα της παράστασης

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

Κείμενο: Eduardo Galan 

Μετάφραση: Μαρία Φωτεινάτου 

Σκηνοθεσία: Θοδωρής Βουρνάς

Βοηθός Σκηνοθέτη: Λυδία Τριγώνη 

Φωτισμοί: Κατερίνα Μαραγκουδάκη 

Σκηνικά: Κασσιανή Λεοντιάδου

Ενδυματολόγος: Σοφία Λεγάτου

Φωτογραφία promo/artwork: Γιώργος Γιαννίμπας 

 

ΠΑΙΖΟΥΝ: 

Χρήστος Καπενής, Γιώργος Κοσκορέλλος, Αλέξανδρος Νταβρής, Αλεξάνδρα Χασάνη

 

 

INFO

Παραστάσεις: Από 20 Σεπτεμβρίου 2017 και για 10 μόνο παραστάσεις

Ημέρες και ώρες παραστάσεων: κάθε Τετάρτη και Πέμπτη στις 21:15 μμ

Εισιτήρια: 12 κανονικό και 8 μειωμένο 

Διάρκεια: 80 λεπτά

 

Πληροφορίες θεάτρου:

Θέατρο 104

Ευμολπιδών 41, Γκάζι, Αθήνα, T. 210 3455.020 

Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε. | http://www.104.gr/ 

www.facebook.com/eligmoi104

 

Κριτικές για την παράσταση: 

 

«Οι Ελιγμοί (Maniobras) είναι μια σκληρή και δυνατή ιστορία για τον εκφοβισμό, το σεξ και τη βία. Ένα ευτυχισμένο κι ερωτευμένο ζευγάρι ονειρεύεται να οικοδομήσει ένα όμορφο μέλλον. Ωστόσο, η πραγματικότητα έρχεται να τους διαψεύσει με τον χειρότερο τρόπο.» (Ειρήνη Αϊβαλιώτου, catisart.gr)

 

«Στον απογυμνωμένο από σκηνικά χώρο του 104 και με μόνη γέφυρα προς το κοινό του τους ερμηνευτές του, ο Θοδωρής Βουρνάς παραδίδει μια παράσταση που γεννά ερωτήματα, οργή και δίνει το έναυσμα για μια ακόμα φιλοσοφική αναζήτηση των πλαισίων και των ορίων της εξουσίας, της βίας και των προσωπικών φιλοδοξιών.» (Μάνια Βορεάκου, Artic.gr)

 

«Μέσα από τη σκηνοθετική μαεστρία του Θοδωρή Βουρνά το έργο φαντάζει διαχρονικό και προσεγγίζει θέματα που ''μιλούν'' στην  ψυχή του θεατή.» (Θανάσης Ξάνθος, koitamagazine.gr) 

 

«Η παράσταση που την σκηνοθετεί ο Θοδωρής Βουρνάς, πραγματεύεται τη ζωή του σύγχρονου ανθρώπου στην ιδιωτική και δημόσια σφαίρα, μέσα από την εξουσία στην Τέχνη και στις Ένοπλες Δυνάμεις.  Ο συγγραφέας συνδυάζοντας την επιβολή και την άσκηση της από τους εκείνους που εξουσιάζουν, καταδεικνύει πως γίνεται καταχρηστική και επικίνδυνη.» (Χαρά Κιούση, newsbeast.gr)

 

«Μια παράσταση που αξίζει να δείτε αλλά και να προβληματιστείτε για το ρόλο της εκάστοτε εξουσίας στις ζωές όλων μας γιατί όπως πολύ σωστά είπε κι ο Oscar Wilde «Kάθε εξουσία είναι εντελώς ταπεινωτική. Εξευτελίζει τόσο εκείνον που την ασκεί όσο κι εκείνον που την υφίσταται». (Έλενα Γούλα, Athens Vibe)

 

«Στην καθημερινότητά μας και στη ζωή μας συμβαίνουν πολύ χειρότερα, στο θέατρο όμως σπάνια έχουμε ξαναδεί ένα τέτοιο ανέβασμα. Εικονογραφημένη πραγματικότητα, αφηγηματική πλοκή, συνέχεια επεισοδίων, κινηματογραφική και θεατρική ανάμειξη.» (Κλεοπάτρα Σβανά, Independent.gr)

 

«Σκληρό περιεχόμενο, όμως συναρπαστικό και ενδιαφέρον ως το τέλος. Κεντρική ιδέα η κατάχρηση εξουσίας και η σεξουαλική παρενόχληση. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, σε διπλό ταμπλό... Στρατιωτικό “versus" καλλιτεχνικό περιβάλλον. Τελικά, στη ζωή δε διαφέρουν και πολύ τα δήθεν πολιτισμένα από τα πολύ αυστηρά έως και βάρβαρα εργασιακά περιβάλλοντα.»  (Quinta Blogspot)

 

«Μια νεανική παράσταση που θίγει και αναφέρεται όχι μόνο στα προβλήματα της σημερινής πραγματικότητας , αλλά στην προαιώνια σχέση θύτη – θύματος. Στη κατάχρηση της εξουσίας. Στην αλλοίωση των χαρακτήρων των ανθρώπων, όταν αποκτήσουν εξουσία.» (Βίβιαν Μητσάκου, Theater Project 365)

 

 

Ένα ζευγάρι προσπαθεί να ελιχθεί και να παραμείνει αλώβητο στην πραγματικότητα που βιώνει, παλεύοντας να αντιμετωπίσει την αλήθεια που αποδεικνύεται ιδιαίτερα σκληρή. Μέσα από ένα ιδιόμορφο παιχνίδι εξουσίας, ένα παιχνίδι ελιγμών, θα αναδειχθούν οι ρόλοι του θύτη και τους θύματος.

Μια ιστορία που μπορεί να μοιάζει συνηθισμένη, ακόμα και οικεία. Ωστόσο πρόκειται για το νέο καλλιτεχνικό στοίχημα του ηθοποιού Αλέξανδρου Νταβρή. Αποτελεί τη ραχοκοκαλιά της παράστασης «Ελιγμοί», που βασίζεται στο ομώνυμο έργο του Ισπανού συγγραφέα Εδουάρδο Γκαλάν και παρουσιάζεται εδώ και δύο βδομάδες με επιτυχία σε σκηνοθεσία του Θοδωρή Βουρνά στο Θέατρο 104.

Με αφορμή την παράσταση είχαμε μια σύντομη συζήτηση με τον Αλέξανδρο για τους προσωπικούς του ελιγμούς στην τέχνη και στη ζωή.

 

Το έργο του Ισπανού συγγραφέα Εδουάρδο Γκαλάν «Ελιγμοί» ανεβαίνει σε πανελλήνια πρώτη. Πες μας λίγα λόγια για όσα θα παρακολουθήσουμε στη σκηνή.
Πρόκειται για ένα σύγχρονο ισπανικό έργο. Τέσσερα άτομα, άλλοτε θύτες και άλλοτε  θύματα, έρχονται αντιμέτωπα με την κατάχρηση εξουσίας. Το έργο εστιάζει στο πώς κάθε ήρωας χρησιμοποιεί τη δύναμη της εξουσίας και στο πώς αντιμετωπίζει την κατάχρησή της. Ένα θέμα απόλυτα διαχρονικό και ίσως σκληρό ενίοτε, που ωθεί το θεατή να ταυτιστεί με τις διακυμάνσεις των συναισθημάτων των χαρακτήρων. Η παράστασή μας προσεγγίζει το θέμα ρεαλιστικά… Ακολουθούμε ένα ζευγάρι, την Μπελέν (στρατιωτικό) και τον Ντάριο (ηθοποιό), στους οποίους παρουσιάζεται μια μεγάλη επαγγελματική ευκαιρία από τους ανωτέρους τους, τον υπολοχαγό και το σκηνοθέτη αντίστοιχα.

Ο ρόλος σου ως υπολοχαγού πόσο καταλυτικός είναι στο ζευγάρι;
Ο υπολοχαγός χρησιμοποιεί την εξουσία του για να κερδίσει τον έρωτα της Μπελέν. Ο συγκεκριμένος ρόλος είναι πολύ σημαντικός, καθώς πυροδοτεί τις εξελίξεις και συμβάλλει στην ανάδειξη της διαφθοράς της εξουσίας. Για μένα η πρόκληση όσον αφορά το ρόλο καθαυτό συνίσταται στην έντονη εναλλαγή των συναισθημάτων επί σκηνής και στην ωμότητα του χαρακτήρα.

Έχεις πέσει θύμα της εξουσίας κάποιου στο θέατρο ή έχεις δει συναδέλφους σου σε αυτή τη θέση; Αν ναι, πώς το αντιμετώπισες;
Όσο υπάρχουν οργανωμένες κοινωνίες, τάξεις και κάστες, το φαινόμενο της κατάχρησης εξουσίας δεν θα εξαλειφθεί. Δεν μιλάμε για ένα φαινόμενο στους κόλπους του θεάτρου ή σε όποιο επάγγελμα έχει προβολή… Μιλάμε για μια πράξη επιβολής ανθρώπου σε άνθρωπο. Φυσικά και συμβαίνει. Συμβαίνει γύρω μας. Συμβαίνει σε όλους. Η δύναμη της επιλογής του θύματος είναι πάντα η απάντηση. Και η δική μου απάντηση είναι δίκαιες συνεργασίες και καλό θέατρο.

Σήμερα πόσο εφικτό είναι για ένα νέο ηθοποιό να ελιχθεί στο θέατρο και να επιβιώσει;
Είναι το ίδιο δύσκολο όσο και για έναν «παλιό» ηθοποιό. Είναι σίγουρο ότι οι οικονομικές συνθήκες της χώρας μας έχουν αρνητική επίδραση στην άνθηση των τεχνών ‒ οποιωνδήποτε τεχνών. Οι μικρές ανεξάρτητες σκηνές, οι δημιουργικές συνεργασίες, η αγάπη και το πείσμα του Έλληνα ηθοποιού είναι αυτά που μας επιτρέπουν να ελισσόμαστε ακόμη.

Πότε ένιωσες την ανάγκη να ασχοληθείς με την υποκριτική;
Η ανάγκη αυτή εμφανίστηκε μάλλον αργά, αλλά σίγουρα αβίαστα. Δεν υπήρξα το παιδί που από μικρό ονειρεύτηκε τη σκηνή. Ωστόσο την πρώτη στιγμή που ανέβηκα στη σκηνή κατάλαβα… Για μένα είναι έκφραση, ελευθερία, πάθος, επιλογή ζωής.

Θυμάσαι την πρώτη παράσταση που παρακολούθησες;
Ήταν ο «ΟΔΥΣΣΕΒΑΧ» της Ξένιας Καλογεροπούλου, το 1993, στο πλαίσιο εκπαιδευτικής εκδρομής με το σχολείο.

Ποια είναι τα μελλοντικά σου σχέδια;
Έχω την τιμή να συμμετέχω στο Αφιέρωμα του Δήμου Νέας Σμύρνης για τα 95 χρόνια από την καταστροφή της Σμύρνης. Στις 14 Μαΐου στον Πολυχώρο Πολιτισμού ΓΑΛΑΞΙΑΣ θα αφηγηθώ αποσπάσματα από το διήγημα του Στρατή Δούκα «Ιστορία ενός αιχμαλώτου».

Ο Αλέξανδρος Νταβρής πρωταγωνιστεί στους «Ελιγμούς» στο Θέατρο 104,
Ευμολπιδών 41, Γκάζι (τηλ.: 210 3455020) από 26 Απριλίου και για 14 μόνο παραστάσεις
Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Κάθε Τετάρτη και Πέμπτη στις 21:15 μ.μ.
Εισιτήρια: 12€ κανονικό και 8€ μειωμένο

 

 

 Το εμβληματικό έργο του Αλμπέρ Καμύ Ο Ξένος μεταφέρεται στην σκηνή του Θεάτρου “104” σε σκηνοθεσία  Δημήτρη Τσιάμη, από την Πέμπτη 20 Απριλίου κάθε Πέμπτη έως Κυριακή στις 21.00.

 

Ο Ξένος σύμφωνα με τον Αλμπέρ Καμύ, είναι η ιστορία ενός ανθρώπου που δίχως τίποτα το ηρωικό στη συμπεριφορά του, δέχεται να πεθάνει για την αλήθεια. “Ο Μερσώ αρνείται να πει ψέμματα, τον κινεί μόνο το πάθος του απόλυτου. Αυτό και μόνο τον τοποθετεί εκτός κοινωνίας, για την οποία είναι ένας ξένος. Προσπάθησα ν' αποδώσω με τον ήρωά μου τον μοναδικό Χριστό που μας αξίζει.” 

 

Ο ήρωάς του καταδικασμένος σε θάνατο για τον φόνο ενός  Άραβα βρίσκεται μπροστά σε όλα τα μεγάλα ερωτήματα της ζωής και του νοήματός της. Χωρίς ποτέ να δίνει κάποια οριστική απάντηση, η ατομική του εξέγερση είναι τελικά αυτή που τον οδηγεί στην αποδοχή και την υπέρβαση της κατάστασής του.

 

Ο σκηνοθέτης Δημήτρης Τσιάμης και οι τρεις ηθοποιοί της παράστασης, Γεράσιμος Μιχελής, Μιχάλης Οικονόμου και Κλεοπάτρα Μάρκου, ανασυνθέτουν και παρουσιάζουν το έργο με άξονα τα κεντρικά θέματά του -θνητότητα, μητέρα, χρόνος, δικαιοσύνη, παράλογο και εξέγερση- αναδεικνύοντας επί σκηνής τόσο την ιστορία όσο και τον φιλοσοφικό πυρήνα του έργου, σε ένα ζωντανό σκηνικό διάλογο του Ξένου με τον Μύθο του Σίσυφου, το μνημειώδες δοκίμιο του μεγάλου Γάλλου στοχαστή.

 

Κάθε Πέμπτη μετά την παράσταση θα ακολουθεί συζήτηση με τους συντελεστές της.

 

Σκηνοθεσία - Δραματουργική επεξεργασία: Δημήτρης Τσιάμης

Σκηνογραφία: Γιάννης Θεοδωράκης

Κινησιολογία: Ελένη Χατζηγεωργίου

Μουσική: Λάμπρος Πηγούνης

Φωτισμοί: Σάκης Μπιρμπίλης

Ενδυματολογία: Βασιλική Σύρμα

Βοηθός σκηνοθέτη: Ειρήνη Δένδη

Φωτογραφίες: Δομινίκη Μητροπούλου

Σκηνοθέτης teaser: Γιώργος Αποστολόπουλος

Σχεδιασμός εντύπου: Γιώργος Αμαραντίδης

Οργάνωση παραγωγής: Δήμητρα Κόλλια

 

Ηθοποιοί

Γεράσιμος Μιχελής

Μιχάλης Οικονόμου

Κλεοπάτρα Μάρκου

 

Ο Ξένος

Θέατρο 104

Κεντρική Σκηνή

Ευμολπιδών 41, Αθήνα 118 54 | 21 0345 5020

 

Πρεμιέρα 20 Απριλίου 2017

 

Παραστάσεις | 20.4 έως 11.6

Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο & Κυριακή 21.00

Τιμές Εισιτηρίων: 12 ευρώ & 8 ευρώ μειωμένο (φοιτητών & ανέργων), 5 ατέλειες

 Ο Αλμπέρ Καμύ (Albert Camus, 7 Νοεμβρίου 1913 - 4 Ιανουαρίου 1960) γάλλος μυθιστοριογράφος, θεατρικός συγγραφέας και δοκιμιογράφος, γεννήθηκε στην Αλγερία. Το 1935  ιδρύει το Θέατρο της Εργασίας, αργότερα το μετονομάζει σε Θέατρο της Ομάδας και εργάζεται για αυτό ως σκηνοθέτης, διασκευαστής και ηθοποιός. Τα μυθιστορήματά του Ο Ξένος και Η Πανούκλα, τα θεατρικά του έργα Καλιγούλας και Οι δίκαιοι και τέλος τα φιλοσοφικά του δοκίμια Ο Μύθος του Σίσυφου και Ο Επαναστατημένος  Άνθρωπος συγκαταλέγονται στα σπουδαιότερα κείμενα του 20ου αιώνα. Το 1957 βραβεύεται με το Νόμπελ Λογοτεχνίας για το σύνολο του έργου του. 

 

Σημείωμα Σκηνοθέτη

 

Οι λόγοι ενασχόλησης ενός σκηνοθέτη και μίας ομάδας ηθοποιών με ένα έργο ποικίλουν. Ένας όμως είναι αυτός που οφείλει σε κάθε περίπτωση να υπάρχει και που μπορεί να κινήσει μια θεατρική διαδικασία ουσιαστικά και δημιουργικά. Αυτός ο λόγος δεν είναι άλλος από την ανάγκη να ανακαλύψεις, από την επιθυμία να γνωρίσεις, την διάθεση να μην επαναλάβεις αλλά να αλλάξεις μέσα απο το έργο του συγγραφέα και μέσα από το έργο σου. Να μην είσαι ο ίδιος σκηνοθέτης, ο ίδιος ηθοποιός, ο ίδιος θεατής μετά από αυτό. Η αλήθεια είναι πως κάποια έργα και κάποιες διαδικασίες προσφέρουν αυτή την δυνατότητα περισσότερο από άλλες.

 

Ο Ξένος του Αλμπέρ Καμύ είναι μια πρόκληση στη συνήθεια. Ένα κάλεσμα για μια διαυγή οπτική της ζωής. Μια αδιάκοπη αναζήτηση νοήματος σε έναν κόσμο παράλογο. Ο Καμύ μεταφέροντας μας   στην θέση του Ξένου μας διδάσκει. Αποκαλύπτει μια θέση απαλλαγμένη από συνήθειες, ασφάλειες, συμβάσεις και βεβαιότητες. Μια θέση που εντοπίζει στους κοινωνικούς ρόλους τον εγκλωβισμό της ύπαρξης. Ο Ξένος μας καλεί να δούμε καθαρά, και για να δούμε πιο καθαρά χρειάζεται να δούμε διαφορετικά. Να δούμε διαφορετικά και το ίδιο το θέατρο και τις δυνατότητές του.

 

Μέσα στην ιστορία του Ξένου συναντάμε την φιλοσοφική σκέψη του Καμύ πάνω στα θέματα που τον απασχόλησαν στο σύνολο σχεδόν του έργου του (Θάνατος, Μητέρα, Χρόνος, Νόημα, Παράλογο, Δικαιοσύνη, Βία, Εξέγερση κ.α.). Για την θεατρική του μεταφορά ανασυνθέτουμε την ιστορία του Ξένου κυρίως βάσει των θεμάτων του και λιγότερο των γεγονότων του. Εστιάζουμε έτσι στην ανάπτυξη της σκέψης του συγγραφέα γύρω από αυτά και στην ανάδειξη του πυρήνα και της κύριας αίσθησης του έργου. 

 

Ο Ξένος μας συνδιαλέγεται σκηνικά με τον Μύθο του Σίσυφου (Δοκίμιο του Α.Καμύ γραμμένο την ίδια περίοδο και δημοσιευμένο το ίδιο έτος με τον Ξένο, 1942) σε μια παράλληλη και διαρκή αναφορά σε αυτόν, ως σύμβολο της μοίρας του ήρωα του Ξένου, αλλά και της ανθρώπινης μοίρας ευρύτερα. Ο Καμύ μας λέει πως “Πρέπει να φανταστούμε τον Σίσυφο ευτυχισμένο”, το ίδιο ισχυεί και για τον Ξένο.

 

Δημήτρης Τσιάμης

 

«Η υπέρτατη ηδονή του έρωτα μόνο με την υπέρτατη ηδονή του θανάτου μπορεί να συγκριθεί».

Αθήνα 1960. Πώς η μεγαλύτερη ευτυχία και δυστυχία της ζωής μπορεί να κριθεί από μία και μόνο συνάντηση; Το ποτάμι του Ιλισού, ο μενεξεδένιος Υμηττός, ο συννεφιασμένος ουρανός, η αττική γη στρώνουν το σκηνικό του μεγάλου έρωτα. Κάπου εκεί θα δοθεί και το πρώτο τους πύρινο φιλί.

Εκείνη προικισμένη με ένα θεϊκό ταλέντο θα γίνει η πρώτη Ελληνίδα ζωγράφος που θα ζητήσει χάρη από το βασιλιά και θα σπουδάσει στο Πολυτεχνείο, ενώ θα συνεχίσει για μεταπτυχιακές σπουδές στο εξωτερικό. Εκείνος θα μείνει πιστός στο φως της Αθήνας και θα συνεχίσει να γράφει διηγήματα, να μεταφράζει έργα μέχρι να κάψει ό,τι δημιούργησε με τα ίδια του τα χέρια.

Σοφία Λασκαρίδου και Περικλής Γιαννόπουλος έζησαν ένα μυθιστορηματικό έρωτα με τραγικό φινάλε, που απελπισμένος επέλεξε ο ίδιος ο Γιαννόπουλος, πραγματοποιώντας μια υπόσχεση που της είχε δώσει «αν ποτέ τη χάσει…»

Στεφανωμένος πάνω στο άσπρο άλογό του μπαίνει στη θάλασσα του Σκαραμαγκά. Αυτοκτονεί με μια σφαίρα στο κεφάλι.

Στην παράσταση παρακολουθούμε την ιστορία από την πλευρά της Σοφίας Λασκαρίδου. Η σκηνοθεσία του Παντελή Δεντάκη δίνει στο θεατή τα απαραίτητα στοιχεία για να ταξιδέψει με τη φαντασία του. Από την εποχή κρατά το κοστούμι (σκηνικά-κοστούμια: Κωνσταντίνος Ζαμάνης) και τη νοσταλγική μουσική (μουσική σύνθεση: Λευτέρης Βενιάδης). Έτσι στη σκηνή του 104 βλέπουμε τέσσερις Σοφίες ντυμένες στα λευκά, σαν αιώνιες νύμφες πιστές στην υπόσχεση το πρώτου έρωτα.

Η Ελένη Κουτσιούμπα, η Νεφέλη Μαϊστράλη, η Αμαλία Νίνου και η Αριστέα Σταφυλαράκη κατορθώνουν αντίστοιχα να χρωματίσουν με τις ερμηνείες τους εξαιρετικά κάθε έκφανση αυτής της πολύκροτης προσωπικότητας.

Ο Σταύρος Γιαννουλάδης δίνει μια πιο μελαγχολική φιγούρα στον Περικλή Γιαννόπουλο που σε ταξιδεύει σε μια belle époque. Δυναμική και η παρουσία του Θανάση Ζερίτη, τόσο στο ρόλο του ποιητή όσο και στους υπόλοιπους – χαρακτηριστική η σκηνή με το βασιλιά Γεώργιο.

Το πιο δυνατό χαρτί της παράστασης είναι το φινάλε της. Η Μαριέττα Σγουρδαίου, χωρίς κοστούμι της εποχής, ακίνητη, ανάμεσά μας, μας εξιστορεί τους προβληματισμούς μιας γυναίκας λίγο πριν από τη δύση της ζωής.

Και εκεί συνειδητοποιείς ότι η ιστορία αυτή δεν ήθελε κατακερματισμό.

Υπήρχαν σημεία που ένιωθα ότι χρειαζόμουν περισσότερο λόγο σε κάποια ηθοποιό, να μου αφηγηθεί ακόμα και απνευστί την ερωτική έξαψη ή την απόγνωση της ζωγράφου και όχι τόσο πολύ μοίρασμα. Σαν να με διασπούσε όλο αυτό το πινγκ πονγκ από τη μια γωνιά της αίθουσας στην άλλη. Σαν να μίκραινε η ιστορία.

Παρ’ όλα αυτά η σύντομη διάρκεια της παράστασης, η χημεία της ομάδας, οι καλοδουλεμένες ερμηνείες και η δυνατή ιστορία κρατούν αμείωτο το ενδιαφέρον.

 

Περικλής Γιαννόπουλος-Σοφία Λασκαρίδου: ένας τραγικός έρωτας. Μια μεγάλη αγάπη, από αυτές που τα κοριτσόπουλα ονειρευόμαστε να ζήσουμε, από αυτές που αναστενάζεις βαθιά όταν τις διαβάζεις στα άρλεκιν. Η μυθιστορηματική αυτοκτονία με την οποία επέλεξε εκείνος να κλείσει για πάντα αυτό το κεφάλαιο συγκινεί βαθιά ακόμη και σήμερα. Έναν αιώνα μετά οι 4Frontal, αυτή η απίθανη θεατρική ομάδα, αποφασίζει να μας παρουσιάσει επί σκηνής το love story. 

Καθοδηγητής του εγχειρήματος ο Παντελής Δεντάκης, ο οποίος, όπως μου ανέφερε, νιώθει λίγο σαν «μεγάλος αδερφός ή μπαμπάς» των παιδιών. Λίγες μέρες πριν από την πρεμιέρα μιλήσαμε με αφορμή τη συγκεκριμένη παράσταση για έρωτες, απογοητεύσεις και θέατρο. 

 Η οικογένεια 4Frontal 

Κάναμε τον «Μουνή» και έπειτα από δύο χρόνια μια παράσταση με τον τίτλο «Όλα τα μανιτάρια τρώγονται, αν και ορισμένα μόνο μία φορά». Έχουμε μια πάρα πολύ ωραία σχέση, οικογενειακή, σαν να είμαι λίγο ο μεγάλος τους αδερφός, ο μπαμπάς τους. Μαθαίνουμε πολλά ο ένας από τον άλλο, και εγώ από αυτούς και εκείνοι από μένα, ελπίζω. Είναι μια σχέση ανταλλαγής, μια πολύ ζωντανή σχέση, με τις συγκρούσεις μας και τις καλές μας στιγμές. Η ανταλλαγή είναι ουσιαστική, καθώς, όταν συμβαίνει, μπαίνουμε στη διαδικασία να σκεφτούμε και τα πράγματα εξελίσσονται ομαλά και σωστά. 

 Περικλής Γιαννόπουλος, ο «αυτόχειρας του Σκαραμαγκά»: τόσο κοντά και τόσο μακριά στους απανταχού ερωτευμένους… 

Οι μεγάλες ερωτικές ιστορίες δεν τελειώνουν ποτέ, περνούν στην αιωνιότητα. Αναφορικά με την πράξη της αυτοκτονίας, αυτή καθαυτή είναι κάτι άγριο και συνάμα θλιβερό. Όσο για την αυτοχειρία του Περικλή Γιαννόπουλου, γίνεται με έναν τρόπο ποιητικό, που φαίνεται ότι τον σκεφτόταν δέκα χρόνια πριν. Γράφει η ίδια η Λασκαρίδου ότι σε μια συνάντησή τους το πρώτο διάστημα της γνωριμίας τους, που είχαν πάει μια βόλτα στο Σκαραμαγκά, της είχε πει: «Αν ποτέ με εγκαταλείψεις, θα μπω σε αυτή τη θάλασσα καβάλα σε ένα άσπρο άλογο, αλλά, μην ανησυχείς, θα βάλω πέτρες στις τσέπες μου και το άλογο θα βγει […]» Βέβαια αυτό δεν ξέρουμε αν ήταν αληθινό. Το συγκεκριμένο love story εξάλλου είναι μια καταγραφή της Λασκαρίδου. Έχω την εντύπωση όμως ότι ταιριάζει με αυτό τον άνθρωπο, τουλάχιστον από όσο τον έχω μελετήσει και τον έχω καταλάβει. Όσον αφορά την εποχή μας, και σε σύγκριση με το 1900-1910, είναι πιο γειωμένη, πιο πεζή. Έχω την αίσθηση ότι στο πέρασμα του χρόνου ορισμένα πράγματα τα εντάσσουμε στη σφαίρα της ποίησης. Φαίνεται πως πλέον γινόμαστε πιο κυνικοί, πιο στεγνοί. Βέβαια ο έρωτας είναι έρωτας, δηλαδή οι εκρήξεις είναι πάντα ίδιες, απλώς στην εν λόγω ιστορία ο έρωτας μετουσιώνεται σε μια δημιουργία, σε ποίηση στην περίπτωση του Γιαννόπουλου, σε ζωγραφική στην περίπτωση της Λασκαρίδου. Μας ξενίζει λοιπόν η αυτοκτονία για έναν έρωτα, ωστόσο είναι κάτι που εξακολουθεί να συμβαίνει. 

Η αισθητική της παράστασης 

Εγώ λειτουργώ πάντα με βάση τη λογική της αφαίρεσης. Δεν μου αρέσει η φλυαρία. Θέλω οι θεατές να βλέπουν ένα χώρο που θα έχει σαφώς το χαρακτήρα του χώρου αλλά θα επιδέχεται συμπλήρωση. Αυτό ισχύει και για το χώρο και για τον τρόπο με τον οποίο στήνεται μια παράσταση. Θέλω οι θεατές να είναι συνδημιουργοί, να υπάρχει χώρος ώστε να «πλάσουν» ένα κομμάτι του έργου, της υποκριτικής, της ιστορίας, του σκηνικού. Επίσης θέλω οι θεατές να έχουν χώρο να επικοινωνήσουν με τα δικά τους συναισθήματα και όχι με τα συναισθήματα των ηθοποιών. Οι ηθοποιοί είναι απαραίτητο να ανοίγουν ένα χώρο πάνω στη σκηνή ώστε οι θεατές να συνδιαλέγονται με τις δικές τους σκέψεις. Να μην τα παίρνουν όλα έτοιμα. Αυτό που συμβαίνει πάνω στη σκηνή χρειάζεται να δίνεται έτσι ώστε να ανοίγονται δίοδοι επικοινωνίας των θεατών με τον εαυτό τους. Νομίζω πως, είτε συνειδητά είτε ασυνείδητα, η καλή τέχνη αυτό κάνει. Παράλληλα στη συγκεκριμένη παράσταση υπάρχουν και τα κοστούμια που μας ταξιδεύουν πίσω στο χρόνο, σε μια εποχή που θεωρώ πως έχει πάρα πολύ ενδιαφέρον για μας σήμερα. Γίνεται μια ωραία συνομιλία, ο σκηνικός χώρος είναι αρκετά πετυχημένος. 

Όλα τα έργα για τον έρωτα και το θάνατο 

Η τέχνη με το συγκεκριμένο θέμα ασχολείται. Όλα τα υπόλοιπα, που εκ πρώτης όψεως δεν φαίνονται να ασχολούνται με αυτό, ουσιαστικά αυτό κάνουν. Εξάλλου όλα όσα συμβαίνουν στη ζωή μας είναι υποδιαιρέσεις του έρωτα και του θανάτου. Ο έρωτας είναι το εργαλείο, το όπλο απέναντι στο θάνατο. 

Ανάγκη να «διαγράψεις» μια παράσταση 

Ναι, το έχω νιώσει. Και παρόλο που θεωρητικά πιστεύω πως όλα είναι ανάλογα της αξίας κάποιου, έχουν υπάρξει και παραστάσεις με τις οποίες δεν έμεινα ικανοποιημένος – παραστάσεις που έχω κάνει εγώ και παραστάσεις στις οποίες έχω παίξει. Δεν το έχω βιώσει όμως ως ακραίο μαρτύριο. Ο Γιαννόπουλος δεν είχε απογοητευθεί από το έργο του, αλλά από την απήχηση που αυτό είχε. Και επειδή το πάλεψε αρκετά χρόνια και επέμεινε στις ιδέες του, στις απόψεις του, κάποια στιγμή τον εγκατέλειψαν οι δυνάμεις του. Οπότε ένιωσε ότι, εφόσον το έργο του δεν μπορούσε να το επικοινωνήσει, δεν είχε αξία, άρα δεν έπρεπε να υπάρχει. Έχω την εντύπωση ότι δεν αμφισβήτησε ο ίδιος το έργο του. Απογοητεύτηκε διότι δε είχε την ανταπόκριση που προσδοκούσε. 

 

Απογοήτευση από το κοινό 

Περισσότερο απογοητεύομαι όταν η δημιουργία της ομάδας στην οποία συμμετέχω δεν ενεργοποιεί το κοινό. Σαφώς με απασχολεί το κοινό, δηλαδή η παιδεία του, οι προσδοκίες και οι προσλαμβάνουσες που κάθε φορά έχει από μια παράσταση. Υπάρχουν στιγμές που αντιλαμβάνομαι ότι ορισμένοι θεατές είναι λιγότερο εκπαιδευμένοι από το πότε και με τι θα γελάσουν, από το αν είναι συγκεντρωμένοι, από το αν χρησιμοποιούν τα κινητά τους την ώρα που παίζουμε κ.λπ. Ναι, μπορεί να απογοητευτώ από το κοινό, αυτό όμως που κυρίως με αποκαρδιώνει είναι η μη ενεργοποίησή του μέσω της δουλειάς της ομάδας στην οποία συμμετέχω. 

«Ντριν Ντριν» την ώρα που παίζω 

Δεν είναι τρομερό που χτυπάνε τα τηλέφωνα. Το τρομερό είναι ότι είμαστε τόσο εξαρτημένοι από αυτά. Είμαστε διαρκώς με ένα κινητό στο χέρι, από το πρωί μέχρι το βράδυ, όπου και αν πάμε. Αυτό βέβαια παρατηρείται παγκοσμίως, με εξαίρεση το Παρίσι, όπου συναντάς και ανθρώπους με ένα βιβλίο ανά χείρας. Σε αυτό λοιπόν το πλαίσιο, όταν κάποιος έρχεται στο θέατρο, δεν μπορεί να αποχωριστεί εύκολα το κινητό του. 

 

Ο Παντελής Δεντάκης σκηνοθετεί την ομάδα 4Frontal στην παράσταση «Σοφία Λασκαρίδου, μια αγάπη μεγάλη», που ανεβαίνει στο Θέατρο 104, στην κεντρική σκηνή. Προγραμματισμένη πρεμιέρα Παρασκευή 27 Ιανουαρίου. 

 Παίζει στις «Τρεις Αδερφές» στο Θέατρο Πορεία κάθε Τρίτη. 

Από 27 Φεβρουαρίου θα σκηνοθετήσει το έργο του Ντάριο Φο «Δεν πληρώνομαι, δεν πληρώνω» στο Θέατρο Τέχνης.

 

 

Κεντρική φωτογραφία Παντελή Δεντάκη: Δομνίκη Μητροπούλου

φωτογραφίες παράστασης: Σταύρος Χαμπάκης 

Θέατρο από την αρχή!

 

«Κάτι σαν κήπος»

μία θεατρική παράσταση με μουσική και χορό

για παιδιά ηλικίας από 1 έως 5 ετών

 

«Κάτι σαν κήπος» είναι η καινούργια παραγωγή της ομάδα Αrtika (www.artika.co) που θα κάνει πρεμιέρα στις 14 Ιανουαρίου στο θέατρο 104 στο Γκάζι και θα παίζεται κάθε Σάββατο στις 12:00μ.μ.

Η ομάδα artika εδώ και δέκα χρόνια ασχολείται με την παραγωγή παραστάσεων βρεφικής και νηπιακής ηλικίας.  Μετά την τετράχρονη επιτυχία της παράστασης «Καληνύχτα μέρα», επιστρέφει με την παράσταση  «Κάτι σαν κήπος» για παιδιά ηλικίας από 1 έως 5 ετών και έχει διάρκεια 30 λεπτών. Η Ιδέα αλλά και η σκηνοθεσία είναι της Μαριλένας Τριανταφυλλίδου.

Ερμηνεύουν οι ηθοποιοί Κλεονίκη Καραχάλιου και Βασίλης Καζης.

 

Λίγα λόγια για το έργο:

Πρωί. Ντριν ντριν ντριν ντριν! Ξύπνα!

Η μέρα ξεκινάει μέσα σε έναν κήπο, ένα κήπο που δημιουργείται, γεννιέται, ζωντανεύει με τη δύναμη της φαντασίας!

Να πλυθώ! Άκου πώς κάνει ο ήχος του νερού όταν πέφτει πάνω μου! Κοίτα, ένα σύννεφο, άσπρο σα μαξιλάρι. Πόσο θα ‘θελα να το πιάσω!

Ένας κήπος γεμάτος μεταμορφώσεις, η βροχή που γίνεται ποτάμι, το ξύλο που γίνεται καράβι, το φύλλο που γίνεται πιάτο, το χώμα που γίνεται πύργος.

Ώρα για φαγητό! Και μετά;

Η παράσταση τελειώνει αλλά η ιστορία συνεχίζεται, από το θέατρο στη ζωή, όλοι μαζί γύρω από τη σκηνή κι έπειτα στη ζωή του καθενός.

 

Στοιχεία παράστασης:

Ιδέα - Σκηνοθεσία: Μαριλένα Τριανταφυλλίδου

Σκηνικά: Νατάσα Ευσταθιάδη

Κοστούμια: Όλγα Ευαγγελίδου

Φωτισμοί: Γιώργος Αγιαννίτης

Παίζουν:  Κλεονίκη Καραχάλιου , Βασίλης Καζής.

Οργάνωση παραγωγής: Ράνια Ψημένου.

 

Διάρκεια παράστασης: 

30΄+ 10’ μετά την παράσταση όπου το φανταστικό συναντάει την πραγματικότητα.

 

Τόπος:

Θέατρο 104, Ευμολπιδών 41., τηλ. 210 3455020.

 

Τιμές εισιτηρίων:  10 € κανονικό – 8 € για  γκρουπ άνω των 10, φοιτητικό, άνω των 65 – 6 € για ανέργους

 

Παραστάσεις για το κοινό κάθε Σάββατο στις 12.00μμ, από τις 14 Ιανουαρίου 2017 και για τα σχολεία καθημερινά στο θέατρο ή στο χώρο σας.

 

Οργάνωση παραστάσεων για σχολεία 6973984420.

 

Θα χαρούμε πολύ να σας δούμε όλους εκεί!

 

 

 6/11/2016- ‘’Ωραία Κοιμωμένη2 ‘’- Θέατρο 104

 

Η «Ωραία Κοιμωμένη2» είναι μια διαφορετική εκδοχή της γνωστής πριγκίπισσας. Η ιστορία της ζωντανεύει μπροστά μας με δύο ηθοποιούς να ενσαρκώνουν όλους τους ρόλους. Σκηνικά δεν υπάρχουν παρά μονάχα ένα πανί στον τοίχο που απεικονίζει ρολόγια. Άλλα με δείκτες και άλλα χωρίς. Γιατί ο χρόνος είναι πολύ σχετικός στην ιστορία της «Ωραίας Κοιμωμένης». Όπως σχετικός είναι και στη δική μας ζωή, και πολύ περισσότερο στη ζωή των παιδιών. Πότε κάποιος ενηλικιώνεται; Πόσο χρειάζεται να κοιμηθείς πριν «ξυπνήσεις»; 100 χρόνια; Ναι, γιατί όχι; Άλλωστε τα 100 χρόνια είναι ένας παραμυθένιος χρόνος. Και τελικά χρειάζεσαι έναν πρίγκιπα να σε ξυπνήσει; Επίσης  στο παραμύθι αυτό υπάρχει μια παράξενη νονά, μια μάγισσα λίγο διαφορετική από αυτήν που ξέρουμε. Δεν μπορώ να πω τίποτε άλλο για την υπόθεση, γιατί υπάρχει και μια κόμισσα που φοβάμαι μήπως θυμώσει αν αποκαλύψω περισσότερα στοιχεία. 

Μπορώ όμως με βεβαιότητα να πω ότι το κοστούμι της Κόμισσας Αμαλίας είναι εντυπωσιακότατο, ένα έργο τέχνης και φαντασίας, τόσο αξιοζήλευτο που κλέβει την παράσταση. Επίσης μπορώ να πω ότι οι δύο ηθοποιοί, με μοναδικά τους όπλα το σώμα και τη φωνή τους, μας μεταφέρουν στη μαγεία του παραμυθιού. Τέλος θα σας πω ότι μετά την παράσταση ακολουθεί ένα μαγευτικό ταξίδι στο οποίο συμμετέχουν μικροί και μεγάλοι θεατές.

Θα ήταν παράλειψη να μην αναφερθώ στην ευγένεια και στο χαμόγελο του προσωπικού του θεάτρου, αλλά και των ηθοποιών. Οι τελευταίοι με επαγγελματικότητα, φαντασία και δημιουργικότητα εκμεταλλεύτηκαν και ενσωμάτωσαν στο κείμενο και στο θεατρικό παιχνίδι όλες τις ιδέες των παιδιών που ακούστηκαν.

Ας ξεκινήσουμε λοιπόν το δικό μας ταξίδι πριν από την παράσταση και ας δούμε πού μπορούμε να πάμε με τη φαντασία μας έπειτα από αυτήν…

 

ΠΡΙΝ…

• Αφήγηση και ευχές για ένα μωρό. Αν δεν το ξέρουν ήδη, νομίζω πως ήρθε η ώρα να αφηγηθείτε το παραμύθι στης «Ωραίας Κοιμωμένης» στις μικρές πριγκίπισσες και στους μικρούς πρίγκιπές σας. Και, όταν φτάσετε στην ώρα των ευχών που δίνουν οι νονές στη νεογέννητη, μπορείτε να ρωτήσετε: «Τι ευχή θα έδινες εσύ στη μικρή πριγκίπισσα;». Ο τρίχρονος γιος μου θα της ευχόταν: «Να μεγαλώσει. Να γίνει δυνατή για να ανοίγει τα παντζούρια. Να ταξιδέψει μέχρι τη θάλασσα για να δει τα καβούρια και μέχρι το βυθό για να δει πολύ τρομακτικά ψάρια και τα δελφίνια. Α! Και να πάει στο θέατρο!». Επίσης πρότεινε να της πάρουν οι νονές ένα ρολόι για να βλέπει πότε είναι νύχτα και πότε μέρα και να μην ξυπνάει. Σε αυτή τη φάση ξεχωρίσαμε τι είναι ευχή και τι είναι δώρο. 

• Κατασκευή κι αποστολή! Η Ωραία Κοιμωμένη θα τρυπηθεί από ένα αδράχτι, σύμφωνα με την κατάρα, γι’ αυτό οι γονείς της φροντίζουν να εξαφανίσουν τα αδράχτια από τη χώρα. Οι γονείς της Ωραίας Κοιμωμένης2  είναι ακόμα πιο προστατευτικοί. Εξαφανίζουν καθετί τρίγωνο, αιχμηρό και με γωνίες. Ούτε καν τρίγωνα για τα κάλαντα δεν έχει η χώρα. Τι έχει σχήμα τρίγωνο και πώς θα ήταν όλα αυτά τα πράγματα αν είχαν άλλο σχήμα; Ας ζωγραφίσουμε τις Πυραμίδες, σκεπές, καπέλα μάγισσας και κομμάτια πίτσας χωρίς όμως να είναι τρίγωνα! Τα τρίγωνα Πανοράματος πώς θα λέγονταν, ο Τριγωνοψαρούλης θα υπήρχε και τι θα συνέβαινε με την τριγωνομετρία; Τα μικρά παιδιά μπορούν να μάθουν με βιωματικό τρόπο τα σχήματα με αφορμή το παραμύθι. Μια πολύ ωραία ιδέα που συνδέει τα σχήματα και την Ωραία Κοιμωμένη βρήκαμε εδώ: «Τα σχήματα κι η Ωραία Κοιμωμένη Μελπομένη».

http://pythagoreionip.blogspot.gr/2013/05/blog-post_16.html 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

  

ΜΕΤΑ…

• Ένα γράμμα για το μέλλον... (Μια δραστηριότητα που χρειάζεται υπομονή…) Όταν η Ωραία Κοιμωμένη ξυπνά, όλα έχουν αλλάξει γύρω της. Ο κόσμος δεν είναι αυτός που ήξερε. Βρίσκει ένα γράμμα από τους γονείς της που την προτρέπουν να ζητήσει τη βοήθεια της νονάς για να καταλάβει τι έχει συμβεί. Γράψτε ένα γράμμα με τα παιδιά σας με παραλήπτη… τα παιδιά σας. Ένα γράμμα που θα λάβουν στο μέλλον. Κι επειδή δεν μπορείτε να περιμένετε κι εσείς 100 χρόνια για να το ανοίξετε, φυλάξτε το μέχρι του χρόνου ίδια μέρα. Μπορείτε να καταγράψετε με κάθε λεπτομέρεια μια μέρα του παιδιού και πώς νομίζει ότι θα περάσει την ίδια μέρα την επόμενη χρονιά. Γράψτε επίσης το ύψος, τα κιλά, τι του/της αρέσει πολύ και τι καθόλου, ποιος/α είναι ο καλύτερός του/της φίλος και ποια παιχνίδια είναι τα αγαπημένα του/της. Τι δεν αντέχει καθόλου και τι λατρεύει; Ποιο είναι το πιο συνταρακτικό πράγμα που συνέβη και πιστεύει πως θα το θυμάται για πάντα; Τι δεν μπορεί να κάνει όσο κι αν προσπαθεί και νομίζει πως δεν θα τα καταφέρει ποτέ; Τέλος ποια είναι η μεγαλύτερή του/της επιθυμία και η μεγαλύτερή του/της ευχή; Όταν τα παιδιά ανοίξουν το γράμμα σε ένα χρόνο, θα καταλάβουν πόσο ο χρόνος αλλάζει τα πάντα. Κι αν άλλαξαν τόσα μέσα σε ένα χρόνο, σκεφτείτε πόσα μπορούν να αλλάξουν μέσα σε 100 χρόνια!

• Για μεγαλύτερες ομάδες/ εκπαιδευτικούς. Για μεγαλύτερες ομάδες/εκπαιδευτικούς. Οι ήρωες των παραμυθιών ζουν συνήθως μέσα στις ιστορίες τους. Τελειώνουν κι είναι πάντα καλά (κι εμείς είμαστε καλύτερα…). Μα τι συμβαίνει όμως μετά; Πού βρίσκονται; Τι κάνουν; Πώς είναι η ζωή τους; Ένα απλό ερώτημα «Τι απέγινε με την Ωραία Κοιμωμένη;» μπορεί να είναι η θρυαλλίδα που θα πυροδοτήσει τη φαντασία των παιδιών. Και ίσως το ερώτημα να τεθεί λίγο πριν από το τέλος. Λίγο πριν από την άφιξη του πρίγκιπα ή αμέσως μετά το φιλί. Οι απαντήσεις τους μπορεί να είναι τόσο καλές που θα γράψετε την «Ωραία Κοιμωμένη3».             

Η «Ωραία Κοιμωμένη2» κοιμήθηκε τόσο όσο η ίδια ήθελε. Έπρεπε να κοιμηθεί γιατί αλλιώς πώς θα μεγάλωνε; Ονειρευόταν, χαμογελούσε, ίσως τρόμαζε καμιά φορά, μα τελικά ξύπνησε! Έτσι συμβαίνει πάντα, έτσι πρέπει να συμβεί. Με λόγια αλληγορικά και εικόνες μακρινές και παραμυθένιες τα παιδιά συμπορεύονται στο ταξίδι της ενηλικίωσης μιας κάποιας πριγκίπισσας. Γεμίζουν τις βαλίτσες του μυαλού τους με εικόνες και ιστορίες. Φορτίο πολύτιμο για το ταξίδι της δικής τους ενηλικίωσης.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Μικρός ορμούσε στο σαλόνι, διεκδικούσε την προσοχή και έλεγε: «Στοπ! Τώρα θα σας παίξω κάτι!» Τα τελευταία χρόνια, πολύ πιο διακριτικά, κατάφερε να σηκώσει από τον καναπέ τους χιλιάδες Αθηναίους και να τους οδηγήσει στις θεατρικές αίθουσες για να απολαύσουν τις παραστάσεις του. Ο σκηνοθέτης και ηθοποιός Θανάσης Ζερίτης, η ψυχή των 4frontal, μας υποδέχτηκε στη φιλόξενη αυλή του Θεάτρου 104 στο Γκάζι, όπου φέτος θα δούμε δύο δουλειές της ομάδας: την επανάληψη της αγαπημένης μας «Οικογένειας Μπες-Βγες» αλλά και τη νέα παραγωγή «Σοφία Λασκαρίδου-Μια αγάπη μεγάλη» σε σκηνοθεσία Παντελή Δεντάκη. Φυσικά ο Θανάσης δεν θα άντεχε με δύο μόνο έργα αυτή τη σεζόν. Αν διαβάσετε τη συνέντευξη, θα καταλάβετε γιατί...

 

Από μικρός στα βάσανα…

Πήγαινα στο σαλόνι και τους έλεγα: «Στοπ! Τώρα θα σας παίξω κάτι!» Ήμουν από αυτά τα παιδάκια. Ήταν ξεκάθαρο από πολύ νωρίς το επαγγελματικό μου μέλλον, το είχαν καταλάβει και οι δικοί μου. Είχα κάνει κάτι στροφές, αλλά για πολύ λίγο. Ήμουν το παιδάκι που έλεγε τα ποιήματα. Συμμετείχα στη θεατρική ομάδα. Είχα όλα τα συμπτώματα, από νωρίς.

Έγινα ηθοποιός γιατί...

Γιατί; Δεν μπορούσα να γίνω κάτι άλλο; Κάποια πράγματα γίνονται πολύ φυσικά. Για να περνάω εγώ καλά πρώτα πρώτα, να μπορώ να είμαι αυτός που είμαι.

Είμαι κεφάτος, γυρίζω από το θέατρο…

Αυτή η δουλειά θέλει κέφι! Και αν δεν είμαστε χαρούμενοι όταν ερχόμαστε, πρέπει να φεύγουμε χαρούμενοι, γιατί αλλιώς δεν την κάνουμε καλά. Με το σκεπτικό ότι την κάνουμε με τόσες θυσίες, με τόσο κόπο, είναι όλα τόσο δύσκολα, και δεν λέω ότι δεν έχουν και άλλες πλευρές και η ζωή και το θέατρο πέρα από το χιούμορ. Μια παράσταση μπορεί να μην έχει καθόλου χιούμορ, απλά το κέφι και η αισιοδοξία είναι η κινητήρια δύναμη για να συνεχίσουμε να το κάνουμε, αλλιώς θα είχαμε σταματήσει όλοι να ασχολούμαστε με το θέατρο.

4frontal όπως οι σχέσεις.

Κοίταξε, είναι σαν μια σχέση. Όταν βάζεις τον εγωισμό μπροστά, όλα κινδυνεύουν. Όμως, επειδή εμείς γνωριζόμαστε καλά, ξέρουμε ο ένας τα όρια του άλλου. Έτσι λίγο πριν πάει να γίνει το κακό σώζεται η κατάσταση.

Η ομάδα, σαν να γυρνάς στο σπίτι.

Κάποιοι είμαστε περισσότερο αφιερωμένοι σε αυτό, βάζω και τον εαυτό μου μέσα. Κάποιοι είναι λιγότερο, κάποιοι είναι για δύο χρόνια φανατικά και κάποιοι δεν είναι και, όταν γυρνάς στην ομάδα, είναι σαν να γυρνάς στο σπίτι. Πάντα όταν κάποιος παίζει σε μια άλλη παράσταση τρέχουμε όλοι με πολλή αγάπη να δούμε τι κάνει. Είμαστε πρώτα οικογένεια και καλοί φίλοι, επομένως νιώθουμε χαρά όταν κάποιος βρει δουλειά με πολύ καλό μισθό ή έναν πολύ καλό ρόλο που δεν θα τον έβρισκε σε εμάς. Δεν νομίζω ότι έχουμε προστριβές.

Για να επιβιώσεις όμως σήμερα ξεπερνάς το «εγώ» και βάζεις μπροστά το «εμείς». Αυτό που σκέφτομαι είναι: «Άσε το Θανάσης Ζερίτης και γράφε 4frontal». Βάζεις αυτό μπροστά και έχεις φιλοδοξίες πάνω σε αυτό. Έτσι όλοι είναι ενωμένοι σε ένα σκοπό, να πάει καλά η ομάδα, να έχουν όλοι καλύτερες συνθήκες εργασίας, να έρχεται κόσμος στις παραστάσεις. Είναι σαν να έχεις ένα μαγαζί και όσο καλύτερα πηγαίνει τόσο καλύτερα θα είσαι και εσύ.

Καλλιτέχνης στην Ελλάδα.

Πρέπει να παλεύουμε, να είμαστε σε 600 πρόβες… να κάνουμε 100 δουλειές για να επιβιώσουμε.

Γυναικείες ιστορίες... πρώτη επιλογή των 4frontal (Βλ. «Μουνή», «Οικογένεια Μπες-Βγες», «Σοφία Λασκαρίδου»).

Ίσως έχουμε πολλές γυναίκες στην ομάδα; Κάθε φορά μάς τραβά η ιστορία. Την «Οικογένεια Μπες-Βγες» την πρότεινα εγώ, τη «Σοφία Λασκαρίδου» η Νεφέλη γιατί μένει κοντά στο σπίτι της και απλά μας συγκίνησε, προκάλεσε κάτι σε όλους μας ταυτόχρονα. Το προτείναμε στον Παντελή (Δεντάκη), άρεσε και σε εκείνον και αμέσως το κλείσαμε. Μήπως είναι πιο συγκινητικές οι γυναικείες ιστορίες;

Σκηνοθέτης σε ρόλο ηθοποιού και τούμπαλιν...

Πειθαρχείς καλύτερα ως ηθοποιός, όταν έχεις βιώσει και το ρόλο του σκηνοθέτη, αν και πάντα έχει να κάνει με τον άνθρωπο. Υπάρχουν στιγμές που πας να λειτουργήσεις ως σκηνοθέτης, όμως, αν εμπιστεύεσαι τον άλλον, χαλαρώνεις και αφήνεσαι. Τώρα στην παράσταση που είμαι με τη Βίκυ και τη Χριστίνα, στο «Γύρισε πίσω», λέω: «Ναι, εσύ αποφασίζεις!» Μη νομίζεις ότι και στους 4frontal και στην «Οικογένεια Μπες-Βγες», για παράδειγμα, τα κορίτσια δεν πρότειναν πράγματα... Απλά ο σκηνοθέτης είναι αυτός που έχει ένα λόγο παραπάνω. Σκέφτομαι ως σκηνοθέτης, μου αρέσει πολύ, αλλά καμιά φορά μού αρέσει πολύ να κάνω... να κάνω... να κάνω... ό,τι θέλει ο άλλος! Δεν έχω πρόβλημα! Αρκεί να μην έχω την ευθύνη πάνω μου! Είναι πολύ απελευθερωτικό, μερικές φορές το έχω ανάγκη και το χαίρομαι! Όταν έχω πρόβα και σκηνοθετώ, είμαι πολύ πιο κουρασμένος από ό,τι όταν παίζω.

«Γύρισε πίσω».

Είναι ένα πολύ κουλό έργο, το έχει γράψει η Χριστίνα. Με τα κορίτσια (Xριστίνα Σαμπανίκου και Bίκυ Αδάμου) δεν γνωριζόμασταν, αλλά κάναμε ένα μήνα πρόβες για κάτι άλλο και ταιριάξαμε πολύ και μου είπαν: «Αν κάνουμε κάτι, θα σε φωνάξουμε». Έτσι και έγινε! Δεν πρέπει να πω πολλά για την ιστορία, είναι ένα κωμικό μελλοντολογικό θρίλερ. Βρισκόμαστε στην Αθήνα έπειτα από πολλά χρόνια και τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά... Ακόμα και σε ένα πολύ απαισιόδοξο περιβάλλον, μέσα από το χιούμορ, διαφαίνονται οι σχέσεις των ανθρώπων...

Όλα τα έργα για την αγάπη και το θάνατο;

Όλα! Και εμείς συνέχεια γι’ αυτό μιλάμε! Θα πεθάνουμε και πρέπει να κάνουμε πράγματα, η ζωή είναι μικρή...

Σίσυ, η μικρή ηρωίδα της «Οικογένειας Μπες-Βγες», που μας γέμισε ενοχές.

Και όμως, η Σίσυ κρύβει ένα αισιόδοξο μήνυμα, γιατί στο τέλος υπάρχει μια αποδοχή αυτού που είσαι, δηλαδή, αν αποδεχτείς ότι έτσι είναι η ζωή, μπορείς να την αντιμετωπίσεις καλύτερα. Δεν λέω να μην είσαι αισιόδοξος, αλλά να ξέρεις πού πατάς και πού βρίσκεσαι. Καταλαβαίνω ότι κάποιος βλέπει στην παράσταση ένα παιδί και νιώθει μια θλίψη και μια αδικία, αλλά υπάρχει και αυτό από πίσω. Επί της ουσίας, η Σίσυ μεγαλώνει μέσα στο έργο και, αν καταφέρεις να το κάνεις αυτό, αποδεχόμενος το ποιος είσαι, μπορείς να βρεις και την ευτυχία.

Ό,τι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό…

Πρέπει να σκοτώσουμε όλα αυτά που μας έχουν πει, που μας έχουν επιβάλει. Και επειδή τα πράγματα είναι άσχημα τι θα κάνουμε; Θα κάτσουμε σπίτι μας; Δεν λέω ότι μου είναι πάντα εύκολο. Προσπαθώ, κάποιες φορές τα πάω καλύτερα, κάποιες δυσκολεύομαι. Το όπλο μου είναι το χαμόγελο. Σε κάθε δυσκολία λέω: «Θανασάκη, ξαναπάρτο! Ξαναπάμε!» Αυτή η δουλειά με βοηθά πολύ». Πώς μπορείς να αντιμετωπίσεις τα πράγματα; Να μείνεις στο σπίτι σου και να κλαις και να χτυπιέσαι; Είναι και αυτό ένα στάδιο βέβαια, αλλά μετά τι; Να μην κάνεις πράγματα επειδή φοβάσαι το θεωρώ μεγάλο λάθος. Κάνεις αυτό που είναι να κάνεις και, αν δεν βγει, δεν βγήκε, δεν πειράζει τόσο.

Η αντιμετώπιση του φόβου είναι ταλέντο;

Να αντιμετωπίζεις αυτά που φοβάσαι είναι νομίζω ταλέντο. Γιατί το να μη φοβάσαι δεν γίνεται, όλοι φοβόμαστε. Και τώρα τα λέμε ωραία, κάνουμε συνέντευξη και σήμερα είμαι καλά...

«Είσαι ένα κτήνος, Βίσκοβιτς».

Μας αρέσει πολύ να συνεργαζόμαστε και με άλλους καλλιτέχνες, όπως σου έλεγα πριν. Οπότε φαντάζεσαι τι έγινε εδώ που συνεργαστήκαμε με άλλη ομάδα και στο πλαίσιο του Bob Festival και πολλοί ηθοποιοί, ήταν καταπληκτικά! Μεγάλη χαρά με αυτή την παράσταση! Ήταν πολύ δύσκολο γιατί πολλαπλασιάζονται όλα βέβαια, ήμασταν έντεκα! Η παράσταση θα έχει κάποιες διορθώσεις σε σχέση με αυτό που παρουσιάσαμε. Εγώ τους αγάπησα πολύ τους Abovo, είναι σαν να μεγάλωσε λίγο η οικογένεια.

Το πιο ωραίο σχόλιο.

«Πάτε όλο και καλύτερα» ή «Εσείς μαζί πρέπει να δουλεύετε, μαζί είστε καλύτεροι».

Όνειρα…φλόγες μακρινές μου.

Πολλά... Να έχουμε ένα δικό μας χώρο για πρόβες, το Μέγαρο 4frontal. Να μη χρειάζεται να κάνουμε άσχετες δουλειές για να ζούμε, γιατί κατά περιόδους κάνουμε όλοι μας και άσχετες δουλειές για να επιβιώσουμε. Θέλω να είμαι όσο πιο ευτυχισμένος γίνεται, να παραμείνω αισιόδοξος και να ερωτεύομαι…

 

φωτογραφίες Χάρης Γερμανίδης

 http://www.harisgermanidis.com

O Θανάσης Ζερίτης αυτή τη σεζόν θα είναι σε πέντε παραστάσεις.

Συγκεκριμένα:

Παίζει στο «Γύρισε πίσω» από 30 Σεπτεμβρίου κάθε Παρασκευή, Σάββατο στο Θέατρο Άβατον μέχρι 29 Οκτωβρίου.

Σκηνοθετεί την «Οικογένεια Μπες-Βγες», κάθε Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή από 11 Νοεμβρίου, Black Box, στο Θέατρο 104.

Σκηνοθετεί και παίζει στο «Είσαι ένα κτήνος, Βίσκοβιτς» από τους Abovo και 4frontal στο Bios στις 14 Νοεμβρίου, κάθε Δευτέρα και Τρίτη μέχρι τις γιορτές, παράσταση που είδαμε για πρώτη φορά στο Bob Festival.

Παίζει στο «Βρες τον Δολοφόνο» κάθε Κυριακή στο El Convento Del Arte.

Τέλος παίζει στη νέα παράσταση των 4frontal «Σοφία Λασκαρίδου-Μια αγάπη μεγάλη» σε σκηνοθεσία Παντελή Δεντάκη, που θα κάνει πρεμιέρα τέλη Γενάρη στο Θέατρο 104.