Από τον Αναστάση Πινακουλάκη

Ο Δημήτρης Τάρλοου καταπιάνεται ξανά με το λογοτεχνικό θησαυρό του Καραγάτση, ανεβάζοντας για πρώτη φορά στο θέατρο τον «Γιούγκερμαν».

Το βιβλίο Γιούγκερμαν πρωτοκυκλοφόρησε το 1938 κι εντάσσεται στην τριλογία «Εγκλιματισμός κάτω από τον Φοίβο». Πραγματεύεται την ιστορία του Βασίλη Κάρλοβιτς Γιούγκερμαν από την άφιξη του στον Πειραιά και την κοινωνική και οικονομική του άνοδο. Πρόκειται για ένα από τα πιο δημοφιλή έργα του Καραγάτση, ενώ έχει μεταφερθεί και δύο φορές ως τώρα στη μικρή οθόνη: από την Έρτ το 1976 και από τον ANT1 το 2007, τον ομώνυμο ρόλο ερμήνευσαν ο Αλέκος Αλεξανδράκης και ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης αντίστοιχα.

Στο Πορεία, τη θεατρική διασκευή του έργου υπογράφει ο ποιητής Στρατής Πασχάλης, ιδιαίτερα γνωστός, τόσο για τις διασκευές του, όσο και για τις μεταφράσεις του. Στον «Γιούγκερμαν» δουλεύει διαφορετικά από ό,τι είχε δουλέψει στη «Μεγάλη Χίμαιρα». Δηλαδή, αν στη Χίμαιρα είχε ως πρότυπο του μελοδράματα, εδώ θυμίζει περισσότερο ψυχολογικά ονειροδράματα του Στρίντμπεργκ. Η κατασκευή του θεατρικού έργου είναι πιο σύνθετη κι απαιτητική, καθώς όχι μόνο έχει δομήσει περισσότερους θεατρικούς χαρακτήρες, αλλά πειραματίζεται στη φόρμα του, φέρνοντας στο φως τα χασίματα των ηρώων, κυρίως από το β’ τόμο του έργου.

Είναι εμφανής μια προτίμηση στις γυναικείες φυσιογνωμίες του έργου, με κεντρικά πρόσωπα την Βούλα, την Ντάινα και τη μητέρα του Γιούγκερμαν. Αρκετοί κριτικοί λογοτεχνίας, έχουν αποτιμήσει το έργο ως μισογυνιστικό, αλλά η δική μου ματιά ως θεατή της παράστασης είναι ότι παρόλο που φαίνεται την ισχύ να την έχουν οι αντρικοί χαρακτήρες, η θεματική του έργου δεν αναλώνεται εκεί. Ο Γιούγκερμαν είναι ένας γυναικάς που παρασύρεται από τα πάθη του, αλλά αν και σημαδεμένος από μια γυναίκα –τη μητέρα του- αφοσιώνει τις σκέψεις και την υπόστασή του στο «ένα και μοναδικό κορίτσι σ’ όλο τον κόσμο», τη Βούλα. Η καταρράκωσή του μετά τον θάνατό της είναι νομίζω μια τρανή απόδειξη πως το έργο δεν είναι μισογυνιστικό ακόμα κι αν εμπεριέχει ορισμένες τέτοιες τάσεις.

Αυτό που έλειψε ωστόσο από την θεατρική μεταφορά του έργου είναι το ξετύλιγμα της πολυμήχανης προσωπικότητας του Γιούγκερμαν. Αυτό που συναρπάζει στο μυθιστόρημα είναι τα σπάνια χαρίσματα του Φιλανδού που ανεβαίνει κοινωνικά και οικονομικά κυριαρχώντας στις καταστάσεις σαν αρπαχτικό. Στο θεατρικό είχαμε δύο τέτοιες σκηνές, αλλά το ενδιαφέρον του έργου τοποθετείται περισσότερο στο ψυχολογικό πεδίο.

Επιπλέον, μεγάλη αρετή του θεατρικού έργου, που μοιράζεται στη διασκευή και στην σκηνοθεσία αυτού, είναι η λαογραφική του σκοπιά. Ο Σ. Πασχάλης κι ο Δ. Τάρλοου κατόρθωσαν ν’ αναδείξουν μιαν ολόκληρη εποχή, να περιγράψουν τα ήθη και τα κακώς κείμενα και ν’ ανοίξουν ένα διάλογο με αυτό που λέγεται μεταπολεμική νεοελληνική –μάλλον ξενομανή- νοοτροπία.

Η παράσταση

Ο Δημήτρης Τάρλοου καταπιάνεται ξανά με το γενεαλογικό δέντρο Καραγάτση, μετά τη «Μεγάλη Χίμαιρα» και το «Ευχαριστημένο». Αυτή την φορά διαφοροποιείται αρκετά στις σκηνικές του επιλογές. Δημιουργεί μαζί με τους συνεργάτες του ένα εξπρεσιονιστικό καμβά όπου οι χαρακτήρες του δράματος περιδιαβαίνουν ελεύθερα και σταδιακά στοιχειώνουν τον κεντρικό ήρωα. Στη εν λόγω δουλειά, είναι διακριτό περισσότερο από κάθε άλλη φορά και το ιδιαίτερο χιούμορ του δημιουργού. Με ιδιαίτερη μαεστρία χειρίζεται τον θάνατο της Βούλας αλλά και τον εγκλεισμό του Καραμάνου σε σωφρονιστικό ίδρυμα. Ιδιαίτερη μνεία θα ήθελα να κάνω στην χορογράφο της παράστασης, Κορίνα Κόκκαλη για την καλοκουρδισμένη και φευγάτη χορογραφία στην τελευταία σκηνή του έργου, που ακολουθεί το «χάσιμο» του Γιούγκερμαν στο παρελθόν του. Είναι σαφής η επίδραση του δεύτερου βιβλίου του έργου, «Τα στερνά του Γιούγκερμαν» στη σύνθεση της διασκευής και συνεπώς της παράστασης.

Την σκηνογραφία της παράστασης υπογράφει η Έλλη Παπαγεωργακοπούλου, γνωστή για τις δουλειές της στο Εθνικό (Γκόλφω, Οπερέττα), ενώ τα κοστούμια ο Άγγελος Μέντης. Εντυπωσιάζουν τα τεχνικά εφέ, όπως οι καταπακτές που ανοίγουν, ο κυλιόμενος διάδρομος, το μπουντουάρ στο κεντρικό σημείο του φόντου. Στα δεξιά, υπάρχει η ζωντανή ορχήστρα, που καλύπτει μουσικές από τον Πειραιά ως την Αυστρία, συντροφεύοντας τους χαρακτήρες του έργου.

Όσον αφορά τον θίασο, έχουμε τον Γιάννη Στάνκογλου να δίνει μια από τις πιο γοητευτικές του ερμηνείες ως Γιούγκερμαν. Μετριάζοντας το ιλαροτραγικό του προφίλ που είχαμε δει στον Καλιγούλα και τον Αγαμέμνονα, δίνει μια γειωμένη ερμηνεία που ενώ εκπέμπει σκηνική σιγουριά, αφήνει να φανούν τα τρωτά σημεία του ήρωα. Φαίνεται πως ο Τάρλοου βρήκε τον ιδανικό του πρωταγωνιστή.

Πλάι του, ξεχωρίζει η Θάλεια Σταματέλου ως Βούλα, για την εύθραυστη γοητεία που δεν παραπέμπει σ’ ενζενί, αλλά σε αυτό ακριβώς που αγάπησε ο Γιούγκερμαν στη Βούλα.

Εξαιρετικός ο Χρήστος Μαλάκης ως Μιχάλης Καραμάνος. Η Ζέτα Μακρυπούλια ερμηνεύει δύο ρόλους στην παράσταση, της Λίλη –μητέρα του Γιούγκερμαν- και της Ντάινα, κοπέλας με την οποία σχετίζεται. Αυτός ο διπλός ρόλος δεν είναι καθόλου τυχαίος, και αναδεικνύει πολλά για το ψυχαναλυτικό προφίλ του ήρωα. Η ηθοποιός ερμηνεύει κάπως βαριά τους δύο χαρακτήρες, φτάνοντας σε μια γκροτέσκα απόδοση της Λίλη, ώστε να μην είναι ξεκάθαρο, αν αποδίδεται σ’ ένα καυστικό χιούμορ του σκηνοθέτη ή σε μια δική της επιλογή.

Δεν μπορούμε ν’ αναφερθούμε σε κάθε ηθοποιό της παράστασης ξεχωριστά, αλλά να πούμε πως η σύνθεση ενός πολυμελούς θιάσου και μάλιστα αρκετά κοντά στην ιδιαίτερη φυσιογνωμία του χαρακτήρα, επιτρέπουν στη δραματουργία να εκφράσει το σύμπαν του έργου. Ξεχωρίζω την Καίτη Μανωλιδάκη για την αυθεντικότητα της, τον Δημήτρη Μπίτο για την στεντόρεια φωνή, τη Λήδα Μανιατάκου που εκτός από την «σουπρέτα» Αντιόπη ερμηνεύει τη μουσική επί σκηνής και τη Δανάη Σαριδάκη που δίνει μια συγκινητική ερμηνεία ως Αλκμήνη.

Χαρακτηριστικό συστατικό της παράστασης είναι η μουσική της Κατερίνας Πολέμη, την οποία και σε αυτή τη δουλειά (όπως και στην Ευρυδίκη του 2012) απολαμβάνουμε ζωντανά επί σκηνής. Η Πολέμη είναι μια ξεχωριστή περίπτωση μουσικοποιού που γυρίζει, μυρίζει και μαζεύει μουσικά είδη και βιώματα, και είναι σε θέση να πατάει πίσω από τους ήρωες και να φωτίζει το background τους.

Με δύο λόγια, ο Δημήτρης Τάρλοου, ταγμένος εδώ και χρόνια στο θέατρο που υποστηρίζει, καταφέρνει να παραδώσει μια ολοκληρωμένη πρόταση πάνω σ’ ένα κλασικό μυθιστόρημα και ταυτόχρονα να πειραματιστεί προς νέες κατευθύνσεις.

Διαβάστε επίσης: 

Είδα Την «Τζασμίν», Σε Σκηνοθεσία Σταμάτη Φασουλή

Γιάννης Στάνκογλου:«Έχουμε Δεχτεί Πράγματα Χωρίς Να Τα Σκεφτόμαστε»

Όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος, λίγες μέρες πριν την Πρωτοχρονιά, έστω κι ασυνείδητα ανακαλούμε στη μνήμη μας γεγονότα από τη χρονιά που πέρασε.

Αν είσαι θεατρικός συντάκτης, οι παραστάσεις γίνονται μέρος των αναμνήσεών σου και κομμάτι της ζωής σου.

Τρεις συντάκτες του texnes-plus: η Γιώτα Δημητριάδη, η Νατάσα Κωνσταντινίδη κι ο Αναστάσης Πινακουλάκης φτιάχνουν το δικό τους προσωπικό top 5, από όλα όσα πρόλαβαν να δουν στην Αθήνα των 1000 plus παραστάσεων.

Παραστάσεις, τις οποίες παρακολουθήσαμε κι άφησαν κάτι πίσω τους. Μιλάμε για τη θεατρική σεζόν 2017-2018, δηλαδή για όλα όσα παρακολουθήσαμε από τον περσινό Σεπτέμβρη μέχρι τον Αύγουστο του 2018.

Οι περισσότερες από αυτές έγιναν κι αγαπημένες του κοινού έχοντας βάλει ήδη πλώρη για 2^η σεζόν!

Το Top 5 της Γιώτας Δημητριάδη

1. 1.Όλα θα πάνε καλά (1) /Το τέλος του Λουδοβίκου

Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση/ σκηνοθεσία: Ζοέλ Πομερά

Θέμα: η Γαλλική Επανάσταση, διάρκεια:270 λεπτά, κατάσταση θεατή: υψηλός πυρετός. Κι, όμως, δεν ήθελα με τίποτα να τελειώσει αυτό το αριστούργημα! Οι ηθοποιοί σάρωσαν με την ενέργειά τους τη σκηνή της Στέγης κι όλο το εικαστικό αποτέλεσμα ήταν μαγευτικό. Ένα μάθημα ιστορίας, σκηνοθεσίας κι υποκριτικής συνόλου.

2.Έμμα

Β’ Σκηνή Θεάτρου Οδού Κεφαλληνίας/σκηνοθεσία Μαρία Πρωτόπαππα

Η ταλαντούχα ηθοποιός, στην έκτη σκηνοθετική της δουλειά, διασκεύασε το βιβλίο της Κολομβιανής ζωγράφου, Έμμα Ρέγιες, «Αναμνήσεις δι' αλληλογραφίας» (εκδ. Ίκαρος, μτφρ. Μαρίας Παλαιολόγου), δημιουργώντας έναν μονόλογο εξαιρετικής ροής με αρετές απεύθυνσης και ζωντανού λόγου, που με καθήλωσαν. Ένα μικρό θεατρικό διαμαντάκι, το οποίο κρατάω στην καρδιά μου.

3.Λάμψη Μιας Ασήμαντης Νύχτας

Θέατρο Επί Κολωνώ/σκηνοθεσία Ελένη Σκότη

Το δεύτερο έργο του Κόνορ Μακφέρσον, που γνωρίσαμε την περσινή χρονιά (μαζί με τον εξαιρετικό «Φάρο» του Κω/νου Μαρκουλάκη). Μπορώ να πω, όμως, ότι το «The NightAlive» (2013), που σκηνοθέτησε η Ελένη Σκότη, μου άρεσε περισσότερο ως κείμενο. Παράλληλα, η ερμηνεία του Γιώργου Τριανταφυλλίδη είναι καταπληκτική. Προβλέπω αυτήν τη φορά να κερδίζει επάξια και το βραβείο Δημήτρης Χόρν. Εντυπωσιακές και καλοδουλεμένες κι οι υπόλοιπες ερμηνείες. Αξίζει, δείτε το!

4.Μετά την πρόβα – Περσόνα

Διασκευές έργων του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν στα πλαίσια του Φεστιβάλ Αθηνών στο Μέγαρο Μουσικής/ σκηνοθεσία Ίβο βαν Χόβε

Ο διεθνώς καταξιωμένος Βέλγος σκηνοθέτης, παρουσίασε μια υπέροχη παράσταση τον Ιούνιο στο Μέγαρο Μουσικής, ειδικά το δεύτερο μέρος το βρήκα μαγικό! Εδώ να σημειώσω ότι για μένα μια πολύ καλή παράσταση της περσινής χρονιάς ήταν και το «Μετά την πρόβα» που σκηνοθέτησε ο Περικλής Μουστάκης στο θέατρο οδού Κυκλάδων-Λευτέρης Βογιατζής.

5.Αρίστος

Θέατρο Νέου Κόσμου/σκηνοθεσία: Γιώργος Παπαγεωργίου

Το βιβλίο του Θωμά Καρβούνη για τον άνθρωπο, ο οποίος κατηγορήθηκε ως «Δράκος του Σέιχ Σου», τον Αριστείδη Παγκρατίδη ευτύχισε στα χέρια του Γιώργου Παπαγεωργίου. Μια παράσταση που μας υπενθυμίζει ότι καλό θέατρο, χωρίς σπουδαίες ερμηνείες δεν υπάρχει. Γιώργος Χριστοδούλου, Μιχάλης Οικονόμου κι Ελένη Ουζουνίδου επικοινωνούν μοναδικά στη σκηνή, παράλληλα μας χάρισαν και προσωπικά ρεσιτάλ!

Το Top 5 της Νατάσας Κωνσταντινίδη

1.Η Αγριόπαπια

Θέατρο Πορεία/σκηνοθεσία Δημήτρης Τάρλοου

Μια παράσταση που είδα και ξαναείδα και θεωρώ υπέροχη, είναι «Η Αγριόπαπια» του Χένρικ Ίψεν στο Θέατρο Πορεία σε σκηνοθεσία Δημήτρη Τάρλοου. Με μοναδικές ερμηνείες, ενδεικτικά αναφέρω τον Γιάννη Κότσιφα, την Λένα Δροσάκη, την Σίσσυ Τουμάση σε ένα θαυμάσιο έργο του Νορβηγού δραματουργού.

2.Οι γυναίκες του Παπαδιαμάντη

Θέατρο Χώρα/σκηνοθεσία Πέτρος Ζούλιας

Μια παράσταση πραγματικός σκηνοθετικός κι ερμηνευτικός άθλος. Εξαιρετική σύνθεση και σύνδεση των διηγημάτων του Παπαδιαμάντη από τον Πέτρο Ζούλια και μια Μεντή που σαρώνει

3.Ο Φάρος

Θέατρο Αθηνών/σκηνοθεσία Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης

Απλά και μόνο για τις απίστευτες ερμηνείες των ηθοποιών και το σκηνικό της παρακμής. Αν και το περιεχόμενο του έργου του Κόνορ Μακ Φέρσον είναι ξένο προς την ελληνική πραγματικότητα, οι πρωταγωνιστές με τις ερμηνείες τους μας συνεπαίρνουν. Καταπληκτικοί, Χειλάκης, Παπασπηλιόπουλος, Μαρκουλάκης και Αλειφερόπουλος.

4.7 χρόνια

Θέατρο Αποθήκη/σκηνοθεσία Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλου

Καλοστημένη, με δουλεμένη σκηνοθεσία του Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλου, δυνατές ερμηνείες, καινοτόμα σκηνική διάταξη, δημιούργησε σασπένς και σε κρατούσε σε εγρήγορση από το πρώτο ως το τελευταίο λεπτό.

5.Με δύναμη από την Κηφισιά

Θέατρο του Νέου Κόσμου/σκηνοθεσία Δημήτρης Καραντζας

Ελληνικό έργο σημαντικών συγγραφέων, ερμηνείες που χαράσσονται στη μνήμη. Λυδία Φωτοπούλου και Γαλήνη Χατζηπασχάλη ακαταμάχητες, σε σκηνοθεσία του εξαιρετικού Δημήτρη Καραντζά, με μοναδική σκηνική χημεία.

To Top5 του Αναστάση Πινακουλάκη

1.Αρίστος

Θέατρο του Νέου Κόσμου/ Σκηνοθεσία: Γιώργος Παπαγεωργίου

Αρίστος ή Αριστείδης Παγκρατίδης ή Δράκος του Σέιχ Σου. Ο Γιώργος Παπαγεωργίου σκηνοθέτησε το έργο του Θωμά Κοροβίνη φέρνοντας στην επιφάνεια άγνωστες πτυχές του λαϊκού θρύλου. Οι ηθοποιοί Μ. Οικονόμου, Λ. Ουζουνίδου και Γ. Χριστοδούλου κέντησαν τις αφηγήσεις τους δίνοντας μια homemade παράσταση-διαμάντι.

2.7 Χρόνια

Θέατρο Αποθήκη/ Σκηνοθεσία: Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος

Η παράσταση 7 Χρόνια μεταμόρφωσε το Θέατρο Αποθήκη, βάζοντας τον θεατή στα γραφεία μιας οικονομικής εταιρείας. Η παράσταση ευτύχησε μ' έναν all-star θίασο: Ασπιώτης, Αϊδίνη, Αυγουστίδης, Λογοθέτης, Χριστοδούλου.

3.Ηλέκτρα

Εθνικό Θέατρο/ Σκηνοθεσία: Θάνος Παπακωνσταντίνου

Η παράσταση αρχαίου δράματος που ξεχώρισα το φετινό καλοκαίρι. Η γεμάτη συμβολισμούς παράσταση διακρίθηκε για την καθαρή της αισθητική ματιά, τον εξαιρετικό ηχητικό σχεδιασμό και τη συγκλονιστική ερμηνεία της Αλεξίας Κατσίκη.

4.Rottendam

Beton 7/ Σκηνοθεσία: Μάριος Παναγιώτου

Το έργο του Μπριταίν παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Το ευαίσθητο θέμα ενός ατόμου με δυσφορία φύλου, που επαναπροσδιορίζει την ταυτότητά του προσεγγίστηκε μ' έναν πολύ ιδιαίτερο γλυκόπικρο τρόπο.

5.Τίμων Αθηναίος

Εθνικό Θέατρο/ Σκηνοθεσία Στάθης Λιβαθινός

Η παράσταση έκανε την πρώτη της εμφάνιση τον περασμένο Ιούνιο. Ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Εθνικού έστησε μια παράσταση συνόλου αναδεικνύοντας την τραγικότητα του έργου αλλά και τη διαχρονική του ισχύ.

Η Μαριλίτα Λαμπροπούλου χτυπάει σε διπλό θεατρικό ταμπλό αυτήν τη σεζόν, καθώς σκηνοθετεί το «Ένα φεγγάρι για τους καταραμένους» στο θέατρο Πορεία, μπαίνοντας έτσι για τα καλά στον χώρο της σκηνοθεσίας, μετρώντας, ουσιαστικά, την έκτη της παράσταση, και πρωταγωνιστεί στο έργο του Torben Betts, «Οι Άτρωτοι», το οποίο κάνει πρεμιέρα για πρώτη φορά στη χώρα μας, στις 7 Δεκεμβρίου, στο Αγγέλων Βήμα.

Στο φιλόξενο φουαγιέ του νεοκλασικού της οδού Σατωβριάνδου, σ’ ένα κτίριο βγαλμένο από άλλη εποχή, το οποίο αντιστέκεται στην ασχήμια της περιοχής, συναντηθήκαμε λίγο μετά την πρόβα των «Άτρωτων».

Την πιο κρύα μέρα του Νοεμβρίου, το χαμόγελό της, η χαλαρή της διάθεση κι η επικοινωνιακή της ικανότητα, ζεσταίνουν την ατμόσφαιρα και την κουβέντα μας.

Αντίθετα με τον τίτλο του έργου, η ίδια δηλώνει πώς αισθάνεται «ευάλωτη» στην εποχή, που ζούμε. Αναπολεί τα δημιουργικά χρόνια του Αμόρε, έχοντας την αίσθηση ότι μπορεί να αναπολεί και τις εποχές της πρώτης της νιότης. Μας περιγράφει την ιδανική, για εκείνη, θεατρική κολεκτίβα. Εξηγεί, αν την ενοχλεί, που κάποιοι την θυμούνται ως Λίζα από τη σειρά του Mega κι ονειρεύεται ό,τι κάθε μαμά για τις κόρες της.

Το έργο του Torben Betts «Οι Άτρωτοι» ανεβαίνει, για πρώτη φορά, στην Ελλάδα. Θα θέλατε να μας το συστήσετε με λίγα λόγια, πριν το παρακολουθήσουμε στη σκηνή;

Είναι ένα έργο με τέσσερα πρόσωπα και γράφτηκε μ’ αφορμή την οικονομική κρίση, την οποία βίωσαν κι άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Στο συγκεκριμένο έργο, την εξετάζουμε σ’ έναν παραλληλισμό με τις οικογενειακές κρίσεις στη ζωή δύο ζευγαριών. Το δραματικό ενδιαφέρον είναι μια τραμπάλα του έργου, μεταξύ του σατιρικού και του δραματικού. Θα μπορούσαμε να το χαρακτηρίσουμε κι ως δραματική κομεντί. Ξεκινάει σαν κωμωδία και καταλήγει μ’ έναν πικρό τρόπο. Υπάρχουν δύο ζευγάρια, διαφορετικής κοινωνικής τάξης και διαφορετικού μορφωτικού επιπέδου, που έχουν έρθει όμως κοντά λόγω γεωγραφικής γειτνίασης.

Πιο συγκεκριμένα το ζευγάρι Όλιβερ - Έμιλυ μετακόμισε από το Λονδίνο σε μια λαϊκή γειτονιά, μιας επαρχιακής πόλης της Αγγλίας. Ο Όλιβερ είναι γόνος πλούσιας οικογένειας κι η Έμιλυ πετυχημένη εικαστικός. Εκεί γνωρίζουν τους γείτονές τους, οι οποίοι είναι σε μια άλλη τελείως λογική, διαφορετική νοοτροπία, χωρίς μόρφωση. Ο άνδρας βλέπει συνέχεια ποδόσφαιρο και φανατίζεται. Η συνάντησή τους θα φέρει πολλές τριβές και θα αποκαλύψει κρυμμένα μυστικά. Γιατί και τα δύο ζευγάρια, έχουν πολλά προβλήματα κι η συνάντησή τους θα λειτουργήσεικαταλυτικάφέρνοντας στην επιφάνεια γεγονότα, που θα τους κάνουν να συνειδητοποιήσουν πράγματα για τους εαυτούς τους.

Τι σημαίνει για εσάς «Άτρωτος»;

Πρόκειται, ουσιαστικά για έναν σαρκαστικό τίτλο, ο οποίος έχει πολυεπίπεδες αναφορές στο έργο. Το αγγλικό «Invincible» σημαίνει ανίκητοι- άτρωτοι. Επομένως είναι και μια αναφορά στις ομάδες και στην πολεμική μηχανή, γιατί ο ένας από τα δύο ζευγάρια, ο Άλαν, έχει στείλει τον γιο του να γίνει φαντάρος σε πολέμους του ΝΑΤΟ. Επιπλέον, ο ίδιος δούλευε σ’ ένα αεροπλανοφόρο που είχε αυτό το όνομα. Ταυτόχρονα, όμως, είναι και μια αναφορά στις ζωές αυτών των ανθρώπων, οι οποίοι προσπαθούν να βγουν άτρωτοι, μέσα από δύσκολες συνθήκες, όπως είναι η απώλεια του παιδιού τους ή η οικονομική τους κατάρρευση. Τέλος έχει μια αναφορά, στο ίδιο το σύστημα, στο οποίο ζούμε που μοιάζει άτρωτο και φαίνεται αυτός να είναι ο νικητής τελικά.

Εσείς, ως καλλιτέχνης, στην Ελλάδα του σήμερα, πόσο «Άτρωτη» αισθάνεστε;

Πολύ! Τι να σου πω! (γέλια)

Κάνετε όμως, πολλά πράγματα, παίζετε, σκηνοθετείτε, διδάσκετε υποκριτική, μεταφράζετε έργα…

Ναι, κάνω πολλά και στο δικό μου το μυαλό, φαντάζουν ακόμα περισσότερα και λόγω των οικογενειακών υποχρεώσεων. Θέλει προσωπική θυσία και μόχθο για αποτελέσματα, τα οποία είναι δύσκολο να ευοδωθούν με τον τρόπο, που θα ήθελε κανείς. Δεν μιλάμε μόνο για τις οικονομικές απολαβές, αλλά και για τον τρόπο που θα ήθελες να λειτουργήσουν τα πράγματα. Υπάρχει στενότητα χώρων και πόρων. Είναι σαν να προσπαθούμε όλοι να συνυπάρξουμε σε μια στενή βάρκα κι αυτό δημιουργεί μεγάλη αγωνία αλλά και χαρά γιατί είναι κανείς δημιουργικός. Είμαστε ευάλωτοι, πάντως, όχι άτρωτοι.

Η Έμιλυ, στο έργο, ονειρεύεται να φτιάξει μια καλλιτεχνική κολεκτίβα. Εσείς αν είχατε αυτήν τη δυνατότητα ποιους θα επιλέγατε;

Αυτό είναι πολύ μακριά από την εποχή μας, γιατί σήμερα, όπως λέει κι η Έμιλυ στο έργο, «η εποχή μας ευνοεί τα μικρά μοναχικά ζευγαράκια κι όχι τις ομάδες». Προσπαθούμε να λειτουργήσουμε μ’ ανθρώπους, με τους οποίους έχουμε κοινή γλώσσα, αλλά αυτή είναι δύσκολο να δημιουργηθεί, όταν σκορπιζόμαστε ανάμεσα σε 1000 πράγματα. Αν δημιουργούσα, όμως, μια θεατρική κολεκτίβα, θα ήθελα να την κάνω μ’ ανθρώπους, με τους οποίος μπορώ να συνυπάρχω και να υπάρχει αλληλοσεβασμός και πίστη σ’ ένα κοινό όραμα.

Παράλληλα, υπογράφετε και την έκτη σκηνοθετική σας δουλειά στο θέατρο Πορεία και στο έργο «Ένα φεγγάρι για τους καταραμένους» του Ευγένιου Ο’ Νηλ. Είναι η δεύτερη φορά που σκηνοθετείτε τον σύζυγό σας. Πώς είναι αυτή η συνεργασία;

Είναι πολύ ωραία! Με τον Γιάννη (Νταλιάνη) λειτουργούμε πολύ στο ίδιο επίπεδο κι αυτό νομίζω ότι είναι και για τους δύο αμοιβαία ωφέλιμο.

Οι πρόβες σταματάνε στο θέατρο ή σας ακολουθούν και στο σπίτι;

Αυτό είναι το παράπονό του! Έχει τύχει να είμαι εγώ η σκηνοθέτις σ’ αυτή τη δουλειά και συνήθως ο σκηνοθέτης έχει τέτοιες αγωνίες και πηγαίνει και τριβελίζει τον άλλον. Προσπαθώ να το τηρήσω σε κάποιο βαθμό, δηλαδή η πρόβα είναι πρόβα κι αν χρειαστεί να υπάρξει κάποια συζήτηση μετά, κλείνουμε ραντεβού για να την κάνουμε.

Τι σας γοήτευσε στο κείμενο του Ο’ Νηλ, ώστε να το επιλέξετε;

Μου αρέσει ο τρόπος που μιλάει για τους ανθρώπους, οι οποίοι δεν κατάφεραν να ταιριάξουν τις ζωές τους. Κι η αγωνία του για το εγγενές σφάλμα, το οποίο υπάρχει στην κοινωνία των ανθρώπων και στη μοίρα τους. Κι όλα αυτά, χωρίς να χάνει το χιούμορ του. Ποτέ δεν μπορώ να καταπιαστώ με έργο που του λείπει το χιούμορ.

Πώς βλέπετε το μέλλον σας στη σκηνοθεσία; Έχετε κι άλλα έργα στο μυαλό σας ή προτιμάτε να παίζετε;

Μου αρέσουν και τα δύο. Γι’ αυτό έχω μοιράσει κάπως τη ζωή μου σε περιόδους κατά τις οποίες άλλοτε σκηνοθετώ κι άλλοτε παίζω.

Μια από τις πρώτες σας σκηνοθεσίες ήταν στο θέατρο Αμόρε, το οποίο δεν υπάρχει πια. Σας λείπει εκείνη η εποχή ή δεν αναπολείτε το παρελθόν;

Όταν αναπολείς εποχές της πρώτης σου νιότης, δεν ξέρεις αν τις αναπολείς, γιατί ήταν η πρώτη σου νιότη ή επειδή η εποχή ήταν, όντως, καλύτερη. Η αίσθηση που έχω είναι πως ενώ υπήρχαν και τότε προβλήματα, υπήρχαν όμως κι οι δυνατότητες εξέλιξης κάποιων ομάδων. Δεν βρίσκονταν όλοι σ’ ένα κυνήγι επιβίωσης, όχι μόνο υλικής αλλά και καλλιτεχνικής. Υπήρχε μια αίσθηση, ότι μπορούσες να μπεις σ’ ένα χώρο να επικοινωνήσεις και να συνυπάρξεις με κάποια σχετική ασφάλεια.

Αισθάνεστε πώς είστε μια «γυναίκα καριέρας»;

Ομολογώ, ότι αυτή η φράση δεν με χαρακτηρίζει. Η δουλειά κι η εξέλιξη μέσω αυτής με ενδιαφέρει και χωρίς αυτό νιώθω μισή και κουλή και κουτσή. Χωρίς, όμως, η δουλειά να αποκλείει άλλα πράγματα.

Μου δίνετε την αίσθηση πως είστε ιδιαίτερα ισορροπημένη κι ήρεμη. Ισχύει;

Αυτό μου το λένε πάρα πολλοί άνθρωποι και, πραγματικά, δεν μπορώ να το καταλάβω! Είναι ένα μυστήριο για μένα. Εκπλήσσομαι για πολλοστή φορά! Δεν είμαι πάντα ήρεμη. Ελάτε στην παράσταση και θα το καταλάβετε. (γέλια)

Σας δυσαρεστεί, που ενώ μιλάμε για τόσο πράγματα, στα οποία δραστηριοποιείστε στο θέατρο αλλά και στον κινηματογράφο, μια μεγάλη μερίδα του κοινού σας θυμάται ως «Λίζα» από τη σειρά του Mega, αν και έχουν περάσει τόσα χρόνια.

Δεν μ’ ενοχλεί. Έτσι κι αλλιώς οι περισσότεροι άνθρωποι δεν βλέπουν θέατρο. Ελπίζω ότι κάποιοι άλλοι με θυμόνται και για άλλα πράγματα.

Πώς ήταν εκείνη η εποχή για εσάς; Πώς βιώσατε την απότομη αναγνωρισιμότητα;

Ναι, ήταν δύσκολη εποχή. Γενικώς, η έκθεση στα Μέσα δεν μου αρέσει να γίνεται μ’ αυτόν τον τρόπο. Μερικές φορές, όμως, το παίρνω και με πιο χαλαρή διάθεση: ότι εντάξει δεν έγινε και τίποτα τρομερό. Ήταν, όμως, κάτι που δεν με έβρισκε εναρμονισμένη.

Σας βοήθησε αυτή η αναγνωρισιμότητα στο θέατρο;

Στο θέατρο λειτουργώ, τελείως, διαφορετικά κι ουσιαστικά σ’ άλλη περιοχή, καθόλου αντίστοιχη με το τηλεοπτικό κομμάτι. Με ενδιαφέρει περισσότερο το θέατρο, το πιο πειραματικό και το θέατρο ρεπερτορίου. Έτσι για μένα είναι δύο διαφορετικά πράγματα τελείως διακριτά μεταξύ τους. Η τηλεόραση είναι ένας χώρος διασκέδασης, το θέατρο είναι ένα χώρος τέχνης. Όχι ότι δεν έχει κάποια ψήγματα τέχνης κι η τηλεόραση. Αυτό δεν σημαίνει ότι μπορείς εύκολα να παίξεις στην τηλεόραση είναι, όμως, τελείως διαφορετική συνθήκη.

Ως μαμά, τι ονειρεύεστε για τις κόρες σας;

Ό,τι ονειρεύονται όλες οι μαμάδες. Να κάνουν αυτό που θα τους δώσει χαρά κι ευτυχία, να είναι υγιείς, δυνατές, να έχουν σωστή καλλιέργεια.

Καλλιτεχνική φλέβα βλέπετε να έχουν κληρονομήσει από τους γονείς τους;

Ναι, έχουν αλλά δεν ξέρω αν είναι το κυρίαρχο στοιχείο τους.

Κεντρική φωτογραφία Elpida Topaloglou, φωτογραφίες παράστασης Ilias Dimakouleas

Η Μαριλίτα Λαμπροπούλου πρωταγωνιστεί στους «Άτρωτους» στο Αγγέλων Βήμα,μαζί με τον Μιχάλη Μαρκάτη, την Ειρήνη Μπαλτά και τον Γιάννη Μπουραζάνα. Τη σκηνοθεσία της παράστασης υπογράφει ο Σταύρος Στάγκος. Πρεμιέρα 7/12

Παράλληλα, σκηνοθετεί την παράσταση «Ένα φεγγάρι για τους καταραμένους» στο θέατρο Πορεία, την οποία μπορείτε να απολαύσετε για τις 8 ακόμη παραστάσεις (3, 4, 10, 11, 17, 18 26/12 & 6/1) πρωταγωνιστούν η Ιωάννα Παππά, ο Γιάννης Νταλιάνης, ο Γιώργος Τριανταφυλλίδης, ο Ιωάννης Κοτίδης και ο Ντίνος Γκελαμέρης.

«Το Ευχαριστημένο», το μυθιστόρημα της Μαρίνας Καραγάτση που απέσπασε το Βραβείο του περιοδικού «Διαβάζω» παρουσιάζεται στο Θέατρο Πορεία προσελκύοντας το ενδιαφέρον του κοινού.

Στο πλαίσιο αυτό, το Θέατρο Πορεία διοργανώνει στις 22 Μαρτίου, συζήτηση, μετά το πέρας της παράστασης, με τίτλο «Παιδικό βίωμα και καλλιτεχνική δημιουργία».

Στη συζήτηση θα πάρουν μέρος ο ψυχαναλυτής Γεράσιμος Στεφανάτος, ο ιστορικός Λεωνίδας Εμπειρίκος, η συγγραφέας Μαρίνα Καραγάτση και ο Καλλιτεχνικός Διευθυντής του Πορεία και σκηνοθέτης Δημήτρης Τάρλοου. Επίσης στη συζήτηση θα συμμετάσχουν οι ηθοποιοί της παράστασης .

«Ψεύτρα ζωή…»

Η διασκευή του έργου, που μετατρέπει τους απολογητικούς, απολογιστικούς και συγχωρητικούς μονολόγους σε πλήρες θεατρικό έργο και που υπογράφει η Έρι Κύργια, μας μεταφέρει στο σπίτι της οικογένειας του συγγραφέα Μ. Καραγάτση. Μέσα σε τρεις ημέρες αγρύπνιας του λογοτέχνη και μέσα από το βλέμμα της μικρής Μαρίνας, αποκαλύπτονται όλα όσα στοίχειωσαν και πλήγωσαν μία από τις πιο γνωστές οικογένειες της Ελλάδας – ή απλώς μία οικογένεια. Και αν οι σκοτεινές στιγμές υπερέχουν των φωτεινών, η συμφιλίωση με το παρελθόν αποδεικνύεται ο μόνος δρόμος.

Συντελεστές:

Διασκευή: Έρι Κύργια

Σκηνοθεσία: Δημήτρης Τάρλοου

Σκηνικά – Κοστούμια: Ελένη Μανωλοπούλου

Μουσική: Nalyssa Green

Φωτισμοί: Αλέκος Αναστασίου

Σχεδιασμός μακιγιάζ: Εύη Ζαφειροπούλου

Σχεδιασμός κομμώσεων: Χρόνης Τζήμος

Βίντεο: Βάσια Αναγνωστοπούλου

Βοηθοί σκηνοθέτη: Δήμητρα Κουτσοκώστα, Θωμαΐς Γκερλεκτσή

Βοηθός σκηνογράφου – ενδυματολόγου: Αλέξανδρος Γαρνάβος

Εκγύμναση ηθοποιών: Χριστιάνα Κοσιάρη

Διανομή:

Λασκαρώ: Καίτη Μανωλιδάκη

Μαρίνα: Σίσσυ Τουμάση

Μίνα: Σμαράγδα Σμυρναίου

Νίκη: Ειρήνη Δράκου

Καραγάτσης: Χρήστος Μαλάκης

Ημέρες & ώρες παραστάσεων:

Από 22/2/2018 έως 3/6/2018: Πέμπτη στις 20:30, Σάββατο στις 18:00 και Κυριακή στις 17:00

Τιμές Εισιτηρίων: κανονικό 16 ευρώ, senior (άνω των 65): 14 ευρώ, φοιτητικό, νεανικό (κάτω των 22), ανέργων: 12 ευρώ.

Διάρκεια: 90 λεπτά, χωρίς διάλειμμα

«Ψεύτρα ζωή…»

«Το Ευχαριστημένο», το μυθιστόρημα της Μαρίνας Καραγάτση που απέσπασε το Βραβείο του περιοδικού «Διαβάζω» το 2009, θα παρουσιαστεί στο Θέατρο ΠΟΡΕΙΑ, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Τάρλοου. Η διασκευή, που μετατρέπει τους απολογητικούς, απολογιστικούς και συγχωρητικούς μονολόγους σε πλήρες θεατρικό έργο και που υπογράφει η Έρι Κύργια, μας μεταφέρει στο σπίτι της οικογένειας του συγγραφέα Μ. Καραγάτση. Μέσα σε τρεις ημέρες αγρύπνιας του λογοτέχνη και μέσα από το βλέμμα της μικρής Μαρίνας, αποκαλύπτονται όλα όσα στοίχειωσαν και πλήγωσαν μία από τις πιο γνωστές οικογένειες της Ελλάδας – ή απλώς μία οικογένεια. Και αν οι σκοτεινές στιγμές υπερέχουν των φωτεινών, η συμφιλίωση με το παρελθόν αποδεικνύεται ο μόνος δρόμος.

Πρώτη παράσταση: Πέμπτη 22 Φεβρουαρίου 2018, θέατρο Πορεία 

Συντελεστές:

Διασκευή: Έρι Κύργια

Σκηνοθεσία: Δημήτρης Τάρλοου

Σκηνικά – Κοστούμια: Ελένη Μανωλοπούλου

Μουσική: Nalyssa Green

Φωτισμοί: Αλέκος Αναστασίου

Σχεδιασμός μακιγιάζ: Εύη Ζαφειροπούλου

Σχεδιασμός κομμώσεων: Χρόνης Τζήμος

Βίντεο: Βάσια Αναγνωστοπούλου

Βοηθοί σκηνοθέτη: Δήμητρα Κουτσοκώστα, Θωμαΐς Γκερλεκτσή

Βοηθός σκηνογράφου – ενδυματολόγου: Αλέξανδρος Γαρνάβος

Εκγύμναση ηθοποιών: Χριστιάνα Κοσιάρη

Διανομή:

Λασκαρώ: Καίτη Μανωλιδάκη

Μαρίνα: Σίσσυ Τουμάση

Μίνα: Σμαράγδα Σμυρναίου

Νίκη: Ειρήνη Δράκου

Καραγάτσης: Χρήστος Μαλάκης

Ημέρες & ώρες παραστάσεων:

Από 22/2/2018 έως 3/6/2018: Πέμπτη στις 20:30, Σάββατο στις 18:00 και Κυριακή στις 17:00

Τιμές Εισιτηρίων: κανονικό 16 ευρώ, senior (άνω των 65): 14 ευρώ, φοιτητικό, νεανικό (κάτω των 22), ανέργων: 12 ευρώ.

Εισιτήρια θα διατίθενται με προσφορά προπώλησης από 15 Σεπτεμβρίου: Εισιτήρια Α/Β ζώνης 12€ (αρχική τιμή 16€ και 14€ αντίστοιχα) μέχρι την ημέρα της πρεμιέρας στις  22/02.

Διάρκεια: 90 λεπτά, χωρίς διάλειμμα

ΘΕΑΤΡΟ ΠΟΡΕΙΑ

www.poreiatheatre.com

Τρικόρφων 3-5 & 3ης Σεπτεμβρίου 69

Πλατεία Βικτωρίας

 http://www.facebook.com/poreiatheatre

 http://twitter.com/poreiatheatre

ΤΗΛΕΦΩΝΑ ΤΑΜΕΙΟΥ

210 8210991, 210 8210082

ΠΡΟΠΩΛΗΣΗ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ

www.poreiatheatre.com, www.viva.gr, 11876, Αθηνόραμα.gr, Sevenspots, Reload, MediaMarkt, βιβλιοπωλεία Ευριπίδης, mymarket, Τεχνόπολη Δήμου Αθηναίων, Vivakiosk Σύνταγμα

«Αν έχεις εσύ δίκιο κι εγώ άδικο, τότε δεν αξίζει να τη ζει κανείς αυτή τη ζωή.»

Ο Γκρέγκερς επιστρέφει στην πατρίδα του μετά από χρόνια απουσίας, έχοντας αναπτύξει τη φιλοσοφία του για τη ζωή, που συνοψίζεται στον αγώνα για επίτευξη της αλήθειας με κάθε θυσία. Επιστρέφοντας ξανασυναντά τον παιδικό του φίλο Γιάλμαρ Έκνταλ, ο οποίος ζει σε μία πλάνη ως προς την οικογενειακή του γαλήνη, τη συζυγική του ευτυχία και το μέγεθος της προσωπικότητάς του. Ο Γκρέγκερς βρίσκει ευεπίφορο πεδίο άσκησης της φιλοσοφίας του και οδηγεί την οικογένεια Έκνταλ στην καταστροφή της ψευδαίσθησής της.

Η αλήθεια πρέπει να αποκαλύπτεται, όποιο κι αν είναι το κόστος, διότι μόνο τότε κανείς μπορεί να γίνει κοινωνός της ιδεώδους ζωής, υποστηρίζει ο Γκρέγκερς κατά την αντιπαράθεσή του με τον Ρέλινγκ πάνω στη μοίρα του Γιάλμαρ. Το ζωτικό ψεύδος είναι η θεραπεία διά πάσαν νόσον, αντιτείνει ο πνευματικός του αντίπαλος. Ο Ερρίκος Ίψεν, ένας από τους μεγαλύτερους στοχαστές του παγκόσμιου θεάτρου, επιχειρεί να πάρει θέση στο αιώνιο αυτό ερώτημα με την Αγριόπαπια, μια ποιητική και γεμάτη συμβολισμούς ιλαρατραγωδία, στην οποία κανένα από τα ενδιαφερόμενα πρόσωπα δεν κατορθώνει να γίνει ρομαντικός ήρωας. Εάν πιστέψουμε τον συγγραφέα, πρόκειται για ένα έργο που περιορίζεται σ’ έναν κλειστό οικογενειακό κύκλο, και δεν έχει προεκτάσεις πολιτικές ή κοινωνικές. Κι όμως, με το έργο του παρουσιάζει και μία ακόμη πικρή εικόνα του ανθρώπου: η μεσαία τάξη δεν διαθέτει καμία δύναμη και καμία αυτοπεποίθηση κι εξαρτάται πλήρως από την ανώτερη: ό,τι κατέχει ο Γιάλμαρ, το έχει χάρη στον Βέρλε, και η μόνη του πιθανότητα για αλλαγή είναι η διαφώτισή του από τον Γκρέγκερς· από εκείνον που θέλει να «σώσει» με κάθε κόστος την αγριόπαπια από τον βυθό και που οδηγεί τελικά την οικογένεια του Γιάλμαρ στην συντριβή.

Ο σκηνοθέτης της παράστασης, Δημήτρης Τάρλοου, σημειώνει: «Σε μια χώρα όπου η συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας τρέφεται από τα ζωτικά της ψεύδη, ιδεολογικά και ιστορικά, σε μια χώρα που κανείς δεν θέλει να κοιτάζει τον εαυτό του στον καθρέφτη, σ’ έναν τόπο που έχει εξορίσει ό,τι αληθινό και ουσιώδες, που έχει μετατρέψει τη φύση σε τσιμέντο, εκεί μας μεταφέρει η Αγριόπαπια. Στην πατρίδα των παθιασμένων αγωνιστών με τις φουσκωμένες τσέπες, εκείνων που εξαιτίας των δικών τους τραυμάτων, συμπλεγμάτων και ανεπαρκειών δεν διστάζουν να καταστρέψουν τα πάντα γύρω τους, σ’ έναν τόπο αυταπάτης, ντρόγκας και ακραίου συμφέροντος. Σε μια χώρα με θύματα παιδιά και εφήβους που σαν τις κυνηγημένες από τις άθλιες καραμπίνες αγριόπαπιες, χώνουν το κεφάλι μέσα στην λάσπη του βυθού και μένουν για πάντα εκεί. Ακίνητα και σιωπηλά.»

Πρώτη παράσταση: Τετάρτη 22 Νοεμβρίου 2017, θέατρο Πορεία

Συντελεστές:

Μετάφραση - Δραματουργία - Σκηνοθεσία: Δημήτρης Τάρλοου Συνεργάτις Δραματουργός: Έρι Κύργια

Σκηνικά - Κοστούμια: Ελένη Μανωλοπούλου

Μουσική: Nalyssa Green

Φωτισμοί: Αλέκος Αναστασίου

Σκηνοθεσία κινηματογραφικού μέρους: Χρήστος Δήμας

Κινησιολογία: Κορίνα Κόκκαλη

Βοηθοί Σκηνοθέτη: Δήμητρα Κουτσοκώστα, Ελένη Μιχαηλίδου, Μάγδα Καυκούλα

Βοηθός σκηνογράφου- ενδυματολόγου: Αλέξανδρος Γαρνάβος

Εκγύμναση Ηθοποιών: Χριστιάνα Κοσιάρη

Φωτογραφίες - trailer παράστασης: Βάσια Αναγνωστοπούλου

Διανομή:

Βέρλε: Θέμης Πάνου

Γκρέγκερς Βέρλε: Γιάννος Περλέγκας

Γερο-Έκνταλ: Γιώργος Μπινιάρης

Γιάλμαρ Έκνταλ: Γιάννης Κότσιφας

Γκίνα Έκνταλ: Λένα Δροσάκη

Χέντβικ: Σίσσυ Τουμάση

Κυρία Σέρμπι: Άννα Μάσχα

Ρέλινγκ: Αντίνοος Αλμπάνης

Μόλβικ: Γιάννης Καπελέρης

Πέτερσεν: Αλκιβιάδης Μαγγόνας

Γιένσεν: Στέργιος Κοντακιώτης

Ένας παχουλός κύριος: Νίκος Πυροκάκος

Ένας φαλακρός κύριος: Ανδρέας Νάτσιος

Ένας μύωπας: Γιάννης Γούνας

Ημέρες & ώρες παραστάσεων:

Από 22/11/2017 έως 14/1/2018: Τετάρτη & Κυριακή 19:00, Πέμπτη, Παρασκευή και Σάββατο 20:30

Από 16/1/2018 έως 17/2/2018: Τετάρτη 19:00, Πέμπτη & Παρασκευή 20:30, Σάββατο 21:00, Κυριακή 20:00

Από 23/2/2018 έως 3/6/2018: Τετάρτη 19:00, Παρασκευή 20:30, Σάββατο 21:00, Κυριακή 20:00

Τιμές Εισιτηρίων: Τετάρτη γενική είσοδος (λαϊκή) 15 ευρώ, Παρασκευή έως Κυριακή: κανονικό 20 ευρώ, senior (άνω των 65): 17 ευρώ, φοιτητικό, νεανικό (κάτω των 22), ανέργων, ΑμεΑ: 14 ευρώ.

Εισιτήρια θα διατίθενται με προσφορά προπώλησης από 15 Σεπτεμβρίου: Εισιτήρια Α/Β ζώνης 15€ (αρχική τιμή 20€ και 17€ αντίστοιχα) μέχρι την ημέρα της πρεμιέρας στις 22/11.

Site: http://poreiatheatre.com/plays/h-agriopapia/ Trailer: https://www.youtube.com/watch?v=klPIgTN0sRU&t=6s

Διάρκεια: 180 λεπτά, με διάλειμμα

ΘΕΑΤΡΟ ΠΟΡΕΙΑ www.poreiatheatre.com

Τρικόρφων 3-5 & 3ης Σεπτεμβρίου 69 Πλατεία Βικτωρίας

ΤΗΛΕΦΩΝΑΤΑΜΕΙΟΥ

210 8210991, 210 8210082

ΠΡΟΠΩΛΗΣΗ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ www.poreiatheatre.com, www.viva.gr, 11876, Αθηνόραμα.gr, Sevenspots, Reload, MediaMarkt, βιβλιοπωλεία Ευριπίδης, mymarket,

Η "Μήδεια" σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καραντζά, που εγκαινίασε τις παραστάσεις της μικρής Επιδαύρου κλέβοντας τις εντυπώσεις θα επαναληφθεί, όχι στο Εθνικό Θέατρο, όπως αρχικά ανακοινώθηκε, αλλά στο Θέατρο Πορεία. Έτσι στην οδό  Τρικόρφων θα έχουμε την ευκαιρία να απολαύσουμε την παράσταση από τις 5-17 Σεπτεμβρίου -μόλις για 12 παραστάσεις. Η παράσταση έχει αποκλειστικά ανδρική διανομή με τους Γιώργο Γάλλο, Χρήστο Λούλη και Μιχάλη Σαράντη να δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό επί σκηνής. 

Ενώ από τις 19 Σεπτεμβρίου τη σκυτάλη θα πάρει η  «Μεγάλη Χίμαιρα» σε σκηνοθεσία Δημήτρη Τάρλοου με την Αλεξάνδρα Αϊδίνη στο ρόλο της Μαρίνας. 

Εδώ μπορείτε να διαβάσετε ολόκληρη την κριτική της παράστασης.

Μία παράσταση ουσιαστική πρόταση πάνω στο είδος του βοντβίλ, που έχει χιούμορ και εξαιρετική αισθητική.

Ο Εζέν Λαμπίς θεωρείται – και δικαίως – ο βασιλιάς του βοντβίλ, ενός είδους κωμειδυλλίου που παντρεύει μουσική, πρόζα, φαρσικά στοιχεία μέχρι και ακροβατικά και κυριάρχησε στη γαλλική σκηνή του 19^ου αιώνα. Ο Φεντώ, ο οποίος έπεται, ουσιαστικά πατάει στα χνάρια του Λαμπίς. Ο Λαμπίς είναι όμως αυτός που ανανεώνει το είδος εξελίσσοντας το σε κωμωδία πλοκής, ευρύτερα γνωστή ως γαλλική φάρσα του 19^ου αιώνα αν και ο όρος δεν είναι ο πλέον δόκιμος.

Το ενδιαφέρον με τους «Τρειςευτυχισμένους», που γράφτηκαν το 1870, είναι ότι αποτελούν έργο – τομή για την ιστορία του είδους, κι αυτό παρότι έχει προηγηθεί ένα ακόμα εμβληματικό έργο του Λαμπίς, το «Καπέλο από ψάθα Ιταλίας». Ο λόγος είναι ότι είναι η πρώτη φορά που η μοιχεία αντιμετωπίζεται κωμικά από έναν συγγραφέα του είδους. Την αφορμή έδωσε ο μεγαλύτερος κριτικός εκείνης της εποχής, ο Francisque Sarcey, ο οποίος αναρωτήθηκε γιατί κανένας κωμωδιογράφος μέχρι τότε δεν είχε ασχοληθεί με την κωμική πλευρά της μοιχείας. Ο Λαμπίς αποφάσισε να τον εκπλήξει γράφοντας τους «Τρειςευτυχισμένους», στο οποίο ένα πλήθος ανθρώπων που συμβιώνουν σε ένα σπίτι συνδέονται μεταξύ τους με μοιχείες παρελθούσες, παροντικές και… μελλοντικές! Από τότε η μοιχεία θα είναι αναπόσπαστο συστατικό όλων σχεδόν των αποκαλούμενων «φαρσοκωμωδιών».

Η υπόθεση του έργου μοιάζει απλή, αλλά το διαφορετικό στοιχείο έγκειται στο γεγονός ότι ο «ευτυχισμένος» της ιστορίας δεν είναι ο εραστής, αλλά ο απατημένος σύζυγος, τον οποίο η γυναίκα του και ο εραστής της προσπαθούν να έχουν διαρκώς ευχαριστημένο περνώντας οι ίδιοι έναν εφιάλτη και μένοντας διαρκώς ανικανοποίητοι. Ωστόσο, παρά την πρωτοτυπία του για την εποχή του, το έργο του Λαμπίς – αν μείνεις στην επιφάνεια των πραγμάτων - μοιάζει να μην αφορά ιδιαίτερα ένα υποψιασμένο και αρκετά απενοχοποιημένο επί του θέματος κοινό του 21^ου αιώνα. Οφείλεις να σκάψεις πιο βαθιά για να ανακαλύψεις τον πυρήνα του, που ουσιαστικά μιλάει για την ανθρώπινη ευτυχία και κατ’ επέκταση ακουμπά στο σήμερα και στο πάντα. Κι αυτό ακριβώς έκανε ο Γιάννης Χουβαρδάς, που το διασκεύασε και το σκηνοθέτησε για το θέατρο Πορεία.

«Μιλώντας για υπερβολή είναι σημαντικό να δούμε τι γίνεται αντικείμενο υπερβολής στη φάρσα και τι όχι. Ενώ σίγουρα τα εξωτερικά γεγονότα παραμορφώνονται, το εσωτερικό βίωμα είναι τόσο άγριο και εξωφρενικό που προφανώς είναι αδύνατο να γίνει υπερβολικό» σημειώνει ο Eric Bentley στο βιβλίο του “The Psychology of Farce”. Νομίζω ότι αυτό αποτέλεσε τον οδηγό του Χουβαρδά όσον αφορά τη σκηνοθετική του προσέγγιση στο έργο. Ο Χουβαρδάς διαβάζει το έργο του Λαμπίς από μέσα προς τα έξω. Από τη μία διατηρεί στοιχεία της φόρμας του είδους, τα οποία όμως και υπονομεύει ενίοτε υπερβάλλοντας τα και κλείνοντας ουσιαστικά το μάτι στον θεατή, και από την άλλη βυθίζεται στις ψυχές των ηρώων που πάλλονται από ένα διαρκές άγχος να βιώσουν την ευτυχία και να ολοκληρωθούν. Μήπως τελικά δεν είναι τόσο ξένοι σ’ εμάς;

Παρότι θα επιθυμούσα μία πιο δυναμική διασκευή, που θα μείωνε δραστικά μία εγγενή φλυαρία του ίδιου του έργου που κουράζει λίγο ειδικά στο δεύτερο μέρος, η παράσταση του Χουβαρδά είναι σκηνοθετημένη με μαεστρία, έχει πολλά έξυπνα ευρήματα και το κυριότερο έχει εξαιρετική αισθητική. Από το υπέροχο, μεταλλασσόμενο σκηνικό της Εύας Μανιδάκη μέχρι τα κομψότατα κοστούμια της Ιωάννας Τσάμη και τους καίριους φωτισμούς του Λευτέρη Παυλόπουλου.

Το μεγάλο της όμως αβαντάζ είναι οι ηθοποιοί της, που έχουν δουλέψει – και φαίνεται – εξαντλητικά υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Χουβαρδά. Μέτρο, εκφραστικότητα, χιούμορ και σκηνική ευφυΐα χαρακτηρίζουν όλους τους ηθοποιούς της παράστασης. Ο Δημήτρης Τάρλοου στον ρόλο του «κερατά» συζύγου, που όλα νομίζει ότι τα ελέγχει, είναι απολαυστικός, με θαυμαστή κωμική εγκράτεια. Ο Χρήστος Λούλης αποδεικνύει για ακόμα μία φορά ότι και στην κωμωδία τα καταφέρνει περίφημα, δεν φοβάται στο ελάχιστο να «τσαλακωθεί». Η Άλκηστις Πουλοπούλου νομίζω ότι βρίσκεται στο στοιχείο της. Αέρινη, αστεία, με εξαιρετική αίσθηση του ρυθμού, τολμώ να πω ότι είναι στην καλύτερη στιγμή της. Η Λένα Παπαληγούρα σκιαγραφεί έξοχα δύο αντιθετικές ηρωίδες με χιούμορ και συνέπεια. Ο Άγγελος Παπαδημητρίου ταιριάζει απόλυτα την ιδιαίτερη περσόνα του στην ιδιοσυγκρασία του ήρωά του. Ο Λαέρτης Μαλκότσης ντύνεται τον Βαυαρό υπηρέτη με επιτυχία, ενώ η Ιωάννα Κολλιοπούλου προσεγγίζει πιο καρτουνίστικα τον ρόλο της νύφης, αφού αυτό προφανώς της έχει ζητηθεί.

Η παράσταση του Χουβαρδά είναι μία ουσιαστική πρόταση πάνω στο είδος. Μία – σκεπτόμενη και όχι αυθαίρετη - απόπειρα αποδόμησης του βοντβίλ, που σίγουρα θα ξενίσει ένα κοινό που έχει μάθει να βλέπει το είδος με ένα πολύ συγκεκριμένο τρόπο, αλλά κρύβει ένα ιδιαίτερο θεατρικό ενδιαφέρον και παρουσιάζεται άψογα εκτελεσμένη από τους συντελεστές της.