Το Θέατρο Σημείο παρουσιάζει από την 1η Μαρτίου το προφητικό μυθιστόρημα-σταθμό για την επιστημονική φαντασία, σε σκηνοθεσία του Αλέξανδρου Διαμαντή. Η αρχετυπική ιστορία του Άλντους Χάξλεϋ είναι ένα φουτουριστικό παραμύθι για την σχέση ουτοπίας και δυστοπίας που ενέπνευσε μεταξύ άλλων το 1984 του Τζορτζ Όργουελ.
Περιγράφει έναν κόσμο όπου ένας συνδυασμός επιστήμης και ηδονής συγκροτεί μια ολοκληρωτική κοινωνία.
Ο ολοκληρωτισμός επιτυγχάνεται μέσω της γενετικής πρόβλεψης, της κλωνοποίησης και του υπνωτισμού, και το αποτέλεσμα είναι ένα σύνολο που αποτελείται από μια ολιγομελή ευφυή ελίτ (τους Άλφα και τους Βήτα) και πλήθη υποταγμένων ανδρείκελων (Γάμα, Δέλτα κι Έψιλον). Διασκεδάσεις και καταχρήσεις κρατούν τους ανθρώπους διαρκώς ικανοποιημένους με τον αμετάκλητο κοινωνικό τους προορισμό. Έδω «όλοι ανήκουν σε όλους κι όλοι είναι χαρούμενοι». Αυτός είναι ένας κόσμος φαινομενικής ευτυχίας, απ’ όπου η αποτυχία, η ασχήμια και κάθε δυσάρεστη κατάσταση έχουν εξοριστεί.
Το τίμημα της ευτυχίας; -Η πνευματική ελευθερία και η ιδέα της προσωπικότητας.
Σ’ αυτό το απολύτως οργανωμένο σύστημα, εισβάλει -σαν από το πουθενά- ένας «Άγριος» (δηλαδή ένας άνθρωπος όμοιος μ’ εμάς) και κάνει ό,τι ένας ταύρος μέσα σ’ ένα υαλοπωλείο. Παρότι γράφτηκε ενενήντα χρόνια πριν, το μήνυμα του Θαυμαστού Καινούργιου Κόσμου, παραμένει επίκαιρο και ζωντανό -ίσως όσο ποτέ άλλοτε.
Εστιάζοντας στην σαρκαστική ισορροπία μεταξύ ουτοπίας και δυστοπίας που διαπνέει το έργο του Χάξλεϋ, η παράσταση χρησιμοποιεί την τεχνική του θεάτρου μέσα στο θέατρο: έξι νέες δυναμικές γυναίκες οραματίζονται έναν Θαυμαστό Καινούργιο Κόσμο από γενετικά βελτιωμένους, τέλειους ανθρώπους κι έχουν βρει την επιστημονική και τεχνολογική μέθοδο για την πραγματοποίησή του. Αποφασίζουν να μας παρουσιάσουν αυτή την ιστορία, την οποία αντιλαμβάνονται ως το μανιφέστο του ιδανικού κόσμου, με στόχο να μαζέψουν υποστηρικτές και χρηματοδότες για το όραμά τους. Η παράσταση παρουσιάζει την σαρωτική σύγκρουση μεταξύ συστήματος (Θαυμαστός Καινούργιος Κόσμος) και ατόμου (ο «Άγριος») και την ειρωνική παρεξήγηση μεταξύ της ουτοπίας και της δυστοπίας δημιουργώντας μια κωμωδία για το τέλος αυτού του κόσμου και την αρχή του επόμενου.
Μετά την μεγάλη επιτυχία του Κοριολανού, ο Αλέξανδρος Διαμαντής συνεχίζει την αναζήτησή του πάνω στα ζητήματα φύλου και τις σχέσεις εξουσίας, δημιουργώντας μια πολιτική παράσταση, σε συνεργασία με έναν αμιγώς γυναικείο και δυναμικό θίασο καθώς και μια δημιουργική ομάδα υψηλών αξιώσεων με νέους και αναγνωρισμένους συντελεστές από ολόκληρο το φάσμα της καλλιτεχνικής πρωτοπορίας.
Σύλληψη-Σκηνοθεσία: Αλέξανδρος Διαμαντής
Μετάφραση-Δραματουργική επιμέλεια: Έρι Κύργια
Χορογραφία: Αναστασία Κελέση
Σκηνικά: Βίκυ Πάντζιου
Κοστούμια: Βασιλική Σύρμα
Φωτισμοί: Άννα Σμπώκου
Animation: Κωνσταντίνος Βάχλας
Φωτογραφίες: Σταύρος Χαμπάκης
Video: Ρωμανός Γκότζος
Βοηθός Σκηνοθέτη: Γιώργος Γκότζος
Επικοινωνία: Άρης Ασπρούλης
Διανομή (με σειρά εμφάνισης)
Τζον ή ο «Άγριος»: Αναστασία Πλέλλη
Μακλάρεν: Εύα Οικονόμου-Βαμβακά
Μπέντλεϋ: Αναστασία Κελέση
Μαζεράτι: Ρομάννα Λόμπατς
Τζάγκουαρ: Χρυσαλένα Χριστοπούλου
Μπουγκάτι: Μαριέλα Δουμπού
Μουσικός επί σκηνής: Μιχάλης Afoloyan
INFO
Θέατρο Σημείο
Χαριλάου 4, Καλλιθέα
τηλ.: 2109229579
e-mail: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
Θεατρική Περίοδος: 2019-2020
Παραστάσεις
Παρασκευή - Σάββατο στις 21.00 & Κυριακή στις 20.00
Τιμές Εισιτηρίων:
15€ κανονικό
10€ φοιτητικό , + 65
5€ ανέργων, ΑΜΕΑ
Από τη Γιώτα Δημητριάδη
Μιλάει ήρεμα αλλά κι αποφασιστικά συνάμα. Το ραντεβού μας για τη συνέντευξη, έχει δοθεί σ’ ένα καφέ κοντά στο θέατρο, «θέλω να είμαι δίπλα στην πρόβα γι’αυτό σας έφερα εδώ» θα μου πει, στρίβοντας το τσιγάρο και ρουφώντας μια γουλιά καφέ, έχοντας, ήδη, παραγγείλει τον δεύτερο σε πλαστικό ποτήρι, για να τον πάρει μαζί στο Θέατρο Σημείο, όπου πραγματοποιούνται οι τελευταίες πρόβες για την παράσταση «Το Κτήνος στο Φεγγάρι» σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Παπαδάκη.
Ο Κώστας Αρζόγλου, δεν χρειάζεται συστάσεις και μόνο η αισθαντική φωνή του, σε πηγαίνει πίσω στο χρόνο κι ένα μαγικό κουτί με μοναδικές θεατρικές, αλλά και τηλεοπτικές εικόνες ξετυλίγεται μπροστά σου.
Ο σπουδαίος θεατράνθρωπος μ’ αφορμή τη νέα του παράσταση μου μίλησε για τις επαγγελματικές του εμπειρίες, τη σχέση του με τον Αλέκο Αλεξανδράκη, την Κατίνα Παξινού, τον Δημήτρη Ψαθά, αλλά και για την πολυτάραχη ζωή του, η οποία μοιάζει με μυθιστόρημα κι αναμένεται, όπως μου αποκάλυψε, να δούμε και στη σκηνή!
Ο Κώστας Αρζόγλου, όμως, πάνω απ’ όλα, είναι κι ένας τρυφερός πατέρας, που καμαρώνει την κόρη του και ταλαντούχα ηθοποιό Aurora Marion, ενώ αγωνιά και για την μικρότερη Μαρία, η οποία είναι πρωτοετής στη δραματική σχολή του Θεάτρου Τέχνης.
Στο έργο «Το Κτήνος στο Φεγγάρι» του Kalinoski, παρακολουθούμε την ιστορία του Αράμ και της Σέτας, δύο νέων προσφύγων, οι οποίοι επιβίωσαν της γενοκτονίας στην Αρμενία το 1915 καταφεύγοντας στην Αμερική και παλεύοντας να ξεκινήσουν μία νέα ζωή. Πόσο πιστεύετε ότι έχουμε εξοικειωθεί με το φαινόμενο των προσφύγων;
Στο έργο οι πρόσφυγες είναι μόνο η αφορμή, το θέμα είναι τι δημιουργήθηκε μετά την καταστροφή. Νομίζω, όμως, ότι σ’ αυτό το ζήτημα υπάρχει μια δυσθυμία, την οποία πρέπει να παλέψουμε, γιατί αυτοί οι άνθρωποι πρέπει να είναι καλοδεχούμενοι. Βεβαίως, κουβαλάνε μια κουλτούρα δική τους, πολλές αξίες, που δεν έχουμε εμείς ή δεν έχουμε μεγαλώσει μ’ αυτές. Παρατηρώ ότι και σ’ εμένα κάποιες συνήθειες, που φέρουν αυτοί οι άνθρωποι, μ’ ενοχλούν λιγάκι. Αυτό που μ’ ενοχλεί ακόμα περισσότερο, όμως, είναι όχι το πώς είναι οι άνθρωποι, αλλά πως είναι το δικό μας κράτος, το οποίο αδυνατεί να αφομοιώσει αυτές τις ξένες κουλτούρες.
Αυτό πιστεύετε ότι οφείλεται στις δομές του κράτους, στα οικονομικά προβλήματα της χώρας ή εμείς δεν έχουμε την ανάλογη παιδεία;
Σίγουρα, δεν έχουμε την παιδεία! Αναφερόμαστε συνέχεια στα υπέροχα αρχαία χρόνια, τα οποία ουσιαστικά μας ενδιαφέρουν μόνο όταν υπάρχει κέρδος. Αυτό δεν είναι μια δομή παιδείας, στην οποία πρέπει να ενταχθεί ο ξένος. Αυτό που είναι διάτρητο, λοιπόν, είναι το ελληνικό κράτος κι η δική μας νοοτροπία. Δεν ισχύει ότι οι ξένοι κουβαλάνε ασθένειες και παραβατικές συμπεριφορές, αυτό είναι μια αυθαίρετη προκατάληψη.
Ο τίτλος του έργου «Το κτήνος στο φεγγάρι» τι σηματοδοτεί;
Λέγεται μέσα στο έργο. Οι Τούρκοι, όταν έγινε μια έκλειψη σελήνης, βγήκαν στους δρόμους και πυροβολούσαν το κτήνος, που έκρυβε το φεγγάρι. Μετά από δύο ή τρία χρόνια ο Σουλτάνος εκμεταλλεύτηκε αυτό το έθιμο κι έτσι πυροβολούσαν «κατά σύμπτωση» τους Αρμένιους γείτονές τους. Από εκεί ξεκίνησε και τα ξεκλήρισμα των Αρμενίων. Δεν πυροβολούσαν, όμως, διακριτικά μόνο τους Αρμενίους, νομίζω ότι πυροβολούσαν και τη γιαγιά μου και τον παππού μου. Θέλω να πω, ότι αυτά τα γεγονότα είναι πάρα πολύ κοντά μας.
Τη σκηνοθεσία της παράστασης υπογράφει ένας νέος σκηνοθέτης – ηθοποιός, ο Βαγγέλης Παπαδάκης. Αναρωτιέμαι, πώς μετά από τόσα χρόνια διαδρομής είναι εύκολο να είστε ανοιχτός και να μην παγιώνετε πράγματα;
Εμένα δεν με ενδιαφέρει τόσο πολύ η ληξιαρχική ηλικία. Μ’ ενδιαφέρει να δω μέσα από τη ματιά κάποιου, πώς βλέπει ένα κείμενο. Γιατί τα έργα, το 80-90%, μετά από τόσα χρόνια στο θέατρο, τα γνωρίζω . Αυτό που δεν ξέρω, είναι η ματιά του σκηνοθέτη, ο τρόπος του.
Σ’ αυτή την περίπτωση τι σας άρεσε;
Καταρχάς, μου άρεσε το έργο.Το δεύτερο είναι ότι μου άρεσε πάρα πολύ ο ρόλος. Τρίτον, βρήκα πολύ ενδιαφέρουσα τη μεταστροφή που γίνεται μέσα στο έργο από τον αφηγητή σε κάτι άλλο, το οποίο είναι μια, ας το πούμε, έκπληξη! Όλα αυτά, όχι μόνο τα δέχτηκε ο Βαγγέλης (Παπαδάκης), αλλά νομίζω, ότι τον ενέπνευσαν ακόμη περισσότερο! Όλα αυτά μου άρεσαν πάρα πολύ κι είπα να δοκιμάσω τον εαυτό μου και να δω αν θα μπορέσω να συμμετέχω σ’ όλη αυτή τη σκηνοθετική μαγεία.
Έχετε πει ότι περάσατε μια ζωή, ζητώντας τον τάδε ηθοποιό, τον τάδε χορογράφο κι ότι τώρα είστε σε μια φάση που έχετε ανάγκη να ζητιέστε και όχι να ζητάτε. Πόσο διαφορετική είναι η συνθήκη αυτή για εσάς;
Αλλάξαν τα μυαλά μου! Τόσα χρόνια προσπαθούσα και πρωτοστατούσα σε διάφορα πράγματα, που χρειάζονταν άλλους. Όπως η δραματική σχολή που ίδρυσα, το Aεικίνητο, το Underground, σ’όλα αυτά έβαλα και πολύ προσωπικό χρόνο. Επί τέσσερα χρόνια, ήμουν κάθε μέρα στο Underground από το πρωί μέχρι αργά το βράδυ και αυτό γιατί οι νέοι άνθρωποι, θα χρειάζονταν διάφορα πράγματα, τα οποία δεν μπορεί να τα υπολογίσει κάποιος χωρίς εμπειρία. Νομίζουν, ότι τα ξέρουν, αλλά στην πραγματικότητα αυτό δεν συμβαίνει.
Είναι χαρακτηριστικό της νέας γενιάς αυτό;
Ναι, μα η άγνοια κινδύνου χαρακτηρίζεται από την πεποίθηση ότι τα ξέρει κανείς όλα!
Πάντως, εσείς από πολύ μικρός είχατε την ανάγκη να δημιουργείτε και να ανήκετε σ’ ομάδες. Μόλις στα 17 σας φτιάξατε σχολική ομάδα και, φυσικά, είναι γνωστή η δράση σας στο Ελεύθερο Θέατρο. Γιατί πιστεύετε ότι οι ομάδες δεν γράφουν, πλέον, εύκολα ιστορία;
Ο λόγος είναι πολύ απλός. Το ότι οι παρέες είναι περαστικές, αφενός κι αφετέρου υπάρχει ένα ολόκληρο περιβάλλον, το οποίο μας εξωθεί σε μια ζωή μονήρη, δηλαδή, ο καθένας να είναι μόνος του και ανεξάρτητος. Το Ελεύθερο Θέατρο, επειδή το έχω ζήσει,δεν ήταν αυτό. Ίσα- ίσα είχαμε απαρνηθεί το σπίτι μας, μέναμε μαζί, ερωτευόμασταν μαζί. Τώρα πολύ εύκολα λένε «είμαστε ομάδα», μα δεν είναι ομάδες αυτές, είναι περιστασιακές συμπτώσεις. Ομάδα ήταν το Ελεύθερο Θέατρο, στο οποίο οι ηθοποιοί ήθελαν στη σκηνή ο ένας να αρέσει στον άλλον. Τώρα, βλέπω ότι οποιοσδήποτε είναι στη σκηνή και παίζει, θέλει να αρέσει στο κοινό κι έτσι χάνεται το παιχνίδι. Από την άλλη πλευρά, πώς θα μπορούσε να υπάρξει ομάδα όταν οι καημένοι οι ηθοποιοί τρέχουν από τη μια δουλειά στην άλλη; Έπαιζα σε μια παράσταση και κάναμε τις πρόβες τέτοιες ώρες, ώστε να προλαβαίνει ο ένας ηθοποιός να κάνει πρόβες για άλλη παράσταση, να κάνει μια διαφήμιση κ.λ.π. Οι πρόβες είναι σκάνδαλο το πώς γίνονται, μπορεί και να μην γίνονται πια. Επίσης, πολύ σημαντικό είναι κι ο λόγος για τον οποίο κάνει κάποιος θέατρο, για να ανακαλύψει πλευρές του εαυτού του, τις οποίες δεν γνώριζε.
Λειτουργεί και ψυχαναλυτικά για εσάς το θέατρο;
Ας το πούμε κι έτσι. Δεν μου αρέσουν οι όροι, γιατί εγκλωβίζουν τα πράγματα. Πιστεύω ότι το θέατρο είναι πολύ πιο ευρύ από οποιαδήποτε ψυχανάλυση κι από οποιαδήποτε επιστήμη. Μπορεί να βλέπει πράγματα, τα οποία η επιστήμη δεν τα έχει ακόμη κατακτήσει. Για παράδειγμα, πριν από δεκαπέντε χρόνια ανακαλύφθηκε ότι η διαδρομή των ερεθισμάτων δεν πάει στον εγκέφαλο. Εμείς έχουμε μεγαλώσει όλοι, νομίζοντας ότι όλα καταγράφονται στον εγκέφαλο. Βεβαίως, καταγράφονται, αλλά αποθηκεύονται εκεί και ανακαλούνται. Αυτό δε σημαίνει, ότι όταν καίει το μάτι της κουζίνας, πάει πρώτα στον εγκέφαλο το σήμα. Αυτό, λοιπόν, πριν από σαράντα χρόνια, η σκηνοθεσία του θεάτρου το επεσήμανε, όταν ο Κουν μιλούσε για ένα σωματικό θέατρο. Εγώ θα πρότεινα στους επιστήμονες και τους ερευνητές να έχουν τα μάτια τους περισσότερο ανοιχτά στο θέατρο.
Πάντως μπορούμε να πούμε ότι έχουν κοινά η επιστήμη και το θέατρο. Για παράδειγμα τη μέθοδο και την παρατήρηση…
Ναι, αλλά στο θέατρο υπάρχει μια μεγάλη διαφορά. Η τέχνη αυτή ασχολείται σχεδόν με τα πάντα, έχει να κάνει με μια σοφία, που επεκτείνεται σε διάφορους τομείς. Η επιστήμη όλο και πιο πολύ εξειδικεύεται. Λες για παράδειγμα, στον οφθαλμίατρο, αλλά σ’ αυτόν που εξειδικεύεται στο πρόβλημα του αμφιβληστροειδούς.
Δεν είναι λογικό να συμβαίνει αυτό, όσο διευρύνεται το γνωστικό πεδίο;
Όχι! Διαφωνώ κάθετα! Ο άνθρωπος χρειάζεται τα πράγματα που του είναι απαραίτητα. Θέλω να πω, ότι αν υπήρχε ένα πρόβλημα στο μάτι, πριν τρεις αιώνες, θα είχε βρεθεί λύση να προοδεύσει αυτό ειδικά. Πλέον, βλέπουμε ότι εξειδικεύονται πράγματα, στα οποία δεν έχει εμφανιστεί η ανάγκη τους. Η ανάγκη προκύπτει.
Και στο θέατρο, όμως, δεν βλέπουμε «εξειδίκευση» σε κάποιες περιπτώσεις;
Βλέπουμε, ναι. Αν προσέξετε, όμως, αυτά που είναι πιο εξειδικευμένα είναι τα φθηνά θεάματα. Δεν υπάρχει περίπτωση να δεις «σοβαρό» θέατρο και δεν εννοώ δραματικό έργο. Ο άνθρωπος έχει ανάγκη και να γελάσει και να συγκινηθεί και να προβληματιστεί, όμως, συχνά το κοινό παρασύρεται και ψάχνει ένα ωραίο ψέμα. Νομίζω, ότι και το θέατρο πηγαίνει σ’ αυτή την εξειδίκευση, για την οποία στηλίτευα πριν την επιστήμη. Ξεχνώντας, ότι το κοινό είναι αδηφάγο, είναι καρνιβαλιστικό στα φτηνιάρικα θεάματα. Αυτό τι σημαίνει ότι το τάδε θέαμα φέτος, «δεν λέει τίποτα» γιατί ήταν καλύτερο το περσινό και από το περσινό δεν θυμάται την παράσταση, παρά μόνο το αίσθημά του από αυτήν. Αυτό είναι ένας αδηφάγος λάκκος, στον οποίο θα πέσει κάθε φτηνιάρικο θέατρο.
Για να επανέλθουμε σ’ εσάς. Είχατε μια ονειρεμένη, θα έλεγα, αρχή στη σκηνή με τον Δημήτρη Ψαθά να γράφει διθυράμβους για εσάς και την Κατίνα Παξινού να σας δίνει συγχαρητήρια. Μετά από τόσα χρόνια πώς έχουν καταγραφεί μέσα σας αυτές οι αναμνήσεις;
Αν θέλω να είμαι εντελώς, μα εντελώς ειλικρινής, μου αρέσει πάρα πολύ που αυτοί οι άνθρωποι μίλησαν τόσο όμορφα για μένα. Όμως, η Παξινού με παρέσυρε από κάτι άλλο, γιατί είχα, ήδη, πάρει υποτροφία για να σπουδάσω ψυχολογία στο εξωτερικό. Αν έπαιρνα αυτό τον δρόμο, δεν ξέρω που θα κατέληγα. Εκείνη την ώρα, όμως, με έλκυε η υποκριτική κι αυτό το ψυχοψάξιμο το βρήκα στο θέατρο. Νομίζω ότι το θέατρο είναι πολύ πιο ευρυθές από οποιαδήποτε επιστήμη.
Έχετε μετανιώσει ποτέ που ακολουθήσατε αυτόν τον δρόμο;
Υπάρχουν στιγμές, στιγμούλες όμως, στις οποίες αισθάνομαι ότι έχω μετανιώσει. Δεν έχω μετανιώσει μόνιμα. Αλλά, όταν συμβαίνει καταριέμαι. Βέβαια, το να καταριέται κανείς την Παξινού ή τον Μπόκοβιτς ή τον Χορν δεν είναι σωστό. Επίσης, κάποιες στιγμές σκέφτομαι πόσο ευτυχής μπορεί να είναι κάποιος, μη γνωρίζοντας.
Άγνοια κινδύνου….
Ναι, ας πούμε ένα σκυλάκι είναι ευτυχισμένο, γιατί δεν ξέρει ότι είναι σκυλάκι.Μπορεί και εγώ αν είχα πάει στην Αμερική να ήμουν ένα ευτυχισμένο σκυλάκι.
Θυμάμαι, παλιότερα να σας ακούω να λέτε ότι δεν έχετε γνωρίσει ηθοποιό να χαίρεται τόσο με την επιτυχία συναδέλφου του, όπως ο Αλέκος Αλεξανδράκης. Γιατί δεν υπήρξαν κι άλλοι ηθοποιοί, οι οποίοι να σας έκαναν να αισθανθείτε έτσι;
Πιθανόν, να υπάρχουν κι άλλοι πολλοί ηθοποιοί. Ξέρετε, όμως, είναι τελείως διαφορετικό αυτό που έλεγα πριν για την ομάδα, ότι παίζαμε για να αρέσει, ο ένας στον άλλον και, τελείως, διαφορετική αυτή η γενναιοδωρία που είχε ο Αλεξανδράκης. Δεν την έχω ξανασυναντήσει σ’ άλλον ηθοποιό. Ίσως, και λίγο στη Λαμπέτη, αν και εγώ την πέτυχα σε μια χρονιά, που ήταν άρρωστη.
Νομίζω και στο σπίτι της μάθατε για το δυστύχημα της μητέρας σας;
Ναι, έμελλε σ’ εκείνη να μου το αναγγείλει. Ήταν να έρθει να με επισκεφθεί στην Αθήνα από τη Σέριφο, αλλά επειδή εκείνο το Σαββατοκύριακο θα πήγαινα στο σπίτι της Έλλης Λαμπέτη, της είπα να αλλάξει το εισιτήριο της και να έρθει άλλη στιγμή. Άλλαξε το εισιτήριο της, μπήκε στη θάλασσα και πνίγηκε.
Γενικότερα, η ζωή σας θα μπορούσε να γίνει μυθιστόρημα. Έχετε βιώσει πάρα πολλά γεγονότα κι όχι μόνο, όσον αφορά την καριέρα σας, αλλά και την προσωπική σας ζωή. Σκεφτήκατε ποτέ να γράψετε μια αυτοβιογραφία;
Έγραψαν ήδη. Στη θεατρολογία του πανεπιστημίου Ναυπλίου μια εργασία, 170 σελίδων, πάνω στη ζωή μου με θέμα «Από τον Σκαρίμπα στον Μπέκετ» και το έχω στα χέρια μου.Είναι βιβλίο ολόκληρο και, τώρα, γίνεται μια προσπάθεια και με τη δική μου παρότρυνση αυτό να γίνει παράσταση. Γιατί δεν θέλω 100 σελίδες να βρίσκονται σε μια βιβλιοθήκη κάπου, θα ήθελα να επικοινωνηθεί, να γίνει δημιουργία. Έχει γραφτεί και θεατρικό για τη ζωή μου, το «Θυμάσαι ρε» από έναν σπουδαίο Κρητικό συγγραφέα, τον Πολυχρόνη Κουτσάκη.
Έχετε στο μυαλό σας κάποιον ηθοποιό, ο οποίος θα μπορούσε να ερμηνεύσει εσάς σε μικρότερη ηλικία;
Έχω εντοπίσει κάποιο νεότερο παιδί, όμως θέλω επί σκηνής σε κάποια φάση να συναντιέμαι μαζί του.
Μετά από όλη αυτή τη διαδρομή, αν είχατε απέναντί σας τον εικοσάχρονο εαυτό σας, ποια συμβουλή θα του δίνατε;
Να μην δειλιάσει σε τίποτα.
Ο τολμών νικά;
Ναι, αλλά και να μην νικήσει ο τολμών κι αν χάσει όφελος είναι.
Αυτό που συνέβη με το κλείσιμο Underground. Σας άφησε πικρία;
Μου άφησε μια πικρία, αλλά είναι αυτό που λέμε «ο τολμών νικά». Τόλμησα, να διακόψω την οποιαδήποτε συνεργασία και συνέχεια, ενώ είχαν κλειστεί οι προτάσεις ήδη, γιατί ο χώρος πουλήθηκε σ’ ένα αμερικάνικο επενδυτικό fund. Από αυτό, λοιπόν, κέρδισα. Τι κέρδισα; Το ότι αλλάξαν τα μυαλά μου, ότι άρχισα να θέλω να ζητιέμαι.
Το πολυβραβευμένο θεατρικό έργο του Richard Kalinoski «Το κτήνος στο φεγγάρι» επιστρέφει στο Θέατρο Σημείο από τις 19 Νοεμβρίου και κάθε Δευτέρα και Τρίτη, σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Παπαδάκη. Πρωταγωνιστούν ο Κώστας Αρζόγλου, ο Βαγγέλης Παπαδάκης και η Σοφία Λιάκου.
Τον Κώστα Αρζόγλου παρακολουθούμε και στην καθημερινή σειρά του Open «Ο πρίγκιπας της φωτιάς»
Ο Hugo Claus (1928-2008) είναι ίσως ο πιο διάσημος φλαμανδός συγγραφέας. Γεννήθηκε στην πόλη Bruges του Βελγίου και για ένα διάστημα έζησε στο Παρίσι. Τότε ήταν που επηρεάστηκε από το σουρεαλισμό. Αρεσκόταν να προκαλεί με τη ζωή και το έργο του, καθώς και να ασκεί δριμύτατη κριτική στην Καθολική Εκκλησία. Το 1997 φλέρταρε με το Νόμπελ λογοτεχνίας, το οποίο τελικά δεν πήρε ποτέ, ενώ απέσπασε πληθώρα άλλων βραβείων. Όταν διαγνώστηκε με τη νόσο Αλτσχάιμερ, πήρε την απόφαση στα 78 του χρόνια να δώσει τέλος στη ζωή του με ευθανασία και να προκαλέσει για τελευταία φορά την κοινή γνώμη.
Το έργο του «Ο Ζιλ και η νύχτα» ( «Gilles en de nacht»- «Gilles et la nuit») γράφτηκε το 1988. Πρόκειται για την απολογία του Ζιλ ντε Ρε (Gilles de Rais), στρατάρχη της Γαλλίας, συμπολεμιστή της Ιωάννας της Λωραίνης, ενώπιον του εκκλησιαστικού δικαστηρίου της Ιεράς Εξέτασης της Νάντης το 1440, όπου κλήθηκε να απολογηθεί για τα εγκλήματα που είχε διαπράξει.
Το ιστορικό πρόσωπο Ζιλ ντε Ρε δεν είναι απλά άλλος ένας εγκληματίας με εγκλήματα σοκαριστικά και αποτρόπαια, αλλά πρόκειται για ένα ανθρώπινο τέρας που τελικά καταδικάστηκε με απαγχονισμό και καταδίκη στην πυρά. Ένας κατά συρροή δολοφόνος παιδιών, ένας αμετανόητος σοδομιστής , επιπλέον αιρετικός και με συμμετοχή σε μαύρη μαγεία.
Τα πρακτικά αυτής της δίκης έχουν διασωθεί εξ ολοκλήρου και όσο σκληρή κι αν φαίνεται η απολογία του Ζιλ είναι αληθινή και δεν προκύπτει από τη φαντασία του Hugo Claus. Φυσικά μια τέτοια ακραία προσωπικότητα όπως αυτή του Ζιλ ντε Ρε, δεν μπορούσε παρά να εξιτάρει δραματουργικά τον Claus, ο οποίος έγραψε το εν λόγω έργο αντλώντας πληροφορίες από το βιβλίο του Georges Bataille του 1965, όπου εκτός από το κείμενο υπάρχουν και οι καταθέσεις μαρτύρων της δίκης συν μια εισαγωγή του ίδιου του συγγραφέα.
Η παράσταση στο θέατρο Σημείο με τον Νίκο Χατζηπαπά σε ρόλο πρωταγωνιστή και σκηνοθέτη του έργου του Claus «Ο Ζιλ και η νύχτα» αφήνει τις καλύτερες εντυπώσεις.
Ο ηθοποιός επιχειρεί δυόμισι ώρες επί σκηνής έναν υποκριτικό άθλο. Ένα απίστευτο εγχείρημα που αφήνει το θεατή ανήμπορο να αντιδράσει. Σε συνεπαίρνει απόλυτα. Ο Νίκος Χατζηπαπάς δεν υποκρίνεται, μετουσιώνεται σε Ζιλ ντε Ρε και δημιουργεί μια ατμόσφαιρα που σπάνια έχουμε τη χαρά να βιώσουμε. Πρόκειται για μια θεατρική εμπειρία που όσοι τη βίωσαν δε θα την ξεχάσουν εύκολα. Πάνω στη σκηνή βλέπουμε έναν ηθοποιό που συντρίβεται, περνά από διάφορα στάδια ωμότητας, τρέλας, ευαισθησίας, δονεί με τη φωνή του «Επίσκοπε της Νάντης καταδίκασε με» και μας πείθει ακόμα κι αν ξέρουμε την ενοχή του ήρωα του εκ των προτέρων ότι είναι αθώος. «Καμμιά απ’ τις κατηγορίες δε στέκει. Είμαι καλός Χριστιανός», αλλά και όταν προκαλεί με τα λόγια του αποκαλώντας το βασιλιά «βασιλικό κοράκι» ή «χεσμένο από το φόβο βασιλίσκο». Φαίνεται τρελός και την αμέσως επόμενη στιγμή φαντάζει φυσιολογικός άνθρωπος που θρηνεί για την Ιωάννα της Λωραίνης. Είναι μια συγκλονιστική απολογία, ένα ιστορικό ντοκουμέντο που παίρνει σάρκα και οστά στη σκηνή του θεάτρου Σημείο. Οι φωτισμοί (του ίδιου του σκηνοθετη) βοηθούν στις μεταπτώσεις του ήρωα, τα σκηνικά, με κεντρικό στοιχείο το γλυπτό του Ιησού, που επιμελήθηκε ο Κωστής Παπαδόπουλος είναι λιτά και λειτουργικά αφήνοντας τον απαιτούμενο χώρο στον ηθοποιό, ενώ η μουσική επιμέλεια της Ελίζας Χατζηπαπά συμπληρώνει την ατμόσφαιρα του έργου. Η μετάφραση της Μαρίας Ευσταθιάδη είναι πολύ εύστοχη. Για τη σκηνοθεσία του ίδιου του Χατζηπαπά έχω να πω πως πραγματικά λειτούργησε έτσι ώστε να αναδείξει την ερμηνεία του.
Ο Ζιλ ντε Ρε έμεινε στην ιστορία με τα πιο μελανά χρώματα λαμβάνοντας τον τίτλο του πιο ειδεχθούς εγκληματία, του πιο ελεεινού και διεστραμμένου ανθρωποειδούς. Ο Νίκος Χατζηπαπάς έμεινε στη δική μου θεατρική ιστορία σαν μια από τις πιο δυνατές εκπλήξεις των τελευταίων χρόνων.
Η παράσταση είναι κατάλληλη άνω των 18 ετών.
Από τη Νατάσα Κωνσταντινίδη
«Όσο πιο σκοτεινή είναι η νύχτα, τόσο η φρίκη της θέλει να βγει στο φως»
George Bataille
Ο Ζιλ ντε Ραι, Στρατάρχης της Γαλλίας, συμπολεμιστής της Ιωάννας της Λωρραίνης, το 1440 απολογείται στο δικαστήριο της Ιερά Εξέτασης για τα εγκλήματά του. Το δικαστήριο αποφασίζει τη θανατική του καταδίκη με απαγχονισμό και πυρά. Κατηγορήθηκε για ανθρωποκτονία, σοδομισμό και μαύρη μαγεία. Το φαινόμενο «Ζιλ ντε Ραι», απασχολεί μέχρι και σήμερα τους μελετητές. Πώς ένας άνθρωπος θεοσεβούμενος, πιστός στο Χριστό και στην Ιωάννα της Λωρραίνης, ένθερμος πατριώτης που πολέμησε για την απελευθέρωση της Γαλλίας κι έγινε Στρατάρχης, έφτασε στο αντίθετο άκρο; Τα πρακτικά της δίκης του Ζιλ ντε Ραι έχουν σωθεί στο ακέραιό τους, όπως επίσης και τα πρακτικά της πολιτικής του δίκης.
Αθώος ή ένοχος; Η παράσταση «Ζιλ και η νύχτα» του HugoClausσε σκηνοθεσία και ερμηνεία Νίκου Χατζηπαπά που θα παρουσιάζεται κάθε Δευτέρα στις 9 μ.μ από 8 Οκτωβρίου έως 4 Δεκεμβρίου 2018, δεν έχει ως στόχο να κρίνει, να ενοχοποιήσει ή να απενοχοποιήσει τον Ζιλ ντε Ραι, αλλά να φωτίσει τις άγνωστες πτυχές της απολογίας ενός εκ των δέκα μεγαλύτερων κατά συρροή δολοφόνων όλων των εποχών. Όπως αναφέρει και ο Joris – KarlHuysmans στο μυθιστόρημά του με τίτλο «Là bas», ο Μαρκήσιος Ντε Σαντ μπροστά στον Ζιλ ήταν ένας άτολμος αστός κι ένας ασήμαντος εκτελεστής. Ο Ζιλ ντε Ραι ονειρεύτηκε ένα ταξίδι δίχως τέλος που θα τον έσωζε. Αρκέστηκε όμως στην πρόθεση. Ακόμα και κατά τις τελευταίες ελεύθερες μέρες του συνέχιζε να αποκεφαλίζει παιδιά.
Σημείωμα του σκηνοθέτη:
Στο έργο “Ζιλ και η Νύχτα” συνυπάρχουν δύο πλαίσια, ένα πραγματικό και ένα φανταστικό. Το πραγματικό πλαίσιο προσδιορίζεται από την απολογία του Ζιλ ντε Ραι στην Ιερά Εξέταση το 1440. Ολόκληρο αυτό το πλαίσιο, όπου είναι και το κυρίαρχο, καλύπτοντας το 90% του έργου, βασίζεται στα πρακτικά του θρησκευτικού δικαστηρίου τα οποία διασώζονται ακέραια, έχουν εκδοθεί και μεταφερθεί από τα λατινικά στα Γαλλικά από τον Pierre Klossowski. Εκεί είναι συγκεντρωμένα μαζί με τις καταθέσεις των μαρτύρων, ένα αναλυτικό χρονολόγιο, μία μεγάλη εισαγωγή και σημειώσεις του Georges Bataille σε έναν τόμο που κυκλοφόρησε το 1965 με τη δική του εκδοτική επιμέλεια. Και σε ένα φανταστικό πλαίσιο που αναφέρεται στις σκέψεις και σ’ έναν εσωτερικό διάλογο του Ζιλ Ντε Ραι με την Ιωάννα της Λωραίνης και τον δαίμονα Μπαρόν που στην πραγματικότητα είναι ένας τραγικός μονόλογος που πηγάζει από τα πιο μύχια και σκοτεινά τοπία της ύπαρξης του.Ο Ζιλ ντε Ραι έγκλειστος σε ένα κόσμο που βρίσκεται στο μεταίχμιο της αγιότητας και του πιο σκοτεινού και ειδεχθούς εγκλήματος, με μόνη διέξοδο τον πιο ταπεινωτικό και φρικτό θάνατο της κρεμάλας και της πυράς. Η ειλικρινής μεταμέλεια του Ζιλ ντε Ραι τον απαλλάσσει από τον αφορισμό που τον έτρεμε, αλλά τον οδηγεί στη θεαματική και λυτρωτική διαφυγή με θάνατο στην πυρά και την αγχόνη. Τα αποτρόπαια, εκλεπτυσμένα και ειδεχθή εγκλήματα του Ζιλ ντε Ραι τον κατατάσσουν σ’ ένα εκ των πλέον σκοτεινών και αποτρόπαιων κατά συρροή δολοφόνων όλων των εποχών.
Το έργο «Ζιλ και η νύχτα» έχει πολλαπλό ενδιαφέρον. Δικαστικό, θρησκευτικό, κυρίως ψυχογραφικό. Όλοι οι μελετητές του φαινομένου Ζιλ ντε Ραι αναρωτιούνται πως ένας άνθρωπος σαν τον Ζιλ Ντε Ραι, από αυτό που ήταν, θεοσεβούμενος, πιστός στο Χριστό και στην Ιωάννα, ένθερμος πατριώτης, που πολέμησε για την απελευθέρωση της Γαλλίας και έγινε Στρατάρχης, έφτασε στο αντίθετο απώτατο άκρο. Η ψυχογραφική ή και ψυχιατρική παράμετρος είναι από τα πιο ενδιαφέροντα στοιχεία του έργου που μεταφράζονται και ως θεατρικό και ερμηνευτικό ενδιαφέρον. Το έργο “Ζιλ και η Νύχτα» είναι σύγχρονο και το θέμα του διαχρονικό: η αιώνια πάλη του καλού και του κακού των δημιουργικών και καταστροφικών δυνάμεων της ανθρώπινης νόησης. Πρόκειται για ένα πολύ σκληρό και ακραία τολμηρό έργο, στοιχείο που χαρακτηρίζει εξάλλου το συνολικό έργο του Ούγκο Κλάους, που δεν στερείται ωστόσο το χιούμορ, τις απροσδόκητες διακυμάνσεις και ακραίες μεταπτώσεις. Η πολιτική, κοινωνική πλευρά του έργου θα ήταν σοβαρή παράλειψη να αγνοηθεί, μια πλευρά που βρίσκεται στον πυρήνα του έργου. Ο ολοκληρωτισμός, η βία, ο πόλεμος και η θυσία της πιο αγνής και παιδικής αθώας ύπαρξης, στον βωμό του χρήματος αποτελούν δομικό συστατικό στοιχείο του έργου. Ελπίζω πως αυτό που ο θεατής θα πάρει μαζί του φεύγοντας από την παράσταση είναι η λυτρωτική αγαλλίαση που μας προσφέρει το αυθεντικό έργο τέχνης.
Ταυτότητα της παράστασης:
«Ζιλ και η νύχτα» του HugoClaus
Θεατρικός μονόλογος
Κατάλληλη άνω των 18 ετών
Μετάφραση: Μαρία Ευσταθιάδη
Σκηνοθεσία- Ερμηνεία: Νίκος Χατζηπαπάς
Συμμετοχή: Πάνος Λαμπρίδης
Γλυπτό: Κωστής Παπαδόπουλος
Μουσική Επιμέλεια: Ελίζα Χατζηπαπά
Βοηθός Σκηνοθέτη: Νέλη Αλκάδη
Φωτογραφήσεις: Κλεοπάτρα Σάρλη – Γιώργος Καζατζόπουλος
Εκτέλεση Κοστουμιών: Λίτσα Κυρίτση
Επικοινωνία – Δημόσιες Σχέσεις: Ράνια Παπαδοπούλου
Διεύθυνση Παραγωγής: Κατερίνα Βαρδακαστάνη
Παραγωγή: Helix Theatre - Labillusions
Πληροφορίες:
ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ: Κάθε Δευτέρα και Τρίτη - Ώρα 21:00
Πρεμιέρα: Δευτέρα 8 Οκτωβρίου 2018
Διάρκεια: 120 λεπτά με διάλειμμα
Τιμές εισιτηρίων: 12 ευρώ, 10 ευρώ: μειωμένο / Ομαδικά, 8 ευρώ: ανέργων, φοιτητικό, Άνω των 65, ΑΜΕΑ, 5 ευρώ: ατέλειες
Online αγορά εισιτηρίων:
Public: http://tickets.public.gr/event/zil-kai-i-nyxta-theatro-simeio/
Ticket Services: https://www.ticketservices.gr/event/zil-kai-i-nyxta-theatro-simeio/?lang=el
Θέατρο Σημείο - Κεντρική Σκηνή
Χαριλάου Τρικούπη 4, (Πίσω από το Πάντειο Πανεπιστήμιο), Αθήνα
Τηλ.: 2109229579 - Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
20 χρόνια μετά την πρώτη του παρουσίαση στην Ελλάδα από το Θέατρο Πορεία το πολυβραβευμένο θεατρικό έργο του Richard Kalinoski «Το κτήνος στο φεγγάρι» επιστρέφει στο Θέατρο Σημείο από τις 19 Νοεμβρίου και κάθε Δευτέρα και Τρίτη, σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Παπαδάκη. Πρωταγωνιστούν ο Κώστας Αρζόγλου, ο Βαγγέλης Παπαδάκης και η Σοφία Λιάκου.
Το έργο παρακολουθεί την ιστορία του Αράμ και της Σέτα στο Μιλγουόκι του Ουισκόνσιν των Η.Π.Α. ανάμεσα στο 1921 και το 1933. Ο Αράμ είναι ο μόνος επιζών της οικογένειάς του από τη γενοκτονία στην Αρμενία. Διέφυγε στις Η.Π.Α. και δουλεύει ως φωτογράφος. Παντρεύεται δια αλληλογραφίας τη Σέτα, η οποία στα 15 της φτάνει κι αυτή στις ΗΠΑ για μια νέα ζωή, αφήνοντας πίσω της το ορφανοτροφείο στην Κωνσταντινούπολη. Το πρόσωπό της προστίθεται δίπλα σε αυτό του Αράμ σε μια παλιά οικογενειακή φωτογραφία που εκείνος έχει φέρει μαζί του από την πατρίδα έχοντας κόψει τα κεφάλια των νεκρών συγγενών του. Τη θέση των γονιών του στην φωτογραφία έχει πάρει τώρα το νιόπαντρο ζευγάρι. Και με τη νεαρή του σύζυγο ο Αράμ ανυπομονεί να δημιουργήσει τη νέα οικογένεια Τομασιάν.
Ωστόσο τα πράγματα δεν θα εξελιχθούν όπως τα έχει σχεδιάσει ο Αράμ. Η Σέτα δεν είναι ικανή να τεκνοποιήσει. Οι ισορροπίες στην οικία Τομασιάν θα ανατραπούν με την είσοδο του Βίνσεντ, ενός άστεγου αγοριού. Μετά από χρόνια σιωπής η Σέτα κατορθώνει να πείσει τον Αράμ να πάψει τα «μνημόσυνα» για τη χαμένη του οικογένεια απομακρύνοντας τη φωτογραφία με τα κομμένα κεφάλια και αποδεχόμενος τον μικρό Βίνσεντ ως το νέο μέλος της οικογένειας Τομασιάν.
Πολλά χρόνια αργότερα ένας ηλικιωμένος ευγενής Κύριος αφηγείται αυτή τη συγκλονιστική ιστορία αφήνοντας την να ζωντανέψει μπροστά στα μάτια μας…
Το μέλλον πάνω στα συντρίμμια του παρελθόντος, σε μνήμες που έχουμε ήδη απολέσει. Υπό τις πλέον αντίξοες συνθήκες οι δύο κεντρικοί ήρωες παλεύουν να κάνουν μία νέα αρχή. Ο Βίνσεντ, είναι ο απόγονος αυτής της προσπάθειας που στέφθηκε με επιτυχία. Είναι η συνείδηση όλων μας που μας υπενθυμίζει από την μία πόσο τρομακτική είναι η φύση του ανθρώπου και από την άλλη πόσο ικανοί είμαστε να παλέψουμε ενάντια στην φύση μας αυτή, κόντρα σε όλα τα «κτήνη στο φεγγάρι», για να διασώσουμε κάθε εναπομένουσα ελπίδα.
Λίγα λόγια για το έργο
«Το κτήνος στο φεγγάρι» του Richard Kalinoski παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο Φεστιβάλ Humana τον Μάρτιο του 1995. Έκτοτε έχει μεταφραστεί σε 19 γλώσσες και έχει παρουσιαστεί σε 20 χώρες. Το 2001 το έργο βραβεύτηκε με το βραβείο Moliere, την κορυφαία θεατρική διάκριση στη Γαλλία. Επίσης έχει τιμηθεί με τα εξής βραβεία: Βραβείο Osborn, Βραβείο Agnouni (Αρμενική Εταιρεία Αρωγής της Βόρειας Αμερικής), Βραβείο Garland (Backstage West) ως το καλύτερο έργο ρεπερτορίου, Βραβείο ACE στην Αργεντινή. Στην Ελλάδα παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το 1998 από το Θέατρο Πορεία, σε σκηνοθεσία Στάθη Λιβαθινού, με πρωταγωνιστές τον Δημήτρη Τάρλοου και την Ταμίλα Κουλίεβα. Τον Μάρτιο του 2010, το έργο εντάχθηκε στο μόνιμο ρεπερτόριο του Θεάτρου Ταλίν, στην Εσθονία. Τον Δεκέμβριο του 2005, ο Richard Kalinoski τιμήθηκε με το βραβείο Khorenatsi για την συνεισφορά του στις Τέχνες από τη χώρα της Αρμενίας.
Σημείωμα σκηνοθέτη
Μέσα από το έργο γινόμαστε κοινωνοί μιας γενοκτονίας. Αυτής των Αρμενίων το 1915. Πόσο έχει μεταλλαχθεί έναν αιώνα μετά η έννοια της γενοκτονίας παραμένοντας σταθερά προϊόν ενός άκρατου εθνικισμού; Πόσο κοντά είμαστε στους ήρωες του έργου; Πάνω σε πόσες «αποκεφαλισμένες φωτογραφίες» στηρίξαμε τις ελπίδες μας; Πώς ο καθένας μας, ευάλωτος απέναντι στην απώλεια της ταυτότητας του, παλεύει για να ξαναχτίσει μια μικρή πατρίδα;
Κρυμμένες προσδοκίες. Απωθημένες επιθυμίες. Το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον αλληλοεπηρεάζονται και διαπλέκονται για να ενισχυθεί η διαχρονικότητα των συμβάντων. Οι προσωπικές εμπειρίες και μνήμες του Αράμ και της Σέτα μετατρέπονται σε πανανθρώπινες μαρτυρίες επίκαιρες σήμερα περισσότερο από ποτέ.
Βαγγέλης Παπαδάκης
Συντελεστές
Μετάφραση - Σκηνοθεσία: Βαγγέλης Παπαδάκης
Σχεδιασμός Φωτισμών: Βασίλης Κλωτσοτήρας
Σκηνικά Κοστούμια: Δήμητρα Λιάκουρα
Πρωτότυπη Μουσική: Σίσσυ Βλαχογιάννη
Επιμέλεια κίνησης: Γιώργος Μιχελάκης
Βοηθός Σκηνοθέτη: Ανδρονίκη Αβδελιώτη
Δραματουργική επεξεργασία: Ματίνα Χαραλάμπη
Graphic Design: Νικόλας Φαράκλας
Φωτογράφος: Στέλιος Αγγελίδης
Οργάνωση παραγωγής: Έφη Κουντούρη
Trailer: Βαγγέλης Παπαδάκης (σκην.), Θάνος Λυμπερόπουλος (δ/νση φωτογραφίας-μοντάζ)
Υπεύθυνος επικοινωνίας: Δημήτρης Χαλιώτης
Παραγωγή: Casus Belli
Παίζουν: Κώστας Αρζόγλου, Σοφία Λιάκου, Βαγγέλης Παπαδάκης
Η παράσταση τελεί υπό την αιγίδα της Πρεσβείας της Δημοκρατίας της Αρμενίας.
Πρεμιέρα: 19 Νοεμβρίου
Παραστάσεις: Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00
Τιμές εισιτηρίων: 15 ευρώ (κανονικό), 10 ευρώ (μειωμένο), 7ευρώ (ατέλειες)
Θέατρο Σημείο (Πάνω Σκηνή) - Χαριλάου Τρικούπη 2, Καλλιθέα, τηλ. 210 9229579
Η Φαίδρα της Μαρίνα Τσβετάγιεβα, της κορυφαίας αλλά και ασυμβίβαστης ποιήτριας που το έργο και η ζωή της ταυτίστηκαν με την πιο ταραγμένη περίοδο της ρωσικής ιστορίας, για πρώτη φορά στην ελληνική σκηνή, σε μετάφραση Χρήστου Χρυσόπουλου και σκηνοθεσία – μουσική επιμέλεια του Νίκου Διαμαντή, από τις 15 Φεβρουαρίου, στο Σημείο. Τους ρόλους ερμηνεύουν, η Ιωάννα Μακρή (Φαίδρα – Τροφός), ο Βαγγέλης Ρόκκος (Ιππόλυτος – Θησέας) και ο Σταύρος Γιαννακόπουλος (Αγγελιοφόρος – Υπηρέτες) ενώ σκηνικά και κοστούμια επιμελείται η Τότα Πρίτσα.
ΦΑΙΔΡΑ … μία συνομιλία ανάμεσα στο θηλυκό και το αρσενικό .
ΦΑΙΔΡΑ … η αγάπη τόπος πρόσκαιρης μάχης των δύο φύλων.
ΦΑΙΔΡΑ… ο πόθος και ο μύθος μιας γυναίκας
ΦΑΙΔΡΑ... ένα βλέμμα στον παραβατικό έρωτα
Η πρόσληψη του μύθου της Φαίδρας από τη Τσβετάγιεβα
Η Τσβετάγιεβα, στη δική της εκδοχή του μύθου, εγκαθιδρύει ένα σπαρακτικό πλέγμα ενοχών, επιθυμίας και μοναχικότητας ανάμεσα σε τρία πρόσωπα.
Η Φαίδρα της Τσβετάγιεβα επικεντρώνεται στα πρόσωπα της Φαίδρας και της Τροφού, του Ιππόλυτου και του Θησέα, αναδεικνύοντας τα πολλαπλά κίνητρα και τις επιδιώξεις που κρύβονται πίσω από την ακαταμάχητη ισχύ της σαρκικής σαγήνης πέρα από ηθικούς δεσμούς,δημιουργώντας ένα κουαρτέτο επικαλυπτόμενων σχέσεων.
Τα δύο πρόσωπα ,της γυναίκας και του άντρα, σε έναν αδυσώπητο αγώνα επικράτησης. Η Φαίδρα και η Τροφός αντιμετωπίζουν τον Ιππόλυτο και τον Θησέα.
Η παράσταση στο ΣΗΜΕΙΟ
Η παράσταση είναι ένα άγριο και λεπταίσθητο χαϊκού που συστρέφεται κοιτάζοντας κατάματα τον πυρήνα της αγάπης, του έρωτα και του πόθου, όταν εκείνος στραγγίζεται από την ανάγκη.
Παραβαίνοντας και διαπερνώντας τα όρια, ο πόθος μετακινεί την ανθρώπινη συνθήκη.
Ένα έργο που διαπραγματεύεται την γυναικεία έξαρση, τους χυμούς και την δύναμη της ζωής, όταν εκείνη, η ζωή, απαιτεί άμεσα την υπέρβαση της απαγόρευσης.
Η σκηνοθεσία του Νίκου Διαμαντή, διασκευάζει το πρωτότυπο κείμενο για τη σκηνή, εισάγοντας στη δραματουργία δυο πρωτότυπα κείμενα του μεταφραστή, με πρόθεση να μεσολαβηθεί στο ελληνικό κοινό η ποιητική φλέβα που αρδεύει το έργο της Μαρίνας Τσβετάγιεβα.
Η αγάπη δεν είναι δική μας ενέργεια. Ούτε πάθος. Ούτε επιλογή. Αν εμείς αγαπούσαμε όποιον εμείς θέλαμε, θα ήμασταν οι τελευταίοι παλιάνθρωποι. Εμείς αγαπάμε αυτόν που επιλέγει η αγάπη. Η θελησή της καλεί την επιθυμία μας. Δοσμένο και ξεχασμένο. Ληφθέν και ξεχασμένο. Κανένας δεσμός. Καμία συγγένεια. Αφού αγαπήσω διαχωρίζω τις ευθύνες μου. Αφού αγαπηθώ διαχωρίζω τις ευθύνες μου. Δίχως συνέπειες. Αν υπήρχε εδώ κάποιος να του μιλήσω, τώρα που έμεινα ολομόναχη, ας ήταν οποιοσδήποτε, θα στεκόμουν απέναντί του ασυγκίνητη και θα τον κοιτούσα κατάματα για να του μιλήσω για το χάσιμο που γίνεται στον έρωτα, όταν δεν μπορείς παρά να χαθείς μέσα του, να γίνεις πια όλη εκείνος, ν αφήσεις έξω καθετί δικό σου για να βρεθεί χώρος εντός σου ώστε να χωρέσει εκείνος απαράλλαχτος, να πάρει ό,τι θέλει από αυτά που είσαι, να πετάξει αυτά που δεν θέλει, και να τα αντικαταστήσει με όσα επιθυμεί... Η αγάπη πάντα συναινεί στην απώλεια. Η αγάπη δεν φέρνει αντίσταση καμιά. Η αγάπη δεν διασώζει τίποτα... Αγαπώ και χάνω. Αγαπώ και χάνομαι. Προτού σβήσουν όλα, κρατώ μια αμυδρή εικόνα από εκείνο το πρώτο χάσιμο στη φαντασία του έρωτα. Ούτε καν αυτό... Μόνο το χάσιμο... Αγαπώ και χάνομαι...
από τον επιχρωματισμό του Χρήστου Χρυσόπουλου
Πρεμιέρα την Πέμπτη 15 Φεβρουαρίου 2018
Ταυτότητα παράστασης
Κείμενο: Μαρίνα Τσβετάγιεβα
Μετάφραση: Χρήστος Χρυσόπουλος
Σκηνοθεσία – Μουσική επιμέλεια: Νίκος Διαμαντής
Σκηνικά – Κοστούμια: Νίκος Διαμαντής
Ερμηνεύουν:
Ιωάννα Μακρή (Φαίδρα – Τροφός), Βαγγέλης Ρόκκος (Ιππόλυτος – Θησέας) και Σταύρος Γιαννακόπουλος (Αγγελιοφόρος – Υπηρέτες)
INFO:
ΘΕΑΤΡΟ ΣΗΜΕΙΟ, Κεντρική Σκηνή
Διεύθυνση: Χαριλάου Τρικούπη 4 ( πίσω από τo Πάντειο Πανεπιστήμιο)
Ημέρες και ώρες παραστάσεων:
Πέμπτη, Παρασκευή και Σάββατο στις 21.30, Κυριακή στις 20:00
Διάρκεια: 75΄
Εισιτήρια: 15 ευρώ γενική είσοδος, 10 ευρώ φοιτητικό, ΑΜΕΑ, +65 και 8 ευρώ ανέργων.
Προπώληση: https://www.ticketservices.gr/event/faidra-theatro-simeio, στα σημεία προπώλησης της Ticket Services και στο ταμείο του θεάτρου ΣΗΜΕΙΟ.
Παραστάσεις από 15 Φεβρουαρίου έως 2 Απριλίου 2018
Είδα
Video
