Από τη Γιώτα Δημητριάδη

«Ό,τι κάνεις μονάχα μένει, ό,τι έκανες καλό ή κακό»

Στη σκηνή της Φρυνίχου, στο θέατρο Τέχνης, ζωντανεύει μια παράσταση αφιερωμένη στη ζωή και τα τραγούδια της ρεμπέτισσας Μαρίκας Νίνου, σε κείμενα και σκηνοθεσία της Μαριάννας Κάλμπαρη και του Γιάννου Περλέγκα.

Η Μαρίκα Νίνου γεννήθηκε έναν αιώνα πριν, το 1922, πάνω στο βαπόρι «Ευαγγελία», που έφερνε την οικογένεια Αταμιάν στον Πειραιά, γι’ αυτό και ο καπετάνιος τής έδωσε το όνομα Ευαγγελία. Ορφανή από πατέρα, κατέληξε με τη μητέρα και τα αδέρφια της στην Κοκκινιά.

Τα φωνητικά της προσόντα φάνηκαν από μικρή ηλικία. Μάλιστα, μετά από προτροπή του δασκάλου της, έμαθε και μαντολίνο.

Το1939 παντρεύτηκε τον συμπατριώτη της Χάικ Μεσροπιάν και, ένα χρόνο αργότερα γεννήθηκε ο γιος τους, ο Οβανές (ο Γιαννάκης). Ωστόσο, το 1946 ο Μεσροπιάν έφυγε για την Αρμενία, εγκαταλείποντας για πάντα την οικογένειά του.

Στη συνέχεια γνώρισε τον ακροβάτη και θιασάρχη Νίνο Νικολαΐδη με τον οποίο έμειναν μαζί μέχρι το τέλος της ζωής της, χωρίς ποτέ να παντρευτούν.

Το καλλιτεχνικό της όνομα «Μαρίκα» το πήρε από τη μάνα του Νίνο, που θαύμαζε τη Μαρίκα Κοτοπούλη και το Νίνου από τον Νίνο. Έτσι, η Ευαγγελία Αταμιάν έγινε Μαρίκα Νίνου.

Ο Νίνο τη μύησε στον κόσμο των ακροβατικών, οι δυο τους ήταν ντουέτο με το όνομα «Ντούο Νίνο», μέχρι που στο σχήμα προστέθηκε και ο γιος της και έτσι μετονομάστηκε σε «δυόμιση Νίνο». Στις παραστάσεις η Μαρίκα συνήθιζε να λέει και μερικά τραγούδια.

Κάπως έτσι την ανακάλυψε ο Πέτρος Κυριακός και τη γνώρισε στον Μανώλη Χιώτη, ο οποίος την πρωτολανσάρισε δισκογραφικά τον Ιούνιο του 1948.

Στην ιστορία όμως έμεινε η θρυλική της συνεργασία με τον Τσιτσάνη, που ήταν βραχεία λόγω των πολλών τσακωμών τους. Το ντουέτο εμφανίστηκε με επιτυχία και στην Κωνσταντινούπολη.

Λίγα χρόνια αργότερα, η Νίνου πήγε μόνη της στη Νέα Υόρκη για να εξοικονομήσει χρήματα για τον αδερφό της που νοσούσε με καρκίνο. Την ίδια αρρώστια είχε και εκείνη στη μήτρα, από την οποία δυστυχώς και κατέληξε σε ηλικία μόλις 35 ετών.

Μόνο οκτώ χρόνια τραγούδησε η Νίνου και κατάφερε να αφήσει ανεξίτηλο το στίγμα της και να ερμηνεύσει αξέχαστα τραγούδια - από τα «Καβουράκια» και την «Ταμπακιέρα», μέχρι το «Τι σήμερα, τι αύριο, τι τώρα». Πέθανε στις 23 Φεβρουαρίου του 1957 και την έθαψαν στο Σχιστό της Νεάπολης, πλάι στον αδερφό της Μπαρκέβ Αταμιάν, που είχε αποβιώσει δύο χρόνια νωρίτερα. Στη διαθήκη της άφηνε το σπίτι της στον γιο της αλλά ο Νίνο την καταπάτησε, πούλησε το ακίνητο και άφησε το αγόρι στο δρόμο.

Αυτά είναι μερικά από τα ομολογουμένως λίγα βιογραφικά στοιχεία που γνωρίζουμε για την τραγουδίστρια.

Η Μαριάννα Κάλμπαρη και ο Γιάννος Περλέγκας, αξιοποιώντας όλη τη σχετική βιβλιογραφία αλλά και μαρτυρίες, κατάφεραν να δημιουργήσουν μια ενδιαφέρουσα ιστορία, αξιοποιώντας υπέρ της ακόμη και τα κενά που υπάρχουν για τη ζωή της τραγουδίστριας και υφαίνοντας πλάι τους ένα πέπλο μυστηρίου. Παράλληλα, αποφεύγοντας κάθε είδος διδακτισμού, δίνονται πληροφορίες τόσο για το ιστορικό υπόβαθρο της εποχής όσο και για την ιστορία του ρεμπέτικου.

«Τα ρεμπέτικα, τα άσματα των απλών πληγωμένων ανθρώπων μιλούσαν για την αγάπη και την εγκατάλειψη», θα μας πουν εν χορώ οι ηθοποιοί.

Αξιοποιώντας όλο τον χώρο της σκηνής, κατάφεραν να δημιουργήσουν μια παράσταση που πάλλεται και ταξιδεύει τον θεατή από την αρχή μέχρι το τέλος με οχήματα την πρόζα, τη μουσική και το τραγούδι, επιτυγχάνοντας μια φυσική ροή με ικανοποιητικές δόσεις συγκίνησης, που δεν εκβιάζουν με ευκολίες το θυμικό του κοινού.

Στο έργο γίνονται αναφορές και για τη θέση της γυναίκας που εκείνη την εποχή έπρεπε να συμπορευθεί με τον τρόπο των ανδρών, γι’ αυτό και «μόνο το μάτι και η φωνή έπαιρνε φωτιά, ποτέ το υπόλοιπο σώμα».

Μεγάλη επιτυχία της συγκεκριμένης δουλειάς είναι το καστ των ηθοποιών που ερμηνεύει τους ρόλους, αφηγείται την ιστορία και τραγουδάει εξαιρετικά.

Στον ομώνυμο ρόλο, η Βερόνικα Δαβάκη που συμπωματικά πριν λίγους μήνες έκανε το ντεμπούτο της στην ελληνική δισκογραφία, με τη διασκευή του αρμένικου τραγουδιού «Αmbedz Gorav». Πέραν τούτου, είναι παλιά γνώριμη της Νίνου, καθώς το 2015 τραγούδησε το ρεπερτόριό της στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο, στην παράσταση «Μαρίκα» των Nocebo AC.

Με την ερμηνεία της καταφέρνει να δώσει υπόσταση στον χαρακτήρα, προσδίδοντάς του γήινα στοιχεία, χωρίς να χάσει στιγμή τις μυθικές του διαστάσεις.

Αρμοστός στον ρόλο του Τσιτσάνη ο Γιάννος Περλέγκας, αν και λιγότερο τολμηρός στην εκφορά της χαρακτηριστικής προφοράς του συνθέτη.

Εξαιρετικής ευαισθησίας οι γυναικείες παρουσίες που ερμηνεύει η Ευγενία Αποστόλου. Υπέροχη και στα τραγούδια της παράστασης.

Με ενέργεια και αμεσότητα στη σκηνή παρουσιάζεται ο Μάνος Στεφανάκης.

Ενδιαφέρουσα και η οπτική του Δημήτρη Μαγγίνα στον ρόλο του Νίνου Νικολαΐδη.

Στα συν της σκηνοθεσίας και η αξιοποίηση των δεξιοτεχνών μουσικών (Αυγερινή Γάτση, Στράτος Γκρίντζαλης και Μπάμπης Παπαδημητρίου), στην εξέλιξη της ιστορίας, μέσω της επιτυχημένης ενσωμάτωσής τους στην παράσταση.

Μοναδική ένσταση η συνεχής παρουσία της πολύ καλής ακροβάτισσας Χριστίνας Σουγιουλτζή, που με τα ακροβατικά της αποσπά την προσοχή του θεατή από σημαντικές σκηνές της παράστασης. 

Απλό αλλά πρακτικό και καλοφτιαγμένο το σκηνικό της Λουκίας Χουλιάρα, εμπνευσμένο από τα ξύλινα κιβώτια που μετέφεραν τα πλοία, όπως και το «Ευαγγελία» που γεννήθηκε η Νίνου. Καλαίσθητα και τα κοστούμια της. 

Συνολικά, η παράσταση «Μαρίκα Νίνου - Σαν άστρο», χωρίς να είναι αγιογραφία της Αρμένισσας τραγουδίστριας, καταφέρνει να γνωρίσει τη σπουδαία ρεμπέτισσα στις νεότερες γενιές και να δημιουργήσει μια γλυκιά νοσταλγία στις παλιότερες.

Ο Γ. Καλαβριανός κι η Εταιρεία Θεάτρου Sforaris παρουσιάζουν τη νέα τους παράσταση στο Θέατρο Τέχνης στη Φρυνίχου.

Μετά από την επιτυχημένη παράσταση Η Φαίδρα καίγεται της Αμάντας Μιχαλοπούλου Η Φαίδρα καίγεται της Αμάντας Μιχαλοπούλου που παρουσίασε στη Μικρή Επίδαυρο τον Ιούλιο που μας πέρασε, ο Γιάννης Καλαβριανός προτείνει μια νέα δραματουργία πάνω στο «Μίχαελ Κόλχαας» του Χ. Φ. Κλάιστ. Ο τίτλος της παράστασης είναι «Μικροί πυροβολισμοί μέσα στη νύχτα» κι αφορά την ασυγκράτητη αυτοδικία του Κόλχαας, όταν διαπίστωσε την αδικία που έγινε εις βάρος του σχετικά με τ’ άλογά του. Παρουσιάζεται κάθε Δευτέρα και Τρίτη στο Θέατρο Τέχνης στη Φρυνίχου.

Αφετηρία του νέου έργου του Γιάννη Καλαβριανού, αποτέλεσε η ιστορία του «Μίχαελ Κόλχαας», του Χ. Φ. Κλάιστ, ένα από τα σημαντικότερα έργα της γερμανικής γλώσσας. Πρότυπο για τον Κόλχαας ήταν η αληθινή ιστορία του ληστή Χανς Κολχάζε, ο οποίος έδρασε στην περιοχή της Σαξονίας, από το 1534 έως το 1540.

Υπόθεση: Ένας φιλήσυχος και νομοταγής πολίτης, ο Μίχαελ Κόλχαας, καλός οικογενειάρχης και θεοσεβούμενος άνθρωπος, αδικείται από τον Άρχοντα της Σαξονίας, ο οποίος του παρακρατά δύο μαύρα άλογα και τα υποχρεώνει σε εξαντλητικές εργασίες. Ο Κόλχαας ζητά να αποζημιωθεί. Ο Άρχοντας τον ταπεινώνει, τον διώχνει και σκοτώνει τη γυναίκα του. Ο Κόλχαας προσπαθεί με κάθε έννομο τρόπο να δικαιωθεί. Το Κράτος, ο Νόμος και η Εκκλησία δεν τον προστατεύουν. Παίρνει λοιπόν, τον Νόμο στα χέρια του, μετατρέπεται σε ανάλγητο ληστή και πυρπολεί τη Βιτεμβέργη. Το μέτρο και η λογική γρήγορα καταλύονται και διάφοροι άνθρωποι, απογοητευμένοι από την αδικία που βιώνουν καθημερινά, συντάσσονται δίπλα του και φτιάχνουν έναν μικρό στρατό που καίει, δολοφονεί και λεηλατεί. Ο Κόλχαας, εξαιτίας της φανατισμένης εμμονής του για δικαιοσύνη, μετατρέπεται στον υπ’ αριθμόν ένα κίνδυνο για όλους και η υπόθεση δύο αλόγων απειλεί πλέον, να καταστρέψει τη χώρα.

Η παράσταση

Η παράσταση Μικροί πυροβολισμοί μέσα στη νύχτα δεν ακολουθεί το μοτίβο του αναγνωρισμένου δημιουργού, γνωστού κυρίως για τα έργα που συνθέτει και σκηνοθετεί (Γιοι και Κόρες, Γρανάδα, Hotel Eternite), αλλά είναι μια δευτερογενής δραματουργία με βάση ένα κλασικό ανάγνωσμα. Η παράσταση επιμένει με μια αφηγηματικότητα άρτια εκτελεσμένη από τους ηθοποιούς της και μ’ εύστοχα δουλεμένη κίνηση από την Αλεξία Μπεζίκη. Εδώ ο Καλαβριανός καταθέτει μια πρόταση που μας ξενίζει αν λάβουμε υπόψη την έως τώρα παραστασιογραφία του, αφού είναι έντονα σωματική κι αφηγηματική, ενώ διαφέρει και σαν κατασκευή η δραματουργία του, η οποία φαίνεται ξένη. Σε αρκετά σημεία δινόταν η αίσθηση μιας παράστασης θεατρικής ομάδας σε κάποιο blackbox. Προκύπτουν λοιπόν θέματα ταυτότητας κι ύφους, σε μια παράσταση που κυλάει λέγοντας μια ιστορία, αλλά σε σημεία φαίνεται επιδερμική, αρκετά στυλιζαρισμένη κι επιτηδευμένη.

Τα βασικά θέματα της παράστασης είναι το δίπολο δίκαιο-αδικία, οι μηχανισμοί που λειτουργούν για την απόδοση της δικαιοσύνης, η σχέση εξουσίας κι αλήθειας που εκφράζονται στο πρόσωπο το Μίχαελ Κόλχαας.

Οι τέσσερις ηθοποιοί της διανομής συνεργάστηκαν άριστα σε μια τεχνική παρτιτούρα, ερμηνεύοντας τα βασικά πρόσωπα της ιστορίας, με κεντρική φιγούρα τον Γιώργο Γλάστρα ως Μίχαελ Κόλχαας. Ο εμπειρότατος ηθοποιός δίνει μια πολύ καλή ερμηνεία, που έχει πολλαπλά στάδια, από τον φιλήσυχο κτηνοτρόφο μέχρι τον μανιασμένο άντρα που τα βάζει με τους πάντες και τα πάντα. Εξαιρετική –όπως πάντα- η Χριστίνα Μαξούρη, που υποδύεται τη γυναίκα του, ιδίως στον ένθετο μονόλογό της λίγο προτού πεθάνει (εδώ φαίνεται η δυνατή πένα του Καλαβριανού). Τους υπόλοιπους ρόλους της διανομής εναλλάσσουν επαρκέστατα ο Μάνος Πετράκης κι ο Γιώργος Σαββίδης.

Τα κοστούμια της Βάνας Γιαννούλα με την κυριαρχία του μαύρου, είναι άρτια φτιαγμένα και δίνουν μια κομψή πινελιά πάνω σε «φορεσιές ιππασίας». Εκφράζουν ανάγλυφα το ζοφερό περιβάλλον του έργου, που δεν απεικονίζεται στον σκηνικό χώρο αφού έχουμε απουσία σκηνικών. Αυτή η σκηνική ένδεια υποκαθίσταται από την έντονη κινησιολογία και την εξαιρετικής ποιότητας μουσική του Θοδωρή Οικονόμου που ερμηνεύεται ζωντανά με πιάνο.

Με δύο λόγια, η παράσταση Μικροί πυροβολισμοί μέσα στη νύχτα δεν είναι μια δουλειά που έχουμε συνηθίσει από τον Καλαβριανό, αλλά έχει μια καλή πρώτη βάση, που με λίγο μεγαλύτερη τριβή, μπορεί να γίνει μια ενδιαφέρουσα παράσταση.

Από τη Γιώτα Δημητριάδη

Αυτό το κείμενο δεν θα μπορούσε να είναι, όπως όλες οι κριτικές θεάτρου. Γιατί τι κριτική να γράψει κάποιος, αν δεν υπάρχει έργο;  

Το θέμα, όμως, δεν είναι ούτε καν αυτό… και αλλού δεν υπήρχε έργο και γράφτηκαν κριτικές ή δεν υπήρχε έργο αλλά υπήρχε παράσταση. Εδώ υπάρχει το όνομα «Κιτσοπούλου».  

Και, ναι, χωρίς καμία ειρωνεία, υποκλίνομαι! Υποκλίνομαι σε μια  δημιουργό που μας λέει από την αρχή της παράστασης «Μια βραδιά είναι θα περάσει…» και, που στο φινάλε μάς βάζει να πούμε όλοι μαζί απ’ έξω μας ή από μέσα μας, ότι «είμαστε μαλάκες».

Γιατί τι άλλο νιώθει κάποιος, έχοντας πληρώσει 18 ευρώ για να δει τέσσερις ηθοποιούς επί σκηνής να κάνουν αυτοσχεδιασμό χαμηλού επιπέδου;  

Η Λένα Κιτσοπούλου είναι τρομερά ευφυής, έχει χτίσει όνομα και υπάρχει κοινό που όχι μόνο την ακολουθεί πιστά –sold-out και οι τρεις παραστάσεις της στη Φρυνίχου σε τόσο δύσκολη περίοδο- αλλά νιώθει και «μαλάκας» αν δεν του αρέσει. Νιώθει τύψεις γιατί δεν είναι «τρέντι». Νιώθει «μαλάκας» αν δεν γελάσει. 

Έχει καταφέρει να την πληρώνει το Θέατρο Saint-Gervais της Γενεύης για να γράψει ένα έργο σε δέκα μέρες και μετά να την ξαναπληρώνει το Θέατρο Τέχνης για να το παρουσιάσει τρία χρόνια μετά. Γιατί ήταν τόσο καλό που κρίμα ήταν να το χάσουμε (!)

Μάλλον το δέκα μέρες, που αναφέρει η ίδια στο σκηνοθετικό της σημείωμα ότι ήταν ο χρόνος συγγραφής, είναι υπερβολή. Αποκλείεται με τη δική της εξυπνάδα να της πήρε πάνω από ένα απόγευμα.  

Στην ίδια σκηνή, που τώρα είδαμε το τίποτα, πριν δέκα χρόνια (2012), είχαμε παρακολουθήσει το«Χαίρε Νύμφη», μια εμπνευσμένη διασκευή από το έργο του Ξενόπουλου, σε δική της σκηνοθεσία με εξαιρετικούς ηθοποιούς. 

Είχε προηγηθεί, με τη σπουδαία Μαρία Πρωτόπαπα μια ακόμη μεγάλη επιτυχία η «Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α.», η οποία γράφτηκε ως μονόλογος για το Εθνικό Θέατρο και μέχρι σήμερα έχει μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες και έχει παιχτεί σε πολλά θέατρα ανά τον κόσμο (Αγγλία, Ισπανία, Γαλλία). Βέβαια, φέτος που ξαναπαίχτηκε, δεν μπορούσε να σταθεί με τίποτα ως έργο. 

Και μετά ήρθε η Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, όπου όπως διαβάζουμε στο site του Ιδρύματος, «Η Λένα Κιτσοπούλου αυτή την  περίοδο είναι υπότροφος Onassis Dramaturgy Fellowship για τη συγγραφή και την προετοιμασία του νέου έργου της». 

Για να επανέλθουμε στο «CRY», τρεις ηθοποιοί επί μισή ώρα μάς προετοιμάζουν ότι δεν υπάρχει τίποτα να δούμε.

Ο Νίκος Καραθάνος ακόμη και σ’ αυτή την αμηχανία των τριών καλεσμένων σ’ ένα σαλόνι, έχει κάτι να πει. Προσπάθεια έχουν κάνει και οι: Πωλίν Ουγκέ και Μαριλένα Μόσχου. Οι τρεις τους καυτηριάζουν τον καθωσπρεπισμό και την ευγένεια και στη συνέχεια αλληλοσφάζονται.  

Μάλιστα, αυτό γίνεται με πολύ πολύ αίμα, το οποίο υπάρχει άφθονο στη σκηνή μέσα σε πλαστικά μπουκάλια αλλά και με βασανιστικούς τρόπους… τρυπάνια, κρέμασμα, ξεκοίλιασμα με μαχαίρι και στολή χασάπη. 

Μέσα σ’ όλο αυτό το αλαλούμ γίνονται και δύο πολιτικά σχόλια για τους πρόσφυγες και τον φασισμό.  

Στο τέλος, η ίδια η Κιτσοπούλου σκοτώνει τον τρίτο της παρέας και τσιρίζει ακατάπαυστα, χωρίς καν να έχει τη στοιχειώδη τεχνική να μην κλείσει η φωνή της. 

Το νόημα λοιπόν του έργου είναι ότι όλοι θέλουμε να σκοτωθούμε μεταξύ μας αλλά λόγω ευγένειας δεν το κάνουμε και ότι όλοι θα πεθάνουμε και φυσικά ότι είμαστε «μαλάκες» και μάλιστα «χοντρομαλάκες». 

Υποκλίνομαι, λοιπόν, στον ζωγράφο που παίρνει έναν λευκό καμβά, φτύνει την τσίχλα του και πουλάει τον «πίνακα» για ένα υπέρογκο ποσό. Γιατί αυτό μας κάνει η κυρία Κιτσοπούλου… μας φτύνει και εμείς νομίζουμε  ότι βρέχει ΤΕΧΝΗ! 

Οι «Μικροί πυροβολισμοί μέσα στη νύχτα» του Γιάννη Καλαβριανού παρουσιάζονται στο Θέατρο Τέχνης από τις 13 Δεκεμβρίου.

Κεντρικό θέμα της νέας παράστασης του Γιάννη Καλαβριανού είναι η ιστορία ενός αδικημένου ανθρώπου, η τρομακτική δύναμη που μπορεί να αποκτήσει η φωνή του ενός, αλλά και τα άκρα στα οποία μπορεί να φτάσει μία λογική απαίτηση.

Έμπνευση για το νέο έργο αποτέλεσε ένα από τα σημαντικότερα κείμενα της γερμανικής λογοτεχνίας, η νουβέλα «Μίχαελ Κόλχαας» του Χάινριχ Φον Κλάιστ, η οποία βασίστηκε στην αληθινή ιστορία ενός εμπόρου αλόγων, που έζησε στη Σαξονία τον 16ο αιώνα.

Η ιστορία του Κόλχαας

Μεταφερόμαστε στον 16ο αιώνα, όταν ένας φιλήσυχος και νομοταγής πολίτης, ο εκτροφέας αλόγων Μίχαελ Κόλχαας, ξεκινά από το χωριό του στο Βρανδεμβρούργο, για να πουλήσει στη γειτονική Σαξονία, τα άλογα που με πολύ κόπο εξέθρεψε. Ο νέος άρχοντας της περιοχής όμως, του κλείνει τον δρόμο και του ζητά χρήματα και άδεια διέλευσης για να του επιτρέψει να συνεχίσει. Ο Κόλχαας, που δεν είχε τίποτε από τα δύο, προτείνει να τον αφήσουν να περάσει για μία φορά και να τα φέρει επιστρέφοντας, αφήνοντας ως εγγύηση τα δύο καλύτερα άλογά του. Όταν γυρίζει όμως, τα βρίσκει εξαθλιωμένα, αφού τα είχαν υποχρεώσει σε εξαντλητικές εργασίες και ζητά να αποζημιωθεί.

Ο άρχοντας τον ταπεινώνει, τον διώχνει και σκοτώνει τη γυναίκα του. Ο Κόλχαας προσπαθεί με κάθε έννομο τρόπο να δικαιωθεί. Το Κράτος, ο Νόμος και η Εκκλησία αδιαφορούν. Μη βρίσκοντας στήριξη από πουθενά και νιώθοντας τεράστια απογοήτευση, αποφασίζει να πάρει τον Νόμο στα χέρια του και πυρπολεί τη Βιτεμβέργη.

Το μέτρο και η λογική γρήγορα καταλύονται. Διάφοροι άνθρωποι απογοητευμένοι από την αδικία που βιώνουν καθημερινά, συντάσσονται δίπλα του και φτιάχνουν έναν μικρό στρατό που καίει, δολοφονεί και λεηλατεί. Ο ηγεμόνας προτείνει έστω και αργά, να τον αποζημιώσει. Όμως, ο Κόλχαας δεν αρκείται πια σε αυτό. Ο στόχος του είναι πλέον, ο ίδιος ο ηγεμόνας και η υπόθεση δύο αλόγων απειλεί να διαλύσει μία ολόκληρη χώρα.

Αφηγητές της ιστορίας του Κόλχαας, είναι τα άλογά του.

Δεν υπάρχουν σκηνικά και κανένα σκηνικό αντικείμενο, παρά μόνο κοστούμια εμπνευσμένα από την ανατομία των αλόγων. Τέσσερις ηθοποιοί, ένας πιανίστας, η συνεχής μουσική, η απολύτως χορογραφημένη κίνηση και οι εναλλαγές σκοταδιού και φωτός συνθέτουν την αυστηρή παρτιτούρα αυτής της γοητευτικής, μα τόσο τραγικής ιστορίας.

Ο Κόλχαας αδικήθηκε, αλλά μετατράπηκε σε τρομοκράτη. Μπορεί λοιπόν, ο καθένας να πάρει τον Νόμο στα χέρια του και μέχρι πού μπορεί να φτάσει για να διεκδικήσει το δίκιο του;

Η συζήτηση για τα ηθικά όρια μιας εξέγερσης, η καχυποψία και οι καθημερινά τεταμένες σχέσεις Πολίτη-Κράτους, κάνουν την ιστορία του Κόλχαας να μοιάζει εντελώς σημερινή και εκείνον, τον πιο σύγχρονο Ευρωπαίο ήρωα.

Συντελεστές
Κείμενο-Σκηνοθεσία: Γιάννης Καλαβριανός
Κοστούμια: Βάνα Γιαννούλα
Μουσική: Θοδωρής Οικονόμου
Φωτισμοί: Νίκος Βλασόπουλους
Επιμέλεια κίνησης: Αλεξία Μπεζίκη
Βοηθός σκηνοθέτη: Κέλλυ Παπαδοπούλου
Παίζουν: Γιώργος Γλάστρας, Χριστίνα Μαξούρη, Μάνος Πετράκης, Γιώργος Σαββίδης
Μουσικός επί σκηνής: Σταύρος Διαμαντόπουλος
Φωτογραφίες: Ελίνα Γιουνανλή
Παραγωγή: Εταιρεία Θεάτρου Sforaris
Εκτέλεση παραγωγής: Κατερίνα Μπερδέκα

Εισιτήρια
Τιμές εισιτηρίων:

Κανονικό: 15 ευρώ / Μειωμένο: 10 ευρώ

Προπώληση: Viva.gr

Από τον Αναστάση Πινακουλάκη

Εδώ και μερικές εβδομάδες παρουσιάζεται το πρώτο θεατρικό έργο της αναγνωρισμένης ηθοποιού Ηρώς Μπέζου.

Η ηθοποιός που το καλοκαίρι ξεχώρισε ως Ιώ στην sold-out παράσταση Προμηθέας Δεσμώτης σε σκηνοθεσία Άρη Μπινιάρη συστήνει μια νέα της ιδιότητα στο θεατρόφιλο κοινό, αυτή της συγγραφέως και σκηνοθέτιδος. Την παράσταση Ναυαγοί συνσκηνοθετεί με τον Γιάννη Παπαδόπουλο, ενώ βρίσκει ιδανικό «σπίτι» στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης, χώρο με ιστορική ταυτότητα ανάδειξης νεοελληνικών έργων. Πρωταγωνιστούν οι ηθοποιοί Γιάννος Περλέγκας, Μιχάλης Τιτόπουλος και Σοφία Κόκκαλη.

Υπόθεση: Ένας νεαρός δημοσιογράφος επισκέπτεται το απομονωμένο σπίτι ενός καταξιωμένου συγγραφέα με σκοπό να του πάρει συνέντευξη. Σύντομα οι δύο άνδρες αντιλαμβάνονται ότι έχουν ασκήσει καθοριστική επίδραση ο ένας στην ζωή του άλλου. Στο σπίτι όμως δεν είναι μόνοι. Μαζί με τον οικοδεσπότη ζει και η ανήλικη κόρη του. Ο έρωτας ανάμεσα στον νέο και το κορίτσι γεννήθηκε πολύ πριν γνωριστούν και οι τρεις ήρωες θα βρεθούν σε ένα χρωματιστό λούνα παρκ με τις ίδιες τους τις λέξεις για παιχνίδια. Σημείωμα της Ηρώς Μπέζου: «Γράφουμε ένα έργο για τα λόγια, που δεν αρκούν, κι όμως μόνο τα λόγια έχουμε. Λέξεις πάνω σε χαρτί, λέξεις στον αέρα. Τρεις άνθρωποι-άλλωστε πάντα τρεις είναι οι άνθρωποι-παλεύουν να κοιταχτούν, να αγαπήσουν, να «βγουν στην ζωή». Η μοναξιά τους είναι η γέφυρα που τους ενώνει. Τι άλλο; Ένα παιχνίδι με χαρτιά, ένα ποτήρι κρασί. Μια παιδική ζωγραφιά.» .

Οι Ναυαγοί είναι ένα σύγχρονο μονόπρακτο έργο τριών χαρακτήρων που διαδραματίζεται σ’ ένα απομονωμένο σπίτι. Μια συνέντευξη που τελικά δε γίνεται, γίνεται η αφορμή για μια σειρά από αποκαλύψεις, που δίνουν τον χαρακτήρα του έργου. Το πρώτο μέρος του είχε μια τρόπον τινά πιντερική γραφή, ενώ με την είσοδο της κόρης, αλλάζει η δυναμική των χαρακτήρων και γίνεται πιο συγκινησιακό. Ως πρωτόλειο είναι μια πολύ δυνατή και ενδιαφέρουσα πρώτη, με ολοκληρωμένους χαρακτήρες και πυκνογραμμένη πλοκή. Ως θεατή με κέρδισε το σκηνικό αποτέλεσμα, ως δραματολόγος θα ήθελα λίγη παραπάνω επιμέλεια στις μεταβάσεις των σκηνών, ώστε να ρέει περισσότερο, και από ένα σημείο και μετά δεν είναι καθαρό το ύφος της γραφής. Ας πούμε, το τέλος του έργου θα μπορούσε να ήταν λίγο πιο σύντομα ώστε ν’ αφήνεται ανοιχτό στο θεατή και να τονώσει τον συναισθηματισμό που ήταν διάχυτος από τη μέση του έργου. Άψογη δουλειά έγινε στην κατασκευή των χαρακτήρων και με μαεστρία ξεδιπλωνόνται πτυχές τους που δίνουν βάθος στις μεταξύ τους σχέσεις.

Η παράσταση

Η Ηρώ Μπέζου κι ο Γιάννης Παπαδόπουλος δημιούργησαν μια φαινομενικά απλή παράσταση που αναδεικνύει το κείμενο και βασίζεται πάνω στους ταλαντούχους ηθοποιούς της. Είναι αισθητό πως η παράσταση είναι προϊόν μιας επιτυχημένης και δεμένης θεατρικής ομάδας. Η χημεία των ηθοποιών επί σκηνής είναι εμφανέστατη κι απολαυστική. Ο Γιάννος Περλέγκας κι ο Μιχάλης Τιτόπουλος το καλοκαίρι έπαιξαν μαζί στο Γάλα, αίμα που είχαμε ξεχωρίσει στη Μικρή Επίδαυρο κι είχε σκηνοθετήσει ο Περλέγκας. Η Σοφία Κόκκαλη είχε δώσει μια εξαιρετική ερμηνεία στο Σχολείο Γυναικών του Μολιέρου, παράσταση που σκηνοθέτησε ο Έκτορας Λυγίζος στην Πειραιώς 260. Οι τρεις τους είναι η χαρά του θεατή, τρεις πολύ δυνατά ερμηνευτικά ηθοποιοί που μπορούν να ισορροπήσουν ανάμεσα στο ρεαλιστικό και το παράλογο, στο δραματικό και το κωμικό. Υποδύονται τρεις ήρωες που είναι βαθιά μόνοι, αισθανόμενοι ένα κοινωνικό άγχος και με την εκκεντρικότητά τους ζητούν την προσοχή, την αποδοχή και την αγάπη των άλλων.

Το Υπόγειο του Τέχνης, μετατρέπεται σ’ ένα «κουνημένα» ρεαλιστικό σκηνικό (κοστούμια – σκηνικά: Εύα Γουλάκου), που φωτίζεται εξαιρετικά από τον Τάσο Παλαιορούτα. Ξαφνιάζει η ηχητική επιλογή ν’ απουσιάζει η μουσική από την παράσταση, αλλά είναι κι αυτό ένα στοιχείο της ταυτότητάς της. Σε αυτό το σκηνικό περιβάλλον με το τραπέζι τους καναπέδες, την πολυθρόνα, το ζωγραφιστό πορτραίτο –αναπαριστά μια γυναικεία φυσιογνωμία, ενδεχομένως της νεκρής συζύγου του συγγραφέα- την κουζίνα και τον επιλεκτικά στρωμένου δαπέδου, οι ηθοποιοί δρουν.

Οι ηθοποιοί της παράστασης παίρνουν πάνω τους το έργο και αναδεικνύουν τους πολυεπίπεδους χαρακτήρες με τις δεινές ερμηνείες τους. Ο Γιάννος Περλέγκας στον κεντρικό ρόλο του συγγραφέα δίνει μια πολυσχιδή ερμηνεία με φλεγματώδες χιούμορ και διακυμάνσεις. Ο Μιχάλης Τιτόπουλος υποδύεται τον δημοσιογράφο που δρα ως καταλύτης στο έργο, αφού η δική του άφιξη πυροδοτεί την έκρηξη πατέρα-κόρης, φωτίζει πτυχές των χαρακτήρων που δε θα γινόντουσαν αλλιώς αντιληπτές και συνδέεται με την σεξουαλική αφύπνισης της έφηβης (σχεδόν ενήλικης) κόρης. Είναι πολύ συγκινητικός και νομίζω δίνει την πιο ώριμη και ολοκληρωμένη ερμηνεία της ως τώρα καριέρας του.

Θα σταθούμε όμως στη Σοφία Κόκκαλη, που ξεχωρίζει άμα τη εμφανίσει με το μπρίο, την σκηνική της ενέργεια, την ερμηνευτική της τεχνική που θυμίζει Θέατρο του Παραλόγου. Ο τρόπος που εκφέρει το κείμενο αρχικά φαίνεται ως καρικατούρα και περισσότερο τεχνική ερμηνεία, όμως σύντομα κερδίζει το θεατή και δίνει μια σπάνια ερμηνεία ταυτόχρονα συναισθηματική και τεχνικά δουλεμένη, που κατορθώνει ν’ αναδείξει όλα τα επίπεδα του αντικειμενικά δύσκολου ρόλου της. Αναλογιζόμενος την καριέρα της Κόκκαλη, τόσο την κινηματογραφική (Μικρά Αγγλία, Electra του Πέτρου Σεβαστίκογλου, το Digger που θα είναι η φετινή μας εκπροσώπηση στα Όσκαρ αλλά και τη Σελήνη, 66 ερωτήσεις που είδαμε πρόσφατα στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου) όσο και τη θεατρική (Πίστη, Αγάπη, Ελπίδα σε σκηνοθεσία Ακύλλα Καραζήση, Αντιγόνη της Κιτσοπούλου, Σώσε, Σχολείο Γυναικών σε σκηνοθεσία Ε. Λυγίζου, κ.ά.), σκέφτομαι πως έχει αποδείξει πως δεν είναι καθόλου τυχαία η πορεία της και η προτίμησή της από σπουδαίους καλλιτέχνες. Μπορεί άνετα να είναι η επόμενη μεγάλη μας πρωταγωνίστρια σε όποιο μέσο επιλέξει και το άστρο είναι ικανό να υπερβεί τα σύνορα της Ελλάδας. Δώστε της χώρο και θα λάμψει, δώστε της ρόλους και θα κεντήσει.

Συμπερασματικά, η παράσταση Ναυαγοί της Ηρώς Μπέζου είναι μια παράσταση-πρόταση από το Θέατρο Τέχνης που αξίζει να της δώσουμε προσοχή τόσο για την δημιουργό του όσο και για την ομάδα των συγκεκριμένων ηθοποιών. Θα περάσετε καλά και θ’ αγαπήσετε ξανά την καθαρότητα και την απλότητα του καλού θεάτρου.

Info:

Η παράσταση Ναυαγοί σε σκηνοθεσία Ηρώς Μπέζου και Γιάννη Παπαδόπουλου παίζεται κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00 στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης και διαρκεί σχεδόν 2 ώρες.

Πόση ώρα περνάς μπροστά απ' τη ντουλάπα σου για να ντυθείς;
Πότε είναι καλό για εμάς και για τους άλλους, να λέμε την αλήθεια;

Η ματαιοδοξία, η υποκρισία, η κολακεία, η αγωνία για το πώς μας βλέπουν «οι άλλοι», είναι κάποια από τα ζητήματα που θίγονται μέσα από το πανέξυπνο παραμύθι του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν. Η αγαπημένη ιστορία που μιλά ουσιαστικά για την ομορφιά και τη δύναμη της ειλικρίνειας και της απλότητας, παρουσιάζεται σε νέα μουσικο-θεατρική διασκευή.

Τρεις ερμηνευτές παίζουν, τραγουδούν, χορεύουν και μεταμορφώνονται με μοναδικό κέφι σε πολλούς διαφορετικούς ρόλους, δημιουργώντας ένα ολοκαίνουργιο «μιούζικαλ τσέπης» που κρίνει με λεπτότητα και χιούμορ τη λαχτάρα των ανθρώπων να είναι κοινωνικά αποδεκτοί ενώ θέτει πολύ επίκαιρα ζητήματα, όπως η αρνητική δύναμη της κοινωνικής κριτικής και η υπερβολική σημασία που δίνουμε στην εικόνα μας.

Η παράσταση παρουσιάζεται σε ειδικό preview στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης την Κυριακή 21 Νοεμβρίου στις 12μ ενώ ξεκινά τακτικές παραστάσεις από την Κυριακή 5 Δεκεμβρίου και κάθε Κυριακή στις 12μ. (δείτε παρακάτω και το εορταστικό πρόγραμμα ).

Να σημειωθεί ότι η συγκεκριμένη παραγωγή της Παιδικής Σκηνής του Θεάτρου Τέχνης σχεδιάστηκε- μέσα από τις έκτακτες συνθήκες που προέκυψαν λόγω πανδημίας- ειδικά για να μπορεί να ταξιδεύει και εκτός θεατρικής σκηνής. Έτσι παρουσιάζεται κατόπιν πρόσκλησης σε σχολεία αλλά και σε άλλους μη θεατρικούς χώρους.

Θεατρική διασκευή: Εύα Στυλάντερ
Σκηνοθεσία, στίχοι, μουσική: Κωνσταντίνος Ευστρατίου
Σκηνικά, κοστούμια, κατασκευές: Μυρτώ Κοσμοπούλου
Κατασκευές κοστουμιών: Μάρθα Χαραλαμπίδου (where is the cat?)
Σύνθεση εικόνων σκηνικού: Εύα Ανδρονικίδου
Επιμέλεια κειμένου: Κατερίνα Χαλκούτσου
Φωτογραφίες: Χρήστος Συμεωνίδης
Παίζουν: Κωνσταντίνος Βασιλόπουλος , Κωνσταντίνος Ευστρατίου, Ιωάννα Μπιτούνη

Ευχαριστούμε θερμά την Μαρίζα Τσίγκα για την πολύτιμη συμβολή της στη δημιουργία της παράστασης.

ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ

Προπώληση: https://www.viva.gr/tickets/theater/ta-kenouria-roucha-tou-aftokratora/

Παράσταση preview (ειδική τιμή εισιτηρίου 8 ευρώ) : Κυριακή 21 Νοεμβρίου, ώρα 12μ

Εορταστικό πρόγραμμα 5 Δεκεμβρίου έως 9 Ιανουαρίου (τιμή εισιτηρίου 10 ευρώ)
Τακτικές παραστάσεις κάθε Κυριακή στις 12μ. (5/12/19/26 Δεκεμβρίου και 2/9 Ιανουαρίου)

Επιπλέον εορταστικές παραστάσεις: 26 Δεκεμβρίου και στις 3μμ, 2 Ιανουαρίου και στις 3μμ, 6 Ιανουαρίου(των Φώτων) στις 12μ.

Από τη Γιώτα Δημητριάδη 

 φωτογράφια: Μάριος Βαλασόπουλος  

Το ραντεβού μας είναι στο Θέατρο Οδού Κεφαλληνίας και η αγωνία μου να τον συναντήσω μεγάλη. Ας μου συγχωρεθεί μια τόσο προσωπική εισαγωγή αλλά υπάρχουν μερικές συνεντεύξεις - κουβέντες προτιμώ να τις λέω - που κάθε δημοσιογράφος ονειρεύεται να κάνει. Για μένα, ο Νίκος Μαστοράκης συγκαταλέγεται μέσα σ’ αυτές, καθώς μερικές από τις παραστάσεις του που παρακολούθησα στα πρώτα χρόνια της φοιτητικής μου ζωής, αποτέλεσαν μαζί με τις δουλειές του Λευτέρη Βογιατζή το έναυσμα για να κάνω αυτή τη δουλειά. 

Τον συναντώ πριν την πρόβα της νέας του παράστασης  «Φθινόπωρο Χειμώνας», έργο του βραβευμένου Σουηδού συγγραφέα Λαρς Νορέν, που έφυγε την περασμένη χρονιά από Covid 19. 

Ο Νίκος Μαστοράκης, δεν μοιάζει να ζει στον αναβρασμό των προβών, αντίθετα είναι χαλαρός και αποπνέει μια ηρεμία... Αναφέρεται πολύ συχνά στη «συνταξιοδότησή» του, ομολογεί ότι σκέφτεται ότι αυτή ίσως να είναι και η τελευταία του σκηνοθεσία. Εξάλλου, ανάμεσα στο δίλημμα θέατρο ή ζωή, η απάντηση για εκείνον μοιάζει δοσμένη εδώ και καιρό. « Περνάω πάρα πολύ ωραία και χωρίς καθόλου θέατρο. Το αγαπώ πολύ, με το θέατρο γειώνομαι, αποκτώ μια επαφή με τους ανθρώπους αλλά δεν είναι όλη μου η ζωή! Μου αρέσει να ζω! Είμαι μαγεμένος από την ίδια τη ζωή!», θα μου πει. Δεν διστάζει να σχολιάσει τα πρόσφατα γεγονότα του Metoo, να αποκαλύψει γιατί τον έδιωξαν από το Θέατρο Τέχνης και γιατί τελικά προτίμησε την καρέκλα του σκηνοθέτη από τη σκηνή. Ο Νίκος Μαστοράκης είναι ένας πολίτης του κόσμου, και το έχει καταφέρει αυτό, παρ’ όλο που φοβάται τα αεροπλάνα. Δεν έχει σκηνοθετήσει στο εξωτερικό, αν και είχε πολλές προτάσεις, γιατί «αισθάνεται στη γλώσσα του».

Ο θιάσος της παράστασης "Φθινόπωρο-Χειμώνας" που θα απολαύσουμε στο Θέατρο Οδού Κεφαλληνίας 

O Λαρς Νορέν, έφυγε πέρσι από τη ζωή από covid, αφήνοντας πίσω του 70 θεατρικά έργα. Εσείς γιατί επιλέξατε το «Φθινόπωρο- Χειμώνας»;

Πράγματι, ήταν πολυγραφότατος. Τον γνώριζα από παλιά ως συγγραφέα. Έχω σκηνοθετήσει και στο παρελθόν τους «Δαίμονες» στο Θέατρο Κάτια Δανδουλάκη. Είναι ένας συγγραφέας που μου αρέσει πολύ γιατί ασχολείται με τους πολλαπλούς σπαραγμούς των δύο φύλων. Εννοώ και στο επίπεδο των διαπροσωπικών και των οικογενειακών και των κοινωνικών σχέσεων. Εμένα, αυτό είναι κάτι που μου πάει πολύ. Πιστεύω, πράγματι, ότι η σχέση ενός ζευγαριού είναι σε σημείο μάχης... Σκέφτηκα, λοιπόν, ότι θα ήταν καλό να ξανακάνω έναν Νορέν. Υπάρχουν και έργα του που μου αρέσουν πολύ αλλά είναι πολυπρόσωπα και είναι τρομερά δύσκολο να παρασταθούν. Υπάρχει για παράδειγμα, μια διασκευή του «Βυθού» του Γκόρκι, αλλά δυστυχώς έχει 25 πρόσωπα!

Δεν υπήρξε κάποια σκέψη να το προτείνετε σε κάποιο μεγάλο οργανισμό, για παράδειγμα στη Στέγη ή στο Εθνικό;

Μπα, δεν το συνηθίζω...Τις περισσότερες φορές με φωνάζουν για να κάνω κάτι. Βέβαια, όταν ήταν ο Γιάννης Χουβαρδάς στο Εθνικό, μου ζητούσε να του προτείνω έργα.

Σας φωνάζουν να κάνετε κάτι...μου λέτε. Έτσι έγινε και τώρα η επιλογή με την κυρία Μπέτυ Αρβανίτη;

Με την Μπέτυ είναι μια ξεχωριστή περίπτωση. Συνήθως έχουμε διάφορα έργα και αποφασίζουμε.

Μπέττυ Αρβανίτη και Άλκης Παναγιωτίδης στην πρόβα της παράστασης 

Η κυρία Αρβανίτη ήταν εκείνη που σας έβαλε και σ' αυτόν τον «μαγικό κόσμο» της σκηνοθεσίας...Σωστά;

Εκείνη είναι υπεύθυνη για την υπέροχη αυτή περιπέτεια...

Θέλετε να μοιραστείτε μαζί μας αυτή την ιστορία; Ήσαστε ηθοποιός...

Ήμουν ηθοποιός, μόλις είχα τελειώσει τη Σχολή, ήταν στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, και τυχαία είχε έρθει ο Σεβαστίκογλου να κάνει τις «Τρεις Αδερφές». Είχε επιλέξει τη Μπέτυ να κάνει τη Μάσα και εκεί γνωριστήκαμε. Η σχέση μας είναι σχεδόν καρμική. Εγώ στη συνέχεια έφυγα για τη Βιέννη και εκεί είδα και διάβασα «Τα πικρά δάκρυα της Πέτραφον Καντ» και της είπα «Αυτό πρέπει οπωσδήποτε να το παίξεις!» (σςς παράσταση που ανέβηκε το 1987 σε σκηνοθεσία Ρούλας Πατεράκη).

Διάβασα σε μια παλιότερη συνέντευξή σας ότι ως ηθοποιός σας έπιαναν κρίσεις πανικού....

Ναι, και ως άνθρωπος! (γελάει)

Γιατί πιστεύατε ότι συνέβαινε αυτό; Ήταν ο φόβος της έκθεσης;

Να σας πω την αλήθεια, δεν ξέρω. Είχα τρομερό τρακ κάθε φορά που έβγαινα στη σκηνή, έτρεμα ολόκληρος και κάποια στιγμή ήρθαν και οι κρίσεις πανικού. Ήταν ευχής έργον που μου πρότεινε η Μπέτυ να σκηνοθετήσω και έτσι απέφυγα κάτι που με δυσκόλευε.

Γι' αυτό, κύριε Μαστοράκη, αγαπάτε τόσο τους ηθοποιούς σας;

Θαυμάζω τους ηθοποιούς γιατί αυτοί ουσιαστικά είναι η παράσταση. Όσο καλή και να είναι μια παράσταση σαν σύλληψη ή σαν κόνσεπτ, αν οι ερμηνείες δεν είναι καλές, τότε, κατά τη γνώμη μου, η παράσταση είναι κακή. Οι ηθοποιοί, λοιπόν, φέρουν την παράσταση, είναι η παράσταση! Είναι οι μοναδικοί τεχνίτες που το εργαλείο τους είναι ο ίδιος τους ο εαυτός.

Εσείς, πώς καταφέρνετε να τους κάνετε να δώσουν ό,τι καλύτερο έχουν;

Νομίζω, ότι καταλαβαίνουν την αγάπη που τους έχω και ίσως να είναι και η μέθοδος που ακολουθώ...

Η οποία είναι;

Είναι με αυτοσχεδιασμούς, όχι πάνω στην κίνηση αλλά πάνω στον λόγο. Δεν επιμένω στην αρχή να παίζουν τα λόγια του συγγραφέα αλλά την κατάσταση και αυτό ελευθερώνει ένα πολύ μεγάλο κομμάτι του εαυτού τους.

Μου μιλάτε τόση ώρα με τρυφερότητα για τους ηθοποιούς σας. Πώς είδατε όλες αυτές τις αποκαλύψεις με το metoo και τη βία που ασκούσαν κάποιοι άλλοι σκηνοθέτες; Είχατε ακούσει γι’ αυτά τα περιστατικά;

Η αλήθεια είναι ότι έπεσα από τα σύννεφα. Καταρχάς, δεν γνώριζα τίποτα από όλα αυτά...

Δεν είχατε ακούσει ποτέ τίποτα...

Για να είμαι ειλικρινής, τίποτα γι’ αυτά τα συγκεκριμένα πρόσωπα και εξεπλάγην τρομερά. Είναι καλό, όμως, που αποκαλύφθηκαν όλα αυτά για να εξυγιανθεί ο χώρος...Βέβαια, πιστεύω ότι ίσως υπάρχει και λάσπη, ίσως κάποια πράγματα που ακούστηκαν να είναι υπερβολικά. Δεν ξέρω...Μπορεί να είναι και χειρότερα...

Για να έχουν όμως οδηγηθεί στη φυλακή, κάποιες κατηγορίες, φαντάζομαι ότι θα έχουν επιβεβαιωθεί από τους εισαγγελείς...

Σίγουρα....Κατά τη γνώμη μου, δεν είναι τόσο θέμα διαστροφής ή ανωμαλίας, όσο θέμα κατάχρησης εξουσίας. Είναι φρικτά σιχαμένο ένας άνθρωπος που έχει εξουσία, να φέρεται μ’ αυτόν τον τρόπο.

Είναι φαντάζομαι συχνό φαινόμενο στο θέατρο αυτό...

Ακούω κατά καιρούς φήμες...Το θέμα της εξουσίας στο θέατρο υπήρχε από παλιά. Σκηνοθέτες που έχουν φύγει από τη ζωή και καταπατούσαν τα όρια της σχέσης ηθοποιού- σκηνοθέτη. Δεν το έχω ζήσει εγώ προσωπικά, αλλά έχω ακούσει από άλλους συναδέλφους ότι πέρασαν φρικτά πράγματα.

Συζητάμε όλα αυτά και αναρωτιέμαι: το θέατρο δεν είναι και χαρά, δεν είναι και παιχνίδι;

Ναι, είναι! Το θέατρο είναι απ' όλα, το θέατρο είναι μια απομίμηση ζωής!

Υπάρχει κάποια μνήμη που πιστεύετε ότι σας έχει καθορίσει;

Τώρα τελευταία που έχει αρχίσει η ηλικία μου και παίρνει τα πάνω της (γέλια)...υπάρχουν στιγμές που σκέφτομαι την παιδική μου ηλικία και θυμάμαι ότι επειδή η μάνα μου ήταν αρρωστοφοβική και δεν ήθελε να βγαίνω από το σπίτι και να παίζω με άλλα παιδιά, μου έλεγε: «Έλα, έλα, θα φωνάξουμε 2-3 γειτονόπουλα και θα παίξουμε θέατρο!». Αυτό το θυμάμαι τώρα, πρέπει να ήμουν πολύ μικρός, πέντε – εφτά χρονών....

Άρα, την πρώτη παράσταση την κάνατε στο δημοτικό...

Ούτε καν..στο νηπιαγωγείο!

Στο σχολείο ήσαστε από τα παιδάκια που παίζουν στις παραστάσεις;

Ναι, βέβαια, πάντα έπαιζα!

Πάθη έχετε;

Πολλά....

Μπορείτε να μας πείτε κάποια;

Δεν θέλω να σας σοκάρω, γι’ αυτό θα περιοριστώ στα πάθη που μπορεί να έχει ο καθένας μας. Εξάλλου τα πάθη τι είναι; Εμπειρίες που ζούμε με έντονο πάθος. Αυτό τα λέει όλα!

Έχετε πει ότι από το θέατρο Τέχνης σάς έδιωξαν στο δεύτερο έτος και ο λόγος ήταν ότι ήσαστε ανοιχτά ομοφυλόφιλος.

Ναι...

Εγώ, όταν το άκουσα, σκέφτηκα αυτό: ο ίδιος ο Κουν δεν ήταν;

Όχι, δεν ήταν ανοιχτά. Ο Κουν έκανε τα πάντα για να μη συζητιέται αυτό το θέμα. Επίσης, έχω να σας πω ότι ήταν έντονα ομοφοβικός. Εγώ δεν έκρυψα τίποτα. Δεν σκέφτηκα ότι θα κάνω τον άνδρα τον «πολλά βαρύ», ήμουν ο εαυτός μου.

Ας αφήσουμε το Τέχνης και ας πάμε στο Εθνικό Θέατρο. Δεν σκεφτήκατε ποτέ να δηλώσετε υποψηφιότητα για τη θέση του καλλιτεχνικού διευθυντή;

Όχι, είναι κάτι που δεν με ενδιαφέρει καθόλου. Γενικά, δεν έχω καμία διάθεση να διευθύνω ή να έχω εξουσία και δεν μου αρέσει να έχω τόσες ευθύνες και τόσα διαδικαστικά θέματα.

Δεν έχω και τις ανάλογες ικανότητες, δηλαδή δεν είμαι άνθρωπος της τάξης και της οργάνωσης, είμαι πολύ χύμα. Μια τέτοια θέση απαιτεί άλλου είδους οργάνωση.

Πώς βλέπετε σήμερα την κατάσταση στο Εθνικό Θέατρο;

Είναι δύσκολη κατάσταση γιατί αυτά τα δύο χρόνια πλήγωσαν τον θεσμό. Νομίζω όμως ότι ο Γιάννης Μόσχος θα τα καταφέρει μια χαρά! Για μένα είναι πολύ θετικό το γεγονός ότι ένας πολύ νέος άνθρωπος ανέλαβε μια τέτοια θέση. Πιστεύω ότι πρέπει να δίνουμε ευκαιρίες στους νέους ανθρώπους.

Δίνουμε;

Νομίζω πως, ναι..

Εσείς σε νεαρή ηλικία ήσαστε ιδιαίτερα πολιτικοποιημένος, μάλιστα ήσαστε και στο Πολυτεχνείο. Πώς βλέπετε τη σημερινή νέα γενιά, τη δικιά μου γενιά για παράδειγμα;

Δύσκολο να σας απαντήσω ειλικρινά. Δεν την βλέπω με καλό μάτι. Πιστεύω πως, ένα πολύ μεγάλο μέρος της ενέργειάς σας ξοδεύεται μπροστά από τις οθόνες. Είστε πάρα πολύ ενημερωμένοι αλλά δεν έχετε γνώσεις των πραγμάτων. Επίσης, έχετε μια προσκόληση στην οικογένεια που δεν την είχαμε εμείς. Το δικό μας έμβλημα ήταν a priori εχθροί με την οικογένεια, είναι το κατεστημένο και πρέπει να το πολεμήσουμε. Τότε χτυπούσαμε τη γροθιά στο μαχαίρι και λέγαμε «όχι» στην οικογένεια, είναι παρωχημένη... Μην ξεχνάτε ότι η δικιά μου γενιά ήταν αμέσως μετά τον Μάη του 1968, που τον έζησα στα εφηβικά μου χρόνια.

Είστε ένας σκηνοθέτης που δεν συνεργάζεται με τους ίδιους ηθοποιούς για πολλές παραστάσεις. Δεν είχατε ποτέ ανάγκη τη λογική της ομάδας;

 Κατά καιρούς, πάει να γίνει κάτι και να δουλέψω για τρεις ή τέσσερις παραστάσεις με τους ίδιους ηθοποιούς και μετά για κάποιους λόγους που δεν είναι πολύ καθαροί, ξαφνικά απομακρυνόμαστε. Πάντως, είναι αλήθεια ότι δεν φρόντισα να καλλιεργήσω τη λογική της ομάδας ή της οικογένειας γιατί είμαι κατά όλων αυτών των συμβάσεων.

Ταξιδεύετε συνέχεια και είστε από τους λίγους σκηνοθέτες που ομολογούν ότι παίρνουν ιδέες από τις παραστάσεις του εξωτερικού...Θέλω να πω ότι υπάρχουν συνάδελφοί σας που κοπιάρουν μια παράσταση του εξωτερικού στην Ελλάδα.

 Ξέρετε πόσες φορές το έχω σκεφτεί αυτό; Έχει τύχει να δω παραστάσεις και να έχω μείνει άναυδος και μάλιστα κάποιες φορές που μου είχαν προτείνει να κάνω το ίδιο έργο μετά, αρνήθηκα γιατί είπα ότι το είχα παρακολουθήσει σε τόσο εξαιρετικό ανέβασμα που δεν θα είχε νόημα να το κάνω. Είναι χαρακτηριστικό, ότι ενώ βλέπω πάρα πολλές παραστάσεις και άλλες με εντυπωσιάζουν θετικά άλλες αρνητικά, πάντα αφήνουν ένα αποτύπωμα μέσα μου.

Μιλάμε και για ελληνικές παραγωγές;

Όχι, όσα παρακολουθώ στο εξωτερικό. Δεν έχω προσπαθήσει ποτέ να μεταφέρω κάτι από αυτά που έχω δει σε δικές μου δουλειές. Σαν κάθε φορά να μπαίνει ένα στοπ και να ξεχνάω ότι είδα. Μια φορά θυμάμαι σ’ ένα έργο που είχα κάνει, όχι μόνο είχα δει το ίδιο έργο σε ξένη παράσταση αλλά είχα και το βίντεο, και παρακολουθώντας το, είχε μια σκηνή που λέω «Αυτό δεν γίνεται πρέπει να βάλω οπωσδήποτε» και προσπάθησα να το κάνω. Μέσα σε ελάχιστες πρόβες είδα ότι κλώτσαγε. Ήταν σαν ένα ξένο σώμα.

Έχοντας, λοιπόν, τόση εμπειρία από τις παραστάσεις του εξωτερικού ως θεατής, ποιους σκηνοθέτες θα προτείνατε να έρθουν στην Ελλάδα, γιατί αξίζει να τους γνωρίσει και το ελληνικό θεατρικό κοινό;

Νομίζω ότι θα έφερνα έναν σκηνοθέτη να δουλέψει με Έλληνες ηθοποιούς. Αυτό που έκανε η Στέγη με τον Bogomolov και τους «Δαιμονισμένους», το θεωρώ περισσότερο χρήσιμο. Υπάρχει μια ανταλλαγή, κάτι γίνεται... Πάντως, μπορώ να πω ότι και στην Ευρώπη αυτή την περίοδο, δεν γίνονται σπουδαία πράγματα. Είναι μια περίοδος εσωστρέφειας, δεν γίνονται σπουδαία πράγματα, μην νομίζετε!

Πού οφείλεται αυτό κατά τη γνώμη σας;

Ένας λόγος είναι η μανία που υπάρχει με την αποδόμηση, σε σημείο να μην αναγνωρίσεις καθόλου τα κείμενα. Παρακολουθώ τα διεθνή φεστιβάλ και βλέπω έκπληκτος ότι δεν υπάρχει ούτε ένα «κανονικό» έργο με αρχή, μέση και τέλος. Φέτος, για πρώτη φορά στην Πειραιώς 260 ήταν μόνο δύο τα έργα που ανέβηκαν.

Δεν έχουμε συγγραφείς ή είναι μια τάση των σκηνοθετών να υπερβαίνουν το κείμενο;

Η αλήθεια είναι ότι δεν έχουμε συγγραφείς. Αν κοιτάξει κανείς παγκοσμίως, δεν γράφονται σπουδαία έργα.

Με τους Έλληνες συγγραφείς;

Είναι ελάχιστα τα καλά έργα που γράφονται.

Ως πολίτης του κόσμου, αν σας έλεγαν να επιλέξετε μια χώρα και να μείνετε εκεί ποια θα ήταν αυτή;

Καμία, μου αρέσει πάρα πολύ η ελληνική γλώσσα και γι’ αυτό το λόγο δεν σκηνοθέτησα και στο εξωτερικό ενώ είχα προτάσεις. Αισθάνομαι στη γλώσσα μου.

Κύριε Μαστοράκη, από την κουβέντα που έχουμε κάνει, μου δίνετε την αίσθηση ότι δεν είστε φιλόδοξος. Καταλαβαίνω σωστά;

Καθόλου...Καθόλου!

Ήσαστε πάντα έτσι ή μεγαλώντας;

Πάντα μ’ ενδιέφερε να περνάω καλά. Δεν μ’ ενδιέφερε να υπερβάλλω εαυτόν.

Με τη διδασκαλία έχετε ασχοληθεί καθόλου;

Ελάχιστα...Παλιότερα μού το είχαν προτείνει και αρνιόμουν. Τωρα δεν μου το προτείνουν πια. Αν είχα πρόταση όμως, θα το σκεφτόμουν...Έχω απέραντη υπομονή με τους ανθρώπους και νομίζω ότι θα μπορούσα να το κάνω. Τώρα πια που συνταξιοδοτούμαι, θα μ’ ενδιέφερε να ασχοληθώ.

Συνταξιοδοτείται ποτέ ένας σκηνοθέτης και ένας ηθοποιός;

 Ναι, βεβαίως! Άνθρωπος δεν είναι; Ο ηθοποιός είναι χρήσιμος και στα 95 του και στα 100. Ο σκηνοθέτης κάποια στιγμή κουράζεται.

Στη διάρκεια της κουβέντας μας, μού έχετε αναφέρει πολλές φορές τη σύνταξη. Να υποθέσω ότι σκέφτεστε να κάνετε δύο-τρεις παραστάσεις ακόμα και να σταματήσετε;

Να σας πω την αλήθεια, αυτή τη στιγμή σκέφτομαι ότι δεν θέλω να κάνω καμία!

 Δεν υπάρχει μέσα σας αυτό το «σαράκι» του καλλιτέχνη;

Όχι, καθόλου! Περνάω πάρα πολύ ωραία και χωρίς καθόλου θέατρο. Το αγαπώ πολύ, με το θεάτρο γειώνομαι, αποκτώ μια επαφή με τους ανθρώπους αλλά δεν είναι όλη μου η ζωή.

Τι άλλο σας αρέσει να κάνετε λοιπόν;

Μου αρέσει να ζω! Είμαι μαγεμένος από την ίδια τη ζωή!

Τι σημαίνει γιας εσάς λοιπόν το «να ζω»;

 Τα πάντα, ένα άπαν όπου υπάρχουν άπειρες και ανεξάντλητες δυνατότητες. Για μένα η ζωή είναι ένα ταξίδι, ένα roadtrip. Οδηγείς, σταματάς, λες «ωραία, εδώ μπορώ να μείνω δύο μέρες», κάθεσαι, φεύγεις...

Ποιο είναι το επόμενο ταξίδι που θέλετε να κάνετε;

Θα σας φανεί περίεγρο αλλά ενώ παλιά είχα μια απώθηση για τις αραβικές χώρες, κυρίως για τον τρόπο που συμπεριφέρονται στις γυναίκες, τώρα για έναν λόγο που δεν μπορώ να εξηγήσω, θέλω να επισκεφτώ αυτές τις χώρες.

Έχετε ταξιδέψει σχεδόν παντού;

 Όχι, δεν έχω πάει στην Αμερική γιατί φοβάμαι τα αεροπλάνα. Όταν χρειαστεί να τα χρησιμοποιήσω, κάνω πολλές στάσεις και αλλάζω πτήσεις. 

Τι άλλο φαβάστε;

Την ανημπόρια...

Το Θέατρο Οδού Κεφαλληνίας,παρουσιάζει από τις 15 Οκτωβρίου σε συνθήκες απόλυτης ασφάλειας των θεατών και με όλα τα επιβεβλημένα από τον νόμο πρωτόκολλα υγιεινής  λόγω της πανδημίας, το έργο του βραβευμένου Σουηδού συγγραφέα Λαρς Νορέν, «Φθινόπωρο Χειμώνας», σε σκηνοθεσία Νίκου Μαστοράκη, με τους: Μπέτυ Αρβανίτη, Άννα Καλαϊτζίδου, Μαρία Καλλιμάνη και Άλκη Παναγιωτίδη.

«ΤΗ ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥ ΥΔΡΟΧΟΟΥ»

(μία ιστορία του Suyako)

[Ραδιοφωνικό έργο επιστημονικής φαντασίας σε τρία επεισόδιαhttp://www.theatro-technis.gr">www.theatro-technis.gr

«Μπαίνουμε στον Υδροχόο / και θ’ ανάψουνε φωτιές / οι καιροί νερό θα φέρουν /

έτσι λεν αυτοί που ξέρουν / κι όμως θα καούν καρδιές» - Μ.Ρασούλης

Μόλις βραδιάζει, όλοι κοιμούνται… Όλοι σωπαίνουν… Κι αφήνουνε τους δρόμους άδειους… Όλοι; Μα για μισό λεπτό… Τι είν’ αυτό που περπατάει στον τσιμεντένιο διάδρομο του Παρθενώνα; Είν’ ένας άνθρωπος… Και είναι νεαρός… Είν’ ένας νυχτοφύλακας… Και τονε λένε Βάιο… Δουλεύει χρόνια νυχτοφύλακας. Μα εδώ κι ένα μήνα, φυλάει τον Παρθενώνα. Αισθάνεται συχνά, πως κάτι βαρύγδουπο τον περιμένει, σε τούτη τη ζωή. Κάτι σημαντικό, κάτι πελώριο κι ίσως και κάτι απόκοσμο… Και τούτη τη νύχτα, που η πανσέληνος φωτίζει τόσο έντονα, ο Βάιος θα έρθει αντιμέτωπος με μια μυστήρια απειλή «από ψηλά»… Μια απειλή που σύντομα θα ταρακουνήσει ολόκληρη την ανθρωπότητα. Κι ο Βάιος, από απλός άνθρωπος, καλείται να μετατραπεί σε έναν σύγχρονο υπερήρωα, προκειμένου να σώσει τον κόσμο.

«Ιδού λοιπόν τα γεγονότα/ έτσι όπως γίναν ακριβώς/ τη χρονιά που συγκλόνισε τον κόσμο/ τη χρονιά-κλειδί της σύγχρονης ελληνικής Ιστορίας/ τη χρονιά του Υδροχόου όου όου όου…»

«ΤΗ ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥ ΥΔΡΟΧΟΟΥ»
[Ραδιοφωνικό έργο επιστημονικής φαντασίας σε τρία επεισόδιαhttps://www.facebook.com/xroniatouydroxoou/">https://www.facebook.com/xroniatouydroxoou/

Instagram: https://www.instagram.com/xronia.tou.ydroxoou/

YouTube: https://www.youtube.com/channel/UCh2KpNDmuK692ktsP3fEdgw

Από 26 Απριλίου, στην ψηφιακή πλατφόρμα του Θεάτρου Τέχνης.

Διάρκεια πρώτου επεισοδίου: 33 Λεπτά

Εισιτήριο: 3 ευρώ

«ΤΗ ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥ ΥΔΡΟΧΟΟΥ»

(μία ιστορία του Suyako)

[Ραδιοφωνικό έργο επιστημονικής φαντασίας σε τρία επεισόδιαhttps://www.facebook.com/xroniatouydroxoou/

Instagram: https://www.instagram.com/xronia.tou.ydroxoou/

YouTube: https://www.youtube.com/channel/UCh2KpNDmuK692ktsP3fEdgw

Από 26 Απριλίου, στην ψηφιακή πλατφόρμα του Θεάτρου Τέχνης.

Διάρκεια πρώτου επεισοδίου: 33 Λεπτά

Εισιτήριο: 3 ευρώ

Ο Δ.Κ. Βυζάντιος έγραψε τη Βαβυλωνία το 1836. Το έργο αποτελεί μια γνήσια κωμωδία, η οποία βασίζεται στην ασυνεννοησία και τους θεατρικούς τύπους: οκτώ Έλληνες, από διαφορετικά μέρη της Ελλάδας, συναντώνται σε ένα πανδοχείο στο Ναύπλιο, την πρώτη πρωτεύουσα της χώρας. Οι γλωσσικές διαφορές τους αποδεικνύονται αξεπέραστες, με αποτέλεσμα να δημιουργείται μια γλωσσική Βαβυλωνία. Ο ίδιος ο θεατρικός συγγραφέας είχε γράψει για το έργο του, ότι «είναι μεν αστείον, αλλά και λυπηρόν εξ΄εναντίας να βλέπη τις εις μίαν συναναστροφήν διαφόρων Ελλήνων, οίον Χίον, Κρητών, Αλβανών, Βυζαντίων, Ανατολιτών, Επτανησίων και λοιπών […] να μη δύνανται να εννοώσιν ο είς τον άλλον χωρίς της ανάγκης μεταφράσεως». Εμφανώς, ο συγγραφέας αναφερόταν όχι μόνον στην γλωσσική ακατανοησία μεταξύ των Ελλήνων. 

 

Από τη Σοφία Γουργουλιάνη 

Με τις λέξεις web και streaming να έχουν εισβάλλει ξαφνικά, και ενδεχομένως οριστικά, στα στόματα και στις ζωές των πάσης φύσεως θεατρόφιλων και εργαζόμενων στο θέατρο, ο Ανδρέας Φλουράκης με το έργο του "Πυραμίδες" (σε σκηνοθεσία Διαμαντή Καραναστάση), την πρώτη ελληνική, αμιγώς ψηφιακή παράσταση διαθέσιμη στην ιστοσελίδα του Θεάτρου Τέχνης, αποδεικνύει πως το θέατρο ζει, βασιλεύει, αναπνέει κι αποπνέει μόνο "θεατρίλα" ακόμη και στις νέες του αυτές εκδοχές.

Με αφορμή, λοιπόν, τις "Πυραμίδες" του, κάναμε μια κουβέντα για τις θεατρικές και προσωπικές "πυραμίδες" που κλήθηκαμε βίαια να ανέβουμε, για την νεα (;) θεατρική σκηνή και πραγματικότητα και για την πόλη που αφήνουμε άδεια και μας αφήνει μόνους.

Η αναβίωση του radio-play, η δυνατότητα για live streaming, τα web-plays βοηθούν το θέατρο να φτάσει πιο κοντά στο ευρύ κοινό; Κάνουν με κάποιο τρόπο το θέατρο μια πιο «ανοιχτή» μορφή τέχνης;

Κάθε εποχή δημιουργεί επιπρόσθετους τρόπους ανάγνωσης των παραδοσιακών ειδών. Οι παραπάνω είναι τέτοιοι σημερινοί τρόποι ανάγνωσης του θεατρικού είδους χωρίς να είναι θέατρο καθαυτό, με την ίδια λογική που μια θεατρική διασκευή ενός κλασσικού μυθιστορήματος δεν είναι μυθιστόρημα, ούτε καν μια ραδιοφωνική ανάγνωσή του. Η εποχή των κλειστών θεάτρων έχει ανάγκη τούτα τα θεατρόφιλα, μεικτά, υβριδικά είδη που διαμεσολαβούνται μιντιακά, είδη που δεν παύουν να δημιουργούν τις δικές τους περισσότερο ή λιγότερο ενδιαφέρουσες εκδοχές θεατρικότητας.

Οι νέες αυτές μορφές θεατρικής παραγωγής αποτελούν σημάδια των καιρών ή δυναμικές τάσεις που θα συνεχίσουν να συνυπάρχουν με το «παραδοσιακό» θέατρο;

Μόνο ο χρόνος θα δείξει αν τέτοιες μορφές δημιουργήθηκαν περιστασιακά και θα αρθεί η δυναμική τους όταν επιστρέψουμε στην όποια κανονικότητα. Είναι πολλοί παράγοντες που καθορίζουν αν μια νέα μορφή ή τάση επιφέρει ουσιαστικές διαφορές στο βασικό της είδος.

Πότε συμβαίνει αυτό;

Όταν σημαντικοί δημιουργοί του είδους εμπλακούν χρησιμοποιώντας αυτές τις νέες μορφές ή τάσεις για ουσιαστικά καλλιτεχνικούς λόγους.

Αυτό που λέμε «παραδοσιακό» θέατρο θα γνωρίσει αλλαγές ως προς την μορφή και τα εκφραστικά του μέσα μετά την πανδημία;

Θα δείξει. Σίγουρα τέτοιες αλλαγές δεν γίνονται ούτε από επιχειρηματίες ούτε από διαφημιστές, ούτε από αυτούς που κάνουν δημόσιες σχέσεις ή καταπιάνονται με ζητήματα πολιτιστικής πολιτικής. Πραγματικές αλλαγές γίνονται όταν ο καλλιτέχνης συναισθανόμενος την εποχή του αποφασίζει να χρησιμοποιήσει τις εξελίξεις και τις τάσεις της για να πει, για να δημιουργήσει, για να κατασκευάσει κάτι άλλο, πιο ταιριαστό με την συνθήκη που βιώνει, κάτι κόντρα στο σίγουρο, κάτι που κι ο δημιουργός ο ίδιος δεν γνωρίζει πώς θα εισπραχθεί, αλλά και δεν τον ενδιαφέρει. Ένας καλλιτέχνης αξίζει να τοποθετείται στις αλλαγές που φέρνει η εποχή πάνω στη ζωή, στην κοινωνία και στην τέχνη ως πρόκληση και όχι ως εμπόδιο, ως πεδίο έμπνευσης κι όχι με γκρίνια και με μεμψιμοιρία.

Οι μικρές θεατρικές σκηνές μοιάζουν να απειλούνται. Πόσο τις έχει ανάγκη το θέατρο ως ζωντανές κοιτίδες πολιτισμού;

Η ιστορία δείχνει πως οι καινούργιες τάσεις του θεάτρου, οι δοκιμές, οι ρήξεις και οι πειραματισμοί ως προς τη φόρμα και το περιεχόμενο έρχονται συνήθως από μικρά φυτώρια. Χωρίς μικρά φυτώρια τα πράγματα θα αρχίσουν να γίνονται λιγότερο επικίνδυνα και η τέχνη τρέφεται από το αχαρτογράφητο και, φυσικά, το επικίνδυνο.

Είναι η πανδημία, τελικά, τρόπος να ανακαλύψουμε νέες ταυτότητες συλλογικά ή μεταβάλλεται σε μέσο για διάρρηξη του κοινωνικού ιστού και αναπόφευκτη πόλωση;

Η πανδημία καθαυτή είναι μια συνθήκη που στα πλαίσια της πραγματικότητάς μας μπορεί να χρησιμοποιηθεί αναλόγως. Αν αφήσουμε την πανδημία να χρησιμοποιηθεί αποκλειστικά για το κέρδος έτσι και θα γίνει. Το ζητούμενο, τουλάχιστον για εμάς τους καλλιτέχνες, είναι να παρέμβουμε χρησιμοποιώντας την συνθήκη που έχουμε για λόγους κρίσιμους, για να κάνουμε νέες προτάσεις σε θέματα και μορφές, για να ανιχνεύσουμε νέες δημιουργικές δυνατότητες ώστε η τέχνη να εξακολουθεί να συνδέεται αισθητικά και ουσιαστικά με τα ζητούμενα της ζωής. Δεν πρέπει να αφήσουμε την τέχνη να γίνει προϊόν περισσότερο από το σημείο που θα χάσει τους λόγους της ύπαρξής της, έναν προς έναν. Πρέπει να την κατευθύνουμε με σκοπό την εμβάθυνση, την κριτική, την βελτίωση του κόσμου μας και να την αφήσουμε με την σειρά της να μας κατευθύνει, να την εμπιστευτούμε.

«Οι πυραμίδες» είναι ιστορίες αστικής μοναξιάς με πρωταγωνιστές αποτυχημένους με βάση τα κοινωνικά στερεότυπα. Είναι αυτή η μοναξιά μια προσωρινή κατάσταση ή κάτι που προκαλεί αναπόδραστα η ζωή στην πόλη.

Από τότε που οι καλλιτέχνες του τέλους του δέκατου ένατου αιώνα ανακάλυψαν τη μοναξιά της μεγαλούπολης έχουν αλλάξει και συζητηθεί πολλά. Σίγουρα αυτή η μοναξιά του εγκλεισμού που βιώνουμε έχει επιπρόσθετες ιδιότητες. Καλύπτεται από προσχήματα “φιλίας” και επικοινωνίας μέσω των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, που επιπλέον παρέχουν δυνατότητες επαγγελματικής κανονικότητας, online συναντήσεων, πολύωρων διαδικτυακών συνομιλιών, ακόμα και συναθροίσεων από πλατφόρμες που γίνονται όλο και περισσότερες. Οι διαφυγές του ανθρώπου σήμερα που απομονώνεται στον κατ’ οίκον εγκλεισμό του είναι πολλές ως προς την ιντερνετική επαφή του με τους άλλους, ως προς την αγορά προϊόντων, διασκέδασης και τέχνης μέσω του διαδικτύου. Όμως πολλές είναι και οι πιθανότητες να φανούν με τρόπους απρόβλεπτους και τα όλο και μεγαλύτερα κενά που έρχονται στο προσκήνιο από τις νέες συνθήκες αλλοτρίωσης. Στην Ελλάδα έχουμε μάθει να υποψιαζόμαστε όλες τις συλλογικότητες και έτσι η μοναξιά μας γίνεται ακόμα μεγαλύτερη. Στις «Πυραμίδες» μπορεί να εντοπίσει κανείς μια απομόνωση υπαρξιακή πλάι στον θάνατο ως φυσική συνέχεια της ζωής και στη ζωή ως φυσική συνέχεια του θανάτου.

Στον μονόλογο “η δεύτερη ταινία” ακούμε την ατάκα «Κάποιος πρέπει να φωνάξει πως θα τις φτιάξουμε τις πυραμίδες. Δεν έχει σημασία αν δεν το κάνουμε.» Είναι η προσωπική «πυραμίδα» του καθενός η λύση στην αστική αυτή «αποτυχία» ή οι «πυραμίδες» που πρέπει να χτίσουμε είναι συλλογικές;

Γενιές ανθρώπων πέθαναν χτίζοντας τα συγκεκριμένα μνημεία της ιστορίας τους. Μπορεί ο απλός άνθρωπος να μην είναι φαραώ και η πυραμίδα του να είναι διαφορετική και μικρότερη, σε κάθε περίπτωση όμως η πυραμίδα του καθενός διαμορφώνεται αναπόφευκτα από συλλογικότητες. Ποια ήταν η έμπνευση πίσω από τις «Πυραμίδες»;

Έναν αιώνα πριν, όταν επικρατούσε παγκοσμίως μια αντίστοιχη κρίση με την τωρινή, ενδυναμώθηκε η φιλοσοφία του πεσιμισμού και η απαισιοδοξία. Η αίσθηση ότι η ανθρώπινη ζωή είναι μια μακρά πορεία προς τον θάνατο και πως στην ουσία ένα πράγμα που μπορεί να κάνει το άτομο σε αυτή την αμετάκλητη φθορά είναι να μνημειοποιήσει της ζωή του, αισθητικοποιώντας την. Έναν αιώνα μετά, από την αρχή της πανδημίας και του πρώτου lockdown, παρατήρησα πάρα πολλούς να ανεβάζουν στο ίντερνετ όλο και περισσότερες φωτογραφίες τους. Φωτογραφίες από προηγούμενα καλοκαίρια, από προηγούμενες παραστάσεις, από αγαπημένες ταινίες και βιβλία, από προηγούμενες σχέσεις, φωτογραφίες από ταξίδια, σε θάλασσες και βουνά, φωτογραφίες δίπλα σε διάσημους, φωτογραφίες από την παιδική ηλικία, αγκαλιά με ηλικιωμένους γονείς, με παππούδες και γιαγιάδες, με ανήλικα παιδιά, τόσες πολλές φωτογραφίες με κόρες και γιους, με γάτες και σκύλους, μαζί με φωτογραφίες δεξιώσεων, γάμων, από βαφτίσια, πάρτι… Και όχι μόνο φωτογραφίες, αλλά και κείμενα από το χθες και για το χθες. Μικρά και μεγάλα. Τόσα κείμενα με αναμνήσεις από το σχολείο, από τον στρατό, από το πανεπιστήμιο, επικήδειους για γονείς, φίλους, συνάδελφους και αγαπημένους καλλιτέχνες, πολλούς επικήδειους, ή στον αντίποδα, αναρτήσεις «λευκώματος» σχολικής τάξης δεκαετίας του ογδόντα, αυτά είναι και τα αγαπημένα μου. Εν πολλοίς, πολλές οι αναμνήσεις, πολύ προσωπικό υλικό από το παρελθόν. Σαν, αφού σταμάτησε η πραγματική μας ζωή, να αρχίσαμε να ζούμε την παλιά μας πραγματική ζωή. Σαν να είμαστε ένα βήμα πριν το τέλος και, ακόμα κι άνθρωποι νεαρότεροι, να αναπολούν με μανία τον βίο τους. Αν μπορούσε ο καθένας να γράψει την αυτοβιογραφία του, οι περισσότεροι πιστεύω πως θα το έκαναν, πως θα πίστευαν πως θα άξιζε να το κάνουν. Η πυραμίδα δεν δηλώνει απλώς τον θάνατο είναι και πάνω από όλα ένα μνημείο, σχεδόν μυθικό. Ο άνθρωπος είναι το γνωστό φθαρτό πλάσμα με την επίγνωση του τέλους του, κάτι το οποίο τον κάνει δραματικό ως ον. Στις μέρες μας θα έλεγα και λίγο κωμικό. Βιώνοντας σήμερα αυτή την παρωδία του επικείμενου τέλους σε διάφορα επίπεδα, σαν να προσπαθούμε λίγο περισσότερο από παλιά να φτιάξουμε τον μύθο μας, να στήσουμε μια μνημειώδη υπόμνηση της παρουσίας και του περάσματός μας από τον κόσμο αυτό. Κάτι που βρίσκω ανθρώπινο και τρυφερό.

Το έργο είναι γραμμένο για να γίνει αποκλειστικά web παράσταση;

Οι Πυραμίδες ολοκληρώθηκαν την Άνοιξη του 2020. Αμέσως μετά την ολοκλήρωσή τους ήρθε η πρόταση από τη διευθύντρια του Θεάτρου Τέχνης να γίνουν διαδικτυακή παράσταση. Κρυφή ελπίδα του συγγραφέα είναι να τις δει φυσικά και επί σκηνής.   

Η παράσταση προβάλλεται μέσω της ιστοσελίδας του Θεάτρου Τέχνης εδώ

Διαβάστε επίσης:

Είδα Τις «Πυραμίδες», Σε Σκηνοθεσία Διαμαντή Καραναστάση

Από την Τόνια Τσαμούρη 

Οι Πυραμίδες είναι το νέο θεατρικό έργο του Ανδρέα Φλουράκη που παρουσιάζει το Θέατρο Τέχνης διαδικτυακά. Πρόκειται για μια προσπάθεια δημιουργίας θέατρο, εν μέσω καραντίνας, λαμβάνοντας υπόψη όλες τις δυσκολίες και τα προβλήματα που συνεπάγεται η απουσία φυσικής παρουσίας και αλληλεπίδρασης δημιουργών-κοινού. Το συγκεκριμένο έργο ωστόσο αποδεικνύεται ενδεδειγμένο για τη δεδομένη συνθήκη.

Τα άδεια σπίτια, όπως και τα άδεια θέατρα (αλλά και τα άδεια σχολεία) με γέμιζαν ανέκαθεν απέραντη θλίψη. Όλο αυτό το διάστημα προσπαθώ να φανταστώ πώς να είναι χώροι που άλλοτε έσφυζαν από ζωή και δημιουργία. Την απάντηση μου δίνει η σκηνοθεσία του Διαμαντή Καραναστάση: η διαδικτυακή παράσταση αρχίζει με πλάνα από την άδεια σκηνή και πλατεία της οδού Φρυνίχου, με την απόλυτη ησυχία στα καμαρίνια, ακόμα και στο ταμείο. Η ερημία και η ιδιότυπη αναμονή που εμφανίζει ο χώρος μου δημιουργούν ένα περίεργο συναίσθημα, ανάμεικτης λύπης αλλά και αδημονίας να ξαναβρεθώ εκεί!

Από την οθόνη μου περνούν εννέα διαφορετικοί άνθρωποι. Εννέα διαφορετικές ανθρώπινες ιστορίες. Εννέα διαδοχικοί μονόλογοι ανθρώπων, φαινομενικά, καθημερινών. Όσο καθημερινός μπορεί βέβαια να είναι ένας άνθρωπος, ο βίος τους οποίου συνδυάζει την τραγωδία με την ευτυχία, την γέννηση με την απώλεια, τη ζωή με το θάνατο. Πρόκειται για εννέα ιστορίες, οι οποίες ακροβατούν ανάμεσα στο ρεαλισμό και τον υπερρεαλισμό, το αληθινό και το παράλογο. Η πρώτη και η τελευταία ιστορία συνδέονται άμεσα με τον εγκλεισμό και τη συνθήκη στην οποία καλούμαστε να ζήσουμε όλοι τον τελευταίο χρόνο, σχεδόν. Το καινούριο θεατρικό έργο του Α. Φλουράκη έχει συναίσθημα, λυρισμό, αλήθεια. Μοναδική του αδυναμία το γεγονός ότι δεν είναι απολύτως σαφής η δραματουργική ομπρέλα κάτω από την οποία εντάσσονται όλες οι ιστορίες. Παρόλα αυτά όμως, το έργο έχει ενδιαφέρον και κερδίζει τον θεατή του, έστω και διαδικτυακά.

Η σκηνοθεσία του Δ. Καραναστάση καταφέρνει να παίξει με την διττή συνθήκη των ηθοποιών, οι οποίοι, εν μέσω πανδημίας, καλούνται να υποδυθούν θεατρικά κάποιους ρόλους. Ο σκηνοθέτης επιλέγει να αποτυπώσει την δισυπόστατη ύπαρξη της καθημερινότητας των ηθοποιών, η οποία έχει ανασταλεί τους τελευταίους μήνες. Οι καλλιτέχνες και, εν προκειμένω, οι ηθοποιοί στερούνται όχι μόνον των υλικών αναγκών τους, αλλά και του ζωτικού τους χώρου, στον οποίο έχουν μάθει να ζουν και να δημιουργούν. Η σκηνοθετική κάμερα λοιπόν αποτυπώνει τον κάθε ηθοποιό πρώτα κατά την προετοιμασία του, την προθέρμανσή του, την περιδιάβασή του στο άδειο θέατρο, με τις μάσκες ή και χωρίς και στη συνέχεια, εστιάζει στο ρόλο που υποδύεται καθένας από τους εννέα ηθοποιούς.

Οφείλω να ομολογήσω ότι με κέρδισαν ο καταπληκτικός ρεαλισμός του Νίκου Χατζόπουλου, η συγκλονιστική αλήθεια της Λένας Κιτσοπούλου, ο -κατά Σαρτρ- υπαρξισμός του Μανώλη Μαυροματάκη, η απόγνωση της Κωνσταντίνας Τάκαλου,, η θηλυκότητα της Ιωάννας Μαυρέα, η αισθαντικότητα της Ντάνης Γιαννακοπούλου,, η θλίψη της Φαίης Ξυλά, ο παραλογισμός του Μιχάλη Σαράντη, αλλά και η υπερρεαλιστική μαρτυρία του Δημήτρη Πασσά που αποτύπωσε έναν μύχιο φόβο μου: και αν μετά τη λήξη της καραντίνας δε θέλω πια να βγω από το σπίτι μου;

Οι Πυραμίδες είναι μια προσπάθεια για ύπαρξη θεάτρου μέσα στις δύσκολες και, συχνά, δυσβάσταχτες συνθήκες μια πανδημίας. Η επιλογή της σκηνοθετικής γραμμής του Δ. Καραναστάση δεν θυμίζει απλώς την ομορφιά της θεατρικής πραγματικότητας, αλλά την θέτει σε πρώτο πλάνο. Ωστόσο, η συγκεκριμένη διαδικτυακή παράσταση αποτελεί και μια άκρως ενδιαφέρουσα «θεατρική» πρόταση, την οποία αξίζει να παρακολουθήσετε.

Μέχρι της 7 Ιανουαρίου 2021, συνδεθείτε με το

https://vimeo.com/ondemand/theatrotechnis

Διαβάστε επίσης:

Η Φαίη Ξυλά, Η Φαλακρή Τραγουδίστρια Και Ένα Απρόσμενο Διαζύγιο

Κωνσταντίνα Τάκαλου:«Το Θέατρο Έχει Γίνει Πιο Αληθινό Από Τη Ζωή»

Νίκος Χατζόπουλος: «Να Αφήσουν Ήσυχο Το Θέατρο!»

Ο Covid-19 δεν έδωσε την ευκαιρία στα παιδιά που ολοκλήρωσαν με επιτυχία τις σπουδές τους στις δραματικές σχολές να παρουσιάσουν, όπως συνηθίζεται, τη δουλειά τους στο κοινό. Έτσι το Γ' έτος των σπουδαστών του Θεάτρου Τέχνης αποφάσισε να αφήσει το αποτύπωμά του μ' ένα εμπνευσμένο βίντεο. 

Εμείς ευχόμαστε σ' όλα τα παιδιά καλή επιτυχία και να μην σταματήσουν ποτέ να ονειρεύονται. 

Όπως έχει ήδη ανακοινωθεί, η Εθνική Λυρική Σκηνή ανέθεσε στο Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν

στο πλαίσιο του μεταξύ τους μνημονίου συνεργασίας, τη δημιουργία δύο πρωτότυπων δρώμενων

με πηγή έμπνευσης την ελληνική μυθολογία, που πρόκειται να παρουσιαστούν σε αρχαιολογικούς χώρους μέσα από τη διοργάνωση του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού :

«Όλη η Ελλάδα-ένας πολιτισμός».

Στα δρώμενα θα λάβουν μέρος σταθεροί συνεργάτες του Θεάτρου Τέχνης αλλά και άντρες και γυναίκες ηθοποιοί που καλούνται σε ανοιχτή ακρόαση.

Πιο συγκεκριμένα:

Για το δρώμενο «Ρεμπέτικο αρχαιοελληνικό συμπόσιο» που θα παρουσιαστεί σε δραματουργική επεξεργασία- σκηνοθεσία Βασίλη Μαυρογεωργίου, το Θέατρο Τέχνης καλεί σε ανοιχτή ακρόαση γυναίκες και άντρες ηθοποιούς με καλές γνώσεις σε έγχορδο παραδοσιακό μουσικό όργανο ή στο ακορντεόν και παράλληλα στο τραγούδι.

Για το δρώμενο «Πλάθοντας τον Προμηθέα», που θα παρουσιαστεί σε σκηνοθετική επιμέλεια Θόδωρου Γράμψα (τραγωδιακό μέρος) και μουσική-σκηνοθετική επιμέλεια Νέστορα Κοψιδά (αφηγηματικό μέρος), το Θέατρο Τέχνης καλεί σε ανοιχτή ακρόαση γυναίκες ηθοποιούς με καλό επίπεδο σε τραγούδι και χορό. Επίσης, για το αφηγηματικό μέρος του δρώμενου αναζητείται γυναίκα ηθοποιός με καλό επίπεδο στο τραγούδι αλλά και άριστη γνώση της αγγλικής γλώσσας.

Η αρχική επιλογή των ηθοποιών θα γίνει μέσα από βιογραφικό σημείωμα.

Όσοι επιλεγούν θα ενημερωθούν ηλεκτρονικά για τις απαιτήσεις της ακρόασης που θα ακολουθήσει.

Παρακαλούνται οι ενδιαφερόμενοι να στείλουν το βιογραφικό τους σημείωμα στην ηλεκτρονική διεύθυνση Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε. μέχρι και την Τρίτη 16 Ιουνίου 2020.

Βασίλη Μαυρογεωργίου: Τι Κόλλημα Έχεις Φάει Με Τα Ισπανικά Έργα;

Παρακολουθήστε την παράσταση εδώ: https://vimeo.com/ondemand/theatrotechnis/410715616

Διαβάστε εδώ την κριτική των The New York Times, του Theaterscene.net και του Onstage Blog για την παράσταση.

Official website: https://thetanknyc.org/when-we-went-electronic

Αυλαία σήκωσε η νέα υπηρεσία του Θεάτρου Τέχνης Καρόλου Κουν. «Το Θέατρο Τέχνης -και- στο σπίτι», που με χαμηλό αντίτιμο δίνει τη δυνατότητα της on demand παρακολούθησης των παραστάσεων που διακόπηκαν λόγω της αναστολής λειτουργίας των θεατρικών σκηνών της χώρας.

Παράλληλα το Θέατρο Τέχνης ετοιμάζει “βιβλιοθήκη” με αρχειακό υλικό από παραστάσεις περασμένων ετών που θα διατίθενται δωρεάν.

Η παράσταση που εγκαινιάζει τη νέα υπηρεσία, είναι ο “Εντμοντ” του Ντέηβιντ Μάμετ. Πρόκειται για την κινηματογράφηση της τελευταίας παράστασης που δόθηκε με κοινό στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης. Από αύριο θα είναι διαθέσιμη και η παράσταση για παιδιά 5 έως 12 ετών “Χωρίς οικογένεια” του Έκτορος Μαλό που παιζόταν στη σκηνή της Φρυνίχου μέχρι την προηγούμενη εβδομάδα. Την κινηματογράφηση και την επεξεργασία των παραστάσεων ανέλαβε ο ηθοποιός και σκηνοθέτης Διαμαντής Καραναστάσης.

Μπείτε στην επίσημη ιστοσελίδα του Θεάτρου Τέχνης www.theatro-technis.gr ή στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης του Θεάτρου Τέχνης και ακολουθήστε τις οδηγίες για να επιλέξετε την παράσταση που επιθυμείτε να παρακολουθήσετε μέσω streaming. Το κόστος παρακολούθησης είναι 3.50 ευρώ, με δυνατότητα streaming για 24 ώρες. Τα έσοδα από την νέα υπηρεσία θα διατίθενται στους καλλιτέχνες, στους συντελεστές και σε όλους τους άλλους εργαζόμενους του Θεάτρου Τέχνης.

Στις επόμενες ημέρες θα ανακοινώνονται οι ημερομηνίες διαθεσιμότητας των παραστάσεων, καθώς επίσης και οι νέες διαδικτυακές δράσεις του Θεάτρου Τέχνης Καρόλου Κουν.

Για πληροφορίες μπορείτε να καλείτε καθημερινά 10.00-13.00 στα τηλέφωνα: 210 3222760-6982012514 ή να στείλετε μέηλ στο Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

Σημείωμα της Καλλιτεχνικής Διευθύντριας του Θεάτρου Τέχνης Καρόλου Κουν

Το Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν, όπως ακριβώς ανακοίνωσε πριν ακόμα επιβληθεί η αναστολή λειτουργίας των θεάτρων εξαιτίας της πανδημίας, ξεκινάει από σήμερα Πέμπτη 19 Μαρτίου, τη νέα on-demand υπηρεσία

“Το Θέατρο Τέχνης -και- στο σπίτι”. Πρόκειται ουσιαστικά για την έναρξη μιας εναλλακτικής λειτουργίας του Θεάτρου Τέχνης μέσω διαδικτύου. Μιας λειτουργίας που δεν έχει φυσικά νόημα να συγκρίνει κανείς με την ζωντανή θεατρική εμπειρία. Μιας λειτουργίας που όμως αποκτά ιδιαίτερο νόημα κάτω από τις πρωτόγνωρες συνθήκες, τη νέα ζωή “στο σπίτι” που καλούμαστε να ακολουθήσουμε για ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα. Ευχόμαστε το διάστημα αυτό να είναι σύντομο και να περάσει όσο πιο ανώδυνα γίνεται για όλους. Παρ΄ όλα αυτά, είναι γεγονός ότι βιώνουμε μια «άλλη» πραγματικότητα στην οποία καλούμαστε να προσαρμοστούμε.

Προτού ακόμα κλείσουν τα θέατρα, προτού η χώρα ολόκληρη λάβει την επίσημη οδηγία να ” μείνει σπίτι”, το Θέατρο Τέχνης αναζητούσε έναν τρόπο να σταθεί δίπλα στις ευάλωτες από τον ιό ομάδες: τα παιδιά, τους ηλικιωμένους, τους συμπολίτες μας με βεβαρημένο ιστορικό υγείας αλλά και τους νοσούντες από τον Covid-19.

Μέσα από αυτή τη λογική ανακοινώσαμε την προηγούμενη εβδομάδα ότι προχωράμε στην κινηματογράφηση των τρεχουσών παραστάσεων μας, ειδικά για τις συγκεκριμένες ομάδες που δε θα μπορούσαν να έρχονται πλέον στο θέατρο.

Η πραγματικότητα μας πρόλαβε, επιβάλλοντας την αναστολή λειτουργίας των δύο σκηνών μας. Και έτσι από “Το Θέατρο Τέχνης -και- στο σπίτι” για συγκεκριμένες ομάδες, περνάμε ουσιαστικά στο άνευ «και»: το Θέατρο Τέχνης στο σπίτι για όλους!

Κάποιες παραστάσεις πρόλαβαν να κινηματογραφηθούν παρουσία κοινού, κάποιες κεκλεισμένων των θυρών. Το σημαντικό στη νέα μας υπηρεσία, είναι ότι οι παραστάσεις που θα παρακολουθήσετε μέσω διαδικτύου δεν αποτελούν αρχειακό υλικό. Κινηματογραφήθηκαν ειδικά για το συγκεκριμένο σκοπό και για το συγκεριμένο μέσο.

Και φυσικά, πρόκειται για παραστάσεις, που υπό την προ-Covid- 19 κατάσταση, θα συνέχισαν να παίζονται στις δύο σκηνές μας.

Κάναμε και συνεχίζουμε να κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε κάτω από ιδιαίτερα αντίξοες συνθήκες. Χρέος μας είναι να κρατήσουμε ζωντανό το ρόλο του θεάτρου. Το θέατρο μπορεί να μας παρηγορήσει, να μας συγκινήσει, να μας ψυχαγωγήσει, να μας εμπνεύσει, να μας κάνει να νιώθουμε λιγότεροι μόνοι. Ακόμα και μέσα από μια οθόνη. Έγνοια μας είναι να κρατήσουμε τη σχέση του Θεάτρου Τέχνης με το κοινό του ζωντανή. Να κρατήσουμε το ίδιο το ιστορικό Θέατρο Τέχνης ζωντανό. Και μην ξεχνάμε ότι το Θέατρο Τέχνης είναι πάνω απ΄ όλα οι άνθρωποι του, όλοι οι εργαζόμενοι, καλλιτέχνες και μη.

Για το λόγο αυτό σας ζητάμε να στηρίξετε αυτή μας την προσπάθεια. Το αντίτιμο είναι έτσι κι αλλιώς χαμηλό και αφορά στην επιβίωση ενός μεγάλου αριθμού ανθρώπων που εργάστηκαν και συνεχίζουν να εργάζονται για το Θέατρο Τέχνης.

Όπως ήδη αναφέραμε, αυτή η υπηρεσία σηματοδοτεί την αρχή μιας εναλλακτικής λειτουργίας του Θεάτρου Τέχνης. Παράλληλα με τις σύγχρονες παραστάσεις μας, στο νέο μας κανάλι στο youtube, θα μπορείτε πολύ σύντομα να παρακολουθήσετε παλιότερες και δη ιστορικές παραστάσεις του Θεάτρου Τέχνης. Έρχεται, επίσης, στις αρχές Απριλίου η λειτουργία της νέας μας ιστοσελίδας, που θα παρέχει καινούριες δυνατότητες επικοινωνίας μεταξύ μας. Έρχονται όμως και πολλές νέες ιδέες, νέοι τρόποι δημιουργίας από τους καλλιτέχνες που συνεργάζονται με το Θέατρο Τέχνης.

Μέσα στη δυσκολία που βιώνουμε αυτή τη στιγμή, μέσα στην πρωτόγνωρη “ατυχία” μας, πρέπει να θυμόμαστε ότι δεν είμαστε μόνοι. Μοιραζόμαστε για πρώτη φορά σε τέτοιο επίπεδο μια συλλογική μοίρα. Και έχουμε την τύχη, σε σχέση με προηγούμενες γενιές που βίωσαν δύσκολες καταστάσεις, να μπορούμε να επικοινωνούμε μέσα από τις οθόνες μας. Μέσα από την εικόνα μας. Τη φωνή μας. Τα λόγια μας. Τις σκέψεις και τα συναισθήματά μας.

Αυτή η άνευ προηγουμένου κατάσταση που βιώνουμε, θα σημαδέψει σίγουρα τη ζωή μας. Το σημαντικό είναι να παραμείνουμε ζωντανοί, κυριολεκτικά και μεταφορικά, μέχρι τη μέρα που τα θέατρα θα γεμίσουν και πάλι ανθρώπους πάνω και κάτω από τη σκηνή. Να παραμείνουμε δημιουργικοί, αντλώντας δύναμη ο ένας από τον άλλον και όλοι μαζί από την τέχνη. Άλλωστε, όπως έλεγε και ο Κάρολος Κουν: “Μόνος ο καθένας μας είναι ανήμπορος. Μαζί ίσως κάτι μπορέσουμε να κάνουμε…”

Μαριάννα Κάλμπαρη

Το Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν σας ενημερώνει ότι όλες οι προγραμματισμένες παραστάσεις της χειμερινής σεζόν συνεχίζουν να παίζονται και στις δύο σκηνές του (Υπόγειο & Φρυνίχου) με επιπλέον προληπτικά μέτρα κατά της εξάπλωσης του κορωνοϊού (Covid-19), καθώς όλοι οι χώροι και των δύο σκηνών του Θεάτρου εξαερίζονται και απολυμαίνονται καθημερινά με ειδικά αντισηπτικά, ενώ η ταξιθεσία επιδιώκει να τηρείται η απόσταση ασφαλείας ενός μέτρου μεταξύ των θεατών κατά τη διάρκεια παρακολούθησης των παραστάσεων.

Παράλληλα το Θέατρο Τέχνης, μπροστά σε αυτή την πρωτόγνωρη για όλους μας κατάσταση, ανακοινώνει το σχεδιασμό δυνατότητας παρακολούθησης των παραστάσεων μέσω διαδικτύου (πρόγραμμα «Το Θέατρο Τέχνης -και- στο σπίτι») για εκείνους που πρέπει να αποφεύγουν την έκθεση σε εξωτερικούς χώρους (νοσούντες, ευπαθείς ομάδες, παιδιά κτλ).

Έτσι από την ερχόμενη εβδομάδα, οι φίλοι του Θεάτρου Τέχνης που αδυνατούν να έρθουν στις σκηνές μας, με ένα χαμηλό αντίτιμο, θα έχουν τη δυνατότητα on demand παρακολούθησης των τρεχουσών παραστάσεων μέσω της επίσημης ιστοσελίδας του Θεάτρου Τέχνης www.theatro-technis.gr . Η νέα αυτή δυνατότητα αφορά σε παραστάσεις της σεζόν που παίζονται αυτή τη στιγμή στις δύο σκηνές του και απευθύνονται τόσο στο ενήλικο, όσο και στο εφηβικό και παιδικό κοινό.

Το Θέατρο Τέχνης ζητάει από τους θεατές να το στηρίξουν σε αυτή την εξαιρετικά δύσκολη συγκυρία είτε απολαμβάνοντας στις δύο σκηνές του την αυθεντική θεατρική εμπειρία, είτε φέρνοντας μέσω διαδικτύου το θέατρο στο σπίτι τους. Στηρίξτε τους καλλιτέχνες και τους εργαζόμενους του ιστορικού θεάτρου με όποιον τρόπο μπορείτε και από όποια γωνιά της Αθήνας, της Ελλάδας, του κόσμου κι αν βρίσκεστε. Ψυχραιμία, υπομονή, αισιοδοξία και τέχνη θα μας βοηθήσουν να ξεπεράσουμε γρήγορα τη δύσκολη κατάσταση που αντιμετωπίζουμε διεθνώς.

Μείνετε συντονισμένοι για περισσότερες πληροφορίες εντός των ημερών σχετικά με την άμεση έναρξη της νέας υπηρεσίας «Το Θέατρο Τέχνης -και- στο σπίτι».

Στις 14 Φεβρουαρίου του 1987 έφυγε από κοντά μας ο σκηνοθέτης, δάσκαλος και ιδρυτής του Θεάτρου Τέχνης, Κάρολος Κουν.

Το Θέατρο Τέχνης τιμώντας τα 33 χρόνια από το θάνατο του προσφέρει 33 προσκλήσεις για κάθε παράσταση που πραγματοποιείται στην ιστορική σκηνή του Υπογείου (Πεσμαζόγλου 5) από σήμερα 14 Φεβρουαρίου 2020 και για μια ολόκληρη εβδομάδα (δηλαδή έως και την Παρασκευή 21 Φεβρουαρίου 2020). Οι προσκλήσεις διατίθενται μια ώρα πριν την έναρξη κάθε παράστασης με φυσική σειρά προτεραιότητας στο ταμείο του θεάτρου.

Αναλυτικά πρόκειται για τις παραστάσεις

• Παρασκευή 14/2 ώρα έναρξης 21.15 – Έντμοντ, σε σκηνοθεσία Μαριάννας Κάλμπαρη | 33 προσκλήσεις, ώρα διάθεσης 20.15
• Σάββατο 15/2 ώρα έναρξης 17.00 – Να βγω λιγάκι στον αέρα, σε σκηνοθεσία Ηλία Κουνέλα | 33 προσκλήσεις, ώρα διάθεσης 16.00
• Σάββατο 15/2 ώρα έναρξης 21.15 – Έντμοντ, σε σκηνοθεσία Μαριάννας Κάλμπαρη | 33 προσκλήσεις, ώρα διάθεσης 20.15
• Κυριακή 16/2 ώρα έναρξης 17.30 – Μια μέρα χωρίς, σε σκηνοθεσία Εύας Οικονόμου Βαμβακά | 33 προσκλήσεις, ώρα διάθεσης 16.30
• Κυριακή 16/2 ώρα έναρξης 20.00 – Έντμοντ, σε σκηνοθεσία Μαριάννας Κάλμπαρη | 33 προσκλήσεις, ώρα διάθεσης 19.00
• Δευτέρα 17/2 ώρα έναρξης 21.00 – Ανθρωποφύλακες, σε σκηνοθεσία Μάνου Βαβαδάκη | 33 προσκλήσεις, ώρα διάθεσης 20.00
• Τρίτη 18/2 ώρα έναρξης 21.00 – Ανθρωποφύλακες, σε σκηνοθεσία Μάνου Βαβαδάκη | 33 προσκλήσεις, ώρα διάθεσης 20.00
• Τετάρτη 19/2 ώρα έναρξης 20.00 – Έντμοντ, σε σκηνοθεσία Μαριάννας Κάλμπαρη | 33 προσκλήσεις, ώρα διάθεσης 19.00
• Πέμπτη 20/2 ώρα έναρξης 21.15 – Έντμοντ, σε σκηνοθεσία Μαριάννας Κάλμπαρη | 33 προσκλήσεις, ώρα διάθεσης 20.15
• Παρασκευή 21/2 ώρα έναρξης 21.15 – Έντμοντ, σε σκηνοθεσία Μαριάννας Κάλμπαρη | 33 προσκλήσεις, ώρα διάθεσης 20.15

Ποιος ήταν

Ο Κάρολος Κουν γεννήθηκε στη Προύσα της Μικράς Ασίας στις 13 Σεπτεμβρίου 1908. Όταν ήταν 6 μηνών οι γονείς του μετακόμισαν στην Πόλη, στην οποία παρέμεινε ως τα 20 του χρόνια.

«Αν και γεννήθηκα στην Προύσα, την Προύσα δεν τη γνώρισα. Από μικρός βρέθηκα στην Πόλη και κει μεγάλωσα. Από κει αρχίζουν οι αναμνήσεις, εκεί δημιουργήθηκαν οι πρώτοι ερεθισμοί, τα πρώτα συναισθήματα, η πρώτη επαφή με την έξω από μένα πραγματικότητα. Μεγάλωσα σα Ρωμιός, μέσα σε ένα ρωμέικο αστικό σπίτι.»

Κανένας από τους προγονούς του δεν είχε σχέση με την τέχνη, οι περισσότεροι είχαν ασχοληθεί με το εμπόριο και τις επιχειρήσεις. Το 1920 ξεκινάει σπουδές στη Ροβέρτειο Σχολή.

«Εσωτερικός στη Ροβέρτειο, ένα αμερικάνικο κολλέγιο που ιδρύθηκε από ιεραποστόλους, με αμερικάνικα τραγούδια και ψαλμούς, με γήπεδα μπάσκετ και αθλητικά αγωνίσματα…Όταν απεφοίτησα το 1928, μακριά από τους συμμαθητές μου και τους συγγενείς που σχεδόν όλοι είχαν έρθει στην Ελλάδα, τίποτα δε με συνέδεε πια με την Πόλη. Έφυγα στον ίδιο χρόνο με στόχο σπουδές στο Παρίσι.»

Για ένα χρόνο σπουδάζει Αισθητική στη Σορβόνη. Το 1929 εγκαθίσταται στην Αθήνα, όπου και εργάζεται ως καθηγητής της Αγγλικής Φιλολογίας και Γλώσσας στο Κολλέγιο Αθηνών από το 1930 ως το 1939. Με μαθητές του Κολλεγίου, παρουσιάζει τις πρώτες του σκηνοθεσίες σε έργα όπως «Όρνιθες», «Τρικυμία», «Πλούτος». Το 1934 ιδρύει μαζί με τους Γιάννη Τσαρούχη και Διονύσιο Δεβάρη την ημι-επαγγελματική «Λαϊκή Σκηνή» . Βασική επιδίωξη της «Λαϊκής Σκηνής» ήταν η αναβίωση του ελληνικού λαϊκού εξπρεσσιονισμού. Οι ασθητικές αρχές της ήταν οι εξής:

«Πιστεύουμε ότι κάθε λαός μπορεί να δημιουργήσει και να αποδώσει μόνο όταν νιώθει τον εαυτό του ριζωμένο στη παράδοση. Θα δώσουμε κάτι που μπορεί να φανεί φτωχό στο εξωτερικό του, γιατί αποβλέψαμε στον μέσα πλούτο των έργων και με τι τρόπο ο πλούτος θα μπορούσε να εκφραστεί πιο καλά, με μέσα απλά και να αγγίξει την ψυχή μας, που την έχουν παραστρατήσει κακές ξένες απομιμήσεις. Το θέατρο είναι μια τέχνη, με αυτοτέλεια, που κρίνεται σύμφωνα με τους νόμους της τέχνης κι όχι κατά πόσο μιμείται τη ζωή πετυχημένα ή όχι.»

Τα έργα που ανέβηκαν από τη Λαϊκή Σκηνή, σε διάφορες σκηνές, ήταν τα εξής: «Ερωφίλη», «Άλκηστις», «Κατά φαντασίαν ασθενής», «Πλούτος», «Παντρολογήματα». Η «Λαϊκή Σκηνή» λειτούργησε ως τα μέσα του 1936, οπότε και διαλύθηκε για οικονομικούς λόγους. Μετά τη διάλυση της «Λαϊκής Σκηνής» και την αποχώρηση από το Κολλέγιο Αθηνών, ο Κάρολος Κουν συνεργάστηκε πρώτα με το θίασο Κατερίνας (1939) σκηνοθετώντας την «Έντα Γκάμπλερ», με τον θίασο Κοτοπούλη (1939-1941), με τον οποίο ανέβασε 20 έργα, από τα οποία η Κοτοπούλη έπαιξε σε επτά, στην «Ηλέκτρα» του Σοφοκλή, στο «Μια γυναίκα χωρίς σημασία» του Όσκαρ Ουάιλντ κ.λ.π. Έπειτα, στην περίοδο 1941-1942, ξαναγύρισε στο θίασο Κατερίνας και σκηνοθέτησε άλλα επτά έργα, με τελευταίο την «Νόρα» του Ίψεν.

-Από πού ερχόμαστε;

-Ποια είναι η θέση μας μέσα στο σύμπαν;

-Επηρεάζει η ύπαρξή μας την ισορροπία του σύμπαντος;

«Το χρονικό του Χρόνου», το εκδοτικό φαινόμενο του Stephen Hawking, αποτελείται από  δώδεκα κεφάλαια. Ο συγγραφέας, με επιστημονική διαύγεια αλλά και απαράμιλλο χιούμορ, παραθέτει τις βασικές επιστημονικές ανακαλύψεις του ίδιου και των προκατόχων του πάνω στο χωρόχρονο, τη διαστολή του Σύμπαντος, την αρχή της απροσδιοριστίας, τις αγαπημένες του Μαύρες Τρύπες και το επονομαζόμενο Βέλος του Χρόνου, αναζητώντας μια ενοποιημένη θεωρία των πάντων, που θα οδηγήσει σε μια νέα κοσμογονική ερμηνεία.

Η απόδειξη, μόλις στον 20ο αιώνα, ότι το Σύμπαν δεν είναι στατικό και αμετάβλητο αλλά δυναμικό και διαστελλόμενο, δημιουργεί έναν νέο τόπο σκέψης και φιλοσοφικής θεώρησης σχετικά με την ανθρώπινη κατάσταση και τη θέση της μέσα στο σύμπαν. Πρόκειται για έναν νέου τύπου «κοσμογονικό Διαφωτισμό», κατά τον οποίον ο άνθρωπος μπορεί, αποδεδειγμένα πια, να νιώθει μέρος ενός πολύ μεγαλύτερου χώρου και να κατανοήσει πως ο χρόνος, η ενέργεια και η ύλη του σύμπαντος στο οποίο ανήκει εξηγούν πολλές από τις λειτουργίες του, πέρα από τις μέχρι τώρα φιλοσοφικές, θρησκευτικές και ψυχολογικές ερμηνείες.

«Το χρονικό του Χρόνου» μεταφέρεται για πρώτη φορά στο θέατρο σε μια παράσταση που επιχειρεί να φέρει την επιστημονική σκέψη σε διάλογο με την καλλιτεχνική δημιουργία. Η αποκαλυπτική ευφυία του Hawking θα συναντηθεί επί σκηνής με την έμπνευση και το πάθος λογοτεχνικών και θεατρικών ηρώων οι οποίοι, ίσως και εν αγνοία τους, πλησίασαν τις ίδιες θεματικές που συνοψίζονται στην αμετάβλητη αγωνία για τα όρια της ανθρώπινης ύπαρξης.

Ταυτότητα παράστασης

Σύλληψη- Σκηνοθεσία – Σκηνικός Χώρος: Νατάσα Τριανταφύλλη

Κείμενο Παράστασης: Έλενα Τριανταφυλλοπούλου, Λευτέρης Σαράφης, Δημήτρης Πασσάς, Δήμητρα Μητροπούλου, Μελέτης Ηλίας, Νατάσα Τριανταφύλλη

Μουσική: Μonika

Κοστούμια: Ιωάννα Τσάμη

Φωτισμοί: Σάκης Μπιρμπίλης

Επιστημονικός Συνεργάτης: Λευτέρης Σαράφης

Βοηθός Σκηνοθέτη: Δήμητρα Μητροπούλου

Videos- teasers: Κωνσταντίνος Χαϊδαλής

Φωτογραφίες: Λάμπρος Ρουμελιωτάκης

Πρωταγωνιστούν:

Μελέτης Ηλίας

Δημήτρης Πασσάς

+Guests

Τα ονόματα των guests θα ανακοινωθούν προσεχώς.

Το κείμενο της παράστασης είναι βασισμένο στο βιβλίο του Stephen Hawking «Το χρονικό του Χρόνου», σε μετάφραση Κωνσταντίνου Χάρακα, εκδόσεις Κάτοπτρο 1998.

Πρεμιέρα: 24 Φεβρουαρίου 2020

Κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21.00

στο Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν – Φρυνίχου 14, Πλάκα

http://www.theatro-technis.gr

Πληροφορίες:

210 3222464 - 210 3236732.

Εισιτήρια:

Κανονικό : 16 ε

Φοιτητικό-Μειωμένο: 12ε

Ανεργίας -ΑΜΕΑ : 8ε

Διαβάστε επίσης: 

«Δαναΐδες:Τρυπώσαμε Στις Πρόβες Και Μάθαμε Τα Πάντα Για Την Παράσταση (Φώτο) 

Η Μαρία Πρωτόπαππα μιλάει για όλα στο texnes-plus και φωτογραφίζεται στο σκηνικό της Βιρτζίνια Γουλφ. 

Από τη Γιώτα Δημητριάδη

φωτογραφίες για το texnes-plus: Κοσμάς Ινιωτάκης

Βρέχει καταρρακτωδώς και το κέντρο της πόλης έχει παραλύσει, το ραντεβού μας είναι στο θέατρο Αθηνών δύο ώρες πριν την παράσταση.

Η Μαρία Πρωτόπαππα φτάνει στην ώρα της ,εν μέσω βροχής, χαλαρά ντυμένη με τη φόρμα της. Λίγα λεπτά αργότερα, φοράει το κουστούμι της παράσταση και είναι έτοιμη για τη φωτογράφιση, πιάνει τα μαλλιά της ένα απλό κοτσάκι, βάζει λίγο κραγιόν και έχει ήδη μεταμορφωθεί σε μια μπαλαρίνα της σκηνής.

Ανάμεσα στα κλικ και τις ερωτήσεις, υπάρχει χρόνος για σχόλια παντός είδους. Η Μαρία μπορεί να ανεβάζει Μπέρχαρντ στο Θέατρο Τέχνης και να πρωταγωνιστεί στο «Ποιος Φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ» η ίδια όμως δεν φοβάται να είναι ο εαυτός της.

Ίσως γι’ αυτό να είναιη καλύτερηηθοποιός της γενιάς της και ας πιστεύει εκείνη ότι στην καλύτερη των περιπτώσεων φτάνει το 30% από αυτό που είχε αρχικά στο μυαλό της, όπως θα μου πει στην κουβέντα που θα ακολουθήσει. 

Λίγη ώρα αργότερα, με το ίδιο κουστούμι η μπαλαρίνα θα μεταμορφωθεί σε μια μοναδική Μάρθα και θα χαρίσει στο κοινό μια ακόμη ερμηνεία που θα θυμόμαστε για χρόνια....

Με τον Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη έχεις δουλέψει και στον παρελθόν, σ’ έχει σκηνοθετήσει δύο φορές («Αύγουστος» ,«Ο κύκλος με την κιμωλία»). Αυτή τη φορά είστε μαζί και στη σκηνή. Πώς είναι να παίζεις με τον σκηνοθέτη σου;

Έχει πλάκα! Δεν είναι η πρώτη φορά που παίζω με τον σκηνοθέτη μου και σίγουρα δεν είναι η πιο δύσκολη περίπτωση, γιατί μερικές φορές, μπορεί να γίνει αβάστακτο. Δε σημαίνει, ότι ο Κωνσταντίνος μας αφήνει χαλαρούς, κάθε φορά ζητάει  πράγματα. Το κάνει όμως, με τέτοιο τρόπο ώστε να μην νιώθεις πίεση.

Μάλλον ξέρει καλά τη λειτουργία του ηθοποιού...

Πολύ καλά! Εμένα δεν με πίεσε καθόλου στις  πρόβες και λόγω της σκηνοθεσίας που έκανα στο Τέχνης, δεν ήμουν και η πιο τυπική συνεργάτης. Υπήρχαν πρόβες, όπου δεν  μπορούσα να θυμηθώ λέξη, δεν μπορούσα να πάω παρακάτω! Παρ’ όλα αυτά δεν ένιωσα στιγμή να βράζει μέσα του και να απαιτεί πράγματα. Είναι πάρα πολύ έξυπνος και δεν έχει καθόλου εγωισμό.

Στο  «Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ» βλέπουμε ένα ζευγάρι που βγάζει τις σάρκες του επί σκηνής. Παρ’ όλα αυτά ο συγγραφέας υποστηρίζει ότι το έργο είναι αισιόδοξο και ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης έχει δηλώσει ότι το προσέγγισε με βάση τη μεγάλη αγάπη που έχουν αυτοί οι δύο άνθρωποι μεταξύ τους. Εσύ, πώς έχει καταλάβει το έργο;

Εγώ το είδα αθώα και υιοθέτησα κατευθείαν την άποψη του Κωνσταντίνου. Δεν ξεκίνησα με δική μου γνώμη. Είχα διαβάσει πολλές αναλύσεις, που η καθεμία φώτιζε μια άλλη πτυχή του έργου και δεν μπορούσα να φανταστώ  πως θα υλοποιούνταν στο συγκεκριμένο ανέβασμα. Οπότε με το που ξεκινήσαμε τις πρόβες, δουλέψαμε, λεπτομερώς, πάνω στο κείμενο του Άλμπι, ψάξαμε τις διάφορες εκδοχές του, γιατί και ο ίδιος ο Άλμπι έχει κάνει αλλαγές μέσα στα χρόνια. Μας πήρε πολύ καιρό αυτή η διαδικασία, γιατί ουσιαστικά δουλέψαμε λέξη-λέξη. Δέχτηκα από την αρχή την οπτική του Κωνσταντίνου και τώρα βλέπω να επαληθεύεται επί σκηνής. Αυτό το θέατρο, που λέει ότι «να εδώ έχουμε ένα ζευγάρι που σκοτώνεται ή δυο φίλους που τσακώνονται»εμένα δεν μου λέει κάτι...

Είναι ένα πολύ πρώτο επίπεδο...

Ακριβώς, και νομίζω ότι είναι και πολύ στείρο για την εποχή μας. Δεν έχει κάτι να προσφέρει. Στη συγκεκριμένη περίπτωση παρακολουθούμε δύο ανθρώπους, οι οποίοι έχουν δέσει και είναι μαζί 23 χρόνια. Ο Άλμπι τους έχει βάλει σ’ ένα πανεπιστημιακό περιβάλλον, διαθέτουν και οι δύο ευστροφία και με δυνατό λόγο, μάχονται ο ένας τον άλλον.Στην ουσία όμως, μάχονται τον ίδιο τους τον εαυτό. Ο καθένας προβάλλει στον άλλον τα δικά του λάθη, τις δικές του ελλείψεις ,τους δικούς του φόβους. Είναι πολύ πιο εύκολο να καθρεφτιστείς πάνω στο σύντροφό σου τις αδυναμίες σου.

Μόνο αν αγαπάμε κάποιον πολύ μπορούμε να κάνουμε αυτή την προβολή;

Στην προκειμένη περίπτωση δεν είναι μόνο το γεγονός ότι αγαπιούνται. Έχουν παράλληλα ένα τέτοιο επίπεδο επικοινωνίας, που αντέχουν μαζί, ενώ ξέρουν ότι παίζεται αυτό το σκληρό παιχνίδι μεταξύ τους. Γνωρίζουν πολύ καλά από που προέρχεται η επίθεση. Γνωρίζουν πολύ καλά τις ελλείψεις τους και αντέχουν να υπάρχουν μαζί. Συνεχίζουν...

Έχεις υπάρξει ποτέ σε σχέση με τόση ένταση;

Εγώ δεν είχα ποτέ μακροχρόνια σχέση, οπότε δεν μπορώ μιλήσω για μια περίπτωση, όπως αυτή της Μάρθας και του Τζώρτζ. Σ’ εκείνους όλα έχουν λιώσει, όλα είναι μιλημένα και προς τα έξω. Αυτό που ξέρω, είναι ότι δύο άνθρωποι ,είτε είναι λίγα χρόνια μαζί είτε περισσότερα δύσκολα λένε όλες τις αλήθειες μεταξύ τους. Αντίθετα το συγκεκριμένο ζευγάρι τις έχει κουβεντιάσει πολλές φορές.

Μακροχρόνια σχέση δεν είχες λόγω δουλειάς, λόγω επιλογής...;

Η ζωή τα φέρνει αυτά..Δεν είναι μόνο θέμα επιλογής. Είναι πολλοί παράγοντες: η τύχη, το πώς είσαι..Για μένα δεν υπάρχει κάποιο σωστό μοντέλο. Επίσης δεν πιστεύω στα στερεότυπα, η ζωή μας είναι μια και μοναδική, αρχίζουμε να περπατάμε έναν δρόμο και στη συνέχεια τραβάμε λαχνούς .Ανάλογα με τον λαχνό προχωράμε.

Ποιος λαχνός νιώθεις ότι σε διαμόρφωσε;

Πάρα πολλοί. Καλλιτεχνικά, το πρώτο είναι ότι ένιωθα συγγένεια με το Θέατρο Τέχνης. Όταν παρακολουθούσα από παίδι εκεί κάποια παράσταση, πάντα γοητευόμουν, και ας μην καταλάβαινα ακριβώς τι γινόταν επί σκηνής. Ήθελα να είμαι εκεί.

Θυμάμαι, να τον εαυτό μου στο σχολείο να περνάω από το Υπόγειο, για να πάω φροντιστήριο, τότε η μαρκίζα και το ταμείο του θεάτρου ήταν στη Σταδίου, και να έχω το κεφάλι μου στραμμένο προς τα εκεί μέχρι που το θέατρο χανόταν από τα μάτια μου. Ένιωθα αυτό το πράγμα να με τραβάει...Τώρα για καλό για κακό δεν ξέρω...

Ξεκίνησες όμως για αλλού επαγγελματικά...

Πήγαινα για ιατρική αλλά μετά από μελαγχολία, μοναξιά, κλεισούρα δεν άντεχα άλλο να είμαι κλεισμένη μέσα με τα βιβλία. Οπότε μια μέρα στην Γ’ Λυκείου αποφάσισα να αλλάξω δρόμο. Είχα ξεκινήσει να κάνω προετοιμασία για πρώτη ή δεύτερη δέσμη, αλλά αγαπούσα πολύ το θέατρο. Τότε ήμουν και σε μια ερασιτεχνική ομάδα και ένιωθα ότι με βοηθούσε πολύ να εκφραστώ, γιατί ήμουν και ένα κλειστό παιδί.

Επίσης μου άρεσαν πολλά πράγματα ταυτόχρονα και αν πήγαινα στην ιατρική θα σπούδαζα κάτι πολύ συγκεκριμένο. Οπότε τράβηξα χειρόφρενο και έκανα μια απότομη στροφή. Στεναχώρησα τους γονείς μου και μετά από χρόνια στεναχωρήθηκα και εγώ η ίδια.

Το μετάνιωσες δηλαδή που έγινε ηθοποιός;

Ναι, υπήρξαν στιγμές που το μετάνιωσα! Πολύ βαθιά!

Για ποιο λόγο;

Αισθανόμουν πως έτσι, όπως ήταν τα πράγματα στο θέατρο πολλές δυνατότητες δεν μπορούσαν να αναπτυχθούν. Υπήρχαν φορές που ένιωθα περιορισμένη.

Τα πρώτα χρόνια;

Όχι, αργότερα...Τώρα πια το έχω πάρει απόφαση, έχω μεγαλώσει! (γελάει) 

Μου κάνει μεγάλη εντύπωση να το ακούω αυτό από εσένα.

Γιατί; Δεν είναι κακό. Πολλές φορές, νιώθω ότι υπάρχει στο θέατρο ένας περιορισμός, σαν να ξεκινάς τα πάντα από το μηδέν.

Για να γίνω πιο συγκεκριμένη, αναφέρομαι σε μια γνώση και μια εξέλιξη στην τέχνη σου, στην επιστήμη σου, σ’ ό,τι κάνεις, ώστε να έχεις μια σταθερή πορεία εμπλουτισμού. Στο θέατρο για να συμβεί αυτό, χρειάζεται εργατική και αγωνιστική διάθεση και μεγάλη ατομική προσπάθεια και έρευνα.

Τι φταίει γι’ αυτό; Αν είχατε περισσότερο χρόνο για πρόβες, όπως κάνατε τότε με τον Λευτέρη Βογιατζή,θα ένιωθες πιο εξελίξιμη;

 Και πάλι, δεν ξέρω αν ο τρόπος που πρότεινε ο Λευτέρης ήταν κατανοητός από τους όλους τους ηθοποιούς. Παράλληλα, υπήρχε η αγωνία της απόδοσης και η αγωνία του να γίνει μια καλή παράσταση.

Συνεργάστηκα με τον Λευτέρη, όταν ήμουν σίγουρη ότι θα μου έδινε μεγάλη προσοχή και αυτό θα γινόταν μόνο,αν ήμουν πάνω στη σκηνή.

Το μετάνιωσα βέβαια, γιατί μετά κατάλαβα ότι ήταν πιο εύκολο να είμαι έξω να παρακολουθώ γι’ αυτό, όταν ξανασυνεργαστήκαμε δούλεψα ως βοηθός του.

Το πιο πολύτιμο που μου χάρισε η συνεργασία μας είναι ότι άλλαξε ο τρόπος να «ψωνίζω» υλικά. Μου ανοίχτηκε ένα απεριόριστο πεδίο.

Από που «ψωνίζεις» λοιπόν υλικά για τους ρόλους;

Απ΄όλο τον κόσμο, απ’ όλα αυτά που μπορώ να παρατηρήσω... Από όλους τους σκηνοθέτες πήρα πράγματα. Είτε ήταν πολύ νέοι, είτε πολύ έμπειροι, είτε εγώ τα πήγα καλά μαζί τους, είτε όχι σ’ όλους χρωστάω εργαλεία μου.

Και σου αρέσει νομίζω να δουλεύεις με διαφορετικούς σκηνοθέτες.

Ναι, γιατί υπάρχει μια περιέργεια. Τώρα δεν έχω την ίδια φόρα, που είχα μικρότερη. Τώρα θέλω να κάνω κάτι μ’αυτά που έχω αποκομίσει. Παλιά ήμουν σαν μέλισσα, όπως κάθε νέος ηθοποιός, όπου πήγαινα ρουφούσα νέκταρ. Έρχεται κάποια στιγμή που λες τώρα ήρθε η ώρα να δώσω και εγώ πράγματα.

Γι’ αυτό σκηνοθετείς και διδάσκεις φαντάζομαι....

Ναι, θέλω να τα εφαρμόσω και να εξελιχθώ μέσα από αυτή τη διαδικασία. Δεν είμαι σκηνοθέτης και το καταλαβαίνω κάθε φορά που είναι να ανεβάσουμε μια παράσταση. Για να είσαι σκηνοθέτης πρέπει να εστιάσεις σ’ αυτή την τέχνη, η οποία έχει να κάνει με πολλά και κυρίως με την εικόνα. Εμένα πάντα μ’ ενδιέφερε η υποκριτική.

Παρ’ όλα αυτά το «Ρίττερ, Ντένε, Φος» που σκηνοθέτησες στο Υπόγειο έχει ήδη αποσπάσει πολλές διθυραμβικές κριτικές.

Ναι, δόξα τω Θεώ...

Είναι ένα πολύ δύσκολο κείμενο αυτό το έργο του Μπέρχαρντ. Πώς το επέλεξες;

Δεν θα το διάλεγα ποτέ! Ποτέ δεν θα τολμούσα να βάλω το χέρι μου εκεί...(γελάει) Επιλέχθηκε πρώτα από τα κορίτσια (Στεφανία Γουλιώτη, Λουκία Μιχαλοπούλου)  γιατί ψάχναμε καιρό ένα έργο αλλά κάθε φορά, σ’ όποιο έργο βρίσκαμε υπήρχε ένα κόλλημα. Τα κορίτσια ήθελαν να ξανασυνεργαστούν μετά τον «Θεό της Σφαγής» μου πρότειναν να τις σκηνοθετήσω και δέχτηκα με χαρά. Είχαμε διάφορες περιπέτειες με την παραγωγή κ.λ.π Και όταν μου είπαν να ανεβάσουμε Μπέρχαρντ, ήξερα τι με περίμενε, αλλά είπα «Βουρ στο ψητό!». Μετά ήρθε και ο Αργύρης (Ξάφης) στην παρέα μας. Δεν είχα κανένα άγχος απόδοσης, δεν μ’ ενδιέφερε καθόλου το αποτέλεσμα.

Δεν σε ενδιαφέρει γενικά το αποτέλεσμα;

Εδώ καθόλου, αν είχα αυτό το άγχος δεν θα μπορούσα να πάρω τα πόδια μου!

Κριτικές διαβάζεις;

Πολύ αργότερα, όχι όταν παίζεται κάτι.

Δεν έχει περιέργεια;

Ξέρω τα λάθη μου και τις ελλείψεις μου και όταν έχω εξαντλήσει κάτι που ξέρω διαβάζω τις γνώμες των ανθρώπων γιατί μ’ ενδιαφέρουν οι γνώμες και οι καλές και οι κακές. Δεν μ’ ενδιαφέρει το «μου αρέσει» ή δεν «μ’ αρέσει» μ’ ενδιαφέρει η τεκμηρίωσή του. Θεωρώ εργαλείο τις κριτικές. Για παράδειγμα στο «Ρίττερ, Ντένε, Φος» με βοήθησαν πολύ όλες οι κριτικές που διάβασα και για τις ελληνικές παραγωγές και για τις ξένες. Για μένα οι άνθρωποι που γράφουν εμπεριστατωμένα για παραστάσεις, πέρα από τους αναλυτές, τους θεατρολόγους και τους δραματολόγους, βοηθάνε στην εξέλιξη των καλλιτεχνών.

Στη συγκεκριμένη παράσταση οι αναλύσεις που διάβασα, κυρίως από ξένους θεατρολόγους ήταν αποκαλυπτικές. Εκεί στηρίχθηκα και μετά δούλεψε το ένστικτό μου.

Νομίζω, όμως ότι εδώ υπήρχε μια κοινή γλώσσα και με τους τρεις ηθοποιούς.

Ναι, και αυτό ήταν το πρώτο που χρειάστηκε. Γενικά πιστεύω στην κοινή γλώσσα και σ’ ό,τι έχω κάνει είτε ήταν καλό είτε κακό, είτε έφτασε το 5% του οράματός μου, είτε το 30% η κοινή γλώσσα αποτελούσε πάντα μια σταθερή βάση.  Στη συγκεκριμένη περίπτωση με βοήθησε το γεγονός ότι δεν είχα δει κανένα άλλο ανέβασμα και μπήκα «καθαρή» στη διαδικασία.

Να πούμε ότι η παράσταση έχει και πολύ χιούμορ...

Το ζητάει ο ίδιος ο Μπέρχαρντ, έλεγε : «Διαβάζω τα κείμενά μου για να γελάσω και μέσα στις κωμικές ατάκες έχω ελάχιστες σοβαρές».

Από την άλλη και ο Τσέχωφ, έλεγε ότι γράφει κωμωδίες αλλά τα περισσότερα ανεβάσματα των έργων του στην Ελλάδα έχουν μια σοβαροφάνεια.

Είναι δύσκολο να βρεις το χιούμορ σ’ ένα τέτοιο έργο. Στην προκειμένη περίπτωση αυτά τα κατεβατά, τα χωρίς στίξη, έχουν μια απίστευτη μουσικότητα, στην οποία στηριχθήκαμε.

Σ’ αυτή την περίπτωση, όλα όσα έμαθα από τον Λευτέρη Βογιατζή με βοήθησαν, γιατί εδώ μιλάμε για ένα κείμενο που δεν έχει προσανατολισμό, δεν έχει πρόσημο και δεν ξέρεις καν τις αναφορές του. Οπότε για να το αποκωδικοποιήσεις πρέπει να ψάξεις να βρεις που αναφέρεται η κάθε του λεπτομέρεια. Είναι διάνοια ο συγγραφέας αυτός, έχω πάθει μεγάλο έρωτα και καταλαβαίνω και τον φίλο μου τον Γιάννο Περλέγκα, ο οποίος έχει τέτοια εμμονή μαζί του.

Για να επανέλθουμε στην Βιτζίνια Γουλφ, στο έργο παρακολουθούμε τους δύο ήρωες να κατασκευάζουν καθησυχαστικές ιστορίες για να αποφύγουν ή να αποκρύψουν μια αλήθεια που είναι οδυνηρή. Ζουν για παράδειγμα με το ζωτικό ψεύδος ότι έχουν ένα γιο. Πόσο ανάγκη έχουμε να ζούμε με ψευδαισθήσεις;

O καθένας έχει τα δικά του...(γελάει). Ο καθένας έχει τις ανάγκες του και αν σε κάτι έχει διαψεύσει τον εαυτό του ή τα πρέπει του ή τα θέλω του ή τις επιθυμίες άλλων, μπορεί να χρειάζεται να φοράει αυτές τις μάσκες. Κάποια πράγματα είναι και κοινωνικές επιταγές που σ’ αναγκάζουν να συμπεριφέρεσαι μ’ έναν τρόπο. Τώρα, εδώ ο Άλμπι έχει δημιουργήσει μια κατασκευή, έχει δάνεια από το θεάτρου του παραλόγου, είναι απίστευτος και αυτός. Μιλάμε για ένα έργο τέχνης. Όταν διαφημίζουμε την παράσταση, λέμε για τα ζευγάρια, δεν λέμε για το είδος της τέχνης και αυτό για μένα είναι και λίγο κουραστικό, ώρες-ώρες ....

 Ναι, δεν μιλάμε για ερωτικές ιστορίες σε σαπουνόπερες...

  Ακριβώς,αυτά είναι έργα Τέχνης και δυστυχώς, όταν μια παράσταση απευθύνεται σε ένα μεγάλο μέρος κοινού, είναι πράγματα στα οποία δεν αναφερόμαστε και μένουμε μόνο στη σχέση των ζευγαριών. Ο Άλμπι έχει χρησιμποιήσει αυτό το κόλπο, έχει βάλει δύο ζευγάρια διαφορετικών ηλικιών να παίζουν αυτό το παιχνίδι. Ακόμα και η Νέα Καρχηδόνα, όπου διαδραματίζεται η ιστορία δεν είναι τυχαία επιλογή. Μιλάμε για μια Μητρόπολη που μπορούσε να ανταγωνιστεί τη Ρώμη και δεν υπάρχει πια. Η αλληγορία δίνει και παίρνει στο έργο του Άλμπι.

 Υπάρχει, όμως και μια μερίδα του κοινού που έρχεται ακριβώς γι’αυτές τις οπτικές του έργου και του συγγραφέα...

 Βεβαίως, και υπάρχει! Και στο «Ρίττερ, Ντένε, Φος» δεν περιμέναμε επίσης τέτοια ανταπόκριση γιατί μιλάμε για ένα ελιτίστικο έργο, δεν είναι ένα λαϊκό θέαμα.

Θα επανέλθω στην ερώτηση, έχει τύχει σε κάποια φάση της ζωής σου εν γνώση σου να ζεις μ’ ένα ζωτικό ψεύδος, ένα παραμύθι;

 Νομίζω, ότι τα πραγματικά μας ζωτικά ψεύδη δεν τα ξέρουμε. Πρέπει να μας τα πει κάποιος άλλος ή ψυχοθεραπευτής ή ο άνθρωπός μας και πάλι όμως είναι πολύ δύσκολο. Γιατί αν αγαπάς κάποιον πολύ δύσκολα φέρνεις μπροστά τους μια σκληρή αλήθεια. Εγώ, όταν κατάλαβα ψευδαισθήσεις των ανθρώπων, που αγαπάω και ότι αυτές τους δίνουν ώθηση για να συνεχίσουν, φωτίστηκε κάτι μέσα μου. Αναρωτήθηκα: «Εγώ τα δικά μου τα βλέπω;». Δεν νομίζω ότι τα βλέπω...Ακόμα και αυτό που λες ότι έκανα μια επιτυχία και θα με βοηθήσει να πάω παρακάτω και αυτό ακόμη ένα ζωτικό ψεύδος είναι.

 Γιατί να είναι ζωτικό ψεύδος η ώθηση που σου δίνει μια καλή δουλειά;

 Γιατί σημασία έχει μόνο το μοίρασμα εκείνη την ώρα με κάποιους ανθρώπους που μπορούμε να πάμε τη σκέψη μας παρακάτω, σαν ένας μικρός συλλογικός νους, σαν μια μικρή συλλογική σκέψη, την οποία δεν μπορείς να μοιραστείς με πολύ κόσμο. Αυτά είναι ζωτικά ψεύδη, τα οποία μοιραζόμαστε όλοι μαζί στη σκηνή και μας δίνουν κίνητρο. Μας συντηρούν στο δρόμο που είμαστε.

Έχω την αίσθηση, ότι δεν σ’ ενδιαφέρει να μαθαίνεις τι γίνεται στα καλλιτεχνικά δρώμενα και ότι αποφεύγεις όπως ο διάβολος το λιβάνι τα social media, τους φωτογράφους κ.λπ.  Για παράδειγμα δεν σε βλέπουμε σε επίσημες.Είναι έξω από εσένα όλα αυτά;

Θέλω να μαθαίνω  τι γίνεται με τις παραστάσεις. Τώρα όσον αφορά τις πρεμιέρες δεν έχω χρόνο και όταν τον βρω, έχω ανάγκη να χαλαρώνω, γιατί δίνω μεγάλη ψυχική ενέργεια στη δουλειά μου.Βέβαια, έχεις δίκιο, ότι δεν είναι το καλύτερο μου το κοινωνικό κομμάτι.

Θα μου άρεσε να βλέπω παραστάσεις , χωρίς να ξέρει κανείς ότι έχω πάει. Πολλές φορές, ντρέπομαι να πάω στα καμαρίνια και να μιλήσω σε συναδέλφους, ενώ μου αρέσει η παράσταση, αλλά ντρέπομαι, νιώθω άσχημα με τόσο κόσμο. Με πιάνει κάτι σαν αγοροφοβία και το ξέρω ότι κάποιοι συνάδελφοι μπορεί να μ’ έχουν παρεξηγήσει, αλλά δεν το κάνω για άλλο λόγο. Είναι μέρες που θέλω να βάλω τσεμπέρι και να κρυφτώ!

Πώς ονειρεύεσαι τον εαυτό σου σε δέκα χρόνια; Θα ήθελες να παίζεις..

 Να παίζω, όχι! Τουλάχιστον, όχι με τέτοιο ρυθμό. Θα ήθελα να έχω το θάρρος να δοκιμάζω διαφορετικά πράγματα αλλά είναι η δουλειά τέτοια που δύσκολα γίνεται. Είναι θέμα βιοπορισμού.

Πες μου κάποια διαφορετικά πράγματα που θα σου άρεσαν να κάνεις.

Θα ήθελα να διαβάσω πράγματα, να ζήσω με διαφορετικούς ανθρώπους, σε διαφορετικά μέρη, να γνωρίσω τον κόσμο! Θα ήθελα να ασχοληθώ με την γλώσσα, μ’ ενδιαφέρει πολύ η γλωσσολογία και η σχέση της με την ψυχολογία και την ανθρωπολογία.

Η Μαρία Πρωτόπαππα πρωταγωνιστεί στο  «Ποιος Φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ» στο Θέατρο Αθηνών

Και σκηνοθετεί το «Ρίττερ,Ντένε,Φος» στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης με τη Στεφανία Γουλιώτη, τη Λουκία Μιχαλοπούλου και τον Αργύρη Ξάφη. 

Διαβάστε επίσης: 

Είδα Το «Ρίττερ,Ντένε,Φος», Σε Σκηνοθεσία Μαρίας Πρωτόπαππα

Η Λουκία Μιχαλοπούλου Έγινε Ηθοποιός, Γιατί Ονειρευόταν Να Παίξει Στην Επίδαυρο (Συνέντευξη)

Στεφανία Γουλιώτη: «Στις Πρόβες Διαλύομαι Γνωρίζοντας Τον Εαυτό Μου»