Ύστερα από την περιοδεία της στη Γαλλία (πρεμιέρα του έργου στο Παρίσι και περιοδεία στις πόλεις Τουλόν , Νίκαια , Λυών , Μονπελιέ ), η παράσταση «Μέρα Σάββατο» που αφηγείται την ιστορία και τον εκτοπισμό της εβραϊκής κοινότητας των Ιωαννίνων παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα — στο ΚΕΤ, τον χώρο όπου δημιουργήθηκε.
Αφετηρία της παράστασης αποτελεί το διήγημα του Δημήτρη Χατζή «Σαμπεθάι Καμπιλής» (από τη συλλογή διηγημάτων «Το τέλος της μικρής μας πόλης»). Ο συγγραφέας επιστρέφει στα Γιάννενα των παιδικών του χρόνων, περιγράφοντας τη ντόπια εβραϊκή κοινότητα με τη μακραίωνη ιστορία της καθώς και τη ρήξη δύο σημαντικών προσωπικοτήτων της, του συντηρητικού εμπόρου Σαμπεθάι Καμπιλή και του ποιητή και κομμουνιστή Γιοσέφ Ελιγιά.
Το δεύτερο μέρος, βασισμένο σε μαρτυρίες επιζώντων, αφηγείται την έφοδο της Wehrmacht και της ελληνικής χωροφυλακής στο Κάστρο, τον εβραϊκό μαχαλά της πόλης, στις 25 Μαρτίου του 1944 — ένα Σάββατο — και ιχνηλατεί τον εκτοπισμό της κοινότητας από τα Γιάννενα προς το Άουσβιτς, εστιάζοντας σ´ ένα πολύ λίγο γνωστό αλλά κομβικό γεγονός: την εξέγερση των Sonderkommandos, το Σάββατο 7 Οκτωβρίου του 1944, στην οποία πρωταγωνίστησαν Έλληνες Εβραίοι.
Η Γαλλίδα σκηνοθέτις Irène Bonnaud υπογράφει τη δραματουργία, τη σκηνοθεσία και μέρος της συγγραφής του έργου. Η Φωτεινή Μπάνου αφηγείται την ιστορία, περνώντας από το λόγο στο τραγούδι και δίνοντας φωνή στα 11 μικρά γλυπτά αγάλματα που δημιούργησε για την παράσταση η Κλειώ Μακρή.
Σημαντικό αφηγηματικό ρόλο παίζουν τα τραγούδια: ρωμανιώτικα, σεφαραδίτικα, ηπειρώτικα και «τραγούδια του στρατοπέδου» — λαϊκές μελωδίες των οποίων οι εξόριστοι άλλαζαν τα λόγια για να μπορέσουν να επικοινωνήσουν μεταξύ τους και να μεταδώσουν την εμπειρία τους.
Διάρκεια: 90’
κείμενο A' μέρους: Δημήτρης Χατζής / Γιοσέφ Ελιγιά (δραματουργία: Irène Bonnaud) | κείμενο B' μέρους: Irène Bonnaud (μετάφραση από τα γαλλικά: Φωτεινή Μπάνου) | σκηνοθεσία: Irène Bonnaud | ερμηνεία & τραγούδι: Φωτεινή Μπάνου | σκηνογραφία (κατασκευή γλυπτών): Κλειώ Μακρή | φωτισμοί: Daniel Levy | καλλιτεχνική συνεργασία: Αγγελική Καράμπελα, Δημήτρης Αλεξάκης | τεχνικοί υπεύθυνοι: Γιάννης Ζέρβας, Αποστόλης Κουτσιανικούλης | φωτογραφίες: Δημήτρης Αλεξάκης, Zoi Tilinski, Nicolas Lascourrèges, Αποστόλης Κουτσιανικούλης
Παραγωγή: Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεων | Συμπαραγωγή: Scène Nationale
Châteauvallon - Liberté (Toulon, Γαλλία) - Théâtre National de Nice (Γαλλία) | Οργάνωση
παραγωγής γαλλικής περιοδείας: SENS INTERDITS, Festival international de théâtre .
Η παράσταση «Μέρα Σάββατο» αφιερώνεται στην Εσθήρ-Στέλλα Κοέν, τελευταία επιζήσασα της γενοκτονίας στα Γιάννενα, που έφυγε πρόσφατα από κοντά μας. Μας δέχτηκε στο σπίτι της το φθινόπωρο του 2019 για μια πολύωρη αφήγηση και της οφείλουμε, μεταξύ πολλών άλλων, τον τίτλο της παράστασης.
Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεων
≣ για 10 παραστάσεις
κάθε Σάββατο & Κυριακή, 19 Μαρτίου → 17 Απριλίου 2022 | 21:00
14€, 10€ (φοιτητικό, άνω των 65), 5€ (κάρτα ανεργίας, ΣΕΗ, ΑΜΕΑ)
☏ (0030) 213 00 40 496 | (0030) 69 45 34 84 45
κρατήσεις απαραίτητες: viva.gr/tickets/theater/merasavvato
Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεων
Κύπρου 91Α & Σικίνου 35Α, 11364 Κυψέλη, Αθήνα
☏ (0030) 213 00 40 496 / (0030) 69 45 34 84 45
✉ Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
site: polychorosket.gr
Facebook: facebook.com/tvcontrolcenter
Instagram: instagram.com/tvcontrolcenter
Soundcloud: soundcloud.com/tvcontrolcenter
ΠΡΌΣΒΑΣΗ
με λεωφορείο (στάση Καλλιφρονά): 054, 608, 622, Α8, Β8
με τρόλεϊ (στάση Καλλιφρονά): 3, 5, 11, 13, 14 / (στάση Πλατεία Κυψέλης): 2, 4
με ΗΣΑΠ: στάση Άγιος Νικόλαος (15 λεπτά με τα πόδια)
Ένα ζευγάρι, με όλη την κοσμική γνώση στα χέρια του, μας περιγράφει ένα εγγυημένο σχέδιο για το πώς πρέπει να συμπεριφέρεται κανείς από την ώρα της γέννησής του και σε κάθε μεγάλη ή μικρή στιγμή της ζωής, έτσι ώστε να μην αφήσει τους φόβους του να τον κυριεύσουν, πράγμα καταστροφικό για τον ίδιο και τους γύρω του. Είναι, όμως, ικανό ένα πρωτόκολλο κανόνων κι εθιμοτυπιών να μας διαφυλάξει από τις δυσκολίες της ζωής; Μπορούν όλες αυτές οι τελετουργίες που διέπουν την κοινωνική μας ζωή να μας προστατεύσουν από τις αγωνίες μας ή μήπως αποτελούν ένα εύρημα διαφυγής από ό,τι μας φέρνει σε πραγματική αμηχανία;
Μέσα από την επιλογή έντονης φόρμας και την εναλλαγή ρόλων και διαθέσεων, ένας άντρας και μια γυναίκα παραδίδουν ένα ανορθόδοξο μάθημα ευπρέπειας που καταλήγει σε μια σειρά αποκαλύψεων για την ανεξέλεγκτη φύση που όλοι κρύβουμε. Μια ιστορία για την αγωνιώδη προσπάθεια του ανθρώπου να τιθασεύσει το τέρας εντός του και να αντιμετωπίσει με ψυχραιμία το μυστήριο της ζωής και του θανάτου.
Η παράσταση είναι εμπνευσμένη από το θεατρικό έργο «Οι κανόνες του σαβουάρ βιβρ στη σύγχρονη κοινωνία» του Jean-Luc Lagarce (εκδόσεις Άγρα, 2015).
Συντελεστές:
μετάφραση: Κώστας Κατσουλάρης
σύλληψη – δραματουργία – ερμηνεία: Χριστίνα Ροκαδάκη, Νεκτάριος Σμυρνάκης
επιμέλεια κίνησης: Νίκος Καλύβας
κοστούμια: Βασιλική Σουρρή
πρωτότυπη μουσική: Βαγγέλης Μακρυγιάννης
φωτισμοί: Ανδριάνα Δακανάλη
Η Χριστίνα Ροκαδάκη σπούδασε στην Ανωτέρα Δραματική Σχολή “Αρχή” της Νέλλης Καρρά. Έχει συμμετάσχει σε διάφορες θεατρικές παραστάσεις για παιδιά και ενήλικες στην Αθήνα αλλά και στα Χανιά όπου έζησε και δραστηριοποιήθηκε για τρία χρόνια. Έχει συνεργαστεί με το Θέατρο Κωφών Ελλάδος και έχει παρουσιάσει μέχρι τώρα τρεις προσωπικές της δουλειές. Έχει ασχοληθεί επίσης με τη θεατρική αγωγή σε παιδιά και ενήλικες.
Ο Νεκτάριος Σμυρνάκης σπούδασε στην Ανωτέρα Δραματική Σχολή “Αρχή” της Νέλλης Καρρά. Συμμετείχε μεταξύ άλλων στις παραστάσεις Τα άγρια αγόρια (2012, Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης), La Commune Grecque (2012, Φεστιβάλ Αθηνών), Orlando (2013, Θέατρο Ιλίσια-Βολανάκη), Πλατόνοφ (2015, Θέατρο Cartel), Young Lear (2016, Φεστιβάλ Αθηνών) και στη μικρού μήκους ταινία Μια απελπισμένη ζωντάνια των Πάνου Κατσιμέρη και Χρήστου Χυλά.
Με την υποστήριξη του Γαλλικού Ινστιτούτου Ελλάδος.
www.ifa.gr/el
Kάθε Δευτέρα & Τρίτη, από τις 19 Νοεμβρίου μέχρι τις 18 Δεκεμβρίου | 21:00 |
10 €, 8 € (φοιτητικό, άνω 65), 5 € (κάρτα ανεργίας, ΣΕΗ)
Kέντρο ελέγχου τηλεοράσεων
Κύπρου 91Α & Σικίνου 35Α, 11361 Κυψέλη, Αθήνα
213.00.40.496 & 69.45.34.84.45
ΠΡΟΣΒΑΣΗ με αυτοκίνητο: εύκολο παρκάρισμα | με λεωφορείο (στάση
Καλλιφρονά): 054, 608, 622, Α8, Β8 | με τρόλεϊ (στάση Καλλιφρονά): 3,
5, 11, 13, 14 | (στάση Πλατεία Κυψέλης): 2, 4 | με ΗΣΑΠ: Άγιος
Νικόλαος (15 λεπτά με τα πόδια)
https://polychorosket.gr
https://www.facebook.com/tvcontrolcenter/
https://twitter.com/TVControlCenter
https://www.instagram.com/TVControlCenter/
https://www.flickr.com/photos/polychorosket/albums
Το γαλλικό συνδικάτο SYNDEAC (Συνδικάτο των Καλλιτεχνικών και Πολιτισμικών Εταιρειών) υποστηρίζει το πρόγραμμα του ΚΕΤ για τη σεζόν 2018-19.
Μια ιδιαίτερη παράσταση, η οποία έχει ήδη εξιτάρει την φαντασία μας και έχει τραβήξει την προσοχή μας, έκανε πρεμιέρα το Σάββατο 13 Οκτωβρίου στο ΚΕΤ και θα συνεχιστεί για λίγες ακόμα παραστάσεις,τα Σαββατοκύριακα
Οι «Ανθρώπινοι ζωολογικοί κήποι: Ον» είναι μια παράσταση εμπνευσμένη από τις εθνολογικές εκθέσεις «Χωριά των Χωρών» που διεξήχθησαν τον 18ο, 19ο και στις αρχές του 20ου αιώνα. Εστιάζει στο φόβο της ετερότητας πάνω στο οποίο κατασκευάζονται προσωπικοί και κοινωνικοί μηχανισμοί συμπεριφοράς. Είναι μια περιήγηση στη σχέση μεταξύ σώματος-νου, εισέρχεται στα προσωπικά δεδομένα που δημιουργούνται από τις πολιτικές και κοινωνικές συνθήκες και εξετάζει το κατά πόσον υπάρχει - και πού βρίσκεται - η ελεύθερη βούληση.
Λίγες μέρες πριν την πρεμιέρα είχαμε την ευκαιρία να συζητήσουμε με την μουσικό Βάλυ Ιωάννου, η οποία υπογράφει τη μουσική σύνθεση των ζωολογικών κήπων και παίζει στην παράσταση μαζί με τη Νέλλη Πουλοπούλου.
Πώς γεννήθηκε η ιδέα για την παράσταση «Ανθρώπινες Ζωολογικοί Κήποι: Όν»;
Γεννήθηκε αρχικά στο μυαλό της φίλης και συνεργάτιδας Νέλλης Πουλοπούλου το 2014. Επηρεασμένη από τη συνθήκη των ανθρώπινων ζωολογικών κήπων, των εκθέσεων δηλαδή ζωντανών ανθρώπων (ιθαγενών,Φιλλιπινέζων,νάνων,κ.α.) που πραγματοποιούνταν στο τέλος του προηγούμενου και στις αρχές του 20ου αιώνα, δημιούργησε μαζί με διάφορες καλλιτεχνικές ομάδες μια τριλογία παραστάσεων ψάχνοντας να καταλάβει με ποιόν τρόπο και κατά πόσο η έκθεση και κατηγοριοποίηση του διαφορετικού συνεχίζει να υπάρχει γύρω μας, αλλά και μέσα μας. Οι πρώτες δύο παραστάσεις αφορούσαν τις κοινωνικές και στερεοτυπικές συμπεριφορές που έχουμε υιοθετήσει απέναντι στους στιγματισμένους με σκοπό να ταρακουνήσει και να μας φέρει αντιμέτωπους με τα προσωπικά μας δεδομένα. Το τελευταίο μέρος της τριλογίας «το όν» παίρνει αυτή την εξωτερική συνθήκη και τη γυρνάει προς τα μέσα ψάχνοντας να βρει που βρίσκεται ο αυτοστιγματισμός στο άτομο. Ποιό είναι το διαφορετικό μέσα μας και πως το αντιμετωπίζουμε; Υπάρχει μια σχέση εκθέτη εκτεθειμένου στον ίδιο μας τον εαυτό; Εξομαλύνεται η αμηχανία μας απέναντι στο διαφορετικό, όταν το ανακαλύπτουμε και το αποδεχόμαστε πρωτίστως μέσα μας;
Υπογράφετε τη μουσική σύνθεση της παράστασης. Θέλετε να μας πείτε δύο λόγια γι’ αυτή; Τι ήχους θα ακούσουμε;
Τα όργανα που χρησιμοποιώ είναι η φωνή, το πλήκτρο και μια λουπιέρα. Σε κάποια προηχογραφημένα κομμάτια έχω χρησιμοποιήσει και διάφορους εξωτερικούς ήχους, όπως ας πούμε τον χτύπο μιας άδειας βαλίτσας. Μου αρέσει πολύ να βρίσκω ήχους μέσα στο χώρο τον οποίο βρίσκομαι τη κάθε στιγμή. Όπως μου αρέσει και ο τρόπος που αλλάζει αυτός ο ήχος όταν περνάει από το μικρόφωνο. Ο ήχος του χώρου και ο ίδιος ο χώρος επιδρούν πάντα στο μουσικό/συναισθηματικό περιεχόμενο. Κάποιες φορές συνειδητά, άλλες όχι και τόσο.
Πώς στήθηκε η ηχητική δημιουργία της παράστασης;
Αρχικά ακούγοντας και συζητώντας τις ιδέες της Νέλλης. Έπειτα παρατήρησα πως επιδρούν πάνω μου και προσπάθησα να τις εσωτερικοποιήσω και να επιτρέψω την δημιουργία εικόνων και λέξεων γύρω από αυτές. Με αυτό το συναισθηματικό/σωματικό παιχνίδι των αισθήσεων έπαιξα πρώτα. Μέσα από αυτό το πρίσμα γεννήθηκαν οι πρώτες μουσικές ιδέες. Στη πορεία ξεκινήσαμε μαζί να δομούμε τη γενικότερη σύλληψη. Εκεί προσπαθούσαμε να βρούμε έναν ισορροπημένο διάλογο. Πότε θα υπάρξει λόγος, πότε μουσική, πότε και τα δύο, πότε κίνηση, πότε σιωπή; Πως θα ενώσουμε το βίωμα, το σώμα με τη λογική και πρακτική πλευρά του εαυτού; Η μουσική σύνθεση λειτούργησε σαν ένας μικρόκοσμος αυτού που διαπραγματεύεται η παράσταση. Τη σχέση μεταξύ σώματος και νου.
Η παράσταση εστιάζει στο φόβο της ετερότητας πάνω στην οποία χτίζονται προσωπικοί και κοινωνικοί μηχανισμοί συμπεριφορών. Πώς μπορεί να αντιμετωπιστεί αυτός ο φόβος;
Δεν νομίζω οτι υπάρχει μία μονάχα απάντηση για ένα επιθυμητό αποτέλεσμα. Ο κάθε άνθρωπος βρίσκει τον δικό του τρόπο αν το θέλω του είναι ισχυρό. Όταν λοιπόν αντιληφθούμε πως υπάρχει αυτός ο φόβος, είναι εξίσου σημαντικό να υπάρξει και η θέληση να τον αντιμετωπίσουμε, αλλιώς είναι πιθανό να ζούμε στη κόλαση μόνο και μόνο επειδή μας είναι γνωστή. Αυτό που έχω καταλάβει είναι πως όταν δεν επαναπαυόμαστε στα κλισέ μας, στα προεπιλεγμένα δεδομένα μας και δίνουμε χώρο στο καινούριο, στο ξένο με την ανάγκη να το καταλάβουμε και να δούμε που βρίσκεται μέσα μας και πως εκδηλώνεται, καταπολεμάμε τη ρατσιστική αντιμετώπιση απέναντι στο άγνωστο. Όταν μπαίνουμε στο καινούριο δεν πηγαίνουμε μόνο σε ευχάριστα μέρη, αλλά και σε δυσάρεστα. Φωτεινά και σκοτεινά μαζί. Με αυτόν τον τρόπο ανοίγουμε και σιγά σιγά μαθαίνουμε να αποδεχόμαστε όλες τις πλευρές της φύσης. Η αποδοχή του σκοταδιού μας είναι θεωρώ το κλειδί στην αντιμετώπιση του φόβου. Χωρίς αυτή την αποδοχή, το σκοτάδι θα επαναστατήσει σε ανυποψίαστο χρόνο, ασυνείδητα και τις περισσότερες φορές διαστρεβλωμένα. Εκεί μέσα υπάρχει ένας φοβερός εγκλωβισμός διότι γινόμαστε έρμαια ακατέργαστων συναισθημάτων που εξαιτίας της καταπίεσής τους, έχουν χάσει τη σύνδεσή τους με τη πηγή. Τείνουμε να αναζητούμε αυτόν τον εγκλωβισμό. Μάλλον επειδή είναι πιο εύκολος και είναι κάτι που έχουμε συνηθίσει. Ταπώνουμε τις επιθυμίες μας και αναζητούμε την ελευθερία στην έκρηξη και τα ξεσπάσματα για να ισορροπήσουμε. Θα μπορούσαμε να αναλάβουμε εμείς την ευθύνη των επιθυμιών μας. Να χαράξουμε εμείς το δρόμο μας. Να βουτάμε με όλο μας το είναι στις επιθυμίες μας και να πάρουμε την ευθύνη του ποιοί είμαστε. Θεωρώ ότι εν δυνάμει είμαστε τα πάντα και πως ο κάθε άνθρωπος ενεργοποιεί διαφορετικές πτυχές του εαυτού μας. Μόλις μας επιτρέψουμε να καταλάβουμε πως αυτό που βλέπω στον άλλον, το έχω κάπου και εγώ και πως η μόνη διαφορά είναι το πως το εκδηλώνει ο καθένας, τότε ίσως βρούμε κάποια ελευθερία. Η οποία μάλλον δεν είναι βολική. Μπορώ να είμαι όποιος/όποια θέλω. Τί θα επιλέξω;
Τι κοινά βλέπετε ανάμεσα στη σύγχρονη ελληνική κοινωνία και τους ζωολογικούς κήπους;
Θεωρώ ότι βρισκόμαστε σε μία εποχή όπου η έκθεση βρίσκεται στο ζενίθ της. Ο εκθέτης μας όμως δεν είναι κάποιος άλλος, αλλά ο ίδιος μας ο εαυτός. Ο ανώτερός μας εαυτός που παίρνει τα ηνία και φτιάχνει περσόνες. Ο διαχωρισμός λοιπόν που κάποτε υπήρχε ανάμεσα στους αποικιοκράτες και ιθαγενείς, υπάρχει τώρα μέσα μας. Εν μέρει αυτές οι δυο πλευρές είναι φυσιολογικές. Είναι λογικό δηλαδή να συνυπάρχουν τα δίπολα. Όταν όμως τα άκρα μεγεθύνονται και δεν αναγνωρίζει το ένα την ύπαρξη του άλλου, υπάρχει τεράστια εσωτερική σύγκρουση. Τείνουμε να φτιάχνουμε οι ίδιοι ρόλους αρχηγού και σκλάβου και χανόμαστε στη παρουσίαση και στην εικόνα, αντί να ταρακουνήσουμε αυτούς τους ρόλους και να ψάξουμε για μια καινούρια συσχέτιση διπόλων. Αντί να ακούσουμε τη φωνή που δεν μας αρέσει, την πετάμε. Αντί να μας καταλάβουμε, μας αγνοούμε. Αντί να απελευθερωθούμε, αυτοεγκλωβιζόμαστε. Πως αναζητούμε λοιπόν «ιδανικά» έξω από εμάς, όταν δεν τα έχουμε βρει μέσα; Μπορεί μια νοητική διαδικασία, μια ιδέα, μια εικόνα, ένα ιδανικό να ανθίσει αν δεν έχει συνδεθεί χωρίς παρωπίδες και ειλικρινά με τη καρδιά μου;
Ξεκινήσατε να παίζετε πιάνο από 8 ετών. Πώς ήρθε η μουσική στη ζωή σας;
Μου άρεσε από πολύ μικρή να πατάω κουμπάκια. Όταν ξεκίνησα πιάνο αντικατέστησα τα κουμπάκια με πλήκτρα. Έλαβα μια αυστηρά κλασσική παιδεία στο πιάνο, η οποία παραδόξως καταπίεζε την ανάγκη μου για δημιουργία. Μετά από πολλά χρόνια μελέτης αλλά και αμφισβήτησης άρχισα να γεφυρώνω αυτό το χάσμα και να καταλαβαίνω πώς η τεχνική και η αυστηρή δομή της κλασσικής παιδείας μπορεί να γίνει βάση για να δημιουργήσω κάτι καινούργιο. Ξαναγύρισα λοιπόν απενοχοποιημένα στην έμπνευση που μου έδιναν πάντα οι φυσικοί ήχοι, ο ήχος μιας ρόδας που κυλάει σε χώμα, η ηχογράφηση χαρτιών που τσαλακώνονται, κάποια είδη τακουνιών που περπατούν σε ξύλο η μάρμαρο, ο ήχος των φύλλων, κ.α. Δεν κατάλαβα ακριβώς πως ήρθε η μουσική στη ζωή μου. Κάπως νοιώθω ότι υπήρχε από πάντα.
Που θα τοποθετούσατε τη μουσική σας καταγωγή;
Έχω ακούσει και παίξει πολλά κλασσικά έργα και κατά καιρούς με έχουν στιγματίσει και συνεχίζουν να με στιγματίζουν διάφοροι καλλιτέχνες η κομμάτια που ακούω ξανά και ξανά. Είναι φοβερά ευρύς ο κύκλος, αλλά θα αναφερθώ στους Arvo Part, Nick Cave, Valentyn Silvestrov, Bjork, Cocorosie, Beethoven, Robert Schumann, Domenico Scarlatti, Portishead, Radiohead, David Byrne, Rokia Traore, Keith Jarett, Velvet underground, Martha Argerich, Sviatoslav Richter, Giya Kancheli, Pj Harvey, Erykah Badu, Brad Mehldau.. Η αυθόρμητη όμως απάντησή μου σε αυτή την ερώτηση θα ήταν οι σχέσεις μου με τους άλλους. Ο τόνος, χρώμα, βάθος και εκφραστικότητα των πλασμάτων (ανθρώπινων και μη), η πολυπολιτισμικότητα, οι ήχοι των χώρων και χωρών που βρίσκομαι την κάθε στιγμή, η ανοιχτότητα και το ταξίδι στο άγνωστο.
Διδάσκετε μουσική σε παιδιά. Γιατί πιστεύετε ότι ένας γονιός αξίζει να προτρέψει το παιδί του να ασχοληθεί με τη μουσική;
Διδάσκω πιάνο σε παιδιά και ενήλικες τα τελευταία 15 χρόνια και εδώ και 2 χρόνια συντονίζω κάποιους κύκλους κρουστών για όλες τις ηλικίες. Ήθελα να φέρω μικρούς και μεγάλους σε επαφή με την εμπειρία του να παίζουν μαζί μουσική. Να μάθουν για αυτήν βιώνοντάς την και όχι το ανάποδο. Είναι κάτι που ενσωματώνω και στη διδασκαλία του πιάνου, διότι οι νοητικές διαδικασίες που απαιτεί η μάθηση της μουσικής πολλές φορές μπλοκάρουν το σώμα. Και ο ρυθμός είναι σώμα.. Ένας λοιπόν λόγος που αξίζει κανείς (είτε γονιός, είτε παιδί) να μάθει μουσική είναι η σύνδεση που αποκτάει με το σώμα του. Και αυτή η σύνδεση όταν μαθαίνεις και αγαπάς κάποιο όργανο, γίνεται μέρος μιας καθημερινότητας. Δημιουργείς μια σχέση με το όργανό σου που μοιάζει πολύ με τις σχέσεις που δημιουργούμε γενικότερα. Μέσα από τη τόσο λεπτομερή μελέτη που αναπτύσσεις, μαθαίνεις να κάνεις υπομονή, να έχεις αυτοπειθαρχία, αυτοπεποίθηση, να ακούς, να εμβαθύνεις, να μένεις στο τώρα, να έρχεσαι σε επαφή με το συναίσθημά σου ενώ παράλληλα εξασκείς το μυαλό σου να λειτουργεί καλά και στα δυο ημισφαίρια του εγκεφάλου. Εφόδια που σε συνοδεύουν σε ό,τι και αν αποφασίσεις να κάνεις στη ζωή σου. Το σπουδαιότερο όμως για μένα είναι οτι μαθαίνεις να επικοινωνείς με άλλο τρόπο. Μαθαίνεις να ερμηνεύεις τους ήχους και να μιλάς με αυτούς. Διότι η μουσική είναι μια παγκόσμια γλώσσα που έχει τη δύναμη να εξομαλύνει το αιχμηρό και να επικοινωνήσει το αφηρημένο.
Από τις 13 Οκτωβρίου έως τις 11 Νοεμβρίου για 10 μοναδικές παραστάσεις.
Κάθε Σάββατο & Κυριακή στις 21:00 στο Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεων.
Κύπρου 91Α & Σικίνου 35 Α , Κυψέλη, Αθήνα
Τηλέφωνα κρατήσεων: 213.00.40.496 & 69.45.34.84.45
Στο Play House ― που γράφτηκε το 2011 και ανεβαίνει για πρώτη φορά στην Ελλάδα από την Ειρήνη Μαργαρίτη ―, o Martin Crimp εκθέτει την καθημερινότητα ενός νέου ζευγαριού, και την προσπάθειά του να «στήσει» το σπιτικό του.
Σεξ, δουλειά, παιδί, τρέλα, περίεργοι γείτονες, χορός, επαγγελματικές προσδοκίες, συναντήσεις, ερωτισμός, καθημερινά τελετουργικά και άλλα συνηθισμένα.
Δεν είναι ευτυχισμένοι. Είναι ευτυχισμένοι.
Η συμβίωση του Simon και της Katrina, πέρα από τις φαντασιώσεις και τις προσδοκίες του καθενός, μοιάζει να μην μπορεί να ξεπεράσει τα όρια του συμβατικού. Και ίσως αυτό να μην είναι το μεγαλύτερό τους πρόβλημα. Ίσως αυτός να είναι ο μόνος τρόπος να «παίξουν τους μεγάλους», μαζί.
«Πιστεύω πως με δημιούργησες. Γι’ αυτό και αισθάνομαι ζωντανός, μαζί σου, εδώ, τώρα, στο καινούργιο μας διαμέρισμα.»
Ο Martin Crimp, γεννημένος το 1956 στο Kent, παρουσιάζεται συχνά ως ο διάδοχος του Harold Pinter. Το θέατρό του καταπιάνεται με την εύθραυστη ισορροπία καθημερινών ζευγαριών, με τις κρίσεις που τα διαπερνούν, τις μικρές βαναυσότητες και τις στιγμές χαράς, ίσως και χάριτος, που αποτελούν την καθημερινότητά τους.
Το Play House είναι η ιστορία ενός διαμερίσματος, η ιστορία ενός ζευγαριού, η ιστορία δύο τριαντάρηδων που ζουν σε μια αστική γειτονιά, σε μια πόλη του δυτικού κόσμου.
Η ζωή εδώ είναι απλή και λειτουργική, όπως τα έπιπλα που διακοσμούν το διαμέρισμα της Katrina και του Simon. Ένα ψυγείο, ένας καναπές, ένα χαμηλό τραπέζι. Αυτό το καινούργιο διαμέρισμα αποτελεί τον χώρο του παιχνιδιού τους, ένα παιχνίδι χωρισμένο σε 13 σκηνές- αναμετρήσεις.
Κάθε παίκτης αναπτύσσει τη στρατηγική του, ανοίγει ή όχι τα χαρτιά του, δοκιμάζει μια κίνηση, παίζει συλλογικά ή επιθετικά, χάνει ή κερδίζει.
- Έλα τώρα λοιπόν.
- Έλα τώρα τι;
-Πες μου κι εσύ ότι μ’αγαπάς.
-Κι εγώ σ’αγαπώ.
-Ακόμα και που είμαι τα πάνω- κάτω.
-Ακόμα και που είσαι τα πάνω – κάτω.
-Ακόμα και που ΟΛΟΣ Ο ΚΟΣΜΟΣ είναι τα πάνω – κάτω. Πες το.
-Δεν είναι όμως. Όλος ο κόσμος δεν είναι ανάποδα. Εσύ είσαι.
« Play house » στα αγγλικά σημαίνει « σπίτι παιχνιδιού » ― αλλά και « θέατρο ».
Γεννημένος το 1956 στο Dartford του Kent, ο Martin Crimp μεγαλώνει στο Λονδίνο και στο δυτικό Yorkshire. Τελειώνει τις σπουδές του το 1978 στο Πανεπιστήμιο του Cambridge. Κατά τη δεκαετία του ’80, αρχίζει να γράφει για το Orange Tree Theatre του Richmond, στα περίχωρα του Λονδίνου: Living Remains (1982), Four Attempted Acts (1984), Definitely the Bahamas (1987), Dealing With Clair (1988), Play With Repeats (1989). Το 1991, διαμένει στη Νέα Υόρκη. Συνεργάζεται στη συνέχεια με το Royal Court Theatre του Λονδίνου όπου ανεβάζει τα έργα: No One Sees the Video, Getting Attention, The Treatment, Attempts on Her Life, The Country, Face to the Wall. Παρουσιάζονται έπειτα, στο Λονδίνο, τα έργα του Cruel and Tender (Young Vic, 2004), Fewer Emergencies (Royal Court Theatre, 2005), The City (Royal Court Theatre, 2008) και In the Republic of Hapiness (Royal Court Theatre, 2012). Αποσπά το βραβείο John Whiting Award for Drama το 1993. Η επιτυχία του είναι πλέον παγκόσμια.
Τα έργα του πραγματεύονται το θέμα της σύγχρονης βίας μ’ έναν βάναυσο και χιουμοριστικό τρόπο. Είναι αξιοσημείωτος για τη σκληρότητα των διαλόγων του, τη συναισθηματική αποστασιοποίηση των ηρώων του (οι οποίοι ποτέ δε βιώνουν αγάπη ή χαρά)και τη ζοφερή άποψη για τις ανθρώπινες σκέψεις. Από τους σημαντικότερους σύγχρονους δραματουργούς, επηρέασε κι άλλους σύγχρονους συγγραφείς, όπως η Sarah Kane.
Σκηνοθέτησε και επιμελήθηκε τη δραματουργία της παράστασης 4ος όροφος.
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Σκηνοθεσία: Ειρήνη Μαργαρίτη
Μετάφραση: Μαρία Μαμούρη
Σκηνικά / Κοστούμια: Κατερίνα Καλφόγλου
Φωτισμοί: Μαρία Αθανασοπούλου
Φωτογραφίες: Φάνης Παυλόπουλος
Μουσική επιμέλεια: Μίκης Παντελούς
Επιμέλεια κίνησης: Γιώργος Ανδρουλάκης
Υπεύθυνη επικοινωνίας: Ευαγγελία Σκρόμπολα
Παίζουν: Μαρία Μαμούρη, Απόστολος Φράγκος
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
Πρεμιέρα: Σάββατο, 04 Μαρτίου 2017 στις 21:00
Παραστάσεις: Σάββατο, 04 Μαρτίου 2017 έως Κυριακή, 09 Aπριλίου 2017
Ημέρες & ώρες παραστάσεων: Σάββατο & Κυριακή στις 21:00
Διάρκεια: 60 λεπτά
Εισιτήριο: 10 €, 8 € (φοιτητικό, άνω 65), 5 € (κάρτα ανεργίας, ΣΕΗ)
Χώρος: Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεων
Διεύθυνση: Κύπρου 91Α & Σικίνου 35Α, Κυψέλη
Τηλέφωνο: 213 00 40 496, 69 45 34 84 45
Είδα
Video
