Η «Λαμπεντούζα» του Άντερς Λουστγκάρτεν, με τον Αργύρη Ξάφη και τη Χαρά-Μάτα Γιαννάτου, σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου, ταξιδεύει στη Θεσσαλονίκη και πιο συγκεκριμένα στο Θέατρο της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών, για 4 μόνο παραστάσεις, στις 18, 19, 20 και 21 Μαΐου 2017.

Λίγα λόγια για το έργο: Το παραδείσιο νησί της Λαμπεντούζα. Εκεί που η βόρεια Αφρική συναντά την Ιταλία. Γραφικά χωριά, ονειρεμένες παραλίες, και παράξενα σκουπίδια που ξεβράζει η θάλασσα. Η οικογένεια του Στέφανου είναι ψαράδες πάππου προς πάππου. Όμως στις αρχές του 21ου αιώνα η ψαριά του είναι πολύ διαφορετική. Δουλειά του είναι τώρα να περισυλλέγει σώματα μεταναστών από τα κρύα νερά της Μεσογείου.

Πιο βόρεια, στις σκοτεινές γωνιές της Αγγλίας, η Ντενίζ, μια κινεζοεγγλέζα εργαζόμενη φοιτήτρια, πηγαίνει πόρτα πόρτα για να μαζέψει δόσεις καταναλωτικών δανείων για λογαριασμό μιας εισπρακτικής εταιρείας. Είναι μιγάδα, είναι διαφορετική και εισπράττει διακρίσεις από εκείνους που θέλουν να την ξεφορτωθούν.

Άβολες δουλειές, για ανθρώπους που η φτώχεια, η κρίση, η ανεργία τους έχουν ρίξει στο περιθώριο. Κι όμως υπάρχει ελπίδα και ζεστασιά, που θα τη βρουν εκεί που καθόλου δεν το περιμένουν.Ο Άντερς Λουστγκάρτεν είναι βραβευμένος βρετανός θεατρικός συγγραφέας. Η Λαμπεντούζα γράφτηκε το 2015 ύστερα από παραγγελία του Θεάτρου Σόχο του Λονδίνου.

Εμείς είδαμε την παράσταση. Διαβάστε τη γνώμη μας εδώ.

Συντελεστές: Μετάφραση: Αγγελική Κοκκώνη. Σκηνοθεσία: Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος. Σκηνικά - Κοστούμια: Μαγδαληνή Αυγερινού. Μουσική: Σταύρος Γασπαράτος. Σχεδιασμός φωτισμών: Σάκης Μπιρμπίλης. Βοηθός σκηνοθέτη: Κωνσταντίνος Τζάθας. Παίζουν οι ηθοποιοί: Αργύρης Ξάφης, Χαρά-Μάτα Γιαννάτου. Θέατρο Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών

18 Μαΐου- 21 Μαΐου 2017. Πέμπτη 18/5/2017, 21:00. Παρασκευή 19/5/2017, 21:00. Σάββατο 20/5/2017, 21:00. Κυριακή 21/5/2017, 19:00. Τιμές εισιτηρίων: Πέμπτη-Παρασκευή- Θέσεις πλατείας: Κανονικό 13€, Φοιτητικό / Ανέργων 10€. Θέσεις εξώστη: 10€. Σάββατο-Κυριακή: Θέσεις πλατείας: Κανονικό 15€, Φοιτητικό / Ανέργων 12€. Θέσεις εξώστη: 12€

Η θεατρική σεζόν τελειώνει παραδοσιακά την Κυριακή των Βαΐων, στις 9 Απριλίου. Κάποιες παραστάσεις παίρνουν διαβατήριο και για λίγες εβδομάδες μετά το Πάσχα, ενώ άλλες θα συνεχίσουν και για δεύτερη σεζόν.

Εμείς ξεχωρίσαμε έξι παραστάσεις που θεωρούμε ότι, αν τις δείτε αυτές τις λίγες μέρες που απομένουν, σίγουρα δεν θα σας απογοητεύσουν. Παραστάσεις πολύ διαφορετικές μεταξύ τους που όμως έχουν έναν κοινό παρανομαστή, το σεβασμό στο θεατή και τις σπουδαίες ερμηνευτικές στιγμές.

Πλατεία Ηρώων
Το κύκνειο άσμα του Αυστριακού Τόμας Μπέρνχαρντ, η «Πλατεία Ηρώων», ευτύχισε σε μια ακριβή και προσεγμένη στη λεπτομέρεια σκηνοθεσία από τον Δημήτρη Καραντζά, μ’ έναν εξαιρετικό θίασο ηθοποιών επί σκηνής και μια Καρυοφυλλιά Καραμπέτη σε μια αξεπέραστη ερμηνεία που θα θυμάσαι για χρόνια. Για μένα η ερμηνεία της χρονιάς.

*Μέχρι 9 Απριλίου στο Θέατρο Οδού Κυκλάδων «Λευτέρης Βογιατζής»

Ήταν όλοι τους παιδιά μου
Η σκηνοθετική πρόταση του Γιάννη Μόσχου, που υπογράφει και τη δραματουργική επεξεργασία του κειμένου, είναι σαφέστατη: μια καθαρή ανάγνωση του εκπληκτικού κειμένου, την οποία στηρίζει ένα σπουδαίο καστ ηθοποιών.

Πρωτεργάτης ο Δημήτρης Καταλειφός, ο οποίος υποδύεται υπέροχα τον Τζο Κέλλερ, με απίστευτη εσωτερική ροή, που όχι μόνο απογειώνει το συγκλονιστικό μονόλογο του ήρωα, αλλά κάνει ακόμα και τις καθημερινές στιγμές του να φαντάζουν απαράμιλλα γοητευτικές. Επίσης εξαιρετική στο ρόλο της συζύγου η Αλεξάνδρα Σακελλαροπούλου. Αφοπλιστική στη λιτότητά της, μετατρέπεται σε μια σπαρακτική μάνα που είναι αδύνατο να σε αφήσει ασυγκίνητο.

Αύγουστος
Στη χώρα μας το θεατρικό έργο του Τρέισι Λετς είναι γνωστό από την επιτυχημένη κινηματογραφική ταινία με τη Μέριλ Στριπ και την Τζούλια Ρόμπερτς.

Η σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη κατάφερε να αναδείξει με τον καλύτερο τρόπο τις βαθύτερες πληγές της οικογένειας, τα ψυχικά τραύματα των ηρώων, ισορροπώντας παράλληλα μοναδικά το δραματικό και το κωμικό στοιχείο. Στον «Αύγουστο» και οι έντεκα ηθοποιοί χαρίζουν στο κοινό μερικές εντυπωσιακές ερμηνευτικές στιγμές. Από τη Μαρία Πρωτόπαππα που καθηλώνει στον πρωταγωνιστικό ρόλο μέχρι την Ορόρα Μαριόν στο ρόλο της βοηθού-νοσοκόμας.

*Μέχρι  9/4 στο Θέατρο Δημήτρης Χορν

Ο άγριος σπόρος
Το τελευταίο έργο του Γιάννη Τσίρου (2013), ένα σπουδαίο ελληνικό κείμενο, ζωντάνεψε μοναδικά υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες της Ελένης Σκότη και ο κεντρικός ήρωας, ο Σταύρος, δεν θα μπορούσε να βρει καλύτερο ερμηνευτή από τον Τάκη Σπυριδάκη. Ενδιαφέρουσες σκηνικές περσόνες και η Ντάνη Γιαννακοπούλου και ο Ηλίας Βαλάσης. Οι τρεις τους δημιουργούν μια πολύ δυνατή ομάδα.

Αυτή την περίοδο το ρόλο του Σταύρου ερμηνεύει ο Στάθης Σταμουλακάτος, ο οποίος έκλεψε τις εντυπώσεις στο «Στέλλα Κοιμήσου» του Γιάννη Οικονομίδη το χειμώνα στο Εθνικό και η παράσταση θα επαναληφθεί.

*Μέχρι μέχρι 21 Μαΐου στο Θέατρο Επί Κολωνώ.

Λαμπεντούζα
Το άκρως επίκαιρο έργο του Άντερς Λουστγκάρτεν (γράφτηκε το 2015 ύστερα από παραγγελία του Θεάτρου Σόχο του Λονδίνου) χτυπάει κατευθείαν στο ψαχνό. Δύο άνθρωποι αφηγούνται όλα αυτά που ζει σήμερα η σύγχρονη Ευρώπη. Το προσφυγικό, η κρίση, η φτώχεια, η αποξένωση, η ανεργία, η μοναξιά των ανθρώπων είναι σε πρώτο πλάνο.

Ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος σκηνοθετεί το αγαπημένο του είδος, το αφηγηματικό θέατρο, δίνοντας βάση στο λόγο, που ρέει τόσο φυσικά και αβίαστα καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης.

Ο Αργύρης Ξάφης μοιάζει τόσο λιτός, ενώ έχει κάνει τα πάντα ερμηνευτικά για να σε κατακτήσει και αυτό γιατί όλα γίνονται αβίαστα και αληθινά. Με καθαρό λόγο και χωρίς φλύαρες και ανούσιες κινήσεις και η Χαρά-Μάτα Γιαννάτου.

*Μέχρι 9/4 Θέατρο του Νέου Κόσμου

1984
Στο προφητικό μυθιστόρημα-σταθμό για την πολιτική σκέψη του 20ού αιώνα «1984» ο Τζωρτζ Όργουελ περιγράφει μια κοινωνία τρόμου και αυτό που καθιστά το βιβλίο του μοναδικό, και όχι απλώς επίκαιρο, είναι το γεγονός ότι είναι μπροστά από την εποχή του.

Μάλιστα, μετά την εκλογή του Τραμπ στην Αμερική οι πωλήσεις του αυξήθηκαν αισθητά.

Η παράσταση βασίστηκε σε μια εμπνευσμένη διασκευή (Ρόμπερτ Άικι και Ντάνκαν Μακμίλαν), στο πλαίσιο της οποίας παρουσιάζεται η ιστορία υπό το πρίσμα του Ουίνστον/Όργουελ εν είδει εγκεφαλογραφήματος. Ο ήρωας είναι αντιμέτωπος με τα παιδικά του βιώματα, με το παρόν που αδυνατεί να συλλάβει μέσα σε μια κοινωνία που υποτάσσεται στο καθεστώς του Μεγάλου Αδερφού και με ένα καλύτερο μέλλον που ονειρεύεται.

Η Κατερίνα Ευαγγελάτου σκηνοθετεί μια αριστουργηματική παράσταση. Καταφέρνει να συγχρονίσει κάθε σκηνή με τις ανάσες του κοινού. Συγκλονιστική ατμόσφαιρα θρίλερ (που ενισχύει η μουσική του Γιώργου Πούλιου), κινηματογραφικές εικόνες, εντυπωσιακά γρήγορες εναλλαγές και άρτια αξιοποίηση των τεχνικών μέσων. Σπάνια συναντά κανείς τέτοιο μοναδικό συγκερασμό πλάνων οθόνης και σκηνών.

Τολμά και φτάνει στα άκρα το εγχείρημά της και σοκάρει με τις σκηνές βασανισμού. Αρωγοί της στη συγκεκριμένη προσπάθεια τα καταπληκτικά σκηνικά της Εύας Μανιδάκη (φωτισμένα εκπληκτικά από τον Νίκο Βλασόπουλο). Το «1984» ευτύχησε στη διανομή. Με τους εξαιρετικούς Αργύρη Πανταζάρα, Νίκο Κουρή και Λένα Δροσάκη στους κεντρικούς ρόλους αλλά και έναν υπέροχο θίασο.

*Μέχρι  9/4 στο Θέατρο Βασιλάκου

 Γιώτα Δημητριάδη 

«Τα νεκρά παιδιά είναι πανάλαφρα• αυτό έμαθα σήμερα».

«Εδώ ξεκίνησαν όλα. Από τη θάλασσα ξεκινήσαμε και εκεί θα καταλήξουμε». Αυτά είναι τα πρώτα λόγια που λέει ο Αργύρης Ξάφης ως ψαράς στο παραδείσιο νησί της Λαμπεντούζα. Εκεί όπου η βόρεια Αφρική συναντά την Ιταλία και η μοίρα τον έχει μετατρέψει σε ψαρά ψυχών, να μεταφέρει 350 πτώματα στην παραλία του λαγού.

Σύμφωνα με τη φόρμα του αφηγηματικού θεάτρου που έχει επιλεγεί από τον Βαγγέλη Θεοδωρόπουλο για την απόδοση του έργου του Βρετανού Άντερς Λουστγκάρτεν, μας απευθύνει την ιστορία του άλλοτε καθισμένος πάνω στον κορμό του δέντρου και άλλοτε περιπλανώμενος στο κατάλευκο σκηνικό. Έχοντας πάντα κατά νου την απεύθυνση. Λόγος μεστός, ουσιαστικός, ειλικρινής και άμεσος, που προσδίδει στην αφήγησή του μια άκρως ενδιαφέρουσα πνοή. 

Μπορεί ο Στέφανος να μη συναντιέται ποτέ με την Ντενίζ, μια Κινεζοεγγλέζα φοιτήτρια που εργάζεται ως εισπράκτορας δανείων στο Λονδίνο για να εξασφαλίσει τα χρήματα τα οποία χρειάζεται για τις μεταπτυχιακές της σπουδές, ωστόσο ο Αργύρης Ξάφης και η Χαρά-Μάτα Γιαννάτου, αν και ερμηνεύουν δύο παράλληλους μονολόγους και έχουν μία μόνο βλεμματική επαφή στο φινάλε του έργου, ουσιαστικά επικοινωνούν καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης. Σαν να τους συνδέει ένα αόρατο νήμα. 

Η Χαρά-Μάτα Γιαννάτου είναι απόλυτα αφοσιωμένη στο μονόλογό της, με εντυπωσιακές λεπτές κλιμακώσεις που δύσκολα σε αφήνουν ασυγκίνητο.

Δύο ήρωες που προσπαθούν να κρατήσουν απόσταση από την πραγματικότητα της δουλειάς τους, αλλά έρχεται μια στιγμή που αυτό είναι πλέον αδύνατο. Η προσωπική τους εμπλοκή με κάποια άτομα δρα καταλυτικά στη σχέση με την εργασία τους και τον κόσμο που τους περιβάλλει. Έναν κόσμο σκληρό, άγριο, σε όποια χώρα και αν παλεύει κανείς, με έναν κοινό παρονομαστή, το «Ζητείται Ελπίς». 

Υπάρχει όμως; Όπως υποστηρίζει ο Λουστγκάρτεν, μάλλον ναι, γιατί όσο και αν η «Απαισιοδοξία είναι το εθνικό μας σπορ» –και των Ιταλών σύμφωνα με το έργο–, όσο και αν η θάλασσα ξεβράζει άψυχα σώματα, τετραπλάσια στον αριθμό από την περσινή χρονιά, όσο και αν υπάρχουν άνθρωποι που κάνουν δουλειές τις οποίες κανένας άλλος δεν θέλει, κάπου εκεί έξω υπάρχει μια καλοσύνη που ξαφνιάζει.

Η εικαστική παρέμβαση της Μαγδαληνής Αυγερινού με το λευκό σκηνικό και τους κορμούς των δέντρων συνδιαλέγεται μοναδικά με το κείμενο σε πολλά σημεία, όπως, για παράδειγμα, όταν ο ήρωας μιλά για πνεύμονες και τόσο το σχήμα όσο και οι μικρές αιχμές του ξύλου συνιστούν μια σαφή υπόμνηση στο ανθρώπινο όργανο.

Παράλληλα ολόκληρη η δημιουργία, με την επιλογή τόσο του δέντρου που αποτελεί σαφή αναφορά στις ρίζες μας όσο και των άψυχων κουφαριών που παραπέμπουν στα επιπλέοντα πτώματα, αναδεικνύει την αισθητική της παράστασης.

Στο ίδιο μοτίβο κινείται και η μουσική του Σταύρου Γασπαράτου, που μαζί με τους φωτισμούς του Σάκη Μπιρμπίλη αξιοποιείται  εξαιρετικά από το σκηνοθέτη για τις ομαλές μεταβάσεις και τη συνένωση των δύο ιστοριών.