Δύο χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από την τραγωδία στο Μάτι, όπου 120 αθώοι άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους με τον πιο τραγικό τρόπο. Λίγες μέρες αργότερα ταυτοποιήθηκαν οι σοροί της Χρύσας Σπηλιώτη και του συζύγου της Δημήτρη Τουρναβίτη.

Σήμερα πολλοί φίλοι της αγαπημένης ηθοποιού την θυμούνται και μοιράζονται σκέψεις στα social media. 

Το ίδιο έκανε και η Μάνια Παπαδημητρίου με μια ανάρτηση στον προσωπικό της λογαριασμό που ραγίζει καρδιές:

"Καθε μέρα περνώ απο το Ωδείο στη Ζωοδόχου πηγής και Αγαθίου που ήταν και ειναι ακομα το ωδείο του συντρόφου της Χρυσας Σπηλιώτη , Δημητρη Τουρναβίτη που χαθηκαν μαζι σαν σημερα στο Ματι ,που τα dna τους βρέθηκαν αγκαλιά μέσα στις στάχτες
Καθε μέρα τους θυμάμαι κάθε μέρα δεν μπορώ να ξεχάσω
Καθε μερα καθως περνώ απο εκεί και ακούω τους μαθητές να παίζουν τους σκέπτομαι
Κάθε μέρα σκέπτομαι πώς θα ένιωθαν αν είχαν ζήσει και αυτό και το άλλο και το τρίτο που ήρθε μετά απο το φευγιό τους
Σήμερα είναι η μέρα τους
Η μέρα που τελείωσε η ζωή τους
Μνήμη αέναη και οργή για ό τι συνέβη"

Από τη Σοφία Γουργουλιάνη

Στο θέατρο «Τόπος Αλλού», ο Νίκος Καμτσής ανεβάζει φέτος την «Έντα Γκάμπλερ» του Ιψεν. Την ιστορία μιας γυναίκας που αναζητά τη δική της ομορφιά, χαμένη σε ένα λαβύρινθο ακούσιων και ενίοτε εκούσιων καταπιέσεων.

Η κουβέντα μας, ένα ζεστό πρωινό του Ιανουαρίου  κινήθηκε γύρω από το από όλους εκείνους τους θεατρικούς μίτους της αριάδνης- απαντήσεις σε διαχρονικά ερωτήματα του θεάτρου και της πραγματικότητας.

Η υπερπληροφορία της εποχής μας απωθεί από το θέατρο;

Καλώς ή κακώς ναι. Αυτή είναι η πορεία των πραγμάτων, η εξέλιξη της εποχής μας. Από μία άποψη αυτό είναι το τραγικό της εποχής μας. Και εξηγώ τι εννοώ:
Η κάθε εποχή έχει ένα τραγικό. Ο αρχαίος άνθρωπος, όταν γεννήθηκε η τραγωδία αναρωτιόταν ποιος ευθύνεται για όλα όσα συμβαίνουν γύρω του, ο θεός ή ο άνθρωπος. Οι τρεις τραγικοί έχουν μία διαφορετική οπτική να μας προσφέρουν. Από τον θεοκεντρικό Αισχύλο μέχρι τον ανθρωποκεντρικό Ευριπίδη. Σήμερα το τραγικό είναι ότι ο άνθρωπος έχει δημιουργήσει έναν πολιτισμό ο οποίος, όχι μονάχα του διαφεύγει από τα χέρια, αλλά στρέφεται εναντίον του. Αν η τραγωδία είναι μία σύγκρουση ανάμεσα στο θεό και τον άνθρωπο, εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα αντίστοιχο θείο και άγνωστο μέγεθος, την τεχνολογία.

Το κοινό πως έχει αλλάξει μέσα στα χρόνια;
Πάρα πολύ. Η βασική στροφή που έγινε ήταν η στροφή με την είσοδο της ιδιωτικής τηλεόρασης στην καθημερινότητα μας. Εκεί άλλαξε το αισθητήριο, το κριτήριο και ο τρόπος και που πηγαίναμε και που παρακολουθούσαμε μία παράσταση. Μερικές δεκαετίες πριν στη μεταπολίτευση πηγαίναμε να δούμε μία παράσταση για να μοιραστούμε σκέψεις και προβληματισμούς με τη σκηνή. Ακούγαμε ότι κάπου γίνεται μια παράσταση που αρθρώνει κάποια καινούργια πράγματα. Έτσι, αρχίζαμε να συνομιλούμε με την παράσταση. Να διαφωνούμε η να συμφωνούμε και να το πηγαίνουμε παραπέρα. Αυτό ,τώρα, δε νομίζω ότι γίνεται. Το θέατρο έχει πάρει μία στροφή προς την κοσμικότητα. Τώρα κάνουμε μία κοσμική έξοδο και το θέατρο είναι το πρόσχημα. Είναι μία άλλου είδους προσέγγιση. Τελειώνει η παράσταση και δε σου προσέφερε τίποτα παρά δύο ώρες κακής ή καλής ανάλωσης. Αυτό υποβιβάζει το ρόλο του θεάτρου, το ρόλο του καλλιτέχνη σε απλό διασκεδαστή.

Αυτό παρασύρει και την ποιότητα;

Μοιραία. Το θέατρο δεν ήταν ποτέ μια μαζική διασκέδαση. Ήταν ψυχαγωγία. (Αγωγή ψυχής). Τεράστια διαφορά. Τα τεράστια θέατρα των 1500 θέσεων και πάνω, γήπεδα μπάσκετ και taekwondo, είναι μία βιομηχανία θεάματος που τον θεατή τον θέλουν καταναλωτή. Δε βλέπεις όλα αυτά τα πούλμαν που έρχονται από την επαρχία καθημερινά. Υπάρχουν ολόκληρα θέατρα που στήνουν παραστάσεις μόνο για αυτό κοινό, που μπαίνει στο θέατρο και δεν ενδιαφέρεται τι θα δει. Έλκεται από τηλεοπτικά ονόματα τα οποία είτε παίζουν μιούζικαλ είτε τον τηλεφωνικό κατάλογο είναι το ίδιο. Ο κόσμος δεν είχε κανένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον για το τι θα δει. Θα κάνει μια εκδρομή, θα μπει σε μία τεράστια αίθουσα, θα δει ένα εύπεπτο θέαμα και θα ξαναμπεί στο πούλμαν να επιστρέψει σπίτι του. Αυτό το πράγμα δεν είναι υγιές για το θέατρο όπου ζωντανοί άνθρωποι δημιουργούν μπροστά σε ζωντανούς ανθρώπους σε παρόντα χρόνο. 

Τι είναι αυτό που σας κινητοποιεί ακόμα στο θέατρο;
Η επικοινωνία με τους ανθρώπους μέσα από τους συναισθηματικούς τους κόσμους με ένα τρόπο που αφορά το κοινωνικό σύνολο. Πάνω στη σκηνή ενώνονται αυτοί οι κόσμοι και παράγουν ένα έργο που αφορά και κινητοποιεί έναν ολόκληρο κόσμο που έρχεται και το βλέπει. Αυτό είναι επαναστατικό. Αυτός είναι ένας λόγος που μας καθιστά πολιτισμένα όντα. Αυτό κάνει την ενασχόληση με την τέχνη λειτούργημα. Όταν γίνει καθαρό επάγγελμα τότε χάνει τις ιδιότητες του.

Χάνει το ρομαντισμό του;
Λίγο έως πολύ τον χάνει. Πρέπει κάνεις να αποφασίσει αν θα ακολουθήσει τα γούστα και τις ορέξεις του κοινού η θα θελήσει να το καθοδηγήσει

Πιστεύετε, δηλαδή, ότι η τέχνη πρέπει να κάνει πολιτική;
Δεν είναι θέμα πολιτικής. Εξάλλου, με μια έννοια όλα είναι πολιτική. Είναι βασική ανθρώπινη λειτουργία να παρατηρώ τον εαυτό μου και να βλέπω τη λειτουργία του. Αυτό είναι ανθρωπισμός.

Ο καλλιτέχνης θέλει, όμως, να εκφράσει κάτι απ’ αυτό που συμβαίνει γύρω του;
Ναι, αλλά είναι τόσα που θες να εκφράσεις και δεν προκύπτουν μόνο από την πολιτική σου θέση, όπως το μεταναστευτικό, το προσφυγικό, η Συμφωνία των Πρεσπών. Είναι πολλά που επαφίονται της ευαισθησίας σου, της φαντασίας σου, του ανθρωπισμού σου και θα τα αντιμετωπίσεις με τα όπλα που έχεις και από την επιστήμη, τη γνώση και την τέχνη. Όλα αυτά τα υλικά ανεβαίνουν κα επενδύονται πάνω στη σκηνή.

Θεωρείτε ότι στη νέα γενιά υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν να εξελίξουν το θέατρο;
Σαφώς και υπάρχουν. Εγώ ελπίζω στην ανατροπή. Να ανατρέψει η νέα γενιά με ένα όραμα, με ένα στόχο την ήδη υπάρχουσα κατάσταση. Να ανατρέψει το θέατρο, αν όχι τον κόσμο όλο. Αυτό, δηλαδή, που περιμέναμε από τους μεγάλους ιδεολόγους.

Ακόμα και αν η δουλειά σου έχει όλα αυτά τα στοιχεία πως την κυκλοφορείς;
Δεν ξέρω. Νομίζω ότι απλώς βάζεις τους δικούς σου όρους και τους υπηρετείς. Εγώ, ας πούμε, έβαλα κάποιους όρους. Δημιουργώντας, για παράδειγμα, το «Τόπος Αλλού», έχοντας κάποιους ανθρώπους που μου είναι βασικοί. Και το επικοινωνώ όσο μου πάει το οικονομικό μου και όσο μου πάει το μυαλό μου.Ο βασικός φιλοσοφικός δραματουργικός πυρήνας είναι ένας άνθρωπος που προέρχεται από ένα κόσμο Α σε ένα κόσμο Β εντελώς εχθρικό και διαφορετικό. Μέχρι που ο κόσμος αυτός στενεύει για να της αποδείξει ότι σ’ αυτό τον κόσμο δεν μπορεί να ζήσει. Έρχεται από μια αριστοκρατική τάξη με όλο τον ρομαντισμό που διαθέτει αυτό και μπαίνε σε ένα κόσμο στυγνά ρεαλιστικό. Ενώ, προηγουμένως είχε δεσμό με έναν οραματιστή, όπως ο Λέβμποργκ τελικά παντρεύεται τον θαμπό και «λίγο» Τέσμαν. Η Εντα μέσα σε μία μέρα αντιλαμβάνεται ότι αυτός ο κόσμος δεν την συμπεριλαμβάνει. Ελπίζει ρομαντικά ότι μπορεί να στηρίζεται σε κάποιες αξίες, αλλά αυτές οι αξίες καταρρέουν η μία μετά την άλλη. Έτσι δεν της μένει παρά να κάνει αυτή την τελευταία «ωραία» ρομαντική πράξη.

Έντα Γκάπλερ

Θέατρο Τόπος Αλλού, Κεφαλληνίας 17 και Κυκλάδων, Κυψέλη

Πέμπτη-Παρασκευή και Κυριακή: 20:00, Σάββατο: 20:30, 

Τηλέφωνα: 2108656004, 2108624392

Από τη Νατάσα Κωνσταντινίδη

Λουίτζι Πιραντέλλο, ένα παγκόσμιο φαινόμενο δραματουργού, που άλλαξε τη ροή του θεάτρου τον 20ο αιώνα. Αμφισβητήθηκε όσο και αγαπήθηκε, όπως συμβαίνει άλλωστε με όλους όσους ταράζουν τα ήσυχα νερά μιας κοινωνίας.

Στο Θέατρο Τόπος Αλλού σε σκηνοθεσία Νίκου Καμτσή παρακολουθήσαμε ένα αριστούργημα του, του 1917 με πρωτότυπο τίτλο È così se vi pare και απόδοση στα ελληνικά «Έτσι είναι αν έτσι νομίζετε» (διαφορετικά κάντε ένα GOOGLE), όπου οι ήρωες αλλάζουν συνεχώς πρόσωπα προκαλώντας σύγχυση ανάμεσα στο σημαίνον και το σημαινόμενο.

Το έργο γράφτηκε εν μέσω Παγκοσμίου Πολέμου και γι’ αυτό αποτελεί αντικατοπτρισμό των αλλαγών που έφερε ο πόλεμος στη συμπεριφορά των ανθρώπων. Αβεβαιότητα του εγώ, ματαιότητα της ζωής, αλλαγή στην ηθική των ανθρώπων και στις αξίες τους. Ο Σικελός συγγραφέας από το Αγκριτζέντο μίλησε για τη σχετικότητα της αντικειμενικής αλήθειας ή ακόμα και για την ανυπαρξία αυτής. Στο έργο έχουμε δύο τουλάχιστον αλήθειες, αυτή της κυρίας Φρόλλα και αυτή του κύριου Πόντζα. Οι οποίοι με δυνατά εκατέροθεν επιχειρήματα καθιστούν δυσδιάκριτα τα όρια μεταξύ αλήθειας και ψεύδους. Η οπτική που βλέπει κανείς καθετί μας οδηγεί σε άπειρες αλήθειες. Η οπτική του ίδιου του συγγραφέα στο έργο έχει τη μορφή του Λαουντίζι. Βιογραφικά στοιχεία πάντα υπάρχουν στα έργα του και το εν λόγω έργο είναι ενδεικτικό του ψυχισμού του όπως διαμορφώθηκε από την οικονομική καταστροφή που προκάλεσε μια πλημμύρα στο εργοστάσιο θείου που διατηρούσε η οικογένεια του και είχε σαν συνέπεια τον κλονισμό της υγείας της συζύγου του που την οδήγησε στην τρέλα. Στο έργο γίνεται αναφορά σε σεισμό που ρήμαξε τα πάντα στο Νότο της Ιταλίας και για ψυχικές διαταραχές, σχιζοφρένεια και διπολισμό που τόσο γοήτευαν τον Πιραντέλλο. Τα παιχνίδια του άρρωστου μυαλού ασκούσαν γοητεία και αποτελούσαν πηγή έμπνευσης του. Άλλωστε το έργο αυτό είχε σαν πηγή έμπνευσης την πραγματική ιστορία μιας οικογένειας στο Νότο σύμφωνα με την οποία ένας άντρας, η γυναίκα του και η πεθερά του έχασαν τα πάντα σε σεισμό και επικαλούνταν ιστορίες ανυπόστατες.

Ο Πιραντέλλο πίστευε στην πολλαπλότητα του εγώ και ελκυόταν από το μυστήριο της ταυτότητας των ανθρώπων, ενώ ασχολήθηκε και με την έλξη που ασκεί η ζωή των διπλανών στους ανθρώπους, στοιχείο που πραγματεύεται το έργο αυτό.

Στο χωροχρόνο μιας μίζερης επαρχιακής πόλης εισβάλλουν δύο άγνωστα πρόσωπα με μυστήρια συμπεριφορά, η κυρία Φρόλλα και ο κύριος Πόντζα και τότε αποκτά ενδιαφέρον η ανούσια ζωή των κατοίκων που με κανιβαλιστικές διαθέσεις εισβάλλουν στη ζωή δύο ανθρώπων, που προσπαθούν να μαζέψουν τα συντρίμμια τους.

Στο Θέατρο Τόπος Αλλού παρακολουθήσαμε μια ενδιαφέρουσα παράσταση από κάθε άποψη. Η οπτική του σκηνοθέτη Νίκου Καμτσή, ο οποίος εκτός από τη δραματουργική επιμέλεια, ασχολήθηκε και με το φωτισμό είναι ευφυής. Ο χωροχρόνος και η θεωρία της σχετικότητας του Αïνστάιν που ανέτρεψε το 1905 το νόμο της βαρύτητας του Νεύτωνα συνδυάζεται με μαγικό τρόπο με μια κοινωνική θεωρία σχετικότητας, αυτής του Πιραντέλλο. Κατά τον Αïνστάιν η μάζα αναγκάζει το χωροχρόνο του σύμπαντος να καμπυλώνεται. Κατά τον Πιραντέλλο οι εισβολείς Φρόλλα και Πόντζα κινούνται και καμπυλώνουν επικίνδυνα τον κοινωνικό χωροχρόνο γύρω τους. Σκηνοθετικό εύρημα εξαιρετικό με το οποίο ο Καμτσής επιχειρεί με την επιστήμη της εμπειρικής φυσικής να εξηγήσει τα ‘’ανεξήγητα’’ του κόσμου του Πιραντέλλο. Εξάλλου εύστοχη ήταν η βιντεοσκοπημένη προβολή του Αστυνόμου Τσεντούρι (Αντώνης Καφετζόπουλος) και του Νομάρχη (Πάνος Σκουρολιάκος). Ενώ οι ηλεκτρικοί γερανοί καθίσματα που συναντά το κοινό μπαίνοντας στο χώρο που κατεβαίνουν κάθε φορά που μπαίνει ένας καινούργιος επισκέπτης-ρόλος πρωτότυποι.

Ο Γιάννης Λασπιάς στο ρόλο του Λαουντίζι εύστοχος και αποτελεσματικός με εσωτερικότητα και ύφος επιστήμονα μας αρέσει πολύ.

Η Μάνια Παπαδημητρίου στο ρόλο της κυρίας Φρόλλα δίνει για άλλη μια φορά ένα ρεσιτάλ ερμηνείας. Η κυρία Φρόλλα της έχει γκάμα συναισθημάτων τεράστια που δε μας αφήνει καθόλου αδιάφορους.

Ο Νίκος Καραστέργιος, σταθερός συνεργάτης του Νίκου Καμτσή και του Τόπος Αλλού, ως κύριος Πόντζα μας πείθει πως είναι μια ταραγμένη προσωπικότητα και έχει απόλυτη χημεία με την κυρία Φρόλλα. Αποτελούν ένα τέλειο δίδυμο.

Η Λαμπρινή Θάνου ως κυρία Αγκάτσι είναι εκφραστική, κωμική και καταθέτει μια υπέροχα ευθύβολη ερμηνεία.

Η Βίκη Αθανασίου στο ρόλο της κυρίας Τσίνι είναι η κωμική νότα στο έργο με άκρως ενδιαφέρουσα παρουσία.

Ο κύριος Αγκάτσι κατά κόσμον Πασχάλης Μερμιγκάκης μας πείθει ως άνθρωπος που χειραγωγείται από τους γύρω του, ακόμα και στην έκπληξη του όταν ανατρέπονται οι σταθερές του για την απόλυτη αλήθεια που τελικά δεν υπάρχει, είναι εύστοχος.

Ενώ τον καλοκουρδισμένο θίασο συμπληρώνουν οι : Άντα Κούγια ως Ντίνα Αγκάτσι, Ασημένια Παπαδοπούλου ως κυρία Σιρέλλι και ο Δημήτρης Νικολόπουλος ως κύριος Σιρέλλι.

Καλόγουστα και ευρηματικά τα σκηνικά και τα κοστούμια της Μίκας Πανάγου.

Προσεγμένη και η μουσική επιλογή του Χρήστου Ξενάκη.

Μια θεατρική παράσταση προσεγμένη με έμπνευση και στυλ.

Διαβάστε επίσης: 

Αφιέρωμα Στον Λουίτζι Πιραντέλο: Πόσα Έργα Του Ανεβαίνουν Αυτή Τη Σεζόν;

 Για πρώτη φορά στην Ελλάδα παρουσιάζεται η κωμωδία του Φεϋντώ «Η Λεονί εν αναμονή ή το όμορφο κακό» (πρωτ. τίτλος «Leonie est en avance ou le mal joli») σε σκηνοθεσία Αθηνάς Κεφαλά, με τους Μάνια Παπαδημητρίου, Όλγα Δαμάνη, Στέλιο Πετράκη, Βιργινία Ταμπαροπούλου, Μανώλη Γιούργο και Άννα Μωραΐτου, από τις 16 Μαρτίου στη Β’ Σκηνή του Θεάτρου Οδού Κεφαλληνίας. 

 Στη μονόπρακτη κωμωδία του Φεϋντώ «Η Λεονί εν αναμονή ή το όμορφο κακό» η σχέση του ζευγαριού είναι ενδεικτική μιας κραυγαλέας ανισότητας. Η Λεονί, κόρη αριστοκρατικής γενιάς, ο σύζυγός της Τουντού λαϊκής καταγωγής και η οικογενειακή τους κατάσταση είναι ένας συνεχής αγώνας σκληρότητας μέσα σε αντιθέσεις γενεαλογίας. Η Λεονί περιμένει παιδί κι αυτό επιδεινώνει τις ενδοοικογενειακές τους εντάσεις, γιατί οι απαιτήσεις της αυξάνονται και γίνονται παράλογες, παιδεύει τον σύζυγό της, τον αναγκάζει να προβεί σε γελοιότητες, κι αυτός υποκύπτει σ' όλα της τα καπρίτσια. Όταν έρχονται οι γονείς της, ο Τουντού γίνεται αντικείμενο χλευασμού, ειρωνείας, καζούρας, ακόμα και η μαία και η υπηρέτρια του σπιτιού έχουν υποτιμητική συμπεριφορά απέναντί του. Ο σύζυγος της αριστοκρατικής κόρης βιώνει καταστάσεις θηριωδίας. Αυτή η συμπεριφορά δημιουργεί αμήχανες συναντήσεις, κακοτυχίες που διαμορφώνουν το όνειρο σε εφιάλτη, οι ήρωες αφήνονται σ' έναν τρελό αγώνα μιας παράλογης λογικής που γίνεται σουρεαλιστική…

 Η παράσταση μεταφέρει το έργο στις αρχές της δεκαετίας του ’60, με τις αναφορές που δίνουν οι μελετητές στις επιρροές που έχει το παράλογο θέατρο από το Γαλλικό αστικό Θέατρο, του οποίου ο Φεϋντώ είναι ο σημαντικότερος εκπρόσωπoς.

Το έργο παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο Palais Royale (9 Δεκεμβρίου 1911). Ο Φεϋντώ χρησιμοποιεί τις κωμικές καταστάσεις για να ασκήσει δριμεία κριτική στην ευρωπαϊκή αστική τάξη. Το έργο χαρακτηρίστηκε ως «ένα μικρό κόσμημα του διάσημου δραματουργού του Γαλλικού θεάτρου» (un petit bijou du célèbre dramaturge). 

 Συντελεστές:

 Μετάφραση – Σκηνοθεσία: Αθηνά Κεφαλά

 Επιμέλεια κειμένου: Άννα Δαμιανίδη

 Μουσική: Πλάτων Ανδριτσάκης

 Κοστούμια – Σκηνογραφική επιμέλεια: Μαριάννα Ζαχαριάδου  

 Κίνηση: Μυρτώ Δελημιχάλη

 Α' βοηθός σκηνοθέτη: Άννα Μωραΐτου 

Β' βοηθός σκηνοθέτη: Λίντα Πεπέ

Επικοινωνία: Ανζελίκα Καψαμπέλη-Έλενα Γρίβα

Φωτογραφίες: Πάτροκλος Σκαφίδας

Ερμηνεύουν: Μάνια Παπαδημητρίου, Όλγα Δαμάνη,  Στέλιος Πετράκης, Βιργινία Ταμπαροπούλου,  Μανώλης Γιούργος, Άννα Μωραΐτου

 Ευχαριστούμε ιδιαιτέρως το ΒΕΣΤΙΑΡΙΟ, τον Κώστα Κυριακάκη, τη γκαλερί ΗΩΣ, την κα Αριστέα Δαμιανίδη.

 INFO:

Β’ Σκηνή  του Θεάτρου Οδού Κεφαλληνίας

Κεφαλληνίας 18 Κυψέλη

Πληροφορίες – κρατήσεις: 2114117878 (νέο τηλέφωνο επικοινωνίας)

 Ημέρες και ώρες παραστάσεων:

Από 16 Μαρτίου 

Παρασκευή 18.00

Σάββατο 21.00

Κυριακή 21.00

Διάρκεια:

1 ώρα και 10 λεπτά

Τιμές εισιτηρίων:

Κανονικό: 15 ευρώ

Μειωμένο: 10 ευρώ

Ατέλειες: 5 ευρώ 

Προπώληση: 

Viva.gr, 11876, Seven Spots, Reload, Media Markt, Ευριπίδης, Τεχνόπολη Δήμου Αθηναίων, Αθηνόραμα.gr, Viva Kiosk Σύνταγμα

Για πρώτη φορά θα παρουσιαστεί στο αθηναϊκό κοινό η μονόπρακτη κωμωδία του Ζωρζ Φεϋντώ «Léonie  est en avance ou le mal joli» (προσωρινός τίτλος «Η Λεονή ένα βήμα μπροστά ή το όμορφο κακό») στη Β΄ Σκηνή του Θεάτρου της Οδού Κεφαλληνίας το Μάρτιο του 2018 σε σκηνοθεσία της Αθηνάς Κεφαλά.

Στο θίασο θα συμμετέχουν η Μάνια Παπαδημητρίου, ο Νίκος Γιαλελής, η Όλγα Δαμάνη, ο Κώστας Μπάσης, η Βιργινία Ταμπαροπούλου κ.ά.

Το έργο αναφέρεται στην εγκυμοσύνη της Λεονή και στην περιπέτεια που βιώνει έως τη στιγμή που θα φέρει στον κόσμο το παιδί. Ένα σπάνιο έργο, με την καυστική γραφή του Φεϋντώ, που σαρκάζει την αστική κοινωνία της Ευρώπης και τις μικροπρέπειές της, ακόμα και όταν πρόκειται για δραματικές οικογενειακές στιγμές.

Ο Φεϋντώ κρατά τις αποστάσεις του από το βοντβίλ για να συνθέσει συζυγικές φάρσες, όπου το κωμικό είναι ανελέητο και σπαραξικάρδιο, ανανεώνει το είδος του βοντβίλ με μια πιο βαθιά σπουδή των χαρακτήρων, καυτηριάζει κυρίως τη μετριότητα της αστικής τάξης την οποία γελοιοποιεί.

Το κωμικό στα έργα του δεν αποκλείει και κάποια αλήθεια. Μέσα σε αυτή την αλήθεια η αστική τάξη του τέλους του 19ου αιώνα αναγνωρίζει τον εαυτό της, τις φαντασιώσεις και τους ανικανοποίητους πόθους της. Επιπλέον, το ότι η τιμή σχεδόν πάντα σώζεται, είναι φανερό πως οφείλεται στη θεατρική σύμβαση.

Τα έργα του είναι αγαπητά στους θιάσους και παρουσιάζονται συχνά. Τη σεζόν που μας πέρασε ανέβηκε με επιτυχία το «Έξυπνο πουλί» στο Θέατρο Tempus Verum-Εν Αθήναις σε σκηνοθεσία- διασκευή των Μάνου Βαβαδάκη και Γιώργου Κατσή και θα συνεχιστεί από Οκτώβριο στην ίδια θεατρική στέγη. Παράλληλα, αυτούς τους μήνες κάνει περιοδεία και η κωμωδία του «Γουρούνι στο σακί» από το ΔΗΠΕΘΕ Κρήτης σε σκηνοθεσία Γιάννη Καραχισαρίδη (με τους Πιατά, Τσαλταμπάση , Γιαννόπουλο, Παλαιολόγου, Γεωργιάδου κ.ά.).

Η Μάνια Παπαδημητρίου ερμηνεύει το «Μονόλογο» της Σιμόν Ντε Μποβουάρ σε μετάφραση και σκηνοθεσία Αθηνάς Κεφαλά, με τη συνοδεία της Μαίρης Σκοπελίτη στο τσέλο, στο Θέατρο Οδού Κεφαλληνίας-Β’ σκηνή.

Το Σάββατο 11 Φεβρουαρίου, μετά το τέλος της παράστασης θα ακολουθήσει συζήτηση με θέμα: «Τι άφησε το γυναικείο κίνημα σήμερα;». Η δημοσιογράφος Πόλυ Κρημνιώτη συντονίζει νέες, εργαζόμενες γυναίκες, την Φωτεινή Παπαρήγα, μεταφράστρια και καθηγήτρια ξένων γλωσσών και την Αντιγόνη Κατσαδήμα, δημοσιογράφο και επικοινωνιολόγο. Η συζήτηση είναι ανοικτή στο κοινό με σκοπό να ακουστούν πολλές απόψεις για την σημασία και τη συνέχεια της γυναικείας χειραφέτησης στην κοινωνία μέχρι σήμερα.

Λίγα λόγια για το «Μονόλογο»

Η Μυριέλ βρίσκεται μόνη την παραμονή της πρωτοχρονιάς σ' ένα διαμέρισμα στο κέντρο του Παρισιού, σε κακή ψυχολογική κατάσταση, εγκαταλελειμμένη απ' όλους και απομονωμένη. Αυτή τη βραδιά που όλοι βρίσκονται με δικούς τους ανθρώπους εκείνη ανακαλεί βίαια τις  σχέσεις και τα άσχημα βιώματα της ζωής της. Η μοναξιά είναι αφόρητη, θανατερή. Η Μυριέλ αποδίδει ευθύνες σε όλους τους άλλους και προσπαθεί να κρατηθεί από φαντασιώσεις και γεγονότα χωρίς να ξέρουμε που θα οδηγηθεί τελικά. Βλέπει να γερνά και να προδίδεται από τους άντρες της ζωής της και τους οικείους της. Στον παραληρηματικό της μονόλογο θέτει θέματα υπαρξιακά και αυταπάτης με αφοπλιστική ωμότητα. Τα λάθη της ζωής της πολλά. Δικά της; Των άλλων; Η Σιμόν ντε Μπωβουάρ αφήνει τον θεατή ν' αποφασίσει για την αιτία της ανθρώπινης μοναξιάς και τις επιπτώσεις που απορρέουν από τις σχέσεις της αστικής οικογένειας.

Τα πρόσωπα του τρίπτυχου έργου της Σιμόν ντε Μποβουάρ “Προδομένη γυναίκα” (1967) είναι γυναίκες μέσης ηλικίας, που ωριμάζουν και νιώθουν την προδοσία γύρω τους. Γυναίκες της μοναξιάς. Τρεις γυναίκες σ' ένα κείμενο προβληματισμού, ένα ψυχογράφημα για ανθρώπους που βιώνουν την απομόνωση και την αποξένωση, τη «βία» απ' τους ανθρώπους και απ' την κοσμοπολίτικη μεγαλούπολη. Η Σιμόν ντε Μποβουάρ βάζει τον άνθρωπο απέναντι στον εαυτό του, στις ευθύνες του και στις αποτυχίες του.

Συντελεστές

Μετάφραση, διασκευή, σκηνοθεσία: Αθηνά Κεφαλά

Μυριέλ: Μάνια Παπαδημητρίου

Τσέλο:  Μαίρη Σκοπελίτη

Φωτογραφίες: Σπύρος Δομαζάκης, Θανάσης Κεφαλάς 

INFO:

Θέατρο της οδού Κεφαλληνίας/ Β’Σκηνή

Κεφαλληνίας 16-18 Κυψέλη

Πληροφορίες – κρατήσεις : 210 8838727

Παραστάσεις:
Παρασκευή & Σάββατο στις 21.00

Κυριακή στις 19.00

Διάρκεια: 60 λεπτά

Τιμές εισιτηρίων:

Κανονικό: 12 ευρώ

Φοιτητικό: 8 ευρώ

Άνεργοι & Ατέλειες: 5 ευρώ

Προπώληση:

viva.gr, 11876, Media Markt, Public, SevenSpots, Βιβλιοπωλεία Ευριπίδης

«Μια φωτιά εδώ μέσα στο στομάχι», λέει η Ρέιτσελ Κόρι από το μονόλογο που σκηνοθέτησα αρχικά με τη Δήμητρα Σύρου στο Θέατρο του Νέου Κόσμου και στη συνέχεια με την Ιουλία Γεωργίου στο Παραμυθίας για το παλαιστινιακό.

Τι είναι αυτή η φωτιά;

Ένα λυγμός.

Μια κραυγή.

Ή ένα ΑΧ όπως εκείνα που γράφει η τραγωδία και, όταν ήμασταν νέοι, δεν καταλαβαίναμε.

Η ανάγκη μιας βαθιάς προσευχής για ειρήνη.

Σε έναν Θεό που δεν ξέρουμε εάν υπάρχει, αλλά τον έχουμε ανάγκη για να μη φοβόμαστε, και η Σιμόν ντε Μποβουάρ τον επικαλείται στο «Μονόλογο» της Μυριέλ που ανεβάζουμε στη Β΄ Σκηνή του Θεάτρου της Οδού Κεφαλληνίας με τα παράδοξα λόγια «Θεέ μου, κάνε πως υπάρχεις, κάνε σαν να υπάρχει ένας Παράδεισος και μια Κόλαση».

Γιατί το να φοβάσαι το θάνατο ή τον πόνο σε μια εποχή όπως η  δική μας είναι μιζέρια και ηθικός ξεπεσμός.

Και όμως είναι ένας φόβος που δεν ξεπερνιέται.

Και αυτό που σου μένει στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι να κάνεις Τέχνη γιατί;

Μα για όλα όσα θα ήθελες να ήσουν και δεν είσαι.

Γιατί η σκηνή σού δίνει το δικαίωμα να γίνεις ένα πουλί που έχει φτερά, ένας άνεμος που συνεπαίρνει, ένας λόγος που σημαίνει, ίσως μια μουσική, ή ένας λυγμός.

Και ίσως καταφέρεις ξανά να κάνεις τα μάτια των θεατών να δακρύσουν, τα χείλη να γελάσουν, τις καρδιές να ζεσταθούν.

Με όποιο τίμημα.

Σε όποιο χώρο.

Με κάθε τρόπο.

Με ή χωρίς κανένα αντίτιμο.

Δίχως κανένα δισταγμό.

Η Τέχνη ελευθερώνει και κάνει αυτόν που την παράγει και εκείνον που την απολαμβάνει να νιώθει για λίγο Άνθρωπος.

H Μάνια Παπαδημητρίου ερμηνεύει τον «Μονόλογο», ένα συγκλονιστικό κείμενο που βασίζεται στο ομότιτλο έργο της Σιμόν ντε Μποβουάρ από το τρίπτυχο βιβλίο της «Προδομένη γυναίκα», από τις 9 Δεκεμβρίου, στο Θέατρο Οδού Κεφαλληνίας-Β’ σκηνή, σε σκηνοθεσία Αθηνάς Κεφαλά.