Το Διοικητικό Συμβούλιο της Ελευσίνας Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης αποφάσισε ομόφωνα την τοποθέτηση του Μιχαήλ Μαρμαρινού στη θέση του Γενικού Καλλιτεχνικού Διευθυντή.

Η επιλογή του Μιχαήλ Μαρμαρινού στηρίχτηκε αφενός στη δύναμη της προσωπικότητας του, αφετέρου στο πολυσχιδές καλλιτεχνικό του έργο. Οραματιστής στο χώρο του θεάτρου και όχι μόνο, γνωρίζει τη διεθνή πολιτιστική σκηνή στην οποία έχει διακριθεί ως ένας εκ των πρεσβευτών της Ελλάδας που χαίρει εκτίμησης και αναγνώρισης στο εξωτερικό.

«Είναι πολύ μεγάλη τιμή ο τίτλος που μου αποδίδεται. Ελπίζω πως η αγάπη μου για την Ελευσίνα -που μετράει πολλά χρόνια, πολύ πριν την ανακύρηξή της σε Πολιτιστική Πρωτεύουσα- θα καταφέρει να μετατραπεί, με τη βοήθεια όλων των συνεργατών και της πόλης, σε ένα έργο που θα αφήσει ζωντανά ίχνη και αναμνήσεις», δήλωσε ο Μιχαήλ Μαρμαρινός μετά την ανακοίνωση του Διοικητικού Συμβουλίου.

Το Φεστιβάλ Αθηνών & Επιδαύρου συνεχίζει την προβολή επιλεγμένων μαγνητοσκοπημένων παραστάσεων και συναυλιών από το αρχείο του. Συμμετέχοντας στην πρωτοβουλία του Υπουργείου Πολιτισμού «Μένουμε σπίτι με τον Πολιτισμό», μοιραζόμαστε ξεχωριστές στιγμές από τη μακρόχρονη πορεία του θεσμού και παραμένουμε σε επαφή με το κοινό, μέχρι να ξαναβρεθούμε όλοι μαζί, για να απολαύσουμε νέες φεστιβαλικές εμπειρίες.

Μετά την ενθουσιώδη υποδοχή της διαδικτυακής πρεμιέρας της Αντιγόνης του Σοφοκλή σε σκηνοθεσία Λευτέρη Βογιατζή (Φεστιβάλ Επιδαύρου 2006 και 2007), που παρακολούθησαν από το σπίτι τους περισσότερα από 36.000 άτομα, το κοινό θα έχει τώρα την ευκαιρία να παρακολουθήσει άλλη μια παραγωγή που άφησε έντονα το στίγμα της στην ιστορία του Φεστιβάλ. Πρόκειται για το Insenso / Όπερα του Δημήτρη Δημητριάδη, που σκηνοθέτησε ο Μιχαήλ Μαρμαρινός για το Φεστιβάλ Αθηνών 2012, μια παράσταση site specific που, λόγω της μεγάλης επιτυχίας της, επαναλήφθηκε το καλοκαίρι του 2013. Ξεχωριστή μνεία οφείλεται στον σκηνοθέτη και παραγωγό Γιάννη Β. Λαπατά για την κινηματογραφική απόδοση της παράστασης, που μας ταξιδεύει μοναδικά στη μυστηριακή ατμόσφαιρα του ζωντανού γεγονότος. Τον ευχαριστούμε θερμά για την παραχώρηση του έργου του. 

Το απρόσμενο σκηνικό τοπίο όπου διαδραματιζόταν το Insenso έμεινε χαραγμένο στη μνήμη όλων όσοι το παρακολούθησαν: μια λίμνη πίσω από το βιομηχανικό κτήριο της Πειραιώς 260, που κανείς δεν μπορούσε να υποψιαστεί ότι υπάρχει˙ ένα απόκοσμο, αχανές, έρημο σύμπαν, κατοικημένο από τη μνήμη της ηρωίδας του έργου, Κόμισσας Λίβιας Σερπιέρι, «μοιρασμένης» σε είκοσι γυναικεία σώματα. Όσες και οι ερμηνεύτριες, που μας καλούσαν, χωρισμένους σε ομάδες γυναικών και ομάδες αντρών θεατών, να πάρουμε θέση ανάμεσά τους, να παρασυρθούμε από το ρεύμα της αφήγησης –όπως παρασύρθηκε η ηρωίδα από το ρεύμα της Ιστορίας–, πριν προχωρήσουμε μαζί στον Χώρο Δ της Πειραιώς 260, που παρέπεμπε υποβλητικά στο εσωτερικό τοπίο του πύργου της, στο Αλντίνο.

Μια άρια-ποταμός πάνω στην ασίγαστη μνήμη ενός ερωτικού πάθους. Ένα σκηνικό ποίημα μοναδικής ομορφιάς για την ανελέητη μάχη ανάμεσα στον έρωτα και το καθήκον, την κοινωνική τάξη και την πατρίδα. Κυρίως, όμως, ανάμεσα στην ανθρώπινη ύπαρξη και τον χρόνο.

*

Από την έκδοση του έργου

«Ένας άνθρωπος είναι πολύς για έναν άνθρωπο. Τίποτε περισσότερο δεν υπάρχει για τον άνθρωπο από έναν άνθρωπο.* Τίποτε δεν γεμίζει τον άνθρωπο περισσότερο από έναν άνθρωπο. Κι όταν αυτός δίνει είναι θεός για εκείνον που παίρνει (...)».

Δημήτρης Δημητριάδης, Insenso

(από το έργο)

Η ιστορία του έργου είναι εμπνευσμένη από τη γνωστή ταινία του Βισκόντι Senso (1954). Κατά τα τέλη της αυστριακής κατοχής της Ιταλίας, γύρω στο 1860, και ενώ μαίνεται το αντιστασιακό κίνημα της Βενετίας, η Κόμισσα Λίβια Σερπιέρι ερωτεύεται έναν υπαξιωματικό του αυστριακού στρατού, τον Φραντς Μάλερ. Τυφλωμένη από την απελπισία όταν την εγκαταλείπει, τον καταδίδει ως λιποτάκτη. Εκείνος συλλαμβάνεται αμέσως και εκτελείται. Ιστορία μιας διπλής προδοσίας: αρχικά, προδοσία της πατρίδας από έρωτα˙ ύστερα, προδοσία του αγαπημένου στην απόγνωση της εγκατάλειψης από αυτόν. Ιστορία του ανθρώπου που «παραφρονεί» από έρωτα, που ο έρωτας εξωθεί πέραν της λογικής, πέραν του μέτρου, πέραν κάθε αποδεκτού ορίου: In-senso, ολοσχερής ήττα της φρόνησης – εξουθενωτικός θρίαμβος των αισθήσεων.

[...]

Αντίθετα με τον θεατή της ταινίας του Βισκόντι, ο αναγνώστης του Insenso δεν πρόκειται να παρακολουθήσει κανένα από τα γεγονότα. Η πλοκή περιέχεται εξ ολοκλήρου στις πρώτες έξι φράσεις που θα ακουστούν επί σκηνής. «Είμαι [...] Κατέδωσα [...] Διετάχθη [...] Άκουσα την ομοβροντία [...] Έβγαλα μεγάλη κραυγή [...] χάθηκα [...] Από τότε μέχρι σήμερα [...] ένα μόνο πράγμα σκέφτομαι [...]»: Αυτά τα ρήματα αντηχούν μέσα στο κείμενο σαν τους χτύπους του ρολογιού που μετρούν με την ίδια σχολαστική και αμείλικτη ακρίβεια τα λεπτά της ώρας στην αιωνιότητα. «Από τότε μέχρι σήμερα» – ο χρόνος είναι συμπαγής κι ένα μόνο «πράγμα» τον καθορίζει: η επιθυμία της ηρωίδας να τον διασχίσει προς τα πίσω για να σκοτώσει τον εραστή της – με τα ίδια της τα χέρια αυτή τη φορά.

Δήμητρα Κονδυλάκη

(αποσπάσματα από το Επίμετρο, «Η ουτοπία της ένωσης»,

Ίνδικτος 2007 & Σαιξπηρικόν 2013)

*

Insenso / Όπερα (Φεστιβάλ Αθηνών 2012)

Συντελεστές

Κείμενο Δημήτρης Δημητριάδης • Μετάφραση στα ιταλικά Σπύρος Περβολαράκης • Σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινός • Μουσική σύνθεση Δημήτρης Καμαρωτός • Ενδυματολόγος - Σκηνογράφος Ντόρα Λελούδα • Μελέτη - Επίβλεψη αρχιτεκτονικού σχεδιασμού Δημήτρης Ζαμενόπουλος • Φωτισμοί Γιάννης Δρακουλαράκος • Βοηθός σκηνοθέτη Μυρτώ Περβολαράκη • Βοηθός σκηνοθέτη Β΄ Έλενα Μουδίρη-Χασιώτου • Βοηθός ενδυματολόγου - σκηνογράφου Σπύρος Περβολαράκης • Σχεδιασμός ήχου STUDIO 19 • Υπεύθυνος ροής ήχου Κώστας Μπώκος • Διεύθυνση παραγωγής Ρένα Ανδρεαδάκη • Διεύθυνση Theseum Ensemble Ελένη Πετάση

Γυναίκες Sandra Garuglieri, Νάντια Μουρούζη, Μαρία Ναυπλιώτου, Ηλέκτρα Νικολούζου, Θεοδώρα Τζήμου, Τζένη Δριβάλα και Ιωάννα Ασημακοπούλου, Αλεξάνδρα Αϊδίνη, Μαριλού Βόμβολου, Βιργινία Κατσούνα, Κατερίνα Κυβετού, Ρεγγίνα Μανδηλάρη, Δάφνη Μανούσου, Εύη Μπλέσιου, Ελένη Πετάση, Όλγα Σπυράκη, Μαρία Σταύρακα, Δώρα Στυλιανέση, Σοφία Φίλωνος, Αναστασία Χατζάρα • Πιάνο Ειρήνη Τηνιακού • Ο Αυστριακός Josef Rüttger

Θερμές ευχαριστίες στον Ζήση Κοτιώνη και την Ηώ Καρύδη. Επίσης, στη Ρένα Φουρτούνη, τον Μουσικό Οίκο Αθανασάτου και τον ηθοποιό Νεκτάριο Παπαλεξίου.

Ιδιαίτερες ευχαριστίες στο Ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού, για την ευγενική παραχώρηση της έκτασης όπου πραγματοποιήθηκε το α΄ μέρος της παράστασης.

Φωτογραφίες: Άρης Καμαρωτός

*

Το Insenso/Όπερα θα προβληθεί το Σάββατο 2 Μαΐου 2020 στο διαδικτυακό μας κανάλι στο YouTube: Greek Festival και θα παραμείνει διαθέσιμο για 24 ώρες.

Έναρξη ώρα 19:00 / YouTube: Greek Festival

Το επόμενο διάστημα θα συνεχίσουμε να προβάλλουμε διαδικτυακά παραστάσεις και συναυλίες που έχουν ξεχωρίσει στο Φεστιβάλ Αθηνών & Επιδαύρου τα τελευταία χρόνια, και των οποίων η βιντεοσκόπηση έγινε σε μορφή που επιτρέπει την αναμετάδοσή τους. Μπορείτε να ενημερώνεστε σχετικά μέσω της ιστοσελίδας μας και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης του Φεστιβάλ.

Οι διαδικτυακές προβολές πραγματοποιούνται με την αρωγή του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού.

Σημειώνουμε ότι οι βιντεοσκοπήσεις

έχουν γίνει με στόχο την τεκμηρίωση της ιστορίας του Φεστιβάλ

και όχι την αναπαραγωγή τους για το κοινό.

Ζητούμε την κατανόηση των θεατών για τις τυχόν τεχνικές ατέλειες.

Παρακολουθήστε τις δράσεις του Φεστιβάλ Αθηνών & Επιδαύρου:

Website www.greekfestival.gr

YouTube Greek Festival

Facebook AthensAndEpidaurusFestivalGr

Instagram athensandepidaurusfestival

Μονάδα μέτρησης της Ιστορίας είναι η καθημερινότητα...
Αυτό το «κάθε μέρα» της ατομικής και της συλλογικής εμπειρίας, των προσωπικών και αντικειμενικών μικρό-ιστοριών διαγράφει και περιγράφει τον ορίζοντα, το τροχήλατο μιας Ιστορίας που μας περιέχει.

ΚΟΜΜΩΤΡΙΕΣ ή στα χέρια μιας άλλης το κεφάλι τους!
Αυτός ο τόπος του καθημερινού ατομικού εξωραϊσμού για να συναντηθούμε βελτιωμένοι, πιο έτοιμοι, πιο έτοιμοι για το «Ραντεβού με την ιστορία»... Κάτω απ’ αυτή τη διαπλανητική / αστροναυτική κάσκα, τον γνωστό σε όλους θερμαντήρα, μια κατάσταση υποχρεωτικής Στάσης - ένα ΣΤΑΣΙΜΟ / στοχασμός της ουσίας του ελληνικού πρωινού και απογεύματος, όπου περνάει «ελαφρά τη καρδία» ο Χρόνος... ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗ ή εισαγωγή σ’ ένα θέαμα!

Ένας ατελείωτος χορός -καμμία φορά φέρνει και στο ζεϊμπέκικο- και αμέτρητες μικρές ασήμαντες ή κρίσιμες ιστορίες / τοίχοι σ’ αυτό το Δωμάτιο που λέγεται

Μεταπολίτευση. Ιστορίες που κατέγραψαν τη διαδρομή των αισθημάτων και των προθέσεων, μνήμες που καθορίζουν ακόμα εν πολλοίς έναν ολόκληρο
λαό, εξου-θενωμένο από το βάρος των «θέλω», των προβλημάτων και των αισθημάτων του.

Για να υπάρξει νοσταλγία πρέπει να υπάρχει ανάμνηση.
Για να υπάρξει ανάμνηση πρέπει να υπάρχουν πρόσωπα. Πρέπει να έχει υπάρξει τουλάχιστον κάποιος που περπατάει στο βρεγμένο δρόμο μιας επαρχίας ή που προσπαθεί να διορθώσει την ομπρέλα του, ένα πρωινό με βροχή, σε μίαν αυλή με σκυλί, κάπου στα χωράφια.
Το ΣΩΜΑ - ως αρχείο Δημόσιων Συναισθημάτων.
Μια ΑΝΑΤΟΜΙΑ / μια Ξενάγηση.

ΚΟΜΜΩΤΡΙΕΣ / ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗ
«Τίποτα απ’αυτά που συμβαίνουν δεν πρέπει να θεωρείται χαμένο για την Ιστορία. Αν και σίγουρα μόνο στη λυτρωμένη ανθρωπότητα ανήκει
εξ’ολοκλήρου η ιστο- ρία της. Δηλαδή μόνο γι’ αυτήν το παρελθόν γίνεται παρόν κάθε στιγμή». Walter Benjamin

Ένα έργο για την επικαιρότητα του παρελθόντος. Τιμές κράτους σε μικρές περφόρμανς σύγχρονης πολιτικής ιστορίας.

Επίμετρο: to teem: αφθονώ. mirth: κέφι.

Σκηνοθεσία: Μιχαήλ Μαρμαρινός | Δραματουργία: Μιχαήλ Μαρμαρινός - Theseum Ensemble
Μουσική: Larry Gus | Σκηνογραφία - Σχεδιασμός κοστούμιών: Έφη
Μπίρμπα | Φωτισμοί: Γιάννης Δρακουλαράκος | Βοηθοί Σκηνοθέτη:

Ελισάβετ Ξανθοπούλου, Ξανθή Σπανού | Βοηθός Σκηνογράφου: Αμαλία Κακαλοπούλου | Γραφίστας: Πέτρος Παράσχης | Τρέιλερ παράστασης: Γρηγόρης Πανόπουλος | Προβολή και επικοινωνία: Βάσω Σωτηρίου-We Will

Παίζουν (κατά αλφαβητική σειρά): Μάιρα Γραβάνη, Ηλέκτρα Νικολούζου, Άρης Νινίκας, Ανδρομάχη Φουντουλίδου, Χάρης Φραγκούλης. Adrian Frieling
To Theseum Ensemble είναι επίσης: Ρένα Ανδρεαδάκη, Στάθης Γραφανάκης, Πάνος Λουκαΐδης, Ευφροσύνη Μαστρόκαλλου, Σπυριδούλα Παπαζησίμου, Αντώνης Τσίλλερ, Ρένα Φουρτούνη
Παραστάσεις: Τετάρτη έως Σάββατο στις 8.30 μ.μ. και Κυριακή στις 7.30 μ.μ.
Θησείον | ΕΝΑ ΘΕΑΤΡΟ ΓΙΑΤΙΣ ΤΕΧΝΕΣ | Τουρναβίτου 7, Θησείο, τηλ. 210 3255444

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΜΙΧΑΗΛ ΜΑΡΜΑΡΙΝΟ, Στοά του Βιβλίου, Αίθουσα Λόγου και Τέχνης, Τρίτη 29 Οκτωβρίου 2019, 6μ.μ.

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ Συντονισμός της Ημερίδας από την Καθηγήτρια του Πανεπιστημίου Αθηνών και Διευθύντρια του Κέντρου Σημειολογίας του Θεάτρου κ. Μαρίκα Θωμαδάκη.

Αντώνης Τσίλλερ, Ηθοποιός, θεατρολόγος, Υποψήφιος Διδάκτωρ, Πανεπιστήμιο Πατρών, Ανάγνωση σύντομου βιογραφικού του Μιχαήλ Μαρμαρινού

Δημήτρης Τσατσούλης, Καθηγητής του Τμήματος Θεατρικών Σπουδών, Πανεπιστήμιο Πατρών, Μνήμης παλίμψηστο.

Τόνια Τσαμούρη, Θεατρολόγος, Δρ Φιλοσοφίας, Μιχαήλ Μαρμαρινός, ο Έλληνας Κοσμο-πολίτης Δημήτρης Δημητριάδης, Ποιητής, πεζογράφος, θεατρικός συγγραφέας, μεταφραστής, Το θέατρο της ζωής Κατερίνα Αρβανίτη, Επικ. Καθηγήτρια, Τμήμα Θεατρικών Σπουδών, Πανεπιστήμιο Πατρών, Ο Ρόλος και η λειτουργία του Χορού στις παραστάσεις αρχαίας ελληνικής τραγωδίας που σκηνοθέτησε ο Μιχαήλ Μαρμαρινός

Βίκυ Μαντέλη, Μέλος ΕΕΠ, Τμήμα Θεατρικών Σπουδών, Πανεπιστήμιο Πατρών, Η σκηνοθετική άποψη του Μιχαήλ Μαρμαρινού για την αρχαία κωμωδία και το αριστοφανικό slapstick.

Ηρακλής Λογοθέτης, Λογοτέχνης, δοκιμιογράφος, κριτικός θεάτρου, Εθνικός Ύμνος και Μεταμοντέρνο Αθηνά Δ. Μιράσγεζη, Δρ Φιλοσοφίας, Διδ. στο Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο, Τέχνη και Πραγματικότητα στον Μιχαήλ Μαρμαρινό

Σταύρος Τσιτσιρίδης, Καθηγητής, Πρόεδρος του Τμήματος Θεατρικών Σπουδών, Πανεπιστήμιο Πατρών, Μιχαήλ Μαρμαρινός: Αναζητώντας τα πρωταρχικά στοιχεία του θεάτρου

Απευθύνουν χαιρετισμό οι καλλιτέχνες: Γιάννης Χουβαρδάς, Σκηνοθέτης, πρ. Καλλ. Διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου Keti Dolidze, Ηθοποιός, Διευθύντρια του Διεθνούς Γεωργιανού Φεστιβάλ Θεάτρου (GIFT, Georgian International Festival of Theatre) Elsa Lepoivre, Ηθοποιός της COMEDIE FRANCAISE ("Phèdre" στη Phèdre / J. Racine) Fan Yi Lin, Ηθοποιός του SDAC (Shanghai Dramatic Arts Center), ("Electra" στην Electra / Sophocles) Eric Genovese, Ηθοποιός της COMEDIE FRANCAISE ("Theramène" στη Phèdre / J. Racine ) Hisashi Itoh, δραματουργός, executive producer στο NOH theatre, Ιαπωνία, (Noh-Nekyia) Αντιφώνηση από τον τιμώμενο καλλιτέχνη Μιχαήλ Μαρμαρινό. Κλείσιμο της Ημερίδας από την Καθηγήτρια Μαρίκα Θωμαδάκη. Το επεξεργασμένο οπτικοακουστικό υλικό που παρουσιάζεται οφείλεται στην εργασία, επιμονή και φροντίδα του Κωνσταντίνου Αρβανιτάκη τον οποίο ο Μιχαήλ ευχαριστεί θερμά.

«Τρε-λαί-νο-μαι!» μου λέει όταν μου περιγράφει τη Σαρλότ που θα ερμηνεύσει σε λίγες μέρες στη Στέγη, στην παράσταση «Ο Δον Ζουάν» του Μιχαήλ Μαρμαρινού, και οι συλλαβές ηχούν σαν… πάρτι στα αυτιά μου! Χάρη στο γέλιο της, στον ενθουσιασμό της και στο πάθος της για το καθετί οι απαντήσεις της μοιάζουν κομμάτι μιας μικρής, ξεχωριστής παράστασης. 

Η Ευαγγελία Καρακατσάνη κατάφερε να κεντρίσει το ενδιαφέρον μου χρόνια πριν σαρώσει με τη «Λυσιστράτη» στην Επίδαυρο και κάθε φορά που τη βλέπω στη σκηνή επιβεβαιώνεται η αρχική μου εντύπωση. 

Δον Ζουάν: Ένας ήρωας με ουδέτερο πρόσημο 

Από την παράσταση να περιμένετε κάτι άλλο από αυτό που έχετε στο μυαλό σας για τον Δον Ζουάν. Όταν ακούμε αυτό το όνομα, αναμένουμε κάτι πολύ συγκεκριμένο. Γι’ αυτό λέμε κιόλας «Αυτός είναι Δον Ζουάν», δηλαδή είναι εραστής, δεν υπολογίζει τίποτα και όλα τα σχετικά. Του αρέσουν όλες οι γυναίκες, είναι ένας γόης! Ψάξαμε  όμως την ιστορία και δουλέψαμε και πάνω σε άλλα κείμενα, διότι η παράσταση δεν στηρίζεται μόνο στο έργο του Μολιέρου. Ασχοληθήκαμε, για παράδειγμα, με το λιμπρέτο του Λορέντσο ντα Πόντε, προσπαθήσαμε να δούμε ποιος ήταν στην πραγματικότητα ο Δον Ζουάν, δίχως να τον κρίνουμε και χωρίς να του βάλουμε πρόσημο, είτε θετικό είτε αρνητικό. Αυτό το θεωρώ πολύ ωραίο και νομίζω πως ανοίγει άλλους δρόμους στη σκέψη. Παλιά, όταν σκεφτόμουν αυτό τον ήρωα, είχε για μένα ένα μικρό αρνητικό πρόσημο. Τώρα όμως, έχοντας μπει στη συγκεκριμένη διαδικασία με αυτή την ιστορία και με τον εν λόγω θίασο, έχω την αίσθηση πως θα ήθελα πολύ να ήμουν αυτός ο Δον Ζουάν. Με την έννοια της ελεύθερης σκέψης. 

Το τίμημα της διαφορετικότητας 

Το τίμημα της ελεύθερης σκέψης με έχει απασχολήσει και προσωπικά πάρα πολύ, γιατί είναι σαν να κρίνουμε τον άνθρωπο που είναι διαφορετικός σαν να πρέπει κάτι να πάθει. Παρατηρείται αυτό γενικά, μιλάω από προσωπική πείρα. Εδώ ο μύθος τι μας λέει; Ότι έλκεται από καθετί ωραίο και αυτό το βρίσκει σε κάθε γυναίκα. Μπορεί να γοητευτεί από την παραμικρή λεπτομέρεια, για παράδειγμα, από τα δάχτυλα των χεριών. 

Η παράσταση ακροβατεί στα όρια του σινεμά και του θεάτρου 

Χρησιμοποιούμε πολύ την «τεχνολογία» –μικρόφωνα και κάμερες– για να  εστιάσουμε στις λεπτομέρειες της κάθε εικόνας. Επειδή ανεβαίνει και σε μια μεγάλη σκηνή, στη Στέγη, νομίζω πως θα έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για το θεατή να μπορέσει να παρατηρήσει τόσο μικρά πράγματα αλλά και τόσο ουσιώδη. 

Μιχαήλ Μαρμαρινός 

Μερικές φορές αναρωτιέσαι τι θα ήθελες να κάνεις στη ζωή σου. Εμένα τα τελευταία χρόνια μού έχουν προκύψει πράγματα που ούτε καν φανταζόμουν! Πάντα θαύμαζα τον Μιχαήλ Μαρμαρινό και, όταν προέκυψε η συνεργασία μας το καλοκαίρι στη «Λυσιστράτη», δεν μπορούσα να το πιστέψω. Ξαφνικά ανοίγεται ένας δρόμος που δεν ήξερες. Εμένα αυτό μου αρέσει με τους σκηνοθέτες με τους οποίους έχω συνεργαστεί, να μαθαίνω πράγματα. Τρελαίνομαι! 

Γυμνό στην Επίδαυρο 

Αυτό είναι κάτι προσωπικό, τελείως δικό μου. Πρέπει να έχεις κάνει ειρήνη με το σώμα σου και αυτό ακριβώς που είσαι. Το γυμνό είναι κάτι που δεν το είχα ακουμπήσει. Ξεκίνησε με τον Θωμά (Μοσχόπουλο) και ένα πολύ σημαντικό πράγμα είναι να σου εξηγήσει ο σκηνοθέτης για ποιο λόγο γίνεται. Προσωπικά, και ως θεατής, δεν μου αρέσει να βλέπω ένα γυμνό αν δεν καταλαβαίνω το λόγο που γίνεται. Στις «Τραχίνιες» μας εξήγησε και ήμουν μαζί του, αλλά στη «Λυσιστράτη» δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς. Έτσι όπως δόθηκε, ήταν απόλυτα δικαιολογημένο. Μάλιστα στην πρόβα παρατηρούσα εγώ η ίδια από κάτω τα υπόλοιπα σώματα και, έχοντας την ησυχία και την ηρεμία να βλέπω δεκατρία διαφορετικά σώματα, αυτό μου άνοιξε μια καινούργια ιστορία στο μυαλό μου. Επίσης ήταν πολύ ωραίο που ένιωσα κομμάτι όλου αυτού, παρόλο που είχα διαφορετικό σωματότυπο, και αυτό οφείλεται τόσο στον Μιχαήλ Μαρμαρινό όσο και στις υπόλοιπες συναδέλφους. 

Μουσική και θέατρο 

Η μουσική με βοηθά πάρα πολύ στη δουλειά μου στο θέατρο, και ειδικά ο ρυθμός είναι πολύ σημαντικός. Κυρίως ο εσωτερικός ρυθμός. Κάποια πράγματα που συμβαίνουν με τον εσωτερικό ρυθμό είναι λίγο μαγικό όταν γίνονται. Έχει να κάνει με το ρυθμό της παράστασης, σε συμπληρώνει και συμπληρώνεται η σωστή λειτουργία του ρυθμού. Είναι σαν να προάγει την εξέλιξη της ιστορίας. 

Φλόρενς Φόστερ Τζένκινς – Η φάλτσα σοπράνο 

Την αγάπησα πολύ τη Φλόρενς! Έχει να κάνει και με αυτό που λέγαμε προηγουμένως, με το πώς έχουμε στο μυαλό μας ένα χαρακτήρα, πόσο μάλλον τη συγκεκριμένη γυναίκα που ήταν υπαρκτό πρόσωπο. Η επιτυχία αυτής της παράστασης για μένα βασίστηκε στο πώς την είδε ο Γιάννος (Περλέγκας) που τη σκηνοθέτησε, ο οποίος δεν έβαλε θετικό ή αρνητικό πρόσημο στην ηρωίδα. Δεν ήταν χαζή η Φλόρενς. Εγώ εκεί τρελάθηκα και η παράσταση μου άνοιξε νέους δρόμους. Για μένα είναι πολύ σημαντική η φράση που λέει: «Εγώ ακούω μόνο τη μουσική». 

Δικαίωμα στο όνειρο 

Εγώ είμαι ένας άνθρωπος που πιστεύω πως όλοι μπορούμε να καταφέρουμε τα πάντα! Δηλαδή ακόμα και ένας φάλτσος, που του λένε ότι δεν μπορεί να τραγουδήσει, με δουλεία και μαθήματα ένα τουλάχιστον τραγούδι θα το πει σωστά. Είμαι σίγουρη ότι, αν το βάλει στόχο, θα τα καταφέρει. Δεν θα πω ότι για να τραγουδήσεις ή να παίξεις θέατρο πρέπει να έχει ταλέντο. Τι είναι το ταλέντο; 

Πώς ξεκίνησαν όλα 

Όταν είχα ξεκινήσει κλασικό τραγούδι, πήγα σε μια ακρόαση θεάτρου της Κάρμεν Ρουγγέρη και δεν με πήρε, γιατί δεν είχα τελειώσει δραματική σχολή. Είδε όμως στο βιογραφικό μου ότι είχα σπουδάσει κλασικό τραγούδι. Έτσι, όταν χρειάστηκε κάποια κοπέλα για τη λυρική, με πήρε. Αυτή ήταν η πιο όμορφη στιγμή της ζωή μου μέχρι τότε, στα είκοσι ένα μου. Μετά προέκυψαν και άλλες δουλείες και έμεινα πέντε χρόνια μαζί της στη λυρική. Ώσπου μια μέρα με ρώτησε: «Έχω και ένα ρόλο για παιδική παράσταση, θα σε ενδιέφερε;» Απάντησα αμέσως «Ναι». Εκεί, στο θέατρο, συνάντησα άλλους έντεκα ηθοποιούς, μαγεύτηκα από τον τρόπο δουλειάς τους και αποφάσισα ότι εκεί ανήκω. Τότε ξεκίνησα και τη σχολή. Πέρασα πάρα πολύ ωραία! Γνώρισα και τους συμφοιτητές μου τους υπέροχους και ακόμα είναι σαν να μην έχω τελειώσει τη σχολή. 

4Frontal 

Φέτος δεν συμμετέχω στις παραστάσεις μας, αλλά πάντα είναι σαν να είμαι εκεί. Για μένα η ομάδα λειτουργεί σαν φάρμακο. Τις εμπειρίες που παίρνουμε από αλλού και εγώ και τα άλλα τα παιδιά τις μοιραζόμαστε πάντα με την ομάδα και αυτό μας βοηθά να εξελισσόμαστε. 

Το μέλλον 

Αυτό που ονειρεύομαι είναι κάτι άσχετο με το θέατρο. Ονειρεύομαι οικογένεια και παιδιά. Τον τελευταίο καιρό συνειδητοποιώ ότι για να είμαι καλά στη δουλειά μου πρέπει να έχω ισορροπία στην προσωπική μου ζωή, γιατί διαφορετικά το θέατρο γίνεται σαν εμμονή ότι «μόνο αυτό έχω να κάνω στη ζωή μου. 

Η Ευαγγελία Καρακατσάνη πρωταγωνιστεί στον «Δον Ζουάν» που σκηνοθετεί ο Μιχαήλ Μαρμαρινός στη Στέγη Ιδρύματος Ωνάση. Πρεμιέρα 25 Ιανουαρίου. Τον Απρίλιο θα τη δούμε στην «Οπερέτα» του Βίτολντ Γκομπρόβιτς σε σκηνοθεσία Νίκου Καραθάνου στο Εθνικό Θέατρο.

Μιαν άλλη θα μπορούσε να την αγαπήσει κανείς σ’ έξι μήνες. Εγώ σας αγάπησα εσάς σ’ ένα τέταρτο.

Επίσκεψη στο μύθο του Δον Ζουάν και στο κείμενο του Μολιέρου.

Ο Δον Ζουάν του Μολιέρου, αυτό το αριστούργημα του κλασικού ρεπερτορίου, το έργο που πολεμήθηκε στην εποχή του όσο κανένα, έρχεται να μας «σαγηνέψει» στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση, από 25 Ιανουαρίου έως 19 Φεβρουαρίου, σε μια σύγχρονη εκδοχή από τον Μιχαήλ Μαρμαρινό, ενσωματώνοντας γύρω από τον πυρήνα του θραύσματα κι από άλλους Δον Ζουάν της παγκόσμιας λογοτεχνίας και ακροβατώντας στα σύνορα δύο γλωσσών: του σινεμά και του θεάτρου. 

Τι είναι τελικά ο Δον Ζουάν; Ο μεγαλύτερος αλήτης που πέρασε ποτέ από τη Γη, ένας αφηνιασμένος, ένας διάβολος, ένας αιρετικός, ένας ασεβής χωρίς όρια, ένας αληθινός Σαρδανάπαλος, ο νυμφίος του ανθρώπινου γένους, όπως πιστεύει ο υπηρέτης του, Σγαναρέλ; Είναι αυτός που οι γυναίκες θέλουν με όλη τη δύναμη της ψυχής τους να πιστέψουν, αν και φοβούνται μην είναι κόλακας και έχει στο νου του μόνο να εξαπατά κορίτσια, όπως φοβούνται διάφορες νεαρές; Είναι η θλίψη και τα βάσανα της ζωής, όπως πιστεύει ο πατέρας του;

Ή μήπως έχει δίκιο ο ίδιος ο Δον Ζουάν, ένας άντρας που παντρεύεται περίπου κάθε μήνα, ένας άντρας που η ζωή του σκανδαλίζει, ένας αθεράπευτα ρομαντικός καρδιοκατακτητής που καταφέρνει να παίρνει χάρη ακόμα και για θανάτους που προκάλεσε; Μήπως είναι λογικό να μην μπορεί να αρνηθεί την καρδιά του σε καθετί αξιαγάπητο που βλέπει, που και δέκα χιλιάδες καρδιές αν είχε, θα τις έδινε όλες; Έχουν ανεξήγητα θέλγητρα οι νεογέννητες ορμές και όλη η απόλαυση του έρωτα συνίσταται στην αλλαγή;

Ο Μιχαήλ Μαρμαρινός, με μια εξαιρετική ομάδα συντελεστών, τους ηθοποιούς Ilya Algaer, Γιάννη Βογιατζή, Έφη Γούση, Adrian Frieling, Ευαγγελία Καρακατσάνη, Τάσο Καραχάλιο, Ντένη Μακρή, Έλενα Μαυρίδου, Γιάννο Περλέγκα, Χάρη Φραγκούλη, μαζί με τη σοπράνο Μυρσίνη Μαργαρίτη, τον σολίστ Στέλιο Κατσατσίδη στο ακορντεόν και την εικόνα χορωδίας γυναικών, καταπιάνονται με την ιστορία του Δον Ζουάν, αυτού του αιώνιου εραστή, που ζει μέσα από τα πάθη του, που είναι σε διαρκή κίνηση, που αδημονεί να γευτεί τις χαρές της ζωής, αυτού του σκεπτικιστή, που δεν αρνείται να διαπραγματευτεί με το μεταφυσικό, που προκαλεί τη συντηρητική κοινωνία της κάθε εποχής αμφισβητώντας κανόνες, αναδεικνύοντας την υποκρισία, παραβιάζοντας κοινωνικά ταμπού. Με την αξεπέραστη γοητεία του, την αίσθηση ελευθερίας που τον διαποτίζει και το οξύ πνεύμα του, εκθέτει τους εχθρούς του αλλά και τον εαυτό του.

Ένας ήρωας-μύθος και ένα έργο-αίνιγμα που θίγει μεγάλα ερωτήματα της ανθρώπινης φύσης: την επιθυμία, το φόβο, την ελευθερία. «Ένα πρόσωπο-σημείο μέσα στο χάρτη του ανθρώπινου πόθου, του ανθρώπινου φόβου, τόσο φαντασιακό όσο ένα μετείκασμα, τόσο πραγματικό όσο ένα ποίημα» σημειώνει ο Μιχαήλ Μαρμαρινός. «Μια ουτοπική επανάσταση του ανθρώπου απέναντι σε ό,τι υποδύεται σταθερότητα, γεμάτη θύματα, πραγματικά και φανταστικά.»

Συντελεστές

Μετάφραση κειμένου Μολιέρου: Δημήτρης Δημητριάδης

Σκηνοθεσία: Μιχαήλ Μαρμαρινός

Δραματουργία: Μιχαήλ Μαρμαρινός, Έρι Κύργια

Μουσική – Μεταγραφή Don Giovanni του Μότσαρτ: Δημήτρης Καμαρωτός

Διαμόρφωση Χώρου: Kenny McLellan

Κοστούμια: Εύα Νάθενα

Φωτισμοί: Ελευθερία Ντεκώ

Φωτογραφίες – Video γυναικών: Έφη Γούση

Επιμέλεια Κίνησης: Τάσος Καραχάλιος

Σχεδιασμός Ήχου: Κώστας Μπώκος

Βοηθοί Σκηνοθέτη: Ασπασία-Μαρία Αλεξίου, Ιωάννα Μπιτούνη

Υπεύθυνη Παραγωγής: Ρένα Ανδρεαδάκη

Ερμηνεύουν (με σειρά εμφάνισης):

Γιάννος Περλέγκας (Σγαναρέλ)

Χάρης Φραγκούλης (Δον Ζουάν)

Έλενα Μαυρίδου (Ελβίρα)

Γιάννης Βογιατζής (Δον Κάρλος)

Ευαγγελία Καρακατσάνη (Σαρλότ)

Τάσος Καραχάλιος (Πιερρό)

Έφη Γούση (Ματιουρίν)

Adrian Frieling (Δον Λουίς)

Ντένης Μακρής (Φρανσίσκ, ένας φτωχός)

Ilya Algaer (Δον Αλόνς)

Χορός

Χορωδία γυναικών

Σοπράνο: Μυρσίνη Μαργαρίτη

Ακορντεόν: Στέλιος Κατσατσίδης

Παραγωγή: Στέγη Ιδρύματος Ωνάση

Η παράσταση θα παρουσιαστεί με αγγλικούς υπέρτιτλους τα Σαββατοκύριακα 4-5, 11-12 και 18-19 Φεβρουαρίου 2017 (Μετάφραση υπερτίτλων: Μέμη Κατσώνη)

ΠΑΡΑΛΛΗΛΗ ΔΡΑΣΗ

Πέμπτη 2 Φεβρουαρίου

Μετά την παράσταση, συζήτηση του κοινού με τους συντελεστές

Διαβάστε περισσότερα

Ο Μολιέρος (1622-1673), ένας από τους πιο σπουδαίους συγγραφείς του παγκόσμιου ρεπερτορίου, υπήρξε δραματουργός, ηθοποιός και θιασάρχης. Έζησε το «μεγάλο αιώνα» της γαλλικής κλασικής δραματουργίας. Στα έργα του στηλιτεύει την υποκρισία και, μέσα από μοναδικές κωμικές καταστάσεις, εξερευνά τη σκοτεινή πλευρά της ανθρώπινης φύσης. Η φήμη των ηρώων του ξεπερνά συχνά τα στενά όρια των έργων, περνώντας πια στη σφαίρα του μύθου: Δον Ζουάν, Ταρτούφος, Μισάνθρωπος.

Ο Δον Ζουάν ανέβηκε για πρώτη φορά στις 15 Φεβρουαρίου 1665 στο Παλαί Ρουαγιάλ. Το έργο προκάλεσε φοβερές αντιδράσεις. Ο Μολιέρος κατηγορήθηκε ως άθεος και αναγκάστηκε να προχωρήσει σε περικοπές του κειμένου. Ο βασιλιάς, ο οποίος θαύμαζε μεν τον συγγραφέα αλλά δεν κατάφερε να διαχειριστεί τις αντιδράσεις, ζήτησε από τον Μολιέρο να αποσύρει το έργο, ανανεώνοντας ταυτόχρονα τη δημόσια υποστήριξή του σε αυτόν: αποδέχτηκε να γίνει ο ανάδοχος του πρώτου παιδιού του Μολιέρου και πίστωσε το θίασό του με μια γενναία επιχορήγηση και με τον τίτλο του «Βασιλικού Θιάσου». Ο Μολιέρος απέσυρε την παράσταση και δεν εξέδωσε ποτέ το κείμενο. Από τότε και για σχεδόν δύο αιώνες, το έργο έμεινε στην αφάνεια. Το πλήρες κείμενο παρουσιάστηκε ξανά στη Γαλλία μόλις το 1841 στο Θέατρο Οντεόν και στην Κομεντί Φρανσαίζ το 1847. Ακόμη και το 1947, όταν το ανέβασε ο Λουί Ζουβέ, ο Δον Ζουάν μετρούσε μόλις 100 παραστάσεις στην Κομεντί Φρανσαίζ – ενώ, για παράδειγμα, ο Ταρτούφος πλησίαζε τις 2.500. Από τότε, όμως, ο Δον Ζουάν δεν εγκατέλειψε τη σκηνή: αυτό το απαγορευμένο έργο, το έργο-θύμα των «ορθώς σκεπτόμενων» θεατών, καταγράφεται πια στον 20ό αιώνα ως κορυφαίο του γαλλικού κλασικού θεάτρου.

Ο Δον Ζουάν γεννήθηκε από την πένα του Ισπανού δραματουργού Τίρσο ντε Μολίνα, αλλά η φήμη του εξαπλώθηκε στα πέρατα του κόσμου. Ο Μολιέρος μας έχει δώσει ίσως τον πιο γνήσιο, τον πιο ασεβή Δον Ζουάν απ’ όλους. Η μορφή του Δον Ζουάν έχει κεντρίσει το ενδιαφέρον σημαντικών δραματουργών, ποιητών, πεζογράφων και φιλόσοφων ανά τους αιώνες: οι Μπωντλέρ, Μυσσέ, Σταντάλ, Πούσκιν, Βύρων, Χόρβατ, Κίργκεργκωρ, Νίτσε, Καμύ, Μαξ Φρις, Μοντερλάν προσέγγισαν εκ νέου τον αμετανόητο άθεο, τον αδίστακτο καρδιοκατακτητή, με στόχο να τον «αναστήσουν» ανάλογα με την επιθυμία ή τη φαντασία τους.

«O Δον Ζουάν είναι ένας μύθος και η λειτουργία του μύθου είναι να μας παρουσιάζει σε καθαρή, πυρακτωμένη μορφή αυτό που κινείται μέσα μας, ανάμεσα σε κάθε είδους σκουριές και συμβιβασμούς.» – Jean Massin

«Το μεγαλείο του Δον Ζουάν δεν είναι μόνο γήινο. Εκδηλώνεται παράλληλα σε ένα μεταφυσικό επίπεδο, μέσα από την επιθυμία της πρόκλησης, της περιφρόνησης και της αντιπαράθεσής του με το θεϊκό στοιχείο, γεγονός που κάνει απαραίτητη μια υπερφυσική εξέλιξη. Υπάρχει κάτι στον Δον Ζουάν που ξεπερνά τα συνήθη όρια της ανθρώπινης υπόστασης.» – Paul Bénichou

Ο Μιχαήλ Μαρμαρινός σπούδασε βιολογία, υποκριτική και θέατρο. Το 1983-84 ίδρυσε την εταιρεία Θεάτρου «διπλούς Έρως», η οποία αργότερα μετονομάστηκε σε "Theseum Ensemble" και χρησιμοποίησε ως βάση της το «Θησείον – ένα θέατρο για τις Τέχνες». Από τις πρώτες του παραστάσεις, στα μέσα της δεκαετίας του 1980, με σταθερή συνεργάτιδα την Αμαλία Μουτούση, μέχρι τα κορυφαία θεάματα Ρομαντισμός και Άμλετ τη δεκαετία του 1990 και από τα περίφημα έργα-σταθμούς Εθνικός Ύμνος (2002) και Ρομέο και Ιουλιέτα (2004) έως τις μνημειώδεις και site-specific περφόρμανς Πεθαίνω σαν χώρα και Insenso του Δημήτρη Δημητριάδη, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών, αλλά και τον Ηρακλή Μαινόμενο, τη Νέκυια, σε συνεργασία με τον Rokuro Gensho Umewaka και το ιαπωνικό Θέατρο Νο, και τη Λυσιστράτη στο Φεστιβάλ Επιδαύρου, ο Μαρμαρινός παραμένει σημείο αναφοράς για το σύγχρονο ελληνικό θέατρο. Έχει σκηνοθετήσει σε κορυφαία θέατρα της Ευρώπης, όπως στη Volksbühne του Βερολίνου, και έχει ανεβάσει παραστάσεις του στα σημαντικότερα ευρωπαϊκά φεστιβάλ. Στη Στέγη, ο Μιχαήλ Μαρμαρινός είχε αναλάβει την τελετή των εγκαινίων της σε δική του σύλληψη και σκηνοθεσία και έχει σκηνοθετήσει τον Φάουστ του Γκαίτε, σε μια παράσταση που πυροδότησε μια συζήτηση για αυτό το έργο-μύθο της νεότερης ευρωπαϊκής σκέψης.

Στο Παρίσι, και μάλιστα στο φημισμένο θέατρο της Κομεντί Φρανσαίζ, είχε την τιμή να βρεθεί ο Μιχαήλ Μαρμαρινός το Μάρτιο του 2013, όπου σκηνοθέτησε τη Φαίδρα του Ρακίνα με το ανσάμπλ του ιστορικού γαλλικού θεάτρου. Ο Μαρμαρινός είχε παρουσιάσει για πρώτη φορά δουλειά του στο γαλλικό κοινό, αφήνοντας τις καλύτερες εντυπώσεις, το 2007, όταν ανέβασε στο θέατρο Οντεόν, στο πλαίσιο του Festival d’Automne, το Πεθαίνω σαν χώρα του Δημητριάδη. Κατά καιρούς έχει συνεργαστεί με σημαντικούς δημιουργούς, όπως ο Heiner Goebbels και οι Rimini Protokoll.

Η δουλειά του Μιχαήλ Μαρμαρινού διατρέχεται από δύο επίμονες παραδοχές: (α) Θέατρο είναι η τέχνη πάνω στην ιστορία των ανθρώπων. (β) Δεν υπάρχει στιγμή στην καθημερινότητα που να μην είναι «θέατρο» μόλις υπάρξει το κατάλληλο βλέμμα.

Πληροφορίες 

Στέγη Ιδρύματος Ωνάση

Συγγρού 107

Πληροφορίες: 210 900 5 800

25 Ιανουαρίου – 19 Φεβρουαρίου 2017 | 20:30

Κεντρική Σκηνή

Εισιτήρια

Κανονικό: 7 - 10 - 15 - 20 - 25 €

Μειωμένο, Φίλος ή Μικρή Παρέα (5-9 άτομα): 8 - 12 - 16 - 20 €

Μεγάλη Παρέα (10+ άτομα): 7 - 11 - 14 - 18 €

ΑΜΕΑ & Άνεργοι: 5 € / Συνοδός ΑΜΕΑ: 10 €

Ομαδικές κρατήσεις στο T. 213 017 8176 και στο Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

Γραμμή εισιτηρίων

Τ.: 210 900 5 800

ΔΕ-ΚΥΡ 09:00-21:00

Γραμμή Φίλων της Στέγης

Τ.: 213 017 8200

ΔΕ-ΚΥΡ 09:00-20:00

Οι Φίλοι της Στέγης πραγματοποιούν τις αγορές των εισιτηρίων τους μέσα από το ηλεκτρονικό προφίλ τους, κάνοντας login με τον προσωπικό τους κωδικό χρήστη και το password τους, για να ξεκλειδώσουν τις εκπτώσεις και τις προπωλήσεις τους.