Η παράσταση «Μια Υπέροχη Ζωή» σε διασκευή Joe Landry και σκηνοθεσία Γιάννη Καλαβριανού έρχεται τον Δεκέμβριο στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών και εμείς πήραμε μια πρώτη γεύση από το τι θα δούμε!

Πρωταγωνιστούν:  Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης, Νίκος Ψαρράς, Νάντια Κοντογεώργη, Γιώργος Γλάστρας, Άγγελος Μπούρας, Θεοδοσία Σαββάκη

Τα περήφανα θεατρικά βραβεία Queer Theatre Awards με την υποστήριξη του Φεστιβάλ Υπερηφάνειας Αθήνας Athens Pride κλείνουν επτά χρόνια σταδιοδρομίας για την ορατότητα της queer θεματολογίας και της διαφορετικότητας στο θέατρο και αφιερώνουν ολόκληρη την διοργάνωση στην περηφάνια της Zackie Oh, του Ζακ Κωστόπουλου.

H φετινή τελετή απονομής θα λάβει χώρα στο Θέατρο ΠΟΡΤΑ, την Πέμπτη 29 Νοεμβρίου στις 16.00, με παρουσιαστές τη Νάντια Κοντογεώργη και τον Μίνω Θεοχάρη σε σκηνοθεσία Ζωής Ξανθοπούλου. Η τελετή θα φιλοξενήσει χορευτικά shows που επιμελούνται η ομάδα Rainbow Dance και η drag queen Marianah Grindr. Κατά τη διάρκεια της βραδιάς o δημοφιλής τραγουδοποιός Σπύρος Γραμμένος θα παρουσιάσει μια νέα ηχογράφησή του, αφιερωμένη στον Ζακ Κωστόπουλο.

Το φετινό σύνθημα είναι «Act / REACT». Οι καλλιτέχνες αντιδρούν εντός και εκτός θεάτρου σε όσα συμβαίνουν γύρω τους. Το ελληνικό queer θέατρο, με αφορμή τη δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου, αντιστέκεται στον συντηρητισμό και τον ρατσισμό της κοινωνίας και τολμά να μιλήσει ελεύθερα και περήφανα για τη διαφορετικότητα, την ταυτότητα φύλου και την ελευθερία αυτοπροσδιορισμού.

Στη φετινή τελετή θα ανακοινωθούν οι παραγωγές που θα μπουν στην οικογένεια των βραβευμένων περήφανων Queer παραστάσεων, όπως τα «Bent», «ο Μικρός Εγώ», «Blue Devils of Tennessee», «τα Πικρά Δάκρυα της Πέτρα φον Καντ», «οι Αναστατώσεις του Οικότροφου Τέρλες», «Αμάραντα» (Καλύτερες Queer Παραστάσεις), «Πρισίλλα η Βασίλισσα της Ερήμου», «Smiley» και «Δωδέκατη Νύχτα» (Περήφανες Παραστάσεις).

Η απονομή έχει ελάχιστη προαιρετική συνεισφορά 2€. Τα έσοδα της εκδήλωσης θα δοθούν στην οικογένεια του Ζακ Κωστόπουλου για την ενίσχυση του δικαστικού της αγώνα. Η τελετή θα είναι προσβάσιμη σε κωφά και βαρήκοα άτομα με ταυτόχρονη διερμηνεία στην ελληνική νοηματική γλώσσα επί σκηνής από την HandsUp.

Ο Θεσμός
Εδώ και επτά χρόνια τα Queer Theatre Awards αναδεικνύουν τις προσπάθειες για την περήφανη προβολή LGBTQI/ΛΟΑΤΚΙ (Λεσβιακών, Ομοφυλοφιλικών, Αμφί, Τρανς, Κουήρ, Ίντερσεξ) θεματικών και χαρακτήρων στο θέατρο. Μια σημαντική αποστολή, στον απόηχο γεγονότων όπως στο Θέατρο Χυτήριο, όπου Queer παραστάσεις γίνονταν συχνά στόχος επιθέσεων μίσους, λογοκρισίας και περιθωριοποίησης. Γι’ αυτό το λόγο αξίζει ακόμα περισσότερο σήμερα να δοθεί ορατότητα σε όλες τις αξιόλογες περήφανες προσπάθειες στο θέατρο.

Οι Φετινές Υποψηφιότητες
Το ελληνικό Queer θέατρο είχε φέτος την πιο σημαντική του χρονιά, με περισσότερες από 75 παραστάσεις με queer θεματική, αισθητική ή χαρακτήρες. Οι φετινές queer παραστάσεις μίλησαν περήφανα και ουσιαστικά για την trans ταυτότητα, τις σχέσεις στις οικογένειες των queer ατόμων και την ελευθερία έκφρασης της σεξουαλικότητας, ενώ «έπαιξαν» γενναία με τους ρόλους των φύλων σε κλασικά έργα του ελληνικού και διεθνούς θεάτρου.

Οι υποψηφιότητες αφορούν σε παραστάσεις με queer θεματολογία ή ενδιαφέρον, οι οποίες παρουσιάστηκαν την προηγούμενη θεατρική σεζόν (Μάιος 2017- Απρίλιος 2018). Οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να ανατρέξουν στην ιστορία του θεσμού και τους προηγούμενους νικητές στον ανανεωμένο ιστότοπο www.gaytheatre.gr και να ενημερώνονται καθημερινά για τις τρέχουσες παραστάσεις queer θεάτρου μέσα στη χρονιά από τη σελίδα των βραβείων στο Facebook
https://www.facebook.com/qtheatreawards .

Queer Παράσταση της Χρονιάς
Αρίστος (Θέατρο του Νέου Κόσμου)
Ιδιωτικές Ζωές (Γκλόρια)
Το Κάλεσμα της Λωρίν (A Small Argo Full of Art)
Ο Καραφλομπέκατσος και η Σπυριδούλα (Σταθμός)
ΚΤΕΛ για Κρεστενα (Από Μηχανής)
Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α. (Bios)
Το Μικρό Πόνυ (Θέατρο του Νέου Κόσμου)
Μια φωνή και ένα ψέμα (Αλκμήνη)
Ορκισμένη Παρθένα (Φεστιβάλ Αθηνών & Επιδαύρου)
Rotterdam (Beton 7)
Το Χελιδόνι (Μικρό Γκλόρια)

Βραβείο Athens Pride – Περήφανη Παράσταση της Χρονιάς
Απονέμεται από το Athens Pride στην παράσταση η οποία καλύτερα υποστηρίζει το μήνυμα και την αποστολή του Φεστιβάλ Υπερηφάνειας.

Ερμηνεία σε Αντρικό Ρόλο
Αντώνης Γκρίτσης (Μπολιβάρ)
Μιχάλης Καλαμπόκης (Εδουάρδος ο Β΄)
Θανάσης Κουρλαμπάς (Μια Φωνή και ένα Ψέμα)
Βασίλης Μαυρογεωργίου (Το Χελιδόνι)
Παναγιώτης Παπαϊωάννου (Γκιακ)
Δημήτρης Πασσάς (Επαναστατικές μέθοδοι για τον καθαρισμό της πισίνας σας)
Ραφίκα Σαουίς (Rotterdam)
Ελένη Στεργίου (Ο Καραφλομπέκατσος και η Σπυριδούλα)

Ερμηνεία σε Γυναικείο Ρόλο
Ιωάννης Αθανασόπουλος (Το Κάλεσμα της Λωρίν)
Χρηστίνα Γαρμπή (Βεντλά - Το ξύπνημα της Άνοιξης)
Μαρία Δαμασιώτη (Rotterdam)
Zackie Oh (ΚΤΕΛ για Κρέστενα)
Φαίδων Καστρής (Σοφία)
Κλεοπάτρα Μάρκου (Rotterdam)
Μάριος Σουγιουτζόγλου (ΚΤΕΛ για Κρέστενα)
Έλλη Χρονιάρη (Frida)

Ειδικό Βραβείο: Τρανς και Gender-Fluid Ορατότητα
Αρίστος (Μιχάλης Οικονόμου)
Δεν είμαι αυτός που γερνάει μαζί μου (Μαρία Νάκου)
Δωμάτιο Μηδέν (Διονύσης Ζάχος)
Ορκισμένη Παρθένα (Παρθενόπη Μπουζούρη)
Το κάλεσμα της Λωρίν (Ιωάννης Αθανασόπουλος)
Τρεις Ανοίξεις (Φανή Γρύλλη)
Rotterdam (Ραφίκα Σαουίς)

Ειδικό Βραβείο Gender F**k Αισθητικής σε Παράσταση
(υποψήφιες παραστάσεις οι οποίες με στοιχεία της αισθητικής και της σκηνοθεσίας
ανατρέπουν τις νόρμες των φύλων)
Crush (A Small Argo Full of Art)
Καραφλομπέκατσος και Σπυριδούλα (Σταθμός)
ΚΤΕΛ για Κρέστενα (Από Μηχανής)
Κύκλωπας (Φεστιβάλ Αθηνών & Επιδαύρου)
Σύντομες συνεντεύξεις με απαίσιους άνδρες (Θέατρο Οδού Κεφαλληνίας Σκηνή Β)
Τιτάνες (Φεστιβάλ Αθηνών & Επιδαύρου)
Τυραννόσαυροι Rex (Εθνικό Θέατρο – Πειραματική Σκηνή)

Σκηνοθεσία
Βασίλης Νούλας (Θερμά Θαλάσσια Λουτρά)
Αλέξης Ρίγλης (Ιδιωτικές Ζωές)
Γιώργος Καλογερόπουλος (ΚΤΕΛ για Κρέστενα)
Δήμητρα Τάμπαση (Lulu)
Νικόλας Ανδρουλάκης, Χρήστος Καρασαββίδης (Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α.)
Μάριος Παναγιώτου (Rotterdam)
Αλέξανδρος Μιχαήλ (Splinters)

Σκηνογραφία-Ενδυματολογία
Κωνσταντίνος Ζαμάνης (Ιδιωτικές Ζωές)
Γιώργος Βαφιάς (Καραφλομπέκατσος και Σπυριδούλα)
Γιώργος Καλογερόπουλος, Σοφία Καλογεροπούλου, Τάσος Ανδρουλάκης (ΚΤΕΛ για
Κρέστενα)
Γεωργία Μπούρδα (Κύκλωπας)
Βασιλεία Ροζάνα, Έφη Ηλιάδου (Lulu)
Ευριπίδης Λασκαρίδης, Άγγελος Μέντης (Τιτάνες)
Κωνσταντίνα Κρίγκου (Rotterdam)

Θεατρικό Έργο
Καραφλομπέκατσος και Σπυριδούλα (Λένα Κιτσοπούλου)
ΚΤΕΛ για Κρέστενα (Γιώργος Καλογερόπουλος)
Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α. (Διασκευή Νικόλας Ανδρουλάκης, Κείμενο Λένα Κιτσοπούλου)
Splinters (Νίνα Ράπη)
Η πικρή τριλογία του νεοφασισμού: Mall, Το Αγόρι της Οδού Αμερικής (Αναστάσης
Πινακουλάκης)
Το Τελευταίο Παιχνίδι (Αναστασία Βούλγαρη)
Μια Φωνή και ένα Ψέμα (Γιώργος Ξενίας)
Φωτιά στις Πιρόγες (Γιάννης Φίλιας)

Πρωτότυπη Μουσική – Τραγούδι
Γιώργος Δούσος (Αρίστος)
Σταύρος Γασπαράτος (Ιδιωτικές Ζωές)
Μαριλένα Ορφανού (Lulu)
Σπύρος Παρασκευάκος (Ο Μικρός Εγώ)
Θοδωρής Οικονόμου (Το Μικρό Πόνυ)
Γιώργος Πούλιος (Τιτάνες)
Θέμης Καραμουρατίδης (Χελιδόνι)

Βραβείο Κοινού
Το βραβείο κοινού ψηφίζεται από τους αναγνώστες του περιοδικού Antivirus στο www.avmag.gr από τις 22 έως τις 27 Νοεμβρίου. https://avmag.gr/98483/queervraveiokoinou2018/

Συντελεστές

Παρουσιαστές: Νάντια Κοντογεώργη, Μίνως Θεοχάρης
Σκηνοθεσία: Ζωή Ξανθοπούλου
Κείμενα: Μανώλης Βαμβούνης
Live Acts: Rainbow Dancers, Queer Tango Athens ( www.rainbowdance.gr )
Drag show: Marianah Grindr
Trophy Queen: Calypso ( www.calypsoqween.com )
Οργάνωση Παραγωγής: Μανώλης Βαμβούνης, Μενέλας Σιαφάκας
Βοηθός σκηνοθέτη: Έφη Χαστά
Διερμηνεία για κωφά και βαρήκοα άτομα: HandsUp ( www.hands-up.org )
Σχεδιασμός website: Ars Digitalis - arsdigitalis.co.uk
Γραφιστική ταυτότητα: Madeleine Θεοφιλοπούλου
Κριτική Επιτροπή: Μανώλης Βαμβούνης (θεατρικός συντάκτης, gkoultoura.gr), Μενέλας Σιαφάκας (σκηνοθέτης, gitv.gr), Λίνα Λαχανιώτη (Αρθρογράφος, Περιοδικό Antivirus), Ραφαήλ Μπιλίδας (Athens Pride)

Τα βραβεία Queer Theatre Awards αποτελούν μια συμπαραγωγή του περιοδικού Antivirus, του διαδικτυακού καναλιού gitv και του blog gkoultoura.gr

Μέγας Χορηγός: Vodafone Ελλάδος

Τα βραβεία είναι γλυπτά μοναδικά φτιαγμένα από τους καλλιτέχνες Βαϊρακτάρη Λυδια, Γιαμπάνη Νίκο, Καφαντάρη Νιόβη, Τρανό Νίκο και είναι προσφορά του Ά εργαστηρίου γλυπτικής της ΑΣΚΤ.

Website: www.gaytheatre.gr
Facebook: www.facebook.com/qtheatreawards

Queer Theatre Awards 2018
Μέρα και ώρα: Πέμπτη 29 Νοεμβρίου στις 16:00 (απαραίτητη προσέλευση στις 15:30)
Ελάχιστη προαιρετική συνεισφορά για τη στήριξη του δικαστικού αγώνα της
οικογένειας του Ζακ Κωστόπουλου: 2€
Κρατήσεις θέσεων: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
Πόρτα
Λεωφ. Μεσογείων 59, Αθήνα 11526
Τηλ.: 210-7711333, 210-7780518

Με την άνοιξη να μην αποτελεί πλέον υπόσχεση, αλλά με τις ακτίνες του ήλιου να λούζουν επίμονα τον αττικό ουρανό δηλώνοντας το βροντερό παρόν της, η Νάντια κι η μικρή Lovett κάνουν την εμφάνισή τους στο πιο χαριτωμένο καφέ στην πλατεία Χαλανδρίου κλέβοντας, φυσικά, τις εντυπώσεις των θαμώνων.

Λίγα εικοσιτετράωρα πριν κάνει πρεμιέρα στο Θέατρο Παλλάς, με την παράσταση «Αναζητώντας τον Αττίκ», η Νάντια Κοντογεώργη μοιράζεται μαζί μου τον ενθουσιασμό της για τον «ρηξικέλευθο καλλιτέχνη», ο οποίος κατάφερε να αποτυπώσει μέσα από τους στίχους και τη μουσική του, μια ολόκληρη εποχή, στην οποία οι άνθρωποι μπορούσαν να ερωτευτούν ολοκληρωτικά…

Για το απόλυτο δόσιμο, την «παράπλευρη συντροφικότητα» της εποχής μας, την επιτυχία της, τα όνειρα, τα σχέδια, την αναγνωρισιμότητα, τις κριτικές και την αισιοδοξία που την χαρακτηρίζει θα μιλήσουμε τα επόμενα λεπτά σε μια χαλαρή ανοιξιάτική κουβέντα, όπως επιβάλλει και η διάθεσή σας επηρεασμένη, σαφώς και από τις ρομαντικές ιστορίες ,πίσω από τα τραγούδια του Αττίκ και την εποχής της θρυλικής του «Μάντρα».

Στην παράσταση θα σε δούμε να ερμηνεύεις τις μούσες του Αττίκ;

Ναι, διαβάζω για όλες τις μούσες του. Είχε τη Σούρα, τη σταθερή σύζυγό του, παρ’ όλες τις απιστίες του, τη μητέρα του με την οποία είχε τεράστιο έρωτα, τα πρώτα και τα τελευταία τραγούδια του ήταν για τη μάνα του κι η αυτοκτονία του κάπως συνδέεται μ’ εκείνη και τη Δανάη, με την οποία ενώ δεν υπήρξε ποτέ κάτι το ερωτικό, αλλά κάτι ανταγωνιστικό, το οποίο δεν άφησαν ποτέ να φανεί, ήταν η μούσα του. Κάθε γυναίκα καθρέφτισε μέσα του ένα τελείως διαφορετικό πράγμα. Ήταν σαν να προέβαλλε την ψυχή του, κάθε φορά, σε διαφορετικά πανιά. Οπότε αισθάνομαι ότι ο Αττικ ερωτευόταν τον εαυτό του και τη ζωή μέσα από κάθε γυναίκα.

Δεν είναι δύσκολο να ερμηνεύεις τόσους ρόλους;

Δεν υπάρχει το περιθώριο να ερμηνεύουμε την κάθε προσωπικότητα. Περισσότερο γίνονται αναφορές, γιατί ουσιαστικά μιλάμε για μια ολόκληρη εποχή. Παρ’ όλα αυτά, και μόνο οι στιγμές που πάω στην ακρόαση ως νεαρή Δανάη, η οποία έχει κάνει κλασικό τραγούδι και μετά ξεκινάει και γίνεται η Δανάη, η τραγουδίστρια, είναι κάτι που ακουμπάει σε πολύ δικά μου πράγματα. Πώς ήμουν εγώ όταν πήγαινα στις πρώτες μου ακροάσεις, πώς ήταν όταν πήρα του πρώτους μου πρωταγωνιστικούς ρόλους κ.λπ. Μετά, όταν βγαίνω ως Κάκια Μένδρη και τραγουδάω το «Είναι η αγάπη Χίμαιρα» με μια απογοήτευση και μια ματαίωση, σκέφτομαι συνειρμικά τις δικές μου απογοητεύσεις ή ματαιώσεις, οπότε ουσιαστικά είναι σαν σε μια παράσταση να μου δίνεται η ευκαιρία να περάσω από πολλές φάσεις της ζωής μου.

Η παράσταση «Αναζητώντας τον Αττίκ» επιστρέφει στο θέατρο Παλλάς μετά τη μεγάλη επιτυχία που γνώρισε πριν έξι χρόνια στο Badminton. Γιατί πιστεύεις ότι η ιστορία του Αττίκ συγκινεί τόσα χρόνια μετά το κοινό;

 Ο Αττίκ ήταν μια ρηξικέλευθη καλλιτεχνική προσωπικότητα, δεν έζησε μια κανονική ζωή. Ούτε εγώ τη γνώριζα. Ήξερα μόνο το έργο του που με συγκινούσε, άκουγα πάντα τα τραγούδια του και μου άρεσαν πολύ, αλλά δεν μπορούσα να φανταστώ την τόσο ιδιαίτερη ζωή του. Νομίζω, λοιπόν, πως αυτό που συγκινεί πολύ είναι η βαθιά τρυφερότητα των στίχων του και της μουσικής του. Πρόκειται, ουσιαστικά μια ολόκληρη εποχή, όπου επειδή περιέγραφαν το συναίσθημα πιο ρομαντικά, έτσι ακριβώς το βίωναν. Υπήρχε μια άλλου είδους αθωότητα και τρυφερότητα κι ένας άλλος ρομαντισμός. Μακριά από τα μπλεξίματα της εποχής μας, που όλοι θέλουμε την ανεξαρτησία μας, αλλά και κάτι παραπλεύρως που θα μας ικανοποιήσει ως συντροφικότητα.

Παραπλεύρως συντροφικότητα;

Ναι, ενώ νιώθω ότι ακούγοντας αυτά τα τραγούδια οι άνθρωποι ερωτεύονταν αλλιώς, αγαπούσαν αλλιώς, πληγώνονταν αλλιώς….Τώρα είμαστε σε μια εποχή, όπου όλα είναι έμμεσα. Έτσι είναι κι ο τρόπος που επικοινωνούμε με τον άλλον κι ερχόμαστε κοντά, πάντα, έμμεσος…

Δεν μπορούμε να δοθούμε ολοκληρωτικά κάπου;

Ναι, και δεν μπορούμε να επικοινωνήσουμε κι ανοιχτά. Δίνουμε ένα κομμάτι μας, κρατώντας, πάντα, «μια πισινή». Ο Αττίκ αυτό που έκανε πάντα, ως άνθρωπος κι ως καλλιτέχνης, είναι ότι τα έδινε όλα γενναιόδωρα, ακόμα κι όταν έπαιζε κι έχανε. Αυτός νομίζω είναι ένας σημαντικός τρόπος να ζεις. Ακόμα και με τον τρόπο που επέλεξε να πεθάνει ήταν δική του επιλογή.

Εσύ στον έρωτα δίνεσαι ολοκληρωτικά;

Δεν ξέρω, δεν νομίζω. Προσπαθώ σ’ όλες μου τις σχέσεις, στις φιλίες και στον έρωτα να δίνω, όσο αντέχω και «το όσο αντέχω» εύχομαι, με τα χρόνια, να ανοίγει περισσότερο και να ανοίγω κι εγώ…

Με τα χρόνια, όμως, αυτό δεν είναι αντιστρόφως ανάλογο;

Εγώ προσπαθώ να κάνω το αντίθετο. Προσπαθώ να ανοίγομαι περισσότερο και βλέπω πως αυτό συμβαίνει. Εμπιστεύομαι περισσότερο τους ανθρώπους.

Πώς το καταφέρνεις αυτό;        

Βλέπω ότι χάνω όταν κλείνομαι. Βλέπω ότι όταν δεν επενδύεις στις σχέσεις και κλείνεσαι στον εαυτό σου, επενδύεις στη μοναχικότητά σου. Ενδιαφέρουσα είναι κι αυτή, αλλά μου αρέσει πιο πολύ να επενδύω στους ανθρώπους. Όσο ρίσκο κι αν ενέχει, νομίζω ότι η ζωή είναι σχέσεις και νιώθω ευτυχής, όταν ξέρω ότι οι άνθρωποί μου είναι εκεί κι έχω δώσει ένα κομμάτι που το έχουν δικό τους. Και αν χαθεί ξέρω, πια, ότι μπορώ να το διαχειριστώ. Δεν θα χαθώ.

Και καλλιτεχνικά θα μπορούσαμε να πούμε ότι έχεις κάνει πολλά «ανοίγματα» κι ότι έχεις δοκιμαστεί σε διαφορετικά πράγματα. Εσύ πως νιώθεις γι’ αυτό; Σε τι φάση είσαι;

Νιώθω πολύ τυχερή, γιατί είναι τόσο δύσκολη αυτή η εποχή της κρίσης. Υπάρχουν τόσο ταλαντούχοι καλλιτέχνες, οι οποίοι όχι μόνο δεν μπορούν να πειραματιστούν πάνω στη δουλειά, αλλά, ενώ έχουν όλες τις περγαμηνές να κάνουν τόσα πράγματα, δεν μπορούν ούτε καν να βιοποριστούν. Οπότε αναγνωρίζω την τύχη μου σε σχέση μ’ αυτό. Διότι, σίγουρα μπορεί να δουλεύω κ.λ.π., αλλά υπάρχει κι ένα κομμάτι που δεν είναι στον έλεγχό μου. Από την άλλη, κάπως έτσι το είχα φανταστεί όσο ήμουν στη σχολή. Επειδή έτσι λειτουργώ και στη ζωή μου. Δηλαδή, με προετοιμάζω γι’ αυτό που θα ήθελα να έρθει, χωρίς να ξέρω, αν θα έρθει ποτέ, ούτε πάω να το διεκδικήσω ενεργητικά, να πάω για παράδειγμα να ζητήσω συνεργασία, αλλά προετοιμάζω τον εαυτό μου για να αντιμετωπίσω το ρεπερτόριο που θέλω να μου προταθεί…

Είχες φανταστεί - ονειρευτεί την επιτυχία σου δηλαδή;

Βγήκα από τη σχολή το 2005 κι είχα πει ότι μέχρι το 2020 θα μου δοθεί η ευκαιρία να κάνω κάποια, τελείως, διαφορετικά πράγματα. Έτσι είχα την ευκαιρία να δω όλη την παλέτα της ελληνικής θεατρικής πραγματικότητας, να δω που είμαι καλά, που ανθίζω, που δυσκολεύομαι. Οπότε, τώρα, είμαι σε μια μεταβατική φάση σε σχέση με το που θέλω να κινηθώ την επόμενη φορά.

Την οποία επόμενη φάση την έχεις φανταστεί κι αυτή;

(Γελάει). Τώρα είμαι σ’ αυτή την πορεία, στην οποία συγκεκριμενοποιώ τις επόμενες ανάγκες μου. Γιατί τα είδα, τα μύρισα τα πράγματα και, τώρα, θέλω να δω προς τα πού θα κινηθώ…

Η επιτυχία ήρθε πολύ ξαφνικά. Τουλάχιστον εμείς σε γνωρίσαμε σε χρόνο ρεκόρ μέσα από το «Κάτω Παρτάλι»….

Κατάλαβες, τι εννοώ τύχη; Μου ήρθε μια πάρα πολύ προσεγμένη σειρά, σε μια εποχή που δεν γίνονται τέτοιες σειρές, ούτε σε επίπεδο παραγωγής. Είχα την τύχη να γράψει ένας πάρα πολύ καλός σεναριογράφος, όπως είναι ο Λευτέρης Παπαπέτρου, έναν ρόλο που μου πήγαινε πάρα πολύ. Αυτό όμως, προϋπέθετε και δέκα χρόνια στο θέατρο, όπου με είδε ο Παπαπέτρου σε διάφορες παραστάσεις σκέφτηκε πράγματα, συνέδεσε, αποφάσισε ποιοι άλλοι έπρεπε να είναι μαζί….Εννοώ, ότι αν δεν υπήρχαν τα δέκα προηγούμενα χρόνια που δούλευα κι έκανα πράγματα, τα οποία πολλές φορές μπορεί και να με κούραζαν και να με στεναχωρούσαν δεν θα είχα πάρει ποτέ αυτόν τον ρόλο. Γενικά, αυτό «το ξαφνική επιτυχία» δεν νομίζω πως υφίσταται. Η επιτυχία είναι μέρος μιας διαδρομής κι έρχεται σαν μια φωτεινή στιγμή, όπως έρχονται και πολλές σκοτεινές στιγμές.

Οπότε δεν σου ήταν δύσκολο να διαχειριστείς την ξαφνική αναγνωρισιμότητα;

Όχι, ξέρεις επειδή εγώ είχα κάνει και μια σειρά όταν ήμουν παιδάκι στο Γυμνάσιο. Ήξερα πως είναι αυτό το κομμάτι με την αναγνωρισιμότητα και τότε, μάλιστα, το είχα βιώσει και σε πιο κλειστό χώρο, στο σχολείο και στην εφηβεία κι έτσι το είχα απομυθοποιήσει από πολύ νωρίς. Δεν ήταν κάτι που με αφορούσε ως στόχος. Το έβλεπα πάντα σαν μια θετική απόρροια της δουλειάς μου. Είχα ζήσει και την αναγνωρισιμότητα από την άλλη πλευρά όταν έκανα καθημερινό και έπαιζα την κακιά…Τότε δεν είχα καθόλου θετικές αντιδράσεις στο δρόμο. Ειδικά με γιαγιάδες και παππούδες που ήξεραν ότι εγώ είχα κάνει τον φόνο (γέλια). Οπότε μετά το «Παρτάλι», όπου ήμουν θετικά καταγεγραμμένη μέσα τους, ήρθε μια ισορροπία. Πάντως, εκείνη η περίοδος ήταν πολύ φωτεινή κι έντονη, κι εγώ, απλώς, ήμουν συντονισμένη σε τέτοια ενέργεια, δεν κοιμόμουν για να τα προλάβω όλα, τα γυρίσματα, τις πρόβες και τις συνεντεύξεις. Έπρεπε να είσαι λίγο alert, γιατί ξαφνικά έπρεπε να διαχειριστείς τη γνώμη των άλλων και το προφίλ σου, οπότε ήταν όλα πάρα πολλά, μια περίοδος συντονισμένη σε υψηλές ταχύτητες.

Έπρεπε «να διαχειριστείς τη γνώμη των άλλων» μου λες. Η γνώμη των άλλων πόσο σε επηρεάζει;

Κοίτα να λέω ότι δεν με επηρεάζει … Η αλήθεια είναι με επηρεάζει πάρα πολύ. Απλώς, νομίζω ότι το διαχειρίζομαι πια.

Κριτικές διαβάζεις;

Ναι, αλλά με κάποιες συμφωνώ με κάποιες διαφωνώ. Δηλαδή, και καλά να γράψουν έχω διαφωνήσει κι άσχημα να γράψουν έχω συμφωνήσει.

Όλη αυτή η αίσθηση της αισιοδοξίας που βγάζεις από πού πηγάζει;

Θα ήμουν αχάριστη, αν δεν ήμουν έτσι. Πέρασα πολλά χρόνια που ένιωθα ενοχικά, γιατί μου έχουν παρασχεθεί 34 υπέροχα χρόνια. Έχω εισπράξει αγάπη, αποδοχή, κάνω το επάγγελμα το αγαπάω, έχω πολλούς φίλους, την οικογένειά μου, την υγειά μου, θα ήμουν αχάριστη να γκρινιάζω. Οπότε, δεν έχω κανένα λόγο να μην είμαι αισιόδοξη.

Πιστεύεις ότι υπάρχει μια τάση οι καλλιτέχνες να είναι κάπως ταλαιπωρημένοι ή θλιμμένοι - καταθλιπτικοί;

Πιστεύω, πως ο καθένας έχει το κοινό του σ’ αυτή τη ζωή. Αν θες να επικοινωνεί η θλίψη σου κι η βαθιά σου απελπισία, φυσικά όλοι την κουβαλάμε, θα έρθει και το αντίστοιχο κοινό. Κι εγώ μπορεί σε κάποια φάση της ζωής μου να θελήσω να το κάνω, γενικώς όμως είμαι ένας άνθρωπος που θέλω να εστιάσω σ’ ό,τι μπορεί να είναι φωτεινό και να αποτελεί μια διέξοδο στα καθημερινά εμπόδια. Αυτός πιστεύω ότι είναι κι ο τρόπος για να πηγαίνεις μπροστά: η ζωή είναι νερό που ρέει, αν σταματάς συνέχεια στις πέτρες δεν θα φύγει το ποτάμι, θα βρωμήσουν τα νερά. Πρέπει να φεύγεις μαζί με τη ροή και να προχωράς. Είναι χαζό να μένουμε σε πράγματα που μπορεί να μας σκοτεινιάζουν γιατί αποτελούν παρελθόν. Κάθε στιγμή είναι άλλη, αλλάζουν τα κύτταρά μας, αλλάζουν τα μαλλιά μας, γιατί να μην πηγαίνει κι η ψυχή μας μαζί μ’ αυτό;

Και μετά τον «Αττίκ» το καλοκαίρι Αριστοφάνης και «Θεσμοφοριάζουσες»…

Πολλές συμπτώσεις μαζεμένες και χαίρομαι πολύ! Γιατί έλεγα εδώ και δύο χρόνια ότι ήθελα να συνεργαστώ με τον (Οδυσσέα) Παπασπηλιόπουλο. Στη «Μουρμούρα» αγαπήθηκα πολύ με τον Γιώργο Χρυσοστόμου και τον Μάκη Παπαδημητρίου, τον θεωρώ από τους καλύτερους ηθοποιούς τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας. Επίσης, είχα δει και την (Ελένη) Ουζουνίδου στο θέατρο κι είχα τρελαθεί, έλεγα: «Τι ηθοποιάρα είναι αυτή!». Με πήρε, λοιπόν, ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος και μου είπε: «Λοιπόν, θα κάνω τις Θεσμοφοριάζουσες και θα είναι ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος, ο Γιώργος Χρυσοστόμου, ο Μάκης Παπαδημητρίου κι η Ελένη Ουζουνίδου!» Εντάξει! Ενθουσιάστηκα! Επίσης, ο ρόλος που θα κάνω εγώ είναι η πρώτη γυναίκα, ένα κομμάτι που είχα δώσει και πέρασα στο Εθνικό. Ένιωσα ότι ανοίγει ένας καινούργιος κύκλος. Ήθελα πολύ να συνεργαστώ και με τον Βαγγέλη, με τον οποίο δεν είχαμε ξαναδουλέψει μαζί και, πάντα, η Επίδαυρος είναι μια μεγάλη χαρά. Περιμένω με αγωνία τις πρόβες.

Info:

Η Νάντια Κοντογεώργη πρωταγωνιστεί στο «Αναζητώντας τον Αττίκ» Πρεμιέρα 13 Απριλίου στο Θέατρο Παλλάς και για λίγες παραστάσεις.

 Και στις «Θεσμοφοριάζουσες» που κάνουν πρεμιέρα 27-28 Ιουλίου στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου και θα ακολουθήσει περιοδεία σε κάποιες πόλεις της Ελλάδας.