Οι θεατρικές επιχειρήσεις Λεμπέση - σε συνεργασία με το Θεατροκίνημα - ανοίγουν το ιστορικό τους αρχείο και παρουσιάζουν σε online streaming στις 12,13 και 14 Μαρτίου, την παράσταση θρύλο « Ο Αμπιγιέρ » του Ρόναλντ Χάργουντ, που ήρθε για να μείνει, με μία πλειάδα κορυφαίων συντελεστών, που ο καθένας στο είδος του σημείωσαν και σημειώνουν μεγάλες επιτυχίες.
Ο Αμπιγιέρ (Τhe dresser ) του Ρόναλντ Χάργουντ ανέβηκε για πρώτη φορά στη χώρα μας τη σεζόν 1989 -90 στο θέατρο Αθήναιον – νυν Τζένη Καρέζη, σε σκηνοθεσία Βασίλη Παπαβασιλείου, με Σερ τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ, Νόρμαν τον Νικήτα Τσακίρογλου και Λαίδη την Ελένη Χατζηαργύρη. Σημείωσε τεράστια καλλιτεχνική και εμπορική επιτυχία και η παράσταση έμεινε στην ιστορία του θεάτρου.
Ο συγγραφέας εμπνεύστηκε το έργο από την εμπειρία του ως Αμπιγιέρ στο πλάι του κορυφαίου Άγγλου ηθοποιού Σερ Ντόναλντ Γούλφιτ. Το έργο παρουσιάστηκε πρώτη φορά στο Λονδίνο στις 6 Μαρτίου 1980 με τον Freddie Jones ως Σερ και τον Tom Courtenay ως Νόρμαν.
Είναι ένα έργο χαρακτήρων, που περιγράφει την ιδιόμορφη σχέση ανάμεσα σε ένα βετεράνο διάσημο σαιξπηρικό ηθοποιό και τον αφοσιωμένο Αμπιγιέρ του.
Ο Σερ είναι ένας δύστροπος άνθρωπος, που ηγείται σε περιοδεύοντα θίασο στην Αγγλία , κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Ο Αμπιγιέρ ( Νόρμαν ) είναι ο αφοσιωμένος βοηθός του, που για 15 χρόνια τον φροντίζει σχολαστικά και τον γεμίζει αυτοπεποίθηση με σκοπό ο Σερ να μην ακυρώνει τις παραστάσεις λόγω των ανασφαλειών του.
Παρακολουθούμε τον κόσμο του θεάτρου μέσα από την σχέση εξάρτησης που έχει δημιουργηθεί ανάμεσα στους δυο τους. Γινόμαστε μάρτυρες καταστάσεων που κατακλύζονται από έντονα συναισθήματα. Αφοσίωση, εγωισμός, αχαριστία, απόρριψη, εγκατάλειψη, μοναξιά.
Για την ιστορία : Το θέατρο Αθήναιον ( νυν Τζένη Καρέζη ) έπιασε φωτιά εκείνη την περίοδο. Η ζημιά ήταν πολύ μεγάλη. Ήταν προσωπικό στοίχημα και υπόσχεση του Γιώργου Λεμπέση στη Τζένη Καρέζη ότι το θέατρο θα λειτουργήσει ξανά μέσα σε δύο εβδομάδες. Σύσσωμο το Ελληνικό Θέατρο ήταν εκεί από το πρωί έως το βράδυ, προκειμένου να ανοίξει ξανά το θέατρο. Τα ρούχα της παράστασης δεν είχαν καεί, όμως το σκηνικό του Διονύση Φωτόπουλου έπρεπε να γίνει από την αρχή εξαιτίας της πυρκαγιάς. Το θέατρο άνοιξε ξανά τις πόρτες του και υποδέχτηκε το κοινό μέσα σε δύο εβδομάδες , σε μία βραδιά με ελεύθερη είσοδο, που προλόγισε η Τζένη Καρέζη, ως οικοδέποινα του θεάτρου, με μεγάλη συγκίνηση και θερμά χειροκροτήματα. Ήταν γιορτή και χαρά για όλο το Ελληνικό Θέατρο.
Διανομή
Σερ : Δημήτρης Παπαμιχαήλ
Νόρμαν : Νικήτας Τσακίρογλου
Λαίδη : Ελένη Χατζηαργύρη
Τζέφρευ: Τίμος Περλέγκας
Ιρένε : Ελένη Κούρκουλα
Ματζ : Ελευθερία Σπανού
Όξενμπυ : Φώτης Θωμαίδης
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
Μετάφραση : Μαρλένα Γεωργιάδη
Σκηνοθεσία : Βασίλης Παπαβασιλείου
Σκηνικά- Κοστούμια : Διονύσης Φωτόπουλος
Φωτισμοί : Ανδρέας Μπέλλης
Μουσική – ηχητική επιμέλεια : Ιάκωβος Δρόσος
Βοηθός σκηνοθέτη Γιάννης Μπίμης
Βοηθός σκηνογράφου : Λιλή Πεζανού
Φωτογραφίες : Studio Κλεισθένης
Τηλεσκηνοθεσία : Κυριάκος Καλαματιανός
Τρέιλερ παράστασης : Μιχαήλ Μαυρομούστακος
Επικοινωνία και προβολή της παράστασης : Νταίζη Λεμπέση email daisylempesi@hotmail.gr |
Παραγωγή Γιώργος και Νινέττα Λεμπέση
ΗΜΕΡΕΣ ΚΑΙ ΩΡΕΣ ΠΡΟΒΟΛΩΝ
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 12 ΜΑΡΤΙΟΥ \ ΚΥΡΙΑΚΗ 14 ΜΑΡΤΙΟΥ ΩΡΑ 20.00
ΣΑΒΒΑΤΟ 13 ΜΑΡΤΙΟΥ ON DEMAND
Προπώληση εισιτηρίων: https://www.viva.gr/tickets/theatre/streaming/o-ampigier/
Από τη Γιώτα Δημητριάδη
Όλο και πιο συχνά τα τελευταία χρόνια παρακολουθούμε παραστάσεις, οι οποίες παρουσιάζουν επί σκηνής το ίδιο το θέατρο. Έργα που ανοίγουν στο κοινό τα παρασκήνια της προετοιμασίας μιας παράστασης δίνοντας, παράλληλα, πληροφορίες ακόμα και για τις διαπροσωπικές σχέσεις μεταξύ των καλλιτεχνών.
Κάνοντας μια πρώτη καταγραφή της φετινής σεζόν, έχουμε ήδη δει επτά παραστάσεις που βάζουν στο επίκεντρο τη ζωή των ηθοποιών και τον θεατρικό μικρόκοσμο. Ενώ σε λίγες μέρες έρχεται κι ένα ακόμη έργο.
Ο Δημήτρης Μαυρίκιος κατάφερε να δημιουργήσει μια παράσταση ύμνο στο θέατρο και στους ανθρώπους του, εντάσσοντας στο κείμενο του Πιραντέλλο κι αυτοβιογραφικά στοιχεία των ηθοποιών του.
«Ο Χατζιδάκις ήταν η μοίρα μου», εξομολογείται η Ράνια Οικονομίδου επί σκηνής και μοιράζεται με το κοινό την τυχαία συνάντησή τους, η οποία στάθηκε ο λόγος να γίνει από αρχιτέκτονας, ηθοποιός.
Ο Γιάννης Βογιατζής θα μας ανατριχιάσει, ομολογώντας: «Ο μόνος τρόπος για να μην πεθάνω είναι να βρίσκομαι στη σκηνή. Αυτή μου δίνει ζωή!»
Διαβάστε εδώ την αναλυτική κριτική για την παράσταση.
Στο Σύγχρονο θέατρο η Ελένη Σκότη κι η ομάδα Νάμα παρουσιάζουν το έργο του Ντάνκαν ΜακΜίλαν, «People, places & things», το οποίο στη λειτουργική μετάφραση του Γιώργου Χατζηνικολάου μεταφράζεται ως «Με λένε Έμμα».
Η υπόθεση θέλει τη Λούσυ να νοσηλεύεται σ’ ένα κέντρο απεξάρτησης. Η Μαίρη Μηνά υποδύεται την ηθοποιό και στο έργο. Έτσι, η παράσταση ξεκινάει με μια σκηνή από τον «Γλάρο» του Τσέχωφ με την ίδια να ερμηνεύει τη Νίνα. Ο νεκρός γλάρος, ως σύμβολο της αγνότητας, της ελευθερίας, της αθωότητας, της νεότητας και της ελπίδας, δένει απόλυτα και με το σύγχρονο κείμενο του ΜακΜίλαν κι αξιοποιείται σκηνοθετικά.
Νίνα και Λούσυ υποφέρουν στη σκηνή και τη ζωή. Η πρώτη, όμως, παραμένει πάντα γοητευτική, γιατί «σου δίνει την ευκαιρία να μιλάς ποιητικά και να λες λέξεις, που δεν θα έλεγες ποτέ», όπως δηλώνει κι η «Έμμα».
Διαβάστε εδώ την αναλυτική κριτική για την παράσταση.
«Μια ζωή στο θέατρο»
Ο Τάσος Πυργιέρης σκηνοθετεί το «Μια ζωή στο θέατρο» του βραβευμένου με Πούλιτζερ Αμερικανού συγγραφέα Ντέιβιντ Μάμετ στη Β’ Σκηνή του Θεάτρου Οδού Κεφαλληνίας.
Ο Γρηγόρης Σταμούλης κι ο Χρήστος Καπενής είναι οι Ρόμπερτ και Τζον, δύο ηθοποιοί, οι οποίοι περνούν το μεγαλύτερο μέρος της ζωής τους στο θέατρο. Μελετούν, δοκιμάζουν ρόλους, δέχονται το χειροκρότημα - ενίοτε και την αδιαφορία - του κοινού και την άλλη μέρα αρχίζουν πάλι από την αρχή.
Η σκηνοθεσία αξιοποιεί όλες τις δυνατότητες της μικρής σκηνής του Θεάτρου της Οδού Κεφαλληνίας κι οι δύο ερμηνευτές με εξαιρετική σκηνική χημεία, δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό επί σκηνής, με τη σύγκρουση των δύο γενεών να κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον. Αντιζηλίες, προσωπικές φιλοδοξίες αλλά κι ένας υποδόριος ερωτισμός πρωταγωνιστούν σ’ αυτή τη σχέση.
H παράσταση, αν κι αποφεύγει τα inside Jocks είναι απολαυστική, ιδιαίτερα, για όσους ασχολούνται με την τέχνη του θεάτρου.
«Μια ζωή στο θέατρο, όλα περνάνε τόσο γρήγορα, όλα περνάνε τόσο βαρετά», θα πει ο βετεράνος Ρόμπερτ.
«Ερωτευμένος Σαίξπηρ»
Η γνωστή ιστορία από την οσκαρική ταινία του 1998, μεταφέρεται στη σκηνή του Θεάτρου του Ελληνικού Κόσμου. Η παράσταση είναι βασισμένη στο σενάριο των Marc Norman & Tom Stoppard και τη θεατρική διασκευή του Lee Hall, η οποία υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Γιάννη Κακλέα κατάφερε να γίνει ένα απολαυστικό θεάμα!
Ο «Ερωτευμένος Σαίξπηρ» παρουσιάζει την ελισαβετιανή εποχή, τους ανθρώπους του θεάτρου και στο επίκεντρο έναν απέλπιδο, αλλά θυελλώδη έρωτα ανάμεσα στον Σαίξπηρ (Βασίλης Χαραλαμπόπουλος) και τη Βιόλα (Έλλη Τρίγκου).
Στις περισσότερες σκηνές του έργου παρακολουθούμε είτε σκηνές από πρόβες, είτε την παράσταση που έδιναν τα μπουλούκια της εποχής στο παλάτι προς τιμήν της θεατρόφιλης βασίλισσας Ελισάβετ. Η τεράστια σκηνή του θεάτρου γεμίζει με σκηνικά που εναλλάσσονται και μαγεύουν (Μανόλης Παντελιδάκης), αλλά και τα αμέτρητα κοστούμια (Ηλένια Δουλαδήρη) που παρασύρουν τη ματιά του θεατή ντύνοντας εμπνευσμένα τον 25μελή θίασο.
Παρακολουθώντας την παράσταση, συνειδητοποιεί κανείς ότι η θεατρική πραγματικότητα στη ρίζα της παραμένει ίδια. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η ατάκα του παραγωγού: «Εγώ είμαι τα φράγκα».
Ομολογώ πως πήγα με επιφύλαξη στον Θέατρον του Νέου Ελληνικού Κόσμου, γιατί οι παραστάσεις υπερπαραγωγές, συνήθως, με απογοητεύουν. Στην προκειμένη περίπτωση πέρασα 135 υπέροχα λεπτά με έναν θιάσο, που δίνει τον καλύτερό του εαυτό επί σκηνής.
Για την πρώτη του σκηνοθετική δουλειά, ο Μανώλης Δούνιας επιλέγει τον «Αμπιγιέρ» του Χάργουντ και μια μικρή σκηνή για την προσομοίωση όσων συμβαίνουν πίσω από αυτή. Η παράσταση αγαπήθηκε από κοινό και κριτικούς βάζοντας πλώρη για δεύτερη σεζον από την 1η Μαρτίου.
Ο Ρόναλντ Χάργουντ γράφει το 1981 τον «Αμπιγιέρ», ένα από τα σημαντικότερα έργα της παγκόσμιας δραματουργίας, που αφορούν στον κόσμο του θεάτρου. Το έργο είναι αυτοβιογραφικό, με πηγή έμπνευσης την εμπειρία του ως αμπιγιέρ του Άγγλου ηθοποιού Ντόναλντ Γούλφιτ.
Αμπιγιέρ, σ’ ένα ρεσιτάλ ερμηνείας ο Μάνος Βακούσης, που κατά τη γνώμη μου, στη ρωγμή του ρόλου του, χαρίζει στην παράσταση την καλύτερη στιγμή της.
Εξαιρετικός στον ρόλο του Σερ, ο Αλέξανδρος Μυλωνάς, αποτυπώνει με μοναδικό τρόπο το αιώνιο ζήτημα της υστεροφημίας. «Οι ηθοποιοί ζουν μονάχα στις αναμνήσεις των άλλων…Μίλα καλά για μένα. Το ομορφότερο πράγμα στη ζωή είναι να σε θυμούνται».
Ο Μάνος Βακούσης κι ο Αλέξανδρος Μυλωνάς έχουν μοναδική σκηνική χημεία. Όμως, κι ο υπόλοιπος θίασος στέκεται επάξια.
Διαβάστε εδώ την κριτική της παράστασης.
«Χορεύοντας στο Σκοτάδι»
Ο Πολυχώρος VAULT παρουσιάζει για πρώτη φορά στην Ελλάδα, το αριστούργημα του Λαρς Φον Τρίερ, «Χορεύοντας στο Σκοτάδι» σε διασκευή Πάτρικ Ελσουέρθ, μετάφραση Αντώνη Γαλέου, σκηνοθεσία Δημήτρη Καρατζιά, μουσική Μάνου Αντωνιάδη και στίχους Γεράσιμου Ευαγγελάτου.
Στο συγκινητικό μιούζικαλ του Λαρς Φον Τρίερ, παρακολουθούμε την Σέλμα (Δήμητρα Κολλά), μια Τσέχα μετανάστρια και ανύπαντρη μητέρα στην επαρχία της πολιτείας Ουάσιγκτον στις ΗΠΑ του 1967 να πάσχει από μια σπάνια κληρονομική ασθένεια και να χάνει σταδιακά την όρασή της. Η ίδια δουλεύει ασταμάτητα και μαζεύει χρήματα, προκειμένου ο γιος της να εγχειριστεί για να μην έχει τη δική της τύχη.
Παράλληλα με τις σκηνές, όπου την παρακολουθούμε στο εργοστάσιο να προσπαθεί να δουλέψει, χωρίς να βλέπει, εναλλάσσονται οι σκηνές με την ηρωίδα και τον εννεαμελή θίασο να κάνουν πρόβες για ένα ερασιτεχνικό μιούζικαλ. Η μουσική και η φαντασία είναι οι μοναδικοί διέξοδοι στην τραγική ζωή της Σέλμα.
Μεγαλεπήβολο σχέδιο, η μεταφορά μιας τέτοιας ταινίας στη μικρή σκηνή του Vault, που δυστυχώς δεν δικαιώνεται από το αποτέλεσμα και φλερτάρει ασύστολα με το μελό.
«Το…έπος της Μαλάμως»
Ο τρομακτικά ταλαντούχος Θανάσης Αλευράς πρωταγωνιστεί στην βουκολοτραγωδία του Νίκου Χαρλαύτη «Το έπος... της Μαλάμως», σε σκηνοθεσία Ελένης Γκασούκα, στο θέατρο Λαμπέτη. Προσωπικά, αδυνατώ να καταλάβω, γιατί να επιλεγεί ένα τέτοιο έργο, χωρίς καμία ουσία, μόνο με βωμολοχίες και φθηνό χιούμορ.
Παρ’ όλα αυτά κι εδώ ο θεατής παρακολουθεί σε κάποιες σκηνές θέατρο μέσα στο θέατρο, καθώς σύμφωνα με την ιστορία η Μαλάμω, αφήνοντας πίσω το χωριό της, εξαιτίας μιας ερωτικής απογοήτευσης, μετακομίζει στην Αθήνα, που καταλήγει να κάνει καριέρα σε καμπαρέ.
Η σκηνή στο καμαρίνι, όπου την επισκέπτεται ο Γερμανός κατακτητής, είναι κατά τη γνώμη μου η πιο αστεία της παράστασης.
«Η ζωή μου στην τέχνη»
Ο Θοδωρής Βουρνάς γοητεύτηκε από την κωμωδία καταστάσεων «Η ζωή μου στην τέχνη.» του Andrew Cowie κι έτσι κάνει εντατικές πρόβες για να το παρουσιάσει από τις 4 Φεβρουαρίου και κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:15 στο Θέατρο 104, σε μετάφραση Κατερίνας Βαϊμάκη και σκηνοθεσία Θοδωρή Βουρνά.
Ο Γκράχαμ, ένας νεαρός σκηνοθέτης που ανεβάζει τον «Δον Ζουάν», είναι κρυφά ερωτευμένος με τον πρωταγωνιστή του, Στίβεν, ο οποίος φαντασιώνεται τη συμπρωταγωνίστρια του, Ρεβέκκα, αλλά εκείνη έχει την προσοχή της στραμμένη στο λάθος άντρα...
Μυστικά, εξομολογήσεις, αποκαλύψεις μέσα κι έξω από το θέατρο. Τα όρια ανάμεσα στη ζωή και την τέχνη μπερδεύονται. Ένα έργο μέσα στο έργο. Τι συμβαίνει όταν οι ηθοποιοί αρχίζουν να ταυτίζονται με τον ρόλο τους; Πώς μπορεί κανείς να σκηνοθετήσει την ίδια τη ζωή;
Μία καυστική κωμωδία, που με αφορμή τον μικρόκοσμο του θεάτρου βάζει στο μικροσκόπιο τις ανθρώπινες σχέσεις, το ζωτικό μας ψεύδος και την ανάγκη μας να αλλάζουμε συνεχώς προσωπεία, προκειμένου να κερδίσουμε την αγάπη και την αποδοχή. Τελικά, μήπως, δεν σταματάμε ποτέ να παίζουμε θέατρο;
Ο Ίψεν Συνεχίζει Να Γοητεύει Κοινό Και Καλλιτέχνες: Ποια Έργα Του Θα Δούμε
Αφιέρωμα Στον Λουίτζι Πιραντέλο: Πόσα Έργα Του Ανεβαίνουν Αυτή Τη Σεζόν;
Είδα
Video
