Αντικείμενα που έχω πάντα στο καμαρίνι μου.

Οδοντόβουρτσα, οδοντόκρεμα (για να αισθανθώ φρέσκος) και άνετα ρούχα για ζέσταμα πριν από την παράσταση.

Το πιο ωραίο καμαρίνι που είχα ποτέ. α) Ως χώρο β) Με ποιους συναδέλφους.

Από άποψη χώρου, τα πάνω καμαρίνια στο Θέατρο Τέχνης της οδού Φρυνίχου. Είναι «φιλόξενα» και, αν τύχει να κάνει κάποιος παιδικό, τα πρωινά έχουν υπέροχο φως. Σε ό,τι αφορά τους συναδέλφους, θα επιμείνω στα καμαρίνια της οδού Φρυνίχου, γιατί φέτος έχω την τύχη να είμαι στο ίδιο καμαρίνι με τον Γιάννη Σαρακατσάνη. Μου αρέσουν πολύ οι κουβέντες που κάνουμε τα πρωινά.

 

 Το πιο ωραίο καμαρίνι που έχω δει ποτέ στη ζωή μου.

Το καμαρίνι του Βασίλη Χαραλαμπόπουλου στην παράσταση «Αχ αυτά τα φαντάσματα». Το είχε περιποιημένο, είχε φέρει μέχρι και εσπρεσιέρα από το σπίτι του. Ήταν ένας όμορφος χώρος ανάπαυσης, άνεσης και συγκέντρωσης.

 

 Την πιο ωραία ανάμνηση που έχω από καμαρίνι.

Στα καμαρίνια του Μικρού Παλλάς μαζί με τους Βαγγέλη Χατζηνικολάου και Αντώνη Φραγκάκη. Κάναμε διαλογισμό ανάμεσα από τις παραστάσεις.

Το τελευταίο πράγμα-κίνηση-σκέψη που κάνω πριν βγω από το καμαρίνι μου.

Κλείνω τα φώτα και τσεκάρω αν έχω πάρει μαζί μου ό,τι χρειάζομαι για την παράσταση. 

 

Ο Κίμων Φιορέτος πρωταγωνιστεί στις "72 ώρες" στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης που συνεχίζεται για δεύτερη χρονιά με μεγάλη επιτυχία και στην παιδική παράσταση "Ο Σέρλοκ Χόλμς και το γαλάζιο ρουμπίνι" στο Θέατρο Τέχνης.

 

«Μου αρέσουν πολύ οι άνθρωποι και προσπαθώ να είμαι εκεί στη στιγμή και να συνδιαλέγομαι μαζί τους», θα μου πει μεταξύ άλλων η Μαρία Τζάνη λίγες ώρες αφότου έχει μαγέψει μικρούς και μεγάλους στη σκηνή του Θεάτρου Τέχνης ως Κάθριν Κιούζακ, στην παράσταση «Ο Σέρλοκ Χολμς και το Γαλάζιο Ρουμπίνι». Απόδειξη; Οι λιλιπούτειοι θαυμαστές που αδημονούν, κάνουν σκέρτσα και τα μαγουλάκια τους κοκκινίζουν για μια φωτογραφία μαζί της.

Η Μαρία όμως αυτή την περίοδο βρίσκεται εν μέσω εντατικών προβών και για μια ακόμα φιλόδοξη παραγωγή του Θεάτρου Τέχνης που θα κάνει πρεμιέρα τη νέα χρονιά. Πρόκειται για το «Βικτώρ ή τα παιδιά στην εξουσία» σε σκηνοθεσία της Μαριάννας Κάλμπαρη και μουσική του Σταμάτη Κραουνάκη. Με αφορμή την επιστροφή της στο «σπίτι» της μίλησε στο texnes-plus, ακούγοντας πάντα τη φωνή της καρδιάς της…

 

Σέρλοκ Χολμς, ένας αγαπημένος ήρωας 

Λατρεύω τον Σέρλοκ Χολμς. Έχω δει τα πάντα! Ό,τι κυκλοφορεί σε σειρά. Όταν μου είπε ο Δημήτρης Δεγαΐτης ότι θα παίξω στην παιδική παράσταση του Θεάτρου Τέχνης σε αυτό το έργο και με τη συγκεκριμένη ομάδα, πραγματικά ενθουσιάστηκα! Πρόκειται για την ιστορία του γαλάζιου ρουμπινιού που έγραψε ο Άρθουρ Κόναν Ντόυλ και διασκεύασε εξαιρετικά η Άνδρη Θεοδότου. Ξεκινήσαμε πρόβες τέλη Αυγούστου και από την πρώτη στιγμή απολάμβανα αυτήν τη συνεργασία.

 

Παιδικό θέατρο

Μου αρέσει πολύ το θέατρο για παιδιά όταν δεν αντιμετωπίζει τα παιδιά ως ένα παιδικό κοινό. Θα χρησιμοποιήσω μια φράση του Βασίλη Κουκαλάνι, που λέει ότι τα έργα του απευθύνονται σε ανθρώπους από έξι χρονών και άνω. Γι' αυτό εκτιμώ τον Δημήτρη Δεγαΐτη και χαίρομαι που συνεργάζομαι φέτος μαζί του, γιατί σκηνοθετεί παραστάσεις για "ανθρώπους" όλων των ηλικιών, αντιμετωπίζοντάς τους  με μεγάλο σεβασμό.

 

Τα παιδία λέει…

Είναι απίστευτα αυτά που μας λένε τα παιδιά. Σε κάποια σκηνή της παράστασης ρωτάω το φίλο μου: «Πού θα με πας;» Εκείνος μου απαντά: «Στο σταθμό του τρένου». Σηκώθηκε λοιπόν ένα κοριτσάκι από την πρώτη σειρά και φώναξε: «Να την πας στη θάλασσα! Στη θάλασσα να την πας!» Το βρήκα τόσο τρυφερό… Προχθές πάλι σηκώθηκε ένα αγοράκι, αλλά δεν άκουσα τι μου είπε. Είναι τόσο αυθόρμητα τα παιδιά. Είναι τόσο ωραίο να τα βλέπεις να αναπνέουν μαζί σου την ώρα που παίζεις στη σκηνή. Είναι ένα δώρο.

Το γιαπί, το πηλοφόρι, το μυστρί και η βλεφαρίδα κάγκελο στις δέκα το πρωί 

Είναι σκληρό να ξεκινά το πρωινό τόσο νωρίς, πολύ σκληρό για τα δεδομένα μου! Να πρέπει στις δέκα να είμαι στη σκηνή με φωνή μετζοσοπράνο και να χορεύω!Παρ’ όλα αυτά με συναρπάζει κιόλας, γιατί, μόλις είναι όλα έτοιμα, ξεκινάμε και αντικρίζω τα μάτια των παιδιών, ξεχνάω τα πάντα! 

 

Οι γυναίκες είναι πονηρές… μάθε το μικρέ μου και μην κλαις

Ήρθε ένας μικρός προχθές και μου είπε: «Δεν σου έμαθαν η μαμά σου και ο μπαμπάς σου να μην κλέβεις;» Του εξήγησα ότι γι’ αυτό το λόγο διηγούμαστε τη συγκεκριμένη ιστορία, για να καταλάβουν όλοι ότι δεν πρέπει να κλέβουν. Όταν στήναμε την παράσταση, συνειδητοποίησα ότι εγώ θα ήμουν η αντιπαθής, η πονηρή γυναίκα που βάζει σε μπελάδες το διευθυντή του ξενοδοχείου. Δεν το άντεξα να μην κερδίζω τη συμπάθεια του κοινού, αλλά προσπάθησα να δικαιολογήσω το χαρακτήρα που κλήθηκα να υποδυθώ. Διαπίστωσα ότι έσφαλε και ότι ήθελε να κάνει τη μεγάλη ζωή. Στα παιδάκια, επειδή η παράσταση έχει πολύ τραγούδι και χορό, όλο αυτό εξισορροπείται κάπως και έτσι δεν υπάρχουν «κακοί» ήρωες.

 

«Βικτώρ ή τα παιδιά στην εξουσία»

Είμαστε σε περίοδο εντατικών προβών και η σκηνοθέτις μας, η Μαριάννα Κάλμπαρη, μας πέρασε από όλους τους ρόλους μέχρι να καταλήξει στη διανομή, η οποία είναι πολύ ιδιαίτερη και χαίρομαι που θα είμαι ένας από τους βασικούς συντελεστές της εν λόγω παράστασης. Είμαι ευτυχής που συνεργάζομαι με αυτούς τους καλλιτέχνες και με τον υπέροχο Σταμάτη Κραουνάκη. Δεν αποκαλύπτω όμως τίποτε άλλο…

 

 

The voice

Το κομμάτι της φωνής με ενδιαφέρει πάρα πολύ και το έχω μελετήσει όλα αυτά τα χρόνια. Το αντιμετωπίζω και λίγο ψυχαναλυτικά. Είναι η φωνή σου. Είναι αυτό βαθιά μέσα σου, σου λέει μια φωνούλα, που σε κάνει να υπάρχεις. Επομένως όσο πιο καλή σχέση έχεις με την εσωτερική σου φωνή και αποδεχτείς τον ήχο σου και τον απόηχο της σκέψης σου τόσο πιο κοντά είσαι στο να κάνεις αυτό είσαι.

 

Μια φωνή βαθιά μέσα μου μου λέει…

Υπομονή, δύναμη και στο δρόμο σου. 

 

Εμπόδια

Νομίζω ότι με δυσκολεύουν τα πάντα. Από τα πρακτικά θέματα που αφορούν το πώς θα πληρώσουμε το ενοίκιό μας μέχρι τις  συνθήκες της δουλειάς μας.Όσο για το θέατρο, προσπαθώ να αποβάλω την άποψη που είχα προτού γίνω ηθοποιός και να αντιμετωπίσω την πραγματικότητα, αλλά με  ενθουσιασμό και ζωντάνια, όπως όταν πρωτοξεκινούσα.

 

Ηθοποιός-τεχνίτης και ενοχή 

Είχα μια τελείως διαφορετική εικόνα στο μυαλό μου. Η άποψή μου για τον κόσμο του θεάτρου βασιζόταν σε αυτά που έβλεπα ως θεατής. Δεν γνώριζα όλα όσα συμβαίνουν πίσω από τη σκηνή. Το «πίσω του θεάτρου» είναι μια δουλειά σκληρή, μια τέχνη, και το προϊόν της είναι αυτό που παράγεις εσύ! Είχα μια φοβερά ενδιαφέρουσα συζήτηση με τον Βασίλη Παπαβασιλείου.Του ανέφερα λοιπόν ότι, όταν ξεκίνησα στη σχολή, δεν είχα κανένα άγχος, ανέβαινα με αυτοπεποίθηση στη σκηνή. Ενώ όσο περνάνε τα χρόνια αγχώνομαι και αγωνιώ για την τέχνη μου και ο Παπαβασιλείου μου είπε: «Ο τεχνίτης χρειάζεται τρεις ζωές για να μάθει την τέχνη του, γιατί ο ηθοποιός χρειάζεται μία και όσο πιο σύντομη γίνεται;» Αυτό λειτούργησε τόσο απενοχοποιητικά και κάθε φορά σκέφτομαι ότι μαθαίνουμε και προχωράμε. Έχουμε άλλωστε αυτή τη ζωή και άλλες δύο μήπως και βγάλουμε κανένα συμπέρασμα. 

 

 Οι φωτογραφίες του ταξιδιού 

Όλες οι στιγμές μου στο θέατρο είναι για μένα σαν πολύτιμες φωτογραφίες. Έχω και μια μεγάλη αγάπη στη φωτογραφία. Όταν συνεργαζόμουν με τον Κώστα Καζάκο και είχα μαγευτεί, για να αποτυπώσω όλη αυτή την εμπειρία είχα τραβήξει ένα εξάλεπτο βίντεο που ήταν το backstage πριν βγούμε στη σκηνή. 

 

Θέατρο Τέχνης, το σπίτι μου

Έχει ενδιαφέρον να γυρνάς εκεί όπου γαλουχήθηκες καλλιτεχνικά. Εκεί όπου έλαβες τα πρώτα σου καλλιτεχνικά ερεθίσματα και διαμορφώθηκες στα πρώτα σου καλλιτεχνικά βήματα. Είναι τύχη να επιστρέφεις έπειτα από λίγα χρόνια έχοντας αποκτήσει και λίγες ακόμα εμπειρίες, το βλέπεις με άλλο μάτι. 

 

Στο ντιβάνι με την Τζάνη

Αυτές οι εκπομπές προέκυψαν από την ανάγκη μου να γνωρίσω λίγο καλύτερα την ψυχοσύνθεση των ανθρώπων του θεάτρου και των συναδέλφων μου. Μου άρεσε πολύ που επισκεπτόμασταν σπίτια φίλων, ηθοποιών και μιλούσαμε στον καναπέ τους με μια χαλαρή διάθεση.

 

 Μέλλον

Ονειρεύομαι να ζω καλλιτεχνικά.

 

 

Η Μαρία Τζάνη πρωταγωνιστεί στην παιδική παράσταση «Ο Σέρλοκ Χολμς και το Γαλάζιο Ρουμπίνι», στο Θέατρο Τέχνης, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Δεγαΐτη.

 

Από τον Ιανουάριο θα τη δούμε και στο «Βικτώρ ή τα παιδιά στην εξουσία», σε σκηνοθεσία Μαριάννας Κάλμπαρη, πάλι στο ίδιο θέατρο.

 

 

 

7/11/2016, «Ο Σέρλοκ Χολμς και το γαλάζιο ρουμπίνι», Θέατρο Τέχνης

Δεν είναι τυχαίο ότι και μόνο το όνομα Θέατρο Τέχνης αποτελεί εγγύηση ποιότητας. Αξιόλογες παραστάσεις, που συνδυάζουν εκπληκτικά κείμενα, καινοτόμα σκηνοθεσία, πρωτοποριακή σκηνογραφία και άψογη υποκριτική.

Μπαίνοντας στο θέατρο νιώθεις τη διαφορά από το φουαγιέ ακόμα, το οποίο έχει μετατραπεί... σε σκηνή εγκλήματος. Είσαι ήδη στον κόσμο του Σέρλοκ Χολμς και σε υποδέχονται άνθρωποι του βικτοριανού Λονδίνου με την υπόκρουση ζωντανής μουσικής στο πιάνο.

Η παιδική σκηνή του Θεάτρου Τέχνης φιλοξενεί μια ιστορία του Σέρλοκ Χολμς προσαρμοσμένη ιδανικά για το παιδικό κοινό από την Άνδρη Θεοδότου και αριστοτεχνικά σκηνοθετημένη από τον Δημήτρη Δεγαΐτη. Η δουλειά της Άνδρης Θεοδότου αποδεικνύει περίτρανα ότι τα αστυνομικά μυθιστορήματα μπορούν κάλλιστα με την κατάλληλη διασκευή να τα παρακολουθήσουν και παιδιά. Οι ηθοποιοί με όπλα τους τη φωνή και την κίνηση και με τη βοήθεια των ευρηματικών σκηνικών μάς ταξιδεύουν στο Λονδίνο της βικτοριανής περιόδου, και όχι μόνο. Ο ποταμός Αμοΐ στα βάθη της Κίνας απλώνεται  μπροστά μας, νιώθουμε το κρύο των Άλπεων και τελικά μεταφερόμαστε στο ομιχλώδες Λονδίνο του 1885. Και όλα αυτά μέσα σε δευτερόλεπτα, χωρίς περιστρεφόμενες σκηνές και αιωρούμενα σκηνικά. Η απλότητα σε όλο της το μεγαλείο! Θα ήταν παράλειψη να μην αναφέρω πόσο με εντυπωσίασε ο σιδηρόδρομος του Λονδίνου, που εμφανίζεται μπροστά στα μάτια των θεατών μόλις ανοίγουν οι πόρτες, ενσωματώνοντας το χώρο του φουαγιέ στη σκηνή της δράσης. Και αφού η σκηνή έχει μετατραπεί στα πάντα, βρισκόμαστε τελικά στο διάσημο σπίτι του Σέρλοκ Χολμς, στην Bakerstreet, στον αριθμό 221Β, αλλά και στο ξενοδοχείο Cosmopolitan.

Η υπόθεση του έργου αφορά τη λύση ενός ακόμα μυστηρίου. Ο Σέρλοκ Χολμς, με τον ιδιαίτερο χαρακτήρα του και την παρατηρητικότητά του, μας εντυπωσιάζει. Όμως δεν μπορεί να υπάρξει Σέρλοκ Χολμς χωρίς τον δρα  Ουάτσον. Το αχώριστο δίδυμο υπόσχεται να μας χαρίσει μια αξέχαστη εμπειρία, δείχνοντάς μας τον τρόπο σκέψης και δράσης ενός ντετέκτιβ.

Ας ξεκινήσουμε λοιπόν το δικό μας ταξίδι πριν από την παράσταση κι ας προετοιμαστούμε κατάλληλα. Σίγουρα πρέπει να εξασκήσουμε την  παρατηρητικότητά μας ΠΡΙΝ και ποιος ξέρει; Ίσως ΜΕΤΑ να είμαστε σε θέση να λύνουμε κι εμείς μυστήρια….

 

ΠΡΙΝ…

• Αφήγηση: Ο Σέρλοκ Χολμς είναι δημιούργημα του Κόναν Ντόιλ, που πρωτοεμφανίστηκε σε κείμενό του στα τέλη του 19ου αιώνα. Έχουν κυκλοφορήσει τέσσερα μυθιστορήματα με ήρωα το γνωστό ντετέκτιβ και τον αχώριστο φίλο και συνεργάτη του δρ Τζον Ουάτσον, καθώς και δεκάδες αυτοτελή διηγήματα. Δεν πρέπει να χαλάσουμε την έκπληξη στα παιδιά και να τους αποκαλύψουμε εκ των προτέρων τι πρόκειται να δουν. Ένα αστυνομικό έργο επιβάλλεται πάντα να περιλαμβάνει το στοιχείο της έκπληξης. Ωστόσο θα μπορούσαμε να τους γνωρίσουμε το δίδυμο Σέρλοκ Χολμς-Τζον Ουάτσον. Πώς είναι συνήθως ντυμένοι; Ποια είναι η σχέση τους; Πού μένουν; Ποιος είναι τελικά ο διάσημος Σέρλοκ Χολμς; Έχει γνώσεις χημείας, είναι πυγμάχος και ηθοποιός και παίζει πολύ καλά βιολί. Όμως αγνοεί κάποια βασικά πράγματα. Η φιλοσοφία, η λογοτεχνία και η αστρονομία δεν είναι στα ενδιαφέροντά του. Οι μέθοδοί του βασίζονται κυρίως στην παρατήρηση. Κοιτώντας απλώς ένα καπέλο καταλαβαίνει σε ποιον ανήκει. Οι συζητήσεις του με τον Ουάτσον είναι ιδιαιτέρως χρήσιμες, καθώς βάζει σε τάξη τα συμπεράσματά του. Μπορούμε να βρούμε κι άλλα στοιχεία για τους δύο ντετέκτιβ λίγο πριν ζωντανέψουν μπροστά στα μάτια μας.

• Κατασκευή. Γραφή με αόρατο μελάνι. Ένας ντετέκτιβ πρέπει να ξέρει να γράφει με αόρατο μελάνι ώστε να στέλνει μηνύματα που δεν θα γίνονται από όλους αντιληπτά, αλλά και να είναι σε θέση να διαβάζει αντίστοιχα μηνύματα. Ένας πολύ διαδεδομένος τρόπος για να φτιάξουμε αόρατο μελάνι είναι με το χυμό ενός λεμονιού κι ένα πινέλο. Χρησιμοποιούμε το χυμό του λεμονιού για μελάνι και βουτώντας το πινέλο μέσα σε αυτό γράφουμε το μήνυμά μας σε ένα χαρτί. Το αφήνουμε να στεγνώσει και στη συνέχεια περνάμε το γράμμα πάνω από ένα αναμμένο κερί για να το θερμάνουμε. Προσοχή, μην αρπάξει φωτιά το χαρτί! Όταν ζεσταθεί η γραφή, από αόρατη θα γίνει καφέ! Στο εμπόριο κυκλοφορούν και στιλό με αόρατο μελάνι.

  

 

• Παιχνίδι παρατηρητικότητας: Βασικό στοιχείο της μεθοδολογίας του Σέρλοκ Χολμς είναι η παρατηρητικότητά του. Πριν λοιπόν πάμε να δούμε τον ντετέκτιβ να λύνει το μυστήριο, πρέπει να εξασκηθούμε κι εμείς λίγο. «Ο Ντετέκτιβ» είναι ένα παιχνίδι που παίζεται με πολλά παιδιά. Σε μια ανυποψίαστη στιγμή ο εμψυχωτής/ενήλικας στέλνει ένα παιδί να κρυφτεί χωρίς οι υπόλοιποι να το αντιληφθούν. Στη συνέχεια τους ανακοινώνει ότι ο τάδε χάθηκε. Δυστυχώς οι γονείς του δεν έχουν καμία πρόσφατη φωτογραφία του κι έτσι ένας ντετέκτιβ της αστυνομίας θέλει να του περιγράψουν όσο καλύτερα μπορούν το παιδί που εξαφανίστηκε ώστε να το ζωγραφίσουν και να δημοσιεύσουν το σκίτσο του. Πόσο ψηλός/ή είναι; Τι χρώμα ματιών και μαλλιών έχει; Τι φορούσε τη μέρα που εξαφανίστηκε; Είχε ρολόι, σκουλαρίκια, κάποιο σημάδι; Η περιγραφή χρειάζεται να είναι λεπτομερέστατη. Στη συνέχεια ο/η εξαφανισμένος/η εντοπίζεται και οι υπόλοιποι διαπιστώνουν πόσο παρατηρητικοί είμαστε. 

«Τι άλλαξα;» Πρόκειται για ένα παιχνίδι παρατηρητικότητας που παίζεται ακόμα και με δύο παίκτες. Δηλαδή με εμάς και το παιδί μας! Μας κοιτάζει και κλείνει για λίγο τα μάτια του/της. Αλλάζουμε κάτι πάνω μας στα γρήγορα. Αλλάζουμε τη φράντζα μας, βγάζουμε ένα κοκαλάκι που φορούσαμε, βγάζουμε μια κάλτσα, σηκώνουμε λίγο το ένα μπατζάκι και ό,τι άλλο σκεφτόμαστε στα γρήγορα. Θα μπορέσει ο μικρός ντετέκτιβ να καταλάβει τι άλλαξε πάνω μας; Και τώρα ώρα να αλλάξουμε ρόλους.

 

ΜΕΤΑ…

• Ώρα για παιχνίδι: Επιτραπέζια παιχνίδια με γρίφους και μυστήρια.  Αφού δούμε την παράσταση, κινούμαστε πλέον σε ρυθμούς… κατασκοπικούς. Ένα καπέλο με σκόνη τι μπορεί να μας πει; Τι συμπέρασμα βγάζουμε κοιτάζοντας προσεκτικά ένα ακριβό ρολόι που έχει μια γρατσουνιά στο τζάμι του κι ένα δερμάτινο ξεφτισμένο λουράκι; Ο Σέρλοκ Χολμς θα έλεγε: «Ανήκει σε κάποιο φτωχό έμπορο που του το έκαναν δώρο πριν από χρόνια και δεν έχει τα χρήματα να αλλάξει λουράκι. Είναι αφηρημένος και απρόσεκτος, αφού το έχει γρατσουνίσει. Παλαιότερα ο έμπορος ήταν πιο εύσωμος, αλλά τα τελευταία χρόνια έχει αδυνατίσει αρκετά». Πώς το κατάλαβε; Μα από τις τρύπες στο λουράκι. Παλαιότερα το κούμπωνε στην τελευταία τρύπα και έχει μείνει το σημάδι, αλλά τώρα η πρώτη τρύπα είναι σχεδόν σκισμένη από την καθημερινή χρήση. Υπάρχουν αρκετά επιτραπέζια παιχνίδια μυστηρίου. Το πιο γνωστό είναι ίσως το «Cluedo», όμως υπάρχουν αρκετά ακόμα. Μετά την παράσταση μπορούμε να γίνουμε ντετέκτιβ και να περάσουμε ένα απόγευμα γεμάτο μυστήρια που θα πρέπει να εξιχνιάσουμε!

• Για μεγαλύτερες ομάδες/ εκπαιδευτικούς. «Πειστήρια εγκλήματος». Εξασκήσαμε την παρατηρητικότητά μας, λύσαμε μυστήρια, οπότε ήρθε η ώρα να φτιάξουμε τη δική μας ιστορία μυστηρίου. Διάφορα μικροαντικείμενα, όπως εισιτήρια, στιλό, καρφίτσες, ρολόι, κέρματα, σπίρτα κ.ά., συγκεντρώνονται σε διάφορους φακέλους. Κάθε ομάδα παίρνει ένα φάκελο και προσπαθεί να επινοήσει μια ιστορία που να συνδέει όλα αυτά τα αντικείμενα. Φαντάζεται ότι όλα αυτά βρέθηκαν από την αστυνομία κατά την εξιχνίαση μιας μυστηριώδους υπόθεσης. Ποια είναι η ιστορία πίσω από ένα καμένο σπίρτο, ένα εισιτήριο από το μετρό του Λονδίνου, έναν κόκκινο συνδετήρα, μια τσίχλα και ένα μισοφαγωμένο κριτσίνι; Θα εκπλαγούμε όταν η ομάδα των δεκάχρονων ντετέκτιβ μάς καλέσει στην αίθουσα του αρχηγείου της αστυνομίας για την αναπαράσταση του εγκλήματος.

Φαντασία και παρατηρητικότητα. Δύο αρετές χρήσιμες στο να λύνεις μυστήρια αλλά και στο να ξεπερνάς με τη βοήθειά τους τις μικρές ή τις μεγαλύτερες δυσκολίες που συναντάς στη ζωή. Αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι στη φαντασία και στην παρατηρητικότητα οφείλουμε τις πιο σπουδαίες ανακαλύψεις: την πενικιλίνη, την ανακάλυψη της βαρύτητας, της περιστροφής της Γης… Κάθε λεπτομέρεια μετρά για τον Σέρλοκ Χολμς, που με υπομονή εξετάζει στοιχεία, συνδυάζει γεγονότα και τελικά φτάνει στη λύση. Υπάρχει καλύτερο παράδειγμα για ένα παιδί που αρχίζει να καλλιεργεί την επιστημονική του σκέψη;