Από τη Γιώτα Δημητριάδη 

φωτογραφίες: Θωμάς Δασκαλάκης 

 Οι Πέρσες, το «δράμα νόστου» του Αισχύλου, που σώζεται έως τις μέρες μας, αποτελεί το φετινό σκηνοθετικό εγχείρημα του Δημήτρη Λιγνάδη. Η τραγωδία είναι η πρώτη από τις τρεις που θα παρακολουθήσουμε τον Ιούλιο και τον Αύγουστο στο ιαματικό Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου.

Ακολουθούν χοές στον τάφο του βασιλιά Δαρείου, ενώ λίγα λεπτά αργότερα εμφανίζεται το φάντασμα του βασιλιά, που αν και ερμηνεύει τα γεγονότα σε σχέση με το παρελθόν, συνάμα προοικονομεί και το μέλλον. Το έργο ολοκληρώνεται με τον ρακένδυτο Ξέρξη να φτάνει ταπεινωμένος.

Πρόκειται για μια τραγωδία, από την οποία απουσιάζουν τόσο η δράση όσο και η πληθώρα των δραματικών προσώπων. Τα χαρακτηριστικά αυτά ενδεχομένως αποτέλεσαν και τον λόγο, για τον οποίο οι σκηνοθέτες καταπιάστηκαν με την τραγωδία, μετά την παρέλευση 15 ετών από την έναρξη του«Φεστιβάλ Επιδαύρου», το 1954.

Ωστόσο, το κείμενο του Αισχύλου, ακόμη κι αν γράφτηκε 2.500 χιλιάδες χρόνια πριν, θίγει ζητήματα αμιγώς διαχρονικά. Ίσως γιατί η αλαζονεία της εξουσίας δεν θα πάψει ποτέ να κατευθύνει τους κυβερνώντες αυτού του κόσμου.

Ο Δημήτρης Λιγνάδης στο δεύτερο σκηνοθετικό εγχείρημα ως Καλλιτεχνικός Διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου, κατάφερε ν’ αναδείξει έναπαραγνωρισμένο χαρακτηριστικό του αρχαίου δράματος, ήτοι τη μουσική/έμμετρη φύση του, η οποία υπό τη μουσική διδασκαλία τηςΜελίνας Παιονίδου, και σε συνδυασμό με την εμπνευσμένη δουλειά του Κωνσταντίνου Ρήγου, που επιμελήθηκε την κίνηση, μας χάρισε έναν από τους καλύτερους χορούς αρχαίας τραγωδίας.

Ο Βασίλης Αθανασόπουλος, ο Κωνσταντίνος Γαβαλάς, ο Μιχάλης Θεοφάνους, ο Σπύρος Κυριαζόπουλος, ο Αλκιβιάδης Μαγγόνας, ο Λαέρτης Μαλκότσης, ο Γιώργος Μαυρίδης, ο Δημήτρης Παπανικολάου, ο Γιάννος Περλέγκας και ο Αλμπέρτο Φάις λειτούργησαν εξαιρετικά, οι οποίοι άλλοτε σαν ένα σώμα και άλλοτε μεμονωμένα, εντυπωσίασαν με τον λόγο και τη σκηνική τους παρουσία.

Η εικόνα του χορού, ακόμα και από ψηλά, μαγνήτιζε τα βλέμματα. Το εύρημα με τα κοντάρια, που γίνονταν στα χέρια των ηθοποιών από κουπιά, μέχρι πλοία και αντικείμενα μάχης, λειτούργησε εξαιρετικά.

Συγχαρητήρια αξίζουν και στον Γιώργο Πούλιο, ο οποίος αναλαμβάνοντας τη μουσική επιμέλεια της παράστασης, κατάφερε να συγκεράσει τη σύγχρονη ελληνική παράδοση με την αρχαιότητα, χρησιμοποιώντας την ποντιακή και κρητική παράδοση και το μπουζούκι, αλλά και το θρησκευτικό στοιχείο. Η παράσταση ξεκινάει με μια λύρα και ένα παραδοσιακό τραγούδι.

Όσον αφορά στη μετάφραση του Θεόδωρου Κ. Στεφανόπουλου, φαίνεται πως έχει γίνει καλή δουλειά, αν και εγείρονται ερωτήματα σχετικά με την επιλογή τόσο πολλών στίχων στα αρχαία ελληνικά και μάλιστα με την ερασμιακή προφορά. Γεγονός που όχι μόνο δεν αξιολογήθηκε με θετικό πρόσημο στις ερμηνείες των ηθοποιών, αλλά μάλλον αποπροσανατόλισε και έθετε, τόσο εκείνους όσο και το κοινό, εκτός συνθήκης. Ομολογώ ότι δεν κατάλαβα για ποιο λόγο ακόμη και οινεοελληνικοί υπέρτιτλοι ήταν γραμμένοι στο πολυτονικό σύστημα.

Η Λυδία Κονιόρδου στον ρόλο της Άτοσσας, επιδόθηκε σε μια δυνατή ερμηνεία και απεικόνιση του προσωπείου της μητέρας-βασίλισσας, καταγράφοντας ένα αισθητικό πρότυπο καλλιτεχνικής θεατρικής έκφρασης μελετημένων κωδίκων της αρχαίας τραγωδίας, την οποία η ηθοποιός γνωρίζει άριστα. Η κίνηση και η άρθρωση του λόγου, υπέδειξαν την έντεχνη αναγωγή του ρόλου σε σύμβολο.

Η βασίλισσά της ανήκει σ’ ένα ανδροκρατούμενο σύστημα και η συμπεριφορά της είναι ανάλογη της προσπάθειας στην οποία πρέπει να επιδοθεί, για να επιβιώσει μέσα σ’ αυτό. Είναι, βέβαια, φανερό πως όλα αυτά έχουν αναπτυχθεί σε βάρος της αληθινής της φύσης. Κάποια στιγμή, όμως, το προσωπείο ραγίζει και η μητέρα-Άτοσσα λυγίζει, μαθαίνοντας πως ο γιος της, ο Ξέρξης, ζει. Ωστόσο, το γεγονός αυτό δεν έγινε αισθητό από την ερμηνεία της Λυδίας Κονίορδου, αποκλείοντας έτσι κάθε τι ανθρώπινο από την ηρωίδα.

Συνοδοιπόρος της σ' όλο αυτό το ταξίδι, το εντυπωσιακό φόρεμα της Εύας Νάθενα, που μετουσιώνεται σε «συμπρωταγωνιστή» της Κονιόρδου, όταν αφαιρείται ένα μέρος του και η ηθοποιός το σέρνει σαν άλλη «Μάνα Κουράγιο». Μια από τις πιο δυνατές εικόνες της παράστασης.

Ο Αργύρης Πανταζάρας ως αγγελιοφόρος, κερδίζει τις εντυπώσεις άμα τη εμφανίσει. Η συγκλονιστική περιγραφή της ναυμαχίας αλλά και όλων των επακόλουθων, αλυσιδωτών συμφορών του περσικού στρατεύματος, ζωντανεύει με απαράμιλλη οξύτητα και οδύνη μέσα από την αγγελική ρήση. Η κίνηση και ο λόγος του ηθοποιού καθηλώνουν. Αξιοσημείωτη και η έξοδός του, μια εντυπωσιακή εικόνα μέσα στην απλότητά της.

Ο Δαρείος του Νίκου Καραθάνου, θυμίζει το φάντασμα του πατέρα του Άμλετ και είναι σαν να έρχεται από άλλον κόσμο. Η παρουσία του στην αρχή ξενίζει, γίνεται όμως άμεσα αντιληπτό γιατί επιλέγεται η συγκεκριμένη ερμηνευτική γραμμή. Ο Δαρείος του έχει έρθει από έναν άλλο κόσμο μ’ έναν ξεχωριστό κώδικα: άλλοτε σαν μια άλλη Κασσάνδρα προοικονομεί το μέλλον και άλλοτε σαν σοφός τυφλός Τειρεσίας δίνει οδηγίες στην βασίλισσα για την αντιμετώπιση της κατάστασης.

Ο Ξέρξης τουΑργύρη Ξάφη είναι επιβλητικός, ανθρώπινος και σπαρακτικά αληθινός. Μοναδικό αγκάθι και εδώ η ερασμιακή προφορά. Παρ' όλα αυτά, η σκηνική εμπειρία του ηθοποιού δείχνει να ξεπερνά και αυτόν τον σκόπελο.

Μια μικρή φωτεινή Ακρόπολη επιλέγει η Αλέγια Παπαγεωργίου για βασικό σκηνικό αντικείμενο, και με αυτό τον τρόπο καταφέρνει να ικανοποιήσει εκπληκτικά τόσο τους εικαστικούς όσο και τους συμβολικούς της στόχους. Οι επιβλητικές μορφές των Περσών φαίνεται να κατατροπώθηκαν από μια μικρή αλλά φωτεινή πόλη. Το φως νίκησε το σκοτάδι και η αλαζονεία της εξουσίας «συνάντησε» την πιο σκληρή της τιμωρία.

Λιτό και πρακτικό το υπόλοιπο σκηνικό, με τα στασίδια της εκκλησίας κάποια στιγμή να χρησιμοποιούνται και ως μέσα παραγωγής ήχου.

Εν κατακλείδι, οι «Πέρσες» του Εθνικού Θεάτρου είναι μια παράσταση που αξίζει να παρακολουθήσετε για να συνειδητοποιήσετε μέσω της Τέχνης πως κάποια πράγματα παραμένουν οικουμενικά και σύγχρονα, ακόμη και 2.500 χρόνια μετά. Σας θυμίζει κάτι ένας βασιλιάς - ηγέτης που στέλνει στον θάνατο χιλιάδες ανθρώπους, χωρίς η πράξη του αυτή να σηματοδοτεί την τιμωρία του μέσω της απώλειας της εξουσίας του;

Δυστυχώς σήμερα, είτε κοιτάξουμε τη γείτονα Τουρκία είτε τις μακρινές Η.Π.Α., η τυραννία των ηγετών και οι άστοχοι χειρισμοί εξακολουθούν να μένουν στο απυρόβλητο.

3 Υστερόγραφα:

1ον Ένα μεγάλο μπράβο στους εργαζομένους του Φεστιβάλ για την εξαιρετική οργάνωση. Ως θεατής ένιωσα ασφαλής.

2ον Η παράσταση του Σαββάτου έγινε παρουσία της Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας. Θεωρώ πολύ ενθαρρυντική την παρουσία της και το ενδιαφέρον της για το θέατρο.

3ον Ο Καλλιτεχνικός Διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου, Δημήτρης Λιγνάδης μέσα στον ενθουσιασμό του χειροκροτήματος, πήρε στα χέρια του τη μικρογραφία του Παρθενώνα, έσκυψε και τη φίλησε... Μιλάμε για αρχαιολαγνία και κρίση πατριωτισμού ή μια αυθόρμητη κίνηση ενθουσιασμού; Νομίζω πώς αξίζει να απαντηθεί γιατί η παράσταση προβλήθηκε και σε live streaming σε πολλές χώρες του κόσμου. Είναι άδικο για την ελληνική θεατρική παραγωγή να ταυτίζεται μόνο με το "Αρχαίο Πνεύμα Αθάνατον" σε μια εποχή που η Επιδαύρος έφτασε στις οθόνες τόσων θεατών σ' όλόκληρο τον πλανήτη. 

Διαβάστε επίσης:

«Πέρσες»: Λίγο Πριν Την Πρεμιέρα Του Εθνικού Θεάτρου Κάνουμε Μια Αναδρομή Στις Παραστάσεις Που Είδαμε Τα Τελευταία 50 Χρόνια

Από την Τόνια Τσαμούρη

Η ΕΠΙΔΑΥΡΙΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΙΟΓΡΑΦΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΠΕΡΣΩΝ

Η Αισχύλεια Τραγωδία Και οι Παραστάσεις της τα Τελευταία 50 Χρόνια στην Επίδαυρο. 

Οι Πέρσες είναι η αρχαιότερη από τις σωζόμενες τραγωδίες. Είναι όμως και μία από τις πλέον πολιτικές τραγωδίες, σύμφωνα και με την Ruth Scodel. Ο Αισχύλος έγραψε το έργο, ενώ ακόμα βρισκόταν εν εξελίξει ο πόλεμος των Ελλήνων με τους Πέρσες. Ο τραγικός ποιητής, ο οποίος είχε πολεμήσει ο ίδιος εναντίον των Περσών, προσπάθησε με αυτό του έργο όχι να πανηγυρίσει την νίκη των Ελλήνων επί των Περσών, αλλά να προειδοποιήσει και να επιστήσει την προσοχή των συμπολιτών του στις συνέπειες της αλαζονείας και του άκρατου επεκτατισμού. Άλλωστε η υπερεκτίμηση των δυνάμεων και η απαξίωση του εχθρού ήταν αυτά που είχαν οδηγήσει τους Πέρσες στην καταστροφή. Δυστυχώς, οι προειδοποιήσεις του Αισχύλου δεν βρήκαν ευήκοα ώτα στην Αθήνα, με αποτέλεσμα, μερικά χρόνια αργότερα, την συντριπτική ήττα των Αθηναίων στον Πελοποννησιακό πόλεμο.

Οι Πέρσες είναι ένα διαχρονικό κείμενο, το οποίο ανακαλύπτουν εκ νέου οι άνθρωποι σε διάφορα ανεβάσματα ανά τον κόσμο. Άξιο παρατήρησης είναι ωστόσο το γεγονός ότι από το 1954, οπότε και ξεκίνησε ο θεσμός του «Φεστιβάλ Επιδαύρου», για τη συγκεκριμένη τραγωδία χρειάστηκε περισσότερα από 15 χρόνια προκειμένου να βρει το δρόμο της για την ορχήστρα της Επιδαύρου.

To 1971 ο Τάκης Μουζενίδης σκηνοθετεί για πρώτη φορά την τραγωδία στην Επίδαυρο, στη φωτό η Κάκια Παναγιώτου (Άτοσσα)

Συγκεκριμένα, η πρώτη επιδαύρια παράσταση των Περσών, τοποθετείται χρονολογικά το 1971, όταν παρουσιάστηκε από το Εθνικό Θέατρο σε σκηνοθεσία Τάκη Μουζενίδη, μετάφραση Τάσου Ρούσσου και πρωταγωνιστές τους Κάκια Παναγιώτου, Γκίκα Μπινιάρη, Στέλιο Βόκοβιτς και Βασίλη Κανάκη. Το κείμενο ανέβηκε επτά χρόνια αργότερα, το 1978, αυτή την φορά από το Κ.Θ.Β.Ε., σε σκηνοθεσία Σπύρου Α. Ευαγγελάτου, μετάφραση Τ. Ρούσου και πρωταγωνιστές τους Αντιγόνη Βαλάκου, Δημήτρη Καρέλλη, Μάνο Κατράκη και σε διπλή διανομή τους Πέτρο Φυσσούν-Δημήτρη Βάγια.

Η αφίσα της παράστασης του 1978, σε σκηνοθεσία Σπύρου Α. Ευαγγελάτου 

 Το 1984 η τραγωδία κατεβαίνει στην Επίδαυρο με το Εμπειρικό Θέατρο και φέροντας την σκηνοθετική υπογραφή του Αλέξη Μινωτή. Πρωταγωνιστούν, εκτός του ίδιου του σκηνοθέτη, οι Ελένη Χατζηαργύρη, Χρήστος Πάρλας και Αριστοτέλης Αποσκίτης.

Βίντεο από την αναβίωση των Περσών το 2020

Το 1987 παρουσιάζεται η εκδοχή του Θεάτρου Τέχνης σε σκηνοθεσία Κάρολου Κουν και για πρώτη φορά ακούγεται στην ορχήστρα το κείμενο στην ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα και λυρική μετάφραση του Παναγιώτη Μουλλά. Στην παράσταση έπαιζαν οι Ρένη Πιττακή, Γιώργος Λαζάνης, Βάσος Ανδρονίδης και Γιάννης Καρατζογιάννης (η παράσταση αναβιώθηκε το 1988 και το 2000). Τρία χρόνια αργότερα, το 1990, το Εθνικό Θέατρο επιστρέφει με την ίδια τραγωδία, σε σκηνοθεσία Κώστα Μπάκα και μετάφραση Τάσου Ρούσσου, με τους Μαρία Σκούντζου, Νίκο Μπουσδούκο, Νίκο Γαλιάτσο και Κώστα Κλεφτόγιαννη.

Πριν 30 χρόνια στην Επίδαυρο....Αριστερά: Μαρία Σκούντζου (Άτοσσα). Δεξιά: Νίκος Μπουσδούκος (Αγγελιοφόρος) και ο Χορός.

Το 1995 παρουσιάζεται, για πρώτη φορά στο θέατρο του Ασκληπιού, η κατά Θ.Ο.Κ. εκδοχή του Αισχύλειου κειμένου, σε σκηνοθεσία Νίκου Χαραλάμπους, με την Δέσποινα Μπεμπεδέλη, τον Στέλιο Καυκαρίδη και τον Βαρνάβα Κυριαζή.

Η φωτογραφία είναι από το ηλεκτρονικό αρχείο του Εθνικού Θεάτρου από την παράσταση των Περσών το 1999, σε σκηνοθεσία Λευτέρη Βογιατζή

Το 1999 ο Λευτέρης Βογιατζής με το Εθνικό Θέατρο επιλέγει τους Πέρσες σε μετάφραση Π. Μουλλά και πρωταγωνιστές τους Μαρία Κατσιαδάκη, Σοφοκλή Πέππα, Φάνη Μουρατίδη και Ακύλα Καραζήση.

Μια διαφορετική πρόταση επί του έργου καταθέτει το 2006 ο Θεόδωρος Τερζόπουλος, ο οποίος δούλευε με το κείμενο ήδη από το 1993. Οι Πέρσες εκείνης της χρονιάς, από το Θέατρο Άττις, αποτελούμενοι από ελληνοτουρκικό χορό, εγκαινίασαν τα Επιδαύρια στέλνοντας ένα ηχηρό κοινωνικό, αλλά και πολιτικό μήνυμα για τις σχέσεις των δύο λαών.

Ο αξέχαστος Μηνάς Χατζησάββας σε στιγμιότυπο από την παράσταση του Εθνικού Θεάτρου. 

Το 2009 το Εθνικό Θέατρο καταθέτει μία ακόμα πρόταση αναφορικά με το Αισχύλειο κείμενο μέσω της σκηνοθεσίας του Dimiter Gotscheff και της μετάφρασης της Ελένης Βαροπούλου. Πρωταγωνιστούσαν οι, Αμαλία Μουτούση, Μηνάς Χατζησάββας, Νίκος Καραθάνος και η Λένα Κιτσοπούλου. Άλλη μια αναβίωση των Περσών πραγματοποιήθηκε το 2014 σε μια ενδιαφέρουσα πρόταση υπό την σκηνοθετική μπαγκέτα της Νικαίτης Κοντούρη, σε μετάφραση Π. Μουλλά και έναν αποκλειστικά ανδρικό θίασο, με πρωταγωνιστές τους Γιάννη Φέρτη, Άκη Σακελλαρίου, Λάζαρο Γεωργακόπουλο και Γιώργο Κολοβό.

Στην εκδοχή της τραγωδίας  από τον Θεατρικό Οργανισμό Κύπρου σε σκηνοθεσία Άρη Μπινιάρη, η Καριοφυλλιά Καραμπέτη ήταν μια συγκλονιστική Ατόσσα. 

Το 2017 παρουσιάστηκε για δεύτερη φορά η αρχαία τραγωδία από τον Θ.Ο.Κ. σε μια άκρως ερεθιστική εκδοχή του Άρη Μπινιάρη και σε μετάφραση του Π. Μουλλά. Πρωταγωνιστούσαν οι Καριοφυλλιά Καραμπέτη, Νίκος Ψαρράς, Αντώνης Μυριαγκός και Χάρης Χαραλάμπους.

Στιγμιότυπο προβών από την φετινή παράσταση του Εθνικού Θεάτρου φωτό:Μαριλένα Αναστασιάδου

Οι Ασχύλιοι Πέρσες φέτος μεταφέρονται στην ορχήστρα του θεάτρου της Επιδαύρου, υπό εξαιρετικά ιδιαίτερες και πολύ δύσκολες κοινωνικές συνθήκες. Ο Δημήτρης Λιγνάδης, Καλλιτεχνικός Διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου, αναλαμβάνει την σκηνοθεσία σε μετάφραση του Θεόδωρου Κ. Στεφανόπουλου. Στην παράσταση συμμετέχουν οι Βασίλης Αθανασόπουλος, Κωνσταντίνος Γαβαλάς, Μιχάλης Θεοφάνους, Νίκος Καραθάνος, Λυδία Κονιόρδου, Σπύρος Κυριαζόπουλος, Αλκιβιάδης Μαγγόνας, Λαέρτης Μαλκότσης, Γιώργος Μαυρίδης, Αργύρης Ξάφης, Αργύρης Πανταζάρας, Δημήτρης Παπανικολάου, Γιάννος Περλέγκας, Αλμπέρτο Φάις.

Μάλιστα για πρώτη φορά θα έχουν την ευκαιρία να την παρακολουθήσουν μέσω διαδικτύου σε συνεργασία με την Google Ελλάδος. Το live streaming θα είναι διαθέσιμο σε ολόκληρο τον κόσμο εκτός Ελλάδας, αποκλειστικά μέσω της πλατφόρμας του YouTube και αφορά την παράσταση του Σαββάτου (25 Ιουλίου) στις 21:00 ώρα Ελλάδος. 

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

Γεωργουσόπουλος, Κώστας-Ομάδα Θεατρολόγων. Επίδαυρος: Το Αρχαίο Θέατρο, οι Παραστάσεις. εκδ. Μίλητος, 2001.

Easterling, P. E., Ed. An Introduction to Greek Tragedy. Cambridge, 1997.

Scodel, Ruth. An Introduction to Greek Tragedy. Cambridge, 2011.

Φωτογραφίες από το αρχείου του Εθνικού Θεάτρου

Κεντρική φωτογραφία Μαριλένα Αναστασιάδου

Είδα Τους «Πέρσες» Σε Σκηνοθεσία Άρη Μπινιάρη Στο Ηρώδειο

Αμαλία Μουτούση: «Έχω Επίγνωση Του Τι Σημαίνει Να Μην Μπορείς Να Είσαι Ο Εαυτός Σου»

Ρένη Πιττακή: «Δεν Υπάρχουν Πόλοι, Κέντρα Που Να «Συγκρατούν» Τους Ηθοποιούς»

Τον Σεπτέμβριο του 1938, τo Eθνικό Θέατρο πραγματοποίησε την πρώτη στους νεώτερους χρόνους παράσταση Αρχαίου Δράματος στο αργολικό θέατρο με την Ηλέκτρα του Σοφοκλή, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Ροντήρη. Δεκαέξι χρόνια μετά, το 1954, το Εθνικό Θέατρο επέστρεψε και πάλι στο Θέατρο της Επιδαύρου με τον Δημήτρη Ροντήρη, αυτή τη φορά με τον Ιππόλυτο του Ευριπίδη. Την επόμενη χρονιά καθιέρωσε επισήμως τον θεσμό των Επιδαυρίων και από τότε, κάθε καλοκαίρι, το Εθνικό Θέατρο δίνει αδιάλειπτα τον παλμό στο Φεστιβάλ.

Έτσι λοιπόν και φέτος, πιστοί στο ετήσιο ραντεβού μας με το κοινό, δίνουμε το παρών στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου με δύο έργα παρά τις πρωτοφανείς συνθήκες και τις αντιξοότητες που επικρατούν λόγω της πανδημίας.

· Πέρσες (472 π.Χ.)

Υπόθεση

Στα Σούσα, την πρωτεύουσα των Περσών, οι γέροντες που έχουν μείνει στα μετόπισθεν, πιστοί φύλακες των λαμπρών ανακτόρων του Ξέρξη, ανησυχούν για τον στρατό τους που επιχειρεί εκστρατεύσει εναντίον της Ελλάδας, καθώς κανένα νέο δεν έχει φτάσει για την έκβαση της πολεμικής αποστολής.

Οι εντυπωσιακά πολυάριθμες δυνάμεις που συνθέτουν το περσικό στράτευμα με τα ηχηρά ονόματα των αρχηγών του και τη θεόδοτη δύναμη του βασιλιά τους, δεν αρκούν για να κατευνάσουν την ανησυχία των γερόντων, που γνωρίζουν ότι το αδιαπέραστο δίκτυ της Πλάνης ξεγελάει τους ανθρώπους και τους οδηγεί στο χαμό.

Η ανησυχία κορυφώνεται όταν η βασίλισσα Άτοσσα, μητέρα του Ξέρξη, αρχηγού της εκστρατείας, και γυναίκα του νεκρού Δαρείου, αφηγείται το δυσοίωνο όνειρό της: ο Ξέρξης προσπαθούσε να ζέψει στο άρμα του μια Ελληνίδα και μια Ασιάτισσα αλλά η Ελληνίδα έσπασε τα δεσμά και γκρέμισε τον βασιλιά.

Η άφιξη του λαχανιασμένου αγγελιαφόρου επιβεβαιώνει τα κακά προαισθήματα: ολόκληρος ο περσικός στρατός εξοντώθηκε. Οι Έλληνες νίκησαν.

Η διεξοδική αφήγηση της ήττας των Περσών καταλήγει στην εκτενή περιγραφή της ναυμαχίας της Σαλαμίνας, τη φυγή του Ξέρξη και την κακή τύχη του υπόλοιπου στρατού, που επιχείρησε να επιστρέψει διά ξηράς.

Το σύμβολο του ένδοξου παρελθόντος, ο βασιλιάς Δαρείος, εμφανίζεται από τον Άδη ως απάντηση στις επικλήσεις των χθόνιων δυνάμεων και τους θρήνους των Περσών. Η ερμηνεία του πεθαμένου βασιλιά για την καταστροφή αποδίδει τις ευθύνες στην αλαζονεία του Ξέρξη και την ύβρη του απέναντι στη φύση και τους

θεούς. Η άφιξη του κουρελιασμένου ηττημένου βασιλιά, σε έντονη αντίθεση με την προηγούμενη ένδοξη παρουσία του Δαρείου, ολοκληρώνει την εικόνα της πανωλεθρίας. Τα εγκώμια για τα επιτεύγματα του παρελθόντος μετατρέπονται σε θρήνους και οδυρμούς για το παρόν, και κορυφώνουν την οδύνη στο άλλοτε ένδοξο παλάτι των Περσών.

Ταυτότητα Παράστασης

Μετάφραση-μετρική διδασκαλία: Θ.Κ. Στεφανόπουλος

Σκηνοθεσία: Δημήτρης Λιγνάδης

Σκηνικά: Αλέγια Παπαγεωργίου

Κοστούμια: Εύα Νάθενα

Μουσική: Γιώργος Πούλιος

Χορογραφία, επιμέλεια κίνησης: Κωνσταντίνος Ρήγος

Φωτισμοί: Χριστίνα Θανάσουλα

Μουσική διδασκαλία: Μελίνα Παιονίδου

Βοηθός σκηνοθέτη: Νουρμάλα Ήστυ

Βοηθός φωτίστριας: Μαριέττα Παυλάκη

Βοηθοί χορογράφου: Μαρκέλλα Μανωλιάδου, Αγγελος Παναγόπουλος

Διανομή (αλφαβητικά)

Βασίλης Αθανασόπουλος, Κωνσταντίνος Γαβαλάς, Νίκος Καραθάνος, Λυδία Κονιόρδου, Κώστας Κουτσολέλος, Σπύρος Κυριαζόπουλος, Αλκιβιάδης Μαγγόνας, Λαέρτης Μαλκότσης, Γιώργος Μαυρίδης, Αργύρης Ξάφης, Αργύρης Πανταζάρας, Δημήτρης Παπανικολάου, Γιάννος Περλέγκας, Αλμπέρτο Φάις.

Φωτογράφος παράστασης: Μαριλένα Αναστασιάδου

Διαβάστε επίσης: 

Εθνικό Θέατρο: Χωρίς Φόβο Αλλά Με Πάθος Και Μια Νέα Θερινή Σκηνή!

Ο Αργύρης Ξάφης Περνά Μια Περίοδο Αλλαγής Και Του Πάει Πολύ! (Συνέντευξη)