Από τον Αναστάση Πινακουλάκη

Την προηγουμένη εβδομάδα, έκανε πρεμιέρα στην Κεντρική Σκηνή του Θεάτρου του Νέου Κόσμου, μια βωβή παράσταση με ερμηνευτή τον Γιώργο Χρυσοστόμου.

Η ιδέα της παράστασης «Mute» γυρόφερνε το μυαλό του αναγνωρισμένου ηθοποιού εδώ και αρκετά χρόνια, ενώ φέτος κατάφερε να βρει το φως της σκηνής. Το concept είναι πως ένας ηθοποιός/performer αφήνει ελεύθερο το εκφραστικό του σώμα σε διάφορες συνθήκες που υποδεικνύονται από το μουσικό περιβάλλον. Επί μια ώρα, ο ηθοποιός περνάει από τη μια συνθήκη στην άλλη, άλλοτε συνειρμικά, άλλοτε χωρίς κάποια λογική σύνδεση.

Την σκηνοθεσία της παράστασης συνυπογράφουν ο ηθοποιός και η Σοφία Πάσχου, ενώ η δραματουργία της παράστασης φαίνεται να συνδιαμορφώνεται κάθε βράδυ επί σκηνής. Αν ακουγόταν κείμενο καθόλη τη διάρκεια της παράστασης, τότε θα είχαμε μια συρραφή σκηνών, με χαρακτήρες κάθε ηλικίας, ένα έργο Παραλόγου. Ο Χρυσοστόμου όμως τολμά να κάνει ένα μονόλογο βωβού θεάτρου με έντονη σωματικότητα, μιμική, μια κούκλα σεξουαλικής ηδονής και έντονα μουσικά περιβάλλονται που εναλλάσσονται με ιλιγγιώδη ταχύτητα.

Η Σοφία Πάσχου μεταφέρει τις εμπειρίες από την ομάδα Patari Project, αυτή τη φορά σ’ έναν μόνο ερμηνευτή, και οι δύο τους παίζουν με την συνθήκη του περιορισμού σ’ ένα μικρό εμβαδόν σκηνής. Ο Χρυσοστόμου, δεινότατος ηθοποιός (εξαίρετος στο Mistero Buffo, στο Mojo και στο Πέτρες στις τσέπες του), υποβάλει τον εαυτό του σε μία συνθήκη συνεχούς άσκησης επί σκηνής, με μια αξιοζήλευτη σωματικότητα. Περνάει από τον ένα χώρο στον άλλο, σε μια εγκαταστημένη σκαλωσιά σαν ένα παιδί που εξερευνά τον κόσμο. Μέσα σε όλες αυτές τις συνθήκες, από βρέφος σε μέλος συγκροτήματος, από εθισμένο στις selfies σε γονιό που θρηνεί τον χαμό των παιδιών του κι από ένα πάρτι καραόκε σε επιθετικό τρομοκράτη, κυριαρχεί η πιο καθολική γλώσσα, αυτή του σώματος.

Το ενδιαφέρον της παράστασης έγκειται καταρχάς στο ερμηνευτικό φαινόμενο που λέγεται Γιώργος Χρυσοστόμου. Ο Χρυσοστόμου ανήκει σ’ εκείνους τους λίγους αξιοζήλευτους ηθοποιούς, που ανοίγουν τον ερμηνευτικό τους καμβά κάθε φορά σα να είναι ένας καινούργιος κόσμος και ορίζουν μόνοι τους τις δυνατότητές τους για να τις αψηφήσουν ή να τις επαναδιατυπώσουν σε μία επόμενη δουλειά. Ο ηθοποιός σαν ένας ερμηνευτικός χαμαιλέοντας ντυμένος στην εξαιρετικής ποιότητας και εμπνεύσεως στολή (σκηνικά-κοστούμι Μαγδαληνή Αυγερινού)

Σε δεύτερο επίπεδο, το ενδιαφέρον τοποθετείται στην ίδια τη δραματουργία, αφού εκτείνεται σ’ ένα εύρος συνθηκών και προσώπων, που μπορούν να ειδωθούν προσωπικά από τον κάθε θεατή. Μου έκανε μεγάλη εντύπωση πως παρά την ιδιαίτερη φύση του εν λόγω μονολόγου, η παράσταση ήταν γεμάτη, με θεατές να κάθονται μέχρι και στα σκαλιά του θεάτρου. Επίσης, βίωσα έντονη την εμπλοκή του κοινού σε αυτού που παρακολουθούσε.

Στο φινάλε της παράστασης, ο ηθοποιός είχε την ελευθερία/σκηνική οδηγία να μιλήσει για 3 λεπτά απνευστί για ό,τι ήθελε να μιλήσει χωρίς να υπάρχει δομημένο γραμμένο κείμενο. Σε αυτό το σημείο φάνηκε η αγωνία του ηθοποιού να πει κάποια πράγματα που βίωσε κατά τη διάρκεια της παράστασης ή κατά τη δημιουργίας της, και η άρθρωση του λόγου μετά από σιωπή μιας ώρας ήταν μια μαγική θεατρική στιγμή.

Η παράσταση «Mute» των Γιώργου Χρυσοστόμου και Σοφίας Πάσχου είναι μια out of the box performance, που μπορεί να έχει τις ρίζες της σε γνώριμα υλικά, όπως την Παντομίμα, το σωματικό θέατρο και το θέατρο κούκλας, αλλά όλα μοιάζουν να παίρνουν το σχήμα τους για πρώτη φορά, πάνω στο ερμηνευτικό σώμα που λέγεται Γιώργος Χρυσοστόμου. Η παράσταση μου έδωσε τη χαρά της επαφής μ’ ένα ακατέργαστο διαμάντι, το πρωτογενές θέατρο, που χρειάζεται απλώς έναν ηθοποιό κι ένα κοινό.

Από την Σπυριδούλα Μπιρπίλη

‘’Κάποτε πολύ παλιά τότε που τα παραμύθια τα έγραφαν ακόμα με το χέρι’’….Τότε συνέβη η ιστορία που είδαμε στο θέατρο Πόρτα. Κάποτε πολύ παλιά που όλα ήταν απλά κι όχι απλοϊκά, τότε που η ομορφιά δεν βρισκόταν στο ‘’πολύ’’ και στο φαίνεσθαι αλλά στην ουσία. Κι η σκηνοθετική προσέγγιση του Θωμά Μοσχόπουλου και της Σοφίας Πάσχου τιμά αυτήν ακριβώς την ευγένεια της απλότητας. Ένα θέατρο χωρίς μικρόφωνα και φιοριτούρες, μια παράσταση που βασίζεται στον ηθοποιό, στο σώμα του και την φωνή του. 18 χρόνια μετά, το παραμύθι της Ξένιας Καλογεροπούλου ‘’Το σκλαβί’’ (κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κέδρος), ξαναγυρίζει σπίτι του και μας γεμίζει χαρά.

Η μουσική του Νίκου Κυπουργού σε στίχους Λίνας Νικολακοπούλου σε ταξιδεύει στην παράδοση. Νανουρίζεσαι μαζί με τα νεογέννητα, γλεντάς μαζί με τους νεόνυμφους, ταξιδεύεις με τη μουσική τους στον κόσμο του παραμυθιού γιατί τελικά ‘’Η μουσική είναι ο καλύτερος τρόπος που έχουμε για να χωνεύουμε τον χρόνο’’, όπως είχε πει κι ο Βρετανός ποιητής Auden.

Αν όμως έπρεπε να διαλέξω και να γράψω μόνο για ένα στοιχείο της παράστασης θα ήταν σίγουρα τα κοστούμια της Έλλης Παπαγεωργακοπούλου. Είναι συγκλονιστικό πώς ένα κομμάτι ύφασμα μεταμορφώθηκε σε ό,τι χρειάζονταν οι ηθοποιοί. Ένα κομμάτι ύφασμα, που κυριολεκτικά ‘’παίρνει ζωή’’ αφού ακόμα και ‘’ρόλο’’ έχει μέσα στην παράσταση!

Οι ηθοποιοί δίνουν όλο τους το είναι. Μεταμορφώνονται σε μια στιγμή από τον ένα ρόλο στον άλλο, από αφηγητές σε ηθοποιούς, από ήρωες σε στοιχεία της φύσης, από σύγχρονούς μας σε ανθρώπους μιας άλλης εποχής, μακρινής.

Κάποτε πολύ παλιά όταν ήμασταν παιδιά μας άρεσε πολύ να παίζουμε. Με αφορμή ‘’Το σκλαβί’’ ας παίξουμε μαζί με τα παιδιά παιχνίδια για ΠΡΙΝ και ΜΕΤΑ την παράσταση.

ΠΡΙΝ…

• Ώρα για παραμύθι: ‘’Το σκλαβί’’ είναι ένα γνωστό λαϊκό παραμύθι το οποίο βρίσκεται στη συλλογή ‘’Παραμύθια του λαού μας’’ που επιμελήθηκε ο Γ.Ιωάννου καθώς και στον τόμο ‘’Το Φιδόδεντρο’’ που επιμελήθηκε ο Κ. Καφαντάρης. Διαβάστε το παραμύθι και ταξιδέψτε στον κόσμο του πριν βουτήξετε στην μαγεία της παράστασης.
• Και το παραμύθι γίνεται θέατρο…Αφού διαβάσετε το παραμύθι εξηγείστε στα παιδιά ότι θα το δουν στο θέατρο. Η σκηνή του θεάτρου είναι ένας χώρος περιορισμένος. Πώς εκείνα θα ζωγράφιζαν ένα σκηνικό για να παιχτεί η παράσταση; Μεγαλύτερα παιδιά μπορούν να συμπεριλάβουν στις ζωγραφιές τους αλλαγές σκηνικών και αντικείμενα που θεωρούν απαραίτητα, ενώ τα μικρότερα μπορούν απλώς να ζωγραφίσουν ένα φόντο σκηνής. Σε κάθε περίπτωση πρόκειται σίγουρα για μια εκκολαπτόμενη σκηνογραφική δουλειά.

Η ζωγραφιά της Λένας Παπαληγούρα μ΄ένα σκηνικό θέατρου και την ίδια να απαντά στο ερώτημα "Τι θα γίνω όταν μεγαλώσω;"Η ίδια έχει δηλώσει ότι είχε δει το πρώτο ανέβασμα του έργου σε παιδική ηλικία και είχε μαγευτεί. 

ΜΕΤΑ…

• Φτιάχνοντας ένα παραμύθι: ‘’Το σκλαβί’’ βασίζεται στο ομώνυμο συμιακό παραμύθι. Όπως όλα τα παραμύθια έχει μια βασική δομή. Ο ήρωας που παραβιάζει μια απαγόρευση, ξεκινά ένα ταξίδι, έχει να αντιμετωπίσει δυσκολίες αλλά λαμβάνει και μαγικά δώρα ή συναντά ένα βοηθό, συναντά τον ανταγωνιστή, αλλά στο τέλος παντρεύεται και γίνεται βασιλιάς. Μπορείτε να φτιάξετε με τα παιδιά κάρτες με τα βασικά στοιχεία του παραμυθιού ή να βρείτε έτοιμες στο εμπόριο ή το διαδίκτυο και να φτιάξετε τα δικά σας παραμύθια. Ο Βλαντιμίρ Προπ μελετώντας τη δομή παραμυθιών της χώρας του κατέληξε στις 31 λειτουργίες του Προπ οι οποίες μπορούν να σας βοηθήσουν να φτιάξετε το δικό σας παραμύθι.

• Παιχνίδι φαντασίας: ‘’Αλλάζοντας το τέλος’’. Τελειώνοντας ‘’το σκλαβί’’ οι ηθοποιοί ξαναγίνονται αφηγητές του έργου, σύγχρονοι με εμάς, και μας λένε το τέλος του παραμυθιού. Διαφωνούν όμως μεταξύ τους. Άλλο τέλος ξέρει ο ένας, άλλο ο άλλος. Γιατί έτσι κι αλλώς αυτά συνέβησαν παλιά, πολύ παλιά…. Τι τέλος θα δίνατε εσείς στο έργο; Τι συνέβη με το σκλαβί και τον αδερφό του; Και τι έγινε 40 χρόνια μετά από εκείνη τη στιγμή που στο έργο παρουσιάζεται ως τέλος;

            Παραμύθια και πάλι παραμύθια, για πάντα παραμύθια! Κρύβουν μέσα τους την σοφία του κόσμου, μεταδίδουν με τρόπο κατανοητό μεγάλες αλήθειες. Κι όπως λέει η Ξένια Καλογεροπούλου ‘’ Όλοι τα χρειαζόμαστε τα παραμύθια… Τα λαϊκά παραμύθια διατηρούν την αξία τους με την απλοϊκότητά τους και τα μαγικά τους μυστικά’’. ‘’Το σκλαβί’’ είναι μια παράσταση που ο καθένας ανάλογα με την ηλικία του και τις εμπειρίες του θα πάρει αυτό που χρειάζεται. Σίγουρα όμως όλοι θα πάρουν την ικανοποίηση μιας αξιοζήλευτης σκηνοθεσίας και ενός εκπληκτικού υποκριτικού ταλέντου.

18 χρόνια μετά την πρώτη του εμφάνιση, το θρυλικό Σκλαβί της Ξένιας Καλογεροπούλου, επιστρέφει από τις 28 Οκτωβρίου στο ΠΟΡΤΑ, σε συν-σκηνοθεσία Θωμά Μοσχόπουλου και Σοφίας Πάσχου.

Παίζουν:Ντένης Μακρής, Ηλιάνα Γαϊτάνη, Τζωρτζίνα Λιώση, Βάσια Ζαχαροπούλου, Ελένη Βλάχου, Παντελής Βασιλόπουλος, Αυγουστίνος Κούμουλος, Φοίβος Συμεωνίδης

κάθε Κυριακή 11:00 & 15.00

Η «Μύτη» των Patari Project είναι μία εξαιρετικά καλοφτιαγμένη παράσταση, που απενοχοποιημένα και χωρίς να γίνεται δήθεν, σαρκάζει το αδιέξοδο της ανθρώπινης ύπαρξης.

Ασφάλεια. Αυτή νομίζω είναι η λέξη – κλειδί για να αποκωδικοποιήσεις τη «Μύτη» των Patari Project. Η εξαιρετικά ταλαντούχα θεατρική ομάδα, υπό τη σκηνοθετική καθοδήγηση της Σοφίας Πάσχου, εμπνέεται από την ομώνυμη κλασική νουβέλα του Νικολάι Γκόγκολ δημιουργώντας ουσιαστικά ένα νέο έργο, που συνιστά μία πολιτική αλληγορία πάνω στον τρόπο και το πλαίσιο μέσα στο οποίο βιώνουμε την ύπαρξη μας.

Ασφάλεια. Αυτή την ασφάλεια σπάει φαινομενικά η Μύτη, όταν μία μέρα ξεκολλάει με δική της πρωτοβουλία από το πρόσωπο του… ασφαλιστή Κοβαλιώφ. Αυτή την ασφάλεια μας καλεί κι εμάς να διακινδυνεύσουμε μέσα από τον πύρινο εναρκτήριο λόγο της περί ελευθερίας και ανεξαρτησίας. Αυτή την ασφάλεια χάνει και ο Κοβαλιώφ, που τόσα χρόνια επενδύει σε αυτή με όλο του το είναι και τώρα βρίσκεται να κυνηγάει ασθμαίνοντας τη Μύτη του σε μία πραγματικότητα που για πρώτη φορά του αποκαλύπτει τις ρωγμές της. Αυτή η ασφάλεια μοιάζει να δοκιμάζεται με τους ηθοποιούς της παράστασης να ισορροπούν πάνω στις καρέκλες του θεάτρου Πόρτα, αφού η Πάσχου αντιστρέφει εσκεμμένα τον θεατρικό κανόνα βάζοντας τους θεατές να κάθονται στη σκηνή και τους ηθοποιούς να παίζουν και να τρέχουν πανικόβλητοι πάνω στα καθίσματα της πλατείας.

Όλα μοιάζουν αντεστραμμένα, αλλά δεν είναι. Όλοι μοιάζουν να ρισκάρουν την ασφάλειά τους, αλλά ποτέ δεν τολμούν να την εγκαταλείψουν στην πραγματικότητα. Διότι όλοι συνεχίζουν να παίζουν εντός πλαισίου – στην παράσταση το πλαίσιο ορίζεται από τα καθίσματα του θεάτρου, οτιδήποτε πέραν αυτού μοιάζει αδιανόητο – ενός πλαισίου που τους υπερβαίνει. Το παιχνίδι έχει κανόνες, όσο παράλογο κι αν φαίνεται. Ακόμα και ο Κοβαλιώφ, ο πραγματικός επαναστάτης του έργου παρά τις προσπάθειες της Μύτης να του κλέψει τη δόξα, δεν τολμάει να τους σπάσει. Τους κατανοεί – σε αντίθεση με όλους τους άλλους συμπεριλαμβανομένης και της Μύτης που θεωρεί εαυτόν ανεξάρτητη, αλλά αδυνατεί να σκεφτεί την ύπαρξη της χωρίς να την κυνηγάει ο Κοβαλιώφ – , φτάνει στο σημείο να τους αμφισβητήσει, αλλά τελικά τους αποδέχεται. Το παιχνίδι συνεχίζεται αέναα. Η «ασφάλεια» θριαμβεύει.

Οι Patari Project καταθέτουν την πιο πολιτική τους παράσταση χωρίς καμία διάθεση σοβαροφάνειας. Η «Μύτη» είναι πλημμυρισμένη από ένα σουρεαλιστικό χιούμορ που προκύπτει μέσα από το φαινομενικά παράλογο. Ο θεατής γελάει με τον παραμορφωτικό καθρέφτη του. Η Σοφία Πάσχου στροβιλίζει τους ηθοποιούς της σε ένα φρενήρες γαϊτανάκι, τόσο αλλόκοτο και τόσο οικείο συνάμα, το οποίο αναπάντεχα διακόπτεται κατά διαστήματα με παύσεις και «σκοτάδια» όλο νόημα. Μία τρέλα που φευγαλέα συνειδητοποιεί την παράνοιά της. Κι ύστερα την προσπερνάει και συνεχίζει ακάθεκτη.

Το στοίχημα ήταν εξαιρετικά απαιτητικό από κάθε άποψη – δραματουργικά, σκηνοθετικά, κινησιολογικά, αισθητικά, υποκριτικά – αλλά κερδήθηκε. Και κερδήθηκε σε όλα τα επίπεδα. Η «Μύτη» των Patari Project είναι ένας θρίαμβος της συλλογικότητας. Το ίδιο το κείμενο έχει προκύψει από αυτοσχεδιασμούς των ηθοποιών, υπό το άγρυπνο βλέμμα φυσικά της Σοφίας Πάσχου και του ικανότατου δραματουργού της παράστασης, Juan Ayala. Το σκηνοθετικό εύρημα που θέλει τους ηθοποιούς να παίζουν όλη την παράσταση πάνω στα καθίσματα του θεάτρου, πέρα από τις φιλοσοφικές του προεκτάσεις, χαρίζει στον θεατή μία πρωτόγνωρη εμπειρία και ένα σωματικό θέατρο που συναντιέται αριστοτεχνικά με τον λόγο και την πρόζα. Η Κλαιρ Μπρέισγουελ έντυσε τα μέλη των Patari με πραγματικά ευφάνταστα κοστούμια, που φέρουν το παράλογο χωρίς να το φτηναίνουν, ενώ η Σοφία Αλεξιάδου, παρά τις αντικειμενικές δυσκολίες που έχει το να φωτίσεις μία πλατεία θεάτρου αφού τα φώτα σε ένα θέατρο είναι ως επί το πλείστον πάνω από τη σκηνή, κατάφερε να δημιουργήσει υπέροχες ατμόσφαιρες.

Φυσικά τα μεγαλύτερα εύσημα ανήκουν στους ίδιους τους ηθοποιούς της παράστασης, που επιτελούν έναν άθλο, τόσο σε κινησιολογικό και υποκριτικό επίπεδο, όσο και σε επίπεδο αντοχής. Για μία και πλέον ώρα ακροβατούν κυριολεκτικά πάνω στα καθίσματα του θεάτρου τρέχοντας πάνω κάτω, αλλάζοντας ρόλους και προσωπεία, παράγοντας ήχους με τη φωνή τους και τραγουδώντας. Είναι όλοι τους εξαιρετικοί. Ο Ηλίας Μουλάς στον ρόλο του Κοβαλιώφ καθρεφτίζει στο βλέμμα του όλη αυτή τη απόγνωση του ήρωα του, η Κίττυ Παϊταζόγλου είναι συναρπαστική ως Μύτη (κάποιες φορές ξεχνάς ότι είναι άνθρωπος), ο Θάνος Λέκκας είναι ένας εκρηκτικά ταλαντούχος ηθοποιός που μπορεί να μεταμορφωθεί ανά πάσα στιγμή σε μία διαφορετική περσόνα ενώ οι φωνητικές του δυνατότητες είναι εξαιρετικές, ο Αλέξανδρος Χρυσανθόπουλος ζει τον κάθε ήρωα και την κάθε στιγμή με όλο του το είναι και είναι απολαυστικός ως ντετέκτιβ – ανακριτής που παθαίνει διαλείψεις, ο Θεοδόσης Κώνστας φέρει ένα υποδόριο χιούμορ, μία άνεση στην κίνηση και έναν έμφυτο αυθορμητισμό, ενώ η Εριφύλη Στεφανίδου είναι ξεκαρδιστική ως μαμά του Κοβαλιώφ συμπληρώνοντας ένα πολύ δυνατό ensemble.

Η «Μύτη» των Patari Project είναι μία εξαιρετικά καλοφτιαγμένη παράσταση, που απενοχοποιημένα και χωρίς να γίνεται δήθεν, σαρκάζει το αδιέξοδο της ανθρώπινης ύπαρξης. Γιατί όπως λέει και ο Αλμπέρ Καμύ στον «Καλιγούλα» του: «Πουθενά δεν πήγα. Πουθενά δεν πάω. Η ελευθερία μου δεν είναι σωστή».   

Παρακολουθώντας τις πρόβες των Patari Project για τη νέα τους παράσταση «ΜΥΤΗ».

«Το σώμα ξέρει…» μου είχε πει κάποτε η Σοφία Πάσχου προσπαθώντας να μου εξηγήσει το ζηλευτό αποτέλεσμα που πετυχαίνουν πάντα στις παραστάσεις τους οι Patari Project. Η αλήθεια είναι ότι μου είχε δώσει μόνο ένα μικρό κλειδί από ολόκληρη την αρμαθιά που ξεκλειδώνει τον θαυμαστό κόσμο αυτής της απίστευτα ταλαντούχας και ξεχωριστής – με την ουσιαστική έννοια της λέξης – θεατρικής ομάδας. Πέντε χρόνια και τέσσερις παραστάσεις (10 cm up, Οδύσσεια, Ο Μπαλ στον αέρα, Πιάνω παπούτσι πάνω στο πιάνο) μετά η Σοφία μου έκανε ένα ανεκτίμητο δώρο. Μου άνοιξε την πόρτα στις πρόβες των Patari για τη νέα τους παράσταση «ΜΥΤΗ», που είναι εμπνευσμένη από την ομώνυμη νουβέλα του Νικολάι Γκόγκολ, και ετοιμάζεται να κάνει πρεμιέρα στις 30 Ιανουαρίου στο θέατρο Πόρτα.

«Τέλεια!» είπε η Σοφία χτυπώντας παλαμάκια χαρούμενα στο τέλος ενός αυτοσχεδιασμού με τους ηθοποιούς της να την κοιτούν όρθιοι, σκαρφαλωμένοι πάνω στα καθίσματα του θεάτρου όπου και θα παίζεται ολόκληρη η παράσταση. Απόρησα. Προσπαθούσα να καταλάβω τι τέλειο βρήκε σε αυτό το χάος που είχε λάβει χώρα μπροστά στα μάτια μου. Η Σοφία όμως είχε τους λόγους που ήταν ευχαριστημένη. «Όταν ο ηθοποιός είναι χαμένος, όταν πιστεύει ότι δεν μπορεί να δώσει κάτι άλλο, εκείνη ακριβώς την οριακή στιγμή δίνει το καλύτερο του!» μου είπε λίγο αργότερα.

Η Σοφία ξέρει να δημιουργεί μέσα από το φαινομενικό χάος. Ξέρει να κλέβει εικόνες, κινήσεις, βλέμματα. Ξέρει να χτίζει κομματάκι κομματάκι το παζλ της παράστασης της, όταν εσύ ακόμα πιστεύεις ότι είσαι στο μηδέν. Πριν όμως απ’ όλα αυτά έχει καταφέρει να χτίσει μαζί με τους συνεργάτες – ηθοποιούς της κάτι πολύ πιο σπουδαίο. Μία αμοιβαία σχέση εμπιστοσύνης. Οι ηθοποιοί του Patari Project είναι ανοιχτοί να δοκιμάσουν οτιδήποτε τους προταθεί από τη Σοφία. Από το πιο απλό μέχρι το πιο παρανοϊκό. Είναι ανοιχτοί στο παιχνίδι, στην πρόκληση, στη «ζαβολιά», στο καινούριο… Και χάρη στον κοινό τους κώδικα και το εκρηκτικό τους ταλέντο μπορούν να μεταπλάσουν μία οδηγία της Σοφίας σε ολόκληρη σκηνή με απίστευτα εμπνευσμένο τρόπο. Κι εκείνη είναι εκεί για να γελάσει με την ψυχή της, να τους εμψυχώσει, να τους δώσει ένα ακόμα στοιχείο για να πάνε παραπέρα. 

Η Σοφία δεν λειτουργεί σαν ένας ακόμα σκηνοθέτης – Βούδας που παρακολουθεί από τη θέση του τους ηθοποιούς του παίζοντας κάποιο σαδιστικό παιχνίδι. Η Σοφία γίνεται ένα με τους ηθοποιούς της. Τους δίνει χώρο, ζητάει τις ιδέες τους, τη γνώμη τους ανά πάσα στιγμή. Δεν είναι ότι η ίδια δεν ξέρει τι θέλει. Ξέρει και μάλιστα πολύ πιο καθαρά απ’ όσο νομίζουν οι άλλοι. Όμως πάνω απ’ όλα για τη Σοφία υπάρχει η έννοια της ομάδας. Οι Patari Project είναι μία πραγματική ομάδα. Μέσα από αυτή γεννιέται η κάθε παράσταση. Δεν υπάρχει τίποτα έτοιμο, δεν υπάρχει τίποτα δεδομένο. Η παράσταση πρέπει να είναι δημιουργία της ομάδας, γιατί μόνο έτσι θα την αγαπήσουν και θα την φροντίσουν οι ίδιοι οι ηθοποιοί της. Πολύ απλά γιατί θα αναγνωρίζουν μέσα σε αυτή τα κομμάτια τους.

Κάπως έτσι ο Ηλίας Μουλάς, η Κίττυ Παϊταζόγλου, ο Αλέξανδρος Χρυσανθόπουλος, ο Θεοδόσης Κώνστας, η Εριφύλη Στεφανίδου και ο Θάνος Λέκκας – με άλλα λόγια η φετινή σύνθεση των Patari Project – γίνονται οι συνδημιουργοί της «Μύτης». Μέσα από αυτούς προκύπτει το κείμενο της παράστασης, μέσα από αυτούς γεννιούνται οι εικόνες της – άλλοτε ξεκαρδιστικές κι άλλοτε πιο ατμοσφαιρικές. «Έχετε δέκα λεπτά για να γράψετε ένα τραγούδι!» τους λέει η Σοφία και σε δέκα λεπτά επιστρέφουν όντως με ένα τραγούδι που είναι σχεδόν έτοιμο να πάρει τη θέση του στην παράσταση. Είναι απίστευτο, αλλά συμβαίνει! 

Οι ηθοποιοί του Patari είναι σε μία διαρκή ετοιμότητα, ικανοί να βγάλουν εις πέρας την πιο δύσκολη αποστολή. Μέσα λίγα λεπτά γράφουν τραγούδια, ιστορίες, αυτοσχεδιάζουν με οίστρο και χωρίς να λογοκρίνουν εαυτούς στο ελάχιστο, προτείνουν λύσεις όταν τα αδιέξοδα τους χτυπάνε την πόρτα. Το άγρυπνο βλέμμα της Σοφίας είναι φυσικά πάντα εκεί. Εκείνη στην πραγματικότητα θα διαλέξει τα κομμάτια που θέλει για να φτιάξει το τελικό παζλ. Όμως όλα τα κομμάτια είναι μέσα από μία δεξαμενή υλικού, που της έχουν προσφέρει απλόχερα οι ηθοποιοί της. Στην τελική φάση τα πράγματα θα αρχίσουν να κλειδώνουν, να γίνονται συγκεκριμένα, απίστευτα συγκεκριμένα, με μία εμμονή πια στη λεπτομέρεια. Τίποτα δεν θα είναι αφημένο στην τύχη του. Όσο ανοιχτή ήταν στην αρχή η διαδικασία των προβών, τόσο πειθαρχημένο θα είναι στο τέλος το αποτέλεσμα. Κι εκεί θα έρθουν να προσθέσουν τις δικές τους πινελιές ο Ανρί Κεργκομάρ στη μουσική, η Κλαιρ Μπρέσγουελ στα κοστούμια, η Σοφία Αλεξιάδου στους φωτισμούς.

Έτσι γεννιούνται οι παραστάσεις των Patari Project. Έτσι γίνεται το θαύμα. Όσο για τη «ΜΥΤΗ» είμαι σίγουρος ότι θα είναι η πιο δυνατή και ουσιαστική τους παράσταση. Ένα βαθύ σχόλιο για όλο αυτό το παράλογο του κόσμου μας. Μία άκρως ενδιαφέρουσα αντιστροφή σκηνής και πλατείας, θεάτρου και ζωής. Ένα παιχνίδι που νομίζουμε ότι το ορίζουμε, αλλά μάλλον μας ορίζει. Δύο παράλληλες διαδρομές: ενός Ανθρώπου που χάνει τη μύτη του κι ανοίγει διάπλατα τα μάτια του και μίας Μύτης που διακηρύττει την ανεξαρτησία της αν και ποτέ πραγματικά δεν την επιθυμεί. Τι περιθώρια αντίδρασης έχουμε στ’ αλήθεια; Το παιχνίδι θα συνεχίσει να παίζεται πάντα εντός συγκεκριμένου πλαισίου.

Ετοιμαστείτε για μία παράσταση, που θα σας κάνει να ξεκαρδίζεστε, την ίδια στιγμή που θα σας παγώνει απότομα το γέλιο. Οι Patari Project επιστρέφουν με την πιο πολιτική τους δουλειά χωρίς να χάνουν τίποτα από τον αυθορμητισμό τους, το χιούμορ τους, την αλήθεια τους και την ανάγκη τους να μην γίνουν ποτέ σοβαροφανείς. Ραντεβού στις 30 του Γενάρη στο Πόρτα!