Συνέντευξη: Γιώτα Δημητριάδη
Φωτογραφίες για το texnes-plus: Χριστίνα Δενδρινού
Παίζει σε παιδική παράσταση 35 χρόνια μετά τον «Οδυσσεβάχ» της Ξενιάς Καλογεροπούλου. Στην ερώτηση πώς είναι το παιδικό κοινό, δεν απαντά τίποτα το δήθεν κουλτουριάρικο ή εμπνευσμένο: « Δεν έχω ακόμα καθαρή εικόνα. Όταν έρθουν τα σχολεία και αρχίζουν να ουρλιάζουν όλα μαζί τότε θα σου πω!»
Όπως τίποτα δήθεν δεν χαρακτηρίζει την επαγγελματική του πορεία, τέσσερις δεκαετίες τώρα. Ο Στέλιος Μάινας είναι από τους ελάχιστους ηθοποιούς, για τους οποίους μπορούμε να πούμε ότι στην εξίσωση εμπορικό με ποιοτικό θέαμα το αποτέλεσμα είναι πάντα με θετικό πρόσημο.
Κατάφερε να πρωταγωνιστήσει σε σειρές που έγραψαν ιστορία στην ελληνική τηλεόραση, ενώ παράλληλα στο σανίδι τον έχουμε απολαύσει σε ρόλους του παγκόσμιου ρεπερτορίου.
Βαδίζουμε στα Αναφιώτικα, εκεί κάτω από την Ακρόπολη, κάθε γωνιά θα γίνει μνήμη για μια ιστορία, «τότε σ’ εκείνο το γύρισμα...», «τότε σ’ εκείνο το τραπέζι..». Ο Στέλιος Μάινας δεν επαφίεται σ’ ό,τι έχει χτίσει αυτά τα 40 χρόνια, αλλά ακολουθώντας τη λογική της ροκ και των αγαπημένων του Rolling Stones, δεν χορταριάζει ποτέ...Ίσως γι’ αυτό έχει και πάντα κάτι ουσιαστικό να πει στη ζωή και στη σκηνή.
Είχατε 35 χρόνια να παίξετε σε παιδική παράσταση. Τι σας έκανε να πείτε το «ναι» στην «Οδύσσεια»;
Η Σοφία Σπυράτου, την οποία παρακολουθώ και μ’ αρέσει πολύ η δουλειά της. Επιπλέον, με παρέσυρε κι ο Μιχάλης Αδάμ, παραγωγός της παράστασης και φίλος μου. Κυρίως, όμως, το ίδιο το έργο, η «Οδύσσεια» είναι το αγαπημένο μου ανάγνωσμα από παιδί. Επιπλέον μιλάμε για μια εξαιρετική ομάδα συντελεστών: ο Στρατής Πασχάλης έχει κάνει μια σπουδαία θεατρική προσαρμογή στο κείμενο, ο Μίλτος Παπαστάμου τη μουσική, ο Μανόλης Παντελιδάκης τα σκηνικά. Κι όλη η ομάδα των συναδέλφων ηθοποιών. Πάντα οι συντελεστές σε μια δουλειά είναι το πιο σημαντικό για μένα.
Αγαπάτε όμως να «ανακαλύπτετε» κι έργα...
Ναι! Είμαι ο πνευματικός εισηγητής του ολλανδικού ρεπερτορίου στην Ελλάδα. Το «Δείπνο» είναι το τρίτο ολλανδικό έργο.
Και αγαπάτε πολύ και τους Ολλανδούς....Γιατί;
Είναι φίλοι μου! Είναι αν θέλουμε να το πούμε απλοϊκά «καλοί Γερμανοί» οργανωμένοι, αλλά παράλληλα και χαλαροί άνθρωποι. Δεν είναι τόσο αυστηροί, όσο οι Γερμανοί. Θαυμάζω την ολλανδική κουλτούρα και για τη δικιά μου τη γενιά ήταν ο λαός της εναλλακτικότητας, είναι ανοιχτόμυαλοι, αγαπούν και προστατεύουν τη φύση....
Το «Δείπνο», του Χέρμαν Κοχ, θέτει πάρα πολλά ζητήματα. Μπορούμε να πούμε ότι το πρώτο να έχει να κάνει με την ευθύνη των γονιών;
Ναι, των ενηλίκων γενικότερα. Είναι ένα δύστροπο έργο, δεν είναι απλό. Είναι καθηλωμένο έργο, δεν θα δεις φανταζί πράγματα, αλλά στόχος είναι ο θεατής να παρακολουθήσει την ουσία του θέματος, τη διαμάχη των δύο ζευγαριών. Ζητούμενο είναι να ακουστεί το κείμενο.
Στο «Δείπνο» δεν ισχύει το Σωκρατικό «Ουδείς εκών κακός», στο έργο παρακολουθούμε τη βίαιη φύση του ανθρώπου...
Ναι, όλα υπάρχουν στον άνθρωπο. Εξάλλου το καλό συνυπάρχει με το κακό. Αυτά τα δύο πάνε μαζί, δανείζονται το ένα κομμάτια από το άλλο. Η διαχείρισή τους είναι το ζήτημα.
Ως γονιός εσείς πώς είστε;
Εγώ, ως γονιός, δεν έχω επιτελέσει το χρέος μου 100%. Λόγω υποχρεώσεων, δεν ήμουν πάντα παρόν. Αυτό δεν είναι δικαιολογία, αλλά είναι η αλήθεια. Στο σπίτι μου με τον γιο μου ήμουν επισκέπτης.
Δεν υπήρχε όμως αυτό που λέμε «ποιοτικός χρόνος»;
Ο ποιοτικός χρόνος πρέπει να είναι απόσταγμα της συνεχούς τριβής με το παιδί σου. Όταν αυτό δεν συμβαίνει τότε είσαι επισκέπτης, είτε είσαι άνδρας, είτε γυναίκα. Είναι αλλιώς να μεγαλώνεις εσύ ο ίδιος το παιδί σου. Μια νέα τάση στην κεντρική Ευρώπη είναι οι γονείς να αφιερώνουν πολύ περισσότερο χρόνο στα παιδιά τους και πολύ λιγότερο στην εργασία τους, η οποία περιορίζεται πλέον στις επτά ή έξι ώρες την ημέρα. Τα παιδιά χρειάζονται χρόνο με τους γονείς τους και ειδικότερα μέχρι τα δέκα τους χρόνια, στη συνέχεια φτιάχνουν ένα δικό τους σύμπαν, το οποίο στη συνέχεια παρακολουθείς εξ’ αποστάσεως. Τα πρώτα χρόνια της ζωής του παιδιού καθορίζουν και τη μετέπειτα ζωή του.
Και εσείς είχατε έναν μπαμπά επισκέπτη...Αυτό σας έχει επηρεάσει για παράδειγμα στην επιλογή σας να γίνετε ηθοποιός;
Πάντα σε επηρεάζει αυτό στη ζωή σου. Νομίζω όμως, ότι όσον αφορά την επιλογή του επαγγέλματος δεν έχει παίξει κάποιο ρόλο, μάλλον ήταν τυχαία. Πολλές φορές, σ’ επιλέγει και το επάγγελμά σου. Μπορεί για παράδειγμα να επιλέξεις κάτι εσύ στο οποίο να μην είσαι καλός και να οδηγηθείς κάπου αλλού στη συνέχεια. Αν γίνεις γιατρός επειδή ήταν ο μπαμπάς σου και δεν έχεις ταλέντο, δεν θα τα καταφέρεις. Μην νομίζετε ότι και η επιστήμη δεν θέλει ταλέντο...
Τι είναι για εσάς το «ταλέντο»;
Η φυσική έλξη, η φυσική ροπή. Βλέπεις ένα παιδί και από μόνο του ζωγραφίζει περίεργα πράγματα, έχει μια ιδαίτερη αντίληψη για τον κόσμο. Αυτό δε σημαίνει ότι θα γίνει κάτι γιατί το ταλέντο χρειάζεται πάντα ανάπτυξη και καλλιέργεια.
Στα 40 χρόνια, που είστε σ’ αυτό τον χώρο, υπήρξαν στιγμές που θελήσατε να τα παρατήσετε όλα;
Να σου πω την αλήθεια, από ένα σημείο και μετά δεν σκέφτεσαι να τα παρατήσεις, γιατί σε παίρνει μπάλα το επάγγελμα, πρέπει να ζήσεις, υπάρχει και ένα βιοποριστικό κομμάτι. Υπάρχουν πολλές στιγμές, που αγανακτείς αλλά είμαστε πολύ τυχεροί που κάνουμε αυτή τη δουλειά και πληρωνόμαστε.
Κάνατε σειρές ή παραστάσεις για καθαρά βιοποριστικούς λόγους;
Όχι, έχω την αίσθηση ότι ό,τι και να είχα κάνει θα ήμουν ευχαριστημένος. Σημασία έχει να αγαπάς αυτό που κάνεις και σε κάθε δουλειά να βρίσκεις πράγματα που σ’ ενδιαφέρουν. Ποτέ δεν πρέπει να κάνεις κάτι μισώντας το, θα σου επιστρέψει με το χειρότερο τρόπο.
Υπάρχει κάποιο έργο ή κάποιος ρόλος που ακόμα δεν έχετε παίξει;
Όχι, τίποτα δεν ονειρεύομαι...
Μάλλον, από αυτά που έχουμε πει καταλαβαίνω ότι ονειρεύεστε να ανακαλύψετε ωραία έργα...
Ναι! Ακριβώς! Γιατί δεν υπάρχουν...
Δεν υπάρχουν ή εμείς δεν τα ανακαλύπτουμε;
Καινούργια έργα δεν υπάρχουν. Υπάρχει μια πνευματική φτώχεια και όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά παγκοσμίως. Το θέατρο είναι συνακόλουθο μιας γενικότερης παγκόσμιας τάσης. Φανταστείτε ότι τα μεγάλα μπαμ, που έγιναν στην ανθρωπότητα ήταν μετά τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο, δηλαδή τη δεκαετία του ’50 και του ’60. Ήταν δύο χρυσές δεκαετίες που ακόμα τροφοδοτούν το παγκόσμιο θέατρο.
Υπάρχουν όμως και πολλά ελληνικά έργα. Είναι μάλιστα και μια τάση η νέα ελληνική δραματουργία.
Είναι ελάχιστοι οι Έλληνες δραματουργοί και ένας συγγραφέας δεν μπορεί να είναι δημιουργικός πάντα. Θα γράψει ένα καλό έργο, θα γράψει και δύο πατάτες! Έτσι είναι το φυσιολογικό, όταν αυτό δεν συμβαίνει κάτι ύποπτο κρύβεται από πίσω. Δεν μπορείς να γράφεις μόνιμα αριστουργήματα!
Για τον ρόλο του Γιωργή στο «Νησί» έχετε πει, ότι εσείς ζητήσατε να τον ερμηνεύσετε και ότι σας άρεσε γιατί ήταν μια βιβλική φιγούρα. Τώρα σας βλέπουμε στην «Οδύσσεια» στη σκηνή του Θεάτρου Ολύμπια, ως Όμηρο. Μια ακόμη «βιβλική φιγούρα». Τι σας γοητεύει σ’ αυτούς τους ρόλους;
Έχουμε συνδέσει τη βίβλο με το αρχέγονο και το παλιό. Λέμε για παράδειγμα ότι η Βίβλος είναι από τις παλιότερες θρησκευτικές μας παραδόσεις, επομένως και οι φιγούρες της ανήκουν στο βάθος της ιστορίας. Όταν, λοιπόν, είναι τόσο απομακρυσμένοι οι χαρακτήρες έχουν ένα ενδιαφέρον. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι είναι οι γεννήτορες ενός πράγματος. Επομένως, έχουν κάτι παλιό και συνάμα γοητευτικό στο βάθος της ιστορίας.
Έχετε πει ότι: «η σημαντικότητά σου έχει να κάνει με την συνειδητοποίηση της ασημαντότητάς σου». Γίνεται να είναι κανείς ηθοποιός και να μην έχει «ψωνιστεί» έστω για ένα διάστημα;
Μου δίνεις μια πολύ ωραία πάσα τώρα. Ακούω συχνά κάποιους συναδέλφους να λένε: «Ναι, είμαι ψώνιο και νομίζω ότι είμαι ο καλύτερος ηθοποιός». Μπορεί να έχεις ανάγκη να το πεις πρώτα απ’ όλα για να το πιστέψεις εσύ ο ίδιος, γιατί βαθιά μέσα σου ξέρεις ότι δεν ισχύει. Ξέρετε ποιος είναι ο ψυχολογικός λόγος για τον οποίο δεν μπορείς να πιστέψεις πραγματικά κάτι τέτοιο; Αν νομίζεις ότι είσαι κορυφή, σημαίνει ότι είναι οριακός. Ο ηθοποιός και γενικότερα ο άνθρωπος πρέπει να βλέπει εις ύψος και εις βάθος και να μην έχει όρια, ούτε προς τα πάνω, ούτε προς τα κάτω. Επομένως, λοιπόν, αν εσύ βάζεις όρια στον εαυτό σου, έστω και προς τα πάνω, είσαι πάρα πολύ πραγματιστής και εμένα μου αρέσουν οι αιθεροβάμοντες άνθρωποι. Ο πραγματισμός είναι πολύ καλό εργαλείο για να κάνουμε τη δουλειά μας αλλά χρειαζόμαστε εξίσου το όνειρο και τη φενάκη.
Σας βλέπω, πολύ ισορροπημένο πάνω σ’ αυτό το θέμα. Πώς αντιμετωπίζετε τέτοιες συμπεριφορές από συναδέλφους σας; Σας ενοχλούν;
Καθόλου δεν μ’ ενοχλούν. Τις καταλαβαίνω και πολλές φορές, αντιλαμβάνομαι και τις προθέσεις που υπάρχουν πίσω από μια τόσο αμετροεπή συμπεριφορά. Εκεί, κρύβεται μια ανάγκη να πιστέψουν οι ίδιοι ότι αξίζουν και να δώσουν κουράγιο στους εαυτούς σας.
Το μεταφράζετε ψυχαναλυτικά δηλαδή...
Πάντα, δεν γίνεται αλλιώς.
Την Ιθάκη σας την έχετε βρει;
Όχι, αν την έβρισκα... Σημασία έχει όμως το ταξίδι... Λέει ο ποιητής «...Αλλά μη βιαστείς καθόλου, καλύτερα χρόνια πολλά να διαρκέσει και γέρος πια να αράξεις στο νησί, πλούσιος μ’ όσα κέρδισες στο δρόμο, μη προσδοκώντας πλούτη να σου δώσει η Ιθάκη...» Ήταν πολύ σοφός ο Καβάφης, δεν πρέπει να προσδοκάς να πάρεις πλούτη.
Στο σεντούκι αυτό των εμπειριών, εσείς τι κρατάτε;
Τίποτα! Έχω την αίσθηση ότι πρέπει να κάνεις ένα συνεχές reload, αυτό είναι και το μεγάλο μου μειονέκτημα, δεν ξέρω...
Γιατί μειονέκτημα;
Γιατί ανακαλύπτω καινούργια πράγματα. Προσπαθώ να διαβάσω μικρά αποσπάσματα από την Επικούρειο φιλοσοφία. Τα έχουν πει όλα οι Αρχαίοι μας. Κεκτημένο δεν υπάρχει τίποτα!Ακριβώς, γιατί όλα είναι Rolling Stones, επειδή εμείς μεγαλώσαμε με τη ροκ και αυτό ακριβώς σημαίνει και η ροκ: «κυλώ διαρκώς», σημαίνει δεν χορταριάζω αλλά συγχρόνως δεν έχω καμία σταθερά.
Επομένως, υπάρχει ένα τίμημα... Όταν για παράδειγμα μετά τους «Μεν και Δεν» αρνηθήκατε πολλούς παρόμοιους ρόλους φαντάζομαι θα χάσατε και πολλά χρήματα.
Πάρα πολλά...Πολυκατοικίες θα είχα χτίσει. Ακόμα χάνω χρήματα με τα «όχι» που λέω σε κάποιες δουλειές αλλά τελικά τα «όχι» σου καθορίζουν ποιος είσαι, όχι τα «ναι» σου.
Σήμερα, γιατί δεν σας βλέπουμε σε κάποια τηλεοπτική σειρά;
Την τηλεόραση την αγαπώ γιατί σε φέρνει σ’ επαφή με τον κόσμο, εννοείται ότι μ’ ενδιαφέρει. Ψάχνω όμως τις κατάλληλες συνθήκες. Αν υπάρχει μια καλή σειρά, η οποία έχει ενδιαφέρον θα πάω. Για παράδειγμα στον Κοκκινόπουλο («Ου φονεύσεις») έπαιξα στο 1ο επεισόδειο.
Τον Στέλιο Μάινα παρακολουθούμε για δεύτερη χρονιά στο «Δείπνο», το διάσημο μπεστ σέλερ του Ολλανδού Χέρμαν Κοχ, στο Σύχγρονο θέατρο, σε σκηνοθεσία Λίλλυς Μελεμέ.
Παράλληλα υποδύεται τον Όμηρο στην νεά παιδική παράσταση της Σοφίας Σπυράτου, «Οδύσσεια», στο Θέατρο Ολύμπια.
Η θεατρική σεζόν αναμένεται ενδιαφέρουσα με πολλές παραστάσεις να έχουν ανακοινωθεί, ήδη, από την Άνοιξη. Έργα κλασικά, νεότερα, σύγχρονα μας δίνουν ραντεβού σ’ ένα από τα εκατοντάδες θέατρα της πρωτεύουσας. Ανάμεσά τους κι αρκετά που θα ανέβουν για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Εμείς επιλέξαμε αυτά που μας κίνησαν το ενδιαφέρον, φυσικά και λόγω των συντελεστών τους, και σας τα παρουσιάζουμε.
«Beginning»: Το τρυφερό love-story
Ο Τάσος Ιοδρανίδης αφήνει για λίγο τις σαιξπηρικές σκέψεις και τον «Άμλετ» του – που συνεχίζεται για δεύτερη χρονιά στο Altera Pars - και σκηνοθετεί τη Θάλεια Ματίκα και τον Γιάννη Δρακόπουλο στο «Beginning» του Ντέιβιντ Έλντριτζ.
Πρόκειται για «ένα ρομάντζο του 21ου αιώνα», όπως το χαρακτηρίζει και ο ίδιος ο σκηνοθέτης. Η ιστορία ξεκινάει την παραμονή Πρωτοχρονιάς του 2018, όταν ο Ντάνι θα είναι ο τελευταίος καλεσμένος που θα μείνει στο πάρτι της Λόρας, στο διαμέρισμά της, το οποίο βρίσκεται σε κακό χάλι. Στην ίδια κατάσταση με εκείνους. Θα πιουν ένα τελευταίο ποτό; Ο Ντάνι και η Λόρα είναι κάποιοι από μας. Είναι οι ωραίοι γείτονες της διπλανής πόρτας. Είναι νέοι, κεφάτοι, νευρωτικοί και πολύ επίκαιροι. Η Λόρα πιστεύει στα νέα ξεκινήματα. Ο Ντάνι όχι ακριβώς. Θα τα καταφέρουν να κάνουν μαζί ένα νέο ξεκίνημα;
Tο έργο έκανε πρεμιέρα στο Εθνικό θέατρο της Αγγλίας τον Οκτώβριο του 2017 και μετά τα απανωτά sold-out μεταφέρθηκε στο West-End του Λονδίνου, όπου η πορεία του συνέχισε να είναι θριαμβευτική.
Πρεμιέρα 14 Σεπτεμβρίου στο Θέατρο 104
«Κουζίνα»: Μαγειρέματα αποκλειστικά από πρωτοεμφανιζόμενους ηθοποιούς
Ο Γιώργος Νανούρης μεταφράζει, διασκευάζει και σκηνοθετεί την «Κουζίνα» του διακεκριμένου Άγγλου συγγραφέα Arnold Wesker, στο θέατρο Αποθήκη σε παραγωγή Αθηναϊκών Θεάτρων.
Πρόκειται για ένα έργο άγρια ωμό, που διαθέτει αρκετές δόσεις χιούμορ και καταπιάνεται με θέματα πιο επίκαιρα από ποτέ όπως, η εκμετάλλευση στον εργασιακό χώρο, η καταπίεση, ο κοινωνικός ρατσισμός, οι μετανάστες, αλλά κι η αγάπη και τα όνειρα που τείνουν να εκλείψουν απ' τη ζωή μας.
Η δράση πραγματοποιείται αποκλειστικά μέσα στην κουζίνα ενός εστιατορίου που λειτουργώντας παραβολικά δεν είναι τίποτα άλλο από μια μικρογραφία της κοινωνίας μας. Το έργο έχει, ήδη, ανέβει σε περισσότερες από 30 χώρες σε όλο τον κόσμο.
Ο θίασος αποτελείται αποκλειστικά από έντεκα πρωτοεμφανιζόμενους ηθοποιούς, ενώ παράλληλα διαμορφώθηκε για τις ανάγκες της παράστασης κι ο χώρος του θεάτρου.
Ο Arnold Wesker είναι ένας από τους πιο σημαντικούς μεταπολεμικούς Άγγλους συγγραφείς. Πολυγραφότατος, με περισσότερα από 50 έργα στο ενεργητικό του, ξεχώριζε από τους υπόλοιπους, γιατί στα έργα του οι ήρωες είναι χαρακτήρες της εργατικής τάξης. Ο ίδιος έλεγε: «Αυτό που θέλω είναι ο κόσμος να δει μία όψη της ζωής που δεν την ξέρει και θέλω να τους μεταδώσω λίγο από τον ενθουσιασμό που νοιώθω γι' αυτήν την όψη της ζωής».
Πρεμιέρα τον Οκτώβριο στο Θέατρο Αποθήκη.
«Με λένε Έμμα»: Μια ιστορία απεξάρτησης και γενναιότητας
Η Ελένη Σκότη και η ομάδα ΝΑΜΑ αφού μας σύστησαν, πέρσι, το άπαιχτο στην Ελλάδα έργο του Ιρλανδού συγγραφέα Κόνορ Μακφέρσον με ελληνικό τίτλο: «Η λάμψη μιας ασήμαντης νύχτας», το οποίο θα δούμε και φέτος στο Θέατρο Επί Κολωνώ, επανέρχονται στο Σύγχρονο Θέατρο με το πολυσυζητημένο έργο «People, places and things» του Duncan Macmillan, που στη μετάφραση του Γιώργου Χατζηνικολάου, θα έχει τίτλο «Με λένε Έμμα».
Στο έργο, πρωταγωνίστρια είναι μια έξυπνη, ταλαντούχα, φιλόδοξη και εθισμένη στις ουσίες ηθοποιός, η Έμμα. Από τη σκηνή του θεάτρου βρίσκεται σ’ ένα κέντρο αποτοξίνωσης, όπου προσπαθεί να ανακαλύψει εκ νέου τον εαυτό της και να επαναπροσδιορίσει τη σχέση της με τον κόσμο που την περιβάλλει.
Στον ρόλο της Έμμα, θα δούμε τη Μαίρη Μηνά. Τη διανομή συμπληρώνουν οι Αλεξάνδρα Σακελλαροπούλου, Κώστας Καζανάς, Χάρης Τζωρτζάκης, Ανδρέας Κοντόπουλος, Γιάννης Λεάκος, Σοφία Κορώνη, Ιωάννα Τζίκα, Μαρίτα Τζατζαδάκη και Έλενα Βακάλη.
Το έργο ανέβηκε πρώτη φορά από το Βρετανικό Εθνικό Θέατρο και συνεχίστηκε με διθυραμβικές κριτικές στο West - End του Λονδίνου, ενώ παρουσιάστηκε, πρόσφατα, με μεγάλη επιτυχία στο St. Ann’s Warehouse της Νέας Υόρκης.
Ο συγγραφέας έγινε γνωστός στη χώρα μας από τη γεμάτη ευαισθησία κωμωδία του «Όλα αυτά τα υπέροχα πράγματα» σε σκηνοθεσία της Ιόλης Ανδρεάδη με τη Μελίνα Θεοχαρίδου να δίνει ένα εξαιρετικό μάθημα αυτοσχεδιασμού, μόνη στη σκηνή. Στη συνέχεια, ο Δημήτρης Λάλος ανέβασε, στο Tempus Verum Εν Αθήναις, τους «Πνεύμονες», μια ιστορία αγάπης, αμείλικτα ειλικρινής, αστεία και επίκαιρη, που αγαπήθηκε πολύ από το κοινό και πήρε το πράσινο φως για δεύτερη σεζόν. Το ζευγάρι ερμηνεύουν ο Αποστόλης Τότσικας και η Βάσω Καβαλιεράτου.
Πρεμιέρα τον Νοέμβριο στο Σύγχρονο Θέατρο.
«Κάθε Τρίτη με τον Μόρι»: Ένας καθηγητής δίνει μαθήματα ζωής
Ο Γρηγόρης Βαλτινός μετά την επιτυχία του στο «Ζορμπά» επιστρέφει στην καλλιτεχνική του στέγη και συμπρωταγωνιστεί με τον Γιάννη Σαρακατσάνη στο έργο των Jeffrey Hatcher & Mitch Albom, που ανεβαίνει για πρώτη φορά στη χώρα μας, υπό τις σκηνοθετικέ οδηγίες του φερέλπιδος σκηνοθέτη Νικοτρέστη Χανιωτάκη. Πρόκειται για τη θεατρική διασκευή του best seller «Κάθε Τρίτη με τον Μόρι».
Το story βάζει στο επίκεντρο, την πραγματική ιστορία του διάσημου καθηγητή κοινωνιολογίας Morrie Schwartz που στην πιο κρίσιμη στιγμή της ζωής του, κατάφερε να αφυπνίσει πνευματικά τον μαθητή του, αλλά κι εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον κόσμο.
Μια ιστορία υπαρξιακής αναζήτησης, ανάμεσα σε έναν σπουδαίο καθηγητή κι έναν ανήσυχο μαθητή, που εξελίσσεται στον χρόνο, αμφισβητώντας τα στερεότυπα και ανακαλύπτοντας τις αληθινές αξίες της ανθρώπινης φύσης. Η συνάντηση αυτή, με τη δύναμη της αγάπης, ξεπερνά ακόμη και την οδύνη του τελικού ταξιδιού της ζωής. Γιατί όπως λέει και ο Μόρι: «Όταν μια σχέση είναι αληθινή, ξεπερνάει τα όρια του χρόνου…»
Από 20 Οκτώβριου στο Θέατρο Ιλίσια-Βολανάκη.
«Ερωτευμένος Σαίξπηρ»: Από το κόκκινο χαλί στον Ελληνικό Κόσμο
Ο Γιάννης Κακλέας σκηνοθετεί για μια ακόμη φορά το θεατρικό του alter-ego, Βασίλη Χαραλαμπόπουλο, μετά από ένα καλοκαιρινό διάλειμμα στη συνεργασία τους.
Το έργο του Lee Hall είναι γνωστό από την κινηματογραφική του μεταφορά του 1998, «Shakespeare in love», που απέφερε 289,3 εκατομμύρια δολάρια παγκοσμίως και έλαβε 13 υποψηφιότητες για Όσκαρ, κερδίζοντας 7, μεταξύ των οποίων: Καλύτερης Ταινίας, Α' και Β' Γυναικείου Ρόλου. Βραβεύτηκε, επίσης, με τρεις Χρυσές Σφαίρες, τρία BAFTA και δύο Screen Actors Guild Awards.
Στην ελισαβετιανή Αγγλία, ο νεαρός συγγραφέας Γουίλιαμ Σαίξπηρ αναζητά απεγνωσμένα μια μούσα που θα τον εμπνεύσει να γράψει το νέο του θεατρικό έργο που ζητούν επίμονα οι πάτρωνές του. Τη βρίσκει στο πρόσωπο της πανέξυπνης Βιόλας, μιας νεαρής θαυμάστριας, η οποία λατρεύει τη δουλειά του νεαρού ποιητή Σαίξπηρ και λαχταρά να γίνει ηθοποιός, παρ’ ότι την εποχή εκείνη η υποκριτική αποτελούσε αυστηρά ανδρικό προνόμιο κι οι γυναίκες απαγορευόταν να ανέβουν στη σκηνή. Έτσι, η Βιόλα μεταμφιέζεται σε άνδρα προκειμένου να συμμετάσχει στη νέα παράσταση. Μία τρυφερή και μοναδική ιστορία αγάπης αναπτύσσεται μεταξύ του Σαίξπηρ και της νεαρής κοπέλας, μία ιστορία που θα εμπνεύσει τον σπουδαίο δραματουργό να γράψει ένα από τα μεγαλύτερα θεατρικά κείμενα όλων των εποχών, το «Ρωμαίος και Ιουλιέτα».
Στο ρόλο της μούσας του, η Έλλη Τρίγου. Το θίασο συμπληρώνουν μεταξύ άλλων οι: Μπέτυ Λιβανού, Μίνα Αδαμάκη, Γιώργος Κοψιδάς, Δήμητρα Λημνιού, Θάνος Μπίρκος, Νίκος Ορφανός, Σωκράτης Πατσίκας, Γιάννης Ποιμενίδης, Ιβάν Σβιτάιλο κ.α
Πρεμιέρα 17 Οκτωβρίου στο «Θέατρον» του Κέντρου Πολιτισμού «Ελληνικός Κόσμος»
«Το Δείπνο»: Τα μαχαίρια ακονίζονται για ένα έγκλημα που στοιχειώνει
Το διάσημο best-seller του Ολλανδού, Herman Koch σκηνοθετεί η Λίλυ Μελεμέ στο Σύγχρονο Θέατρο.
Το βιβλίο είναι ένα συγκλονιστικό ψυχολογικό θρίλερ γραμμένο το 2009, το οποίο προκάλεσε παγκόσμια αίσθηση κι έχει μεταφραστεί σε περισσότερες από 25 χώρες στον κόσμο.
Δύο παντρεμένα ζευγάρια συναντιούνται για δείπνο σε ένα υπερπολυτελές εστιατόριο. Οι δύο άντρες είναι αδέρφια. Ο ένας, επιτυχημένος πολιτικός, φαβορί για την πρωθυπουργία της χώρας, και ο άλλος, καθηγητής Ιστορίας. Καθώς η ιεροτελεστία του δείπνου προχωρά, η ένταση κορυφώνεται επικίνδυνα, εν αναμονή του «κυρίως πιάτου», που δεν είναι άλλο, από το σκοτεινό μυστικό που συνδέει τα δύο ζευγάρια, κι αφορά σε ένα αποτρόπαιο έγκλημα που έχουν διαπράξει τα παιδιά τους.
Ο χρόνος κυλά, τα περίτεχνα πιάτα καταφθάνουν και τα μαχαίρια ακονίζονται. Η πολιτισμένη και αψεγάδιαστη βιτρίνα της σύγχρονης, ευτυχισμένης αστικής οικογένειας, ραγίζει ανεπανόρθωτα, βγάζοντας τα χειρότερα ένστικτά της στην επιφάνεια. Η υψηλή γαστρονομική εμπειρία μετατρέπεται σε ανελέητο παιχνίδι επιβίωσης βάζοντας σε σκληρή δοκιμασία τα όρια και τις αντοχές τους.
Στην παράσταση πρωταγωνιστούν οι: Στέλιος Μάινας, Λάζαρος Γεωργακόπουλος, Κατερίνα Λέχου, Κατερίνα Μισιχρόνη και Γιώργος Κοτανίδης.
Πρεμιέρα 14 Νοεμβρίου στο Σύγχρονο Θέατρο
«Αν υπάρχει, δεν το ‘χω βρει ακόμα»: Η καθημερινότητα και τα συμπαντικά ερωτήματα
Ο Μάκης Παπαδημητρίου, αυτή τη φορά δεν θα πρωταγωνιστήσει μόνο σε έργο του Nick Payne, όπως είχε κάνει για δύο χρονιές στους «Αστερισμούς», όπου τον είχαμε απολαύσει στη σκηνή του Νέου Κόσμου με την εξαιρετική Στεφανία Γουλιώτη, σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου.
Φέτος, ο ίδιος μεταφράζει, σκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί στο Θέατρο Βρετάνια και στο «If There Is I Haven't Found It Yet» που πρωτοπαρουσιάστηκε στο Λονδίνο το 2009.
Πρόκειται για ένα αστείο, τρυφερό, συγκινητικό, καυστικό και αφοπλιστικά ειλικρινές έργο για μια σύγχρονη οικογένεια, που προσπαθεί να γίνει και πάλι… οικογένεια και να επιβιώσει.
Ο Μάκης Παπαδημητρίου θα ερμηνεύσει τον ρόλο ενός περιβαλλοντολόγου, εμμονικού με την υπερθέρμανση του πλανήτη, που τα δίνει όλα για την οικολογία και παραμελεί την οικογένειά του και η Μαρία Λεκάκη τη σύζυγό του, μια κουρασμένη από την καθημερινότητα καθηγήτρια, η οποία ανακαλύπτει ότι η κόρη της πέφτει θύμα εκφοβισμού. Την Αγγελική Γρηγοροπούλου θα τη δούμε στον ρόλο της κόρης τους, ένα έφηβο κορίτσι, το οποίο αποβάλλεται από το σχολείο και τον Δημήτρη Πασσά στον ρόλο του άσωτου θείου της, ο μόνος άνθρωπος, ωστόσο, που δείχνει αληθινό ενδιαφέρον για το θλιμμένο κορίτσι.
Ο Nick Payne, γνωστός για τη γεμάτη συναίσθημα γραφή, τους εύγλωττα ελλειπτικούς διαλόγους και την αιχμηρή συμπόνια του, έχει την καταπληκτική ικανότητα να «μπλέκει» τον μικρόκοσμο με το σύμπαν, φέρνοντας στο φως το πώς η κατάσταση του πλανήτη και η κατάσταση μιας οικογένειας αλληλεπιδρούν μεταξύ τους, καθορίζοντας η μία την άλλη.
Τον Οκτώβριο στο Θέατρο Βρετάνια.
«Τζάσμιν»: Η Ελένη Ράντου στη Μπλανς αλά Γούντι Άλλεν
Την ταινία «Blue Jasmine» ο Αμερικανός σκηνοθέτης εμπνεύστηκε από το «Λεωφορείον ο πόθος» του Tennessee Williams κι είχε την τύχη να βρει την ιδανική πρωταγωνίστρια στην ερμηνεία της Cate Blanchett, η οποία μάλιστα εκείνη τη χρονιά(2013) βραβεύτηκε και με το Όσκαρ Α΄ γυναικείου ρόλου.
Η Ελένη Ράντου εξασφάλισε τα αποκλειστικά δικαιώματα της θεατρικής διασκευής από τον Woody Allen κι έτσι θα την δούμε στον ομώνυμο ρόλο σε σκηνοθεσία του Σταμάτη Φασουλή.
Η υπόθεση αφορά σε μια πλούσια χρεωκοπημένη Νεοϋορκέζα (Ελένη Ράντου), η οποία μετά τη διάλυση του γάμου της και την οικονομική καταστροφή του άντρα της Αλ (Μάξιμος Μουμούρης), προσπαθεί να ξαναφτιάξει τη ζωή της από την αρχή. Αναγκασμένη να μετακομίσει στην αδερφή της Τζίντζερ (Γαλήνη Χατζηπασχάλη) στο Σαν Φρανσίσκο, η οποία ετοιμάζεται να παντρευτεί τον Τσίλυ (Παντελή Δεντάκη) έρχονται τα επάνω - κάτω. Στην παράσταση παίζουν ακόμη:ο Κωνσταντίνος Γιαννακόπουλος,ο Κώστας Κορωναίος, ο Ορέστης Καρύδας και ο Δημήτρης Καπετανάκος.
Πρεμιέρα 1η Νοεμβρίου στο Θέατρο Διάνα.
Από τη Γιώτα Δημητριάδη
Είδα
Video
