Μία από τις πιο επιτυχημένες παραστάσεις της σεζόν με περισσότερους από 30.000 θεατές που την έχουν παρακολουθήσει, μεταφέρεται στο Θέατρο Ιλίσια και ανακοινώνει νέες παραστάσεις. Από την Παρασκευή 4 Φεβρουαρίου, «ΤΟ ΜΙΝΟΡΕ» επιστρέφει κοντά μας με νέες παραστάσεις, κάθε Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή!

Η παράσταση «Το Μινόρε» βασίζεται στη θρυλική τηλεοπτική σειρά «Το Μινόρε της Αυγής» των Βαγγέλη Γκούφα και Φώτη Μεσθεναίου και τη σκηνοθεσία υπογράφει ο Τάκης Τζαμαργιάς.

«Το Μινόρε» πλημμυρισμένο με τα τραγούδια που σημάδεψαν την ιστορία του πειραιώτικου ρεμπέτικου, μας ταξιδεύει σε έναν κόσμο αναπάντεχα γνώριμο, μέσα από τη θεατρική διασκευή του Δημήτρη Χαλιώτη, τη μουσική επιμέλεια του Ιεροκλή Μιχαηλίδη, τα σκηνικά και τα κοστούμια της Ελένης Μανωλοπούλου.

Ένας νεαρός, με μόνη περιουσία ένα «ζητιανόξυλο», το μπουζούκι του, φτάνει φυγάς από τη Σύρο στον Πειραιά. Ο ρεμπέτης ξάδερφός του και η κομπανία του τον υποδέχονται. Μια δυναμική Σμυρνιά κι ο τεκές της τον αγκαλιάζουν. Ένα μουσικοθεατρικό οδοιπορικό μέσα στα σκοτάδια και τους καπνούς του Πειραιά του ‘30, για τους ρεμπέτες, τους ανυπότακτους, τους ανθρώπους του περιθωρίου, που λυτρώθηκαν μέσα από τη μουσική τους και την έφεραν από «την υπόγεια την ταβέρνα» στα σαλόνια, στις καρδιές και τα χείλη μας.

Φιλίες, έρωτες, μάχη για την επιβίωση, λογοκρισία, διώξεις, αδιέξοδα, επιτυχία. Ό,τι και να πει κανείς για τους ρεμπέτες είναι λίγο. Μιλούν τα τραγούδια που μας παρηγόρησαν όταν έπρεπε, που μας συνεπήραν κάποια θλιβερά δειλινά, που τα αγαπήσαμε γιατί μας συγκίνησαν. Ακριβώς γι’ αυτό ανεβαίνει το «Μινόρε». Για να μας μιλήσει με τον τρόπο που μόνο το θέατρο μπορεί.

 
Σκηνοθεσία: Τάκης Τζαμαργιάς

Θεατρική Μεταφορά Κειμένου: Δημήτρης Χαλιώτης

Υπεύθυνη Δραματουργίας: Κατερίνα Διακουμοπούλου

Σκηνικά-Κοστούμια: Ελένη Μανωλοπούλου

Επιμέλεια Κίνησης: Αμαλία Μπένετ

Μουσική Επιμέλεια: Ιεροκλής Μιχαηλίδης

Μουσική Διδασκαλία: Αντώνης & Θοδωρής Ξηντάρης

Φωτισμοί: Αλέκος Αναστασίου

 
Παίζουν: Ιεροκλής Μιχαηλίδης, Γεράσιμος Σκιαδαρέσης, Σταύρος Σβήγκος, Χριστίνα Μαξούρη, Μαρία Παπαφωτίου, Μαρία Τσιμά, Κώστας Κοράκης, Κατερίνα Παπανδρέου, Κυριάκος Σαλής, Όλγα Σκιαδαρέση, Άρης Αντωνόπουλος, Γιάννης Εγγλέζος

Μουσικοί επί σκηνής: Αντώνης & Θοδωρής Ξηντάρης 
  
 
ΗΜΕΡΕΣ ΚΑΙ ΩΡΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ

Παρασκευή: 21.00

Σάββατο & Κυριακή 18.00 & 21.00 
 
Από την Παρασκευή 4 Φεβρουαρίου 2022


ΤΙΜΕΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ

Διακεκριμένη ζώνη: 30€ / Μειωμένο: 25€

Α’ ζώνη: 25€ / Μειωμένο: 20€

Β’ ζώνη: 20€ / Μειωμένο: 15€

Γ’ ζώνη: 15€ / Μειωμένο: 10€

Οι «Μικροί πυροβολισμοί μέσα στη νύχτα» του Γιάννη Καλαβριανού παρουσιάζονται στο Θέατρο Τέχνης από τις 13 Δεκεμβρίου.

Κεντρικό θέμα της νέας παράστασης του Γιάννη Καλαβριανού είναι η ιστορία ενός αδικημένου ανθρώπου, η τρομακτική δύναμη που μπορεί να αποκτήσει η φωνή του ενός, αλλά και τα άκρα στα οποία μπορεί να φτάσει μία λογική απαίτηση.

Έμπνευση για το νέο έργο αποτέλεσε ένα από τα σημαντικότερα κείμενα της γερμανικής λογοτεχνίας, η νουβέλα «Μίχαελ Κόλχαας» του Χάινριχ Φον Κλάιστ, η οποία βασίστηκε στην αληθινή ιστορία ενός εμπόρου αλόγων, που έζησε στη Σαξονία τον 16ο αιώνα.

Η ιστορία του Κόλχαας

Μεταφερόμαστε στον 16ο αιώνα, όταν ένας φιλήσυχος και νομοταγής πολίτης, ο εκτροφέας αλόγων Μίχαελ Κόλχαας, ξεκινά από το χωριό του στο Βρανδεμβρούργο, για να πουλήσει στη γειτονική Σαξονία, τα άλογα που με πολύ κόπο εξέθρεψε. Ο νέος άρχοντας της περιοχής όμως, του κλείνει τον δρόμο και του ζητά χρήματα και άδεια διέλευσης για να του επιτρέψει να συνεχίσει. Ο Κόλχαας, που δεν είχε τίποτε από τα δύο, προτείνει να τον αφήσουν να περάσει για μία φορά και να τα φέρει επιστρέφοντας, αφήνοντας ως εγγύηση τα δύο καλύτερα άλογά του. Όταν γυρίζει όμως, τα βρίσκει εξαθλιωμένα, αφού τα είχαν υποχρεώσει σε εξαντλητικές εργασίες και ζητά να αποζημιωθεί.

Ο άρχοντας τον ταπεινώνει, τον διώχνει και σκοτώνει τη γυναίκα του. Ο Κόλχαας προσπαθεί με κάθε έννομο τρόπο να δικαιωθεί. Το Κράτος, ο Νόμος και η Εκκλησία αδιαφορούν. Μη βρίσκοντας στήριξη από πουθενά και νιώθοντας τεράστια απογοήτευση, αποφασίζει να πάρει τον Νόμο στα χέρια του και πυρπολεί τη Βιτεμβέργη.

Το μέτρο και η λογική γρήγορα καταλύονται. Διάφοροι άνθρωποι απογοητευμένοι από την αδικία που βιώνουν καθημερινά, συντάσσονται δίπλα του και φτιάχνουν έναν μικρό στρατό που καίει, δολοφονεί και λεηλατεί. Ο ηγεμόνας προτείνει έστω και αργά, να τον αποζημιώσει. Όμως, ο Κόλχαας δεν αρκείται πια σε αυτό. Ο στόχος του είναι πλέον, ο ίδιος ο ηγεμόνας και η υπόθεση δύο αλόγων απειλεί να διαλύσει μία ολόκληρη χώρα.

Αφηγητές της ιστορίας του Κόλχαας, είναι τα άλογά του.

Δεν υπάρχουν σκηνικά και κανένα σκηνικό αντικείμενο, παρά μόνο κοστούμια εμπνευσμένα από την ανατομία των αλόγων. Τέσσερις ηθοποιοί, ένας πιανίστας, η συνεχής μουσική, η απολύτως χορογραφημένη κίνηση και οι εναλλαγές σκοταδιού και φωτός συνθέτουν την αυστηρή παρτιτούρα αυτής της γοητευτικής, μα τόσο τραγικής ιστορίας.

Ο Κόλχαας αδικήθηκε, αλλά μετατράπηκε σε τρομοκράτη. Μπορεί λοιπόν, ο καθένας να πάρει τον Νόμο στα χέρια του και μέχρι πού μπορεί να φτάσει για να διεκδικήσει το δίκιο του;

Η συζήτηση για τα ηθικά όρια μιας εξέγερσης, η καχυποψία και οι καθημερινά τεταμένες σχέσεις Πολίτη-Κράτους, κάνουν την ιστορία του Κόλχαας να μοιάζει εντελώς σημερινή και εκείνον, τον πιο σύγχρονο Ευρωπαίο ήρωα.

Συντελεστές
Κείμενο-Σκηνοθεσία: Γιάννης Καλαβριανός
Κοστούμια: Βάνα Γιαννούλα
Μουσική: Θοδωρής Οικονόμου
Φωτισμοί: Νίκος Βλασόπουλους
Επιμέλεια κίνησης: Αλεξία Μπεζίκη
Βοηθός σκηνοθέτη: Κέλλυ Παπαδοπούλου
Παίζουν: Γιώργος Γλάστρας, Χριστίνα Μαξούρη, Μάνος Πετράκης, Γιώργος Σαββίδης
Μουσικός επί σκηνής: Σταύρος Διαμαντόπουλος
Φωτογραφίες: Ελίνα Γιουνανλή
Παραγωγή: Εταιρεία Θεάτρου Sforaris
Εκτέλεση παραγωγής: Κατερίνα Μπερδέκα

Εισιτήρια
Τιμές εισιτηρίων:

Κανονικό: 15 ευρώ / Μειωμένο: 10 ευρώ

Προπώληση: Viva.gr

Από τη Γιώτα Δημητριάδη

Φωτογραφίες: Χρήστος Χήρμπος

Ο ήλιος έχει πλέον δηλώσει τη μόνιμη παρουσία του στην πόλη, το καλοκαίρι είναι εδώ και μια βόλτα στο Θησείο αποτελεί την καλύτερη απόδειξη ότι η ζωή όσο δύσκολα και αν είναι τα πράγματα, πάντα βρίσκει τρόπο να προχωράει. Μπορεί στον δρόμο για το Στέκι του Ηλία, μια πανέμορφη αυλή στο Θησείο, να μην μπορείς να δεις τα χαμόγελα των ανθρώπων κάτω από τις μάσκες, ακούς όμως τα γέλια των παιδιών και τη βαβούρα από τις συζητήσεις… ήχοι που τόσο μας έχουν λείψει τους τελευταίους μήνες.

Το ραντεβού μας με τη Χριστίνα Μαξούρη και τον Δημήτρη Χαλιώτη, δεν προγραμματίζεται τυχαία σ’ αυτή την ταβέρνα, καθώς στο νούμερο 5 του πεζόδρομου της Επταχάλκου, θα παρουσιάσουν τη μουσική παράσταση «Τα τραγούδια της Σωτηρίας», για τέσσερις μοναδικές βραδιές στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών. Μια ιδέα του Δημήτρη, την οποία προχώρησαν μαζί, συνδημιουργώντας όλα όσα θα δούμε στο πάλκο που θα στηθεί στο Στέκι του Ηλία.

Με μεγάλη χαρά και ανυπομονησία μού μιλούν για όλα όσα ετοιμάζουν, τη Σωτηρία Μπέλλου, όπως την γνώρισαν μέσα από την έρευνά τους, την ιδέα γι’ αυτή την παράσταση, τα μελλοντικά τους σχέδια αλλά και το ελληνικό Metoo.

Χριστίνα, πώς είναι να επιστρέφεις στη σκηνή μετά από τόσους μήνες;

Χριστίνα Μαξούρη:Δεν ξέρω να σου πω, αν δεν συμβεί. Είναι κάποιες στιγμές που το οραματίζομαι και δεν αντέχεται. Νομίζω ένα μισάωρο θα κλαίμε σίγουρα. Τώρα που έχουν ξεκινήσει οι πρόβες, υπάρχει ένα κομμάτι του εαυτού μου που δεν το πιστεύει, που φοβάται ότι δεν συμβαίνει πραγματικά. Δεν ξέρω αν μπορώ να χαρώ ή αν θα μας το πάρουν πίσω. Η λαχτάρα και η ανυπομονησία είναι πολύ μεγάλη. Έχω αγωνία για το πώς θα το βιώσουμε όλο αυτό. Νομίζω όμως ότι θα μας πάρει λίγο χρόνο και μετά θα μπούμε όλοι σ’ αυτή την υπέροχη συνομωσία που τόσο μας έχει λείψει.

Δημήτρη, πώς ξεκίνησε η ιδέα γι’ αυτή την παράσταση;

Δημήτρης Χαλιώτης: Ομολογώ ότι το έχω ξεχάσει. Έχουν περάσει δυόμισι χρόνια, αν σκεφτείς ότι η παράσταση ήταν να ανέβει πέρσι αλλά η προετοιμασία ξεκίνησε από πρόπερσι. Νομίζω πάντως ότι η ιδέα μου ήρθε σε μια από τις πολλές περιπλανήσεις μου στο youtube, όπου μου αρέσει να ακούω ελληνικά τραγούδια, έπεσα σε κάποιο τραγούδι της Σωτηρίας Μπέλλου. Την οποία πάντα θαύμαζα. Τότε σκέφτηκα ότι, παραδόξως θα έλεγα, δεν έχει γίνει μια μουσική παράσταση μόνο με τραγούδια που έχει ερμηνεύσει η ίδια η Μπέλλου. Έχει γραφτεί μια εξαιρετική βιογραφία από τη Σοφία την Αδαμίδου που έχει γίνει και παράσταση, αλλά μια παράσταση μόνο με τραγούδια της δεν έχει ξαναγίνει.

Οπότε σκέφτηκα ότι θα ήταν καλή ιδέα να φτιάξουμε μια παράσταση που να έχει και κάτι από την απλότητα και τη λαϊκότητα εκείνης της εποχής. Σαν μια παρέα που θα τραγουδούσαμε τραγούδια της Μπέλλου σ’ ένα σπίτι και κάποιος θα πεταγόταν και έλεγε μια ιστορία από εκείνη. Κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα. Ομολογώ όμως ότι δεν θα είχε πραγματοποιηθεί αν δεν είχε δεχθεί η Χριστίνα. Γιατί εκείνη ήταν το πρώτο πρόσωπο που μου ήρθε στο μυαλό. Αν δεν δεχόταν, νομίζω ότι δεν θα το έκανα.

Ξεκίνησε από μια ιδέα δική μου αλλά από τη στιγμή που τη συνάντησα, κάναμε τα πάντα μαζί. Γι’ αυτό και συνυπογράφουμε την καλλιτεχνική επιμέλεια.

Επομένως, πώς σε προσέγγισε και πώς ήρθε η πρόταση γι’ αυτή την παράσταση;

Χριστίνα Μαξούρη: Τον Νοέμβριο του 2012 που έκανα την πρώτη προσπάθεια μιας πιο οργανωμένης μουσικής παράστασης στο Χαμάμ με θέμα τα ηχογραφημένα τραγούδια της Χασκίλ, της Νίνου και της Μπέλλου, έτυχε να γνωρίσω τον Δημήτρη. Τότε ως δημοσιογράφο που έκανε ένα μικρό αφιέρωμα- συνέντευξη για τη Metropolis, όπου εργαζόταν εκείνη την περίοδο. Στη συνέχεια τον συναντούσα πολύ συχνά σε παραστάσεις στις οποίες είτε συμμετείχα ως ηθοποιός είτε ήμασταν και οι δύο θεατές. Είχε ξεκινήσει μια αλληλοεκτίμηση και αλληλοσυμπάθεια που συνεχιζόταν με τα χρόνια.

Θυμάμαι την ημέρα λοιπόν που τον πέτυχα τυχαία έξω από το Rex και μου είπε: «Έχω σκεφτεί κάτι, κάποια στιγμή να τα πούμε...». Τα είπαμε πολύ άμεσα, μού είπε την ιδέα του, μου άρεσε πάρα πολύ αλλά έβαλα έναν όρο. Να μην υπάρχει πρώτο πρόσωπο, δηλαδή να μην υποδυθώ την Μπέλλου.

Αυτό δεν ήταν ούτε πρόθεση του Δημήτρη, ούτε η δική μου ανάγκη και επιθυμία. Στην ηλικία που είμαστε και στην εμπειρία που έχουμε την καλλιτεχνική, δεν έχουμε φτάσει σε τέτοιο στάδιο.

Άρα δεν θα δούμε την Χριστίνα να υποδύεται την Μπέλλου....

Δημήτρης Χαλιώτης: Όχι, είναι μια μουσική παράσταση, όχι μια θεατρική. Η πρόσθεσή μας είναι να έχουμε τα τραγούδια σε πρώτο πλάνο και απλά μ’ έναν πολύ όμορφο, φυσικό και αυθόρμητο τρόπο να μοιραστούμε με τον κόσμο που θα έρθει να μας δει και κάποιες ιστορίες ή και κάποια πράγματα που μπορεί να έχει πει η ίδια η Μπέλλου ή κάποιοι άλλοι γι’ αυτήν. Δεν κάνουμε σε καμία περίπτωση τη βιογραφία της ή κάποιο χρονικό της ζωής της.

Χριστίνα Μαξούρη: Έχουμε επιλέξει ιστορίες ή στιγμιότυπα από τη ζωή της που μας έχουν συγκινήσει και νομίζουμε ότι την σκιαγραφούν, αδρά, φυσικά.

Στην αρχή της πορείας της ερμήνευε ευρωπαικά τραγούδια και αφού γνώρισε τον Τσιτσάνη έκανε στροφή στο ρεμπέτικο. Θα υπάρχει και αυτή η πτυχή στο πρόγραμμα;

Χριστίνα Μαξούρη: Όχι, σκέψου ότι έχουμε αφήσει πάρα πολλά τραγούδια που είπε η ίδια. Οπότε, ήταν δύσκολο να χωρέσει και κάτι άλλο.

Δημήτρης Χαλιώτης: Εμείς παρουσιάζουμε την πορεία της από τον Τσιτσάνη μέχρι τον Λάγιο.

Ποιο τραγούδι που συνδυάζεται, ίσως, και με την προσωπική της ζωή της, σας συγκινεί περισσότερο;

Δημήτρης Χαλιώτης: Εμένα, έτσι αυθόρμητα τώρα, μου ήρθε το «Σαν απόκληρος γυρίζω», ένα τραγούδι που της θύμιζε τη σχέση της με τη μάνα της. Ο τρόπος που το έχει ερμηνεύσει, είναι μοναδικός.

Χριστίνα Μαξούρη: Το «αεροπλάνα και βαπόρια» και το «Δεν λες κουβέντα» είναι τόσο συγκλονιστικά ερμηνευμένα από εκείνη, που νιώθεις να σε διαπερνά ηλεκτρικό ρεύμα όποτε τα ακούς. Είναι η φωνή της αλλά είναι και η μουσική και ο στίχος. Τραγούδια που ακουμπούν στο συλλογικό ασυνείδητο.

Δημήτρης Χαλιώτης: Αξίζει να σημειώσουμε ότι η Μπέλλου είναι η μοναδική παλιά ρεμπέτισσα που την καλούν και ερμηνεύει έντεχνο τραγούδι της δεκαετίας του ’70, και μάλιστα κορυφαίοι συνθέτες. Αν ζούσε η Νίνου, μπορεί να γινόταν και στη δική της περίπτωση και να είχαμε κάτι ακόμα για να συγκρίνουμε. Όμως η Μπέλλου έμεινε το μοναδικό παράδειγμα και μάλιστα απογείωσε και αυτά τα τραγούδια με τρόπο αδιανόητο.

Τους τελευταίους μήνες, με τα θέατρα κλειστά, ζήσαμε πρωτόγνωρες καταστάσεις και καταγγελίες που μας σόκαραν με το ελληνικό Metoo.

Δημήτρης Χαλιώτης: Επιτέλους άνοιξαν στόματα και μίλησαν άνθρωποι που κουβαλούσαν τραύματα για πάρα πολλά χρόνια. Αν δεν έχεις βιώσει με κάποιο τρόπο μια οποιαδήποτε μορφή βίας, δεν μπορείς να καταλάβεις ότι αυτές τις καταστάσεις για να τις διαχειριστείς χρειάζεσαι χρόνο με τον εαυτό σου. Επομένως, θεωρώ γελοία την ερώτηση «Γιατί τώρα;». Είναι ευτύχημα, όχι μόνο για τα συγκεκριμένα περιστατικά, αλλά για όλους μας, ότι κάποιοι άνθρωποι βρήκαν τη φωνή και κατήγγειλαν κάποια γεγονότα. Από εκεί και πέρα «Αυτές οι υποθέσεις έχουν πάρει το δρόμο της δικαιοσύνης», όπως λέει και ο αγαπημένος Σπύρος Μπιμπίλας.

Νομίζω, ότι τώρα ήταν το σωστό timing, δεν πρέπει όμως να ξεχνάμε ότι κάποιοι άνθρωποι προσπάθησαν να μιλήσουν γι’ αυτά τα θέματα και πριν δέκα χρόνια. Είχαν βγει, είχαν μιλήσει αλλά αγνοήθηκαν.

Έχουμε ευθύνη και όλοι οι άλλοι που ίσως ξέραμε πράγματα;

Χριστίνα Μαξούρη: Δεν το ξέραμε... Άλλο βλέπω να περιμένουν κάποιον στην πρόβα πιτσιρικάδες που μικροδείχνουν και άλλο να είναι 15 χρονών και αυτό να γίνεται μεθοδολογία και να κρατάει χρόνια. Άλλο είναι ένα μεμονωμένο περιστατικό που έχει νιώσει έλξη για τον καθηγητή του, γιατί όλοι μπορούμε να το νιώσουμε αυτό, μπορείς να ερωτευτείς τον δάσκαλό σου. Εδώ όμως μιλάμε για γεγονότα που συνέβαιναν κατά εξακολούθηση και καταγγελείες που αγνοούνταν. Για μια εκσεμένη και μεθοδευμένη κάλυψη αυτού του ανθρώπου. Άλλο να ακούς κάτι και άλλο να βλέπεις ότι τελικά πρόκειται για οργανωμένο έγκλημα.

Δημήτρης Χαλιώτης: Από αυτά που βγήκαν στη δημοσιότητα εμένα με σόκαρε πάρα πολύ, αυτό που είπε η Χριστίνα, η μεθοδολογία. Προσωπικά, δεν είχα εικόνα όλων αυτών των περιστατικών. Είχα ακούσει κάποια πράγματα, ως ένα σημείο δεν έπεσα τελείως από τα σύννεφα, αλλά από εκεί μέχρι το σημείο να βλέπουμε ότι αυτοί οι άνθρωποι είχαν μια συγκεκριμένη μεθοδολογία προσέγγισης ...

Χριστίνα Μαξούρη:Και ένα συγκεκριμένο τύπο θυμάτων...Ξέραμε ότι υπήρχαν άνθρωποι που έκαναν κατάχρηση εξουσίας αλλά όχι σ’ αυτό το σημείο. Αυτά που βγήκαν στην επιφάνεια, έχουν μεγάλη απόκλιση από αυτά που κυκλοφορούσαν στον χώρο.

Πιστεύεις ότι όλα αυτά που ήρθαν στο φως, θα βελτιώσουν από εδώ και πέρα την κατάσταση και τη συμπεριφορά και άλλων «δύσκολων» χαρακτήρων;

Χριστίνα Μαξούρη: Πιστεύω ότι θα είναι πιο προσεκτικοί. Είναι όμως μια μεγάλη συζήτηση αυτή γιατί από την άλλη πλευρά κινδυνεύει η λειτουργία της πρόβας και της διδασκαλίας που είναι ευαίσθητη, ευάλωτη αλλά και κάπως οικογενειακή υπόθεση. Συναντιέσαι με κάποιους ανθρώπους για μήνες, κάθε μέρα, και η επαφή που δημιουργείται, είναι κάτι που δύσκολα μπορεί να μεταφερθεί, αν δεν το έχει ζήσει κανείς. Είναι πολύ κρίμα αυτή η διαδικασία να περιχαρακωθεί και να μολυνθεί από φόβους, κόμπλεξ και φοβίες.

Μη φτάσουμε στο άλλο άκρο...

Χριστίνα Μαξούρη: Ακριβώς...Όλα αυτά όμως ήταν ένα στάδιο, που ακόμη δεν έχει τελειώσει, και ήταν απαραίτητο ίσως για να φτάσουμε σε μια εξυγίανση. Μακάρι...

Δημήτρης Χαλιώτης:Πάντως σε πρώτη φάση σίγουρα θα βοηθήσει. Άνθρωποι με ακραίες συμπεριφορές θα το ξανασκεφτούν. Από εκεί και πέρα, εγώ με την μικρή μου εμπειρία πάνω στις πρόβες, νομίζω ότι πρέπει πάντα να υπάρχει μια ευγένεια. Ό,τι και να θες να πεις, πάντα υπάρχει και ο κατάλληλος τρόπος να το κάνεις. Δεν μπορούμε να φτάνουμε στο σημείο να σου πετάξω ένα τασάκι! Όπως δεν θα το κάνω στην μάνα μου και στην αδερφή μου και αν το κάνω ή θα μου το ξαναγυρίσει πίσω ή θα θυμώσει και δεν θα μου ξαναμιλήσει, αντίστοιχα είναι και στην πρόβα.

Σας έχει τύχει να βιώσετε κάποιο περιστατικό βίας στο θέατρο;

Χριστίνα Μαξούρη: Προσωπικά δεν έχω ζήσει κάτι ανάλογο, έχω όμως βρεθεί μπροστά σε περιστατικά που μ’ έφεραν σε δύσκολη θέση και αφορούσαν άλλους συναδέλφους. Να πούμε όμως ότι κάποιες φορές μπορεί να γίνει το αντίστροφο: δηλαδή να ασκήσει βία και να φέρει μια δύσκολη κατάσταση στην πρόβα και ένας ηθοποιός. Έχει πάντα να κάνει με τον άνθρωπο και με τον τρόπο που ασκεί την εξουσία του.

Δημήτρης Χαλιώτης: Εντάσεις προβών έχω βιώσει και εγώ αλλά όχι ακραία περιστατικά. Μπορώ όμως να πω ότι το θέμα της βίας, άσχετα με τη δουλειά, δεν μου είναι κάτι άγνωστο.

Πέρα από τα «Τραγούδια της Σωτηρίας» υπάρχουν άλλα σχέδια;

Χριστίνα Μαξούρη:Η μια παράσταση που θα συμμετέχω είναι «Καπετάν Μιχάλης (Ελευτερία ή Θάνατος)», του Δημήτρη Μαραμή, που είναι βασισμένη στο ομώνυμο, εμβληματικό έργο του Νίκου Καζαντζάκη, από την περιφέρεια και το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Κρήτης, για να παρουσιαστεί σ’ όλες της πόλεις της Κρήτης αλλά και εδώ στην Αθήνα μ’ έναν δεκαπενταμελή θίασο κυρίως λυρικών τραγουδιστών.

Επιπλέον, θα λάβω μέρος και σε μια παράσταση χορού της Αντιγόνης Γύρα που θα παρουσιαστεί στο αρχαιολογικό μουσείο της Χαλκίδας, τέλη Ιουλίου, με τον τίτλο «Ερωτοπαίγνια» και είναι βασισμένη στη Βυζαντινή ερωτική ποίηση. Εκεί, θα είναι τέσσερις χορευτές, ο αγαπημένος συνεργάτης Χρήστος Θεοδώρου στο πιάνο και εγώ θα τραγουδάω.

Και αν όλα πάνε καλά περιμένουμε από φθινόπωρο να ανεβάσουμε και το «Μινόρε της Αυγής», σε σκηνοθεσία Τάκη Τζαμαριά, στο Δημοτικό Θεάτρο Πειραιά.

Δημήτρης Χαλιώτης: Ελπίζουμε να είναι ανοιχτά τα θεάτρα το φθινόπωρο και να ανέβει το «Μινόρε της αυγής», εγώ έχω κάνει τη θεατρική διασκευή. Επίσης, θα συμμετέχω στο κομμάτι πάλι της θεατρικής μεταφοράς και διασκευής, της «Αιολικής γης», που θα σκηνοθετήσει ο Τάκης Τζαμαριάς στο Εθνικό Θέατρο.

Επιπλέον, από το ραδιόφωνο της ΕΡΤ, θα έχω την χαρά να ακουστεί ένας μονόλογος που έχω γράψει, εδώ και κάποια χρόνια, «Η Πορσελάνη» σε σκηνοθεσία του Τάκη Τζαμαριά, με τη Μίρκα Παπακωνσταντίνου. Είναι τεράστια η χαρά μου που τη συναντώ και συνεργαζόμαστε. Η Ελένη Γερασιμίδου, με την οποία συνεργάστηκα πέρσι το καλοκαίρι, η Μίρκα Παπακωνσταντίνου και κάποιοι άλλοι άνθρωποι αυτής της γενιάς, είναι ο λόγος που αγάπησα το θέατρο. Νιώθω ευλογημένος που τους συνάντησα.

Μιας και αναφέρθηκες στο θέατρο στο ραδιόφωνο. Χριστίνα, πώς ήταν η εμπειρία της ηχογράφησης του «Αβελάρδος και Ελοίζα» που ακούσαμε από τον 9,84;

Πρώτα απ’ όλα, ήταν ωραία που βρεθήκαμε όλοι μαζί και χαρήκαμε πολύ γι’ αυτό. Αυτό όμως είναι κάτι που δεν ξέρουμε να το κάνουμε. Διότι είναι άλλη η συμπεριφορά στη σκηνή και άλλη στο μικρόφωνο. Προσπαθήσαμε στον χρόνο που είχαμε και με την αντίληψη που είχαμε και την επαφή που έχουμε εμείς οι τέσσερις που γνωριζόμαστε χρόνια (Γιώργος Γλάστρας, Ελένη Κοκκίδου,Γιάννης Καλαβριανός), και με μια πολύ μεγάλη φροντίδα από τον ηχολήπτη, να κάνουμε το καλύτερο δυνατό. Είναι πολύ ενδιαφέρον το θέατρο στο ραδιόφωνο, μακάρι να συνεχιστεί και μακάρι να μάθουμε και εμείς τον τρόπο.

Χαίρομαι που θα ξαναζήσω αυτή την εμπειρία στο ραδιόφωνο της ΕΡΤ με το έργο της Μαρίας της Τσιμά, «Ίσα δικαιώματα», που είναι ουσιαστικά συνεντεύξεις που είχε πάρει η ίδια από μετανάστριες, σε σκηνοθεσία της Μαρίας Μιχαήλ. Εκεί θα συναντηθώ με τη Λήδα Πρωτοψάλτη, τη Μαρία Κεχαγιόγλου, την Αλεξάνδρα Αϊδίνη, τη Ζαχαρούλα Οικονόμου και τη Μαρία Τσιμά.

«Τα τραγούδια της Σωτηρίας»

Το Στέκι του Ηλία

28/06 έως 30/06/2021 στις 21:00

01/07/2021 στις 21:00

Ιδέα - Επιμέλεια κειμένων: Δημήτρης Χαλιώτης

Καλλιτεχνική επιμέλεια: Δημήτρης Χαλιώτης, Χριστίνα Μαξούρη

Σκηνογραφία :Σωτήρης Μελανός

Φωτισμοί: Νίκος Βλασόπουλος

Ηχοληψία :Γιάννης Παξεβάνης

Τραγουδά η Χριστίνα Μαξούρη

Μουσικοί :Βασίλης Κορακάκης μπουζούκι, φωνή, Δημήτρης Κουφογιώργος μπουζούκι, Βασίλης Προδρόμου κιθάρα, φωνή, Δημήτρης Κούστας ακορντεόν

Οργάνωση παραγωγής: Πάνος Σβολάκης

Εκτέλεση παραγωγής: Κατερίνα Μπερδέκα - Θεατρικός Οργανισμός MeWe

Μια τριεθνής παράσταση με ιστορίες ανθρώπων που άφησαν τα σπίτια τους αναζητώντας νέα σε άλλες πόλεις και χώρες.

Πόσο εύκολα μπορεί να ανατραπεί ολόκληρη η ζωή σου σε μία στιγμή; Τι σημαίνει να εγκαταλείπεις το σπίτι σου για να φτιάξεις ένα καινούριο σε μια άλλη πόλη, σε μια άλλη χώρα; Πώς διαμορφώνεται η επικοινωνία με τους δικούς σου ανθρώπους που αφήνεις πίσω; Ιστορίες προσφύγων και οικονομικών μεταναστών συναντούν ιστορίες ανθρώπων της διπλανής πόρτας που αποφάσισαν να αφήσουν το σπίτι τους αναζητώντας μια νέα ζωή μακριά από την πόλη στην οποία γεννήθηκαν. 

Το «Phone Home», που θα παρουσιαστεί για δέκα μόνο παραστάσεις στο Θέατρο Σφενδόνη, από τις 19 μέχρι τις 30 Οκτωβρίου, είναι ένα από τα πιο ενδιαφέροντα θεατρικά project της φετινής σεζόν. Όχι μόνο λόγω της θεματολογίας του, αλλά κυρίως εξαιτίας της φόρμας του. Πρόκειται για μια τριεθνή συμπαραγωγή, που θα παίζεται ταυτόχρονα σε Αθήνα, Μόναχο και Λονδίνο, με τις τρεις παραστάσεις να διαπλέκονται μέσα από ζωντανές συνδέσεις μέσω skype. Τρεις χώρες, τρεις πόλεις, τρεις σκηνοθέτες και τρεις θίασοι ενώνουν τις δυνάμεις τους καταργώντας σύνορα και προκαταλήψεις σε ένα αδιανόητα δύσκολο από τεχνικής άποψης και θεατρικά πρωτόγνωρο εγχείρημα, που θέλει την ίδια παράσταση (με μικρές αλλαγές) να παίζεται με απόλυτο συγχρονισμό σε τρία διαφορετικά σημεία, σε διαφορετικές γλώσσες, με διαφορετικούς ηθοποιούς που θα επικοινωνούν μεταξύ τους σε συγκεκριμένες στιγμές μέσω skype. 

Ο Γιάννης Καλαβριανός και η Εταιρεία Θεάτρου Sforaris από την Ελλάδα, ο Michael Sommer και ο θίασος Pathos München από τη Γερμανία και ο Τom Mansfield και το Upstart Theatre από την Αγγλία φτιάχνουν από κοινού μια παράσταση με επίκεντρο τον άνθρωπο και την έννοια του σπιτιού, με ό,τι αυτή περιλαμβάνει. Μια παράσταση που «κάνει το επείγον της αναχώρησης πολύ προσωπικό. Η συνθήκη τού δεν έχεις σπίτι για οποιονδήποτε λόγο είναι κάτι που μπορεί να σε αφορά. Μπορεί να είσαι εσύ».

Πριν από λίγες μέρες συνάντησα τον Γιάννη Καλαβριανό και τους ηθοποιούς της ελληνικής ομάδας, Γιώργο Γλάστρα, Αλεξία Μπεζίκη, Χριστίνα Μαξούρη, Στέφη Πουλοπούλου και Κώστα Συλβέστρο, στο Θέατρο Σφενδόνη. Ο Γιάννης είναι από τους σκηνοθέτες που εμπιστεύομαι με τυφλά μάτια. Μπορώ να ταυτιστώ συναισθηματικά με τον τρόπο που γράφει, σκηνοθετεί, κάνει θέατρο. Με συγκινεί, με την ετυμολογική σημασία της λέξης. Η ομάδα των ηθοποιών του στο «Phone Home» είναι όλοι χαρισματικά πλάσματα. Παρακολουθώντας λίγο την πρόβα τους υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι αυτή την παράσταση δεν θα τη χάσω με τίποτα. 

Η ιδέα

Γιάννης: Η αρχική ιδέα ήταν τελείως διαφορετική. Ο Γερμανός σκηνοθέτης και δραματουργός Michael Sommer έψαχνε να βρει έναν Έλληνα σκηνοθέτη για να κάνουν μια παράσταση με αφορμή την κρίση των ελληνογερμανικών σχέσεων. Με βρήκε, συμφωνήσαμε ότι μπορούμε να συνεργαστούμε και αρχίσαμε να σκεφτόμαστε με ποιο τρόπο. Διαπιστώσαμε ότι μπορεί τα τελευταία χρόνια οι σχέσεις μας να περνούν κρίση λόγω Μνημονίων, αλλά μέσα στους αιώνες η Ελλάδα και η Γερμανία έχουν αναπτύξει πολύ ισχυρούς δεσμούς. Όλη η γερμανική φιλοσοφία βασίζεται στην αρχαία ελληνική γραμματεία, πολλοί Έλληνες μετανάστες ζουν στη Γερμανία, χιλιάδες Γερμανοί έχουν σπίτια στην Ελλάδα… Κάπως έτσι είπαμε να κάνουμε κάτι σχετικό με τους Έλληνες που ζουν στη Γερμανία και το χρονικό της μετεγκατάστασής τους. Όμως στη συνέχεια σκεφτήκαμε ότι και σήμερα πολλοί Έλληνες θέλουν να φύγουν να δουλέψουν στη Γερμανία, όπως επίσης και ότι το μεγάλο κύμα των προσφύγων περνούν από την Ελλάδα για να καταλήξουν στη Γερμανία. Μια ακόμα ιδέα έπεσε τότε στο τραπέζι: Να κάνουμε μια παράσταση για το ταξίδι κάποιων ανθρώπων που περνούν από κάπου για να φτάσουν στη Γερμανία. Σε πρώτη φάση ήρθαμε σε επικοινωνία με θιάσους από χώρες προέλευσης, όπως το Μαρόκο, η Τυνησία, η Παλαιστίνη, όμως η συνεργασία δεν ευδοκίμησε, προφανώς γιατί οι άνθρωποι είχαν στο μυαλό τους πιο σημαντικά πράγματα. Αλλάξαμε λοιπόν ξανά την ιδέα και αποφασίσαμε να κρατήσουμε το concept που θέλει την Ελλάδα ως πύλη εισόδου και τη Γερμανία ως τελικό προορισμό, αλλά σε αυτό προσθέσαμε και την εμπειρία μιας χώρας που έχει βιώσει την ενσωμάτωση ξένων. Το Λονδίνο είναι μια χαρακτηριστική πολυεθνική ευρωπαϊκή μητρόπολη. Βρήκαμε το Upstart Theatre από την Αγγλία και αρχίσαμε να συσκεπτόμαστε πάνω σε μια παράσταση που θα εστίαζε στην έννοια του σπιτιού και του τι σημαίνει να αφήνεις ένα σπίτι και να φτιάχνεις ένα καινούργιο. Κάναμε τρεις θιάσους, που ο καθένας αποτελείται από ένα σκηνοθέτη, ένα δραματουργό και το υπόλοιπο team συνεργατών και αρχίσαμε να συγκεντρώνουμε ιστορίες ανθρώπων που βρέθηκαν το συγκεκριμένο χρονικό διάστημα στις πόλεις μας, αλλά δεν προέρχονται από αυτές.

Τα εργαστήρια

Γιάννης: Της δημιουργίας του κειμένου και της έναρξης των προβών προηγήθηκαν μια σειρά από θεατρικά εργαστήρια. Θέλαμε να εντάξουμε στην παράσταση και ιστορίες προσφύγων. Για να έρθουμε σε επαφή μαζί τους απευθυνθήκαμε σε ανθρώπους που είχαν ήδη σχετική εμπειρία. Μιλήσαμε με τη Γιολάντα Μαρκοπούλου και το Συνεργείο, που έχει κάνει σχετικές παραστάσεις, πήγαμε στο Στέκι Μεταναστών, στα Ασυνόδευτα Ανήλικα, στην Οργάνωση Faros και τους ζητήσαμε να συνεργαστούν. Διοργανώσαμε μια σειρά από θεατρικές συναντήσεις, δωρεάν για όποιον ήθελε. Έρχονταν όσοι ήθελαν κάθε εβδομάδα, δεν ήταν υποχρεωτική η παρουσία. Αν έβγαιναν μέσα από αυτά και ιστορίες, τις κρατούσαμε, αλλά το ζητούμενό μας δεν ήταν να προσωποποιήσουμε τα πράγματα. Αυτά τα εργαστήρια πραγματοποιήθηκαν ταυτόχρονα και στις τρεις χώρες και διήρκεσαν τέσσερις μήνες.

Αλεξία: Ήταν μια ομάδα που δεν αποτελούνταν μόνο από μετανάστες. Ορισμένοι ήταν πρόσφυγες, κάποιοι οικονομικοί μετανάστες, δύο κορίτσια ήταν από τη Γαλλία… Η μία είχε έρθει για σπουδές και η άλλη για προσωπικούς λόγους. Θέλω να πω ότι η σύνθεση της ομάδας ήταν πολύ ετερόκλητη. Έβλεπες τόσο διαφορετικό κόσμο από διαφορετικά μέρη, που ήρθαν σε αυτή τη χώρα για τόσο διαφορετικούς λόγους, και συνειδητοποιούσες ότι, όταν βρίσκεις τον τρόπο να επικοινωνήσεις με τον άλλο, δεν έχει καμία σημασία οποιοδήποτε background. Όταν βρίσκεις αυτόν το μικρό πυρήνα μέσα από τον οποίο μπορείς να συνδεθείς με τον άλλο, σου φαίνεται σαν να έχετε μεγαλώσει στο ίδιο μέρος και έχετε τις ίδιες προσλαμβάνουσες, κάτι που φυσικά δεν ισχύει.

Γιάννης: Στα εργαστήρια συναντήσαμε ανθρώπους που κυριολεκτικά η ζωή τους άλλαξε μέσα σε μία μέρα. Ας πούμε, ένας Αφγανός μας είπε ότι ζούσε στο Αφγανιστάν, είχε σχέση με μια γυναίκα, δεν ήξερε ότι αυτή ήταν παντρεμένη και το έμαθε από την ξαδέλφη της, η οποία του είπε ότι έχει μάθει για τη σχέση τους ο άντρας της και ότι τον κυνηγούσε η θρησκευτική αστυνομία. Τι σήμαινε αυτό; Ότι, αν τον εντόπιζαν, θα άνοιγαν ένα λάκκο και θα τον έθαβαν. Έτσι αυτός σε μία μέρα έφυγε από το Αφγανιστάν και δεν ξαναγύρισε ποτέ. Αυτές λοιπόν οι ιστορίες, μαζί με όλα αυτά που βλέπουμε γύρω μας κάθε μέρα, σε αναγκάζουν να χαλαρώσεις λίγο και να συνειδητοποιήσεις ότι ανά πάσα στιγμή μπορεί να γίνει μια δομική αλλαγή και στη δική σου ζωή. Και, παρ’ όλα αυτά, τίποτα δεν τελειώνει…

Οι διαφορές

Γιάννης: Την άνοιξη του 2016 συναντηθήκαμε σκηνοθέτες και δραματουργοί στο Μόναχο, βάλαμε κάτω όλες τις ιστορίες, κάναμε μια πρώτη επιλογή και αρχίσαμε να τις αναπτύσσουμε και να τις γράφουμε με την προϋπόθεση να τονίσουμε σε αυτές δραματουργικά την επικοινωνία. Μέσα από τη συγκεκριμένη συνεργασία αποδείχθηκε ότι είμαστε πολύ διαφορετικοί ως λαοί και στη λειτουργία και στην εκπαίδευση και στην αισθητική. Πολλές ιστορίες που εμείς θεωρούσαμε ότι ήταν συγκλονιστικές στους Γερμανούς δεν έλεγαν τίποτα. Ή πολλές ιστορίες που για εμάς και τους Γερμανούς ήταν απαραίτητες για τους Άγγλους, που ζουν στο εξωτικό νησί τους, ήταν αδιάφορες. Το παρελθόν σου και το παρόν σου, όπως έχουν δομηθεί, υπαγορεύουν έναν τρόπο συμπεριφοράς και δουλειάς που είναι ξεχωριστός. Έπρεπε λοιπόν να βρούμε τον κοινό τόπο, γιατί συμφωνήσαμε εξαρχής ότι όλες οι αποφάσεις θα λαμβάνονταν ομόφωνα. Αναγκαστικά στην πορεία χρειάστηκε να γίνουν και υποχωρήσεις. Έχουν προστεθεί και κείμενα που εγώ δεν θα τα έβαζα. Ή στιγμές της παράστασης που εγώ δεν θα τις σκηνοθετούσα έτσι. Εμπιστευθήκαμε όμως τη φόρα που έχει όλο αυτό το project, το ότι δεν είναι όλα τόσο τακτοποιημένα και ότι πρέπει ο θεατής να συνδέσει λίγο και μόνος του τα πράγματα στο κεφάλι του. Θεωρήσαμε ενδιαφέρουσα αυτή τη συνάντηση διαφορετικών νοοτροπιών. Οι Γερμανοί, ας πούμε, γενικά ως λαός –κάτι που αντικατοπτρίζεται και στο θέατρό τους– έχουν ένα ζήτημα με τη διαχείριση του συναισθήματος. Οτιδήποτε πήγαινε να προκαλέσει στους ηθοποιούς και στους θεατές κάτι μέσα τους απορριπτόταν. Αυτό δεν μπορούσα να το καταλάβω. Όπως επίσης είχαν τεράστιο θέμα με ένα κομμάτι που είχαμε βάλει με «λόγους μίσους», από πολιτικούς λόγους μέχρι μηνύματα μίσους στο facebook. Ήταν το μεγάλο τους ταμπού. Τους φαινόταν πολύ προκλητικό. Αντιθέτως θεωρούσαν εξαιρετικά ευφυές το να υπάρχουν ξενοφοβικά αστεία. Όλα αυτά αποκάλυπταν κάποιες διαφορές νοοτροπίας, τις οποίες είχε πολύ ενδιαφέρον να εντοπίσεις και να ψάξεις. Εντέλει ήρθαμε και οι τρεις πιο κοντά. Είναι πάντα κέρδος, άσχετα από το αν σου παίρνει παραπάνω χρόνο για να συνεννοηθείς, το να βρίσκεσαι με ανθρώπους διαφορετικής νοοτροπίας. Αναγκάζεσαι να στροφάρεις. Όταν δουλεύεις σε ένα πλαίσιο απόλυτης ασφάλειας και σταθερότητας, μπορεί χωρίς να το καταλάβεις να μπαίνεις σε ένα ρελαντί. Αυτό δεν σου κάνει καλό από άποψη δημιουργικότητας.

Η Σύρια κολυμβήτρια και άλλες ιστορίες

Κώστας: Εμένα προσωπικά με συγκινεί πολύ η ιστορία μιας Σύριας κολυμβήτριας, η οποία ουσιαστικά ξεκινά να περάσει από τις ακτές της Τουρκίας στη Μυτιλήνη και, κάνοντας κολυμπώντας όλη αυτή τη διαδρομή, φαντάζεται ότι συμμετέχει στους Ολυμπιακούς Αγώνες και κερδίζει το χρυσό μετάλλιο.

Χριστίνα: Ντοπάρει με αυτό τον τρόπο τον εαυτό της. Ουσιαστικά, βλέποντας πως η βάρκα με τους πρόσφυγες αρχίζει να βουλιάζει, πέφτει στο νερό μαζί με άλλους τρεις και τραβά τη βάρκα προς τη στεριά. Η κοπέλα αυτή στη συνέχεια συμμετείχε στους Ολυμπιακούς Αγώνες με την ομάδα των προσφύγων και πήρε πραγματικά το χρυσό μετάλλιο.

Γιάννης: Δεν μας ενδιέφερε να πούμε τις ιστορίες αυτούσιες. Δεν κάνουμε ντοκιμαντέρ. Αναγκαστικά υπήρξε μια επεξεργασία των ιστοριών. Οι ιστορίες προέκυψαν από τα εργαστήρια, από συναντήσεις, από τις εφημερίδες. Ιστορίες που λαμβάνουν σε καθεμία από τις τρεις χώρες που συμμετέχουν στο project. Υπάρχει, ας πούμε, μια ιστορία που βασίζεται σε αληθινό περαστικό στην Αγγλία. Σύμφωνα με ένα νόμο στη Μεγάλη Βρετανία, αν σε ένα παντρεμένο ζευγάρι ο ένας από τους δύο συζύγους κατάγεται από χώρα εκτός ΕΕ, πρέπει το ζευγάρι να βγάζει 18.600 λίρες το χρόνο προκειμένου να μπορούν να συνεχίσουν να ζουν μαζί. Αν δεν κερδίζουν αυτά τα χρήματα, τότε πρέπει να χωρίσουν και ο ένας από τους δύο να φύγει από τη χώρα.

Αλεξία: Επίσης υπάρχει μια ιστορία που έχει γραφτεί από την ελληνική ομάδα και περιλαμβάνει οδηγίες προς τους κατοίκους της πρωτεύουσας σε περίπτωση που πρέπει επειγόντως να εκκενωθεί η Αθήνα. Αυτό είναι λίγο σοκαριστικό. Δεν είναι πραγματική ιστορία, αλλά εν δυνάμει θα μπορούσε να είναι.

Στέφη: Το σημαντικότερο νομίζω σε αυτή την παράσταση είναι ότι κάνει το επείγον της αναχώρησης πολύ προσωπικό. Μέσα από τις συγκεκριμένες ιστορίες συνειδητοποιείς ότι όλο αυτό είναι πιθανό να συμβεί και σε σένα. Η συνθήκη τού δεν έχεις σπίτι για οποιονδήποτε λόγο είναι κάτι που μπορεί να σε αφορά. Μπορεί να είσαι εσύ. Εύκολα. Αναγνωρίζεις μέσα από τις ιστορίες στοιχεία κανονικών ανθρώπων όπως εγώ και εσύ.

Αλεξία: Ωστόσο σε κάποιες ιστορίες δεν γίνεται διαχείριση του ζητήματος του ανθρώπινου πόνου λόγω αναγκαστικής μετακίνησης. Υπάρχει, ας πούμε, ένας Γερμανός που δουλεύει στην Ελλάδα, η κοπέλα του είναι στη Γερμανία, οι γονείς του στην Αγγλία, η εκδότριά του είναι Γερμανίδα και πρέπει να το διαχειριστεί όλο αυτό σε επίπεδο επικοινωνίας. Αυτό είναι κάτι που μπορεί να συμβεί στον καθένα.

Η προσωπική σύνδεση

Κώστας: Εγώ ήρθα για σπουδές στην Αθήνα από την Κύπρο, οπότε δεν άλλαξα απλώς σπίτι, αλλά και χώρα. Μετά άλλαξα εφτά σπίτια στην Αθήνα, τον τελευταίο χρόνο ήμουν στην Κύπρο και τώρα ξανά στην Αθήνα. Πλέον μιλάω με τη μαμά μου μέσω skype και όχι στο τηλέφωνο όπως τα προηγούμενα χρόνια. Τώρα πια η μαμά μου έχει iPad. Υπάρχει μάλιστα και μια σκηνή στο έργο που κάνω ένα γιο που μιλάει με τη μητέρα του στο skype για πολύ διαφορετικούς λόγους φυσικά.

Στέφη: Η απομάκρυνση από τη γονική εστία είναι κάτι που όλοι το έχουμε βιώσει. Είναι όμως άλλο να ξέρεις ότι δεν μπορείς να ξαναγυρίσεις σε αυτή και άλλο να μπορείς να επιστρέψεις σε αυτή ή τέλος πάντων σε κάτι που αναγνωρίζεις ως σπίτι. Από αυτή την άποψη εγώ νιώθω ότι παρατηρώ τη θεματική της παράστασης. Δεν μπορώ να ταυτιστώ βιωματικά με αυτή.

Αλεξία: Εγώ το σκέφτομαι από άλλη σκοπιά. Η παράσταση εστιάζει στο κομμάτι της δυσκολίας στην επικοινωνία είτε για τεχνικούς είτε για προσωπικούς λόγους. Οι δυσκολίες στην επικοινωνία από την αντίστροφη πλευρά μπορεί να αποτελέσουν το πρώτο βήμα για να συντελεστεί αυτή η απομάκρυνση από ό,τι ο καθένας θεωρεί σπίτι. Μέσα από αυτό το πρίσμα αισθάνομαι ότι ταυτίζομαι και εγώ.

Χριστίνα: Εγώ με την οικογένειά μου μεγάλωσα στο Πόρτο Ράφτη. Εκεί τη δεκαετία του ’90 ζούσαν πολλοί Αλβανοί μετανάστες. Θυμάμαι κάθε πρωί να περιμένουν κατά δεκάδες να περάσει κάποιος να τους πάρει για μεροκάματο. Ένας από αυτούς ήταν ο Μικέλι, που τον πήρε ο πατέρας μου και έγινε ο γιος του ουσιαστικά. Ήταν 14-15 χρονών τότε. Μετά έκανε τη δική του οικογένεια, έγινε ένας φοβερός μάστορας, τώρα πια έχει γυρίσει στην Αλβανία και έχει με τον πατέρα μου μια σχέση ζωής. Αυτό με έναν τρόπο με συνδέει με την παράσταση.

Γιώργος: Η δική μου εμπειρία απομάκρυνσης είναι πρώτα από το σπίτι, μετά από την πόλη στην οποία γεννήθηκα, μετά από τη χώρα και μετά από την ήπειρο όπου γεννήθηκα. Όλα αυτά για λόγους σπουδών. Έζησα χρόνια στο εξωτερικό. Όταν φτάσω στο φεγγάρι, θα σας ενημερώσω.

Το σπίτι

Στέφη: Για μένα σπίτι είναι το μέρος στο οποίο μπορώ να κοιμάμαι με ασφάλεια.

Αλεξία: Για μένα είναι το μέρος όπου η μνήμη μου λειτουργεί, όπου έχω δημιουργήσει αναμνήσεις.

Χριστίνα: Για μένα είναι ένας χώρος ή οι άνθρωποι, με τους οποίους μπορώ να νιώσω άνετα και ζεστά. Να ησυχάσω.

Κώστας: Εγώ θα χρησιμοποιήσω μια φράση που υπήρχε μέσα στο κείμενο και παρέμεινε ελαφρώς παραλλαγμένη: «Σπίτι είναι εκεί που είσαι καλοδεχούμενος».

Γιώργος: Ναι, πια έχει γίνει: «Σπίτι είναι εκεί που σε δέχονται». Με εκφράζει κι εμένα αυτό.

Γιάννης: Εγώ το σπίτι το συνδέω με την οικογένεια. Μου αρέσει που έχω ένα σημείο αναφοράς. Αυτή είναι η σταθερά μου. Εγώ γενικά έχω ένα θέμα με τις αλλαγές. Δεν μπορώ τις μεγάλες αλλαγές στη ζωή μου, γι’ αυτό και δεν έφυγα ποτέ να σπουδάσω ή να δουλέψω στο εξωτερικό. Όταν τελείωσα το Τμήμα Θεάτρου στη Θεσσαλονίκη, με το ζόρι ήρθα στην Αθήνα. Δεν είχα αυτή την ευχέρεια να αφήνω σπίτια, μέρη, ανθρώπους. Δυσκολεύομαι πολύ. Ζω σε ένα σπίτι στην Αθήνα από το οποίο προφανώς θα έπρεπε να έχω μετακομίσει εδώ και καιρό, αλλά δεν το έχω κάνει. Μάλλον είναι ένα είδος συναισθηματικής ασφάλειας στο πίσω μέρος του μυαλού μου.

Σημείωση: Η κάθε παράσταση του «Phone Home» θα βιντεοσκοπείται και θα ανεβαίνει με live streaming online. Θα μπορεί επομένως κάποιος να μπει στο ίντερνετ και να δει live όποια από τις τρεις παραστάσεις επιθυμεί. Με αυτό τον τρόπο μπορεί ένας θεατρόφιλος να δει και τις τρεις παραστάσεις (ελληνική, γερμανική και αγγλική) και το πώς αυτές διαπλέκονται μέσα σε τρεις διαφορετικές μέρες από το σπίτι του.

 Την φωτογράφιση για το Texnes-plus έκανε ο Βαγγέλης Αγγελόπουλος.