Βράδυ του Ιουνίου. Κατηφορίζω προς την Πειραιώς για να παρακολουθήσω θεατρική παράσταση, μετά από πάρα πολλούς μήνες. Φτάνοντας στην Πειραιώς 260, οικείες μνήμες μου έρχονται ξανά στο νου. Όλα είναι πολύ διαφορετικά, αλλά ταυτόχρονα τόσο οικεία. Πέρισυ την ίδια εποχή, στεναχωριόμουν για όλα όσα είχαν αλλάξει ͘ φέτος, είμαι ευγνώμων για όλα όσα έχω, ακόμα και αν έχουν αλλάξει!

Η γνωστή καντίνα δεν βρίσκεται στο χώρο. Τα τραπεζάκια λίγα και σε αποστάσεις, ενώ άνθρωποι με μάσκες κατακλύζουν τον χώρο. Ο άλλοτε πολύβουος χώρος που θύμιζε μελίσσι, φέτος δίνει περισσότερο την αίσθηση αποστείρωσης.

Και πάλι όμως! Είμαι στο θέατρο! Ξανά, μετά από πολύ καιρό….

Οι άνθρωποι του Φεστιβάλ έξω από τις αίθουσες και μέσα σε αυτές είναι ευγενέστατοι, χαμογελαστοί και συνωμοτικά χαρούμενοι που βρισκόμαστε όλοι μαζί εκεί.

Η παράσταση ξεκινάει και νομίζω ότι ζω μια εμπειρία μοναδική. Σαν να μην έχω πάει ποτέ ξανά στο θέατρο, περιεργάζομαι με κάθε λεπτομέρεια το σκηνικό, κάθομαι καλά στη θέση μου και ρουφάω κάθε στιγμή της παράστασης.

Επιπλέον δώρο σε όλο αυτό, όταν σηκώνω το κεφάλι μου και βλέπω έναν έναστρο, αν και ελαφρώς συννεφιασμένο ουρανό. Η αίθουσα είναι ανοιχτή από επάνω, προσφέροντάς μου μια μοναδική ευκαιρία να παρακολουθήσω θεατρική παράσταση σε θερινό θέατρο.

Η παράσταση τελειώνει και φεύγω από το θέατρο. Όλα μου φαίνονται ξαφνικά πιο όμορφα, πιο εύκολα, πιο διαχειρίσιμα. Η ευτυχία μου δεν κρύβεται!

Το θέατρο άνοιξε και πάλι! Μην καθυστερείτε, σπεύσατε!