Από τη Γιώτα Δημητριάδη και τον Αναστάση Πινακουλάκη

Το 2021 μας αποχαιρετά και, αυτές τις μέρες, συνήθως κάνουμε τον απολογισμό μας. Εμείς μετράμε τη χρονιά που φεύγει με παραστάσεις και επειδή το θέατρο μιλά στη ψυχή και το μυαλό μας, κρατάμε όσα μας έκαναν να αισθανθούμε κάποιες σκηνές ή στιγμές των παραστάσεων που παρακολουθήσαμε....21 στιγμές, λοιπόν, από το 2021, με την ευχή το 2022 να είναι μια καλύτερη χρονιά για όλους μας. 

Από τη Γιώτα Δημητριάδη  

1.Ελένη  

Δεν είχαμε την τύχη να τη δούμε στην Επίδαυρο, γεγονός που ευχόμαστε να συμβεί το καλοκαίρι του ’22. Απόλαυσα την παράσταση στο Θέατρο Βράχων, μια μέρα μετά τον θάνατο του Μίκη Θεοδωράκη, όταν είχε γίνει πολύς λόγος για το τι θα πει διήμερο πένθος. Μετά την υπόκλιση, οι ηθοποιοί και οι μουσικοί της παράστασης τραγούδησαν μαζί μ’ όλους εμάς το ποίημα του Σεφέρη «Στο περιγιάλι το κρυφό» και ένιωσα ότι έγινα κοινωνός στο καλύτερο μνημόσυνο για τον σπουδαίο Μίκη.  

2.Βάτραχοι 

Μπορεί να περιμέναμε περισσότερα από την πρώτη σκηνοθετική δουλειά της Αργυρώς Χιώτη στην Επίδαυρο. Παρ’ όλα αυτά, η είσοδος των Ακύλλα Καραζήση και Νίκου Χατζόπουλο στους ρόλους του Ευριπίδη και του Αισχύλου αντίστοιχα, μας χάρισαν ένα εξαιρετικό αγώνα λόγων.  

3.Κουκλόσπιτο Μέρος Β 

Μια παράσταση που προλαβαίνετε να δείτε ακόμη στο Θέατρο Άνεσις, μέχρι αρχές Ιανουαρίου. Η σκηνή που ο Τόρβαλντ του Αλέξανδρου Μυλωνά παραδέχεται στη Νόρα της Ναταλίας Τσαλίκη την αποτυχία του γάμου της, είναι τόσο αληθινή που δύσκολα δεν θα σας συγκινήσει.  

4.Γυάλινος Κόσμος 

Μπορεί να τρέξαμε στην παράσταση λόγω του σκηνοθέτη της Ίβο βαν Χόβε και της μεγάλης σταρ Ιζαμπέλ Υπέρ, εγώ όμως θα θυμάμαι για πάντα μια ηθοποιό που δεν ήξερα, την Justine Bachelet, που ήταν η πιο «εύθραυστη» και αληθινή Λώρα που έχω δει ποτέ.  

5.Girls and Boys  

Μπορεί η παράσταση να συνεχίζεται για 3^η χρονιά αλλά αυτή η ερμηνεία της Δώρας Παρδάλη, αξίζει να μνημονευτεί και κατά τη γνώμη μου ένα Βραβείο Μερκούρη θα έπρεπε να ήταν ήδη δικό της.  

Η νεαρή ηθοποιός καταφέρνει με τεχνική που δεν φαίνεται και υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες της Άννας Μαρίας Στεφαδούρου, να συγκλονίσει το κοινό. Αν πρέπει να κρατήσω μια σκηνή από το έργο του Ντένις Κέλι, αυτή θα ήταν λίγο πριν το φινάλε, οπότε σαν άλλος εσταυρωμένος, δείχνει στο σώμα της τα σημεία που χτυπήθηκαν τα παιδιά… Δεν δίνω άλλο spoiler. Δείτε το, θα παίζεται μέχρι τέλος Ιανουαρίου  

6.Πάρτι Γενεθλίων  

Ο Γιώργος Παλούμπης κατάφερε να ταιριάξει καλούς ηθοποιούς, διαφορετικών όμως σχολών, και να δημιουργήσει μια παράσταση με εντυπωσιακή σκηνική επικοινωνία και ροή. Την παράσταση κλέβει η Αθηνά Τσιλύρα στον ρόλο της Μεγκ. Μια σπουδαία ηθοποιός στην καλύτερή της θεατρική στιγμή.  

7.Προμηθέας 

Ο Νίκος Καραθάνος ζωγράφισε και πάλι, αυτή τη φορά με το κλασικό έργο του Αισχύλου. Στη σκηνή της Στέγης ένιωσα την μεγαλύτερη συγκίνηση της σεζόν. Σαν κάποιος να μιλούσε και για μένα. Κρατάω τη σκηνή με το σπάσιμο των πιάτων. 

8. Τζεμ 

Ένα γλυκό και τρυφερό έργο που παρουσιάζεται για πρώτη φορά στη χώρα μας, μπορείτε να δείτε στο Studio Μαυρομιχάλη. Ο λόγος για το «Τζεμ» της Ελέιν Μέρφυ που ο Φώτης Μακρής σκηνοθέτησε με ευαισθησία, έχοντας μαζί τους τρεις εξαιρετικές ηθοποιούς : Μαρία Κανελλοπούλου, Στέλλα Κρούσκα και Βασιλίνα Κατερίνη. Ξεχωρίζω την κωμική σκηνή με τον δονητή της Μαρίας Κανελλοπούλου, γιατί γέλασα με την ψυχή μου.  

9. Ο Τυχαίος Θάνατος Ενός Αναρχικού 

Ίσως, η καλύτερη παράσταση του Γιάννη Κακλέα την τελευταία δεκαετία. Ένας Ντάριο Φο, σύγχρονος και καυστικός χάρη στη δραματουργική επεξεργασία του ίδιου του σκηνοθέτη. Όλος ο θίασος είναι εξαιρετικός, ξεχωρίζω τη στιγμή που ο Πάνος Βλάχος τραγουδά και το κοινό σαν σε συναυλία τον ακολουθεί… 

10. Προμηθέας Δεσμώτης 

Η παράσταση του Άρη Μπινιάρη ήταν η απόλυτη επιτυχία του καλοκαιριού και δικαίως. Θα ξεχωρίσω την Ηρώ Μπέζου στον ρόλο της Ιούς και τη φράση «Ο Δίας με αποκτήνωσε γιατί με πόθησε». Την ίδια μέρα που παρακολούθησα τη γενική πρόβα της παράστασης, αποκαλύφθηκε ο δολοφόνος της Καρολάιν. Εκεί είναι που σκέφτεσαι πώς αυτά τα κείμενα παραμένουν διαχρονικά και δεν μπορείς παρά να νιώθεις δέος και ανατριχίλα.  

Από τον Αναστάση Πινακουλάκη  

11.Επιθεώρηση 1821

Το καλοκαίρι του ’21 ο Δημήτρης Καραντζάς κι ο Φοίβος Δεληβοριάς παρουσίασαν στο Βεάκειο και παράλληλα περιόδευσαν σε περιορισμένους σταθμούς ανά την Ελλάδα με μια επιθεώρηση για το 1821. Ποιος θα το περίμενε ότι ο Καραντζάς που μας έχει συνηθίσει σ’ εμπνευσμένες παραστάσεις κλασσικού ρεπερτορίου, θα έκανε μια τόσο φρέσκια και ελληνική ιδέα; Ως στιγμή ξεχωρίζω την εντυπωσιακή ερμηνεία του Γιάννη Νιάρρου που θύμιζε one man show/stand up.

12.Ιχνευτές

Στην αμφιλεγόμενη παράσταση του Μαρμαρινού στην Επίδαυρο, το μοναδικό σωζόμενο σατυρικό δράμα του Σοφοκλή που αφορά τη γέννηση της μουσικής, είχαμε έναν από τους καλύτερους Χορούς παραστάσεων αρχαίου δράματος. Ξεχώρισα τη σαγηνευτική και λυρική παρουσία του Steve Catona ως Ερμή, με την ανδρόγυνη εμφάνιση και τη δουλεμένη φωνή.

13.Γάλα Αίμα

Στην αρθρογραφία μου στάθηκα αρκετά στη σειρά «Contemporary Ancients» του Φεστιβάλ Αθηνών σε συνεργασία με τις εκδόσεις Νεφέλη. Το αγαπημένο μου έργο από τη σειρά ήταν το Γάλα, αίμα της Αλεξάνδρας Κ*, ενώ αντίστοιχα με κέρδισε περισσότερο η παράσταση του Γιάννου Περλέγκα. Κρατώ την ερμηνεία της Έλενας Τοπαλίδου, με τη φεμινιστική της δραματουργία και την αερική παρουσία. Για μένα ήταν η (δεύτερη) καλύτερη γυναικεία ερμηνεία για το 2021.

14.Προμηθέας Δεσμώτης

Και μιας και μιλήσαμε για τη δεύτερη καλύτερη ερμηνεία, να πούμε και για την πρώτη. Ανήκει δικαιωματικά νομίζω στην Ηρώ Μπέζου που ερμήνευσε την Ιώ στην παράσταση Προμηθέας Δεσμώτης του Άρη Μπινιάρη. Η παράσταση ήταν το απόλυτο sold-out του θεατρικού καλοκαιριού, τόσο για την ερμηνεία του Γιάννη Στάνκογλου στον πρωταγωνιστικό ρόλο όσο και για την απίστευτη αισθητική της σκηνοθεσίας του.

15. Ελένη

Μια παράσταση που αδικήθηκε το περασμένο καλοκαίρι ήταν αυτή της Ελένης που σκηνοθέτησε ο Βασίλης Παπαβασιλείου για το ΚΘΒΕ, μιας και ήταν η μοναδική παράσταση του Αρχαίου Θεάτρου της Επιδαύρου που ματαιώθηκε λόγω των καταστροφικών πυρκαγιών. Απολαύσαμε την παράσταση στο Θέατρο Βράχων και ιδιαιτέρως την ερμηνεία της δεινής ηθοποιού Έμιλυς Κολιανδρή αλλά και της Αγορίτσας Οικονόμου ως Θεονόη.

16.Φεστιβάλ Δάσους

Μέσω ίντερνετ παρακολουθήσαμε αρκετές παραστάσεις του 3^ου Διεθνούς Φεστιβάλ Δάσους στη Θεσσαλονίκη. Απήλαυσα ιδίως την παράσταση Δωμάτιο του Μπέκετ, μια παράσταση χωρίς ηθοποιούς!

17. Πουπουλένιος

Για την παράσταση του Πουπουλένιου της Μαίρης Ανδρέου για το Φουαγιέ του ΚΘΒΕ, μιλήσαμε αναλυτικότερα μέσα στο φθινόπωρο, ενώ από 25/12 επανήλθε για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων. Οι ερμηνείες των Χρίστου Στυλιανού και Γιάννη Τσεμπερλίδη ήταν από τις καλύτερες για το 2021 για τον δυναμισμό, την παιδικότητα και τον ρεαλισμό τους.

18. Κοτζάμπασης του Καστρόπυργου

Το Θέατρο Πορεία μας έχει συνηθίσει σε υψηλής αισθητικής παραστάσεις, όπως συνέβη και με την πρόσφατη πρεμιέρα της παράστασης «Ο Κοτζάμπασης του Καστρόπυργου» με πρωταγωνιστή τον Γιώργο Χριστοδούλου. Η παράσταση συμπληρώνει μια σειρά παραστάσεων για το 1821, φέτος που συμπληρώθηκαν 200 χρόνια, ενώ ήταν ανάθεση του Εθνικού Θεάτρου την περασμένη σεζόν. Το φυσικό σκηνικό περιβάλλον, τα εξαιρετικά κοστούμια των Α. Γαρνάβου και Τζ. Ηλιοπούλου και η εμπνευσμένη μουσική του Άγγελου Τριανταφύλλου, συνέβαλαν σε μια must-see παράσταση.

19.Παίκτες

Με αφορμή τον Γκόγκολ, ο Γιώργος Κουτλής σκηνοθέτησε την talk of the town παράσταση της χρονιάς, με έναν αξιοθαύμαστο αντρικό θίασο που ξεχείλιζε από ταλέντο κι ενέργεια. Η παράσταση είναι η ζωντανή απόδειξη πως, μερικές φορές ακόμη κι από ένα «μικρό» κείμενο, μπορείς να κάνεις μια σπουδαία παράσταση.

20. Νόρα

Κλείνω το θεατρικό μου 2021 με την παράσταση Νόρα του Θεόδωρου Τερζόπουλου, με δραματουργική αφετηρία το ομώνυμο έργο του Ίψεν. Η καθαρή αισθητική κι ο τελετουργικός μινιμαλισμός της παράστασης σε συνδυασμό με τις άριστες ερμηνείες των Σοφίας Χιλλ, Αντώνη Μυριαγκού και Τάσου Δήμα, ήταν για εμένα το ιδανικό φινάλε για το πρώτο μισό της σεζόν.

Και 21..

Τελευταία, αλλά όχι λιγότερο σημαντική στιγμή, ήταν η συγκίνηση που μου προκάλεσε μια παιδική παράσταση. Ο λόγος για τον «Μεγάλο Περίπατο του Πέτρου», το βιβλίο της Άλκης Ζέη που ευτύχισε σε μια μαγική σκηνοθεσία από τον Τάκη Τζαμαριά και έναν εκπληκτικό θίασο.

 Από τη Γιώτα Δημητριάδη 

Τι και αν η χρονιά ήταν λειψή θεατρικά; Πάλι ήρθαν θεατρικές δουλειές που μίλησαν στην καρδιά μας και στριφογύρισαν μέρες στο μυαλό μας. Όλοι οι συντάκτες του texnes-plus προσπάθησαν πολύ να απαντήσουν στο ερώτημα, «Αν κρατούσατε μόνο μια παράσταση από όλη τη χρονιά του 2021, ποια θα ήταν αυτή;», όπως παραδοσιακά κάνουμε τα τελευταία χρόνια. 

Φέτος ζητήσαμε και από άλλους, δημοσιογράφους και κριτικούς θεάτρου που γράφουν σ' άλλα ΜΜΕ αλλά εκτιμάμε την πένα και την άποψή τους να απαντήσουν και εκείνοι σ' αυτό το πραγματικά δύσκολο ερώτημα!

Ευχή όλων μας; Κάθε χρόνο να στίβουμε ακόμη περισσότερο το κεφάλι μας και να είναι τόσες οι καλές παραστάσεις που να είναι αδύνατον να διαλέξουμε.

Εύκολη ερώτηση. Αλλά θα κλέψω απαντώντας με μια ξένη και μια ελληνική. Η πρώτη είναι φυσικά το «Οδύσσεια, μια ιστορία για το Χόλιγουντ» του Κριστόφ Βαρλικόφσκι. Η μαγική αποσπασματικότητα της δραματουργίας του, ο συνδυασμός διαφορετικών ιστοριών που μόνο ο Βαρλικόφσκι μπορεί να επιτύχει, οι αναφορές του που φτάνουν από τον Αγγελόπουλο μέχρι τον Μπολτάνσκι, δημιούργησαν ένα ακόμη αριστούργημα. Από τα εγχώρια θα κρατήσω τη «Γραμμή του Ορίζοντος». Η Ηλέκτρα Ελληνικιώτη πέτυχε όσα υποσχόταν επί χρόνια σε μια θεατρική εμπειρία βασισμένη σε σκληρή δουλειά, αλλά κυρίως στην αγάπη: αγάπη προς το βιβλίο του Βακαλόπουλου, αγάπη ως ιστού που ενώνει μια ιδεώδη ομάδα, αγάπη για το θέατρο. Σκέφτηκα και τον «Προμηθέα», το αριστούργημα του Νίκου Καραθάνου-όμως τα μέσα με τα οποία τα δημιουργήθηκαν οι δυο δουλειές δεν είναι συγκρίσιμα, και τάσσομαι πάντα υπέρ της απέλπιδος, ιδανικής απόπειρας.

Γιώργος Βουδικλάρης , σκηνοθέτης, μεταφραστής και κριτικός θεάτρου στο elculture.gr, την Εφημερίδα των Συντακτών και το artivist.gr 

Αν κρατούσα μια μόνο παράσταση από το 2021 αυτή θα ήταν η εξαιρετική χορογραφία της Πατρίσιας Απέργη «U(r)topias» με την ομάδα σύγχρονου χορού Αερίτες, η οποία παρουσιάστηκε μέχρι τις 21 Νοεμβρίου στο «Ολύμπια – Δημοτικό Μουσικό Θέατρο Μαρία Κάλλας» (στην παλιά Λυρική Σκηνή, δηλαδή). Δουλεύοντας πάνω στις διαφορετικές εννοιοδοτήσεις της «επανάστασης», η κυρία Απέργη έφτιαξε ένα σκηνικό δοκίμιο εξέχουσας αισθητικής, θεσπίζοντας μια εντελώς πρωτόγνωρη σειρά κινήσεων πτώσης, ήττας, παραίτησης, αλλά και ανάτασης, αντίδρασης, διαφοροποίησης. Έτσι, κάτω από μια ποικιλία ζυγών ή συμβιβασμών, είδαμε το σκυφτό, καταπονημένο ανθρώπινο σώμα να μάχεται και να καθιερώνει τις νέες συνθήκες ύπαρξής του. Υπέροχες ερμηνείες από τη Σεβαστή Ζαφείρα, τον Άγγελο Αποστολίδη-Ισαάκ (Fuerza Negra), τον Γιάννη Οικονομίδη, τον Κώστα Phoenix, τη Σοφία Πουχτού, τον Χάρη Χατζηανδρέου και τον Ηλία Χατζηγεωργίου. Είθε να δούμε και στο μέλλον δουλειά σκηνική και ευαισθησία τέτοιου βεληνεκούς. Καλές γιορτές σε όλους!

Νίκος Ξένιος, φιλόλογος, συγγραφέας και κριτικός θεάτρου στο bookpress.gr 

Η πρώτη φορά που μπήκα σε κλειστή αίθουσα το 2021 ήταν στην Στέγη, στον Προμηθέα του Καραθάνου. Ένα εικαστικό ποίημα για τη θλίψη. Και τους ανθρώπους που έφυγαν αλλά η μνήμη τους ζει. Χρειάστηκα αυτή την παράσταση/ μνημόσυνο για να καταφέρω να ξαναμπώ ως θεατής στην λεγόμενη νέα κανονικότητα. Αλλά, Η παράσταση που παρακινώ φίλους και γνωστούς να δουν είναι οι «Οι Παίκτες» του Γκογκόλ που σκηνοθετεί ο 32χρονος Γιώργος Κουτλής. Μιλάμε για μια θεατρική συμμορία που ιδρώνει -κυριολεκτικά- τη φανέλα. Οι Γιάννης Νιάρρος, Βασίλης Μαγουλιώτης, Ηλίας Μουλάς, Αλέξανδρος Χρυσανθόπουλος. Γιώργος Τζαβάρας, Γιώργος Μπουκαούρης και Χρήστος Στέργογλου έχουν γίνει το talk of the town, δικαίως. Αν κι εσύ πιστεύεις ότι το νόημα μιας θεατρικής παράστασης είναι -μόλις κλείσουν τα φώτα- να μπεις σε μια ιστορία και να βιώσεις μια εμπειρία, βγάλε εισιτήρια. Γιατί αυτή η κοινωνικοπολιτική σάτιρα μας δείχνει ποιοι είμαστε.

Ζωή Δημητρίου, δημοσιογράφος Provocateur.gr και στο Κ της Καθημερινής 

Νομίζω θα μείνει στη μνήμη μου η ματιά του Ίβο Βαν Χόβε στον «Γυάλινο Κόσμο» του Τένεσσι Ουίλιαμς με την Ιζαμπέρ Υπέρ, που είδαμε στην Στέγη. Ο επαναπροσδιορισμός της ρεαλιστικότητας των χαρακτήρων της Αμάντα, της Λώρα, του Τομ και του Τζιμ ως άνθρωποι εγκωβισμένοι που παλεύουν να ξεφύγουν από την σκληρότητα της πραγματικότητας τους, αποτίναξε από το έργο τον άδικο χαρακτηρισμό του ψυχοδράματος. Και βεβαίως, θα προκαταλάβω ως παράσταση της σεζόν 21-22 τον «Τυχαίο θάνατο ενός αναρχικού» του Ντάριο Φο, μια σύγχρονη ανάγνωση από τον Γιάννη Κακλέα στο θέατρο Γκλόρια, έναν σκηνοθέτη που «και ξέρει και μπορεί», μια ερμηνεία από τον Πάνο Βλάχο και με σύσσωμο τον θίασο που ροκάρει (και όχι μόνο σε μουσικό επίπεδο). Μια παράσταση που σε παρακινεί να σηκωθείς από τη θέση σου και να βγεις στο δρόμο, να αγωνιστείς ενάντια σε ένα σάπιο σύστημα και μια λάθος κοινωνία που διαιωνίζονται.

Κώστας Ζήσης, κριτικός θέατρου στην εφημερίδα Documento και στο fragilemag.gr

 Η «Σιωπηλή λίμνη», του Iσπανού Νταβίντ Ντεσόλα, με την υπογραφή της Ελένης Σκότη, στο θέατρο Επί Κολωνώ, είναι ένα έργο τρυφερό που μιλάει για τη δύναμη της αγάπης και πώς αυτή μπορεί να επουλώσει προσωπικά τραύματα και ανθρώπινες πληγές.Αυτή η εμβληματική παράσταση, ένα δύσκολο δράμα με αρκετές δόσεις χιούμορ, αποζημιώνει το θεατή που αποζητεί την ποιότητα και τη σκηνική αισθητική.

 Και οι συντάκτες του texnes-plus...

Αν κρατούσα μια παράσταση για το 2021 θα ήταν, οπωσδήποτε το Μια Ιστορία Αγάπης του Alexis Michalik σε σκηνοθεσία του Σίμου Κακάλα, μια παράσταση γεμάτη συναίσθημα και ευαισθησία βασισμένη σε ένα εκπληκτικό κείμενο και την Ελένη του Ευριπίδη του Ευριπίδη σε σκηνοθεσία Βασίλη Παπαβασιλείου από το Κ.Θ.Β.Ε., για την τόσο διαφορετική και ενδιαφέρουσα σκηνοθετική του ανάγνωση. Αυτά που μου έμειναν δηλαδή από τη χρονιά που φεύγει είναι καλά και κείμενα ιδωμένα μέσα από ενδιαφέρουσες σκηνοθεσίες. Ας ευχηθώ για το 2022 να πολλαπλασιαστούν αυτές οι περιπτώσεις!

Τόνια Τσαμούρη, κριτικός θεάτρου texnes-plus 

 Αναστάσης Πινακουλάκης, κριτικός θεάτρου texnes-plus

Είναι κάποια έργα που ένας επαγγελματίας δημοσιογράφος και κριτικός θεάτρου έχει δει πολλές φορές στη ζωή του. Ένα από αυτά είναι ο «Γυάλινος Κόσμος» του Τεννεσί Ουίλιαμς. Η παράσταση που έφερε στην Ελλάδα η Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών σε σκηνοθεσία του Ίβο βαν Χόβε με την Ιζαμπέλ Ιπέρ, με έκανε να «διαβάσω» αλλιώς το έργο μετά από τόσα χρόνια. Αξέχαστη θεατρική εμπειρία.

Από τις ελληνικές παραγωγές θα ξεχωρίσω και πάλι μια παράσταση που απόλαυσα στη Στέγη και δεν είναι άλλη από τον υψηλής αισθητικής και ευαιασθησίας «Προμηθέα»δια χειρός Νίκου Καραθάνου. Ο ίδιος μαζί με τρεις ακόμη ηθοποιούς  και αγαπημένους του συνεργάτες - Γαλήνη Χατζηπασχάλη, Γιάννη Κότσιφα και Χρήστο Λούλη- κατάφεραν να κάνουν μια ουσιαστική πρόταση για το πώς μπορούν να εμπνεύσουν σήμερα οι Αρχαίοι Τραγικοί. Η παράσταση του Καραθάνου, κατά την προσωπική μου άποψη, άνοιξε έναν ουσιαστικό διάλογο πάνω στην ποίηση του Αισχύλου. Υπέροχο και το σκηνικό της Εύας Μανιδάκη αλλά και οι μελωδίες του Άγγελου Τριανταφύλλου. 

Γιώτα Δημητριάδη, δημοσιογράφος, κριτικός θεάτρου  στο texnes-plus

Μέσα στην γενικευμένη καταστροφή των αυγουστιάτικων πυρκαγιών, μεταξύ των περιβαλλοντικών και αστικών τραγικών συνεπειών, το Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου στερήθηκε το ανέβασμα της Ελένης του Ευριπίδη σε σκηνοθεσία Βασίλη Παπαβασιλείου. Επιλέγοντας μία τραγωδία με στοιχεία που αποκλίνουν από τον ρεαλισμό, επενδύει στο χιούμορ που συνοδεύει την απομάκρυνση συνειδήσεων και πράξεων από την απτή πραγματικότητα. Και καταφέρνει, τελικά, μέσα από τους εξαιρετικούς Θέμη Πάνου και Έμιλυ Κολιανδρή, αλλά και μέσα από έναν εξαιρετικό χορό με υπέροχα κοστούμια, να δημιουργήσει μια ξεκαρδιστική κωμωδία. Αν για κάτι θα θυμάμαι την παράσταση, πέρα από τα βροντόφωνα γέλια, είναι για την υπέρβαση των εμποδίων και των σκηνοθετικών αναστολών που οριοθετούν τις σκηνοθετικές προσεγγίσεις των τραγωδιών. Αλλά και για την βαθιά μελέτη και γνώση του κειμένου του Ευρυπίδη που είναι σίγουρα απόλυτη προϋπόθεση για την ανατροπή σκηνοθετικών προτύπων και, ενδεχομένως, κεκτημένων.

Σοφία Γουργουλιάνη, συντάκτρια σινεμά texnes-plus

Διαβάστε επίσης:

Είδα Την «Ελένη», Σε Σκηνοθεσία Βασίλη Παπαβασιλείου

Είδα Το «Μια Ιστορία Αγάπης», Σε Σκηνοθεσία Σίμου Κακάλα 

Είδα Τον «Πουπουλένιο», Σε Σκηνοθεσία Μαίρης Ανδρέου (Αποστολή Θεσσαλονίκη)

«Girls & Boys»: Κορίτσια, Πώς Καταφέρατε Να Κάνετε Την Παράστασή Σας Talk Of The Town;