Το σινεμά συνεχίζει να εμπνέει και φέτος σκηνοθέτες και καλλιτέχνες έτσι σε πολλά θέατρα της πόλης βλέπουμε ή θα δούμε παραστάσεις που βασίζονται σε κάποιο κινηματογραφικό έργο ίσως με την σκέψη της δοκιμασμένης συνταγής…Τα δείγματα πάντως από τη φετινή θεατρική σοδειά μέχρι στιγμής είναι κάτι παρά πάνω από ενθαρρυντικά! Εμείς ξεχωρίσαμε πέντε παραστάσεις και σας τις παρουσιάζουμε…Οι τέσσερις παίζονται ήδη την μια την αναμένουμε σε λίγες μέρες.

«Proof»: Η σχιζοφρένεια και η μαθηματική ευφυία

Το «Proof» στο Απο Μηχανής Θέατρο του Ντέιβιντ Όμπερν είναι ένα συγκινητικό έργο που περιγράφει τη ζωή μιας κοπέλας, της Κάθριν που ζει με τον πατέρα της, έναν ιδιοφυή αλλά ψυχικά διαταραγμένο μαθηματικό. Μέσα από αγωνιώδες ερωτήματα και τον φόβο της κληρονιμικότητας το έργο μιλάει για την φύση της διάνοιας και τη δύναμη της αγάπης αλλά και για την αφοσοίωση και τη συμφιλίωσή μας με την οικογένεια. Το έργο έχοντας αποσπάσει τα βραβεία Pulitzer Prize for Drama και Tony Award for Best Play το 2001, μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο το 2005 με  την Γκουίνεθ Πάλτροου και τον Άντονι Χόπκινς στους κεντρικούς ρόλους, ενώ οι παραστάσεις σε Νέα Υόρκη και Λονδίνο γνώρισαν τεράστια επιτυχία με εξαιρετικές διακρίσεις και κριτικές. Φέτος το απολαμβάνουμε στο Από Μηχανής Θέατρο με τον Χρήστο Βαλαβανίδη και την Ελεάνα Στραβοδήμου σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Μυλωνά.

«Μια πορνογραφική σχέση»: Ένας έρωτας αλλιώτικος από τους άλλους

Στο ίδιο θέατρο συναντάμε την παράσταση « Μια πορνογραφική σχέση» του Φιλίπ Μπλασμπάντ με την Χριστίνα Δενδρινού και τον Βαγγέλη Παπαδάκη να υποδύονται δύο ανθρώπους που συναντιούνται στο δωμάτιο ενός ξενοδοχείου για να εκπληρώσουν μια σεξουαλική τους φαντασίωση. Παρά το γεγονός οτι δεν αναζητούν κάτι παραπάνω από μια σαρκική σχέση μετά από αρκετές συναντήσεις δένονται και αναγκάζονται να έρθουν σε επαφή με μια καινούρια πραγματικότητα.Το 1999 είδαμε την ταινία «Μια πορνογραφική σχέση» στις κινηματογραφικές αίθουσες με την Ναταλί Μπαγέ και τον Σέρζι Λόπεζ και τον Ζακ Βιαλά με την Ναταλί Μπαγέ να κερδίζει το Βραβείο Καλύτερης Ερμηνείας στο Φεστιβάλ Βενετίας.

«Ο γάμος της Μαρίας Μπράουν»: Ενας Φασμπίτερ που σπάει κόκκαλα

«Ο γάμος της Μαρίας Μπράουν» υπήρξε η μεγαλύτερη επιτυχία του Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ το 1979, ενός από τους σημαντικότερους σκηνοθέτες του Γερμανικού κινηματογράφου και θεάτρου. Φέτος παρουσιάζεται στο Θέατρο «Λευτέρης Βογιατζής» με την Λένα Παπαληγούρα στον ομώνυμο ρόλο να κλέβει τις εντυπώσεις σε σκηνοθεσία του Γιώργου Σκεύα και έναν εκλεκτό θίασο (Μάξιμος Μουμούρης, Γιάννης Νταλιάνης, Βαγγελιώ Ανδρεαδάκη, Γιώργος Συμεωνίδης, Νίκος Γεωργάκης). Η Μαρία παντρεύεται τον Χέρμα κατά την διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και εκείνος την επόμενη μέρα φεύγει για τον μέτωπο. Όταν ο πόλεμος τελειώνει η Μαρία πληροφορείται ότι ο Χέρμαν έχει σκοτωθεί. Εκείνη προσπαθεί να ξαναφτιάξει τη ζωή της και όταν ο Χέρμαν επιστρέφει ανατρέπει ριζικά την εξέλιξη των πραγμάτων. Η ταινία αποτελεί το πρώτο μέρος μιας τριλογίας με θέμα την ιστορία της Γερμανίας, αμέσως μετά την ήττα του Ναζισμού, κατά την περίοδο του «οικονομικού θαύματος».

«Αμφιβολία»: Ένα σκάνδαλο για Πούλιτζερ

Από τις 7 Φεβρουαρίου στο Θέατρο Ροές θα γνωρίσουμε την «Αμφιβολία» σε διασκευή και σκηνοθεσία Απόλλωνα Παπαθεοχάρη το γνωστό έργο  του Τζον Πάτρικ Σάνλει. Η Ρούλα Πατεράκη, ο Νίκος Κουρής, η Λίλα Μπακλέση και η Πηνελόπη Μαρκοπούλου θα βρεθούν σε ένα θρησκευτικό σχολείο που προσπαθεί να εκσυγχρονιστεί ενάντια όμως στις αυστηρές αρχές της διευθύντριας του σχολείου. Όταν θα προσπαθήσει βασιζόμενη σε μια αφορμή να διώξει τον ιερέα του σχολείου θα βάλει σε κίνδυνο και τη θέση του ιερέα αλλά και τη συνοχή της κοινωνίας του σχολείου. Η «Αμφιβολία» έγινε ταινία το 2008 με την Μέριλ Στριπ και τον Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν ήταν υποψήφια για 44 βραβεία, έχοντας ήδη στο ενεργητικό της από το 2005 το Βραβείο Πούλιτζερ για το θεατρικό του κείμενο.

 «Φονική Παγίδα»: Το τέλειο έγκλημα από την οθόνη στη σκηνή

Το διάσημο θρίλερ-κωμωδία «Φονική Παγίδα» (Deathtrap) σε σκηνοθεσία Γιάννη Λασπιά με τον Αντώνη Λουδάρο, την Τζένη Μπότση, τον Γιάννη Κουκουράκη, τον Αργύρη Γκαγκάνη και την Αλεξάνδρα Παντελάκη. Ένας διάσημος συγγραφέας θρίλερ με αρκετές αποτυχίες τα τελευταία χρόνια λαμβάνει ταχυδρομικώς ένα έργο που ονομάζεται Deathtrap (Φονική Παγίδα). Απελπισμένος από τα μεγάλα οικονομικά χρέη, ο Sidney σχεδιάζει με τη γυναίκα του το τέλειο έγκλημα προκειμένου να κλέψει το έργο και να το παρουσιάσει σαν δικό του.Από το  1978 που πρωτοπαρουσιάστηκε το Deathtrap έχει μεταφραστεί και παρουσιαστεί σχεδόν σ’ όλο τον κόσμο. Έτσι το 1982 μεταφέρθηκε και στον κινηματογράφο με πρωταγωνιστές τον Michael Caine, την Dyan Cannon, τον Christopher Reeve και την Irene Worth. Το Deathtrap προτάθηκε για το Βραβείο Tony και έγινε το μακροβιότερο θρίλερ-κωμωδία στο Broadway.

Από την Αριλένα Δημητρίου

Το 1999 η ταινία «Μία πορνογραφική σχέση» του Φρεντερίκ Φοντέιν έκανε πρεμιέρα στις κινηματογραφικές αίθουσες αποσπώντας βραβεία και διθυραμβικές κριτικές. Λίγα χρόνια αργότερα ο σεναριογράφος της, Φιλίπ Μπλασμπάντ, διασκεύασε ο ίδιος το σενάριο του για να ανέβει στο θεατρικό σανίδι.  Σήμερα, στο «Από Μηχανής Θέατρο» ο Βαγγέλης Παπαδάκης και η Χριστίνα Δενδρινού πρωταγωνιστούν στην ομώνυμη παράσταση, ενσαρκώνοντας αυτούς του δύο ήρωες που αποζητούνε μόνο την σαρκική απόλαυση, μακριά από συναισθηματικούς δεσμούς και έρωτες. Το ζευγάρι συναντιέται αποκλειστικά σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου για να εκπληρώσει τις σεξουαλικές του φαντασιώσεις. Όμως η μια συνάντηση διαδέχεται την άλλη και μία ερωτική ιστορία ξετυλίγεται. Ξεκινώντας από την σεξουαλική επιθυμία, το έργο εξερευνεί την άβυσσο της ανθρώπινης ψυχής και ανακαλύπτει το αναπάντεχο του έρωτα. Οι δυο πρωταγωνιστές μιλάνε στο Texnes-Plus για την παράσταση, τα ακραία συναισθήματα και ξεχωρίζουν ατάκες που τους έφεραν πιο κοντά στους ήρωες που υποδύονται.

Τι σας γοήτευσε στη ταινία του Φρεντερίκ Φοντέιν και αποφασίσατε να μας την παρουσιάσετε στη σκηνή;

Βαγγέλης Παπαδάκης: Αρχικά το γεγονός ότι μόλις είδα την ταινία πάγωσα για κάποια λεπτά χωρίς να καταλάβω ακριβώς γιατί. Δεν μπορούσα να εξηγήσω γιατί μου συνέβη κάτι τέτοιο. Υπήρχε κάτι στην ταινία που λειτουργούσε υπόγεια. Σαν να εμπεριείχε ένα μυστικό. Ήθελα να το αποκαλύψω… Τελικά, μέσα από την συγκεκριμένη θεατρική δουλειά, μου αποκαλύφθηκε ένας ολόκληρος κόσμος, ο οποίος λειτουργεί πέρα και πίσω από τις λέξεις.

Η ταινία συμμετείχε στο επίσημο διαγωνιστικό πρόγραμμα του Φεστιβάλ Βενετίας 1999, όπου η πρωταγωνίστρια (Ναταλί Μπάι)τιμήθηκε με το Βραβείο Καλύτερης Ερμηνείας (Coupe Volpi). Αυτό πόσο ψηλά έχει ανεβάσει το πήχη για εσάς ή δεν τίθεται θέμα σύγκρισης με την ταινία;

Χριστίνα Δενδρινού: Όποτε αναλαμβάνω έναν ρόλο ανεβάζω τον πήχη ψηλά.. ακόμα και αν μιλάμε για ρόλο σε παιδική παράσταση. Στην συγκεκριμένη περίπτωση δεν μπορείς να αποφύγεις τη σύγκριση με την ταινία. Αυτή την ταινιάρα! Πρώτον γιατί το θεατρικό είναι κινηματογραφικά γραμμένο (το θεατρικό γράφτηκε μετά από το σενάριο) και δεύτερον γιατί η ίδια η ταινία έκανε αίσθηση. Ακόμα και αυτοί που δεν την έχουν δει, έχουν ακούσει τον τίτλο. Και επειδή μου άρεσε πολύ και η ταινία, και το θεατρικό στην εξαίρετη μετάφραση του Ανδρέα Στάικου  αλλά και ο ρόλος «Εκείνης» ανέβασα τον πήχη ακόμα πιο ψηλά. 

Κύριε Παπαδάκη, η παράσταση είναι το πρώτο σας σκηνοθετικό εγχείρημα, ενώ παράλληλα πρωταγωνιστείτε σ’ αυτήν. Ποιες δυσκολίες αντιμετωπίσατε και τι σας γοητεύει σ’ αυτό το ταξίδι;

Βαγγέλης Παπαδάκης: Δεν είναι το πρώτο μου σκηνοθετικό εγχείρημα η αλήθεια είναι αλλά είναι η πρώτη φορά που χρειάζεται να παίζω και να σκηνοθετώ παράλληλα με τόσο σημαντική σε διάρκεια παρουσία μου στην σκηνή. Κατά συνέπεια, ήταν πολύ δύσκολο πχ. να εστιάσω μόνο στην ιδιότητα μου ως ηθοποιός ενώ δουλεύαμε κάποια σκηνή με την παρτενέρ μου, την υπέροχη Χριστίνα Δενδρινού. Εδώ κατάλαβα ότι δεν υπάρχει άλλη επιλογή από το να αφεθείς στον άλλον. Να τον εμπιστευτείς περισσότερο από τον ίδιο σου τον εαυτό. Να δεχθείς απόλυτα αυτή την σκηνική εξάρτηση με τον άλλον κι όχι να επιτηρείς ως σκηνοθέτης τα τεκταινόμενα. Αυτό είναι ένα ωραίο ταξίδι λοιπόν… Η απώλεια του «εγώ» σου και η  ανακάλυψη νέων  «τόπων». Ζορίστηκα η αλήθεια είναι. Αλλά είχα τους κατάλληλους ανθρώπους δίπλα μου. Τους ευχαριστώ πολύ.

Ποιο είναι για εσάς το μήνυμα του έργου του Φρεντερίκ Φοντέιν;

Χριστίνα Δενδρινού: Την αγάπη τη βρίσκεις στα πιο απίθανα μέρη. Η αγάπη είναι ελευθερία. Η αγάπη είναι το σπάσιμο των ορίων, των συμβάσεων. Τα όρια φόβου και αγάπης είναι μια πολύ λεπτή γραμμή. Όμως συνυπάρχουν και χρειάζονται το ένα το άλλο, όπως το φως και το σκοτάδι.

Άρα, μπορεί μια σχέση από πορνογραφική να γίνει άκρως συναισθηματική και αναγκαία;

Βαγγέλης Παπαδάκης: Φυσικά. Αυτό ακριβώς συμβαίνει στους ήρωες του έργου. Αυτήν ακριβώς την πορεία παρακολουθεί ο θεατής. Αυτό μου έχει συμβεί κι εμένα. Είναι ένα ταξίδι ανεπανάληπτο.

Ποια ατάκα του έργου είναι πιο κοντά στον εαυτό σας;

Βαγγέλης Παπαδάκης: «απλώς…ήταν, έτσι!»

Χριστίνα Δενδρινού: «Τελοσπάντων, το σεξ στον κινηματογράφο είναι ή πανωλεθρία ή νιρβάνα, δεν υπάρχει τίποτα ανάμεσα στα δύο. Στη ζωή όμως είναι ανάμεσα στα δύο. Αλλά στην περίπτωσή μας, μαζί του ήταν τέλεια.. ήταν όσμωση.»

Πόσο δύσκολο ή εύκολο είναι για ένα νέο καλλιτέχνη να κάνει δική του παραγωγή στην Ελλάδα του σήμερα;

Βαγγέλης Παπαδάκης: Ποτέ δεν ήταν. Και στην πραγματικότητα ποτέ δεν θα είναι. Όμως οι καλλιτέχνες είναι τολμηροί από την φύση τους. Θα διεκδικήσουν κάπου έναν χώρο, με όποιον τρόπο, για να ακουστούν. Να μιλήσουν. Θα αφιερώσουν χρόνο, ενέργεια, χρήματα, θα παλεύουν με τους δαίμονες τους από όραμα, από ανάγκη. Αν η ανάγκη αυτή παραμένει ισχυρή θα τους οδηγήσει και στα επόμενα βήματα. Βρίσκουν πάντα  τον τρόπο αυτοί οι νέοι καλλιτέχνες.

Και τελικά, τι χρειάζεται για να επιβιώσει;

Χριστίνα Δενδρινού: Γερό στομάχι, υπομονή και πάντα να διαθέτει αγάπη και αφοσίωση σε αυτό που κάνει.

Η παράσταση παίζεται στο «Από Μηχανής Θέατρο» (Ακαδήμου 13, Μεταξουργείο) κάθε Τετάρτη και Πέμπτη στις 9:30 μ.μ. μέχρι τις 15 Φεβρουαρίου.