Τελευταία Νέα
Από τη «Φόνισσα» του Παπαδιαμάντη στην παιδοκτόνο της Πάτρας Ζητούνται ηθοποιοί από το Εθνικό Θέατρο Πέθανε η σπουδαία τραγουδίστρια Ειρήνη Κονιτοπούλου-Λεγάκη Είδα τους «Προστάτες», σε σκηνοθεσία Γιώργου Κιουρτσίδη (Αποστολή στη Θεσσαλονίκη) Ανακοινώθηκε το Πρόγραμμα του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου Είδα το «Hyperspace ή αλλιώς…» , σε σκηνοθεσία Δανάης Λιοδάκη   «Καραϊσκάκενα, O Θρύλος» Της Σοφίας Καψούρου στον Πολυχώρο VAULT «Μπες στα παπούτσια μου - Ταυτίσου με τη διαφορετικότητα αυτοσχεδιάζοντας» στο Θέατρο Όροφως Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου 2022 – Το μήνυμα του Peter Sellars Ο Βασίλης Μαυρογεωργίου ανοίγει Mοτέλ στη Φρυνίχου Η πρώτη δήλωση του Νέου Καλλιτεχνικού Διευθυντή του ΚΘΒΕ Δράσεις του Εθνικού Θεάτρου για την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου Ακρόαση ηθοποιών για την νέα παράσταση του Γιάννη Κακλέα Είδα το «Γράμμα στον πατέρα», σε σκηνοθεσία Στέλιου Βραχνή (Αποστολή στη Θεσσαλονίκη) Κερδίστε διπλές προσκλήσεις για την παράσταση «Η σιωπηλή Λίμνη»
 
Γιώτα Δημητριάδη

Γιώτα Δημητριάδη

Είναι δημοσιογράφος και φιλόλογος. Τελείωσε τη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών, το Εργαστήρι Δημοσιογραφίας και έκανε μεταπτυχιακό πάνω στο θέατρο. Πού τη χάνεις, πού τη βρίσκεις, σε κάποια παράσταση της πόλης θα είναι. Της αρέσουν οι συνεντεύξεις - συναντήσεις, που της επιτρέπουν να γνωρίσει ένα κομμάτι των ανθρώπων από κοντά.

E-mail: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
Από τη Γιώτα Δημητριάδη
Φωτογραφίες:Μάριος Θεολόγης
 
Θα μπορούσε να αγορεύει στα δικαστικά έδρανα ακολουθώντας την οικογενειακή παράδοση. Η Εύα Οικονόμου-Βαμβακά πέρασε στη Νομική Σχολή, πήρε το πτυχίο της αλλά ακολούθησε το δρόμο που πάντα αγαπούσε, αυτόν της υποκριτικής. Παράλληλα με τις σπουδές της στη Νομική έδωσε εξετάσεις στο Θέατρο Τέχνης και όταν τελείωσε και τις δύο σχολές και έπρεπε να αποφασίσει τι θα κάνει η σκέψη, η οποία όπως μας είπε της έδωσε την λύση ήταν η εξής: : «"Ξυπνάς και…..; Πώς θέλεις να είναι η μέρα σου;" Κι επειδή η μέρα μου ήθελα να έχει πρόβα, νομίζω ότι πήρα σε κάθε περίπτωση τη σωστή απόφαση».
 
Σήμερα επιχειρεί τη δεύτερη σκηνοθεσία της στο Θέατρο Τέχνης, σε μια παράσταση για εφήβους και όχι μόνο, μάλιστα η ίδια υπογράφει και το κείμενο του "Μια μέρα χωρίς" και όπως εξομολογείται στο texnes-plus, η σκηνοθεσία ήταν μάλλον κάτι καρμικό για εκείνη. «Όταν ήμουν μικρή και με ρωτούσαν τι θέλω να γίνω ντρεπόμουν να πω "ηθοποιός" κι έλεγα πάντα "σκηνοθέτης", χωρίς να ξέρω τί ακριβώς είναι..», μας λέει χαρακτηριστικά στην κουβέντα που ακολουθεί. 
 
Η Εύα έχει δουλέψει με σπουδαίους σκηνοθέτες, τελευταία την είδαμε στην υπέροχη παράσταση του Δημήτρη Μαυρίκιου «Απόψε αυτοσχεδιάζουμε». με τον οποίο έχει συνεργαστεί και στο παρελθόν.
 
Παράλληλα διδάσκει υποκριτική στη σχολή του Θεάτρου Τέχνης και γράφει για ο,τι την συγκινέι και την κινητοποιεί ετοιμάζοντας το νέο της θεατρικό έργο. Το οποίο αυτή τη φορά δεν θα είναι ανάθεση, όπως τα δύο προηγούμενα, αλλά κάτι πέρα για πέρα προσωπικό, εξάλλου, όπως και η ίδια μας λέει, : «Το 2019, μου συνέβησαν όλα όσα φοβόμουν πάντα και αυτό ενώ αρχικά με διέλυσε, στο τέλος με έκανε πολύ πιο δυνατή. Και πολύ πιο ουσιαστική απέναντι σε όλα όσα με περιβάλλουν. Τα νέα δεδομένα με έκαναν να δω τη ζωή στις πραγματικές τις διαστάσεις ».
 
 
MAR 3284
 
 
Ουσιαστικά το«Μια μέρα χωρίς» είναι η δεύτερη σκηνοθετική σου δουλειά. Και εδώ όπως και στο «Βάρδα Μπένε -μια ιστορία που μάλλον δε θέλεις να ακούσεις» στο Φεστιβάλ Φιλίππων  υπογράφεις και το κείμενο. Πώς ξεκινάς να δουλεύεις πάνω σ' ένα έργο;
 
Με συζήτηση. Και τα δύο έργα που έχω σκηνοθετήσει ήταν αναθέσεις. Το πρώτο από το διευθυντή του φεστιβάλ Φιλίππων, Θοδωρή Γκόνη και το δεύτερο από τη  καλλιτεχνική διευθύντρια του Θεάτρου Τέχνης Μαριάννα Κάλμπαρη. Στο πρώτο ήμουν εντελώς απροετοίμαστη, υπήρχαν άπειρα «Όχι» στο κεφάλι μου πριν πω το τελικό «Ναι».  Αλλά μετά την αποδοχή  της πρότασης, δεν υπήρχε ούτε μια στιγμή αμφιβολίας ή δισταγμού. Ήταν σαν να είχα μπει σε πύραυλο εκτόξευσης. Και το αγάπησα πάρα πολύ και το θέμα και την όλη διαδικασία. Και μετά ήρθε το δεύτερο- εκεί τα «όχι» είχαν ήδη κρυφτεί και η απάντηση μου  ήταν από την αρχή δεδομένη. Η αφοσίωση, η εγρήγορση και η υπερένταση η ίδια. Η όλη διαδικασία είναι σαν γέννα. Ξεκινάς από το μηδέν και φτιάχνεις ένα νέο σύμπαν.  
 
Η πλάκα είναι ότι δεν είχα σκεφτεί ποτέ πριν ότι θα μπορούσα να το κάνω. Πριν αυτοπροσδιοριζόμουν μόνο ως ηθοποιός. Πάντως νιώθω πάρα πολύ τυχερή που αυτοί οι δύο άνθρωποι με εμπιστεύτηκαν και μου έδωσαν αυτήν την ευκαιρία. Μάλλον είδαν μέσα μου κάτι που δεν έβλεπα εγώ. Με προσανατόλισαν ή μάλλον με επαναπροσδιόρισαν. Και αυτό είναι κάτι που τους το χρωστάω. 
 
Η παράσταση μιλάει για την εξάρτηση από τα smartphones. Από την έρευνα που έκανες πόσο έχει προχωρήσει το κόλλημα των εφήβων με αυτές τις συσκευές;
 
Πάρα πάρα πάρα πολύ. Εδώ και περίπου ένα χρόνο O Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας συμπεριέλαβε στην κατηγορία του εθισμού την εξάρτηση από τα διαδικτυακά παιχνίδια και στο ΚΕΘΕΑ λειτουργεί ήδη γραμμή για την  εξάρτηση από  το διαδίκτυο και αντίστοιχό τμήμα το οποίο αφορά κυρίως εφήβους 12-21 χρονών. Παρακολούθησα κάποιες συναντήσεις τους και μίλησα μαζί τους πριν αρχίσω να γράφω την παράσταση και τα δεδομένα υπήρξαν πράγματι σοκαριστικά. Τα περισσότερα παιδιά είχαν tablet από τα 7 τους!!
 
Πρόσφατα διαβάσαμε ότι ένας 17χρονος στην Ταϊλάνδη πέθανε μπροστά από την οθόνη του υπολογιστή του, έχοντας περάσει όλη τη νύχτα παίζοντας Video games (19 ώρες). Πιστεύεις ότι και στην χώρα μας μπορούμε να ζήσουμε τέτοια ακραία περιστατικά;
 
Ναι! Είναι θέμα χρόνου νομίζω. Όχι ο θάνατός, αλλά η αυτή παραίτηση, το ότι μένω εκεί κολλημένος και δεν ασχολούμαι με τίποτε άλλο. Και τα παιδιά εδώ, αυτά δηλαδή που έχουν διαγνωστεί ότι κάνουν «προβληματική χρήση»  του διαδικτύου  φτάνουν να παίζουν 10-11 ώρες  ημερησίως, και υπάρχουν και μέρες που υπερβαίνουν και τις 15-20. Ένα από τα συμπτώματα της εξάρτησης στο διαδίκτυο άλλωστε είναι η απώλεια της αίσθησης του χρόνου. Τώρα σίγουρα το συγκεκριμένο παιδί δεν πέθανε μόνο επειδή έπαιζε. Σίγουρα θα υπήρχε και κάτι άλλο… 
 MAR 3154 1
 
Ποια ατάκα του έργου ξεχωρίζεις;
 
Χμ δύσκολο αυτό. Ξέρεις τώρα, είμαι συναισθηματικά εμπλεκόμενη.Λοιπόν αν έπρεπε να διαλέξω μία θα ήταν η έναρξη του έργου.
 Το έργο υποτίθεται ξεκινάει ως ένα μεγάλο flash back που έχει ως σημείο τομής ένα κανονικό φιλί και  μετά ο πρωταγωνιστής μας εξηγεί ότι πρέπει να πάρει θέση γιατί :
«… αυτή η περίεργη σιωπή μετά το πρώτο φιλί έχει αδιανόητη σημασία καθώς ολόκληρο το μέλλον της επερχόμενης σχέσης αιωρείται πάνω από αυτήν, σαν υπόσχεση ή σαν απειλή». 
Το πιστεύω πολύ αυτό, το έχω ζήσει…
 
Υπάρχει κάτι που σου είπε ή άκουσες από κάποιον έφηβο για την παράσταση και σου έδωσε δύναμη να συνεχίσεις;
 
Ναι. Κατά τη διάρκεια της συγγραφής, η οποία πέρασε από πολλά κύματα , φέραμε σε δύο διαφορετικές στιγμές, εφήβους για να δουν πρόβα, λέγοντάς τους ότι θέλουμε την ειλικρινή  γνώμη τους για αυτό που βλέπουν. Και ήταν τόσο ενθαρρυντικοί απέναντί στη δουλεία μας, που πραγματικά η στάση τους μας έδωσε φτερά. Μια κοπέλα μάλιστα, πολύ κυνικά έλεγε ότι ήρθε σίγουρη ότι θα βαρεθεί με όλο αυτό το διδακτισμό για την εξάρτηση κτλ και δεν περίμενε με τίποτα να την αφορά τόσο αυτό που θα δει. Και ότι ήταν το πρώτο έργο που σκέφτηκε ότι το έχει γράψει κάποιος σαν αυτή και όχι κάποιος μεγάλος που φαντάζεται «τί-μπορεί- να -απασχολεί- τους- καημένους- τους εφήβους». Και μια άλλη μου έστελνε μετά κάθε δύο μέρες να με ρωτήσει για το φινάλε- γιατί τη στιγμή που είχε έρθει το έργο δεν είχε τελειώσει και αγωνιούσε. 
 
MAR 3108
 
Είναι πιο απαιτητικό το θέατρο για εφήβους;
  Όλα τα είδη θεάτρου είναι απαιτητικά αν  σέβεσαι τη δουλεία σου και θέλεις να την κάνεις με αξιώσεις. Δηλαδή η μικρή μου εμπειρία σαν δημιουργός λέει ότι αν κάποιος δε «ματώσει» για μια παράσταση  αυτό που θα βγει μπορεί να είναι όμορφο αλλά σίγουρά θα κινδυνεύει να γίνει περιττό. Δε γίνεται να κάνεις θέατρο βασιζόμενος στις ευκολίες σου. Πρέπει να μετακινηθείς κι εσύ για να μετακινήσεις.  Είναι λίγο σαν το γεφύρι της Άρτας, τα γερά  θεμέλια πάντα θέλουν μια πολύτιμη θυσία- και δεν είναι τυχαίο που η παραλογή αυτή δεν είναι μόνο ελληνική αλλά παγκόσμια. 
Τώρα, οι επιπλέον  δυσκολίες του εφηβικού  έγκεινται στις δικές του ιδιομορφίες. Ξεκινώντας από την παραδοχή ότι κάνεις μια παράσταση που θα πρέπει αρχικά να πάρει την έγκρισή των γονιών/καθηγητών που είναι μιας συγκεκριμένης ηλικίας αλλά το τελικό σου κοινό, είναι άτομα 12-18 ετών με εντελώς άλλη αισθητική και φιλοσοφία. Και επίσης  ότι οι έφηβοι δεν θα υποκριθούν ποτέ από ψευτο-ευγένεια. Ό,τι νιώσουν θα στο δείξουν. Οπότε κατεβαίνεις σε ωραία αρένα. 
Εμένα προσωπικά όλες αυτές οι δυσκολίες με ιντριγκάρουν πάρα πολύ. 
 
 
Πριν λίγες εβδομάδες τελείωσαν οι παραστάσεις στο «Απόψε αυτοσχεδιάζουμε»δεν ήταν η πρώτη φορά που δούλεψες μαζί με τον Δημήτρη Μαυρίκιο. Τι κρατάς από εκείνον;
 
Πολλά. Πάρα πολλά. Είναι μεγάλος δάσκαλος και σπάνιος άνθρωπος  και νιώθω τυχερή που βρέθηκε στο δρόμο μου.. Επειδή πέρα από ηθοποιός έχω δουλέψει στο παρελθόν και σαν βοηθός του, κουβαλάω μέσα μου πολύτιμα εργαλεία που μου έδωσε. Η ευφυία του, η αισθητική του, η εμμονή του στις λεπτομέρειες με έχουν σημαδέψει. Νομίζω δε θα έγραφα έτσι αν δεν τον είχα γνωρίσει. Ο τρόπος σκέψης μου σαν συγγραφέας- σκηνοθέτης  έχει διαμορφωθεί και υπό τη δική του σκιά. 
 
Τελείωσες τη νομική. Η υποκριτική ήταν για σένα κάτι που προέκυψε στην πορεία ή ήξερες από την αρχή τον δρόμο που θα ακολουθούσες;
 
Χα!Κοίτα τώρα το παράδοξο. Όταν ήμουν μικρή και με ρωτούσαν τί θέλω να γίνω ντρεπόμουν να πω «ηθοποιός» κι έλεγα πάντα «σκηνοθέτης» χωρίς να ξέρω τί ακριβώς είναι. Μου φαινόταν κάτι παραπλήσιο αλλά με λιγότερη χρυσόσκονη. Κάτι πιο σοβαρό. Μετά, στο Λύκειο, έλεγα θα περάσω νομική Αθήνας μόνο και μόνο για να μπορέσω να κάνω θέατρο στην πρωτεύουσα. Και όταν πια τελείωσα και με τις δύο σχολές και έπρεπε να αποφασίσω τί θα κάνω  τελικά, η σκέψη που με ξεμπέρδεψε ήταν η εξής: «Ξυπνάς και…..; Πώς θέλεις να είναι η μέρα σου;» 
Κι επειδή η μέρα μου ήθελα να έχει πρόβα, νομίζω ότι πήρα σε κάθε περίπτωση τη σωστή απόφαση.
 
Υπάρχει κάποιο έργο ή κάποιος ρόλος που ονειρεύεσαι να παίξεις;
 
Πολλά. Έχω άπειρές ανοιχτές παρτίδες που θα ήθελα να παίξω.  Και  κυρίως πολλούς ανθρώπους που θαυμάζω και που θα ήθελα πολύ να συνεργαστώ μαζί τους. Πολλούς δασκάλους που δεν έχω συναντήσει ακόμα όπως θα ήθελα. Αλλά νομίζω έχω και πολλούς κόσμους μέσα μου που θέλω να εικονοποιήσω οπότε η ερώτηση που με απασχολεί τώρα είναι «θες να παίξεις ή να φτιάξεις;;». Και όπως στις σημαντικότερες περιστάσεις στη ζωή μου, δυσκολεύομαι αφόρητα να διαλέξω.
 
 
Διδάσκεις υποκριτική στο Θέατρο Τέχνης ποια συμβουλή δίνεις στους μαθητές σου;
 
Χμμμ..Δεν έχω παγιώσει ακόμα τη «βίβλο» των συμβουλών μου, όλα όσα πρέπει να μάθουν από μένα για να τα ανατρέψουν στην αμέσως επόμενη σελίδα.  
 Συνήθως, τους λέω να αγαπήσουν τον εαυτό τους -γιατί η ανασφάλεια είναι αδυσώπητη, να είναι διαρκώς παρόντες και εκεί για τον συμπαίκτη -γιατί το θέατρο είναι μόνο ομαδικό παιχνίδι- και ίσως το πιο σημαντικό, ότι πρέπει να κάνουν δώρο στον εαυτό τους ένα κώδικά αντιμετώπισης ρόλων και καταστάσεων και ότι εγώ και οι άλλοι καθηγητές είμαστε εκεί για να τους βοηθήσουμε να τον διαμορφώσουν. Αλλά ο τελικός στόχος είναι να λειτουργεί  αυτός ο κώδικάς και εν τη απουσία μας. Ή μάλλον κυρίως τότε. Και τους παροτρύνω να ρωτάνε για τα πάντα- μάλλον  γιατί εγώ σαν μαθήτρια ντρεπόμουν πολύ να ρωτήσω μη φανώ χαζή και έχασα πολύτιμο χρόνο. Και να μη ξεχνάνε να παίζουν. Για μένα η υποκριτική είναι κυρίως παιχνίδι. Απλώς ο ηθοποιός είναι ο παίκτης και ο συγγραφέας/σκηνοθέτης αυτός που βάζει τους κανόνες.  
 
Ποια ήταν η καλύτερη συμβουλή που σου έδωσαν εσένα, ως μαθήτρια;
 
Έχω πολλές πολύτιμές συμβουλές στη συλλογή μου και από πολύ σημαντικούς ανθρώπους, δεν έχω παράπονο. Και όλες με έχουν βοηθήσει σε στιγμές. Αυτή που χρησιμοποιώ κατά κόρον τελευταία, ήταν μια που κουβαλάω από ένα σεμινάριο σκηνοθεσίας που είχα κάνει για άγνωστο λόγο και σε ανύποπτό χρόνο. Ήταν από τον Ακύλλα Καραζήση που μας έλεγε: «οι ηθοποιοί είναι κατ’  εξοχήν νοήμονα όντα, που μάλλον θέλουν όπως και εσείς το καλό της παράστασης. Οπότε, το πρωταρχικό σας καθήκον είναι να συνεννοηθείτε μαζί τους. Είναι δική σας δουλεία να μετατρέψετε το χάος που έχετε στο κεφάλι σας σε μετρήσιμες οδηγίες που να μπορούν καλοπροαίρετα να εκτελεστούν». Και το κρατάω όσο μπορώ  και στη διδασκαλία και στη σκηνοθεσία. 
 
 
Ηθοποιός σε μια από τις πιο πετυχημένες παραστάσεις της χρονιάς στο Εθνικό, επανάληψη της  πρώτης σου παράστασης σε ένα τόσο σημαντικό Φεστιβάλ και τώρα δεύτερη σκηνοθεσία στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης. Μάλλον το 2019 ήταν η χρονιά σου ε; Στεναχωριέσαι που σε λίγες μέρες τελειώνει;
 
Όντως το 2019 υπήρξε καθοριστική χρονιά για εμένα. Σε όλα τα επίπεδα. Θα έλεγα ότι πέρασα  τη δική μου «εφηβεία». Μου συνέβησαν πολύ σκληρά και πολύ όμορφα πράγματα.  Κάποτε, σε ανύποπτο χρόνο ένας φίλος μου είχε πει ότι η στιγμή της ενηλικίωσης δεν είναι τα 18, δεν είναι όταν φεύγεις από το σπίτι ούτε όταν βγάλεις τα πρώτα σου λεφτά. Είναι όταν χωρίζεις. Όταν από-σχίζεσαι. Έτσι το 2019, χώρισα και πόνεσα πολύ. Αλλά τελικά απελευθερώθηκα. Μου συνέβησαν όλα όσα φοβόμουν πάντα  και αυτό ενώ αρχικά με διέλυσε, στο τέλος με έκανε πολύ πιο δυνατή. Και πολύ πιο ουσιαστική απέναντι σε όλα όσα με περιβάλλουν. Τα νέα δεδομένα με έκαναν να δω τη ζωή στις πραγματικές τις διαστάσεις. Και να αποδεχτώ πολύ περισσότερο αυτό που είμαι. Και να φτάσω πιο κοντά σε αυτό που θέλω να γίνω. Οπότε  η δημιουργία  σε επαγγελματικό επίπεδο, νομίζω ότι  ήταν ο  δικός μου τρόπος να διαχειριστώ όλα αυτά που μου συνέβαιναν. 
Υπάρχει πολύ ασχήμια αλλά και άπειρη ομορφιά εκεί έξω. Και κάθε στιγμή είναι μοναδική και οφείλεις να τη ζεις ως το κόκκαλο γιατί ποτέ δεν ξέρεις πότε θα είναι η τελευταία φορά. 
 MAR 3220
 
  
Η παράσταση ανεβαίνει στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης για σχολεία και είναι ανοιχτή για το κοινό κάθε Κυριακή στις 17:30. Κλείστε εγκαίρως τις θέσεις σας εδώ. 
 
 
 
 
Συναντήσαμε τον νέο και ταλαντούχο ηθοποιό Γιάννη Ίτσιο, λίγο πριν την παράσταση «Ντ’ Εόν», του Renny Krupinski που παίζεται κάθε Σάββατο και Κυριακή στις 20.30 στο Θέατρο Αγγέλων Βήμα, σε μετάφραση Μαργαρίτας Δαλαμάγκα – Καλογήρου και σκηνοθεσία Ανδρονίκης Αβδελιώτη και τον γνωρίσαμε λίγο καλύτερα. 
 
itsios
 
Τι σε έκανε να αποδεχτείς την πρόταση και να πάρεις μέρος σε αυτό το έργο;
Είχε την καλοσύνη να με προτείνει ο Θοδωρής Βουρνάς στο θέατρο. Πήγαμε στην οντισιόν μαζί με τον κολλητό μου, τον ηθοποιό Γιώργο Γογώνη και διαβάσαμε τους δύο ρόλους του έργου, τον Ντεσουαζέλ και τον Ντεγκερσί. Η συγκινητική ιστορία του ή της Ντ’ Εόν με προβλημάτισε. Το στοιχείο που με γοήτευσε περισσότερο είναι ότι αυτός ο άνθρωπος διάλεξε να είναι αυτό που είναι, πήγε κόντρα σε όλη την κυβέρνηση της Γαλλίας και υποστήριξε τις επιλογές του χωρίς να σκεφτεί τις συνέπειες. Στο νου μου ήρθε το ποίημα «Invictus» του William Ernest Henley. «Εγώ είμαι ο αφέντης της μοίρας μου, εγώ είμαι ο αρχηγός της ψυχής μου».
 
Μίλησέ μας για τον ρόλο σου σε αυτή την τόσο ιδιαίτερη παράσταση.
Υποδύομαι τον δούκα Ντεσουαζέλ (αρνητής των φύλων και αιτία όλων των δεινών μου όπως λέει και ο Ντ’ Εόν). Κατά τη γνώμη μου, είναι ο άνθρωπος – κλειδί στην ιστορία καθώς συνωμοτεί εναντίον του Ντ’ Εόν, ζηλεύει την θέση του, τον διαβάλει στον βασιλιά και χρησιμοποιεί κάθε μέσο για να τον καταστρέψει.
 
Ο συγγραφέας ήρθε στην Αθήνα, είδε την παράσταση και συνομίλησε με το κοινό και τους συντελεστές. Πως ήταν η επαφή του μαζί σας;
Εξαιρετική! Είναι η πρώτη φορά που γνωρίζω συγγραφέα έργου στο οποίο παίζω. Συνήθως συνδιαλέγομαι με το «παιδί» που είναι το θεατρικό έργο. Γνώρισα λοιπόν τη «μητέρα»! Η συνάντηση και η συζήτηση με τον Krupiniski με βοήθησε πολύ στην κατανόηση του ρόλου μου. 
 
Πρόσφατα η ελληνική βουλή απέρριψε την αναθεώρηση τoυ Άρθρου 5, παρ. 2, σχετικά με την απαγόρευση διακρίσεων βάσει σεξουαλικού προσανατολισμού, ταυτότητας και χαρακτηριστικών φύλου. Πώς σχολιάζεις αυτή τη στάση;
 
Είναι αναφαίρετο δικαίωμα του καθενός να ορίζει τον εαυτό του. Τη διαφορετικότητα και τον έρωτα δεν τα αγγίζουν οι νόμοι, ο έρωτας υπόκειται σε άγραφους θεϊκούς νόμους. Πιστεύω ότι ο έρωτας είναι η μεγαλύτερη επανάσταση γιατί δίνεις τα πάντα χωρίς να παίρνεις τίποτα πίσω. Είναι πολύ σημαντικό να εξεγείρεσαι για τα δικά σου δικαιώματα αλλά πιο σημαντικό για τα δικαιώματα των άλλων. Θέλω να αφιερώσω στους «Ντεσουαζέλ» της βουλής μας ένα στιχάκι του Θανάση Παπακωνσταντίνου: «Όσες κι αν χτίζουν φυλακές, κι αν ο κλοιός στενεύει, ο νους μας είναι αληταριό που όλο θα δραπετεύει».
 
Ας περάσουμε στον Γιάννη. Αποφοίτησες από τη σχολή «Δήλος» της Δήμητρας Χατούπη. Μίλησε μας για τα πρώτα σου βήματα στον χώρο της υποκριτικής.
Το «Ντ’ Εόν» είναι η τρίτη μου επαγγελματική παράσταση. Προηγήθηκαν το «Φάουστ» σε σκηνοθεσία Κατερίνας Ευαγγελάτου και «Μια ιστορία έρωτα και αναρχίας» σε σκηνοθεσία Γιάννη Λασπιά. 
 
 
 nteon 2 36
Ποια συμβουλή των δασκάλων σου θυμάσαι πάντα;
Θα ήθελα να αναφερθώ στον δάσκαλό μου, τον κύριο Ανδρέα Μανωλικάκη. Κάποια περίοδο σκεφτόμουν αν πρέπει να συνεχίσω ή όχι το θέατρο. Εκείνος με τη στάση και τη διδασκαλία του άναψε πάλι τη φλόγα μέσα μου. Όσες δυσκολίες κι αν έρθουν στη ζωή σας, αντλήστε από αυτές υλικό ώστε να κάνετε Τέχνη. Ό, τι έχουμε είναι ο εαυτός μας. Αυτά κράτησα από τη διδασκαλία του. 
 
Ποιες δυσκολίες συναντά ένας ηθοποιός στα πρώτα του βήματα;
Ο μεγαλύτερος φίλος και ο μεγαλύτερος εχθρός του ηθοποιού είναι ο εαυτός του.
 
Τι άλλο υπάρχει στη ζωή σου εκτός από το θέατρο;
Μου αρέσει πολύ η μουσική, συχνάζω σε συναυλίες και live. Τον ελεύθερο χρόνο μου πηγαίνω με φίλους σε τσιπουράδικα και η ρακή ρέει άφθονη.
 
Ποια είναι τα προσεχή σου σχέδια;
Δεν έχω προσεχή σχέδια. Θα σου πω ένα μεγάλο μου όνειρο. Πάντα ήθελα να σπουδάσω στο Actor’s Studio στην Αμερική. 
 
 

 Από τη Γιώτα Δημητριάδη

φωτογραφίες: Χριστίνα Δενδρινού

 «Το μαλλί βάφτηκε για τον Τσάρλι της ταινίας και τώρα είναι σε πιο κάτω τόνους για τον Χάρολντ, του θεατρικού», μου απαντά, μόλις σχολιάζω το βαμμένα του ξανθά μαλλιά.

Ο άνδρας που έχω μπροστά μου ήξερε από τα εννιά του ότι θα γίνει ηθοποιός. Το Κ.Β.Θ.Ε. τον είχε ζητήσει για τις παραστάσεις του από τους γονείς του, ως «παιδί θαύμα», εκείνοι, όπως μου λέει: «ευτυχώς, αρνήθηκαν».

Ο Θανάσης Τσαλταμπάσης μοιράζει τις μέρες του ανάμεσα στον απελπισμένο νεαρό Χάρολντ, του Κόλιν Χίγκινς στη σκηνή του θεάτρου Νέος Ακάδημος και στις τελικές διαδικασίες για τον «Τσάρλι»: την πρώτη βωβή, έγχρωμη ταινία, για μικρούς και μεγάλους, που έρχεται από τις  12 Δεκεμβρίου στους κινηματογράφους, σε διανομή VILLAGE και παραγωγή Red Line Productions.

Φτάνει στο OCTO All Day Project, όπου έχει κανονιστεί το ραντεβού μας, κι από τις πρώτες του κουβέντες είναι ευδιάκριτος ο διάχυτος ο ενθουσιασμός του για τη νέα του ταινία, η οποία, όπως θα μου πει με περηφάνια, είναι «δικό του δημιούργημα»!

Στην κουβέντα που θα ακολουθήσει, πρωταγωνιστούν μεταξύ άλλων ο πραγματικός Τσάρλι Τσάπλιν, ο Σαρλό, ο Νίκος Γκάλης, η Τάνια Τσανακλίδου, ο Σωτήρης Χατζάκης, η σύντροφός του Αγοραστή Αρβανίτη κι η Αλίκη Βουγιουκλάκη! Πώς συνδέονται όλοι αυτοί; Όλα είναι πιθανά στη ζωή του Θανάση Τσαλταμπάση, ίσως, επειδή πάντα έβλεπε τη ζωή αισιόδοξα, μέσα από ένα παραμυθένιο φίλτρο.

 

 tsaltabasis texnes plus 2

 

Δείχνεις να αγαπάς και να τολμάς τις αλλαγές στην εξωτερική σου εμφάνιση.

Βέβαια, τον ρόλο τον πιάνω από έξω προς τα μέσα. Μελετάω τον τρόπο, με τον οποίο περπατάει, το πώς ντύνεται, πώς είναι τα μαλλιά του. Όλα αυτά γίνονται για μένα το έναυσμα για να περάσω, στη συνέχεια, στον εσωτερικό κόσμο του ρόλου.

Γι’ αυτό και τα μαλλιά μου τα χτενίζω μόνος μου. Ακόμα και στα γυρίσματα, όπου πάντα υπάρχει κομμωτής για περιποιηθεί τα μαλλιά των ηθοποιών, εγώ προτιμώ να ασχοληθώ ο ίδιος. Σκέφτομαι τι θα έκανε ο ρόλος κι όλο αυτό με βοηθάει στην ερμηνεία μου.

Λίγο από  Στανισλάφσκι, δηλαδή;

Σε μερικά, ναι! Από παντού παίρνεις πράγματα.

Αν, όμως, αναφέρεις σε κάποιον το όνομα «Τσάρλι Τσάπλιν» θα φανταστεί έναν μελαχρινό άνδρα. Να περιμένουμε έναν διαφορετικό χαρακτήρα;

Την ταινία την εμπνεύστηκα, όταν ερμήνευα στη σκηνή του Θεάτρου Ακροπόλ, τον «Τσάρλι Τσάπλιν» - το έργο τουΝτανιέλ Κολάς, σε σκηνοθεσία Πέτρου Ζούλια - ο ίδιος ο Τσάπλιν με ενέπνευσε και πιο συγκεκριμένα ο ρόλος του στον Σαρλό.

Εκείνη την περίοδο είχα κάνει την έρευνά μου για τον βουβό κινηματογράφο, τη ζωή του Τσάπλιν κι όλων των αντίστοιχων ηθοποιών εκείνης της εποχής. Επομένως, μπορώ να πω ότι ο δικός μου Τσάρλι είναι ένα κράμα όλων αυτών των στοιχείων. Δεν είναι μια αντιγραφή, αλλά μια πρόταση πάνω σ’ έναν ήρωα, ο οποίος έχει τις ρίζες του στα σπάργανα του κινηματογράφου.

Η ταινία είναι βουβή, αυτό δεν είναι ένα «ρίσκο»;

Η τέχνη χωρίς ρίσκο δεν υφίσταται στο δικό μου μυαλό. Δεν έχω φοβηθεί ποτέ να ρισκάρω. Ίσως, γιατί τελικά, μόνο έτσι περνάω καλά στη δουλειά μου. Κάθε φορά θέλω να εκπλήσσω τον εαυτό μου και κατ’ επέκταση και τον θεατή. Ελπίζω!

 

77272088 855822111504309 7034338248168046592 n 1

 

 

Η δράση εξελίσσεται στην Αθήνα του 2019;

Ναι, η ταινία είναι στο σήμερα, αλλά πάντα υπάρχει ένα κλείσιμο ματιού, το οποίο λέει στο θεατή ότι η ιστορία θα μπορούσε να συμβαίνει σε οποιαδήποτε εποχή.

Τυχαίνει, λοιπόν, η εικόνα να είναι η Αθήνα του σήμερα, αλλά όπως τη βλέπει ο κινηματογραφικός φακός.

Στον «Τσάρλι» υπογράφεις σχεδόν τα πάντα;

Ναι, σχεδόν, γιατί είναι δικό μου δημιούργημα. Στο σενάριο με βοήθησε πολύ η Μαρία Κίτρα. Η Μαρία είναι συγγραφέας και την ανακάλυψα μόνος μου στο διαδίκτυο. Ήξερα πάνω - κάτω πώς ήθελα να είναι η ιστορία μου, αλλά αναζητούσα και μια πιο επαγγελματική ματιά. Αποφάσισα να μην συνεργαστώ με σεναριογράφο, αλλά με συγγραφέα, γιατί ήθελα όλη η ταινία να έχει μια θεατρικότητα. Εξάλλου, το ξεκίνημα του βωβού κινηματογράφου έχει τις ρίζες του στο θέατρο, σε πολλές περιπτώσεις, ακόμα και στο τσίρκο.

Διαβάζω, λοιπόν, στο δελτίο Τύπου της ταινίας: «Μία νοσταλγική κωμική περιπέτεια για τις ανθρώπινες σχέσεις, τη δύναμη της αγάπης, τους ρόλους της ζωής και τις αξίες της. Μια ταινία – ύμνος στην ανθρωπιά και την τρυφερότητα»....

Αυτό είναι ένα σχόλιο κάποιου συνεργάτη από την παραγωγή. Χαίρομαι πολύ γι’ αυτό το συμπέρασμα, αλλά δεν μπορώ να χαρακτηρίσω την ταινία. Εγώ έφτιαξα ένα ωραίο παραμύθι, με το οποίο θέλω να διασκεδάσει και να ψυχαγωγηθεί ο κόσμος κι αν πάρει και κάτι από αυτή την ιστορία, θα είναι μεγάλο κέρδος.

 

78771834 724836074665464 262173999272820736 n

 

 

Πώς μπορούμε, όμως, σήμερα, σε μια τόσο σκληρή κοινωνία, η οποία μας περιβάλλει, να μιλάμε για «ύμνο στην ανθρωπιά και την τρυφερότητα»;

Πάντα είναι ωραίο να μιλάμε για ανθρωπιά. Το γεγονός ότι μας λείπει, δεν σημαίνει ότι δεν μπορούμε να μιλάμε γι’ αυτήν. Αντιθέτως, όταν κάτι μας λείπει έχουμε μεγαλύτερη ανάγκη να εκφραστούμε πάνω σ’ αυτό.

Κι αυτή η ανάγκη ώθησε κι εμένα σ’ αυτό το σενάριο. Μέσα στην ταινία, υπάρχουν κι οι δικές μου προσωπικές σκέψεις, για το πώς αντιλαμβάνομαι τον κόσμο κι νομίζω ότι χωρίς να κουνάει το δάκτυλο, η ταινία τις προβάλλει.

Πώς αντιλαμβάνεσαι, λοιπόν, τον κόσμο; Τι σε απογοητεύει στην καθημερινότητα και τι σου δίνει την ώθηση να κάνεις μια ταινία για την ανθρωπιά;

 Πολλά μ’ ενοχλούν, από τη μια, κι από την άλλη, πολλά μου δίνουν ελπίδα. Αν θα ήθελα να γίνω πιο συγκεκριμένος, σίγουρα με πειράζει πολύ η αγένεια, η έλλειψη σεβασμού και μια περίεργη «μαγκιά», που επικρατεί και πρέπει να την έχουμε όλοι για να είμαστε αποδεκτοί. Με ενοχλεί το κυνήγι του αστείου, της φωτογραφίας, της ατάκας, γενικότερα. Ένα κυνήγι σ’ όλα.

 

 

 

78291573 1284042018607824 5650768817853300736 n

 

 

Αυτό μεγεθύνεται στον χώρο σας πιστεύεις ή υπάρχει παντού;

Μεγεθύνεται στον δικό μας χώρο, λόγω της έκθεσης, καθώς έχουμε όλο και περισσότερο την ανάγκη να είμαστε αστείοι, αρεστοί κι επιτυχημένοι. Φαντάζομαι, ότι σ’ όσους περισσότερους απευθύνεσαι, τόσο πιο μεγάλο είναι και το φορτίο μέσα σου.

Το νιώθεις κι εσύ αυτό το «φορτίο» ;

Όχι, ιδιαίτερα, δεν μπορώ να το πω αυτό. Λογικά, έχω ένα ναρκισσισμό και μια ματαιοδοξία, αλλά δεν έχω αυτή τη μανία που σου περιγράφω. Γι’ αυτό και μέχρι πρότινος δεν είχα και social media, τώρα τελευταία έκανα Instagram.

 

77319413 450075525649831 3687318715986083840 n

 

 

Δεν έχεις σκεφτεί να το «εκμεταλευτείς» εμπορικά;

Ποστάρω πράγματα για τη δουλειά μου. Τώρα, όσον αφορά τα προϊόντα, να μην λέω μεγάλα λόγια, αλλά δεν νομίζω ότι θα το έκανα.

Είναι δελεαστικό, πάντως να βγάζεις χρήματα, μόνο και μόνο, επειδή φωτογραφήθηκες μ’ ένα άρωμα για παράδειγμα...

Αν βάλεις ένα άρωμα ναι, αλλά αν βάλεις ένα άρωμα και ένα ουίσκι κι ...ό,τι άλλο φανταστεί κανείς, μάλλον, χάνεται το παιχνίδι. Εγώ αισθάνομαι ότι ο ηθοποιός πρέπει να έχει κι ένα μυστήριο. Είναι υπέρ σου για να μπορείς να πλασάρεις καλύτερα και τους ρόλους σου. Αν το κοινό γνωρίζει πώς είσαι ανά πάσα στιγμή, θα κάνεις διπλάσιο αγώνα πάνω στη σκηνή ή στο πλατό για να πείσεις.

 

78208311 467681393953529 3749588113916166144 n

 

 

Σ’ ενοχλεί αν σε σταματήσουν στο δρόμο για να σου μιλήσουν;

Καθόλου, μόνο όταν κάποιος με πλησιάζει με αγένεια.

Θυμάσαι κάποιο τέτοιο περιστατικό;

Έχω έρθει αρκετές φορές σε δύσκολη θέση, αλλά όσο περνάνε τα χρόνια είναι καλύτερα τα πράγματα, ίσως γιατί στην πορεία κερδίζεις τον σεβασμό.

Κάθε μέρα λες :«Τα έχω δει όλα!» κι έρχεται μια νέα αντίδραση και λες: «Αυτό όχι, δεν το είχα φανταστεί...». Για παράδειγμα, θυμάμαι, παλιότερα μεθυσμένους, να με χτυπάνε στην πλάτη και να μου λένε διάφορες ασυναρτησίες....

75539976 549355572569960 2523917508356866048 n

 

 

Τόσο η ταινία από αυτά που μας είπες, όσο κι η παράσταση, στην οποία σε βλέπουμε, φέτος, το «Χάρολντ και Μοντ» έχουν έναν κοινό άξονα, το παραμύθι. Πόσο σε γοητεύουν αυτές οι τρυφερές ιστορίες;

Γενικά, μου αρέσει η παραμυθένια διάσταση στα πράγματα και στο θέατρο και στον κινηματογράφο. Γι’ αυτό κι όταν κάνω τις δικές μου δουλειές, πάντα υπάρχει κι αυτό το στοιχείο, αλλά και κάτι σουρεαλιστικό, κάτι πέρα από την αλήθεια και τον ρεαλισμό. Φέτος, και στην ταινία και στο θέατρο είναι έντονη η παραμυθένια ατμόσφαιρα!

Σε σκηνοθετεί, για πρώτη φορά, ο Σωτήρης Χατζάκης. Σου αρέσει να αλλάζεις σκηνοθέτες, δεν είσαι θιασώτης μιας σταθερής ομάδας;

Όταν μου αρέσει η πρόταση, δεν το σκέφτομαι καθόλου αυτό. Από την άλλη, όπως σου είπα και πριν, θέλω να δημιουργώ τις συνθήκες για τις δουλειές μου και να έχω και κάποιους σταθερούς συνεργάτες. Φυσικά, αν συνεργάζεσαι συνέχεια με τους ίδιους ανθρώπους, υπάρχει ο κίνδυνος να μην πηγαίνεις παρακάτω. Από την άλλη, βέβαια, κι η ομάδα έχει μια άλλη δυναμική, η οποία μπορεί να σ’ εξελίξει.

 Στη συγκεκριμένη παράσταση, ήρθε μια ωραία πρόταση από τον Σωτήρη Χατζάκη, στη συνέχεια έπεσε στο τραπέζι το όνομα της Τάνιας Τσανακλίδου κι όλοι όσοι το ακούσαμε ενθουσιαστήκαμε. Ευτυχώς, δέχθηκε κι από την πρώτη στιγμή που την γνώρισα είμαι ευτυχισμένος γι’ αυτή τη συνεργασία.

Πώς είναι, λοιπόν, να συνεργάζεσαι με την Τάνια Τσανακλίδου;

Από τις πρόβες, μέχρι σήμερα που είμαστε μαζί πάνω στη σκηνή, η εμπειρία είναι μοναδική! Η Τάνια είναι μια καλλιτέχνιδα, η οποία ζει κι αναπνέει για την τέχνη της. Αυτό για μένα είναι και το πιο σημαντικό, δεν μπορώ να γίνεται η υποκριτική εργολαβία.

Είναι αλήθεια, ότι εσύ οδήγησες και τη σύντροφό σου, Αγοραστή Αρβανίτη, να γίνει ηθοποιός;

Είχε ασχοληθεί, όχι σε επαγγελματικό επίπεδο. Απλά ήρθε η γνωριμία μας για να την πείσει ότι αυτό πραγματικά ήθελε να κάνει στη ζωή της.

Το γεγονός ότι κάνετε, πλέον, την ίδια δουλειά, έχει βοηθήσει τη σχέση σας;

Νομίζω, ότι μόνο καλό μας έχει κάνει. Επειδή κι οι δύο είμαστε παθιασμένοι με τη δουλειά μας, μας αρέσει να μιλάμε γι’ αυτήν, να κάνουμε όνειρα και να μοιραζόμαστε τους προβληματισμούς μας. Οπότε, αυτό μας ενώνει και μας φέρνει ακόμα πιο κοντά. Φυσικά, δεν υπάρχει συνταγή επιτυχίας για μια σχέση. Κάποιοι άλλοι πιστεύουν, ότι είναι καλύτερα οι δύο σύντροφοι να ακολουθούν διαφορετικούς επαγγελματικούς δρόμους για να μην βαρεθούν να λένε τα ίδια. Εμείς δεν βαριόμαστε να λέμε τα ίδια...

Ο Τσάρλι Τσάπλιν πέρασε μια ζωή ιδιαίτερα σκληρή, θα μπορούσε να είναι και ήρωας των παραμυθιών του Ντίκενς. Εσύ από την άλλη, ευτυχώς, έχεις περάσει πολύ ωραία παιδικά χρόνια και δηλώνεις και «μαμάκιας», αν δεν κάνω λάθος...

Είδες μερικά, τα έχω πει και δεν μπορώ να τα πάρω πίσω...(γελάει). Είμαι, τι να λέμε τώρα; Τι να κάνω μ’ αυτή τη μάνα μου; Τη λατρεύω!

Η αλήθεια είναι ότι πέρασα ωραία ως παιδί, από την άλλη επειδή είμαι και φύσει αισιόδοξος άνθρωπος, μάλλον, τις δύσκολες στιγμές τις προσπερνάω. Αν ρωτούσες κάποιον άλλον μπορεί να στεκόταν περισσότερο στα προβλήματα. Είμαι, όμως, πάντα αισιόδοξος και θετικός, αν και τώρα τελευταία κάτι αλλάζει μέσα μου...

 

75271427 552551205302854 3055334868452900864 n 1

 

Τι αλλάζει μέσα σου τελευταία;

Νομίζω ότι μεγαλώνει η αυστηρότητά μου.

Με τον εαυτό σου ή και τους άλλους;

Πρώτα με τον εαυτό μου και μετά στους άλλους. Αυτή η αυστηρότητα, όμως, με κάνει πιο σκληρό. Παλιότερα, περνούσαν κάποια πράγματα και δεν έδινα σημασία. Τώρα επειδή μ’ απασχολούν πολύ περισσότερο, νιώθω ότι με «μαγκώνουν» από τη χαρά, μου τη φρενάρουν!

Τι μπορεί, λοιπόν, να σου φρενάρει τη χαρά;

Η αδικία, για παράδειγμα. Αν κάποιος αδικήσει κάποιον δικό μου, θα περάσω δύσκολα μέχρι να τελειώσει αυτή η κατάσταση. Αν νιώθω αδικημένος από κάποιον, δεν είμαι καλά. Παλιότερα, δεν θα  έδινα και μεγάλη βάση.

Φανταζόμουν, ότι όταν είναι κανείς νεότερος πληγώνεται περισσότερο από την αδικία. Θέλω να πω ότι τώρα έχεις πλέον αποδείξει πράγματα...

Δεν με πληγώνει. Με νευριάζει, με τσαντίζει και βγάζω κι εγώ μια επιθετικότητα. Μπορεί να θέλω να γίνω κι εκδικητικός. Τώρα το πόσο θα εκδικηθώ, βέβαια, είναι σχετικό. Πολλές φορές, δεν κάνω και τίποτα. Γεννιέται, όμως, μέσα μου αυτό το συναίσθημα. Παλιότερα συγχωρούσα πιο εύκολα.

Ισχύει, κατά τη γνώμη σου, το τετριμμένο ότι οι «κωμικοί ηθοποιοί είναι πιο μελαγχολικοί»;

Έχει μια βάση αυτό. Παλιότερα, θυμάμαι με τους πιο κοντινούς μου ανθρώπους, ήμουν η ψυχή της παρέας. Περνώντας τα χρόνια και με την ενέργεια που ρίχνω συνέχεια στη δουλειά, στην παρέα έχω την ανάγκη να ρίχνω τους τόνους και να είμαι πολύ ήπιος.

Δεν είμαι στην προσωπική μου ζωή «Τρεις λαλούν και δύο χορεύουν». Μπορεί ο κόσμος να περιμένει κάτι διαφορετικό από εμένα. Το ίδιο συμβαίνει και με τους ηθοποιούς, τους οποίους έχουν δει σε δραματικούς ρόλους. Σ’ αυτή την περίπτωση τους φαίνεται πολύ περίεργο, αν πουν κάποιο αστείο στην παρέα. Ξεκαρδίζονται γιατί δεν το περιμένουν...

Από την άλλη, ας μην ξεχνάμε ότι η καλή κωμωδία ζητά από τον ηθοποιό να κατέχει πολύ καλά το δράμα και να μπορεί να το πειράξει...

Πήγες σε δραματική σχολή, αλλά δεν πρόλαβες να την τελειώσεις, ξεκίνησες να δουλεύεις. Επομένως, φαντάζομαι, ότι πιστεύεις σ’ αυτό που λέμε «ταλέντο».

Ναι, τελείωσα τα δύο από τα τρία χρόνια. Το θέμα είναι πώς ορίζουμε το «ταλέντο». Μπορεί να υπάρχει ένα μπρίο σ’ έναν καλλιτέχνη, αλλά ταλέντο χωρίς κόπο, πειθαρχεία, αφοσίωση και συγκέντρωση δεν υπάρχει. Καλύτερα να έχει κανείς αυτά παρά μόνο μια καλή πρώτη ύλη.

 

 77383791 467090460604768 4561897108264714240 n

Στην περίπτωσή σου η καλή πρώτη ύλη φάνηκε από πολύ νωρίς. Πρώτη παράσταση με την Αλίκη Βουγιουκλάκη;

Είχε προηγηθεί και μια άλλη παράσταση στα εννιά μου. Όταν συνεργάστηκα με την Βιουγιουκλάκη ήμουν δεκαπέντε. Και μπορώ να σου πω ότι όταν ήμουν εννιά και κάναμε αυτή την παράσταση στη γειτονιά μου είπα «θέλω να γίνω ηθοποιός». Ήταν μια ερασιτεχνική δουλειά, η οποία, όμως, είχε παρουσιαστεί και στο θέατρο κήπου.  Εκ των υστέρων έμαθα είχαν ζητήσει από τους γονείς μου να με πάρουν στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδας ως «παιδί θαύμα» αλλά εκείνοι αρνήθηκαν. Αυτό το έμαθα μετά τα 18 μου και πολύ καλά έκαναν κι αρνήθηκαν....

Αλήθεια;

Ναι, γιατί δεν ξέρεις ποτέ τι θα είχε γίνει. Η ιστορία έχει δείξει ότι «τα παιδιά θαύμα» δεν είχαν καλή εξέλιξη.

Τι θυμάσαι από την Αλίκη Βουγιουκλάκη;

Θυμάμαι, ότι έκανα κοπάνες για να πάω στην οντισιόν. Είχαν γίνει τρεις σύνολο κι όσοι επιλεχθήκαμε, κάναμε πρόβες ένα μήνα για να έρθει η Βουγιουκλάκη μετά από ένα μήνα και να επιλέξει τα τελικά δέκα παιδιά. Θυμάμαι, ότι όταν ήρθε με είπε πρώτο! Τότε, ήμουν κατάξανθος και με μακριά μαλλιά, η Αλίκη είπε: «Αυτόν τον ξανθούλη τον θέλω, αλλά να κουρευτεί».

Η εμπειρία ήταν παραμυθένια! Ήταν απίστευτο να παίζω μ’ αυτή που έβλεπα στην οθόνη και να αναπνέω τον ίδιο αέρα μ’ εκείνη. Ήταν και μια υπερπαραγωγή η «Μελωδία της Ευτυχίας» κι όλο αυτό το διάστημα είναι σαν ένα παραμύθι στο μυαλό μου.

Σου έχει μείνει κάτι χαρακτηριστικό από εκείνη;

Ναι, αυτή τη μεγάλη διαφορά που είχε πίσω από τη σκηνή. Σε πολλούς δεν αρέσει και θέλουν ο ηθοποιός να είναι αυτό που βλέπουν στις ταινίες ή στο θέατρο. Αντίθετα, εγώ εντυπωσιαζόμουν να τη βλέπω να αλλάζει με ένα βήμα ανεβαίνοντας στη σκηνή. Με μάγευε και το θαύμαζα πολύ.

Πώς ήταν πίσω από τη σκηνή;

Ήταν μια σοβαρή και στιβαρή επαγγελματίας, αν και πάντα ευχάριστη μ’ εμάς τα παιδιά. Ήθελε πάντα να είναι όλα στην εντέλεια. Θυμάμαι πώς φώναζε, αν συνέβαινε κάτι που δεν έπρεπε να γίνει. Εμένα μου άρεσε πολύ αυτό κι ακόμα το κουβαλάω σαν σκέψη.

Να πούμε ότι έχεις κάνει και μια καριέρα στο μπάσκετ. Έχεις περάσει τα καλοκαίρια σου με τον Γκάλη;

Ναι, γιατί ήθελα να γίνω μπασκετμπολίστας, αλλά η φύση δεν ήθελε...(γέλια)

Ήμουν σκυλί μαύρο. Με ό,τι καταπιάνομαι σκέφτομαι ότι θα μπορούσα να το κάνω εν δυνάμει επαγγελματικά. Δεν κάνω τίποτα για χόμπι. Οπότε κι όταν έπαιζα μπάσκετ ξημεροβραδιαζόμουν στα γήπεδα. Ξυπνούσα το πρωί κι έβλεπα, αν φυσούσε, μήπως και μου έπαιρνε ο αέρας τη μπάλα.

Αν δεν ήσουν ηθοποιός ποιο άλλο επάγγελμα θα μπορούσες να ακολουθήσεις;

Μαθαίνοντας τα πόστα τριγύρω από το θέατρο, βλέπω ότι μου αρέσουν όλες αυτές οι δουλειές. Τώρα, αν μιλάμε για κάτι τελείως άσχετο, θα μπορούσα άνετα να γίνω κομμωτής. Ήταν κι η μαμά μου κομμώτρια και μου άρεσε πάντα να την παρακολουθώ.

Σε δέκα χρόνια, πώς ονειρεύεσαι να είσαι;

Θα ήθελα να παραμείνουν στη ζωή μου οι άνθρωποι που αγαπώ και μακάρι να προστεθούν και άλλοι. Καλλιτεχνικά, θα ήθελα να είμαι δημιουργικός και να εξελίσσομαι...

78316560 1195453213999081 3737406633181970432 n

 

Ευχαριστούμε το OCTO All Day Project (Επιδαύρου 8,Μοσχάτο) για την υπέροχη φιλοξενία. 

Info: «ΧΑΡΟΛΝΤ ΚΑΙ ΜΟΝΤ» του Κόλιν Χίγκινς, σε σκηνοθεσία Σωτήρη Χατζάκη, στο Θέατρο Νέο Ακάδημος

 «Τσάρλι» από 12 Δεκεμβρίου στους κινηματογράφους από τη Village.

Σκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί ο Θανάσης Τσαλταμπάσης

Cast: Γώργος Κοψιδάς, Στέλιος Ιακωβίδης, Αγοραστή Αρβανίτη, Δημήτρης Παπανικολάου, Σπύρος Παππάς, Μαριάννα Τουντασάκη, Νίκος Φιλημέγκας, Φοίβος Παπακώστας, Γιώργος Λαμπριανός, Βίκυ Κυριακοπούλου κ.α.

Guests: Γιώργος Γαλίτης, Cesaris Grauzinis, Αλίκη Αλεξανδράκη, Άννα Αθανασιάδη, Δημήτρης Αδάμης

 

 

 

 

«Στα Βούρλα θα λέγεσαι Χρυσάνθη»
σε σκηνοθεσία Έφης Ρευματά
Μουσικοθεατρική παράσταση στο Cabaret Voltaire


1875. Ο Δήμος Πειραιά εκτοπίζει ένα μεγάλο αριθμό πορνών σ’ ένα μεγάλο οίκημα εκτός σχεδίου πόλεως. Θα ονομαζόταν Βούρλα και για πολλές δεκαετίες εκατοντάδες γυναίκες θα ασκούσαν έγκλειστες εκεί μέσα το επάγγελμα της πορνείας.

Η μουσικοθεατρική παράσταση «Στα Βούρλα θα λέγεσαι Χρυσάνθη» αφηγείται τις πραγματικές ιστορίες τεσσάρων γυναικών που πέρασαν από τα Βούρλα. Γυναικών που ανάμεσα σε πολλές άλλες, η κοινωνία έθεσε στο περιθώριο στερώντας τους της δυνατότητα μιας δεύτερης ευκαιρίας. Μέσα από δύο ηθοποιούς, οι γυναίκες αυτές ζωντανεύουν, κινούνται ανάμεσά μας και ανοίγουν την καρδιά τους. Μας μιλούν για τη ζωή τους μέσα στον δημόσιο αυτό οίκο ανοχής, για όσα τις πονούν μα και για τα όνειρα που δε σταμάτησαν ποτέ να έχουν. Και φυσικά, μας τραγουδούν. Μας τραγουδούν πολύ. Πώς αλλιώς να πούνε της ψυχής τους τα ανείπωτα;

«Αν ήταν ο κόσμος φτιαγμένος αλλιώς ίσως να μην ήμασταν κι εμείς εδώ μέσα. Σάματις είμαι τόσο κουτή να μην το καταλαβαίνω;»

Θεανώ

 

 

IMG 20191121 050143σ 1
Συντελεστές

Σύλληψη-Δραματουργία
: Κατερίνα Αγγελίτσα, Σοφία Παπαδοπούλου, Έφη Ρευματά
Σκηνοθεσία: Έφη Ρευματά
Κοστούμια: Βάσια Χρονοπούλου
Μουσικές Διασκευές: Γιώργος Χανός
Βοηθός σκηνοθέτη: Βάσια Χρονοπούλου

Ηθοποιοί
: Κατερίνα Αγγελίτσα, Σοφία Παπαδοπούλου
Στο πιάνο ο Γρηγόρης ΕλευθερίουΤο πρωτότυπο τραγούδι της παράστασης «Ποιος να το΄λεγε» συνέθεσε ο Γιώργος Χανός σε στίχους της Κατερίνας Αγγελίτσα.

Ειδικές ευχαριστίες στους Ελευθερία Γάιγκερ, Άσπα Μηλιαράκη, Βασίλη Μπατσακούτσα, Άγγελο Σπάρταλη.

Facebook: https://www.facebook.com/stavourlathalegesai/?modal=admin_todo_tour


Ημέρες και ώρες παραστάσεων

Τετάρτη 4/12, 11/12, 25/12 και 1/1 στις 21:00

Πέμπτη 5/12, 12/12, 26/12 και 2/1 στις 21:00


Cabaret Voltaire, Μαραθώνος 30, Μεταξουργείο
Είσοδος: 10 ευρώ (με ποτό)
Κρατήσεις θέσεων: 2105227046, 6995254599
Διάρκεια παράστασης: 90 λεπτά (με διάλειμμα)

Tο θέατρο γοητεύεται από ιδιαίτερες ιστορίες, διψά για κάθε είδους βιογραφίες που συγκινούν, αν σ' αυτές προσθέσεις και μια καλλιτεχνική φλέβα, η οποία αναδείχθηκε μέσα από τραγικά περιστατικά της καθημερινότητας, τότε η επιτυχία είναι σίγουρη!
 
Αυτή τη σεζόν ανεβαίνουν στις θεατρικές σκηνές της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης έργα για τη ζωή του Τουλούζ Λωτρέκ, της Φρίντα Κάλο, του Βαν Γκογκ αλλά και κάποια θεατρικά έργα που μπορεί ο ζωγράφος του να μην πρωταγωνιστεί,ως φυσική παρουσία στη σκηνή, αλλά όλα περιστρέφονται γύρω από εκείνον και πιο συγκεκριμένα από τα έργα του. 
 
frida texnesplus2
 
«Frida Κι Άλλο», θέατρο Αποθήκη
 
Για τρίτη χρονιά οι Fly Theater, παρουσιάζουν μια εξαιρετική παράσταση με επίκεντρο τη ζωή και το έργο της εκκεντρικής ζωγράφου.
Η Κατερίνα Δαμβόγλου ενσαρκώνει τη Μεξικανή ζωγράφο παρουσιάζοντας τα βιώματα, αλλά και μια πληθώρα συναισθημάτων της εκρηκτικής κι ασυμβίβαστης Frida. Ο Robin Beer δημιουργεί ζωντανά ήχο κι εικόνες μέσα από προβολή live video χτίζοντας τον κόσμο γύρω της.
Με τις προβολές καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης και το ζωντανό χειροποίητο video, οι Fly Theatre «ζωγραφίζουν», στη σκηνή, την προσωπικότητα της Frida Kahlo τόσο μέσα από εμβληματικές εικόνες όσο και μέσα από τους πίνακές της.
 
Δευτέρα και Τρίτη στο Θέατρο Αποθήκη
 
 lotrek theoxaraki
 
 
Τουλούζ Λωτρέκ, στο Ίδρυμα Θεοχαράκη
 
Το έργο του Χριστόφορου Χριστοφή «Toulouse-Lautrec: Η φαντασία της αμαρτίας» ανεβαίνει σ' έναν χώρο ταυτισμένο με τις εικαστικές Τέχνες.
Στο θεατράκι του Ιδρύματος Θεοχαράκη ο Παναγιώτης Γεωργούλας σκηνοθετεί τον Νεκτάριο Σμυρνάκη στον ομώνυμο ρόλο.
Η υπόθεση εκτυλίσσεται στο Παρίσι του 1901 κι αναφέρεται στον γνωστό Γάλλο ζωγράφο Τουλούζ Λωτρέκ (1864-1901). Κυρίαρχη μορφή στο έργο, παράλληλα, είναι μια γυναίκα (μ' αυτόν τον ρόλο η Χριστίνα Βαρώτσου κάνει το θεατρικό της ντεπούτο), η οποία έχει στα μάτια του το ρόλο της μάνας, της ερωμένης, της οικονόμου και της πόρνης. Στη διάρκεια του έργου ακολουθούν διάφοροι διάλογοι, όπου ο ζωγράφος συνομιλεί με καθεμιά από αυτές τις μορφές. Μέσα από τα λεγόμενά του αναπτύσσει το πλαίσιο της κοσμοθεωρίας του για τη ζωή, μιας κοσμοθεωρίας που είναι δεμένη άρρηκτα με την απόλαυση όλων εκείνων των επίγειων απολαύσεων που ένας συμβατικός ή συντηρητικός άνθρωπος θα χαρακτήριζε ως ανηθικότητες. Στα βίντεο της παράστασης απολαμβάνουμε μεταξύ άλλων τις: Michèle Valley, Μαρία Καλλιμάνη, Αλεξάνδρα Παντελάκη και την Κέλλυ Νικηφόρου,η οποία υπογράφει και τη σκηνοθεσία των βίντεο.
 
4 ακόμη παραστάσεις τον Δεκέμβριο.
Σάββατο:21 Δεκεμβρίου στις 20.30 και Κυριακές 8, 15, 22 Δεκεμβρίου στις 19.00
 
van goke
 
Ο Βαν Γκογκ από την Αθήνα στη Θεσσαλονίκη
 
Μετά την παρουσίαση του έργου «Βαν Γκογκ - Το βαλς των δέντρων και του ουρανού» του Jean-Michel Guenassia την περασμένη σεζόν στο θέατρο Γκλόρια, ήρθε η ώρα της συμπρωτεύουσας να γνωρίσει την ιστορία του μοναδικού ζωγράφου.
Η παράσταση σε σκηνοθεσία Michael Seibel ανεβαίνει στο Θεάτρο Αθήναιων και δια πραγματεύεται τις τελευταίες μέρες του Βαν Γκονγκ.
Παρακολουθώντας το έργο, ο θεατής αντιλαμβάνεται τον τρόπο με τον οποίο ο κορυφαίος ζωγράφος έκανε τη ζωή μας έργο τέχνης, αντιστοίχισε τη μοναξιά και τα αναπάντητα ερωτήματα που όλοι έχουμε με τα χρώματα της παλέτας του, δίνοντας φωνή στα ενδότερα συναισθήματά μας.
Στην παράσταση πρωταγωνιστούν οι: Ελένη Ερήμου, Δημήτρης Καλαντζής, Αντώνης Ραμπαούνης, Ελένη Δαφνή και Γιάννης Μπόγρης.
 
Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή στο θέατρο Αθήναιον
 
 
Ζωγράφος απών αλλά τόσο παρών
 
Δύο ακόμη θεατρικές παραστάσεις, που μπορεί να μη ζωντανεύουν επί σκηνής τη ζωή κάποιου διάσημου ζωγράφου, αλλά οι πίνακες φέρνουν τα πάνω κάτω στη σκηνή είναι το “Αρτ” στο Μικρό Παλλά κι ο “Αέρας” στο Studio Ιλίσια.
 
 
art texnes plus
 
ART, στο Μικρό Παλλάς
 
Στο έργο της Γιασμίν Ρεζά, το οποίο συνεχίζεται για δεύτερη σεζόν, ένας ζωγραφικός πίνακας, εξαιρετικά αφηρημένος, θα γίνει η αιτία να δοκιμαστεί για τα καλά η φιλία τριών ανδρών. Η ακριβή αγορά του ως επιλογή του ενός, θα προκαλέσει γενικευμένη κρίση στη σχέση τους. Οι διαφορές στην αισθητική αντίληψη των ανθρώπων κυοφορούν θεμελιακά, υπαρξιακά ζητήματα προς επίλυση.
Άλκις Κούρκουλος, Μιχαλής Οικονόμου και Θοδωρής Αθερίδης (ο οποίος σκηνοθετεί και την παράσταση) δένουν υπέροχα στη σκηνή χαρίζοντας στο κοινό μια ευχάριστη παράσταση που εκμαιεύει το γέλιο αλλά, παράλληλα, καταφέρνει να προβληματίσει και να δημιουργήσει συζητήσεις.
 
Τετάρτη έως Κυριακή στο Μικρό Παλλάς
 
 
 
 
aeras texnes plus
 
Αέρας, στο Studio Ιλίσια- Βολανάκης
 
Το έργο του Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη παρουσιάζεται στο μικρό θέατρο της οδού Παπαδιαμαντοπούλου σε σκηνοθεσία Μιχάλη Δούνια, με δύο απολαυστικές θεατρίνες επί σκηνής. Η 'Ολια Λαζαρίδου κι η Ναταλία Τσαλίκη είναι η Έντα και η Νόρα, δύο εκκεντρικές αδερφές, οι οποίες συναντιούνται μετά από πολλά χρόνια με αφορμή έναν ξαφνικό θάνατο και μια αναπάντεχη κληρονομιά.
Συγκεκριμένα η μια από τις δύο τους κληρονομεί κάποιους πανάκριβους πίνακες από τον εραστή του αδερφού τους. Ποια κληρονομιά είναι έγκυρη και ποια από τις δύο θα καταφέρει να βγει πλούσια μέσω των πανάκριβων πινάκων;
Μια “αέρινη” κωμωδία του Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη για την πολυπλοκότητα των σχέσεων, το μίσος και την αγάπη, το ψέμα και την αλήθεια.
 
Τετάρτη έως Κυριακή στο Studio Ιλίσια-Βολανάκη
 
 

Η Μαρία Πρωτόπαππα μιλάει για όλα στο texnes-plus και φωτογραφίζεται στο σκηνικό της Βιρτζίνια Γουλφ. 

Από τη Γιώτα Δημητριάδη

φωτογραφίες για το texnes-plus: Κοσμάς Ινιωτάκης

Βρέχει καταρρακτωδώς και το κέντρο της πόλης έχει παραλύσει, το ραντεβού μας είναι στο θέατρο Αθηνών δύο ώρες πριν την παράσταση.

Η Μαρία Πρωτόπαππα φτάνει στην ώρα της ,εν μέσω βροχής, χαλαρά ντυμένη με τη φόρμα της. Λίγα λεπτά αργότερα, φοράει το κουστούμι της παράσταση και είναι έτοιμη για τη φωτογράφιση, πιάνει τα μαλλιά της ένα απλό κοτσάκι, βάζει λίγο κραγιόν και έχει ήδη μεταμορφωθεί σε μια μπαλαρίνα της σκηνής.

Ανάμεσα στα κλικ και τις ερωτήσεις, υπάρχει χρόνος για σχόλια παντός είδους. Η Μαρία μπορεί να ανεβάζει Μπέρχαρντ στο Θέατρο Τέχνης και να πρωταγωνιστεί στο «Ποιος Φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ» η ίδια όμως δεν φοβάται να είναι ο εαυτός της.

Ίσως γι’ αυτό να είναιη καλύτερηηθοποιός της γενιάς της και ας πιστεύει εκείνη ότι στην καλύτερη των περιπτώσεων φτάνει το 30% από αυτό που είχε αρχικά στο μυαλό της, όπως θα μου πει στην κουβέντα που θα ακολουθήσει. 

Λίγη ώρα αργότερα, με το ίδιο κουστούμι η μπαλαρίνα θα μεταμορφωθεί σε μια μοναδική Μάρθα και θα χαρίσει στο κοινό μια ακόμη ερμηνεία που θα θυμόμαστε για χρόνια....

maria protopapa 2 texnes plus

Με τον Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη έχεις δουλέψει και στον παρελθόν, σ’ έχει σκηνοθετήσει δύο φορές («Αύγουστος» ,«Ο κύκλος με την κιμωλία»). Αυτή τη φορά είστε μαζί και στη σκηνή. Πώς είναι να παίζεις με τον σκηνοθέτη σου;

Έχει πλάκα! Δεν είναι η πρώτη φορά που παίζω με τον σκηνοθέτη μου και σίγουρα δεν είναι η πιο δύσκολη περίπτωση, γιατί μερικές φορές, μπορεί να γίνει αβάστακτο. Δε σημαίνει, ότι ο Κωνσταντίνος μας αφήνει χαλαρούς, κάθε φορά ζητάει  πράγματα. Το κάνει όμως, με τέτοιο τρόπο ώστε να μην νιώθεις πίεση.

Μάλλον ξέρει καλά τη λειτουργία του ηθοποιού...

Πολύ καλά! Εμένα δεν με πίεσε καθόλου στις  πρόβες και λόγω της σκηνοθεσίας που έκανα στο Τέχνης, δεν ήμουν και η πιο τυπική συνεργάτης. Υπήρχαν πρόβες, όπου δεν  μπορούσα να θυμηθώ λέξη, δεν μπορούσα να πάω παρακάτω! Παρ’ όλα αυτά δεν ένιωσα στιγμή να βράζει μέσα του και να απαιτεί πράγματα. Είναι πάρα πολύ έξυπνος και δεν έχει καθόλου εγωισμό.

Στο  «Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ» βλέπουμε ένα ζευγάρι που βγάζει τις σάρκες του επί σκηνής. Παρ’ όλα αυτά ο συγγραφέας υποστηρίζει ότι το έργο είναι αισιόδοξο και ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης έχει δηλώσει ότι το προσέγγισε με βάση τη μεγάλη αγάπη που έχουν αυτοί οι δύο άνθρωποι μεταξύ τους. Εσύ, πώς έχει καταλάβει το έργο;

Εγώ το είδα αθώα και υιοθέτησα κατευθείαν την άποψη του Κωνσταντίνου. Δεν ξεκίνησα με δική μου γνώμη. Είχα διαβάσει πολλές αναλύσεις, που η καθεμία φώτιζε μια άλλη πτυχή του έργου και δεν μπορούσα να φανταστώ  πως θα υλοποιούνταν στο συγκεκριμένο ανέβασμα. Οπότε με το που ξεκινήσαμε τις πρόβες, δουλέψαμε, λεπτομερώς, πάνω στο κείμενο του Άλμπι, ψάξαμε τις διάφορες εκδοχές του, γιατί και ο ίδιος ο Άλμπι έχει κάνει αλλαγές μέσα στα χρόνια. Μας πήρε πολύ καιρό αυτή η διαδικασία, γιατί ουσιαστικά δουλέψαμε λέξη-λέξη. Δέχτηκα από την αρχή την οπτική του Κωνσταντίνου και τώρα βλέπω να επαληθεύεται επί σκηνής. Αυτό το θέατρο, που λέει ότι «να εδώ έχουμε ένα ζευγάρι που σκοτώνεται ή δυο φίλους που τσακώνονται»εμένα δεν μου λέει κάτι...

maria protopapa 3 texnes plus

Είναι ένα πολύ πρώτο επίπεδο...

Ακριβώς, και νομίζω ότι είναι και πολύ στείρο για την εποχή μας. Δεν έχει κάτι να προσφέρει. Στη συγκεκριμένη περίπτωση παρακολουθούμε δύο ανθρώπους, οι οποίοι έχουν δέσει και είναι μαζί 23 χρόνια. Ο Άλμπι τους έχει βάλει σ’ ένα πανεπιστημιακό περιβάλλον, διαθέτουν και οι δύο ευστροφία και με δυνατό λόγο, μάχονται ο ένας τον άλλον.Στην ουσία όμως, μάχονται τον ίδιο τους τον εαυτό. Ο καθένας προβάλλει στον άλλον τα δικά του λάθη, τις δικές του ελλείψεις ,τους δικούς του φόβους. Είναι πολύ πιο εύκολο να καθρεφτιστείς πάνω στο σύντροφό σου τις αδυναμίες σου.

Μόνο αν αγαπάμε κάποιον πολύ μπορούμε να κάνουμε αυτή την προβολή;

Στην προκειμένη περίπτωση δεν είναι μόνο το γεγονός ότι αγαπιούνται. Έχουν παράλληλα ένα τέτοιο επίπεδο επικοινωνίας, που αντέχουν μαζί, ενώ ξέρουν ότι παίζεται αυτό το σκληρό παιχνίδι μεταξύ τους. Γνωρίζουν πολύ καλά από που προέρχεται η επίθεση. Γνωρίζουν πολύ καλά τις ελλείψεις τους και αντέχουν να υπάρχουν μαζί. Συνεχίζουν...

Έχεις υπάρξει ποτέ σε σχέση με τόση ένταση;

Εγώ δεν είχα ποτέ μακροχρόνια σχέση, οπότε δεν μπορώ μιλήσω για μια περίπτωση, όπως αυτή της Μάρθας και του Τζώρτζ. Σ’ εκείνους όλα έχουν λιώσει, όλα είναι μιλημένα και προς τα έξω. Αυτό που ξέρω, είναι ότι δύο άνθρωποι ,είτε είναι λίγα χρόνια μαζί είτε περισσότερα δύσκολα λένε όλες τις αλήθειες μεταξύ τους. Αντίθετα το συγκεκριμένο ζευγάρι τις έχει κουβεντιάσει πολλές φορές.

Μακροχρόνια σχέση δεν είχες λόγω δουλειάς, λόγω επιλογής...;

Η ζωή τα φέρνει αυτά..Δεν είναι μόνο θέμα επιλογής. Είναι πολλοί παράγοντες: η τύχη, το πώς είσαι..Για μένα δεν υπάρχει κάποιο σωστό μοντέλο. Επίσης δεν πιστεύω στα στερεότυπα, η ζωή μας είναι μια και μοναδική, αρχίζουμε να περπατάμε έναν δρόμο και στη συνέχεια τραβάμε λαχνούς .Ανάλογα με τον λαχνό προχωράμε.

Ποιος λαχνός νιώθεις ότι σε διαμόρφωσε;

Πάρα πολλοί. Καλλιτεχνικά, το πρώτο είναι ότι ένιωθα συγγένεια με το Θέατρο Τέχνης. Όταν παρακολουθούσα από παίδι εκεί κάποια παράσταση, πάντα γοητευόμουν, και ας μην καταλάβαινα ακριβώς τι γινόταν επί σκηνής. Ήθελα να είμαι εκεί.

Θυμάμαι, να τον εαυτό μου στο σχολείο να περνάω από το Υπόγειο, για να πάω φροντιστήριο, τότε η μαρκίζα και το ταμείο του θεάτρου ήταν στη Σταδίου, και να έχω το κεφάλι μου στραμμένο προς τα εκεί μέχρι που το θέατρο χανόταν από τα μάτια μου. Ένιωθα αυτό το πράγμα να με τραβάει...Τώρα για καλό για κακό δεν ξέρω...

 

maria protopapa 4 texnes plus

Ξεκίνησες όμως για αλλού επαγγελματικά...

Πήγαινα για ιατρική αλλά μετά από μελαγχολία, μοναξιά, κλεισούρα δεν άντεχα άλλο να είμαι κλεισμένη μέσα με τα βιβλία. Οπότε μια μέρα στην Γ’ Λυκείου αποφάσισα να αλλάξω δρόμο. Είχα ξεκινήσει να κάνω προετοιμασία για πρώτη ή δεύτερη δέσμη, αλλά αγαπούσα πολύ το θέατρο. Τότε ήμουν και σε μια ερασιτεχνική ομάδα και ένιωθα ότι με βοηθούσε πολύ να εκφραστώ, γιατί ήμουν και ένα κλειστό παιδί.

Επίσης μου άρεσαν πολλά πράγματα ταυτόχρονα και αν πήγαινα στην ιατρική θα σπούδαζα κάτι πολύ συγκεκριμένο. Οπότε τράβηξα χειρόφρενο και έκανα μια απότομη στροφή. Στεναχώρησα τους γονείς μου και μετά από χρόνια στεναχωρήθηκα και εγώ η ίδια.

Το μετάνιωσες δηλαδή που έγινε ηθοποιός;

Ναι, υπήρξαν στιγμές που το μετάνιωσα! Πολύ βαθιά!

Για ποιο λόγο;

Αισθανόμουν πως έτσι, όπως ήταν τα πράγματα στο θέατρο πολλές δυνατότητες δεν μπορούσαν να αναπτυχθούν. Υπήρχαν φορές που ένιωθα περιορισμένη.

Τα πρώτα χρόνια;

Όχι, αργότερα...Τώρα πια το έχω πάρει απόφαση, έχω μεγαλώσει! (γελάει) 

Μου κάνει μεγάλη εντύπωση να το ακούω αυτό από εσένα.

Γιατί; Δεν είναι κακό. Πολλές φορές, νιώθω ότι υπάρχει στο θέατρο ένας περιορισμός, σαν να ξεκινάς τα πάντα από το μηδέν.

Για να γίνω πιο συγκεκριμένη, αναφέρομαι σε μια γνώση και μια εξέλιξη στην τέχνη σου, στην επιστήμη σου, σ’ ό,τι κάνεις, ώστε να έχεις μια σταθερή πορεία εμπλουτισμού. Στο θέατρο για να συμβεί αυτό, χρειάζεται εργατική και αγωνιστική διάθεση και μεγάλη ατομική προσπάθεια και έρευνα.

maria protopapa 6 texnes plus

Τι φταίει γι’ αυτό; Αν είχατε περισσότερο χρόνο για πρόβες, όπως κάνατε τότε με τον Λευτέρη Βογιατζή,θα ένιωθες πιο εξελίξιμη;

 Και πάλι, δεν ξέρω αν ο τρόπος που πρότεινε ο Λευτέρης ήταν κατανοητός από τους όλους τους ηθοποιούς. Παράλληλα, υπήρχε η αγωνία της απόδοσης και η αγωνία του να γίνει μια καλή παράσταση.

Συνεργάστηκα με τον Λευτέρη, όταν ήμουν σίγουρη ότι θα μου έδινε μεγάλη προσοχή και αυτό θα γινόταν μόνο,αν ήμουν πάνω στη σκηνή.

Το μετάνιωσα βέβαια, γιατί μετά κατάλαβα ότι ήταν πιο εύκολο να είμαι έξω να παρακολουθώ γι’ αυτό, όταν ξανασυνεργαστήκαμε δούλεψα ως βοηθός του.

Το πιο πολύτιμο που μου χάρισε η συνεργασία μας είναι ότι άλλαξε ο τρόπος να «ψωνίζω» υλικά. Μου ανοίχτηκε ένα απεριόριστο πεδίο.

Από που «ψωνίζεις» λοιπόν υλικά για τους ρόλους;

Απ΄όλο τον κόσμο, απ’ όλα αυτά που μπορώ να παρατηρήσω... Από όλους τους σκηνοθέτες πήρα πράγματα. Είτε ήταν πολύ νέοι, είτε πολύ έμπειροι, είτε εγώ τα πήγα καλά μαζί τους, είτε όχι σ’ όλους χρωστάω εργαλεία μου.

maria protopapa 7 texnes plus

Και σου αρέσει νομίζω να δουλεύεις με διαφορετικούς σκηνοθέτες.

Ναι, γιατί υπάρχει μια περιέργεια. Τώρα δεν έχω την ίδια φόρα, που είχα μικρότερη. Τώρα θέλω να κάνω κάτι μ’αυτά που έχω αποκομίσει. Παλιά ήμουν σαν μέλισσα, όπως κάθε νέος ηθοποιός, όπου πήγαινα ρουφούσα νέκταρ. Έρχεται κάποια στιγμή που λες τώρα ήρθε η ώρα να δώσω και εγώ πράγματα.

Γι’ αυτό σκηνοθετείς και διδάσκεις φαντάζομαι....

Ναι, θέλω να τα εφαρμόσω και να εξελιχθώ μέσα από αυτή τη διαδικασία. Δεν είμαι σκηνοθέτης και το καταλαβαίνω κάθε φορά που είναι να ανεβάσουμε μια παράσταση. Για να είσαι σκηνοθέτης πρέπει να εστιάσεις σ’ αυτή την τέχνη, η οποία έχει να κάνει με πολλά και κυρίως με την εικόνα. Εμένα πάντα μ’ ενδιέφερε η υποκριτική.

Παρ’ όλα αυτά το «Ρίττερ, Ντένε, Φος» που σκηνοθέτησες στο Υπόγειο έχει ήδη αποσπάσει πολλές διθυραμβικές κριτικές.

Ναι, δόξα τω Θεώ...

Είναι ένα πολύ δύσκολο κείμενο αυτό το έργο του Μπέρχαρντ. Πώς το επέλεξες;

Δεν θα το διάλεγα ποτέ! Ποτέ δεν θα τολμούσα να βάλω το χέρι μου εκεί...(γελάει) Επιλέχθηκε πρώτα από τα κορίτσια (Στεφανία Γουλιώτη, Λουκία Μιχαλοπούλου)  γιατί ψάχναμε καιρό ένα έργο αλλά κάθε φορά, σ’ όποιο έργο βρίσκαμε υπήρχε ένα κόλλημα. Τα κορίτσια ήθελαν να ξανασυνεργαστούν μετά τον «Θεό της Σφαγής» μου πρότειναν να τις σκηνοθετήσω και δέχτηκα με χαρά. Είχαμε διάφορες περιπέτειες με την παραγωγή κ.λ.π Και όταν μου είπαν να ανεβάσουμε Μπέρχαρντ, ήξερα τι με περίμενε, αλλά είπα «Βουρ στο ψητό!». Μετά ήρθε και ο Αργύρης (Ξάφης) στην παρέα μας. Δεν είχα κανένα άγχος απόδοσης, δεν μ’ ενδιέφερε καθόλου το αποτέλεσμα.

Δεν σε ενδιαφέρει γενικά το αποτέλεσμα;

Εδώ καθόλου, αν είχα αυτό το άγχος δεν θα μπορούσα να πάρω τα πόδια μου!

Κριτικές διαβάζεις;

Πολύ αργότερα, όχι όταν παίζεται κάτι.

Δεν έχει περιέργεια;

Ξέρω τα λάθη μου και τις ελλείψεις μου και όταν έχω εξαντλήσει κάτι που ξέρω διαβάζω τις γνώμες των ανθρώπων γιατί μ’ ενδιαφέρουν οι γνώμες και οι καλές και οι κακές. Δεν μ’ ενδιαφέρει το «μου αρέσει» ή δεν «μ’ αρέσει» μ’ ενδιαφέρει η τεκμηρίωσή του. Θεωρώ εργαλείο τις κριτικές. Για παράδειγμα στο «Ρίττερ, Ντένε, Φος» με βοήθησαν πολύ όλες οι κριτικές που διάβασα και για τις ελληνικές παραγωγές και για τις ξένες. Για μένα οι άνθρωποι που γράφουν εμπεριστατωμένα για παραστάσεις, πέρα από τους αναλυτές, τους θεατρολόγους και τους δραματολόγους, βοηθάνε στην εξέλιξη των καλλιτεχνών.

Στη συγκεκριμένη παράσταση οι αναλύσεις που διάβασα, κυρίως από ξένους θεατρολόγους ήταν αποκαλυπτικές. Εκεί στηρίχθηκα και μετά δούλεψε το ένστικτό μου.

maria protopapa 8 texnes plus

Νομίζω, όμως ότι εδώ υπήρχε μια κοινή γλώσσα και με τους τρεις ηθοποιούς.

Ναι, και αυτό ήταν το πρώτο που χρειάστηκε. Γενικά πιστεύω στην κοινή γλώσσα και σ’ ό,τι έχω κάνει είτε ήταν καλό είτε κακό, είτε έφτασε το 5% του οράματός μου, είτε το 30% η κοινή γλώσσα αποτελούσε πάντα μια σταθερή βάση.  Στη συγκεκριμένη περίπτωση με βοήθησε το γεγονός ότι δεν είχα δει κανένα άλλο ανέβασμα και μπήκα «καθαρή» στη διαδικασία.

Να πούμε ότι η παράσταση έχει και πολύ χιούμορ...

Το ζητάει ο ίδιος ο Μπέρχαρντ, έλεγε : «Διαβάζω τα κείμενά μου για να γελάσω και μέσα στις κωμικές ατάκες έχω ελάχιστες σοβαρές».

Από την άλλη και ο Τσέχωφ, έλεγε ότι γράφει κωμωδίες αλλά τα περισσότερα ανεβάσματα των έργων του στην Ελλάδα έχουν μια σοβαροφάνεια.

Είναι δύσκολο να βρεις το χιούμορ σ’ ένα τέτοιο έργο. Στην προκειμένη περίπτωση αυτά τα κατεβατά, τα χωρίς στίξη, έχουν μια απίστευτη μουσικότητα, στην οποία στηριχθήκαμε.

Σ’ αυτή την περίπτωση, όλα όσα έμαθα από τον Λευτέρη Βογιατζή με βοήθησαν, γιατί εδώ μιλάμε για ένα κείμενο που δεν έχει προσανατολισμό, δεν έχει πρόσημο και δεν ξέρεις καν τις αναφορές του. Οπότε για να το αποκωδικοποιήσεις πρέπει να ψάξεις να βρεις που αναφέρεται η κάθε του λεπτομέρεια. Είναι διάνοια ο συγγραφέας αυτός, έχω πάθει μεγάλο έρωτα και καταλαβαίνω και τον φίλο μου τον Γιάννο Περλέγκα, ο οποίος έχει τέτοια εμμονή μαζί του.

Για να επανέλθουμε στην Βιτζίνια Γουλφ, στο έργο παρακολουθούμε τους δύο ήρωες να κατασκευάζουν καθησυχαστικές ιστορίες για να αποφύγουν ή να αποκρύψουν μια αλήθεια που είναι οδυνηρή. Ζουν για παράδειγμα με το ζωτικό ψεύδος ότι έχουν ένα γιο. Πόσο ανάγκη έχουμε να ζούμε με ψευδαισθήσεις;

O καθένας έχει τα δικά του...(γελάει). Ο καθένας έχει τις ανάγκες του και αν σε κάτι έχει διαψεύσει τον εαυτό του ή τα πρέπει του ή τα θέλω του ή τις επιθυμίες άλλων, μπορεί να χρειάζεται να φοράει αυτές τις μάσκες. Κάποια πράγματα είναι και κοινωνικές επιταγές που σ’ αναγκάζουν να συμπεριφέρεσαι μ’ έναν τρόπο. Τώρα, εδώ ο Άλμπι έχει δημιουργήσει μια κατασκευή, έχει δάνεια από το θεάτρου του παραλόγου, είναι απίστευτος και αυτός. Μιλάμε για ένα έργο τέχνης. Όταν διαφημίζουμε την παράσταση, λέμε για τα ζευγάρια, δεν λέμε για το είδος της τέχνης και αυτό για μένα είναι και λίγο κουραστικό, ώρες-ώρες ....

 Ναι, δεν μιλάμε για ερωτικές ιστορίες σε σαπουνόπερες...

  Ακριβώς,αυτά είναι έργα Τέχνης και δυστυχώς, όταν μια παράσταση απευθύνεται σε ένα μεγάλο μέρος κοινού, είναι πράγματα στα οποία δεν αναφερόμαστε και μένουμε μόνο στη σχέση των ζευγαριών. Ο Άλμπι έχει χρησιμποιήσει αυτό το κόλπο, έχει βάλει δύο ζευγάρια διαφορετικών ηλικιών να παίζουν αυτό το παιχνίδι. Ακόμα και η Νέα Καρχηδόνα, όπου διαδραματίζεται η ιστορία δεν είναι τυχαία επιλογή. Μιλάμε για μια Μητρόπολη που μπορούσε να ανταγωνιστεί τη Ρώμη και δεν υπάρχει πια. Η αλληγορία δίνει και παίρνει στο έργο του Άλμπι.

 Υπάρχει, όμως και μια μερίδα του κοινού που έρχεται ακριβώς γι’αυτές τις οπτικές του έργου και του συγγραφέα...

 Βεβαίως, και υπάρχει! Και στο «Ρίττερ, Ντένε, Φος» δεν περιμέναμε επίσης τέτοια ανταπόκριση γιατί μιλάμε για ένα ελιτίστικο έργο, δεν είναι ένα λαϊκό θέαμα.

 maria protopapa 10 texnes plus

Θα επανέλθω στην ερώτηση, έχει τύχει σε κάποια φάση της ζωής σου εν γνώση σου να ζεις μ’ ένα ζωτικό ψεύδος, ένα παραμύθι;

 Νομίζω, ότι τα πραγματικά μας ζωτικά ψεύδη δεν τα ξέρουμε. Πρέπει να μας τα πει κάποιος άλλος ή ψυχοθεραπευτής ή ο άνθρωπός μας και πάλι όμως είναι πολύ δύσκολο. Γιατί αν αγαπάς κάποιον πολύ δύσκολα φέρνεις μπροστά τους μια σκληρή αλήθεια. Εγώ, όταν κατάλαβα ψευδαισθήσεις των ανθρώπων, που αγαπάω και ότι αυτές τους δίνουν ώθηση για να συνεχίσουν, φωτίστηκε κάτι μέσα μου. Αναρωτήθηκα: «Εγώ τα δικά μου τα βλέπω;». Δεν νομίζω ότι τα βλέπω...Ακόμα και αυτό που λες ότι έκανα μια επιτυχία και θα με βοηθήσει να πάω παρακάτω και αυτό ακόμη ένα ζωτικό ψεύδος είναι.

 Γιατί να είναι ζωτικό ψεύδος η ώθηση που σου δίνει μια καλή δουλειά;

 Γιατί σημασία έχει μόνο το μοίρασμα εκείνη την ώρα με κάποιους ανθρώπους που μπορούμε να πάμε τη σκέψη μας παρακάτω, σαν ένας μικρός συλλογικός νους, σαν μια μικρή συλλογική σκέψη, την οποία δεν μπορείς να μοιραστείς με πολύ κόσμο. Αυτά είναι ζωτικά ψεύδη, τα οποία μοιραζόμαστε όλοι μαζί στη σκηνή και μας δίνουν κίνητρο. Μας συντηρούν στο δρόμο που είμαστε.

Έχω την αίσθηση, ότι δεν σ’ ενδιαφέρει να μαθαίνεις τι γίνεται στα καλλιτεχνικά δρώμενα και ότι αποφεύγεις όπως ο διάβολος το λιβάνι τα social media, τους φωτογράφους κ.λπ.  Για παράδειγμα δεν σε βλέπουμε σε επίσημες.Είναι έξω από εσένα όλα αυτά;

Θέλω να μαθαίνω  τι γίνεται με τις παραστάσεις. Τώρα όσον αφορά τις πρεμιέρες δεν έχω χρόνο και όταν τον βρω, έχω ανάγκη να χαλαρώνω, γιατί δίνω μεγάλη ψυχική ενέργεια στη δουλειά μου.Βέβαια, έχεις δίκιο, ότι δεν είναι το καλύτερο μου το κοινωνικό κομμάτι.

Θα μου άρεσε να βλέπω παραστάσεις , χωρίς να ξέρει κανείς ότι έχω πάει. Πολλές φορές, ντρέπομαι να πάω στα καμαρίνια και να μιλήσω σε συναδέλφους, ενώ μου αρέσει η παράσταση, αλλά ντρέπομαι, νιώθω άσχημα με τόσο κόσμο. Με πιάνει κάτι σαν αγοροφοβία και το ξέρω ότι κάποιοι συνάδελφοι μπορεί να μ’ έχουν παρεξηγήσει, αλλά δεν το κάνω για άλλο λόγο. Είναι μέρες που θέλω να βάλω τσεμπέρι και να κρυφτώ!

maria protopapa 11 texnes plus

Πώς ονειρεύεσαι τον εαυτό σου σε δέκα χρόνια; Θα ήθελες να παίζεις..

 Να παίζω, όχι! Τουλάχιστον, όχι με τέτοιο ρυθμό. Θα ήθελα να έχω το θάρρος να δοκιμάζω διαφορετικά πράγματα αλλά είναι η δουλειά τέτοια που δύσκολα γίνεται. Είναι θέμα βιοπορισμού.

Πες μου κάποια διαφορετικά πράγματα που θα σου άρεσαν να κάνεις.

Θα ήθελα να διαβάσω πράγματα, να ζήσω με διαφορετικούς ανθρώπους, σε διαφορετικά μέρη, να γνωρίσω τον κόσμο! Θα ήθελα να ασχοληθώ με την γλώσσα, μ’ ενδιαφέρει πολύ η γλωσσολογία και η σχέση της με την ψυχολογία και την ανθρωπολογία.

 maria protopapa 9 texnes plus

 

Η Μαρία Πρωτόπαππα πρωταγωνιστεί στο  «Ποιος Φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ» στο Θέατρο Αθηνών

 
Συντελεστές
 
Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης
Μετάφραση: Τζένη Μαστοράκη
Σκηνικά: Αθανασία Σμαραγδή
Φωτισμοί: Αλέκος Γιάνναρος
Κοστούμια: Μαρία Κοντοδήμα
Μουσική: Μίνως Μάτσας
Βοηθοί σκηνοθέτη: Στέλλα Ψαρουδάκη - Νίκος Μανουσάκης
Επιμέλεια προγράμματος: Νίκος Μανουσάκης
Παραγωγή: Κάρολος Παυλάκης                                                                           
 
 
 Διανομή (με σειρά εμφάνισης)
 
Μάρθα:  Μαρία Πρωτόπαππα
Τζωρτζ: Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης
Χάνι: Ντάνη Γιαννακοπούλου
Νικ: Προμηθέας Αλειφερόπουλος

 

Και σκηνοθετεί το «Ρίττερ,Ντένε,Φος» στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης με τη Στεφανία Γουλιώτη, τη Λουκία Μιχαλοπούλου και τον Αργύρη Ξάφη. 

 

 

Διαβάστε επίσης: 

Είδα Το «Ρίττερ,Ντένε,Φος», Σε Σκηνοθεσία Μαρίας Πρωτόπαππα

 

Η Λουκία Μιχαλοπούλου Έγινε Ηθοποιός, Γιατί Ονειρευόταν Να Παίξει Στην Επίδαυρο (Συνέντευξη)

 

Στεφανία Γουλιώτη: «Στις Πρόβες Διαλύομαι Γνωρίζοντας Τον Εαυτό Μου»

Συνέντευξη:Γιώτα Δημητριάδη

φωτογραφίες texnes-plus: Χριστίνα Δενδρινού 

Είναι ένας πολίτης του κόσμου, μαζί με τον Θοδωρή Τερζόπουλο έχει ταξιδέψει στα μεγαλύτερα θέατρα της υφηλίου και έχει απολαύσει το θερμό χειροκρότημα και τις διθυραμβικές κριτικές.

Παρ’ όλα αυτά ο Σάββας Στρούμπος δηλώνει πως εμπνέεται πάντα από την Αθήνα και τις συναντήσεις στα κουτούκια της μ’ αγαπημένους  ανθρώπους.

Συνεχίζει για δεύτερη σεζόν και μετά την πετυχημένη καλοκαιρινή περιοδεία,  να παρουσιάζει με την ομάδα «Σημείο Μηδέν» την Αντιγόνη του Σοφοκλη, παράσταση που έκανε αίσθηση την περσινή σεζόν.

Σε μια από τις αγαπημένες του γωνιές στην πόλη, στην Πλάκα, έχει κανονιστεί το ραντεβού μας για τη φωτογράφιση και την κουβέντα.

Παρά το μικρό τζετ λαγκ, ο Σάββας άρτι αφιχθείς από την Κίνα δεν χάνει στιγμή το χαμόγελό του αλλά και αυτό το μοναδικό πάθος του για το πιο όμορφο ταξίδι απ’ όλα: αυτό στον μαγικό κόσμο του θεάτρου.

 

savvas stroumbos texnes plus

 

Μόλις επέστρεψες από Κίνα. Τι έκανες εκεί; Πώς ήταν αυτή η εμπειρία;

Στην Κίνα ταξίδεψα με το Θέατρο Άττις, συμμετέχοντας στις  «Τρωάδες» του Θοδωρή Τερζόπουλου. Παρουσιάσαμε την παράσταση στο φεστιβάλ του WuZhen. Αντιμετωπίζω κάθε έξοδο από το θέατρο της Λεωνίδου, είτε στο εξωτερικό είτε στο εσωτερικό, με την ίδια αυτοσυγκέντρωση και ενέργεια. Χρειάζεται να υπερασπιζόμαστε την παράσταση με όλο μας το είναι. Από την άποψη αυτή, κάθε ανάλογη εμπειρία είναι εξίσου δυνατή.

Με τον Θ. Τερζόπουλο έχετε γυρίσει σχεδόν όλο τον κόσμο. Πόσο διαφορετικό είναι το θέατρο σε κάθε γωνιά του πλανήτη και ποιο είδος σ’ έχει γοητεύσει περισσότερο;

Σε κάθε χώρα, ανάλογα με τις πολιτισμικές, ιστορικές, κοινωνικές, πολιτικές ιδιομορφίες, το θέατρο διαθέτει τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του. Ωστόσο παντού υπάρχουν οι άνθρωποι του θεάτρου που αφιερώνουν τη ζωή τους στην υλοποίηση ενός καλλιτεχνικού οράματος που αφορά διαστάσεις της ανθρώπινης κατάστασης μέσα στον κόσμο. Ίσως απ'όλες τις παραδόσεις να συνδέομαι περισσότερο με τη ρωσική παράδοση λόγω της μεγάλης ιστορίας και των σπουδαίων δημιουργών που ανήκουν σε αυτή.

Πιστεύεις ότι ως χώρα, έχουμε επενδύσει αρκετά στον πολιτισμό μας και ειδικότερα στο θέατρο;

Ναι, πιστεύω ότι επενδύουμε στον πολιτισμό. Φοβάμαι, όμως, ότι αυτή η επένδυση έχει κατά κύριο λόγο χαρακτηριστικά τουριστικής ατραξιόν ή πατριωτικής φιέστας. Μπορούμε άραγε να αρνηθούμε τις απαιτήσεις της βιομηχανίας του θεάματος και να κοιτάξουμε για λίγο μέσα μας; Προσωπικά πιστεύω στα εγχειρήματα από ομάδες ανθρώπων που αντιστέκονται στις παραπάνω αντιλήψεις και επιμένουν να εκφράζονται και να δημιουργούν αναλαμβάνοντας το κόστος της αντίστασής τους.

stroubos texnes plus

Μετά τις εκλογές, είδαμε πολλές αλλαγές από το Υπουργείο Πολιτισμού, νέες ηγεσίες στο Εθνικό Θέατρο και στο Φεστιβάλ Αθηνών αλλά και την πρόσφατη απομάκρυνση της ηγεσίας του Κ.Β.Θ.Ε . Ποιο είναι το δικό σου σχόλιο;

 Με εξαίρεση μια συνεργασία με το Φεστιβάλ Αθηνών το 2014 με τη «Σωφρονιστική Αποικία», επιλέγω να είμαι συγκεντρωμένος στη δουλειά μου με τους συνεργάτες μου στην Ομάδα και το Άττις, γιατί πιστεύω ότι μέσα από αυτούς τους δρόμους προωθείται το θέατρο και η τέχνη του ηθοποιού. Πιστεύω σε έναν ριζικό μετασχηματισμό όλων αυτών των φορέων και θεσμών με γνώμονα την επιστροφή στις σημαντικές παραδόσεις του θεάτρου, τη μνήμη, τη δημιουργικότητα, την ανθρώπινη χειραφέτηση. Στους ανθρώπους που αναλαμβάνουν αυτές τις θέσεις εύχομαι καλή τύχη.  

Πόσο δύσκολο ή εύκολο είναι να συνεργάζεσαι με τον Θ. Τερζόπουλο;

Είναι δημιουργικό! Οι απαιτήσεις της δουλειάς είναι μεγάλες και χρειάζεται διαρκής εγρήγορση, ετοιμότητα και ανάληψη πρωτοβουλίας σε πολλά επίπεδα. Για μένα είναι προκλητικό. Δεν σκέφτομαι την ευκολία ή τη δυσκολία. Τα πάντα υπάρχουν μέσα στη δουλειά ανά πάσα στιγμή.

Συχνά ακούμε να λένε ότι το ελληνικό θέατρο πάσχει από εμπνευσμένους σκηνοθέτες.Το ασπάζεσαι;

Δεν συμφωνώ με τις γενικεύσεις. Ας είμαστε αυτοσυγκεντρωμένοι, ας αφουγκραζόμαστε τις αγωνίες και τις επιθυμίες μας, τον κόσμο που ζούμε και το τι διακυβεύεται στην εποχή μας, ας δουλεύουμε με σοβαρότητα και επιμονή, ας δίνουμε έμφαση στην παιδεία την καλλιτεχνική και την ανθρώπινη και η έμπνευση έρχεται χωρίς να το περιμένουμε.

Η Αντιγόνη συνεχίζεται για δεύτερη χρονιά, το καλοκαίρι ακολούθησε μια περιοδεία σ’ ανοιχτά θέατρα. Πώς προσαρμόστηκε εκεί η παράσταση;(είχε δημιουργηθεί για κλειστό χώρο).

Χρειάστηκε να ανοίξουμε την ενέργειά μας και τα εκφραστικά μας μέσα. Δεν ήταν δύσκολη η προσαρμογή, κυρίως λόγω του τρόπου δουλειάς μας και της ψυχοφυσικής εκπαίδευσης των ηθοποιών. Ως προς τη διαμόρφωση του χώρου, είχαμε μαζί μας ένα σκοινί με το οποίο δημιουργούσαμε τον κύκλο της τραγωδίας. Μέσα στον κύκλο παιζόταν η παράσταση.

savas stroubos texnes plus 2

Η «Αντιγόνη» έχει επηρεάσει πολλαπλώς την ηθική και γενικότερη πνευματική σκέψη του σύγχρονου Δυτικού μας πολιτισμού. Υπάρχουν ατελείωτες αναλύσεις και το έργο ανεβαίνει πολύ συχνά. Εσύ από ποια σκοπιά είδες τη Σοφόκλεια τραγωδία;

Βλέπουμε την «Αντιγόνη» ως Τραγωδία για τη διεκδίκηση της  ζωής. Η ακατάβλητη επιθυμία της Αντιγόνης να θάψει τον νεκρό αδερφό της παρά τις διαταγές του Κρέοντα, δεν τη συνδέει μονάχα με τον κόσμο των νεκρών της και της οικογένειάς της. Ξεκινώντας από τη διεκδίκηση της ταφής απέναντι στην κρατική εξουσία, οδηγείται στη διεκδίκηση νέων όρων για την επανεκκίνηση της Ζωής στην πόλη μετά τον πόλεμο. Η Αντιγόνη επιχειρεί να ενώσει Μνήμη και Πόλη, Ύπαρξη και Ιστορία, Εξέγερση και Κοινωνία. Ο Κρέων φέρει το τρίπτυχο δύναμης της ανδρικής - κρατικής εξουσίας ως απόλυτη αρχή: πατριαρχία – στρατοκρατία – φαλλοκρατία. Όποιος δεν είναι μαζί του είναι εναντίον του. Κατά τη γνώμη του όλοι και όλα τον απειλούν, όλοι χρηματίζονται για να υποσκάψουν την εξουσία του.

Η παράστασή μας παίζεται αμέσως μετά από έναν πόλεμο. Δεν βλέπουμε τον μύθο στο βάθος του παρελθόντος, αλλά στο μέλλον. Μπορεί η ζωή να επανεκκινήσει μετά τον πόλεμο; Μπορεί ο άνθρωπος να διεκδικήσει εκ νέου τους όρους της ζωής του; Ο πόλεμος αφορά την οικουμένη και δεν έχει χωρικό όριο. Το ίδιο και η τραγωδία. Μέσα από την οπτική του πολέμου συναντάμε την οντολογική και βιοπολιτική προσέγγιση του έργου ως αστερισμό τραγωδιών μέσα στην τραγωδία.

Η έννοια του αστερισμού τραγωδιών είναι για μας σημαντική καθώς σηματοδοτεί την ανάπτυξη του τραγικού υλικού πέραν του δίπολου Αντιγόνης-Κρέοντα. Το κάθε πρόσωπο φέρει τον δικό του ιδιαίτερο πυρήνα αγωνίας, πάθους και δέους, έτσι αλληλεπιδρά με τα υπόλοιπα πρόσωπα και συμμετέχει στην εξέλιξη της τραγωδίας.

 stroubos texnes plus 7

Πόσο μπορεί να απασχολήσει τον σημερινό θεατή η φιλοσοφική σπουδαιότητα του έργου; Μπορεί ο Έλληνας του 2019 να κατανοήσει την έννοια του ηθικού και άγραφου νόμου, σε μια εποχή ισοπέδωσης;

Όπως είπα και παραπάνω, δεν σκέφτομαι με γενικεύσεις, τις οποίες θεωρώ παραπλανητικές σε πολλά επίπεδα. Ποιος ακριβώς είναι ο Έλληνας; Είναι ένα μονοδιάστατο ον; Είμαστε σίγουροι γι' αυτό; Χρειάζεται προσοχή. Η επαφή μας με τους θεατές και στην Αθήνα και ανά την Ελλάδα σαφώς αποδεικνύει ότι υπάρχουν ευαίσθητοι άνθρωποι που συνδέονται βαθιά με τα ζητήματα του έργου και της παράστασης.

75485937 424403841826056 971174118026117120 n 1

Η λέξη «Αντιγόνη» σημαίνει είτε αυτή που πάει ενάντια στους γονείς της, είτε αυτή που αναπληρώνει (αντικαθιστά) τους γονείς της. Εσύ ποιον δρόμο διάλεξες σε σχέση με το οικογενειακό περιβάλλον;

Είναι το αιμάτινο τοπίο πάνω στο οποίο βαδίζει η Αντιγόνη. Διαρκώς συνδεδεμένη με τους νεκρούς της, θέλει να τους κρατήσει στη μνήμη της, θέλει η ψυχές τους να ησυχάσουν, τα τραύματά τους να επουλωθούν. Έτσι, το αιμάτινο τοπίο της οικογένειας γίνεται και το εφαλτήριο της αντίστασής της απέναντι στην εξουσία, η πηγή ενέργειας του μεγάλου πάθους της, που την οδηγεί ως τον θάνατο.

Οι πρόβες για τις παραστάσεις σου, διαρκούν αρκετό, καιρό, πολλές φτάνουν και τον έναν χρόνο. Πόσο εφικτό είναι αυτό πρακτικά στο θεατρικό τοπίο της Αθήνας του 2019;

Από οικονομικής άποψης είναι δύσκολο, καθώς δεν μπορούμε να έχουμε τις αμοιβές που θα θέλαμε για τους ηθοποιούς. Ωστόσο οι ηθοποιοί αμοίβονται και στις πρόβες και στις παραστάσεις. Από καλλιτεχνικής άποψης είναι αναγκαίο, γιατί η δημιουργική και ερευνητική διαδικασία χρειάζονται χρόνο, επιμονή και υπομονή.

Μετά το  «Περιμένοντας τον Γκοντό» έρχονται οι «Ευτυχισμένες μέρες». Τι σε γοητεύει στον Μπέκετ;

Τον θεωρώ τον σύγχρονο τραγικό, τον συγγραφέα που εκφράζει τις τραγικές διαστάσεις της ανθρώπινης ερήμωσης και αγωνίας με απαράμιλλο βάθος και ένταση. Στο υπέδαφος των κειμένων του βλέπω τη σπίθα της ζωής, το θάρρος να αντιμετωπίσουμε την οδύνη της ανθρώπινης κατάστασης. Στα κείμενά του βλέπω τον αγώνα του ανθρώπινου όντος στη σύνδεσή του με το αναπόφευκτο του θανάτου. Θεωρώ το υλικό του εξαιρετικά γενναιόδωρο. Πιστεύω, όμως, ότι μας αποκαλύπτεται εφόσον τολμήσουμε να αρνηθούμε τα κλισέ που έχουν κατακάτσει πάνω στα κείμενα του μέσα στα χρόνια. Θα συνεχίσω να δουλεύω πάνω στον Μπέκετ, ακολουθεί το «Not I» («Όχι εγώ»).

savas stroubos texnes plus 3

Εντοπίζονται κοινά στοιχεία ανάμεσα στην αρχαία τραγωδία και το θέατρο του παραλόγου;

Σαφώς ο Μπέκετ εντάσσεται στο θέατρο του παραλόγου, όμως ως μια διακριτή οντότητα.Οπότε θα μπορούσα να πω ότι υπάρχουν κοινά στοιχεία ανάμεσα τον μπεκετικό κόσμο και την αρχαία τραγωδία, όπως και θεμελιώδεις διαφορές. Στον Μπέκετ έχουμε την τραγι-κωμωδία, βρισκόμαστε σε ένα τοπίο καταστροφής, στο τέλος του κόσμου όπως τον ξέρουμε. Εκεί τα πρόσωπα δεν είναι παθητικά. Αντίθετα, είναι ενεργοποιημένα, προσδοκούν ένα συμβάν λύτρωσης, το οποίο ως το πέρας του έργο δεν έρχεται. Σε αυτή την κατάσταση ενεργοποιημένης προσδοκίας στην εσχατιά του κόσμου, στο κάθε πρόσωπο ξεδιπλώνεται όλο το φάσμα της ανθρωπότητας με τους φόβους και τις ελπίδες, τις επιθυμίες και τις αγωνίες, αλλά και την ανάγκη συνύπυαρξης κι επαφής με τον άλλον άνθρωπο, έστω και στα πέρατα της ζωής. Στην ερήμωση των προσώπων ξεδιπλώνεται η τραγωδία της ανθρώπινης κατάστασης, στην αποκάλυψη των ανθρώπινων αντιφάσεων βλέπουμε το κωμικό στοιχείο. Ιερό και βέβηλο, προσδοκία και απόγνωση, επιθυμία και ματαίωση, έρωτας και θάνατος αλληλεπιδρούν και αλληλοδιαπλέκονται στο έργο του Μπέκετ, δημιουργώντας ένα τραγι-κωμικό σύμπαν μελέτης του ανθρώπινου μέσα στον άνθρωπο.

Στην αρχαία τραγωδία το πρόσωπο καταλύτης, ο τραγικός ήρωας είναι παρόν, είναι εδώ, διεκδικεί, συγκρούεται, ανατρέπει την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων. Δεν υπάρχει το στοιχείο της προσδοκίας, παρ' όλο που βρισκόμαστε στα ακραία όρια Φύσης, Ύπαρξης και Ιστορίας, δηλαδή σε τοπία λοιμού, καταστροφών, πολέμων, τρέλας, μανίας και πάθους. Μέσα στην κλίμακα του Άμετρου, του “άνευ όρων και ορίων” είναι που η τραγωδία θέτει το ερώτημα: “Προς τι ο άνθρωπος;”, μελετώντας το ανθρώπινο ον σε όλο το φάσμα από την τερατία ως την υπέρβαση.

 

savas stroubos texnes plus 4

Ποιες είναι οι δικές σου "Ευτυχισμένες μέρες";

Θεωρώ πως είναι το κείμενο που καθιστά τον Μπέκετ τον τραγικό του 20ου αιώνα, αλλά και τον προφήτη του 21ου. Βλέπουμε τη Γουίνι ως σύγχρονο Προμηθέα, έγκλειστο στο καμμένο τοπίο του θανάτου, της αγωνίας και της οδύνης. Εκεί όμως αγωνίζεται, αντλεί την ενέργειά της από το βάθος της ανθρώπινης δομής, κρατάσει τη σπίθα της  ζωής αναμμένη και παλεύει ως το τέλος, ως τη στγμή του κύκνειου άσματος. Αν οδεύει προς τον θάνατο, οδεύει ως νικήτρια της ζωής. Το Θάρρος του Ζην βρίσκεται στον πυρήνα της δουλειάς μας.

Στον ρόλο της Γουίνι είναι η Ανέζα Παπαδοπούλου, συγκλονιστική ηθοποιός. Η συνεργασία μας είναι πολύ δημιουργική και προκλητική.Μαζί της στη σκηνή είναι η σταθερή συνεργάτις μου και ηθοποιός της Σημείο Μηδέν εδώ και 6 χρόνια, η Έλλη Ιγγλίζ.

savas stroubos texnes plus 6

Ποιο είναι το καλύτερο ταξίδι που έχεις κάνει ποτέ;

Ταξίδια σε απομονωμένες παραλίες για λίγες διακοπές το καλοκαίρι ή σε κάποιο χωριό τον χειμώνα ή την άνοιξη. Αλλά και το “ταξίδι” προς και από το θέατρο με την αγωνία και την προσδοκία του, τις σκέψεις και την ανακούφιση.

Τι σιχαίνεσαι και τι αγαπάς στην Αθήνα;

Η Αθήνα είναι για μένα πόλη έμπνευσης. Αγαπώ ιδιαίτερα τις γωνιές της στα Εξάρχεια, στον Κεραμεικό, στην Ακρόπολη, στο Φάληρο, κάποια κουτούκια, κάποια σημεία συνάντησης με παρέες και αγαπημένους ανθρώπους. Αυτό που με απωθεί είναι η ανθρώπινη αγνωμοσύνη.

 savas stroubos texnes plus 5

«Αντιγόνη» του Σοφοκλή

Μετάφραση: Δημήτρης Δημητριάδης

Σκηνοθεσία: Σάββας Στρούμπος

Παίζουν οι ηθοποιοί:Έβελυν Ασουάντ, Κωνσταντίνος Γώγουλος, Έλλη Ιγγλίζ, Ανδρομάχη Φουντουλίδου, Γιάννης Γιαραμαζίδης, Ρόζυ Μονάκη, Στέλιος Θεοδώρου - Γκλίναβος

Παραστάσεις: Πέμπτη έως Κυριακή, ώρα έναρξης: 20.30

 

«Ευτυχισμένες Μέρες» του Μπέκετ

Μετάφραση: Θωμάς Συμεωνίδης

Σκηνοθεσία: Σάββας Στρούμπος

Σκηνογραφία: Σάββας Στρούμπος

Ερμηνεύουν: Ανέζα Παπαδοπούλου(Γουίνι), Έλλη Ιγγλίζ(Γουίλι)

Πρεμιέρα 17 Ιανουαρίου 2020

 

Από τη Γιώτα Δημητριάδη

«Αν όπως οι αρχαίοι Έλληνες, πιστεύεις πως ο άνθρωπος βρίσκεται στο έλεος των Θεών γράφεις τραγωδία, το τέλος είναι εξαρχής προδιαγεγραμμένο. Όμως, αν πιστεύεις πως ο άνθρωπος μπορεί από μόνος του να δώσει λύση στα προβλήματά του και πως δε βρίσκεται σε κανενός το έλεος, τότε ίσως και να γράφεις δράμα»

Τάδε έφη, Λίλλιαν Χέλλμαν (1905-1984), η Αμερικανίδα συγγραφέας γεννήθηκε στη Νέα Ορλεάνη, πόλη που έζησε και δημιούργησε ο Τενεσί Ουίλιαμς (1911-1983).

Γράφει τους πρωτοποριακούς «Ψιθύρους», το 1934, σε μια εποχή που οι Ηνωμένες Πολιτείες δοκίμαζαν τις συνέπειες της Μεγάλης Ύφεσης μετά το Κραχ  (Γουόλ Στριτ του 1929). Τόσο στην Αμερική, όσο και στην Ευρώπη ο κόσμος προσπαθούσε να αντιμετωπίσει τη φτώχεια και την ανεργία.

Εξαιτίας της οικονομικοπολιτικής κατάστασης, πολλές γυναίκες ξεκίνησαν να εργάζονται σε νοσοκομεία, εργοστάσια, ώστε να αντικαταστήσουν τους άνδρες τους, οι οποίοι έλειπαν στον πόλεμο. Παρ’ όλα αυτά οι γυναίκες εξακολουθούσαν να μην έχουν τα ίδια δικαιώματα με το άλλο φύλο και κάπου εκεί, κάνει την εμφάνισή του και το κίνημα του Φεμινισμού, με πρώτη του νίκη το 1922, όταν κατάφεραν να ψηφίσουν για πρώτη φορά.

Αυτή ήταν η κατάσταση, όταν η Χέλλμαν έγραφε το πρώτο της θεατρικό έργο. Το ενδιαφέρον μ’ αυτό είναι ότι η συγγραφέας εμπνεύστηκε από ένα αληθινό περιστατικό, το οποίο έλαβε χώρα στο Εδιμβούργο το 1810, όταν ένα ένα ατίθασο κορίτσι, κατηγόρησε στη γιαγιά του, τις δύο διευθύντριες του σχολείου της, λέγοντας ότι τις είδε να φιλιούνται.

Η 26χρονη τότε συγγραφέας, βασίστηκε στο πραγματικό γεγονός  και το μετέτρεψε σ’ ένα θεατρικό έργο. Πολλά χρόνια, αργότερα (1981) πραγματοποίησε αλλαγές και προσθήκες  στο κείμενό της.

Το τρομερό σ’ αυτή την ιστορία είναι ότι η ίδια η συγγραφέας , έμελλε να βιώσει και εκείνη τη συκοφαντική δυσφήμιση, όταν κλήθηκε να καταθέσει για την εμπλοκή της με το κουμμουνιστικό κόμμα. Μάλιστα, όπως και οι δύο ηρωίδες στο έργο της έτσι και η Λίλλιαν βρέθηκε μόνη και φίλοι χρόνων της γύρισαν την πλάτη.

Μαθαίνοντας, για όλο το υπόβαθρο του έργου, ομολογώ ότι βρήκα ακόμη πιο ενδιαφέρουσα και την παράσταση.

Για την ιστορία να πούμε ότι το θεατρικό της Χέλλμαν, απασχόλησε και τη μεγάλη οθόνη και το 1961, γυρίστηκε μια ασπρόμαυρη ταινία σε σκηνοθεσία  του Γουίλιαμ Γουάιλερ και ένα εκλεκτό καστ (Όντρεϊ Χέπμπορν, Σίρλεϊ Μακ Λέιν και Τζέιμς Γκάρνερ)

Σε μια συνέντευξή της η Μακ Λέιν είπε πως εκείνη και η Χέπμπορν δεν μιλούσαν ποτέ στα γυρίσματα για τον υπαινισσόμενο ομοφυλοφιλικό δεσμό των ηρωίδων και πως ο σκηνοθέτης έκοψε κάποιες σκηνές φοβούμενος την αντίδραση του Τύπου. Εξάλλου, υπήρχε κακό προηγούμενο, διότι είχε μεταφερθεί πρωτύτερα στη μεγάλη οθόνη με τίτλο «Οι σκιές που περνούν» (These Three, 1936), αλλά οι επιβολές του δεοντολογικού κώδικα της εποχής, ανάγκασαν τους δημιουργούς της ταινίας να μετατρέψουν την ιστορία σε ερωτικό τρίγωνο, αποβάλλοντας την ιδέα της ομοφυλοφιλίας.

psithiroi texnes plus 2

Στην παράσταση που αναβαίνει για δεύτερη χρονιά, σε νέα θεατρική στέγη, στο θέατρο Δημήτρης Χόρν, ο σκηνοθέτης Αλέξανδρος Κοέν υπογράφει και την μετάφραση του έργου, η οποία κυκλοφορεί μαζί με το εξαιρετικό πρόγραμμα από τις εκδόσεις «Υπεριών». Όπως σημειώνει και ο ίδιος, βασίστηκε και στις δύο εκδοχές της Χέλλμαν, αντικαθιστώντας τα ονόματα των ηρώων με τα ονόματα των πραγματικών πρωταγωνιστών του περιστατικού του 1810. Παράλληλα, στην προσαρμογή του,έχει αφαιρέσει πρόσωπα και σκηνές.

Η σκηνοθεσία του, κατάφερε να ξεπεράσει τον σκόπελο του ρεαλισμού, χρησιμοποιώντας τον στις απαραίτητες μόνο δόσεις, παίζοντας παράλληλα μ’ ένα υπερφυσικό στοιχείο και προσθέτοντας πινελιές θρίλερ αλλά καιμιας gothic αισθητικής.

Η μεγάλη επιτυχία, κατά τη γνώμη μου, ήταν η επιλογή του φωνητικού συνόλου chόrεs (Μαρίνα Εμμανουηλίδου, Κατερίνα Κουτσονικόλα, Δανάη Πολίτη, Δέσποινα Τασλακίδου, Μαριάννα Τσαμπά) με τις υπέροχες φωνές τους και την εξαιρετική δουλειά της Φρόσως Κουρού στην κίνηση τα πέντε κορίτσια μαζί με την Βασιλική Κωστοπούλου, στο ρόλο της ατίθασης μαθήτριας, κερδίζουν από την πρώτη σκηνή τις εντυπώσεις.

Οι ερμηνείες των ηθοποιών ήταν από πολύ καλές έως αδιάφορες και υπερβολικές.

Καλύτερη από την βασική πεντάδα πρωταγωνιστριών βρήκα την Μαρίνα Ψάλτη. Από την αρχή μέχρι το τέλος  η έμπειρη ηθοποιός δίνει υπόσταση στην ηρωίδα της. Ευαισθησία, αυτοσαρκασμός, κρυφός ερωτισμός και πείσμα ενός παιδιού που δεν μεγάλωσε ποτέ συνθέτουν μια Μάριαν, η οποία πείθει, συγκινώντας παράλληλα. 

Στα ίδια επίπεδα και η Μαρίνα Ασλάνογλου, αν και το βράδυ που παρακολούθησα την παράσταση η ηθοποιός ήταν φανερά ταλαιπωρημένη φωνητικά, γεγονός που δεν κατάφερε να υποβιβάσει την προσπάθεια της. Εξαιρετική στη σκηνή του φινάλε, με μια αποδοτική χημεία με την Μαρίνα Ψάλτη σ' όλες τις κοινές τους σκηνές. Τζέην και Μάριαν πείθουν για όλα όσα τους συμβαίνουν, φλερτάροντας, σε σημεία με την υπερβολή, αλλά επανερχόμενες, εν τέλει στο δυνατό πρωταρχικό τους υλικό, καταφέρνουν να κινητοποιήσουν την ενσυναίσθηση της πλατείας. 

Οι ερμηνείες τους δίνουν στην παράσταση, ένα φινάλε αρχαίας τραγωδίας, με την Αριστοτελική έννοια της κάθαρσης, μιας κάθαρσης στα πλαίσια του τραγικού για μια σχέση, η οποία αναπόφευκτα αποτελούσε και αποτελεί ακόμη ταμπού, σε μια κοινωνία που λατρεύει τον στρουθοκαμηλισμό. 

Αντίθετα, δεν είχαν όλες οι σκηνές με τον Θανάση Πατριαρχέα, την ίδια επιτυχία. Ο ηθοποιός μοιάζει να κουβαλά στο θέατρο την τηλεοπτική του περσόνα και δίνει μια επιφανειακή ερμηνεία. Δεν ενοχλεί το σύνολο μιας καλής παράστασης αλλά δεν είναι και μια ερμηνευτική αντιμετώπιση που έχει κάτι να μας πει.

Στα ίδια επίπεδα, αλλά και μ’ αρκετή υπερβολή και επιτίδευση και η έμπειρη Βάνα Παρθενιάδου. Ήταν μια ηθοποιός που προσπαθούσε να μας πείσει ότι είναι η κυρία Κάρντεν, ότι είναι πλούσια, ότι είναι ηλικιωμένη, ότι έχει αριστοκρατική καταγωγή.... για τον εσωτερικό κόσμο της ηρωίδας, ούτε λόγος.

Η Κυρία Κούελτς της Αλεξάνδρας Παντελάκη έχει μεγάλο ενδιαφέρον, ειδικά στις πιο κωμικές σκηνές της.

Άφησα για το τέλος, την νεότερη της γυναικοπαρέας, την Βασιλική Κωστοπούλου. Δεν μπορώ να πω ότι είναι μια ερμηνεία ζωής αλλά σίγουρα είναι μια σκηνική παρουσία, η οποία έχει να μας πει πολλά στο μέλλον, αν της δοθούν οι κατάλληλες συνθήκες. Σίγουρα πάντως το νεύρο, η κίνησή της και η αμεσότητα του υποκριτικού κώδικα, που επιλέγει έχουν ενδιαφέρον.

Στο εικαστικό κομμάτι της παράστασης, ξεχωρίζει το καλαίσθητο σκηνικό του Γιάννη Αρβανίτη, το οποίο μαζί με τους καλοδουλεμένους φωτισμούς του Άλεξανδρου Αλεξάνδρου δημιουργούν ένα άλλες φορές αφαιρετικό και άλλες μεφυσικό τόπο, ντύνοντας εμπνευσμένα την ιστορία.

Τα κουστούμια (Celebrity Skin) τα βρήκα μ’ άποψη και μελέτη της εποχής, αν και υπήρχαν κάποιες μικρές παραφωνίες, όπως για παράδειγμα η ομπρέλα της κυρίας Κάρτερ.

Η μουσική του Παναγιώτη Μανουηλίδη, μοιάζει απόλυτα ταιριαστή με τον θεατρικό κόσμο, που έχει δημιουργήσει ο Άλέξανδρος Κοέν.

Συνοψίζοντας, οι «Ψίθυροι» είναι μια παράσταση –τροφή για σκέψη. Ένα θεατρικό κείμενο, που ευτυχεί μ’ ένα εμπνευσμένο ανέβασμα. Οι όποιες μικρές διαφωνίες, δεν αλλοιώνουν πολύ το τελικό αποτέλεσμα.

 

Αλεξάνδρα Παντελάκη: «Στην Ηλικία Μου, Ξαφνικά, Έγινα Η Μούσα Του Underground»

Συνέντευξη: Γιώτα Δημητριάδη

φωτογράφιση για το texnes-plus: Κοσμάς Ινιωτάκης 

 

Η Αμαλία Αρσένη δεν έζησε σε μια συνηθισμένη οικογένεια, οι γονείς της Γεράσιμος Αρσένης και Λούκα Κατσέλη, συζητούσαν στο σπίτι σοβαρά θέματα, όπως για το αν η χώρα θα πτωχεύσει ή ποιος θα είναι ο επόμενος πρωθυπουργός. Μικρή η Αμαλία, έκανε παρέα, κυρίως με μεγάλους. Δεν έμενε στο ίδιο σπίτι με τα ετεροθαλή αδέρφια της. Η ανάγκη της για παιχνίδι και η τεράστια φαντασία της, έφτιαχναν μαγικούς κόσμους. Κάπου εκεί ανακάλυψε το θέατρο, το οποίο έγινε για εκείνη το αδερφάκι, που της έλειπε. Σε ηλικία μόλις 8 ετών γράφει σε σχολική έκθεση ότι όταν μεγαλώσει θα γίνει ηθοποιός. 

Τα γονίδια από τον παππού της Πέλο Κατσέλη, που δεν πρόλαβε να γνωρίσει και τη γιαγιά της Αλέκα Κατσέλη, είχαν κάνει τη δουλειά τους από πολύ νωρίς. Η φλόγα φούντωσε όταν με την θεία της Κίττυ Αρσένη πήγαιναν συχνά σε παιδικές παραστάσεις. 

Η Αμαλία σπούδασε θέατρο και φιλολογία στο εξωτερικό, αλλά πάντα ήθελε να ζει και να δημιουργεί στη χώρα της. Μεγαλώνοντας βρίσκει το θέατρο που αγαπά και νιώθει ακόμα καλύτερα στη σκηνή. 

Η λογοτεχνία και η ιστορία είναι δύο άλλες μεγάλες αγάπες της. Τι καλύτερο λοιπόν από μια βόλτα στο Μοναστηράκι, όπου ανακαλύπτει κανείς σπάνια βιβλία και το φως του αττικού ουρανού, γίνεται ο καλύτερος σύμμαχος για τη φωτογράφιση αλλά και την κουβέντα που θα ακολουθήσει. 

 

 

amalia arseni texnes plus

«170τ.μ» λοιπόν για δεύτερη χρονιά σε νέα θεατρική στέγη. Πώς ξεκίνησε αυτό το ταξίδι;

Μου αρέσει να κάνω πράγματα που μ’ αφορούν προσωπικά. Τα «170 τ.μ» προέκυψαν από μια γνωριμία μου με τον Γιωργή Τσουρή στο Εθνικό Θέατρο, όπου παίζαμε στην ίδια παράσταση.Στην συζήτηση πάνω του είπα ότι εγώ δεν είχα κάνει ποτέ ρεαλισμό και θα ήθελα πολύ να δουλέψω και με τον ίδιο και με τον Γιώργο Παλούμπη, σ’ ένα επίπεδο συγγραφικό και δραματουργικό.Κάναμε λοιπόν, κάποιες συναντήσεις και μοιραζόμασταν ιστορίες. Εκείνη την εποχή εγώ έχασα τον πατέρα μου κι ήθελα να μιλήσω για την απώλεια, όχι σαν κάτι juicy, αλλά σαν μια ουσιαστική λύτρωση.

amalia arseni texnes plus2

Δεν είναι επώδυνο όμως να μιλάς γι’ αυτό κάθε βράδυ στη σκηνή;

Αυτό φοβόμουν, αλλά τελικά είναι μια λύτρωση. Θυμάμαι τις πρώτες φορές, όταν άκουγα την Βάλια Παπακωνσταντίνου, την αδερφή μου στο έργο να μου λέει: «ο μπαμπάς πέθανε» σκεφτόμουν ότι θα μου ήταν δύσκολο να το ακούω κάθε βράδυ. Τελικά, κατάφερα να φέρω την απώλεια σαν ένα υπόβαθρο, σαν κάτι που το έχω βιώσει, χωρίς όμως να το παίρνω προσωπικά σε κάθε παράσταση.

Επομένως, η ηρωίδα στα «170 τ.μ» δημιουργήθηκε πάνω σου...

Ναι, η Λίλλυ είναι ο άξονας του έργου. Δική μου ιδέα και συνεισφορά στο κείμενο ήταν η ιστορία να διαδραματίζεται στην επαρχεία.  Επειδή έχω μεγαλώσει στην Αθήνα έχω ένα απωθημένο με την επαρχία και σκέφτηκα πως εκεί η ιστορία θα είχε μεγαλύτερο δραματουργικό ενδιαφέρον. Στη συνέχεια δουλέψαμε όλοι μαζί κι ο καθένας έβαλε το λιθαράκι του στην παράσταση. Ο Γιωργής,  ο οποίος έγραψε και το έργο, το μετατόπισε στη συνέχεια και από την ιστορία της απώλειας το τοποθέτησε στην ανάγκη μας να λέμε την αλήθεια.
amalia arseni texnes plus3
Πόσο κόστος έχει αυτό;
Μεγάλο αλλά είμαι σε μια φάση της ζωής μου, όπου νομίζω ότι αξίζει να είμαστε ειλικρινείς. Έτσι τα πράγματα θα γίνουν καλύτερα.

Στη δουλειά σας, μπορείς να είσαι ειλικρινής, μ’ έναν σκηνοθέτη για παράδειγμα;
Δεν πιστεύω στην ιεραρχία στο θέατρο, πιστεύω στην ιεραρχία στην πρόβα. Όπως δηλαδή μπορεί ένας σκηνοθέτης να έρθει και να μου πει κάτι για την ερμηνεία μου, γεγονός, το οποίο έχει συμβεί αρκετές φορές. Θέλω και εγώ αντίστοιχα να λέω τη γνώμη μου. Μ’ ενδιαφέρει πολύ η επικοδομητική κριτική και η συνομιλία. Φυσικά, όλα αυτά έχοντας πάντα στο μυαλό μας τον κόπο του άλλου. Δεν είναι όμως κακό να πεις: «Εμένα κάτι μου έλειψε...». Προσωπικά εμένα μ’ έχει βοηθήσει και η επαφή μου με τα παιδιά. Γιατί όταν δουλεύεις με ευαίσθητες ψυχές, προσπαθείς να βρεις έναν τρόπο να κάνεις την κριτική σου χωρίς να τα πληγώσεις.

amalia arseni texnes plus4
Να πούμε λοιπόν, ότι διδάσκεις και θέατρο στο Κολλέγιο Αθηνών. Πώς είναι αυτή η εμπειρία;

Αυτό ήταν κάτι απρόοπτο. Πάντα πίστευα ότι θα μου άρεσε να διδάσκω θέατρο ή να μιλάω για θέατρο μ’ ανθρώπους που έχουν ήδη τις δικές τους βάσεις. Το να βάζω εγώ τις βάσεις, μου ήταν κάπως αδιάφορο. Τελικά, όμως είδα ότι είναι πολύ σημαντικό να δημιουργείς εσύ τις βάσεις, σ’ ανθρώπους που δεν έχουν ιδέα από θέατρο. Στόχος μου είναι να καταφέρω να τους εμφυσήσω την αγάπη για το θέατρο, ανεξάρτητα από το δρόμο που τελικά θα ακολουθήσουν στη ζωή τους. Γιατί η αγάπη για το θέατρο, είναι ουσιαστικά αγάπη για τη ζωή, τη κριτική σκέψη και την ψυχή του κάθε ανθρώπου. Γι’ αυτό και δεν μπορείς να μην είσαι καλλιεργημένος άνθρωπος και να πας να γίνεις ηθοποιός.

Εσύ, πάντως ήξερες από μικρή ηλικία, ότι θα ακολουθούσες αυτό το δρόμο. Τετάρτη δημοτικού το είχες γράψει σε μια έκθεση;

Ναι, το θυμάμαι σαν και τώρα! Δεν ξέρω αν αυτό ήταν επιρροή οικογενειακή ή αν ήταν κάτι καθαρά δικό μου. Σίγουρα, πάντως μπήκα στο θέατρο μέσα από την αγάπη μου για τη λογοτεχνία, την ιστορία και τη φαντασία. Είχα ανάγκη από μικρή να δραπετεύω και να φτιάχνω δικούς μου κόσμους. Έπαιζα με τις κούκλες μου και έφτιαχνα τρομερά σενάρια.

amalia arseni texnes plus5
Και πρώτος ρόλος ήταν ένα αρνάκι στο νηπιαγωγείο;

(Γελάει) Ναι! Ακολούθησαν άλλες επιτυχίες, όπως μια νεράιδα, η μητέρα φύση, η Καλλιπάτειρα, η Μπουμπουλίνα κ.α Η πρώτη μου επαγγελματική δουλειά, πάντως ήταν με τον Βαγγέλη Θεοδωρόπουλο στο Θέατρο του Νέου Κόσμου το 2011.
amalia arseni texnes plus6
Έχεις σπουδάσει στο εξωτερικό. Δεν σκέφτηκες ποτέ να ζήσεις εκεί και να κυνηγήσεις το όνειρό σου;

Εγώ δεν ήθελα να σπουδάσω στο εξωτερικό. Αυτός ήταν ο μοναδικός όρος των γονιών μου για να κάνω θέατρο. Μου είπαν ότι μόνο εκεί θα με κρίνουν αντικειμενικά για το αν κάνω ή όχι γι’ αυτή τη δουλεία και είχαν δίκιο. Επίσης στο εξωτερικό είχα τη δυνατότητα να πάρω δύο πτυχία σε τέσσερα χρόνια, το πρώτο ήταν το θέατρο και το δεύτερο πάνω στη φιλολογία.
Ήθελα πάντα να γυρίσω και ειδικά στο πρώτο έτος, όσο σπούδαζα με κάλεσαν για οντισιόν κατάλαβα ότι ήθελα πραγματικά να γυρίσω πίσω.

Ο παππούς σου, Πέλος Κατσέλης, χαρακτήριζε την υποκριτική ως: «το υπέροχο ψέμα της σκηνής, ένα ψέμα που μεταλλάσσεται πιο αληθινό από το αληθινό». Για σένα τι είναι η υποκριτική;

Πιστεύω και εγώ σ’ αυτό το ψέμα, με την έννοια ότι μου αρέσει στις πρόβες όταν λέμε ότι «κάνουμε θέατρο χαλαρώστε λίγο». Οι απαρχές του θεάτρου έχουν να κάνουν με την αφήγηση, το παραμύθι, τη μαγεία και μ’ εμένα μου αρέσουν πολύ αυτά τα στοιχεία. Από εκεί και πέρα η ταύτιση έχει να κάνει με τη ζωή. Το πώς δημιουργείς όμως έναν κόσμο, έχει να κάνει καθαρά με το κομμάτι της φαντασίας. Επομένως, θα έλεγα ότι είναι ένα μείγμα που περιέχει και μαγεία και ζωή.
amalia arseni texnes plus7jpg
Θα μπορούσες να ζήσεις εκτός θεάτρου;

Ειλικρινά, όχι. Έχω προσπαθήσει πολλές φορές να το σκεφτώ αλλά νομίζω ότι όσο περνάνε τα χρόνια τόσο μεγαλύτερη είναι η ανάγκη μου να υπάρχω σ’ αυτόν τον χώρο. Ειδικά τώρα που καταλαβαίνω και τι μου αρέσει να κάνω. Έχω το μικρόβιο μέσα μου.

Τι σου αρέσει να κάνεις;

Μου αρέσει το θέατρο, που είναι κοντά στον μέσο θεατή. Δεν μου αρέσει να κάνω το κοινό να αισθάνεται ηλίθιο ή ότι δεν καταλαβαίνει. Μου αρέσει ένα θέατρο της ισοτιμίας και δημοκρατικό. Για να συμβεί αυτό πιστεύω ότι πρέπει να υπάρχουν έργα, που να αφορούν τον κόσμο. Είμαι ρομαντική ως προς αυτό.

Μιας και αναφέρθηκες στο ρομαντισμό. Το πιο ρομαντικό πράγμα που έχεις κάνει στη ζωή σου για έναν έρωτα ποιο είναι;

Νομίζω,το πιο ρομαντικό είναι η διάρκεια και η πίστη μου στον έρωτα και σ’ ένα συγκεκριμένο άνθρωπο.

Η ηρωίδα σου είναι έγκυος. Αυτό σε έβαλε στη διαδικασία να σκεφτείς τον εαυτό σου, ως μητέρα;

Σίγουρα, θα ήθελα παιδιά. Η οικογένεια για μένα είναι τα πάντα, ίσως είναι το μόνο που βάζω πάνω από το θέατρο. Δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από ένα υγιές οικογενειακό περιβάλλον. Μ’ έβαλε σε μια διαδικασία και το κατάλαβα κυρίως, όταν στο φινάλε του έργου κάνει κάτι για να ταρακουνήσει τον σύντροφό της. Κάτι, που έχει σχέση με το μωρό. Αλλά δεν θα πω τι... 

Έχεις τρία ετεροθαλή αδέρφια. Δεν μεγαλώσατε όμως στο ίδιο σπίτι....

Με τον μικρότερο λίγο..

Σε δυσκόλεψε το γεγονός ότι ήσουν μοναχοπαίδι;

Ναι, γιατί αυτό φέρει μια μοναξιά. Γι’ αυτό νομίζω ότι ασχολήθηκα με το θέατρο για να διοχετεύσω όλη αυτή την όρεξη που είχα για παιχνίδι. Εμένα ήταν και ιδιαίτερη η παιδική μου ηλικία. Ήμουν συνέχεια με μεγάλους και τα πράγματα που συζητούσαμε στο σπίτι ήταν ιδιαίτερα σοβαρά. Ήταν θέματα του τύπου: θα πτωχεύσει η χώρα ή ποιος θα είναι πρωθυπουργός αύριο! Εκεί, βρήκα και το θέατρο σαν αδερφάκι μου, σαν μια διέξοδο.

Πάνω σ’ αυτό το θέμα, έχεις πει για τα παιδικά σου χρόνια, ότι στην αρχή είσαι παιδί υπουργών και σ’ έχουν βασίλισσα και μετά ξαφνικά αλλάζουν τελείως συμπεριφορά. Αυτό πόσο δύσκολο είναι για ένα παιδί να το διαχειριστεί;

Είναι πολύ σκληρό και θέλει δουλειά για να το ξεπεράσει κάποιος. Μαθαίνεις όμως, από πολύ νωρίς, πόσο γρήγορα οι άνθρωποι αλλάζουν γνώμη και τη μια σου λένε ότι είναι εκεί και σε στηρίζουν και την άλλη στιγμή εξαφανίζονται. Είναι μια πλευρά της ζωής, την οποία κάποια στιγμή θα την γνωρίσεις. Οπότε από μια άποψη ήταν καλό, ήταν ένα μάθημα. Αυτό μου έδωσε και εμένα την ευκαιρία να καταλάβω ότι όπως έλεγε και ο Σεφέρης «οι άνθρωποι είναι μαλακοί σαν το χόρτο...»

Εσύ, είσαι σταθερή στις απόψεις σου;

Πολύ! Δεν είμαι παιδί της αλλαγής, δεν μου αρέσουν οι μεγάλες ανατροπές και αλλαγές και αυτό πιστεύω ότι πρέπει να δουλέψω περισσότερο γιατί η ζωή μας είναι μόνο απρόοπτα.

Υπάρχει κάποια συμβουλή του μπαμπά σου που κρατάς;

Ναι, μου είχε πει: «όσα δεν μπορείς να λύσεις εσύ, θα στα λύσει η ζωή». Πράγματι, η ζωή έρχεται και σου λύνει τα προβλήματα. Ήταν από τα τελευταία πράγματα που μου είπε.

Χαίρεσαι που πρόλαβε να σε απολαύσει στη σκηνή;

Μου έλεγε ότι ήταν πολύ περήφανος και το πιστεύω. Θα ήθελα όμως να με δει και στα επόμενα. Γιατί όταν ήμουν 26 χρονών, τη χρονιά που έφυγε, είχα κάνει πράγματα. Αισθάνομαι όμως ότι στη συνέχεια βρήκα αυτό που μ’ ενδιέφερε περισσότερο, επομένως ήμουν πιο πολύ εγώ. Κάθε φορά, σε κάθε παράσταση αναρωτιέμαι, αν θα του άρεσε. Το ίδιο σκέφτομαι και για τη θεία μου, την Κίττυ Αρσένη, που ήταν ουσιαστικά ο μέντοράς μου. Εκείνη με πήγαινε στις παιδικές παραστάσεις. Αυτοί οι δύο άνθρωποι μου δίνουν ακόμα δύναμη. Όταν κάτι δεν πάει καλά παρηγορώ τον εαυτό μου και λέω «είναι εκεί πάνω και θα σε βοηθήσουν».

Μετά τα «170 τ.μ» θα ακολουθήσει ένας μονόλογος. Πες μας δύο λόγια και γι’ αυτό.

Στη δεύτερη σεζόν, θα ανεβάσουμε ένα έργο, το οποίο ο Ένκε Φεζολλάρι, μου το είχε προτείνει από το 2012 αλλά δεν είχαμε βρει την κατάλληλη συγκυρία. Είναι ένα καθαρά πολιτικό κείμενο, οπότε είναι στα ενδιαφέροντά μου. Ο τίτλος του είναι «Η χώρα ποτέ δεν πεθαίνεις» και είναι μια Αλβανίδος συγγραφέα, της Ορνέλα Βόρψι και είναι ουσιαστικά σαν το αντίστοιχο «Ημερολογιο της Αννας Φρανκ» για την Αλβανία, την εποχή του Χότζα. Δεν έχει ξαναγίνει τέτοιο έργο στην Ελλάδα, για εκείνη την περίοδο και επειδή εμένα μ’ ενδιαφέρει πολύ και επιστημονικά, κάνω το διδακτορικό μου πάνω στις «Γυναίκες του μεσοπολέμου». Αγαπώ πολύ και τα Βαλκάνια και μ’ ενδιαφέρει πολύ και η μελέτη που έχω να κάνω πάνω σ’ αυτό το κείμενο.

 amalia arseni texnes plus8jpg

 

Διαβάστε επίσης: 

Γιωργής Τσουρής: « Με Τον Βαγγέλη Ρωμνιό, Χρησιμοποιούσαμε Το Δέσιμο Για Να Παράγουμε Και Την Παραγωγή Για Να Δεθούμε Ακόμα Πιο Πολύ»

 

Είδα Τα «170 Τετραγωνικά», Σε Σκηνοθεσία Γιώργου Παλούμπη

Απο τη Γιώτα Δημητριάδη 

φωτό:Σταύρος Χαμπάκης

 

Υπάρχει μια σύνδεση ανάμεσα στα έργα του Τόμας Μπέρνχαρντ και των ηθοποιών- σκηνοθετών που τα ανεβάζουν στις αθηναϊκές σκηνές. Ίσως, αυτό να αποτελεί και μια ερμηνεία για την επιλογή τους να ζωντανέψουν τα καταγγελτικά και «δύσκολα» για τη δική μας κουλτούρα κείμενα του Αυστριακού συγγραφέα. Έργα όμως, ανατριχιαστικά κυνικά απέναντι στο πτώμα του ευρωπαϊκού πολιτισμού.

Η κοινή συνισταμένη αφορά το πρώτο ανέβασμα του έργου «Ρίττερ, Ντένε, Φος» το 1991, στο Θέατρο Οδού Κυκλάδων σε σκηνοθεσία Λευτέρη Βογιατζή. Αρκετά χρόνια αργότερα, είδαμε το έργο σε σκηνοθεσία τριών άλλων σημαντικών μελών της «Σκηνής»: του Δημήτρη Καταλειφού, της Ράνιας Οικονομίδου και της Άννας Κοκκίνου, στο θεάτρο της τελευταίας (2012).  

Στη συνέχεια ο Γιάννος Περλέγκας σημείωσε μεγάλη καλλιτεχνική και εμπορική επιτυχία με τον «Αδαή και τον Παράφρωνα» (2015 πρώτο ανέβασμα στην Πειραματική του Εθνικού Θέατρου). Η παράσταση χάρισε στην Ανθή Ευστρατιάδου το βραβείο Μελίνα Μερκούρη (2017). Ο ίδιος ο Περλέγκας, είχε συνεργαστεί με τον Λευτέρη Βογιατζή, ενώ έχει δηλώσει ότι είχε παρακολουθήσει το «Ρίττερ, Ντένε, Φος», σε ηλικία δέκα ετών και είχε μαγευτεί.

Αντίθετα, ο νεότερος Δημήτρης Καρατζάς, δεν πρόλαβε να δουλέψει με τον Λευτέρη Βογιατζή αλλά επηρεασμένος και εκείνος από τις παραστάσεις του, παρουσίασε στο θέατρο της Οδού Κυκλάδων την «Πλατεία Ηρώων» (2016) το τελευταίο έργο του Τόμας Μπέρνχαρντ (γραμμένο ένα χρόνο πριν πεθάνει το 1989) με ηθοποιούς που είχαν συνεργαστεί μαζί του.

Και φτάνουμε στο σήμερα, όπου η Μαρία Πρωτόπαππα σκηνοθετεί το «Ρίτερ, Ντένε, Φος». Τόσο η ίδια, όσο και η Στεφανία Γουλιώτη και η Λουκία Μιχαλοπούλου είναι ηθοποιοί, που έχουν ρίξει πολύ θεατρικό ιδρώτα, πλάι στον Λευτέρη Βογιατζή.

Ο τίτλος του έργου παραπέμπει σε τρία γνωστά επίθετα Αυστριακών ηθοποιών, οι οποίοι πρωταγωνίστησαν, στο πρώτο ανέβασμα του έργου, στο φεστιβάλ του Σάλτσμπουργκ το 1986.

Στην πρώτη πράξη οι δύο αδερφές εμφανώς ανήσυχες, ετοιμάζουν το τραπέζι- έδαφος για την άφιξη του αδερφού τους από το ψυχιατρείο.

Η όλη αναμονή του προσώπου, θέμα προσφιλές με το «Περιμένοντας τον Γκοντό», δικαιολογεί απόλυτα και τον χαρακτηρισμό των γερμανόφωνων κριτικών για τον Μπέρχαρντ, «Ο Μπέκετ των Άλπεων».


Η δεύτερη πράξη, ξεκινά με την είσοδο  του αδερφού και τη μετατροπή  της μεγαλοαστικής τραπεζαρίας σε κόλαση και αρένα για τα τρία αδέρφια.

Με τους γονείς απόντες, αλλά τελικά ουσιαστικά παρόντες, ο θεατής παρακολουθεί ένα δυνατό ματς ιδεών προσπαθώντας να καταλάβει ποιος από τους τρεις είναι τελικά ο πιο άρρωστος ψυχικά.

Ψυχώσεις, σύνδρομα οιδιπόδεια και ανεκπλήρωτοι στόχοι βουλιάζουν τους τρεις ήρωες στην κατά Σάρτρ «κόλαση είναι οι άλλοι». Όπως πολύ εύστοχα σημειώνει ο φιλόσοφος: «Οι άλλοι άνθρωποι αποτελούν την κόλαση από την άποψη ότι από την στιγμή που γεννιέστε βρίσκεστε σε μια κατάσταση στην οποία είστε αναγκασμένος να υποταχτείτε. Γεννιέστε σαν γιος ενός πλουσίου, ή ενός Αλγερινού, ή ενός γιατρού, ή ενός Αμερικανού. Και το μέλλον σας είναι αυστηρά προσχεδιασμένο, ένα μέλλον που έφτιαξαν άλλοι για σας. Δεν το δημιούργησαν άμεσα, αλλά αποτελούν ένα μέρος μιας κοινωνικής τάξεως που κάνουν αυτό που είσθε. Όλα αυτά σωριάστηκαν πάνω σας από άλλους ανθρώπους. Κι η σωστή περιγραφή της υπάρξεως αυτής είναι κόλαση».

Αυτά ακριβώς τα λόγια από το βιβλίο «Ο υπαρξισμός είναι ανθρωπισμός» (εκδ. Ρούγκα) έρχονται να δέσουν με το οικογενειακό υπόβαθρο της οικογένειας Βόρρινγκερ.

Ο διαρκώς εξαγριωμένος συγγραφέας, εδώ ασκεί κριτική   στην πνευματική ανεπάρκεια, στην αδυναμία της σκέψης να ανθίσει και να εξελιχθεί μέσα σε ένα οικογενειακό περιβάλλον ευνουχιστικό, αλλά και στη λειτουργία της τέχνης και της επιστήμης μέσα σε ένα πεδίο άκρατου καταναλωτισμού, «Αν έχεις το 51% των μετοχών του θεάτρου, παίζεις όποτε σου κάνει κέφι» αναφωνεί η Ρίττερ. Όλα τα παραπάνω έρχονται στο φως μ’ αφορμή αυτό το δείπνο.

RitterDeneVoss printStavrosHabakis 6

Η σκηνοθεσία της Μαρίας Πρωτόπαππα δεν άφησε τίποτα στην τύχη. Αντίθετα, με χειρουργική ακρίβεια, έχει δουλέψει κάθε σκηνή και στιγμή των τριών ηθοποιών της. Καμία κίνηση δεν είναι περιττή, καμία έκφραση υπερβολική. Όλα στέκουν, ακόμα και αυτά που υπαινίσσεται ο Μπέρχαρντ, μέσα από τα προσωπικά του βιώματα.

Ο δύσκολος λόγος του συγγραφέα, μοιάζει να ανθεί στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης και ο θεατής δεν θέλει να χάσει λεπτό από όλα όσα διαδραματίζονται στη σκηνή.

Οι γεννήτορες των ηρώων, οι οποίοι είναι όπως προαναφέρθηκε, απόντες αλλά ουσιαστικά παρόντες, σ’ αντίθεση με τα συνήθη ανεβάσματα δεν απεικονίζονται στα πορτρέτα.Αντίθετα οι κορνίζες είναι άδειες. Μ’ αυτόν τον τρόπο η σκηνοθεσία κλείνει το μάτι στο θεατή να δει μέσα σ’ αυτά τα κάδρα τους δικούς του γονείς ή να επανεξετάσουν τη στάση τους στο γονεϊκό ρόλο. 

Οι μόνοι πίνακες με μορφή είναι των δύο αδερφών της οικογένειας, φιλοτεχνημένοι από τη Νατάσα Πουλαντζά. Μορφές ακαθόριστες, επηρεασμένες από τον εξπρεσιονιστή Έντβαρτ Μουνκ, που διατηρούν όμως παράλληλα κι ένα προσωπικό στοιχείο, μια παιδικότητα, που χαρακτηρίζει τη Ρίττερ και τη Ντένερ.
Πράγματι, αυτή η παιδικότητα, είανι από τα πολλά χαρακτηριστικά των ηρωίδων, που φέρνουν στη σκηνή η Στεφανία Γουλιώτη και η Λουκία Μιχαλοπούλου. Η δεύτερη σκηνική τους σύμπραξη μετά τον «Θεό της Σφαγής», δικαιώνει την κοινή τους επιθυμία να δουλέψουν  ξανά μαζί.

Η σκηνική χημεία θριαμβεύει και η επικοινωνία  τους με τον Αργύρη Ξάφη είναι μοναδική! Όχι, ότι περιμέναμε κάτι λιγότερο από αυτό το ερμηνευτικό τρίο. Ο πήχης ήταν ήδη πολύ ψηλά από την είδηση της παράστασης και γι' αυτό το εγχείρημα για τους ηθοποιούς ακόμα πιο δύσκολο.  

Το πιο σημαντικό, όμως, σ’ αυτές τις τρεις σπουδαίες ερμηνείες, κατά τη γνώμη, είναι ότι δεν αφέθηκαν στιγμή στις ευκολίες τους. Καμία ένταση δεν είναι επιφανειακή, κανένα αστείο δεν λέγεται για να ειπωθεί, καμία ειρωνεία δεν υπερπαίζεται. 

Η Στεφανία Γουλιώτη είναι απολαυστική ως Ντένε, η κίνησή της την ώρα που στρώνει το τραπέζι θα μπορούσε να ήταν μια παράσταση από μόνη της. Μέσα από την υπερπροστατευτική στάση της για τον αδερφό της, καταφέρνει να μεταδώσει και την κρυμμένη σατανικότητα, τον ερωτισμό, την αντιζηλία και το μητρικό ένστικτο, που μαραζώνει στο κορμί της. 

Η Λουκία Μιχαλοπούλου ως Ρίττερ, ισορροπεί μοναδικά ανάμεσα στο πληγωμένο παιδί και την εκδικητική γυναίκα. Η ασυνείδητη απελπισία της, η  ζήλια κι η αφόρητη ανάγκη να αγαπηθεί χτίζουν έναν ολοκληρωμένο και απολαυστικό χαρακτήρα.

Ο Αργύρης Ξάφης, άμα τη εμφανίσει, πείθει για φρενοβλαβής, σώμα, βλέμμα και λόγος στα κόκκινα, χωρίς στιγμή όμως να αντιμετωπίζει τον ήρωά  του σαν μια παθολογική περίπτωση. Ο Φος του έχει στοιχεία πέρα από την τρέλα και ο ηθοποιός καταφέρνει να τα επικοινωνήσει επί σκηνής, να συγκινήσει και να προβληματίσει, επιτυχγάνοντας  αριστοτεχνικά, μοναδική ισορροπία, ανάμεσα  την εξωστρέφεια και στο συναισθηματικό βύθισμα που απαιτεί ο ρόλος.

Το σκηνικό του Σάκη Μπιρμπίλη είναι αφαιρετικό σ’ αντίθεση με τα ασφυκτικά πλουμιστά σκηνικά, τα οποία επιλέγονται συνήθως για να δικαιολογήσουν το «μαυσωλείο» και την αποπνικτική ατμόσφαιρα. Αυτή η επιλογή σε συνδυασμό με τον υπαινικτικό για τις αγριότητες των ΝΑΖΙ τοίχο με τους αριθμούς, μάλλον διευκολύνει την παρακολούθηση της παράστασης. Εξαιρετικοί και οι φωτισμοί του.

Αντίθετα, τα κουστούμια του Άγι Παναγιώτου μοιάζουν ανέμπνευστα και πρόχειρα.

Η μουσική του Λόλεκ είναι διακριτική, δεν επισκιάζει τις ερμηνείες και δεν «υπογραμμίζει» τίποτα.

Μια από τις καλύτερες παραστάσεις που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια στο Θέατρο Τέχνης, η οποία τιμά την ιστορία του και μας κάνει να ατενίζουμε το μέλλον με αισιοδοξία. Δεν νοείται θεατρόφιλος να την χάσει, τρεις ερμηνείες διαμάντια και μια ευφυής μέσα στην φαινομενική απλότητά της σκηνοθεσία. 

 

Διαβάστε επίσης:

Η Λουκία Μιχαλοπούλου Έγινε Ηθοποιός, Γιατί Ονειρευόταν Να Παίξει Στην Επίδαυρο (Συνέντευξη)

 

Μαρία Πρωτόπαππα: «Για Να Ξεφοβηθώ Δανείζομαι Την Εμπειρία Της Έμμα Ρέγιες»

 

Στεφανία Γουλιώτη: «Στις Πρόβες Διαλύομαι Γνωρίζοντας Τον Εαυτό Μου»

 Από τη Γιώτα Δημητριάδη
 
Το Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης έχει μεταμορφωθεί σ’ ένα διαδραστικό video game, η μανία των εφήβων το Fortnite κατακλύζει τη σκηνή και τις κολώνες του ιστορικού χώρου της στοάς  Πεσμαζόγλου.
 
 
Ο 16χρόνος Άλεξ, κατά κόσμον Βαγγέλης Αμπατζής, είναι τόσο προσηλωμένος στο κινητό του, ώστε αυτό να μοιάζει αναπόσπαστο κομμάτι του κορμιού του. Κάθε κίνηση του ήρωα στην οθόνη, ενσωματώνεται ως φυσική απόρροια στο σώμα του ηθοποιού, το οποίο πολεμά ζόμπι, τέρατα και «επικοινωνεί» τους φίλους του.
 
75501001 2024389727663509 8721521665416101888 n 
Ο έφηβος πρωταγωνιστής, στο έργο που έγραψε και σκηνοθετεί η Εύα Οικονόμου-Βαμβακά, ζει σ’ ένα παράλληλο σύμπαν. Αδυνατώντας να αντέξει τη ζωή του, τα σπυράκια του, τους γονείς του και  το σχολείο, δημιουργεί μια φανταστική περσόνα, τον Αλέξανδρο94! Ο Αλέξανδρος είναι όλα όσα θα ήθελα να είναι ο Άλεξ, ψηλός, όμορφος, πετυχημένος επαγγελματίας, ικανός να ρίξει ακόμα και την πανέμορφη Λου, που γνώρισε στο instagram.
 
 
 Στη σκηνή εμφανίζονται σταδιακά, οι δύο κοπέλες η εικονική Λου(Μαριλένα Μόσχου), πάντα πίσω από την μεμβράνη του εμπνευσμένου σκηνικού (Βασίλης Αποστολάτος) και η Δομνίκη (Ναταλία Πελέκα), το κορίτσι από το Β3 που εδώ και μήνες τον ακολουθεί προσπαθώντας κάτι να του πει…
 
74984690 537217713729464 115559097281019904 n
 
  
Παράλληλα, είναι έντονη και η παρουσία- απουσία του πατέρα του Άλεξ, τον οποίο ερμηνεύει ο Δημήτρης Μαγγίνας και εκείνος βουτιγμένος στον εθισμό του με τον τζόγο. «Το καζίνο δεν είναι κάτι παράνομο!» αναφωνεί  στο τηλέφωνο.
 
 74584814 2500953156790442 1122931955592069120 n
 Η σκηνοθέτις της παράστασης δίνει τις τελευταίες οδηγίες, στην τεχνική πρόβα, που παρακολουθήσαμε, λίγα εικοσιτετράωρα πριν την πρεμιέρα της 3ης Νοεμβρίου.Μοιάζει και η ίδια με σούπερ ηρωίδα, η οποία παλεύει με το θηρίο, που λέγεται «πρεμιέρα» ανάμεσα στις Συμπληγάδες πέτρες του άγχους και της καλλιτεχνικής αμφισβήτησης.
 
 Και μπορεί όλα αυτά να δρουν υπόγεια, όμως η ίδια μοιάζει να έχει ενσωματωθεί τόσο με το σκηνικό χώρο του θεάτρου, που είναι σαν να ξεπήδησε από το Fortnite με τα μαγικά της μαύρα μποτάκια και τα μαλλιά πιασμένα έτοιμα για μάχη!
 
76786439 1362715640565905 8380371940648419328 n
 
 Όταν θα περάσει την πρώτη πίστα, θα ξεκλέψω πέντε λεπτά, για να λύσω μερικές απορίες μου. 
 
 
Πρώτα απ’ όλα ποιος πάτησε το «go» στην πίστα που λέγεται «εφηβικό θέατρο στο Τέχνης»;
 
 «Η παράσταση αυτή ήταν μια ανάθεση που μου έγινε από το Θέατρο Τέχνης το οποίο στο πλαίσιο της συνεργασίας του με το ΚΕΘΕΑ μου ζήτησε να κάνω μια παράσταση για τις εξαρτήσεις. Και μετά από μια πρώτη έρευνα κατέληξα ότι αντίθετα με όσα πίστευα πριν, δεν έχει και πολύ μεγάλη σημασία η ουσία της εξάρτησης, το πόσο θελκτική είναι. Δεν είναι αυτή ο μαγνήτης. Εσύ είσαι που δεν αντέχεις κάτι στον εαυτό σου και αναζητάς λύση σε αυτούς τους μηχανισμούς. Οπότε θεώρησα πιο ενδιαφέρον να ασχοληθώ με μια εξάρτηση που σχεδόν αόρατα έρχεται να καταλάβει καθέναν από εμάς, την εξάρτηση από τα  smartphones».
 
 
«Ωραία τα παιχνίδια, εικονικά και πραγματικά, αλλά πραγματικά πιστεύεις ότι μια παράσταση μπορεί να αλλάξει την οπτική των εφήβων πάνω στις εξαρτήσεις;» τη ρωτάω, σαν να ξέρω την απάντηση.
  
«Αδιαμφισβήτητα. Η ταχύτητα της εποχής μας κάνει να κάνουμε πολλά πράγματα ασυνείδητα, σχεδόν αυτόματα. Οπότε αν το θέατρο λειτουργώντας ως διεσταλμένος καθρέφτης σταθεί απέναντι μας και μας δείξει πτυχές τις καθημερινότητας μας που δεν έχουμε συνειδητοποιήσει δε μπορεί παρά να μας επηρεάσει. Αν συνειδητοποιήσουμε με το παράδειγμά ενός τρίτου τί μας συμβαίνει και συχνά εκούσια το αγνοούμε, είναι σίγουρα ένα πρώτο βήμα προς την αλλαγή. Και  το λέω αυτό γιατί και η δική μου οπτική άλλαξε πολύ μέσα από τη διαδικασία δημιουργίας αυτής της παράστασης», μου απαντά μ’ αφοπλιστική ειλικρίνεια.
 
 75513482 989200118105038 1421634046126981120 n
 
Ο Άλεξ στην παράσταση, που θα δούμε στο Υπόγειο έχει μια απούσα σχεδόν αδιάφορη οικογένεια, ίσως γι’ αυτό έχει οδηγηθεί σ’ αυτόν τον εικονικό κόσμο.
 
 Η Εύα συμφωνεί: «Θυμάμαι ότι ένα από τα πρώτα πράγματα που έμαθα στις συνεδρίες εξαρτημένων νέων από το διαδίκτυο- στις οποίες παραβρέθηκα την περίοδο της έρευνας για την παράσταση- είναι ότι το παιδί που εμφανίζει οποιαδήποτε εξάρτηση είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου μιας λιγότερο ή περισσότερο προβληματικής κατάστασης στην οικογένεια. Οι ρυθμοί και οι ανάγκες της καθημερινότητας ωθούν τους γονείς να λείπουν συχνά από το σπίτι.  Η κρίση έχει κάνει όλους τους ανθρώπους λίγο πιο γκρι. Και αυτό δε μπορεί να μην έχει αντίκτυπο στη γενιά που ενηλικιώνεται κάτω από αυτές τις συνθήκες. Συχνά, ως παιδιά προκειμένου να μην κάνουν φασαρία όταν οι γονείς δουλεύουν, έχουν περάσει πολλές ώρες πίσω από ένα tablet.  Δεν αρκεί η φυσική παρουσία των γονιών στο σπίτι για να μεγαλώσει ένα παιδί. Χρειάζονται ποιοτικές και όχι ποσοτικές σχέσεις.  Αυτό είναι αυτό που οδηγεί κυρίως στην εξάρτηση, η έλλειψη ουσιαστικών συνδέσμων».
 
 
 
Υπάρχει όμως, κάτι που η ίδια δεν θα μπορούσε να αποχωριστεί ποτέ; Η απάντησή της αφοπλιστικά ρομαντική, όπως και η ίδια:«Νομίζω εγώ δε θα μπορούσα να ζήσω χωρίς αγάπη. Να αγαπώ και να με αγαπούν. Και να δημιουργώ. Πιστεύω ότι αγάπη και δημιουργία είναι τα δύο συστατικά της ευτυχίας. Οπότε δε θα ήθελα με τίποτα να ζήσω #MiaMeraXwris αυτά».
 
Ραντεβού λοιπόν την Κυριακή στις 17:30 και κάθε Κυριακή στο Υπόγειο για να απολαύσουμε μια παράσταση, που μπορεί να δημιουργήθηκε για εφήβους αλλά σίγουρα το θέμα της και η αισθητική της, θα τραβήξουν και το δικό μας ενδιαφέρον. 
 
74626956 411741863103071 3473958531860791296 n
#MiaMeraXwris
Κείμενο/ Σκηνοθεσία: Εύα Οικονόμου- Βαμβακά
Σχεδιασμός σκηνικού και φώτων: Βασίλης Αποστολάτος
Ενδυματολογία: Ματίνα Μέγκλα
Επιμέλεια Κίνησης: Χρυσηίς Λιατζιβίρη
Πρωτότυπη μουσική: LOO ( Someone who isn’t e me)
Βοηθός σκηνοθέτη: Σοφία Αρβανίτη - Φλώρου
Παίζουν οι: Βαγγέλης Αμπατζής, Δημήτρης Μαγγίνας, Μαριλένα Μόσχου, Ναταλία
Πελέκα
Στην παράσταση ακούγονται οι: Λιλή Νταλανίκα, Γιούλικα Σκαφιδά, Δημήτρης
Τσιγκριμάνης
Video παράστασης: Λιλή Νταλανίκα
Φωτογραφίες παράστασης: Μυρτώ Αποστολίδη
Κατασκευή Σκηνικού: Χάρης Κολοβός
Eυχαριστούμε θερμά τη Μελίσσα Νίκο για την πολύτιμη βοήθειά της και το Mosaikon
Hostel που φιλοξένησε τη φωτογράφισή μας. 
 
 

 Συνέντευξη: Γιώτα Δημητριάδη

Φωτογραφίες για το texnes-plus: Χριστίνα Δενδρινού

 Παίζει σε παιδική παράσταση 35 χρόνια μετά τον «Οδυσσεβάχ» της Ξενιάς Καλογεροπούλου. Στην ερώτηση πώς είναι το παιδικό κοινό, δεν απαντά τίποτα το δήθεν κουλτουριάρικο ή εμπνευσμένο: « Δεν έχω ακόμα καθαρή εικόνα. Όταν έρθουν τα σχολεία και αρχίζουν να ουρλιάζουν όλα μαζί τότε θα σου πω!»

Όπως τίποτα δήθεν δεν χαρακτηρίζει την επαγγελματική του πορεία, τέσσερις δεκαετίες τώρα. Ο Στέλιος Μάινας είναι από τους ελάχιστους ηθοποιούς, για τους οποίους μπορούμε να πούμε ότι στην εξίσωση εμπορικό με ποιοτικό θέαμα το αποτέλεσμα είναι πάντα με θετικό πρόσημο.

Κατάφερε να πρωταγωνιστήσει σε σειρές που έγραψαν ιστορία στην ελληνική τηλεόραση, ενώ παράλληλα στο σανίδι τον έχουμε απολαύσει σε ρόλους του παγκόσμιου ρεπερτορίου.

Βαδίζουμε στα Αναφιώτικα, εκεί κάτω από την Ακρόπολη, κάθε γωνιά θα γίνει μνήμη για μια ιστορία, «τότε σ’ εκείνο το γύρισμα...», «τότε σ’ εκείνο το τραπέζι..». Ο Στέλιος Μάινας δεν επαφίεται σ’ ό,τι έχει χτίσει αυτά τα 40 χρόνια, αλλά ακολουθώντας τη λογική της ροκ και των αγαπημένων του Rolling Stones, δεν χορταριάζει ποτέ...Ίσως γι’ αυτό έχει και πάντα κάτι ουσιαστικό να πει στη ζωή και στη σκηνή.

 

 

stelios mainas 2 texnes plus

 Είχατε 35 χρόνια να παίξετε σε παιδική παράσταση. Τι σας έκανε να πείτε το «ναι» στην «Οδύσσεια»;

Η Σοφία Σπυράτου, την οποία παρακολουθώ και μ’ αρέσει πολύ η δουλειά της. Επιπλέον, με παρέσυρε κι ο Μιχάλης Αδάμ, παραγωγός της παράστασης και φίλος μου. Κυρίως, όμως, το ίδιο το έργο, η «Οδύσσεια» είναι το αγαπημένο μου ανάγνωσμα από παιδί. Επιπλέον μιλάμε για μια εξαιρετική ομάδα συντελεστών: ο Στρατής Πασχάλης έχει κάνει μια σπουδαία θεατρική προσαρμογή στο κείμενο, ο  Μίλτος Παπαστάμου τη μουσική, ο Μανόλης Παντελιδάκης τα σκηνικά. Κι όλη η ομάδα των συναδέλφων ηθοποιών. Πάντα οι συντελεστές σε μια δουλειά είναι το πιο σημαντικό για μένα. 

Αγαπάτε όμως να «ανακαλύπτετε» κι έργα...

Ναι! Είμαι ο πνευματικός εισηγητής του ολλανδικού ρεπερτορίου στην Ελλάδα. Το «Δείπνο» είναι το τρίτο ολλανδικό έργο.

Και αγαπάτε πολύ και τους Ολλανδούς....Γιατί;

Είναι φίλοι μου! Είναι αν θέλουμε να το πούμε απλοϊκά «καλοί Γερμανοί» οργανωμένοι, αλλά παράλληλα και χαλαροί άνθρωποι. Δεν είναι τόσο αυστηροί, όσο οι Γερμανοί. Θαυμάζω την ολλανδική κουλτούρα και για τη δικιά μου τη γενιά ήταν ο λαός της εναλλακτικότητας, είναι ανοιχτόμυαλοι, αγαπούν και προστατεύουν τη φύση....

Το «Δείπνο», του Χέρμαν Κοχ, θέτει πάρα πολλά ζητήματα. Μπορούμε να πούμε ότι το πρώτο να έχει να κάνει με την ευθύνη των γονιών;

Ναι, των ενηλίκων γενικότερα. Είναι ένα δύστροπο έργο, δεν είναι απλό. Είναι καθηλωμένο έργο, δεν θα δεις φανταζί πράγματα, αλλά στόχος είναι ο θεατής να παρακολουθήσει την ουσία του θέματος, τη διαμάχη των δύο ζευγαριών. Ζητούμενο είναι να ακουστεί το κείμενο.

 

 

stelios mainas 3 texnes plus

 Στο «Δείπνο» δεν ισχύει το Σωκρατικό «Ουδείς εκών κακός», στο έργο παρακολουθούμε τη βίαιη φύση του ανθρώπου...

Ναι, όλα υπάρχουν στον άνθρωπο. Εξάλλου το καλό συνυπάρχει με το κακό. Αυτά τα δύο πάνε μαζί, δανείζονται το ένα κομμάτια από το άλλο. Η διαχείρισή τους είναι το ζήτημα.

Ως γονιός εσείς πώς είστε;

Εγώ, ως γονιός, δεν έχω επιτελέσει το χρέος μου 100%. Λόγω υποχρεώσεων, δεν ήμουν πάντα παρόν. Αυτό δεν είναι δικαιολογία, αλλά είναι η αλήθεια. Στο σπίτι μου με τον γιο μου ήμουν επισκέπτης.

Δεν υπήρχε όμως αυτό που λέμε «ποιοτικός χρόνος»;

Ο ποιοτικός χρόνος πρέπει να είναι απόσταγμα της συνεχούς τριβής με το παιδί σου. Όταν αυτό δεν συμβαίνει τότε είσαι επισκέπτης, είτε είσαι άνδρας, είτε γυναίκα. Είναι αλλιώς να μεγαλώνεις εσύ ο ίδιος το παιδί σου. Μια νέα τάση στην κεντρική Ευρώπη είναι οι γονείς να αφιερώνουν πολύ περισσότερο χρόνο στα παιδιά τους και πολύ λιγότερο στην εργασία τους, η οποία περιορίζεται πλέον στις επτά ή έξι ώρες την ημέρα. Τα παιδιά χρειάζονται χρόνο με τους γονείς τους και ειδικότερα μέχρι τα δέκα τους χρόνια, στη συνέχεια φτιάχνουν ένα δικό τους σύμπαν, το οποίο στη συνέχεια παρακολουθείς εξ’ αποστάσεως. Τα πρώτα χρόνια της ζωής του παιδιού καθορίζουν και τη μετέπειτα ζωή του.

 

mainas texnes plus 8

 

 Και εσείς είχατε έναν μπαμπά επισκέπτη...Αυτό σας έχει επηρεάσει για παράδειγμα στην επιλογή σας να γίνετε ηθοποιός;

Πάντα σε επηρεάζει αυτό στη ζωή σου. Νομίζω όμως, ότι όσον αφορά την επιλογή του επαγγέλματος δεν έχει παίξει κάποιο ρόλο, μάλλον ήταν τυχαία. Πολλές φορές, σ’ επιλέγει και το επάγγελμά σου. Μπορεί για παράδειγμα να επιλέξεις κάτι εσύ στο οποίο να μην είσαι καλός και να οδηγηθείς κάπου αλλού στη συνέχεια. Αν γίνεις γιατρός επειδή ήταν ο μπαμπάς σου και δεν έχεις ταλέντο, δεν θα τα καταφέρεις. Μην νομίζετε ότι και η επιστήμη δεν θέλει ταλέντο...

Τι είναι για εσάς το «ταλέντο»;

Η φυσική έλξη, η φυσική ροπή. Βλέπεις ένα παιδί και από μόνο του ζωγραφίζει περίεργα πράγματα, έχει μια ιδαίτερη αντίληψη για τον κόσμο. Αυτό δε σημαίνει ότι θα γίνει κάτι γιατί το ταλέντο χρειάζεται πάντα ανάπτυξη και καλλιέργεια.

Στα 40 χρόνια, που είστε σ’ αυτό τον χώρο, υπήρξαν στιγμές που θελήσατε να τα παρατήσετε όλα;

Να σου πω την αλήθεια, από ένα σημείο και μετά δεν σκέφτεσαι να τα παρατήσεις, γιατί σε παίρνει μπάλα το επάγγελμα, πρέπει να ζήσεις, υπάρχει και ένα βιοποριστικό κομμάτι. Υπάρχουν πολλές στιγμές, που αγανακτείς αλλά είμαστε πολύ τυχεροί που κάνουμε αυτή τη δουλειά και πληρωνόμαστε.

Κάνατε σειρές ή παραστάσεις για καθαρά βιοποριστικούς λόγους;

Όχι, έχω την αίσθηση ότι ό,τι και να είχα κάνει θα ήμουν ευχαριστημένος. Σημασία έχει να αγαπάς αυτό που κάνεις και σε κάθε δουλειά να βρίσκεις πράγματα που σ’ ενδιαφέρουν. Ποτέ δεν πρέπει να κάνεις κάτι μισώντας το, θα σου επιστρέψει με το χειρότερο τρόπο.

 

 

mainas 7 texnes plus

 Υπάρχει κάποιο έργο ή κάποιος ρόλος που ακόμα δεν έχετε παίξει;

Όχι, τίποτα δεν ονειρεύομαι...

Μάλλον, από αυτά που έχουμε πει καταλαβαίνω ότι ονειρεύεστε να ανακαλύψετε ωραία έργα...

Ναι! Ακριβώς! Γιατί δεν υπάρχουν...

Δεν υπάρχουν ή εμείς δεν τα ανακαλύπτουμε;

Καινούργια έργα δεν υπάρχουν. Υπάρχει μια πνευματική φτώχεια και όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά παγκοσμίως. Το θέατρο είναι συνακόλουθο μιας γενικότερης παγκόσμιας τάσης. Φανταστείτε ότι τα μεγάλα μπαμ, που έγιναν στην ανθρωπότητα ήταν μετά τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο, δηλαδή τη δεκαετία του ’50 και του ’60. Ήταν δύο χρυσές δεκαετίες που ακόμα τροφοδοτούν το παγκόσμιο θέατρο.

 

 

mainas giota texnes plus

 Υπάρχουν όμως και πολλά ελληνικά έργα. Είναι μάλιστα και μια τάση η νέα ελληνική δραματουργία.

Είναι ελάχιστοι οι Έλληνες δραματουργοί και ένας συγγραφέας δεν μπορεί να είναι δημιουργικός πάντα. Θα γράψει ένα καλό έργο, θα γράψει και δύο πατάτες! Έτσι είναι το φυσιολογικό, όταν αυτό δεν συμβαίνει κάτι ύποπτο κρύβεται από πίσω. Δεν μπορείς να γράφεις μόνιμα αριστουργήματα!

Για τον ρόλο του Γιωργή στο «Νησί» έχετε πει, ότι εσείς ζητήσατε να τον ερμηνεύσετε και ότι σας άρεσε γιατί ήταν μια βιβλική φιγούρα. Τώρα σας βλέπουμε στην «Οδύσσεια» στη σκηνή του Θεάτρου Ολύμπια, ως Όμηρο. Μια ακόμη «βιβλική φιγούρα». Τι σας γοητεύει σ’ αυτούς τους ρόλους;

Έχουμε συνδέσει τη βίβλο με το αρχέγονο και το παλιό. Λέμε για παράδειγμα ότι η Βίβλος είναι από τις παλιότερες θρησκευτικές μας παραδόσεις, επομένως και οι φιγούρες της ανήκουν στο βάθος της ιστορίας. Όταν, λοιπόν, είναι τόσο απομακρυσμένοι οι χαρακτήρες έχουν ένα ενδιαφέρον. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι είναι οι γεννήτορες ενός πράγματος. Επομένως, έχουν  κάτι παλιό και συνάμα γοητευτικό στο βάθος της ιστορίας.

Έχετε πει ότι: «η σημαντικότητά σου έχει να κάνει με την συνειδητοποίηση της ασημαντότητάς σου». Γίνεται να είναι κανείς ηθοποιός και να μην έχει «ψωνιστεί» έστω για ένα διάστημα;

Μου δίνεις μια πολύ ωραία πάσα τώρα. Ακούω συχνά κάποιους συναδέλφους να λένε: «Ναι, είμαι ψώνιο και νομίζω ότι είμαι ο καλύτερος ηθοποιός». Μπορεί να έχεις ανάγκη να το πεις πρώτα απ’ όλα για να το πιστέψεις εσύ ο ίδιος, γιατί βαθιά μέσα σου ξέρεις ότι δεν ισχύει. Ξέρετε ποιος είναι ο ψυχολογικός λόγος για τον οποίο δεν μπορείς να πιστέψεις πραγματικά κάτι τέτοιο; Αν νομίζεις ότι είσαι κορυφή, σημαίνει ότι είναι οριακός. Ο ηθοποιός και γενικότερα ο άνθρωπος πρέπει να βλέπει εις ύψος και εις βάθος και να μην έχει όρια, ούτε προς τα πάνω, ούτε προς τα κάτω. Επομένως, λοιπόν, αν εσύ βάζεις όρια στον εαυτό σου, έστω και προς τα πάνω, είσαι πάρα πολύ πραγματιστής και εμένα μου αρέσουν οι αιθεροβάμοντες άνθρωποι. Ο πραγματισμός είναι πολύ καλό εργαλείο για να κάνουμε τη δουλειά μας αλλά χρειαζόμαστε εξίσου το όνειρο και τη φενάκη.

 

 

mainas texnes plus 5

 

 Σας βλέπω, πολύ ισορροπημένο πάνω σ’ αυτό το θέμα. Πώς αντιμετωπίζετε τέτοιες συμπεριφορές από συναδέλφους σας; Σας ενοχλούν;

Καθόλου δεν μ’ ενοχλούν. Τις καταλαβαίνω και πολλές φορές, αντιλαμβάνομαι και τις προθέσεις που υπάρχουν πίσω από μια τόσο αμετροεπή συμπεριφορά. Εκεί, κρύβεται μια ανάγκη να πιστέψουν οι ίδιοι ότι αξίζουν και να δώσουν κουράγιο στους εαυτούς σας.

Το μεταφράζετε ψυχαναλυτικά δηλαδή...

Πάντα, δεν γίνεται αλλιώς.

Την Ιθάκη σας την έχετε βρει;

Όχι, αν την έβρισκα... Σημασία έχει όμως το ταξίδι... Λέει ο ποιητής «...Αλλά μη βιαστείς καθόλου, καλύτερα χρόνια πολλά να διαρκέσει και γέρος πια να αράξεις στο νησί, πλούσιος μ’ όσα κέρδισες στο δρόμο, μη προσδοκώντας πλούτη να σου δώσει η Ιθάκη...» Ήταν πολύ σοφός ο Καβάφης, δεν πρέπει να προσδοκάς να πάρεις πλούτη.

Στο σεντούκι αυτό των εμπειριών, εσείς τι κρατάτε;

Τίποτα! Έχω την αίσθηση ότι πρέπει να κάνεις ένα συνεχές reload, αυτό είναι και το μεγάλο μου μειονέκτημα, δεν ξέρω...

mainas texnes plus 10


Γιατί μειονέκτημα;

Γιατί ανακαλύπτω καινούργια πράγματα. Προσπαθώ να διαβάσω μικρά αποσπάσματα από την Επικούρειο φιλοσοφία. Τα έχουν πει όλα οι Αρχαίοι μας. Κεκτημένο δεν υπάρχει τίποτα!Ακριβώς, γιατί όλα είναι Rolling Stones, επειδή εμείς μεγαλώσαμε με τη ροκ και αυτό ακριβώς σημαίνει και η ροκ: «κυλώ διαρκώς», σημαίνει δεν χορταριάζω αλλά συγχρόνως δεν έχω καμία σταθερά.

Επομένως, υπάρχει ένα τίμημα... Όταν για παράδειγμα μετά τους «Μεν και Δεν» αρνηθήκατε πολλούς παρόμοιους ρόλους φαντάζομαι θα χάσατε και πολλά χρήματα.

Πάρα πολλά...Πολυκατοικίες θα είχα χτίσει. Ακόμα χάνω χρήματα με τα «όχι» που λέω σε κάποιες δουλειές αλλά τελικά τα «όχι» σου καθορίζουν ποιος είσαι, όχι τα «ναι» σου.

Σήμερα, γιατί δεν σας βλέπουμε σε κάποια τηλεοπτική σειρά;

Την τηλεόραση την αγαπώ γιατί σε φέρνει σ’ επαφή με τον κόσμο, εννοείται ότι μ’ ενδιαφέρει. Ψάχνω όμως τις κατάλληλες συνθήκες. Αν υπάρχει μια καλή σειρά, η οποία έχει ενδιαφέρον θα πάω. Για παράδειγμα στον Κοκκινόπουλο («Ου φονεύσεις») έπαιξα στο 1ο επεισόδειο.

 mainas texnes plus 9

Τον Στέλιο Μάινα παρακολουθούμε για δεύτερη χρονιά στο «Δείπνο», το διάσημο μπεστ σέλερ του Ολλανδού Χέρμαν Κοχ, στο Σύχγρονο θέατρο, σε σκηνοθεσία Λίλλυς Μελεμέ.

 Παράλληλα υποδύεται τον Όμηρο στην νεά παιδική παράσταση της Σοφίας Σπυράτου, «Οδύσσεια», στο Θέατρο Ολύμπια.

Από τη Γιώτα Δημητριάδη
 
Μακράν ο διασημότερος εφοπλιστής όλων, ο Αριστοτέλης Ωνάσης είχε μια μυθιστορηματική ζωή και κατατάσσεται στο πάνθεον με τους  δημοφιλέστερους Έλληνες όλων των εποχών. Μια ζωή γεμάτη δράση, σασπένς, παράτολμες αποφάσεις, πιπεράτες ερωτικές ιστορίες, ακόμη και σκάνδαλα.
 
Όλοι γνωρίζουν για την κατάρα των Ωνάση αλλά και τα περίφημα αποφθέγματά του.«Στη δουλειά σου να είσαι σοβαρός και στην ζωή σου τρελός», «Αν δεν υπήρχαν γυναίκες όλα τα λεφτά του κόσμου δεν θα είχαν σημασία», «Ο κανόνας είναι ότι δεν υπάρχουν κανόνες»και το αγαπημένο μου: «Ποτέ μην αρχίζεις μια δουλειά, μια μάχη, μια ερωτική σχέση αν ο φόβος της ήττας επισκιάζει την προοπτική της νίκης».
 
44 χρόνια μετά τον θάνατο του (15-3-1975), βλέπουν ακόμη το φως της δημοσιότητας ιστορίες από την προσωπική και επαγγελματική του ζωή.
 
Ο Σταμάτης Φασουλής, με την απόφασή του να ανεβάσει στη σκηνή του θεάτρου Παλλάς ένα έργο-βιογραφία, το οποίο εξιστορεί τις πιο σημαντικές στιγμές της πορείας του, μ’ έμφαση στις τρεις γυναίκες της ζωής του (Τίνα Λιβανού,Τζάκι Κένεντι και Μαρία Κάλλας) ήρθε αντιμέτωπος μ’ ένα δύσκολο εγχείρημα. Τόσο από άποψη όγκου πληροφοριών, όσο και από το γεγονός ότι το όνομα Ωνάσης, αντιστοιχεί στο μέσο θεατή με μια συγκεκριμένη φιγούρα.
 
Παρ’ όλα αυτά, η διαχείριση- αξιοποίηση των περιστατικών της ζωής του, το δέσιμο των σκηνών και η ροή της παράστασης που σκηνοθέτησε έγιναν τα μεγαλύτερα ατού της.
 
Ο Φασουλής έχει αποδείξει και στο παρελθόν ότι μπορεί να διαχειριστεί ακόμα και λογοτεχνικά κείμενα («Τρίτο Στεφάνι», «Νίκη») αναδεικνύοντας την θεατρικότητά τους. Με εντυπωσιακά σκηνικά ευρήματα, δημιουργεί 4ώρες παραστάσεις, οι οποίες όχι μόνο κρατούν το ενδιαφέρον του κοινού αλλά παράλληλα το συγκινούν και το ταξιδεύουν.
 
Οι σκηνοθεσίες του, επιτυγχάνουν την αναβίωση της ατμόσφαιρας της εκάστοτε εποχής. Γεγονός που είδαμε και στο «Ωνάσης- Τα θέλω όλα».
 
Σ’ αυτή την περίπτωση όμως, όση δουλειά και αν προηγήθηκε στο δραματουργικό κομμάτι της παράστασης, οι επιλογές των ηθοποιών τη χαντάκωσαν.
 
Είναι σαν να έχεις ένα πολύ καλό άλογο και να διαλέγεις κουτσό και τυφλό ιππέα.
 
Αν εξαιρέσει κανείς τη Τζένη Σκαρλάτου στον ρόλο της αδερφής του Ωνάση, η οποία, ήταν ίσως και η μόνη, που κατάφερε να αποδώσει τον χαρακτήρα. Οι υπόλοιποι ηθοποιοί ήταν απλά διεκπεραιωτικοί, ενώ οι δύο από τις τρεις γυναίκες της ζωής του, η Κατερίνα Παπουτσάκη στον ρόλο της Μαρίας Κάλλας και η Δήμητρα Ματσούκα στο ρόλο της Τζάκι Κέννεντι πρέπει να κατέβαλαν μεγάλη προσπάθεια για να είναι τόσο κακές και να φλερτάρουν μονίμως με τα όρια του γελοίου.
 
Η Κάλλας της Κατερίνας Παπουτσάκη ήταν κάτι μεταξύ κακιάς μάγισσας, σχιζοφρενούς δολοφόνου και ιδεοψυχαναγκαστικού ψώνιου. Αδικαιολόγητα κραυγαλέα σ’ όλα!Αναπόφευκτα, κάνει κανείς τη σύγκριση

με την εκπληκτική Μαρία Κάλλας της Μαρίας Ναυπλιώτου στο «Master Class» .

onasis

Η Τζάκι της Δήμητρας Ματσούκα είναι ό,τι χειρότερο έχω δει τα τελευταία χρόνια στο θέατρο. Νόμιζε κανείς ότι παρακολουθούσε τον Τάκη Ζαχαράτο να μιμείται τη Μιμή Ντενίση -σίγουρα και οι δύο θα ήταν καλύτεροι σ’ αυτό τον ρόλο.

Η σκηνή που μιλάει για την «Ιθάκη» του Ι.Κ Καβάφη θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ύβρις...

Και μ’ αφορμή αυτές τις ερμηνείες, ίσως θα έπρεπε να ξεκινήσει μια κουβέντα για το αν και κατά πόσο στα μεγάλα θεάματα, ένας σκηνοθέτης ή ένας παραγωγός είναι αναγκασμένος να επιλέγει «γνωστά ονόματα» για να «κάνει ταμείο» ή «επειδή αυτά θέλει ο κόσμος».Μήπως, τελικά αυτή η επιλογή, γίνεται δίκοπο μαχαίρι για την ίδια την παράσταση;

Αντίθετα, με τις άλλες δύο κυρίες, η Ευγενία Δημητροπούλου έδωσε μια αξιοπρεπέστατη ερμηνεία ως Τινα Λιβανού.

Ο ίδιος ο Σταμάτης Φασουλής, στο ρόλο του Ωνάση δεν κατάφερε να αποδώσει την πολύπλοκη προσωπικότητα του εφοπλιστή. Η ερμηνεία του, όμως, λόγω της αμεσότητας, της σκηνικής του ενέργειας και του πηγαίου χιούμορ του ήταν ικανοποιητική σε αρκετά σημεία.

«Τρέχω γιατί αν σταματήσω, νομίζω ότι θα σταματήσουν όλα. Θα σταματήσει η γη», ομολογεί  ο ήρωας σε κάποια σκηνή και πράγματι, αυτό είναι ένα από τα στοιχεία του χαρακτήρα που πέτυχε να αποδώσει ο Σταμάτης Φασουλής.Έλειπε,όμως η ενέργεια στο σώμα. Αποκλείοντας μ’ αυτόν τον τρόπο δράσεις, που μπορούν να γίνουν αντιληπτές από το κοινό, συνδέονται με παρορμήσεις και είναι φορείς μιας πρόθεσης, η οποία εδώ έγινε κατανοητή. 

Επιφανειακοί αλλά με κάποιες καλές στιγμές η Κοραλία Τσόγκα στο ρόλο της Χριστίνας Ωνάση και ο Δημήτρης Γκοτσόπουλος, ως Αλέξανδρος Ωνάσης.

Οι: Μέμος Μπεγνής, Νίκος Σταυρακούδης, Κώστας Φαλελάκης και Δημήτρης Καραμπέτσης περιορίστηκαν σε ευκολίες και μελοδραματισμούς. Σίγουρα, όλοι τους έχουν δώσει καλύτερα δείγματα υποκριτικής στην καριέρα τους.

Εν κατακλείδι, είναι πραγματικά λυπηρό να παρακολουθεί κανείς  μέτριες έως θλιβερές ερμηνείες σε μια παράσταση με σπουδαία όψη. Τόσο τα  σκηνικά του Γιώργου Γαβαλά, τα οποία ήταν εντυπωσιακά, απολύτως λειτουργικά, δείχνοντας παράλληλα φαντασία και γούστο, όσο και τα υπέροχα κουστούμια της Ντένης Βαχλιώτη δεν κατάφεραν να σώσουν την παράσταση.

Όσο και αν φώτιζε τη χαώδη σκηνή του Παλλάς με έμπνευση, ο Λευτέρης Παυλόπουλος, και όσο και να τη γέμιζε με τις όμορφες νότες της μουσικής του ο Κωστής Μαραβέγιας, οι ερμηνείες των ηθοποιών βούλιαξαν την παράσταση, όπως είχε βουλιάξει και το πρώτο πλοίο του Ωνάση...

 

Το αριστούργημα του μεγάλου Γάλλου συγγραφέα Μαριβώ, «Οι ψευδοεξομολογήσεις» σε μετάφραση Ανδρέα Στάικου και σκηνοθεσία Φώτη Μακρή θα κάνει πρεμιέρα στις 14 Δεκεμβρίου στο Studio Μαυρομιχάλη.

Στη σκηνή θα απολαύσουμε τους:Νίκο Αργυριάδη, Γιάννη Δαμάλα, Κωνσταντίνο Ελματζίογλου, Στέλλα Κρούσκα,Πάνο Ξενάκη, Στέλλα Παπαδημητρίου, Στεφανία Σαμαρά, καθώς και τον ίδιο τον σκηνοθέτη. 

Για τους περισσοτέρους μελετητές του Μαριβώ, «Οι ψευδοεξομολογήσεις» συνιστούν από́ κοινού́ με «Το Παιχνίδι του Έρωτα και της Τύχης», τα αριστουργήματά́ του.

 

 makris

«Οι Ψευδοεξομολογήσεις», κωμωδία σε τρεις πράξεις και σε πεζό λόγο, παραστάθηκαν για πρώτη φορά το Σάββατο 16 Μαρτίου 1737. Έκτοτε παίχτηκε στα σαλόνια της εποχής, από την Κομεντί Φρανσέζ, στο θέατρο Odeon, καθώς και στις 16 Αυγούστου 1794, στην επίσημη επαναλειτουργία της Κομεντί Φρανσέζ. Από τότε, παραμένει σταθερά στο ρεπερτόριο. Για παράδειγμα, μόνον στο πρώτο μισό του 20ού αιώνα (ως το 1956) μετράμε 562 παραστάσεις του έργου από την ιστορική γαλλική σκηνή της Κομεντί Φρανσέζ.

Όταν ανέβηκε το έργο στη σκηνή́, ο Μαριβώ ήταν 49 ετών. Είναι η τελευταία του μεγάλη (τρίπρακτη) κωμωδία. Πέντε χρόνια αργότερα, εκλέγεται στη Γαλλική́ Ακαδημία, και, εκτός από́ δυο μονόπρακτες κωμωδίες, στα 1744 και 1746 αντιστοίχως, δεν γράφει τίποτε άλλο για τη σκηνή́ και περιορίζεται στη συγγραφή́ «Στοχασμών» γύρω από́ ακαδημαϊκά́ ζητήματα. Κάτω απ’ αυτές τις συγκυρίες, «οι Ψευδοεξομολογήσεις» προσλαμβάνουν μια ιδιαίτερη σημασία στο έργο του, είτε το ήθελε ο ίδιος ο συγγραφέας, είτε όχι. Πρόκειται ουσιαστικά́ για έναν αποχαιρετισμό́ στη μεγάλη «ερωτική́ κωμωδία».

 psevdomologiseis

Η πλοκή των Ψευδοεξομολογήσεων είναι μία από τις καλύτερα δομημένες σε όλο το θέατρο του Μαριβώ. Βασίζεται κυρίως στις λιγότερο ή περισσότερο ψευδείς εξομολογήσεις του Ντιμπουά, και χωρίς τη μεγάλη επιδεξιότητα του συγγραφέα, θα ήταν δύσκολο να την παρακολουθήσουμε μέσα από τους πολυπληθείς μαιάνδρους της. Εάν μάλιστα συγκρίνουμε το έργο με το Παιχνίδι του Έρωτα και της Τύχης, βλέπουμε πως διαφέρουν σε ουσιαστικά σημεία, και αυτό συμβαίνει εν μέρει και εξαιτίας της ηλικίας του συγγραφέα.

Τα πρόσωπα της δράσης είναι αισθητά πιο ώριμα, ο γενικός τόνος είναι πιο σοβαρός, οι πρωταγωνιστές, η Αραμίνδα κυρίως, αλλά και ο Δοράντης, δεν έχουν τη νεανική δροσιά του «μνηστευμένων» του Παιχνιδιού, μα ούτε και αυτήν που διαθέτουν οι ερωτευμένοι και οι νεαρές χήρες που πλημμυρίζουν το θέατρο του Μαριβώ. Προβληματίζονται περισσότερο για τη ζωή, έστω και εάν ο έρωτας παραμένει γι' αυτούς μια μεγάλη, εξαιρετικά σημαντική υπόθεση, έχουν και άλλες ασχολίες, μεταξύ των οποίων συγκαταλέγονται το χρήμα και οι οικονομικές τους υποθέσεις. Ο εξωτερικός κόσμος υπεισέρχεται στον χώρο της κωμωδίας με επιμονή. Η ζωή βρίσκεται ανάμεσα στους ήρωες, με τις απαιτήσεις της και οι καρδιές δεν είναι πλέον τόσο «ιδεατά» αγνές.

  psedoeksomologiseis texnes plus

Το έργο του Μαριβώ, εξετάζει το πώς η βούληση, η κρίση και η σκέψη των ανθρώπων επηρεάζεται από ένα σύμπλεγμα πληροφοριών, φημών, ψευδών ή κατασκευασμένων ειδήσεων διαστρεβλώσεων και αλληλοσυγκρουόμενων συμφερόντων, με αποτέλεσμα να χάνουν την καθαρότητά τους και στο τέλος, να μην εκφράζουν πια τις πραγματικές μας επιθυμίες και την δική μας κοσμοθεωρία, αλλά κάτι που μας έχει επιβληθεί, κατορθώνοντας μάλιστα, να φαντάζουν σε μας, ως δικές μας επιλογές.

Φυσικά, για μια ακόμα φορά το όχημα που χρησιμοποιεί ο Μαριβώ για να αναπτύξει αυτό το πολύ σοβαρό θέμα είναι ο έρωτας και η κωμωδία.

Αν μπορούσε κάποιος να διαβάσει το έργο, μη γνωρίζοντας τίποτα για τον Μαριβώ, ποια εποχή έχει γραφτεί και ποιοι χαρακτηρισμοί έχουν επικρατήσει από τους ειδικούς για τον συγγραφέα και τα έργα του, είναι σίγουρο πως από τη μία θα αναγνώριζε ένα σκοτεινό και σκληρό έργο και από την άλλη θα διέκρινε μια παιγνιώδη και κωμική διάσταση, με αποτέλεσμα, στο τέλος της ανάγνωσης να μην ξέρει αν θέλει να χαμογελά ή να προβληματιστεί ή και τα δύο μαζί ( κάτι μας λέει ότι ο Μαριβώ αυτό θα προτιμούσε...).

Και βέβαια, διαβάζοντας το συγκεκριμένο έργο του Μαριβώ, γραμμένο πριν από 282 χρόνια (!) και αναγνωρίζοντας στον πυρήνα του θέματα και καταστάσεις που μας απασχολούν εν έτει 2019, καταλαβαίνεις γιατί κάποιοι συγγραφείς θεωρούνται κλασικοί και παγκόσμιοι. Και ο Μαριβώ είναι φυσικά ένας από αυτούς. Και το συγκεκριμένο έργο, ένα από τα 2 ή 3 έργα του, που του εξασφάλισαν μια περίοπτη θέση σε αυτή την μικρή λίστα των κλασικών.

 mavromixali

Συντελεστές

Μετάφραση : Αντρέας Σταίκος

Σκηνοθεσία : Φώτης Μακρής

Σκηνικά – Κοστούμια : Μαντώ Ψυχουντάκη

Κίνηση: Στέλλα Κρούσκα

Παίζουν: Νίκος Αργυριάδης, Γιάννης Δαμάλας, Κωνσταντίνος Ελματζίογλου, Στέλλα Κρούσκα, Φώτης Μακρής, Πάνος Ξενάκης, Στέλλα Παπαδημητρίου, Στεφανία Σαμαρά

Ημέρες και ώρες παραστάσεων

Από 14 Δεκεμβρίου 2019.

Κάθε Σάββατο στις 21:00 και Κυριακή στις 20:00

Τιμές εισιτηρίων

Κανονικό : 12 ευρώ

Φοιτητικό, κάτω των 25 ετών, άνω των 65 : 10 ευρώ

Άνεργοι, ατέλειες : 8 ευρώ

 

Διαβάστε επίσης:

Στέλλα Παπαδημητρίου: «Δεν Ήμουν Ποτέ Μέσα Στα Πράγματα»

«Πάρε τη λέξη μου, δώσε μου το χέρι σου» είναι το μότο του Εθνικού θεάτρου.

Ο Δημήτρης Λιγνάδης, με την Έρι Κύργια στο πλευρό του, ξεκίνησε τη σημερινή συνέντευξη Τύπου (14/10) με μια προσωπική εξομολόγηση: «Είμαι ιδιαίτερα συγκινημένος,γιατί  από τη θέση αυτή, βρίκομαι στο χώρο που μεγάλωσα».Συμπληρώνοντας ότι : «Όταν ανέλαβα αυτή τη θέση, όλοι οι φίλοι μου ,και η κυρίως  η μητέρα μου, μου είπαν πού πας; Η απάντησή μου ήταν ότι δεν είμαι τρελός, αλλά στα 55 μου θέλω να προσπαθήσω να κάνω κάτι πιο χειροπιαστό».

Ο στίχος του Ανδρέα Εμπειρίκου «Πάρε τη λέξη μου, δώσε μου το χέρι σου» ήταν ένα στίχος που καθόρισε την ζωή και την καριέρα του Δημήτρη Λιγνάδη, όπως εξομολογήθηκε, γι’ αυτόν και τον επέλεξε, ως μότο για όλα τα χρόνια, που θα βρίσκεται στο τιμόνι του Εθνικού θεάτρου.

Στόχος της διεύθυνσής του, όπως είπε, είναι να διατηρήσει την έννοια του «εύρους και του βάθους», να στοχεύσει στο «όφελος και στην ωφέλεια», χωρίς να ξεχνά στιγμή την «Επιστήμη και την Τέχνη».

«Το Εθνικό Θέατρο το χρηματοδοτεί το κράτος. Οι πολίτες φορολογούνται και γι’ αυτό το Εθνικό οφείλει να κάνει επιλογές που έχουν εύρος, δηλαδή επιλογές που απευθύνονται σ’ όλο τον ελληνικό λαό. Στόχος είναι να μην μείνει έξω από τη βεντάλια του Εθνικού, ούτε ένας Έλληνας πολίτης» δήλωσε ο Δημήτρης Λιγνάδης.

Έμφαση θα δοθεί στον εκπαιδευτικό σκοπό του θεάτρου, που είναι άλλωστε γραμμένο στις αρχές του καταστατικού του Εθνικού Θεάτρου, από την πρώτη στιγμή, από την εποχή ακόμη που ήταν Βασιλικό Θέατρο. 

Ο Δημήτρης Λιγνάδης ανακοίνωσε και την απόφασή του να μετονομαστεί το ισόγειο REXσε σκηνή «Ελένη Παπαδάκη» και η σκηνή του «REX» να παραμένει ανοιχτό, όλο το καλοκαίρι, με παραστάσεις για τους Αθηναίους αλλά και τους τουρίστες.

Στόχος είναι να παραμένει ανοιχτό και το Σχολείο της Ειρήνης Παππά, το καλοκαίρι για παραστάσεις και σεμινάρια.

Αποκάλυψε ότι έχει δώσει ήδη τα χέρια με σκηνοθέτες και έτσι τη σεζόν 2020 -2021 θα δούμε στο Εθνικό Θεάτρου τους : Δημήτρη Καμαρωτό, Δημήτρη Καρατζά, Γιώργο Κιμούλη, Ατζελα Μπρούσκου,  Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη, Δημήτρη Τάρλοου, Στάθη Λιβαθινό, Μάρθα Φριτζίλα και Αμαλία Μουτούση. 

«Η Πειραματική Σκηνή, στο δικό μου Εθνικό εξαπλώνεται σ’ όλες τις σκηνές και δίπλα στο όρο πειραματική θέλω να μπαίνει ο όρος ερευνητική και εκπαιδευτική. Δεν θέλω οποιαδήποτε ονοματοδοσία να μου επηρεάζει τη δράση μου», δήλωσε χαρακτηριστικά για το μέλλον της Πειραματικής Σκηνής, την οποία, ουσιαστικά, καταργεί. 

Πρώτη στην ατζέντα του Δημήτρη Λιγνάδη βρίσκεται η δραματική σχολή. Ο ίδιος τόνισε ότι ο καλλιτέχνης πάνω από όλα πρέπει να είναι: "μια καλλιτεχνική μονάδα". Παρούσα στη συνέντευξη Τύπου και η νέα διευθύντρια της σχολή του Εθνικού Θεάτρου, Δηώ Καγγελάρη.

Μια ακόμη νέα πρωτοβουλία του Εθνικού Θεάτρου θα είναι και η έκδοση κάποιων έργων, με την επιμέλεια των εκδόσεων από το ίδιο το Εθνικό Θέατρο και όχι από άλλους εκδότες, όπως γινόταν μέχρι σήμερα. 

Τέλος, ο Δημήτρης Λιγνάδης μίλησε για τα οικονομικά του Εθνικού Θεάτρου, τα οποία και εξετάζει με τους συνεργάτες τους. Ο ίδιος είπε ότι "Τα χρήματα της επιχορήγησης πάνε όλα στους μισθούς των εργαζομένων και πολλές φορές δεν φτάνουν". 

Ενώ, τόνισε με νόημα για τη νέα του θέση:«Για κάποιους θα συνεχίσω να είμαι ο Μήτσος ή ο Δημητράκης ,αλλά για κάποιους άλλους θα είμαι ο Δημήτρης, σκέτο» 

Στη συνέχεια, τον λόγο πήρε η Έρι Κύργια, που δήλωσε ότι «Συνεχίζουμε με το πρόγραμμα της προηγούμενης διοίκησης και πολλές επαναλήψεις αλλά και πολλές άλλες δράσεις».

 

 

 

 

lignadis texnes plus

 

 

Στο φετινό πρόγραμμα συναντάμε επαναλήψεις, τη μετακίνηση περσινών παραστάσεων της Πειραματικής σε κεντρικές σκηνές, μετακλήσεις, συνεργασίες και συμπαραγωγές, δράσεις για εφήβους. Υπεύθυνη του νεοσύστατου Μικρού Εθνικού παραμένει η Σοφία Βγενοπούλου, η οποία ήταν παρούσα στη συνέντευξη Τύπου. .

Απόψε αυτοσχεδιάζουμε

Στις επαναλήψεις θα δούμε  το περσινό «Απόψε αυτοσχεδιάζουμε» του Λ. Πιραντέλο σε σκηνοθεσία Δημήτρη Μαυρίκιου, την επιβαλλόμενη επανάληψη του «Ξύπνα Βασίλη» του Δημήτρη Ψαθά, σε σκηνοθεσία Άρη Μπινιάρη, την επανάληψη του «Ο άνθρωπος που γελά» του Β. Ουγκώ, σε σκηνοθεσία Θοδωρή Αμπαζή, τη γλυκύτατη περσινή παραγωγή, κατάλληλη για μικρούς και μεγάλους, «Χριστουγεννιάτικη Ιστορία» του Κ. Ντίκενς, σε σκηνοθεσία Γιάννη Μόσχου.

Ο άνθρωπος που γελά

Στις νέες παραγωγές θα δούμε τον  «Μάκβεθ» σε σκηνοθεσία Δημήτρη Λιγνάδη, που θα έχει και τον πρωταγωνιστικό ρόλο, μια συμπαραγωγή με το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά. Η παράσταση είχε αρχικά ανακοινωθεί ότι θα ανέβαινε στο Δημοτικό Θέατρο Πειραία. Ο καλλιτεχνικός διευθυντής δήλωσε ότι: «σκοπός ήταν να μην μείνει,κανείς χωρίς δουλειά»  και έτσι η παράσταση θα ανέβει τελικά, ως συμπαραγωγή με το Δημοτικό θέατρο Πειραιά.

Συμπαραγωγή με το Μέγαρο Μουσικής θα είναι και τα «Μαθήματα Πολέμου ΙΙΙ».

Την «Κυρία Μαξίμ» του Φεντώ, σε σκηνοθεσία  Θωμά Μοσχόπουλου, τη σκηνική μεταφορά του έργου της Λούλας Αναγνωστάκη «Σε σας που μας ακούτε» σε σκηνοθεσία Αλέξανδρου Αβρανά, τη νέα δουλειά του Γιάννη Καλαβριανού, την πρόταση του Γιάννη Σκουρλέτη -έκπληξη από ό,τι μας έχει συνηθίσει- για τη σκηνοθεσία της κωμωδίας του Γκολντόνι «Το καινούργιο σπίτι», το μιούζικαλ των Ρέππα-Παπαθανασίου «Φεγγάρι από χαρτί», τη συνεργασία του Ευθύμη Φιλίππου και της Αργυρώς Χιώτη για το «Νερό της Κολωνίας», τη νέα δουλειά της Ελένης Ευθυμίου στη σκηνοθεσία του «Και τώρα ο κόσμος» της Σιμπίλε Μπέργκ, μετά το -κοινώς αποδεκτό- αριστουργηματικό «Ερωτευμένα άλογα» στο πρόσφατο Φεστιβάλ Αθηνών, την παρουσία της ομάδας C for Circus στο «Love & information» της Κ. Τσέρτσιλ, τα «Μαθήματα Πολέμου ΙΙΙ», ως συνέχεια των δύο προηγούμενων ξεχωριστών παραστάσεων, σε σκηνοθεσία αυτήν τη φορά Γιωργή Τσουρή.  Παράλληλα, συνεχίζονται οι δράσεις «Θέατρο Express» και «Οι ιστορίες καθ’ οδόν» σε λεωφορεία.

Ιστορίες καθ' οδόν
Από τη Γιώτα Δημητριάδη 
φωτογραφίες:Χριστίνα Δενδρινού 
 
Τι κοινό έχουν ο Μπρεχτ, ο Άλμπι, ο Μποστ, η Λούσι Κίρκγουντ; Θεατρικά έργα και των τεσσάρων ανεβαίνουν σε σκηνοθεσία του Νικορέστη Χανιωτάκη.
Ο ίδιος μαζί με τον Γεράσιμο Σκαφιδά συνεχίζουν να δημιουργούν παραστάσεις, με γνώμονα την ποιότητα, κάτω από την ομπρέλα της καλλιτεχνικής εταιρείας Μυθωδία δηλώνοντας περήφανοι που από τις πολλές μικρές παραγωγές της αρχής, κατάφεραν να αποσχολούν 35 άτομα!
Έφτασα στο θεάτρο, μαζί με τη φωτογράφο μας Χριστίνα Δενδρινού, λίγο πριν τελειώσει η πρόβα για τον «Καλό Άνθρωπο του Σετσουάν» που συνεχίζεται για δεύτερη χρονιά στο Θησείον. Οι φωνές και τα τραγούδια των ηθοποιών μπλέκονταν με τις σκηνοθετικές οδηγίες δίνοντας ζωή στο υπέροχο στενό της Τουρναβίτου, το οποίο περνούσε ήσυχα τη μεσημεριανή του σιέστα.
Η μεγάλη μαύρη σιδερένια πόρτα ανοίγει. 
Ο  Γεράσιμος  κι ο Νικορέστης εμφανίζονται χαμογελαστοί κι ευδιάθετοι,παρά τις εντατικές πρόβες και τις ατελείωτες ώρες για το συντονισμό και την οργάνωση τόσων παραγωγών.
Από τα πρώτα λεπτά καταλαβαίνει κανείς ότι μεταξύ τους έχει χτιστεί, εδώ και χρόνια, μια δυνατή φιλία με σταθερή της βάση τα κοινά καλλιτεχνικά όνειρα.
 
 skafidas xaniotakis texnes plus
 
Με τον Νικορέστη γνωριστήκατε στη σχολή. Πώς αποφασίσατε να πάρετε το ρίσκο και να γίνετε παραγωγοί;
 
Γεράσιμος Σκαφίδας: Με τον Νικορεστη μετράμε 10 χρόνια γνωριμίας και βαθιάς φιλίας. Μόλις τελειώσαμε τη σχολη αποφασίσαμε ότι πρέπει να αυτενεργήσουμε και να πάρουμε τις τύχες μας στα χέρια μας. Έτσι αρχισαμε να ψάχνουμε έργα και ρόλους που μας αγγίζουν και μας συγκινούν. Το Θεατρο Τέχνης μας έμαθε ότι ένας ηθοποιός πρέπει να ξέρει το θεατρο από όλα τα πόστα. Επενδύσαμε στο όνειρό μας και σταδιακά,χωρίς έπαρση, αρχίσαμε να χτίζουμε συνεργασίες και να αποκτούμε εμπειρίες. Έτσι συνεχίζουμε και τώρα. Ακόμα κι οι διαφωνίες μας είναι επικοδομητικές και οδηγούν σε μια κοινή απόφαση με κοινούς στόχους .
 
Από πολύ μικρή ηλικία σε εμπιστεύτηκαν σπουδαίοι πρωταγωνιστές. Τι συναισθήματα σου δημιουργεί αυτό;
 
Νικορέστης Χανιωτάκης: Είμαι τυχερός, γιατί συνεργάζομαι με υπέροχους ηθοποιούς, οι οποίοι έχουν διανύσει πολύ μεγάλη πορεία στον χώρο της Τέχνης, αλλά και νεότερους πρωταγωνιστές του θεάτρου μας. Η διαθεσιμότητά τους κι η εμπιστοσύνη τους με τιμά, με συγκινεί και με γεμίζει με αίσθημα ευθύνης. Τους ευγνωμονώ για τη γενναιοδωρία τους και τους οφείλω πολλά. Χωρίς καλούς ηθοποιούς ένας σκηνοθέτης είναι ανάπηρος.
 
skafidas xaniotakis 2 texnes plus
 
Να μιλήσουμε για τις φετινές παραστάσεις. Πες μας δύο λόγια για ό,τι θα δούμε φέτος στο Θησείον αλλά και για την παράσταση στα Ιλίσια. 
 
Νικορέστης Χανιωτάκης: Είμαι ιδιαιτέρως χαρούμενος που η εφετινή σεζόν στο Θησείον, ΕΝΑ ΘΕΑΤΡΟ ΓΙΑ ΤΙΣ ΤΕΧΝΕΣ, ανοίγει με δύο παραστάσεις που αγάπησα πέρυσι κι είχαν μεγάλη ανταπόκριση από το κοινό. Μιλώ για τον «Καλό Άνθρωπο του Σετσουάν» του Μπέρτολτ Μπρεχτ (έως 10/11 από Τετάρτη έως Κυριακή) και την «Γίδα ή Ποια είναι η Σύλβια;» του Έντουαρντ Άλμπι (κάθε Δευτέρα & Τρίτη). Στη συνέχεια, θα κάνει πρεμιέρα η καινούργιά μας παράσταση η «Μήδεια» του Μποστ, μια κωμωδία -σε πρωτότυπη μουσική της Μόνικα- που έχει πολύ χιούμορ και ευαισθησία (από 13/11). Τέλος, στο θέατρο Ιλίσια σκηνοθετώ ένα από τα πιο δυνατά σύγχρονα έργα που έχω διαβάσει τα τελευταία χρόνια, το «Children» της Λούσι Κίρκγουντ (από Σάββατο έως Δευτέρα). Με αφορμή την έκρηξη ενός πυρηνικού αντιδραστήρα, τρεις συνταξιούχοι πυρηνικοί φυσικοί  διαχειρίζονται το μείζον θέμα της ευθύνης τους απέναντι στις νεότερες γενιές.
 
Πόσο εφικτό είναι να είσαι αφοσιωμένος σε μια παράσταση και να βγάλεις το 100% της έμπνευσής σου, όταν παράλληλα δουλεύεις σε πολλά και διαφορετικά έργα;
 
Νικορέστης Χανιωτάκης: Σαφώς, θα προτιμούσα να μελετάω και να δουλεύω πάνω σε μία μόνο παράσταση κάθε φορά. Παρ’ όλα αυτά, δεν γίνεται να αποκλείσεις τις περιπτώσεις να χρειαστεί να δουλέψεις παράλληλα περισσότερα έργα. Είναι θέμα τύχης, συγκυρίας και προτάσεων, οι οποίες μπορεί να είναι τόσο ερεθιστικές που δεν σου επιτρέπουν να πεις «όχι». Για να μπορώ ταυτόχρονα να αφοσιωθώ σε πολλές διαφορετικές, οργανώνομαι από νωρίς. Θεωρώ πολύ σημαντικό το διάστημα πριν από την έναρξη των προβών. Νομίζω οφείλω να μελετάω, να διαβάζω, να γράφω και να παρατηρώ ποικίλα πράγματα, προτού μπω στο θέατρο για να συναντήσω για πρώτη φορά τους υπόλοιπους συντελεστές και ηθοποιούς ενός νέου έργου. Για αυτόν τον λόγο, φροντίζω σχεδόν πάντα να έχω ένα κενό διάστημα κάποιων μηνών για συγκέντρωση και προσωπικής προετοιμασίας πριν την πρώτη πρόβα. Επίσης, η επιλογή των κατάλληλων βοηθών και συνεργατών, μπορεί να σου λύσει τα χέρια όταν ο χρόνος είναι λίγος… 
 
skafidas xaniotakis 3 texnes plus
Γεράσιμε, θα ήθελα  να θυμηθείς τη μέρα που πήγατε στον Μιχαήλ Μαρμαρινό και του ζητήσατε το θέατρο....
 
Γεράσιμος Σκαφίδας: Συνεργαζόμαστε με το Θησειον, ΕΝΑ ΘΕΑΤΡΟ ΓΙΑ ΤΙΣ ΤΕΧΝΕΣ τα τελευταία 4 χρόνια. Στα 2 χρόνια συνεργασίας μας έγινε γνωστό ότι ο κύριος Μαρμαρινός ενδιαφέρεται να βρει κάποιον να αναλάβει συνολικά το θέατρο. Αμέσως εκδηλώσαμε το ενδιαφέρον μας και όταν είδαμε ότι μας εμπιστεύεται και μας απάντησε θετικά αισθανθήκαμε δέος. Νομίζω ότι αυτός ο μαγικός χώρος μόνο έτσι μπορεί να σε κάνει να αισθανθείς. Ήταν ακόμα μια πρόκληση που θέλαμε να κάνουμε πράξη. Τον ευχαριστούμε πολύ για αυτή την τέραστια ευκαιρία.
 
Ποια ήταν η μεγαλύτερη δυσκολία μέχρι σήμερα και ποια η πιο σημαντική στιγμή για την καλλιτεχνική εταιρεία Μυθωδία;
 
Νικορέστης Χανιωτάκης: Το να κάνεις θέατρο στην Ελλάδα αποτελεί από μόνο του τη μεγαλύτερη δυσκολία. Για παράδειγμα, το γεγονός ότι η Μυθωδία τη φετινή περίοδο δεν επιχορηγήθηκε ούτε με ένα ευρώ από το Υπουργείο Πολιτισμού, σε αντίθεση με τους υπόλοιπους 60 θιάσους, είναι απίστευτο, αν σκεφτεί κανείς ότι μιλάμε για μία αστική μη κερδοσκοπική εταιρεία, η οποία αποτελείται μόνο από δύο ανθρώπους (τον Γεράσιμο Σκαφίδα κι εμένα), έχει τη διαχείριση ενός ιστορικού θεάτρου και κάνει αρκετές παραγωγές κάθε χρόνο, προσφέροντας θέση εργασίας σε περισσότερους από πενήντα ανθρώπους.
 
skafidas texnes plus 4
 
Όσο για την πιο σημαντική στιγμή για τη Μυθωδία, θα έλεγα ότι είναι η ίδια η σύστασή της πριν από δώδεκα χρόνια, όταν μια παρέα αποφοίτων του σχολείου μου (43ο Λύκειο Αθηνών), αποτελούμενη από ανθρώπους διαφορετικών ειδικοτήτων, διεκδίκησαν την ανάγκη τους να εκφραστούν μέσω του θεάτρου. Στη συνέχεια τα πράγματα, με κόπο, τύχη, βοήθεια, ευστοχίες, αστοχίες, πίστη και προσπάθεια πήραν τον δρόμο τους…
 
Γεράσιμος Σκαφιδάς: Συμφωνώ με τον Νικορέστη, στο θέμα των επιχορηγήσεων.  Για να μπορέσει η εταιρία να γίνει αντάξια των στόχων της και να μετατραπεί από μια εταιρία που έκανε μικρές παραγωγές σε μια εταιρία που πέρσι απασχόλησε συνολικά 35 υπαλλήλους (ηθοποιούς , τεχνικούς, μουσικούς, αισθητικούς). 
Η πιο συμαντικη στιγμή είναι η συνεργασία μας με σπουδαίους καλλιτέχνες , οι οποίοι μας τίμησαν με την εμπιστοσύνη τους. Αναφέρω ενδεικτικά τον κ. Νικήτα Τσακίρογλου, την κα. Λήδα Πρωτοψάλτη και τον αξέχαστο Τάκη Σπυριδάκη που μας στήριξε με όλη του τη δύναμη στα πρώτα μας βήματα.
 
 xaniotakis texnes plus 6
 
Πώς καταλήγετε στο ρεπερτόριο της κάθε χρονιάς;
 
Νικορέστης Χανιωτάκης: Αναλόγως με τη συναισθηματική μας κατάσταση και τους κοινωνικούς μας προβληματισμούς, μας έρχονται κάθε χρόνο κάποιες ιδέες για έργα, καθόμαστε με τον Γεράσιμο Σκαφίδα τις συζητάμε και καταλήγουμε στο ρεπερτόριο της χρονιάς. Υπάρχουν, βεβαίως, και οι περιπτώσεις να μας γίνουν προτάσεις και από ορισμένους σταθερούς μας συνεργάτες, με τους οποίους υπάρχει αμοιβαία εμπιστοσύνη και εκτίμηση. Βασικός και σταθερός μας στόχος είναι να παρουσιάζουμε στο κοινό έργα, όπως ένας παππούς θα έλεγε μια ιστορία στο εγγονάκι του.
 
Γεράσιμος Σκαφίδας: Μιλάμε πολύ, ανταλλάσουμε ιδέες, ακούμε τους δικούς μας ανθρώπους και αναζητούμε πάντα τη συγκίνηση και το παιχνίδι. Κάποια στιγμή το τοπίο ξεκαθαρίζει και όλα είναι εκεί για να καταπιαστούμε μαζί τους.
 
Ένα καλλιτεχνικό όνειρο μου είναι....
 
Νικορέστης Χανιωτάκης: Να αποκτήσουμε τη δική μας θεατρική στέγη με ένα πλάνο τουλάχιστον πενταετές και να έχουμε συχνή συνεργασία με θεατρικούς οργανισμούς του εξωτερικού.
 
Γεράσιμος Σκαφίδας: Να κάνει η Μυθωδια σε συνεργασία με το Θεατρο Τέχνης μια παράσταση αρχαίου δράματος στην Επιδαυρο.
 
xaniotakis skafidas texnes 7 plus
 
Έγινα ηθοποιός γιατί....
 
Νικορέστης Χανιωτάκης: Είδα την παράσταση «Όρνιθες» του Αριστοφάνη από το Θέατρο Τέχνης όταν ήμουν δέκα ετών και κατάλαβα πόσο όμορφο συναίσθημα είναι η ελευθερία συνδυασμένη με φαντασία…
 
Γεράσιμος Σκαφιδάς: Με γοητεύει ότι μέσα από τους ρόλους μπορώ να βιώσω πολλα διαφορετικά συναισθήματα , να ανακαλύψω τον εαυτό μου και ίσως να συγκινήσω τους θεατές ώστε να φύγουν πιο πλούσιοι ψυχικά.
 
 xaniotakis8 texnes plus
 
Αυτό που βαριέμαι φρικτά στον Γεράσιμο είναι....
 
Νικορέστης: Το γούστο του στις ομάδες (είναι γαύρος… χαχα)
 
Αυτό που βαριέμαι φρικά στον Νικορέστη είναι...
 
Γεράσιμος: Να τον ψάχνω στο τηλέφωνο για να μιλήσουμε και να μην τον βρίσκω επειδή πάντοτε τρέχει και δημιουργεί.
 
Σε 10 χρόνια θέλω να έχω πετύχει…
 
Νικορέστης:Να συνεχίσω να ζω με υγεία, έρωτα και δημιουργικότητα.
 
Γεράσιμος: Να έχει η Μυθωδια μια σταθερή στέγη και να δημιουργεί με όλους τους ανθρώπους που μας εμπιστεύονται και μας αγαπάνε.
 
xaniotakis skafidas texnes plus 5
 
Info:
ΕΝΑ ΘΕΑΤΡΟ ΓΙΑ ΤΙΣ ΤΕΧΝΕΣ
«Ο Καλός Άνθρωπος του Σετσουάν» του Μπέρτολτ Μπρεχτ (έως 10/11 από Τετάρτη έως Κυριακή)
Η «Μήδεια» του Μποστ (από 13/11)
 
Θέατρο Ιλίσια
Ο Νικορέστης Χανιωτάκης σκηνοθετεί το «Children» της Λούσι Κίρκγουντ (Σάββατο έως Δευτέρα)

Από τη Γιώτα Δημητριάδη 

Θα ήταν τουλάχιστον, ψευδαίσθηση αν πιστέψει κανείς ότι μπορεί να αναλύσει αυτό το δύσβατο βιβλίο της Καινής Διαθήκης μέσω μιας θεατρικής κριτικής. Αυτό πέρα από αδύνατο, δεν είναι και ο στόχος, άλλοι επιστήμονες είναι αρμόδιοι και σίγουρα γνώστες. 

Το βιβλίο του Αγίου και Ευαγγελιστού Ιωάννου αποτελεί την επάξια κατακλείδα όλης της Αγίας Γραφής. Είναι ένα ιερό κείμενο, το οποίο στο διάβα των αιώνων είχε τεράστια απήχηση και επιδράσεις όσο λίγα.

Εδώ έρχεται να κλειδώσει και η φράση του νομπελίστα ποιητή Γιώργου Σεφέρη, ο οποίος χαρακτηρίζει την «Αποκάλυψη του Ιωάννη», ως : « ένα κείμενο, όχι ενός καιρού και μιας γενεάς ανθρώπων, αλλά όλων των καιρών και όλων των γενεών».

Αιώνες τώρα η ανθρωπότητα σκύβει περίεργη πάνω στο βιβλίο με την ελπίδα ότι θα εκμαιεύσει την έκβαση των πεπρωμένων. Ακόμα και ο πιο αδιάφορος αναγνώστης δεν μπορεί παρά να σταθεί με ευλάβεια μπροστά στις πολλές εικόνες και τα σύμβολά του, αναζητώντας  παράλληλα τις πραγματικότητες στις οποίες παραπέμπουν.

Εδώ, ακριβώς έγκειται και η μεγάλη επιτυχία της παράστασης του Θάνου Παπακωνσταντίνου στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση.

 

ApocalypseΓÇElina Giounanli for Onassis Stegi 23 641x960

Ο ταλαντούχος σκηνοθέτης έχοντας κάνει εκπληκτική δουλειά πάνω στη δραματουργία του κειμένου δίνει στην παράσταση μια οικουμενικότητα και ένα σύγχρονο στοιχείο, διότι καταφέρνει μ’ εντυπωσιακό τρόπο να προβάλλει τις εικόνες και τα σύμβολα του βιβλίου.

Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου δίνει ουσία και εγγύτητα στο έργο του Ιωάννη με τις 7 εικόνες που παρουσιάζει πίσω από την αποκάλυψη (Πρωτοχριστιανοί, Ισλαμικός εξτρεμισμός, Οκτωβριανή Επανάσταση, Γερμανικός Εθνικοσοσιαλισμός, Αμερικάνικη Επανάσταση, Γαλλική Επανάσταση και Μεσαιωνικοί Χιλιαστές)

ApocalypseΓÇElina Giounanli for Onassis Stegi 70 960x641

Μ’ αυτόν τον τρόπο δικαιολογεί και το σκηνοθετικό σημείωμα στο πρόγραμμα της παράστασης, όπου υπογραμμίζει ότι « πίσω από κάθε εξέγερση υπάρχει η επιθυμία ριζικής αναμόρφωσης».

Δεν επιλέγει τον εύκολο δρόμο των βιντεοπροβολών αλλά δουλεύει με ηθοποιούς που χαρίζουν επιπλέον εκπληκτικές σκηνές στο συνολικό αποτέλεσμα.Η παράσταση δεν αγγίζει απλά την εικαστική τελειότητα αλλά σε πολλές σκηνές δίνει τον ορισμό της.

Είναι σαν να παρακολουθείς έναν αναγεννησιακό πίνακα να ζωντανεύει. Προσωπικά θυμήθηκα την «Παναγία των Βράχων» του  Λεονάρντο ντα Βίντσι (εκθέτεται στο Λούβρο), όχι μόνο λόγω της θρησκευτικής σύνδεσης, αλλά κυρίως γιατί έχουμε να κάνουμε μ’ έναν πίνακα όπου κανένας δεν είναι μόνος, η Παναγία κρατά τον Ιησού, εκείνος ένα αρνάκι αλλά και η Παναγία βρίσκεται προστατευμένη από την αγκαλιά των βράχων.

Την ίδια ακριβώς «προστασία» έδειχναν και τα δέκα σώματα των ηθοποιών της παράστασης. Σώματα δουλεμένα στην παραμικρή λεπτομέρεια που εκτελούσαν με μοναδικό συντονισμό τις κινήσεις –εικόνες της παράστασης. Εδώ βεβαία, πρέπει να αναφέρουμε και την εμπνευσμένη δουλειά της Νάντης Γώγουλου στην κίνηση.

Το σκηνοθετικό εύρημα με τον παιδάκι επί σκηνής να διαβάζει το βιβλίο, δεν δικαιολογείται απλά από τη συλλογική σκηνική σύλληψη, αλλά δικαιώνεται πλήρως. Ο παράδεισος όπου θα φτάσουν στο τέλος οι άνθρωποι δεν είναι τίποτα άλλο από μια παιδική χαρά, ο παράδεισος είναι η αθώα ψυχή των παιδιών που αιωρούνται στην κούνια.

Επιπλέον, η σιωπή που κυριαρχεί στα πρώτα λεπτά της παράστασης γίνεται το καλύτερο καθαρτήριο και μυεί το κοινό στο σύμπαν του έργου.

Νομίζω πώς δεν χρειάζεται να αναφερθώ στην ερμηνεία κάθε ηθοποιού ξεχωριστά και αυτό γιατί και οι δέκα πέτυχαν να είναι ένα σώμα και κάθε φορά που χρειαζόταν κάποιος να αποκοπεί από το σύνολο,έκανε ένα εκπληκτικό σόλο.

Αλεξία Καλτσίκη, Μαριάννα Δημητρίου, Καλλιόπη Σίμου, Ελένη Μολέσκη, Κλεοπάτρα Μάρκου, Θανάσης Δόβρης, Σωτήρης Τσακομίδης, Μάριος Παναγιώτου, Μιλτιάδης Φιορέντζης και Γιώργος Δικαίος δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό επί σκηνής και δικαιώνονται.

Η παράσταση οφείλει πολλά και στους μουσικούς : Θοδωρής Βαζάκας (κρουστά), Κώστας Γάτσιος (κλαρινέτο, μπάσο κλαρινέτο), Αλέξης Καραϊσκάκης (τσέλο), Σπύρος Μοσχονάς (τρομπόνι), Ελευθερία Τόγια (βιόλα), Δημήτρης Τίγκας (κοντραμπάσο), Κώστας Τσιώλης (ηλεκτρονικά), οι οποίοι επεμβαίνουν σε καίρια σημεία και εξυπηρετούν την ροή της αφήγησης.  Σπουδαία δουλειά έχει κάνει στη σύνθεση ο Πάνος Ηλιόπουλος.

Τα κουστούμια και τα σκηνικά της Νίκη Ψυχογιού, είναι από μόνα τους ένα ξεχωριστό σύμπαν. Ξεκουράζουν το μάτι του θεατή, καταφέρνοντας παράλληλα να είναι εντυπωσιακά μέσα στη λιτότητά τους. Το ίδιο και οι ατμοσφαιρικοί φωτισμοί της Χριστίνας Θανάσουλα.

Προφητεία, όραμα ή, μήπως, μανιφέστο εξέγερσης; Η Αποκάλυψη του Ιωάννη εξάπτει τη φαντασία των ανθρώπων από τον 1ο αιώνα μ.Χ. και γίνεται η καλύτερη έναρξη για τη θεατρική σεζόν στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, ανεβάζοντας πολύ τον πήχη για τις επόμενες, και δικαιώνοντας, παράλληλα, την επιλογή του Θάνου Παπακωνσταντίνου, να σκηνοθετήσει για πρώτη φορά στη μεγάλη σκηνή της Στέγης.

Από τα must-see της σεζόν! 

Παραστάσεις από 3 έως 20 Οκτωβρίου περισσότερες πληροφορίες εδώ. 

 

 

 

Από τη Γιώτα Δημητριάδη

Φωτογραφίες: Χριστίνα Δενδρινού

Τα στενά του Μεταξουργείου δεν είναι και το καλύτερο μέρος για περίπατο. Παρ’ όλα αυτά,  φτάνοντας στον μικρό πεζόδρομο της Ακαδήμου, νιώθεις, αμέσως, τη διαφορά. Τα δύο θέατρα έχουν δώσει χρώμα και ζωντάνια στην πολύπαθη περιοχή.

Συναντώ τη Γιασεμί Κηλαηδόνη, για πρώτη φορά, κι από τα πρώτα λεπτά της κουβέντας μας συνειδητοποιώ πόσο ταιριαστό είναι το όνομά της, μια ευωδία αγαπημένου λουλουδιού συνταιριασμένη με μια μελωδία κελαηδίσματος.

Από το φουαγιέ, ήδη,οι αναμνήσεις από τις παραστάσεις αλλά και τους καλλιτέχνες που πέρασαν από το θέατρο Μεταξουργείο είναι έντονες.

Η Γιασεμί κάνει εντατικές πρόβες για το υπέροχο έργο του Γουίλιαμ Γκίμπσον «Το θαύμα της Άννυ Σάλιβαν». Συνεργάζεται, για πρώτη φορά, με παιδιά αλλά και τη σκηνοθέτη Νικαίτη Κοντούρη, την οποία πάντα θαύμαζε, έχει τις ανησυχίες της, σαν νέα μαμά, φωνάζει τη μητέρα της Άννα Βαγενά, «Άννα», όταν συνεργάζονται στο θέατρο, της λείπει πολύ ο Λουκιανός, όχι ως πατρική φιγούρα, αλλά ως σοφός συνομιλητής και βλέπει τον θάνατο και τη γέννηση σαν δύο όψεις του ίδιου νομίσματος...

giasemi kelaidoni 2 texnes plus

Σε βρίσκουμε σε εντατικές πρόβες για την παράσταση «Το θαύμα της Άννυ Σάλιβαν», του Γουίλιαμ Γκίμπσον, σε σκηνοθεσία της Νικαίτης Κοντούρη. Πες μας δύο λόγια για το έργο και τον ρόλο σου.

Το πολύ ενδιαφέρον, για μένα, είναι ότι θα κάνω ένα υπαρκτό πρόσωπο, την Άννυ Σάλιβαν.Τόσο η ίδια, όσο κι η μαθήτριά της η Έλεν Κέλλερ, ήταν γυναίκες οι οποίες με το έργο τους βελτίωσαν, σημαντικά, τη ζωή των τυφλών και κωφών παιδιών.

Η Άννυ ήταν μια φτωχή, τυφλή κοπέλα, Ιρλανδέζα, η οποία έζησε σ’ ένα φτωχοκομείο. Ορφάνεψε μικρή από μητέρα κι ο πατέρας της την παράτησε εκεί μαζί με τον αδερφό της.

Από εκεί είχε την τύχη να μεταφερθεί στο ίδρυμα Perkins, στη Βοστόνη, ένα πολύ σπουδαίο ίδρυμα για τυφλούς, που υπάρχει ακόμα στην Αμερική. Όλα αυτά διαδραματίζονται το 1860 με 1870. Οταν ολοκληρώνει τις σπουδές της, ο διευθυντής του ιδρύματος τη στέλνει σε μια πλούσια οικογένεια στην Αλαμπάμα. Εκεί συναντά, τη μικρούλα Έλεν Κέλλερ, που έχει γεννηθεί φυσιολογικά αλλά μετά από λίγους μήνες, από κάποια αρρώστια, μάλλον μηνιγγίτιδα, μένει και τυφλή και κωφή.

Όταν φτάνει στο σπίτι τους, το παιδάκι είναι ήδη εφτά ετών, είναι ένα αγρίμι κι αδυνατεί να επικοινωνήσει. Οι γονείς έχουν την αγωνία, πώς να το κάνουν να επικοινωνήσει. Δεν θέλουν να το κλείσουν σε ίδρυμα. Μάλιστα, η επικοινωνία των γονιών με το ίδρυμα Perkins έγινε μέσω του γνωστού επιστήμονα, Γκράχαμ Μπελ. Ο διευθυντής είχει δει κάτι στην μόλις 21 ετών Άννυ και την έστειλε στην οικογένεια.

Το έργο διαδραματίζεται σ’ αυτό το διάστημα των 3 μηνών, από τη στιγμή που η δασκάλα παραλαμβάνει το παιδί, όντας πραγματικά ένα αγρίμι, μέχρι τη στιγμή που καταφέρνει η μικρούλα, όχι μόνο να μιλήσει, αλλά να συνδέσει τη λέξη με το αντικείμενο, μέσω του δακτυλικού αλφαβήτου.

 

giasemi kelaidoni 3 texnes plus

Υπάρχει, μάλιστα, μια πολύ ωραία σκηνή, όπου η μικρούλα καταλαβαίνει αυτή τη σύνδεση...

Ακριβώς, και στην πραγματική ζωή και στο έργο, η Έλεν καταλαβαίνει το πως συνδέεται η κάθε λέξη με ένα αντικείμενο, όταν η δασκάλα της ρίχνει νερό στην παλάμη. Από εκεί και πέρα ξεκλειδώνεται αυτή η λειτουργία στον εγκέφαλό της. Από την πρώτη κι’ όλας μέρα καταφέρνει και συλλαβίζει 30 με 35 λέξεις. Η μικρή εκπαιδεύεται κι η ίδια στο ίδρυμα και στη συνέχεια γίνεται το πρώτο τυφλοκωφό άτομο στην ιστορία, το οποίο τελειώνει πανεπιστήμιο.

Το έργο θίγει πάρα πολλά ζητήματα. Το πρώτο που μου έρχεται στο μυαλό είναι το θέμα της εκπαίδευσης και πόσο σημαντικό είναι να αντιμετωπίζεται ο κάθε μαθητής σαν μια ξεχωριστή και μοναδική προσωπικότητα...

Είναι πολύ σημαντικό αυτό. Όντας και μητέρα, βλέπω ότι υπάρχει μια τάση στην εποχή μας να συμπεριφερόμαστε στα παιδιά σαν είναι το κέντρο του κόσμου. Τα κακομαθαίνουμε και δεν τους χαλάμε κανένα χατήρι. Αυτό αντιμετωπίζει κι η ηρωίδα στο έργο. Ένα παιδί απόλυτα κακομαθημένο, γιατί οι γονείς του με το παραμικρό της δίνουν ένα γλυκό, προκειμένου να καλμάρει και να φύγει η δύσκολη στιγμή. Η Άννυ Σάλιβαν, αντίθετα, αντιμετωπίζει το παιδί, ως ίσο, λέγοντας από την αρχή ότι είναι πολύ έξυπνο παιδί, αλλά θέλει το χρόνο του και πρέπει κανείς να ασχοληθεί μαζί του και να εκπαιδευτεί.

Πώς είναι να δουλεύεις με παιδιά;

Είναι η πρώτη φορά και το βρίσκω τρομερά ενδιαφέρον. Τα παιδιά έχουν μια καθαρότητα και μια αθωότητα απέναντι στα πράγματα. Νομίζω, πως αν τα παρακολουθήσεις, μόνο κέρδος έχεις.

Πώς δουλεύει η σκηνοθέτης σας, Νικαίτη Κουντούρη, με τις δύο μικρές του θιάσου;

Επειδή η σχέση που βιώνουμε στη σκηνή είναι, κυρίως, σωματική, βασικός στόχος είναι να κατακτήσεις την εμπιστοσύνη του παιδιού. Είναι πολύ σημαντικό το γεγονός ότι η Νικαίτη δουλεύει και με τις δύο παράλληλα. Παρακολουθεί η μια την πρόβα της άλλης και προσπαθεί να εντάξει τα ωραία στοιχεία. Δεν υπάρχει ανταγωνισμός, αλλά ουσιαστικό ενδιαφέρον για το πώς θα παίξουν καλύτερα τον ρόλο.

Ως μητέρα, πόσο δύσκολο είναι να μην «κακομάθεις» το παιδί σου;

Πολύ...(γελάει). Το παιδί θέλει χρόνο κι υπομονή και με τον τρόπο ζωής μας σήμερα, αυτό είναι πολύ δύσκολο.Τα παιδιά σε διδάσκουν την υπομονή κι εγώ, ευτυχώς, είμαι πολύ υπομονετική, το πήρα από τον μπαμπά μου αυτό. Δεν είναι εύκολο να πεις δεν σου δίνω το tablet! Τώρα, το βιώνω, γιατί η ηλικία των τριών, που είναι η Μαρίνα είναι πιο απαιτητική. Ξεκινάνε τα παιδιά να έχουν συναισθήματα, φόβους, ανασφάλειες κι είναι αναγκαία η εκπαίδευση.

 giasemi kelaidoni 4 texnes plus

Έχει καταλάβει τι δουλειά κάνει η μαμά της;

Ναι, βέβαια, μάλιστα κατεβαίνει στο θέατρο και ρωτάει «Εγώ πότε θα κάνω πρόβα;». Της λείπω, βέβαια, αλλά ευτυχώς, ο μπαμπάς της και σύντροφός μου είναι ουσιαστικά παρόν και μοιράζουμε τον χρόνο. Νομίζω, ότι όχι μόνοι ηθοποιοί, γενικά οι γονείς λείπουν στα παιδιά τους.

Αν και παιδί καλλιτεχνών, μοιάζει να το έχεις διαχειριστεί με πολύ ωραίο τρόπο. Κάνεις παραστάσεις με την Άννα Βαγενά, αλλά πολλές φορές κάνεις και μόνη σου πράγματα....Πώς το κατάφερες αυτό;

Η αλήθεια είναι ότι δεν είναι ένα εύκολο πράγμα, ιδιαίτερα, όταν είσαι και από δύο γονείς καλλιτέχνες. Μεγαλώνοντας, βλέπω ότι ο χώρος έχει μια διαφορετική αντιμετώπιση κι όχι το κοινό. Το κοινό με αγκάλιασε από την αρχή. Αυτό συμβαίνει μόνο στα δικά μας επαγγέλματα, στους άλλους χώρους δεν γίνεται αυτή η σύγκριση.

Όμως, είτε παίζεις με την μαμά σου, είτε έχεις μαμά ηθοποιό, πάνω στη σκηνή είσαι μόνος. Δεν μπορεί να σου κάνει κανένας μαγικά!

Είναι θέμα διαχείρισης, κι έγινε αυτό που είπες, με τα χρόνια ακολούθησα τον δικό μου δρόμο, δούλεψα κι εκτός Μεταξουργείου αλλά και μέσα σ’αυτό.

Έχω δουλέψει και στο ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Αγρινίου,το Εθνικό Θέατρο και με την Άννα έχουμε κάνει πολλά πράγματα, πολλές φορές.

giasemi kelaidoni 5 texnes plus

Την φωνάζεις «Άννα» κι όχι «μαμά»;

Ανάλογα, στο θέατρο είναι η Άννα Βαγενά, η συνεργάτης.

Από μικρή ήθελες να ακολουθήσεις αυτό τον δρόμο ή προέκυψε στην πορεία;

Ήθελα, αλλά επειδή από μικρή ήμουν στα θέατρα κι είχα καταλάβει τις δυσκολίες που υπάρχουν, γιατί οι γονείς μου ήταν οι ίδιοι και παραγωγοί των παραστάσεων, δίσταζα να το αποφασίσω. Δεν το είχα εξομολογηθεί, να σου πω την αλήθεια, ήμουν καλή μαθήτρια κι ετοιμαζόμουν να δώσω για Μ.Μ.Ε., αλλά κάποια στιγμή είπα στον εαυτό μου ότι δεν θα ήμουν δυστυχισμένη αν επέλεγα άλλο δρόμο. Κάποια στιγμή, λοιπόν, κάλεσα τη μάνα μου σε δείπνο και της το ανακοίνωσα!

Πώς αντέδρασε;

Είχε πολύ πλάκα γιατί με είχε ακούσει πολύ σοβαρή και τρόμαξε. Νόμιζε ότι ήμουν έγκυος ή ότι υπήρχε κάποιο πρόβλημα. Οπότε την καθυσήχασα, της το είπα κι όλα καλά! Κι οι δύο, τόσο ο πατέρας μου, όσο κι η μάνα μου, πότε δεν μας αποθάρρυναν από το να κυνηγήσουμε τα όνειρά μας, εμένα και την αδερφή μου. Εκείνη σπούδασε κοινωνική λειτουργός, αλλά στην πορεία ασχολήθηκε με την μουσική. Εύχομαι, όλοι οι γονείς να είχαν την ίδια αντιμετώπιση, να λένε: «Να κάνετε ό,τι σας κάνει ευτυχισμένους».

Από τον Λουκιανό Κηλαηδόνη, τον μπαμπά σου, τι σου λείπει περισσότερο; Μου είπες πριν για την υπομονή του...

Είναι πάρα πολλά....Ο Λουκιανός ήταν ένας σοφός άνθρωπος, πέρα από όλα τα άλλα. Μου λείπει, αφάνταστα, η παρουσία του και το να περνάω χρόνο μαζί του κουβεντιάζοντας. Δεν νομίζω ότι θα υπάρξει άλλος, ο οποίος θα μπορέσει να αντικαταστήσει αυτό το κενό και δεν μιλάω για την πατρότητα, αλλά γι’ αυτή την ξεχωριστή επικοινωνίας μας.

 giasemi kelaidoni 6 texnes plus

Νομίζω, ότι ήρθαν ξαφνικά πολλές αλλαγές στη ζωή σου. Έφυγε ο μπαμπάς σου, ήρθε η κόρη σου... Πώς τις διαχειρίστηκες;

Πράγματι, ευτυχώς, ο μπαμπάς μου πρόλαβε τη μικρή. Εκείνη γεννήθηκε Σεπτέμβριο, ο Λουκιανός έφυγε πέντε μήνες μετά. Έζησα τα δύο μεγαλύτερα γεγονότα στη ζωή ενός ανθρώπου, τη γέννηση και τον θάνατο, μέσα σε ένα εξάμηνο.

Σ’ άλλαξαν αυτά τα γεγονότα; Πολλές φορές, όταν συμβαίνει κάτι τόσο δυνατό στη ζωή μας λέμε ότι αλλάζουμε τρόπο σκέψης ή στάση ζωής, αλλά στην ουσία επανερχόμαστε. 

Σίγουρα με άλλαξαν κι ο θάνατος κι η γέννηση. Τώρα που στο λέω το συνειδητοποιώ αυτό, αλλά τα βάζω σαν ίσα, δεν μπορώ να τα ξεχωρίσω. Παρόλο, που η γέννηση είναι η ζωή, επειδή εγώ τα βίωσα πολύ κοντά, θεωρώ ότι και τα δύο είναι εξίσου σημαντικά. Δεν ξέρω, αν ακούγεται μαύρο όλο αυτό... και με τη γέννηση υπάρχει ένας θάνατος από «κόρη» γίνεσαι «μαμά». Ήταν η πιο δύσκολη, αλλά κι η πιο τροφοδοτική περίοδος της ζωής μου.

Από τον κόσμο εισπράττεις αγάπη για τον Λουκιανό;

Πάρα πολύ...συνέχεια... Είναι πολύ έντονο όλο αυτό. Είναι παρόν κι η νέα γενιά συνεχίζει να ακούει τα τραγούδια του. Έγινε μια πολύ ωραία εκδήλωση το καλοκαίρι, στο Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος, αλλά και τώρα στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης.

Όπου πέρα από τους ανθρώπους, που ήρθαν, μιλάμε για 10.000 κόσμο, φάνηκε πόσο ζωντανά κι επίκαιρα είναι ακόμα τα τραγούδια του. Αυτό που μου λένε είναι ότι το κενό είναι μεγάλο, γιατί δεν υπάρχει κάποιος αντίστοιχος καλλιτέχνης. Είναι η τρίτη-τέταρτη γενιά, η οποία μεγαλώνει με τα τραγούδια του.

 giasemi kelaidoni 7 texnes plus

Από την πολιτεία έχουν γίνει πράγματα;

Ναι...Από τον Δήμο Βουλιαγμένης έγινε μια ωραία κίνηση κι ονομάστηκε η πλαζ Βουλιαγμένης, όπου είχε γίνει το θρυλικό πάρτι, και έτσι τώρα είναι η «Πλαζ Βουλιαγμένης –Λουκιανός Κηλαηδόνης». Ο κόσμος νομίζω ότι βρίσκει τις περισσότερες φορές πράγματα για να τιμήσει έναν καλλιτέχνη. Για μένα το πιο σημαντικό είναι πως ένας άνθρωπος, που δεν είναι πια στη ζωή, καταφέρνει να μαζέψει τόσο κόσμο με τραγούδια, τα οποία γράφτηκαν πριν 40 χρόνια.

Εμείς, σαν οικογένεια, θέλουμε να κάνουμε πολλά πράγματα για τον Λουκιανό, δεν μου αρέσει να λέω «στη μνήμη του». Έχει αφήσει ένα απίστευτο έργο πίσω του και ένα αρχείο, που ο ίδιος αρχειοθέτησε πριν φύγει. Αυτά, λοιπόν, θέλουμε να αξιοποιηθούν.

Μπορούμε να ανακοινώσουμε κάτι;

Υπάρχει, ένα πολύ ωραίο διήμερο, που θα γίνει στις 14 και 15 Δεκέμβρη στο Μέγαρο Μουσικής για τα παιδιά. Ο Λουκιανός είχε γράψει πολλές μουσικές και για το θέατρο, για παιδικές παραστάσεις. Εκεί, θα συμμετέχουν ηθοποιοί, μουσικοί και παιδιά!

Τα παιδάκια, φέτος,  έχουν την τιμητική τους!

Ναι!

Την κόρη σου θα την έβαζες να παίξει σε παράσταση. Αν δεν ήταν τριών και ήταν εφτά θα έπαιζε μαζί σου τώρα στο «Θαύμα της Άννυ Σάλιβαν»;

Θα ήθελα να γίνει, όπως έγινε και μ’ εμάς. Να μην την πιέσω προς κάποια κατεύθυνση. Νομίζω, πώς όχι...Ακόμα είναι μικρή... θα δούμε. Αυτό που βλέπουμε, πάντως, με τον πατέρα της, είναι ότι έχει μουσικό αυτί. Γεγονός, μάλλον γονιδιακό, γιατί κι ο μπαμπάς της είναι μουσικός.

Με την πολιτική τι σχέση έχεις;

Παρακολουθώ τα γεγονότα, ενημερώνομαι, δεν έχω κάποιο πάθος, ώστε να λέω ότι θέλω να εμπλακώ με τα κοινά. Με ενδιαφέρει το τι συμβαίνει στη χώρα κι επειδή νομίζω ότι η πολιτική ξεκινά από τον πολίτη προσπαθώ να κάνω πράγματα για να καλυτερεύσει η ζωή μας.

Η ζωή της μαμάς πώς ήταν όταν ήταν στη Βουλή;

Η μητέρα μου ήταν πάντα πολιτικοποιημένη, από πολύ νέα στη Λάρισα δημοτική σύμβουλος κ.λ.π Είναι κάτι που χρόνια την απασχολούσε.

Η Βουλή, όμως, φαντάζομαι ότι είναι κάτι πιο απαιτητικό....

Σίγουρα είναι. Αν, όμως, δεν το άντεχε δεν θα έμπαινε σ’ αυτή την ιστορία. Το έκανε έχοντας κάνει έναν μεγάλο κύκλο ζωής κι έχοντας δουλέψει χρόνια.

 kelaidoni8

Κι είχε δουλέψει, όπως λες...

Ακριβώς, ξέρει τι θα πει δουλεύω, δημιουργώ, ξεκινώ κάτι από την αρχή, όπως αυτό εδώ το θέατρο, το «Μεταξουργείο», μια χειροποίητη δημιουργία και των δύο γονιών μου.

Το θέατρο, φέτος, κλείνει είκοσι χρόνια. Πώς ήταν αυτή η πορεία;

Το γεγονός και μόνο ότι συνεχίζει να υπάρχει δεν είναι αυτονόητο. Το θέατρο στάθηκε μέσα στην κρίση κι όλα αυτά τα χρόνια, με μικρές εξαιρέσεις, μια ή δυο παραγωγές δεν έχει επιχορηγηθεί ποτέ επιβιώνοντας μόνο με τις δικές του δυνάμεις.

Η υπουργός δήλωσε ότι «ο πολιτισμός πρέπει να είναι αυτοεπιδοτούμενος». Αυτό πώς το σχολιάζεις;

Εμείς είμαστε χρόνια έτσι. Παρ΄όλα αυτά, φέτος κάναμε πρόταση για χορηγία, αλλά απορρίφθηκε κι έτσι δεν επιχορηγούμαστε γι’ αυτή τη συγκεκριμένη παραγωγή. Είναι μεγάλες οι δυσκολίες. Αναγκάζεσαι, συνήθως, να κάνεις λιγοπρόσωπα έργα και τα θέατρα να φιλοξενούν πολλές παραγωγές και εις βάρος των προβών και της προετοιμασίας της κάθε παράστασης. Είμαστε ικανοποιημένοι, που καταφέραμε να επιβιώσουμε σε δύσκολες εποχές, όταν άλλα θεάτρα με επιχορηγήσεις, έκλεισαν. Χρωστάμε πολλά στο κοινό που μας ακολουθεί πιστά, όλα αυτά τα χρόνια.

Μου είπες για το ρεπερτόριο, το οποίο προσαρμόζεται λόγω παραγωγής. Ποιά έργα ονειρεύεστε να κάνετε;

Αγαπάμε πολύ τον Τσέχωφ, για παράδειγμα, τα έργα του όμως έχουν πολλά πρόσωπα. Όπως, επίσης, και τον Τέννεσι Ουίλιαμς κι ευτυχώς, καταφέραμε να κάνουμε τον «Γυάλινο Κόσμο», το 2005.

Κλείνοντας, θα ήθελα να σε ρωτήσω, αν η εμπλοκή σου μ’ αυτό τον ρόλο σ’ έκανε να σκεφτείς περισσότερο τη θέση των ΑΜΕΑ στη χώρα μας.

Επειδή κάνω μαθήματα νοηματικής μ’ ένα πολύ συμπαθητικό άνθρωπο, τον Στράτο Πατρινό, συνειδητοποιώ κάτι που φανταζόμουν, ότι δεν είναι ίση η αντιμετώπιση αυτών των ανθρώπων. Οι κωφοί κι οι τυφλοί στην Ελλάδα έχουν πολλά προβλήματα. Δεν τους δίνουμε τη δυνατότητα να υπάρξουν μαζί μας, ώστε να επικοινωνήσουν με όλη την κοινωνία. Πόσο συχνά βλέπεις ένα άτομο με αναπηρία στο δρόμο;

Χαίρομαι, πάρα πολύ που θα έρθουν στην παράσταση τυφλά και κωφά παιδιά από σχολεία. Θα κάνουμε παραστάσεις καθολικά προσβάσιμες στο κοινό. Θα ανακοινωθούν σύντομα οι παραστάσεις που θα έχουν και με διερμηνεία. 

kelaidoni 9

«ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΗΣ ΑΝΝΥ ΣΑΛΙΒΑΝ»

ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ «ΜΕΤΑΞΟΥΡΓΕΙΟ»

ΕΝΑΡΞΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ 1 Νοεμβρίου 2019

Κλείστε έγκαιρα τη θέση σας μέσω viva.gr

 

Παίζουν οι ηθοποιοί: Γιασεμί Κηλαηδόνη, Αλέξανδρος Σωτηρίου,Λίνα Φούντογλου, Σταμάτης Μπάκνης και οι μικρές Ιωάννα Αλεξανδρή και Κατερίνα Κανάκη.

Σκηνοθεσία: Νικαίτη Κοντούρη

Η παράσταση πραγματοποιείται σε συμπαραγωγή με το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Λάρισας 

Από τη Γιώτα Δημητριάδη

 

Τη φετινή θεατρική σεζόν θα έχουμε την τύχη να παρακολουθήσουμε πολλά θεατρικά έργα για πρώτη φορά στη χώρα μας. Μια πρώτη γεύση πήρατε από το πρώτο μέρος, που δημοσιεύτηκε πριν μερικές μέρες. Όπως είχαμε αναφέρει τα έργα είναι τόσα πολλά, ώστε ένα αφιέρωμα δεν θα ήταν, σίγουρα, αρκετό.

 

Όπως και στο πρώτο μέρος του αφιέρωματος ξεκινάμε και σ’ αυτό μ’ ένα έργο Ντέιβιντ Μάμετ, που θα ανέβει για πρώτη φορά σε θεάτρο της Αθήνας. Το έργο είχε παρουσιάστει στο παρελθόν στη Θεσσαλονίκη, στο Κ.Β.Θ.Ε σε σκηνοθεσία Βασίλη Βαφέα. Τίτλος του; Το όνομα του πρωταγωνιστή του «Έντμοντ».

Η ιστορία θέλει τον Έντμοντ να δίνει τέλος στον εδώ και καιρό νεκρό γάμο του και στη μέχρι τώρα ζωή του και αρχίζει ένα ταξίδι στον υπόκοσμο της Νέας Υόρκης, το οποίο μετατρέπεται σε μια εφιαλτική οδύσσεια. Στις είκοσι-τρείς σύντομες σκηνές του έργου, ο Έντμοντ περιφέρεται κατά τη διάρκεια της νύχτας στον εφιαλτικό κόσμο της μ&eps