Είναι δημοσιογράφος και φιλόλογος. Τελείωσε τη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών, το Εργαστήρι Δημοσιογραφίας και έκανε μεταπτυχιακό πάνω στο θέατρο. Πού τη χάνεις, πού τη βρίσκεις, σε κάποια παράσταση της πόλης θα είναι. Της αρέσουν οι συνεντεύξεις - συναντήσεις, που της επιτρέπουν να γνωρίσει ένα κομμάτι των ανθρώπων από κοντά.
Το κλασικό έργο του μεγάλου Αμερικάνου συγγραφέα Άρθουρ Μίλλερ,ο «Θάνατος του Εμποράκου» θα ανέβει στο θέατρο Εμπορικόν από τις 18 Οκτωβρίου, τη σκηνοθεσία υπογράφει ο Γιώργος Σκεύας.
Τα έργα του οποίου είναι πολύ αγαπητά στη χώρα μας. Μάλιστα ο "Θάνατος του Εμποράκου" είχε ανέβει πριν τρία χρόνια από το Εθνικό Θέατρο με τον Πέτρο Φιλιππίδη στον ομώνυμο ρόλο και σε σκηνοθεσία του Σταμάτη Φασουλή.
Διαβάστε επίσης:
Από τη Γιώτα Δημητριάδη
φωτογραφίες Κοσμάς Ινιωτάκης
Φτάνουμε στο Υπόγειο -2 του Ιδρύματος Μιχάλη Κακκογιάννη και βρίσκουμε τον Κωνσταντίνο Χατζή να κάνει ζέσταμα με τους ηθοποιούς του για τους «Δαιμονισμένους». Λίγο αργότερα φτάνει στον χώρο κι η Λυδία Κονιόρδου, άρτι αφιχθείσα, μοιράζεται με τα παιδιά του θιάσου κάποιες σκέψεις της από τη χθεσινή πρόβα. Μου κάνει εντύπωση η τρυφερότητά της κι η αφοσίωση με την οποία την ακούν οι νεότεροι του θιάσου. Θα μου πεις λογικό, όχι όμως και συνηθισμένο.
Ο Κωνσταντίνος, λίγο πριν τη φωτογράφιση, ρίχνει την ιδέα: «Λέω να κουρευτώ και να με βγάζετε! Θα το έκανα έτσι κι αλλιώς για τον ρόλο». Λίγο αργότερα θα υποστηρίξει με μεγαλύτερο πάθος ότι είναι η πρώτη φορά, που ενώ σκηνοθετεί, υπογράφει τη διασκευή και το σκηνικό περιβάλλον ανεβαίνει κι ο ίδιος στη σκηνή! «Για όλα φταίει ο Ντοστογιέφσκι...» θα μου επισημάνει για τον αγαπημένο του συγγραφέα, τον οποίο συναντά, για δεύτερη φορά, στο θέατρο.
Ο Θεοχάρης Ιωαννίδης, ένας εκ των πρωταγωνιστών των «Δαιμονισμένων» αναλαμβάνει τον ρόλο του κουρέα και έτσι, οι ψαλιδιές, οι ερωτήσεις και τα κλικ εναλλάσσονται με εντυπωσιακούς ρυθμούς.
Πώς προέκυψε η ιδέα να παρουσιαστούν δύο διαφορετικές παραστάσεις και στη μια, στους "Δαιμονισμένους" βασικός πυρήνας να είναι τέσσερα νέα παιδιά και στην άλλη στον "Μέγα Ιεροεξεταστή", μια πολύ έμπειρη ηθοποιός, η Λυδία Κονιόρδου;
Ήταν μια απόφαση δική μου. Ήθελα να δουλέψω πάρα πολλά χρόνια πάνω σ’ αυτά τα έργα. Έχω ξανακάνει παράσταση πάνω σ' έργο του Ντοστογέφσκι, είναι ο αγαπημένος μου λογοτέχνης. Στους "Δαιμονισμένους" ο συγγραφέας θέτει εκατοντάδες χιλιάδες ερωτήματα, χωρίς όμως να παίρνει θέση.
Σ' αυτήν την παράσταση δούλεψες πάνω σ' έναν πυρήνα, ο οποίος εστιάζει αποκλειστικά στον τετραμελή πυρήνα των επαναστατών- ταραχοποιών.
Ναι, δούλεψα πάνω σ' αυτούς τους τέσσερεις, οι οποίοι βρίσκονται και γύρω από τον κεντρικό ήρωα. Μ' ενδιέφερε να δουλέψω και με τις ηλικίες, που έχει δώσει ο συγγραφέας στο βιβλίο του. Εκεί οι ήρωες είναι από 25 έως 27 χρονών, ενώ η ηλικία του Εξεταστή είναι 98. Φυσικά δεν είναι 98 η Λυδία...(γέλια)
Δίνετε την ευκαιρία στον θεατή να παρακολουθήσει, είτε τη μια παράσταση, είτε την άλλη ή και τις δύο μαζί. Πώς προέκυψε αυτή η σκέψη; Σκηνοθετικά, τις αντιμετωπίζεις σαν δύο διαφορετικές παραστάσεις;
Ναι, αλλά και σαν μια συνέχεια. Η μια παράσταση έρχεται να συμπληρώσει ή να σχολιάσει την άλλη. Επειδή, όμως, οι Έλληνες δεν είμαστε συνηθισμένοι στις παραστάσεις με πολύ μεγάλη διάρκεια αποφάσισα ο θεατής που θα έρθει την Κυριακή να έχει πάρει μόνος του την απόφαση να παρακολουθήσει δυόμιση ώρες παράσταση.
Δεν είναι και τόσο μεγάλη...
Όχι, δεν είναι φοβερή η διάρκεια, αλλά είναι πολύ συμπυκνωμένα κείμενα.
Υπογράφεις και τη διασκευή και τη σκηνοθεσία, παίζεις πιάνο, έχεις εμπλοκή στο σκηνικό κι έχεις και ρόλο στην παράσταση. Πόσο δύσκολο είναι αυτό;
Είναι, αλλά το κάνω μόνο για τον Ντοστογιέφσκι! Είναι υπερβολικά δύσκολο, αλλά επειδή έχω όλους τους ρόλους μέσα στο μυαλό μου βγαίνει. Υπάρχει, όμως, μια μεγάλη κούραση σωματική, κυρίως, από ένα σημείο και μετά.
Πόσο συγκεντρωμένος μπορεί να είναι ένας σκηνοθέτης, ο οποίος παίζει παράλληλα κι ως ηθοποιός στην παράσταση;
Τις τελευταίες μέρες, αυτό που μου συμβαίνει είναι να είμαι μόνο ηθοποιός έχοντας αφήσει τον χορογράφο να επιβλέπει όλα τα υπόλοιπα. Λίγο πριν την πρεμιέρα θα με πιάσει το αντίθετο!
Επομένως εμπιστεύεσαι τους συνεργάτες σου....
Απόλυτα!
Δεν είσαι control freak δηλαδή;
Είμαι...(γελάει) αλλά τους εμπιστεύομαι πολύ.
Με την ομάδα Χρώμα, τι γίνεται; Δεν κάνετε μαζί αυτή την παράσταση.
Είμαστε ως εταιρεία μόνο "Αστική μη κερδοσκοπική".
Δεν θα ξαναδούμε, δηλαδή, δουλειά της ομάδας;
Ποτέ δεν ξέρεις...
Υπάρχει, τελικά, η "κατάρα" των θεατρικών ομάδων να διαλύονται;
Ναι, ισχύει αυτό. Απλά η ομάδα Χρώμα, δεν ήταν με ηθοποιούς, ήμασταν σκηνογράφοι, εικαστικοί, μουσικοί. Την ξεκινήσαμε μ' αυτή τη λογική και κάθε φορά, πέρα από δύο ή τρεις ηθοποιούς, βλέπαμε άλλα πρόσωπα. Δεν ήταν η κλασική ομάδα με τους ηθοποιούς, που είναι πάντα όλοι μαζί κ.λ.π
Επιμελείσαι και τη σκηνική εγκατάσταση που θα δούμε, μαζί με τη Λία Ασβεστά. Εκεί θα φιλοξενηθούν μερικοί πίνακες, πώς προέκυψε αυτή η ιδέα;
Δεν μπορώ να δημιουργήσω μια παράσταση, αν δεν δω, εγώ πρώτος στο μυαλό μου τα σκηνικά και τα φώτα. Είναι πολύ βασικό. Οι πίνακες ήταν μια αρχική ιδέα μου, αλλά τελικά δεν θα είναι μέσα στο σκηνικό. Θα τοποθετηθούν στην είσοδο, πριν τη σκηνή για να σας εισάγω έτσι στην ιστορία.
Τι βλέπουμε στους πίνακες;
Τα πρόσωπα των ηθοποιών - δαιμονισμένων, λίγο παραμορφωμένα.
Ποιοι είναι για σένα οι Δαιμονισμένοι της εποχής μας;
Πούτιν, Τράμπ, Ερντογάν...σίγουρα!
Επιλέγεις, κυρίως, κλασικά κείμενα. Δεν υπάρχουν για παράδειγμα Έλληνες συγγραφείς που να σ' ενδιαφέρουν;
Υπάρχουν νέοι και καλοί συγγραφείς. Τα κλασικά έργα, όμως, είναι καθολικά! Γι' αυτό είναι πάντα τόσο ενδιαφέροντα, με ξεχωριστό τρόπο έχουν εμβαθύνει στην ανθρώπινη ψυχοσύνθεση. Αντίθετα, οι Έλληνες συγγραφείς είναι περισσότερο στο "εγώ" και προσωπικά δεν με νοιάζει το εγώ κανενός συγγραφέα στο θέατρο, ούτε καν το δικό μου εγώ.
Αυτό δεν έρχεται σε μια αντίθεση με τη μεγάλη σου εμπλοκή στην παράσταση;
Είναι ένα ψάξιμο, όλο αυτό. Στόχος μου είναι να αφήσω τον Ντοστογιέφσκι γυμνό, μόνο του... Δεν με νοιάζει να πάω και να φορτώσω ιδέες σ' ένα τέτοιο κείμενο.
Γυμνό,εννοείς να ακουστεί ο λόγος...
Ναι, κυρίως, αυτό!
Είναι μια τάση να βλέπουμε λογοτεχνία στη σκηνή τα τελευταία χρόνια. Γιατί συμβαίνει αυτό;
Είναι πολύ πλούσια η λογοτεχνία, προσφέρει πάρα πολλά, δημιουργεί μοναδικές εικόνες στη σκηνή, τις οποίες έχουμε μεγάλη ανάγκη στο θέατρο. Παράλληλα, για να είμαστε ειλικρινείς, υπάρχει και το θέμα των δικαιωμάτων. Είναι κι αυτός ένας λόγος. Επίσης, ο Ντοστογιέφσκι δούλευε γράφοντας πάντα στο τετράδιό του πρώτα τους διαλόγους των έργων του. Επομένως, ο πυρήνας των έργων του είναι θεατρικός, χωρίς να σημαίνει ότι είναι θέατρο. Δεν παίζουμε τόσο χαρακτήρες, όσο ιδέες, χρειάζεται μια μεγάλη απόσταση από τον ρεαλισμό. Στόχος είναι οι ηθοποιοί να βγάλουν την όποια αλήθεια διαθέτει ο καθένας στη σκηνή και γι' αυτό απαιτείται μεγάλη συγκέντρωση και αφοσίωση, ώστε ο θεατής να ακούσει τον λόγο και να τον πάρει μαζί του...
Νομίζω, ότι δεν θα μπορούσες να βρεις καλύτερη ηθοποιό για να ακουστεί ο λόγος από τη Λυδία Κονιόρδου. Πώς είναι η μεταξύ σας συνεργασία;
Είναι η τέταρτη φορά που συνεργαζόμαστε. Θα σου πω για την πρώτη μας γνωριμία. Είχα πάει ένα βράδυ στο σπίτι της, στην Κηφισιά, να μιλήσουμε για τον "Ουρανό Κατακκόκινο" της Λούλας Ανανγνωστάκη που θα ανεβάζαμε στο Φεστιβάλ Αθηνών. Της έλεγα, λοιπόν, τις ιδέες μου για το έργο, όταν ξαφνικά, σηκώνεται από τον καναπέ και ξεκινάει να σημειώνει. Αυτό ήταν για μένα έκπληξη! Μια τόσο σπουδαία ηθοποιός να γίνεται μαθήτρια. Η Λυδία είναι μια πολύ υπάκουη ηθοποιός, εξαιρετικά εύπλαστη στα χέρια του σκηνοθέτη. Ακούει τα πάντα και κάνει τα πάντα. Τώρα, στην τέταρτη συνεργασία μας, νιώθω ότι συννεούμαστε πια μ' ένα βλέμμα.
Σε είδα πριν από λίγο, με πόση άνεση κουρεύτηκες για εμάς στη φωτογράφιση. Είσαι άνθρωπος των αλλαγών;
Μόνο για τον Ντοστογιέφσκι!
Στη ζωή σου, είσαι των αλλαγών;
Όχι, όχι....Το έκανα μόνο για τον ρόλο.
Τι δεν αλλάζεις ποτέ, λοιπόν, και τι αλλάζεις πιο εύκολα;
Το θέατρο δεν το αλλάζω ποτέ, τη μουσική, τα ταξίδια...Τους έρωτες αλλάζω πολύ συχνά.
Αυτό γίνεται από δική σου επιθυμία ή η ζωή τα φέρνει έτσι;
Είναι επιλογή. Γιατί, όταν επιλέγεις να κάνεις θέατρο, με τις συνθήκες που γίνεται στην Ελλάδα, όπου πρέπει να κάνεις τα πάντα, ακόμα και τα χαρτιά για τις επιχορηγήσεις απαιτείται πολύ χρόνος. Όταν, λοιπόν, δίνεσαι τόσο πολύ σ' αυτό, όλα τα υπόλοιπα πάνε πίσω...
Περνώντας τα χρόνια, δεν υπάρχει μια ανάγκη για συντροφικότητα και προσωπικό χρόνο;
Τα έχω ζήσει όλα αυτά κι είμαι χορτάτος. Τα έχω ευχαριστηθεί όλα. Τώρα θέλω... Κάτσε να ανέβει η παράσταση και βλέπουμε (γέλια).
Αναφέρθηκες, λίγο πριν, στις επιχορηγήσεις. Η νέα Υπουργός Πολιτισμού δήλωσε ότι: "Η τέχνη πρέπει να είναι αυτόνομη". Πώς το άκουσες αυτό;
Οι επιχορηγήσεις, οι οποίες επέστρεψαν επί υπουργίας Λυδίας Κονιόρδου, ήταν μια τεράστια ανακούφιση για εμάς. Μπορούν, πλέον, να πληρώνονται οι ηθοποιοί, να μπαίνουν τα ένσημά μας. Ο πολιτισμός είναι ένα πολύ σημαντικό στοιχείο. Δεν μπορεί ο πολιτισμός και το θέατρο να είναι αυτόνομα, ειδικά σε μια τόσο δύσκολη οικονομική συγκυρία.
Όταν δεν δουλεύεις, τι σου αρέσει να κάνεις;
Πηγαίνω με τους φίλους μου για φαγητό και μετά κάνω τρομακτικές δίαιτες. Αν δηλαδή μ' έβλεπες πριν μερικούς μήνες ήμουν ο μισός! Είμαι έτσι, χάνω-παίρνω! Περπατάω, διαβάζω και λατρεύω τα ταξίδια....
Ποιο ήταν το τελευταίο ταξίδι που έκανες;
Στη Ρουμανία και μου άρεσε πολύ! Δυστυχώς, ήταν κλειστά τα μουσεία όταν πήγαμε.
Ποιο ταξίδι ονειρεύεσαι να κάνεις;
Το έχω κάνει, να πάω στο Παρίσι. Είναι ο αγαπημένος μου προορισμός και επιστρέφω πάντα...
Μέγας Ιεροεξεταστής –Δαιμονισμένοι
Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι
Στο ρόλο του Μέγα Ιεροεξεταστή η Λυδία Κονιόρδου
Διάλειμμα
Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνος Χατζής
Από Παρασκευή 4 Οκτωβρίου 2019
Στον ειδικά διαμορφωμένο Υπόγειο Χώρο
Οι παραστάσεις θα παρουσιάζονται εναλλάξ και κάθε Κυριακή μαζί.
Ανάμεσα στα δυο έργα θα υπάρχει διάλειμμα.
Ταυτότητες Παραστάσεων:
Μέγα Ιεροεξεταστής
Διασκευή-Απόδοση-Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνος Χατζής
Σκηνική Εγκατάσταση: Λία Ασβεστά-Κωνσταντίνος Χατζής
Βοηθός σκηνοθέτη: Ηλέκτρα Καρτάνου
Γυαλί Ταμπούρ: Ευγένιος Βούλγαρης
Μέγας Ιεροεξεταστής: Λυδία Κονιόρδου
Δαιμονισμένοι
Διασκευή-Απόδοση-Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνος Χατζής
Διεύθυνση Παραγωγής: Κωνσταντίνα Αγγελέτου
Σκηνική Εγκατάσταση: Λία Ασβεστά-Κωνσταντίνος Χατζής
Κοστούμια: Miranda Dempsey
Πρωτότυπη μουσική σύνθεση: Αλέξαδρος Μέντης
Κίνηση: Άγγελος Παπαδόπουλος
Ακροβατικά: Ηλέκτρα Καρτάνου
Βοηθός Σκηνοθέτη: Μαρίλια Μητρούση –Ηλέκτρα Καρτάνου
Ειδικό μακιγιάζ: Λιλά Μαρή
Πορτρέτα: Βαγγέλης Κοτσολάκος
Παίζουν:
Θεοχάρης Ιωαννίδης
Ηλέκτρα Καρτάνου
Νίκος Λεκάκης
Νίκος Μανεσης
Κωνσταντίνος Χατζής
Φωτογράφιση: Alex.Kat.
Πρεμιέρα 4 Οκτώβρη
Παρασκευή: Δαιμονισμένοι
Σάββατο: Μέγας Ιεροεξεταστής
Κυριακή: Μέγας Ιεροεξεταστής –Δαιμονισμένοι
Τιμές εισιτηρίων για τις παραστάσεις της Παρασκευής και του Σαββάτου:
Γεν. Είσοδος 15€ Προπώληση: 12€ Μειωμένο: 12€
Τιμές εισιτηρίων για τις παραστάσεις της Κυριακής (παρουσιάζονται και τα
δύο έργα): Γεν. Είσοδος 20€
Από τη Γιώτα Δημητριάδη
φωτογραφίες για το texnes-plus Χριστίνα Δενδρινού
Η Λουκία Μιχαλοπούλου συναντά για πρώτη φορά στη θεατρική της πορεία τον Μπέρχαρντ στο αγαπημένο της Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης.
Θυμάμαι, πολύ χαρακτηριστικά, στα φοιτητικά μου χρόνια, όλη τη θεατρική Αθήνα να μιλάει για ένα ταλαντούχο κορίτσι, το οποίο είχε ενθουσιάσει το κοινό στη «Μπλε Μελαγχολία», στο Ανοιχτό Θέατρο του Γιώργου Μιχαηλίδη. Μια παράσταση, που δυστυχώς, δεν είδα ποτέ.
Εγώ, αυτό το κορίτσι το «ανακάλυψα» στο «Bella Venezia» του Γιώργου Διαλεμένου, σε σκηνοθεσία του Λευτέρη Βογιατζή, μια από τις καλύτερες παραστάσεις που έχω δει στη ζωή μου.
Λίγα χρόνια, αργότερα, στη χαώδη σκηνή της Πειραιώς, τη θυμάμαι ακόμα ως Τέσσα να κομματιάζει την κοιλιά της, μια κραυγή που ηχεί ακόμα και σήμερα στα αυτιά μου.
Η συνέχεια είναι γνωστή: βραβείο Μερκούρη 2011, Κρατικό Βραβείο Α’ γυναικείου ρόλου στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, συνεργασίες με τους σημαντικότερους σκηνοθέτες και πρωταγωνιστές, σπουδαία θεατρικά κείμενα κι ερμηνείες που κρατάς για καιρό μέσα σου.
Σήμερα, το κορίτσι έχει καθιερωθεί ως πρωταγωνίστρια πρώτης γραμμής, χωρίς να χάσει ποτέ τον ενθουσιασμό και τη ζωντάνια της.
Λίγο πριν επιστρέψει στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης, της αγαπημένης της σχολής για να γίνει η Ρίττερ στο αριστούργημα του Τόμας Μπέρχαρντ «Ρίττερ, Ντένε, Φος» με θεατρικά της αδέρφια τη Στεφανία Γουλιώτη και τον Αργύρη Ξάφη και σκηνοθέτη την Μαρία Πρωτόπαππα φωτογραφίζεται για το texnes-plus στο κέντρο της πόλης και μιλάει για όλα όσα θέλουμε να μάθουμε.
Μια παράσταση μαζί με τη Στεφανία Γουλιώτη...
Αυτή η συνεργασία ήταν μια ανάγκη που ξεκίνησε από μένα και τη Στεφάνια. Η σκέψη γενννήθηκε, εδώ και τουλάχιστον τρία χρόνια, όταν βρεθήκαμε μαζί στον «Θεό της Σφαγής», που σκηνοθέτησε ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης.
Θέλαμε να έχουμε κοντά μας έναν άνθρωπο που εκτιμάμε κι έχουμε μια κοινή γλώσσα. Η Μαρία Πρωτόπαππα ήταν ό,τι καλύτερο μπορούσε να μας συμβεί. Την ομάδα ολοκλήρωσε ο Αργύρης Ξάφης, ένας σημαντικός ηθοποιός κι άνθρωπος μ’ ανοιχτούς διαύλους επικοινωνίας.
Στην καρέκλα του σκηνοθέτη, αλλά με τη ματιά του ηθοποιού.
Θεωρώ ότι ένας σκηνοθέτης, ακόμα κι αν δεν είναι ηθοποιός, οφείλει να γνωρίζει τη λειτουργία του ηθοποιού και να δουλέψει μαζί του ουσιαστικά ξεκλειδώνοντας τα ταλέντα του. Για να βρεθεί ο κώδικας μιας παράστασης χρειάζονται όλες οι λειτουργίες να εναρμονιστούν και να μετατραπούν σε σκηνική δράση. Αυτός είναι ένας από τους βασικότερους ρόλους του σκηνοθέτη, η εποικοδομητική σύνδεση.
Η Μαρία Πρωτόπαππα κι η οπτική της στο έργο του Μπέρχαρντ
Η Μαρία έχει ασχοληθεί πολύ με τον πυρήνα του έργου, με τον Μπέρχαρντ και τη γραφή του. Γεγονός, το οποίο για να είμαι ειλικρινής, σπάνια το συναντάς σε σκηνοθέτη. Τα πεδία που μας έχει ανοίξει είναι τόσα πολλά και τόσο ενδιαφέροντα. Είναι αδύνατον στον χρόνο που έχουμε να τα σκαλίσουμε όλα. Η παράσταση επικεντρώνεται στο νήμα που ενώνει κι εγκλωβίζει τα τρία αδέλφια στο συνεχόμενο αρνητικό πρόσημο, κρατώντας τους, όμως,μαζί.
Στο «Ρίττερ, Ντένερ, Φος» ο Μπέρχαντ κριτικάρει με σφοδρότητα τα βαθιά κοινωνικά προβλήματα, που δρουν καταλυτικά στην ψυχή και το πνεύμα του ανθρώπου. Στην Ελλάδα του 2019 θα είχε το ίδιο υλικό;
Δυστυχώς, η ελληνική κοινωνία μοιάζει να κλείνει αντί να ανοίγει. Η σκέψη μας δεν μας οδηγεί σ’ έναν δρόμο προόδου, αλλά μάλλον όλο και πιο πίσω. Οι διέξοδοι όλο και λιγοστεύουν. Νιώθω ότι υπάρχει ένας γενικός αποπροσανατολισμός, η κατάσταση μοιάζει χαοτική και καταθλιπτική. Σήμερα, μοιάζουμε πολύ με τους ήρωες του Μπέρχαρντ, οι οποίοι δεν προσδοκούν τίποτα. Το μόνο που κάνουν είναι να ανακυκλώνουν τη ματαιότητά τους κάνοντας κύκλους με επίκεντρο τον ίδιο τους τον εαυτό.
Ρίττερ, η ηρωίδα μου.
Σ’ αυτόν τον ρόλο με γοητεύει και με θλίβει το ίδιο πράγμα: ο χαμαιλεοντισμός της, η μοναξιά της και η μεγάλη ανάγκη που έχει τους άλλους, ακόμα κι αν δεν το δείχνει. Είναι τρομερό το γεγονός, ότι γίνεται σπιούνος από ασυνείδητη απελπισία, ζήλια κι αφόρητη ανάγκη να αγαπηθεί.
Ρίττερ VS Λουκία
Υπάρχει μια ματαιότητα, υπαρξιακή ματαιότητα και μια ανάγκη να ειπωθούν τα πράγματα όπως είναι. Μοιάζει να θέλουν να πέσουν οι μάσκες της υποκρισίας και για να το πετύχει αυτό χρησιμοποιεί τα πιο άρρωστα μέσα. Το ποσό φλερτάρει με τη φωτιά, τον κίνδυνο. Είναι μια λειτουργία, την οποία αναζητώ κι εγώ θεατρικά με μανία. Αυτό που δεν μ’ αντιπροσωπεύει καθόλου είναι οι τρόποι που το δοκιμάζει. Τον στόχο της, όμως, τον καταλαβαίνω.
Οι ήρωες του Τόμας Μπέρνχαρντ παίζουν με τη ζωή το ίδιο παιχνίδι: Επιστρατεύουν την τέχνη για να πολεμήσουν την αρρώστια, πασχίζουν με τα χάχανά τους να τρομάξουν τον θάνατο. Είναι αυτή μια κοινή αντιμετώπιση;
Και μόνο το γεγονός ότι οι ήρωες φλερτάρουν, αποδοκιμάζουν κι επιδοκιμάζουν το ίδιο το θέατρο και τη λειτουργία του ηθοποιού μας φέρνει και τους τρεις, στην πρόβα, αντιμέτωπους με τα προσωπικά μας ερωτήματα σε σχέση με τη δουλειά μας. Σε σχέση με το πόσο το θέατρο μπορεί να επιτελέσει τον σκόπο του. Και ποιος είναι, άραγε, αυτός; Ερωτήματα που δεν απαντιούνται μεν, αλλά σκαλίζουν την ψυχή μας.
Τα πραγματικά ονόματα πίσω από τον τίτλο του έργου...
Ο συγγραφέας δανείζεται στοιχεία για τους χαρακτήρες του από τις προσωπικότητες αγαπημένων του ηθοποιών της σύγχρονής του γερμανικής σκηνής, της Ίλζε Ρίττερ, της Κρίστεν Ντένε και του Γκέρτ Φός. Παράλληλα, όμως, ο Μπέρχαρντ στο έργο αυτό δανείζεται στοιχεία από πολλά μέτωπα, όπως τον Αυστριακό φιλόσοφο, Λούντβιχ Βιτγκενστάιν, τον Αδόλφο Χίτλερ, τον πολιτικό που σε μικρή ηλικία ήθελε να γίνει καλλιτέχνης. Υπάρχει μια τρισδιάστατη παλέτα.
Η πραγματική Ρίττερ...
Δεν έψαξα πολλά στοιχεία για την πραγματική Ριττερ. Εξέτασα τη φυσιογνωμία της και με εντυπωσίασε το πόσο γυναίκα, αλλά και κορίτσι είναι μαζί. Όπως οι περσόνες, οι οποίες φέρουν αυτό το μείγμα της αριστοκρατίας και την ίδια στιγμή την αναίρεσή της.
Ματαιώσεις
Περνάω δύσκολα, όταν οι προσδοκίες που έχω για μια συνεργασία ματαιώνονται. Όταν μειώνεται η χαρά μου να πάω στην πρόβα κι όταν προσπαθώ να αυτοτροφοδοτηθώ για να παίξω. Η μεγαλύτερή μου ανάγκη, που όσο περνάνε τα χρόνια όλο κι αυξάνεται, είναι να δημιουργήσω την αλήθεια παρέα με κάποιον, συμπαίκτη μου – ηθοποιό στη σκηνή. Όταν αυτό δεν συμβαίνει, για τον οποιοδήποτε λόγο, βιώνω μια έντονη απογοήτευση.
Η Λουκία κι η Γίδα
Το έργο του Έντουαρντ Φράνκλιν Άλμπι: «Η Γίδα ή ποια είναι η Σύλβια» έχει, κι αυτό, ως επίκεντρο μια προβληματική οικογενειακή σχέση. Το έργο ήρθε απρόσμενα στη ζωή μου κι έτσι απρόσμενη ήταν κι η σκηνική χημεία ανάμεσα στους τέσσερείς μας (μαζί με Νίκο Κουρή, Γιάννη Δρακόπουλο και Μιχαήλ Ταμπακάκη για δεύτερη χρονιά στο Θησείον)
Είναι μια εξίσου απαιτητική παράσταση με θέματα πολύ σκοτεινά. Η αντιμετώπιση και το φως που φέρει ο Νικορέστης Χανιωτάκης, ο οποίος το σκηνοθετεί, σε κάνουν να θέλεις να τα βλέπεις και να τα παίζεις με μια παράλογη ηδονή.Σαν ένα άγριο παιχνίδι το αντιμετωπίσαμε, παιγμένο όμως με αθωότητα και κέφι και περιορισμένοι σε ένα κλουβί.
Η συνεργασία που έχει ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου...
Όλες οι θεατρικές μου συναντήσεις, μέχρι σήμερα, έχουν καταγραφεί μέσα μου και πραγματικά δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποια. Θυμάμαι όμως, την πρώτη φορά, που ο Γιώργος Μιχαηλίδης με έκανε να πάρω την ευθύνη του συνδημιουργού στην παράσταση «Μπλε Μελαγχολία». Ήταν από τις πρώτες μου δουλειές εκεί, σιγουρεύτηκα για τον ρόλο που θέλω να έχω σε μια πρόβα, βλέποντας ότι έτσι λειτουργώ πολύ καλύτερα. Από τότε μ’ αυτόν τον ρόλο του συνδημιουργού έρχομαι αντιμέτωπη. Πως και πόσο θα τον αφήσω να υπάρξει.
Οι Γιώργος Μιχαηλίδης, Λευτέρης Βογιατζής, Δημήτρης Καταλειφός ήταν για μένα...
Την ίδια λέξη, θα έβαζα και στους τρεις «δάσκαλοι». Η παρουσία τους στη ζωή μου και στη θεατρική μου πορεία ήταν καθοριστική. Αισθάνομαι ευγνωμοσύνη που τους συνάντησα, που με εμπιστεύτηκαν. Νομίζω, ότι ρούφηξα όσα περισσότερα μπορούσα από εκείνους.
«Λόγω Τιμής - 20 χρόνια μετά»
Δεν την έβλεπα εκείνη την περίοδο τη σειρά, αλλά την έχω παρακολουθήσει, πρόσφατα, σε επαναλήψεις. Ήταν μια πολύ καλή σειρά, καλογραμμένη και, για την εποχή της, πολύ φρέσκια.
Γενικά, έχω μια επιφύλαξη με την τηλεόραση, αλλά σ’ αυτή την περίπτωση ένιωσα από την αρχή μεγάλη ασφάλεια. Η Μιρέλλα Παπαοικονόμου, την οποία εκτιμώ κι αγαπώ πολύ, έκανε τη μετάφραση στον «Φεγγίτη». Την ίδια εποχή, προετοίμαζε και την ιδέα της σειράς. Όταν, λοιπόν, μου πρότεινε να είμαι κι εγώ, η χαρά μου ήταν απερίγραπτη! Όλοι οι συντελεστές μου δημιούργησαν, από την πρώτη στιγμή, μια αίσθηση ασφάλειας κι εμπιστοσύνης. Είμαι πολύ χαρούμενη γι’ αυτή τη δουλειά κι ανυπομονώ για την πρεμιέρα σε λίγες μέρες στον ΣΚΑΙ.
Η Επίδαυρος: Όνειρο και φόβοι
Έγινα ηθοποιός, γιατί ονειρευόμουν να παίξω στην Επίδαυρο και γενικά σε ανοιχτά θέατρα. Τόσο που σκεφτόμουν τι θα κάνω τον χειμώνα. Μαθήτρια στο Τέχνης, έπαιξα στην Επίδαυρο κι αμέσως μετά με το Εθνικό στον « Οιδίποδα» σε σκηνοθεσία Ρούλας Πατεράκη. Νομίζω πως ο βασικότερος λόγος που δεν το τολμάω εύκολα είναι γιατί δεν θέλω να απομυθοποιηθεί ο χώρος κι ο τρόπος δουλειάς σε σχέση με το τι σημαίνει να παίξεις εκεί. Δεν θα ήθελα να το κάνω με χίλιες δύο παραστάσεις και πρόβες που κάνουμε παράλληλα. Θα ήθελα να κρατήσω ακόμα αυτό το ρομαντικό όνειρο του ότι για να παίξεις εκεί, είναι κάτι ιερό. Οπότε όταν θα μπορώ να έχω έναν τέτοιο είδους χρόνο τότε θα το κάνω.
Αν δεν γινόμουν ηθοποιός...Θα ήμουν...
Δεν έχω ιδέα… Δεν το χω σκεφτεί… Αλήθεια, δεν ξέρω …
Στο καμαρίνι μου έχω πάντα...
Μια φωτογραφία του μπαμπά μου.
Μετά από μια απαιτητική παράσταση με χαλαρώνουν...
Οι φίλοι μου… Οι άνθρωποι, που με δέχονται όπως ακριβώς είμαι.
Σε δέκα χρόνια, ονειρεύομαι...
Να έχω υγεία και παρέα με σταθερούς συνεργάτες και να δημιουργούμε ωραίες παραστάσεις.
Μια συμβουλή – φυλακτό …
«Έχε πίστη!» Ήταν μια κουβέντα του δασκάλου μου στη σχολή του Θεάτρου Τέχνης, Δημήτρη Οικονόμου, και την κρατάω πάντα μέσα μου. Η πίστη έχει τεράστια σημασία στο θέατρο, αλλά και γενικά στη ζωή.
Έγινα ηθοποιός γιατί....
Μάλλον γιατί το θέατρο είναι ο μόνος τόπος, όπου μπορώ να εκφράσω τοόσο αγαπώ τον άνθρωπο.
Η Λουκία θα πρωταγωνιστεί στην παράσταση «Ρίττερ, Ντένερ, Φος» από 18 Οκτωβρίου στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης και στη «Γίδα ή ποιος σκότωσε τη Σύλβια;» στο Θεάτρο Θησείον.
Από τη Γιώτα Δημητριάδη
Φωτογραφίες για το texnes-plus: Χριστίνα Δενδρινού
Ο Άρης Μπινιάρης στην πρώτη του συνέντευξη για τον «Χορό της Φωτιάς», μια μουσικοθεατρική παράσταση για τον Πόντο.
Το ραντεβού μας είναι στην Πλάκα, ανάμεσα σε διερχόμενους τουρίστες και στους φρενήρεις ρυθμούς των Αθηναίων,που επέστρεψαν στην πόλη μετά τις διακοπές. Ο Άρης Μπινιάρης στέκεται στο σημείο συνάντησής μας και παρά το γεγονός ότι αυτή την περίοδο βρίσκεται σε εντατικές πρόβες τόσο για το πετυχημένο «Ξύπνα Βασίλη» στο Εθνικό Θέατρο, όσο και για τον «Χορό της Φωτιάς», το νέο καλλιτεχνικό του στοίχημα στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, δείχνει ήρεμος κι ουσιαστικά παρόν, από την πρώτη χειραψία.
Ένα ήσυχο παραδοσιακό καφενείο, στην καρδιά της Πλάκας, φαντάζει το ιδανικό σκηνικό τόσο για τη φωτογράφιση, όσο και για μια χαλαρή κουβέντα. «Ό,τι έχεις δει, είναι χωρίς ούτε μια ώρα έξτρα πρόβα», μου επισημαίνει, όταν εκφράζω τον θαυμασμό μου, για το περσινό «Ύψωμα 731», παράσταση που πήρε κι αυτή τη σκυτάλη για δεύτερη σεζόν στο Πορεία και το μοναδικά εμπνευσμένο ανέβασμα του Ψαθά.
Ο σωστός προγραμματισμός κι ο έλεγχος της κάθε λεπτομέρειας μοιάζουν να είναι συστατικά της επιτυχίας του. Ο Άρης τολμά αναμοχλεύοντας «δύσκολα» θέματα, γιατί δεν επιθυμεί, να «κρυφτεί» πίσω από ένα κλασσικό κείμενο για να μην πάρει θέση συναισθηματικά, πολιτικά ή κοινωνικά. Εξάλλου, για τον ίδιο, ο μεγαλύτερος κίνδυνος είναι τελικά «η ουδετερότητα»....
Θα ξεκινήσω από τα πρόσφατα καλλιτεχνικά γεγονότα. Πρώτη φορά, τα τελευταία χρόνια, είδαμε τελετές παράδοσης-παραλαβής στο Φεστιβάλ Αθηνών και στο Εθνικό Θέατρο και μάλιστα σ' ένα πολύ καλό κλίμα. Πώς το σχολιάζεις;
Η ομαλή αλλαγή των επικεφαλής πολιτιστικών οργανισμών, είναι ένδειξη πολιτισμού και προοικονομεί μια ομαλή συνέχεια. Αυτού του είδους η αλλαγή σκυτάλης, ανάμεσα στους απερχόμενους και νέους διευθυντές, αφενός αποκαλύπτει το αυτονόητο: τη συνεργασία, τη συνομιλία και τη συνύπαρξη κι αφετέρου μ' έναν συμβολικό τρόπο, αναγνωρίζονται οι βάσεις που έχουν μπει για να εξελιχθεί ο θεσμός.
Ας πάμε, όμως, στη δική σου παράσταση: «Ο Χορός της φωτιάς», λοιπόν, μια παράσταση για τον Πόντο. Γιατί τώρα;
Στην παράσταση εστιάζουμε στα γεγονότα που συνέβησαν με την εμφάνιση του κινήματος των Νεότουρκων στις αρχές του 1900. Πρόκειται για ένα εθνικιστικό κίνημα που αποφάσισε να δημιουργήσει ένα έθνος, στο οποίο θα ζουν μόνο Τούρκοι μουσουλμάνοι, ξεριζώνοντας και σφάζοντας τους αρχαίους αυτόχθονες λαούς που υπήρχαν στα μέρη εκείνα (Πόντιοι, Αρμένιοι, Ασσύριοι). Εκτός από τις σφαγές, τις λεηλασίες, τα βασανιστήρια, τους εμπρησμούς οικισμών, οι υπόλοιπες προμελετημένες μέθοδοι εξόντωσης που χρησιμοποίησαν, όπως μαζικοί εκτοπισμοί, πορείες θανάτου, τάγματα εργασίας, κινούμενα στρατόπεδα συγκέντρωσης, μαρτυρούν, για μένα, ένα απερίγραπτο έγκλημα αποτελώντας τη μεγάλη πρόβα για όσα θα επιχειρήσει ο Χίτλερ στη Γερμανία, λίγα χρόνια αργότερα.
Δεν σκηνοθετείς μόνο την παράσταση, αλλά υπογράφεις και το κείμενο. Πώς δούλεψες πάνω σ’ αυτό;
Συνέλεξα μαρτυρίες, επίσημη επιστολογραφία, άρθρα της εποχής κι αφού τα διασταύρωσα με ιστορικές πηγές, προχώρησα στην τελική συγγραφή και σύνθεση του κειμένου. Κατά τη διάρκεια της συγγραφής, δοκίμαζα το υλικό που προέκυπτε, με πρώιμα μουσικά θέματα του Φώτη Σιώτα, ο οποίος υπογράφει τη μουσική της παράστασης, έτσι ώστε ο λόγος να αποκτήσει, τη ζητούμενη ρυθμικότητα και μουσικότητα.
Πόσο δύσκολο είναι να αποτυπώσει κανείς ιστορικά γεγονότα σ’ ένα θεατρικό έργο και ποιοι κίνδυνοι ελλοχεύουν για όσους ασχολούνται με τέτοιες «πληγές» της ιστορίας;
Είναι ιδιαίτερα δύσκολο να αποτυπώσει κανείς γεγονότα σε ένα θεατρικό έργο. Καλείσαι ως συγγραφέας του έργου, αλλά κι ως σκηνοθέτης να δημιουργήσεις θεατρική δραματουργία, μέσα από την οποία θα προκύψουν δράσεις και συνθήκες, που θα αναπαριστούν ή θα αφηγούνται τα γεγονότα, με έναν ενδιαφέροντα και θελκτικό, για τον θεατή, θεατρικό κώδικα.
Ο μεγαλύτερος κίνδυνος είναι να κρατήσεις μια απόσταση από τα γεγονότα και να μην πάρεις, τελικά, θέση. Η ουδετερότητα, σε αυτές τις περιπτώσεις, δεν προσφέρει καρπούς για σκέψη. Αυτό που, τελικά, ενδιαφέρει τον θεατή δεν είναι τόσο τα γεγονότα που πέρασαν, αλλά πως προσδιορίζεται το δικό μας παρόν, οι δικοί μας προβληματισμοί, μέσα από την αναμόχλευση του παρελθόντος.
Γνωρίζουμε οι Έλληνες ιστορία;
Όχι όσο θα έπρεπε. Πιστεύω πως αποφεύγουμε να κοιτάξουμε το παρελθόν για να αποφύγουμε να γνωρίσουμε τον εαυτό μας. Διακρίνω μια διάχυτη αντίσταση σε οποιασδήποτε μορφής ουσιαστική ενδοσκόπηση. Όσο αποφεύγουμε το κοίταγμα σε ό,τι μας έφερε ως εδώ, σε ό,τι αποτελεί τη σύστασή μας, αδυνατούμε να προχωρήσουμε σε αλλαγές. Κι έτσι, καταλήγουμε να ατενίζουμε την εξέλιξη της ζωής, μέσα από παρωπίδες, καθηλωμένοι σε δόγματα.
Φαντάζομαι μέσα από την έρευνά σου θα ήρθες σ’ επαφή με πολλές προσωπικές ιστορίες από τη γενοκτονία των Ποντίων. Υπάρχει κάποια που σε στοιχειώνει;
"Είναι αδύνατον, κανείς, να περιγράψει ..!", ακούγεται σε κάποιο σημείο στο κείμενο της παράστασης. Και είναι πραγματικά έτσι.
Παρόλα αυτά, ενδεικτικά, θα αναφερθώ στις Πόντιες μητέρες, που κατά την διάρκεια των μαζικών εκτοπισμών, κρατούσαν και θήλαζαν τα νεογέννητα μωρά τους, καθώς βάδιζαν στους δρόμους του χαμού. Πολλά από αυτά τα μωρά δεν άντεχαν και ξεψυχούσαν. Στην καλύτερη των περιπτώσεων τα έθαβαν και συνέχιζαν αμέσως κάτω από την προτροπή του βούρδουλα. Σε άλλες περιπτώσεις, δεν τους επιτρεπόταν να τα θάψουν και αναγκάζονταν να τα αφήσουν στην άκρη του δρόμου.
Η ελληνική Βουλή ψήφισε, μόλις το 1994, την ανακήρυξη της 19ης Μαΐου ως «Ημέρα Μνήμης για τη Γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού». Πιστεύεις ότι υπάρχουν περιπτώσεις, όπου η ιστορική μνήμη χρησιμοποιείται από τους πολιτικούς για την εξυπηρέτηση μικροπολιτικών συμφερόντων;
Σίγουρα υπάρχουν περιπτώσεις που η ιστορική μνήμη χρησιμοποιείται από τους πολιτικούς για εξυπηρέτηση συμφερόντων. Το συγκεκριμένο, όμως, ψήφισμα το θεωρώ πολύ σημαντικό και πιστεύω πως έπρεπε να είχε γίνει νωρίτερα.
Οι περισσότερες παραστάσεις σου, μέχρι σήμερα, βασίζονται σε δικά σου κείμενα, εμπνευσμένα από την ιστορία ή είναι αρχαία δράματα. Δεν υπάρχουν κλασικά κείμενα που να σ’ έχουν ιντριγκάρει, ώστε να ασχοληθείς μαζί τους;
Σίγουρα υπάρχουν και θέλω πολύ να ασχοληθώ κάποια στιγμή. Υπάρχει, απλά ο κίνδυνος, να χρησιμοποιήσουμε ένα κλασσικό κείμενο για να αποφύγουμε να πάρουμε μια θέση συναισθηματικά, πολιτικά ή κοινωνικά. Αυτό είναι κάτι που θα ήθελα να αποφύγω. Γι' αυτόν τον λόγο πιστεύω πως χρειάζεται τόλμη και πολύ δουλειά, ώστε να συντονιστούμε με την ουσία ενός κλασσικού έργου, και να εκφράσουμε, τελικά, τις προσωπικές μας αγωνίες και προβληματισμούς.
Φαίνεσαι πολύ ήρεμος, όση ώρα μου μιλάς, υπάρχει κάτι που μπορεί να σε «βγάλει από τα ρούχα σου», στις πρόβες;
Το να θεωρήσει κάποιος ηθοποιός ή συντελεστής αυτονόητο και δεδομένο, το γεγονός πως κάνουμε ένα τόσο όμορφο επάγγελμα, το οποίο εμείς έχουμε επιλέξει. Υπάρχει κόσμος που εργάζεται σε δουλειές που δεν έχει επιλέξει, ενώ η καρδιά του χτυπάει για κάτι άλλο. Αυτό προσπαθώ συνεχώς να το έχω στον νου μου. Με βοηθάει να αποφεύγω το φλερτ με την αχαριστία.
Αυτή τη στιγμή δουλεύεις για τρεις παραστάσεις. Υπάρχει προσωπικός χρόνος;
Ελάχιστος, αλλά φροντίζω να υπάρχει. Είναι σημαντικό να μην απασχολεί η δουλειά όλο τον χρόνο σου.
Ο Άρης Μπινιάρης, έχει κάποια κλασική συνήθεια; Βλέπει ξένες σειρές, χαζεύει με κάποιο παιχνίδι στο ίντερνετ;
Έχω διάφορες κλασσικές συνήθειες και μία από αυτές είναι όντως οι ξένες σειρές. Με ξεκουράζει πολύ να τις παρακολουθώ.
Ο Άρης Μπινιάρης γράφει και σκηνοθετεί τον «Χορό της Φωτιάς», μια μουσικοθεατρική παράσταση για τον Πόντο.
Πρεμιέρα 30 Οκτωβρίου στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά
Παίζουν:Χρήστος Λούλης, Ιωάννα Παππά, Άρης Μπινιάρης, Δώρα Ξαγοράρη, Λεωνή Ξεροβάσιλα, Κώστας Σεβδαλής, Γρηγορία Μεθενίτη, Ελένη Μπούκλη, Κατερίνα Δημάτη, Μάνος Πετράκης, Νίκος Τσολερίδης κι Ορέστης Χαλκιάς.
Για δεύτερη χρονιά συνεχίζονται το «Ξύπνα Βασίλη» του Δημήτρη Ψαθά στο Εθνικό Θέατρο και το «Ύψωμα 731» στο θέατρο Πορεία.
Ενώ αναμένεται κι η «Ηλέκτρα» που θα σκηνοθετήσει για το Θέατρο Τέχνης.
Διαβάστε επίσης:
75 Plus Χρόνια «Μαντάμ Σουσού»- Αφιέρωμα Στον Δημιουργό Της
Από τη Γιώτα Δημητριάδη
Θεατρικά έργα, που γράφτηκαν κατά παραγγελία, άλλα εμπνευσμένα από ιστορικά γεγονότα ή αληθινές ιστορίες, πετυχημένα μυθιστορήματα, και κείμενα Ελλήνων και ξένων θεατρικών συγγραφέων, τα οποία δεν είχαμε την τύχη, μέχρι σήμερα, να παρακολουθήσουμε στη σκηνή, ανεβαίνουν τη σεζόν 2019-2020 στις αθηναϊκές σκηνές.
Ξεκινάμε τη διαδρομή μας, από την Κυψέλη και τη Θεατρική Σκηνή του Αντώνη Αντωνίου. Εκεί, θα ανέβει ένα από τα πρώτα έργα του Ντέιβιντ Μάμετ, «Παραλλαγές Πάπιας», το οποίο παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Ο Αντώνης Αντωνίου υπογράφει τη σκηνοθεσία και πρωταγωνιστεί μαζί με τη Νατάσα Ασίκη και τον Θέμο Γεωργίου. Το έργο είναι γεμάτο από το ιδιόμορφο, διεισδυτικό και γλαφυρό χιούμορ του συγγραφέα, ο οποίος είναι πολύ αγαπητός και στη χώρα μας. Η πρεμιέρα, στο θέατρο της Κυψέλης, αναμένεται για τις 16 Οκτωβρίου.
Ο πολυτάλαντος, Άρης Μπινιάρης, αφορμάται, για μια ακόμα φορά, από την ελληνική ιστορία παρουσιάζοντας στη σκηνή του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά, τον «Χορό της Φωτιάς», μια μουσικοθεατρική παράσταση για τον Πόντο. Η πρεμιέρα αναμένεται για τις 30 Οκτωβρίου. Στην παράσταση θα απολαύσουμε και τον ίδιο τον σκηνοθέτη-συγγραφέα μαζί με τους: Χρήστο Λούλη, Ιωάννα Παππά, Δώρα Ξαγοράρη, Λεωνή Ξεροβάσιλα, Κώστα Σεβδαλή, Γρηγορία Μεθενίτη, Ελένη Μπούκλη, Κατερίνα Δημάτη, Μάνο Πετράκη, Νίκο Τσολερίδη κι Ορέστη Χαλκιά.
Η ζωή του Αριστοτέλη Ωνάση μοιάζει με σύγχρονο παραμύθι κι ως τέτοια έχει εξιστορηθεί εκατοντάδες φορές σε δημοσιεύματα από όλο τον κόσμο, κινηματογραφικές μεταφορές ή ακόμη και βιβλία. Από αυτήν εμπνέεται ο Σταμάτης Φασουλής και γράφει, σκηνοθετεί αλλά και πρωταγωνιστεί στην παράσταση: «Ωνάσης-Τα θέλω όλα».
Η παράσταση του Σταμάτη Φασουλή αποτελούμενη από έναν θίασο 25 ηθοποιών, βασισμένη σε διεθνή βιβλιογραφία, δημοσιογραφική έρευνα και προσωπικές μαρτυρίες, θα αποτελέσει μια θεατρική απόδοση της ζωής του Ωνάση με όλα τα στοιχεία του γνήσιου θεάτρου. Δράση, σασπένς, ύβρη και κάθαρση. Μια υπερπαραγωγή, που θα απολαύσουμε από τις 11 Οκτωβρίου. Τον ρόλο του Ωνάση σε μικρότερη ηλικία θα ερμηνεύσει ο Αγησίλαος Μικελάτος, ενώ σ’ ό,τι αφορά τις γυναίκες της ζωής του, τη Τζάκι Κένεντι υποδύεται η Δήμητρα Ματσούκα, τη Μαρία Κάλλας, η Κατερίνα Παπουτσάκη και την Τίνα Λιβανού, η Ευγενία Δημητροπούλου. Στον ρόλο του δαιμόνιου δημοσιογράφου, ο οποίος ερευνά και καταγράφει τη ζωή του, ο Μέμος Μπεγνής.
Το Αγγέλων Βήμα, κλείνει φέτος τα δεκαπέντε του χρόνια και συνεχίζει να μας συστήνει έργα, ακόμα και άγνωστων συγγραφέων. Το φετινό ρεπερτόριο προτείνει το έργο του Renny Krupinski, «D’ EON».
Πρόκειται για μια ξεχωριστή περίπτωση πολυπράγμονα καλλιτέχνη διεθνούς φήμης με έντονη παρουσία σε θέατρο, σινεμά και τηλεόραση. Μεταξύ άλλων διακρίσεων, έχει αποσπάσει το πρώτο βραβείο στο παγκοσμίου φήμης κι επιρροής Φεστιβάλ του Εδιμβούργου. Η ιστορία αφορά τον Γάλλο διπλωμάτη Σαρλ Ντ’ Εόν ντε Μπωμόν, παρασημοφορημένο ήρωα του Πρωσικού πόλεμο, ο οποίος παλεύει για την πραγματική του ταυτότητα, για τη γυναίκα που ήταν πάντα.
Τη σκηνοθεσία υπογράφει η Ανδρονίκη Αβδελιώτη, η οποία παίζει και στην παράσταση μαζί με έναν θίασο ταλαντούχων ηθοποιών ( Νίκος Αναγνωστόπουλος, Γιώργος Γογώνης, Ανδρέας Ζάκκας, Γιάννης Ίτσιος, Αθηνά Μαυρομμάτη, Σταμάτης Μπαντούνας, Δημήτρης Ξηρός, Ελεάννα Παναγουλέα, Βασίλης Σαμαριτάκης, Ποπέτα Σούκου ). Η πρεμιέρα αναμένεται για τις 9 Νοεμβρίου.
Στο θέατρο Αθηνών, θα έχουμε την ευκαιρία να απολαύσουμε το δικαστικό θρίλερ «Terror» του Γερμανού Φέρντιναντ φον Σίραχ. Το έργο, έχοντας γνωρίσει τεράστια επιτυχία σε εβδομήντα και πλέον σκηνές σε Ευρώπη, Αμερική και Ασία, παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα, σε σκηνοθεσία Γιώργου Οικονόμου, μετάφραση Ευαγγελίας A. Νάνου και διασκευή Μιρέλλας Παπαοικονόμου, με έναν εξαιρετικό θίασο πρωταγωνιστών ( Βασίλης Παλαιολόγος, Γιάννης Στεφόπουλος, Στέλιος Δημόπουλος, Βάσω Καβαλιεράτου, Κώστας Ανταλόπουλος και Νάνσυ Μπούκλη).
Η σκηνή του Αθηνών θα μετατραπεί σε δικαστική αίθουσα και το κοινό, στο τέλος της κάθε παράστασης, θα αποφασίζει αν ο κατηγορούμενος είναι αθώος ή ένοχος! Πριν την πρεμιέρα θα δοθεί μια πρώτη παράσταση στη Νομική Αθηνών με δωρεάν είσοδο την Πέμπτη 10 Οκτωβρίου στις 17:00.
Το κρυφό πάθος της Πηνελόπης Δέλτα για τον Ίωνα Δραγούμη ζωντανεύει στη σκηνή του Ιδρύματος Μιχάλης Κακογιάννης. Η παράσταση είναι βασισμένη στο Best-seller βιβλίο του Στέφανου Δάνδολου «Ιστορία χωρίς Όνομα». Τη σκηνοθεσία υπογράφει ο Κώστας Γάκης και στη σκηνή θα δούμε τους: Τάσο Νούσια, Μπέτυ Λιβανού, Μαρία Παπαφωτίου, Στάθη Μαντζώρο κ.α Η πρεμιέρα αναμένεται για τον Φεβρουάριου του 2020.
Νωρίτερα, αρχές Νοεμβρίου, ανεβαίνει στην Κεντρική Σκηνή του Θεάτρου «ΠΡΟΒΑ», η σύγχρονη κωμωδία «Η Μέση Διάρκεια Ζωής των Πλυντηρίων» της νέας και πολυβραβευμένης Ρουμάνας θεατρικής συγγραφέως Ελίζε Βίλκ. Στη σκηνή θα δούμε τη Μαίρη Ραζή και τον Σωτήρη Τσόγκα. Τη σκηνοθεσία υπογράφει ο Νίκος Σακαλίδης. Το έργο δεν έχει ξαναπαιχτεί στην Ελλάδα κι η συγγραφέας συνάντησε το καλοκαίρι τους συντελεστές στο νεοκλασικό κτήριο, που στεγάζεται το Θέατρο «ΠΡΟΒΑ».
Ο Γιώργος Καπουτζίδης υπογράφει και σκηνοθετεί, για πρώτη φορά, μια θεατρική κωμωδία. Τίτλος της; «Όποιος θέλει να χωρίσει…να σηκώσει το χέρι του!». Η ιστορία έχει να κάνει μ’ έναν ανομολόγητο έρωτα που κρατάει είκοσι χρόνια. Στη σκηνή του Ήβη θα δούμε έναν θίασο νέων ηθοποιών (Αλεξάνδρα Ταβουλάρη, Μαριλού Κατσαφάδου, Ανθή Σαββάκη, Γιώργος Σαββίδης, Γιάννης Κουκουράκης, Πάνος Νάτσης, Απόστολος Ψαρρός), ενώ μ’ ενδιαφέρον αναμένουμε και την επιστροφή της Κατιάνας Μπαλανίκας. Η τελευταία έχει γνωρίσει μεγάλη επιτυχία με τον Καπουτζίδη και στη σειρά του Mega «Σαββατογεννημένες».
To έργο της Μιμής Ντενίση «Κι από Σμύρνη… Σαλονίκη» ανεβαίνει στο «ΘΕΑΤΡΟΝ» του Κέντρου Πολιτισμού «Ελληνικός Κόσμος» από τα μέσα Οκτωβρίου 2019. Το έργο είναι το πρώτο ελληνικό θεατρικό sequel. Αποτελεί συνέχεια του έργου «Σμύρνη μου αγαπημένη», που γνώρισε μεγάλη εμπορική επιτυχία. Η Μιμή Ντενίση σκηνοθετεί την παράσταση και πρωταγωνιστεί μαζί με έναν θίασο γνωστών ηθοποιών (Αλέξανδρος Αντωνόπουλος, Γιώργος Αρμένης, Νικολέττα Βλαβιανού, Κατερίνα Γερονικολού, Μαρία Εγγλεζάκη, Λευτέρης Ελευθερίου, Δημήτρης Μακαλιάς, Μιχάλης Μητρούσης, Κωνσταντίνα Μιχαήλ, Νίκη Παλληκαράκη, Όλγα Πολίτου, Δήμητρα Σιγάλα, Αναστασία Σκοπελίτη, Γιάννης Τσιμιτσέλης, Αντιγόνη Ψυχράμη κ.α)
Από τις 7 Οκτωβρίου και κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00 το νέο έργο του βραβευμένου με Tony συγγραφέα Dennis Kelly («Ορφανά», «Ματίλντα – Το μιούζικαλ») με τίτλο «Girls & Boys» παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα, σε μετάφραση – σκηνοθεσία Άννας-Μαρίας Στεφαδούρου, με τη Δώρα Παρδάλη, στο Θέατρο 104.
Στο ίδιο θέατρο θα ανέβει, για πρώτη φορά, και το έργο του Σταμάτη Πολενάκη, «Το τελευταίο Όνειρο της Έμιλυ Ντίκινσον» σε σκηνοθεσία Δημοσθένη Φίλιππα. Μια παράσταση -διαδρομή στην ποίηση, στη μουσική, στο όνειρο, στη ζωή και στον θάνατο. Ένα ονειρικό ταξίδι στην ιδιόρρυθμη ψυχή της σπουδαίας Αμερικανίδας ποιήτριας Έμιλυ Ντίκινσον (1830 - 1886). Στον ρόλο της ποιήτριας οι: Ιωάννα Μυλωνά, Μαρία Ροβάκη. Ενώ, η Κατερίνα Ελοσίτου θα παίζει ζωντανά στη σκηνή, την πρωτότυπη μουσική σύνθεση που δημιούργησε, ειδικά για την παράσταση. Η πρεμιέρα αναμένεται για τις 20 Νοεμβρίου κι η παράσταση θα παίζεται κάθε Τετάρτη και Πέμπτη.
Αν νομίζετε ότι τελειώσαμε εδώ με τα θεατρικά έργα που θα μας συστήσουν οι αθηναϊκές σκηνές τη σεζόν 2019-2020 κάνετε λάθος...Ακολουθεί και Β’ μέρος στο αφιέρωμα.
Διαβάστε ακόμα:
Ο «Επιθεωρητής», το σπουδαίο έργο του Γκόγκολ θα ανέβει στη σκηνή του Θεάτρου Άλφα-Ιδέα σε σκηνοθεσία του Κώστα Φιλίππογλου, η πρεμιέρα αναμένεται τον Φεβρουάριο του 2020. Στον πρωταγωνιστικό ρόλο θα δούμε τον βραβευμένο με Χορν, Κωνσταντίνο Μπιμπή. Τα ονόματα των υπόλοιπων ηθοποιών θα ανακοινωθούν σύντομα.
Θυμίζουμε ότι πέρσι, παρακολουθήσαμε το ίδιο έργο στο Θέατρο Skrow, σε σκηνοθεσία Γιώργου Παπαγεωργίου και Πάνου Παπαδόπουλου. Η παράσταση μάλιστα, θα συνεχιστεί για δεύτερη σεζόν, σε νέα θεατρική στέγη, στο Θέατρο Tempus Verum Εν Αθήναις υπό τη σκέπη του Θεάτρου Νέου Κόσμου. Στη σκηνή θα απολαύσουμε τους: Μαρία Διακοπαναγιώτου, Θανάση Ζερίτη, Πάνο Παπαδόπουλο, Μαρία Πετεβή και Αλέξανδρο Χρυσανθόπουλο.
Λίγα Λόγια για το έργο:
Σε μια επαρχιακή πόλη της Τσαρικής Ρωσίας, όλοι οι δημόσιοι διορισμένοι άρχοντες, χωρίς καμιά εξαίρεση, καταδυναστεύουν το λαό με απάτες, λαμογιές, και εκβιασμούς. Η ξαφνική εμφάνιση ενός κρατικού επιθεωρητή θα δημιουργήσει διάφορες ευτράπελες καταστάσεις, που θα διαταράξουν τις ισορροπίες μεταξύ εξουσιαστών και εξουσιαζόμενων και όλα αυτά σε μια σπαρταριστή κωμωδία - σάτιρα.
Αυτό που καθιστά το έργο αυτό μια από τις σπουδαιότερες κωμωδίες που γράφτηκαν ποτέ, είναι το μεγαλείο των χαρακτήρων καθώς και η ευθύτητα με την οποία ο Γκόγκολ επιλέγει στο συγκεκριμένο έργο να καυτηριάσει την αυταρχικότητα και τη δουλοπρέπεια των δημοσίων αρχόντων στην κεντρική διοίκηση, στο Τσαρικό απολυταρχικό κράτος.
Ο ίδιος γράφει για τον επιθεωρητή: «Στον Επιθεωρητή μου επιδίωξα να συγκεντρώσω και να σατιρίσω μια για πάντα ό,τι σάπιο υπάρχει στη Ρωσία, όλες τις αδικίες που διαπράττονται, εκεί ακριβώς όπου θα είχαμε την αξίωση να βασιλεύει η απόλυτη δικαιοσύνη»
Η Τσαρική γραφειοκρατία και η καταπίεση ενός ολόκληρου λαού, γίνονται η αφορμή για μια από τις σπουδαιότερες κωμωδίες που γράφτηκαν ποτέ, πιο επίκαιρη από ποτέ.
Από τη Γιώτα Δημητριάδη
Η ταινία «Death of the Father» γυρίστηκε το 2018 και είναι βασισμένη σ’ ένα έργο του Τσάρλς Μπουκοφσκι .Το σενάριο και η σκηνοθεσία είναι του Βασίλη Δούσκου. Στην ταινία πρωταγωνιστεί ο Κώστας Ανταλόπουλος, η Κατερίνα Διδασκάλου, η Βασιλική Δέλιου κ.α
Ο Κώστας Ανταλόπουλος για τον πρωταγωνιστικό ρόλο του Χάρη, κέρδισε πριν λίγες μέρες, βραβείο Α’ ανδρικής ερμηνείας από το Φεστιβάλ Βέρα Κρους, στο Μεξικό.
Ο ηθοποιός γεννήθηκε στο Σωληνάρι Βοιωτίας και είναι απόφοιτος της Ανώτερης Σχολής Δραματικής Τέχνης Βεάκη και του πανεπιστημίου της Κολωνίας του τμήματος Φυσικής Αγωγής και Αθλητισμού. Μαθήτευσε στο θεατρικό εργαστήρι του Βασίλη Διαμαντόπουλου, ο οποίος υπήρξε και δάσκαλος του.
Ο ηθοποιός σε σκηνή από την ταινία.
Έχει παίξει σε πάνω από είκοσι πέντε μικρού και μεγάλου μήκους ταινίες. Συνεργάστηκε με σκηνοθέτες όπως οι: Αλέξανδρος Αβρανάς(Miss Violence ,Silver Lion VENICE 2013),Costa Gavras (Adults in the Room), Christian Zubert, Μιχάλης Κωνσταντάτος, Γιώργος Τσεμπερόπουλος, Αλέξης Καρδαράς, Κάρολος Ζωναράς, Αλέξης Αλεξίου, Άντυ Παπαδημητρίου, Θόδωρος Μαραγκός, Γιάννης Βεσλεμές, Τίμωνας Κουλμάσης, Νικόλας Σπανός, Christin Krokos, Βασίλης Δούσκος, Διονύσης Γρηγοράτος, Νίκος Βουτενιώτης, Μαρία Λάφη κ. ά.
Την περασμένη θεατρική σεζόν, τον παρακολουθήσαμε στην παράσταση « Το Έπος…Της Μαλάμως» στο θέατρο Λαμπέτη σε σκηνοθεσία Ελένης Γκασούκα.
Αυτή την περίοδο βρίσκεται σ’ εντατικές πρόβες για το δικαστικό θρίλερ,«Terror» του Ferdinand von Schirach, σε σκηνοθεσία του Γιώργου Οικονόμου, έργο, που θα παρουσιαστεί για πρώτη φορά στην χώρα μας. Η πρεμιέρα μάλιστα θα πραγματοποιηθεί την Πέμπτη 10 Οκτωβρίου, στην Νομική Αθηνών. Στη συνέχεια η παράσταση θα παρουσιάζεται κάθε Δευτέρα και Τρίτη στο Θέατρο Αθηνών.
Παράλληλα θα τον δούμε και σε μια ακόμη παράσταση κάθε Σάββατο και Κυριακή, η οποία θα ανακοινωθεί σύντομα.
Η Μαρούσκα Παναγιωτοπούλου σε μια εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη στη Γιώτα Δημητριάδη.
Αποκλειστική φωτογράφιση για το texnes-plus Κοσμάς Ινιωτάκης.
Είναι ευλογία να συναντάς καλλιτέχνες, με πολύπλευρο ταλέντο και να απολαμβάνεις μαζί τους μια κουβέντα ειλικρινή, με αρκετές δόσεις αυτοσαρκασμού και πηγαίου χιούμορ. Ηθοποιούς, που επιλέγουν να παίζουν ρόλους μόνο στη σκηνή. Μια τέτοια περίπτωση είναι η Μαρούσκα Παναγιωτοπούλου.
Με μια συνεχή παρουσία στα θεατρικά δρώμενα καταφέρνει και ξεχωρίζει στα καλλιτεχνικά στοιχήματα, τα οποία, ανά καιρούς, θέτει. Είτε σε παραστάσεις μιούζικαλ, όπου εντυπωσιάζει και με τις φωνητικές της ικανότητες, είτε σε κωμωδία του Φεντώ ή δράμα του Σοφοκλή, η Μαρούσκα θα δουλέψει σκληρά και τα αποτελέσματα θα τη δικαιώσουν.
Συναντηθήκαμε στη Βίλα Ζωγράφου, ένα καυτό αυγουστιάτικο απόγευμα και μ’ αφορμή την «Προσωπική Συμφωνία» του Χάργουντ, που βάζει πλώρη για δεύτερη σεζόν στο Από Μηχανής Θέατρο, μιλήσαμε για όλους όσους δεν παίρνουν θέση στα πράγματα, για τις μέχρι τώρα συνεργασίες της, τον ρόλο των ονείρων της, την απώλεια της μητέρας της, την ψυχοθεραπεία, τη Μαρκόνησο, τη Ρωσία...ακόμη και για την Πάολα...
Η «Προσωπική Συμφωνία» θα συνεχιστεί για δεύτερη σεζόν στο Από Μηχανής θέατρο, μετά από μια μικρή περιοδεία. Που πιστεύεις ότι οφείλεται η επιτυχία αυτής της παράστασης;
Πρώτα απ’ όλα στο ίδιο το έργο του Ρόναλντ Χάργουντ. Είναι σύγχρονο και μας αφορά, ενώ θέτει ερωτήματα στους θεατές. Είναι η αληθινή ιστορία του Βίλχελμ Φουρτβένγκλερ, ο οποίος ήταν ο σπουδαιότερος μαέστρος στη Ναζιστική Γερμανία, εκείνη την εποχή.
Μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, στο κατεχόμενο Βερολίνο, ο Φουρτβένγκλερ θα κατηγορηθεί για τη σχέση του με το Ναζιστικό καθεστώς και θα υποβληθεί σε ανάκριση από τους Αμερικανούς.
Πράγματι, ήταν ο αγαπημένος του Χίτλερ και πήρε πολλά αξιώματα, τα οποία και χρησιμοποίησε για να σώζει μόνο ταλαντούχους Εβραίους μουσικούς. Το θέμα του έργου είναι η σύγκρουση δύο κόσμων, του ταγματάρχη Άρνολντ (Αλέξανδρος Μπουρδούμης) και του Βίλχελμ Φουρτβένγκλερ (Νικήτα Τσακίρογλου).
Ο Άρνολτ πιστεύει ότι αντιστέκεσαι σ’ ένα καθεστώς μόνο αν βγεις μπροστά και πολεμήσεις φανερά. Αντίθετα, ο Φουρτβένγκλερ ισχυρίζεται ότι πολέμησε μέσω της Τέχνης του. Ο κόσμος φεύγει προβληματισμένος παρακολουθώντας πως το θύμα γίνεται θύτης κι ο θύτης θύμα. Ουσιαστικά, δεν μπορείς να αποφασίσεις ποιος έχει δίκιο σ’ αυτή την ιστορία...
Σ’ αυτή την παράσταση συνεργάζεστε τρεις γενιές ηθοποιών. Ποια είναι η διαφορά ανάμεσα στους μεγαλύτερους του θιάσου, του Νίκητα Τσακίρογλου και του Χρήστου Βαλαβανίδη, με τους νεότερους;
Νομίζω, ότι αυτό που διαφέρει είναι το ήθος, το μεράκι κι η ευγένεια με την οποία αντιμετωπίζουν τη δουλειά. Να βλέπεις τον Τσακίρογλου κάθε βράδυ να έχει άγχος για την παράσταση, με μια πορεία 60 χρόνων στο θέατρο, είναι κάτι το απίστευτο, που δεν υπάρχει στις νεότερες γενιές. Σαφέστατα, είχαν και εκείνοι τα θέματά τους κι ακούμε και διάφορες ιστορίες μέσα στα καμαρίνια, αλλά είχαν κάποιες κόκκινες γραμμές, που δεν τις περνούσαν εύκολα.
Από την άλλη, η νέα γενιά ηθοποιών είναι πιο καταρτισμένη. Θεωρώ, όμως, ότι το μεράκι και το ήθος που είχαν αυτοί οι άνθρωποι ήταν μοναδικό και δεν το λέω με διάθεση παρελθοντολογίας.
Μου έλεγες πριν ότι το κοινό διχάζεται, εσύ με ποιανού την πλευρά είσαι πιο κοντά;
Νομίζω με του ταγματάρχη.Ειδικά στην εποχή που ζούμε είναι τρομερό το πόσο δεν παίρνουμε θέση στα πράγματα και καθόμαστε σ’ έναν καναπέ.
Αυτό συμβαίνει και στο θέατρο, αλλά και σε πολλούς επαγγελματικούς χώρους. Δεν παίρνουμε θέση γιατί υπάρχει η λογική: «Να τα πηγαίνω καλά μ’ όλους». Νομίζω ότι δεν ανήκεις σ’ αυτή την κατηγορία...
Όχι, θέλω να νιώθω ελεύθερη να εκφράζω τη σκέψη μου...
Αισθάνεσαι ότι αυτό έχει ένα τίμημα στην καριέρα σου;
Σίγουρα...
Από την άποψη ότι θα είχες περισσότερες προτάσεις για δουλειά για παράδειγμα…
Όχι, δεν είναι αυτό. Η πορεία σου στον χώρο, σίγουρα, έχει να κάνει με τον τρόπο που τοποθετείσαι σ’ αυτόν. Έχει, όμως, να κάνει και με την προσωπικότητά σου. Εγώ είμαι ένας πολύ ανασφαλής άνθρωπος και δεν έχω το τάλαντο των δημοσίων σχέσεων. Στο εξωτερικό, δεν θα υπήρχε αυτή η ανάγκη. Οι καλλιτέχνες έχουν μάνατζερ γι’ αυτή τη δουλειά κι αφιερώνονται στην τέχνη τους.
Ζηλεύω τους ανθρώπους που έχουν την ικανότητα να πλασάρουν τον εαυτό τους. Το να λες όμως τη γνώμη σου φανερά, με τον κίνδυνο να ενοχλήσεις κάποιους, σίγουρα σου κλείνει πόρτες.
Άλλο το τάλαντο της επικοινωνίας, όμως, κι άλλο το τάλαντο της κολακείας....
Έχεις δίκιο, εγώ αναφέρομαι στην επικοινωνία, ως προς τον τρόπο που πλασάρεις τον εαυτό σου. Μου είναι πολύ δύσκολο να «χτυπήσω πόρτες» κι αυτό είναι λάθος, γιατί αυτή είναι η δουλειά μας. Ουσιαστικά, πουλάμε ένα προϊόν, που όμως είναι ο εαυτός μας κι η ανασφάλεια που φέρει αυτό είναι που το κάνει δύσκολο.
Θέλω να επανέλθουμε σ’ αυτό που είπες για τον καναπέ. Σήμερα, λοιπόν, πράγματι είμαστε η επανάσταση του καναπέ ή της οθόνης. Ασχολούμαστε, για παράδειγμα, με το τι φόρεσε η σύζυγος του πρωθυπουργού και με τον αν αξίζει η Πάολα να τραγουδήσει Θεοδωράκη αφήνοντας τα ουσιώδη, όπως για παράδειγμα, την οικολογική καταστροφή του πλανήτη, τους πρόσφυγες κ.λ.π...Γιατί συμβαίνει αυτό;
Με την ευκαιρία να πω ότι είδα ένα βίντεο με την Πάολα να τραγουδάει το «Ένα παιδί του Αυγούστου» κι ήταν εξαιρετική! Η κοπέλα έχει κάνει τρομερή δουλειά, έχει κόψει όλο τον λυγμό που έχει η φωνή της και ερμήνευσε σπουδαία το κομμάτι. Της βγάζω το καπέλο!
Αλλά για να απαντήσω στην ερώτησή σου, είναι τρομερό αυτό που συμβαίνει. Καθημερινά πνίγονται χιλιάδες άνθρωποι. Μ’ ενοχλεί πολύ το γεγονός ότι ενώ είμαστε ένα γένος προσφύγων, ξαφνικά ξεχνάμε το παρελθόν! Πνιγόμασταν κι εμείς στις θάλασσες και φεύγουμε ακόμα για τη Γερμανία. Αντί να βλέπουμε την πραγματικότητα κρυβόμαστε πίσω από τον τίτλο του «Ευρωπαίου» και, δυστυχώς, στην Ευρώπη είμαστε ο τελευταίος τροχός της αμάξης... Θεωρώ απαράδεκτο, λοιπόν, να αντιμετωπίζουμε έτσι τους ανθρώπους αυτούς που ξεριζώθηκαν από τις πατρίδες τους...
Και τώρα δεν θα έχουν και ΑΜΚΑ...
Τραγικό! Όταν ακούς να λένε : «Είναι δυνατόν να δίνει το κράτος 400 ευρώ στον κάθε μετανάστη» και δεν ξέρουν ή κάνουν ότι δεν ξέρουν ότι αυτά τα χρήματα δεν είναι από τους Έλληνες φορολογούμενους, είναι από την Ευρωπαϊκή Ένωση, ειδικά γι’ αυτόν τον σκοπό.
Υπάρχει μια νοοτροπία ακροδεξιά ακόμα και φασιστική σε μια μερίδα της ελληνικής κοινωνίας. Θα ήταν πολύ ουτοπικό ή ρομαντικό να λέγαμε ότι έργα, όπως αυτό που ανεβάζετε ή τοποθετήσεις καλλιτεχνών, βοηθούν στο να καταλάβει ο κόσμος τι θα πει φασισμός;
Ναι, είμαι από τους ρομαντικούς που το πιστεύουν αυτό. Είναι μια από τις λειτουργίες της Τέχνης και του Θεάτρου αυτή, να εκπαιδεύσεις το κοινό σου ή να του θυμίσεις το τι συμβαίνει, να κρούσεις τον κώδωνα του κινδύνου. Ο ρόλος του θεάτρου δεν είναι να κυβερνήσει αλλά να αφυπνίσει.
Πώς φανταζόσουν τα πράγματα, πριν μπεις στο χώρο, αν κι ήσουν μυημένη πάντα λόγω του πατέρα σου υποθέτω, και πώς πραγματικά είναι;
Η μεγαλύτερη αυταπάτη που είχα ήταν η ύπαρξη αξιοκρατίας. Και αυτό γιατί είχα έναν πατέρα σκηνοθέτη, ο οποίος λειτουργούσε πάντα και μόνο έτσι. Δυστυχώς, αυτό δεν συμβαίνει. Δεν είμαι από τους ανθρώπους που ισοπεδώνουν τα πάντα. Πιστεύω στις αξίες και θεωρώ ότι οι άνθρωποι που αξίζουν δεν χάνονται. Απλώς υπάρχει η χελώνα, υπάρχει κι ο λαγός. Υπάρχουν σπρίντερ και μαραθωνοδρόμοι. Εγώ προτιμώ τους μαραθωνοδρόμους, αυτούς που έχουν διάρκεια στον χρόνο.
Αν και μεγάλωσες με πατέρα κινηματογραφιστή δεν έχεις κάνει σινεμά....
Ναι, μόνο μια μικρού μήκους. Καημό το έχω να κάνω μια ταινία! Δεν θέλω, όμως, να τα ρίχνω στους άλλους, δεν το κυνήγησα κι εγώ. Είμαι φοβική λίγο, αλλά ευτυχώς τα τελευταία χρόνια έχω αρχίσει να ξυπνάω.
Σ’ αυτό συνέβαλε κι η ψυχοθεραπεία; Μετά την απώλεια της μητέρας σου νομίζω ξεκίνησες αυτή τη διαδικασία..
Αυτή ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι! Ήταν μια απώλεια, την οποία δεν μπορούσα να διαχειριστώ. Αν και το πάλεψα πολύ. Γενικά είμαι ευαίσθητη αλλά είμαι και δυνατή! Αναγεννιέμαι από τις στάχτες μου. Μπορεί να φτάνω πάτο αλλά πάντα τα καταφέρνω. Μετά τον θάνατο της μητέρας μου, όμως, έβλεπα μόνο πάτο και αυτό με τρόμαξε πολύ. Τότε συνειδητοποίησα, ότι χρειάζομαι βοήθεια και δεν μπορώ μόνη μου. Η ψυχοθεραπεία ήταν ένα από τα μεγαλύτερα δώρα, που έκανα στον εαυτό μου τα τελευταία χρόνια.
Μου έχεις χαρακτηρίσει τον εαυτό σου, σε πολλά σημεία της κουβέντας μας, ως «ανασφαλή» γι’ αυτό τον λόγο σε βλέπουμε να συνεργάζεσαι για μεγάλα χρονικά διαστήματα με συγκεκριμένους σκηνοθέτες; Τώρα με τον Δημήτρη Μυλωνά και πριν για ακόμα μεγαλύτερο διάστημα με τον Θέμη Μουμουλίδη;
Κάτι έχουν και με κρατάνε! Σίγουρα! Εγώ κανονικά θα ήθελα να είμαι κάθε εξάμηνο αλλού. Όμως η ανασφάλειά μου με κάνει να αναζητώ οικεία περιβάλλοντα.
Να είσαι κάθε εξάμηνο αλλού και να παίξεις και τη Βιρτζίνια Γουλφ...
Πολύ! Αυτό χαίρομαι που έχει ακουστεί! Ελπίζω να γίνει κάποια στιγμή, μου λένε ότι είμαι μικρή γι’ αυτόν τον ρόλο αλλά εγώ δεν το πιστεύω. Γιατί πρέπει αυτή η ηρωίδα να είναι πάνω από 50;
Τι σε συνδέει τόσο μ’ αυτόν τον ρόλο;
Συναισθηματικοί λόγοι. Την είχα ερμηνεύσει στη σχολή, στο δεύτερο έτος κι είχα μια μεταφυσική εμπειρία μ’ αυτό το κομμάτι. Είχε έρθει ο πατέρας μου να δει τις τελικές εξετάσεις κι όταν τελείωσε η σκηνή λιποθύμησα από την ένταση. Στη συνέχεια, θυμάμαι τον εαυτό μου στα παρασκήνια του Ωδείου με τον μπαμπά μου από πάνω να μου κάνει αέρα και μια τεράστια μελανιά στο χέρι! Γενικά, δεν ερωτεύομαι ρόλους αλλά συνεργασίες.
Ποια συμβουλή του πατέρα σου, όταν ξεκίνησες αυτή τη δουλειά, κρατάς στο μυαλό σου;
Μια συμβουλή που την έχω παντιέρα στη δουλειά, αλλά και τη ζωή μου: «Να κοιτάς τον καθρέφτη σου καθημερινά και να μην τον φτύνεις!»
Και νομίζω ότι δεν σε βοήθησε κι’ όλας...
Ποτέ! Του το είχα ζητήσει κι εγώ. Να καταλάβεις, η πρώτη δουλειά που έκανα στο ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Κομοτηνής, σκηνοθέτης ήταν ένας κολλητός του πατέρα μου, ο Μιχάλης Παπανικολάου. Είχαν βγει μια μέρα για ποτά κι όταν τον ρώτησε : «Οι κόρες σου τι κάνουν;», τότε έμαθε ότι είμαι ηθοποιός κι απόρησε πώς δεν του είχε στείλει τουλάχιστον ένα βιογραφικό. Τελικά, του ζήτησε να περάσω έστω από οντισιόν κι έτσι πήρα τον ρόλο. Ξέρεις μερικές φορές, τσαντίζομαι και λέω γιατί να μου έχουν έρθει με τόσο κόπο όλα; Από την άλλη, όμως, είναι μεγάλη ικανοποίηση να τα καταφέρνεις μόνη σου και να ακούς ότι αρέσει η δουλειά σου.
Υπήρχε, παρ’ όλα αυτά, κάποια στιγμή που ευχόσουν να σε ρουφήξει η σκηνή;
Ναι, βέβαια. Ήταν στην «Όπερα της Πεντάρας», στην πρεμιέρα, με το που ακούω τις πρώτες νότες από το τραγούδι της Τζένης, εκείνα τα δευτερόλεπτα σκεφτόμουν: «Εντάξει, δεν μπορώ να το κάνω εγώ αυτό. Θα φύγω! Και τι θα γίνει; Θα κλείσει η αυλαία...Δεν θα ξαναβρώ πουθενά δουλειά πουθενά...». Αλλά ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί....
Τώρα έχεις τρακ;
Κάθε βράδυ, σε κάθε παράσταση! Είναι το αίσθημα της ευθύνης που σε κάνει να έχεις άγχος.
Θα ήθελα να κλείσουμε την κουβέντα μας, με δύο φαντάζομαι μοναδικές θεατρικές εμπειρίες. Έχεις παίξει τις «Τρεις αδερφές» στη Ρωσία και παράσταση για τη ζωή του Μίκη Θεοδωράκη στη Μακρόνησο. Πες μας τι κρατάς από αυτές;
Με τις «Τρεις αδερφές», παίξαμε στο φεστιβάλ Τσέχωφ, ήμασταν η πρώτη ελληνική παράσταση, που συμμετείχε σ’ αυτό, έχουμε εξάλλου έναν πολύ δραστήριο σκηνοθέτη, τον Δημήτρη Μυλωνά και δεν θα μπορούσε να του ξεφύγει!
Ήταν μια εξαιρετική εμπειρία, παίξαμε μέσα στο κτήμα του Τσέχωφ, σ’ ένα σπιτάκι υπηρετών κι ο ενθουσιασμός που εισπράξαμε από τους Ρώσους συναδέλφους και δημοσιογράφους ήταν μια εμπειρία ζωής.
Το ίδιο και στη Μακρόνησο, όπου κάναμε μια και μοναδική παράσταση, σε συνέχεια των παραστάσεων που είχαμε δώσει στο Badminton. Η εμπειρία του να βλέπεις να έρχονται τα καράβια και 7.500 κόσμος να ανεβαίνει αυτόν τον δρόμο, που ήταν κάποτε δρόμος μαρτυρίου, είναι κάτι το συγκλονιστικό. Ήμασταν όλοι από την αρχή μέχρι το τέλος της παράστασης ανατριχιασμένοι.
Αυτές είναι εμπειρίες ζωής, τις οποίες σου χαρίζει αυτό το επάγγελμα και κάθε φορά που γονατίζεις τις αναπολείς και παίρνεις δύναμη.
Η παράσταση έχει ελεύθερη είσοδο με ονομαστική κράτηση θέσης. Οι θεατές είναι απαραίτητο να εξασφαλίσουν τη μεταφορά τους προς και από την Δήλο ονομαστικά.
Η διαδικασία είναι απλή και γίνεται ακολουθώντας τις οδηγίες που βρίσκονται στην ιστοσελίδα:
http://apostoliapapadamaki.com/the-dream-and-sleep-performance-series-anamnesis
Σύλληψη, Χορογραφία και Σκηνοθεσία: Αποστολία Παπαδαμάκη
Πρωτότυπη μουσική σύνθεση: Τρύφων Κουτσουρέλης
Κοστούμια: Ιωάννα Τσάμη
Βοηθός Χορογράφου / Σκηνοθέτη: Θανάσης Τζαβάρας
Ερμηνευτές: Πολυάνα Δημητροπούλου, Πλωτίνος Ηλιάδης, Απόστολος Κουσίνας, Ειρήνη Κυρμιζάκη, Μπίλιω Μαρνέλη, Όλγα Μουρουζίδου, Αποστολία Παπαδαμάκη, Μαρία Παπαγεωργίου, Αντώνης Στρούζας, Max Friedstein, Θοδωρής Χιώτης
Έρευνα κειμένων: Μαρία Σινούρη
Συντονισμός Παραγωγής: Ιωάννα Σακκέτα
Graphic/Visual designer, φωτογραφίες: Αρείων Στεφανίδης
Ειδικοί συνεργάτες: Stacey Harris Papaioannou, Δέσποινα Οικονομοπούλου, Μένια Κιοσσέ
Υπεύθυνη Επικοινωνίας: Ξένια Στούκα
Τι θα πρέπει να γνωρίζουν οι θεατές πρίν δηλώσουν συμμετοχή:
Θα πρέπει να βρίσκεστε στο παλιό λιμάνι της Μυκόνου το Σάββατο 14 Σεπτεμβρίου στις 17:00 στο περίπτερο της DelosTours για να πάρετε το ονομαστικό σας εισιτήριο. Το πλοίο που θα κάνει το έκτακτο δρομολόγιο για την παράσταση αναχωρεί στις 17.30. Κόστος ακτοπλοϊκού εισιτηρίου: 20€ με επιστροφή. Το πλοίο αναχωρεί από την Δήλο για την Μύκονο στις 12 τα μεσάνυχτα. Η διάρκεια του ταξιδιού είναι 30’.
Να φοράτε άνετα ρούχα και παπούτσια, η παράσταση είναι περιπατητική και οι δράσεις της απλώνονται σε μεγάλο μέρος του αρχαιολογικού χώρου.
Φροντίστε να είστε ντυμένοι ανάλογα με τι καιρικές συνθήκες που θα επικρατούν εκείνη τη μέρα. Να έχετε μαζί σας επιπλέον ένα φακό, νερό και ένα ύφασμα για να καθίσετε ή να ξαπλώσετε στο τελευταίο μέρος της παράστασης. Παρακαλούμε να αποφύγετε τα πλαστικά μπουκάλια και οτιδήποτε άλλο μπορεί να ρυπάνει το περιβάλλον της Δήλου.
Προαιρετικά, μπορείτε να φέρετε καταγεγραμμενο ένα όνειρο σας. Καλό θα είναι να μην υπερβαίνει τη μισή σελίδα και να ειναι τυπωμενο με μεγάλη και ευκρινή γραμματοσειρά.
Από τη Γιώτα Δημητριάδη
Η ταλαντούχα Νατάσα Τριανταφύλλη, πριν λίγες εβδομάδες σύστησε στο κοινό στο κατάμεστο θέατρο της Μικρής Επιδαύρου, την τραγωδία του Ανδρέα Κάλβου «Δαναΐδες», αποσπώντας εξαιρετικά σχόλια.
Από τη Γιώτα Δημητριάδη
Όλοι τους κυκλοφορούν ελεύθεροι και εκθέτουν, όχι τόσο τον εαυτό τους, αλλά και τους ίδιους τους καλλιτέχνες, οι οποίοι πολύ συχνά, κυρίως λόγω ανασφάλειας αρέσκονται να έχουν μια αυλή, για να τους κολακεύει και να τους προστατεύει-από τι με ρωτήσετε, ζουν στο Χόλιγουντ.
Κάποιοι γίνονται βδέλλες, σε κάθε πρεμιέρα, φωτογραφίζονται σαν να είναι δεκαπεντάχρονες Ρουβίτσες , έχοντας απολέσει τον πρωταρχικό στόχο της αποστολής τους.
Η δημοσιογραφία έχει -ή τουλάχιστον έτσι θα έπρεπε- σκοπό την αδιάβλητη ενημέρωση του κοινού,αλλά κατά τη γνώμη μου, μιας και μιλάμε για καλλιτεχνικό ρεπορτάζ, και την εκπαίδευσή του. Ο συντάκτης ενός καλλιτεχνικού περιοδικού, ιστοσελίδας ή εκπομπής θα έπρεπε να ένιωθε περήφανος ανακαλύπτοντας και συστήνοντας στο κοινό μια νέα και ταλαντούχα ομάδα για παράδειγμα και όχι εκβιάζοντας να μάθει μια πληροφορία ή ακόμα χειρότερα όταν πληρώνεται κάτω από το τραπέζι...Ναι, υπάρχουν και την εποχή της κρίσης αυτά!
Ο γλείφτης
"Κρείττον εις κόρακας ή εις κόλακας εμπεσείν. Οι μεν γαρ νεκρούς, οι δε ζώντας εσθίουσιν."
Είναι, ίσως ο πιο κλασικός τύπος, δεν έχει σημασία αν είναι δημοσιογράφος κάποιου μεγάλου μέσου ή απλός θεατής, που ονόμασε τον εαυτό του δημοσιογράφο ή κριτικό, γιατί έχει παρακολουθήσει πολλές παραστάσεις και γράφει τη γνώμη του στο facebook, χωρίς να έχει καμία άλλη γνώση πάνω στο αντικείμενο.
Το σίγουρο είναι ότι μετά από κάθε παράσταση κάποιων «αγαπημένων» του, θα ορμήσει και θα αλαλάξει "Ααααριστούργημα" σε σημείο, που η δική του ερμηνεία, που τυφλώθηκε από «μια τέτοια» παράσταση, να είναι καλύτερη και από του ηθοποιού που παρακολούθησε λίγα λεπτά πριν...
Αυτός ο τύπος, πάντα ενεργός στα social media, εκφράζει την αγάπη του και από εκεί στον καλλιτέχνη, είτε βομβαρδίζοντας το προφίλ του με καρδούλες σε κάθε ποστ, είτε ταγκάροντάς τον και γράφοντας ύμνους...
Η Ντένη Μαρκορά
Αυτός ο τύπος, μπορεί να εμφανίζεται συχνά, αλλά νομίζω ότι είναι ο πιο αθώος. Δείχνει ότι έχει θέμα κυρίως προσωπικότητας και μάλλον δεν βλάπτει το θέατρο.
Ο τύπος «Ντένη Μαρκορά» θα φωτογραφηθεί με τους πάντες, είναι σαν την απίστευτη Ντίνα Κώνστα, στους Δύο Ξένους, που είχε γεμίσει το γραφείο της με φωτογραφίες της από δήθεν διάσημες συναντήσεις.
Το γελοίο της υπόθεσης είναι το ύφος απόγνωσης, το οποίο εύκολα αναγνωρίζεις σε κάποιους από τους ηθοποιούς που στέκουν πλάι τους.
Να διευκρινίσουμε ότι εδώ δεν μιλάμε για συντάκτες life-styleεντύπων ή sites, οι οποίοι συχνά το κάνουν με άρτιο τρόπο και όντας σοβαροί επαγγελματίες.
Ο εκβιαστής
Αυτός/ή θα μπορούσε να ονομάζεται λαϊκά και λέρα ή "Δεν ξέρω να γράψω τίποτα άλλο..." ή "η μαφία του θεάτρου".
Είναι ο μανιώδης τυχοδιώκτης, ο οποίος ξυπνάει χαράματα καλλιτέχνες, καλώντας τους στο προσωπικό τους τηλέφωνο για να μάθει το επόμενό τους βήμα ή εκβιάζει τους ανθρώπους της επικοινωνίας ότι: «η παράσταση θα πάει άπατη αν δεν του δώσουν το αποκλειστικό!!»
Κατά βάση είναι να τον/την λυπάσαι. Διότι δείχνει έμπρακτα ότι δεν μπορεί να γράψει κάτι άλλο. Επίσης δεν έχει καταλάβει ότι ζει στην Ελλάδα και τα περισσότερα «αποκλειστικά του», είναι γνωστά στους δημοσιογραφικούς κύκλους. Μόνο που μερικοί έχουν το τακτ να ρωτάνε πριν δημοσιεύσουν κάτι και φυσικά να κάνουν ρεπορτάζ.
Διαφορετικά είναι πολύ πιθανόν να δημιουργήσουν πρόβλημα στην ίδια την παράσταση, αν για παράδειγμα δεν έχουν δοθεί τα δικαιώματα της μετάφρασης ή δεν έχουν κλείσει όλοι οι συντελεστές της.
Ο ξέρεις ποιος είμαι εγώ
Εδώ μιλάμε για κλασική περίπτωση κατάχρησης εξουσίας, θύματα είναι συνήθως οι δύστυχοι ταξιθέτες, που καλούνται να φέρουν την ισορροπία ή οι άνθρωποι της επικοινωνίας.
Πρόσφατα στην Επίδαυρο, συνάδελφος από μεγάλο περιοδικό, δεν υπάκουε στις ευγενέστατες προτροπές του ταξιθέτη να κάτσει στη θέση της και πήγαινε εκεί που ήθελε... Μετά αναρωτιέται κανείς πώς γράφεις για πολιτισμό, όταν δεν μπορείς να σεβαστείς τόσο τη δουλειά του άλλου, όσο και την ασφάλεια ενός χώρου, όπως το θέατρο της Επιδαύρου.
Ο τζαμπατζής
Είναι ο άνθρωπος που βιώνει σαν ηδονή το γεγονός ότι μπαίνει σε μια παράσταση χωρίς εισιτήριο. Πάει παντού γιατί είναι τσάμπα. Συνήθως δεν γράφει πουθενά ή ποστάρει μια φωτογραφία από το θέατρο.
Στις πρεμιέρες, όταν υπάρχει και μπουφές η χαρά του είναι απερίγραπτη....Άρτος και θεάματα!
Ο ταρίφας
Εδώ, μιλάμε, ίσως, για την πιο επικίνδυνη κατηγορία. Πρώτον, γιατί σίγουρα είναι δημοσιογράφοι- εκπρόσωποι κάποιου μέσου –και όχι εθελοντές συντάκτες σε κάποιο site- οι οποίοι χωρίς ίχνος ντροπής, θεωρούν ότι για να δουν-όχι να γράψουν- απλά να παρακολουθήσουν μια παράσταση, πρέπει να πάρουν το «δωράκι» τους. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις συχνά, δεν χρειάζεται καν να πάνε μέχρι το θέατρο, η κριτική τους έχει γραφτεί από πριν και όσο ανεβαίνει η ταρίφα, τόσο προστίθενται εγκωμιαστικά επίθετα.
Ο αιώνιος έφηβος
Είναι ο επαναστάτης, ο άνθρωπος που ξέρει τα πάντα,ζώντας και αναπνέοντας, για να φέρει αντίρρηση.
Έχει εμμονή με το να «μην του αρέσουν αυτά που αρέσουν στους άλλους» ή με το «να καταλαβαίνει, όσα δεν κατάλαβαν οι άλλοι» κυρίως οι άσχετοι συνάδελφοί του! Καταντάει γραφικός και μπορεί ακόμα και να επιτεθεί λεκτικά δημόσια ή ιδιωτικά για να πείσει για την άποψή του.
«Χριστέ μου, τι ζω και δεν σωριάζομαι!»που θα έλεγε και η Ντένη Μαρκορά
ΥΓ1: Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα ή καταστάσεις είναι εντελώς συμπτωματική
ΥΓ2: Το άρθρο είναι χιουμοριστικό
ΥΓ3: Μόλις καταλάβατε τον τύπο της γράφουσας :«η ενοχική»
Από τη Γιώτα Δημητριάδη
Τα κείμενά του είτε είναι θεατρικά, είτε αφηγήματα ακροβατούν σε μια λεπτή κλωστή μεταξύ αλήθειας και φαντασίας. Οι ήρωές του είναι ακραίες προσωπικότητες, πολλοί από αυτούς, δολοφόνοι.
Τα ιστορικά εγκλήματα της Δύσης κατά τον 20ο αιώνα βρίσκονται στο επίκεντρο πολλών έργων του, όπως κι οι ακραίες ανθρώπινες συμπεριφορές που τοποθετούνται στο μικροσκόπιο.
Τα έργα του γοητεύουν καλλιτέχνες και κοινό. Δεν είναι τυχαίο, ότι μόνο φέτος θα ανέβουν οκτώ διαφορετικά κείμενά του, κάποια μάλιστα για πρώτη φορά. Ακόμα και κείμενα που δεν προορίζονταν για το σανίδι.
Ο Θανάσης Τριαρίδης αφουγκράζεται την κοινωνία, γοητεύεται όμως και να την φτάνει στα όρια της. Γι’ αυτό κάθε έργο του, ακόμα και να μην σου αρέσει δεν μπορεί παρά να σε ακολουθεί για καιρό.
Ας δούμε λοιπόν, τι θα δούμε τη σεζόν 2018-2019!
Τα πολιτικά του έργα : «Leopold», «Football» και « HIV» αποτελούν μέρη μιας άτυπης τριλογίας, την οποία ο ίδιος ο συγγραφέας ονομάζει η Τριλογία της Αφρικής. Τα έργα αυτά γράφτηκαν μετά από το ταξίδι του στην αφρικανική ήπειρο.
Ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα της ευρωπαϊκής αποικιοκρατίας στην αφρικανική ήπειρο, εξαιτίας του οποίου ο Λεοπόλδος Β΄ του Βελγίου ονομάστηκε «σφαγέας του Κονγκό» (Leopold). Η «βίαιη» ιστορία της ανθρωπότητας μέσα από την ιστορία του ποδοσφαίρου (Football). Τα ανυπολόγιστα εκατομμύρια των γυναικών της εποχής μας που καταλήγουν μέσω του trafficking στην εξαθλίωση ή τον θάνατο (HIV).
Κατά τύχη και τα τρία θα παρουσιαστούν παράλληλα στις αθηναϊκές σκηνές από διαφορετικές ομάδες.
Το «Football -Το παιχνίδι της ανθρωπότητας» συνεχίζεται, για δεύτερη χρονιά, στο Stydio Μαυρομιχάλη. Εκεί, ο Τριαντάφυλλος Δελής «παίζει μπάλα» με τον Σήφη Πολυζωΐδη. Ένα βαθιά πολιτικό κείμενο, όπου μέσα από το δημοφιλέστερο άθλημα του κόσμου και με χιούμορ, ανακαλύπτεις την τραγική πορεία του ανθρώπου μέσα στην ιστορία.
Η Έλενα Σωκράτους, με πρωταγωνίστρια τη Βασιλική Κυπραίου παρουσίασε το «HIV» την Άνοιξη στο Βερολίνο, κερδίζοντας τις καλύτερες εντυπώσεις. Η παράσταση θα ανέβει και στη χώρα μας, για λίγες παραστάσεις 9-15 Σεπτεμβρίου, στο Faust.
Ενώ το «Leopold», σε σκηνοθεσία Μαρίας Τζομπανάκου, θα παρουσιαστεί στο θέατρο Avaton, για δεύτερη χρονιά στη σκηνή με τη Μαίρη Ξένου.
Μ’ αυτές τις τρεις παραστάσεις κλείνει κι ο κύκλος της τριλογίας.
Στην συνέχεια, την Άνοιξη, ο Τριαντάφυλλος Δελλής θα έρθει πάλι αντιμέτωπος με τον κόσμο του συγγραφέα ανεβάζοντας στο Studio Μαυρομιχάλη, για πρώτη φορά, στην Ελλάδα τον «Νανουριστή» (γραμμένο το 2005).
Ένα από τα πιο γνωστά του έργα το «Zyklon ή το πεπρωμένο» με τους Μάξιμο Μουμούρη και Μαρίζα Παπαδημητρίου θα ανέβει κι αυτό στη σκηνή, σε χώρο που ακόμα δεν έχει ανακοινωθεί. Τη σκηνοθεσία υπογράφει η Χριστίνα Πλατανιώτη.
Ο τίτλος του έργου παραπέμπει στο Ολοκαύτωμα μέσω του αερίου Zyklon B, που προκάλεσε μαζικούς θανάτους στο Άουσβιτς. Ένας άντρας και μια γυναίκα συναντιούνται μέσα στη δίδυμη κάψουλα ενός παιχνιδιού που φέρει το όνομα Zyklon. Μέσα στο σκοτάδι και χωρίς να έχουν τη δυνατότητα να δουν ο ένας τον άλλο, έχουν την απόλυτη ελευθερία να μιλήσουν για το οτιδήποτε, να πλάσουν ταυτότητες τόσο για τον άλλο, όσο και για τους ίδιους τους εαυτούς τους και να ταξιδέψουν μέσα στον χρόνο καταλήγοντας, μοιραία, στο Ολοκαύτωμα. Αυτό, όμως, είναι το παρελθόν ή, άραγε, το μέλλον;
Στο Faust, θα ανέβει και το «Περίσσιο παιδί» από την ομάδα Ich Bebe και τους: Γιάννη Βερβενιώτη, Χριστίνα Παπατριανταφύλλου, Αντιγόνη Σταυροπούλου. Οι τρεις τους παίζουν και σκηνοθετούν στην παράσταση, που αναμένεται να κάνει πρεμιέρα στις 14 Νοεμβρίου.
Η ομάδα ΘΕΑΜΑ, η ομάδα ΕΞΙΣ κι η ομάδα ARTimeleia, ο Βασίλης Οικονόμου, η Άννα Βεκιάρη κι η Αννίτα Καπουσίζη αντίστοιχα, ενώνουν το δυναμικό τους δημιουργώντας τον πρώτο χώρο συμπεριληπτικής εκπαίδευσης και καλλιτεχνικής έκφρασης ανάπηρων και μη ανάπηρων καλλιτεχνών στην Αθήνα. Ο χώρος που βρίσκεται στον Κεραμεικό ονομάζεται Ίσον κι είναι καθολικά προσβάσιμος.
Εκεί, η Πηγή Δημητρακοπούλου θα σκηνοθετήσει το «LEBENSRAUM (ΖΩΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ)». Έργο που παρουσίασε, τη σεζόν 2016-2017 στην Αθήνα και στη συνέχεια περιόδευσε σε κάποιες πόλεις της Ελλάδας, με πρωταγωνιστές τον Σήφη Πολυζωίδη και τον Πάνο Ζουρνατζίδη.
Σύμφωνα με την ιστορία: δύο άντρες συναντιούνται στη σκηνή ενός θεάτρου. Ο ένας είναι ο Χειριστής του Πειράματος, ο άλλος προσφέρεται να γίνει πειραματόζωο έναντι αμοιβής. Όλα μοιάζουν σχεδόν αστεία, ώσπου κάποια στιγμή τα πράγματα “στραβώνουν” και το Πειραματόζωο έρχεται αντιμέτωπο με την ηθική του. Πόση διαπραγμάτευση τού είναι επιτρεπτή; Και πόσο μπορούν οι θεατές να παραμείνουν “θεατές”;
Για πρώτη φορά, στη σκηνή του θεάτρου Μπιπ θα δούμε το αφήγημα του συγγραφέα «Το κόψε-κόψε» ή «Όταν οι γκοτζίλες εξανθρωπίζονται», το οποίο συμπυκνώνει όλες εκείνες τις «ιερές» αφηγήσεις ανυπέρβλητης ανδρείας κι επιβολής του ανθρώπου πάνω στους άλλους από την ανάγκη του να δικαιολογήσει τη βία, τον θάνατο, την αδικία και την Ιστορία του. Τη σκηνοθεσία υπογράφει ο Παναγιώτης Γεωργούλας και στη σκηνή θα δούμε τη Μαργαρίτα Τζατζαδάκη και την Κέλλυ Νικηφόρου
Από τη Γιώτα Δημητριάδη
Από πέρσι τέτοια εποχή γνωρίζαμε ότι η παράσταση του Ίβο βαν Χόβε με την Κομεντί Φρανσαίζ θα ήταν ένα από τα σπουδαιότερα καλλιτεχνικά γεγονότα της χρονιάς. Αυτό, όμως, που είδαμε στο θέατρο της Επιδαύρου ξεπέρασε κάθε προσδοκία μας.
Ο σπουδαίος Βέλγος σκηνοθέτης δουλεύοντας εξονυχιστικά τα δύο έργα και κάνοντας μεγάλη μελέτη πάνω στον Ευριπίδη κατάφερε να τα παρουσιάσει σε μια σύγχρονη εκδοχή, η οποία μας καθήλωσε.
Στην εκδοχή του Χόβε, η ιστορία θέλει τα δύο αδέρφια, Ηλέκτρα κι Ορέστη να μετατρέπονται σε άγρια ζώα. Οι ίδιοι δεν γνώρισαν ποτέ τον πατέρα τους, ο οποίος είχε φύγει ως αρχιστράτηγος του στρατού των Αργείων στον πόλεμο της Τροίας. Η απουσία του τον καθιστά ήρωα στα μάτια τους. Η μητέρα τους, η Κλυταιμνήστρα, είναι ο εχθρός τους, γιατί σκοτώνει τον Αγαμέμνονα. Αποδιωγμένοι, η Ηλέκτρα κι ο Ορέστης γίνονται, από παιδιά βασιλέων, πρόσφυγες στην ίδια τους την οικογένεια, στην ίδια τους την πατρίδα.
Η πρώτη παντρεμένη με ταπεινό γεωργό κι ο δεύτερος εξόριστος από τη χώρα του. Με την επιστροφή του Ορέστη αρχίζει κι ο αγώνας της εκδίκησης. Η λύσσα τους δεν έχει τέλος, Αίγισθος, Κλυταιμνήστρα κι Ελένη σφαγιάζονται. Η συνέλευση των Μυκηναίων τους απειλεί με λιθοβολισμό, μέχρι την εμφάνιση του θεού Απόλλωνα που δίνει τη λύση.
Οι δύο τραγωδίες του Ευριπίδη, η Ηλέκτρα (413 π.Χ.) κι ο Ορέστης (408 π.Χ.) ενοποιούνται και «διασκευάζονται» . Οι ηθοποιοί της Κομεντί Φρανσαίζ κατάφεραν να «σωματοποιήσουν» νοητικά και ψυχικά συμβάντα, αλλά, κυρίως, να δημιουργήσουν νέες προσεγγίσεις στα έργα του μεγάλου τραγικού. Κάνοντας, έτσι, κατανοητό πόσο πολύ αγγίζουν στο σήμερα.
Παράλληλα με τη διαχρονικότητά τους, όμως, σημαντικότατη παράμετρος είναι η καθολικότητά τους: η τραγωδία της οικογένειας των Ατρειδών, έμοιαζε σ’ αυτή την εκδοχή με μια οικογενειακή τραγωδία, που θα μπορούσε να είχε συμβεί σε οποιαδήποτε γωνιά του πλανήτη.
Η οπτική του Χόβε, θέλει και τον Πυλάδη πρωταγωνιστή. Ο Loïc Corbery, ερμηνεύοντας τον ομώνυμο ρόλο, είχε επωμιστεί, ουσιαστικά και τον ρόλο του αγγελιαφόρου. Μ’ αυτόν τον τρόπο έχουμε τους τρεις ήρωες να γίνονται ένα προκειμένου να πετύχουν τον σκοπό τους: την εκδίκηση. Ριζοσπαστικοποιούνται αποτελώντας ένα αναπόσπαστο κομμάτι της βίας και του εξτρεμισμού, θυμίζοντάς μας και την τυφλή βία της τρομοκρατίας, από την οποία απειλείται καθημερινά ο πλανήτης.
Ο Χόβε τόλμησε με σκληρές εικόνες να μπει στο ζουμί της τραγωδίας. Η Ηλέκτρα ακρωτηριάζει, τρώει και στη συνέχεια πετά το πέος του νεκρού Αίγισθου. Τι πιο τολμηρό κι εμπνευσμένο; Μια σκηνή με τόσο ψυχαναλυτικό βάθος, αλληγορική σημασία, που καταφέρνει να προβληματίσει.
Εμπνεύστηκε ως Κλυταιμνήστρα κι Ελένη την ίδια ηθοποιό (Elsa Lepoivre) αποδεικνύοντας, πως οι δύο γυναίκες είναι η πλευρά του ίδιου νομίσματος, επισημαίνοντας έτσι και τον μισογυνισμό του Ευριπίδη.
Αφαίρεσε τα διαλογικά μέρη του χορού. Ο χορός, οι γυναίκες της πόλης, που για την Ηλέκτρα είναι οι «φίλες» της, σε μια πιο σύγχρονη μετάφραση, μιλά ελάχιστα και, κυρίως, η κορυφαία, συμβολίζοντας παράλληλα και τη Μοίρα, η οποία ούσα πάντα παρούσα κινεί τα νήματα.
Δίνει, όμως, στην τραγωδία αυτό που ο ρόλος του χορού επιβάλλει: ένα διάλειμμα από το πένθος. Οι ηθοποιοί της Κομεντί Φρανσαίζ, πετούσαν –κυριολεκτικά και μεταφορικά- στο μαύρο σκηνικό με τη λάσπη, που είχε στηθεί στο αργολικό κοίλον.
Ο συγχρονισμός, η δυναμική, ο ρυθμός κι η τεχνική τους χάρισαν στην παράσταση μια από τις καλύτερες στιγμές της, όταν μετά την πρώτη δολοφονία, χόρευαν σε βακχικούς ρυθμούς, υπό τον ήχο των τυμπάνων – εξαιρετικά εμπνευσμένη κι η μουσική της παράστασης - αποδεικνύοντας ότι μόνο τυχαίο δεν είναι το ρητό στο οικόσημο του θιάσου, «Simul et singulis» (Όλοι μαζί και ο καθένας μοναδικός).
Ο Απόλλωνας, ως από Μηχανής θεός, δεν εμφανίζεται από κάποιο ύψος, σ’ αυτό θα δούμε τους τρεις ήρωες στο ζενίθ της μανίας τους, αλλά καταφτάνει στη σκηνή μέσα από τις κερκίδες. Ο Θεός, λοιπόν, δεν είναι παρά ένα ακόμα ανθρώπινο δημιούργημα. Στην πραγματικότητα οι άνθρωποι για να ελευθερωθούν από τα δεινά τους, οφείλουν να παλέψουν μόνοι.
Ο σκηνοθέτης κατάφερε, με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, να αξιοποιήσει το φυσικό σκηνικό της Επιδαύρου - μην ξεχνάμε ότι η παράσταση ξεκίνησε το ταξίδι της τον Απρίλιο σε κλειστό χώρο -όχι μόνο για να δημιουργήσει γοητευτικές εικαστικά εικόνες, αλλά και για την εξέλιξη της δράσης. Τα πεύκα, στο πίσω μέρος της σκηνής, φωτίζονταν μοναδικά παρουσιάζοντας έτσι την αντίθεση του όμορφου φυσικού τοπίου, με τον βούρκο όπου έχουν πέσει οι άνθρωποι με τις πράξεις τους.
Επίσης, ο έναστρος ουρανός, όπως είχε πει κι ο ίδιος ο Χόβε, στην πρόσφατη συνέντευξη Τύπου, έγινε ο καλύτερος τόπος για να απευθύνουν οι θνητοί τις ικεσίες τους στον Θεό. «Ο ανοιχτός χώρος ήταν ένα στοίχημα», δήλωσε χαρακτηριστικά. Αυτό, λοιπόν, το στοίχημα κερδήθηκε απόλυτα!
Επιπλέον, μόνο το τεχνικό χώμα, ο μαύρος βούρκος μπορούν να κάνουν κατανοητό και το αδιανόητο μίσος της ηρωίδας. Το κόστος που κλήθηκε να πληρώσει είναι τεράστιο κι από βασιλοπούλα, ζει στα χοιροστάσια.
Εύστοχη κι η ενδυματολογική λύση που ήθελε τους άρχοντες ντυμένους με έντονο μπλε. Χρώμα που σταδιακά βούλιαζε στον βούρκο της τραγωδίας της οικογένειας των Ατρειδών.
Επιπλέον, στη δεξιά πάροδο του θεάτρου είχε στηθεί μια ξύλινη εξέδρα. Από εκεί έμπαιναν, όπως και στην αρχαιότητα, όσοι έρχονταν από την πόλη ή το λιμάνι. Παράλληλα, η κατασκευή χρησίμευσε και σαν ένα είδος «πασαρέλας» κι ένα σχόλιο, πάνω στο οποίο βασίστηκε κι η «Ελένη» του Ευριπίδη για το «είναι και το φαίνεσθαι». Κάνοντας ακόμα πιο εκκωφαντικό το αντιπολεμικό στοιχείο στα έργα του Ευριπίδη υπενθυμίζοντάς μας τον Σεφερικό στίχο «...για ένα πουκάμισο αδειανό, για μιαν Ελένη...».
Το σκηνικό αναδείχθηκε μοναδικά και με τους εμπνευσμένους φωτισμούς του Jan Versweyveld. Δεν είναι τυχαίο που ο ίδιος καλλιτέχνης υπογράφει σκηνικά και φώτα.
Οι ερμηνείες της Ηλέκτρας (Suliane Brahim) και του Ορέστη (Christophe Montenez) ήταν κάτι παραπάνω από καθηλωτικές!
Ενώ, ο μικρός αλλά ουσιαστικός ρόλος του συζύγου της Ηλέκτρας (Benjamin Lavernhe) πρώτη φορά ερμηνεύεται τόσο ουσιαστικά.
Μοναδική ένσταση η χρήση των μικροφώνων (ψείρες) πάνω στους ηθοποιούς. Είναι σίγουρο, ότι δεν τις είχαν ανάγκη, καθώς γνώριζαν, πολύ καλά σε ποιο σημείο της ορχήστρας θα μιλήσουν. Αντίθετα, μάλλον, δημιουργήθηκαν προβλήματα με την ακουστική.
Ό,τι και να γράψει κανείς για την παράσταση του Ίβο βαν Χόβε θα είναι λίγο μπροστά στην μαγεία που βίωσαν οι θεατές από όλο τον κόσμο, που κατέκλυσαν την Επίδαυρο και τις δύο μέρες αποθεώνοντας όρθιοι τον θίασο και τους συντελεστές.
Ευτυχώς το «Bravo» είναι ίδιο και στις δύο γλώσσες!
Από τη Γιώτα Δημητριάδη
«Από Μάρτη καλοκαίρι κι από Αύγουστο χειμώνα» έλεγαν οι παλιότεροι, στην περίπτωσή μας, όμως, όσον αφορά τις θεατρικές παραστάσεις που θα παρακολουθήσουμε τη σεζόν 2019-2020, αυτό δεν ισχύει. Λίγο η κρίση, που επέβαλε καλύτερη οργάνωση, λίγο οι παραγωγοί, οι οποίοι πιέζουν και πιέζονται, πολλές από τις παραστάσεις που θα δούμε έχουν, ήδη, ανακοινωθεί από τον χειμώνα (!)
Όλα, όσα περιλαμβάνει αυτό το αφιέρωμα, προέρχονται τόσο από αποκλειστικές πληροφορίες του texnes-plus, όσο κι από δελτία Τύπου κι ανακοινώσεις των θεάτρων. Πολλές ειδήσεις, όμως, εκμαιεύσαμε από τα ρεπορτάζ άλλων δημοσιογράφων, τα οποία έχουν αναρτηθεί στο διαδίκτυο.
Η νέα θεατρική σεζόν μοιάζει να πατάει σε σταθερές βάσεις κι ελάχιστοι παίρνουν το ρίσκο για νέα ή πιο «απαιτητικά» κείμενα. Αυτό αποδεικνύεται από τις πολλές επαναλήψεις περσινών επιτυχιών, αλλά κι από την πίστη στο κλασικό ρεπερτόριο.
Για άλλη μια σεζόν δεν θα λείψουν οι βιογραφίες, μια συνταγή, η οποία όπως φαίνεται συνδέεται με την εμπορική επιτυχία. Αριστοτέλης Ωνάσης, Μαρίκα Κοτοπούλη (επί δύο μάλιστα),Μαρία Κάλλας, Μάρκος Βαμβακάρης (για 3η χρονιά), Τουλούζ-Λωτρέκ, Βλαντίμιρ Μαγιακόφσκι είναι μόνο μερικοί.
Εξέχουσα θέση, τη θεατρική χρονιά 2019-2020, θα έχουν και οι Έλληνες συγγραφείς.
Ας δούμε λοιπόν αναλυτικά, τι θα δούμε! Σημειώνεται πως ακόμη δεν έχουν ανακοινώσει το πρόγραμμά τους: το Εθνικό Θέατρο, η Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, το Θέατρο Τέχνης, το Θέατρο του Νέου Κόσμου, για τα οποία έχουμε πληροφορίες, για λίγες παραστάσεις και τις παραθέτουμε.
Στο θέατρο «Χορν» μετακομίζει η Μαρία Ναυπλιώτου με το υπέροχο «Master Class», σε σκηνοθεσία Οδυσσέα Παπασπηλιώπουλου. Στο ίδιο θέατρο κάθε Δευτέρα-Τρίτη, από τον Οκτώβριο, θα δούμε τους «Ψιθύρους» που κέρδισαν τον περασμένο Μάιο κοινό και κριτικούς στο θέατρο «Αθηνών» σε σκηνοθεσία Αλέξανδρου Κοέν με τις Μαρίνα Ψάλτη, Μαρίνα Ασλάνογλου κι Αλεξάνδρα Παντελάκη.
Το Μικρό Χορν θα συνεχίσει να βλέπει ουρές στο ταμείο του, καθώς η Ελένη Γκασούκα θα σκηνοθετήσει το έργο της Μαρίλιας Σάμπερ, «Ένας αληθινός καουμπόι», με τον υπέροχο Γιάννη Φέρτη, την Ιωάννα Μαυρέα και τον Βασίλη Μαυρογεωργίου.
Μια παράσταση για τον Ανρί ντε Τουλούζ-Λωτρέκ θα δούμε τον Νοέμβριο στο Ίδρυμα Θεοχαράκη με τίτλο «Toulouse-Lautrec: Η φαντασία της αμαρτίας» του Χριστόφορου Χριστοφή, σε σκηνοθεσία του Παναγιώτη Γεωργούλα.
Για πρώτη φορά μεταφέρεται στη σκηνή το αριστούργημα του Στρατή Μυριβήλη «Η δασκάλα με τα χρυσά μάτια». Τη διασκευή και τη σκηνοθεσία υπογράφει ο Πέτρος Ζούλιας, ενώ τη δασκάλα Σαπφώ Βρανά υποδύεται η Λένα Παπαληγούρα. Η πρεμιέρα αναμένεται τον Οκτώβριο στο Θέατρο Βέμπο. Στην παράσταση πρωταγωνιστούν οι: Κωνσταντίνος Ασπιώτης, Γιούλικα Σκαφιδά, Μάρκος Παπαδοκωνσταντάκης, Χριστίνα Τσάφου, Γιώργος Γιαννόπουλος, Μιχάλης Λεβεντογιάννης, ο Γιώργος Κωνσταντίνου.
Μαζί τους οι: Αλμπέρτο Φάϊς, Ντίνος Σπυρόπουλος, Σταύρος Μερμύργκης, Πατρίκιος Κωστής, Αλεξία Μουστάκα, Χρήστος Ζαχαριάδης, Ευφροσύνη Σακελλαρίου, Βασίλης Λέμπερος, Βαγγέλης Κρανιώτης, Όλγα Σκιαδαρέση, Άννα Κωνσταντίνου, Αλίκη Ζαχαροπούλου, Αντρέας Λόντου.
Με καθυστέρηση ενός χρόνου δίνει ραντεβού η Αλίκη Δανέζη-Κνούτσεν με το έργο του Άρτουρ Σνίτσλερ, το οποίο είδαμε πέρσι με άλλο τίτλο («Το γαϊτανάκι του έρωτα») στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, αλλά και στο Αγγέλων Βήμα. Μετά την περσινή ακύρωση της παράστασης η σκηνοθέτις επανέρχεται στο Θέατρο Θησείον, ανεβάζοντας το έργο με τίτλο «Reigen- δέκα διάλογοι για σεξ» με τους Γιώργο Χρανιώτη και Θεοδώρα Τζήμου στους πρωταγωνιστικούς ρόλου.
Στο Θέατρο της οδού Τουρναβίτου θα δούμε και τη «Μήδεια» του Μποστ, σε σκηνοθεσία Νικορέστη Χανιωτάκη, κάνει πρεμιέρα στο Θησείον, ένα θέατρο για τις τέχνες, στις 13 Νοεμβρίου. Στον κεντρικό ρόλο της παιδοκτόνου μάνας, ο εξαίρετος Μάκης Παπαδημητρίου. Μαζί του στη σκηνή ένας δυνατός θίασος: Μίνα Αδαμάκη, Κώστας Τριανταφυλλόπουλος, Γιάννης Δρακόπουλος, Νίκος Πουρσανίδης, Γεράσιμος Σκαφίδας, Μπέτυ Αποστόλου και Άννα Κλάδη.
Φυσικά, δεν θα μπορούσε να μην συνεχίσει η μεγάλη περσινή επιτυχία του Νικορέστη Χανιωτάκη, «H Γίδα ποια είναι η Σύλβια;» του Έντουαρντ Άλμπι με το δυνατό καρέ: Κουρής, Μιχαλοπούλου, Δρακόπουλος και Ταμπακάκης.
Επιπλέον, απο τις 16 Σεπτεμβρίου, η παράσταση της ομάδας Nunc, εμπνευσμένη από τον Βυσσινόκηπο του Άντον Τσέχοφ και το Quizoola! των Forced Entertainment, ξεκινά με ένα παιχνίδι ερωτοαποκρίσεων μεταξύ των ηθοποιών.Το έργο έχει τίτλο: «Ένας κάποιο βυσσινόκηπος» και στη σκηνή θα δούμε τους:Θράσο Αρβανίτη, Ορφέας Γεωργίου, Μαριάννα Δεβετζή, Ελένη Ζαφείρη και Μάρια Φλωράτου.
Λίγα μέτρα, πιο κάτω στο θέατρο Αποθήκη «Πατέρας» του Αύγουστου Στρίντμπεργκ δια χειρός Βασίλη Μπισμπίκη με πρωταγωνιστές τον Τάσο Ιορδανίδη και τη Μαρίνα Ασλάνογλου. Το σκηνοθετικό στοίχημα είναι η μεταφορά του κλασικού έργου (γραμμένο το 1887) στην Αθήνα του 2019.
Παράλληλα, ο Τάσος Ιορδανίδης θα συνεχίσει και τον μονόλογο Ντάλτον Τράμπο, «Ο Τζόνι πήρε το όπλο του» σε νέα θεατρική στέγη στο Θέατρο Επί Κολωνώ, κάθε Δευτέρα και Τρίτη, σε σκηνοθεσία της Θάλειας Ματίκα.
Η ίδια, μετά την περσινή της επιτυχία με το «Beginning» του Ντέιβιντ Έλντριτζ, μαζί με τον Γιάννη Δρακόπουλου θα συνεχίσουν για δεύτερη σεζόν, αυτή τη φορά από τη Θεσσαλονίκη, στο Θέατρο Αθήναιον και στη συνέχεια, από τα μέσα Οκτωβρίου, στην περσινή τους στέγη, το Θέατρο 104.
Τον «Πατέρα» του Σουηδού συγγραφέα, όμως, θα δούμε και στο Θέατρο Άλφα-Ιδέα, σε σκηνοθεσία Άκι Βλουτή με τον ίδιο και τη Δήμητρα Χατούπη στους πρωταγωνιστικούς ρόλους. Μαζί τους κι οι: Λουκία Πιστιόλα, Πέτρος Παπαζήσης, Αντωνίνα Βλουτή και Αλέξης Διαμαντής.
Δια χειρός Νικορέτη Χανιωτάκη θα είναι και το «Children» με πρωταγωνιστές τον Γεράσιμο Σκιαδαρέση και τη Ρένια Λουϊζίδου στο Θεάτρο Ιλίσια.
Εκεί, επιστρέφει κι ο Γρηγόρης Βαλτινός με τον «Αρχιμάστορα Σόλνες» σε σκηνοθεσία Αθανασίας Καραγιαννοπούλου. Μαζί του στη σκηνή η Κατερίνα Λέχου, ο Αντίνοος Αλμπάνης, η Ιώβη Φραγκάτου, ο Μιχάλης Αεράκης, η Κατερίνα Κρέπη κι ο Κώστας Καστανάς.
Το ίδιο έργο θα δούμε και στο θέατρο Εκάτη, σε σκηνοθεσία Βαλεντίνης Λούρμπα, όπου θα παρουσιαστεί και το «Βάρος του σώματος» του Φώτη Καγγελάρη, σε σκηνοθεσία Ανδρέα Μαριανού.
Στο μικρό Ιλίσια Βολανάκης θα φυσήξει δυνατός «Αέρας» φέρνοντας στη σκηνή, για πρώτη φορά, μαζί τη Ναταλία Τσαλίκη και την Όλια Λαζαρίδου. Μια «αέρινη» κωμωδία του Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη για την πολυπλοκότητα των σχέσεων, το μίσος και την αγάπη, το ψέμα και την αλήθεια σε σκηνοθεσία του Μανώλη Δούνια. Το έργο είχαμε απολαύσει και στο θέατρο Πόλη με τις εξαιρετικές Ράνια Οικονομίδου και Ρενή Πιττακή.
Στον ίδιο χώρο, θα δούμε και τα «170 τετραγωνικά»του Γιωργή Τσουρή, σε σκηνοθεσία Γιώργου Παλούμπη, που μετά τη μεγάλη περσινή επιτυχία τους στο Από Μηχανής επιστρέφουν.
Η σπουδαία Δέσποινα Μπεμπεδέλη έρχεται στην Αθήνα για να ερμηνεύσει τη «Ρόουζ», την επιζήσασα Εβραία του Martin Sherman. Μια συγκλονιστική θεατρική παράσταση σε σκηνοθεσία του Νίκου Καραγέωργου, από τις 9 Νοεμβρίου, στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο για λίγες παραστάσεις.
Μετά τον μονόλογο του Μπέκετ, «Τέλος», ο Δημήτρης Καταλειφός ανανεώνει τη συνεργασία του με τον σκηνοθέτη Γιώργο Σκεύα και ανεβάζει τον «Θάνατο του Εμποράκου»του Άρθουρ Μίλλερ, στο θεατρικό του σπίτι,το οποίο δεν είναι άλλο από το Θέατρο Εμπορικόν.Στη σκηνή μαζί του θα δούμε την Μαρία Καλλιμάνη, τον Γιώργο Ζιόβα, την Χαρά-Μάτα Γιαννάτου κ.α
Έργο του ίδιου συγγραφέα, και πιο συγκεκριμένα,το «Σπασμένο Γυαλί», θα ανέβει για δεύτερη χρονιά, στη σκηνή του θεάτρου Πόλη, από τις 3 Οκτωβρίου,σε σκηνοθεσία της Άσπας Καλλιάνη, με ανανεωμένη διανομή,έτσι,μαζί με τον Γιάννη Βούρο και την Παναγιώτα Βλαντή θα δούμε στη σκηνή:τον Χάρη Σώζο,την Βάσω Γουλιελμάκη και την Ελίνα Μάλαμα.
Στο Θέατρο Επί Κολωνώ, εκτός από τον μονόλογο του Τάσου Ιορδανίδη, από τον Οκτώβριο θα συνεχιστεί για 6η χρονιά, «ο Άγριος Σπόρος» με τον Σταμουλακάτο Στάθη, τη Χριστίνα Μαριάννου και τον Χρήστο Κοντογεώργη.
Στα μέσα Δεκεμβρίου θα ανέβει και το έργο «Η βασίλισσα της ομορφιάς» του Λιλέιν -ο τίτλος μπορεί να αλλάξει- με τη Σοφία Σειρλή, την Αγορίτσα Οικονόμου, τον Αντώνη Τσιοτσιόπουλου και τον Γιώργο Κατσή σε σκηνοθεσία της Ελένης Σκότη.
Εν τω μεταξύ, στο Σύγχρονο Θέατρο η Ελένη Σκότη θα σκηνοθετήσει τους «Dishwashers» του Καναδού Morris Panych. Σύμφωνα με πληροφορίες, τους ρόλους ερμηνεύουν οι: Γιάννης Μποσταντζόγλου, Γιάννης Σαρακατσάνης, Κώστας Λάσκος
Στον ίδιο χώρο θα συνεχιστεί και το «Δείπνο» του Χέρμαν Κοχ, που σκηνοθέτησε πέρσι η Λίλλυ Μελεμέ. Θα υπάρξουν, όμως, αλλαγές στο καστ.
Ίψεν και συγκεκριμένα «Έντα Γκάμπλερ» ψηφίζει κι ο σκηνοθέτης Νίκος Καμτσής, ο οποίος θα ανεβάσει την παράσταση στο θεατρικό του σπίτι, το θέατρο «Τόπος Αλλού». Με πρωταγωνίστρια τη Μάνια Παπαδημητρίου και τους: Όμηρο Πουλάκη, Λαμπρινή Θάνου Νίκο Καραστέργιο, Παναγιώτα Χαϊδεμένου και Άντα Κούγια. Στη σκηνή, όμως, θα δούμε και τον ίδιο τον σκηνοθέτη, Νίκο Καμτσή μετά από πολλά χρόνια.
Το ίδιο έργο θα δούμε και στο Θέατρο Άλμα σε σκηνοθεσία Θέμη Μουμουλίδη με την Ιωάννα Παππά στον ομώνυμο ρόλο. Στον ίδιο θίασο θα δούμε και τη Λένα Δροσάκη. Μ’ έναν πρόχειρο υπολογισμό μετράω, τουλάχιστον, 10 ανεβάσματα του έργου την τελευταία τριετία!
Στο Άλμα επιστρέφει, μετά από τέσσερα χρόνια απουσίας, κι η Κατερίνα Μαραγκού, ως Ελισάβετ, στη «Μαρία Στούαρτ» του Σίλερ, σε σκηνοθεσία Άντζελας Μπρούσκου.
Ένα ακόμη έργο του Νορβηγού συγγραφέα θα δούμε, αυτή τη φορά, σε σκηνοθεσία Γιάννη Χουβαρδά στο Μέγαρο Μουσικής, στα μέσα της σεζόν. Ο λόγος για τον «Ιωάννη Γαβριήλ Μπόρκμαν», όπου τον ομώνυμο ρόλο θα κρατήσει ο Νίκος Καραθάνος, έχοντας πλάι του, μεταξύ άλλων, τις υπέροχες Λυδία Φωτοπούλου και Ρένη Πιττακή.
Στο θέατρο του Νέου Κόσμου, ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος θα ανεβάσει το έργο «Ο γιος» του Γάλλου Florian Zeller (είχαμε δει τον «Μπαμπά» με τον Σταμάτη Φασουλή, τμήμα της ίδιας τριλογίας). Στην παράσταση θα πρωταγωνιστήσουν ο Λάζαρος Γεωργακόπουλος, ο Δημήτρης Κίτσος, η Δέσποινα Κούρτη κι η Άννα Καλαϊτζίδου.
Στον ίδιο χώρο θα ανέβει το υπέροχο «Ξαφνικά πέρσι το καλοκαίρι» του Τ. Ουίλιαμς, σε σκηνοθεσία Γιώργου Παπαγεωργίου, με πρωταγωνίστρια τη Θέμιδα Μπαζάκα και τη Μαίρη Μηνά. Η τελευταία έκλεψε, πέρσι, τις εντυπώσεις στο «Με λένε Έμμα».
Το πράσινο φως για τη δεύτερη σεζόν έχουν πάρει, ήδη, το «Γελώντας Άγρια» και το «Ξύπνημα της Άνοιξης».
Το διάσημο θεατρικό έργο «Top Girls» (1982), της σπουδαίας Caryl Churchill, έρχεται τον Νοέμβριο στο θέατρο ΠΟΡΤΑ, σε σκηνοθεσία Θωμά Μοσχόπουλου. Παίζουν επτά απ’ τις πιο σημαντικές Ελληνίδες ηθοποιούς της γενιάς τους: Μαρία Καβογιάννη, Βίκυ Βολιώτη, Αλεξία Καλτσίκη, Αλεξάνδρα Αϊδίνη, Ευδοκία Ρουμελιώτη, Σίσσυ Τουμάση κι Ειρήνη Μακρή.
Μια ακόμη υπερπαραγωγή ετοιμάζει η Μιμή Ντενίση στο «Θέατρον» του Κέντρου Πολιτισμού «Ελληνικός Κόσμος» με τίτλο «Από Σμύρνη ... Σαλονίκη». Είναι το πρώτο ελληνικό θεατρικό sequel, καθώς αποτελεί συνέχεια του έργου «Σμύρνη μου αγαπημένη», που συγκλόνισε χιλιάδες θεατές κι έγινε μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες στην ιστορία του ελληνικού θεάτρου.
Η Μιμή Ντενίση θα πρωταγωνιστεί και σ’ αυτήν την παράσταση μ’ έναν δυνατό θίασο: Αλέξανδρος Αντωνόπουλος, Γιώργος Αρμένης, Νικολέτα Βλαβιανού, Κατερίνα Γερονικολού, Μαρία Εγγλεζάκη, Λευτέρης Ελευθερίου, Δημήτρης Μακαλιάς, Μιχάλης Μητρούσης, Κωνσταντίνα Μιχαήλ, Νίκη Παλληκαράκη, Όλγα Πολίτου, Δήμητρα Σιγάλα, Αναστασία Σκοπελίτη, Γιάννης Τσιμιτσέλης, Αντιγόνη Ψυχράμη, Κατερίνα Αντωνιάδου, Χρήστος Βελιάνο, Νικόλας Γκιούλης, Δήμητρα Μιχαηλίδου, Μαρίλια Μητρούση, Νικόλας Παπακωνσταντινου, Ηλίας Νομικός, Έφη Σταυροπούλου, Ζαχαρένια Φραγκιαδάκη.
Στον ίδιο χώρο η Κωνσταντίνα Νικολαΐδη αναλαμβάνει να σκηνοθετήσει τον «Όλιβερ Τουίστ», για να ψυχαγωγήσει τους μικρούς μας φίλους. Στην παράσταση πρωταγωνιστούν οι: Ρένος Χαραλαμπίδης, Τάσος Κωστής, Κωνσταντίνος Κάππας, Μαρία Αντουλινάκη και 15 ακόμα ηθοποιοί.
Στη σκηνή Ιφιγένεια, η Χρύσα Ρώπα μεταμορφώνεται σε Φλοράνς Φόστερ Τζένκινς στο «Glorious» του Peter Quilter. Μαζί της στη σκηνή: οι Παύλος Κοντογιαννίδης η Μαρία Ανδρούτσου και η Νεφέλη Ορφανού. Την παράσταση θα σκηνοθετήσει ο Ιβάιλο Χρίστοφ, ο οποίος δουλεύει για πρώτη φορά στη χώρα μας.
Ένας νέος θεατρικός χώρος, ο πρώην κινηματογράφος «Αλκυονίς», μεταμορφώνεται σε θεατρική σκηνή. Εκεί, θα απολαύσουμε τη «Μεθυσμένη Πολιτεία» του Σωτήρη Πατατζή, σε σκηνοθεσία Άρη Τρουμπάκη με έναν εκλεκτό θίασο: Δημήτρης Ήμελλος, Δημοσθένης Παπαδόπουλος, Κατερίνα Μισιχρόνη, Αλεξάνδρα Παντελάκη, Νίκος Αλεξίου, Βαγγέλης Ψωμάς, Ερατώ Πίσση και Παναγιώτης Κατσώλης.
Στο Θέατρο Παλλάς, ο Σταμάτης Φασουλής, ως Αριστοτέλης Ωνάσης, «Τα θέλει όλα». Ο ίδιος υπογράφει και τη σκηνοθεσία της παράστασης. Σε ό,τι αφορά τις γυναίκες της ζωής του, τη Τζάκι Κένεντι υποδύεται η Δήμητρα Ματσούκα, τη Μαρία Κάλλας η Κατερίνα Παπουτσάκη και την Τίνα Λιβανού η Ευγενία Δημητροπούλου. Στον ρόλο του δαιμόνιου δημοσιογράφου, ο οποίος ερευνά και καταγράφει τη ζωή του, ο Μέμος Μπεγνής. Τον Ωνάση σε νεαρή ηλικία ερμηνεύει ο Αγησίλαος Μικελάτος. Επίσης, στη σκηνή θα δούμε ένα 25μελή θίασο.
Στο ίδιο θέατρο, θα ανέβει και το παιδικό μιούζικαλ «Βουτιά στη Βυθούπολη», με πρωταγωνιστή (έκπληξη!) τον Φώτη Σεργουλόπουλο σε σκηνοθεσία και χορογραφία του Φωκά Ευαγγελινού.
Στη συνέχεια τη σκυτάλη θα πάρει ο Γιάννης Κακλέας, ο οποίος θα σκηνοθετήσει το «Moby Dick» σε λιμπρέτο του Δημήτρη Παπαδημητρίου με πρωταγωνιστή τον Αιμιλιανό Σταματάκη.
Στο Μικρό Παλλάς, ο Μιχάλης Οικονόμου αντικαθιστά τον Γιώργο Πυρπασόπουλο και συμπληρώνει τη δυνατή τριάδα με τους Θοδωρή Αθερίδη και Άλκι Κουρκουλο. Το «Art» της Γιασμίνα Ρεζά, μετά την περσινή επιτυχία, βάζει πλώρη για δεύτερη σεζόν. Τη σκηνοθεσία υπογράφει ο Θοδωρής Αθερίδης.
Στο κοντινό Αλίκη μας δίνουν ραντεβού κι αυτήν τη χρονιά ο Χρήστος Χατζηπαναγιώτης κι η Βίκυ Σταυροπούλου με τη φάρσα του Ρουσσέν «Μάμα Ρόζα», σε σκηνοθεσία του Κώστα Τσιάνου και διασκευή του καίριου Θοδωρή Πετρόπουλου.
Στην απέναντι θεατρική σκηνή ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης επιστρέφει δριμύτερος στο Θέατρο Αθηνών με το αριστούργημα του Έντουαρντ Άλμπι «Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γούλφ». Μαζί του στη σκηνή η υπέροχη Μαρία Πρωτόπαππα κι οι ταλαντούχοι: Προμηθέας Αλειφερόπουλος και Ντάνυ Γιαννακοπούλου.
Στο ίδιο θέατρο, τα Δευτερότριτα, θα απολαύσουμε το συγκλονιστικό έργο του Γερμανού συγγραφέα Φέρντιναντ φον Σίραχ , «Terror», το οποίο έχοντας γνωρίσει τεράστια επιτυχία σε εβδομήντα και πλέον σκηνές σε Ευρώπη, Αμερική κι Ασία, παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα, σε σκηνοθεσία Γιώργου Οικονόμου, μετάφραση Ευαγγελίας A. Νάνου και διασκευή Μιρέλλας Παπαοικονόμου, με έναν εξαιρετικό θίασο πρωταγωνιστών: Κώστας Ανταλόπουλος, Στέλιος Δημόπουλος, Βάσω Καβαλιεράτου, Νάνσυ Μπούκλη, Βασίλης Παλαιολόγος και Γιάννης Στεφόπουλος.
Και στο θέατρο της διπλανής πόρτας, στο «Βρετάνια», θα δούμε την κωμωδία «Βρε καλώς τους», σε σκηνοθεσία Πέτρου Φιλιππίδη με τους: Λάκη Λαζόπουλο, Παύλο Χαϊκάλη, Μαρία Σολωμού κ.α
Ο Χάρης Ρώμα συνεχίζει για δεύτερη χρονιά, με τον «Βαφτιστικό της Κυρίας»,στον πολυχώρο πολιτισμού Αθηναΐς.Μαζί του στη σκηνή οι:Σωτήρης Καλυβάτσης, Θεοφανία Παπαθωμά, Κατερίνα Τσάβαλου, Βαγγέλης Δουκουτσέλης, Αντώνης Καλομοιράκης και Εύη Κολιούλη.Τον ομώνυμο ρόλο ερμηνεύει ο Όθωνας Μεταξάς.
Στο θέατρο Βεάκη θα μετακομίσει, μετά την καλοκαιρινή του περιοδεία, «Το όνειρο Καλοκαιρινής Νύχτας» του Σαίξπηρ σε σκηνοθεσία Αιμίλιου Χειλάκη και Μάνου Δούνια. Στη συνέχεια τη σκυτάλη θα πάρει ο Δημήτρης Καρατζάς, ο οποίος θα σκηνοθετήσει το αγαπημένο έργο του Τσέχωφ «Τρεις Αδερφές» μ’ έναν υπέροχο θίασο μεταξύ των οποίων: η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, ο Αιμίλιος Χειλάκης, η Αθηνά Μαξίμου, ο Χρήστος Λούλης, η Μαρία Κεχαγιόγλου, ο Δημήτρης Πιατάς, ο Ορφέας Αυγουστίδης, ο Αινείας Τσαμάτης κ.α
Στο ίδιο θέατρο, ο Γιώργος Νανούρης θα πειραματιστεί πάνω στο αρχαίο δράμα την παράσταση «Αίαντας-Μια σπουδή» με τον ταλαντούχο Μιχάλη Σαράντη στη σκηνή.
Από την παράσταση «Όνειρο Καλοκαιρινής Νύχτας», όμως, θα απουσιάζει ο Βλαδίμηρος Κυριακίδης, ο οποίος έχει κλείσει να επιστρέψει στο θεατρικό του στέκι, της Λεωφόρου Αλεξάνδρας. Έτσι στο Ζήνα θα δούμε, για πρώτη φορά στην Ελλάδα, την κωμωδία «Προσοχή, ο φίλος δαγκώνει». Πρόκειται για το έργο της Γαλλίδας συγγραφέως Carole Greep «Μου αρέσει πραγματικά τι κάνεις». Στη σκηνή μαζί του θα απολαύσουμε τον Κρατερό Κατσούλη, τη Ναταλία Δραγούμη και την Ευαγγελία Μουμούρη.
Η Θέμις Μαρσέλλου,στη σκηνή του Ακροπόλ, όπου την παρακολουθούμε τα τελευταία χρόνια, θα σκηνοθετήσει το μιούζικαλ «Hairspray» με το Μάρκο Σεφερλή στον ρόλο της Edna, που στην ομώνυμη ταινία είχαμε δει τον Τζον Τραβόλτα. Τον Δεκέμβριο, θα επαναλάβει μια παλιά της επιτυχία το μιούζικαλ «Άννυ», σε χώρο που ακόμα δεν έχει ανακοινωθεί.
Στο Θέατρο Κάτια Δανδουλάκη θα συνεχιστεί η επιτυχία «Έγκλημα στο Όριεντ Εξπρές» της Αγκάθα Κρίστι,σε σκηνοθεσία Αντώνη Καλογρίδη, με κάποιες μικρές αλλαγές στο καστ.
Αγκάθα Κρίστι και πιο συγκεκριμένα:«Απρόσκλητο επισκέπτη» θα παρακολουθήσουμε στο θέατρο Eliart, σε σκηνοθεσία του Γιώργου Φρατζεσκάκη, ο οποίος θα παίζει και στην παράσταση μαζί με τους: Νίκο Ορφανό, Αννέτα Παπαθανασίου, Σοφία Μανωλάκου, Κώστα Ζέκο κ.α
Tο «Leopold», του Θανάση Τριαρίδη,σε σκηνοθεσία Μαρίας Τζομπανάκου, θα παρουσιαστεί στο θέατρο Avaton, για δεύτερη χρονιά με τη Μαίρη Ξένου στη σκηνή.
Το«LEBENSRAUM (ΖΩΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ)» του ίδιου συγγραφέα, θα παρουσιάσει και η Πηγή Δημητρακοπούλου, σε νέο θεατρικό χώρο, στο Ίσον, στον Κεραμεικό. Την παράσταση είχε ανεβάσει και τη σεζόν 2016-2017 στην Αθήνα και στη συνέχεια περιόδευσε σε κάποιες πόλεις της Ελλάδας, με πρωταγωνιστές και τότε τον Σήφη Πολυζωίδη και τον Πάνο Ζουρνατζίδη.
Ένα από τα πιο γνωστά του έργα του Τριαρίδη το «Zyklon ή το πεπρωμένο» με τους Μάξιμο Μουμούρη και Μαρίζα Παπαδημητρίου θα ανέβει κι αυτό στη σκηνή, σε χώρο που ακόμα δεν έχει ανακοινωθεί. Τη σκηνοθεσία υπογράφει η Χριστίνα Πλατανιώτη.
Στο Studio Μαυρομιχάλη θα επαναληφθεί το «Κιβώτιο» του Άρη Αλεξάνδρου, αλλά και το έργο του Ίψεν «Ένας εχθρός του λαού». Για καινούργια παραγωγή ο Φώτης Μακρής επέλεξε τις «Ψευδοεξομολογήσεις» του Πιέρ Μαριβό. Η Στέλλα Κρούσκα θα ερμηνεύσει το ρόλο της Αραμίντ κι ο Φώτης Μακρής τον ρόλο του Ντιμπουά. Η πρεμιέρα στο Studio Μαυρομιχάλη έχει προγραμματιστεί για το Σάββατο 14 Δεκεμβρίου σε μετάφραση Ανδρέα Στάικου.
Στον ίδιο χώρο, θα δούμε, και μάλιστα για πρώτη φορά στη σκηνή, το «Χειμωνιάτικο ταξίδι» του Σταμάτη Πολενάκη, σε σκηνοθεσία Έφης Ρευματά με τους Δημήτρη Φραγκιόγλου, Μάρω Μελισσάρη και Βασίλη Μπατσακούτσα.
Τον Οκτώβρη, ο Γιάννης Αγγελάκης θα σκηνοθετήσει το «Μέχρι να μας ενώσει ο θάνατος», ένα δικό του έργο, ένα σκοτεινό παραμύθι για εφήβους κι ενήλικες, που μιλάει για την αγάπη, τη μοναξιά και τις ανθρώπινες σχέσεις. Στη σκηνή θα δούμε τους: Κατερίνα Γεωργούση, Μάιρα Γραβάνη, Θανάσης Καφενταράκης, Γιώργος Κυριαζόπουλος.
Ενώ το «Football -Το παιχνίδι της ανθρωπότητας» συνεχίζεται,για δεύτερη χρονιά, στο Stydio Μαυρομιχάλη. Εκεί, ο Τριαντάφυλλος Δελής «παίζει μπάλα» με τον Σήφη Πολυζωΐδη. Ένα βαθιά πολιτικό κείμενο, όπου μέσα από το δημοφιλέστερο άθλημα του κόσμου και με χιούμορ, ανακαλύπτεις την τραγική πορεία του ανθρώπου μέσα στην ιστορία.
Στην συνέχεια, την Άνοιξη, ο Τριαντάφυλλος Δελλής θα έρθει πάλι αντιμέτωπος με τον κόσμο του συγγραφέα ανεβάζοντας στο Studio Μαυρομιχάλη, για πρώτη φορά, στην Ελλάδα τον «Νανουριστή» (γραμμένο το 2005).
Η Θεατρική Σκηνή θα παρουσιάσει, την ερχόμενη χειμερινή περίοδο, το έργο του David Mamet «Παραλλαγές Πάπιας», σε σκηνοθεσία του Αντώνη Αντωνίου με τον ίδιο, την Νατάσα Ασίκη και τον Θέμο Γεωργίου στο θεατρικό τους σπίτι στην οδό Νάξου.
Αρχές Νοεμβρίου ανεβαίνει στην Κεντρική Σκηνή του Θεάτρου «ΠΡΟΒΑ», η σύγχρονη κωμωδία «Η Μέση Διάρκεια Ζωής των Πλυντηρίων» της νέας και πολυβραβευμένης Ρουμάνας θεατρικής συγγραφέως Ελίζε Βίλκ.
Τους βασικούς ρόλους ερμηνεύουν η Μαίρη Ραζή κι ο Σωτήρης Τσόγκας. Τη σκηνοθεσία υπογράφει ο Νίκος Σακαλίδης και τη μετάφραση ο Βαγγέλης Δουκουτσέλης.
Με χαρά ακούσαμε την επιστροφή της Τάνιας Τσανακλίδου στη σκηνή και, μάλιστα, στο πλευρό του Θανάση Τσαλταμπάση στο συγκινητικό αριστούργημα του Κόλιν Χίγκινς «Χάρολντ και Μοντ», σε σκηνοθεσία Σωτήρη Χατζάκη σε πρωτότυπη μουσική Κωνσταντίνου Βήτα. Η πρεμιέρα αναμένεται στα μέσα Οκτωβρίου στο Νέο Ακάδημο, της οδού Ιπποκράτους.
Στο ίδιο θέατρο, η Ρέινα Εσκανάζι θα σκηνοθετήσει τους «10 Μικρούς Νέγρους» , το πιο πολυδιαβασμένο αστυνομικό μυθιστόρημα όλων των εποχών, μ’ έναν δυνατό θίασο πρωταγωνιστών: Αργύρης Αγγέλου Παύλος Ευαγγελόπουλος, Βασίλης Ευταξόπουλος, Άρης Λεμπεσόπουλος, Νικόλας Μπράβος, Γωγώ Μπρέμπου, Πολυξένη Μυλωνά, Δημήτρης Ραφαήλος, Φίλιππος Σοφιανός και Τζούλι Τσόλκα. Το αριστούργημα της Αγκάθα Κρίστι είχε γνωρίσει μεγάλη επιτυχία, πριν μερικά χρόνια, στο θέατρο Ελιάρτ σε σκηνοθεσία Γιώργου Φρατζεσκάκη.
Τα παιδιά θα απολαύσουν το έργο της Κέλλυ Σταμουλάκη και μαζί με την μουσική του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα θα ταξιδέψουν «Ως την άκρη του ονείρου». Το κείμενο ανεβαίνει για 3η φορά στη σκηνή. Την παράσταση σκηνοθετεί η ίδια, η συγγραφέας και παίζουν οι: Βασίλης Λέκκας, Νέλλη Γκίνη, Νικόλας Μπράβος, Τζερόμ Καλούτα, Έλενα Δελακούρα, Παύλος Εμμανουηλίδης, Ελένη Καρβέλη, Νίκος Παρασκευόπουλος, Έλενα Παπαδημητρίου, Ευγενία Μανούσου και Φώτης Λάμαρης.
Λίγο πιο κάτω, στον ίδιο δρόμο, στην Ιπποκράτους και στο «Διάνα» η Ελένη Ράντου επιστρέφει στην περσινή της επιτυχία «Τζασμίν» με μικρές αλλαγές στο θίασο (Μάξιμος Μουμούρης, Παντελής Δεντάκης, Καλλιρρόη Μυριαγκού, Κωνσταντίνος Γιαννακόπουλος, Θοδωρής Σκυφτούλης, Ορέστης Καρύδας και Δημήτρης Καπετανάκος).
Μετά τις 19 Ιανουαρίου η παράσταση μεταφέρεται στη Θεσσαλονίκη στο θέατρο Ράδιο Σίτυ και τη σκυτάλη στο θέατρο Διάνα θα πάρει η καινούρια παράσταση του Βασίλη Παπακωνσταντίνου σε κείμενα Οδυσσέα Ιωάννου και σκηνοθεσία της Ελένης Ράντου.
Ενώ τα Δευτερότριτα, στο θέατρο της Ιπποκράτους, η Μαρίαννα Τουμασάτου και η Ανδριάνα Μπάμπαλή θα παίζουν την μάνα και την κόρη, στο «Νούρα ενα πένθιμο μπλούζ» της Βάσιας Αργέντη με τη δική της σκηνοθετική υπογραφή.
Ο Ζώρζ Φεϋντώ δεν θα απουσιάσει, ούτε φέτος, από τις σκηνές της πόλης.
Με τον Πέτρο Φιλιππίδη να σκηνοθετεί τους «Ψύλλους στα αυτιά» στο θέατρο Μουσούρη. Μαζί του στη σκηνή θα θαυμάσουμε τους: Θανάση Ευθυμιάδη, Μυρτώ Αλικάκη, Φαίη Ξυλά, Μάνο Βακούση, Σταύρο Σβήγκο, Θανάση Πατριαρχέα, Αλεξάνδρα Καρακατσάνη, Θοδωρή Ρωμανίδη, Ευγενία Παναγοπούλου, Χάρη Χιώτη, Αντώνη Στάμο και Βαγγέλη Κυπαρίσση.
Στο Alhambra Art Theatre, νέο θεατρικό στέκι, στην οδό Στουρνάρη, θα ανέβει μια από τις πιο γνωστές του φάρσες, το «Ξενοδοχείο ο παράδεισος», σε σκηνοθεσία και μετάφραση της Βάσιας Παναγοπούλου. Η ίδια θα πρωταγωνιστεί στην παράσταση μαζί με τους: Γιώργο Παρτσαλάκη, Κώστα Αποστολάκη, Σοφία Βογιατζάκη, Τζένη Διαγούπη, Κώστα Φλωκατούλα, Παντελή Καναράκη, Βασίλη Κουκουρα και Χρύσα Κλούβα.
Κι ο Θωμάς Μοσχόπουλος ετοιμάζεται να ανεβάσει στο Εθνικό θέατρο το «Κυρία του Μαξίμ» με πρωταγωνίστρια την Έμιλυ Κολιανδρή.
Στη γειτονιά του Ψυρρή, το φθινόπωρο, θα φέρει έρωτες, απιστίες, ανατροπές, αποκαλύψεις και πολύ γέλιο στο Θέατρο ΗΒΗ, με τον πολυτάλαντο Γιώργο Καπουτζίδη να παρουσιάζει το πρώτο του θεατρικό έργο, με τίτλο: «Όποιος θέλει να χωρίσει… να σηκώσει το χέρι του!», στο οποίο συναντά ξανά την Κατιάνα Μπαλανίκα μαζί με έναν θίασο νέων ταλαντούχων ηθοποιών.
Στην ίδια σκηνή, θα ανθίσει για τους μικρούς μας φίλους ο «Κήπος των ονείρων» της Ευαγγελίας Βασιλείου, σε σκηνοθεσία Ρέινας Εσκενάζυ, που θα στεγάζεται για φέτος στο θέατρο Ήβη. Την μουσική και τα τραγούδια γράφει ο Μιχάλης Χατζηγιάννης, ο οποίος για πρώτη φορά δημιουργεί για θεατρική παράσταση που απευθύνεται σε παιδιά.
Τον Οκτώβριο στο Θέατρο Χώρα, ο Πέτρος Ζούλιας θα ανεβάσει τις «Φάλαινες του Αυγούστου», του David Berry με τους Τζένη Ρουσσέα, Έρση Μαλικένζου και Νίκο Γαλανό στους πρωταγωνιστικούς ρόλους.
Από τον Δεκέμβριο στο ίδιο θέατρο, ο Πέτρος Ζούλιας θα σκηνοθετήσει την υπέροχη Νένα Μεντή κι έναν θίασο δέκα ηθοποιών, οι οποίοι συναντούν επί σκηνής τη «Μαρίκα» και ταξιδεύουν στον πολυδιάστατο και αντιφατικό κόσμο της Μαρίκας Κοτοπούλη. Στη σκηνή του Θεάτρου Χώρα θα δούμε τη ζωή της σπουδαίας θεατρίνας. Το κείμενο υπογράφει ο Πέτρος Ζούλιας κι η πρεμιέρα αναμένεται τον Δεκέμβριο.
Η ζωή της Μαρίκας Κοτοπούλη, όμως, φαίνεται ότι γοήτευσε και τη Δήμητρα Παπαδήμα, η οποία γράφει το κείμενο, συν - σκηνοθετεί και παίζει με τον Γιάννη Μποσταντζόγλου, στην παράσταση με τίτλο «Μαρίκα Κοτοπούλη-Το αγρίμι». Η παράσταση θα κάνει πρεμιέρα στη Θεσσαλονίκη τον Νοέμβριο και, στη συνέχεια, θα παρουσιαστεί στην Αθήνα και στο θέατρο Olvio.
Δύο έργα της ωριμότητας του Ντοστογιέφσκι, τον μύθο του μεγάλου Ιεροεξεταστή (απόσπασμα από τους Αδελφούς Καραμάζοφ) και τους Δαιμονισμένους θα παρουσιάσει από τις 4 Οκτωβρίου στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης ο Κωνσταντίνος Χατζής. Οι παραστάσεις θα παρουσιάζονται εναλλάξ και κάθε Κυριακή μαζί, ενώ τον ρόλο του Ιεροεξεταστή έχει αναλάβει η Λυδία Κονιόρδου.
Στο ίδιο θέατρο θα δούμε και την «Lulu», σε διασκευή και σκηνοθεσία του Γιάννη Χουβαρδά και σε νέα μετάφραση του Γιώργου Δεπάστα. Γνωστοί και σημαντικοί ηθοποιοί πρωταγωνιστούν στη νέα παράσταση. Παίζουν (με αλφαβητική σειρά): Κωνσταντίνος Αβαρικιώτης, Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, Γιώργος Μπινιάρης, Άλκηστις Πουλοπούλου, Άκης Σακελλαρίου, Αλέκος Συσσοβίτης, Χάρης Φραγκούλης, Νίκος Χατζόπουλος.
Τον Ιανουάριο, αφού κάνει πρώτα πρεμιέρα στο Αριστοτέλειον της Θεσσαλονίκης, αναμένεται να ανέβει η μεταφορά του βιβλίου του Στέφανου Δάνδολου «Ιστορία χωρίς όνομα». Τη θεατρική διασκευή και τη σκηνοθεσία υπογράφει ο Κώστας Γάκης και στη σκηνή του Ιδρύματος Μιχάλης Κακογιάννης θα δούμε μεταξύ άλλων τον Τάσο Νούσια και τη Μπέττυ Λιβανού.
Λίγο αργότερα, στα μέσα της σεζόν, η Μαρλέν Καμίνσκι θα σκηνοθετήσει τη Στεφανία Γουλιώτη, τη Λουκία Μιχαλοπούλου και τον Στάθη Μαντζώρο στη δεύτερη «Μαρία Στιούαρτ» της χρονιάς.
Για δεύτερη φορά στη μακρά διαδρομή τους το Θέατρο Οδού Κεφαλληνίας κι η Μπέτυ Αρβανίτη παρουσιάζουν το έργο του Thomas Bernhard «Πριν την αποχώρηση», του κορυφαίου Αυστριακού συγγραφέα, ο οποίος με το συνολικό έργο του σφράγισε τη γερμανόφωνη λογοτεχνία το δεύτερο μισό του 20ου αιώνα.
Είκοσι χρόνια μετά την πρώτη πολύ επιτυχημένη και βραβευμένη παρουσίασή του στο Θέατρο Οδού Κεφαλληνίας (με 15.000 θεατές) σε σκηνοθεσία του Στάθη Λιβαθινού, το έργο θα κάνει πρεμιέρα στις 30 Οκτωβρίου σε μετάφραση Βασίλη Πουλαντζά και σκηνοθεσία, αυτή τη φορά, του Νίκου Μαστοράκη. Στην παράσταση πρωταγωνιστούν: η Μπέτυ Αρβανίτη, η Σμαράγδα Σμυρναίου κι ο Περικλής Μουστάκης.
Το Θέατρο ΕΝ-Α παρουσιάζει για τη χειμερινή περίοδο 2019-2020 το έργο του Γιάννη Παπάζογλου «Ταξίδι στην έρημο…Προς Βορ(ρ)ά» σε σκηνοθεσία Ελπίδας Αμίτση. Ένα σύγχρονο ελληνικό έργο με μοντέρνα γραφή, που επικεντρώνεται στο πρόβλημα των προσφύγων και των μεταναστών.
Στο «Άνεσις» θα γίνει προσπάθεια να αναβιώσει μια μεγάλη επιτυχία του Θεάτρου Τέχνης σε σκηνοθεσία Διαγόρα Χρονόπουλου. Ο λόγος για τη «Μέθοδο Gronholm», μάλιστα, στη σκηνή θα δούμε τρεις από τους ηθοποιούς εκείνης της διανομής, τη Βίκυ Παπαδοπούλου, τον Χρήστο Σαπουντζή και τον Πέτρο Λαγούτη. Τον ρόλο του Γιώργου Καραμίχου θα ερμηνεύσει ο Ορφέας Αυγουστίδης.
Στον ίδιο χώρο θα συνεχιστεί για 3η σεζόν κι ο «Αρίστος» σε σκηνοθεσία Γιώργου Παπαγεωργίου.
Στη Β΄ σκηνή του Άνεσις, που θα εγκαινιαστεί τη νέα θεατρική σεζόν, θα δούμε δύο παραστάσεις που ξεχώρισαν τα τελευταία χρόνια. Πρόκειται για το «Χελιδόνι» σε σκηνοθεσία Ελένης Γκαζούκα, και τον «Μάρκο Βαμβακάρη» σε σκηνοθεσία Θανάση Παπαγεωργίου. Επίσης, θα φιλοξενηθεί και το «Τάβλι» που περιοδεύει ανά την Ελλάδα με τον Ιεροκλή Μιχαηλίδη και Γεράσιμο Σκιαδαρέση.
Μια ακόμη παλιά επιτυχία το «Σλουθ» του Άντονι Σάφερ, που είχε σπάσει ταμεία στο Αθηνών με τον Μαρκουλάκη και τον Κιμούλη, θα ανέβει για άλλη μια φορά. Αυτή τη φορά, δεν πρόκειται για αναβίωση παράστασης, αλλά για μια νέα σκηνοθετική ματιά του Σωτήρη Χατζάκη, ο οποίος και θα πρωταγωνιστεί στην παράσταση με τον Γιώργο Παπαπαύλου στη σκηνή του θεάτρου Ροές.
Την «Παριζιάνα», θα σκηνοθετήσει ο Αντώνης Λουδάρος, με παραγωγό τον Μαυρίκιο Μαυρικίου στο θέατρο «Broadway» Στον ρόλο της Μαντάμ Πελαζί η Μπέσυ Μάλφα. Η Λένα Αλκαίου θα ερμηνεύσει τα τραγούδια που απολαύσαμε στην ταινία από τη Μαρινέλλα.Η σπουδαία μουσική κωμωδία των Γιάννη Δαλιανίδη και Μίμη Πλέσσα κλείνει φέτος 50 χρόνια.
Στο Θεάτρο Βασιλάκου θα λάβει χώρα η πρώτη σκηνοθετική απόπειρα της Σμαράγδας Καρύδη. Η ίδια μαζί με τον Νίκο Κουρή κι έναν ταλαντούχο θίασο θα πρωταγωνιστήσει στο έργο του Ρίζου Ραγκαβή Αλέξανδρο «Του Κουτρούλη ο γάμος».
Τα Δευτερότριτα θα συνεχιστεί, μετά τα περσινά sold-out, το «Μαμά®» της Marta Barcelo, που σκηνοθέτησε ο Γιώργος Σουλεϊμάν με τις Ελένη Καστάνη-Ευγενία Σαμαρά.
Tο θεατρικό έργο «The River» του Jez Butterworth, που έχει παρουσιαστεί με μεγάλη επιτυχία σε Λονδίνο και Broadway, έρχεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα, από 18 Οκτωβρίου 2019 στο θέατρο Από Μηχανής, σε σκηνοθεσία Χρήστου Θάνου, ο οποίος και πρωταγωνιστεί μαζί με τη Μαρία Ζερβού και τη Μελίνα Κατσακούλη.
Η σεζόν, πάντως, θα ανοίξει με Αριστοφάνη από νέες ομάδες, και πιο συγκεκριμένα με τις «Θεσμοφοριάζουσες», σε σκηνοθεσία Πάνου Λουκαΐδη και τη «Λυσιστράτη», σε σκηνοθεσία Άρη Ηλία Τοπάλογλου.
Τον Οκτώβριο θα επιστρέψει και «Το Φινιστρίνι» του Βασίλη Ρίσβα, με τον Αντίνοο Αλμπάνη σε σκηνοθεσία Πέτρου Φιλιππίδη.
Το βραβευμένο θεατρικό έργο «Αξύριστα Πηγούνια» του Γιάννη Τσίρου, το οποίο τιμήθηκε με το A΄ βραβείο νέου συγγραφέα το 2004, από το ΥΠΠΟ ανεβαίνει στο Από Μηχανής Θέατρο τον Οκτώβριο του 2019, σε σκηνοθεσία του Γιώργου Παλούμπη. Το καρέ των πρωταγωνιστών είναι ο Κλέων Γρηγοριάδης, ο Ηλίας Βαλάσης , ο Στέλιος Δημόπουλος και η Μαρία Νεφέλη Δούκα.
Στον ίδιο χώρο, επιστρέφει κι η περσινή επιτυχία «Προσωπική Συμφωνία» του Ρόναλντ Χάργουντ με τους : Νικήτα Τσακίρογλου, Αλέξανδρο Μπουρδούμη, Άννα Ελεφάντη, Μαρούσκα Παναγιωτοπούλου κ.α
Τον Ιανουάριο, στην επάνω σκηνή, θα ανέβει το έργο του Ιάκωβου Καμπανέλλη, «Ο δρόμος περνάει από μέσα» με τους: Γιώργο Κέντρο, Πάρη Θωμόπουλο, Κωνσταντίνα Κλαψινού και Αλέξανδρο Βάρθη σε σκηνοθεσία Δημήτρη Μυλωνά.
Στο στενό του Μεταξουργείου μεταφέρεται και το έργο «Ζιλ και η νύχτα» του Hugo Claus, που χαρακτηρίστηκε ως «απόλυτος υποκριτικός άθλος», σε σκηνοθεσία – ερμηνεία Νίκου Χατζηπαπά.
Προς το τέλος της χρονιάς, τον Απρίλιο του 2020, ο Δημήτρης Μυλωνάς θα σκηνοθετήσει τον «Μάκμπεθ – Λαίδη Μάκμπεθ» του Σαίξπηρ με τον Μελέτη Ηλία και την Άννα Ελεφάντη.
Την ίδια περίοδο επιστρέφει στη σκηνή του Από Μηχανής κι η Όλια Λαζαρίδου για να σκηνοθετήσει την «Ιστορία της Αντιγόνης», βασισμένη στην τραγωδία του Σοφοκλή. Η ίδια πρωταγωνιστεί μαζί με τους: Θεμιστοκλή Καρποδίνη, Νίκο Χαλδαιάκη και Μιχάλη Νικόπουλο.
Στην επάνω σκηνή, ο Σωτήρης Μεντζέλος επιστρέφει κι αναρωτιέται «Ποιον κοροϊδεύω;», ένα ακόμη «One Man Show», όπου αναμένουμε, για να γελάσουμε μέχρι δακρύων.
Στο ίδιο θέατρο ο Γιώργος Χριστοδούλου θα σκηνοθετήσει και θα πρωταγωνιστήσει στο «Νυφικό κρεβάτι» του Γιαν Ντε Χάρτογκ. Μαζί του στη σκηνή η σύζυγός του και στη ζωή, Μαρία Προϊστά.
Τον ταλαντούχο ηθοποιό θα δούμε και στις «Μεγάλες προσδοκίες» σε σκηνοθεσία Λιλλύς Μελεμέ μαζί με την αγαπημένη Φιλαρέτη Κομνηνού στο Σύγχρονο Θέατρο.
Το εμβληματικό έργο του Ουίλιαμ Σαίξπηρ σε μια φιλόδοξη παραγωγή με σπουδαίους πρωταγωνιστές θα ανοίξει τον κλειστό, εδώ κι οκτώ χρόνια, θεατρικό χώρο, το Αμφι-Θέατρο του Σπύρου Α. Ευαγγελάτου, μία από τις σημαντικότερες σκηνές της χώρας, η οποία σφράγισε τη θεατρική ιστορία του τόπου από τη μεταπολίτευση και για 36 συναπτά έτη. Ιδρύθηκε το 1975 κι ανέστειλε τη λειτουργία του το 2011. Στην οδό Αδριανού 111 στην Πλάκα στεγάστηκε από το 1985 ως το 2011 αποτελώντας σταθερό σημείο αναφοράς για το θεατρόφιλο κοινό.
Φέτος, οκτώ χρόνια μετά το κλείσιμό του, η Κατερίνα Ευαγγελάτου με τους συνεργάτες της κατάφεραν να εξασφαλίσουν την επαναλειτουργία της ιστορικής σκηνής. Η παράσταση θα αποτελέσει μία site-specific πρόταση, 28 χρόνια μετά την παράσταση του «Άμλετ» σε σκηνοθεσία Σπύρου Α. Ευαγγελάτου, ενώ θα διατηρηθεί η φυσική φθορά του χώρου. Παίζουν: Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος (Άμλετ), Νίκος Ψαρράς (Κλαύδιος), Άννα Μάσχα (Γερτρούδη), Δημήτρης Παπανικολάου (Πολώνιος), Αμαλία Νίνου (Οφηλία), Γιώργος Ζυγούρης, Μιχάλης Μιχαλακίδης.
Σαίξπηρ θα απολαύσουμε και στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, όπου ο Δημήτρης Λιγνάδης θα σκηνοθετήσει τον «Μάκβεθ» μ’ έναν εξαιρετικό θίασο ανάμεσά τους: η Ράνια Οικονομίδου, η Ελισσάβετ Κωνσταντινίδου, ο Αλέξανδρος Μαυρόπουλος, ο Ορέστης Τζιόβας, ο Γιώργος Μπινιάρης, η Κατερίνα Πατσάνη, ο Βασίλης Καραμπούλας, ο Γιώργος Χαρτοδιπλωμένος, ο Κώστας Νικούλι κι ο Αναστάσης Λαουλάκος. Η πρεμιέρα αναμένεται τον Φεβρουάριο.
Νωρίτερα, ο ταλαντούχος Άρης Μπινιάρης, ο οποίος έχει ανεβάσει πολύ τον πήχη με τις τελευταίες δουλειές του, γράφει και σκηνοθετεί στο ίδιο θέατρο, μια παράσταση ενθύμησης μέσα από τη μουσική, την κίνηση και την αναπαράσταση, με τίτλο «Ο χορός της φωτιάς». Ο σκηνοθέτης θα πρωταγωνιστεί στην παράσταση μαζί με τους: Χρήστο Λούλη, Ιωάννα Παππά, Δώρα Ξαγοράρη, Λεωνή Ξεροβάσιλα ,Κώστα Σεβδαλή, Γρηγορία Μεθενίτη, Ελένη Μπούκλη, Κατερίνα Δημάτη, Μάνο Πετράκη, Νίκο Τσολερίδη κι Ορέστη Χαλκιά. Η πρεμιέρα αναμένεται για τις 30 Οκτωβρίου.
Η Ιόλη Ανδρεάδη θα ανεβάσει στο ίδιο θέατρο, τα Δευτερότριτα, το «Πόλεμος και Ειρήνη» του Τολστόι με πρωταγωνιστή τον Κώστα Καζάκο και τους: Γεράσιμο Γεννατά, Πυγμαλίωνα Δαδακαρίδη, Τζένη Κόλλια, Νεφέλη Κουρή, Κωνσταντίνο Μπιμπή, Κώστα Νικούλι, Ρούλα Πατεράκη, Βασιλική Τρουφάκου, Ανδρέα Κανελλόπουλο κι Εστέλλα Κοπάνου.
Οι παραστάσεις, όμως, για την Ιόλη Ανδρεάδη δεν τελειώνουν εδώ, καθώς θα ανεβάσει το «Περηφάνια και προκατάληψη» στην «Αλκυονίδα», ενώ μετά το Πάσχα, θα δούμε και τον «Βασιλιά Ληρ» με τον Πέτρο Φιλιππίδη στον ομώνυμο ρόλο.
Ο Καλλιτχνικός διευθυντής του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά, Νίκος Διαμαντής θα σκηνοθετήσει τον «Ματωμένο γάμο» του Λόρκα. Η πρεμιέρα θα γίνει τη δεύτερη σεζόν και στη σκηνή θα απολαύσουμε τους : Λήδα Πρωτοψάλτη,η Λένα Δροσάκη,Ιωάννη Παπαζήση, Δημήτρη Λάλο και άλλους.
Ενώ στο Φουαγιέ του θα δούμε την συνέχεια της περινής παράστασης «Οι Kούκλες», πάλι σε διασκευή και σκηνοθεσία του Νικόλα Ανδρουλάκη. Η παράσταση είναι βασισμένη στο Κουκλόσπιτο του Ίψεν.
Στον αγαπημένο βράχο της οδού Αρχελάου, στο Skrow θα επαναληφθεί η μεγάλη περσινή επιτυχία που σκηνοθέτησε ο Βασίλης Μαυρογεωργίου «Η αρχή του Αρχιμήδη», αλλά κι οι «Λουόμενες» σε σκηνοθεσία- κείμενο της Κατερίνας Μαυρογεώργη.
Στο θέατρο Μπιπ στην Κυψέλη θα συνεχιστεί, για δεύτερη χρονιά, το αριστούργημα του Πίντερ, «Ένας Ανεπαίσθητος Πόνος» με τους Δημοσθένη Φίλιππα, Μαρία Μπρανίδου και Κωσταντή Μιζάρα. Την εμπνευσμένη σκηνοθεσία υπογράφει η Χριστίνα Χριστοφή.
Στον ίδιο φιλόξενο χώρο ο Παναγιώτης Γεωργουλάς θα σκηνοθετήσει το «Κόψε-Κόψε ή όταν οι γκοτζίλες εξανθρωπίζονται» του Θανάση Τριαρίδη με τη Μαρίτα Τζατζαδάκη και την Κέλλυ Νικηφόρου.
Επιβεβλημένη η επανάληψη στο Cartel για το «Άνθρωποι και ποντίκια», την «Εθνική Ελληνορώσων» και τον «Άρη».
Το ίδιο συμβαίνει και με τη «Μήδεια» που σκηνοθέτησε στο τέλος της σεζόν ο Δημήτρης Γεωργαλάς κι επιστρέφει στο «Μπάγκειον», για λίγες παραστάσεις, με την Τζούλη Σούμα, στον ομώνυμο ρόλο.
Στο ατμοσφαιρικό ξενοδοχείο θα απολαύσουμε για δεύτερη σεζόν και το «Lemon»,από την ομάδα Experimento. Στην πλατεία Ομονοίας,θα ζωντανέψει η ιστορία του θρυλικού πιανίστα 1900, σε διασκευή,σκηνοθεσία και κίνηση της Γεωργίας Τσαγκαράκη με τον Μελαχρινό Βελέντζα και Γιώργο Δρίβας στο τιμόνι του πλοίου.
Το Cartel, το 2020 θα μεταμορφωθεί στην Τρούμπα του 1960, καθώς θα ζωντανέψουν τα «Κόκκινα Φανάρια» του Αλέκου Γαλανού. Ο Βασίλης Μπισμπίκης επιλέγει και πάλι την ομάδα της παράστασης «Άνθρωποι και ποντίκια» (τους: Δημήτρη Δρόσο, Νικολέτα Κοτσαηλίδου, Στέλιο Τυριακίδη, Μάνο Καζαμία, Γιώργο Σιδέρη, Γιανμάζ Ερντάλ, Θάνο Περιστέρη, κι Αγγέλα Πατσέλη). Στην πετυχημένη ομάδα θα προστεθεί η Ελεωνόρα Αντωνιάδου. Ο Βασίλης Μπισμπίκης, εκτός από τη σκηνοθεσία, θα κρατήσει και τον ρόλο της Μαντάμ Παρί – ρόλο που στο φιλμ κρατούσε η Δέσπω Διαμαντίδου.
Η Σοφία Αδαμίδου, στενή συνεργάτις του σκηνοθέτη στις διασκευές των έργων του, εμπνέεται από την πλούσια επιστολογραφία του Μάρξ με τη σύντροφό του και γράφει το «Τζένη και Μάρξ», που θα σκηνοθετήσει η Ρουμπίνη Μοσχοχωρίτου στο Olvio, με πρωταγωνίστρια τη Μαρία Κανελλοπούλου.
Ο Γιάννης Κακλέας παραμένει στο θέατρο Κιβωτός, όπου θα παρουσιάσει τον «Ρινόκερο» του Ιονέσκο με πρωταγωνιστή του τον Άρη Σερβετάλη και την Έλλη Τρίγγου.
Στην ίδια σκηνή θα δούμε και τη σατιρική νουβέλα του Μιχαήλ Μπουλγκάκοφ, «Η καρδιά του σκύλου» σε σκηνοθεσία Άρη Σερβετάλη και τον ίδιο στη σκηνή μαζί με τον Χάρη Φραγκούλη.
Μετά από 150 sold-out παραστάσεις και 35.000 θεατές, ο «Γιούγκερμαν», το εμβληματικό μυθιστόρημα του Μ. Καραγάτση επαναλαμβάνεται από τις 9 Οκτωβρίου στο θέατρο Πορεία σε σκηνοθεσία Δημήτρη Τάρλοου με τον Γιάννη Στάγκογλου στον ομώνυμο ρόλο.
Λίγες μέρες αργότερα, στις 14 Οκτωβρίου, η μουσικοθεατρική παράσταση του Άρη Μπινιάρη «Ύψωμα 741» επιστρέφει κι αυτή στο στενό της Τρικόρφων.
Στο Καρέζη, πλώρη για δεύτερη σεζόν, βάζει το «Ποιος σκότωσε τον σκύλο τα μεσάνυχτα» σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου.
Στην ίδια σκηνή θα παρακολουθήσουμε κάθε Δευτέρα και Τρίτη την παράσταση «Himmelweg- ο δρόμος για τον ουρανό» του Juan Mayorga, σε σκηνοθεσία Έλενας Καρακούλη, η οποία ξεχώρισε στο φετινό φεστιβάλ Αθηνών. (Διαβάστε εδώ την αναλυτική κριτική της παράστασης)
Στο θέατρο της οδού Ακαδημίας, όμως, περιμένουμε με ενδιαφέρον να δούμε το θεατρικό ανέβασμα των παραμυθιών «Λέγε ο ένας, λέγε ο άλλος» του Θάνου Μικρούτσικου και της Μαρίας Παπαγιάννη από τη νέα και με εξαιρετικά δείγματα δουλειάς ομάδα C for Circus.
Μουσικοθεατρική παράσταση, σε διαφορετικό ύφος, για τους μικρούς μας φίλους θα δόύμε και στο θέατρο Χυτήριο. Εκεί, η Χρύσπα θα μας ταξιδέψει στον «θαυμαστό κόσμο της Μαργαρίτας» που γράφει και σκηνοθεσία η Βάσια Αργέντη. Μαζί με την τραγουδίστρια θα δούμε στη σκηνή και τους: Σταύρο Νικολαΐδη, Άρη Πλασκασσοβίτη και Νίκη Σκιαδαρέση.
Μαρτυρίες παιδιών απ’ όλον τον κόσμο, στοιχεία από έγκυρους οργανισμούς, γραπτά σημαντικών ανθρώπων για το παιδί, ιστορικά ντοκουμέντα των τελευταίων εβδομήντα ετών, συνθέτουν το θεατρικό έργο «Κατανόησέ με ή σε καταβροχθίζω», που θα παρουσιαστεί στο Vault από τη Θεατρική Ομάδα Ανδρομέδα.
Στον ίδιο χώρο, από τον Δεκέμβριο, θα ζωντανέψει μια αληθινή ιστορία αγάπης, που έγινε αστικός μύθος, βιβλίο και ταινία, και παρουσιάζεται για πρώτη φορά στη σκηνή. Πρόκειται για το «Φελίτσε και Λίλυ», της Ελένης Καρασαββίδου, την οποία θα σκηνοθετήσει η Κατερίνα Πολυχρονοπούλου με τη Δήμητρα Σύρου και την Έλενα Τυρέα.
Για δεύτερη φορά στον ίδιο χώρο θα δούμε και την «Ψιλικατζού» με την Ελένη Ουζουνίδου, αλλά και το «Χορεύοντας στο σκοτάδι» και τα δύο σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Καρατζιά.
Στο θέατρο Σταθμός το πράσινο φως, για δεύτερη σεζόν, πήραν «Οι φυλές» σε σκηνοθεσία Τάκη Τζαμαριά. Ο καλλιτεχνικός διευθυντής του θεάτρου, Μάνος Καρατζογιάννης μ’ αφορμή τα 75 χρόνια από την απελευθέρωση της Αθήνας από τους Γερμανούς, γράφει και σκηνοθετεί το έργο «Μάρτυρες Αθηνών». Η πρεμιέρα προγραμματίζεται για λίγο πριν τα Χριστούγεννα.
Όλες τις Πέμπτες του Οκτωβρίου,ο Δημήτρης Χριστοφορίδης στον ίδιο χώρο, μας προειδοποιεί ότι «θα γίνει μαλακία» σ' ένα One Man Show, το οποίο υπόσχεται άφθονο γέλιο.
«ΤΩ ΜΑΘΕΙΜΑ» - η ελεύθερη διασκευή της ομάδας 90οC, πάνω στο ομώνυμο έργο του Ε. Ιονέσκο, που παίχτηκε με μεγάλη επιτυχία τον Μάιο, επιστρέφει στο BIOS τον Οκτώβρη, για 20 μοναδικές παραστάσεις, σε σκηνοθεσία-διασκευή Δημήτρη Κομνηνού.
Στη συνέχεια η ομάδα θα ανεβάσει στο θέατρο Σημείο το «Αίνιγμα» του πολυβραβευμένου συγγραφέα Hugh Whitemore, που αφορά στην αληθινή ιστορία του σπουδαίου Βρεττανού μαθηματικού Άλαν Μάθισον Τούρινγκ, με τον Στέλιο Ψαρουδάκη στον ομώνυμο ρόλο και τους: Κωνσταντίνο Τσονόπουλο, Ανατολή Αθανασιάδου,Πέτρο Λιόντα και Ειρήνη Βαλατσού. Η σκηνοθεσία και η δραματουργική επεξεργασία θα είναι του Δημήτρη Κομνηνού.
Στο Αγγέλων Βήμα, επιστρέφει ο Θοδωρής Βουρνάς, όπου θα ανεβάσει το έργο του Peter Straughan «Ζαριά» με πέντε νέους άνδρες ηθοποιούς τους: Μάριο Δερβιτσιώτη, Μανώλη Κλωνάρη, Γιώργο Μπανταδάκη, Αλέξανδρο Νταβρή, Τάκη Παρασκευόπουλο.
Τρεις νέοι ένορκοι ενσωματώνονται στον θίασο φέτος: ο Κώστας Καζανάς, ο Δημήτρης Δεγαΐτης και ο Λευτέρης Βασιλάκης.
Στο θέατρο Αλκμήνη επιμένουν οι «12 ένορκοι» με αλλαγές στο καστ. Επίσης, επιστρέφουν οι: Γιώργος Γαλίτης και Θανάσης Κουρλαμπάς, ξετυλίγοντας, για άλλη μία χρονιά, όλη την υποκριτική τους γκάμα επί σκηνής στον «Θάνατο του Ιβάν Ιλιτς». Και στις δύο παραστάσεις τη σκηνοθεσία υπογράφει η Κωνσταντίνα Νικολαΐδη. Πλώρη για δεύτερη χρονιά βάζει κι η παράσταση «Τι Με Κοιτάς Έτσι;» των Ρόδη –Κυφωνίδη, με την Αθηνά Παππά.
Bσισμένη στο ομώνυμο best seller του Χρήστου Δασκαλάκη, «Η Χιονονιφάδα που αγάπησε το Καλοκαίρι» επιστρέφει για δεύτερη χρονιά και για 12 μόνο Κυριακές, στην κεντρική σκηνή του Θεάτρου Αλκμήνη.
Παράλληλα,οι Κωνταντίνος Τζούμας, Ζαχαρίας Ρόχας, Μαργαρίτα Πανουσοπούλου και Άρης Παπαδημητρίου πιάνουν τις κουτάλες και είναι έτοιμοι να συνεχίσουν τις «Επικύνδινες Μαγειρικές» του Ανδρέα Στάικου, με σεφ-σκηνοθέτη, την Κερασία Σαμαρά. Η θεατρική εκδοχή του ομότιτλου μυθιστορήματος του Ανδρέα Στάικου που έχει μεταφραστεί σε 34 γλώσσες, έχει ανέβει στην Comédie-Française στο Παρίσι, καθώς και σε πολλά άλλα θέατρα του κόσμου και έχει μεταφερθεί με επιτυχία στον κινηματογράφο.
Ενώ, η Αθηνά Παππά για δεύτεη σεζόν θα αναρωτηθεί «Τι Με Κοιτάς Έτσι;» στο θέατρο Αλκμήνη από τις 16 Οκτωβρίου 2019 και κάθε Τετάρτη. Πρόκειται για μια μαύρη κωμωδία σε κείμενο των Κωνσταντίνου Ρόδη & Ιωάννη Κυφωνίδη, με τον πρώτο να αναλαμβάνει και τη σκηνοθεσία.
Από τον Θίασο Μοντέρνοι Καιροί θα ανέβει στον ίδιο χώρο, η σπαρταριστή, μαύρη κωμωδία «Ο Βασιλιάς πεθαίνει» του Ευγένιου Ιονέσκο, που θεωρείται από πολλούς ως το καλύτερό του έργο .Πρόκειται για ένα ιδιότυπο, αιχμηρό έργο με αδυσώπητο χιούμορ, που παρουσιάζει με κωμικό τρόπο, τον αναγκαίο θάνατο ενός γερασμένου συστήματος ιδεών, που προσπαθεί με νύχια και με δόντια να κρατηθεί στη ζωή. Η παράσταση ανεβαίνει σε σκηνοθεσία Κώστα Νταλιάνη. Παίζουν οι ηθοποιοί: Βασίλης Γεωργοσόπουλος, Εβίτα Παπασπύρου, Αντωνία Πίντζου, Γιάννης Πετρίδης, Αγγελική Λυμπεροπούλου και Αντρέας Βελέντζας
Ο Δημήτρης Λάλος, Καλλιτεχνικός Διευθυντής του θεάτρου Tempus Verum-Εν Αθήναις μεταφράζει και σκηνοθετεί, για δεύτερη χρονιά, τη μαύρη κωμωδία του Γερμανού Marius Von Mayenburg, «Ο Άσχημος» που την περσινή χρονιά απέσπασε τα καλύτερα σχόλια. Με μια ταλαντούχα ομάδα ηθοποιών: Θανάσης Δόβρης, Βάσω Καβαλιεράτου, Συμεών Τσακίρης και Μιχάλης Βρεττος. Στην ίδια σκηνή επιστρέφει και «Lolita Reversed» του Χρήστου Καρασαββίδη με τους: Τάσο Δέδε, Κρίστελ Καπερώνη, Τζωρτζίνα Λιώση, Στέφανο Λώλο, Μάρω Παπαδοπούλου, Δώρα Παρδάλη.
Στο Θέατρο 104, θα ανέβει το «ΓΟΥΟΝΤΕΡΛΑΝΤ», της Ηρούς Κισσανδράκη. Τη σκηνοθεσία υπογράφει η Θάλεια Γρίβα και στην παράσταση παίζουν οι: Ηρώ Κισσανδράκη, Κωνσταντίνος Δανίκας, Έλενα Μεγγρέλη και Δημήτρης Γερολυμάτος.
Στον ίδιο χώρο θα δούμε και το ψυχολογικό δράμα «Tape» του Stephen Belber, που μετέφερε στη μεγάλη οθόνη, το 2001, ο Τεξανός Richard Linklater με πρωταγωνιστές τους Ίθαν Χοκ, Ούμα Θέρμαν και Ρόμπερτ Σον Λέοναρντ, σε σκηνοθεσία Θοδωρή Βουρνά με τους: Αποστόλη Τότσικα, Δημήτρη Λιακόπουλο κι Εμμανουέλα Αλεξίου.
Επιπλέον, ένα από τα πιο εμβληματικά έργα του Άλαν Μπένετ θα μας παρουσιάσουν τη νέα θεατρική σεζόν η Πηνελόπη Σταυροπούλου κι οι συνεργάτες της στο θέατρο 104, το «Talking Heads»: Τρείς Μονόλογοι, με την ίδια, μόνη στη σκηνή.
Πλώρη για δεύτερη σεζόν, βάζει και ο «Παίκτης»του Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι, σε σκηνοθεσία Σοφίας Καραγιάννη και τους:Βασιλική Διαλυνά, Κορίνα Θεοδωρίδου, Ιωσήφ Ιωσηφίδης και Αλέξανδρο Τούντα.
Από τον Γιάννη Ρίτσο εμπνέεται η Νάντια Δαλκυριάδου κι ανεβάζει τις «Γειτονιές του κόσμου», στο Θέατρο Βαφείο – Λάκης Καραλής. Στη σκηνή θα δούμε τους: Λάζαρο Βαρτάνη, Στέφανο Παπατρέχα, Βασιλική Σαραντοπούλου και Δημήτρη Χατζημιχαηλίδη.
Στην ίδια σκηνή συνεχίζεται, για δεύτερη χρονιά, το αυτοβιογραφικό κείμενο «Ο Μαγιακόφσκι», γραμμένο από τον ίδιο τον Ρώσο ποιητή Βλαντίμιρ Μαγιακόφσκι σε σκηνοθεσία Κώστα Νταλιάνη με την Εβίτα Παπασπύρου.
Το βραβευμένο με Πούλιτζερ έργο της Μάρσα Νόρμαν, «Καληνύχτα Μητέρα» παρουσιάζεται για 2ο χρόνο, από τις 11 Οκτωβρίου 2019, στο θέατρο Radar. Τη μετάφραση και σκηνοθεσία του έργου υπογράφει η Αναστασία Παπαστάθη, η οποία ερμηνεύει και τον ρόλο της Kόρης, ενώ τον ρόλο της Mητέρας ερμηνεύει η Μαρία Σκούντζου.
Στη συνέχεια, τη σκυτάλη θα πάρει το νέο έργο του Βασίλη Κατσικονούρη, «Good Luck», σε σκηνοθεσία Μαργαρίτας Γερογιάννη.
Την «Αντιγόνη» του Σοφοκλή σκηνοθέτησε ο Σάββας Στρούμπος, την περασμένη σεζόν, στο Θέατρο Άττις-Νέος Χώρος. Η παράσταση γνώρισε μεγάλη επιτυχία και μετά την καλοκαιρινή της περιοδεία από τις 7 Νοεμβρίου επιστρέφει με έναν εξαιρετικό θίασο: Έβελυν Ασουάντ, Κωνσταντίνος Γώγουλος, Έλλη Ιγγλίζ, Ανδρομάχη Φουντουλίδου, Γιάννης Γιαραμαζίδης, Ρόζυ Μονάκη και Στέλιος Θεοδώρου – Γκλίναβος
Η νέα παραγωγή του θεάτρου, που θα κάνει πρεμιέρα τον Δεκέμβρη, είναι οι «Ευτυχισμένες Μέρες», του Σάμουελ Μπέκετ με τον Σάββα Στρούμπο, όχι μόνο να σκηνοθετεί αλλά να αναλαμβάνει τον ρόλο του Γουίλλυ με Γουίνη την Ανέζα Παπαδοπούλου.
«Ο Μικρός Πρίγκιπας» του Antoine de Saint-Exupéry θα ψάξει για το λουλούδι του στο Θέατρο Altera Pars από τα μέσα Οκτωβρίου. Τη σκηνοθεσία έχει αναλάβει η Άννα Παπαμάρκου, η οποία με την ομάδα της Λώτινος Ήλιος έχει δώσει πολλά ωραία δείγματα γραφής. Η Αελλώ Βαρδοπούλου-Γαλάνη, η Χαρά Αδαμίδου κι ο Μάριος Σακκάς θα ταξιδέψουν τους μικρούς μας φίλους στον μαγικό πλανήτη.
Στην παιδική σκηνή του θεάτρου Κάππα θα ζωντανέψει ένα από τα δημοφιλέστερα έργα του διεθνούς ρεπερτορίου, το αριστούργημα του Edmond Rostand «Συρανό ντε Μπερζεράκ«, στην ευρηματική διασκευή για παιδιά του Jo Roets, σε απόδοση – προσαρμογή της Χαράς Γιαννακοπούλου σε σκηνοθεσία Ηλίας Καρελλά. Ο τελευταίος δημιουργεί μια παράσταση – πρόταση με ηθοποιούς, χορευτές, ζωντανή μουσική και σύγχρονο θέατρο σκιών, για παιδιά και νέους, με στόχο να ευαισθητοποιήσει το κοινό σχετικά με την έννοια της διαφορετικότητας.
Στην κεντρική σκηνή, ο Σπύρος Παπαδόπουλος θα στήσει για 4η χρονιά τραπέζι με το «Το Δείπνο Ηλιθίων» του Φράνσις Βεμπέρ. Μια απολαυστική κωμωδία που σίγουρα θα ξαναδούμε. Μαζί του μια ταλαντούχα ομάδα ηθοποιών: Πυγμαλίωνας Δαδακαρίδης,Βασίλης Ρίσβας,Άννα Μενενάκου, Χρήστος Σπανός,Ξανθή Γεωργίου και Δημήτρη Μαυρόπουλος.
Για το Εθνικό Θέατρο, ξέχωρα από τη σκηνοθεσία του Θωμά Μοσχόπουλου στο έργο του Φεϋντό, θα δούμε σ’ επανάληψη τα πετυχημένα: «Ξύπνα Βασίλη» που έσπασε ταμεία, αλλά και το «Απόψε αυτοσχεδιάζουμε» ,τη «Χριστουγεννιάτικη ιστορία», «Τον άνθρωπο που γελά»αναμένοντας με αγωνία την ανακοίνωση του προγράμματος. (Για πληροφορίες σχετικά με τις παραστάσεις, κάντε κλικ στους τιτλους).
Επιπλέον με τον Δημήτρη Λιγνάδη στο τιμόνι του Εθνικού Θέατρου θα δούμε και το νέο έργο των Ρέππα-Παπαθανασίου αλλά και την ομάδα τουΓιάννη Σκουρλέτη , Bijoux de kant.
Στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών θα επιστρέψει η επιτυχία του Νίκου Καραθάνου «Όρνιθες» με διαφορετικό κάστ.
Το έργο του Χριστόφορου Χριστοφή με τίτλο: «Toulouse-Lautrec: Η φαντασία της αμαρτίας» θα σκηνοθετήσει ο Παναγιώτης Γεωργούλας στο Ίδρυμα Θεοχαράκη.
Η πρεμιέρα αναμένεται στις 2 Νοεμβρίου.
Από τη Γιώτα Δημητριάδη
«Ο έρωτας ... κανείς δεν ξέφυγε απ’ αυτόν και ούτε θα ξεφύγει, όσο υπάρχει ομορφιά και μάτια που τη βλέπουνε».
Ένα από τα πέντε ακέραια σωζόμενα αρχαία ελληνικά μυθιστορήματα, του οποίου η συγγραφή τοποθετείται χρονικά στο τέλος του 2ου μ.Χ. αι και στις αρχές του 3ου αποτελώντας το μόνο γνωστό έργο του Λόγγου, η ταυτότητα του οποίου παραμένει εν πολλοίς άγνωστη, το «Δάφνις και Χλόη» ήταν το έργο που επέλεξε ο Δημήτρης Μπογδάνος για την πρώτη του σκηνοθεσία στη Μικρή Επίδαυρο.
Η υπόθεση απλή: Δύο μωρά εγκαταλείπονται δίπλα σε στάβλους και δύο βοσκοί αντίστοιχα τα βρίσκουν, τα μεταφέρουν στο σπίτι τους και τα υιοθετούν. Το αγόρι το ονομάζουν Δάφνι και το κορίτσι Χλόη. Τα χρόνια περνούν και τα δύο παιδιά μεγαλώνουν μαζί, εκτρέφοντας τα κοπάδια τους. Ο έρωτας δεν αργεί να έρθει την πρώτη εποχή του μυθιστορήματος, το καλοκαίρι, ακολουθούν περιπέτειες στην αναζήτηση της σεξουαλικότητας και της ολοκλήρωσης της σχέσης, αλλά με τη βοήθεια του Πάνα, του Έρωτα και των Νυμφών όλες λύνονται με αίσιο τέλος. Μέχρι που οι δύο νέοι βρίσκουν τους πραγματικούς τους γονείς κι οδηγούνται σε happy end με τον γάμο τους.
Ο σκηνοθέτης έχει ταυτοποιηθεί, ως ο ρομαντικός του ελληνικού θεάτρου, επιλέγοντας ερωτικές ιστορίες, με πρόσφατο παράδειγμα τον «Ορφέα και την Ευρυδίκη» ή παραμύθια, όπως ο «Μικρός Πρίγκιπας» καταφέρνοντας, πράγματι, παρά τις όποιες αντιρρήσεις να δίνει μια μαγική αίσθηση και να ακροβατεί ανάμεσα στο ρεαλιστικό θέατρο, αλλά και στην ουτοπία και τον συμβολισμό μ’ όλους εκείνους τους οικείους, άγνωστους ή απωθημένους κόσμους να ζωντανεύουν επί σκηνής.
Επομένως και μόνο η ορχήστρα της Μικρής Επιδαύρου με φόντο το υπέροχο λιμανάκι και σκεπή τον ξάστερο ουρανό με τη μερίδα του φεγγαριού, που απέμεινε από την πανσέληνο σε συνδυασμό με τον εφηβικό έρωτα της ιστορίας, είχαν ανεβάσει πολύ υψηλά τον πήχη των προσδοκιών μας.
Και μπορεί η παράσταση του Δημήτρη Μπογδάνου, να είχε αρκετές σκηνοθετικές αρετές και μια ομάδα ταλαντούχων ηθοποιών επί σκηνής, όμως κατά τη γνώμη μου, αναλώθηκε σε ατελείωτα χιλιοειπωμένα ευρήματα οδηγώντας τον θίασο σ’ ένα ατελείωτο ποδοβολητό, μάλλον ασυντόνιστο χωρίς να αξιοποιήσει ολόκληρο το φυσικό τοπίο του σκηνικού. Έτσι, το λυρικό - ποιητικό κομμάτι του κειμένου χάθηκε. Ίσως και λόγω του αποπροσανατολισμού του θεατή από τις εναλλαγές των αφηγητών.
Ο υπέροχος Γιάννης Φέρτης στη συγκεκριμένη παράσταση, έμοιαζε όχι μόνο ακαθοδήγητος αλλά κι εκτός συνόλου. Η παρουσία ενός αφηγητή, που στην ουσία έχει επωμιστεί και τον ρόλο του μεγάλου σε ηλικία Δάφνι, έμοιαζε μάλλον περιττή, καθώς όλα τα αφηγηματικά μέρη είχαν, ήδη, καλυφθεί από την εφταμελή ομάδα των ηθοποιών.
Η Έλλη Πασπαλά, με την υπέροχη φωνή της και την εξαιρετική της άρθρωση, κατάφερε να συγκινήσει ως Νύμφη, αλλά και πάλι η παρουσία της έμοιαζε αμήχανη.
Μεγάλο ατού της παράστασης η παρουσία του καταξιωμένου μουσικού και συνθέτη David Lynch, ο οποίος έχοντας συνεργαστεί και στο παρελθόν με την Έλλη Πασπαλά, δημιούργησε μια σύνθεση, απαλλαγμένη από την ευκολία του αναμενόμενου βουκολικού στοιχείου χωρίς, όμως, σε καμία περίπτωση να το αγνοεί, αντίθετα εμπλουτίζοντάς το με μοντέρνα στοιχεία, ανέδειξε την καθολικότητά του. Ενδιαφέρουσα κι η σκηνική του παρουσία.
Ουσιαστικά όλη τη δράση και τα αφηγηματικά μέρη της παράστασης τα επωμίστηκαν οι νεότεροι του θιάσου: Δημήτρης Μάριζας, Μάρκος Παπαδοκωνσταντάκης, Φωτεινή Παπαχριστοπούλου, Δημήτρης Πασσάς, Λυδία Τζανουδάκη, Ηλέκτρα Φραγκιαδάκη και Σωσώ Χατζημανώλη.
Ηθοποιοί με ταλέντο και νεανική ορμή, κατάφεραν να μεταφέρουν στη σκηνή τη δροσιά και την αθωότητα της εφηβείας ερμηνεύοντας πολλαπλούς ρόλους: από το βασικό ζευγάρι μέχρι τις Νύμφες, τον Πάνα, τον Έρωτα ακόμα και τα ζωντανά, που έβοσκαν οι δύο νέοι.
Υπήρξαν σκηνές, στις οποίες το σύνολο λειτούργησε άψογα (κινησιολογία: Μαριάννα Καβαλλιεράτου) και το αποτέλεσμα κέντρισε την προσοχή και το ενδιαφέρον του θεατή, χαρακτηριστικό παράδειγμα η σκηνή με τον τραγοπόδαρο θεό των ποιμένων και των ποιμνίων Πάνα, όπου με έμπνευση αποδόθηκε τόσο η αποκρουστική του όψη, όσο κι η επιρροή του στη δράση, δικαιολογώντας και την ονοματοδοσία από τον θεό Διόνυσο (Παν: επειδή όλοι οι θεοί ένιωσαν χαρά όταν τον είδαν).
Αντίθετα, τα λεγόμενα inside jocks, φαίνεται μάλλον να περιττεύουν και να διαστρεβλώνουν την ατμόσφαιρα του έργου. Το χιούμορ, στη συγκεκριμένη παράσταση, όχι μόνο δεν λειτούργησε, αλλά γύρισε και μπούμερανγκ κάνοντάς την φλύαρη και συμβάλλοντας κι αυτό στη μεγάλη διάρκειά της.
Το σκηνικό, που υπογράφει ο ίδιος ο Δημήτρης Μπογδάνος με τα λευκά, πλαστικά λουλούδια, τους καθρέπτες και τις σκάφες, ήταν πολύ όμορφο εικαστικά, αλλά τελείως αταίριαστο με το φυσικό τοπίο της Επιδαύρου.
Καλαίσθητα και λειτουργικά τα λευκά κουστούμια της Βασιλικής Σύρμα. Προσεγμένοι οι ατμοσφαιρικοί φωτισμοί του Σάκη Μπιρμπίλη.
Συνολικά, η ιστορία του Δάφνι και της Χλόης, αντί να αναπνεύσει καλύτερα στο βουκολικό και ρομαντικό τοπίο της Επιδαύρου ρουφήχτηκε από το αργολικό κοίλον. Ίσως, τελικά η συγκεκριμένη δουλειά να λειτουργούσε καλύτερα σε κλειστό χώρο.