Είναι δημοσιογράφος και φιλόλογος. Τελείωσε τη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών, το Εργαστήρι Δημοσιογραφίας και έκανε μεταπτυχιακό πάνω στο θέατρο. Πού τη χάνεις, πού τη βρίσκεις, σε κάποια παράσταση της πόλης θα είναι. Της αρέσουν οι συνεντεύξεις - συναντήσεις, που της επιτρέπουν να γνωρίσει ένα κομμάτι των ανθρώπων από κοντά.
Από τη Γιώτα Δημητριάδη
Από τη Γιώτα Δημητριάδη
Συνέντευξη και φωτογράφιση με την ηθοποιό Σίσσυ Τουμάση
Βρίσκεσαι σ’ εντατικές πρόβες για «Το γαϊτανάκι - Ο κύκλος του έρωτα» σε σκηνοθεσία Θωμά Μοσχόπουλου, το οποίο θα δούμε στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά. Τι σε γοήτευσε σ’ αυτό κείμενο του Σνίτσλερ;
Μου αρέσει πολύ αυτό το έργο, το βρίσκω τρομερά ενδιαφέρον. Γιατί ενώ με μια πρώτη ανάγνωση φαίνεται ένα ελαφρύ κείμενο που εστιάζει στο σεξ, σ’ ένα δεύτερο επίπεδο, είναι ένα τρομερά μελαγχολικό και δυσβάστακτο έργο, το οποίο έχει να κάνει με τη ματαιότητα του ανθρώπου. Μου υπενθυμίζει πόσο θλιβερά πλάσματα είμαστε οι άνθρωποι. Με προβληματίζει πολύ αυτό το κομμάτι, του έρωτα και του σεξ. Πιστεύω ότι οι άνθρωποι δεν είμαστε από τη φύση μας μονογαμικά όντα.
Μήπως, όμως, πέρα από τη φύση μας φοβόμαστε να δεθούμε, ουσιαστικά, μ’ έναν άνθρωπο;
Σίγουρα, ειδικά στη δική μας εποχή συμβαίνει πάρα πολύ αυτό. Φοβόμαστε να ερωτευθούμε, αλλά δεν φοβόμαστε να κάνουμε σεξ. Έχουμε μια άρνηση απέναντι στο συναίσθημα. Φοβόμαστε να ερωτευθούμε και να βουτήξουμε μέσα σ’ αυτό. Οχυρώνουμε τον εαυτό μας, πάρα πολύ...
Εσύ βουτάς στον έρωτα;
Έχω βουτήξει πάρα πολύ! Πάντα ήμουν έτσι. Έχω πληγώσει, έχω πληγωθεί, αλλά πάντα το ζούσα στο φουλ.
Είσαι του «πολύ» γενικά στη ζωή σου;
Σε κάποια πράγματα, ναι...
Όλα αυτά τα «πολύ» που έχεις βιώσει και καλλιτεχνικά, αν δηλαδή κάποιος παρακολουθήσει τη μέχρι τώρα πορεία σου θα δει εντυπωσιακές συνεργασίες, σ’ αγχώνει ή το απολαμβάνεις;
Δεν ξέρω, έτσι λένε; (γελάει). Χαίρομαι πολύ για τα καλά λόγια και για τα βήματα που έχω κάνει ως τώρα, αλλά αγχώνομαι πάρα πολύ! Σκέφτομαι τη συνέχειά του. Τίποτα δεν είναι δεδομένο. Μπορεί αύριο να μην είμαι πουθενά.
Αλήθεια το πιστεύεις αυτό; Δεν ονειρεύεσαι τον εαυτό σου σε ρόλους ή στην Επίδαυρο, για παράδειγμα;
Βέβαια, κάνω όνειρα. Την Επίδαυρο, να σου πω την αλήθεια, δεν την έχω ονειρευτεί. Δεν έχω, όμως, επαναπαυτεί. Βιώνω μεγάλο άγχος καθημερινά. Μάλλον θα έπρεπε να είμαι πιο χαλαρή...
Θα έπρεπε!
Λες ε; Έχω πάρει πολλά ρίσκα λέγοντας «όχι», αλλά νομίζω ότι μου έχουν βγει σε καλό.
Σε εμπορικά πράγματα εννοείς;
Δεν θα ήθελα να τα χαρακτηρίσω έτσι. Πιο «εμπορικά» από αυτά που έχω κάνει.
Και στην τηλεόραση;
Ναι, τώρα κάνω κάτι τελικά, αλλά δεν μπορώ να το ανακοινώσω ακόμη. Κάνω πάντως ένα κορίτσι...
Είχες εκφράσει και «παράπονο» ότι σε επιλέγουν συνέχεια για έφηβους ρόλους;
Τι να κάνω; Κοίτα πώς είμαι...(γέλια)
Υπάρχει κάποιος ρόλος, τον οποίο θέλεις πολύ να παίξεις;
Μου αρέσουν πολύ τα κλασικά κείμενα. Αν όμως μπορούσα να σου πω ένα ρόλο, θα σου έλεγα την Έντα Γκάμπλερ.
Την υποψηφιότητά σου για τα Βραβεία Μερκούρη πόσο τη χάρηκες;
Πάρα πολύ! Είναι ωραία όλα αυτά,να αναγνωρίζεται η προσπάθειά σου. Πήγα στην τελετή με τη φορεματάρα μου, ήξερα ότι δεν θα το πάρω, επειδή η Ηρώ είναι πολλά χρόνια ηθοποιός και πολύ καλή, μετά κανόνισα και πήγα για τις ποτάρες μου. Ήταν τέλεια!
Από ότι ξέρω, δεν ήσουν από τα παιδάκια, τα οποία δήλωναν από μικρά ότι θέλουν να γίνουν ηθοποιοί. Πώς προέκυψε η υποκριτική στη ζωή σου;
Ναι, είχα περάσει στο ΤΕΙ Εμπορίας και Διαφήμισης στην Κρήτη. Πήγα, πήρα το πάσο μου, έκατσα ένα διήμερο και δεν ξαναπάτησα. Καθόλου, δεν ήξερα τι ήθελα να κάνω. Έναν χρόνο καθόμουν, μέχρι που η μητέρα μου, μου είπε «Σίσσυ, δεν πάει άλλο αυτή η κατάσταση αποφάσισε τι θα κάνεις» και μ’ έγραψε στο Αμερικανικό Κολλέγιο, όπου έκανα γενικά μαθήματα, φιλοσοφία, ψυχολογία, ιταλικά κ.λ.π. Και δεν θυμάμαι ποιο είναι αυτό το τσικ που μ’ έκανε να πάω σπίτι και να δηλώσω ότι θα δώσω εξετάσεις σε δραματική σχολή.
Η μαμά σου είχε χαρεί πολύ...
Ναι, αλλά ήθελα να το κάνω σωστά. Μου έλεγε να πάω σε καλή σχολή και να διαβάζω. Είχε πλάκα γιατί ο πατριός μου δεν είχε καμία σχέση με τα καλλιτεχνικά κι όταν του είπε η μητέρα μου, την ώρα του φαγητού: «Η Σίσσυ θα δώσει σε δραματική σχολή για να γίνει ηθοποιός», εκείνος γεμάτος απορία απάντησε: «Αυτό, τώρα, είναι πιο δύσκολο από το να γίνει τραγουδίστρια;» Αυτό ειπώθηκε...(γέλια). Αντίθετα, η μαμά μου διάβαζε πολύ κι είχε μεγάλη αγάπη στη λογοτεχνία. Είχαμε μια τεράστια βιβλιοθήκη στο σπίτι κι εγώ είχα ενθάρρυνση στο να διαβάζω από μικρή ηλικία. Αυτή είναι κι η κληρονομιά, που μου άφησε η μαμά μου. Έχει τόσα πολλά βιβλία, που δεν ξέρω αν θα καταφέρω να τα διαβάσω σ’ όλη μου τη ζωή.
Η απώλεια της μαμάς σου, δεν σ’ έκανε να έχεις έναν φόβο στο «να δίνεσαι»; Το ρωτάω αυτό, γιατί πριν μου είπες ότι βουτάς φουλ στο συναίσθημα.
Δεν μπορώ να κάνω κάτι για να μην δένομαι. Είναι χαρακτηριστικό μου αυτό. Αγχώνομαι, όμως, πολύ μήπως και χάσω τους ανθρώπους, τους οποίους αγαπώ. Αλλά ζω ένα άγχος μόνιμο. Δεν είναι ότι αποσύρομαι από το συναίσθημα για να μην πληγωθώ. Νομίζω ότι κάπως έχω συμβιβαστεί και με την ιδέα του θανάτου, με το γεγονός ότι όλα κάποτε τελειώνουν.
Το θέατρο λειτουργεί θεραπευτικά σε δύσκολες καταστάσεις της ζωής;
Νομίζω, ότι είναι πολύ νωρίς να στο απαντήσω αυτό.
Πολλοί συνάδελφοί σου δηλώνουν ότι δεν έχουν καν τηλεόραση στο σπίτι. Εμείς πριν λίγο λέγαμε για το Master Chef...
Βαρέθηκα μ’ αυτούς που δεν έχουν τηλεόραση! Εγώ έχω! Δεν βλέπω από το πρωί μέχρι το βράδυ, αλλά παρακολουθώ ταινίες στο Netflix και βλέπω και το Master Chef, γιατί γελάω. Δεν χρειάζεται κάποιος να είναι των άκρων ή μέσα στην κουλτούρα ή μέσα στη σαπίλα. Πιστεύω στην ισορροπία.
Φαίνεσαι ισορροπημένη κι ήρεμη.
Φαίνομαι (γελάει!)
Τι μπορεί να σε βγάλει από τα ρούχα σου;
Η αγένεια κι η ασχήμια του κόσμου, με θυμώνει, όπως κι η αδικία.
Μιας και μιλάμε για το Master Chef, μαγειρεύεις και πολύ...
Ναι, μου αρέσει! Βέβαια, μ’ αυτά που βλέπω στην εκπομπή απογοητεύομαι, γιατί το επίπεδο είναι πολύ υψηλό... (γέλια)
Αν δεν ήσουν ηθοποιός θα ήσουν μαγείρισσα, λοιπόν;
Ναι, σε κάποια καντίνα...
Ποια είναι η σπεσιαλιτέ σου;
Η ελληνική κουζίνα μου αρέσει πολύ να φτιάχνω πίτες και τάρτες. Ανοίγω και φύλλο! Κάνω και καταπληκτικό κοτοπουλάκι στη γάστρα.
Πες μου έναν προσωπικό σου μύθο, για το θέατρο, ο οποίος καταρρίφθηκε από την πραγματικότητα.
Φανταζόμουν, ότι όλοι οι ηθοποιοί είναι σοβαροί άνθρωποι και είδα ότι είμαστε σαν μικρά παιδάκια, τα οποία παλεύουν μονίμως με το «εγώ» τους, αναζητώντας την αγάπη και την αποδοχή.
Στα επαγγέλματα που σχετίζονται με την προβολή, μήπως μεγεθύνεται το θέμα του «εγώ»;
Πώς μπορεί κάποιος να γίνει ηθοποιός, αν δεν είναι ερωτευμένος με τον εαυτό του, αν δεν πάσχει από κάποια φιλαρέσκεια; Το πιστεύω πολύ αυτό. Κάτι σε ανεβάζει πάνω στο σανίδι ή μπροστά στην κάμερα. Κράτησα αυτό που έλεγε ο Θωμάς Μοσχόπουλος στην πρόβα ότι είναι άλλο η αυτοπεποίθηση κι άλλο η έπαρση.
Τα καλοκαίρια δεν δουλεύεις. Είναι επιλογή σου αυτό;
Ναι, δεν μου αρέσει η ατέρμονη δουλειά. Πιστεύω ότι οι άνθρωποι πρέπει να παίρνουμε ένα διάλειμμα. Αν και θαυμάζω τους συναδέλφους, οι οποίοι δουλεύουν σεζόν και μετά φεύγουν για περιοδεία. Εγώ, ως άνθρωπος, έχω ανάγκη να φεύγω από την πόλη κι από τους ανθρώπους.
Επόμενα σχέδια μετά τις διακοπές, λοιπόν;
Θα ξεκινήσω πρόβες για το «Top Girls» σε σκηνοθεσία του Θωμά Μοσχόπουλου στο θέατρο Πόρτα. Δουλέψαμε ωραία μαζί κι ήθελα να συνεχίσω μαζί του. Παράλληλα, στο Πορεία θα κάνουμε Δευτερότριτα ένα αφιέρωμα στην ελληνική ποίηση.
Η Σίσσυ Τουμάση θα πρωταγωνιστήσει στον «Κύκλο του έρωτα» του Άρθουρ Σνίτσλερ, σε σκηνοθεσία Θωμά Μοσχόπουλου από τις 3 Μαΐου.
Ενώ μέχρι τις 21 Απριλίου την απολαμβάνουμε στον «Βυσσινόκηπο» του Τσέχωφ, σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη στο Θέατρο Χορν.
Φωτογραφίες για το texnes-plus Κοσμάς Ινιωτάκης.
Διαβάστε επίσης:
Από τη Γιώτα Δημητριάδη
Μετά τον «Βυσσικονήπο» του Τσέχωφ στο Θέατρο Χορν, ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης συνεχίζει να βάζει τον πήχη ψηλά και ανεβάζει στο «Αθηνών» την επόμενη χρονιά το αριστούργμα του Έντουαρντ Άλμπι «Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ»!
Όπως, ήδη, έχει ανακοινωθεί στο ρόλο του Τζορτζ και της Μάρθας, θα δούμε τον Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη και την Μαρία Πρωτόπαππα.
Σύμφωνα με αποκλειστικές πληροφορίες του texnes-plus,τον υπόλοιπο θίασο θα συμπληρώσουν ο ταλαντούχος Προμηθέας Αλειφερόπουλος στο ρόλο του Νικ και η ανερχόμενη Ντάνυ Γιαννακοπούλου στο ρόλο της Χόνεϊ.
Αναμένουμε με αγωνία την παράσταση!
Λίγα λόγια για την υπόθεση του έργου:
Ο Τζορτζ (Ρίτσαρντ Μπάρτον) είναι καθηγητής στο τμήμα Ιστορίας σε ένα μικρό κολέγιο στη Νέα Αγγλία, παντρεμένος με τη Μάρθα (Ελίζαμπεθ Τέιλορ, κόρη του προέδρου του κολεγίου). Μετά τα μεσάνυχτα, ένα φθινοπωρινό βράδυ επιστρέφουν σπίτι τους μετά από μια δεξίωση στην πανεπιστημιούπολη. Η Μάρθα και ο Τζορτζ είναι ένα προβληματικό ζευγάρι που ανταλλάσσουν συνέχεια προσβολές και ζουν σε ένα διώροφο σπίτι μέσα στην πανεπιστημιούπολη. Η Μάρθα ανακοινώνει ότι περιμένουν καλεσμένους, ένα νεαρό ζευγάρι, τον Νικ, ένα νεαρό διδάσκοντα και τη σύζυγό του Χόνεϊ.
Μπροστά στο νεαρό ζευγάρι ο Τζορτζ και η Μάρθα αρχίζουν ένα προσωπικό πόλεμο προσβολών και ντροπιαστικών ιστοριών από το παρελθόν τους. Ο Τζορτζ τελικά προσποιείται ότι σκοτώνει τη Μάρθα με ένα όπλο-ομπρέλα, προκαλώντας στιγμιαία τον τρόμο όλων των υπολοίπων. Η Μάρθα αντεπιτίθεται και ο Τζορτζ αντιδρά με το σπάσιμο ενός μπουκαλιού γεμάτου με αλκοόλ. Μετά από ένα ιλιγγιώδη χορό η Χόνεϊ κάνει εμετό και η Μάρθα πηγαίνει να τη βοηθήσει. Οι δύο άντρες αποσύρονται στον κήπο και αρχίζουν να συζητούν τους γάμους και την οικογενειακή ζωή τους, αποκαλύπτοντας μυστικά που εξηγούν εν μέρει την κατάστασή τους. Το αλκοόλ βοηθάει να αποκαλυφθούν ένοχα μυστικά, όπως ότι ο Νικ αναγκάστηκε να παντρευτεί τη Χόνεϊ επειδή νόμιζαν ότι είναι έγκυος, ότι ο πατέρας της Χόνεϊ έγινε πλούσιος ως ψευδοϊεροκήρυκας που εκμεταλλευόταν την αφέλεια των πιστών και ότι η Μάρθα μεγάλωσε με μητριά που είχε μεγάλη περιουσία, ενώ ο Τζορτζ αφηγείται την ιστορία ενός παιδιού που σκότωσε κατά λάθος πρώτα τη μητέρα του και μετά τον πατέρα του.
Από τη Γιώτα Δημητριάδη
Παγκόσμια ημέρα του θεάτρου σήμερα (27/3) κι ετοιμάσαμε ένα αφιέρωμα με τις παραστάσεις των αθηναϊκών σκηνών, όπου η σκηνική χημεία των ηθοποιών είναι τόσο δυνατή, ώστε το σκηνικό αποτέλεσμα να κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον του θεατή.
Ας μην ξεχνάμε ότι το θέατρο είναι, πάνω απ’ όλα, επικοινωνία κι ο καλύτερος πρωταγωνιστής, αν παίζει μόνος του, είναι σαν τον κούκο... δεν καταφέρνει ποτέ να φέρει την άνοιξη...
«Η Αρχή του Αρχιμήδη», στο Skrow
Ο Βασίλης Μαυρογεωργίου έστησε μια εμπνευσμένη παράσταση του έργου του Josep M. Miro, το οποίο ανεβαίνει, για δεύτερη φορά στη χώρα μας, στη σκηνή του Skrow, σε μετάφραση της Μαρίας Χατζηεμανουήλ.
Ο Μιχάλης Συριόπουλος (βραβείο Χορν 2019), η Μαρία Φιλίνη, ο Γιάννης Σοφολόγης και ο Σεραφείμ Ράδης είναι η εξαιρετική τετράδα, η οποία καταφέρνει να κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον του κοινού, ενώ ο καθένας ξεχωριστά αποδίδει, με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, τον χαρακτήρα του.
«Η Φαλακρή Τραγουδίστρια», στη Β’ σκηνή του Κεφαλληνίας
Το κλασικό, πλέον, αριστούργημα του Ιονέσκο ανεβαίνει πολύ συχνά στη χώρα μας. Η σκηνοθεσία της Μαρίας Ξανθοπουλίδου αναδεικνύει, με τον καλύτερο τρόπο, την παθητικότητα των σχέσεων, την κοινωνική υποκρισία, προβληματίζει το κοινό ενώ παράλληλα το κάνει να ξεσπά σε αδιάκοπα γέλια.
Το καστ της παράστασης είναι εξαιρετικό. Αλέξανδρος Μυλωνάς, Φαίη Ξυλά, Ευγενία Αποστόλου, Σωκράτης Πατσίκας, Κωνσταντίνος Γιαννακόπουλος και Σοφιάννα Θεοφάνους δένουν απόλυτα ως σύνολο, αλλά έχουν κι εξαιρετικές σκηνές ως ντουέτα. Μια παράσταση που μυρίζει θέατρο υπενθυμίζοντάς μας πόσο σημαντική είναι η ομαδική συμπόρευση.
«Άνθρωποι και ποντίκια», στο Cartel
Ο Βασίλης Μπισπίκης κατάφερε να κάνει το απομακρυσμένο Cartel «talk of the town» ανεβάζοντας το έργο του Τζον Στάινμπεκ μ’ έναν υποδειγματικά ρεαλιστικό τρόπο. Για μένα, ίσως, η καλύτερη παράσταση της σεζόν.
Η ηθοποιοί του: Δημήτρης Δρόσος, Νικολέτα Κοτσαηλίδου, Στέλιος Τυριακίδης, Μάνος Καζαμίας, Γιώργος Σιδέρης, Γιανμάζ Ερντάλ, Θάνος Περιστέρης, Αγγέλα Πατσέλη, αλλά κι ο ίδιος σε πείθουν απόλυτα για όλα όσα διαδραματίζονται επί σκηνής.
Είναι σαν πράγματι να ζουν χρόνια αυτοί οι άνθρωποι στις εργατικές κατοικίες και να έχουν διαμορφώσει αληθινές σχέσεις.
«Γίδα ή ποια είναι η Σύλβια»,στο Θησείον
Ο Νικορέστης Χανιωτάκης σκηνοθετεί το αριστούργημα του Έντουαρντ Αλμπι κι η καταπληκτική ομάδα των ηθοποιών του (Κουρής, Μιχαλοπούλου, Δρακόπουλος, Ταμπακάκης) καταφέρνει να το απογειώσει.
Ο Νίκος Κουρής παίζει, για δεύτερη φορά μετά το αξέχαστο «Σχολείο Γυναικών» σε σκηνοθεσία του Λευτέρη Βογιατζή, μαζί με τη Λουκία Μιχαλοπούλου. Αυτή τη φορά, ως ζευγάρι, έχουν μοναδική χημεία. Νομίζω ότι στο μέλλον πρέπει να τους ξαναδούμε μαζί.
«Ζωή Μετά Χαμηλών Πτήσεων», στο Αποθήκη
Ο Δημήτρης Αγοράς ανεβάζει τους αγαπημένους ήρωες του Αρκά στη σκηνή του θεάτρου Αποθήκη (για 3η σεζόν μετά την επιτυχία που γνώρισε η παραγωγή στο Vault και στο θέατρο Σημείο) στήνοντας μία ευφρόσυνη παράσταση βασισμένη σε τέσσερα διάσημα κόμικ - βιβλία του: «Ζωή Μετά», «Ισοβίτης», «Χαμηλές Πτήσεις», «Καστράτο» και «Μαλλί με Μαλλί»[1] και το μόνο σίγουρο είναι ότι επιτυγχάνει το αυθόρμητο γέλιο της πλατείας.
Η ομάδα των ηθοποιών: Αλέξης Βιδαλάκης, Χριστίνα Δενδρινού, Στέφανος Κοσμίδης, Μαρία Μπαλούτσου, Δημήτρης Κουτρουβιδέας, Τσιτομενέα Χαρά κι ο ίδιος ο σκηνοθέτης λειτουργούν εξαιρετικά, ως σύνολο κι είναι απολαυστικοί!
Ο «Θάνατο Του Ιβάν Ιλιτς», στο Αλκμήνη
Με λίγα μέσα, μόνο μια καρέκλα, βλέπουμε στο καλαίσθητο σκηνικό του Νίκου Κασαπάκη (ο ίδιος επιμελείται και τα κουστούμια της παράστασης) να ανεβαίνει μια παράσταση, επηρεασμένη από το «φτωχό» θέατρο Γιέρζι Γκροτόφσκι, αναδεικνύοντας τις αρετές του. Ο λόγος για το διήγημα του Λέοντος Τολστόι, που σκηνοθετεί η Κωνσταντίνα Νικολαΐδη στο θέατρο Αλκμήνη.
Τίποτα, όμως, δεν θα ήταν το ίδιο σ’ αυτή την παράσταση, χωρίς αυτούς του δύο, σπάνιας σκηνικής ευφυΐας ηθοποιούς τον Γιώργο Γαλίτη και τον Θανάση Κουρλαμπά. Το δυνατό ντουέτο, με τα εκφραστικά του μέσα σε εγρήγορση, καταφέρνει να κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον των θεατών.
Από το δυναμικό ξεκίνημα, όταν σαν σίφουνες εισέβαλαν στη σκηνή μέχρι το συγκινητικό φινάλε, οι δύο τους ερμήνευσαν όλους τους ρόλους, με εντυπωσιακές εναλλαγές καταφέρνοντας να μας κάνουν να δούμε ακόμα κι ανύπαρκτα σκηνικά αντικείμενα, όπως τσιμπιδάκια, βεντάλιες, φλυτζάνια, φέρετρα κ.α. Οι ηθοποιοί λειτουργούν, πολλές φορές, σαν ένα σώμα κι εντυπωσιάζουν!
«Μύρτος» , Θέατρο του Νέου Κόσμου
Στο δώμα του Νέου Κόσμου η αγαπημένη ομάδα 4FRONTAL αποδεικνύει για μια ακόμα φορά, ότι ήρθε για να μείνει. Θυμάμαι, πριν εφτά χρόνια, όταν τους ανακάλυψα στην ίδια σκηνή με το «Σσς… κάποιος έρχεται» .
Εκτοτε, δεν έχω χάσει καμία παράστασή τους. Τα μέλη της ομάδας εναλλάσονται κάποιες φορές, αλλά πάντα στη σκηνή εντυπωσιάζουν με την επικοινωνία, την εγρήγορσή τους και τις εναλλαγές του κωμικού με το δραματικό. Πολύ συχνά εμπνέονται από τη λογοτεχνία και παρουσιάζουν στη αγαπημένα μυθιστορήματα. Το έργο του Μάτεσι στην προκειμένη περίπτωση, τους έδωσε το βήμα ώστε να δημιουργήσουν μια εξαιρετική παράσταση. Προσωπικά, νομίζω ότι μαζί με την «Οικογένεια Μπες Βγες» είναι ό,τι καλύτερο έχουν παρουσιάσει.
Η Χρηστίνα Γαρμπή, ο Σταύρος Γιαννουλάδης, η Ευαγγελία Καρακατσάνη, ο Γιώργος Κισσανδράκης και ο Χάρης Κρεμμύδας εντυπωσιάζουν με την ευκολία που ενσαρκώνουν τόσο αντίθετους χαρακτήρες. Τη εμπνευσμένη σκηνοθεσία υπογράφει ο Θανάσης Ζερίτης.
Από τη Γιώτα Δημητριάδη
Λίγο πριν ο «Τζόνι πάρει το όπλο του», η Θάλεια Ματίκα, από την καρέκλα του σκηνοθέτη αυτή τη φορά, κι ο Τάσος Ιορδανίδης στον ομώνυμο ρόλο, μιλούν στη Γιώτα Δημητριάδη για όλα όσα έζησαν τη φετινή χρονιά στο Altera Pars και το 104, για την κοινή τους ζωή, τα δύο τους παιδιά, τα μελλοντικά τους σχέδια, ενώ εξηγούν γιατί τα δύο φύλα είναι τόσο διαφορετικά μεταξύ τους και πως εκείνοι τα έχουν καταφέρει στα έντεκα χρόνια κοινή τους ζωής.
Ο Τζόνι αφήνει, για λίγο, τη Φράνκι του και φωτογραφίζεται στο σκηνικό της ρομαντικής παράστασης με τη γυναίκα της ζωή του, Θάλεια Ματίκα, αποκλειστικά για το texnes-plus από τον φακό του Κοσμά Ινιωτάκη.
Συμπληρώνετε 12 χρόνια στην παραγωγή παραστάσεων. Φέτος νομίζω κάνατε τις περισσότερες παραγωγές.
Τάσος Ιορδανίδης: Ναι, από το 2007.
Θάλεια Ματίκα: 11 χρόνια είμαστε μαζί και 12 χρόνια ο Τάσος κάνει παραγωγές.
Τάσος Ιορδανίδης: Φέτος, ήταν μια πολύ έντονη παραγωγική χρονιά. Νομίζω, ότι όταν κάτι στον προγραμματισμό δεν βγαίνει, όπως θα το ήθελες, πρέπει να γίνεις ακόμα πιο αποφασιστικός, πιο δραστήριος και σε καμία περίπτωση να μην δείξεις ηττοπάθεια.
Τι δεν πήγε καλά αυτή τη σεζόν και σ’ έκανε ακόμα πιο δραστήριο;
Τάσος Ιορδανίδης: Τελείωσε, πέρσι τον Ιούλιο, η συνεργασία μας με το θέατρο Άνεσις κι έγινε και κάπως άγαρμπα όλο αυτό. Ευτυχώς, βρεθήκαμε εδώ, στον Κεραμεικό και στον φιλόξενο χώρο του Altera Pars, ώστε να στεγάσουμε ό,τι είχαμε προγραμματίσει, αλλά και ό,τι άλλο θα προέκυπτε. Ευτυχώς γεννήθηκαν ωραία πράγματα από έμπνευση των συνεργατών της κάθε δουλειάς. Ο «Άνθρωπος με το λουλούδι στο στόμα» έγινε μ’ αφορμή τον Άρη Λεμπεσόπουλο, το «Φράνκι και Τζόνι» είχε δρομολογηθεί, γιατί θέλαμε να συνεχίσουμε τη συνεργασία μας με την Ιωάννα (Παππά) και σε πιο σύγχρονο ρεπερτόριο, μετά τον «Άμλετ» και τώρα «Ο Τζόνι πήρε το όπλο του» δημιουργήθηκε και για πρακτικούς λόγους γιατί το «Φράνκι και Τζόνι» θα πρέπει να τελειώσει λόγω της εγκυμοσύνης της Ιωάννας αλλά και γιατί είναι ένα έργο που το αγαπάω πάρα πολύ. Ήταν η πρώτη μου παρουσίαση στο θέατρο (σ.σ. 2006, στο Black Box του θεάτρου Επί Κολωνώ)
Θάλεια Ματίκα: Βέβαια, τώρα ανεβαίνει με τελείως διαφορετικό τρόπο.
Τάσος Ιορδανίδης: Τότε ήταν σε μια διασκευή του Μπάντλεϊ Ραντ Σμιθ. Τώρα έχουμε μια πολύ πιο εμπεριστατωμένη διασκευή από τη Σοφία Αδαμίδου.
Νομίζω είναι η πρώτη φορά που η Θάλεια σε σκηνοθετεί. Μέχρι σήμερα έχουμε δει το αντίθετο. Πώς αποφασίστηκε αυτό;
Τάσος Ιορδανίδης: Για πες...
Θάλεια Ματίκα: Εσύ μου είπες να σε σκηνοθετήσω! Εγώ δεν είχα καμία τέτοια βλέψη.
Τάσος Ιορδανίδης: Πραγματικά δεν είχε. Για μένα, όμως, είναι το τρίτο μάτι που χρειαζόμουν. Γιατί μιλάμε για μια solo περφόρμανς κι η Θάλεια είναι ο άνθρωπος, ο οποίος γνωρίζει καλύτερα από όλους τα δυνατά μου σημεία, αλλά και τις αδυναμίες μου. Εμπιστεύομαι πάρα πολύ την αισθητική της και το υποκριτικό της ένστικτο.
Θάλεια, πώς προσέγγισες το κείμενο του Τράμπον;
Θάλεια Ματίκα: Αυτό το έργο του Ντάλντον Τράμπο είναι ουσιαστικά ένα μυθιστόρημα, το οποίο μεταφέρθηκε, μετά από πολλά χρόνια από τον ίδιο τον συγγραφέα, στον κινηματογράφο. Η διασκευή της Σοφίας Αδαμίδου, έχει να κάνει μ’ ένα μυαλό, που μοιράζεται τη σκέψη του με το κοινό. Έναν τελείως ανήμπορο άνθρωπο, ο οποίος δεν έχει τίποτα άλλο. Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να το προσεγγίσει κανείς σκηνοθετικά: είτε να έχεις έναν ηθοποιό να κινείται στον χώρο, είτε μια ρεαλιστική συνθήκη με τον ηθοποιό καθηλωμένο στο κρεβάτι. Διαβάζοντας το κείμενο κατάλαβα ότι είναι τόσο έντονο σε συναισθήματα, ώστε θα ήταν κρίμα να έρθει ο θεατής κι απλώς να τον πάρει το κείμενο και να συγκινηθεί.
Επομένως, δεν στοχεύεις μόνο στη συγκίνηση;
Θάλεια Ματίκα: Θα ήθελα ένα μεγαλύτερο αίσθημα από την απλή συγκίνηση. Όλα αυτά, βέβαια, σ’ ένα ιδεατό επίπεδο! Θα θέλαμε να συμβεί κάτι τέτοιο στην αίθουσα. Γι’ αυτό και σκέφτηκα ότι θα είχε ενδιαφέρον να δούμε τον Τάσο σε μια έντονη στατικότητα κι όλο αυτό χωρίς να έχει τη φόρμα της τραγωδίας, να έχει μια τραγωδιακή διάσταση. Να πούμε, ότι δεν είμαστε μόνοι μας σ’ αυτή τη δουλειά, έχουμε υπέροχους συντελεστές.
Τάσο, την επόμενη σεζόν θα σε δούμε στο θέατρο Αποθήκη και στον «Πατέρα» του Στρίμπνεργκ σε παραγωγή των Αθηναϊκών θεάτρων και σκηνοθεσία του Βασίλη Μπισμπίκη. Πώς αποφάσισες να απαγκιστρωθείς από την παραγωγή και τη σκηνοθεσία;
Τάσος Ιορδανίδης: Του χρόνου, είναι μια μεταβατική περίοδος και θα είναι η πρώτη φορά που δεν θα δουλέψω σε δική μου παραγωγή. Γεγονός που δεν ήταν εύκολο να το αποφασίσω, αλλά ήταν τόσο καλή η προσέγγιση από τα Αθηναϊκά Θέατρα, ώστε αποφάσισα να το τολμήσω.
Επιπλέον, μιλάμε για μια εξαιρετική συνύπαρξη με σκηνοθέτη τον Βασίλη Μπισπμίκη και συμπρωταγωνίστρια τη Μαρίνα Ασλάνογλου. Αποφάσισα ότι θα ήταν καλό να ασχοληθώ, για πρώτη φορά, αποκλειστικά με το αμιγώς καλλιτεχνικό κομμάτι της δουλειάς. Αυτό, βέβαια, δεν θα συνέβαινε αν δεν ήταν στο τιμόνι της σκηνοθεσίας ο Βασίλης. Έχουμε, ήδη, ξεκινήσει πρόβες και βλέπω πόσο ταυτίζονται οι απόψεις μας και αν δεν υπήρχε μια ασφάλεια στο θέμα της παραγωγής.
Μου αναφέρεις συχνά τη λέξη «ασφάλεια». Αυτός είναι ο λόγος που συνεργάζεστε, συνήθως, με τους ίδιους καλλιτέχνες, που είναι και φίλοι σας;
Τάσος Ιορδανίδης: Ναι, γιατί όσες φορές προσπαθήσαμε να συνεργαστούμε μ’ άλλους ανθρώπους τα αποτελέσματα δεν ήταν αυτά που περίμενα εγώ.
Θάλεια Ματίκα: Δεν ισχύει αυτό που λες! Η συνεργασία είναι ένα κομβικό σημείο, όπου μπορούν κι έχουν χαλάσει και φιλίες. Τώρα, από εκεί και πέρα, αν βρεις ομάδα που κερδίζει δεν την αλλάζεις.
Τάσος Ιορδανίδης: Δεν θα το πάω στο επίπεδο της φιλίας, γιατί έχει δίκιο η Θάλεια. Θα το πάω στο καλλιτεχνικό επίπεδο, το οποίο αν δεν εφάπτεται πρέπει, τουλάχιστον, να έχει κοινές συνιστώσες.
Μεταξύ σας, προφανέστατα, έχετε βρει έναν κοινό κώδικα για να συνεργάζεστε τόσο χρόνια.
Θάλεια Ματίκα: Μμμ... είναι από τις δύσκολες μέρες αυτή... (γέλια).
Σ’ έχω ακούσει να λες: «Ο Τάσος αντέχει τη γκρίνια μου, γιατί γκρινιάζω πολύ...». Αυτό Τάσο, είναι πιστεύεις γκρίνια ή είναι και πιο απαισιόδοξη γενικότερα;
Τάσος Ιορδανίδης: Και τα δύο!
Θάλεια Ματίκα: Εγώ του λέω ότι είμαι ρεαλίστρια! Έχω συνειδητοποιήσει ότι ο άνδρας κι η γυναίκα είναι δύο φύλα, τα οποία είναι πολύ μακριά το ένα από το άλλο! Μας έκανε, όμως, η ζωή ετερόφυλους,τι να κάνουμε; (γέλια)
Τάσος Ιορδανίδης: Νομίζω, ότι με τη Θάλεια δεν θα μπορούσαμε να συνυπάρχουμε αν δεν είχαμε κοινό νοητικό πλαίσιο, κοινή αισθητική για τα πράγματα. Είναι ο άνθρωπός μου, αλλά είναι παράλληλα και μια καλλιτέχνης, την οποία σέβομαι κι εκτιμώ. Νομίζω ότι με οδηγεί πολύ καλά και στον μονόλογο, γιατί εγώ είμαι λίγο αντιδραστικός με τους σκηνοθέτες.
Για τον Τάσο είπαμε, εσύ Θάλεια τι σχέδια έχεις για την επόμενη σεζόν;
Εγώ θα κάνω μια σειρά και θα πηγαινοέρχομαι Αθήνα – Κύπρο. Είναι η νέα καθημερινή σειρά του Ανδρέα Γεωργίου, στην οποία θα συμπρωταγωνιστώ με την Πέμη Ζούνη.
Σου έχει λείψει η τηλεόραση;
Να σου πω την αλήθεια, είχα ξεσυνηθίσει, γιατί έχω εννιά χρόνια να κάνω τηλεόραση κι έχω αγχωθεί. Δεν μπορώ, όμως, να πω ότι μου είχε λείψει, γιατί έκανα πολλά πράγματα αυτά τα χρόνια, είχα και τα παιδιά. Επομένως, δεν μου έλειψαν οι χρόνοι της τηλεόρασης, γιατί μιλάμε για δεκάωρα γυρίσματα. Έχει, όμως, κάποια οφέλη, τα οποία άρχισα να αναζητώ.
Οικονομικά οφέλη;
Πρωτίστως και το γεγονός ότι ξανασυστήνεσαι στο ευρύ κοινό, που δεν μπορεί να σε δει στο θέατρο.
Σ’ είχε πιέσει ποτέ στο παρελθόν η αναγνωρισιμότητα;
Θάλεια Ματίκα: Όχι, είμαι πολύ χαλαρή με τη δημοσιότητα.
Εσένα Τάσο;
Τάσος Ιορδανίδης: Κοίταξε, εγώ δεν βγήκα τις καλές εποχές της τηλεόρασης.
Ήσουν, όμως, σε μια εξαιρετική σειρά, τις «Ηρωίδες».
Θάλεια Ματίκα: Σε μια υπέροχη σειρά, στην οποία, δυστυχώς, ποτέ δεν πληρώθηκαν οι άνθρωποι.
Τάσος Ιορδανίδης: Ήταν το ταλέντο της Αλεξάνδρα Κ* εκεί, η οποία γράφει εξαιρετικά και τώρα δίνει τα διαπιστευτήριά της και στη θεατρική γραφή.
Να κάνω λίγο τον συνήγορο του διαβόλου τώρα. Αν μας διαβάσει κάποιος μπορεί να πει ότι κουραστήκατε, ίσως και δικαιολογημένα, από το ρίσκο των παραγωγών, γι’ αυτό και προχωράτε μ’ άλλες δουλειές;
Θάλεια Ματίκα: Έτυχε του χρόνου.
Τάσος Ιορδανίδης: Ο «Πατέρας» ήταν προγραμματισμένο να γίνει με δική μου παραγωγή, αλλά επειδή μου έγινε η πρόταση από τα Αθηναϊκά θέατρα, είπα να το δοκιμάσω. Για μένα θα είναι μια πρωτόγνωρη εμπειρία να μην έχω τη συνολική εποπτεία σε μια παράσταση.
Και με τον ρόλο του γονιού τι γίνεται;
Τάσος Ιορδανίδης: Γονείς είμαστε πάνω απ’ όλα! Κάποιες φορές, δεν είμαστε τόσο κοντά στα παιδιά, όσο θα θέλαμε, αλλά είμαστε αρκετά κοντά. Λόγω της φύσης της δουλειάς μας, νομίζω ότι στη δική μας περίπτωση απουσιάζει αυτό που είναι πολύ σημαντικό για τον γονεϊκό ρόλο, να είμαστε μαζί με τα παιδιά το βράδυ. Να τα βάζουμε για ύπνο.
Θάλεια Ματίκα: Εγώ νομίζω ότι είναι πολύ πιο σκληρό να δουλεύεις όλη μέρα στην πολυεθνική και να γυρνάς το βράδυ κομμάτια στο σπίτι.
Τάσος Ιορδανίδης: Εμείς είμαστε πολλές ώρες την ημέρα στο σπίτι και λέω με βεβαιότητα ότι έχουμε αναλάβει και οι δύο τον ρόλο του γονιού πολύ σοβαρά.
Έχουν καλλιτεχνικές τάσεις;
Θάλεια Ματίκα: Ελπίζω όχι! (γέλια)
Τάσος Ιορδανίδης: Αυτό θα δείξει. Η Θάλεια είχε δηλώσει από τα τέσσερα ότι θα γίνει ηθοποιός. Εγώ το εξέφρασα πολύ αργότερα, στα 18-19.
Πληροφορίες για τις 4 παραστάσεις:
H Θάλεια Ματίκα πρωταγωνιστεί στο « Beginning», κωμωδία του Ντέιβιντ Έλντριτζ, μαζί με τον Γιάννη Δρακόπουλο σε σκηνοθεσία του Τάσου Ιορδανίδη στο Θέατρο 104.
Ο Τάσος Ιορδανίδης υπογράφει, μαζί με τον Άρη Λεμπεσόπουλο, τη διασκευή, τη σκηνοθεσία, τη μουσική επιμέλεια, τους φωτισμούς, τα σκηνικά και τα κουστούμια και στην παράσταση «Ο άνθρωπος με το λουλούδι στο στόμα», στην οποία ο δεύτερος πρωταγωνιστεί στο Altera Pars.
Ο Τάσος Ιορδανίδης πρωταγωνιστεί στο «Φράνκι και Τζόνι» για 3 ακόμα παραστάσεις στο Altera Pars, μαζί με την Ιωάννα Παππά σε σκηνοθεσία Γιώργου Σκευά.
Στις 5 Απριλίου κάνει πρεμιέρα το «Ο Τζόνι πήρε το όπλο του», σε διασκευή της Σοφίας Αδαμίδου, με τον Τάσο Ιοδρανίδη σε σκηνοθεσία Θάλειας Ματίκα.
Με τον Θοδωρή Αμπαζή θα μπορούσαμε να μιλάμε για ώρες, τόσο για το έργο του ως αναπληρωτή καλλιτεχνικού διευθυντή στο Εθνικό Θέατρο, όσο και για τις υπόλοιπες δημιουργίες του. «Δε μπορώ να συνθέσω μουσική δίχως δραματουργία και δεν μπορώ να σκηνοθετήσω δίχως μουσική δομή. Είναι ένα αδιαίρετο όλον που γεννάται ως τέτοιο και δεν συντίθεται σε δεύτερη φάση» θα μου πει για την διπλή καλλιτεχνική του υπόσταση, που συναντάμε σε κάθε του παράσταση.
Δυστυχώς, τόσο οι εξελίξεις με την λήξη της θητείας του Στάθη Λιβαθινού, όσο και οι τελευταίες εντατικές πρόβες για τον «Άνθρωπο που γελά» στο Εθνικό Θέατρο,δεν έκαναν τον χρόνο φίλο αυτής της συνέντευξης.Παρόλα αυτά, ο ίδιος με αμεσότητα και ειλικρίνεια απαντά σ’ όλες τις ερωτήσεις λίγο πριν τη μεθαυριανή πρεμιέρα του βαθιά πολιτικού έργου του Βίκτωρος Ουγκώ στη σκηνή REX-Μαρίκα Κοτοπούλη.
Από τη Γιώτα Δημητριάδη
Είσαι, για δεύτερη σεζόν, καλλιτεχνικός διευθυντής στο Θέατρο Γκλόρια. Ποιοι στόχοι σου έχουν επιτευχθεί και τι μένει ακόμα να γίνει;
Πολλά μένουν να γίνουν. Ο πρώτος στόχος ήταν να μπει κόσμος στο θέατρο, να συστήσω το Μικρό Γκλόρια στο κοινό και να ανέβουν παραστάσεις μιας αισθητικής, της δικής μου αισθητικής, η οποία δεν μπορεί να αρέσει σ’ όλους. Ευτυχώς, όπως φάνηκε, το κοινό ανταποκρίθηκε και κάτι συνέβη. Στόχος μου, τώρα είναι αυτό να μην είναι μια σαπουνόφουσκα, αλλά να κρατήσει για χρόνια.
Μου έκανε εντύπωση το γεγονός ότι, από τη δεύτερη κιόλας σεζόν, εσύ δεν παίζεις σε κάποια παράσταση, ούτε σκηνοθετείς, αντίθετα είσαι σε δύο άλλες μεγάλες παραγωγές.
Δεν ανέλαβα το θέατρο για να γίνω πρωταγωνιστής. Δεν έχω αξιώσεις να κάνω τον πρωταγωνιστή και δεν μ’ ενδιαφέρει. Ανέλαβα το θέατρο για να έρθουν άνθρωποι που εκτιμώ και να κάνουν τη δουλειά τους. Για μένα δεν είναι σωστό να είμαι κάθε χρόνο σ’ αυτή τη σκηνή. Θα με βαρεθεί ο κόσμος, θα βαρεθώ κι εγώ τον εαυτό μου. Πήρα μεγάλη ανάσα φέτος που ήμουν εκτός. Από την άλλη, βέβαια, αν δεν είσαι πάνω από το θέατρο δεν γίνεται τίποτα, οπότε του χρόνου σκέφτομαι ότι με κάποιον τρόπο θα είμαι.
Του χρόνου, όμως, μαθαίνω ότι υπάρχουν και άλλα σχέδια. Θα έχουμε κι άλλο «μικρό».
Θα γίνει άλλο ένα μικρό. Δεν ξέρω ακόμα αν θα έχει στην ονομασία του τη λέξη μικρό. Μιλάμε για έναν χώρο, πάνω από το θέατρο Άνεσις. Υπάρχει ένας χώρος, που θα γίνει ένα ολοκαίνουργιο θέατρο! Η Μαίρη Τσαγκάρη έχει αναλάβει να το φτιάξει κι ευελπιστώ να είναι η συνέχεια του Μικρού Γκλόρια. Θα είμαστε μαζί με την Ευδοκία Ρουμελιώτη και θα συναποφασίζουμε.
Επομένως, θα κινηθείς στο ίδιο μοτίβο καλλιτεχνικών επιλογών;
Ναι, ναι...
Έχουμε κάποια είδηση για το ρεπερτόριο;
Προς το παρόν όχι, συζητάω για 2-3 πράγματα. Το θέμα είναι και πάλι, όπως και με το Μικρό Γκλόρια, να πετύχω την εμπιστοσύνη κάποιων καλλιτεχνών και του κοινού.
Μου άρεσε πολύ μια φράση του Βασίλη Παπαβασιλείου, που είχες πει ότι σε έχει καθορίσει καλλιτεχνικά: «Καλύτερα να κάνεις ένας λάθος που το πιστεύεις, παρά κάτι σωστό που δεν το πιστεύεις». Το πίστευες πολύ αυτό το εγχείρημα στο Μικρό Γκλόρια κι αντίστοιχα τώρα στο Ανεσις;
Ο Βασίλης είναι για μένα το σημείο αναφοράς μου στο θέατρο. Του οφείλω πάρα πολλά από τα χρόνια της σχολής. Είναι αυτός, που μου άνοιξε τα μάτια και με συμφιλίωσε με τη βλακεία που οφείλει να έχει κάθε ηθοποιός, όταν ανεβαίνει στη σκηνή. Δεν είχα καμία εμπειρία, ούτε παραγωγής, ούτε διεύθυνσης. Προέκυψε κι αφού ήρθε η πρόταση και τη δέχτηκα, έπρεπε να σταθώ αντάξιος της εμπιστοσύνης του παραγωγού, ο οποίος βάζει τα χρήματα και πρέπει η επιλογή του να έχει κάποιο αντίκρισμα.
Μου λες «προέκυψε» να γίνεις καλλιτεχνικός διευθυντής. Δεν υπάρχει καμία φιλοδοξία;
Όχι, δεν ήταν μέσα στις φιλοδοξίες μου να χρίσω τον εαυτό μου καλλιτεχνικό διευθυντή. Όπως δεν είναι και να παίξω τον Άμλετ για παράδειγμα. Είναι πολύ δύσκολο, γιατί εγώ είμαι κι ενεργός ηθοποιός κι οφείλω να κρατήσω ισορροπίες με τους συναδέλφους μου. Νομίζω ότι τα κατάφερα πέρσι. Θα δούμε από εδώ και πέρα. Γιατί οι ηθοποιοί είμαστε περίεργοι.
Δηλαδή;
Θέλουμε ειδικό χειρισμό, γιατί πολλές φορές τα πράγματα, και λόγω των καταστάσεων πια, μεταφράζονται διαφορετικά.
Αυτό συμβαίνει λόγω της ανασφάλειας που ακολουθεί το επάγγελμα;
Είναι θέμα προσωπικότητας, αλλά σαφώς η ανασφάλεια του να ψάχνεις κάθε χρόνο για δουλειά σε κάνει καχύποπτο κι εκεί προκύπτουν θέματα που πρέπει να τα χειριστείς με υπομονή και καλές προθέσεις.
Στα πλαίσια αυτής της δυσκολίας των ηθοποιών είναι και το bullying, το οποίο έχεις δηλώσει ότι έχεις υποστεί πολλές φορές;
Όλοι μας καθημερινά, όχι μόνο εγώ. Το γεγονός, για παράδειγμα, ότι η Αθήνα είναι γεμάτη σκουπίδια και δεν μπορείς να περάσεις bullying είναι. Μέχρι το ότι δεν ανάβουν καλοριφέρ στην πολυκατοικία. Γιατί εγώ που θέλω να πληρώσω να μην μπορώ να πληρώσω, γιατί κάποιος άλλος δεν θέλει. Άρα μου επιβάλλει κάποιος βίαια τον τρόπο που θέλει να υπάρξω.
Πώς, λοιπόν, ενώ ζούμε στην εποχή, όπου οι περισσότερες πολυκατοικίες δεν βάζουν πετρέλαιο, ο κόσμος συνεχίζει να πηγαίνει θέατρο;
Αυτό είναι μεγάλο ερώτημα! Ελα ντε; Πώς πηγαίνει ο κόσμος σε κάτι που δεν είναι απαραίτητο για την καθημερινότητά του; Γιατί χωρίς θέατρο μπορείς να ζήσεις, αλλά αν δεν πάρεις ψωμί για τα παιδιά σου δεν μπορείς. Από την άλλη, όμως, το θέατρο είναι ψυχαγωγία και δεν υπάρχει τίποτα, πλέον, να μας ψυχαγωγεί. Γύρω μας υπάρχει μια δυστυχία και μια φουκαρωσύνη και το θέατρο είναι μια φθηνή λύση για να πάρεις μια ανάσα από όλα όσα συμβαίνουν. Όταν το εισιτήριο στο θέατρο έχει φτάσει να κοστίζει λιγότερο από τον κινηματογράφο και σου δίνει την ευκαιρία να βλέπεις ανθρώπους να κοπιάζουν στη σκηνή λες «Αξίζει να πάω».
Ας μιλήσουμε για τις δύο παραστάσεις που κοπιάζεις εσύ φέτος. Πώς βρέθηκες στο θίασο της Κάτιας Δανδουλάκη;
Με πήρε τηλέφωνο ο Πέτρος Φιλιππίδης, ο οποίος είχε αναλάβει τη σκηνοθεσία στην αρχή που είπε ότι θα ανέβαζε το «Έγκλημα στο Όριεντ Εξπρές» με την Κάτια. Δεν με ένοιαζε να μάθω, ούτε για τον ρόλο, ούτε τίποτα, ήθελα πάντα να δουλέψω με τη Δανδουλάκη. Στη συνέχεια, ο Πέτρος έφυγε ήρθε ο Αντώνης Καλλογρίδης, τον οποίο τον λάτρεψα. Έστησε σ’ ένα μήνα την παράσταση, εμπιστεύτηκε τους ηθοποιούς, αν και δεν ήταν δική του επιλογή ο θίασος, και τους προστάτευσε.
Πώς νιώθεις ότι σε «προστατεύει» ένας σκηνοθέτης;
Από την εμπιστοσύνη που σου δείχνει. Ένας έξυπνος σκηνοθέτης, όταν βλέπει ότι ένας ηθοποιός έχει το καλό υλικό που χρειάζεται κι είναι διαθέσιμος, οφείλει να τον εμπιστευτεί και να τον αφήσει να εκτεθεί πραγματικά. Αυτό, βέβαια, σημαίνει να αποποιηθείς την εγωιστική ευθύνη του να αρέσεις.
Γίνεται αυτό;
Δεν είναι εύκολο, αλλά οφείλουμε να γίνει κάποια στιγμή. Να διατρέξουμε τον κίνδυνο του κιτς, τον κίνδυνο του να μην αρέσω. Είναι αυτό που λέγαμε πριν για το λάθος, αν δεν κάνεις ένα λάθος, πώς θα ξέρεις ποιό είναι το σωστό; Που στην πραγματικότητα δεν υπάρχει «σωστό» στη δουλειά μας.
Παράλληλα σε βλέπουμε και στις «Ιστορίες του Παππού Αριστοφάνη». Πώς είναι αυτή η εμπειρία;
Δεν είναι και το πιο εύκολο, όποιος σου πει ότι του αρέσει να ξυπνάει και να παίζει παιδικό στις 10 το πρωί είναι ψεύτης. Ειδικά, όταν το Σάββατο για παράδειγμα έχεις 3 παραστάσεις! Παρ’ όλα αυτά, όταν είσαι προστατευμένος από μια τέτοια παραγωγή, όπως αυτή που έχουμε στο Θέατρον του Ελληνικού Κόσμου, τότε είναι απόλαυση. Σ’ αντίθετη περίπτωση μπορεί να γίνει βασανιστικό. Επίσης στη συγκεκριμένη παράσταση τη σκηνοθεσία υπογράφει η Νανά Νικολάου, η οποία ξέρει καλά το θέατρο για παιδιά και κατανοεί τη διαφορά μεταξύ «παιδιάστικου» και «παιδικού». Το ίδιο κάνουμε κι όλοι οι ηθοποιοί,αντιμετωπίζοντας τα παιδιά σαν προσωπικότητες που έχουν κάποια μικρή ηλικία κι όχι σαν ένα κοινό που δεν καταλαβαίνει. Τα παιδιά κατανοούν πολλά περισσότερα από αυτά που νομίζουμε.
Η δική σου σχέση ποια είναι με τα παιδιά; Είδα μια φωτογραφία στο Instagram μ’ ένα μωράκι.
Ναι, το πρώτο μου ανιψάκι!
Αυτή η εμπειρία σ’ έβαλε κι εσένα στη διαδικασία να σκεφτείς να κάνεις ένα παιδί;
Είμαι γεννημένος για να είμαι πατέρας. Είμαι γεννημένος για να προστατεύω. Αυτό κάνω συνέχεια και με τους γύρω μου. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευτυχία από αυτή. Ποιοι ρόλοι; Ποια θέατρα; Η ευτυχία που αισθάνομαι όταν έχω το μωρό στην αγκαλιά δεν συγκρίνεται με τίποτα.
Επομένως, είναι στα μελλοντικά σχέδια κι η απόκτηση ενός παιδιού;
Δεν ξέρω, μπορεί να αναλάβω άλλα τέσσερα-πέντε θέατρα στο μέλλον και να μην μπορώ να το κάνω (γέλια). Είναι πολύ δύσκολο να πάρεις την απόφαση να γίνεις γονιός ή θα πέσεις στο κενό ή δεν θα πέσεις. Έτσι είναι και στη δουλειά μας. Αυτή η απόφαση του πέφτω και μπορεί να ανοίξει το αερόστατο, μπορεί κι όχι, είναι πολύ σημαντική. Δεν θα πάθεις και τίποτα, αρκεί να το κάνεις με την ψυχή σου.
Ο Άγγελος Μπούρας είναι καλλιτεχνικός διευθυντής στο Μικρό Γκλόρια.
Πρωταγωνιστεί στο «Έγκλημα στο Όριεν Εξπρες», στο Θέατρο Κάτια Δανδουλάκη και
στις «Ιστορίες του Παππού Αριστοφάνη», στο Θέατρον του Νέου Ελληνικού Κόσμου.
Από τη Γιώτα Δημητριάδη
Στις 19 Μαρτίου το Ίδρυμα Μελίνα Μερκούρη θα απονείμει το 13ο Βραβείο σε μια «νέα» ηθοποιό, η οποία ξεχώρισε την προηγούμενη θεατρική περίοδο.
Πραγματικά, όχι μόνο οι δώδεκα που έχουν βραβευτεί μέχρι σήμερα, αλλά κι οι υποψήφιες κάθε χρονιάς είναι διαλεκτές με την καλλιτεχνική τους αξία να αποδεικνύεται χρόνο με τον χρόνο.
Όπως διαβάζουμε στο site του Ιδρύματος : «Το βραβείο αφορά σε υποψήφιες απόφοιτες δραματικής σχολής, με μια ικανή πορεία στις θεατρικές σκηνές, με συμμετοχές σε παραστάσεις και ερμηνείες σε ρόλους τέτοιες, που να έχουν αναδείξει και αποδείξει το ταλέντο τους»
Και κάπου εδώ ξεκινούν οι απορίες μου. Πώς είναι δυνατόν να είναι κάποια «νέα» και να έχει συμμετοχές σε παραστάσεις κι ερμηνείες σε ρόλους που να έχουν αναδείξει και αποδείξει το ταλέντο της;
Τα τέσσερα κορίτσια που είναι υποψήφια, φέτος, έχουν σίγουρα αποδείξει το ταλέντο τους, αλλά δεν είναι «νέα». Μιλάμε για ηθοποιούς, που έχουν ήδη παίξει στην Επίδαυρο, στο Εθνικό Θέατρο, ή σε κάποια άλλη μεγάλη σκηνή (Θέατρο Πορεία, Χορν). Ηθοποιούς με συμβόλαια σε μεγάλες σκηνές κι ερμηνείες στη μεγάλη οθόνη.
Θυμάμαι την Ευαγγελία Σαρακατσάνη, πριν εφτά χρόνια, όταν εγώ την πρωτοείδα στο «Σσς… κάποιος έρχεται» στο Δώμα του Νέου Κόσμου να κλέβει τις εντυπώσεις, ενώ η ομάδα της «4frontal» είχε, ήδη, κάνει 4 παραστάσεις!
Θυμάμαι, την Ήρω Μπέζου να είναι εξαιρετική το 2011 στη «Μητέρα του Σκύλου» στο Εθνικό Θέατρο.
Τη Σίσσυ Τουμάση, η αλήθεια είναι ότι, την ανακάλυψα κάπως αργότερα στον «Αύγουστο» στο Θέατρο Χορν, πριν τρία χρόνια. Το ίδιο και την Έλλη Τρίγγου από το «Στέλλα Κοιμήσου» στο Εθνικό Θέατρο, αλλά αμφότερες τις είχα απολαύσει στις κινηματογραφικές τους επιτυχίες.
Κορίτσια που έχουν, πλέον, ένα «όνομα» στην πιάτσα και κάθε χρόνο δέχονται προτάσεις. Θα μου πεις δεν έχουν ανάγκη τα 3.000 ευρώ που συνοδεύουν την καρφίτσα της Μελίνας Μερκούρη;
Φαντάζομαι, πως στις μέρες μας η απάντηση είναι θετική. Αναρωτιέμαι, όμως, πόσο καλύτερα θα ήταν αν αυτά τα κορίτσια κι όλα τα υπόλοιπα είχαν στην αρχή της καριέρας τους δεχτεί μια τέτοια βοήθεια και αναγνωρισιμότητα.
Νιώθω ότι ζω σε μια χώρα, όπου οι νέοι δεν έχουν χώρο, πουθενά, ούτε στην Τέχνη, ούτε στην πολιτική...Αν είσαι νέος δεν έχεις πείρα, «δεν ξέρεις». Ποιος νοιάζεται να ψάξει πραγματικά στις σκηνές της πόλης, στα υπόγεια και τα μικρά θέατρα για να ανακαλύψει ταλέντα και να τους δώσει αυτό το μικρό ενθαρρυντικό χτύπημα στην πλάτη; Ένα «Καλά ξεκίνησες! Μπορείς να συνεχίσεις».
Τα περισσότερα μέλη της επιτροπής έχουν εμπειρία ως δάσκαλοι υποκριτικής, επομένως φαντάζομαι ότι κατανοούν πόσο σημαντική είναι η «ενθάρρυνση».
Δεν έχει κανένα νόημα να βάζεις την Κίττυ Παϊταζόγλου και την Ηρώ Μπέζου συνυποψήφιες με την Αλεξάνδρα Αϊδίνη και πόσο μάλλον με την Ιωάννα Παππά!
Όπως έγινε το 2016 και για πρώτη φορά βραβεύτηκαν εξημισίας Αϊδίνη και Παππά!
Την Ιωάννα Κολιοπούλου δεν έπρεπε να την δούμε στο Εθνικό Θέατρο για να καταλάβουμε αν έχει ταλέντο, την είχαμε δει από το 2015 στα «Παράσιτα» και, μάλιστα, στο Θέατρο του Νέου Κόσμου (όχι σε κάποια μικρή σκηνή) και γι’ αυτή της την ερμηνεία δεν είχε καν υποψηφιότητα.
Όταν βλέπω τις υποψήφιες θυμάμαι τα λόγια της Μερκούρη : «Είμαι ηθοποιός, επάγγελμα και φυσική κλίση. Είμαι πολίτης, χρέος κι ευθύνη μου. Και χαιρετίζω κάθε ηθοποιό που νιώθει όπως εγώ».
Και σκέφτομαι πως εδώ η «φυσική κλίση» δεν αποτελεί κριτήριο, ούτε υπάρχει έγνοια να αναδειχθούν νέοι άνθρωποι.
Μια επιτροπή με τόσο σπουδαία ονόματα νομίζω πως οφείλει να δίνει ευκαιρίες και να ανοίγει δρόμους τόσο στα νέα ταλέντα, όσο και σ’ όλους όσους εμπλέκονται με τη θεατρική πράξη για να τα γνωρίσει.
*Η Επιτροπή του Θεατρικού Βραβείου αποτελείται από τους Μάγια Λυμπεροπούλου (επίτιμη πρόεδρος), Δηώ Καγγελάρη, Ματίνα Καλτάκη, Δημήτρη Λιγνάδη, Μιχαήλ Μαρμαρινό, Ρένη Πιττακή.
Διαβάστε επίσης:
Το έργο του Βρετανού συγγραφέαPhilip Ridley σκηνοθετεί ο Ευθύμης Χρήστου στο Τρένο στο Ρουφ με πρωταγωνιστές την έμπειρη Μαρία Ζορμπά και τον νεότερο Δημήτρη Φουρλή. Η παράσταση παίζεται κάθε Τρίτη.
Λίγα λόγια για το έργο:
Ο μέχρι θανάτου ξυλοδαρμός του νεαρού Vincent είναι η τραγική αφορμή ώστε η μητέρα του, Anita, να συναντήσει τον Davey, έναν νεαρό που σύμφωνα με την κατάθεσή του, ήταν αυτός που βρήκε πρώτος τον Vincent νεκρό.
Οι συνεχείς ερωτήσεις για τις ακριβείς συνθήκες του θανάτου, η καχυποψία, η δυσπιστία, οι ενοχές, τα βάρη αλλά και τα προσωπικά όνειρα, οι ελπίδες και οι πόθοι τους θα οδηγήσουν σε μια ολονύκτια κουβέντα που θα αποκτήσει απροσδόκητη και για τους δύο τροπή.
Πόση δύναμη έχουμε να υπερασπιστούμε τη δική μας αλήθεια και πόσο έτοιμοι είμαστε να δεχθούμε την αλήθεια του άλλου;
Ο σκηνοθέτης Ευθύμης Χρήστου και η Αμαξοστοιχία Θέατρο το Τρενο στο Ρουφ παρουσιάζoυν το έργο Vincent, του πολυβραβευμένου σύγχρονου άγγλου συγγραφέα Philip Ridley.
Ένα έργο για τη βία, τον φόβο και την ασφυκτική πίεση των ανθρώπων υπό το βάρος της κοινωνικής συμβατικότητας αλλά και για την διαρκή βαθιά ανθρώπινη ανάγκη για προσωπική ελευθερία και αληθινή επαφή.
Ο συγγραφέας αποδομεί και επανασυνθέτει τον θεσμό της οικογένειας. Σπάει τον γύψο της επιβεβλημένης τήρησης των μικρών και μεγάλων οικογενειακών παραδόσεων και δίνει στους ήρωες του τη δυνατότητα να λυτρωθούν.
Αναμιγνύει με τρόπο μοναδικό τον φόβο και την απειλή με τις μικρές στιγμές μαγείας στην καθημερινότητα. Μέσα στον πόνο που γεννά ο ρατσισμός, ο εκφοβισμός, και η καταπίεση ρίχνει τον σπόρο της αγάπης και της ελπίδας.
*Το έργο Vincent River παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο θέατρο Hampstead του Λονδίνου το 2000.
Μετάφραση: Αντώνης Γαλέος
Σκηνοθεσία - Δραματουργική επεξεργασία: Ευθύμης Χρήστου
Διαμόρφωση σκηνικού χώρου- φωτισμός: Άννα Σαπουνάκη
Ενδυματολογική επιμέλεια: Δήμητρα Λιάκουρα
Επιμέλεια κίνησης: Φαίδρα Σούτου
Φωτογραφίες- Γραφιστικά: Δημήτρης Γκέλμπουρας (forbidden.designs)
Βοηθός Σκηνοθέτη: Δέσποινα Πέττα
Παίζουν οι: Μαρία Ζορμπά, Δημήτρης Φουρλής
ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ
Πρεμιέρα: Τρίτη 12 Φεβρουαρίου
Θεατρικό Βαγόνι
κάθε Τρίτη στις 21.00
Εισιτήρια: 12 ευρώ Ολόκληρο / 10 ευρώ Φοιτητικό - Μειωμένο / 5 ευρώ Ατέλειες
Ηλεκτρονική Προπώληση:
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
Αμαξοστοιχία-Θέατρο το Τρένο στο Ρουφ
Τηλ. 210 5298922 / 6937 604988
καθημερινά (εκτός Δευτέρας) 10.00–14.00 & 18.00–22.00
Σιδηροδρομικός & Προαστιακός Σταθμός Ρουφ, επί της Λεωφ. Κωνσταντινουπόλεως
10’ με τα πόδια από το ΜΕΤΡΟ Κεραμεικός
Free Wi-Fi / Δωρεάν Parking
Διαβάστε επίσης:
Από τη Γιώτα Δημητριάδη
Ο Γκέοργκ Μπίχνερ είναι από τους ελάχιστους συγγραφείς, παγκοσμίως, ο οποίος καταφέρνει με ημιτελές έργο του, γραμμένο μάλιστα σε τόσο νεαρή ηλικία, στα 23 του, την χρονιά που έμελλε να πεθάνει από τύφο, να επηρεάσει τόσο την παγκόσμια δραματουργία και το θέατρο.
Ο «Βόυτσεκ» είναι έργο ρεαλιστικό, ταυτόχρονα, όμως, κινείται και εκτινάσσεται στην περιοχή του ποιητικού θεάτρου. Στο επίκεντρο βάζει μια τραμπάλα μεταξύ κοινωνικού αιτίου κι αποτελέσματος και μέσα από αυτή τη (μη) ισορροπία έρχεται στο επίκεντρο η τραγικότητα της ανθρώπινης ύπαρξης.
Γι’ αυτό και το έργο έγινε δεκτό, τόσο από τους εκπροσώπους της νατουραλιστικής σχολής, όσο κι αυτής των εξπρεσιονιστών έχοντας επηρεάσει σχεδόν ολόκληρο το δυτικό θέατρο, από τους εξπρεσιονιστές και τον Μπρεχτ μέχρι τον Μπέκετ κι από τον Γκόρκι μέχρι τον Κολτές και τη Σάρα Κέιν. Θεωρείται ο πρόδρομος κι η απαρχή του μοντέρνου θεάτρου, όπως το γνωρίσαμε τον 20ό αιώνα.
Ο Βόιτσεκ είναι ένας φτωχός στρατιώτης, ο οποίος περνά τις μέρες του ξυρίζοντας τον λοχαγό του και κάνοντας το πειραματόζωο. Καταδυναστευμένος από τη ζήλια και την εξαθλίωση, κάποια στιγμή ξεσπά. Αντί, όμως, να εξεγερθεί ενάντια στους βασανιστές του, σκοτώνει την ερωμένη και μητέρα του παιδιού του, Μαρία.
Η Κατερίνα Ευαγγελάτου σκηνοθετεί κι υπογράφει τη δραματουργία του έργου, δουλεύοντας πάνω στη μετάφραση του αείμνηστου πατέρα της, Σπύρου Ευαγγελάτου.
Χωρίζει το έργο σε 30 σύντομες σκηνές κάνοντας, σε μερικά σημεία, μικρές αλλά ουσιαστικές προσθήκες.
Η ίδια σκηνοθετεί την παράσταση στη μεγάλη σκηνή του Δημοτικού Θεάτρου του Πειραιά, επιτυγχάνοντας με τη βοήθεια του λειτουργικού και συνάμα εντυπωσιακού σκηνικού της Εύας Μανιδάκης, το οποίο μεταμορφώνεται από σωλήνας παρατήρησης σε τσίρκο, καθώς και με τα καλαίσθητα κουστούμια της Βασιλικής Σύρμας και τους ατμοσφαιρικούς φωτισμούς της Ελευθερίας Ντεκώ, ένα άρτιο εικαστικό αποτέλεσμα.
Από την πρώτη μέχρι την τελευταία στιγμή ο θεατής απολαμβάνει εντυπωσιακές σκηνικές εικόνες, που παραπέμπουν σε πίνακες ζωγραφικής. Σ’ αυτό συμβάλλει κι η σπουδαία δουλειά που έχει γίνει από την Πατρίτσια Απέργη στην κίνηση, αλλά κι ο τρόπος που δούλεψαν οι ηθοποιοί ως σύνολο.
Παρ’ όλα αυτά, η παράσταση δεν καταφέρνει, κατά τη γνώμη μου, σε καμία περίπτωση να επικοινωνήσει με την πλατεία τον λόγο του Μπίχνερ κι ούτε, κατά διάνοια, να συγκινήσει.
Ο ταλαντούχος θίασος με πρωταγωνιστές τον Γιώργο Γάλλο και την Έλενα Μαυρίδου εγκλωβίζεται σ’ ένα θέατρο φόρμας κι όχι ουσίας.
Σ’ ελάχιστες σκηνές η σκηνοθετική καθοδήγηση επιτρέπει κάποια ψήγματα συναισθήματος, χαρακτηριστικό παράδειγμα η 16η σκηνή με τον Γιώργο Γάλλο, όπου ως Βόυτσεκ έρχεται αντιμέτωπος με τον αρχιτυμπανιστή, Λευτέρη Πολυχρώνη. Εκεί το σφύριγμα κι η μοναδική εκφραστικότητα του Γάλλου, μας δίνουν μια ιδέα για το δράμα του στρατιώτη. Το ίδιο συμβαίνει και με την εικοστή σκηνή, όπου οι δύο ηθοποιοί επιβεβαιώνουν τη σκηνική τους επικοινωνία.
Ακόμα και τα μικρά παιδιά, που συμμετέχουν στην παράσταση, έχουν αξιοποιηθεί από τη σκηνοθέτη με τέτοιο τρόπο, ώστε να συμμετέχουν στο όμορφο, άψυχο ταμπλό της.
Ο Γιώργος Γάλλος είναι ο πρώτος Βόυτσεκ, τον οποίο βλέπουμε αντί για στρατιωτική στολή να φορά κουστούμι πιερότου έχοντας και το ανάλογο μακιγιάζ, γεγονός που βρήκα ιδιαίτερα εύστοχο και ταιριαστό με το τσίρκο που είδαμε σ’ επόμενες σκηνές επισημαίνοντας και μια αλληγορική σημασία με το ίδιο το τσίρκο της ζωής του ήρωα.
Επιπλέον, η ίδια η λέξη προέρχεται από το λατινικό Petrus < αρχαία ελληνική Πέτρος (αντιδάνειο) < πέτρος < πέτρα, που συνδυάζεται και με τη λειτουργία του Πιερότου (υπηρέτης στην Ιταλική Κωμωδία).
Η Έλενα Μαυρίδου, εγκλωβισμένη κι αυτή στις σκηνοθετικές οδηγίες, κάνει πάρα πολλά επί σκηνής μέχρι κι ακροβατικά, αλλά η Μαρία της μοιάζει αμήχανη κι άνευρη.
Ο καρατερίστας Σωτήρης Κατσομίδης δίνει νότες χιούμορ και χαρακτήρα στον γιατρό. Το ίδιο κι ο Χάρης Χαραλάμπους ως λοχαγός.
Κι ο υπόλοιπος θίασος με τους Γιώργος Ζυγούρης, Μιχάλης Μιχαλακίδης, Στέλιος Θεοδώρου-Γκλίναβος, Μάνος Πετράκης κι Αγγελική Αναργύρου δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό και φαίνεται πως έχουν δουλέψει πολύ για να επιτύχουν έναν άρτιο συγχρονισμό μεταξύ τους και μια ροή στη διάρκεια της παράστασης.
Η, απόλυτα ταιριαστή με την ατμόσφαιρα, μουσική του Γιώργου Πούλιου αναλώθηκε σ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης εκβιάζοντας το συναίσθημα των θεατών.
Συνολικά, μιλάμε για μια άρτια εικαστικά σύλληψη κι εκτέλεση, απομακρυσμένη όμως από κάθε είδους συναίσθημα, σε σημείο που κι ο ίδιος ο λόγος να γίνεται σε κάποια σημεία ακατανόητος.
Παρ’ όλα αυτά τολμώ να πω, ότι μαζί με το «Τραμ με το όνομα πόθος» είναι οι καλύτερες προτάσεις που είδαμε στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά.
Διαβάστε επίσης:
Από τη Γιώτα Δημητριάδη
Με ιδιαίτερη χαρά και συγκίνηση υποδέχτηκαν τους εκπροσώπους του Τύπου, την Τετάρτη 6 Μαρτίου, η πρόεδρος Fleurette Καραδόντη και τα μέλη του Ιδρύματος Βασίλη και Ελίζας Γουλανδρή στο φιλόξενο μπαρ, του βιβλιοπωλείου Ιανός.
Η συνέντευξη Τύπου έγινε μ' αφορμή τρία σημαντικά γεγονότα: το νέο μουσείο της Αθήνα, το καινούργιο λογότυπο του ιδρύματος και την ανακοίνωση της φετινής έκθεσης στην Άνδρο.
Στις αρχές του Φθινοπώρου (1η Οκτώβρη) το νέο μουσείο που βρίσκεται μόλις λίγα μέτρα από το Καλλιμάρμαρο, επί της οδού Ερατοσθένους 13, θα είναι έτοιμο να υποδεχτεί το κοινό σ' ένα εντυπωσιακό κτίσμα έντεκα ορόφων.
Το ίδρυμα γιορτάζει τις 4 δεκαετίες του και ανανεώνει το λογότυπό του. Το νέο σήμα κατατεθέν του ιδρύματος είναι "Μια κυκλική σύνθεση, αναφορά στα ονόματα των δύο ιδρυτών του, οι οποίοι έδρασαν σαν δύο όψεις της ίδιας οντότητας. Ενώ παράλληλα, δείχνει πώς το όραμά τους μεταλαμπαδεύτηκε" , όπως δήλωσε ο Ανδρέας Γεωργιάδης creative director. Το χρώμα του είναι μπλε και παραπέμπει στην Ελλάδα και την Άνδρο.
Η Άνδρος είναι άλλωστε, όπως τόνισε και ο Κυριάκος Κουτσομάλλης η "μήτρα" του ιδρύματος. Ο ίδιος θα επιμεληθεί και την έκθεση-αφιέρωμα στον ζωγράφο Κων/νο Βυζάντιο, τον οποίο, όπως επισήμανε είχε συναναστραφεί και προσωπικά.
Ιδιαίτερα συγκινημένη, η πρόεδρος του Ιδρύματος αναφέρθηκε τόσο στο ζεύγος Γουλανδρή, που όσοι το γνώριζαν όπως είπε χαρακτηριστικά: "Καταλαβαίνουν", όσο και στην Νίκη Γουλανδρή, η οποία έφυγε πρόσφατα από τη ζωή πλήρης ημερών.
Το Μουσείο της Αθήνας
Το νέο μουσείο, που θα ονομάζεται «Ίδρυμα Βασίλη & Ελίζας Γουλανδρή», στεγάζεται σε ένα ιδιόκτητο ακίνητο που προήλθε από την αρμονική συνδιαλλαγή ενός διατηρητέου μεσοπολεμικού κτίσματος και μίας σύγχρονης προσθήκης. Η ανέγερσή του ξεκίνησε τον Αύγουστο του 2012 και ολοκληρώθηκε τον Οκτώβριο του 2018.
Η επιλογή του σημείου έγινε με κριτήριο την επιθυμία του ζεύγους Γουλανδρή το μουσείο να βρίσκεται σε κεντρικό σημείο της πρωτεύουσας, εντός του πολιτιστικού άξονα της Αθήνας που περικλείει τα μεγάλα μουσεία της πόλης, και σε σημείο εύκολα προσβάσιμο για τους επισκέπτες.
Στο μουσείο, που έχει συνολική επιφάνεια 7.250 τ.μ. και εκτείνεται σε 11 ορόφους, θα εκτεθούν σπάνια έργα τέχνης μεγάλων ονομάτων της νεότερης και σύγχρονης Ευρωπαϊκής πρωτοπορίας όπως Cézanne, Van Gogh, Gauguin, Monet, Degas, Rodin, Toulouse-Lautrec, Bonnard, Picasso, Braque, Léger, Miró, Giacometti, Balthus κ.ά., καθώς και έργα διακεκριμένων ονομάτων της ελληνικής πρωτοποριακής ζωγραφικής όπως Παρθένης, Μπουζιάνης, Βασιλείου, Χατζηκυριάκος-Γκίκας, Τσαρούχης, Μόραλης, Τέτσης κ.ά. Επίσης, θα φιλοξενούνται περιοδικές εκθέσεις, ελλήνων και ξένων καλλιτεχνών, ενταγμένων στην εκθεσιακή πολιτική με την οποία το Ίδρυμα
δραστηριοποιείται τα τελευταία τριάντα πέντε χρόνια. Στους υπόλοιπους χώρους θα λειτουργήσουν το πωλητήριο και το café-restaurant του μουσείου, βιβλιοθήκη τέχνης, παιδικό εργαστήριο, καθώς και ένα σύγχρονων προδιαγραφών αμφιθέατρο, 190 θέσεων.
Το έργο περιλαμβάνει και την αναμόρφωση της πλατείας Αγ. Σπυρίδωνα που αποτελεί δωρεά του Ιδρύματος Βασίλη και Ελίζας Γουλανδρή προς το Δήμο Αθηναίων.
Πίνακας του Ντίκου Βυζάντιου
Η έκθεση στην Άνδρο
Το αναδρομικό αφιέρωμα στον Ντίκο Βυζάντιο αποτελεί έναν οφειλόμενο φόρο μνήμης στον διακεκριμένο ζωγράφο της διασποράς, ο οποίος επί μισό και πλέον αιώνα διέπρεψε στο εικαστικό καλλιτεχνικό προσκήνιο του Παρισιού.
Γιος του ζωγράφου Περικλή Βυζάντιου ανατράφηκε σ’ένα οικογενειακό περιβάλλον το οποίο επηρέασε ποικιλοτρόπως (τις μετέπειτα επιλογές του) τους πνευματικούς και καλλιτεχνικούς του προσανατολισμούς. Σε ηλικία 16 ετών έγινε δεκτός στην ΑΣΚΤ.
Τον Δεκέμβριο του 1945, αναγκάστηκε στον εκπατρισμό προκειμένου να αποφύγει τη δίνη του αδελφοκτόνου εμφυλιακού διχασμού. Ήταν ο νεότερος μεταξύ των διακοσίων Ελλήνων επιβατών του θρυλικού μεταγωγικού Ματαρόα που οι δυο φιλέλληνες του Γαλλικού Ινστιτούτου Αθηνών Octave Merlier και Roger Milliex με υποτροφία της γαλλικής κυβέρνησης του άνοιξαν τον δρόμο προς την ελευθερία της σκέψης.
Στο Παρίσι, που έμελλε να γίνει η άλλη του πατρίδα, από την πρώτη στιγμή γνώρισε την θαλπωρή και την καθοδήγηση στο φιλόξενο περιβάλλον του Δημήτρη Γαλάνη. Σύντομα συνδέθηκε με φιλία με τον Alberto Giacometti και προϊόντος του χρόνου με καλλιτέχνες όπως τον P. Soulage, S. Poliakoff, Vieira da Silva και άλλους.
Κατά την καλλιτεχνική του διαδρομή τρεις υπήρξαν οι σημαντικοί κύκλοι του έργου του:
1) Η αφαιρετική περίοδος η οποία διήρκησε μέχρι το 1972 και ολοκληρώθηκε με μια αναδρομική έκθεση στο Μουσείο Galliera. (1945 – 1972)
2) Η περίοδος των μαυρόασπρων σχεδίων σε χαρτί τα οποία εγκωμίασε με ένα εμβριθές και διορατικό κείμενο ο φιλόσοφος Michel Foucault. (1972 – 1981)
3) Η περίοδος των ανθρωποκεντρικών συνθέσεων που άρχισε από το 1981 και διήρκεσε μέχρι το τέλος της ζωής του και παρουσιάστηκαν σε μια πλειάδα εκθέσεων διεθνώς. (1981 – 2007)
Έργα του περιλαμβάνονται στις συλλογές μεγάλων μουσείων της Ευρώπης. Η Γαλλική κυβέρνηση θέλοντας να εξάρει την συμβολή του στην τέχνη και θεωρώντας τον ως ένα σημαντικό εκπρόσωπο της École de Paris τον τίμησε απονέμοντάς του υψηλές διακρίσεις όπως του Ιππότη της Λεγεώνας της Τιμής (Chevalier de la Légion d’Honneur) και αργότερα του Ιππότη Τεχνών και Γραμμάτων (Officier des Arts et des Lettres).
Απο τη Γιώτα Δημητριάδη
Ας μου επιτραπεί να ξεκινήσω αυτήν τη συνέντευξη μ’ ένα προσωπικό σχόλιο. Εξαιρετικά σπάνια, συναντώ ηθοποιούς, οι οποίοι δεν «στρογγυλεύουν» τα πράγματα, αλλά με πάθος κι επιχειρήματα υποστηρίζουν τις απόψεις τους, ιδιαίτερα σε μια εποχή, όπου όλοι θέλουν να τα πηγαίνουν καλά με όλους για να χτίσουν καριέρες, μετατρέποντας τους εαυτούς τους σε κόλακες και συμμετέχοντας σ’ αυλές.
Ακόμη, πιο σπάνια, δυστυχώς, συνομιλώ με πραγματικούς καλλιτέχνες κι επαγγελματίες. Ηθοποιούς,που κουβαλούν χρόνια πορείας στην πλάτη τους, πολλές επιτυχίες κι, όμως, θα σου πουν τη μαγική φράση: «Ακόμα δοκιμάζω πράγματα...», όταν μιλούν για τον ρόλο τους.
Η Αλεξάνδρα Σακελλαροπούλου, δεν χρειάζεται συστάσεις. Οι ερμηνείες της όλα αυτά τα χρόνια είναι τα καλύτερα εχέγγυα για να την επιλέξει τόσο το θεατρόφιλο κοινό, όσο κι οι μεγάλοι σκηνοθέτες. Παιδί του Καρόλου Κουν, έχει κάνει τα πρώτα της βήματα με τον Βασίλη Παπαβασιλείου και τον Λευτέρη Βογιατζή. Αυτή τη σεζόν, μας χαρίζει στην παράσταση της Ελένης Σκότη και στο έργο του Βρετανού συγγραφέα, Ντάνκαν ΜακΜίλαν, «People, Places and Things» με τον ελληνικό τίτλο «Με λένε Έμμα» μια από τις καλύτερες ερμηνείες της και, μάλιστα, σε τριπλό ρόλο!
Μ’ αφορμή την παράταση, συναντηθήκαμε στο καμαρίνι της στο Σύγχρονο Θέατρο για μια συνέντευξη για όλους τους ανθρώπους, τα μέρη και τα πρόσωπα, τα οποία μας αφορούν, όπως είναι κι ο πρωτότυπος τίτλος του έργου, που πρωταγωνιστεί.
Λίγο πριν, αν κι άρρωστη, ποζάρει στον φακό του Κοσμά Ινιωτάκη και μας εντυπωσιάζει με τον επαγγελματισμό και την ευγένειά της.
Στην παράσταση σας βλέπουμε σε τρεις διαφορετικούς ρόλους, οι οποίοι όμως έχουν ένα κοινό τη μητρική φιγούρα. Πόσο σας δυσκόλεψε αυτή η θεατρική πρόκληση;
Δεν είναι τυχαίο το γεγονός, ότι αυτό είναι σκηνοθετική οδηγία του ίδιου του συγγραφέα. Δεν είναι δικό μας εύρημα. Όταν πρωτοδιάβασα το κείμενο, είχα πει ότι δεν αντέχω να το κάνω. Όταν το ολοκλήρωσα κι έφτασα στη σκηνή με τους γονείς, είπα ότι οφείλουμε να το κάνουμε, γιατί αφορά τα παιδιά μας. Συναναστρέφομαι με νέα παιδιά και βλέπω ότι, σχεδόν, όλοι έχουν δοκιμάσει ουσίες. Το θέμα είναι γιατί μένει κανείς στα ναρκωτικά. Νομίζω, ότι αυτοί που μένουν είναι τα πιο ευάλωτα πλάσματα τα οποία δυσλειτουργούν στην κοινωνία. Για να επανέλθω στο ερώτημά σου, εμένα μ’ ενδιέφερε, κυρίως, ο ρόλος της μάνας. Στο τέλος, όταν συναντιόνται τα τρία πρόσωπα: η μάνα, ο πατέρας κι η κόρη.
Ο θεατής παρακολουθεί τρεις ασύνδετους μονολόγους, όπου ο καθένας εκφράζει το δικό του τραύμα, τη στιγμή, που έχει παγώσει η σύγκρουση. Στις περιπτώσεις, που οι άνθρωποι έχουν πολύ καιρό να τα πούνε, παγώνει ο χρόνος. Έτσι κι εδώ, έχουμε την Έμμα, η οποία μιλάει για το παρόν της και τους δύο γονείς, οι οποίο της υπενθυμίζουν το παρελθόν και τα δικά τους βάσανα. Η μητέρα είναι ακόμα πιο σκληρή, καθώς είναι μια γυναίκα που έμεινε ορφανή στα πέντε της, τα έχει καταφέρει μόνη της και δεν καταλαβαίνει την επιλογή της κόρης της.
Ο συγγραφέας πάντως δεν επιλέγει μια λούμπεν οικογένεια....
Ναι, είναι το παιδί του καθενός μας κι αυτό δείχνει πόσο ευφυής είναι ο συγγραφέας. Είναι σαν να μάθουμε για μια γνωστή νέα ηθοποιό, ότι ενώ έπαιζε κατέρρευσε επί σκηνής και, στη συνέχεια, να γίνει γνωστό ότι ήταν τίγκα στα ναρκωτικά και το αλκοόλ. Το μεγάλο πρόβλημα είναι ότι υπάρχουν άνθρωποι, ο οποίοι ενώ είναι αλκοολικοί, παράλληλα είναι απολύτως λειτουργικοί. Σ’ αυτόν τον βίαιο κόσμο, που ζούμε και μιλάω για τον Δυτικό κόσμο, οι άνθρωποι καταφέρνουν να κουκουλώσουν τον πόνο τους και τη δυσανεξία τους σ’ όλα τα τραγικά που συμβαίνουν με υποκατάστατα ευτυχίας. Το αλκοόλ είναι πρώτο και καλύτερο. Εγώ έχω χάσει φίλους από αλκοόλ και δεν προέρχονταν από κακές οικογένειες. Το ίδιο κι οι φίλοι μου που πέθαναν από ναρκωτικά, ή έχουν εξάρτηση από το φαγητό, τα φάρμακα ή το σεξ.
Παρ’ όλα αυτά υπήρχε κάτι δυσλειτουργικό στην οικογένεια της Έμμα;
Ναι, γι’ αυτό κι η κοπέλα αυτή στράφηκε προς τα εκεί. Όμως, ο γιος δεν είχε τέτοια πορεία κι ας μεγάλωσε στην ίδια οικογένεια. Επομένως, μιλάμε για μια πιο ευαίσθητη ψυχοσύνθεση.
Εσείς έχετε κάνει ψυχανάλυση ή ψυχοθεραπεία;
Πάρα πολλά χρόνια. Γενικά πιστεύω ότι ο ρόλος του γονιού, ειδικά σήμερα, είναι εξαιρετικά δύσκολος.
Γιατί ειδικά σήμερα;
Γιατί ποτέ άλλοτε ο κόσμος δεν ήταν τόσο βίαιος. Όταν μου μιλάει η Μαίρη (Μηνά) επί σκηνής κι εγώ την ακούω στον ρόλο της ψυχιάτρου συγκινούμε πραγματικά. Διότι η κοπέλα περιγράφει με ακρίβεια, πόσο σκληρός είναι ο κόσμος μας και πως τα ναρκωτικά, στην προκειμένη περίπτωση, της φέρονται φιλικά. Κρατιέμαι να μην βουρκώσω. Τι βλέπουν τα παιδιά στην τηλεόραση; Βιασμοί, ναρκωτικά, πόλεμοι, η απόλυτη βία. Αυτό που συνέβη με τον Ζακ Κωστόπουλο;
Πώς αποκωδικοποιείται αυτό το τραγικό συμβάν;
Μιλάμε για τη σημερινή τρέλα μιας κοινωνίας! Υπήρχε περίπτωση ποτέ στο παρελθόν ένα παιδί που μπήκε για να κλέψει, αν και στη συγκεκριμένη περίπτωση αυτό δεν αποδείχθηκε, να το σκοτώσουν έτσι, μέρα μεσημέρι στην Ομόνοια; Από την άλλη νεαρά παιδιά να βιάζουν κοπέλες; Έχω μείνει άναυδη μ’ αυτό το κοριτσάκι και σκέψου για πόσα άλλα κοριτσάκια δεν θα μάθουμε ποτέ. Γιατί υπάρχουν κι οι βουβές κοινωνίες.
Γιατί έχουμε φτάσει σ’ αυτό το σημείο κατά τη γνώμη σας;
Υπάρχει μια πολιτισμική κρίση αξιών και μια αδιανόητη βία. Όταν η αξία μεταφράζεται σε πόσα λεφτά έχεις στην τσέπη σου και πόσα κυβικά είναι το αμάξι σου, είναι κάτι το τρομερό!Επίσης, όλος αυτό ο σεξισμός. Τι είναι όλες αυτές οι τύπισσες στα πρωινάδικα; Αυτό το Survivor; Τι Μεσαίωνας είναι αυτός που ζούμε; Εγώ μόνο ΕΡΤ βλέπω πια και, σπάνια, καμιά ταινία σε ιδιωτικό κανάλι. Υπάρχει μια φτήνια άνευ προηγουμένου κι αξίες είναι τα λεφτά, η μαγκιά τα βυζιά και τα μούσκουλα!
Παρ΄όλα αυτά, υπάρχει κόσμος που διαβάζει, που πάει θέατρο.
Φυσικά, το θέμα είναι τι προτείνεται. Γι’ αυτό δεν έχω και facebook. Δεν θέλω αυτή η σαπίλα να μπαίνει στο σπίτι μου. Προτιμώ να πάρω τους φίλους μου τηλέφωνο ή να πάμε για έναν καφέ. Προσωπικά, πιστεύω ότι ζούμε έναν Μεσαίωνα με μια τεράστια μετακίνηση πληθυσμού στον κόσμο. Μιλάμε για 65.000.000 κόσμο. Εγώ ζω σ’ αυτές τις γειτονιές κι υποφέρω.Δεν είναι εύκολο να συνυπάρξεις.
Δεν θέλετε να φύγετε από εκεί;
Δεν μπορώ να φύγω κι άσχετα από αυτό αντιλαμβάνομαι ότι ήρθε ο λογαριασμός για την αμαρτωλή Ευρώπη. Η Ευρώπη πληρώνει τις αμαρτίες της, καθώς τσάκισε την Αφρική και τη Μέση Ανατολή, αιώνες τώρα. Αυτή η κατάσταση, λοιπόν, δεν είναι δυνατόν να μην επηρεάσει έναν νέο άνθρωπο. Αυτή η μισσαλοδοξία που υπάρχει, φοράνε τις περικεφαλαίες και παριστάνουν τον Μέγα Αλέξανδρο, αυτοί που μιλάνε με 100 λέξεις και δεν έχουν ιδέα από την ιστορία. Για να μην μιλήσουμε για την ανασφάλεια που υπάρχει.
Κι όλη αυτή η κατάσταση έχει επηρεάσει, φυσικά, και το θέατρο. Θα σας πω ένα παράδειγμα, τις προάλλες ετοιμάζαμε ένα αφιέρωμα για τον Αγ. Βαλεντίνο και συνειδητοποίησα ότι σ’ αντίθεση μ’ άλλες χρονιές, φέτος, δεν έχουμε πλέον έργα να μιλούν για τον έρωτα και την αγάπη. Έχουμε ελάχιστα κλασικά love story.
Γιατί και το σινεμά τι κάνει; Υπάρχει μια τάση να μιλάμε, συνεχώς, για την αρρώστια. Προφανώς και στο θέατρο δεν μιλούσε για ευτυχισμένους ανθρώπους, αλλά ο μέγας Τσέχωφ για παράδειγμα μπορούσε να βάλει τη γελοιότητα, το μεγαλείο, την κωμικότητα ενός προσώπου και να τα συνθέσει όλα σ’ ένα έργο. Το ίδιο κι ο Μίλλερ. Οι μεγάλοι συγγραφείς κατέγραφαν τον κόσμο από όλες του τις εκφάνσεις. Τώρα μόνο την αρρώστια πάμε να καταγράψουμε. Ταλαντούχοι σκηνοθέτες και του κινηματογράφου, κυρίως, κάνουν συνέχεια ταινίες μ’ αυτό το περιεχόμενο.
Πριν μου είπατε ότι και για το «Με λένε Εμμα», στην αρχή, είχατε προβληματιστεί. Δεν θέλετε να παίζετε σε «σκληρά» έργα.
Όχι, δεν είναι αυτό. Έχω παίξει την πιο κακιά φιγούρα με την Κρουσταλάκη στο «Νησί». Αυτό που μ’ ενδιαφέρει, όμως, είναι να συμμετέχω σε κείμενα, τα οποία δεν ασχολούνται με την αρρώστια, αλλά με την πορεία των ανθρώπων έξω από αυτήν, στο φως.
Αφού με πήγατε εκεί, δεν μπορώ να μην σας ρωτήσω: πώς καταφέρατε να μας κάνετε τότε σ’ αυτή την υπέροχη σειρά, το «Νησί», να συμπονέσουμε μια τόσο κακιά γυναίκα.
Την έβαλα απέναντι και την κοίταζα. Υπάρχουν κι αυτοί οι άνθρωποι, που τους λες «Καλημέρα σας» και σου λένε «Τι θες από εμένα;» Την έστησα σαν μια δύναμη του κακού, του τρελού κακού. Δεν έχει γιατί. Της φταίνε όλα και μέσα μου την στήριξα, στην αληθινή ιστορία της Χριστίνας. Μιλάμε για ένα κοριτσάκι, το οποίο αρρώστησε στα τέσσερα και πήγε μαζί με τη μάνα της στη Σπιναλόγκα, χωρίς εκείνη να νοσεί. Η μητέρα της πέθανε, όταν ήταν δώδεκα ετών κι έμεινε μόνο του. Τι θα έζησε εκεί μέσα μόνη της μέσα στα αγρίμια.
Το «Νησί» ήταν κι η τελευταία σειρά που κάνατε. Δεν είχατε άλλες προτάσεις μετά; Δεν σας άρεσαν όσα σας πρότειναν; Τι συνέβη;
Γιατί υπήρχαν σειρές; Τώρα έχουν ξεκινήσει πάλι. Μου έγινε μια πρόταση για καθημερινή σειρά αλλά δεν μ’ ενδιέφερε.
Τη χρυσή εποχή της ιδιωτικής τηλεόρασης με τους καλούς μισθούς. Την εκμεταλλευτήκατε, όπως θα έπρεπε;
Εγώ πληρωνόμουν καλά, αλλά δεν έζησα χρυσές εποχές. Έφτασα κάπως αργά στην τηλεόραση. Άσχετα, όμως, μ’ αυτό, είμαι ένας άνθρωπος ολιγαρκής, δεν μ’ ενδιαφέρουν ούτε τα πολλά τετραγωνικά, ούτε τα ακριβά ρούχα, αυτοκίνητο δεν έχω. Δεν θα έπαιρνα ποτέ δάνειο για να πάω να ζήσω στα Βόρεια Προάστια και να έχω τώρα να πληρώνω δόσεις.
Η Εμμα προβάρει σ’ ένα παιχνίδι ρόλων μέσα στην κλινική, όλα όσα θα ήθελε να πει στους γονείς της. Τελικά δεν κερδίζει την αποδοχή τους. Σας έχει τύχει ποτέ να προβάρετε καιρό τα λόγια σας για μια κατάσταση της ζωής σας και, τελικά, το αποτέλεσμα να έχει διαφορετική έκβαση;
Μας έλεγε ένας ψυχίατρος, ότι όταν πρωτοσυναντιούνται, μετά από ένα μεγάλο διάστημα, γονείς με παιδιά που έχουν περάσει από απεξάρτηση, η ένταση είναι τόσο μεγάλη, που ούτε εκείνοι δεν μπορούν να σταθούν δίπλα. Μου έχει συμβεί πολλές φορές και σε προσωπικό επίπεδο, κάποια τέτοια είδους ματαίωση, γιατί οι διαθέσεις των ανθρώπων είναι πολλές κι ασύμπτωτες.Ο καθένας φέρνει το δικό του φορτίο του ανικανοποίητου κι αν πάνε να τα καταθέσουν όλοι μαζί, δεν θα ακούει ο ένας τον άλλον. Θέλει πολύ μεγάλη αυτογνωσία για να καταφέρνεις να ακούς.
Η ψυχοθεραπεία σας βοήθησε στο να «ακούτε» καλύτερα;
Ναι, αν ο άλλος είναι σε θέση να μιλήσει κι όχι να έρθει να σε βρίσει. Είναι άλλο το συζητώ κι άλλο το έρχομαι να στα χώσω. Αν έρθεις να μου τα «χώσεις» δεν ξέρω πόσο έτοιμη είμαι, ειδικά αν μου τα χώνεις πολλά χρόνια. Η συνομιλία προϋποθέτει αμοιβαίο σεβασμό. Δεν σημαίνει bullying. Καθώς σε προσωπικό επίπεδο το έχω υποστεί. Η συνομιλία θέλει υπομονή και σεβασμό. Αν είναι να ξεσπάσει ο καθένας τον πόνο του πάνω στον άλλον, ακατέργαστα, δεν γίνεται. Πολλές φορές το «έχω δίκιο» είναι η καραμέλα του καθενός μας, για να συνεχίσει να ζει με τον τρόπο που θέλει.
Πείτε μου κάποιο σχόλιο που έχετε ακούσει από πρώην ή νυν εξαρτημένα άτομα, τα οποία παρακολούθησαν την παράσταση.
Ο Δημήτρης ένα παιδί, το οποίο βλέποντας την παράσταση του έκανε κι εκείνου εντύπωση, όπως κάνει και στο κοινό, η αποκάλυψη του πραγματικού της ονόματος. Μας είπε: «Λούσυ; Δεν θα βγει ποτέ αυτή από εκεί μέσα...Ούτε το όνομά της δεν ανέλαβε μέσα στο κέντρο...».
΄Ήσασταν μαθήτρια του Καρόλου Κουν και κάνατε τα πρώτα σας βήματα με τον Βασίλη Παπαβασιλείου και τον Λευτέρη Βογιατζή. Πόσο διαφορετικά είναι, τώρα, τα πράγματα;
Ο Κουν, μάλιστα, είχα την τύχη να με σκηνοθετήσει. Σκηνοθέτες καλοί υπήρχαν και θα υπάρχουν, αυτό που λείπει είναι το ensemble και δεν λέω επίτηδες ομάδα, γιατί η ομάδα πάει και πίνει και κρασιά. Για να συμβεί αυτό σ’ ένα θιάσο πρέπει να συνυπάρξουν μαζί και να δουλεύουν στα ίδια έργα, τουλάχιστον, για πέντε χρόνια. Έπαιξα με τη Δανάη Επιθυμιάδη, τώρα παίζω με τη Μαίρη (Μηνά), αυτά τα κορίτσια θα είχε ενδιαφέρον να μείνουν σ’ ένα σχήμα και να προχωράνε. Εγώ, η Μάνια Παπαδημητρίου, η Φιλαρέτη Κομνηνού, η Καρρυοφιλιά Καραμπέτη, η Αμαλία Μουτούση συνυπήρξαμε κάναμε πέντε- έξι ρόλους μ’ έναν σκηνοθέτη. Δεν ήμασταν πότε εδώ, πότε εκεί. Υπήρχε, βέβαια, και το επιχορηγούμενο θέατρο. Ποιος είναι ο τελευταίος χώρος που έβγαλε πρωταγωνιστές; Το Αμόρε! Θέλω να πω ότι οι νέοι πρωταγωνιστές δεν αρκεί να έχουν μια ευκαιρία μόνο.
Την αποκλειστική φωτογράφιση για το Texnes-plus έκανε ο Κοσμάς Ινιωτάκης.
Αμαλία Μουτούση: «Έχω Επίγνωση Του Τι Σημαίνει Να Μην Μπορείς Να Είσαι Ο Εαυτός Σου»
ΗΡΩΔΕΙΟ
5, 7, 9, 11 Ιουνίου
Εθνική Λυρική Σκηνή – Κάρλους Παντρίσσα – Λα Φούρα ντελς Μπάους –
Γιώργος Μπαλατσινός
Νόρμα του Βιντσέντζο Μπελλίνι
Η Νόρμα επιστρέφει στο Ηρώδειο, από την Εθνική Λυρική Σκηνή. Τη φιλόδοξη παραγωγή υπογράφουν ο Κάρλους Παντρίσσα (Carlus Padrissa) και οι αναπτρεπτικοί Λα Φούρα ντελς Μπάους (La Fura dels Baus). Τον απαιτητικό επώνυμο ρόλο αναλαμβάνει μια διάσημη πρωταγωνίστρια, η ιταλίδα υψίφωνος Κάρμεν Τζανναττάζιο (Carmen Giannattasio), η οποία τον ερμήνευσε πρόσφατα στην Κρατική Όπερα της Βαυαρίας, στο Μόναχο.
Μουσική διεύθυνση Γιώργος Μπαλατσινός • Σκηνοθεσία - Σκηνικά Κάρλους Παντρίσσα – Λα Φούρα ντελς Μπάους • Κοστούμια Τσου Ούροθ • Ερμηνεύουν: Κάρμεν Τζανναττάζιο, Τσέλια Κοστέα, Άρνολντ Ρουτκόβσκι, Τάσος Αποστόλου κ.ά.
Με την Ορχήστρα, τη Χορωδία και μονωδούς της ΕΛΣ
14 Ιουνίου
Ελένη Καραΐνδρου
Tous des oiseaux (Όλοι ελεύθεροι σαν τα πουλιά)
Στις 14 Ιουνίου, το Ηρώδειο θα πλημμυρίσει από χρώματα και ρυθμούς της διάσημης ελληνίδας συνθέτριας Ελένης Καραΐνδρου. Στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών και 31 χρόνια μετά την εμβληματική της συναυλία στο Ηρώδειο το 1988, η Ελένη Καραΐνδρου θα παρουσιάσει ένα πλούσιο μουσικό πρόγραμμα σε δύο ενότητες.
15 Ιουνίου
Jethro Tull
50 χρόνια Jethro Tull
Μετά την πρώτη τους ιστορική εμφάνιση στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού το 2003, οι Jethro Tull επιστρέφουν για να γιορτάσουν με το ελληνικό κοινό τα 50 τους χρόνια. Έχοντας διαγράψει ξεχωριστή πορεία στη ροκ σκηνή, καθοδηγούμενοι από τη μουσική ευφυΐα του πολυτάλαντου Ίαν Άντερσον, οι Jethro Tull έχουν επηρεάσει γενιές και γενιές.
17 Ιουνίου
Φιλαρμονική Ορχήστρα του Λουξεμβούργου – Yuja Wang – Gustavo Gimeno
Έργα Τσαϊκόφσκι, Γκέρσουιν, Σοστακόβιτς, Στραβίνσκι
Η Φιλαρμονική Ορχήστρα του Λουξεμβούργου ιδρύθηκε το 1933 και σήμερα απαρτίζεται από 98 μουσικούς, καταγόμενους από περισσότερες από 20 χώρες.
19 Ιουνίου
Γιώργος Νταλάρας – Συμφωνική Ορχήστρα της Σμύρνης – Hakan Sensoy
Σμύρνη: Πόλη, βίωμα, έννοια που δημιουργεί σε όλους ανάμικτα συναισθήματα. Του πόνου, της καταστροφής και του ξεριζωμού, από τη μια, της αγάπης και της περηφάνιας για έναν σπουδαίο τόπο, όπου έζησαν πατεράδες και μανάδες, παππούδες και γιαγιάδες μας, από την άλλη. Ποιος δεν έχει στην οικογένειά του ή στην παρέα του έναν Μικρασιάτη;
21 Ιουνίου
Εθνική Συμφωνική Ορχήστρα ΕΡΤ – Αναστάσιος Συμεωνίδης
Παγκόσμια ημέρα μουσικής
Έργα Σκαλκώτα και Μέντελσον
Το 2019 έχει ανακηρυχθεί έτος Νίκου Σκαλκώτα, με αφορμή τη συμπλήρωση 70 ετών από τον θάνατό του. Τιμώντας τον μεγάλο έλληνα συνθέτη, η Εθνική Συμφωνική Ορχήστρα της ΕΡΤ θα ερμηνεύσει το λαϊκό μπαλέτο Η θάλασσα, μια σειρά ζωντανών εικόνων, από τη ζωή του κόσμου της θάλασσας, που κινείται πότε στο φανταστικό και πότε στο φαντασμαγορικό (χορός μπαλέτου), με συχνή χρήση μοτίβων από τη λαϊκή θαλασσινή παράδοση. Η μουσική, χωρίς το μπαλέτο, θα μπορούσε να ονομαστεί συμφωνική σουίτα.
22 Ιουνίου
Συμφωνική Ορχήστρα της Βιέννης – Λεωνίδας Καβάκος
Έργα Μέντελσον, Μότσαρτ, Μπετόβεν
24 Ιουνίου
Κρατική Ορχήστρα Αθηνών - Adrian Prabava
Αφιέρωμα στον Στήβεν Σπήλμπεργκ
Ζωντανή μουσική με παράλληλη προβολή αποσπασμάτων και φωτογραφικού υλικού
Η Κρατική Ορχήστρα Αθηνών μας ξεναγεί στον μαγικό κόσμο των ταινιών του Σπήλμπεργκ και μας θυμίζει μερικές από τις πιο αγαπητές μελωδίες, που συνόδευσαν γοητευτικές κινηματογραφικές στιγμές.
27 Ιουνίου
Loreena McKennitt
Το ξωτικό των κέλτικων ήχων
Με καινούργιο δίσκο στις αποσκευές της ύστερα από 10 χρόνια, και άλλα τόσα από τις εμφανίσεις της στη χώρα μας, έρχεται να μας σαγηνεύσει και πάλι με τις μεθυστικές της μελωδίες, την Πέμπτη 27 Ιουνίου στο Ωδείο Ηρώδου του Αττικού. Κάθε συναυλία της Λορήνα ΜακΚέννιτ, με τα σπάνια παραδοσιακά όργανα που χρησιμοποιεί και τα αρώματα μουσικής από την παράδοση των Κελτών αλλά και της Μέσης Ανατολής, είναι μια μοναδική εμπειρία.
28 Ιουνίου
Γιάννης Μαρκόπουλος
Τα 80 του χρόνια γιορτάζει ο Γιάννης Μαρκόπουλος με μια ξεχωριστή συναυλία στο Ηρώδειο. Μαζί του γιορτάζουμε μια ζωή σαν παραμύθι κι ένα έργο 60 σχεδόν χρόνων, που απλώνεται από τα τραγούδια έως τις συνθέσεις για συμφωνική ορχήστρα και από την κινηματογραφική και θεατρική μουσική έως την όπερα και τα ορατόρια. Η Ελεωνόρα Ζουγανέλη και ο Γιάννης Χαρούλης, αγαπημένοι καλλιτέχνες της νέας μουσικής σκηνής με ερμηνευτική δεινότητα και σεβασμό στο κλασικό ρεπερτόριο, προσκλήθηκαν από τον συνθέτη ως οι ιδανικοί για να μοιραστούν μαζί του τη μεγάλη αυτή γιορτή.
30 Ιουνίου
Το Φεστιβάλ Αθηνών παρουσιάζει το Bach Project
Yo-Yo Ma
6 σουίτες για τσέλο του Μπαχ, χωρίς συνοδεία
Σουίτα αρ. 1 σε σολ ελάσσονα, Σουίτα αρ. 2 σε ρε ελάσσονα, Σουίτα αρ. 3 σε ντο ελάσσονα, Σουίτα αρ. 4 σε μι ύφεση μείζονα, Σουίτα αρ. 5 σε σι ελάσσονα, Σουίτα αρ. 6 σε ρε μείζονα
Ο Γιο-Γιο Μα δεν χρειάζεται συστάσεις. Ίσως ο κορυφαίος τσελίτσας στον κόσμο, έχει κερδίσει 18 Grammy, βραβείο Polar το 2012, Εθνικό Μετάλλιο των Τεχνών στις ΗΠΑ το 2011 και πλήθος άλλες διακρίσεις. Ως καλλιτέχνης, έχει περιηγηθεί σε πολλά μουσικά μονοπάτια και έχει συνεργαστεί με πολλούς καλλιτέχνες, από τον Κάρλος Σαντάνα και τον Μπόμπυ Μακ Φέριν μέχρι το μουσικό σύνολο Silkroad, παίζοντας με τα όρια των ειδών και των μουσικών παραδόσεων και εξερευνώντας τους τρόπους με τους οποίους συνδεόμαστε όλοι μας μέσω του πολιτισμού.
2 Ιουλίου
Anne Teresa De Keersmaeker – Jean-Guihen Queyras / Rosas
Εν τω μέσω της ζωής, βρισκόμαστε / 6 σουίτες για τσέλο του Μπαχ
(Mitten wir im Leben / Bach6Cellosuiten)
Η κορυφαία ίσως δημιουργός του σύγχρονου χορού παίρνει τη σκυτάλη από τον Γιο-Γιο Μα και, λίγες ημέρες μετά από το ρεσιτάλ του, παρουσιάζει τη δική της πρόταση πάνω στις 6 σουίτες για τσέλο του Μπαχ.
3 Ιουλίου
Dead Can Dance
Dionysus
Οι μοναδικοί Dead Can Dance έρχονται στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού την Τετάρτη 3 Ιουλίου. Στη διάρκεια του μακρόχρονου –σαραντάχρονου– ταξιδιού του, το αγαπημένο συγκρότημα από την Αυστραλία έγινε γνωστό για τον ξεχωριστό του ήχο, που δημιουργεί ηχητικά τοπία με μαγευτική μεγαλοπρέπεια.
6 & 7 Ιουλίου
Μουσικοί της Καμεράτας – Μυρτώ Παπαθανασίου – Γιώργος Πέτρου
Αλτσίνα του Χαίντελ
Οι Μουσικοί της Καμεράτας και ο Γιώργος Πέτρου επιστρέφουν στο Φεστιβάλ Αθηνών με το μουσικό είδος που τους έχει κάνει διάσημους σε όλο τον κόσμο, την όπερα του 18ου αιώνα. Έχοντας παρουσιάσει πολυβραβευμένες παραγωγές σε μεγάλα θέατρα και φεστιβάλ της Ευρώπης, ξεκινούν ένα νέο ταξίδι στον μαγικό κόσμο της Μπαρόκ όπερας, ετοιμάζοντας μια εντυπωσιακή νέα παραγωγή της όπερας Αλτσίνα (Alcina) του Χαίντελ. Μαζί τους, η διάσημη σοπράνο Μυρτώ Παπαθανασίου, η οποία έχει διαπρέψει στον επώνυμο ρόλο στην Όπερα της Βιέννης, του Παρισιού και της Στουτγκάρδης.
9 Ιουλίου
Ravenna Festival – Oρχήστρα Νέων Luigi Cherubini – Riccardo Muti
Concert of Friendship
O διεθνούς φήμης μαέστρος Ρικάρντο Μούτι επιστρέφει στην Αθήνα και στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού μετά από 11 χρόνια, με τους Δρόμους της φιλίας. Το ετήσιο μουσικό προσκύνημα που διοργανώνει από το 1997 το Φεστιβάλ της Ραβέννας έχει οδηγήσει τον Μούτι, μαζί με ένα σύνολο ιταλών μουσικών, σε αρχαίες και σύγχρονες ιστορικές πόλεις, όπου παίζουν μαζί με ντόπιους μουσικούς. Μετά από συναυλίες σε ιδιαίτερες και ιστορικές πόλεις, όπως το Σαράγιεβο, η Βηρυτός, η Ιερουσαλήμ, το Κάιρο και η Τεχεράνη, φέτος οι Δρόμοι της φιλίας θα πραγματοποιηθούν στην Αθήνα, και θα ακολουθήσει μία συναυλία στη Ραβέννα στις 11 Ιουλίου.
10 Ιουλίου
Εθνική Συμφωνική Ορχήστρα ΕΡΤ – Μαρία Φαραντούρη – Αναστάσιος Συμεωνίδης
Πάμε σινεμά;
Η Μαρία Φαραντούρη και οι συνεργάτες της επιλέγουν τραγούδια χαραγμένα στη μνήμη από τη δεξαμενή του ελληνικού και του παγκόσμιου κινηματογράφου, φιλοδοξώντας να αναβιώσουν κάποιες ανεπανάληπτες «νύχτες με φεγγάρι». Τραγούδια που δεν έσβησαν μαζί με τις εικόνες της οθόνης, τραγούδια που αποδεσμεύτηκαν από τον κινηματογραφικό μύθο και διέγραψαν μια ολόδική τους πορεία. Στη σκηνή του Ηρωδείου μαζί με τη Μαρία Φαραντούρη θα βρεθούν οι νέοι φερέλπιδες τραγουδιστές Θοδωρής Βουτσικάκης και Κορίνα Λεγάκη. Θα τους συνοδεύσει η Εθνική Συμφωνική Ορχήστρα της ΕΡΤ, με αρχιμουσικό τον Αναστάσιο Συμεωνίδη.
13 Ιουλίου
Tindersticks
Ένα από τα πιο σημαντικά και αγαπημένα στο ελληνικό κοινό βρετανικά συγκροτήματα, οι Tindersticks, έρχεται στο Ηρώδειο για μια σαγηνευτική βραδιά στην καρδιά του καλοκαιριού.
16 Ιουλίου
Κρατική Ορχήστρα Αθηνών – Μαξίμ Βενγκέροφ – Στέφανος Τσιαλής
Στο πρόσωπο του Μαξίμ Βενγκέροφ (Maxim Vengerov) το παγκόσμιο κοινό αναγνωρίζει έναν από τους σπουδαιότερους βιρτουόζους του βιολιού των τελευταίων δεκαετιών αλλά και ένα ανήσυχο μουσικό πνεύμα, με ευρύτερη καλλιέργεια και ευαισθησία, στοιχεία που εύλογα καθιστούν κάθε εμφάνισή του ανά τον κόσμο μοναδικό καλλιτεχνικό γεγονός. Στην πρώτη του σύμπραξη με την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών, ο Βενγκέροφ θα ερμηνεύσει ένα από τα μεγαλύτερα και απαιτητικότερα κοντσέρτα του ρεπερτορίου του βιολιού, το Κοντσέρτο για βιολί και ορχήστρα σε ρε μείζονα, έργο 77 του μεγάλου γερμανού ρομαντικού Γιοχάνες Μπραμς.
27, 28, 30, 31 Ιουλίου
Εθνική Λυρική Σκηνή – Κωνσταντίνος Ρήγος – Λουκάς Καρυτινός
Τραβιάτα του Τζουζέππε Βέρντι
Η δεύτερη παραγωγή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής στο πλαίσιο του φετινού Φεστιβάλ Αθηνών είναι η Τραβιάτα, σε σκηνοθεσία του διευθυντή του Μπαλέτου της ΕΛΣ Κωνσταντίνου Ρήγου, ρηξικέλευθου χορογράφου αλλά και σκηνοθέτη με σημαντική εμπειρία σε μεγάλα θεάματα.
3 Αυγούστου
Εθνική Ορχήστρα της Κίνας – Παιδική Χορωδία του Σάλτσμπουργκ – Enjott Schneider – Otto Sauter – Ten of the Best
Τελετουργία της αρμονίας (Ceremony of Harmony)
Μια μαγευτική συναυλία, «τελετουργία» μουσικής αρμονίας, όπως δηλώνει και ο τίτλος της, μέσα από τη συνεργασία του Φεστιβάλ Αθηνών με την Κινεζική Εταιρεία Βιομηχανικών Επενδύσεων στον Πολιτισμό (NCII). Μουσικοί από διαφορετικές χώρες ενώνουν τα ταλέντα τους για να εκφράσουν το πανανθρώπινο όραμα της παγκόσμιας ειρήνης.
************************************
ΠΕΙΡΑΙΩΣ 260
Σύγχρονο ελληνικό θέατρο
Όλες οι παραστάσεις θα έχουν υπέρτιτλους στα αγγλικά και στα ελληνικά για τους κωφούς
Νέες οπτικές της ελληνικής ταυτότητας
31 Μαΐου - 4 Ιουνίου (ΠΕΙΡΑΙΩΣ 260 Δ)
Θάνος Σαμαράς
Χρύσιππος του Δημήτρη Δημητριάδη
Μετά από μια υποδειγματική προσέγγιση του Ευαγγελισμού της Κασσάνδρας, που κέρδισε κοινό και κριτικούς, ο Θάνος Σαμαράς αναλαμβάνει τη σκηνοθεσία και τη συνολική σκηνική προσέγγιση ενός ακόμα αιρετικού έργου τού διεθνώς αναγνωρισμένου Δημήτρη Δημητριάδη, που παρουσιάζεται για πρώτη φορά στη σκηνή, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών.
Σκηνοθεσία – Κίνηση – Σκηνικά – Κοστούμια – Φωτισμοί – Ηχητικός σχεδιασμός Θάνος Σαμαράς • Βοηθός σκηνογραφίας Ζώης Οικονόμου • Βοηθός ενδυματολογίας Κωνσταντίνα Μαρδίκη • Βοηθός φωτισμού Βαγγέλης Μουντρίχας • Animator Αφροδίτη Μπιτζούνη • Εκτέλεση παραγωγής Κατερίνα Μπερδέκα • Οργάνωση παραγωγής Μαριάνθη Μπαϊρακτάρη – Πάνος Σβολάκης Παίζουν Ράνια Οικονομίδου, Νικόλας Μίχας, Μιχαήλ Ταμπακάκης, Σοφία Κόκκαλη, Θανάσης Δόβρης, Γιάννης Σιαμσιάρης, Αγγελική Στελλάτου, Γιώργος Μπινιάρης
18 - 21 Ιουνίου (ΠΕΙΡΑΙΩΣ 260 Η)
Γιώργος Παπαγεωργίου
Γιαννούλα η κουλουρού
Η πραγματική ιστορία της Γιαννούλας της κουλουρούς, που γεννήθηκε το 1868 στην Άνω Πόλη της Πάτρας, γίνεται παράσταση σε σκηνοθεσία του ευρηματικού σκηνοθέτη και ηθοποιού Γιώργου Παπαγεωργίου, που ανέθεσε τη συγγραφή ενός πρωτότυπου θεατρικού έργου μ’ αυτό το θέμα στη Θεοδώρα Καπράλου.
Η παράσταση θα επιχειρήσει να ζωντανέψει αυτόν τον μύθο με όχημα την αφήγηση, μέσω των ηθοποιών, με ζωντανή μουσική επί σκηνής, σε πρωτότυπη σύνθεση Ματούλας Ζαμάνη, και ακολουθώντας τους «δρόμους» του πατρινού καρναβαλιού, καθώς η «Γιαννούλα η κουλουρού» αποτελεί μέχρι και σήμερα τη βάση ενός παραδοσιακού δρώμενου της πατρινής Αποκριάς.
Σκηνοθεσία Γιώργος Παπαγεωργίου • Κείμενο Θεοδώρα Καπράλου • Μουσική Ματούλα Ζαμάνη • Σκηνογράφος Ευαγγελία Θεριανού • Επιμέλεια κίνησης Μαρίζα Τσίγκα • Σχεδιασμός φωτισμών Αλέκος Αναστασίου • Βοηθός σκηνοθέτη Δημήτρης Καλακίδης • Φωτογραφίες Δομνίκη Μητροπούλου • Παραγωγή Goo Theater Company • Παίζουν Έλενα Τοπαλίδου, Μιχάλης Συριόπουλος, Κίμωνας Κουρής, Αθανασία Κουρκάκη
20 - 23 Ιουνίου (ΠΕΙΡΑΙΩΣ 260 Ε)
Βάσω Καμαράτου – Κώστας Κουτσολέλος
Καλοκαιρινά μπάνια
Καλοκαίρι. Κάνει φοβερή ζέστη. Έχουν φύγει όλοι και έχουν κλείσει τα περισσότερα μαγαζιά. Ούτε τσιγάρα δεν μπορεί να βρει κανείς. Δυο άνθρωποι έχουν ξεμείνει σ’ ένα μικρό διαμέρισμα στην Αθήνα. Κατάμονοι και ιδρωμένοι. Καπνίζουν και μιλάνε, μιλάνε, μιλάνε συνέχεια, για να μην τρελαθούν, για να περάσει κουτσά στραβά κι αυτή η μέρα, κι αυτό το καλοκαίρι. Μένουν εδώ αντίθετα στο ρεύμα, δεν πάνε σε νησί. Το νησί τους είναι αυτή η πόλη, αυτό το διαμέρισμα, αυτές οι κουβέντες που λέει ο ένας στον άλλον κάθε μέρα. Δυο άνθρωποι συζητούν επί σκηνής, τίποτε άλλο.
Σκηνοθεσία – Κείμενο – Ερμηνεία Βάσω Καμαράτου – Κώστας Κουτσολέλος • Σκηνογραφία – Κοστούμια Ελένη Στρούλια • Φωτισμοί Τάσος Παλαιορούτας
11 - 15 Ιουλίου (ΠΕΙΡΑΙΩΣ 260 Ε)
Μάνος Καρατζογιάννης
Ξένες πόρτες του Μάνου Ελευθερίου
Οι Ξένες πόρτες είναι ένα αδημοσίευτο κείμενο που ηχογράφησε και απομαγνητοφώνησε ο Μάνος Ελευθερίου και, πέντε χρόνια πριν φύγει από τη ζωή, το εμπιστεύτηκε στη Νένα Μεντή. Πρόκειται για ένα οδοιπορικό στη Σύρο από τις αρχές του 20ού αιώνα κι έπειτα, μέσα από τη διήγηση της γιαγιάς του Ευαγγελίας Διγενή.
Σκηνοθεσία Μάνος Καρατζογιάννης • Δραματουργική συνεργασία Θανάσης Νιάρχος • Πρωτότυπη μουσική σύνθεση Γιώργος Ανδρέου • Φωτισμοί Αλέξανδρος Αλεξάνδρου • Σκηνικά Γιάννης Αρβανίτης • Κοστούμια Βασιλική Σύρμα • Ερμηνεία Νένα Μεντή
16 - 17 Ιουλίου (ΠΕΙΡΑΙΩΣ 260 Η)
Εν δυνάμει – Ελένη Ευθυμίου
Ερωτευμένα άλογα
Τι είναι ο έρωτας; Πώς τον βιώνουμε; Έχουμε όλοι δικαίωμα σ’ αυτόν; Τελευταίο μέρος της τριλογίας Το Άλλο το Κανονικό, η οποία προέκυψε από την ανάγκη των νέων καλλιτεχνών, με και χωρίς αναπηρία, της κολεκτίβας Εν δυνάμει να μοιραστούν ανοιχτά προσωπικές ιστορίες και να ερευνήσουν οικουμενικές πτυχές της ανθρώπινης ιδιαιτερότητας, τα Ερωτευμένα άλογα, σε σκηνοθεσία Ελένης Ευθυμίου, είναι μια παράσταση για τον έρωτα, αυτή την «αναπηρία» που εξουσιάζει, τορπιλίζει, δυναμιτίζει, τρελαίνει, φλέγει.
Σύλληψη – Καλλιτεχνική διεύθυνση Ελένη Δημοπούλου • Σκηνοθεσία Ελένη Ευθυμίου • Έρευνα – Συγγραφή κειμένου Ελένη Ευθυμίου & Ομάδα Εν δυνάμει • Δραματουργική επεξεργασία Σοφία Ευτυχιάδου. Παίζουν Κλειώ Αντωνοπούλου, Νοεμή Βασιλειάδου, Χρύσα Γκούμα, Μαρία Δαχλύθρα, Μαργαρίτα Καϊναδά, Άννα Καλίντσεβα, Ευαγγελίνα Καρυοφύλλη, Ευαγγελία Κεφάλα, Θεανώ Κόντα, Βαγγέλης Κοσμίδης, Ηλίας Κουγιουμτζής, Γιώτα Κουιτζόγλου, Νίκος Κυπαρίσσης, Άγγελος Κωνσταντίνου, Λωξάνδρα Λούκας, Δημήτρης Λύρας, Γιώργος-Ζήσης Μπιλιώνης, Σοφία Μπλέτσου, Θάνος Νανάσης, Μιχάλης Ντολόπουλος, Θεανώ Παπαβασιλείου, Χάρις Σερδάρη, Χρήστος Σιούμης, Αθηνά Σωτήρογλου, Δέσποινα Τριανταφυλλίδου, Νεφέλη Τσίντζου, Δανάη Τσορλίνη, Αλέξανδρος Χάτσιος • Πιάνο Γιώργος Χωλόπουλος
Στα βίντεο της παράστασης συμμετέχουν η Ρούλα Αλαβέρα και ο Παναγιώτης Παπαϊωάννου. Στην παράσταση ακούγεται το κείμενο Η σύμβαση της Γιώτας Τεμπρίδου. Περιλαμβάνονται σκηνές γυμνού. Επιθυμητή η γονική συναίνεση για άτομα κάτω των 14 ετών.
Ευρωπαϊκό ρεπερτόριο30 Μαΐου - 2 Ιουνίου (ΠΕΙΡΑΙΩΣ 260 Ε)
C. for Circus
Μεταμορφώσεις του Οβίδιου
Ο Οβίδιος, στις Μεταμορφώσεις, περιγράφει τη δημιουργία του κόσμου από τις απαρχές του: τη φύση, το αναπόδραστο της ερωτικής έλξης, τον πόθο και τον πόνο, τον δόλο έως και τη στιγμή της αποκτήνωσης. Το κοινό σε όλα αυτά είναι η λύση που δίνει ο ίδιος ο ποιητής για να διατηρηθεί η ισορροπία: η μεταμόρφωση. Γεγονός αναπάντεχο, θαυμαστό, που συμβαίνει στο πιο κρίσιμο σημείο, τη στιγμή, δηλαδή, που τα πράγματα έχουν φτάσει στο μη περαιτέρω. Όταν τίποτα απολύτως δεν μπορεί πια να συνεχίσει όπως πριν. Τη στιγμή ακριβώς που η βαθύτερη, ακατανίκητη ανάγκη για συνέχεια επιβάλλει μια ψυχική αλλαγή.
Σκηνοθεσία Ειρήνη Μακρή – Παύλος Παυλίδης • Δραματουργική επεξεργασία Ελίνα Μαντίδη • Μουσική C. for Circus • Μουσική επιμέλεια Βαλέρια Δημητριάδου • Βοηθός σκηνοθέτριας Κατερίνα Αδαμάρα • Σχεδιασμός φωτισμών Σεσίλια Τσελεπίδη • Επιμέλεια κίνησης Δρόσος Σκότης • Σκηνικά – Κοστούμια Τζίνα Ηλιοπούλου – Λίνα Σταυροπούλου • Επικοινωνία Ελεάννα Γεωργίου • Φωτογραφία Σπύρος Χατζηαγγελάκης • Παίζουν (με αλφαβητική σειρά) Παναγιώτης Γαβρέλας, Βαλέρια Δημητριάδου, Δημήτρης Κίτσος, Μαρία-Ελισάβετ Κοτίνη, Χρύσα Κοτταράκου, Ειρήνη Μακρή, Νικόλας Παπαδομιχελάκης, Παύλος Παυλίδης, Νατάσα Ρουστάνη, Αθηνά Σακαλή, Σπύρος Χατζηαγγελάκης
7 - 10 Ιουνίου (ΠΕΙΡΑΙΩΣ 260 Ε)
Έλενα Καρακούλη
Himmelweg του Χουάν Μαγιόργκα
Έχοντας εργαστεί ως δραματολόγος στο Εθνικό Θέατρο (2008-2013), με δύο σκηνοθεσίες που ξεχώρισε η κριτική στο ενεργητικό της (H γυναίκα από τα παλιά του Ρόλαντ Σίμελπφενιχ το 2015, και Φοβάσαι; του Άνταμ Σέιντελ το 2016), η Έλενα Καρακούλη σκηνοθετεί για το Φεστιβάλ Αθηνών το έργο Χίμμελβεγκ (Ο δρόμος για τον ουρανό) του πολυβραβευμένου σύγχρονου ισπανού δραματουργού Χουάν Μαγιόργκα.
Μετάφραση Μαρία Χατζηεμμανουήλ • Σκηνοθεσία Έλενα Καρακούλη • Εικαστική σύλληψη - επιμέλεια Εύα Νάθενα • Συνεργάτιδα σκηνογράφος - ενδυματολόγος Εβελίνα Δαρζέντα • Κίνηση Φαίδρα Σούτου • Βίντεο Άγγελος Παπαδόπουλος • Φωτισμοί Nίκος Βλασόπουλος • Επιμέλεια έκθεσης φουαγιέ Αλέγια Παπαγεωργίου • Εκτέλεση παραγωγής Μανόλης Σάρδης • Παίζουν Νίκος Ψαρράς, Δημήτρης Παπανικολάου, Θανάσης Δήμου, Ηλίας Ανδρέου, Έλλη Παπανικολάου
2 - 5 Ιουλίου (ΠΕΙΡΑΙΩΣ 260 Ε)
Βασίλης Μαυρογεωργίου
Κόντρα στην ελευθερία του Εστέβα Σολέρ
Το Κόντρα στην ελευθερία είναι το πρώτο έργο της νέας τριλογίας του καταλανού Εστέβα Σολέρ με τίτλο Τριλογία της επανάστασης, που περιλαμβάνει επίσης τα έργα Κόντρα στην ισότητα και Κόντρα στην αδελφοσύνη (τις τρεις αρχές της Γαλλικής Επανάστασης του 1789). Στο Κόντρα στην ελευθερία, επτά μονόπρακτα καταπιάνονται με θέματα όπως η προσφυγική κρίση, η κρίση στον γάμο, η «διαστροφή» της ανάγνωσης βιβλίων, η παιδοφιλία, η κοινωνική κρίση την οποία προκάλεσε η αντίστοιχη οικονομική των τελευταίων χρόνων, η «ζωή» στο Φέισμπουκ και η γνωστή −γυναικεία κυρίως− ατάκα «δεν έχω τίποτα να φορέσω».
Κείμενο Εστέβα Σολέρ • Μετάφραση Μαρία Χατζηεμμανουήλ • Σκηνοθεσία Βασίλης Μαυρογεωργίου • Σκηνικά Θάλεια Μέλισσα • Κοστούμια Ιφιγένεια Νταουντάκη • Φωτισμοί Στέλλα Κάλτσου • Μουσική Γιώργος Φουντούκος • Διεύθυνση παραγωγής Σεραφείμ Ράδης • Βοηθός σκηνοθέτη Καλή Βοϊκλή • Παίζουν Κάτια Γέρου, Γιώργος Παπανδρέου, Νίκος Νίκας, Σεραφείμ Ράδης, κ.ά.
14 - 17 Ιουλίου (ΠΕΙΡΑΙΩΣ 260 Δ)
Ορχήστρα των Μικρών Πραγμάτων – Χρήστος Θεοδωρίδης
Η τραγωδία του βασιλιά Ριχάρδου Γ΄ του Γουίλλιαμ Σαίξπηρ
Τον Αύγουστο του 2012, κάτω από ένα ένα πάρκινγκ στο Λέστερ, μετά από τις επίμονες έρευνες των αρχαιολόγων βρέθηκε, στριμωγμένος σε λίγα εκατοστά, ο σκελετός του πιο παρεξηγημένου βασιλιά της Αγγλίας, του Ριχάρδου Γ΄. Ο τελευταίος βασιλιάς που πέθανε σε μάχη μπορούσε επιτέλους να ταφεί με τις πρέπουσες τιμές, 527 χρόνια μετά τον θάνατό του.
Μετάφραση – Δραματουργία Ιζαμπέλα Κωνσταντινίδου • Σκηνοθεσία – Δραματουργία Χρήστος Θεοδωρίδης • Χορογραφία Ξένια Θεμελή • Σκηνικά –Κοστούμια Τίνα Τζόκα • Μουσική Βασίλης Ντοκάκης • Ανάλυση κειμένου – Ιστορική έρευνα Παύλος Σούλης • Σχεδιασμός φωτισμού Τάσος Παλαιορούτας • Βοηθός σκηνοθέτη Χαρά Τζόκα • Βοηθός χορογράφου Νικολέτα Κουτίτσα • Γραφίστας Νώντας Παπουτσής • Φωτογράφος Αναστασία Γιαννάκη • Οργάνωση – Εκτέλεση παραγωγής Άννα Τιαγκουνίδου – Ζωή Κωνσταντάτου • Παίζουν Τζωρτζίνα Δαλιάνη, Ξένια Θεμελή, Γιώργος Κισσανδράκης, Νίκος Λεκάκης, Άλκης Μπακογιάννης, Κατερίνα Πατσιάνη, Τατιάνα-Άννα Πίττα, Βασίλης Σαφός, Γιώργος Χριστοδούλου
Ημερίδα
Σε συνεργασία με την Ελληνική Ένωση Κριτικών Θεάτρου και Παραστατικών Τεχνών (ΕΛ.Ε.Κ.ΘΕ.Π.ΤΕ.)
6 Ιουλίου (ΠΕΙΡΑΙΩΣ 260 Ε)
Οι κριτικοί, το θέατρο και η νέα αγορά: η ανατομία μιας αβέβαιης σχέσης
Το Φεστιβάλ Αθηνών σε συνεργασία με την Ελληνική Ένωση Κριτικών Θεάτρου και Παραστατικών Τεχνών (ΕΛ.Ε.Κ.ΘΕ.Π.ΤΕ.) διοργανώνει ημερίδα αφιερωμένη στη σύγχρονη θεατρική κριτική, τα προβλήματα, τις προοπτικές, τα αδιέξοδά της και τις σχέσεις της με τη νέα θεατρική αγορά.
ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΠΑΡΑΓΩΓΕΣ
30 - 31 Μαΐου (ΠΕΙΡΑΙΩΣ 260 Η)
Angélica Liddell
Γένεσις 6, 6-7 (Genesis 6, 6-7)
Η Ανχέλικα Λίντελ (Angélica Liddell), τρομερό παιδί της ισπανικής σκηνής, δημιουργός υπεράνω ειδών και ορίων, επιστρέφει στο Φεστιβάλ Αθηνών πέντε χρόνια μετά την παράσταση Όλος ο ουρανός πάνω στη γη (Το σύνδρομο της Γουέντυ).
30 - 31 Μαΐου & 1 Ιουνίου (ΠΕΙΡΑΙΩΣ 260 A)
nora chipaumire
#PUNK
Στο #PUNK, πρώτο μέρος μια μουσικής τριλογίας, η χορογράφος νόρα τσιπομίρ (nora chipaumire), διεθνώς αναγνωρισμένη για το εικονοκλαστικό στυλ της, με τρία βραβεία Bessie και μια υποτροφία Guggenheim στο ενεργητικό της, αντλεί έμπνευση από τα παιδικά και νεανικά της χρόνια στη Ζιμπάμπουε τις δεκαετίες του ’70 και του ’80. Η λέξη «πανκ» αναφέρεται στο μουσικό ρεύμα της περιόδου εκείνης αλλά και σε έναν ασυμβίβαστο, αντικαταναλωτικό τρόπο ζωής, με εργαλεία την αυτάρκεια του «φτιάξ’ το μόνος σου». Η τσιπομίρ εμπνέεται από το προβοκατόρικο τραγούδι της Πάττι Σμιθ «Rock ‘n’ roll nigger» και μέσα από ξεχωριστά οπτικά και ηχητικά τοπία εστιάζει σε έννοιες όπως η αυτοαπεικόνιση, η βιογραφία, η απελευθέρωση, η ανεξαρτησία, υιοθετώντας μια χαρακτηριστικά πανκ ματιά πάνω στην έννοια «μέλλον»: δεν υπάρχει μέλλον, το μέλλον ενυπάρχει στο παρόν.
11 - 12 Ιουνίου (ΠΕΙΡΑΙΩΣ 260 Η)
Mapa Teatro
Οι αγνοούμενοι (Los Incontados) - Τρίπτυχο
Μετά τον Αποχαιρετισμό, που παρουσιάστηκε με μεγάλη επιτυχία στο περσινό Φεστιβάλ Αθηνών, ο κολομβιανός θίασος Mapa Teatro, που διακρίνεται για τη χρήση πολλών διαφορετικών μέσων και αναφορών (θέατρο, βίντεο, εικαστικά, ιστορία, μύθος κλπ.), επανέρχεται με ένα τρίπτυχο που σκιαγραφεί τη ζωή στη σύγχρονη Κολομβία.
23 & 24 Ιουνίου (ΠΕΙΡΑΙΩΣ 260 Δ)
Thom Luz
Το κορίτσι από το εργοστάσιο της ομίχλης (Girl From the Fog Machine Factory)
Ένα σύγχρονο παραμύθι με μαγικό φινάλε, που συμπεριλήφθηκε από το φετινό Theatertreffen - Berliner Festspiele στον κατάλογο των 10 καλύτερων παραστάσεων της χρονιάς. Η νέα δημιουργία του ελβετού Τομ Λουτς (Thom Luz), που φημίζεται για τις γεμάτες μουσική και εντυπωσιακές εικόνες ατμοσφαιρικές παραστάσεις του, αγγίζει τις πλέον φευγαλέες κι εφήμερες πτυχές της ανθρώπινης εμπειρίας.
28 - 29 Ιουνίου (ΠΕΙΡΑΙΩΣ 260 Δ)
Caroline Guiela Nguyen
ΣΑΪΓΚΟΝ (SAIGON)
Ένα εστιατόριο παγωμένο σ’ έναν μεταιχμιακό χωροχρόνο, κάπου ανάμεσα στη Σαϊγκόν της δεκαετίας του ’50 και το Παρίσι της δεκαετίας του ’90, με μουσική υπόκρουση βιετναμέζικη ποπ και γαλλικά chansons.
4 - 5 Ιουλίου (ΠΕΙΡΑΙΩΣ 260 Η)
Susanne Kennedy
Αυτόχειρες παρθένοι (The Virgin Suicides)
Βασισμένο στο μυθιστόρημα του Τζέφρυ Ευγενίδη
Μια συντηρητική, θρησκευόμενη οικογένεια στη Βόρεια Αμερική. Πέντε αδελφές και οι καταπιεστικοί γονείς τους. Το σπίτι είναι ένας κλειστός κόσμος, χωρίς διαφυγή. Κάθε εφηβικό σκίρτημα, κάθε χειρονομία απόδρασης συνθλίβεται υπό το άγρυπνο βλέμμα των πουριτανών γονέων. Η ασφυξία που βιώνουν οι αδελφές Λίσμπον θα έχει τραγική κατάληξη. Από το απέναντι σπίτι, μια παρέα αγοριών κατασκοπεύει τα όσα διαδραματίζονται. Το υπνωτισμένο αντρικό βλέμμα μεταμορφώνει το δράμα των έγκλειστων αδελφών σε θέαμα προς κατανάλωση.
Romeo Castellucci
Η νέα ζωή (La vita nuova)
Η νέα δημιουργία του κορυφαίου ιταλού δημιουργού και αγαπημένου του Φεστιβάλ Αθηνών Ρομέο Καστελλούτσι (Romeo Castellucci) πρωτοπαρουσιάστηκε στον παλιό εκθεσιακό χώρο αυτοκινήτων της Σιτροέν στις Βρυξέλλες και αντλεί έμπνευση από τη φιλοσοφική πραγματεία του Ερνστ Μπλοχ Το πνεύμα της ουτοπίας.
Ho Tzu Nyen
Ο μυστηριώδης Λάι Τεκ (The Mysterious Lai Teck)
Αρχηγός του Κομμουνιστικού Κόμματος της Μαλαισίας (1939-1947) και τριπλός πράκτορας των γαλλικών, βρετανικών και ιαπωνικών μυστικών υπηρεσιών, ο Λάι Τεκ, ο άνθρωπος με τα 50 ψευδώνυμα, υπήρξε μια αινιγματική μορφή της ιστορίας. Θραυσματικές και ανακριβείς, οι μαρτυρίες άλλων κατασκόπων, μυστικών πρακτόρων, προδοτών και βιογράφων για το άτομό του συνθέτουν μια στοιχειωμένη αφήγηση, γεμάτη κενά και αντιφάσεις, για μια αμφιλεγόμενη προσωπικότητα που ελάχιστα διακρίνεται κάτω από τα πέπλα του μύθου.
Διεθνής Παραγωγή Στο Μέγαρο Μουσικής
(Αίθουσα Αλεξάνδρα Τριάντη)
12 - 16 Ιουλίου
Θέατρο του Ήλιου – Robert Lepage
Kanata - Επεισόδιο 1ο - Η διαμάχη
Ένα ζευγάρι Γάλλων μετακομίζει στο Βανκούβερ. Η γυναίκα είναι ζωγράφος και γίνεται φίλη με μια αυτόχθονα που ζει σε μια φτωχογειτονιά της πόλης, αλλά κατόπιν δολοφονείται από έναν κατά συρροήν δολοφόνο. Το περιστατικό αυτό κινητοποιεί τη ζωγράφο, η οποία και αποφασίζει να ζωγραφίσει και να εκθέσει πίνακες με πρόσωπα δολοφονημένων αυτόχθονων γυναικών προκειμένου να ευαισθητοποιήσει την κοινή γνώμη.
*******************************************************
ΧΟΡΟΣ
5 - 6 Ιουνίου (ΠΕΙΡΑΙΩΣ 260 Η)
Κώστας Τσιούκας
Ζιζέλ
Η Ζιζέλ, από τα πιο αγαπητά και δημοφιλή ρομαντικά μπαλέτα, αφηγείται μια ακαταμάχητη ερωτική ιστορία με λυτρωτικό, αν και τραγικό τέλος. Η Ζιζέλ είναι μια όμορφη χωριατοπούλα με αδύναμη καρδιά, που ερωτεύεται τον ευγενή Άλμπρεχτ.
14 & 15 Ιουνίου (ΠΕΙΡΑΙΩΣ 260 Ε)
Ανδρονίκη Μαραθάκη
It's not about if you will love me tomorrow_Μέρος 2
Η Ανδρονίκη Μαραθάκη, μια από τις πιο δυναμικές παρουσίες της νέας γενιάς δημιουργών του χορού, παρουσιάζεται για πρώτη φορά στο Φεστιβάλ Αθηνών, με το έργο It’s not about if you will love me tomorrow_Μέρος 2. Πρόκειται για ένα παιχνίδι σε δημόσια θέα.
25 - 26 Ιουνίου (ΠΕΙΡΑΙΩΣ 260 Η)
Omar Rajeh – Maqamat
#minaret
Μπορεί να πεθάνει μια ολόκληρη πόλη, μαζί με την ιστορία, τις αξίες και τον πολιτισμό της; Θα μπορούσε ποτέ να αναβιώσει μια πόλη; Επί μία χιλιετία, ο μιναρές του Μεγάλου Τζαμιού στο Χαλέπι υψωνόταν περήφανος πάνω από τη μεγαλύτερη πόλη της Συρίας. Σήμερα, στη θέση του μνημείου έχουν απομείνει ερείπια. Η παράσταση #minaret του λιβανέζου Ομάρ Ρατζέχ (Omar Rajeh), από τις πιο δυναμικές παρουσίες του σύγχρονου χορού στη Μέση Ανατολή, αποτελεί πράξη αντίστασης ενάντια στην καταστροφή μιας από τις αρχαιότερες πόλεις στον κόσμο, συνδυάζοντας τον σύγχρονο χορό με τις εικαστικές τέχνες και τη μουσική παράδοση του Χαλεπιού.
27 &28 Ιουνίου (ΠΕΙΡΑΙΩΣ 260 Ε)
arisandmartha
Lucy. tutorial for a ritual
Το χορογραφικό δίδυμο arisandmartha (Άρης Παπαδόπουλος, Μάρθα Πασακοπούλου), έχοντας παρουσιάσει το πρώτο του έργο στην πλατφόρμα χορού Aerowaves 2018, υλοποιεί αυτή τη φορά την ιδέα ενός σύγχρονου, επινοημένου τελετουργικού και μας τοποθετεί σ’ έναν κόσμο μεταιχμιακό, όπου τα πάντα αποκτούν σημασία γιατί απλώς βρίσκονται εκεί.
29 - 30 Ιουνίου (ΠΕΙΡΑΙΩΣ 260 Η)
Marco da Silva Ferreira
Brother
Γιατί χορεύουμε μαζί; Ο ανερχόμενος πορτογάλος χορογράφος Μάρκο ντα Σίλβα Φερρέιρα (Marco da Silva Ferreira) εξερευνά τις ρίζες του συλλογικού χορού, του «όλοι μαζί σε κίνηση», από τις αρχαίες παραδόσεις μέχρι το street dance, αναζητώντας τα κοινά χαρακτηριστικά που επιβιώνουν από γενιά σε γενιά περνούν και στον σύγχρονο χορό.
4 - 6 Ιουλίου (ΠΕΙΡΑΙΩΣ Δ)
Κρατική Σχολή Ορχηστικής Τέχνης
Splendid Fusions
Ο Γιάννης Μανταφούνης, ο Χρήστος Παπαδόπουλος και ο Αντώνης Φωνιαδάκης συναντούν τους χορευτές της ΚΣΟΤ
Το μέλλον του σύγχρονου χορού της χώρας επί σκηνής!
Η Κρατική Σχολή Ορχηστικής Τέχνης και το Φεστιβάλ Αθηνών - Επιδαύρου ετοιμάζουν μία μοναδική παράσταση, αποτέλεσμα της συνύπαρξης και της μακρόχρονης συνεργασίας και δουλειάς ανάμεσα σε διεθνείς έλληνες χορογράφους και τους νέους χορευτές, σπουδαστές, τελειόφοιτους και απόφοιτους της ΚΣΟΤ. Μία παράσταση που αποτυπώνει τη μοναδική στιγμή, στην πορεία ενός χορευτή, αυτήν ακριβώς πριν από την «εκτίναξή» του στον επαγγελματικό στίβο με όλα τα εφόδια που του έχει δώσει η σπουδή του, μαζί με την ορμή και τη φρεσκάδα αυτής της ηλικίας, ιδανικά συνδυασμένη με την ωριμότητα των χορογράφων που διαπρέπουν στο διεθνή χώρο.
8 Ιουλίου
Ημέρα χορού
Η Πειραιώς 260 για μια ακόμα φορά «καταλαμβάνεται» από τον χορό. Μετά την πολύ επιτυχημένη πρώτη απόπειρα στο περσινό Φεστιβάλ, το εγχείρημα συνεχίζεται. Εναλλακτικές μορφές παρουσίασης, συλλογικές δράσεις, χορευτικές εμπειρίες και καλλιτεχνικά πειράματα δημιουργούν έναν χώρο συνάντησης, διαλόγου και συνύπαρξης καλλιτεχνών και κοινού.
10 Ιουλίου (ΠΕΙΡΑΙΩΣ 260 Η)
Fondazione Nazionale della Danza / Aterballetto
Wolf – BLISS
Ο διεθνώς αναγνωρισμένος χορογράφος Χόφες Σέχτερ (Hofesh Schechter), που είχαμε απολαύσει στο Φεστιβάλ Αθηνών 2017 με την παράσταση Grand Finale, επιστρέφει με ένα παλαιότερο έργο του, εμπνευσμένο από τους 16 εκπληκτικούς χορευτές του Aterballetto και ξαναδουλεμένο αποκλειστικά για την ομάδα.
BLISS του Johan Inger / Aterballetto
Το BLISS (βραβείο Danza&Danza 2016) του σουηδού Γιόχαν Ίνγκερ, που έχει διακριθεί ως χορευτής και χορογράφος στο Nederlands Dans Theater και έχει βραβευτεί με το Carina Ari για τη συνεισφορά του στον σουηδικό χορό, αντλεί έμπνευση από το εμβληματικό The Köln Concert (1975) του αμερικανού πιανίστα Κηθ Τζάρετ, μια συναυλία που ηχογραφήθηκε για να γίνει ο σόλο τζαζ δίσκος και η ηχογράφηση για πιάνο με τις μεγαλύτερες πωλήσεις όλων των εποχών.
11 - 14 Ιουλίου (ΚΗΠΟΣ)
Boris Charmatz – Terrain
infini
Το νέο έργο του κορυφαίου γάλλου χορογράφου, που απολαύσαμε πέρυσι στο Φεστιβάλ Αθηνών με το enfant, κάνει παγκόσμια πρεμιέρα στο Φεστιβάλ Αθηνών. Το infini (άπειρο) προσπαθεί να εντοπίσει μια αίσθηση απείρου μέσα στον χώρο. Το «άπειρο» είναι ο τρόπος μας να αγγίξουμε αυτό που βρίσκεται πέρα από εμάς και η σκηνή είναι ο χώρος που επιτρέπει μια τέτοια προσπέλαση.
************************************************
Χορος Στο Ηρωδειο
Anne Teresa De Keersmaeker – Jean-Guihen Queyras / Rosas
Εν τω μέσω της ζωής, βρισκόμαστε / 6 σουίτες για τσέλο του Μπαχ
ΒΙΝΤΕΟ ΕΓΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ
7 Ιουλίου (ΠΕΙΡΑΙΩΣ 260 Δ)
Bouchra Khalili
The Tempest Society
Το βίντεο The Tempest Society της μαροκινής Μπουχρά Καλιλί (Bouchra Khalili) έκανε πρεμιέρα στην Documenta 14 στην Αθήνα και παρουσιάζεται τώρα στην αρχική τοποθεσία όπου δημιουργήθηκε τον χειμώνα του 2016. Ο τίτλος αναφέρεται στην Τρικυμία (Al Assifa στα αραβικά), μια θεατρική ομάδα από βορειοαφρικανούς μετανάστες και γάλλους φοιτητές.
(ΠΕΙΡΑΙΩΣ 260 Α)
Candice Breitz
Love Story
Ποιες ιστορίες είμαστε διατεθειμένοι να ακούσουμε; Ποιες ιστορίες μας συγκινούν; Πώς γίνεται το κοινό να δακρύζει στο σινεμά, αλλά να μένει ασυγκίνητο όταν έρχεται αντιμέτωπο με τον πραγματικό ανθρώπινο πόνο; Η βίντεο-εγκατάσταση της νοτιοαφρικανής Κάντις Μπράιτς (Candice Breitz) διερευνά τους μηχανισμούς της ταύτισης και της ενσυναίσθησης. Η δημιουργός στρέφει την προσοχή μας σε προσωπικές μαρτυρίες άγνωστών μας προσφύγων, προσώπων που συνήθως μένουν στη σκιά, αντιδιαστέλλοντάς τες με τη γοητεία που μας ασκούν οι διασημότητες.
Παραγγελία National Gallery of Victoria (Μελβούρνη), Outset Germany (Βερολίνο), Medienboard Berlin - Brandenburg
ΠΡΟΑΥΛΙΟ
13 Ιουνίου
9ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΘΕΡΙΝΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ
ΓΙΑ ΠΑΙΔΙΑ
30 Μαΐου - 30 Ιουνίου (ΠΕΙΡΑΙΩΣ 260 ΠΡΟΑΥΛΙΟ)
Μαρκ Χατζηπατέρας
Building Hope
Το Building Hope, που ο διεθνής εικαστικός καλλιτέχνης Μαρκ Χατζηπατέρας − δημιουργός site-specific εγκαταστάσεων σε γκαλερί, μουσεία και δημόσιους χώρους στην Ευρώπη και την Αμερική (όπως το μετρό της Νέας Υόρκης, αλλά και η Νέα Παραλία της Θεσσαλονίκης)− εγκαθιστά στο προαύλιο της Πειραιώς 260, είναι ένα διαδραστικό έργο τέχνης και ταυτόχρονα ένα μεγάλο παιχνίδι.
Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης
Πικάσο και αρχαιότητα. Γραμμή και πηλός
Έκθεση: 20 Ιουνίου - 20 Οκτωβρίου
29 - 30 Ιουνίου (ΠΕΙΡΑΙΩΣ 260 ΠΡΟΑΥΛΙΟ)
Over the rainbow – Δώρα Ανδρουλιδάκη
Drag Queen Story Hour - Αthens Chapter
Ιδρυτικό μέλος της βερολινέζικης εταιρείας παραγωγής Οver the rainbow, που πραγματοποιεί εκπαιδευτικές εκδηλώσεις για παιδιά και όλη την οικογένεια σε συνεργασία με μέλη της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας του Βερολίνου, η Δώρα Ανδρουλιδάκη παρουσιάζει το Drag Queen Story Hour - Αthens Chapter.
Το Μουσείο Ελληνικής Παιδικής Τέχνης στο Φεστιβάλ Αθηνών
Για πρώτη φορά το Φεστιβάλ Αθηνών συνεργάζεται με το Μουσείο Ελληνικής Παιδικής Τέχνης, ένα από τα ελάχιστα τέτοια μουσεία στον κόσμο.
Στην Πειραιώς 260 θα φιλοξενηθεί έκθεση με ζωγραφικά έργα παιδιών και τρισδιάστατες κατασκευές με αφετηρία τη θεατρική πρώτη ύλη, και ειδικότερα τις παραστάσεις του Φεστιβάλ που θα παρουσιαστούν το προσεχές καλοκαίρι στην Επίδαυρο.
ΑΝΟΙΓΜΑ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ - ΑΘΗΝΑ
Με τη στήριξη του Δικτύου Πολιτισμού του Δήμου Αθηναίων Athens Culture Net,με ιδρυτικό δωρητή το Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος
ΘΕΑΤΡΟ
Ποίηση & λογοτεχνία στην πόλη
2 - 10 Ιουνίου (ΘΕΡΙΝΟΙ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΙ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ)
Θανάσης Χαλκιάς
Σινε-παρμένη του Hernán Rivera Letelier
4 - 12 Ιουνίου
Ζωή Ξανθοπούλου
Μάριος Χάκκας: «Κανένα ρετούς. Θέλω την πραγματικότητα»*
24 - 28 Ιουνίου (ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ ΚΕΡΑΜΕΙΚΟΥ)
Lotus eaters – Πάνος Δεληνικόπουλος
Amica mea
Με αφετηρία επιστολές ηρωίδων του Οβιδίου και επιγράμματα της Παλατινής Ανθολογίας
Πλατφόρμα: Διαφορετικότητα
1 - 30 Ιουνίου
Ηλίας Πούλος
Αυτό που δεν βλέπουμε μάς κοιτάζει
Εικαστική εγκατάσταση για τους τοξικομανείς του Μεσοπολέμου
Η εγκατάσταση θα πλαισιωθεί από δύο συζητήσεις ανοιχτές στο κοινό.
14 - 23 Ιουνίου / Εργαστήρια και δρώμενα
21 - 23 Ιουνίου / Τριήμερο κινηματογραφικών προβολών
(ΘΕΡΙΝΟΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ ΛΑΪΣ, AMOQA, BEAVER)
Αφροδίτη* η μαγεία της*, το έργο της*, η επιθυμία της*, η δύναμή της*, η φροντίδα της*
Aphrodite* her*magic, her*work, her*desire, her*power, her*care
Η πλατφόρμα Αφροδίτη* επικεντρώνεται στην κουίρ φεμινιστική τέχνη φέρνοντας σε επαφή τη ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα σε τοπικό και διεθνές επίπεδο, επιδιώκοντας ταυτόχρονα να προσεγγίσει νέα ακροατήρια στην Αθήνα. Το Αφροδίτη* εστιάζει σε θέματα που αφορούν στις μετααποικιακές πρακτικές εντός ευρωπαϊκού και ελληνικού πλαισίου, τον κουίρ ακτιβισμό, τον αντιρατσισμό και την καταπολέμηση της κουλτούρας του σεξισμού και του βιασμού. Τα έργα, οι δράσεις και τα εργαστήρια των καλλιτέχνιδων* και των συντελεστριών* του φεστιβάλ Αφροδίτη* πραγματεύονται τις πολιτικές της φροντίδας, τη μεταπορνογραφική πολιτική και την επιθυμία, την ποιητική της (κουίρ) γλώσσας, καθώς και τη σχέση γλώσσας και τρανς* σωμάτων. Το συνολικό εγχείρημα Αφροδίτη* εδραιώνει τις συνεργασίες μεταξύ του Athens Museum of Queer Arts και της κολεκτίβας Beaver στην Αθήνα, των Pembe Hayat Kuirfest στην Άγκυρα και της Cinenova στο Λονδίνο, και επεκτείνει τη συνεργασία του με νέες ομάδες, όπως το Φεστιβάλ Κινηματογράφου TransFormations στο Βερολίνο και η ομάδα Πολιτικά Χοντρέλες στην Αθήνα, ισχυροποιώντας έτσι τους διεθνείς δεσμούς της κουίρ φεμινιστικής δράσης και της πολιτισμικής παραγωγής.
* Στη σύγχρονη θεωρία του φύλου ο αστερίσκος υποδηλώνει τη διεύρυνση των ταυτοτήτων του φύλου
Επιμελητική ομάδα Περσεφόνη Κερεντζή, Σοφία Μπέμπεζα, Σοφία Ντώνα, Βασιλεία Στυλιανίδου, Athens Museum of Queer Arts (Maria F. Dolores, Johnny Pavlatos, Holly Ιngleton, Alex Buschky), Beaver Καλεσμένες συνεπιμελητικές ομάδες Cinenova (London), Political Fatties (Αθήνα), Pembe Hayat Kuirfest Ankara, TransFormations - Trans* Film Festival Berlin
Η πλήρης λίστα των καλλιτέχνιδων* και συντονιστών* των εργαστηρίων θα ανακοινωθεί.
27 - 30 Ιουνίου (SIX DOGS)
Βέρα Λάρδη – Αλεξάνδρα Βασιλείου
A New Era (?)
Μια παράσταση - διάλογος
Ομοφοβία, αμφιφοβία και τρανσφοβία: πώς τις βιώνουν οι άνθρωποι που είναι ομοφυλόφιλοι, αμφιφυλόφιλοι και τρανς; Τι σκέφτεται και πώς ζει η νέα γενιά των ΛΟΑΤΚΙ+; Οι πρόσφατες θεσμικές αλλαγές έχουν αλλάξει το τοπίο; Έχουμε πράγματι μπει στο κατώφλι μιας νέας εποχής, ουσιαστικής αναγνώρισης του δικαιώματος στην ελευθερία ταυτότητας;
1 Ιουλίου - 4 Ιουλίου (15ο ΛΥΚΕΙΟ ΚΥΨΕΛΗΣ)
Παντελής Φλατσούσης
Κυψέλη - New Kids On the Block
Παράσταση θεάτρου ντοκουμέντου, βασισμένη σε συνεντεύξεις κατοίκων της Κυψέλης
ΧΟΡΟΣ
21 Ιουνίου (ΠΕΔΙΟΝ ΤΟΥ ΑΡΕΩΣ)
Compagnie Pernette
Χορός Περνέτ (Bal Pernette)
Με τη συμμετοχή των Polkar
11 Ιουλίου
Aterballetto
In/Finito
Χορός και χορογραφία για αστικούς, φυσικούς ή ιστορικούς χώρους
ΜΟΥΣΙΚΗ
18 - 20 Ιουνίου (ΑΣΤΕΡΟΣΚΟΠΕΙΟ ΑΘΗΝΩΝ – Τηλεσκόπιο Δωρίδη)
Θοδωρής Οικονόμου
Ανάσα - solo piano
1, 3 & 4 Ιουλίου (ΩΔΕΙΟΝ ΑΘΗΝΩΝ – Αίθουσα «Άρης Γαρουφαλής»)
Young Greek Classics 2019
Αφιέρωμα στο τσέλο – 6 τσελίστες
ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ
Σε συνεργασία με την ΤΑΙΝΙΟΘΗΚΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ
ΠΕΡΙΠΑΤΟΙ
23 Ιουνίου - 9 Ιουλίου
ΚΕΘΕΑ (ΚΕΝΤΡΟ ΘΕΡΑΠΕΙΑΣ ΕΞΑΡΤΗΜΕΝΩΝ ΑΤΟΜΩΝ)
ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟ ΣΤΕΚΙ ΚΕΘΕΑ ΔΙΑΒΑΣΗ
Ιστορίες από μια παράλληλη πραγματικότητα
Ηχητικός περίπατος για τη ζωή μετά τα ναρκωτικά
ΑΝΟΙΓΜΑ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ – ΠΕΙΡΑΙΑΣ
Σε συνεργασία με το ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ ΠΕΙΡΑΙΑ
18 - 25 Ιουνίου
Ανθρωπότητες
7 ημέρες, 7 βιβλικά κείμενα, 7 επικράτειες ανθρώπων
Οι Ανθρωπότητες, πρόγραμμα δράσεων που οργανώνεται από το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά με καλλιτεχνικό διευθυντή τον Νίκο Διαμαντή, διερευνούν και αναδεικνύουν, μέσα από καλλιτεχνικές δράσεις, το απόθεμα αξιών, βιωμένης ιστορίας και μαρτυριών που βρίσκεται αποθησαυρισμένο στις διαφορετικές κοινότητες της πόλης. Καλλιτεχνικές ομάδες από διαφορετικούς δημιουργικούς χώρους (θέατρο, λογοτεχνία, μουσική, εικαστικά, καλλιτεχνική εκπαίδευση) συνεργάζονται με κοινωνικές δομές της πόλης του Πειραιά, ώστε να προσεγγίσουν επιλεγμένες κοινωνικές ομάδες και, από κοινού με τους συμμετέχοντες, να σχεδιάσουν και να παρουσιάσουν ένα έργο το οποίο να εκφράζει τη «θέαση της ζωής» μέσα από τη δική τους οπτική.
18 - 25 Ιουνίου
Εικαστική έκθεση «Τα πετεινά»
Από τη Γιώτα Δημητριάδη
Το ζωικό βασίλειο μοιάζει να εμπνέει τη φετινή θεατρική σεζόν. Με μια γρήγορη ματιά καταγράψαμε τουλάχιστον 13 παραστάσεις, οι οποίες ανεβαίνουν αυτήν την περίοδο κι έχουν ως θέμα τους τη σχέση των ανθρώπων με τα ζώα ή που τα χρησιμοποιούν με αλληγορική σημασία στις ιστορίες που παρουσιάζουν επί σκηνής! Μιλάμε για παραστάσεις, οι οποίες στον τίτλο τους και το περιεχόμενο τους έχουν από τρωκτικά και κατσίκες μέχρι πουλιά, έντομα, ακόμα και καβουράκια!
Το ερώτημα, όμως, είναι ποιες από αυτές που έχουμε, ήδη, παρακολουθήσει αξίζουν και ποιες θέλουμε να ξεχάσουμε...
1. «Άνθρωποι και ποντίκια», στο Cartel
Κατά τη γνώμη μου, μια από τις καλύτερες παραστάσεις της φετινής σεζόν! Το έργο του Τζον Στάινμπεκ μιλάει για την προσπάθεια του ανθρώπου για επιβίωση και την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο. Μια ιστορία που σου κόβει την ανάσα, με εξαιρετική τη σκηνοθεσία του Βασίλη Μπισπίκη και με πολύ δυνατές όλες οι ερμηνείες.
2. «Ποιος σκότωσε τον σκύλο τα μεσάνυχτα» στο Καρέζη
Το έργο του Σάιμον Στήβενς μας σύστησε ο Τάκης Τζαμαριάς στο Θεάτρο Αγγέλων Βήμα στην παράσταση του Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου, δυστυχώς, η καλή ερμηνεία του Γιάννη Νιάρου δεν αρκεί κι αφού μιλάμε με φιλοζωικούς όρους «Ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη». Ανέμπνευστη σκηνοθεσία και πολύ αμήχανες, στο σύνολό τους, ερμηνείες.
3.«Η γίδα ή ποια είναι η Σύλβια;», στο Θησείον
Ο Νικορέστης Χανιωτάκης σκηνοθετεί το αριστούργημα του Έντουαρντ Αλμπι και η καταπληκτική ομάδα των ηθοποιών του κατάφεραν να το απογειώσουν, αποδομώντας το κείμενο και φανερώνοντας τους απίστευτους συμβολισμούς και τις αλληγορίες του μ’ έναν τρόπο που απέχει από κάθε είδους διδακτισμό. Μια από τις καλύτερες ερμηνείες του Νίκου Κουρή τα τελευταία χρόνια.
4. «Η Γελάδα», στο Altera Pars
Μια λαϊκή παραβολή, συμβολικό παραμύθι κι ιδιότυπη κοινωνική σάτιρα μαζί, γράφεται στη Μόσχα το 1956, από τον πιο αγαπημένο στους Έλληνες Τούρκο ποιητή συγκεντρώνοντας όλα τα χαρακτηριστικά της πρωτότυπης και πρωτοπόρας δραματουργίας του. Με λόγια απλά, καθαρή ματιά και πνεύμα οξύ, ο μεγάλος ποιητής και τρυφερός παραμυθάς, μιλάει μέσα από το έργο του, στο σήμερα, θαρρείς και τίποτα δεν έχει αλλάξει στον κόσμο των ανθρώπων. Αυτή τη φορά θα δούμε την παράσταση σε σκηνοθεσία Πέτρου Νάκου. Πριν λίγους μήνες το ίδιο έργο είχε ανέβει από την ομάδα «Ατελείς», σε σκηνοθεσία Νίκης Τσέτικα.
5. «Πουλιά στον αέρα», στο Θέατρο Αλίκη
Ο Νίκος Μαστοράκης επέλεξε τη γνωστή γαλλική πονηρή φάρσα «Le Dindon» (1896) του Ζωρζ Φεϊντώ κι ένα θίασο με εχέγγυα στην κωμωδία. Ο ίδιος υπογράφει και τη διασκευή, παρά όμως τις καλές ερμηνείες από το σύνολο του θιάσου, το έργο μοιάζει ξεπερασμένο και το γέλιο δεν βγαίνει αβίαστα από την πλατεία.
6. «Το χελιδόνι», στο Μικρό Γκλόρια
Ο Γκιλιέμ Κλούα εμπνεόμενος από την τρομοκρατική επίθεση της 12ης Ιουνίου 2016 σε gay bar στο Ορλάντο γράφει ένα έργο ανθρώπινο, έναν ύμνο στην αγάπη και τη ζωή. Η Ελένη Γκαζούκα το σκηνοθετεί με ευαισθησία βάζοντας στο επίκεντρο τους δύο σπουδαίους ηθοποιούς της, οι οποίοι χτίζουν ουσιαστικές σχέσεις επί σκηνής. Ο Βασίλης Μαυρογεωργίου κι η Σοφία Σεϊρλή είναι ένα εξαιρετικό δίδυμο.
7.«Μυγοφαές», στο Θεάτρο του Νέου Κόσμου
Το έργο του Ζουάν Γιάγκοο είναι μια παράσταση για τις start-up, για το innovation, για το entrepreneurship και για όλες αυτές τις άγνωστες λέξεις που υπόσχονται επιτυχία. Η τεχνολογία κι η επιχειρηματικότητα λένε ότι αν σκεφτούμε μια καλή ιδέα μπορούμε, όχι μόνο να λύσουμε το οικονομικό μας πρόβλημα, αλλά να γιατρέψουμε ανθρώπους, να αντιμετωπίσουμε την κλιματική αλλαγή και να αλλάξουμε τον κόσμο.
Οι τέσσερις 35ρηδες ήρωες του Ζουάν Γιάγκο (Γιώργος Αγγελόπουλος,Βάσω Καβαλιεράτου,Γιάννης Σαρακατσάνης καιΣωσώ Χατζημανώλη) κουρασμένοι να αγωνίζονται απέναντι σε απολύσεις και περικοπές, συλλαμβάνουν μια καλή ιδέα - μια μεγάλη ιδέα - από αυτές που αλλάζουν τον κόσμο. Θα καταφέρουν, όμως, να την υλοποιήσουν; Θα λύσουν το οικονομικό τους πρόβλημα; Γιατί είναι τόσο δύσκολο να αλλάξει ο κόσμος;
Το έργο ανέβηκε, για πρώτη φορά, στη Βαρκελώνη το 2017, με μεγάλη επιτυχία, κερδίζοντας δύο βραβεία MAX για καλύτερο συγγραφέα και για καλύτερο έργο -αποκάλυψη. Πρόκειται για ένα πρωτότυπο κι ιδιοφυές έργο κι η Ελλάδα είναι μόλις ο δεύτερος σταθμός του.
8. «Η φιλοσοφία ενός γάτου», στο Cartel
Το έργο βασισμένο στο κείμενο του Μπάμπη Άννινου «Ο γάτος της γειτόνισσας» (1884), παρουσιάζεται για δεύτερη χρονιά Tεχνοχώρο Cartel. Ένας γάτος, από «καλή οικογένεια», αλλά αγνώστου πατρός, γεννιέται σε μια πόλη με τις καλύτερες ευχές όλων. Μεγαλώνοντας, όμως, ξεφεύγει από το πρότυπο «της καλής κοινωνίας» με τις αταξίες του και, φτάνει να κατηγορείται και να τιμωρείται από το κοινωνικό σύνολο για εγκληματικές πράξεις, τις οποίες θα ήταν παράλογο να έχει διαπράξει. Τη σκηνοθεσία υπογράφει η Σωτηρία Κολόζου.
9.«Γουρούνι στο σακί», στο Θέατρο Αλεξάνδρεια
Δεύτερη κωμωδία του Ζώρζ Φεϋντώ με τίτλο από ζώο της φάρμας αυτή τη φορά!
Μια «κουνημένη» οικογένεια σε απόλυτη σύγχυση πασχίζει να αναβαθμίσει το κοινωνικό της προφίλ μέσω της τέχνης. Τρελή διακωμώδηση των ανερμάτιστων και φιλόδοξων αστών, που θεωρούν ότι με το χρήμα όλα αγοράζονται, ακόμα και το χρίσμα του καλλιτέχνη.
Τη μετάφραση και τη σκηνοθεσία υπογράφει η Έρση Βασιλικιώτη και στη σκηνή απολαμβάνουμε τους: Βασίλη Βλάχο, Κάτια Σπερελάκη, Μελίσσα Στοῒλη, Νίκο Ντούπη, Κωνσταντίνο Σπυρόπουλο, Νατάσα Παπαδάκη, Σάκη Σιούτη και Βασίλη Κουσουνέλο
10. «Ελέφαντας», στο Θέατρο 104
Η θεατρική ομάδα Παπαλάγκι παρουσιάζει την παράσταση «Ελέφαντας».Τέσσερις ελέφαντες διανύουν την τελική διαδρομή τους προς τον θάνατο, αφήνοντας ο καθένας πίσω ό, τι θυμάται από τη δική του ιστορία. Πως θυμόμαστε τους εαυτούς μας και πως θυμούνται οι άλλοι εμάς; Κι αν φτάνοντας στο τέλος έχεις ξεχάσει τα πάντα, ποιος μένει πίσω για να σε θυμάται; Μια devised παράσταση με κεντρικό άξονα τη μνήμη. Το κείμενο υπογράφει η ομάδα και τη σκηνοθεσία ο Χρήστος Τσαβλίδης.
11.«Βερβερίτσα», στο Θεάτρο Βρετάνια
Τι ζώο είναι η βερβετίτσα; Σκίουρος και βερβερίτσα είναι το κοινό όνομα μικρού θηλαστικού της οικογένειας των σκιόυρων. Το όνομα αυτό προέρχεται από τις ελληνικές λέξεις σκιά και ουρά. Και κάπου εδώ σταματούν όλα, όσα θέλω να γνωρίζω για το συγκεκριμένο θέμα, γιατί την παράσταση έγραψε, σκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί ο Νίκος Μουτσινάς.
12. «Τα Καβουράκια»
Η νέα ομάδα peach of art, αποτελούμενη από τους αποφοίτους της δραματικής σχολής «Πράξη επτά», αφού έκλεψε τις καρδιές του κοινού και της επιτροπής στο Bob Theatre Festival 2018 κατακτώντας την 3η θέση, επιστρέφει, για 7 μοναδικές παραστάσεις, στο Studio Μαυρομιχάλη!
Αυτήν τη φορά προτείνοντας μια πιο ολοκληρωμένη εκδοχή του έργου τους «Τα Καβουράκια», εμπνευσμένη από το ομώνυμο τραγούδι του Βασίλη Τσιτσάνη του 1955 με την υπογραφή της Ειρήνης Γαντερί, η οποία σκηνοθετεί και την παράσταση.
Το έργο πραγματεύεται την έννοια της ελευθερίας - την ύπαρξη, την ουσία και τα όριά της- μέσα στις ανθρώπινες σχέσεις και συμβάσεις. Η ιστορία διαδραματίζεται σε μία ερημική παραλία όπου μέχρι εκείνο το μεσημέρι, μία ιδιαίτερα ξεχωριστή οικογένεια έμοιαζε να ζει ήρεμα - ή μάλλον σχεδόν ήρεμα - στην καθημερινή της ρουτίνα. Σε ένα τροχόσπιτο δίπλα στη θάλασσα... μακριά από το αστικό περιβάλλον και τη σύγχρονη κοινωνία. Αλλά εκείνο το μεσημέρι, η οικογένεια περίμενε επισκέψεις.
Από τη Γιώτα Δημητριάδη
«Αυτό το συναίσθημα είναι έξω απ’ αυτόν τον κόσμο. Γιατί να μην έχω το δικαίωμα να το ζήσω, επειδή δεν μπορεί κανείς να το αναγνωρίσει;».
Ο Εντουαρντ Αλμπι, έφυγε από τη ζωή πριν τρία χρόνια, στα 88 του χρόνια. Θεωρείται από πολλούς ο διάδοχος του Τενεσί Ουίλιαμς και του Ευγένιου Ο'Νιλ, ο συγγραφέας που έφτανε στα μύχια της ψυχής της αμερικανικής οικογένειας για να την εκθέσει. Από τις αρχές της δεκαετίας του 1960 ήταν εκείνος, που έβαλε σε νέο πλαίσιο το μεταπολεμικό αμερικανικό θέατρο.
Ακόμα κι όσοι δεν γνωρίζουν τον σπουδαίο συγγραφέα, σίγουρα ξέρουν το κλασικό, πλέον, αριστούργημά του «Ποιος Φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ» (1963), την ναυαρχίδα των τριάντα έργων του. Έργο, το οποίο ανεβαίνει, πολύ συχνά, στη χώρα μας κι είναι γνωστό στο ευρύ κοινό από την ομώνυμη ταινία του 1966, σε σκηνοθεσία Μάικ Νίκολς με τους Ελίζαμπεθ Τέιλορ και Ρίτσαρντ Μπάρτον. Το 2008, μάλιστα, το Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου κατέταξε την ταινία στην 67η θέση στη λίστα με τις 100 καλύτερες ταινίες όλων των εποχών.
Αντίθετα μ’ αυτό του το έργο η «Γίδα ή Ποια είναι η Σύλβια;» , έργο που γράφτηκε πολύ αργότερα το 2000, έχει παρουσιαστεί ελάχιστες φορές στην Ελλάδα, ενώ στην Κύπρο παρουσιάζεται για πρώτη φορά από τις 8 Φεβρουαρίου στο Θέατρο «Διόνυσος» σε σκηνοθεσία Μάριου Μεττή.
Ο λόγος είναι πασιφανής: τι έχει να πει μια ιστορία μ’ έναν πετυχημένο αρχιτέκτονα, ο οποίος κατά τη διάρκεια ενός ευτυχισμένου γάμου, 23 χρόνια παντρεμένος και μ’ ένα παιδί στην εφηβεία, ερωτεύεται ξαφνικά και κεραυνοβόλα μια γίδα;
Και, φυσικά, αυτό το πολύ πρώτο επίπεδο του έργου είναι σίγουρα μια μεγάλη δυσκολία κι ένα φρενάρισμα στην απόφαση οποιουδήποτε να το ανεβάσει. Γιατί σε μια πρώτη ανάγνωση το έργο πραγματεύεται ένα πολύ αντισυμβατικό και «προκλητικό» θέμα, κάτι που φαινομενικά δοκιμάζει τις ηθικές αντοχές του κοινού.
Ο Νικορέστης Χανιωτάκης, όμως, κι η καταπληκτική ομάδα των ηθοποιών του κατάφεραν να το απογειώσουν, αποδομώντας το κείμενο και φανερώνοντας τους απίστευτους συμβολισμούς και τις αλληγορίες του μ’ έναν τρόπο που απέχει από κάθε είδους διδακτισμό.
Ο νεαρός σκηνοθέτης, έχοντας γοητευτεί από το έργο του Άλμπι από την εποχή που ήταν σπουδαστής στο Θέατρο Τέχνης, όπως ο ίδιος έχει δηλώσει, αναλαμβάνει και την καλοδουλεμένη μετάφραση του έργου.
Παρουσιάζει την ιστορία μέσα σ’ ένα γυάλινο δωμάτιο – κουτί – κλουβί – στούντιο, όπως απαιτούν κι οι σκηνοθετικές οδηγίες του ίδιου του συγγραφέα, που σχεδίασε η Αρετή Μουστάκα. Αυτό δίνει τη δυνατότητα στο κοινό να εστιάσει ακόμα καλύτερα στις δράσεις αλλά και τις σχέσεις, που εξελίσσονται στη γνωστή μας μακρόστενη σκηνή του θεάτρου Θησείον.
Ειδικά, οι πρώτες σειρές, βιώνουν σε απόσταση αναπνοής τα τεκταινόμενα με βάζα να εκτοξεύονται στην πλεξιγκλάς κατασκευή σε απόσταση αναπνοής από τη θέση τους.
Το σκηνικό είναι βασικός συντελεστής της παράστασης, μέσα σ’ αυτό θα βρούμε τον Μάρτιν του Νίκου Κουρή με την είσοδό μας στο χώρο. Ο ήρωας είναι ο μόνος που δεν βγαίνει ποτέ από εκεί, έτσι το αίσθημα του εγκλεισμού, δημιουργεί μια θεατρική συνθήκη που επιτρέπει την ενσυναίσθηση του κοινού. Το πρόβλημα του ήρωα είναι τόσο μεγάλο και σημαντικό, ώστε δεν μπορεί λεπτό να αποδράσει από αυτό. Αντίθετα η σύζυγός του (Λουκία Μιχαλοπούλου), ο γιος του (Μιχαήλ Ταμπακάκης) κι ο φίλος του (Γιάννης Δρακόπουλος) μπαίνουν και βγαίνουν από τον κόσμο του φέρνοντας και κάτι διαφορετικό μέχρι την κάθαρση του φινάλε.
Το έργο έχει τον υπότιτλο «σημειώσεις για τον ορισμό της τραγωδίας», γεγονός που δείχνει την άμεση σχέση του με το αρχαίο δράμα, καθώς το κοινό αφού δοκιμάσει ένα τόσο ευρύ φάσμα συναισθημάτων – ελέου και φόβου – βιώνει την κάθαρση μ’ ένα πτώμα επί σκηνής, το οποίο σέρνεται από τα χέρια του δράστη. Γνωστό σκηνικό σε πολλές τραγωδίες, κυρίως, του Ευριπίδη.
Μεγάλη επιτυχία της σκηνοθεσίας οι εναλλαγές από το δραματικό στο κωμικό στοιχείο κι οι σωστές δόσεις ρεαλιστικού, πρωτοποριακού και σουρεαλιστικού ανεβάσματος.
Ο ίδιος ο Άλμπι δήλωνε: «Λέω στους φοιτητές μου: «Αν θέλεις να μάθεις κάτι για τη δομή ενός θεατρικού έργου, άκου τα πρελούδια και τις φούγκες του Μπαχ». Ανακάλυψα την κλασική μουσική στα οκτώ μου και νομίζω ότι έμαθα από τη δομή της μουσικής τη φύση της δομής ενός δράματος. Συχνά θεωρώ τον εαυτό μου συνθέτη». Σ’ αυτή την παράσταση, λοιπόν, έχουμε εξαιρετικούς συντελεστές για την εκτέλεση μιας σπουδαίας παρτιτούρας.
Ο Νίκος Κουρής , σε μια από τις καλύτερες ερμηνείες του τα τελευταία χρόνια, έχει χτίσει έναν χαρακτήρα απόλυτα πειστικό και τραγικό μέσα στα αδιέξοδά του. Η σκληρότητα κι η τρυφερότητα του ήρωα φλερτάρουν με τη χυδαιότητα και τη βαθιά απελπισία.
Ενώ, παράλληλα, η μπλαζέ του περσόνα με χάρισμα στην ειρωνεία, αναδεικνύει εύστοχα το ιδιαίτερο, εγκεφαλικό χιούμορ του έργου.
Η Λουκία Μιχαλοπούλου είναι σπουδαία στον ρόλο της Στέβης. Όλη της η ερμηνεία, θα μπορούσαμε να πούμε ότι, συνοψίζεται στη στιχομυθία με τον άνδρα της: «Γιατί δεν βάζεις τα κλάματα;», τη ρωτάει. «Γιατί είναι πολύ σοβαρό για να κλάψω». Η Μιχαλοπούλου καταφέρνει να δώσει στη σύζυγο του Μάρτιν, όλες τις λεπτές αποχρώσεις των συναισθημάτων μέσα σε μια συνύπαρξη θυμού, αγάπης, πόνου, απογοήτευσης, δυναμισμού και ευαλωτότητας. Εξαιρετική και σπουδαία επαγγελματίας, αν σκεφτεί κανείς ότι κλήθηκε να ερμηνεύσει τον ρόλο μετά από αντικατάσταση μόλις ένα μήνα πριν την πρεμιέρα.
Η ηθοποιός, πριν την είσοδο της στο πλέξιγκλας, ρωτάει επίμονα: «Τι ώρα έρχονται;» και κρατά τα πλαστικά άνθη με τα οποία στη συνέχεια θα γεμίσει τον χώρο για «να φωτίσει το φόντο», όπως θα πει στον Μάρτιν.
Εδώ, αναδεικνύεται μοναδικά κι η τραγική ειρωνεία του έργου, η σύζυγος θέλει να φωτίσει τον σύζυγο με ψεύτικα λουλούδια, όπως ακριβώς είναι κι η σχέση τους, που στηρίζεται σε σαθρές βάσεις.
Παράλληλα, επιλέγει (Ranunkulus) νεραγκούλες, ένα φυτό που ονομάζεται και βατράχι, διότι απαιτεί υγρά εδάφη για την ανάπτυξή του και που έχει για «εχθρό» του τα σαλιγκάρια, γιατί στις αρχές της άνοιξης κι όταν υπάρχει υψηλή υγρασία, δημιουργούν ακανόνιστα εκτεταμένα φαγώματα στα φύλλα. Έτσι, η κανιβαλική όψη της συνύπαρξης του ζευγαριού επιβεβαιώνεται και μ’ έναν ασυνείδητο τρόπο στις επιλογές της καθημερινότητάς του.
Ακριβής κι απολύτως παρόν στη σκηνή ο Ρος του Γιάννη Δρακόπουλου, ενώ ο Μιχαήλ Ταμπακάκης είναι πολύ καλός στον ρόλο του έφηβου, ομοφυλόφιλου γιού, αλλά σε κάποιες κορυφώσεις είναι εμφανής η θεατρική του απειρία. Πιστεύω ότι με την εξέλιξη των παραστάσεων θα φαίνεται όλο και λιγότερο.
Ατμοσφαιρικοί οι φωτισμοί της Χριστίνας Θανάσουλα, ενδιαφέρουσα η μουσική του Γιάννη Μαθές, με ένα βουκολικό στοιχείο αλλά και σασπένς θρίλερ. Μαζί με το σκηνικό η Αρετή Μουστάκα υπογράφει και τα καλόγουστα κουστούμια.
Ο Άλμπι σε συνέντευξή του στην «Guardian» το 2004, δήλωνε: «Όλα τα θεατρικά έργα, αν κανένα από αυτά είναι καλό, κατασκευάζονται για να διορθώνουν τα πράγματα. Αυτή είναι η δουλειά του συγγραφέα: να κρατά τον καθρέφτη μπροστά στους ανθρώπους. Δεν είμαστε απλώς διακοσμητικοί, ούτε κι ευχάριστοι» και μπορώ να πω ότι η παράσταση στο Θέατρο Θησείον τηρεί τα λεγόμενά του.
Δείτε την!
Από τη Γιώτα Δημητριάδη
Η Θεοδώρα Τζήμου δεν χρειάζεται συστάσεις, μιλούν για εκείνην οι συνεργασίες της με κορυφαίους σκηνοθέτες. Κάθε φορά που την βλέπεις στη σκηνή σε εκπλήσσει, ευχάριστα, με το υποκρτιτικό της εύρος και την αλήθεια της ερμηνείας της.
Τη θυμάμαι μόνη στο Δώμα του Θεάτρου του Νέου Κόσμου, στο «Χέρι» του Τιμ Κράουτς ως δεκάχρονο κορίτσι και κάνοντας ένα πολύ γρήγορο flashback στα τελευταία χρόνια, δεν μπορώ παρά να μνημονεύσω την υπέροχα γήινη Στέλλα της στο περσινό «Τραμ» του Μιχαήλ Μαρμαρινού, την καθηλωτική ερμηνεία της στην «Επανένωση της Βόρειας με τη Νότια Κορέα» και τη συγκινητική Τζοάνα στο «Πορνοστάρ ή η αόρατη βιομηχανία του σεξ», που είδαμε το καλοκαίρι στην Πειραιώς.
Φέτος, την απολαμβάνουμε σ’ έναν ιδιαίτερο ρόλο και, για πρώτη φορά, σε κωμωδία στο θέατρο Αλίκη και στα «Πουλιά στον αέρα», όπου ως Σβετλάνα δείχνει να το απολαμβάνει ιδιαίτερα. Εξάλλου, όπως θα μου δηλώσει κατατηγορηματικά «Νομίζω, ότι ο ηθοποιός οφείλει να πειραματίζεται. Μου αρέσει να δοκιμάζω διαφορετικά πεδία».
Το φετινό στοίχημα, όμως, δεν έχει να κάνει μόνο με την κωμωδία, αλλά και με τον απαιτητικό μονόλογο του Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη «Λα Πουπέ», ο οποίος παρουσιάζεται σε σκηνοθεσία Σεβαστιάνας Αναγνωστοπούλου, δέκα χρόνια μετά την παράσταση, παράσταση-ορόσημο στο ελληνικό θέατρο με πρωταγωνίστρια την Άννα Κοκκίνου.
«Ειχες δει την παράσταση;» Την ρωτάω. «Οχι, ευτυχώς» μου απαντάει και κάπως έτσι λίγα λεπτά, αργότερα, πατάω το Rec στο μαγνητοφωνάκι κι η Θεοδώρα ξετυλίγει τις σκέψεις της.
Σύστησε μας τη Ρίκα...
Όταν μου ζητούν να μιλήσω για τη Ρίκα, αρχίζω και σκέφτομαι διάφορα πράγματα και νομίζω ότι δεν είναι σωστό, ούτε για τον ρόλο, ούτε για μένα.
Θα σου πω, όμως, τι μου έχει κάνει εντύπωση στη Ρίκα, γιατί ακόμα δεν την έχω καταλάβει εντελώς, για να είμαι ειλικρινής και μάλλον δεν θέλω να την καταλάβω και τελείως.
Αυτό, λοιπόν, που με εντυπωσιάζει είναι ο τρόπος που διαχειρίζεται το ψέμα στη ζωή της. Είναι κάτι, το οποίο προσωπικά, θαυμάζω. Χτίζει ένα παλάτι και δεν επιτρέπει να δει τα πράγματα επί της ουσίας, όπως πραγματικά είναι. Έχει μεγάλο ενδιαφέρον, πως αυτό θα αποδοθεί σκηνοθετικά κι υποκριτικά. Είναι σαν να ζει σε μια γυάλα...
Για να προστατευτεί από τον πόνο της πραγματικότητας;
Δεν μου αρέσει να αντιμετωπίζω ψυχαναλυτικά τους ρόλους, αλλά ναι, σ’ ένα πρώτο επίπεδο σίγουρα, αλλά υπάρχουν και πολλά άλλα.
Τον μονόλογο του του Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη μας τον σύστησε θεατρικά η Άννα Κοκκίνου, μια παράσταση που παίχτηκε για πολλά χρόνια με επιτυχία. Μου είπες πριν, ότι δεν την είχες παρακολουθήσει. Παρ’ όλα αυτά ο πήχης είχε ανέβει για σένα, λόγω του πρώτου πετυχημένου ανεβάσματος;
Είμαι σίγουρη, αν και δεν το είχα δει, ότι θα ήταν μια αριστοτεχνικά φτιαγμένη παράσταση. Η Κοκκίνου είναι μια σπουδαία ηθοποιός, έτσι κι αλλιώς, και νομίζω ότι της ταιριάζει αυτός ο ρόλος. Όμως δεν είχα τέτοιο άγχος. Πιστεύω ότι η Σεβαστιάνα Αναγνωστοπούλου έχει και μια τελείως διαφορετική σκηνοθετική ανάγνωση.
Δηλαδή;
Είναι πιο σκοτεινή κατά τη γνώμη μου. Εισβάλλει πιο πολύ στα σκοτεινά σημεία της Ρίκας, και αισθητικά κι ενεργειακά.
Τα τελευταία χρόνια σε βλέπουμε σε διαφορετικά είδη θεάτρου, από το μιούζικαλ και την κωμωδία –φέτος στα «Πουλιά στον αέρα»- μέχρι μονολόγους και δράματα. Τυχαίνει ή το επιζητείς;
Νομίζω, ότι ο ηθοποιός οφείλει να πειραματίζεται. Μου αρέσει να δοκιμάζω διαφορετικά πεδία. Απολαμβάνω το γεγονός ότι φέτος κάνω κωμωδία. Δεν πίστευα, ποτέ, ότι θα έπαιζα έναν αμιγώς κωμικό ρόλο. Αν όμως δίνεις αυτή δυνατότητα στον εαυτό σου, πετάς τις ταμπέλες από πάνω σου κι αυτό είναι πολύ απελευθερωτικό. Εμένα με αγχώνει να σκέφτομαι, ότι παίζω μόνο εκεί ή είμαι μόνο αυτό.
Είχες πει παλιότερα, ότι οι άλλοι σου βάζουν,κυρίως ,ταμπέλες...
Έτσι δεν συμβαίνει, συνήθως; Και στη συνέχεια γινόμαστε η εικόνα που βλέπουν οι άλλοι σ’ εμάς. Εγώ, όμως, μεγαλώνοντας αρχίζω να νιώθω καλύτερα, νομίζω ότι πετάω πράγματα από πάνω μου και αυτό είναι πολύ απελευθερωτικό.
Είναι αλήθεια ότι όταν τελείωσες τη δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου, ήσουν μπερδεμένη για το αν πραγματικά ήθελες να γίνεις ηθοποιός; Τι σε έπεισε τελικά;
Ναι, αισθανόμουν χειρότερη από όταν μπήκα στη σχολή. Εννοώ, ότι δεν ήξερα τίποτα. Μπερδεύτηκα. Στη συνέχεια συναντήθηκα με κάποιους ανθρώπους, όπως είναι ο Μιχαήλ (Μαρμαρινός), που σε εκπαιδεύουν σ’ έναν τρόπο σκέψης. Δεν μιλάμε για μια μέθοδο του τύπου: «Πες το έτσι», αλλά για έναν τρόπο, που σε βοηθάει να αντιλαμβάνεσαι ό,τι διαδραματίζεται γύρω σου. Η εκπαίδευση, ουσιαστικά, είναι μια αντίληψη των πραγμάτων. Τότε, άρχισα να καταλαβαίνω ότι έχει νόημα για μένα να κάνω θέατρο.
Σ’ έχω ακούσει να παρομοιάζεις την εμπλοκή σου με το θέατρο, σαν μια εμπλοκή με το παιχνίδι. Περνώντας τα χρόνια, πόσο δύσκολο είναι να διατηρείς αυτό το παιχνίδι;
Τη στιγμή που το διατηρώ, την ίδια ακριβώς το ακυρώνω. Υπάρχουν στιγμές, τις οποίες νιώθω ότι είναι σαν παιχνίδι κι άλλες που παίρνω πολύ σοβαρά τον εαυτό μου κι εκνευρίζομαι μ’ αυτό το παιχνίδι. Επομένως, υπάρχει συνεχώς αυτή η πάλη.
Μου είπες πριν, ότι δεν θες να προσεγγίζεις ψυχαναλυτικά έναν ρόλο, η διάθεση παιχνιδιού από την άλλη έρχεται και φεύγει. Πώς δουλεύεις τελικά;
Τελείως ενεργειακά ή μουσικά μ’ έναν τρόπο. Φυσικά και έχω μια αντίληψη κι αίσθηση ότι η Ρίκα, για παράδειγμα, είναι αυτό κι αυτό, αλλά δεν μ’ απασχολεί μεθοδικά στον τρόπο δουλειάς. Το ψυχολογικό κομμάτι είναι σαν να το ξέρω και να το κουβαλάω με κάποιον τρόπο, αλλά δεν θέλω να καθορίζει την ερμηνεία μου.
Η σχέση σου με τις κριτικές ποια είναι; Διαβάζεις; Σ’ απασχολούν;
Γενικά αποφεύγω, φοβάμαι. Να φανταστείς ακόμα και στο χειροκρότημα, νιώθω πολύ περίεργα πάντα.
Ντρέπεσαι; Τι εννοείς περίεργα;
Όχι, δεν είναι ντροπή ή ταπεινοφροσύνη. Καμία σχέση. Νιώθω ότι εκείνα τα λεπτά βρίσκομαι σε μια στιγμή κρίσης και μου τη σπάει καμιά φορά, που πρέπει να περιμένω από εσένα να σου αρέσω. Δεν καταλαβαίνω, γιατί πρέπει να κάνω τα πάντα για να σου αρέσω. Περνάω φάσεις, όπου δεν θέλω καθόλου να διαβάζω κριτικές κι άλλες όπου τις αναζητώ. Έχει να κάνει με την προσωπική μου φάση.
Επομένως, μετά από τόσα χρόνια, δεν έχεις εξοικειωθεί...
Όχι, τι να κάνω; Είναι περίεργο...
Έχεις χαρακτηρίσει τον εαυτό σου, δειλή, ανεύθυνη και τεμπέλα. Πώς είναι δυνατόν μ’ αυτά τα χαρακτηριστικά να έχεις κάνει αυτή την πορεία σ’ έναν τόσο απαιτητικό χώρο, όπως το θέατρο;
Ξέροντας πόσο τεμπέλα είμαι, θα δράσω τελευταία στιγμή και θα τα δώσω όλα. Έχω μια βαθιά τεμπελιά.
Σε ποιο κομμάτι; Βαριέσαι να μάθεις λόγια;
Τα πάντα! Αν μπορούσα δεν θα έκανα τίποτα. Αλλά αυτό είναι κι η κινητήριος δύναμη για μένα. Επειδή, ακριβώς, θυμώνω με τον εαυτό μου, κάνω περισσότερη προσπάθεια, ακριβώς για να μην νιώθω τεμπέλα.
Πάντως, αυτή την περίοδο, με θέατρο εφτά μέρες την εβδομάδα δεν νομίζω να αισθάνεσαι έτσι.
Τώρα, όχι δεν νιώθω τεμπέλα. (γελάει)
Τι είναι για σένα ταλέντο τελικά;
Ταλέντο, φυσικά, είναι μια κλίση ενός ανθρώπου να εκφράζεται, για παράδειγμα, μέσω της υποκριτικής. Αλλά για μένα έχει να κάνει περισσότερο με τον τρόπο, που αντιλαμβάνεσαι τα πράγματα. Έχεις στα χέρια σου ένα κείμενο. Τι σκέφτεσαι γι’ αυτό;
Επόμενα επαγγελματικά σχέδια;
Με τον Δημήτρη Καρατζά θα είμαι το καλοκαίρι στην Επίδαυρο με τις «Νεφέλες». Θα παίξω τον Άδικο Λόγο. ..
«ΛΑ ΠΟΥΠΕ» στο Από Μηχανής Θέατρο, κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 18:00
«Πουλιά στον αέρα» στο Θέατρο Αλίκη από Τετάρτη έως Κυριακή.
Διεύθυνση φωτογραφίας/Still photography/Σχεδιασμός φώτων: Νίκος Βούλγαρης
Από τη Γιώτα Δημητριάδη
14 Φεβρουαρίου, σήμερα, και ο έρωτας έχει την τιμητική του σε παγκόσμιο επίπεδο, με τις καρδούλες να κατακλύζουν τον πλανήτη.
Πίσω, όμως από την εμπορική γιορτή με τις σοκολάτες και τα λουλούδια υπάρχει η ιστορία του Βαλεντίνου, ενός ιερωμένου, που τον 3ο αιώνα πάντρευε κρυφά από τον αυτοκράτορα Κλαύδιο τον Γοτθικό (που βρισκόταν τότε στην εξουσία), ερωτευμένα ζευγάρια Χριστιανών.
Συνελήφθη για την πράξη του αυτή και φυλακίστηκε, ωστόσο ο αυτοκράτορας αρχικά αποφάσισε να του δώσει χάρη, μέχρι που ο Βαλεντίνος προσπάθησε να τον μυήσει στον Χριστιανισμό και ο αυτοκράτορας τον καταδίκασε σε θάνατο δια λιθοβολισμού. Ωστόσο ο Βαλεντίνος επέζησε από τον λιθοβολισμό κι έτσι τον αποκεφάλισαν στις 14 Φεβρουαρίου του 169.
Η Τέχνη και φυσικά το θέατρο, δεν θα μπορούσαν παρά να μην υμνούν τον έρωτα 365 μέρες τον χρόνο. Εμείς, λόγω της ημέρας, θυμόμαστε μερικές από τις ατάκες που ακούσαμε στα θέατρα της πόλης αυτή τη σεζόν και λιώσαμε...
1.«Σύνδεση είναι όταν το άλλο πρόσωπο σου λείπει και στην σκέψη του και μόνο θα μπορούσες να πεθάνεις»
Λέει η Φράνκι (Ιωάννα Παππά) στον Τζόνι (Τάσο Ιοδρανίδη)στην ρομαντική κωμωδία «Φράνκι και Τζόνι»που σκηνοθετεί ο Γιώργος Σκεύας στο Altera Parς. Η παράσταση παίζεται και στη Θεσσαλονίκη στο Θέατρο Αθήναιον.
2.«Όλα αυτά τα χρόνια που τραγουδούσα, κάνοντας τέλεια τη φωνή μου για να μπορεί να εκφράσει ό,τι αισθανόμουν, ήταν για σένα....έναν άνθρωπο που δεν του αρέσει καν η όπερα».
Εξομολογείται η Μαρία Κάλλας, κατά κόσμον Μαρία Ναυπλιώτου στην εκπληκτική παράσταση που σκηνοθετεί ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος στο Μικρό Χορν. Στο έργο του ΜακΝάλι, «Master class»η μεγάλη ντίβα μοιράζεται επί σκηνής τη μεγάλη απογοήτευση που της άφησε ο γάμος του Ωνάση με την Κένεντι.
3.«Όπου ήταν εκείνη, εκεί ήταν η Εδέμ»
Όταν ο Αδάμ μένει χωρίς την Εύα, τίποτα πια δεν έχει σημασία. Στο πιο ρομαντικό παραμύθι, «Αδάμ & Εύα» του Μαρκ Τουέην, ο Δημοσθένης Φίλιππας είναι ένας υπέροχος Αδάμ και η σκηνοθέτης της παράστασης, Εύα Μητσοπούλου μια απολαυστική Εύα.
4.«Το να αγαπάς τους ανθρώπους είναι εύκολο. Το να αγαπάς έναν άνθρωπο, αυτό είναι κάτι διαφορετικό. Κάτι που θα σε φέρει ακριβώς στην κόψη».
Στον «Φεγγίτη» του Ντέιβιντ Χέαρ, ο Δημήτρης Καταλειφός και η Λουκία Μιχαλοπούλου συναντιούνται μετά από πολλά χρόνια αναβιώνοντας έναν έρωτα που σημάδεψε και τους δύο. Η παράσταση που σκηνοθέτησε ο Κων/νος Μαρκουλάκης έριξε αυλαία στο Θέατρο Εμπορικόν και ετοιμάζεται για περιοδεία.
5.«Εγώ έχω μείνει ακόμα εκεί.Ακριβώς από κάτω.Κάτω απ’ τ’ αστέρια. Θυμάσαι;»
Ο Κωνσταντίνος Μπιμπής και η Λίλα Μπακλέση, συναντιούνται στο τελευταίο έργο του Τηλέμαχου Τσαρδάκα «Οι κάτω απ’ τ’ αστέρια» στη σκηνή του Θεάτρου Άλφα ιδέα. Συσκηνοθετούν και ερμηνεύουν την ερωτική ιστορία δύο έφηβων στην τελική αναμέτρηση του εγκλωβισμένου έρωτα τους.
6.«Για τον καθένα υπάρχει μόνο ένα κορίτσι στον κόσμο»
Ο Δημήτρης Τάρλοου καταπιάνεται ξανά με το λογοτεχνικό θησαυρό του Καραγάτση, ανεβάζοντας για πρώτη φορά στο θέατρο τον «Γιούγκερμαν». Ο Γιάννης Στάνκογλου στον ομώνυμο ρόλο ερωτεύεται την Βούλα, Θάλεια Σταματέλου, ο έρωτάς τους όμως θα έχει τραγικό φινάλε.
7 «Καλύτερα η έχθρα τους να κόψει την ζωή μου, παρά να μη μ’ αγαπάς, κι’ ο θάνατος ν' αργήσει»
Μπορούμε να μιλάμε για θεατρικό έρωτα, χωρίς «Ρωμαίο και Ιουλιέτα»; Η παράσταση «Ερωτευμένος Σαίξπηρ», βασισμένη στο σενάριο των Marc Norman & Tom Stoppard από την ομώνυμη οσκαρική ταινία είναι ένας ύμνος στον έρωτα!Η Έλλη Τρίγγου και ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος βιώνουν το απόλυτο πάθος στην παράσταση που σκηνοθετεί ο Γιάννης Κακλέας στο Θέατρον του Ελληνικού Κόσμου.
Δεν είναι τυχαίο, το γεγονός ότι κάθε χρόνο τη μέρα του Αγίου Βαλεντίνου, η ιταλική πόλη Βερόνα, όπου έζησαν οι δύο εραστές, λαμβάνει περί τις 1.000 επιστολές με διεύθυνση τον πύργο της Ιουλιέτας στην πόλη και παραλήπ&ta