Από τη Γιώτα Δημητριάδη 

 Συνέντευξη και φωτογράφιση με την ηθοποιό Σίσσυ Τουμάση 

Βρίσκεσαι σ’ εντατικές πρόβες για «Το γαϊτανάκι - Ο κύκλος του έρωτα» σε σκηνοθεσία Θωμά Μοσχόπουλου, το οποίο θα δούμε στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά. Τι σε γοήτευσε σ’ αυτό κείμενο του Σνίτσλερ;

Μου αρέσει πολύ αυτό το έργο, το βρίσκω τρομερά ενδιαφέρον. Γιατί ενώ με μια πρώτη ανάγνωση φαίνεται ένα ελαφρύ κείμενο που εστιάζει στο σεξ, σ’ ένα δεύτερο επίπεδο, είναι ένα τρομερά μελαγχολικό και δυσβάστακτο έργο, το οποίο έχει να κάνει με τη ματαιότητα του ανθρώπου. Μου υπενθυμίζει πόσο θλιβερά πλάσματα είμαστε οι άνθρωποι. Με προβληματίζει πολύ αυτό το κομμάτι, του έρωτα και του σεξ. Πιστεύω ότι οι άνθρωποι δεν είμαστε από τη φύση μας μονογαμικά όντα.

Μήπως, όμως, πέρα από τη φύση μας φοβόμαστε να δεθούμε, ουσιαστικά, μ’ έναν άνθρωπο;

Σίγουρα, ειδικά στη δική μας εποχή συμβαίνει πάρα πολύ αυτό. Φοβόμαστε να ερωτευθούμε, αλλά δεν φοβόμαστε να κάνουμε σεξ. Έχουμε μια άρνηση απέναντι στο συναίσθημα. Φοβόμαστε να ερωτευθούμε και να βουτήξουμε μέσα σ’ αυτό. Οχυρώνουμε τον εαυτό μας, πάρα πολύ...

Εσύ βουτάς στον έρωτα;

Έχω βουτήξει πάρα πολύ! Πάντα ήμουν έτσι. Έχω πληγώσει, έχω πληγωθεί, αλλά πάντα το ζούσα στο φουλ.

Είσαι του «πολύ» γενικά στη ζωή σου;

Σε κάποια πράγματα, ναι...

Όλα αυτά τα «πολύ» που έχεις βιώσει και καλλιτεχνικά, αν δηλαδή κάποιος παρακολουθήσει τη μέχρι τώρα πορεία σου θα δει εντυπωσιακές συνεργασίες, σ’ αγχώνει ή το απολαμβάνεις;

Δεν ξέρω, έτσι λένε; (γελάει). Χαίρομαι πολύ για τα καλά λόγια και για τα βήματα που έχω κάνει ως τώρα, αλλά αγχώνομαι πάρα πολύ! Σκέφτομαι τη συνέχειά του. Τίποτα δεν είναι δεδομένο. Μπορεί αύριο να μην είμαι πουθενά.

Αλήθεια το πιστεύεις αυτό; Δεν ονειρεύεσαι τον εαυτό σου σε ρόλους ή στην Επίδαυρο, για παράδειγμα;

Βέβαια, κάνω όνειρα. Την Επίδαυρο, να σου πω την αλήθεια, δεν την έχω ονειρευτεί. Δεν έχω, όμως, επαναπαυτεί. Βιώνω μεγάλο άγχος καθημερινά. Μάλλον θα έπρεπε να είμαι πιο χαλαρή...

Θα έπρεπε!

Λες ε; Έχω πάρει πολλά ρίσκα λέγοντας «όχι», αλλά νομίζω ότι μου έχουν βγει σε καλό.

Σε εμπορικά πράγματα εννοείς;

Δεν θα ήθελα να τα χαρακτηρίσω έτσι. Πιο «εμπορικά» από αυτά που έχω κάνει.

Και στην τηλεόραση;

Ναι, τώρα κάνω κάτι τελικά, αλλά δεν μπορώ να το ανακοινώσω ακόμη. Κάνω πάντως ένα κορίτσι...

Είχες εκφράσει και «παράπονο» ότι σε επιλέγουν συνέχεια για έφηβους ρόλους;

Τι να κάνω; Κοίτα πώς είμαι...(γέλια)

Υπάρχει κάποιος ρόλος, τον οποίο θέλεις πολύ να παίξεις;

Μου αρέσουν πολύ τα κλασικά κείμενα. Αν όμως μπορούσα να σου πω ένα ρόλο, θα σου έλεγα την Έντα Γκάμπλερ.

Την υποψηφιότητά σου για τα Βραβεία Μερκούρη πόσο τη χάρηκες;

Πάρα πολύ! Είναι ωραία όλα αυτά,να αναγνωρίζεται η προσπάθειά σου. Πήγα στην τελετή με τη φορεματάρα μου, ήξερα ότι δεν θα το πάρω, επειδή η Ηρώ είναι πολλά χρόνια ηθοποιός και πολύ καλή, μετά  κανόνισα και πήγα για τις ποτάρες μου. Ήταν τέλεια!

Από ότι ξέρω, δεν ήσουν από τα παιδάκια, τα οποία δήλωναν από μικρά ότι θέλουν να γίνουν ηθοποιοί. Πώς προέκυψε η υποκριτική στη ζωή σου;

Ναι, είχα περάσει στο ΤΕΙ Εμπορίας και Διαφήμισης στην Κρήτη. Πήγα, πήρα το πάσο μου, έκατσα ένα διήμερο και δεν ξαναπάτησα. Καθόλου, δεν ήξερα τι ήθελα να κάνω. Έναν χρόνο καθόμουν, μέχρι που η μητέρα μου, μου είπε «Σίσσυ, δεν πάει άλλο αυτή η κατάσταση αποφάσισε τι  θα κάνεις» και μ’ έγραψε στο Αμερικανικό Κολλέγιο, όπου έκανα γενικά μαθήματα, φιλοσοφία, ψυχολογία, ιταλικά κ.λ.π. Και δεν θυμάμαι ποιο είναι αυτό το τσικ που μ’ έκανε να πάω σπίτι και να δηλώσω ότι θα δώσω εξετάσεις σε δραματική σχολή.

Η μαμά σου είχε χαρεί πολύ...

Ναι, αλλά ήθελα να το κάνω σωστά. Μου έλεγε να πάω σε καλή σχολή και να διαβάζω. Είχε πλάκα γιατί ο πατριός μου δεν είχε καμία σχέση με τα καλλιτεχνικά κι όταν του είπε η μητέρα μου, την ώρα του φαγητού: «Η Σίσσυ θα δώσει σε δραματική σχολή για να γίνει ηθοποιός», εκείνος γεμάτος απορία απάντησε: «Αυτό, τώρα, είναι πιο δύσκολο από το να γίνει τραγουδίστρια;» Αυτό ειπώθηκε...(γέλια). Αντίθετα, η μαμά μου διάβαζε πολύ κι είχε μεγάλη αγάπη στη λογοτεχνία. Είχαμε μια τεράστια βιβλιοθήκη στο σπίτι κι εγώ είχα ενθάρρυνση στο να διαβάζω από μικρή ηλικία. Αυτή είναι κι η κληρονομιά, που μου άφησε η μαμά μου. Έχει τόσα πολλά βιβλία, που δεν ξέρω αν θα καταφέρω να τα διαβάσω σ’ όλη μου τη ζωή.

Η απώλεια της μαμάς σου, δεν σ’ έκανε να έχεις έναν φόβο στο «να δίνεσαι»; Το ρωτάω αυτό, γιατί πριν μου είπες ότι βουτάς φουλ στο συναίσθημα.

Δεν μπορώ να κάνω κάτι για να μην δένομαι. Είναι χαρακτηριστικό μου αυτό. Αγχώνομαι, όμως, πολύ μήπως και χάσω τους ανθρώπους, τους οποίους αγαπώ. Αλλά ζω ένα άγχος μόνιμο. Δεν είναι ότι αποσύρομαι από το συναίσθημα για να μην πληγωθώ. Νομίζω ότι κάπως έχω συμβιβαστεί και με την ιδέα του θανάτου, με το γεγονός ότι όλα κάποτε τελειώνουν.

Το θέατρο λειτουργεί θεραπευτικά σε δύσκολες καταστάσεις της ζωής;

Νομίζω, ότι είναι πολύ νωρίς να στο απαντήσω αυτό.

Πολλοί συνάδελφοί σου δηλώνουν ότι δεν έχουν καν τηλεόραση στο σπίτι. Εμείς πριν λίγο λέγαμε για το Master Chef...

Βαρέθηκα μ’ αυτούς που δεν έχουν τηλεόραση! Εγώ έχω! Δεν βλέπω από το πρωί μέχρι το βράδυ, αλλά παρακολουθώ ταινίες στο Netflix και βλέπω και το Master Chef, γιατί γελάω. Δεν χρειάζεται κάποιος να είναι των άκρων ή μέσα στην κουλτούρα ή μέσα στη σαπίλα. Πιστεύω στην ισορροπία.

Φαίνεσαι ισορροπημένη κι ήρεμη.

Φαίνομαι (γελάει!)

Τι μπορεί να σε βγάλει από τα ρούχα σου;

Η αγένεια κι η ασχήμια του κόσμου, με θυμώνει, όπως κι η αδικία.

Μιας και μιλάμε για το Master Chef, μαγειρεύεις και πολύ...

Ναι, μου αρέσει! Βέβαια, μ’ αυτά που βλέπω στην εκπομπή απογοητεύομαι, γιατί το επίπεδο είναι πολύ υψηλό... (γέλια)

Αν δεν ήσουν ηθοποιός θα ήσουν μαγείρισσα, λοιπόν;

Ναι, σε κάποια καντίνα...

Ποια είναι η σπεσιαλιτέ σου;

Η ελληνική κουζίνα μου αρέσει πολύ να φτιάχνω πίτες και τάρτες. Ανοίγω και φύλλο! Κάνω και καταπληκτικό κοτοπουλάκι στη γάστρα.

Πες μου έναν προσωπικό σου μύθο, για το θέατρο, ο οποίος καταρρίφθηκε από την πραγματικότητα.

Φανταζόμουν, ότι όλοι οι ηθοποιοί είναι σοβαροί άνθρωποι και είδα ότι είμαστε σαν μικρά παιδάκια, τα οποία παλεύουν μονίμως με το «εγώ» τους, αναζητώντας την αγάπη και την αποδοχή.

Στα επαγγέλματα που σχετίζονται με την προβολή, μήπως μεγεθύνεται το θέμα του «εγώ»;

Πώς μπορεί κάποιος να γίνει ηθοποιός, αν δεν είναι ερωτευμένος με τον εαυτό του, αν δεν πάσχει από κάποια φιλαρέσκεια; Το πιστεύω πολύ αυτό. Κάτι σε ανεβάζει πάνω στο σανίδι ή μπροστά στην κάμερα. Κράτησα αυτό που έλεγε ο Θωμάς Μοσχόπουλος στην πρόβα ότι είναι άλλο η αυτοπεποίθηση κι άλλο η έπαρση.

Τα καλοκαίρια δεν δουλεύεις. Είναι επιλογή σου αυτό;

Ναι, δεν μου αρέσει η ατέρμονη δουλειά. Πιστεύω ότι οι άνθρωποι πρέπει να παίρνουμε ένα διάλειμμα. Αν και θαυμάζω τους συναδέλφους, οι οποίοι δουλεύουν σεζόν και μετά φεύγουν για περιοδεία. Εγώ, ως άνθρωπος, έχω ανάγκη να φεύγω από την πόλη κι από τους ανθρώπους.

Επόμενα σχέδια μετά τις διακοπές, λοιπόν;

Θα ξεκινήσω πρόβες για το «Top Girls» σε σκηνοθεσία του Θωμά Μοσχόπουλου στο θέατρο Πόρτα. Δουλέψαμε ωραία μαζί κι ήθελα να συνεχίσω μαζί του. Παράλληλα, στο Πορεία θα κάνουμε Δευτερότριτα ένα αφιέρωμα στην ελληνική ποίηση.

Η Σίσσυ Τουμάση θα πρωταγωνιστήσει στον «Κύκλο του έρωτα» του Άρθουρ Σνίτσλερ, σε σκηνοθεσία Θωμά Μοσχόπουλου από τις 3 Μαΐου.

Ενώ μέχρι τις 21 Απριλίου την απολαμβάνουμε στον «Βυσσινόκηπο» του Τσέχωφ, σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη στο Θέατρο Χορν.

 Φωτογραφίες για το texnes-plus Κοσμάς Ινιωτάκης. 

Διαβάστε επίσης: 

Συνέντευξη Με Τον Γιάννη Κότσιφα, Στα Παρασκήνια Του «Βυσσινόκηπου»

Από τη Γιώτα Δημητριάδη 

Λίγο πριν ο «Τζόνι πάρει το όπλο του», η Θάλεια Ματίκα, από την καρέκλα του σκηνοθέτη αυτή τη φορά, κι ο Τάσος Ιορδανίδης στον ομώνυμο ρόλο, μιλούν στη Γιώτα Δημητριάδη για όλα όσα έζησαν τη φετινή χρονιά στο Altera Pars και το 104, για την κοινή τους ζωή, τα δύο τους παιδιά, τα μελλοντικά τους σχέδια, ενώ εξηγούν γιατί τα δύο φύλα είναι τόσο διαφορετικά μεταξύ τους και πως εκείνοι τα έχουν καταφέρει στα έντεκα χρόνια κοινή τους ζωής.

Ο Τζόνι αφήνει, για λίγο, τη Φράνκι του και φωτογραφίζεται στο σκηνικό της ρομαντικής παράστασης με τη γυναίκα της ζωή του, Θάλεια Ματίκα, αποκλειστικά για το texnes-plus από τον φακό του Κοσμά Ινιωτάκη.

Συμπληρώνετε 12 χρόνια στην παραγωγή παραστάσεων. Φέτος νομίζω κάνατε τις περισσότερες παραγωγές.

Τάσος Ιορδανίδης: Ναι, από το 2007.

Θάλεια Ματίκα:  11 χρόνια είμαστε μαζί και 12 χρόνια ο Τάσος κάνει παραγωγές.

Τάσος Ιορδανίδης: Φέτος, ήταν μια πολύ έντονη παραγωγική χρονιά. Νομίζω, ότι όταν κάτι στον προγραμματισμό δεν βγαίνει, όπως θα το ήθελες, πρέπει να γίνεις ακόμα πιο αποφασιστικός, πιο δραστήριος και σε καμία περίπτωση να μην δείξεις ηττοπάθεια.

Τι δεν πήγε καλά αυτή τη σεζόν και σ’ έκανε ακόμα πιο δραστήριο;

Τάσος Ιορδανίδης: Τελείωσε, πέρσι τον Ιούλιο, η συνεργασία μας με το θέατρο Άνεσις κι έγινε και κάπως άγαρμπα όλο αυτό. Ευτυχώς, βρεθήκαμε εδώ, στον Κεραμεικό και στον φιλόξενο χώρο του Altera Pars, ώστε να στεγάσουμε ό,τι είχαμε προγραμματίσει, αλλά και ό,τι άλλο θα προέκυπτε. Ευτυχώς γεννήθηκαν ωραία πράγματα από έμπνευση των συνεργατών της κάθε δουλειάς. Ο «Άνθρωπος με το λουλούδι στο στόμα» έγινε μ’ αφορμή τον Άρη Λεμπεσόπουλο, το «Φράνκι και Τζόνι» είχε δρομολογηθεί, γιατί θέλαμε να συνεχίσουμε τη συνεργασία μας με την Ιωάννα (Παππά) και σε πιο σύγχρονο ρεπερτόριο, μετά τον «Άμλετ» και τώρα «Ο Τζόνι πήρε το όπλο του»  δημιουργήθηκε και για πρακτικούς λόγους γιατί το «Φράνκι και Τζόνι» θα πρέπει να τελειώσει λόγω της εγκυμοσύνης της Ιωάννας αλλά και γιατί είναι ένα έργο που το αγαπάω πάρα πολύ. Ήταν η πρώτη μου παρουσίαση στο θέατρο (σ.σ. 2006, στο Black Box του θεάτρου Επί Κολωνώ)

Θάλεια Ματίκα: Βέβαια, τώρα ανεβαίνει με τελείως διαφορετικό τρόπο.

Τάσος Ιορδανίδης: Τότε ήταν σε μια διασκευή του  Μπάντλεϊ Ραντ Σμιθ. Τώρα έχουμε μια πολύ πιο εμπεριστατωμένη διασκευή από τη Σοφία Αδαμίδου.

Νομίζω είναι η πρώτη φορά που η Θάλεια σε σκηνοθετεί. Μέχρι σήμερα έχουμε δει το αντίθετο. Πώς αποφασίστηκε αυτό;

Τάσος Ιορδανίδης: Για πες...

Θάλεια Ματίκα: Εσύ μου είπες να σε σκηνοθετήσω! Εγώ δεν είχα καμία τέτοια βλέψη.

Τάσος Ιορδανίδης: Πραγματικά δεν είχε. Για μένα, όμως, είναι το τρίτο μάτι που χρειαζόμουν. Γιατί μιλάμε για μια  solo περφόρμανς κι η Θάλεια είναι ο άνθρωπος, ο οποίος γνωρίζει καλύτερα από όλους τα δυνατά μου σημεία, αλλά και τις αδυναμίες μου. Εμπιστεύομαι πάρα πολύ την αισθητική της και το υποκριτικό της ένστικτο.

Θάλεια, πώς προσέγγισες το κείμενο του Τράμπον;

Θάλεια Ματίκα: Αυτό το έργο του Ντάλντον Τράμπο είναι ουσιαστικά ένα μυθιστόρημα, το οποίο μεταφέρθηκε, μετά από πολλά χρόνια από τον ίδιο τον συγγραφέα, στον κινηματογράφο. Η διασκευή  της Σοφίας Αδαμίδου, έχει να κάνει μ’ ένα μυαλό, που μοιράζεται τη σκέψη του με το κοινό. Έναν τελείως ανήμπορο άνθρωπο, ο οποίος δεν έχει τίποτα άλλο. Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να το προσεγγίσει κανείς σκηνοθετικά: είτε να έχεις έναν ηθοποιό να κινείται στον χώρο, είτε μια ρεαλιστική συνθήκη με τον ηθοποιό καθηλωμένο στο κρεβάτι.  Διαβάζοντας το κείμενο κατάλαβα ότι είναι τόσο έντονο σε συναισθήματα, ώστε θα ήταν κρίμα να έρθει ο θεατής κι απλώς να τον πάρει το κείμενο και να συγκινηθεί.

Επομένως, δεν στοχεύεις μόνο στη συγκίνηση;

Θάλεια Ματίκα: Θα ήθελα ένα μεγαλύτερο αίσθημα από την απλή συγκίνηση. Όλα αυτά, βέβαια, σ’ ένα ιδεατό επίπεδο! Θα θέλαμε να συμβεί κάτι τέτοιο στην αίθουσα. Γι’ αυτό και σκέφτηκα ότι θα είχε ενδιαφέρον να δούμε τον Τάσο σε μια έντονη στατικότητα κι όλο αυτό χωρίς να έχει τη φόρμα της τραγωδίας, να έχει μια τραγωδιακή διάσταση. Να πούμε, ότι δεν είμαστε μόνοι μας σ’ αυτή τη δουλειά, έχουμε υπέροχους συντελεστές.

Τάσο, την επόμενη σεζόν θα σε δούμε στο θέατρο Αποθήκη και στον «Πατέρα» του Στρίμπνεργκ σε παραγωγή των Αθηναϊκών θεάτρων και σκηνοθεσία του Βασίλη Μπισμπίκη. Πώς αποφάσισες να απαγκιστρωθείς από την παραγωγή και τη σκηνοθεσία;

Τάσος Ιορδανίδης: Του χρόνου, είναι μια μεταβατική περίοδος και θα είναι η πρώτη φορά που δεν θα δουλέψω σε δική μου παραγωγή. Γεγονός που δεν ήταν εύκολο να το αποφασίσω, αλλά ήταν τόσο καλή η προσέγγιση από τα Αθηναϊκά Θέατρα, ώστε αποφάσισα να το τολμήσω.

Επιπλέον, μιλάμε για μια εξαιρετική συνύπαρξη με σκηνοθέτη τον Βασίλη Μπισπμίκη και συμπρωταγωνίστρια τη Μαρίνα Ασλάνογλου. Αποφάσισα ότι θα ήταν καλό να ασχοληθώ, για πρώτη φορά, αποκλειστικά με το αμιγώς καλλιτεχνικό κομμάτι της δουλειάς. Αυτό, βέβαια, δεν θα συνέβαινε αν δεν ήταν στο τιμόνι της σκηνοθεσίας ο Βασίλης. Έχουμε, ήδη, ξεκινήσει πρόβες και βλέπω πόσο ταυτίζονται οι απόψεις μας και αν δεν υπήρχε μια ασφάλεια στο θέμα της παραγωγής.

Μου αναφέρεις συχνά τη λέξη «ασφάλεια». Αυτός είναι ο λόγος που συνεργάζεστε, συνήθως, με τους ίδιους καλλιτέχνες, που είναι και φίλοι σας;

Τάσος Ιορδανίδης: Ναι, γιατί όσες φορές προσπαθήσαμε να συνεργαστούμε μ’ άλλους ανθρώπους τα αποτελέσματα δεν ήταν αυτά που περίμενα εγώ.

Θάλεια Ματίκα: Δεν ισχύει αυτό που λες! Η συνεργασία είναι ένα κομβικό σημείο, όπου μπορούν κι έχουν χαλάσει και φιλίες. Τώρα, από εκεί και πέρα, αν βρεις ομάδα που κερδίζει δεν την αλλάζεις.

Τάσος Ιορδανίδης: Δεν θα το πάω στο επίπεδο της φιλίας, γιατί έχει δίκιο η Θάλεια. Θα το πάω στο καλλιτεχνικό επίπεδο, το οποίο αν δεν εφάπτεται πρέπει, τουλάχιστον, να έχει κοινές συνιστώσες.

Μεταξύ σας, προφανέστατα, έχετε βρει έναν κοινό κώδικα για να συνεργάζεστε τόσο χρόνια.

Θάλεια Ματίκα: Μμμ... είναι από τις δύσκολες μέρες αυτή... (γέλια).

Σ’ έχω ακούσει να λες: «Ο Τάσος αντέχει τη γκρίνια μου, γιατί γκρινιάζω πολύ...». Αυτό Τάσο, είναι πιστεύεις γκρίνια ή είναι και πιο απαισιόδοξη γενικότερα;

Τάσος Ιορδανίδης: Και τα δύο!

Θάλεια Ματίκα: Εγώ του λέω ότι είμαι ρεαλίστρια! Έχω συνειδητοποιήσει ότι ο άνδρας κι η γυναίκα είναι δύο φύλα, τα οποία είναι πολύ μακριά το ένα από το άλλο! Μας έκανε, όμως, η ζωή ετερόφυλους,τι να κάνουμε; (γέλια)

Τάσος Ιορδανίδης: Νομίζω, ότι με τη Θάλεια δεν θα μπορούσαμε να συνυπάρχουμε αν δεν είχαμε κοινό νοητικό πλαίσιο, κοινή αισθητική για τα πράγματα. Είναι ο άνθρωπός μου, αλλά είναι παράλληλα και μια καλλιτέχνης, την οποία σέβομαι κι εκτιμώ. Νομίζω ότι με οδηγεί πολύ καλά και στον μονόλογο, γιατί εγώ είμαι λίγο αντιδραστικός με τους σκηνοθέτες.

Για τον Τάσο είπαμε, εσύ Θάλεια τι σχέδια έχεις για την επόμενη σεζόν;

Εγώ θα κάνω μια σειρά και θα πηγαινοέρχομαι Αθήνα – Κύπρο. Είναι η νέα καθημερινή σειρά του Ανδρέα Γεωργίου, στην οποία θα συμπρωταγωνιστώ με την Πέμη Ζούνη.

Σου έχει λείψει η τηλεόραση;

Να σου πω την αλήθεια, είχα ξεσυνηθίσει, γιατί έχω εννιά χρόνια να κάνω τηλεόραση κι έχω αγχωθεί. Δεν μπορώ, όμως, να πω ότι μου είχε λείψει, γιατί έκανα πολλά πράγματα αυτά τα χρόνια, είχα και τα παιδιά.  Επομένως, δεν μου έλειψαν οι χρόνοι της τηλεόρασης, γιατί μιλάμε για δεκάωρα γυρίσματα. Έχει, όμως, κάποια οφέλη, τα οποία άρχισα να αναζητώ.

Οικονομικά οφέλη;

Πρωτίστως και το γεγονός ότι  ξανασυστήνεσαι στο ευρύ κοινό, που δεν μπορεί να σε δει στο θέατρο.

Σ’ είχε πιέσει ποτέ στο παρελθόν η αναγνωρισιμότητα;

Θάλεια Ματίκα: Όχι, είμαι πολύ χαλαρή με τη δημοσιότητα.

Εσένα Τάσο;

Τάσος Ιορδανίδης: Κοίταξε, εγώ δεν βγήκα τις καλές εποχές της τηλεόρασης.

Ήσουν, όμως, σε μια εξαιρετική σειρά, τις «Ηρωίδες».

Θάλεια Ματίκα: Σε μια υπέροχη σειρά, στην οποία, δυστυχώς, ποτέ δεν πληρώθηκαν οι άνθρωποι.

Τάσος Ιορδανίδης: Ήταν το ταλέντο της Αλεξάνδρα Κ* εκεί, η οποία γράφει εξαιρετικά και τώρα δίνει τα διαπιστευτήριά της και στη θεατρική γραφή.

Να κάνω λίγο τον συνήγορο του διαβόλου τώρα. Αν μας διαβάσει κάποιος μπορεί να πει ότι κουραστήκατε, ίσως και δικαιολογημένα, από το ρίσκο των παραγωγών, γι’ αυτό και προχωράτε μ’ άλλες δουλειές;

Θάλεια Ματίκα: Έτυχε του χρόνου.

Τάσος Ιορδανίδης: Ο «Πατέρας» ήταν προγραμματισμένο να γίνει με δική μου παραγωγή, αλλά επειδή μου έγινε η πρόταση από τα Αθηναϊκά θέατρα, είπα να το δοκιμάσω.  Για μένα θα είναι μια πρωτόγνωρη εμπειρία να μην έχω τη συνολική εποπτεία σε  μια παράσταση.

Και με τον  ρόλο του γονιού τι γίνεται;

Τάσος Ιορδανίδης: Γονείς είμαστε πάνω απ’ όλα! Κάποιες φορές, δεν είμαστε τόσο κοντά στα παιδιά, όσο θα θέλαμε, αλλά είμαστε αρκετά κοντά. Λόγω της φύσης της δουλειάς μας, νομίζω ότι στη δική μας περίπτωση απουσιάζει αυτό που είναι πολύ σημαντικό για τον γονεϊκό ρόλο, να είμαστε μαζί με τα παιδιά το βράδυ. Να τα βάζουμε για ύπνο.

Θάλεια Ματίκα: Εγώ νομίζω ότι είναι πολύ πιο σκληρό να δουλεύεις όλη μέρα στην πολυεθνική και να γυρνάς το βράδυ κομμάτια στο σπίτι.

Τάσος Ιορδανίδης: Εμείς είμαστε πολλές ώρες την ημέρα στο σπίτι και λέω με βεβαιότητα ότι έχουμε αναλάβει και οι δύο τον ρόλο του γονιού πολύ σοβαρά.

Έχουν καλλιτεχνικές τάσεις;

Θάλεια Ματίκα: Ελπίζω όχι! (γέλια)

Τάσος Ιορδανίδης: Αυτό θα δείξει. Η Θάλεια είχε δηλώσει από τα τέσσερα ότι θα γίνει ηθοποιός. Εγώ το εξέφρασα πολύ αργότερα, στα 18-19.

Πληροφορίες για τις 4 παραστάσεις:

H Θάλεια Ματίκα πρωταγωνιστεί στο « Beginning», κωμωδία του Ντέιβιντ Έλντριτζ, μαζί με τον Γιάννη Δρακόπουλο σε σκηνοθεσία του Τάσου Ιορδανίδη στο Θέατρο 104.

Ο Τάσος Ιορδανίδης  υπογράφει, μαζί με τον Άρη Λεμπεσόπουλο, τη διασκευή, τη σκηνοθεσία, τη μουσική επιμέλεια, τους φωτισμούς, τα σκηνικά και τα κουστούμια και στην παράσταση «Ο άνθρωπος με το λουλούδι στο στόμα», στην οποία ο δεύτερος πρωταγωνιστεί στο Altera Pars.

Ο Τάσος Ιορδανίδης πρωταγωνιστεί στο «Φράνκι και Τζόνι» για 3 ακόμα παραστάσεις στο Altera Pars, μαζί με την Ιωάννα Παππά σε σκηνοθεσία Γιώργου Σκευά.

Στις 5 Απριλίου κάνει πρεμιέρα το «Ο Τζόνι πήρε το όπλο του», σε διασκευή της Σοφίας Αδαμίδου, με τον Τάσο Ιοδρανίδη σε σκηνοθεσία Θάλειας Ματίκα.

 Από τη Γιώτα Δημητριάδη

Είσαι, για δεύτερη σεζόν, καλλιτεχνικός διευθυντής στο Θέατρο Γκλόρια. Ποιοι στόχοι σου έχουν επιτευχθεί και τι μένει ακόμα να γίνει;

Πολλά μένουν να γίνουν. Ο πρώτος στόχος ήταν να μπει κόσμος στο θέατρο, να συστήσω το Μικρό Γκλόρια στο κοινό και να ανέβουν παραστάσεις μιας αισθητικής, της δικής μου αισθητικής, η οποία δεν μπορεί να αρέσει σ’ όλους. Ευτυχώς, όπως φάνηκε, το κοινό ανταποκρίθηκε και κάτι συνέβη. Στόχος μου, τώρα είναι αυτό να μην είναι μια σαπουνόφουσκα, αλλά να κρατήσει για χρόνια.

Μου έκανε εντύπωση το γεγονός ότι, από τη δεύτερη κιόλας σεζόν, εσύ δεν παίζεις σε κάποια παράσταση, ούτε σκηνοθετείς, αντίθετα είσαι σε δύο άλλες μεγάλες παραγωγές.

Δεν ανέλαβα το θέατρο για να γίνω πρωταγωνιστής. Δεν έχω αξιώσεις να κάνω τον πρωταγωνιστή και δεν μ’ ενδιαφέρει. Ανέλαβα το θέατρο για να έρθουν άνθρωποι που εκτιμώ και να κάνουν τη δουλειά τους. Για μένα δεν είναι σωστό να είμαι κάθε χρόνο σ’ αυτή τη σκηνή. Θα με βαρεθεί ο κόσμος, θα βαρεθώ κι εγώ τον εαυτό μου. Πήρα μεγάλη ανάσα φέτος που ήμουν εκτός. Από την άλλη, βέβαια, αν δεν είσαι πάνω από το θέατρο δεν γίνεται τίποτα, οπότε του χρόνου σκέφτομαι ότι με κάποιον τρόπο θα είμαι.

Του χρόνου, όμως, μαθαίνω ότι υπάρχουν και άλλα σχέδια. Θα έχουμε κι άλλο «μικρό».

Θα γίνει άλλο ένα μικρό. Δεν ξέρω ακόμα αν θα έχει στην ονομασία του τη λέξη μικρό. Μιλάμε για έναν χώρο, πάνω από το θέατρο Άνεσις. Υπάρχει ένας χώρος, που θα γίνει ένα ολοκαίνουργιο θέατρο! Η Μαίρη Τσαγκάρη έχει αναλάβει να το φτιάξει κι ευελπιστώ να είναι η συνέχεια του Μικρού Γκλόρια.  Θα είμαστε μαζί με την Ευδοκία Ρουμελιώτη και θα συναποφασίζουμε.

Επομένως, θα κινηθείς στο ίδιο μοτίβο καλλιτεχνικών επιλογών;

Ναι, ναι...

Έχουμε κάποια είδηση για το ρεπερτόριο;

Προς το παρόν όχι, συζητάω για 2-3 πράγματα. Το θέμα είναι και πάλι, όπως και με το Μικρό Γκλόρια, να πετύχω την εμπιστοσύνη κάποιων καλλιτεχνών και του κοινού.

Μου άρεσε πολύ μια φράση του Βασίλη Παπαβασιλείου, που είχες πει ότι σε έχει καθορίσει καλλιτεχνικά: «Καλύτερα να κάνεις ένας λάθος που το πιστεύεις, παρά κάτι σωστό που δεν το πιστεύεις». Το πίστευες πολύ αυτό το εγχείρημα στο Μικρό Γκλόρια κι αντίστοιχα τώρα στο Ανεσις;

Ο Βασίλης είναι για μένα το σημείο αναφοράς μου στο θέατρο. Του οφείλω πάρα πολλά από τα χρόνια της σχολής. Είναι αυτός, που μου άνοιξε τα μάτια και με συμφιλίωσε με τη βλακεία που οφείλει να έχει κάθε ηθοποιός, όταν ανεβαίνει στη σκηνή. Δεν είχα καμία εμπειρία, ούτε παραγωγής, ούτε διεύθυνσης. Προέκυψε κι αφού ήρθε η πρόταση και τη δέχτηκα, έπρεπε να σταθώ αντάξιος της εμπιστοσύνης του παραγωγού, ο οποίος βάζει τα χρήματα και πρέπει η επιλογή του να έχει κάποιο αντίκρισμα.

Μου λες «προέκυψε» να γίνεις καλλιτεχνικός διευθυντής. Δεν υπάρχει καμία φιλοδοξία;

Όχι, δεν ήταν μέσα στις φιλοδοξίες μου να χρίσω τον εαυτό μου καλλιτεχνικό διευθυντή. Όπως δεν είναι και να παίξω τον Άμλετ για παράδειγμα. Είναι πολύ δύσκολο, γιατί εγώ είμαι κι ενεργός ηθοποιός κι οφείλω να κρατήσω ισορροπίες με τους συναδέλφους μου. Νομίζω ότι τα κατάφερα πέρσι. Θα δούμε από εδώ και πέρα. Γιατί οι ηθοποιοί είμαστε περίεργοι.

Δηλαδή;

Θέλουμε ειδικό χειρισμό, γιατί πολλές φορές τα πράγματα, και λόγω των καταστάσεων πια, μεταφράζονται διαφορετικά.

Αυτό συμβαίνει λόγω της ανασφάλειας που ακολουθεί το επάγγελμα;

Είναι θέμα προσωπικότητας, αλλά σαφώς η ανασφάλεια του να ψάχνεις κάθε χρόνο για δουλειά σε κάνει καχύποπτο κι εκεί προκύπτουν θέματα που πρέπει να τα χειριστείς με υπομονή και καλές προθέσεις.

Στα πλαίσια αυτής της δυσκολίας των ηθοποιών είναι και το bullying, το οποίο έχεις δηλώσει ότι έχεις υποστεί πολλές φορές;

Όλοι μας καθημερινά, όχι μόνο εγώ. Το γεγονός, για παράδειγμα, ότι η Αθήνα είναι γεμάτη σκουπίδια και δεν μπορείς να περάσεις bullying είναι. Μέχρι το ότι δεν ανάβουν καλοριφέρ στην πολυκατοικία. Γιατί εγώ που θέλω να πληρώσω να μην μπορώ να πληρώσω, γιατί κάποιος άλλος δεν θέλει. Άρα μου επιβάλλει κάποιος βίαια τον τρόπο που θέλει να υπάρξω.

Πώς, λοιπόν, ενώ ζούμε στην εποχή, όπου οι περισσότερες πολυκατοικίες δεν βάζουν πετρέλαιο, ο κόσμος συνεχίζει να πηγαίνει θέατρο;

Αυτό είναι μεγάλο ερώτημα! Ελα ντε; Πώς πηγαίνει ο κόσμος σε κάτι που δεν είναι απαραίτητο για την καθημερινότητά του; Γιατί χωρίς θέατρο μπορείς να ζήσεις, αλλά αν δεν πάρεις ψωμί για τα παιδιά σου δεν μπορείς. Από την άλλη, όμως, το θέατρο είναι ψυχαγωγία και δεν υπάρχει τίποτα, πλέον, να μας ψυχαγωγεί. Γύρω μας υπάρχει μια δυστυχία και μια φουκαρωσύνη και το θέατρο είναι μια φθηνή λύση για να πάρεις μια ανάσα από όλα όσα συμβαίνουν. Όταν το εισιτήριο στο θέατρο έχει φτάσει να κοστίζει λιγότερο από τον κινηματογράφο και σου δίνει την ευκαιρία να βλέπεις ανθρώπους να κοπιάζουν στη σκηνή λες «Αξίζει να πάω».

Ας μιλήσουμε για τις δύο παραστάσεις που κοπιάζεις εσύ φέτος. Πώς βρέθηκες στο θίασο της Κάτιας Δανδουλάκη;

Με πήρε τηλέφωνο ο Πέτρος Φιλιππίδης, ο οποίος είχε αναλάβει τη σκηνοθεσία στην αρχή που είπε ότι θα ανέβαζε το «Έγκλημα στο Όριεντ Εξπρές» με την Κάτια. Δεν με ένοιαζε να μάθω, ούτε για τον ρόλο, ούτε τίποτα, ήθελα πάντα να δουλέψω με τη Δανδουλάκη. Στη συνέχεια, ο Πέτρος έφυγε ήρθε ο Αντώνης Καλλογρίδης, τον οποίο τον λάτρεψα. Έστησε σ’ ένα μήνα την παράσταση, εμπιστεύτηκε τους ηθοποιούς, αν και δεν ήταν δική του επιλογή ο θίασος, και τους προστάτευσε.

Πώς νιώθεις ότι σε «προστατεύει» ένας σκηνοθέτης;

Από την εμπιστοσύνη που σου δείχνει. Ένας έξυπνος σκηνοθέτης, όταν βλέπει ότι ένας ηθοποιός έχει το καλό υλικό που χρειάζεται κι είναι διαθέσιμος, οφείλει να τον εμπιστευτεί και να τον αφήσει να εκτεθεί πραγματικά. Αυτό, βέβαια, σημαίνει να αποποιηθείς την εγωιστική ευθύνη του να αρέσεις.

Γίνεται αυτό;

Δεν είναι εύκολο, αλλά οφείλουμε να γίνει κάποια στιγμή. Να διατρέξουμε τον κίνδυνο του κιτς, τον κίνδυνο του να μην αρέσω. Είναι αυτό που λέγαμε πριν για το λάθος, αν δεν κάνεις ένα λάθος, πώς θα ξέρεις ποιό είναι το σωστό; Που στην πραγματικότητα δεν υπάρχει «σωστό» στη δουλειά μας.

Παράλληλα σε βλέπουμε και στις «Ιστορίες του Παππού Αριστοφάνη». Πώς είναι αυτή η εμπειρία;

Δεν είναι και το πιο εύκολο, όποιος σου πει ότι του αρέσει να ξυπνάει και να παίζει παιδικό στις 10 το πρωί είναι ψεύτης. Ειδικά, όταν το Σάββατο για παράδειγμα έχεις 3 παραστάσεις! Παρ’ όλα αυτά, όταν είσαι προστατευμένος από μια τέτοια παραγωγή, όπως αυτή που έχουμε στο Θέατρον του Ελληνικού Κόσμου, τότε είναι απόλαυση. Σ’ αντίθετη περίπτωση μπορεί να γίνει βασανιστικό. Επίσης στη συγκεκριμένη παράσταση τη σκηνοθεσία υπογράφει η Νανά Νικολάου, η οποία ξέρει καλά το θέατρο για παιδιά και κατανοεί τη διαφορά μεταξύ «παιδιάστικου» και «παιδικού». Το ίδιο κάνουμε κι όλοι οι ηθοποιοί,αντιμετωπίζοντας τα παιδιά σαν προσωπικότητες που έχουν κάποια μικρή ηλικία κι όχι σαν ένα κοινό που δεν καταλαβαίνει. Τα παιδιά κατανοούν πολλά περισσότερα από αυτά που νομίζουμε.

Η δική σου σχέση ποια είναι με τα παιδιά; Είδα μια φωτογραφία στο Instagram μ’ ένα μωράκι.

Ναι, το πρώτο μου ανιψάκι!

Αυτή η εμπειρία σ’ έβαλε κι εσένα στη διαδικασία να σκεφτείς να κάνεις ένα παιδί;

Είμαι γεννημένος για να είμαι πατέρας. Είμαι γεννημένος για να προστατεύω. Αυτό κάνω συνέχεια και με τους γύρω μου. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευτυχία από αυτή. Ποιοι ρόλοι; Ποια θέατρα; Η ευτυχία που αισθάνομαι όταν έχω το μωρό στην αγκαλιά δεν συγκρίνεται με τίποτα.

Επομένως, είναι στα μελλοντικά σχέδια κι η απόκτηση ενός παιδιού;

Δεν ξέρω, μπορεί να αναλάβω άλλα τέσσερα-πέντε θέατρα στο μέλλον και να μην μπορώ να το κάνω (γέλια). Είναι πολύ δύσκολο να πάρεις την απόφαση να γίνεις γονιός ή θα πέσεις στο κενό ή δεν θα πέσεις. Έτσι είναι και στη δουλειά μας. Αυτή η απόφαση του πέφτω και μπορεί να ανοίξει το αερόστατο, μπορεί κι όχι, είναι πολύ σημαντική. Δεν θα πάθεις και τίποτα, αρκεί να το κάνεις με την ψυχή σου.

Ο Άγγελος Μπούρας είναι καλλιτεχνικός διευθυντής στο Μικρό Γκλόρια.

Πρωταγωνιστεί στο «Έγκλημα στο Όριεν Εξπρες», στο Θέατρο Κάτια Δανδουλάκη και

στις «Ιστορίες του Παππού Αριστοφάνη», στο Θέατρον του Νέου Ελληνικού Κόσμου.

Το έργο του Βρετανού συγγραφέαPhilip Ridley σκηνοθετεί ο Ευθύμης Χρήστου στο Τρένο στο Ρουφ με πρωταγωνιστές την έμπειρη Μαρία Ζορμπά και τον νεότερο Δημήτρη Φουρλή. Η παράσταση παίζεται κάθε Τρίτη. 

Λίγα λόγια για το έργο:

Ο μέχρι θανάτου ξυλοδαρμός του νεαρού Vincent είναι η τραγική αφορμή ώστε η μητέρα του, Anita, να συναντήσει τον Davey, έναν νεαρό που σύμφωνα με την κατάθεσή του, ήταν αυτός που βρήκε πρώτος τον Vincent νεκρό.

Οι συνεχείς ερωτήσεις για τις ακριβείς συνθήκες του θανάτου, η καχυποψία, η δυσπιστία, οι ενοχές, τα βάρη αλλά και τα προσωπικά όνειρα, οι ελπίδες και οι πόθοι τους θα οδηγήσουν σε μια ολονύκτια κουβέντα που θα αποκτήσει απροσδόκητη και για τους δύο τροπή.

Πόση δύναμη έχουμε να υπερασπιστούμε τη δική μας αλήθεια και πόσο έτοιμοι είμαστε να δεχθούμε την αλήθεια του άλλου;

Ο σκηνοθέτης Ευθύμης Χρήστου και η Αμαξοστοιχία Θέατρο το Τρενο στο Ρουφ παρουσιάζoυν το έργο Vincent, του πολυβραβευμένου σύγχρονου άγγλου συγγραφέα Philip Ridley.

Ένα έργο για τη βία, τον φόβο και την ασφυκτική πίεση των ανθρώπων υπό το βάρος της κοινωνικής συμβατικότητας αλλά και για την διαρκή βαθιά ανθρώπινη ανάγκη για προσωπική ελευθερία και αληθινή επαφή.

Ο συγγραφέας αποδομεί και επανασυνθέτει τον θεσμό της οικογένειας. Σπάει τον γύψο της επιβεβλημένης τήρησης των μικρών και μεγάλων οικογενειακών παραδόσεων και δίνει στους ήρωες του τη δυνατότητα να λυτρωθούν.

Αναμιγνύει με τρόπο μοναδικό τον φόβο και την απειλή με τις μικρές στιγμές μαγείας στην καθημερινότητα. Μέσα στον πόνο που γεννά ο ρατσισμός, ο εκφοβισμός, και η καταπίεση ρίχνει τον σπόρο της αγάπης και της ελπίδας.

*Το έργο Vincent River παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο θέατρο Hampstead του Λονδίνου το 2000. 

Μετάφραση: Αντώνης Γαλέος
Σκηνοθεσία - Δραματουργική επεξεργασία: Ευθύμης Χρήστου
Διαμόρφωση σκηνικού χώρου- φωτισμός: Άννα Σαπουνάκη

Ενδυματολογική επιμέλεια: Δήμητρα Λιάκουρα
Επιμέλεια κίνησης: Φαίδρα Σούτου
Φωτογραφίες- Γραφιστικά: Δημήτρης Γκέλμπουρας (forbidden.designs)

Βοηθός Σκηνοθέτη: Δέσποινα Πέττα

Παίζουν οι: Μαρία Ζορμπά, Δημήτρης Φουρλής

ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ

Πρεμιέρα: Τρίτη 12 Φεβρουαρίου

Θεατρικό Βαγόνι

κάθε Τρίτη στις 21.00

Εισιτήρια: 12 ευρώ Ολόκληρο / 10 ευρώ Φοιτητικό - Μειωμένο / 5 ευρώ Ατέλειες

Ηλεκτρονική Προπώληση:

https://www.viva.gr

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
Αμαξοστοιχία-Θέατρο το Τρένο στο Ρουφ
Τηλ. 210 5298922 / 6937 604988
καθημερινά (εκτός Δευτέρας) 10.00–14.00 & 18.00–22.00
Σιδηροδρομικός & Προαστιακός Σταθμός Ρουφ, επί της Λεωφ. Κωνσταντινουπόλεως
10’ με τα πόδια από το ΜΕΤΡΟ Κεραμεικός
Free Wi-Fi / Δωρεάν Parking

 Διαβάστε επίσης:

Μαρία Ζορμπά: «Μέχρι Σήμερα Δεν Είχα Κάτι Σοβαρό Να Ακουμπάω»

Απο τη Γιώτα Δημητριάδη

Ας μου επιτραπεί να ξεκινήσω αυτήν τη συνέντευξη μ’ ένα προσωπικό σχόλιο. Εξαιρετικά σπάνια, συναντώ ηθοποιούς, οι οποίοι δεν «στρογγυλεύουν» τα πράγματα, αλλά με πάθος κι επιχειρήματα υποστηρίζουν τις απόψεις τους, ιδιαίτερα σε μια εποχή, όπου όλοι θέλουν να τα πηγαίνουν καλά με όλους για να χτίσουν καριέρες, μετατρέποντας τους εαυτούς τους σε κόλακες και συμμετέχοντας σ’ αυλές.

Ακόμη, πιο σπάνια, δυστυχώς, συνομιλώ με πραγματικούς καλλιτέχνες κι επαγγελματίες. Ηθοποιούς,που κουβαλούν χρόνια πορείας στην πλάτη τους, πολλές επιτυχίες κι, όμως, θα σου πουν τη μαγική φράση: «Ακόμα δοκιμάζω πράγματα...», όταν μιλούν για τον ρόλο τους.

Η Αλεξάνδρα Σακελλαροπούλου, δεν χρειάζεται συστάσεις. Οι ερμηνείες της όλα αυτά τα χρόνια είναι τα καλύτερα εχέγγυα για να την επιλέξει τόσο το θεατρόφιλο κοινό, όσο κι οι μεγάλοι σκηνοθέτες. Παιδί του Καρόλου Κουν, έχει κάνει τα πρώτα της βήματα με τον Βασίλη Παπαβασιλείου και τον Λευτέρη Βογιατζή. Αυτή τη σεζόν, μας χαρίζει στην παράσταση της Ελένης Σκότη και στο έργο του Βρετανού συγγραφέα, Ντάνκαν ΜακΜίλαν, «People, Places and Things» με τον ελληνικό τίτλο «Με λένε Έμμα» μια από τις καλύτερες ερμηνείες της και, μάλιστα, σε τριπλό ρόλο!

Μ’ αφορμή την παράταση, συναντηθήκαμε στο καμαρίνι της στο Σύγχρονο Θέατρο για μια συνέντευξη για όλους τους ανθρώπους, τα μέρη και τα πρόσωπα, τα οποία μας αφορούν, όπως είναι κι ο πρωτότυπος τίτλος του έργου, που πρωταγωνιστεί.

Λίγο πριν, αν κι άρρωστη, ποζάρει στον φακό του Κοσμά Ινιωτάκη και μας εντυπωσιάζει με τον επαγγελματισμό και την ευγένειά της.

Στην παράσταση σας βλέπουμε σε τρεις διαφορετικούς ρόλους, οι οποίοι όμως έχουν ένα κοινό τη μητρική φιγούρα. Πόσο σας δυσκόλεψε αυτή η θεατρική πρόκληση;

Δεν είναι τυχαίο το γεγονός, ότι αυτό είναι σκηνοθετική οδηγία του ίδιου του συγγραφέα. Δεν είναι δικό μας εύρημα. Όταν πρωτοδιάβασα το κείμενο, είχα πει ότι δεν αντέχω να το κάνω. Όταν το ολοκλήρωσα κι έφτασα στη σκηνή με τους γονείς, είπα ότι οφείλουμε να το κάνουμε, γιατί αφορά τα παιδιά μας. Συναναστρέφομαι με νέα παιδιά και βλέπω ότι, σχεδόν, όλοι έχουν δοκιμάσει ουσίες. Το θέμα είναι γιατί μένει κανείς στα ναρκωτικά. Νομίζω, ότι αυτοί που μένουν είναι τα πιο ευάλωτα πλάσματα τα οποία δυσλειτουργούν στην κοινωνία. Για να επανέλθω στο ερώτημά σου, εμένα μ’ ενδιέφερε, κυρίως, ο ρόλος της μάνας. Στο τέλος, όταν συναντιόνται τα τρία πρόσωπα: η μάνα, ο πατέρας κι η κόρη.

Ο θεατής παρακολουθεί τρεις ασύνδετους μονολόγους, όπου ο καθένας εκφράζει το δικό του τραύμα, τη στιγμή, που έχει παγώσει η σύγκρουση. Στις περιπτώσεις, που οι άνθρωποι έχουν πολύ καιρό να τα πούνε, παγώνει ο χρόνος. Έτσι κι εδώ, έχουμε την Έμμα, η οποία μιλάει για το παρόν της και τους δύο γονείς, οι οποίο της υπενθυμίζουν το παρελθόν και τα δικά τους βάσανα. Η μητέρα είναι ακόμα πιο σκληρή, καθώς είναι μια γυναίκα που έμεινε ορφανή στα πέντε της, τα έχει καταφέρει μόνη της και δεν καταλαβαίνει την επιλογή της κόρης της.

Ο συγγραφέας πάντως δεν επιλέγει μια λούμπεν οικογένεια....

Ναι, είναι το παιδί του καθενός μας κι αυτό δείχνει πόσο ευφυής είναι ο συγγραφέας. Είναι σαν να μάθουμε για μια γνωστή νέα ηθοποιό, ότι ενώ έπαιζε κατέρρευσε επί σκηνής και, στη συνέχεια, να γίνει γνωστό ότι ήταν τίγκα στα ναρκωτικά και το αλκοόλ. Το μεγάλο πρόβλημα είναι ότι υπάρχουν άνθρωποι, ο οποίοι ενώ είναι αλκοολικοί, παράλληλα είναι απολύτως λειτουργικοί. Σ’ αυτόν τον βίαιο κόσμο, που ζούμε και μιλάω για τον Δυτικό κόσμο, οι άνθρωποι καταφέρνουν να κουκουλώσουν τον πόνο τους και τη δυσανεξία τους σ’ όλα τα τραγικά που συμβαίνουν με υποκατάστατα ευτυχίας. Το αλκοόλ είναι πρώτο και καλύτερο. Εγώ έχω χάσει φίλους από αλκοόλ και δεν προέρχονταν από κακές οικογένειες. Το ίδιο κι οι φίλοι μου που πέθαναν από ναρκωτικά, ή έχουν εξάρτηση από το φαγητό, τα φάρμακα ή το σεξ.

Παρ’ όλα αυτά υπήρχε κάτι δυσλειτουργικό στην οικογένεια της Έμμα;

Ναι, γι’ αυτό κι η κοπέλα αυτή στράφηκε προς τα εκεί. Όμως, ο γιος δεν είχε τέτοια πορεία κι ας μεγάλωσε στην ίδια οικογένεια. Επομένως, μιλάμε για μια πιο ευαίσθητη ψυχοσύνθεση.

Εσείς έχετε κάνει ψυχανάλυση ή ψυχοθεραπεία;

Πάρα πολλά χρόνια. Γενικά πιστεύω ότι ο ρόλος του γονιού, ειδικά σήμερα, είναι εξαιρετικά δύσκολος.

Γιατί ειδικά σήμερα;

Γιατί ποτέ άλλοτε ο κόσμος δεν ήταν τόσο βίαιος. Όταν μου μιλάει η Μαίρη (Μηνά) επί σκηνής κι εγώ την ακούω στον ρόλο της ψυχιάτρου συγκινούμε πραγματικά. Διότι η κοπέλα περιγράφει με ακρίβεια, πόσο σκληρός είναι ο κόσμος μας και πως τα ναρκωτικά, στην προκειμένη περίπτωση, της φέρονται φιλικά. Κρατιέμαι να μην βουρκώσω. Τι βλέπουν τα παιδιά στην τηλεόραση; Βιασμοί, ναρκωτικά, πόλεμοι, η απόλυτη βία. Αυτό που συνέβη με τον Ζακ Κωστόπουλο;

Πώς αποκωδικοποιείται αυτό το τραγικό συμβάν;

Μιλάμε για τη σημερινή τρέλα μιας κοινωνίας! Υπήρχε περίπτωση ποτέ στο παρελθόν ένα παιδί που μπήκε για να κλέψει, αν και στη συγκεκριμένη περίπτωση αυτό δεν αποδείχθηκε, να το σκοτώσουν έτσι, μέρα μεσημέρι στην Ομόνοια; Από την άλλη νεαρά παιδιά να βιάζουν κοπέλες; Έχω μείνει άναυδη μ’ αυτό το κοριτσάκι και σκέψου για πόσα άλλα κοριτσάκια δεν θα μάθουμε ποτέ. Γιατί υπάρχουν κι οι βουβές κοινωνίες.

Γιατί έχουμε φτάσει σ’ αυτό το σημείο κατά τη γνώμη σας;

Υπάρχει μια πολιτισμική κρίση αξιών και μια αδιανόητη βία. Όταν η αξία μεταφράζεται σε πόσα λεφτά έχεις στην τσέπη σου και πόσα κυβικά είναι το αμάξι σου, είναι κάτι το τρομερό!Επίσης, όλος αυτό ο σεξισμός. Τι είναι όλες αυτές οι τύπισσες στα πρωινάδικα; Αυτό το Survivor; Τι Μεσαίωνας είναι αυτός που ζούμε; Εγώ μόνο ΕΡΤ βλέπω πια και, σπάνια, καμιά ταινία σε ιδιωτικό κανάλι. Υπάρχει μια φτήνια άνευ προηγουμένου κι αξίες είναι τα λεφτά, η μαγκιά τα βυζιά και τα μούσκουλα!

Παρ΄όλα αυτά, υπάρχει κόσμος που διαβάζει, που πάει θέατρο.

Φυσικά, το θέμα είναι τι προτείνεται. Γι’ αυτό δεν έχω και facebook. Δεν θέλω αυτή η σαπίλα να μπαίνει στο σπίτι μου. Προτιμώ να πάρω τους φίλους μου τηλέφωνο ή να πάμε για έναν καφέ. Προσωπικά, πιστεύω ότι ζούμε έναν Μεσαίωνα με μια τεράστια μετακίνηση πληθυσμού στον κόσμο. Μιλάμε για 65.000.000 κόσμο. Εγώ ζω σ’ αυτές τις γειτονιές κι υποφέρω.Δεν είναι εύκολο να συνυπάρξεις.

Δεν θέλετε να φύγετε από εκεί;

Δεν μπορώ να φύγω κι άσχετα από αυτό αντιλαμβάνομαι ότι ήρθε ο λογαριασμός για την αμαρτωλή Ευρώπη. Η Ευρώπη πληρώνει τις αμαρτίες της, καθώς τσάκισε την Αφρική και τη Μέση Ανατολή, αιώνες τώρα. Αυτή η κατάσταση, λοιπόν, δεν είναι δυνατόν να μην επηρεάσει έναν νέο άνθρωπο. Αυτή η μισσαλοδοξία που υπάρχει, φοράνε τις περικεφαλαίες και παριστάνουν τον Μέγα Αλέξανδρο, αυτοί που μιλάνε με 100 λέξεις και δεν έχουν ιδέα από την ιστορία. Για να μην μιλήσουμε για την ανασφάλεια που υπάρχει.

Κι όλη αυτή η κατάσταση έχει επηρεάσει, φυσικά, και το θέατρο. Θα σας πω ένα παράδειγμα, τις προάλλες ετοιμάζαμε ένα αφιέρωμα για τον Αγ. Βαλεντίνο και συνειδητοποίησα ότι σ’ αντίθεση μ’ άλλες χρονιές, φέτος, δεν έχουμε πλέον έργα να μιλούν για τον έρωτα και την αγάπη. Έχουμε ελάχιστα κλασικά love story.

Γιατί και το σινεμά τι κάνει; Υπάρχει μια τάση να μιλάμε, συνεχώς, για την αρρώστια. Προφανώς και στο θέατρο δεν μιλούσε για ευτυχισμένους ανθρώπους, αλλά ο μέγας Τσέχωφ για παράδειγμα μπορούσε να βάλει τη γελοιότητα, το μεγαλείο, την κωμικότητα ενός προσώπου και να τα συνθέσει όλα σ’ ένα έργο. Το ίδιο κι ο Μίλλερ. Οι μεγάλοι συγγραφείς κατέγραφαν τον κόσμο από όλες του τις εκφάνσεις. Τώρα μόνο την αρρώστια πάμε να καταγράψουμε. Ταλαντούχοι σκηνοθέτες και του κινηματογράφου, κυρίως, κάνουν συνέχεια ταινίες μ’ αυτό το περιεχόμενο.

Πριν μου είπατε ότι και για το «Με λένε Εμμα», στην αρχή, είχατε προβληματιστεί. Δεν θέλετε να παίζετε σε «σκληρά» έργα.

Όχι, δεν είναι αυτό. Έχω παίξει την πιο κακιά φιγούρα με την Κρουσταλάκη στο «Νησί». Αυτό που μ’ ενδιαφέρει, όμως, είναι να συμμετέχω σε κείμενα, τα οποία δεν ασχολούνται με την αρρώστια, αλλά με την πορεία των ανθρώπων έξω από αυτήν, στο φως.

Αφού με πήγατε εκεί, δεν μπορώ να μην σας ρωτήσω: πώς καταφέρατε να μας κάνετε τότε σ’ αυτή την υπέροχη σειρά, το «Νησί», να συμπονέσουμε μια τόσο κακιά γυναίκα.

Την έβαλα απέναντι και την κοίταζα. Υπάρχουν κι αυτοί οι άνθρωποι, που τους λες «Καλημέρα σας» και σου λένε «Τι θες από εμένα;» Την έστησα σαν μια δύναμη του κακού, του τρελού κακού. Δεν έχει γιατί. Της φταίνε όλα και μέσα μου την στήριξα, στην αληθινή ιστορία της Χριστίνας. Μιλάμε για ένα κοριτσάκι, το οποίο αρρώστησε στα τέσσερα και πήγε μαζί με τη μάνα της στη Σπιναλόγκα, χωρίς εκείνη να νοσεί. Η μητέρα της πέθανε, όταν ήταν δώδεκα ετών κι έμεινε μόνο του. Τι θα έζησε εκεί μέσα μόνη της μέσα στα αγρίμια.

Το «Νησί» ήταν κι η τελευταία σειρά που κάνατε. Δεν είχατε άλλες προτάσεις μετά; Δεν σας άρεσαν όσα σας πρότειναν; Τι συνέβη;

Γιατί υπήρχαν σειρές; Τώρα έχουν ξεκινήσει πάλι. Μου έγινε μια πρόταση για καθημερινή σειρά αλλά δεν μ’ ενδιέφερε.

Τη χρυσή εποχή της ιδιωτικής τηλεόρασης με τους καλούς μισθούς. Την εκμεταλλευτήκατε, όπως θα έπρεπε;

Εγώ πληρωνόμουν καλά, αλλά δεν έζησα χρυσές εποχές. Έφτασα κάπως αργά στην τηλεόραση. Άσχετα, όμως, μ’ αυτό, είμαι ένας άνθρωπος ολιγαρκής, δεν μ’ ενδιαφέρουν ούτε τα πολλά τετραγωνικά, ούτε τα ακριβά ρούχα, αυτοκίνητο δεν έχω. Δεν θα έπαιρνα ποτέ δάνειο για να πάω να ζήσω στα Βόρεια Προάστια και να έχω τώρα να πληρώνω δόσεις.

Η Εμμα προβάρει σ’ ένα παιχνίδι ρόλων μέσα στην κλινική, όλα όσα θα ήθελε να πει στους γονείς της. Τελικά δεν κερδίζει την αποδοχή τους. Σας έχει τύχει ποτέ να προβάρετε καιρό τα λόγια σας για μια κατάσταση της ζωής σας και, τελικά, το αποτέλεσμα να έχει διαφορετική έκβαση;

Μας έλεγε ένας ψυχίατρος, ότι όταν πρωτοσυναντιούνται, μετά από ένα μεγάλο διάστημα, γονείς με παιδιά που έχουν περάσει από απεξάρτηση, η ένταση είναι τόσο μεγάλη, που ούτε εκείνοι δεν μπορούν να σταθούν δίπλα. Μου έχει συμβεί πολλές φορές και σε προσωπικό επίπεδο, κάποια τέτοια είδους ματαίωση, γιατί οι διαθέσεις των ανθρώπων είναι πολλές κι ασύμπτωτες.Ο καθένας φέρνει το δικό του φορτίο του ανικανοποίητου κι αν πάνε να τα καταθέσουν όλοι μαζί, δεν θα ακούει ο ένας τον άλλον. Θέλει πολύ μεγάλη αυτογνωσία για να καταφέρνεις να ακούς.

Η ψυχοθεραπεία σας βοήθησε στο να «ακούτε» καλύτερα;

Ναι, αν ο άλλος είναι σε θέση να μιλήσει κι όχι να έρθει να σε βρίσει. Είναι άλλο το συζητώ κι άλλο το έρχομαι να στα χώσω. Αν έρθεις να μου τα «χώσεις» δεν ξέρω πόσο έτοιμη είμαι, ειδικά αν μου τα χώνεις πολλά χρόνια. Η συνομιλία προϋποθέτει αμοιβαίο σεβασμό. Δεν σημαίνει bullying. Καθώς σε προσωπικό επίπεδο το έχω υποστεί. Η συνομιλία θέλει υπομονή και σεβασμό. Αν είναι να ξεσπάσει ο καθένας τον πόνο του πάνω στον άλλον, ακατέργαστα, δεν γίνεται. Πολλές φορές το «έχω δίκιο» είναι η καραμέλα του καθενός μας, για να συνεχίσει να ζει με τον τρόπο που θέλει.

Πείτε μου κάποιο σχόλιο που έχετε ακούσει από πρώην ή νυν εξαρτημένα άτομα, τα οποία παρακολούθησαν την παράσταση.

Ο Δημήτρης ένα παιδί, το οποίο βλέποντας την παράσταση του έκανε κι εκείνου εντύπωση, όπως κάνει και στο κοινό, η αποκάλυψη του πραγματικού της ονόματος. Μας είπε: «Λούσυ; Δεν θα βγει ποτέ αυτή από εκεί μέσα...Ούτε το όνομά της δεν ανέλαβε μέσα στο κέντρο...».

΄Ήσασταν μαθήτρια του Καρόλου Κουν και κάνατε τα πρώτα σας βήματα με τον Βασίλη Παπαβασιλείου και τον Λευτέρη Βογιατζή. Πόσο διαφορετικά είναι, τώρα, τα πράγματα;

Ο Κουν, μάλιστα, είχα την τύχη να με σκηνοθετήσει. Σκηνοθέτες καλοί υπήρχαν και θα υπάρχουν, αυτό που λείπει είναι το ensemble και δεν λέω επίτηδες ομάδα, γιατί η ομάδα πάει και πίνει και κρασιά. Για να συμβεί αυτό σ’ ένα θιάσο πρέπει να συνυπάρξουν μαζί και να δουλεύουν στα ίδια έργα, τουλάχιστον, για πέντε χρόνια. Έπαιξα με τη Δανάη Επιθυμιάδη, τώρα παίζω με τη Μαίρη (Μηνά), αυτά τα κορίτσια θα είχε ενδιαφέρον να μείνουν σ’ ένα σχήμα και να προχωράνε. Εγώ, η Μάνια Παπαδημητρίου, η Φιλαρέτη Κομνηνού, η Καρρυοφιλιά Καραμπέτη, η Αμαλία Μουτούση συνυπήρξαμε κάναμε πέντε- έξι ρόλους μ’ έναν σκηνοθέτη. Δεν ήμασταν πότε εδώ, πότε εκεί. Υπήρχε, βέβαια, και το επιχορηγούμενο θέατρο. Ποιος είναι ο τελευταίος χώρος που έβγαλε πρωταγωνιστές; Το Αμόρε! Θέλω να πω ότι οι νέοι πρωταγωνιστές δεν αρκεί να έχουν μια ευκαιρία μόνο.

 Την αποκλειστική φωτογράφιση για το Texnes-plus έκανε ο Κοσμάς Ινιωτάκης.

Αμαλία Μουτούση: «Έχω Επίγνωση Του Τι Σημαίνει Να Μην Μπορείς Να Είσαι Ο Εαυτός Σου»

Ρένη Πιττακή: «Δεν Υπάρχουν Πόλοι, Κέντρα Που Να «Συγκρατούν» Τους Ηθοποιούς»

Από τη Γιώτα Δημητριάδη

Η Θεοδώρα Τζήμου δεν χρειάζεται συστάσεις, μιλούν για εκείνην οι συνεργασίες της με κορυφαίους σκηνοθέτες. Κάθε φορά που την βλέπεις στη σκηνή σε εκπλήσσει, ευχάριστα, με το υποκρτιτικό της εύρος και την αλήθεια της ερμηνείας της.

Τη θυμάμαι μόνη στο Δώμα του Θεάτρου του Νέου Κόσμου, στο «Χέρι» του Τιμ Κράουτς ως δεκάχρονο κορίτσι και κάνοντας ένα πολύ γρήγορο flashback στα τελευταία χρόνια, δεν μπορώ παρά να μνημονεύσω την υπέροχα γήινη Στέλλα της στο περσινό «Τραμ» του Μιχαήλ Μαρμαρινού, την καθηλωτική ερμηνεία της στην «Επανένωση της Βόρειας με τη Νότια Κορέα» και τη συγκινητική Τζοάνα στο «Πορνοστάρ ή η αόρατη βιομηχανία του σεξ», που είδαμε το καλοκαίρι στην Πειραιώς.

Φέτος, την απολαμβάνουμε σ’ έναν ιδιαίτερο ρόλο και, για πρώτη φορά, σε κωμωδία στο θέατρο Αλίκη και στα «Πουλιά στον αέρα», όπου ως Σβετλάνα δείχνει να το απολαμβάνει ιδιαίτερα. Εξάλλου, όπως θα μου δηλώσει κατατηγορηματικά «Νομίζω, ότι ο ηθοποιός οφείλει να πειραματίζεται. Μου αρέσει να δοκιμάζω διαφορετικά πεδία».

Το φετινό στοίχημα, όμως, δεν έχει να κάνει μόνο με την κωμωδία, αλλά και με τον απαιτητικό μονόλογο του Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη «Λα Πουπέ», ο οποίος παρουσιάζεται σε σκηνοθεσία Σεβαστιάνας Αναγνωστοπούλου, δέκα χρόνια μετά την παράσταση, παράσταση-ορόσημο στο ελληνικό θέατρο με πρωταγωνίστρια την Άννα Κοκκίνου.

«Ειχες δει την παράσταση;» Την ρωτάω. «Οχι, ευτυχώς» μου απαντάει και κάπως έτσι λίγα λεπτά, αργότερα, πατάω το Rec στο μαγνητοφωνάκι κι η Θεοδώρα ξετυλίγει τις σκέψεις της.

Σύστησε μας τη Ρίκα...

Όταν μου ζητούν να μιλήσω για τη Ρίκα, αρχίζω και σκέφτομαι διάφορα πράγματα και νομίζω ότι δεν είναι σωστό, ούτε για τον ρόλο, ούτε για μένα.

Θα σου πω, όμως, τι μου έχει κάνει εντύπωση στη Ρίκα, γιατί ακόμα δεν την έχω καταλάβει εντελώς, για να είμαι ειλικρινής και μάλλον δεν θέλω να την καταλάβω και τελείως.

Αυτό, λοιπόν, που με εντυπωσιάζει είναι ο τρόπος που διαχειρίζεται το ψέμα στη ζωή της. Είναι κάτι, το οποίο προσωπικά, θαυμάζω. Χτίζει ένα παλάτι και δεν επιτρέπει να δει τα πράγματα επί της ουσίας, όπως πραγματικά είναι. Έχει μεγάλο ενδιαφέρον, πως αυτό θα αποδοθεί σκηνοθετικά κι υποκριτικά. Είναι σαν να ζει σε μια γυάλα...

Για να προστατευτεί από τον πόνο της πραγματικότητας;

Δεν μου αρέσει να αντιμετωπίζω ψυχαναλυτικά τους ρόλους, αλλά ναι, σ’ ένα πρώτο επίπεδο σίγουρα, αλλά υπάρχουν και πολλά άλλα.

Τον μονόλογο του του Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη μας τον σύστησε θεατρικά η Άννα Κοκκίνου, μια παράσταση που παίχτηκε για πολλά χρόνια με επιτυχία. Μου είπες πριν, ότι δεν την είχες παρακολουθήσει. Παρ’ όλα αυτά ο πήχης είχε ανέβει για σένα, λόγω του πρώτου πετυχημένου ανεβάσματος;

Είμαι σίγουρη, αν και δεν το είχα δει, ότι θα ήταν μια αριστοτεχνικά φτιαγμένη παράσταση. Η Κοκκίνου είναι μια σπουδαία ηθοποιός, έτσι κι αλλιώς, και νομίζω ότι της ταιριάζει αυτός ο ρόλος. Όμως δεν είχα τέτοιο άγχος. Πιστεύω ότι η Σεβαστιάνα Αναγνωστοπούλου έχει και μια τελείως διαφορετική σκηνοθετική ανάγνωση.

Δηλαδή;

Είναι πιο σκοτεινή κατά τη γνώμη μου. Εισβάλλει πιο πολύ στα σκοτεινά σημεία της Ρίκας, και αισθητικά κι ενεργειακά.

Τα τελευταία χρόνια σε βλέπουμε σε διαφορετικά είδη θεάτρου, από το μιούζικαλ και την κωμωδία –φέτος στα «Πουλιά στον αέρα»- μέχρι μονολόγους και δράματα. Τυχαίνει ή το επιζητείς;

Νομίζω, ότι ο ηθοποιός οφείλει να πειραματίζεται. Μου αρέσει να δοκιμάζω διαφορετικά πεδία. Απολαμβάνω το γεγονός ότι φέτος κάνω κωμωδία. Δεν πίστευα, ποτέ, ότι θα έπαιζα έναν αμιγώς κωμικό ρόλο. Αν όμως δίνεις αυτή δυνατότητα στον εαυτό σου, πετάς τις ταμπέλες από πάνω σου κι αυτό είναι πολύ απελευθερωτικό. Εμένα με αγχώνει να σκέφτομαι, ότι παίζω μόνο εκεί ή είμαι μόνο αυτό.

Είχες πει παλιότερα, ότι οι άλλοι σου βάζουν,κυρίως ,ταμπέλες...

Έτσι δεν συμβαίνει, συνήθως; Και στη συνέχεια γινόμαστε η εικόνα που βλέπουν οι άλλοι σ’ εμάς. Εγώ, όμως, μεγαλώνοντας αρχίζω να νιώθω καλύτερα, νομίζω ότι πετάω πράγματα από πάνω μου και αυτό είναι πολύ απελευθερωτικό.

Είναι αλήθεια ότι όταν τελείωσες τη δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου, ήσουν μπερδεμένη για το αν πραγματικά ήθελες να γίνεις ηθοποιός; Τι σε έπεισε τελικά;

Ναι, αισθανόμουν χειρότερη από όταν μπήκα στη σχολή. Εννοώ, ότι δεν ήξερα τίποτα. Μπερδεύτηκα. Στη συνέχεια συναντήθηκα με κάποιους ανθρώπους, όπως είναι ο Μιχαήλ (Μαρμαρινός), που σε εκπαιδεύουν σ’ έναν τρόπο σκέψης. Δεν μιλάμε για μια μέθοδο του τύπου: «Πες το έτσι», αλλά για έναν τρόπο, που σε βοηθάει να αντιλαμβάνεσαι ό,τι διαδραματίζεται γύρω σου. Η εκπαίδευση, ουσιαστικά, είναι μια αντίληψη των πραγμάτων. Τότε, άρχισα να καταλαβαίνω ότι έχει νόημα για μένα να κάνω θέατρο.

Σ’ έχω ακούσει να παρομοιάζεις την εμπλοκή σου με το θέατρο, σαν μια εμπλοκή με το παιχνίδι. Περνώντας τα χρόνια, πόσο δύσκολο είναι να διατηρείς αυτό το παιχνίδι;

Τη στιγμή που το διατηρώ, την ίδια ακριβώς το ακυρώνω. Υπάρχουν στιγμές, τις οποίες νιώθω ότι είναι σαν παιχνίδι κι άλλες που παίρνω πολύ σοβαρά τον εαυτό μου κι εκνευρίζομαι μ’ αυτό το παιχνίδι. Επομένως, υπάρχει συνεχώς αυτή η πάλη.

Μου είπες πριν, ότι δεν θες να προσεγγίζεις ψυχαναλυτικά έναν ρόλο, η διάθεση παιχνιδιού από την άλλη έρχεται και φεύγει. Πώς δουλεύεις τελικά;

Τελείως ενεργειακά ή μουσικά μ’ έναν τρόπο. Φυσικά και έχω μια αντίληψη κι αίσθηση ότι η Ρίκα, για παράδειγμα, είναι αυτό κι αυτό, αλλά δεν μ’ απασχολεί μεθοδικά στον τρόπο δουλειάς. Το ψυχολογικό κομμάτι είναι σαν να το ξέρω και να το κουβαλάω με κάποιον τρόπο, αλλά δεν θέλω να καθορίζει την ερμηνεία μου.

Η σχέση σου με τις κριτικές ποια είναι; Διαβάζεις; Σ’ απασχολούν;

Γενικά αποφεύγω, φοβάμαι. Να φανταστείς ακόμα και στο χειροκρότημα, νιώθω πολύ περίεργα πάντα.

Ντρέπεσαι; Τι εννοείς περίεργα;

Όχι, δεν είναι ντροπή ή ταπεινοφροσύνη. Καμία σχέση. Νιώθω ότι εκείνα τα λεπτά βρίσκομαι σε μια στιγμή κρίσης και μου τη σπάει καμιά φορά, που πρέπει να περιμένω από εσένα να σου αρέσω. Δεν καταλαβαίνω, γιατί πρέπει να κάνω τα πάντα για να σου αρέσω. Περνάω φάσεις, όπου δεν θέλω καθόλου να διαβάζω κριτικές κι άλλες όπου τις αναζητώ. Έχει να κάνει με την προσωπική μου φάση.

Επομένως, μετά από τόσα χρόνια, δεν έχεις εξοικειωθεί...

Όχι, τι να κάνω; Είναι περίεργο...

Έχεις χαρακτηρίσει τον εαυτό σου, δειλή, ανεύθυνη και τεμπέλα. Πώς είναι δυνατόν μ’ αυτά τα χαρακτηριστικά να έχεις κάνει αυτή την πορεία σ’ έναν τόσο απαιτητικό χώρο, όπως το θέατρο;

Ξέροντας πόσο τεμπέλα είμαι, θα δράσω τελευταία στιγμή και θα τα δώσω όλα. Έχω μια βαθιά τεμπελιά.

Σε ποιο κομμάτι; Βαριέσαι να μάθεις λόγια;

Τα πάντα! Αν μπορούσα δεν θα έκανα τίποτα. Αλλά αυτό είναι κι η κινητήριος δύναμη για μένα. Επειδή, ακριβώς, θυμώνω με τον εαυτό μου, κάνω περισσότερη προσπάθεια, ακριβώς για να μην νιώθω τεμπέλα.

Πάντως, αυτή την περίοδο, με θέατρο εφτά μέρες την εβδομάδα δεν νομίζω να αισθάνεσαι έτσι.

Τώρα, όχι δεν νιώθω τεμπέλα. (γελάει)

Τι είναι για σένα ταλέντο τελικά;

Ταλέντο, φυσικά, είναι μια κλίση ενός ανθρώπου να εκφράζεται, για παράδειγμα, μέσω της υποκριτικής. Αλλά για μένα έχει να κάνει περισσότερο με τον τρόπο, που αντιλαμβάνεσαι τα πράγματα. Έχεις στα χέρια σου ένα κείμενο. Τι σκέφτεσαι γι’ αυτό;

Επόμενα επαγγελματικά σχέδια;

Με τον Δημήτρη Καρατζά θα είμαι το καλοκαίρι στην Επίδαυρο με τις «Νεφέλες». Θα παίξω τον Άδικο Λόγο. ..

«ΛΑ ΠΟΥΠΕ» στο Από Μηχανής Θέατρο, κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 18:00

«Πουλιά στον αέρα» στο Θέατρο Αλίκη από Τετάρτη έως Κυριακή.

Διεύθυνση φωτογραφίας/Still photography/Σχεδιασμός φώτων: Νίκος Βούλγαρης