Από τη Γιώτα Δημητριάδη 

Το 408 π.Χ., ο Ευριπίδης έγραψε και παρουσίασε την τραγωδία με τίτλο «Φοίνισσαι». Το έργο ήταν μέρος τριλογίας μαζί με την «Υψιπύλη» και «Αντιόπη»  και είναι το μόνο από τα τρία που διασώθηκε ολόκληρο.

Η υπόθεση του έργου είναι ίδια με τους  «Επτά επί Θήβας» του Αισχύλου (γραμμένο το 476 π.Χ.). Ωστόσο, εδώ, ο Ευριπίδης συνέλεξε  τα πιο δυσάρεστα γεγονότα του θηβαϊκού μύθου για τον Οιδίποδα και τη γενιά του.

Στο δράμα δεν υπάρχει πρωταγωνιστής αλλά ένα πλήθος προσώπων και γεγονότων. Παράλληλα, τα πολλαπλά αφηγηματικά επίπεδα, οι αναχρονίες, οι εναλλαγές του ρυθμού της αφήγησης, η παρουσίαση των ίδιων γεγονότων από διαφορετική οπτική γωνία αλλά και οι διακειμενικοί συνειρμοί με άλλες τραγωδίες (Αντιγόνη, Επτά επί Θήβας, Οιδίπους επί Κολωνώ), που αναδεικνύουν τη συγγένεια τόσο με εκείνες όσο και  με τα έπη, ανάγουν τη συγκεκριμένη τραγωδία σε μια από τις πολυπλοκότερες του είδους.

Οι Φοίνισσες, παρόλο που ανεβαίνουν έπειτα από χρόνια, στο παρελθόν είχαν παρουσιαστεί πολλές φορές από το Εθνικό Θέατρο στην Επίδαυρο (1960, 1965, 1978, 1988), όλες σε σκηνοθεσία Αλέξη Μινωτή.

Η Υπόθεση

Η ιστορία στηρίζεται στην αντιπαράθεση των δύο γιων του Οιδίποδα, Ετεοκλή και Πολυνείκη, οι οποίοι αναλαμβάνουν τη βασιλεία του πατέρα τους και συμφωνούν να μοιράζονται την εξουσία. Το πρόβλημα ξεκινά όταν ο Ετεοκλής αρνείται να παραδώσει στον αδερφό του τη διακυβέρνηση των Θηβών κι έτσι ο Πολυνείκης, αγανακτισμένος από την αδικία, ξεσηκώνει στρατό για να εκδικηθεί. Η μητέρα τους Ιοκάστη, προκειμένου να συμφιλιώσει τα παιδιά της, επιτρέπει την είσοδο του Πολυνείκη στην πόλη και τότε τα δυο αδέλφια αλληλοσκοτώνονται και εκείνη αυτοκτονεί.

Η αδερφή τους, η Αντιγόνη, παίρνει τους νεκρούς και γυρίζει στ’ ανάκτορα των Θηβών με τους τρεις σωρούς και ξεκινάει τον κόμμο. Λίγο αργότερα βγαίνει από το παλάτι ο Οιδίποδας και ξεκινάει και εκείνος να θρηνεί. Ο Κρέοντας, ο νέος βασιλιάς της χώρας, τους διατάζει να σταματήσουν και υποχρεώνει τον Οιδίποδα να φύγει από  τη Θήβα.

Στην Αντιγόνη λέει να αφήσει τους νεκρούς και κλεισμένη στο παλάτι να περιμένει τη μέρα του γάμου της με το γιο του, τον Αίμονα (ξάδερφό της και γιο του Κρέοντα), και διατάσσει να παραμείνει άταφο το σώμα του Πολυνείκη. Το φινάλε της τραγωδίας είναι «ανοιχτό», με την Αντιγόνη να παίρνει τον τυφλό πατέρα της και να φεύγουν για την εξορία.

Η παράσταση

Ο σκηνοθέτης Γιάννης Μόσχος προχώρησε σε κάποιες δραματικές παρεμβάσεις. Θα σταθώ στις πιο ουσιαστικές: πρώτον, ο πρόλογος του έργου αποδόθηκε πολυφωνικά από τον Χορό και όχι από την Ιοκάστη. Δεύτερον, προστέθηκε η παρουσία ενός βωβού προσώπου που δεν εμφανίζεται κανονικά στο έργο, της Σφίγγας. Τρίτον, παίρνει μια γενναία απόφαση για το φινάλε, κρατώντας την Αντιγόνη στη Θήβα για να ακολουθήσουν όσα γνωρίζουμε ήδη από την ομώνυμη τραγωδία του Σοφοκλή.

Παρεμβάσεις που κατά τη γνώμη μου ωφέλησαν το κείμενο, χωρίς να του στερήσουν τίποτα από τη δυναμική του ενώ παράλληλα η επιλογή της Σφίγγας -πολύ καλή η Σεσίλ Μικρούτσικου-  να είναι παρούσα, ως βουβό πρόσωπο, επί σκηνής δείχνει ξεκάθαρα και την άποψη της εποχής ότι η Μοίρα είναι πάνω από όλα, ακόμη και από τους Θεούς. Ο Γιάννης Μόσχος, αδιαμφισβήτητα, δούλεψε πολύ πάνω στο κείμενο του Ευριπίδη και η παράστασή του είχε κάτι πολύ σημαντικό, που όλο και πιο σπάνια βλέπουμε τελευταία: σαφές σκηνοθετικό στίγμα και όραμα.

Επιπλέον, αν και σκηνοθέτησε για πρώτη φορά στην Επίδαυρο, ενώ μας έχει χαρίσει πολύ ωραίες δουλειές σε κλειστά θέατρα, δείχνει ότι είχε πάντα στο μυαλό του ότι η παράσταση θα έκανε πρεμιέρα στο αργολικό θέατρο, αξιοποιώντας πολλά σημεία και πέρα από την ορχήστρα.

Δυστυχώς, όμως, οι καλές προθέσεις, το δυνατό καστ των ηθοποιών και οι εξαιρετικά ταλαντούχες κοπέλες του Χορού,  δεν απέδωσαν τα δέοντα.

Ο Γιάννης Μόσχος επέλεξε  να προβάλει  στο λιτό αλλά λειτουργικό σκηνικό  της Τίνας Τζόκα, βίντεο με κοντινά πλάνα των πρωταγωνιστών ή κάποιων σημαντικών ενσταντανέ (Video Design: Αποστόλης Κουτσιανικούλης). Εύρημα που ενώ έχουμε δει πολλές φορές στο παρελθόν, έμοιαζε αρχικά να έχει κάποιο ενδιαφέρον.

Η υπερβολική χρήση του, όμως, σε συνδυασμό με τα ατελείωτα πήγαινε-έλα του Χορού μαζί με τους πρωταγωνιστές  (κίνηση:Αμαλία Μπένετ), αλλά και τη δυσανάλογη αξιοποίηση της ενδιαφέρουσας  μουσικής (Θοδωρής Οικονόμου), είχαν ως αποτέλεσμα μια άσκοπα φορτωμένη παράσταση που απέτυχε να μεταδώσει τόσο την ιστορία όσο και τον λόγο του Ευριπίδη (στη σπουδαία μετάφραση του Νικηφόρου Παπανδρέου). Για συγκίνηση δε, ούτε λόγος... Οι ηθοποιοί έμοιαζαν εγκλωβισμένοι. Και το κοινό, αντί για την παράσταση, παρακολουθούσε την ακτινογραφία της, όλα υπογραμμισμένα, όλα έτοιμα.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της υπερβολής,  η σκηνή που ο Παιδαγωγός του έμπειρου ηθοποιού Κώστα Μπερικόπουλου ερμηνεύει τα λόγια του Αγγελιοφόρου (μια ακόμη επέμβαση στη δραματουργία από την πλευρά του σκηνοθέτη), και ο θεατής καλείται να δημιουργήσει στου μυαλό του τις εικόνες της μάχης, την ίδια ακριβώς στιγμή που πίσω από τον ηθοποιό προβάλλονται πλάνα και μπροστά από αυτά ο χορός κινείται έντονα και ψάλλει μια μελωδία(!)

Κανένας από τους ηθοποιούς της παράστασης δεν κατάφερε να παρουσιάσει μια αξιομνημόνευτη ερμηνεία για το βιογραφικό του. Από το σύνολο, ξεχώρισε  η Ιοκάστη της  Μαρίας Κατσιαδάκη, η Αντιγόνη της Λουκίας Μιχαλοπούλου και ο Ετεοκλής του Αργύρη Ξάφη. Οι τρεις τους είχαν κάποιες δυνατές σκηνές.

Από εκεί και πέρα, οι υπόλοιποι του θιάσου ήταν από μέτριοι (ο Πολυνείκης του Θάνου Τοκάκη, ο Κρέοντας του  Χρήστου Χατζηπαναγιώτη, ο Τειρεσίας του Αλέξανδρου Μυλωνά, ο Μενοικέας του Βασίλη Ντάρμα), έως κακοί όπως ο  Αγγελιαφόρος του  Γιώργου Γλάστρα και ο Οιδίποδας του Δημήτρη Παπανικολάου.

Για το τέλος,  αφήνω αυτόν τον υπέροχο Χορό, που αν δεν είχε χαθεί στη φλυαρία και την ανέμπνευστη κίνηση της χορογράφου, θα ήταν από τους καλύτερους των τελευταίων ετών!

Η Νεφέλη Μαϊστράλη, η Ζωή Μυλωνά, η  Ελπίδα Νικολάου,  η Σταύρια Νικολάου, η  Κατερίνα Παπανδρέου, η  Κατερίνα Πατσιάνη, η Ελίνα Ρίζου, η Μαριάμ Ρουχάτζε, η Θάλεια Σταματέλου και η  Στυλιανή Ψαρουδάκη έδρασαν μοναδικά σαν ένα σώμα, με εντυπωσιακή άρθρωση λόγου, συντονισμό και εξαιρετικές φωνές (Μουσική διδασκαλία: Μελίνα Παιονίδου). Κορίτσια που το μέλλον του θεάτρου τους ανήκει και κάποιες ήδη έχουν δώσει σπουδαία δείγματα γραφής, ξεχωρίζοντας σε παραστάσεις.

Εκείνες φορούσαν και τα μόνα κοστούμια που είχαν κάποιο εικαστικό ενδιαφέρον (σκηνογράφος Ιωάννα Τσάμη), ενώ των υπόλοιπων ερμηνευτών έμοιαζαν με αποκριάτικες στολές.

Συνολικά, την πιο δύσκολη χρονιά στην ιστορία του Εθνικού Θεάτρου με το φάντασμα του σκανδάλου Λιγνάδη ακόμα νωπό, και η δεύτερη φετινή παραγωγή δεν καταφέρνει να ανταπεξέλθει στις προσδοκίες μας.

φωτογραφίες: Ελίνα Γιουνανλή

Aναλυτικά η περιοδεία:

7 Aυγούστου, Καβάλα, Αρχαίο Θέατρο Φιλόππων

27 Αυγούστου Κατράκειο Θέατρο

3 Σεπτεμβρίου, Θεσσαλονίκη, Θέατρο Δάσους

6-9 Σεπτεμβρίου, Υπαίρθιο Θέατρο Αττικό Αλσος (οι παραστάσεις διοργανώνονται από την Περιφέρεια Αττικής)

12 Αυγούστου, Ελευσίνα, Παλαίο Ελαιουργείο

15 Σεπτεμβρίου Θέατρο Πέτρας

18 Σεπτεμβρίου Θέατρο Βράχων - "Μελίνα Μερκούρη"

22-26 Σεπτεμβρίου «Σχολείον της Αθήνας Ειρήνη Παπά»

Διαβάστε επίσης:

«Ιχνευταί»: Είδα Την Παράσταση, Σε Σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού

Είδα Την «Ιφιγένεια Η Εν Ταύροις», Σε Σκηνοθεσία Γιώργου Νανούρη 

Από τη Γιώτα Δημητριάδη

Στο «Σχολείο γυναικών», ο Μολιέρος έβαλε στο στόχαστρο την ηθική και κοινωνική υποκρισία της εποχής του, παίρνοντας θέση σ' ένα καυτό ζήτημα της εποχής του, τη δημιουργία οικογένειας. Το θέμα του έργου δεν είναι άλλο από το ζήτημα του γάμου και ιδιαίτερα της επιλογής συζύγου.

Ο μεγάλος κωμικός προκάλεσε σκάνδαλο, λοιδορώντας τις κρατούσες αντιλήψεις, που αναγνώριζαν μόνο στον άνδρα (πατέρα ή σύζυγο), το αποκλειστικό δικαίωμα της επιλογής. Στο έργο του ο Γάλλος συγγραφέας τονίζει μέσα από τα κωμικά επεισόδια ότι κανένα απομονωμένο μοναστήρι, καμιά ηθικοπλαστική εκπαίδευση και καμιά απαγόρευση ή περιορισμός δεν μπορούν να σταματήσουν την ελεύθερη βούληση.

Η υπόθεση είναι απλή: Ο Αρνόλφο, ένα γεροντοπαλίκαρο που θέλει να παντρευτεί αλλά τρέμει στην ιδέα ότι θα τον απατήσει η γυναίκα του. Φοβικός και μισογύνης υιοθετεί ένα τετράχρονο κορίτσι, φροντίζοντας να μεγαλώσει μέσα στη θρησκοληψία και στον τρόμο της αμαρτίας, ώστε να μπορέσει κάποια στιγμή εκείνος, ήσυχος να το παντρευτεί. Η ζωή, όμως, του χαλάει όλα τα σχέδια. Η Αγνή, τρομοκρατημένη από τον αυστηρό και απόμακρο κηδεμόνα της, θα ερωτευτεί τον πρώτο νεαρό, που θα γνωρίσει, τον Οράτιο. Εκείνος θα καταφέρει να την «ξυπνήσει». Η κοπέλα επαναστατεί και ακολουθεί την έρωτά της.

 Το έργο ανέβηκε το 1663 με τον ίδιο τον Μολιέρο στον ρόλο του Αρνόλφου και ξεσήκωσε θύελλες στη συντηρητική κοινωνία της εποχής του. Είναι η πρώτη από τις κωμωδίες του, όπου το κλασικό πρότυπο του εξαπατηθέντος συζύγου (σύνηθες θέμα στα έργα του Μολιέρου), αποκτά τραγικό ύφος μέσα από τη μοναξιά του ανθρώπου που κατατρύχεται από ιδεοληψίες, εμμονές και έναν βαθύ ναρκισσιστικό πυρήνα.

Ο Έκτορας Λυγίζος επιλέγει το συγκεκριμένο έργο, που έχει στιγματίσει με τη σκηνοθεσία του ο Λευτέρης Βογιατζής (2004), αναλαμβάνοντας τον ρόλο του Αρνόλφο, με την Αγγελική Παπούλια (Αγνή) και τον Νίκο Κουρή (Οράτιο). Ο τελευταίος βρέθηκε και ανάμεσα στο κοινό της παράστασης.

Ο σκηνοθέτης, έχοντας ως βάση του τη σπουδαία μετάφραση της Χρύσας Προκοπάκη, που είχε δουλευτεί πρώτη φορά για εκείνη την παράσταση στο Θέατρο της Οδού Κυκλάδων, πριν 17 χρόνια. Η παράστασή του Λυγίζου υπηρετεί αλλά και εμπνέεται από αυτή την έμμετρη λυρική και ποιητική απόδοση του μολιερικού έργου.

Μεγάλη επιτυχία του σκηνοθέτη είναι ο τρόπος με τον οποίο ο λόγος των ηθοποιών άλλες φορές πηγάζει και άλλες εκπορεύεται από τη μουσική και το γενικότερο ηχητικό περιβάλλον. Μια εξαιρετική δουλειά του The Boy -που είναι παρών στη σκηνή καθόλη τη διάρκεια της παράστασης- και ερμηνεύει τον ρόλο του Ανρίκ.

Οι ηθοποιοί χρησιμοποιούν από νταϊρέδες και ζίλες μέχρι σαξόφωνα και τρομπέτες με εξαιρετική επιτυχία. Ο ίδιος ο Έκτορας Λυγίζος, απολαυστικός στον ρόλο του Αρνόλφου, με μια μπακέτα ανά χείρας, έδινε το σύνθημα για την κάθε σκηνή.

Τα κωμικά επεισόδια της παράστασης μοιάζουν περισσότερο κοντά στην κομέντια ντελ άρτε και τη φάρσα της εποχής του Μολιέρου που δύσκολα αγγίζει τον σημερινό θεατή.

Έτσι, μπορούμε να πούμε ότι είδαμε μια καλοκουρδισμένη παράσταση, με όραμα και δουλειά συνόλου αλλά όχι μια κωμωδία. Η παράσταση δεν είχε γέλιο, είχε χιούμορ και μάλιστα έξυπνο χιούμορ, αποφεύγοντας τους σκοπέλους της υπερβολής.

Σε ρόλους του αντίθετου φύλου, η Ευαγγελία Καρακατσάνη και ο Γιάννης Κλίνης δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό επί σκηνής, αποδεικνύοντας για μια ακόμη φορά ότι έχουμε πολλά να περιμένουμε από αυτούς. Μια σκηνοθετική επιλογή που καυτηριάζει το φύλο ως κοινωνική κατασκευή. 

Με εντυπωσιακή σκηνική ενέργεια και όλα τα εκφραστικά της μέσα σε εγρήγορση, η Σοφία Κόκκαλη πείθει στον ρόλο της παιδούλας Αγνής.

Πολύ καλοί και οι νεότεροι της παράστασης Άρης Μπαλής και Κωνασταντίνος Ζωγράφος. Στη σκηνή του Χώρου Δ της Πειραιώς 260, και η Εύα Βλασσοπούλου, εδώ και χρόνια βοηθός σκηνοθέτη του Έκτορα Λυγίζου.

Αδιαμφισβήτητος πρωταγωνιστής ήταν το εντυπωσιακό σκηνικό της Κλειώς  Μπομπότη-αυτή τη φορά βοήθησε στην εξέλιξη της δράσης σ’ αντίθεση με το «Σώσε»- φωτισμένο ατμοσφαιρικά από τον Δημήτρη Κασιμάτη. Ένα τεράστιο χωνί ή εσωτερικό μουσικού οργάνου που έβριθε συμβολισμών και πάνω στο οποίο ισορροπούσαν μοναδικά οι ηθοποιοί, εκμεταλλευόμενοι κάθε του πτυχή. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η εμφάνιση της Αγνής με ροζ φόντο που παραπέμπει τόσο στην κοριτσίστικη αθωότητα όσο και στο αιδοίο.

 Συνολικά, έχοντας παρακολουθήσει όλες τις δουλειές του Έκτορα Λυγίζου, τολμώ να πω ότι ήταν η καλύτερή του παράσταση, με τον ίδιο απολαυστικό στον πρωταγωνιστικό ρόλο και όλο τον θίασο δουλεμένο στις λεπτομέρειες. Ευχής έργον θα ήταν να έχει και συνέχεια.

Παραμένει δε εντυπωσιακό, αποδεικνύοντας τη σπουδαιότητα του κλασικού έργου του Μολιέρου, το γεγονός ότι μια ιστορία γυναικείας καταπίεσης του 17ου αιώνα είναι εκκωφαντικά παρούσα στα χρόνια μιας υποτιθέμενης εξέλιξης, με τις  γυναικοκτονίες να δείχνουν ότι μάλλον «Αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ, Κεμάλ».

φωτογραφίες: Michalis Kloukinas

«Το σχολείο των γυναικών» παρουσιάστηκε στην Πειραιώς 260, Χώρος Δ από τις 17 έως τις 20 Ιουλίου 

Μπορεί να ξεκίνησε για λίγες παραστάσεις στην Ιερά Οδό πριν πέντε χρόνια αλλά, η «Ταράτσα του Φοίβου» κατάφερε να γίνει talk of the town και να φτάσει αισίως τα πέντε της χρόνια αυτό το καλοκαίρι, συνεχίζοντας με sold out παραστάσεις για δεύτερη χρονιά στο Άλσος.

Ο Φοίβος Δεληβοριάς είναι ένας εξαιρετικός οικοδεσπότης και αυτή την πενταετία έχει φιλοξενήσει και τραγουδήσει μαζί με σχεδόν όλους τους εκπροσώπους του ελληνικού πενταγράμμου.

Η παράσταση μοιάζει με γιορτή, μ’ ένα πανηγύρι που ξεκινάει από τα ευφάνταστα σκηνικά (Μανόλης Παντελιδάκης), και τα εντυπωσιακά κοστούμια (Ιωάννα Τσάμη), και φτάνει σε επιθεωρησιακά νούμερα, σκετσάκια, μιμήσεις και stand up και, φυσικά τραγούδι, όλα με τις σκηνοθετικές οδηγίες του Άγγελου Τριανταφύλλου.

Μαζί με τον Φοίβο στη φετινή του ταράτσα ξεδιπλώνουν το ταλέντο τους οι: Θανάσης Αλευράς, Νεφέλη Φασούλη, Βύρων Θεοδωρόπουλος, Idra Kayne και Φοίβος Ριμένας. Με τον πρώτο να ξεχωρίζει και να αναδεικνύεται, αναμφισβήτητα, ο σταρ της βραδιάς.

 Ο Θανάσης Αλευράς είναι ένας σπάνιος καλλιτέχνης, ένα πολύπλευρο ταλέντο που δεν χορταίνεις να παρακολουθείς. Ο μονόλογός του για τη Λίνα Μενδώνη, η Νατάσσα Μποφίλιου, η Γιάννα Αγγελοπούλου, η Ελένη Σταμίρη αλλά κυρίως η Βίκυ Φλέσσα του, κερδίζουν το γέλιο του κόσμου άμα τη εμφανίσει.

Κατά τ’ άλλα, το σόου πάσχει από κάποιες ανορθόδοξες μεταβάσεις από το ένα νούμερο στο άλλο και μοιάζει σαν απλώς να ήθελε να τα χωρέσει όλα, χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία. Το τραγούδι, σίγουρα, δεν είναι ο μεγάλος πρωταγωνιστής στην ταράτσα του Φοίβου, με τον ίδιο να επαναλαμβάνει τις πέντε επιτυχίες του.

Τα κείμενα από την άλλη, μπορεί να είναι επίκαιρα και σε πολλά σημεία να βγάζουν γέλιο- ναι, περνάς ωραία- αλλά δεν είναι τολμηρά. Το μαχαίρι δεν φτάνει στο κόκαλο και όταν ζούμε σ’ αυτές τις εποχές, αυτή η ατολμία γίνεται ακόμη πιο έντονη και τελικά στοιχίζει στο τελικό αποτέλεσμα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, ο μπούμαν με τη σημαία της Παλαιστίνης... Αν κανείς αποφασίσει να σχολιάσει ένα τόσο βαθύ και πολιτικό ζήτημα, νομίζω πως πρέπει να το κάνει ουσιαστικά.

Σε κάθε ταράτσα, όπως αναφέρθηκε και προηγουμένως, υπάρχουν κάποιοι guest καλλιτέχνες που μαζί με τον Φοίβο τραγουδούν την τελευταία ώρα του τρίωρου σόου. Για την Πέμπτη 15 Ιουλίου είχε ανακοινωθεί ένα αφιέρωμα στον Θάνο Μικρούτσικο με τον Θύμιο Παπαδόπουλο, τη Ρίτα Αντωνοπούλου και τον Χρήστο Θηβαίο.

Όπως χαρακτηριστικά είπε η Ρίτα Αντωνοπούλου: «Για τον Θάνο υπάρχει μόνο ένας χρόνος σ’ ό,τι τον αφορά, ο Ενεστώτας», και πράγματι, όλοι όσοι τον παρακολουθούσαμε τα τελευταία χρόνια, ήταν σαν εκείνη τη ζεστή βραδιά στο Άλσος να τον βλέπαμε εκεί. Τόσο όταν ο Θύμιος Παπαδόπουλος έκανε τον γύρο της σκηνής με το σαξόφωνό του και ήταν σαν να ακούγαμε νοερά τη φωνή του Θάνου να ενθαρρύνει τον κόσμο να τον χειροκροτήσει, όσο και όταν η Ρίτα Αντωνοπούλου τραγουδούσε το «Μηδέν» και εκείνος σηκωνόταν από το πιάνο και την χόρευε. Γιατί ο Θάνος Μικρούτσικος δεν ήταν ένας συνθέτης απόμακρος στο πιάνο του. Έπιανε πάντα τον σφυγμό του κοινού, έκανε με κάθε ευκαιρία χιούμορ και δεν είχε κανένα ταμπού να γίνει και ένας απολαυστικός διασκεδαστής.

Σίγουρα, αυτό που παρακολουθήσαμε δεν ήταν ένα αφιέρωμα στον μεγάλο συνθέτη, αλλά μάλλον κάποιοι αγαπημένοι συνεργάτες που μοιράστηκαν με το κοινό της ταράτσας μερικά αγαπημένα τραγούδια του. Σίγουρα τα πολιτικά τραγούδια του Θάνου Μικρούτσικου δεν ήταν ταιριαστά με το πνεύμα της ταράτσας, και μάλλον θα έπρεπε να αναδιαμορφωθεί διαφορετικά η βραδιά. Παρ’ όλα αυτά, οι ερμηνευτές του έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό και χάρισαν στο κοινό ωραίες στιγμές που δεν θύμιζαν σε τίποτα μνημόσυνο αλλά περισσότερο μια γιορτή.

Από τη Γιώτα Δημητριάδη 

Την «Ιφιγένεια η εν Ταύροις» του Ευριπίδη που διδάχθηκε, πιθανότατα, μεταξύ 414-412 π.Χ. (δεν είναι επιβεβαιωμένη η χρονολογία), επέλεξε για την πρώτη του σκηνοθετική απόπειρα στο αργολικό θέατρο ο ταλαντούχος Γιώργος Νανούρης.   

Το έργο είναι προγενέστερο της  «Ιφιγένειας η εν Αυλίδι» που παίχτηκε μετά τον θάνατο του Ευριπίδη, παρόλο που προηγείται σαν μύθος. Η «Ιφιγένεια η εν Ταύροις» είναι ένα από τα πιο τεχνικά έργα του Ευριπίδη με πάρα πολλές πληροφορίες για όλες τις δυστυχίες της γενιάς των Ατρειδών, ενώ έχει χαρακτηριστεί από τους μελετητές  μελόδραμα, τραγι-κωμωδία ακόμα και  θρίλερ με αστυνομική πλοκή. Σκέψεις που με την πρώτη κιόλας ανάγνωση διαφαίνονται.   

Άξιο μνείας είναι το γεγονός πως από το έργο απουσιάζει η τραγική κορύφωση, δεδομένου πως δεν υπάρχει κάποιος ήρωας που να φτάνει σε ακραία τραγική στιγμή.  

Εδώ είναι σημαντικό να έχουμε κατά νου τη διαφορά του «δραματικού»  και του «τραγικού»: μια διαφορά, όχι μόνο, ποιότητας  και έντασης συναισθήματος  αλλά κυρίως διαφορά κατηγορίας και φύσης. Το τραγικό μας οδηγεί σ’ άλλη θεώρηση των πραγμάτων, το δραματικό μας οδηγεί στη συμπόνια ή έστω στη συμπάθεια. Το τραγικό αφορά θεμελιώδη υπαρξιακά συμβάντα, ενώ αντίθετα το δραματικό αφορά πάντα το συναίσθημα της λύπης.   

Ένας επιπλέον σκόπελος, γενικότερα στα έργα Ευριπίδη, συναντάται στα χορικά, τα οποία σε αντίθεση με αυτά του Αισχύλου και του Σοφοκλή, δεν συνάδουν με την εξέλιξη του έργου αλλά εμπνέονται γενικότερα  από τους ήρωες και  βρίθουν λυρισμού.  Παράλληλα, σε αρκετά σημεία των διαλόγων το τραγικό εμπλέκεται με το κωμικό στοιχείο που φλερτάρει έντονα με την ειρωνεία.   

Αν στη συζήτηση εμπλέξουμε και τη φιλοσοφική σκέψη του πιο βαθυστόχαστου τραγικού ποιητή, όπως αναγνωρίζεται ο Ευριπίδης, αλλά και την αναζήτηση της ουσίας του θεού και την πραγματικότητα, όπου ο διώκτης του ανθρώπου δεν είναι  κάποια θεϊκή δύναμη αλλά ο ίδιος ο άνθρωπος, αυτό τον αναγάγει στον πρώτο μεγάλο αιρετικό.   

Γεγονός που στο συγκεκριμένο έργο βλέπουμε μέσα από την κριτική στάση του ποιητή που έντεχνα περνά τις ιδέες του μέσα από τα λόγια τις Ιφιγένειας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα: ο  Ευριπίδης δεν μπορεί να δεχθεί τις ανθρωποθυσίες ως απαίτηση της θεάς και γι’ αυτό απομακρύνει την ιστορία από την Ελλάδα και την μεταφέρει σε μια βάρβαρη χώρα.   

Ο Γιώργος Νανούρης, έχοντας όλα αυτά και  σίγουρα πολλά περισσότερα στο μυαλό του, προσέγγισε το έργο του Ευριπίδη με σεβασμό, αποφεύγοντας περιττούς εντυπωσιασμούς και σκηνοθετικά τερτίπια, προσπαθώντας να εστιάσει στον λόγο και στα έξι αριστοτελικά στοιχεία της τραγωδίας (μύθος, ήθος, διάνοια, λέξις, μέλος και όψις). 

Έκανε το πιο απλό και σημαντικό, που σε λίγο θα ξεχάσουμε στην Επίδαυρο, ήτοι εκμεταλλεύτηκε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τη θυμέλη, τη βάση του βωμού, που σε πολλές παραστάσεις εξαφανίζεται από σκηνοθετική άποψη.  

Παρά τις καλές προθέσεις, όμως, η σκηνοθετική του γραμμή τον οδήγησε σ’ ένα μάλλον ακαδημαϊκό ανέβασμα, χωρίς ξεκάθαρο στίγμα.  

Επιπλέον, έχω την αίσθηση, παρακολουθώντας την παράσταση από το άνω διάζωμα, ότι περισσότερο δημιούργησε μια ατμοσφαιρική παράσταση, ένα δράμα δωματίου, το οποίο δύσκολα στέκεται στην Επίδαυρο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, το γεγονός ότι κάποιοι από τους στίχους δεν ακούγονταν στο πάνω μέρος του θεάτρου.  

Όπως ο ίδιος ο Ευριπίδης υποστηρίζει στον  Ιππόλυτο: «Οὐ ταὐτὸν εἶδος φαίνεται τῶν πραγμάτων πρόσωθεν ὄντων ἐγγύθεν θ᾽ ὁρωμένων»  (Τα πράγματα δεν φαίνονται  ίδια όταν τα κοιτάμε από μακριά και όταν τα κοιτάμε από κοντά). Όταν, λοιπόν, σκηνοθετεί κάποιος  στην Επίδαυρο, μήπως θα πρέπει να έχει στο νου του και τον τελευταίο θεατή  στο άνω διάζωμα;  

Ο Γιώργος Νανούρης αντιμετώπισε τον χορό με την  χορωδιακή  του διάσταση, σαν μέλη ενός  τελετουργικού, αξιοποιώντας στο έπακρο την κορυφαία, και εξαιρετική, Κίττυ Παϊταζόγλου, που ήταν επιφορτισμένη με σχεδόν όλους τους στίχους που στην τραγωδία απαγγέλουν οι 15 Ελληνίδες υπηρέτριες. 

Εδώ, τα υπόλοιπα πέντε κορίτσια (Νικόλ Κουνενιδάκη, Μαρία Κωνσταντά, Άννα Κωνσταντίνου, Δανάη Πολίτη, Βιβή Συκιώτη και Αρετή Τίλη), με φοβερή ακρίβεια -φαίνεται η σκληρή δουλειά που έχουν κάνει με τον  Άγγελο Τριανταφύλλου που υπογράφει τη μουσική στην παράσταση- γίνονται η μοναδική μουσική (μέλος) της παράστασης. Επιλογή που σε πολλές σκηνές λειτουργεί εξαιρετικά, όπως για παράδειγμα στο Β΄ Στάσιμο, σε συνδυασμό με τη λυρική μετάφραση του Γιώργου Ιωάννου, ενώ  σ’ άλλες καταλήγει σ’ ένα ατελείωτο μοιρολόι ή υποσκιάζει τους πρωταγωνιστές.  

Το μεγαλύτερο αγκάθι της παράστασης ήταν η έλλειψη μιας ενιαίας υποκριτικής γραμμής, που μοιραία οδήγησε στην έλλειψη σκηνικής επικοινωνίας. 

Η δυνατή ομάδα των ηθοποιών του (Λένα Παπαληγούρα, Μιχάλης Σαράντης, Νίκος Ψαρράς, Πυγμαλίων Δαδακαρίδης  και  Προμηθέας Αλειφερόπουλος), μοιάζουν ο καθένας να αξιοποιεί όλες τις δυνάμεις που έχει στη φαρέτρα του, παίζοντας όμως μόνος του. Διαφορετικοί τονισμοί, πολλές αμήχανες κινήσεις και ανώφελες ερμηνευτικές εκρήξεις είναι μερικά από τα αποτελέσματα αυτής της έλλειψης.  

Συνεπέστερος από όλους μοιάζει ο Πυλάδης του Προμηθέα Αλειφερόπουλου, δουλεμένος στις λεπτομέρειες, συμμετέχει ακόμη και στις σκηνές που δεν εκφέρει  λόγο και καταφέρνει να δημιουργήσει μια ενδιαφέρουσα σχέση και με τον Ορέστη του Μιχάλη Σαράντη. Ίσως και η μόνη σκηνή  της παράστασης, στον Πρόλογο του έργου, όπου δύο χαρακτήρες επικοινωνούν πραγματικά.  

Ο τελευταίος, έστω κι αν υπάρχουν στιγμές που μοιάζει αμήχανος σκηνικά, με υπερβολικές σωματικές εξάρσεις, στη συνολική του ερμηνεία έχει θετικό πρόσημο.  

Η Λένα Παπαληγούρα είναι παλιά γνώριμη με την Ιφιγένεια, ξεκινώντας ως μέλος του χορού πριν δέκα χρόνια στην «Ιφιγένεια εν Αυλίδι» του Θ. Μουμουλίδη, ερμηνεύοντας τον ομώνυμο ρόλο πριν τέσσερα χρόνια στην ίδια τραγωδία, σε σκηνοθεσία  Χειλάκη - Δούνια και, έχοντας ενδιάμεσα την εμπειρία του μονολόγου της «Ιφιγένειας» του Ζαν Ρενέ Λεμουάν. Φαίνεται, λοιπόν, να γνωρίζει καλά την ηρωίδα της, χωρίς όμως να να την πάει ένα βήμα μπροστά.  

Ορέστης και Ιφιγένεια δεν καταφέρνουν  με τη σκηνική τους σύζευξη να αναδείξουν  τον πυρήνα όλων των θεμάτων της τραγωδίας -την αδελφική αγάπη, τον νόστο για την πατρίδα κ.λπ. - που βρίσκεται στην τραγική αναγνώριση των δύο αδελφών στο Β΄ επεισόδιο. Έτσι, το μοτίβο της αναγνώρισης  δεν επιτυγχάνει να συγκινήσει τους θεατές, δημιουργώντας παράλληλα μια προβληματική στην ομαλή εξέλιξη της δράσης.  

Τόσο ο  αγγελιοφόρος, όσο και ο αγελαδάρης  του Πυγμαλίωνα Δαδακαρίδη  δεν καταφέρνουν να μεταφέρουν τις εικόνες από τις αφηγήσεις τους στο κοίλον.  

Αξιοπρεπής, αλλά όχι σπουδαία, η θεά Αθηνά της Χάρις Αλεξίου.  

Ο Θόας του Νίκου Ψαρρά φέρει μια σκηνική ζωντάνια και καταφέρνει να αποδώσει και τις κωμικές πλευρές αλλά και εκείνος δεν συνδιαλέγεται ουσιαστικά  με τους υπόλοιπους του θιάσου, με εξαίρεση στην έξοδο, όταν απειλεί τις παρθένες του χορού.  

Το σκηνικό της Μαίρης Τσαγκάρη ήταν μάλλον αδιάφορο, υπηρετώντας τη λιτή γραμμή της σκηνοθεσίας. Αντίθετα τα κοστούμια της Ιωάννης Τσάμη συμπλήρωναν την εικαστική εικόνα της θρησκευτικής μυσταγωγίας.  

Τα ζεστά φώτα του Αλέκου Γιάνναρου ήταν εναρμονισμένα στο πλαίσιο της μυσταγωγικής ατμόσφαιρας.  

Συνολικά, πρόκειται για ένα ανέβασμα που προσπαθώντας, μάλλον, να αποφύγει νεοτερισμούς και να ακολουθήσει τον δρόμο της λιτότητας, αποτυγχάνει να σταθεί στο μεγάλο θέατρο της Επιδαύρου, κάνοντας  τον πιο έμπειρο θεατή να αναρωτιέται τι έχει να προσθέσει η συγκεκριμένη ακαδημαϊκή ανάγνωση του σκηνοθέτη στην παραστασιολογία της «Ιφιγένειας η εν Ταύροις» αλλά και γιατί τόσο έμπειροι ηθοποιοί πέφτουν στην παγίδα των ευκολιών τους. 

Η «Ιφιγένεια η εν Ταύροις» του Ευριπίδη, σε σκηνοθεσία Γιώργου Νανούρη παρουσιάστηκε για 3 παραστάσεις στην Επίδαυρο (3,4 και 5 Ιουλίου), και θα συνεχίσει την περιοδεία της ανά την Ελλάδα. 

Διαβάστε επίσης:

Ο Προμηθέας Αλειφερόπουλος Βρέθηκε, Ντυμένος Τσολιάς, Να Παίζει Σ' Ένα Άδειο ΡΕΞ, Την Ημέρα Που Συνελήφθη Ο Λιγνάδης

Λένα Παπαληγούρα: «Όλοι Οι Ηθοποιοί Γνωρίζουμε Τι Έχουμε Καταφέρει Σε Μια Παράσταση, Δεν Χρειαζόμαστε Τις Κριτικές»

Κίττυ Παϊταζόγλου: «Στην Ελλάδα Τα Πράγματα Γίνονται Από Ενθουσιασμό, Λαχτάρα Και Με Πολύ Προσωπικό Κόστος»

Γιώργο Νανούρη, Γιατί Γκρέμισες Το Θέατρο Αποθήκη;

Από τη Γιώτα Δημητριάδη

Φωτογραφίες: Δομνίκη Μητροπούλου

Τη θυμάμαι σε μια από τις πρώτες της παραστάσεις, που συνέπεσε με τα πρώτα χρόνια μου στη δημοσιογραφία. Ήταν μια περφόρμανς του Μπάμπη Γαλιατσάτου με τίτλο «All yesterday's parties». Ένα χρόνο αργότερα κλέβει την παράσταση στη «Μητέρα του σκύλου», που σκηνοθέτησε ο Νικίτας Μιλιβόγεβιτς στο Εθνικό Θεάτρο. Έκτοτε, η Ηρώ Μπέζου έχει ακολουθήσει μια αξιοζήλευτη θεατρική αλλά και κινηματογραφική διαδρομή και το 2019 κερδίζει, ίσως καθυστερημένα, το θεατρικό βραβείο «Μελίνα Μερκούρη».

φωτό από την ανοιχτή πρόβα της παράστασης, η Ηρώ Μπέζου ως Ιώ και ο Γιάννης Στάνκογλου στον ρόλο του Προμηθέα. 

Σε παρακολουθήσαμε στην ανοιχτή πρόβα να κάνεις κάτι ιδιαίτερα απαιτητικό. Πώς αντέδρασες όταν άκουσες από τον Άρη Μπινιάρη ότι η Ιώ θα είναι πάνω σε... ξυλοπόδαρα;

Το είχα πληροφορηθεί ήδη από πέρσι. Η αλήθεια είναι ότι με φόβισε λιγάκι αλλά είναι η πρώτη φορά που μου ζητείται να αποκτήσω μια δεξιότητα για τις ανάγκες μιας δουλειάς και μ' άρεσε η ιδέα. Επίσης, ο Άρης είναι καλός δάσκαλος και το έκανε να φαίνεται εύκολο.

Πρακτικά, πόσο δύσκολο είναι να εκφέρεις λόγο ακροβατώντας;

Όχι τόσο όσο ακούγεται. Άλλωστε δεν ισορροπώ πλέον στα δύο, αλλά στα τέσσερα, όπως είδατε, συν του ότι δεν βρίσκομαι πολύ ψηλά. Κάναμε πολλούς μήνες εξάσκηση, οπότε συνήθισα και ομολογώ ότι δεν με αποσπά από τη σχέση μου με το κείμενο. Άλλωστε, η σωματικότητα που προκύπτει από αυτό το δεδομένο είναι πλέον θεμελιώδες κομμάτι της υποκριτικής μου λειτουργίας στην παράσταση.

Ο Άρης Μπινιάρης μίλησε για την Αισχύλεια τραγωδία, τοποθετώντας στο επίκεντρό της τη φράση της Ιούς, «Ο Δίας με αποκτήνωσε γιατί με πόθησε». Τραγική ειρωνεία, την ίδια ώρα ομολογούσε τον φόνο της γυναίκας του, ο δράστης στα Γλυκά Νερά. Πώς αποκωδικοποιείς μέσα σου τη φράση;

Το έργο εστιάζει στη βία της εξουσίας, στην ασφυκτική, αδιέξοδη συνειδητοποίηση ότι «ο Δίας δίχως νόμους κυβερνά». Η εμφάνιση της Ιούς επικυρώνει αυτήν την χωρίς όρια δύναμη του τυράννου πάνω στους θνητούς. Η ηρωίδα τιμωρείται για την θηλυκή της φύση και «αποκτηνώνεται», στερείται δηλαδή τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά της. Στερείται το ανθρώπινο σώμα, στερείται την πνευματική της διαύγεια, τη δύναμη πάνω στο ίδιο της το πνεύμα, ούσα πλέον στο έλεος του οίστρου. Στερείται την ταυτότητά της, εν ολίγοις. Δυστυχώς, η διαχρονικότητα του μύθου έγκειται κυρίως στην ενοχή που φορτώνεται το γυναικείο φύλο, στο χρέος που έχει κάθε θηλυκή ύπαρξη ανά τους αιώνες να ικανοποιεί τον πόθο των ανδρών, απολογούμενη ταυτόχρονα γι’ αυτό και αρνούμενη την όποια δική της ερωτική επιθυμία. Με λίγα λόγια, στον τρόμο που γεννά παντού και πάντα η ανθρώπινη σεξουαλικότητα.

φωτό από την ανοιχτή πρόβα της παράστασης

Πιστεύεις ότι θα πάψει να υπάρχει κάποτε αυτό «το χρέος»;

Θεωρώ ότι κάποια στιγμή θα πάψει να υπάρχει αλλά αργεί πολύ αυτή η εποχή. Νομίζω, δηλαδή, ότι δεν θα ζούμε εμείς να το δούμε. Όχι γιατί δεν πιάνουν τόπο οι κινήσεις που γίνονται παγκοσμίως, κυρίως στον δυτικό κόσμο αλλά, επειδή πιστεύω ότι είναι κάτι που πρέπει να αντιμετωπιστεί σε βάθος, στη ρίζα του. Γίνονται κάποια βήματα, που αργότερα θα θεωρηθούν καθοριστικά αλλά δεν νομίζω ότι θα μας απαλλάξουν από αυτό το χρέος. Νομίζω ότι προς το παρόν, λύνεται πιο επιφανειακά το ζήτημα και κυρίως μ’ ό,τι έχει να κάνει με το αποτέλεσμα αυτής της στάσης, όπως είναι οι συμπεριφορές και τα γεγονότα. Θέλω, όμως, να πιστεύω ότι κάποια στιγμή στο μέλλον, η γυναίκα θα αποφορτιστεί από αυτό το βάρος.

Βρίσκεις κοινά σημεία με την Ιώ, μια νέα γυναίκα σαν εσένα;

Είναι πολύ μεγάλη η απόσταση που μας χωρίζει από αυτά τα πρόσωπα, είναι μύθοι, είναι οι ήρωες που διαβάζαμε μικροί στα βιβλία μυθολογίας και έδιναν ώθηση στην φαντασία μας να οργιάσει. Φυσικά ο πόνος, η μοναξιά, το αίσθημα της αδικίας, είναι κοινοί τόποι για όλους τους ανθρώπους. Όπως και η απόγνωση που κρύβει το μεγάλο ερώτημα, «το δικό μου μαρτύριο πώς θα τελειώσει;». Ανοίγουν μια πόρτα για να συνδεθείς, έστω στιγμιαία, με μια ηρωίδα που υφίσταται το αδιανόητο.

Υπάρχει κάποια ηρωίδα αρχαίας τραγωδίας που θα ήθελες να παίξεις στο μέλλον;

Δεν είναι εύκολο να καταπιάνεσαι με τέτοια κείμενα και ρόλους. Θα ήθελα να συνεργάζομαι με σκηνοθέτες που μπορούν να με βοηθήσουν να προσεγγίσω αυτά τα μεγέθη, όχι να παίξω ρόλους για να μπουν στο βιογραφικό μου. Όσο γοητευτικοί κι αν είναι.

Είναι η δεύτερη φορά μετά το “Ξύπνα Βασίλη” που συνεργάζεσαι με τον Άρη Μπινιάρη σ’ ένα τελείως διαφορετικό θεατρικό είδος. Πώς είναι η συνεργασία σας;

Είναι πολύ απελευθερωτικό και διεγερτικό για μένα το πλαίσιο που θέτει ο Άρης. Δημιουργεί σαφή όρια, ένα πολύ ισχυρό ηχητικό τοπίο και πάνω εκεί σου δίνει την ελευθερία να κινηθείς ακολουθώντας λιγότερο τη λογική και περισσότερο το ένστικτο, θα έλεγα. Η δόνηση που προκαλείται από τον διάλογο με τον ήχο, ξυπνάει μια λειτουργία όχι τόσο διανοητική, ενεργοποιεί κάτι θυμικό, το οποίο σε κείμενα όπως αυτό του Αισχύλου βοηθάει πάρα πολύ- δεδομένου ότι τα μεγέθη και οι καταστάσεις αυτές είναι κυριολεκτικά ασύλληπτες μέσα από τον δρόμο της λογικής.

Ετοιμάζεις την πρώτη σου σκηνοθετική δουλειά. Πώς προέκυψε αυτή η ανάγκη;

Μέσα από την ανάγκη να ανέβει το έργο που έγραψα. Δεν θα ήθελα να το αναθέσω εξ ολοκλήρου σε κάποιον άλλον, μιας και είχα πολύ ισχυρή άποψη γι αυτό, και δεν θ’ άντεχα να απέχω από τη δημιουργική διαδικασία. Αλλά δεν θα μπορούσα να το σκηνοθετήσω μόνη μου, χωρίς τον Γιάννη Παπαδόπουλο. Η σκηνοθεσία δεν με ενδιέφερε ποτέ ως τώρα, άλλωστε θεωρώ ότι είναι ένα ξεχωριστό ταλέντο. Όταν όμως έχεις κάτι να πεις, καλό είναι να το πεις.

Ποιο είναι αυτό το ξεχωριστό ταλέντο που έχει ανάγκη ένας καλός σκηνοθέτης;

Νομίζω ότι έχει να κάνει, κυρίως, μ’ έναν τρόπο να βλέπει τον κόσμο διαφορετικά. Να μπορεί να φανταστεί και να πλάσει έναν κόσμο αισθητικά, υποκριτικά και εικαστικά. Σίγουρα είναι σημαντικό να μπορεί να επικοινωνεί με τους ηθοποιούς, να έχει μεταδοτικότητα αλλά αυτή δεν είναι η μόνη ευθύνη που έχει. Οι σημαντικοί σκηνοθέτες είναι αυτοί που έχουν μέσα τους ένα κόσμο ανοιχτό στη φαντασία και θέλουν να τον παρουσιάσουν στους ανθρώπους. Γεγονός που έχει να κάνει πολύ με την αισθητική αλλά και το εικαστικό κομμάτι, με το οποίο εγώ δεν έχω κάποια σύνδεση, τουλάχιστον ακόμα.

Παρ’ όλα δεν υποστηρίζω ότι πρέπει να σκηνοθετούν μόνο όσοι έχουν όσα περιέγραψα. Μπορεί κάποιος σε μια καλή του στιγμή να δημιουργήσει κάτι πολύ ουσιαστικό χωρίς να έχει αυτό το ταλέντο.

Τι σε ενέπνευσε να γράψεις το κείμενο των «Ναυαγών»;

Ξεκίνησα, προσπαθώντας να εμβαθύνω σε ένα κοντινό μου πρόσωπο και κατέληξα να μιλάω για πολλά άλλα, χωρίς να ξέρω καν τι με κινεί, πώς οδηγούμαι εκεί. Είχα μια απροσδιόριστη ανάγκη που με παρέσυρε και, ως ένα βαθμό, πρώτα έγραψα και μετά κατάλαβα τι γράφω. Ασχέτως ποιότητας του κειμένου, η διαδικασία είναι ηδονική και δεν συγκρίνεται με τίποτα.

Αν καταλαβαίνω σωστά, το κείμενο γράφτηκε κάπως συνειρμικά και αβίαστα;

Όντως, δημιουργήθηκε αβίαστα, όχι τόσο συνειρμικά, γιατί πρόκειται για ένα ρεαλιστικό κείμενο. Δεν κατασκεύασα κάτι πρώτα και μετά το έγραψα, πρόκυπτε σαν να ήταν ήδη μέσα μου δομημένο κάτι, χωρίς να το γνωρίζω.

Φυσικά, διόρθωσα πράγματα ξανά και ξανά και στις πρόβες. Όμως ένα μεγάλο κομμάτι, βγήκε χειμαρρωδώς από μέσα μου.

Αν ναυαγούσες και έπρεπε να παραμείνεις υποχρεωτικά όχι σε κάποιο νησί αλλά σε κάποια χρονική περίοδο της ζωής σου, ποια θα επέλεγες και γιατί;

Δεν θα επέλεγα καμία από αυτές που έχω ζήσει αλλά κάποια εποχή στο μέλλον, που φαντασιώνομαι ότι θα είναι πιο φωτεινή από αυτές που έχω ζήσει ως τώρα. Η λέξη «ναυαγήσω» δεν είναι καθόλου αισιόδοξη γιατί υπονοεί μια ακινητοποιημένη κατάσταση, παρ’ όλα αυτά θα προτιμούσα να ναυαγήσω σε κάτι που δεν έχω ζήσει ακόμη.

Πώς ήταν η επιστροφή στις πρόβες μετά από τόσους μήνες παύσης;

Λυτρωτική. Ανυπομονώ για την παράσταση.

Όλη αυτήν την περίοδο τι σου έλειψε περισσότερο; Αναθεώρησες πράγματα και καταστάσεις, και αν ναι, ποια;

Δεν τολμώ να κάνω απολογισμό γιατί δεν είμαι πεπεισμένη ότι η ιστορία αυτή έχει τελειώσει. Αν θεωρήσουμε όμως ότι ένας κύκλος έχει ολοκληρωθεί, θα έλεγα ότι επιβεβαιώθηκε η τεράστια ανάγκη μου για δύο πράγματα: να δουλεύω στο θέατρο και να δημιουργώ πολύ στενούς και βαθείς δεσμούς με τους ανθρώπους. Αναθεώρησα ως προς τη χρησιμότητα του να κάνεις σχέδια. Μου έλειψε να κυκλοφορώ χωρίς να δίνω λογαριασμό.

Πώς αντιμετώπισες όλες αυτές τις αποκαλύψεις, που ήρθαν στο φως με το κίνημα metoo; Ήταν κάτι που περίμενες;

Δεν θα πρωτοτυπήσω. Ήταν πολύ ανακουφιστικό και ζοφερό ταυτόχρονα. Η ανακούφιση σαφώς υπερισχύει κι εύχομαι να έχει μετακινηθεί κάτι οριστικά και όλο το κίνημα να επεκταθεί σε πολλούς επαγγελματικούς χώρους

Έχει τύχει να βιώσεις ποτέ κακοποιητική συμπεριφορά σε κάποια πρόβα ή γύρισμα;

Άμεσα όχι. Εμμέσως, φυσικά! Αλλά εκεί γίνεται πολύ σύνθετο το ζήτημα. Ευθέως όμως δεν με έχει κακοποιήσει κανείς. Αλλά έχω υπάρξει μάρτυρας υποτιμητικής συμπεριφοράς απέναντι σε συναδέλφους, αρκετές φορές.

Πώς αντέδρασες;

Έχει τύχει να πάρω θέση αλλά έχει τύχει και να μην αντιδράσω, κάτι που φαντάζομαι ότι θα έχει συμβεί και σε άλλους συναδέλφους, αλλά δεν είμαι καθόλου περήφανη γι’ αυτό. Δεν είναι εύκολο να αντιδράσεις, ειδικά όταν είσαι νέος.

Μπορεί και να απορρίψεις και κάποια επόμενη συνεργασία για μια τέτοια συμπεριφορά;

Ναι, πιστεύω πως θα το έκανα. Έχει συμβεί κιόλας να αρνηθώ συνεργασία με κάποιον επειδή έχω ακούσει από συναδέλφους ότι συμπεριφέρεται πολύ άσχημα σε νέους ηθοποιούς. Δεν είναι όμως και το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο. Διότι το αιώνιο πρόβλημα της δουλειάς μας είναι η ανεργία και εκεί πατάνε όσοι συμπεριφέρονται μ' αυτόν τον τρόπο. Ξέρουν ότι δεν έχεις πολλές επιλογές

Η τηλεόραση είναι ένα μέσο που δεν σ’ αφορά; Υπάρχει κάποια τηλεοπτική δουλειά που ζήλεψες;

Όχι, δεν ονειρεύομαι να παίξω στην τηλεόραση αλλά είμαι λάτρης αρκετών σειρών, ελληνικών και ξένων. Υποψιάζομαι ότι δεν μου ταιριάζει ο κώδικας, προτιμώ να βλέπω απ’ το να παίζω.

Μια ελληνική και μια ξένη σειρά που ξεχώρισες πρόσφατα;

Μια ξένη σειρά που μου άρεσε πολύ ήταν το «Spartak». Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω δει πολλή τηλεόραση τα τελευταία χρόνια για πρακτικούς λόγους. Κλασικά αγαπημένη μου σειρά όμως είναι το «Dolce Vita».

Επόμενα επαγγελματικά σχέδια υπάρχουν;

Τον χειμώνα, μόλις ανοίξουν οι κλειστές αίθουσες, θα ανεβάσουμε την παράστασή μας, το έργο «οι Ναυαγοι» στο Υπόγειο του θεάτρου Τέχνης (θα παίζουν ο Γιάννος Περλέγκας, ο Μιχάλης Τιτόπουλος και η Σοφία Κόκκαλη), και από τον Ιανουάριο θα συμμετέχω στον «Θείο Βάνια» του Τσέχωφ που θα σκηνοθετήσει ο Δημήτρης Καραντζάς στο Θέατρο Προσκήνιο. Αλλά επειδή, όπως είπαμε, τι νόημα έχουν τα μακροπρόθεσμα σχέδια μια τέτοιαν εποχή, προς το παρόν έχουμε πρεμιέρα στα Χανιά στις 4 Ιουλίου.

Μου είπες πριν, ότι μέσα στην καραντίνα αναθεώρησες για τη χρησιμότητα να κάνει κάποιος σχέδια. Φαντάζομαι δεν ισχύει το ίδιο και για τα όνειρα. Πώς ονειρεύεσαι λοιπόν τον εαυτό σου σε δέκα χρόνια;

Δέκα χρόνια είναι πολύ μετά... Φαντασιώνομαι, κυρίως πράγματα που έχουν να κάνουν με την ψυχική και σωματική μου υγεία. Να μπορώ να εκφράζομαι όσο πιο ελεύθερα γίνεται και να απολαμβάνω τα πράγματα επί της ουσίας. Θέλω να έχω στη ζωή μου αγάπη και όσο λιγότερο φόβο γίνεται.

Σε σχέση με την υποκριτική;

Σε σχέση με τη δουλειά μου, να μην βαρεθώ ούτε στο ελάχιστο το θέατρο, γιατί είναι ένας κίνδυνος που υπάρχει γενικά στη δουλειά μας διότι η πίεση είναι μεγάλη οπότε κάποια στιγμή δυσφορείς να κουράζεσαι τόσο πολύ, να ψάχνεις συνέχεια δουλειά κ.λπ. Θέλω πολύ να αποφύγω αυτή τη φάση και να μην πλήξω ποτέ.

Ονειρεύομαι επίσης να συνεχίσω να γράφω πράγματα, που θα ενδιαφέρουν τόσο εμένα όσο και τους άλλους και θα θέλουν να τα βλέπουν να ανεβαίνουν.

φωτο: Πάτροκλος Σκαφιδάς  Από τις εντυπωσιακές μεταμφιέσεις της παράστασης 

Ο «Προμηθέας Δεσμώτης» θα κάνει πρεμιέρα στις 4 Ιουλίου στα Χανιά, στην έδρα του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Κρήτης και στο θέατρο της Ανατολικής Τάφρου, ενώ στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου θα παρουσιαστεί στις 20, 21 & 22 Αυγούστου στο πλαίσιο του Athens Epidaurus Festival.

Το πρόγραμμα της περιφέρειας έχει ως εξής:

Φίλιπποι (Καβάλα) 20-21/7

Αλεξανδρούπολη 22/7

Ιωάννινα 24/7

Θέατρο Δάσους (Θεσσαλονίκη) 27-28/7

Βόλος 29/7

Λάρισα 30/7

Δελφοί 31/7

Aρχαία Ηλιδα 24/8

Η πρώτη συγγραφική της δουλειά,«Οι Ναυαγοί», θα παρουσιαστεί σε δική της σκηνοθεσία σε συνεργασία με τον Γιάννη Παπαδόπουλο στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης. Η πρεμιέρα ανεμένεται το φθινόπωρο.

 Από τον Ιανουάριου θα συμμετέχει  στον «Θείο Βάνια» του Τσέχωφ που θα σκηνοθετήσει ο Δημήτρης Καραντζάς στο Θέατρο Προσκήνιο.

Διαβάστε επίσης:

«Προμηθέας Δεσμώτης»: Πήραμε Μια Πρώτη Γεύση Από Την Παράσταση Του Άρη Μπινιάρη

Άρης Μπινιάρης: «Η Ουδετερότητα Δεν Προσφέρει Καρπούς Για Σκέψη»

Γιάννης Στάνκογλου:«Έχουμε Δεχτεί Πράγματα Χωρίς Να Τα Σκεφτόμαστε»

Από τη Γιώτα Δημητριάδη 

φωτό:  Michalis Kloukinas

O Χώρος Δ της Πειραιώς 260 έχει μεταμορφωθεί σε πασαρέλα και σαν άλλο fashion week, έξω από την αίθουσα είναι στημένες κάμερες και οι παρουσιαστές του σόου αναμένουν τους θεατές με το μικρόφωνο στο χέρι για τις πρώτες δηλώσεις πριν ξεκινήσει η βραδιά.

Μπαίνοντας στον χώρο, πρώτα περνά κανείς από τα παρασκήνια, όπου οι ηθοποιοί- μοντέλα ετοιμάζονται και, λίγα βήματα πιο κάτω αντικρίζει τη μεγάλη πασαρέλα που έχει στηθεί.

«Της μνήμης οι φυλακές θα γκρεμιστούν.Εδώ θα φτιάξουμε ξανά την ιστορία», τραγουδάει σε ζωντανή εκτέλεση ο Γιάν Βαν και η μπάντα του.

Εκεί, για τα επόμενα 120 λεπτά, ο Γιώργος Κριθάρας και η Φωτεινή Παπαχριστοπούλου με ανάλαφρη διάθεση θα μας παρουσιάσουν τους σταθμούς της ελληνικής φουστανέλας.

Βρισκόμαστε 300 χρόνια μετά την ελληνική επανάσταση, στο 2121. Σ' έναν πλανήτη που δεν υπάρχουν πλέον έθνη και χώρες, παρά μόνο μια παγκόσμια ψηφιακή αυτοκρατορία. Κάθε άνθρωπος δεν είναι παρά ένα μικρό ψηφίο. Το θέατρο ως είδος αποτελεί προϊόν της ιστορίας.

Από μπροστά μας θα παρελάσουν ο βασιλιάς Όθωνας, η βασίλισσα Αμαλία, ο Θεόφιλος, ο Κωλέττης, ο Λόρδος Βύρωνας, ο Σπύρος Λούης και πολλοί άλλοι.

Η ιδιαίτερη σκηνική σύνθεση του Παντελή Φλατσούση έχει ως άξονα δύο ερωτήματα: «Από το 1 έως το 10, πόσο Έλληνας αισθάνεσαι;» και «Έλληνας γεννιέσαι ή γίνεσαι;», σχολιάζει το ελληνικό σύμπλεγμα, όπως χαρακτηρίζει την ανάγκη των Ελλήνων κάθε τους δραστηριότητα να είναι αρεστή στους Ευρωπαίους, καυτηριάζοντας παράλληλα κάθε τι εθνικιστικό.

Η ιδέα της πασαρέλας, αν και δεν γίνεται για πρώτη φορά -θυμίζουμε την παράσταση «Τις γυναίκες έντυσε το εθνικό θέατρο», των Ατταριάν- Φιλίνη, το 2018, στην Πειραματική του Εθνικού, παραμένει πρωτότυπη. Επιπλέον, η επιλογή των πέντε ηθοποιών – μοντέλων και η αφήγηση της ιστορίας τους στο φινάλε συγκινεί και δίνει τροφή για σκέψη.

Ο ταλαντούχος Αινείας Τσαμάτης από την Αλβανία, η Ντέμπορα Οντόγκ με μισή καταγωγή από την Ουγκάντα, ο Γιλμάζ Χουσμέν που μεγάλωσε στην Ξάνθη, αλλά πάντα το όνομά του παραξένευε, ο Hossain Amiri από το Αφγανιστάν, που δεν γνώριζε καν ότι υπήρχε χώρα με το όνομα Ελλάδα, και ο Θέμης Θεοχάρογλου - Holy Grace, που αγαπάει την φουστανέλα γιατί ήταν η μόνη φούστα που επιτρεπόταν να φοράει μικρός, γεμίζουν με την ενέργειά τους τη σκηνή- πασαρέλα. Ντυμένοι με φαντασία και γούστο υψηλής αισθητικής από τον Κωνσταντίνο Ζαμάνη, που έχει κάνει σπουδαία δουλειά με τα κοστούμια της παράστασης.

Δυστυχώς, όμως, η δραματουργία της παράστασης (Παντελής Φλατσούσης, Παναγιώτα Κωνσταντινάκου, Κατερίνα Κωνσταντινάκου), πάσχει τόσο ως προς το κείμενο όσο και ως προς τη σκηνική σύνθεση και, σε συνδυασμό με τη μεγάλη διάρκεια κουράζουν τον θεατή. Η ιδέα του Παντελή Φλατσούση θα μπορούσε να αναπτυχθεί στη μισή διάρκεια και να αποφευχθούν μ' αυτό τον τρόπο οι τόσες φλυαρίες και επαναλήψεις.

Επιπλέον, μπορεί η αρχική σύλληψη να είχε κάποιο ενδιαφέρον, όμως, από το κείμενο απουσιάζει η τόλμη, το μαχαίρι δεν φτάνει στο κόκκαλο. Σημαντικά θέματα, όπως για παράδειγμα η θέση της γυναίκας μέσα από την ενδυμασία της, μοιάζουν με τυχαίες παρενθέσεις.

Τα προβλήματα του κειμένου δεν αφήνουν ανεπηρέαστες και τις ερμηνείες των ηθοποιών, οδηγώντας τους σε συχνά σαρδάμ και αμήχανη κινησιολογία.

Σε επικοινωνιακό αδιέξοδο φτάνει και το ιντεράκτιβ κομμάτι της παράστασης με το κοινό παγωμένο και τους ηθοποιούς αδύναμους να το διαχειριστούν.

Καλοδουλεμένο και εμπνευσμένο το Βίντεο editing (Μάριος Γαμπιεράκης - Χρυσούλα Κοροβέση), αλλά και οι φωτισμοί της Ελίζας Αλεξανδροπούλου.

 28 και 29 Ιουνίου στην αίθουσα Δ της Πειραιώς 260 στις 21:00 

 Διαβάστε επίσης: 

Ο Παντελής Φλατσούσης, Τα Ντεφιλέ Και Η Φουστανέλα (Συνέντευξη)

Από τη Γιώτα Δημητριάδη 

Με σπουδαίους ρόλους του κλασικού ρεπερτορίου έρχονται αντιμέτωποι, αυτό το καλοκαίρι, σημαντικοί πρωταγωνιστές έχοντας αποδείξει ότι διαθέτουν όλα τα εχέγγυα για να μας μαγέψουν με τις ερμηνείες τους. Θα τα καταφέρουν; Θα ζήσουμε την πολυπόθητη κάθαρση μετά από έναν χειμώνα θεατρικής ανομβρίας; 

Η απάντηση σε λίγες μέρες στα ανοιχτά θέατρα όλης της χώρας. 

Γιάννης Στάνκογλου - Προμηθέας Δεσμώτης

 

 

 

Οι δύο τους μας έχουν χαρίσει εξαιρετικές ερμηνείες όλα αυτά τα χρόνια.Ακόμα θυμάμαι, την υπέροχη παράσταση  «Όταν έκλαψε ο Νίτσε» την οποίο σκηνοθετούσαν και πρωταγωνιστούσαν (2012, Θησείον) .Οι δύο σπουδαίοι ηθοποιοί -και όχι μόνο- πρωταγωνιστούν στους  «Βατράχους» του Αριστοφάνη εγκαινιάζοντας την πρώτη τους συνεργασία με τους VASISTAS και την Αργυρώ Χιώτη και αυτό από μόνο του είναι το θεατρικό γεγονός του καλοκαιριού. Στο θίασο θα δούμε σταθερούς συνεργάτες της ομάδας και όχι μόνο, όλοι τους αξιόλογοι :Εύη Σαουλίδου Μαρία Κεχαγιόγλου,Τζωρτζίνα Χρυσκιώτη,Ευθύμης Θέου,Δήμητρα Βλαγκοπούλου,Αντώνης Μυριαγκός κ.α

 ΠΡΕΜΙΕΡΑ

 9-10-11 ΙΟΥΛΙΟΥ

 ΑΡΧΑΙΟ ΘΕΑΤΡΟ ΕΠΙΔΑΥΡΟΥ

Άρης Μπινιάρης: «Η Ουδετερότητα Δεν Προσφέρει Καρπούς Για Σκέψη»

Νίκος Χατζόπουλος: «Να Αφήσουν Ήσυχο Το Θέατρο!»

Γιάννης Στάνκογλου:«Έχουμε Δεχτεί Πράγματα Χωρίς Να Τα Σκεφτόμαστε»

Αργυρώ Χιώτη:«Παράδεισος Είναι Όταν Καταφέρνω Να Παρακολουθήσω Την Παράσταση Σαν Θεατής Και Ενίοτε Να Ανατριχιάσω»

Νικολέτα Κοτσαηλίδου: «Αν Συναντιόμουνα Με Την Ηρωίδα Που Παίζω Ταινία Στη Ζωή, Δε Θα Λέγαμε Ούτε "Γεια"!»

Jerome Kaluta:« Όλοι Μας Ανήκουμε Στην Ίδια Φυλή: Την Ανθρώπινη!»

Από τη Γιώτα Δημητριάδη

Φωτογραφίες: Χρήστος Χήρμπος

Ο ήλιος έχει πλέον δηλώσει τη μόνιμη παρουσία του στην πόλη, το καλοκαίρι είναι εδώ και μια βόλτα στο Θησείο αποτελεί την καλύτερη απόδειξη ότι η ζωή όσο δύσκολα και αν είναι τα πράγματα, πάντα βρίσκει τρόπο να προχωράει. Μπορεί στον δρόμο για το Στέκι του Ηλία, μια πανέμορφη αυλή στο Θησείο, να μην μπορείς να δεις τα χαμόγελα των ανθρώπων κάτω από τις μάσκες, ακούς όμως τα γέλια των παιδιών και τη βαβούρα από τις συζητήσεις… ήχοι που τόσο μας έχουν λείψει τους τελευταίους μήνες.

Το ραντεβού μας με τη Χριστίνα Μαξούρη και τον Δημήτρη Χαλιώτη, δεν προγραμματίζεται τυχαία σ’ αυτή την ταβέρνα, καθώς στο νούμερο 5 του πεζόδρομου της Επταχάλκου, θα παρουσιάσουν τη μουσική παράσταση «Τα τραγούδια της Σωτηρίας», για τέσσερις μοναδικές βραδιές στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών. Μια ιδέα του Δημήτρη, την οποία προχώρησαν μαζί, συνδημιουργώντας όλα όσα θα δούμε στο πάλκο που θα στηθεί στο Στέκι του Ηλία.

Με μεγάλη χαρά και ανυπομονησία μού μιλούν για όλα όσα ετοιμάζουν, τη Σωτηρία Μπέλλου, όπως την γνώρισαν μέσα από την έρευνά τους, την ιδέα γι’ αυτή την παράσταση, τα μελλοντικά τους σχέδια αλλά και το ελληνικό Metoo.

Χριστίνα, πώς είναι να επιστρέφεις στη σκηνή μετά από τόσους μήνες;

Χριστίνα Μαξούρη:Δεν ξέρω να σου πω, αν δεν συμβεί. Είναι κάποιες στιγμές που το οραματίζομαι και δεν αντέχεται. Νομίζω ένα μισάωρο θα κλαίμε σίγουρα. Τώρα που έχουν ξεκινήσει οι πρόβες, υπάρχει ένα κομμάτι του εαυτού μου που δεν το πιστεύει, που φοβάται ότι δεν συμβαίνει πραγματικά. Δεν ξέρω αν μπορώ να χαρώ ή αν θα μας το πάρουν πίσω. Η λαχτάρα και η ανυπομονησία είναι πολύ μεγάλη. Έχω αγωνία για το πώς θα το βιώσουμε όλο αυτό. Νομίζω όμως ότι θα μας πάρει λίγο χρόνο και μετά θα μπούμε όλοι σ’ αυτή την υπέροχη συνομωσία που τόσο μας έχει λείψει.

Δημήτρη, πώς ξεκίνησε η ιδέα γι’ αυτή την παράσταση;

Δημήτρης Χαλιώτης: Ομολογώ ότι το έχω ξεχάσει. Έχουν περάσει δυόμισι χρόνια, αν σκεφτείς ότι η παράσταση ήταν να ανέβει πέρσι αλλά η προετοιμασία ξεκίνησε από πρόπερσι. Νομίζω πάντως ότι η ιδέα μου ήρθε σε μια από τις πολλές περιπλανήσεις μου στο youtube, όπου μου αρέσει να ακούω ελληνικά τραγούδια, έπεσα σε κάποιο τραγούδι της Σωτηρίας Μπέλλου. Την οποία πάντα θαύμαζα. Τότε σκέφτηκα ότι, παραδόξως θα έλεγα, δεν έχει γίνει μια μουσική παράσταση μόνο με τραγούδια που έχει ερμηνεύσει η ίδια η Μπέλλου. Έχει γραφτεί μια εξαιρετική βιογραφία από τη Σοφία την Αδαμίδου που έχει γίνει και παράσταση, αλλά μια παράσταση μόνο με τραγούδια της δεν έχει ξαναγίνει.

Οπότε σκέφτηκα ότι θα ήταν καλή ιδέα να φτιάξουμε μια παράσταση που να έχει και κάτι από την απλότητα και τη λαϊκότητα εκείνης της εποχής. Σαν μια παρέα που θα τραγουδούσαμε τραγούδια της Μπέλλου σ’ ένα σπίτι και κάποιος θα πεταγόταν και έλεγε μια ιστορία από εκείνη. Κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα. Ομολογώ όμως ότι δεν θα είχε πραγματοποιηθεί αν δεν είχε δεχθεί η Χριστίνα. Γιατί εκείνη ήταν το πρώτο πρόσωπο που μου ήρθε στο μυαλό. Αν δεν δεχόταν, νομίζω ότι δεν θα το έκανα.

Ξεκίνησε από μια ιδέα δική μου αλλά από τη στιγμή που τη συνάντησα, κάναμε τα πάντα μαζί. Γι’ αυτό και συνυπογράφουμε την καλλιτεχνική επιμέλεια.

Επομένως, πώς σε προσέγγισε και πώς ήρθε η πρόταση γι’ αυτή την παράσταση;

Χριστίνα Μαξούρη: Τον Νοέμβριο του 2012 που έκανα την πρώτη προσπάθεια μιας πιο οργανωμένης μουσικής παράστασης στο Χαμάμ με θέμα τα ηχογραφημένα τραγούδια της Χασκίλ, της Νίνου και της Μπέλλου, έτυχε να γνωρίσω τον Δημήτρη. Τότε ως δημοσιογράφο που έκανε ένα μικρό αφιέρωμα- συνέντευξη για τη Metropolis, όπου εργαζόταν εκείνη την περίοδο. Στη συνέχεια τον συναντούσα πολύ συχνά σε παραστάσεις στις οποίες είτε συμμετείχα ως ηθοποιός είτε ήμασταν και οι δύο θεατές. Είχε ξεκινήσει μια αλληλοεκτίμηση και αλληλοσυμπάθεια που συνεχιζόταν με τα χρόνια.

Θυμάμαι την ημέρα λοιπόν που τον πέτυχα τυχαία έξω από το Rex και μου είπε: «Έχω σκεφτεί κάτι, κάποια στιγμή να τα πούμε...». Τα είπαμε πολύ άμεσα, μού είπε την ιδέα του, μου άρεσε πάρα πολύ αλλά έβαλα έναν όρο. Να μην υπάρχει πρώτο πρόσωπο, δηλαδή να μην υποδυθώ την Μπέλλου.

Αυτό δεν ήταν ούτε πρόθεση του Δημήτρη, ούτε η δική μου ανάγκη και επιθυμία. Στην ηλικία που είμαστε και στην εμπειρία που έχουμε την καλλιτεχνική, δεν έχουμε φτάσει σε τέτοιο στάδιο.

Άρα δεν θα δούμε την Χριστίνα να υποδύεται την Μπέλλου....

Δημήτρης Χαλιώτης: Όχι, είναι μια μουσική παράσταση, όχι μια θεατρική. Η πρόσθεσή μας είναι να έχουμε τα τραγούδια σε πρώτο πλάνο και απλά μ’ έναν πολύ όμορφο, φυσικό και αυθόρμητο τρόπο να μοιραστούμε με τον κόσμο που θα έρθει να μας δει και κάποιες ιστορίες ή και κάποια πράγματα που μπορεί να έχει πει η ίδια η Μπέλλου ή κάποιοι άλλοι γι’ αυτήν. Δεν κάνουμε σε καμία περίπτωση τη βιογραφία της ή κάποιο χρονικό της ζωής της.

Χριστίνα Μαξούρη: Έχουμε επιλέξει ιστορίες ή στιγμιότυπα από τη ζωή της που μας έχουν συγκινήσει και νομίζουμε ότι την σκιαγραφούν, αδρά, φυσικά.

Στην αρχή της πορείας της ερμήνευε ευρωπαικά τραγούδια και αφού γνώρισε τον Τσιτσάνη έκανε στροφή στο ρεμπέτικο. Θα υπάρχει και αυτή η πτυχή στο πρόγραμμα;

Χριστίνα Μαξούρη: Όχι, σκέψου ότι έχουμε αφήσει πάρα πολλά τραγούδια που είπε η ίδια. Οπότε, ήταν δύσκολο να χωρέσει και κάτι άλλο.

Δημήτρης Χαλιώτης: Εμείς παρουσιάζουμε την πορεία της από τον Τσιτσάνη μέχρι τον Λάγιο.

Ποιο τραγούδι που συνδυάζεται, ίσως, και με την προσωπική της ζωή της, σας συγκινεί περισσότερο;

Δημήτρης Χαλιώτης: Εμένα, έτσι αυθόρμητα τώρα, μου ήρθε το «Σαν απόκληρος γυρίζω», ένα τραγούδι που της θύμιζε τη σχέση της με τη μάνα της. Ο τρόπος που το έχει ερμηνεύσει, είναι μοναδικός.

Χριστίνα Μαξούρη: Το «αεροπλάνα και βαπόρια» και το «Δεν λες κουβέντα» είναι τόσο συγκλονιστικά ερμηνευμένα από εκείνη, που νιώθεις να σε διαπερνά ηλεκτρικό ρεύμα όποτε τα ακούς. Είναι η φωνή της αλλά είναι και η μουσική και ο στίχος. Τραγούδια που ακουμπούν στο συλλογικό ασυνείδητο.

Δημήτρης Χαλιώτης: Αξίζει να σημειώσουμε ότι η Μπέλλου είναι η μοναδική παλιά ρεμπέτισσα που την καλούν και ερμηνεύει έντεχνο τραγούδι της δεκαετίας του ’70, και μάλιστα κορυφαίοι συνθέτες. Αν ζούσε η Νίνου, μπορεί να γινόταν και στη δική της περίπτωση και να είχαμε κάτι ακόμα για να συγκρίνουμε. Όμως η Μπέλλου έμεινε το μοναδικό παράδειγμα και μάλιστα απογείωσε και αυτά τα τραγούδια με τρόπο αδιανόητο.

Τους τελευταίους μήνες, με τα θέατρα κλειστά, ζήσαμε πρωτόγνωρες καταστάσεις και καταγγελίες που μας σόκαραν με το ελληνικό Metoo.

Δημήτρης Χαλιώτης: Επιτέλους άνοιξαν στόματα και μίλησαν άνθρωποι που κουβαλούσαν τραύματα για πάρα πολλά χρόνια. Αν δεν έχεις βιώσει με κάποιο τρόπο μια οποιαδήποτε μορφή βίας, δεν μπορείς να καταλάβεις ότι αυτές τις καταστάσεις για να τις διαχειριστείς χρειάζεσαι χρόνο με τον εαυτό σου. Επομένως, θεωρώ γελοία την ερώτηση «Γιατί τώρα;». Είναι ευτύχημα, όχι μόνο για τα συγκεκριμένα περιστατικά, αλλά για όλους μας, ότι κάποιοι άνθρωποι βρήκαν τη φωνή και κατήγγειλαν κάποια γεγονότα. Από εκεί και πέρα «Αυτές οι υποθέσεις έχουν πάρει το δρόμο της δικαιοσύνης», όπως λέει και ο αγαπημένος Σπύρος Μπιμπίλας.

Νομίζω, ότι τώρα ήταν το σωστό timing, δεν πρέπει όμως να ξεχνάμε ότι κάποιοι άνθρωποι προσπάθησαν να μιλήσουν γι’ αυτά τα θέματα και πριν δέκα χρόνια. Είχαν βγει, είχαν μιλήσει αλλά αγνοήθηκαν.

Έχουμε ευθύνη και όλοι οι άλλοι που ίσως ξέραμε πράγματα;

Χριστίνα Μαξούρη: Δεν το ξέραμε... Άλλο βλέπω να περιμένουν κάποιον στην πρόβα πιτσιρικάδες που μικροδείχνουν και άλλο να είναι 15 χρονών και αυτό να γίνεται μεθοδολογία και να κρατάει χρόνια. Άλλο είναι ένα μεμονωμένο περιστατικό που έχει νιώσει έλξη για τον καθηγητή του, γιατί όλοι μπορούμε να το νιώσουμε αυτό, μπορείς να ερωτευτείς τον δάσκαλό σου. Εδώ όμως μιλάμε για γεγονότα που συνέβαιναν κατά εξακολούθηση και καταγγελείες που αγνοούνταν. Για μια εκσεμένη και μεθοδευμένη κάλυψη αυτού του ανθρώπου. Άλλο να ακούς κάτι και άλλο να βλέπεις ότι τελικά πρόκειται για οργανωμένο έγκλημα.

Δημήτρης Χαλιώτης: Από αυτά που βγήκαν στη δημοσιότητα εμένα με σόκαρε πάρα πολύ, αυτό που είπε η Χριστίνα, η μεθοδολογία. Προσωπικά, δεν είχα εικόνα όλων αυτών των περιστατικών. Είχα ακούσει κάποια πράγματα, ως ένα σημείο δεν έπεσα τελείως από τα σύννεφα, αλλά από εκεί μέχρι το σημείο να βλέπουμε ότι αυτοί οι άνθρωποι είχαν μια συγκεκριμένη μεθοδολογία προσέγγισης ...

Χριστίνα Μαξούρη:Και ένα συγκεκριμένο τύπο θυμάτων...Ξέραμε ότι υπήρχαν άνθρωποι που έκαναν κατάχρηση εξουσίας αλλά όχι σ’ αυτό το σημείο. Αυτά που βγήκαν στην επιφάνεια, έχουν μεγάλη απόκλιση από αυτά που κυκλοφορούσαν στον χώρο.

Πιστεύεις ότι όλα αυτά που ήρθαν στο φως, θα βελτιώσουν από εδώ και πέρα την κατάσταση και τη συμπεριφορά και άλλων «δύσκολων» χαρακτήρων;

Χριστίνα Μαξούρη: Πιστεύω ότι θα είναι πιο προσεκτικοί. Είναι όμως μια μεγάλη συζήτηση αυτή γιατί από την άλλη πλευρά κινδυνεύει η λειτουργία της πρόβας και της διδασκαλίας που είναι ευαίσθητη, ευάλωτη αλλά και κάπως οικογενειακή υπόθεση. Συναντιέσαι με κάποιους ανθρώπους για μήνες, κάθε μέρα, και η επαφή που δημιουργείται, είναι κάτι που δύσκολα μπορεί να μεταφερθεί, αν δεν το έχει ζήσει κανείς. Είναι πολύ κρίμα αυτή η διαδικασία να περιχαρακωθεί και να μολυνθεί από φόβους, κόμπλεξ και φοβίες.

Μη φτάσουμε στο άλλο άκρο...

Χριστίνα Μαξούρη: Ακριβώς...Όλα αυτά όμως ήταν ένα στάδιο, που ακόμη δεν έχει τελειώσει, και ήταν απαραίτητο ίσως για να φτάσουμε σε μια εξυγίανση. Μακάρι...

Δημήτρης Χαλιώτης:Πάντως σε πρώτη φάση σίγουρα θα βοηθήσει. Άνθρωποι με ακραίες συμπεριφορές θα το ξανασκεφτούν. Από εκεί και πέρα, εγώ με την μικρή μου εμπειρία πάνω στις πρόβες, νομίζω ότι πρέπει πάντα να υπάρχει μια ευγένεια. Ό,τι και να θες να πεις, πάντα υπάρχει και ο κατάλληλος τρόπος να το κάνεις. Δεν μπορούμε να φτάνουμε στο σημείο να σου πετάξω ένα τασάκι! Όπως δεν θα το κάνω στην μάνα μου και στην αδερφή μου και αν το κάνω ή θα μου το ξαναγυρίσει πίσω ή θα θυμώσει και δεν θα μου ξαναμιλήσει, αντίστοιχα είναι και στην πρόβα.

Σας έχει τύχει να βιώσετε κάποιο περιστατικό βίας στο θέατρο;

Χριστίνα Μαξούρη: Προσωπικά δεν έχω ζήσει κάτι ανάλογο, έχω όμως βρεθεί μπροστά σε περιστατικά που μ’ έφεραν σε δύσκολη θέση και αφορούσαν άλλους συναδέλφους. Να πούμε όμως ότι κάποιες φορές μπορεί να γίνει το αντίστροφο: δηλαδή να ασκήσει βία και να φέρει μια δύσκολη κατάσταση στην πρόβα και ένας ηθοποιός. Έχει πάντα να κάνει με τον άνθρωπο και με τον τρόπο που ασκεί την εξουσία του.

Δημήτρης Χαλιώτης: Εντάσεις προβών έχω βιώσει και εγώ αλλά όχι ακραία περιστατικά. Μπορώ όμως να πω ότι το θέμα της βίας, άσχετα με τη δουλειά, δεν μου είναι κάτι άγνωστο.

Πέρα από τα «Τραγούδια της Σωτηρίας» υπάρχουν άλλα σχέδια;

Χριστίνα Μαξούρη:Η μια παράσταση που θα συμμετέχω είναι «Καπετάν Μιχάλης (Ελευτερία ή Θάνατος)», του Δημήτρη Μαραμή, που είναι βασισμένη στο ομώνυμο, εμβληματικό έργο του Νίκου Καζαντζάκη, από την περιφέρεια και το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Κρήτης, για να παρουσιαστεί σ’ όλες της πόλεις της Κρήτης αλλά και εδώ στην Αθήνα μ’ έναν δεκαπενταμελή θίασο κυρίως λυρικών τραγουδιστών.

Επιπλέον, θα λάβω μέρος και σε μια παράσταση χορού της Αντιγόνης Γύρα που θα παρουσιαστεί στο αρχαιολογικό μουσείο της Χαλκίδας, τέλη Ιουλίου, με τον τίτλο «Ερωτοπαίγνια» και είναι βασισμένη στη Βυζαντινή ερωτική ποίηση. Εκεί, θα είναι τέσσερις χορευτές, ο αγαπημένος συνεργάτης Χρήστος Θεοδώρου στο πιάνο και εγώ θα τραγουδάω.

Και αν όλα πάνε καλά περιμένουμε από φθινόπωρο να ανεβάσουμε και το «Μινόρε της Αυγής», σε σκηνοθεσία Τάκη Τζαμαριά, στο Δημοτικό Θεάτρο Πειραιά.

Δημήτρης Χαλιώτης: Ελπίζουμε να είναι ανοιχτά τα θεάτρα το φθινόπωρο και να ανέβει το «Μινόρε της αυγής», εγώ έχω κάνει τη θεατρική διασκευή. Επίσης, θα συμμετέχω στο κομμάτι πάλι της θεατρικής μεταφοράς και διασκευής, της «Αιολικής γης», που θα σκηνοθετήσει ο Τάκης Τζαμαριάς στο Εθνικό Θέατρο.

Επιπλέον, από το ραδιόφωνο της ΕΡΤ, θα έχω την χαρά να ακουστεί ένας μονόλογος που έχω γράψει, εδώ και κάποια χρόνια, «Η Πορσελάνη» σε σκηνοθεσία του Τάκη Τζαμαριά, με τη Μίρκα Παπακωνσταντίνου. Είναι τεράστια η χαρά μου που τη συναντώ και συνεργαζόμαστε. Η Ελένη Γερασιμίδου, με την οποία συνεργάστηκα πέρσι το καλοκαίρι, η Μίρκα Παπακωνσταντίνου και κάποιοι άλλοι άνθρωποι αυτής της γενιάς, είναι ο λόγος που αγάπησα το θέατρο. Νιώθω ευλογημένος που τους συνάντησα.

Μιας και αναφέρθηκες στο θέατρο στο ραδιόφωνο. Χριστίνα, πώς ήταν η εμπειρία της ηχογράφησης του «Αβελάρδος και Ελοίζα» που ακούσαμε από τον 9,84;

Πρώτα απ’ όλα, ήταν ωραία που βρεθήκαμε όλοι μαζί και χαρήκαμε πολύ γι’ αυτό. Αυτό όμως είναι κάτι που δεν ξέρουμε να το κάνουμε. Διότι είναι άλλη η συμπεριφορά στη σκηνή και άλλη στο μικρόφωνο. Προσπαθήσαμε στον χρόνο που είχαμε και με την αντίληψη που είχαμε και την επαφή που έχουμε εμείς οι τέσσερις που γνωριζόμαστε χρόνια (Γιώργος Γλάστρας, Ελένη Κοκκίδου,Γιάννης Καλαβριανός), και με μια πολύ μεγάλη φροντίδα από τον ηχολήπτη, να κάνουμε το καλύτερο δυνατό. Είναι πολύ ενδιαφέρον το θέατρο στο ραδιόφωνο, μακάρι να συνεχιστεί και μακάρι να μάθουμε και εμείς τον τρόπο.

Χαίρομαι που θα ξαναζήσω αυτή την εμπειρία στο ραδιόφωνο της ΕΡΤ με το έργο της Μαρίας της Τσιμά, «Ίσα δικαιώματα», που είναι ουσιαστικά συνεντεύξεις που είχε πάρει η ίδια από μετανάστριες, σε σκηνοθεσία της Μαρίας Μιχαήλ. Εκεί θα συναντηθώ με τη Λήδα Πρωτοψάλτη, τη Μαρία Κεχαγιόγλου, την Αλεξάνδρα Αϊδίνη, τη Ζαχαρούλα Οικονόμου και τη Μαρία Τσιμά.

«Τα τραγούδια της Σωτηρίας»

Το Στέκι του Ηλία

28/06 έως 30/06/2021 στις 21:00

01/07/2021 στις 21:00

Ιδέα - Επιμέλεια κειμένων: Δημήτρης Χαλιώτης

Καλλιτεχνική επιμέλεια: Δημήτρης Χαλιώτης, Χριστίνα Μαξούρη

Σκηνογραφία :Σωτήρης Μελανός

Φωτισμοί: Νίκος Βλασόπουλος

Ηχοληψία :Γιάννης Παξεβάνης

Τραγουδά η Χριστίνα Μαξούρη

Μουσικοί :Βασίλης Κορακάκης μπουζούκι, φωνή, Δημήτρης Κουφογιώργος μπουζούκι, Βασίλης Προδρόμου κιθάρα, φωνή, Δημήτρης Κούστας ακορντεόν

Οργάνωση παραγωγής: Πάνος Σβολάκης

Εκτέλεση παραγωγής: Κατερίνα Μπερδέκα - Θεατρικός Οργανισμός MeWe

 Φωτογραφίες: Χριστίνα Δενδρινού 

 «Προσπαθώντας για το αδύνατο, κατορθώνουμε το καλύτερο δυνατό», υποστήριζε ο Ά. Στρίντμπεργκ και τα λόγια του Σουηδού θεατρικού συγγραφέα μοιάζουν να ταιριάζουν απόλυτα στην περίπτωση της Χριστίνας Χριστοφή. Πώς αλλιώς, αν όχι, αθεράπευτα ρομαντική, μπορείς να χαρακτηρίσεις μια καλλιτέχνη που ανοίγει ένα μικρό θέατρο, στην Κυψέλη μέσα στην κρίση; Επιλέγοντας, μάλιστα, να ανεβάσει, στη μικρή σκηνή του, θέατρο ρεπερτορίου και δίνοντας βήμα σε Έλληνες συγγραφείς.

Πες μας δύο λόγια για το έργο. 

 

\

 

 

κεντρική φωτογραφία:Πάρις Ταβιτιάν

Από τη Γιώτα Δημητριάδη 

 Στην τελική ευθεία για την πρεμιέρα της παράστασής του «(Somewhere) beyond the cherry trees», στις 1 Ιουνίου,που θα είναι ουσιαστικά και η πρεμιέρα του Φεστιβάλ Αθηνών μετά από έναν σκληρό χειμώνα απομόνωσης, μακριά από το θέατρο, ο Πρόδρομος Τσινικόρης διακατέχεται από δημιουργικό άγχος.  

Πολλές φορές κατά τη διάρκεια της τηλεφωνικής μας κουβέντας, θα μου πει: «Δεν το έχω ξανακάνει αυτό» ή «Είναι το πιο δύσκολο που έχω κάνει». Μαζί με την αγωνία του, όμως, εύκολα αφουγκράζεται κανείς και τον ενθουσιασμό του για το πειραματικό, το διαφορετικό και το καινούριο. Ίσως γι’ αυτό.

Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι στην παράσταση επέλεξε να ερμηνεύσει τον Τροφίμομ, τον αιώνιο φοιτητή και επαναστάτη που τολμά να αναδείξει το δύσοσμο τοπίο και να γίνει η φωνή των καταδικασμένων ανθρώπων που έχουν απολέσει την περηφάνια τους. Όπως ομολογεί ο ίδιος, νιώθει μεγάλη ομοιότητα μ’ αυτό τον ήρωα και αυτό, όπως υπογραμμίζει με νόημα: «Είναι και καλό και κακό...».

Πες μας δύο λόγια για το νέο σου έργο που σκηνοθετείς στην Πειραιώς. Τι να περιμένουμε;  

Να περιμένετε μια παράσταση που μας αναπαριστά τον «Βυσσινόκηπο» του Τσέχωφ μ’ ένα παιγνιώδη τρόπο και μας συνεχίζει τις ιστορίες των χαρακτήρων μετά την εγκατάλειψη του Βυσσινόκηπου, καθώς όμως και του Λοπάχιν που παραμένει πίσω. Οπότε, έχουμε έναν συνδυασμό  του τσεχωφικού κειμένου με τη συνέχεια της ζωής των έξι χαρακτήρων.   

Θα μπορούσε η παράσταση να είχε τίτλο «Βυσσινόκηπος, η συνέχεια» ή «Βυσσινόκηπος σήμερα»;  

Ναι... ίσως και «Βυσσινόκηπος ένα ντοκιμαντέρ για τη συνέχεια». Είναι το πιο δύσκολο πράγμα που έχω κάνει στο θέατρο: ένας συνδυασμός Τσέχωφ, ερμηνευμένος με έναν πολύ δικό μας τρόπο, μαζί με τη φανταστική συνέχεια των ιστοριών των ηρώων του κλασικού έργου.   

Το συγκεκριμένο έργο, όπως όλα του Τσέχωφ, θίγει πάρα πολλά ζητήματα και επιδέχεται πολλές αναλύσεις. Εσένα καλλιτεχνικά ποιο ζήτημα σε ενέπνευσε και αποφάσισες να ξεκινήσεις από αυτό το κείμενο για να δημιουργήσεις ένα νέο;  

Το 2015 είχα σκηνοθετήσει πάλι για το Φεστιβάλ Αθηνών ένα audio walk στο κέντρο της Αθήνας με πρωταγωνιστές άστεγους συμπολίτες μας, με τον τίτλο «Στη μέση του δρόμου». Από τότε μ’ είχε απασχολήσει το θέμα της εστίας. Η παράσταση που ανεβάζουμε τώρα, είναι  εμπνευσμένη από την προ κορονοϊού εποχή και την ανάπτυξη του Airbnb. Ο Λοπάχιν κάνει τα πρώτα Airbnb της ιστορίας!  

Φαντάσου το μέσο νοικοκυριό της Αθήνας μετά από δέκα χρόνια κρίσης και κάποιον να έρχεται και να σου λέει ότι «Την ιδιοκτησία που έχεις, θα την νοικιάσεις σε τουρίστες για να ξεχρεώσεις». Αδιαφορώντας για τη συναισθηματική σχέση που έχεις με τον δικό σου «Βυσσινόκηπο», που μπορεί να είναι το διαμέρισμά σου, το υπνοδωμάτιό σου, το κρεβάτι σου κ.λπ.

Ζούμε σε μια πόλη που «τουριστικοποιείται», γίνεται πιο φιλόξενη για τους τουρίστες παρά για τους κατοίκους της.   

 Στη συγκεκριμένη παράσταση θα σε δούμε και επί σκηνής. Ποια ανάγκη σε οδήγησε να κρατήσεις και κάποιον ρόλο και να μην είσαι μόνο σκηνοθέτης;  

 Η μεγάλη ομοιότητα που νιώθω ότι έχω, και το λέω και για καλό και για κακό, με τον χαρακτήρα του Τροφίμοφ. Είναι εκείνος ο χαρακτήρας που λέει ότι πρέπει να φέρουμε τα πάνω-κάτω και να κάνουμε μια πνευματική επανάσταση... Δεν θέλω να πω πολλά για την παράσταση. Σίγουρα θα υπάρξουν εκπλήξεις.   

 Αφού μίλησες για «πνευματική επανάσταση», δεν μπορώ να μην σε ρωτήσω το εξής: Εν μέσω πανδημίας οι καλλιτέχνες έπαιξαν ένα πιο πολιτικό χαρακτήρα (support art workers, ΣΕΗ, κατάληψη Εθνικού). Πιστεύεις ότι θα συνεχίσουν αυτές οι δράσεις ή θα ξεφουσκώσουν με το άνοιγμα των θεάτρων;  

Επιπλέον είχαμε και κάτι ακόμα σημαντικό: τη δημιουργία του σωματείου «Κάτω από τη σκηνή» για τους ανθρώπους που δεν είναι ηθοποιοί αλλά εργάζονται στο θέατρο (δραματουργοί, ενδυματολόγοι, μουσικοί επιμελητές, σκηνογράφοι, σκηνοθέτες, συνθέτες, σχεδιαστές φωτισμών, χορογράφοι –αλλά και οι βοηθοί των αντίστοιχων ειδικοτήτων).  

Πιστεύω ότι τόσο οι πολιτικές δράσεις που έγιναν όσο και τα ενδυναμωμένα σωματεία θα συνεχίσουν την πορεία τους και θα υπάρχουν παράλληλα με τις παραστάσεις. Γιατί αυτές οι δράσεις συνέβαλαν στο ότι οι πρόβες, τα μαθήματα στις δραματικές σχολές και οι παραστάσεις δεν θα γίνονται με τον ίδιο τρόπο.   

“Δεν θα με εξέπλητε καθόλου αν το Εμπρός γινόταν ξενοδοχείο”

Πιστεύεις δηλαδή ότι μετά από την κρίση των τελευταίων μηνών θα αλλάξει η κατάσταση στο θέατρο;  

Ναι, δεν ξέρω αν κρατήσει για πάρα πολύ καιρό αυτή η αλλαγή, το εύχομαι. Πιστεύω όμως ότι τώρα που ξεκίνησαν οι πρόβες, δεν θα υπάρχει κάποιος που θα προσβάλλει ή θα καταπιέζει συναδέλφους του χωρίς αντίλογο πλέον. Αυτό δεν πρέπει να γίνει και δεν μπορούμε να το επιτρέψουμε να γίνει. Είμαι αισιόδοξος ότι θα αλλάξουν τα πράγματα. Εξάλλου, τώρα, έρχεται μια νέα γενιά, όχι μόνο στο θέατρο, η οποία είναι σαφώς πιο ευαισθητοποιημένη στα ανθρώπινα δικαιώματα και σε θέματα αξιοπρέπειας και σεβασμού στον εργασιακό χώρο.   

Για 4 χρόνια είχες μαζί με τον Ανέστη Αζά την καλλιτεχνική ευθύνη της Πειραματικής Σκηνής του Εθνικού Θεάτρου. Πώς είδες όλα τα γεγονότα που συντελέστηκαν στο Εθνικό;  

Θα σου πω, πρώτα, πώς είχαν τα πράγματα με τον Ανέστη και εμένα. Εμείς από  το 2019, πριν ανακοινωθούν οι διαγωνισμοί για τη θέση του διευθυντή, είχαμε αποφασίσει ότι θα σταματήσουμε από την Πειραματική Σκηνή.   

Τον Ιούνιο του 2019 ο Ανέστης παραιτήθηκε-είχε μια παράσταση στο εξωτερικό- και εγώ είχα πει ότι θα περιμένω να λήξει το συμβόλαιό μου στις 30 Σεπτεμβρίου, για να δω και τι θα γινόταν με το πρόγραμμα που είχαμε ήδη ανακοινώσει, και μετά θα αποχωρούσα. Στόχος ήταν να υπάρξει μια δικλείδα ασφαλείας για τις 5 παραστάσεις που είχαμε ανακοινώσει.   

Έμεινα λοιπόν για 6 εβδομάδες, ενώ είχε ξεκινήσει η θητεία του Δημήτρη Λιγνάδη και της νέας διεύθυνσης.   

Πιστεύω ότι η ανακοίνωση του ονόματος του Λιγνάδη εκείνη την εποχή ήταν ένα λάθος και από τη στιγμή που υπήρχε συγκεκριμένο πρόγραμμα από την προηγούμενη διεύθυνση, θα έπρεπε η προηγούμενη διεύθυνση να συνεχίσει το πρόγραμμά της, ασχέτως αν αρέσει το πρόγραμμα ή ο Στάθης Λιβαθινός, και εμάς μας βγάζω από την εξίσωση, γιατί έτσι και αλλιώς είχαμε ανακοινώσει ότι θα σταματήσουμε.   

Οι καλλιτεχνικές διευθύνσεις δεν πρέπει ποτέ, μα ποτέ, να ξεκινάνε με το πρόγραμμα μιας άλλης διεύθυνσης.   

Από τη στιγμή που ήταν Αύγουστος και υπήρχε πρόγραμμα για όλη τη σεζόν έπρεπε ο Λιβαθινός ή οποιοσδήποτε άλλος από τη διεύθυνση, αν δεν ήθελε να συνεχίσει εκείνος, να ολοκληρώσει το πρόγραμμα.   

Είναι λάθος να «φαγώνεται» ο πρώτος χρόνος από τα τρία ενός καλλιτεχνικού διευθυντή με το πρόγραμμα που δεν έχει εκείνος επιλέξει! Δυστυχώς, αυτό γίνεται τα τελευταία δέκα χρόνια στο Εθνικό. Έρχεται ο Λιβαθινός να συνεχίσει το πρόγραμμα του Χατζάκη, έρχεται ο Λιγνάδης να συνεχίσει το πρόγραμμα του Λιβαθινού. Θα έρθει τώρα ο επόμενος να συνεχίσει του Λιγνάδη... Δεν είναι ωραίο αυτό και δεν δίνει και κανένα καλλιτεχνικό στίγμα.   

Έχοντας ζήσει το Εθνικό εκ των έσω, τι θα πρότεινες εσύ;  

 Το ιδανικό για μένα θα ήταν να γίνει ένας αξιοκρατικός διαγωνισμός, να ανακοινωθεί ένα όνομα και να αναλάβει το επόμενο καλοκαίρι, ώστε να έχει τρία ολόκληρα χρόνια για το δικό του πρόγραμμα. Μέχρι τότε μπορεί να συνεχίσει η Έρι Κύργια και φυσικά αν θέλει να συμμετάσχει στο διαγωνισμό, είναι δικαίωμά της.  

  “Το ενδιαφέρον είναι πως αφού έγινε αυτό με τον Λιγνάδη τον Φεβρουάριο στην Αθήνα, ξαναφούντωσε το κίνημα του Me too στη Γερμανία και αναγκάστηκαν να παραιτηθούν και εκεί δύο καλλιτεχνικοί διευθυντές.” 

Περίμενες ποτέ ότι θα φτάναμε να δούμε τόσους καλλιτέχνες να κατηγορούνται και τον πρώην καλλιτεχνικό διευθυντή στη φυλακή;  

Με το χέρι στην καρδιά, επειδή την τελευταία δεκαετία ασχολούμαστε με τον Ανέστη μ’ ένα πολύ συγκεκριμένο είδος θεάτρου, το θέατρο ντοκιμαντέρ, δεν ερχόμασταν καθόλου σ’ επαφή με ηθοποιούς. Είχαμε πάνω στη σκηνή καθαρίστριες, μετανάστες, ανθρώπους που δεν έχουν δημόσιο λόγο..  

Οπότε όλες αυτές οι ιστορίες δεν είχαν φτάσει στα αυτιά μας. Επιπλέον κάποιοι από αυτούς ανήκουν σ’ έναν άλλο κύκλο. Εγώ για παράδειγμα δεν έχω πάει ποτέ στο θέατρο του Φιλιππίδη.   

 Δεν ήξερα, τι κάνουν αυτοί οι άνθρωποι στον προσωπικό ή στον επαγγελματικό χώρο και όταν ακούς τέτοιες συμπεριφορές, σοκάρεσαι! Άνθρωποι που αυνανίζονται στις πρόβες, που ουρούν στα καμαρίνια συναδέλφων τους...Είναι τρομερό!  

Όταν έγιναν γνωστά όλα αυτά και τα συζητούσαμε με τον Ανέστη, είπαμε ότι μάλλον εμείς ζούμε σ’ έναν άλλο κόσμο.   

Σ’ έναν άλλο κόσμο πρέπει να ζει και η υπουργός πολιτισμού που εξαπατήθηκε από τον Δημήτρη Λιγνάδη...όπως δήλωσε.   

Εγώ δεν είμαι υπουργός πολιτισμού, είμαι ένας σκηνοθέτης που κάνω θέατρο ντοκιμαντέρ και έχω άλλες ευθύνες και αρμοδιότητες. Αν κάποιος όμως βρίσκεται σ’ αυτή τη θέση, δεν μπορεί να κρυφτεί πίσω από τη δικαιολογία «δεν γνώριζα», γιατί του αναθέτεις το μεγαλύτερο θέατρο της χώρας.   

Επομένως, ίσως χρειάζεται να κάνεις εκεί μια έρευνα και να ρωτήσεις 10-15 άτομα και όχι ένα-δύο. Γιατί σ’ οποιαδήποτε δουλειά πηγαίνεις, αυτό συμβαίνει, πόσω μάλλον σε μια τέτοια θέση.

" Αν κάποιος είναι υπουργός πολιτισμού, δεν μπορεί να κρυφτεί πίσω από τη δικαιολογία «δεν γνώριζα»"

Είδαμε πρόσφατα το Εμπρός να “τσιμεντώνεται”, παλιότερα το Αμόρε να γίνεται Σούπερ Μάρκετ, και το θεατρικό μουσείο ένα ερείπιο με ποντίκια....Απαξιώνεται ο πολιτισμός στην Ελλάδα;   

Πράγματι, υπάρχει απαξίωση και αυτό φαίνεται και από τη στάση της πολιτείας απέναντι στο θέατρο. Δεν μπορεί η χώρα που γέννησε το θέατρο  να σταματάει τις επιχορηγήσεις για εφτά ολόκληρα χρόνια και σ’ ολόκληρη Αθήνα να  χρηματοδοτείται μόνο το Εθνικό Θέατρο και το καλοκαίρι το Φεστιβάλ Αθηνών.    

Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να έχουμε τόσες πολλές παραστάσεις και οι καλλιτέχνες να δουλεύουν παράλληλα σε δύο ή σε τρεις δουλειές για να τα βγάλουν πέρα, χωρίς να είναι σίγουροι ότι θα πληρωθούν. Όταν είσαι εξαρτημένος από τα έσοδα που θα έχει το θέατρο και δεν σου διασφαλίζει κανείς ούτε καν τον βασικό μισθό, αυτό θα σε οδηγήσει να δουλεύεις περισσότερο, και όσο περισσότερο δουλεύεις τόσο λιγότερο καλός θα είσαι σ’ αυτές τις δουλειές. Όσο καλός και αν είναι ένας ηθοποιός, δεν μπορεί να εξερευνά τρεις ρόλους ταυτόχρονα.   

 Για να έρθω όμως στο ζήτημα του Εμπρός, η κυβέρνηση αντιμετώπισε τη συγκεκριμένη καλλιτεχνική κατάληψη, όπως έχει κάνει μ’ όλες τις καταλήψεις. Αδιαφορώντας για την ιστορία και τις καλλιτεχνικές δραστηριότητες του συγκεκριμένου χώρου, τσιμέντωσε το θέατρο. Προσωπικά, δεν θα με εξέπληττε καθόλου το Εμπρός που είναι σε μια τουριστική περιοχή, σε λίγο καιρό να γίνει ένα ξενοδοχείο ή ένα πολυτελές εστιατόριο.   

      Φωτό: Θωμάς Δασκαλάκης   

“Tώρα που ξεκίνησαν οι πρόβες, δεν θα υπάρχει κάποιος που θα προσβάλλει ή θα καταπιέζει συναδέλφους του χωρίς αντίλογο πλέον.”

Στη συζήτηση που έγινε στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, αναρωτήθηκες μήπως παραδομένοι σε ένα είδος αδράνειας, συνεχίζουμε να σκεφτόμαστε και να προετοιμάζουμε παραστάσεις όπως μέχρι τώρα γνωρίζαμε; Ποια απάντηση δίνεις τώρα που βιώνεις και τη διαδικασία της πρώτης παράστασης μετά τη μεγάλη αυτή παύση;  

 Εγώ, έτσι και αλλιώς αυτό που κάνω σ’ αυτή την παράσταση δεν το έχω ξανακάνει. Υπάρχουν, βέβαια, κομμάτια που τα έχω ξαναδουλέψει στο παρελθόν αλλά υπάρχουν και άλλα που πρώτη φορά τα δοκιμάζω. Βεβαίως, οφείλω να πω ότι είναι μεγάλη και η συμβολή της καλλιτεχνικής ομάδας, άνθρωποι με τους οποίους συνεργάζομαι χρόνια και ειδικά τώρα που είμαι επί σκηνής είναι ακόμα πιο πολύτιμη η βοήθειά τους.   

Έχεις μεγαλώσει στη Γερμανία και πολύ συχνά επιστρέφεις εκεί για παραστάσεις. Πόσο διαφορετικές είναι οι συνθήκες εργασίας εκεί;  

 Εκεί, από τη πρώτη φάση του Me too που ξεκίνησε από τις ΗΠΑ και τη Βρετανία, δημιουργήθηκε ένας κώδικας δεοντολογίας και ένας αντίστοιχος σύλλογος, με το όνομα Themis, όπου μπορούσες να απευθυνθείς και να καταγγείλεις κακοποιητικές συμπεριφορές. Το ενδιαφέρον είναι πως αφού έγινε αυτό με τον Λιγνάδη τον Φεβρουάριο στην Αθήνα, ξαναφούντωσε το κίνημα του Me too στη Γερμανία και αναγκάστηκαν να παραιτηθούν και εκεί δύο καλλιτεχνικοί διευθυντές.   

Φαντάζομαι ότι πέρα από αυτό, γενικότερα τα εργασιακά δικαιώματα είναι πιο εξασφαλισμένα...  

Στη Γερμανία υπάρχει μεγαλύτερη αποκέντρωση. Υπάρχουν πάρα πολλά κρατικά επιχορηγούμενα θέατρα, που λειτουργούν κάτω από την ομπρέλα του κράτους. Είναι περίπου 150 με 200 θέατρα. Επομένως το λόμπι είναι πολύ πιο ισχυρό από ότι στην Ελλάδα.   

Κάτι ανάλογο με τα ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ....  

Ναι, στην Ελλάδα όμως κανείς δεν ξέρει πόσα ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ υπάρχουν.... Αυτό δεν είναι ενδεικτικό της κατάστασης; Υπάρχουν λαμπρές εξαιρέσεις αλλά τα περισσότερα φυτοζωούν ή δεν ξέρεις τι κάνουν.   

Αν ήταν πιο ισχυρά θα μπορούσαν να δώσουν λύσεις στα προβλήματα του κλάδου;   

Ναι, βέβαια. Αν βέβαια αποκοπούν με την πολύ στενή σχέση που έχουν με τον Δήμο. Γιατί πολλές φορές δέχονται επεμβάσεις τόσο για το πρόγραμμα όσο και για το καλλιτεχνικό προσωπικό.   

Το μεγαλύτερο Success Story για μένα, ως προς την αναβάθμιση ενός θεσμού την τελευταία πενταετία, ήταν το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος από το δίδυμο  Γιάννη Αναστασάκη και η Μαρία Τσιμά. Ξαφνικά έβλεπα ανθρώπους να ενδιαφέρονται για το Κρατικό θέατρο, να δουλέψουν εκεί, να δουν παραστάσεις, να επιστρέψουν στη Θεσσαλονίκη, τον τόπο καταγωγής τους. Αυτό δυστυχώς διεκόπη πολύ ξαφνικά και σχεδόν βίαια και είναι κρίμα.   

“Το μεγαλύτερο Success Story για μένα, ως προς την αναβάθμιση ενός θεσμού την τελευταία πενταετία, ήταν το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος από το δίδυμο  Γιάννη Αναστασάκη και η Μαρία Τσιμά.”

Πιστεύεις ότι η γενιά μας έζησε τη χρυσή εποχή του “Βυσσινόκηπου” και το σκληρό ξερίζωμά του; Νιώθεις ότι πέσαμε λίγο από τα σύννεφα που ζούσαμε;  

Νομίζω ότι ακόμα πέφτουμε... Εδώ και πολλά χρόνια έχουμε συνειδητοποιήσει ότι η περίοδος των παχιών αγελάδων έχει περάσει. Η δικιά μας η γενιά, των σημερινών τριαντάρηδων αλλά και των εικοσάρηδων ακόμη, δεν θα έχει το ίδιο βιοτικό επίπεδο με των γονιών μας.   

Αυτό όμως θα του δούμε να ισχύει και για άλλες χώρες που δεν πέρασαν τη δική μας οικονομική κρίση τα τελευταία χρόνια, δηλαδή Πορτογαλία, Ισπανία, Ιταλία αλλά και για άλλες χώρες που γνώριζαν μόνο ανάπτυξη, όπως η Γερμανία. Εμείς πλέον είμαστε Crisis Proof, το έχουμε περάσει το Boot Camp!  

“Στην Ελλάδα είμαστε Crisis Proof, το έχουμε περάσει το Boot Camp!”  

Να κλείσουμε με μια ευχή;  

Είμαστε σαν σε χειμερινή νάρκη όλοι μας και αναρωτιόμαστε γιατί νιώθουμε τόσο κουρασμένοι. Να ευχηθώ λοιπόν, καλό ξύπνημα! Ελπίζω μέχρι το τέλος του καλοκαιριού και ελλείψει ενός τέταρτου κύματος να μην επιστρέψουμε σ’ αυτό που κάναμε αλλά να διευρύνουμε ή να εφεύρουμε νέους τρόπους έκφρασης, νέα σενάρια, για το πώς μπορούμε να κάνουμε θέατρο.  

(Somewhere) beyond the cherry trees
Μια post-documentary παράσταση βασισμένη στον Βυσσινόκηπο του Άντον Τσέχωφ 

Κλείστε τις θέσεις σας εδώ

Διάρκεια 90'

Πειραιώς 260 (Ε)

• 01/06/2021 στις 21:00
• 02/06/2021 στις 21:00
• 02/06/2021 στις 23:30
• 03/06/2021 στις 21:00

Από τη Γιώτα Δημητριάδη

φωτογραφίες: Χριστίνα Δενδρινού 

Το έργο του Γιάννη Σκαραγκά «Αυτοί που περπατούν στα σύννεφα», σκηνοθετεί η Νατάσα Παπαμιχαήλ στο θέατρο OLVIO. Μπορεί οι πρόβες να ξεκίνησαν μέσα στην πανδημία αλλά κάπου ελλόχευε η ελπίδα ότι η παράσταση θα έκανε κανονικά την πρεμιέρα της. Δυστυχώς η εξέλιξη δεν έδωσε αυτό το περιθώριο στους συντελεστές. Με τη βοήθεια της τεχνολογίας όμως η δουλειά τους θα βρει τους αποδέκτες της.

Παρ΄όλα αυτά όπως μου επισημαίνει η Νατάσα ο στόχος είναι η παράσταση να παρουσιαστεί και στο φυσικό της περιβάλλον: "Αγαπάμε το αποτέλεσμα και θέλουμε να το μοιραστούμε όπως το ονειρευτήκαμε."  σημειώνει χαρακτηριστικά.

Η ίδια μας μίλησε για το δεύτερο σκηνοθετικό της εγχείρημα, τη σχέση των ηρώων με τον ποιητή Ρούμπερτ Μπρούκ, τη νέα συνθήκη με τα κλειστά θέατρα. Η Νατάσα Παπαμιχαήλ δηλώνει "Αέναα ατελής μαθήτρια με στιλ" και ίσως σ' αυτές τις λέξεις κρύβεται και το μυστικό της επιτυχίας της. 

Είναι η δεύτερη σκηνοθετική σας απόπειρα. Τι σας οδήγησε και πάλι στην καρέκλα του σκηνοθέτη;

 

 

Από τη Γιώτα Δημητριάδη

φωτογραφίες Κοσμάς Ινιωτάκης

 Μπαίνοντας στο δημοτικό ραδιόφωνο της Αθήνας, στον 9.84, η συνήθως πολύβουη Τεχνόπολη μοιάζει εκκωφαντικά ήσυχη στην εποχή του κορονοϊού.

Για την είσοδό μας στο σταθμό είναι απαραίτητο να περάσουμε από το ιατρείο και να υποβληθούμε σε rapid test. Το αρνητικό αποτέλεσμα είναι και το εισητήριό μας και μαζί με την πλέον υποχρεωτική μάσκα και το αντισηπτικό ανά χείρας, βαδίζουμε μ’ έναν αέρα ασφάλειας προς τα στούντιο.

Η επισκεψή μας γίνεται μ’ αφορμή την πρωτοβουλία του σταθμού να στηρίξει το θέατρο μέσα από την ερτζιανή θεατρική σκηνή του Αθήνα 9.84. Από τις 19 Απριλίου και κάθε Δευτέρα στις 21:00, για δύο μήνες οι ακροατές θα απολαύσουν 10 νεοελληνικά έργα από ταλαντούχους σκηνοθέτες και ηθοποιούς.

Εμείς τρυπώσαμε στις πρόβες για την αγαπημένη κωμωδία του Δημήτρη Ψαθά «Φωνάζει ο κλέφτης», που σκηνοθετεί ο Γιώργος Παπαγεωργίου, έχοντας στη διάθεσή του έναν εξαιρετικό θίασο: Φιλαρέτη Κομνηνού, Γιώργος Μιχαλάκης, Γιάννης Λεάκος, Ιωάννης Αθανασόπουλος, Κατερίνα Παπανδρέου και Δανάη Μιχαλάκη.

Ο Γιώργος Παπαγεωργίου μου εξηγεί πως αν και πρόκειται για ένα έργο που πρωτοανέβηκε το 1958 σε σκηνοθεσία Μαίρης Αρώνη και αγαπήθηκε μέσα από την ομώνυμη ταινία του Γιάννη Δαλιανίδη επτά χρόνια αργότερα, τον γοήτευσε το γεγονός ότι παραμένει επίκαιρο.

«Υπάρχει ένα έντονο πολιτικό σχόλιο από κάτω. Είναι τρομερό να βλέπεις πως η νοοτροπία της κλεψιάς και της απάτης παραμένει και θεριεύει ακόμα και στις τόσο δύσκολες εποχές της οικονομικής κρίσης και της πανδημίας», σημειώνει.

                                                                                                                                                              Γιώργος Παπαγεωργίου

Πριν φτάσει η ομάδα στα στούντιο του σταθμού για την πρώτη πρόβα και στη συνέχεια για την ηχογράφηση, προηγήθηκαν πρόβες εξ αποστάσεως.

«Ξεκινήσαμε κάνοντας πρόβες μέσω zoom και λόγω της μικρής χρονοκαθυστέρησης που υπήρχε στην επικοινωνία δεν μπορούσαμε να δουλέψουμε. Βρίσκαμε συνέχεια κόλπα για να ανακαλύψουμε τον πραγματικό ρυθμό. Τα κείμενα του Ψαθά έχουν μια μουσικότητα, υπάρχει ένα ρυθμικό τέμπο ανάμεσα στις λέξεις που, αν το αγνοήσεις, δεν λειτουργεί η κωμωδία», μου εξηγεί.

Ο ίδιος ομολογεί ότι ήρθε σε ουσιαστική επαφή με το έργο του συγγραφέα, πρωταγωνιστώντας στο «Ξύπνα Βασίλη», που σκηνοθέτησε με μεγάλη επιτυχία ο Άρης Μπινιάρης στο Εθνικό Θέατρο το 2019.

«Έβλεπα πρόσφατα την ταινία και συνειδητοποίησα και πάλι πόσο απολαυστική είναι. Σαν να βλέπεις παλιό Χόλιγουντ που αντέχει», συμπληρώνει.

                                                                                                                                                     Φιλαρέτη Κομνηνού 

«Αυτοί που ασχολούνται με το σενάριο και τη γραφή, υποκλίνονται μπροστά στον Ψαθά. Είναι τρομερός μάστορας του είδους», συμπληρώνει η Φιλαρέτη Κομνηνού.

Λίγο νωρίτερα, είχε δηλώσει ενθουσιασμένη που επιτέλους ήρθε η στιγμή να ερμηνεύσει έναν κωμικό ρόλο «και πόσο μάλλον τον συγκεκριμένο! Ειδικά αυτή την εποχή που στη σειρά (δες «Αγγελική» στον Alpha), παίζω την Αθηνά Αργυρού, μια τελείως διαφορετική γυναίκα».

Τη Φιλαρέτη Κομνηνού θα ακούσουμε στα ραδιόφωνά μας ως Λία, ρόλο που στην ταινία ερμήνευσε η Ρένα Βλαχοπούλου και στο πρώτο θεατρικό ανέβασμα του έργου η Μαίρη Αρώνη.

Η ίδια μάλιστα διαπιστώνει: «Όλα αυτά περί κομπίνας που βλέπουμε στο έργο, δεν έχουν αλλάξει. Το λέει και η Λία στον Τιμολέοντα ‘’Ζεις στην Ελλάδα και δεν ξέρεις τι θα πει κομπίνα;’’».

                                                                                                                                                            Γιώργος Μιχαλάκης 

Ο ραδιοφωνικός της σύζυγος, ο στρατηγός Σόλων Καραλέων, κατά κόσμον Γιώργος Μιχαλάκης, έχοντας μεγάλη εμπειρία από το ραδιόφωνο, μου μιλά για τη μαγεία που μπορεί να ασκήσει το μέσον τόσο στον ηθοποιό όσο και στον θεατή.

«Με ταξιδεύει σε μια άλλη εποχή, όπου οι άνθρωποι έδιναν ραντεβού με την αγαπημένη τους σειρά στο ραδιόφωνο και όχι στην τηλεόραση, που ήρθε να αντικαταστήσει κάθε εικόνα της φαντασίας μας».

«Εκείνη την εποχή δεν υπήρχαν ούτε τα ηχητικά εφέ που έχουμε σήμερα και έπρεπε να εφεύρουμε διάφορα κόλπα για να ακουστούν ρεαλιστικά αυτοί οι ήχοι. Θυμάμαι μια φορά που θέλαμε να ακουστούν κουπιά να σκίζουν τα κύματα και ένας ηχολήπτης γέμισε μια λεκάνη με νερό και εμείς πατούσαμε σε χαλίκια!»

Παράλληλα αναπολεί τις συνεργασίες του με σπουδαίους σκηνοθέτες που έκαναν καριέρα στο ραδιόφωνο, όπως ο Κροντηράς, ο Θεοδωσιάδης, ο Κωνσταντινίδης που μεσουρανούσαν τη δεκαετία του 60 και 70, αλλά και την περίοδο (1967), που συμμετείχε στη ραδιοφωνική μεταφορά των «Αθλίων» του Β. Ουγκώ με έναν ιστορικό θίασο (Κωτσόπουλος, Αρώνη, Βαλάκου κ.ά.).

                                                                                                             Ιωάννης Αθανασόπουλος 

Οι νεότεροι της παρέας, ο Γιάννης Λεάκος, ο Ιωάννης Αθανασόπουλος, η Κατερίνα Παπανδρέου και η Δανάη Μιχαλάκη- απούσα από τη συγκεκριμένη πρόβα- δηλώνουν ενθουσιασμένοι, λαμβάνοντας το βάπτισμα του πυρός για το θέατρο στο ραδιόφωνο μέσα από αυτή τη συνεργασία.

                                                                                                                       Γιάννης Λεάκος 

Ο Γιάννης Λεάκος ερμηνεύει τον ρόλο του Τιμολέοντα Λάμπρου, που έγινε γνωστός από τον Ντίνο Ηλιόπουλο. Ο ίδιος θεωρεί ότι το αγνό χιούμορ του Δημήτρη ψαθά προκύπτει από μια αθώα Ελλάδα και μια Αθήνα που έχει χαθεί ανεπιστρεπτί.

                                                                                                                              Κατερίνα Παπανδρέου 

 Τέλος, δεν θα πρέπει να παραλείψουμε τη σημαντική πρωτοβουλία του 9.84, ο οποίος ταυτόχρονα με τη ραδιοφωνική μετάδοση της «Πλατείας Θεάτρου», θα προβάλλει στο site www.athina984.gr, βίντεο οπτικής ερμηνείας κάθε έργου στη νοηματική γλώσσα, που θα συνοδεύεται από πρόσθετους εξειδικευμένους υπότιτλους για κωφούς και βαρήκοους.

Μέχρι λοιπόν να ξαναπούμε το αγαπημένο «Αυλαία και πάμε», ας πάρουμε μια θεατρική ανάσα με το «Είμαστε στον αέρα»!

Η υπόθεση του έργου

Μετάδοση: Δευτέρα 17 Μαΐου, 19.00

Παίζουν: Φιλαρέτη Κομνηνού, Γιώργος Μιχαλάκης, Γιάννης Λεάκος, Ιωάννης Αθανασόπουλος, Κατερίνα Παπανδρέου και Δανάη Μιχαλάκη

 Εκτέλεση Παραγωγής : Art Ensemble

 Συντονισμός Project : Μαργαρίτα Μυτιληναίου

 Ηχολήπτης : Πάνος Αργύρης

 Γραφιστική Επιμέλεια: The Button Design

 Διαβάστε το αναλυτικό πρόγραμμα και με τα 10 έργα που θα παρουσιαστούν εδώ.

Διαβάστε επίσης:

75 Plus Χρόνια «Μαντάμ Σουσού»- Αφιέρωμα Στον Δημιουργό Της

Σας έχουν τηλεφωνήσει ποτέ για να σας απαγγείλουν ποίηση;  

 Η καθημερινότητα όλων μας  τον τελευταίο χρόνο έχει αλλάξει σε σημείο που ούτε σενάριο επιστημονικής φαντασίας δεν θα μπορούσε να προβλέψει. Πράγματα  πολύ απλά στα οποία δεν δίναμε ιδιαίτερη σημασία είναι εκείνα που δίνουν χρώμα στην άδεια μας ατζέντα, την εποχή των αποστάσεων και των απαγορεύσεων.  

Μια βόλτα στο πάρκο, στο σούπερ μάρκετ, ακόμα και μια περιήγηση σε διαδικτυακά καταστήματα χαρίζουν μια πινελιά αισιοδοξίας στο καταπιεστικό μοτίβο «δουλειά –σπίτι» ή στο ακόμη χειρότερο «σπίτι-σπίτι».   

Όταν λοιπόν έχεις την τύχη να κλείσεις ραντεβού στις  «Ποιητικές Συνομιλίες» του Théâtre de la Ville, ένα project που στην Ελλάδα διοργανώνει η Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση  εκείνη την ημέρα θα έχεις κάτι ιδιαίτερο να περιμένεις : μια διαφορετική τηλεφωνική συνεδρία που θα σου αλλάξει τη διάθεση!  

Το ραντεβού ήταν το Σάββατο στις 11:00. Όλη την εβδομάδα ένα post it κολλημένο στην πόρτα μου το θύμιζε. Ξέρετε, αυτά τα χρωματιστά χαρτάκια που τα χρησιμοποιείς με σκοπό να θυμηθείς κάτι σημαντικό που ούτως ή άλλως δε θα ξεχνούσες.   

Το τηλέφωνο χτυπάει και είναι από τις ελάχιστες φορές που απαντώ σε κλήση με απόκρυψη, χωρίς να φοβάμαι ότι  πιθανότατα κάποιος θα προσπαθήσει για τα επόμενα λεπτά να με πείσει να αλλάξω δίκτυο τηλεφωνίας . 

«Με λένε Δημήτρη» ακούγεται μια ζεστή ανδρική φωνή και στα είκοσι πέντε λεπτά που διαρκεί η συνομιλία μας, πολύ συχνά, το πηγαίο γέλιο του μηδενίζει την απόσταση.   

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: ΠΑΝΟΣ ΚΕΦΑΛΟΣ  

Ο Δημήτρης από την άλλη άκρη της γραμμής , είναι ο Δημήτρης Ντάσκας ηθοποιός που έχει καταφέρει να ζει και να εργάζεται τόσο στην Αθήνα, όσο και στο Παρίσι και καταπιάνεται επίσης  και με τη συγγραφή, τη σκηνοθεσία, το τραγούδι αλλά και τη μετάφραση.  

Ο ίδιος μάλιστα τυχαίνει να έχει παίξει και ως ηθοποιός στο Théâtre de la Ville από όπου ξεκίνησε η δράση. Στην Ελλάδα, τελευταία φορά τον απολαύσαμε στον εξαιρετικό «Θείο Βάνια»  που σκηνοθέτησε η Μαρία Μαγκανάρη.   

Στα λεπτά που θα ακολουθήσουν θα με ρωτήσει για τη ζωή μου, τις σκέψεις μου ακόμα και  τι βλέπω από το παράθυρό μου. Μια  φιλική κουβέντα με έντονο ψυχοθεραπευτικό χαρακτήρα που απαλύνει τη θλίψη των ημερών.   

Στο τέλος, ο Δημήτρης επέλεξε ένα ποίημα για μένα με βάση όλα όσα είχαμε συζητήσει, το οποίο και μου διάβασε με μοναδικό τρόπο.   

Πρόκειται  για το ποίημα του Ιταλού ποιητή Sergio Guttilla με τίτλο «Αν ήταν ο γιός σου» το οποίο δημοσιεύτηκε το 2018 σε ένα ιταλικό διαδικτυακό περιοδικό και είναι αφιερωμένο σε 100 μετανάστες, οι οποίο πνίγηκαν λίγο έξω από την Ιταλία, περιμένοντας κάποιο πλοίο να τους σώσει.  

Ήταν σαν όλη η κουβέντα που προηγήθηκε να βρήκε μια φωλιά να ακουμπήσει. Λέξεις ενός άγνωστου σε εμένα ποιητή από μια άλλη χώρα μοιάζουν σαν οι δικές μου σκέψεις να βρήκαν τρόπο να εκφραστούν.   

Εμπνευστής αυτής της υπέροχης πρωτοβουλία είναι ο Γάλλος  σκηνοθέτης και διευθυντής του Théâtre de la Ville, Emmanuel Demarcy-Mota. Η δράση για τις συγκεκριμένες ποιητικές συνεδρίες ξεκίνησε πέρσι στην αρχή του lockdown. 

Μέχρι σήμερα πάνω από 100 καλλιτέχνες έχουν ήδη προσφέρει τηλεφωνικές συνεδρίες. Ηθοποιοί του Théâtre de la Ville συμπράττουν με ομότεχνούς τους από την Ιταλία, την Ελλάδα, τη Ρουμανία, την Ουγγαρία, τη Γερμανία, την Πορτογαλία, τη Σενεγάλη, την Αίγυπτο, το Καμερούν, την Κεντροαφρικανική Δημοκρατία, τη Δημοκρατία του Κονγκό, την Ταϊβάν και τη Γαλλία, και συνομιλούν σε 22 γλώσσες, δημιουργώντας έτσι τον «Θίασο του Φανταστικού». Από τον Μάρτιο του 2020, περισσότεροι από 9.500 άνθρωποι σε όλο τον κόσμο έχουν παραλάβει κάποια «ποιητική συνταγή».  

Αν θέλετε να την ζήσετε και εσείς κλείστε τη θέση σας δωρεάν εδώ.   

  Οι «Ποιητικές Συνομιλίες» είναι δωρεάν και ανοιχτές σε όλους.

Από τη Γιώτα Δημητριάδη

Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου, σήμερα και 2η χρονιά που τα θέατρα είναι κλειστά και οι άνθρωποι του πολιτισμού σε ένα απίστευτο οικονομικό και όχι μόνο αδιέξοδο.