Είναι δημοσιογράφος και φιλόλογος. Τελείωσε τη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών, το Εργαστήρι Δημοσιογραφίας και έκανε μεταπτυχιακό πάνω στο θέατρο. Πού τη χάνεις, πού τη βρίσκεις, σε κάποια παράσταση της πόλης θα είναι. Της αρέσουν οι συνεντεύξεις - συναντήσεις, που της επιτρέπουν να γνωρίσει ένα κομμάτι των ανθρώπων από κοντά.
Από τη Γιώτα Δημητριάδη
Φωτογραφίες: Χριστίνα Δενδρινού
Ζούμε συνθήκες πρωτόγνωρες, σκηνές που μέχρι χθες τις βλέπαμε μόνο σε ταινίες και τις διαβάζαμε σε δυστοπικά μυθιστορήματα. Μέσα σ’ αυτή τη λαίλαπα του κορωνοϊού, η παρηγοριά της τέχνης μοιάζει να είναι πιο αναγκαία από ποτέ.
Το Εθνικό Θεάτρο, είναι ένας από τους οργανισμούς που συνεχίζουν να προσφέρουν εργασία στους καλλιτέχνες και νέες παραστάσεις στο κοινό, έστω και μέσω της οθόνης.
Η επόμενη παραγωγή θα κάνει πρεμιέρα το Σάββατο 23 Ιανουαρίου. Πρόκειται για το αγαπημένο κλασικό αριστούργημα του Τενεσί Ουίλιαμς, «Ο Γυάλινος Κόσμος», σε σκηνοθεσία Γιώργου Νανούρη.
Σε συνθήκες απόλυτης ασφάλειας, όπως διεξάγονται τόσους μήνες και οι πρόβες, έγινε και η κουβέντα μας με την υπέροχη Άννα Μάσχα. Αποστάσεις, αντισηπτικά, μάσκες και, το rec πατημένο στο μαγνητοφωνάκι να προσπαθεί να ανιχνεύσει ελπιδοφόρες απαντήσεις, ακόμη και σε μια εποχή με βαρύ το αρνητικό φορτίο του φόβου και της ανασφάλειας.
Η Άννα Μάσχα νιώθει τυχερή για όσα έχει ζήσει στην καλλιτεχνική της πορεία, θαυμάζει τους «έξυπνους» ηθοποιούς και νιώθει ότι κερδίζει πολλά μέσα από τη διδασκαλία. Μεγαλώνοντας, δεν χάνει τον ύπνο της για καμία παράσταση, δεν αντέχει την κατάχρηση εξουσίας και την αγένεια από τους σκηνοθέτες. Τον χρόνο τον νιώθει τόσο φίλο, όσο και εχθρό.
Πάνω απ’ όλα είναι μια μαμά που αγαπά τον μοναχογιό της, προσπαθώντας να μην τον φορτώνει με τις δικές της προσδοκίες. Μ’ αυτές τις σκέψεις και μια σημαντική διαδρομή στο σανίδι, ετοιμάζεται να ερμηνεύσει την Αμάντα Ουίνγκφιλντ, ελπίζοντας ότι η πιο δημοφιλής φράση του έργου: «Δεν πήγα στο φεγγάρι, πήγα πολύ πιο μακριά...», θα βρει ανταπόκριση σ’ όλους μας, που σήμερα θέλουμε να φωνάξουμε σαν άλλες Μπλανς:«Δεν θέλω ρεαλισμό, θέλω μαγεία» .
Πώς βιώνετε αυτή την πρωτόγνωρη εμπειρία να κάνετε πρόβες για τον «Γυάλινο Κόσμο», μια παράσταση που το κοινό δεν θα παρακολουθήσει στο θέατρο αλλά στις οθόνες του;
Νομίζω ότι θα έχω πιο ολοκληρωμένη εικόνα όταν γίνει η παράσταση. Προς το παρόν, η εμπειρία μου έχει να κάνει ως θεατή, που έχει παρακολουθήσει δύο-τρία live streaming. Σε κάποια, η απουσία του κοινού ήταν πολύ έντονη. Για παράδειγμα, στην «Κυρία του Μαξίμ», μια παράσταση που μου άρεσε και πολύ, μια εξαιρετική κωμωδία, σκεφτόμουν ότι σε κανονικές συνθήκες το θέατρο θα έπεφτε κάτω από τα γέλια. Αυτή η απουσία κοινού ήταν λίγο άχαρη και δυσάρεστη.
Από την άλλη, είναι το μόνο που μπορούμε τώρα να έχουμε. Είναι ένα προνόμιο να μπορείς να κάνεις πρόβες για ένα έργο, μέσα σ’ αυτή τη συγκυρία, έστω για και για live streaming. Ξέρεις ότι σε παρακολουθεί το κοινό απευθείας την ώρα που παίζεις. Είναι μια παράσταση, δεν μπορείς να σταματήσεις. Λείπει όμως αυτό το βασικό συστατικό της εγγύτητας, της συνύπαρξης στον ίδιο χώρο.
Η σκηνοθεσία του Γιώργου Νανούρη, έχει επηρεαστεί από τις οδηγίες που δεν επιτρέπουν την άμεση επαφή των ηθοποιών στη σκηνή. Αυτή η συνθήκη τι αποτέλεσμα είχε στο δικό σας ανέβασμα;
Θα έλεγε κανείς ότι κάναμε την ανάγκη, έμπνευση! Νομίζω ότι αυτό έγινε. Από τη στιγμή που ο Γιώργος αποφάσισε να μην καταφύγει σε ημίμετρα, δηλαδή σ’ αυτά που οι κανόνες επιτρέπουν αλλά να το πάει ακραία.
Στην παράστασή μας οι ήρωες έχουν μεγάλη απόσταση, δεν έρχονται καθόλου κοντά σωματικά. Αυτό λοιπόν μάς άνοιξε άλλες καλλιτεχνικές πόρτες πάνω στο διάβασμα του ίδιου του έργου και συνειδητοποιήσαμε ότι δεν έρχεται σε καμία κόντρα με το πνεύμα του Ουίλιαμς.
Η ανάγκη των ηρώων για επικοινωνία, που σπάνια συμβαίνει σ’ αυτή την οικογένεια, φαίνεται πραγματικά πολύ μέσα από τη σκηνική απόσταση και προσπαθήσαμε πραγματικά να δώσουμε νόημα στο γιατί δεν έρχονται κοντά. Τι είναι αυτό που τους κρατάει μακριά; Ήταν πολύ ωραίο αυτό που συνέβη. Δύσκολο αλλά πολύ ωραίο.
Επιπλέον, η παράσταση εστιάζει και στο ονειρικό κομμάτι του έργου, που από γραφής είναι πολύ σημαντικό.
Έχετε συνεργαστεί πολλά χρόνια με τον Θωμά Μοσχόπουλο από την εποχή του Αμόρε. Αντίθετα, οι τρεις τελευταίες σας δουλειές είναι με σκηνοθέτες που συναντήσατε για πρώτη φορά (Ευαγγελάτου, Φεζολάρε, Νανούρης). Τι κρατάτε από μια σταθερή συνεργασία και τι από μια νέα;
Όποτε μου προτείνει ο Θωμάς να δουλέψουμε, νιώθω στις πρόβες σαν να μην πέρασε μια μέρα. Γνωριζόμαστε πάρα πολύ καλά. Αυτό έχει και τα θετικά και τα αρνητικά του. Το καλό είναι ότι δεν ξοδεύεις χρόνο να μάθεις τον άλλον. Το κακό έχει να κάνει με τη συνήθεια και ό,τι αυτή επιφέρει. Αν και οι ιδέες του Θωμά είναι πάντα εμπνευσμένες. Για παράδειγμα στο «Φαρενάιτ 451», είχε την ιδέα να μου δώσει τον ρόλο του άνδρα λοχαγού και του είμαι ευγνώμων γι’ αυτό.
Από την άλλη, με τους σκηνοθέτες που δεν έχεις ξανασυνεργαστεί, υπάρχει το στοιχείο της έκπληξης αλλά και της μεγαλύτερης κούρασης μέχρι να βρεις ένα δίαυλο επικοινωνίας. Σ’ αυτή τη φάση μπορεί να υπάρξουν και παρεξηγήσεις για το τι εννοεί, πώς θα κάνω εγώ καλά αυτό που εννοεί και να κατανοήσεις τον τρόπο με τον οποίο δουλεύει. Να βρει ο ένας τα κουμπιά του άλλου. Υπάρχει όμως και το συναρπαστικό κομμάτι ότι θες πραγματικά να γοητεύσεις αυτόν που δεν σε ξέρει, οπότε είσαι σε εγρήγορση.
Στο βιβλίο «Αναμνήσεις», ο Τ. Ουίλιαμς αναφέρει πως μετά την πρεμιέρα του «Γυάλινου Κόσμου» στο Μπρόντγουεϊ, όταν τον σήκωσαν στη σκηνή για να υποκλιθεί δεν ένιωσε κάποια ιδιαίτερη αίσθηση θριάμβου, «έχω τη γνώμη πώς το γράψιμο είναι μια διαρκής αναζήτηση ενός πολύ σκόπιμα διφορούμενου θηράματος και ποτέ δεν καταφέρνεις να το παγιδεύσεις εντελώς». Νιώθετε κάτι ανάλογο για τους ρόλους;
Πολύ ωραίο βιβλίο, τώρα το διαβάζω και θυμάμαι και αυτό το σημείο. Νομίζω ότι αυτή είναι η κατάρα που συνοδεύει κάθε καλλιτέχνη. Γενικότερα, κάθε άνθρωπο που στον τομέα του κάτι ψάχνει, ποτέ δεν είναι εντελώς ικανοποιημένος. Ειδικά οι καλλιτέχνες έχουν πάντα αυτό το ανικανοποίητο.
Στην περίπτωση των καλλιτεχνών, έχω την αίσθηση ότι η συναισθηματική κατάσταση και η φάση ζωής επηρεάζει περισσότερο από άλλα επαγγέλματα. Είχατε πει για παράδειγμα ότι όταν παίξατε την Λαίδη Μάκβεθ, δεν μπορέσατε να συνδεθείτε με τον ρόλο γιατί ήσασταν σε μια διαφορετική φάση ζωής ως νέα μητέρα με τον γιο σας...
Η αλήθεια είναι ότι δεν συνδέθηκα ποτέ μ’ αυτόν τον ρόλο...
Τώρα που ερμηνεύετε πάλι μια άλλη μητέρα, την Αμάντα, λίγο «ιδιαίτερη», πόσο σας επηρεάζει η ιδιότητά σας ως μητέρα στην απόδοση του ρόλου;
Να σου πω κάτι; Όλοι λένε ότι είναι πολύ ιδιαίτερη αυτή η μάνα αλλά εγώ διαφωνώ!Νομίζω ότι είναι πολύ συνηθισμένη. Οι συνθήκες της ζωής της είναι δύσκολες και λόγω οικονομικής κατάστασης και επειδή ο σύζυγός της τούς έχει εγκαταλείψει. Η Αμάντα είναι αφοσιωμένη στα παιδιά της αλλά μ’ έναν καταπιεστικό τρόπο. Της μάνας που νομίζει ότι εκείνη ξέρει το καλύτερο για τα παιδιά της. Ξέρω πολλές Ελληνίδες μάνες που είναι έτσι και δεν είναι κακές μητέρες.
Στην προσωπική σας ζωή, με τον γιο σας, πώς αποφεύγετε αυτόν τον σκόπελο;
Δεν είναι καθόλου εύκολο. Θυμάμαι, που το είχα συζητήσει, όταν ο γιος μου ήταν μικρότερος, με μια αγαπημένη μου συνάδελφο, που εκτιμώ απεριόριστα και μου είπε μια πολύ σωστή κουβέντα, ότι το δυσκολότερο πράγμα είναι να αποδεκτείς το παιδί σου, όπως είναι και να πάψεις να έχεις προσδοκίες γι’ αυτό. Ο κάθε άνθρωπος είναι ξεχωριστός και συνήθως, η συντριπτική πλειοψηφία αυτών των προσδοκιών δεν εκπληρώνεται.
Αυτή είναι και η παγίδα στην οποία πέφτει η Αμάντα και επειδή έχει αυτό το παραδοσιακό μεγάλωμα παλαιότερων γυναικών με ηθικές και κοινωνικές αξίες που είναι αδιαπραγμάτευτες. Δεν βάζει νερό στο κρασί της σε σχέση με τα παιδιά της. Τα εκτιμά, τα αγαπά, είναι περήφανη γι’ αυτά αλλά δεν μπορεί να δει καθαρά τον δρόμο που παίρνουν. Γι’ αυτό και απογοητεύεται από εκείνα.
Αναφερθήκατε σε αξίες, υπάρχουν σήμερα αξίες, για παράδειγμα στο ελληνικό θέατρο, ή η ματαιοδοξία του επαγγέλματος τις πνίγει;
Πιστεύω ότι υπάρχουν ακόμη αξίες.Η δική μου εμπειρία μέχρι τώρα μου έχει δείξει ότι μπορεί όλοι να θέλουμε να είμαστε καλοί αλλά αυτό δεν είναι το παν. Μπορεί εγώ να ήμουν τυχερή στις συνεργασίες μου αλλά έχω συναντήσει περισσότερους ανθρώπους που υπολογίζουν περισσότερο στο συνολικό αποτέλεσμα και καταπατούν τον εγωισμό τους για χάρη της ομάδας και το καλό της παράστασης. Βεβαίως, έχω δει και το αντίθετο αλλά δεν νομίζω ότι υπάρχει μόνο αυτό.
Αυτό είναι το χειρότερο που μπορεί να τύχει και σε μια δουλειά; Εσείς, προσωπικά, τι δεν αντέχετε σε μια συνεργασία;
Δεν αντέχω την κατάχρηση εξουσίας από τον σκηνοθέτη, αυτό κυρίως.
Όταν τη συναντάτε, τι κάνετε; Αποχωρείτε από τη συνεργασία;
Νομίζω,ότι δεν έχω φύγει ποτέ από δουλειά. Εννοώ να έχω ξεκινήσει πρόβες και να αποχωρήσω αλλά δεν μπορώ εύκολα να αντέξω μια τέτοια συμπεριφορά από τον σκηνοθέτη και δεν εννοώ μόνο σε ό,τι αφορά το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα αλλά και στη γενικότερη συμπεριφορά και στην έλλειψη ευγένειας.
Γενικά αυτή η σχέση σκηνοθέτη και ηθοποιού είναι περίεργη. Εγώ τον χρειάζομαι 100% τον σκηνοθέτη.
Δεν έχετε δοκιμάσει και ποτέ να σκηνοθετήσετε. Πολλοί συνάδελφοί σας το έχουν κάνει και πολλές φορές με επιτυχία.
Είναι ένα κομμάτι που δεν μ’ έχει απασχολήσει ακόμη. Κάποιοι συνάδελφοι φαίνεται ότι έχουν αυτό το ταλέντο, η ματιά τους πάνω στο έργο είναι διαφορετική, είναι πιο συλλογική. Εγώ αντίθετα, τον χρειάζομαι τον σκηνοθέτη και θέλω πάντα αυτή η σχέση να είναι συνοδοιπορική. Όχι σε μια λογική: «Αυτό είναι το δικό μου όραμα και οφείλεις να υποταχτείς». Γιατί και ο ηθοποιός δεν είναι μόνο ένας ερμηνευτής, είναι ένας δημιουργός. Πέρα από την εκτέλεση, υπάρχει και η ερμηνεία.
Βλέπουμε όμως πολύ καλούς ηθοποιούς να χάνονται μ’ έναν κακό σκηνοθέτη και άλλους εξίσου καλούς να δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό, ακόμη και αν δεν απογειώνονται. Έχει να κάνει μ’ ένα αίσθημα αυτοσυντήρησης;
Ναι, πολύ σωστά το θέτεις. Νομίζω όμως ότι όλοι μας χρειαζόμαστε έναν καλό σκηνοθέτη. Οι περισσότεροι ηθοποιοί , όταν αποκτάμε εμπειρία, καταλαβαίνουμε ευκολότερα μερικά πράγματα, όπως για παράδειγμα να έχουμε την αίσθηση ενός ρυθμού. Όταν όμως δοκιμάζεις κάτι καινούριο, είναι απαραίτητη η παρουσία του.
Για παράδειγμα τώρα στην πρόβα, κάποια στιγμή ο Γιώργος, αφού ολοκληρώσαμε ένα κομμάτι δύο εβδομάδων, μας έδωσε μια άλλη κατεύθυνση, η οποία στην αρχή μού φάνηκε πολύ δύσκολη. Την επιχείρησα και μετά τον ευχαρίστησα για την πόρτα που μού άνοιξε. Αν ήταν στο χέρι μου θα είχα επαναπαυτεί και δεν θα την άνοιγα αυτή την πόρτα μόνη μου.
Τα τελευταία χρόνια υπάρχει μια άνθηση της ελληνικής μυθοπλασίας στην τηλεόραση. Εσάς νομίζω σας έχουμε δει μόνο στα «Ματωμένα Χώματα». Δεν σας ενδιαφέρει ο χώρος της τηλεόρασης; Δεν σας έχουν γίνει προτάσεις;
Ναι, αυτή είναι η τελευταία και νομίζω η μόνη σειρά που έχω κάνει μαζί με κάποια guest. Τώρα πια όχι τόσο αλλά όταν ήμουν νέα με φόβιζε περισσότερο...
Τι σας φόβιζε; Οι γρήγοροι χρόνοι;
Ναι, σίγουρα το γεγονός ότι από άποψη χρόνου είναι όλα πιο απαιτητικά, νομίζω θα με δυσκόλευε πολύ. Υπάρχουν βέβαια ελληνικές σειρές και κωμωδίες και δράματα που τα έχω παρακολουθήσει και μου έχουν αρέσει πολύ. Πέρσι συζητούσα για μια σειρά αλλά είχα τόσα πολλά να κάνω που δεν γινόταν να μπει και η τηλεόραση στη ζωή μου.
Διδάσκετε υποκριτική πολλά χρόνια. Τι σας γοητεύει σ’ αυτή τη διαδικασία;
Αυτή η μετατόπιση, δηλαδή από εκεί που ως ηθοποιός είσαι μέσα σε μια κατάσταση, τώρα τη βλέπεις απ’ έξω, γίνεσαι λίγο σκηνοθέτης. Έτσι ξεκινάς να βοηθάς τα παιδιά και τελικά βοηθιέσαι εσύ. Βάζεις σε τάξη μερικά πράγματα. Βλέπεις ότι δεν βοηθιούνται όλα τα παιδιά με τον ίδιο τρόπο, οπότε αρχίζεις και σκέφτεσαι άλλες διαδρομές που γίνονται λύσεις και για τον εαυτό σου.
Από την άλλη, είναι πολύ συγκινητικό γιατί δεν ξεχνάς ποτέ από πού ξεκίνησες την αγωνία που είχες αλλά και την άγνοια.
Στο ταλέντο πιστεύετε;
Ναι, πιστεύω. Από την άλλη το ταλέντο αν το έχεις και δεν το εξελίσσεις, μπορείς να μείνεις στάσιμος και κάποιος άλλος με λιγότερες δυνατότητες αρχικά να σε ξεπεράσει. Γιατί είναι δουλευτής με φοβερό ενθουσιασμό και αυτό είναι μέρος του ταλέντου.
Επιπλέον, πέρα από αυτό που λέμε:«Το έχει ή δεν το έχει», παίζει πολύ σπουδαίο ρόλο το μυαλό. Ο τρόπος που σκέφτεται κανείς. Εμένα οι αγαπημένοι μου ηθοποιοί είναι οι έξυπνοι ηθοποιοί.
Με τον χρόνο τι σχέση έχετε;
Πολύ συχνά πάω στον καθρέφτη και κάνω ένα τακ (τραβάει λίγο το δέρμα της). Τι να σου πω τώρα; Να κάνω κανένα μπότοξ; Δεν νομίζω.
Αυτό είναι ένας ακόμη λόγος που μου αρέσει πολύ το θέατρο. Δεν χρειάζεται όλη αυτή η ενασχόληση με την εικόνα. Με την κάμερα είναι διαφορετικά. Γι’ αυτό και αν είχα κάνει καριέρα στην τηλεόραση μπορεί να το είχα σκεφτεί διαφορετικά.
Από την άλλη όμως δεν είναι και θέμα χαρακτήρα και γυναικείας φιλαρέσκειας ;
Σίγουρα αλλά είναι και διαφορετικά να είναι το πρόσωπό σου εκτεθειμένο σε μια οθόνη. Ο Τενεσί το λέει πολύ ωραία σ’ ένα άλλο έργο, στο «Γλυκό πουλί της νιότης», όπου χαρακτηρίζει τον χρόνο ως εχθρό.
Τον νιώθετε και εσείς εχθρό σας;
Σε ορισμένα πράγματα δεν είναι. Με τα χρόνια, για παράδειγμα, αποκτάς ψυχραιμία, δεν τρελαίνεσαι με μερικά πράγματα. Επιπλέον, εγώ τουλάχιστον, έχω αποκτήσει μεγαλύτερη υπομονή και κατανόηση. Αυτά δεν τα έχεις όταν είσαι είκοσι.
Από την άλλη ο χρόνος είναι αδυσώπητος. Ξεκινάς δεν βλέπεις καλά! Έχω δύο ζευγάρια γυαλιά και φακούς και κολλύρια! Μετά πιάνει μια υγρασία και σε πονάει η μέση σου. Το σώμα δεν ανταποκρίνεται όπως παλιά. Αυτά είναι προβλήματα που φέρνει ο χρόνος. Ευχόμαστε όμως να γεράσουμε και να ‘ ρθουν και άλλα.
Με τι δεν τρελαίνεστε που κάποτε τρελαινόσασταν;
Με τη δουλειά για παράδειγμα. Αν συνέβαινε κάτι που δεν μου άρεσε στα καλλιτεχνικά πλαίσια, έχανα τον ύπνο μου. Ε, τώρα πια, δεν τον χάνω! Δεν τον χάνω, όχι γιατί δεν με νοιάζει αλλά επειδή έτσι είναι η ζωή. Έχουν περάσει τόσες πολλές δουλειές και συνειδητοποιώ ότι γίνεται κάτι και ξεχνιέται, έρχεται μια παράσταση και μετά φεύγει. Στην αρχή ήσουν μαθητής, μετά δημιουργός και στο τέλος παλιώνεις και γίνεσαι δάσκαλος.
Μου είπατε «έρχεται μια παράσταση και φεύγει» . Αν μπορούσατε να κρατήσετε κάποιες παραστάσεις, ποιες θα ήταν αυτές;
Πολύ ωραία ερώτηση, μού αρέσει γιατί είναι ακριβώς αυτό που έλεγα πριν. Όταν ήμουν νέα, κάθε παράσταση που έκανα, είχα κάνει τέσσερις-πέντε, ήταν κοσμοϊστορικό γεγονός. Τώρα πλέον θα σου πω για λίγες που ξεχωρίζουν μέσα μου. Αυτές είναι: «Το Στρίψιμο της Βίδας» (Αμόρε, 1996), που ξέχωρα από δική μου αγαπημένη δουλειά είχε και την αποδοχή του κοινού, το «Τόσο πολύ νερό, τόσο κοντά στο σπίτι» (Αμόρε, 2006), που μπορεί να μην το θυμάται και κανείς , το «Μίστερο Μπούφο» (Θησείον, 2012) και, τελευταία το «Φαρενάιτ 451»(Φεστιβάλ Αθηνών και Θεάτρο Πόρτα 2017-2018). Τώρα, είπα τέσσερις παραστάσεις που είναι όλες του Θωμά Μοσχόπουλου! (γελάει)
Δεν είναι τυχαίο...
Ε, ναι!
Αν πάμε λοιπόν, λίγο πιο πίσω, τι κρατάτε από το «Αμόρε»;
Και τι δεν θυμάμαι...Πολλά πράγματα από πού να αρχίσω και πού να τελειώσω. Θα σου πω μόνο τι έχω κρατήσει στην κυριολεξία!
Έχω λοιπόν, από τότε στο σπίτι μου, ένα μεγάλο πόστερ που είχαν στην τεράστια σκάλα και είναι μια μαυρόασπρη εικόνα και είναι η αφίσα της πρώτης μου δουλειάς με τον Γιάννη Χουβαρδά και το Θέατρο του Νότου, όχι στο Αμόρε, αλλά συμπαραγωγή του Αμόρε με το Θέατρο La Mama της Νέα Υόρκης. Ήμασταν όλοι νέοι ηθοποιοί και Έλληνες και Αμερικάνοι.
Ποιο έργο είχατε ανεβάσει;
«Ιφιγένεια εν Τάυροις» παίξαμε στην αρχή για ένα μήνα στη Νέα Υόρκη, μετά πήγαμε σ’ ένα φεστιβάλ στη Βιέννη, κάναμε μια μικρή περιοδεία στην Ελλάδα και τελειώσαμε με μια παράσταση στον Λυκαβηττό. Μια μαγική συνεργασία και δουλειά! Ήμασταν όλες πιτσιρίκες η Χριστίνα Αλεξανιάν, η Ναταλία Καποδίστρια και μερικές κάποιες Αμερικάνες. Εκεί πρωτογνώρισα και τον Ακύλλα Καραζήση. Αυτό το πόστερ, το πήρα σπίτι μου.
Ο γιος σας, τι σχέση έχει με τις δουλειές σας στο θέατρο. Τις παρακολουθεί; Σας κάνει κριτική;
Δεν του αρέσει το θέατρο. Τελευταία είδε το «Σώσε», επειδή ήταν κωμωδία σκέφτηκα να τον φέρω και ήρθε με μια φίλη του. Τους άρεσε αλλά προς το τέλος είχαν μαραζώσει, δεν αντέχουν τόση ώρα, είναι μικρούλια ακόμη. Όταν ήταν πιο μικρός και έφευγα να πάω στην πρόβα, έλεγε «Μαμά, όχι θέατρο». Τώρα το έχει συνηθίσει. Το δύσκολο με τη δουλειά μας είναι η νυχτερινή εργασία, φεύγεις από το σπίτι το βράδυ.
Τι όνειρα κάνετε για το μέλλον; Πώς θέλετε να είστε σε δέκα, είκοσι χρόνια;
Να έχω υγεία και εγώ και οι άνθρωποί μου.
Φωτογραφία από την παράσταση της Μαριλένας Βαϊνανίδη.
O Γυάλινος Κόσμος του Τενεσί Ουίλιαμς
Live streaming ζωντανά από τη Σκηνή «Νίκος Κούρκουλος» του Εθνικού Θεάτρου
23 Ιανουαρίου, στις 20:30
Tαυτότητα παράστασης
Μετάφραση: Στέλιος Βαφέας
Σκηνοθεσία-Φωτισμοί: Γιώργος Νανούρης
Σκηνικά: Μαίρη Τσαγκάρη
Κοστούμια: Deux Hommes
Μουσική: Θοδωρής Οικονόμου
Βοηθός ενδυματολόγων: Δέσποινα Ιγνάτογλου
Ο θίασος της παράστασης, φωτογραφία της Μαριλένας Βαϊνανίδη.
Διανομή (αλφαβητικά)
Άννα Μάσχα: η μητέρα Αμάντα Ουίνγκφιλντ
Κωνσταντίνος Μπιμπής: ο γιος Τομ Ουίνγκφιλντ
Λένα Παπαληγούρα: η κόρη, Λώρα Ουίνγκφιλντ
Αναστάσης Ροϊλός: ο επισκέπτης, Τζιμ Οκόνορ
Η απευθείας μετάδοση θα είναι διαθέσιμη στη σελίδα livestream.n-t.gr με αγορά ηλεκτρονικού εισιτηρίου (κωδικού πρόσβασης).
Τιμή εισιτηρίου: 8€ Ώρα έναρξης: 20:30
Φωτογράφος παράστασης: Μαριλένα Βαϊνανίδη
Διαβάστε επίσης:
Ένα μικρό βιβλιαράκι (12 Χ 17) μ΄ ένα τρυφερό εξώφυλλο που απεικονίζει έναν παππού μ' ένα παιδί σ' έναν παγκάκι να ατενίζουν τη θάλασσα τραβά την προσοχή μου. Ο τίτλος του δυσανάλογα μεγάλος με το μέγεθός του και με κεφαλαία γράμματα «ΚΑΘΕ ΠΡΩΙ Ο ΔΡΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΟΛΟ ΚΑΙ ΠΙΟ ΜΑΚΡΥΣ».
Δεν τρέπομαι να το πω: πολλές φορές κριτήριο επιλογής για την αγορά ενός βιβλίου είναι η εξωτερική του εικόνα, είναι η πρώτη εντύπωση και μπορεί να είναι καθοριστική. Στη συγκεκριμένη περίπτωση η εξωτερική ομορφιά συνάδει μ΄αυτή του περιεχομένου.
Έτσι ανακάλυψα τον Φρέντρικ Μπάκμαν που είναι ο πιο δημοφιλής σύγχρονος Σουηδός συγγραφέας, τα βιβλία του έχουν μεταφραστεί σε 46 γλώσσες και έχουν πουλήσει συνολικά πάνω από 13 εκατομμύρια αντίτυπα.
Τα βιβλία του συγγραφέα κυκλοφορούν στην Ελλάδα από τις εκδόσεις Κέδρος.
Η μικρή του νουβέλα 112 σελίδων, μοιάζει μ' ένα σύγχρονο παραμύθι με κεντρικούς ήρωες τον μικρό Νούα και τον παππού του. Ο συγγραφέας το έγραψε αρχικά ως ένα κείμενο για το μπλοκ τουεκφράζοντας την επιθυμία οι αναγνώστες που θα το έβρισκαν ωραίο να έκαναν μια δωρεά εν είδει φιλανθρωπίας, όπου ήθελαν.
Όταν τελικά αποφασίστηκε αυτή η ιστορία να κυκλοφορήσει σε βιβλίο ο Μπάκμαν δώρισε μερίδιο από τα δικαιώματά του στοhttps://www.hjarnfonden.se/που συγκεντρώνει χρήματα τα οποία αξιοποιούνται στην έρευνα για τις ασθένειες του εγκεφάλου. Όπως χαρακτηριστικά γράφει στην εισαγωγή του βιβλίου:«Αν σου αρέσει κάτι σ' αυτό το βιβλίο,τότε είναι διπλό το καλό, και αν δεν σου αρέσει, τότε θα έχεις τουλάχιστον δώσει κάποια χρήματα για έναν ευγενή σκοπό».
Είμαι σίγουρη, κύριε Μπάκμαν, ότι το καλό τελικά είναι διπλό. Αυτή τη αίσθηση της χαρμολύπης που διακατέχει τις σελίδες του βιβλίου μοιάζει με τα άχρηστα δώρα που ανταλλάσσουν παππούς και εγγονός, άχρηστα αλλά τόσο πολύτιμα, όπως το μπλε μπαλόνι που δεν χρησιμεύει τίποτα στο ταξίδι προς το διάστημα. Δίνει όμως μια πολύτιμη νότα αισιοδοξίας και γέλιου.
Το βιβλίο εστιάζει στις δραματικές συνέπειες της άνοιας και στο πόσο επώδυνο είναι όταν αποχαιρετάμε έναν άνθρωπο ενώ είναι ακόμα ανάμεσά μας. Η αφήγηση αποφεύγει τον σκόπελο του μελό και δικαιώνει τη βαθιά συγκίνηση μέσα από την αλήθεια της, υμνώντας παράλληλα τη δύναμη της αγάπης, της συντροφικότητας και της ενσυναίσθησης.
Αξίζει να το διαβάσετε και το χαρίσετε σ' όσους αγαπάτε.
Μπορείτε να το αποκτήσετε τώρα στο https://www.kedros.gr/product/9027/kathe-prwi-dromos-spiti-ginetai.html
Το 2020 φεύγει και μας αφήνει σε παγκόσμιο επίπεδο με πολλούς φόβους, πληγές και απώλειες. Τη νέα χρονιά όλοι μας ελπίζουμε σε καλύτερες μέρες. Τι πιο θετικό λοιπόν από ένα ημερολόγιο- ατζέντα με τίτλο: "Καλύτερα γίνεται" που προκαλεί τον αναγνώστη να το αποκτήσει με την ελπίδα ότι διαβάζοντας το κάθε μέρα του νέου έτους αυτή τη φράση θα λειτουργήσει σαν αυτοεκπληρούμενη προφητεία.
Από τη Γιώτα Δημητριάδη και τον Αναστάση Πινακουλάκη
30 άνθρωποι του θεάτρου μας μιλάνε για τα πιο δύσκολα Χριστούγεννα
Αυτά τα Χριστούγεννα θα είναι χωρίς...Χωρίς αγκαλιές, χωρίς φιλιά, χωρίς αγαπημένα πρόσωπα, χωρίς βόλτες στα μπαρ, χωρίς εκδρομές και χωρίς θέατρο. Για κάποιους από αυτά "τα χωρίς" το τελευταίο πονάει περισσότερο απ' όλα.
Ίσως γιατί το θέατρο για εκείνους είναι όλα τα παραπάνω και κυρίως η δουλειά τους με όποιες επιπτώσεις αυτό συνεπάγεται σε μια χώρα που θεωρεί τον πολιτισμό πολυτέλεια.
Ζητήσαμε από αγαπημένους του θεάτρου να μοιραστούν μαζί μας σκέψεις γι' αυτά τα δύσκολα Χριστούγεννα με πρωταγωνιστές τον φόβο, την ανασφάλεια, την αγωνία και τη μιζέρια. Αυτά τα Χριστούγεννα που στη σκηνή και στην κουΐντα η απουσία θα αφήσει ανεξίτηλο το αποτύπωμά της και η πλατεία θα είναι πιο άδεια από ποτέ.
Χωρίς Θέατρο λοιπόν, με την ελπίδα αυτή η παύση να μας κάνει όλους πιο συνειδητοποιημένους και δημιουργικούς.
Καλά Χριστούγεννα, υπομονή και καλή αντάμωση!
Εδώ και αρκετά χρόνια τα Χριστούγεννα για μένα ήταν λίγο περίεργα. Από νωρίς στο θέατρο μιας και τέτοια μέρα πάντα είχα δύο παραστάσεις, που σημαίνει ότι πριν έπρεπε να είμαι ξεκούραστος και φυσικά ελαφρώς φαγωμένος, οπότε και το χριστουγεννιάτικο τραπέζι ήταν λίγο υποχρέωση παρά ευχαρίστηση. Φυσικά και έφευγα πρώτος από αυτό για να πάω να ετοιμαστώ στο θέατρο.
Μπορώ να ξαναευχηθώ για το αντίθετο άραγε;...
Θανάσης Τσαλταμπάσης, ηθοποιός
Το να κυκλοφορείς τις περισσότερες ώρες τις μέρας με τις πυτζαμες κάνοντας βόλτες σαλόνι γραφείο, και τις υπόλοιπες να μπαινοβγαζεις τις φόρμες γυμναστικής προσπαθώντας να καταγράψεις στο έξυπνο ρολόι σου τις επαναλήψεις μεταξύ κοιλιακών, και εκτάσεων, ε δεν νομίζω πως είναι και ο καλύτερος τρόπος να διατηρήσεις την ψυχική σου υγεία. γιατί βεβαια οι ηθοποιοί είχαν την πολυτέλεια να κάνουν την ομαδική τους ψυχαναληση παρουσία κοινού και επιπλέον να βγαζουν το ψωμι τους με αυτό.Τωρα;
Στέλιος Μάινας, ηθοποιός
25 χρόνια τώρα κάθε τέτοιες μέρες ,κάθε Χριστούγεννα ,κάθε Πρωτοχρονιά, φρόντιζα να είμαι στην ώρα μου στο θέατρο:
Για να συναντήσω τους μικρούς μου φίλους !
Για να κάνω καινούργιους!
Για να δώσω και να πάρω ευχές!
Για να δώσω και να πάρω αγκαλιές!
Κάρμεν Ρουγγέρη, συγγραφέας, ηθοποιός, σκηνοθέτης
Έφτασαν τα Χριστούγεννα! Ωχ Θεέ μου τι με περιμένει! Διπλές απανωτές παραστάσεις!!!!Όταν οι άλλοι θα τρώνε εγώ θα ετοιμάζομαι για το θέατρο! Θα θέλω να βγω και θα σκέφτομαι τη φωνή μου! Θα θέλω να φάω και θα σκέφτομαι ότι δε θα κλείνει το κουστούμι! Πού θα πάμε ρεβεγιόν που να μη γίνεται χαμός; Πού θα αλλάξουμε χρόνια και μετά πόσες ώρες στην κίνηση για να γυρίσουμε σπίτι! Αυτά όλα φυσικά μέχρι πέρσι! Φέτος λοιπόν το μόνο που εύχομαι για μένα και για όλο τον κόσμο ,πέρα από υγειά ,είναι να γυρίσουμε απλά σ’ αυτή την μέχρι περσινή δεδομένη καθημερινότητα που τώρα καταλαβαίνουμε την αξία της!
Ελένη Καρακάση, ηθοποιός
Μετά από τριάντα χρόνια, φέτος είναι η πρώτη φορά που θα κάνω Χριστούγεννα στο σπίτι κι αυτά με περιορισμένο αριθμό ατόμων. Όλα αυτά τα χρονιά «σπίτι» μου ήταν το θέατρο κι εσείς κόσμος, οι καλεσμένοι μας στη μυσταγωγία της θεατρικής τέχνης. Ποτέ στις γιορτές δε μου έλειψε αυτό που άλλοι φίλοι έκαναν, πήγαιναν ταξίδια, πήγαιναν στα χιόνια. Ήμουν ευτυχισμένη και απόλυτα πλήρης που θα μπορούσα να κάνω αυτό που πραγματικά αγαπώ, να ταξιδεύω μέσα από το θέατρο. Εύχομαι να είναι τα μοναδικά Χριστούγεννα που θα ζήσω μακριά από αυτό που αγαπώ, αλλά επειδή πάνω απ' όλα είναι η υγεία η αποχή από τη δουλειά μας είναι επιβεβλημένη. Εύχομαι καλές γιορτές σε όλους, να παραμείνουμε υγιείς και να ξαναπιάσουμε το νήμα από εκεί που το αφήσαμε.
Αλεξάνδρα Παλαιολόγου, ηθοποιός
Χριστούγεννα 2020 και το θέατρο δοκιμάζεται, όσο δοκιμάζεται και η ανθρώπινη επαφή. Γιατί αυτό είναι το θέατρο. Χριστούγεννα και δεν έχω παράσταση φέτος. Έχω όμως την υγεία μου,τους ανθρώπους που αγαπώ και το μυαλό μου καθαρό να θυμάμαι και να θυμίζω ,σε όσους πολύ εύκολα το ξεχνούν, πως το να είσαι ηθοποιός είναι δουλειά,δεν είναι χόμπι. Άρα απαιτώ την εργασιακή μου αξιοπρέπεια! Είθε το 2020 να πήραμε όλοι τα μαθήματα μας!
Γιώργος Παπαπαύλου, ηθοποιός
Φέτος θα'ναι πολύ ιδιαίτερα τα Χριστούγεννα, θα'ναι χωρίς.. Άνευ,άνευ προηγουμένου που λέμε..
Αγορίτσα Οικονόμου, ηθοποιός
Αυτά τα Χριστούγεννα τα θέατρα είναι κλειστά, παρ' όλα αυτά εμείς είμαστε από τους λίγους τυχερούς που κάνουμε πρόβες στο Εθνικό θέατρο ετοιμάζοντας τον Γυάλινο Κόσμο και έτσι δεν νιώθουμε εντελώς αποκομμένοι. Κάνουμε βέβαια πρόβες φορώντας μάσκες, για μια παράσταση που δεν ξέρουμε πότε και αν τελικά θα ανέβει. Δεν μπορώ να παραπονεθώ όμως εγώ, όταν τόσοι φίλοι και συνάδελφοι βρίσκονται χωρίς δουλειά και δεν μπορώ ούτε εγώ, ούτε κανείς μας να κάνει κάτι γι' αυτό.
Περιμένουμε μόνο να βγούμε απ' αυτή τη δίνη όσο πιο σύντομα γίνεται.
Είναι τα πιο διαφορετικά Χριστούγεννα που έχουμε ζήσει όλοι και μακάρι του χρόνου τέτοια εποχή να τα θυμόμαστε όλα αυτά σαν κάτι μακρινό.
Όσο μακρινό μας φαίνεται ότι έως τώρα ήταν η κανονικότητα μας: να μπορούμε να κάνουμε Χριστούγεννα στα καμαρίνια, στη σκηνή, με τα καθίσματα γεμάτα θεατές. Να μπορούμε να αγκαλιάσουμε και να φιλήσουμε τους αγαπημένους μας. Υπομονή, θα περάσει κι αυτό.
Καλές γιορτές.
Γιώργος Νανούρης, σκηνοθέτης, ηθοποιός
Θέατρο είναι αυτό που δεν μπορεί να «ζει» ή να μην «ζει» κανείς αν δεν είναι ηθοποιός ή θεατής… που γίνεται σε κάτι σκοτεινά παράξενα κτίρια που μοιάζουν πάντα με υπόγεια .ΤΑ ΘΕΑΤΡΑ . Φωτίζονται σαν Χριστούγεννιατικα δέντρα κάθε μέρα όλη την χρονιά . Τα Θέατρα Δεν γίνεται μόνο από λέξεις. είναι κάτι παραπάνω από γραμμές κι από γράμματα. είναι ποίηση. Δεν είναι ωραία η μοναξιά χωρίς επιλογή. Δεν είναι ωραία να φοβάσαι Δεν είναι ωραίο το πένθος σε μία φωτισμένη πόλη. Δεν είναι ωραία να βλέπω αριθμούς θανάτων οι αριθμοί έχουν όνομα και επίθετο. ΔΕΝ είναι ωραία η αναμονή. η σιωπή. ΔΕΝ είναι ωραία να ξυπνάς και να μη νιώθεις. ΔΕΝ θα έρθει ο Άη Βασίλης. ΔΕΝ είναι ωραία χωρίς συναναστροφή. ΔΕΝ είναι ωραία όλες οι μέρες σαν Κυριακές… ΔΕΝ είναι ωραία όταν οι άνθρωποι κοιμούνται. ΔΕΝ είναι ωραία όταν κάποιοι είναι ξύπνιοι και παίρνουν αποφάσεις για κοιμισμένους. ΔΕΝ είναι ωραία χωρίς χάδια και αγκαλιές ΔΕΝ είναι ωραίες οι μάσκες.
Είναι ωραία η φιλία ο έρωτας τα βιβλία, το σινεμά, να είσαι ιδρωμένος σε ταβέρνες που ακούς ρεμπέτικα. ΕΙΝΑΙ ωραία να Δόξα ζεις. ΝΑ χειροκροτάς. ΕΙΝΑΙ ωραία να φορτώνεσαι σε κάποιους μέχρι το πρωί. ΕΙΝΑΙ ωραία η έξοδος χωρίς λόγο, η βόλτα χωρίς σκοπό. ΕΊΝΑΙ ωραία η βότκα να βουτάς να γαληνεύεις να κινείσαι να χορεύεις.
θΑ έρθει μία μέρα που δεν θα έχω βάρος, μια μέρα που θα φωτίζουμε «οι ανθρωποι λαμπάκια» από μέσα προς τα έξω θα είναι «στολισμένοι άνθρωποι» από λαμπιόνια τα μάτια τους, τα αυτιά τους, το στόμα τους. ΘΑ έρθει μία μέρα που θα χαρίζουν όλοι δώρα και δεν θα φοράνε κόκκινη στολή του Άη Βασίλη θα είναι ένας τυχαίος άνθρωπος με καφέ κασκόλ και ριγέ πουλόβερ .ΘΑ έρθει μία μέρα που θα κουραστώ να περπατάω αδιάκοπα για να μη φτάσω πουθενά. Θα έρθει μία μέρα χωρίς πλοκή και περιπέτεια. αλλά θα είναι ωραία όμορφη μέρα. ΘΑ έρθει μια μέρα που θα έχω πιο τρελή γλώσσα από ότι τώρα. ΘΑ έρθει μία μέρα που θα έχω Την ειδικότητα να πιάσω όλα τα φώτα της νύχτας των Χριστουγέννων από όλα τα μπαλκόνια από όλα τα δέντρα από όλα τα αυτοκίνητα από τους φίλους με τα φωτεινα μυαλά , από τους στύλους της ΔΕΗ από τα περίπτερα από τις πλατείες θα έρθει μία μέρα που θα τα κάνω λόγια και θα τα κάνω θέατρο μέχρι να καούμε από φως και από χαρά και θα γίνω «ηθοφωτιστής» ΘΑ έρθει μία μέρα που θα φτιάξω κουραμπιέδες και θα τους τινάξω πάνω στην πόλη και όλοι θα χαρούν που χιονίζει… μέχρι να παίξω, θα γράφω χαζά ποιήματα…
Κωνσταντίνα Τάκαλου, ηθοποιός
Χριστούγεννα χωρίς θέατρο.Πρωτόγνωρο το συναίσθημα.Η εορταστική περίοδος είναι αυτή που περνάμε τον περισσότερο χρόνο στο θέατρο με διπλές και επιπλέον παραστάσεις.Τα φετινά Χριστούγεννα είναι διαφορετικά.Για όλους.Για το θεατρικό χώρο υπογραμμίζουν την επιβεβλημένη χειμερία νάρκη στην οποία βρίσκεται.Εύχομαι οι προσωπικές οικογενειακές στιγμές να μας κάνουν πλουσιότερους και να μας τροφοδοτήσουν με εμπειρίες και συναισθήματα που θα μας τροφοδοτήσουν για να επιστρέψουμε πιο "πεινασμένοι" στις συνθήκες που αγαπάμε.Όταν χάνεις κάτι,το εκτιμάς ακόμα πιο πολύ.Καλές γιορτές,με υγεία.Σωματικά και ψυχικά.
Τάσος Ιορδανίδης,ηθοποιός, καλλιτεχνικός διευθυντής Θεάτρου Άλφα
Οι γιορτές φέτος αποτελούν μια πρόκληση για όλους μας.. Μια που η πανδημία μας αλλάζει τις συνήθειες και τη καθημερινότητα μας.. Συνήθως τις μέρες αυτές οι δίπλες παραστάσεις, η αγωνιά και η κούραση πρωταγωνιστούσαν.. Παρόλο που οικονομικά αυτή η παύση στα θέατρα μου έχει στοιχήσει. Όπως σε όλους φαντάζομαι.. Και δεν είναι μόνο το Θέατρο στην Ελλάδα που έχει τραυματιστεί αλλά σε όλο τον κόσμο. Παρόλο που η ανάγκη να "παίξω" ειδικά τις βραδινές ώρες μετατρέπεται σε μια περίεργη υπερδιέγερση.. Πιστεύω πολύ σε οτιδήποτε μας ξεβολεύει και μας ανατρέπει τις συνήθειες μας. Είναι μια ευκαιρία να οραματιστούμε, να σχεδιάσουμε, να συγκεντρωθούμε με την προϋπόθεση βέβαια να είμαστε υγιής. Δεν πιστεύω στην ποσότητα αλλά στην ποιότητα.. Η ποσότητα εξυπηρετεί μόνο το ταμείο απαραίτητα φυσικά αλλά δεν είναι αυτά που θα προχωρήσουν το Θέατρο. Ας στείλουμε θετική ενέργεια σε όσους νοσούν από covid ή από οτιδήποτε άλλο.. Και ας ονειρευτούμε.. Τι κ πως θα θέλαμε να κάνουμε στο θέατρο όταν μας ξαναδοθεί η ευκαιρία ν ανέβουμε στη σκηνή. Καλές γιορτές! Καλά όνειρα! Με υγεία!
Αγαπητό μου ημερολόγιο πώς περνάμε Χριστούγεννα χωρίς θέατρο; Μπορούμε αναρωτιέμαι οι του Θεάτρου (πάντα κεφαλαίο Θ ) να ζήσουμε χωρίς αυτό; Δεν μπορούμε, είναι σα να θες να μας πάρεις το οξυγόνο. Η επαφή με τον θεατή, τα χρόνια πολλά από καρδιάς που λέει ο κόσμος στην είσοδο του κάθε θεάτρου, η βασιλόπιτα φτιαγμένη με αγάπη για όλους τους συντελεστές, που μαζευόμαστε όλοι μαζί πριν την παράσταση για να την κόψουμε και να ευχηθούμε. Πάντα οι καλύτερες θεατρικές μέρες ήταν ανήμερα που Ναι τα Θέατρα είναι ανοιχτά και γιορτάζουμε εκεί. Ίσως το 2020 ήρθε για να μας δείξει την αξία όλων όσων είχαμε για δεδομένα. Εύχομαι να έχουμε υγεία, υπομονή και να μην ξεχάσουμε ποτέ τα όμορφα δεδομένα μας ούτως ώστε το 2022 να γιορτάσουμε θεατρικά και για το 2021 μέσα στις θεατρικές αίθουσες με αγκαλιές, φιλιά , όνειρα και χαμόγελα όμορφα. Μέχρι τότε ευτυχώς υπάρχει το ίντερνετ και μπορούμε να βλέπουμε θεατρικές παραστάσεις γιατί δεν μπορούμε να υπάρχουμε χωρίς να παίρνουμε μυρωδιά έστω κι έτσι από το Θέατρο
Χριστούγεννα. Μια γιορτή οικογενειακή. Σε όλο τον κόσμο, ακόμα και σε χώρες που ο Χριστιανισμός είναι μια ξένη ίσως κι εξωτική θρησκεία, οι οικογένειες μαζεύονται και ανταλλάσσουν δώρα, δηλώνοντας κάπως έτσι την αγάπη και το νοιάξιμο του ενός για τον άλλο. Δέκα χρόνια πριν, στο πρώτο έτος της δραματικής σχολής, πέρασα τα Χριστούγεννα με μια νέα παρέα. Αυτή που έμελλε, εν άγνοια μου φυσικά, να μετατραπεί από συντροφιά σε οικογένεια. Από τότε, μέχρι και σήμερα, στο θέατρο πια ως επαγγελματίας ηθοποιός, η οικογένεια αυτή μεγαλώνει και κάθε χρόνο προσθέτει συνεχώς νέα μέλη. Μέχρι σήμερα. Φέτος δεν προστέθηκε κανένα νέο μέλος στην φαμίλια μας. Δυστυχώς. Για όλους μας. Και για εμένα.
Τα Χριστούγεννα φέτος θα είναι χωρίς. Χωρίς βόλτες, χωρίς πολλούς φίλους, χωρίς υγεία, χωρίς θέατρο. Χωρίς οικογένεια. Ή τουλάχιστον χωρίς δεύτερη οικογένεια.Γιατί παρόλο που γκρίνιαζα τα τελευταία δέκα χρόνια επειδή δεν μπορούσα να φάω πολύ το μεσημέρι των Χριστουγέννων, ώστε να καταφέρω να παίξω στην παραδοσιακή πια παράσταση της 25ης Δεκεμβρίου, το βράδυ, όταν όλος ο θίασος μαζευόμασταν στα καμαρίνια και στα παρασκήνια, ένιωθα πάντα αυτή την θαλπωρή. Την ουσία της γιορτινής διάθεσης, που σχεδόν γίνεται μυσταγωγική. Και μεταφέρεται νοερά στο κοινό μέσω της παράστασης. Όποια και αν είναι αυτή. Είναι μια παράσταση μέσα στην γιορτή. Μια γιορτή μέσα στην γιορτή. Οικογενειακή.
Αλέξανδρος Βάθρης, ηθοποιός
@ η φωτογραφία είναι του Ανδρέα Σιμόπουλου
Όταν μου ζητήθηκε να γράψω ένα σύντομο κομμάτι με θέμα :«Τα Χριστούγεννά μου χωρίς θέατρο», το πρώτο πράγμα που ήρθε συνειρμικά στο μυαλό ήταν οι στίχοι του τραγουδιού ''Yellow Thlipsis'' ΄Το τραγούδι αυτό ακουγόταν στην επιθεώρηση του Ελεύθερου Θεάτρου με τίτλο ''Αναντάμ Παπαντάμ'' που παίχτηκε το καλοκαίρι του 1980, στο ΄Αλσος Παγκρατίου. Στην παράσταση το τραγουδούσε ο ένας και μοναδικός Λευτέρης Βογιατζής.
Τώρα που το θέατρο είναι σε παύση είναι ευκαιρία να σκεφτούμε τη μοναδικότητα του. Πόσο δεδομένο ήταν αυτό το καθημερινό συμβάν, το παράλληλο με την καθημερινότητα μας σύμπαν, το ραντεβού με το κοινό στις 9:15,η συναναστροφή...Ξαφνικά τα δεδομένα αλλάζουν και προσωπικά δεν περνάω καλά, όχι μόνο γιατί είμαι μακριά από το θέατρο αλλά γιατί είμαι μακριά από τους ανθρώπους. Σκέφτομαι ότι την παρούσα στιγμή δεν έχει σημασία η εξαργύρωση της παρουσίας μου στη σκηνή αλλά τι μπορώ να κάνω για να εξαργυρώσω με όρους δημιουργικότητας την απουσία μου από αυτή...Εύχομαι να ξαναβρεθούμε στις κουΐντες, να αγκαλιαστούμε ξανά, να μπορέσω να αγγίξω και να φιλήσω τους αγαπημένους μου και να υποδεχτούμε το κοινό στις αίθουσες χωρίς μάσκα... Μόνο με την αλήθεια μας.
Άγγελος Μπούρας, ηθοποιός, καλλιτεχνικός διευθυντής θεάτρου Άλμα
Τα Χριστούγεννα όπως και κάθε γιορτή ειναι μια αφορμή. Για τον καθένα κάτι ξεχωριστό που σχεδόν πάντα ταυτίζεται με συναντήσεις και συναναστροφή. Κάτι σαν γιορτή είναι και οι συναντήσεις στους χώρους των θεάτρων. Υπάρχει μια ψυχική αφετηρία πολύ χαρακτηριστική που συνδέει αυτές τις συναντήσεις- τόσο για το κοινο όσο και για τους δημιουργούς νομίζω- με κάτι ελπιδοφόρο. Τα θέατρά, όπως και άλλοι χώροι συναναστροφής μένουν κλειστά για φέτος τα Χριστούγεννα. Προτείνω λοιπόν να τα επιθυμήσουμε. Ας ευχηθούμε του χρόνου τέτοια εποχή να μπορούμε να συναντηθούμε ανεμπόδιστα με ανθρώπους, έργα, ιδέες και με ορίζοντες ανοιχτούς.
Μαρία Ξανθοπουλίδου, σκηνοθέτης
Λαμβάνοντας ως δεδομένο ότι ζωή άνευ θεάτρου είναι μια ζωή ελλιπής, πόσο μάλλον για έναν ηθοποιό, φέτος τα Χριστούγεννα προσπάθησα να γεμίσω τη ζωή μου με πράγματα που θα καλύψουν το υπαρξιακό μου κενό.Ως εκ τούτου βλέπω τους φίλους μου,βουτάω στην αγκαλιά της κοπέλας μου,μυρίζω τα κεφαλια των σκυλιών μου,τρώω μιλφειγ όταν βλέπω σειρές,παίζω μανατζερ στον υπολογιστή,ακούω γαμάτες μουσικές όταν πάω για γυρίσματα,και σφάζω δαίμονες νυχθημερόν στο playstation 5 όταν προσπαθώ να σώσω την ανθρωπότητα.Καλη χρόνια σε όλους.Να είμαστε υγιείς,δυνατοί και μαζί.Θα τα καταφέρουμε.
Στέλιος Δημόπουλους, ηθοποιός και frontman των disco bimbos
Τα Χριστούγεννά μου χωρίς θέατρο. Τα Χριστούγεννά μου χωρίς αγκαλιές. Τα Χριστούγεννά μου χωρίς βόλτες. Τα Χριστούγεννά μου χωρίς σχέδια για το μέλλον. Τα Χριστούγεννά μου χωρίς τα ανίψια μου και τη βαφτιστήρα μου. Τα Χριστούγεννά μου χωρίς τους γονείς, τον αδερφό μου και τους φίλους μου. Τα Χριστούγεννά μου χωρίς το ΜΠΙΠ. Τα Χριστούγεννά μου χωρίς έμπνευση. Τα Χριστούγεννά μου χωρίς το Μίνου, το Πρου και το Πίτσι. Τα Χριστούγεννά μου χωρίς ζεστό καφέ και pan cake στο Village. Τα Χριστούγεννά μου χωρίς εκδρομή. Τα Χριστούγεννά μου χωρίς σινεμά. Τα Χριστούγεννα μου χωρίς όρεξη για μελομακάρονα. Τα Χριστούγεννα μου χωρίς όρεξη για τίποτα. Τα Χριστούγεννα της αναμονής και της ανθεκτικότητας. Τα Χριστούγεννά μου χωρίς.
Χριστίνα Χριστοφή, ηθοποιός, σκηνοθέτης, θεατρική συγγραφέας
Αυτά είναι τα πρώτα χριστούγεννα χωρίς θέατρο. Ή καλύτερα τα πρώτα χριστούγεννα με κλειστά θέατρα. Γιατί το θέατρο δεν έφυγε στιγμή από τη σκέψη μας. Βρίσκεται στους συναδέλφους μας που περνάνε τόσο δύσκολα αυτές τις μέρες, στους θεατές μας που περιμένουν να ξαναταξιδέψουν με τις παραστάσεις μας, στους συνεργάτες μας που μπορεί να μην βρισκόμαστε πια αλλά συχνά μιλάμε, στους φίλους μας που αγωνιούν μαζί μας, στους μαθητές μας που βρίσκονται σε αναμονή για να ξεκινήσουνε μαθήματα, στα βιβλία που τόσους μήνες μας κρατάνε συντροφιά, στα σχέδια που αν και πάγωσαν περιμένουν πως και πως να πραγματοποιηθούν, στα όνειρα που στιγμή δεν σταμάτησαν για νέα έργα, νέα ανεβάσματα, νέες συνεργασίες. Τα τελευταία μάλιστα κανείς Κορονοιός, καμία καραντίνα, καμία απαγόρευση δεν μπορεί να τα σταματήσει. Αντίθετα γεννιούνται και μεγαλώνουν με την προσμονή. Θεριεύουν μέρα με τη μέρα. Και περιμένουν να βρουν το δρόμο τους για τη σκηνή. Είτε σε τρεις, είτε σε έξι, είτε σε εννιά μήνες... για όσο χρειαστεί... και μετά το θέατρο θα ανθίσει ξανά. Και μεις μαζί του!!
Δημήτρης Καρατζιάς, Σκηνοθέτης, ηθοποιός, καλλιτεχνικός διευθυντής του Πολυχώρου Vault
@ η φωτογραφία είναι του Στέφανου Ταμβάκη
Φέτος το Θέατρο και οι Ηθοποιοί δεν θα γιορτάσουν τα Χριστούγεννα με τους «δικούς τους ανθρώπους». Δυστυχώς η «παράσταση» αναβάλλεται λόγω ασθένειας του πλανήτη… Η απειλητική σκιά του κορονοίου δεν μας επιτρέπει να ανταμώσουμε. Σας υποσχόμαστε ότι του χρόνου τέτοιες μέρες θα είμαστε και πάλι μαζί σας στο καθιερωμένο μας ραντεβού. Γιατί είστε πολλοί «εσείς» που παραδοσιακά μας προτιμάτε τέτοιες μέρες για την ψυχαγωγία σας. Σας εύχομαι… - δεν θα κλείσω με τις γνωστές ευχές. Σας χαιρετώ με την ατάκα της Σόνιας: «Θα ζήσουμε, θείε Βάνια».
Δε με νοιάζει και πολύ που τα θέατρα είναι κλειστά. Αν άνοιγαν τα θέατρα και όλα τα άλλα έμεναν όσο απαράδεκτα είναι, τι νόημα θα είχε; Να ξεχαστούμε για λίγο; Τα θέατρα θα ανοίξουν, το θέμα δεν είναι αν θα ανοίξουν, αλλά πώς θα ανοίξουν, τι θα βγει από αυτό. Αυτή τη στιγμή θέατρο δεν υπάρχει, υπάρχει η μνήμη του, η μνήμη της συνύπαρξης. Τα live-streaming κλπ δεν είναι θέατρο, χωρίς να το δαιμονοποιούμε, το αντίθετο, αλλά είναι κάτι άλλο. Χριστούγεννα χωρίς θέατρο; Χριστούγεννα χωρίς Χριστούγεννα να λέμε. Όσο ο κόσμος μας χάνει καθημερινά τις μικρές μάχες με την κακία, την ευκολία, την κακογουστιά, την αδικία, την αναισθησία, την απληστία, το ψέμα, την εκμετάλλευση, το μίσος, να μας λείπουν τα φωτάκια. Ειδικά αυτά που αγοράζονται εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ επειδή τα περσινά "χάλασαν". Κι όταν ανοίξουν τα θέατρα, ας μην ξεχαστεί αυτή η ψευδεπίγραφη, επικίνδυνη, ανθυγιεινή μανία "υγείας", "κανονικότητας" και "ασφάλειας". Καλή χρονιά, υγεία, χαρά, κοντά, μαζί.
Χριστούγεννα χωρίς…χωρίς; Ούτε εγώ θυμάμαι από πότε…Ειδικά αυτές τις μέρες…
Ωρες ώρες θυμώνω με τον εαυτό μου...μην γκρινιάζεις! Δεν συμβαίνει μόνο σε σένα! όλος ο κόσμος υποφέρει από αυτό το «κακό»! Θυμάσαι που παραπονιόσουν ,όταν σηκωνόσουν από το γιορτινό τραπέζι για να πας;
Ράτσα περίεργη οι καλλιτέχνες …ποτισμένη η ζωή τους από την τέχνη τους…
Ίσως είναι μια ευκαιρία αυτή η βίαιη παύση…Να αναγεννηθούμε από τις στάχτες μας να μάθουμε από τα λάθη του παρελθόντος…
Μαρούσκα Παναγιωτοπούλου, ηθοποιός
Δεν έχω καταλάβει πολύ πως πλησιάζουν γιορτές γιατί λόγω της καραντίνας ο χρόνος κυλάει διαφορετικά. Τα θέατρα τέτοιες μέρες είναι συνήθως γεμάτα κόσμο. Τέτοιες μέρες ο κόσμος συναντιέται στα θέατρα, μοιράζεται την εμπειρία της παράστασης και έτσι θεατές και ηθοποιοί φτιάχνουν ο ένας για τον άλλον την ατμόσφαιρα των γιορτών. Πώς λοιπόν τα φετινά Χριστούγεννα να μη μας φέρνουν αντιμέτωπους με ένα αίσθημα ματαίωσης; Παράλληλα ξέρω πως πάρα πολλοί άνθρωποι βρίσκονται στην ίδια κατάσταση, καλλιτέχνες και μη, όλοι δηλαδή βιώνουμε μία τρομερή περίοδο ανησυχίας και άγχους για το μέλλον. Έτσι συνειδητοποιώ πως οι φετινές γιορτές θα είναι μάλλον περισσότερο μοναχικές για όλους και εύχομαι τα επόμενα Χριστούγεννα να μας βρουν μαζί σε ανοιχτά θέατρα έτοιμους να συστηθούμε απ’ την αρχή, γιατί είμαι βέβαιη πως το θέατρο θα βρει το δρόμο του και θα τα καταφέρει και θα επιβιώσει όπως έχει επιβιώσει πάμπολες φορές στο πέρασμα του χρόνου.
Δώρα Παρδάλη, ηθοποιός
Θυμάμαι πάντα στις γιορτές να πηγαίνω με τους γονείς μου σε μια παράσταση. Ακόμα κι όταν μεγάλωσα το περίμενα πως και πως. Δεν θα ξεχάσω τη χαρά μου όταν ο μπαμπάς μάς έβγαλε εισιτήρια να πάμε στο «Βίρα τις άγκυρες» στο Εθνικό, τη δεύτερη μέρα του νέου χρόνου. Και μετά φαγητό στον Ιντεάλ. Αισθανόμουν βασίλισσα! Ύστερα άρχισα να δουλεύω στο θέατρο, λίγο ξεθώριασε η μαγεία – ε, ναι όταν σου τυχαίνει πρεμιέρα μεγάλης παραγωγής ανήμερα Χριστούγεννα και σηκώνεσαι από το τραπέζι να φύγεις και όλοι σε κοιτάνε με συμπόνια, αν μη τι άλλο είναι μια δύσκολη κατάσταση. Αλλά και πάλι, η εικόνα του κόσμου που γεμίζει με τα γιορτινά του την αίθουσα, είναι μεγάλη ανταμοιβή.
Φέτος είναι η πρώτη χρονιά που δεν θα πάω ούτε θα δουλέψω για παράσταση. Περίεργο συναίσθημα. Σαν να έχουν μπει όλα σε μια παύση. Σκέφτομαι όλους τους ανθρώπους που έχουν μείνει χωρίς δουλειά, πώς θα περάσουν…Κι όλους εκείνους τους θεατές που φέτος δεν μπορούν να κάνουν δώρο στον εαυτό τους και στους αγαπημένους τους μια παράσταση. Δεν ξέρω τι να πω. Ελπίζω του χρόνου να έχουμε βγει από αυτή τη δύσκολη κατάσταση και να είναι όλα όπως πριν. Γιατί γιορτές (και όχι μόνο) χωρίς θέατρο δεν νοούνται.
Ανζελίκα Καψαμπέλη, υπεύθυνη επικοινωνίας
Χρήστος Χριστόπουλος, ηθοποιός
Από τη Γιώτα Δημητριάδη
Φωτογραφίες: Πάτροκλος Σκαφιδάς
Η Σοφία Βγενοπούλου δεν πιστεύει ότι μπορεί η ζωντανή αναμετάδοση να αντικαταστήσει τη θεατρική εμπειρία, την βλέπει μάλλον σαν μια διέξοδο ανάγκης στην παρούσα στιγμή.
Παρ' όλα αυτά, μαζί με τους συνεργάτες της και τους ηθοποιούς της παράστασης «Πιστεύω στους μονόκερους», που θα παρακολουθήσουμε σε Live streaming από την Κεντρική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου την Κυριακή (13/12), δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό ώστε ακόμη και έτσι να πάρουν τα παιδιά μια δόση από τη μαγεία του θεάτρου.
Παιδοψυχίατρος, σκηνοθέτης και μητέρα τριών αγοριών, η Σοφία Βγενοπούλου θεωρεί ότι το γνῶθι σαὐτόν είναι το σημαντικότερο εφόδιο στην ανατροφή των παιδιών από οποιαδήποτε άλλη ψυχιατρική γνώση: «γιατί το μεγάλωμα ενός παιδιού είναι ένα τρομερό ταξίδι και όπως όλα τα ταξίδια έχει τις εκπλήξεις του και τις καταιγίδες του, και βέβαια κυρίως την απίστευτη ομορφιά ενός καινούριου κόσμου»
Πιστεύει ακράδαντα ότι ένας νέος θεατής για να έρθει στο θέατρο, χρειάζεται να τον συγκινήσει αυτό που θα δει και ότι οι ιστορίες που επιλέγονται καθορίζουν: « το ποιοι είμαστε και κυρίως το ποιοι θα γίνουμε»
Η κουβέντα μαζί της ακόμα και μέσα από μια οθόνη είναι απολαυστική και κάτι μου λέει ότι έτσι θα είναι και η παράσταση που θα δούμε την Κυριακή, γιατί η Σοφία Βγενοπούλου σ' ό,τι κάνει, δεν ξεχνάει να επαναλαμβάνει τις λέξεις: αγάπη και συναίσθημα.
Πώς έφτασε στα χέρια σας η ιστορία του Μάικλ Μορπούγκο, «Πιστεύω στους μονόκερους»;
Το πρωτότυπο του Michael Morpurgo μού το σύστησε η Τζούλια Διαμαντοπούλου, με την οποία ήμασταν συνεργάτες για 2 χρόνια και έγραψε μέρος των στίχων για την παράσταση αυτή, και είχαμε και οι δύο εξ αρχής γοητευτεί, κυρίως γιατί και οι δύο μας λατρεύουμε τα βιβλία και την αφηγηματική παράδοση.
Τι σας γοήτευσε στο κείμενο αυτό και επιλέξατε να το ανεβάσετε;
Σαν παιδί τα βιβλία ήταν για μένα ο κόσμος μου. Πρωτοδιαβάζοντας το διήγημα, ένιωσα την ανάγκη να μιλήσω για αυτό το καταφύγιο που είναι οι ιστορίες, η φαντασία, η τέχνη της αφήγησης, το θέατρο. Οι ιστορίες που θα πούμε, καθορίζουν το ποιοί είμαστε και κυρίως το ποιοί θα γίνουμε, προς τα πού πάμε, γιατί μην έχετε καμιά αμφιβολία, θα γίνουμε αυτό που λέμε στον εαυτό μας κάθε στιγμή. Κι αν επιλέξουμε να πούμε μια ιστορία αγάπης, ανθεκτικότητας και επιβίωσης, αυτό θα γίνει, σε αυτή τη δύσκολη συγκυρία που ζούμε.
Η ανθρωπότητα αυτή τη στιγμή ζει μια πρωτόγνωρη κατάσταση. Τα παιδιά απέχουν συνολικά σχεδόν έξι μήνες από τη σχολική αίθουσα, οι περισσότερες δραστηριότητες ακόμα και η εκπαίδευση μεταφέρονται στην οθόνη του υπολογιστή. Υπήρχε συγκεκριμένος λόγος που επιλέξατε το έργο αυτό σε αυτή τη χρονική συγκυρία;
Η μαγεία της δημιουργικής διαδικασίας μια παράστασης είναι να ξαναπείς μια πιθανά χιλιοειπωμένη ιστορία για το πώς η ανθρωπότητα επιβιώνει και ξεπερνάει τα διάφορα δεινά, αποδομώντας την και ξαναδομώντας την, ρίχνοντας το φως εκεί που χρειαζόμαστε εμείς και ντύνοντας τις σκληρές αλήθειες και λύπες με τα ρούχα που θέλουμε εμείς, έτσι ώστε να κάνουμε νέες σκέψεις, να πλουτίσουμε την εμπειρία και τη νοημοσύνη μας, να αυξήσουμε δηλαδή τα ψυχικά μας αποθέματα. Μέσα από μια πραγματικά ιδιαίτερη δημιουργική διαδικασία, όλους αυτούς τους μήνες που επεξεργαστήκαμε σαν ομάδα κείμενα και την διαδικασία της αφήγησης, βρήκαμε αφάνταστη παρηγοριά στο ότι ανήκουμε σε ένα πολύ μεγαλύτερο σύμπαν και χρόνο, όπου ο άνθρωπος πάντα χτυπιέται με απρόσμενο τρόπο, και πάντα επιβιώνει κυρίως, νομίζω εγώ, με τη δύναμη της αγάπης. Γιατί ακόμα κι όταν κάτι ή κάποιος χάνεται ή αλλάζει, αυτά που έχεις νιώσει, δεν μπορεί κανένας να στα πάρει. Νομίζω τα παιδιά αλλά κι εμείς χρειαζόμαστε αυτό να το θυμηθούμε.
Σε ποια στοιχεία του κειμένου έχει εστιάσει η διασκευή του Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη;
Ο Βαγγέλης έχει πιάσει νήματα από το έργο τα οποία τα έχει ξετυλίξει πολύ, στην πραγματικότητα είναι ένα νέο θεατρικό έργο βασισμένο στη ιστορία του Μορπούργκο. Πέρα από τα στοιχεία που υπήρχαν λοιπόν, νομίζω ότι το βασικότερο στο οποίο εστίασε, είναι οι υπόλοιποι άνθρωποι στην ζωή του Θωμά και οι σχέσεις των χαρακτήρων μεταξύ τους, δίνοντας έτσι πολύ πιο ανάγλυφα την εικόνα μιας μικρής κοινωνίας που θα ενώσει τις δυνάμεις της, για να υπερβεί τον ζόφο του πολέμου. Ζωντάνεψαν όλοι οι χαρακτήρες που αναφέρονται σε μια γραμμή στο πρωτότυπο, σαν συνοδοιπόροι σε ένα διαχρονικό ταξίδι στην παράδοση των ιστοριών.
Πώς είναι να ετοιμάζετε μια παράσταση που το κοινό θα την παρακολουθήσει από το σπίτι (Τι αλλάζει πρακτικά στη διαδικασία αλλά και στη ψυχολογία της ομάδας) ;
Δεν άλλαξε τίποτα….. ποτέ δεν είχαμε στόχο το live streaming, δεν πιστεύω ότι μπορεί η ζωντανή αναμετάδοση να αντικαταστήσει τη θεατρική εμπειρία, είναι μια διέξοδος ανάγκης στην παρούσα στιγμή. Αντιμετωπίσαμε και αντιμετωπίζουμε μεγάλη δυσκολία στην εκτέλεση ενός μιούζικαλ με μάσκα, αλλά και αυτό είναι μια άσκηση υπέρβασης κυρίως για τους ηθοποιούς, αλλά μάλλον η γενικότερη δυσκολία μας έχει κάνει να λυσσάμε να φτάσει η φωνή μας στο κοινό. Νομίζω ότι μαζί με έναν ενίοτε εκνευρισμό για την πρωτόγνωρη πρόκληση, υπάρχει και μια πρωτόγνωρη συγκίνηση και ένας παραπάνω συμβολισμός σε αυτή τη διαδικασία.
Οι περισσότεροι έφηβοι είναι εθισμένοι στο διαδίκτυο είτε παρακολουθώντας βίντεο είτε παίζοντας παιχνίδια. Πώς μπορεί το θέατρο να τους τραβήξει την προσοχή;
Με το συναίσθημα. Είναι ξεκάθαρο για μένα ότι ο μόνος δρόμος για να έρθει ο νεαρός θεατής στο θέατρο, είναι μέσα από την συγκίνηση που μπορεί αυτό να του προκαλέσει. Αυτό χρειάζεται από εμάς, τόλμη και ειλικρίνεια να ψάξεις τον κόσμο των παιδιών και να τον καθρεφτίσεις στην σκηνή, χωρίς γλυκανάλατες και ανώδυνες συνταγές, γιατί η ζωή τους δεν είναι ούτε γλυκανάλατη ούτε ανώδυνη. Όσο αναλωνόμαστε σε φιλολογία, διδακτισμό και ανώδυνη ρηχή απεικόνιση της καθημερινότητας, δεν πρόκειται να κερδίσουμε το παιχνίδι. Το θέατρο είναι μια τέχνη που φέρνει στο φως όσα κρύβονται κάτω από τα λόγια, και αυτό οφείλει να κάνει κάθε παράσταση για οποιονδήποτε.
Εξακολουθείτε ακόμη και σήμερα να εξασκείτε την ψυχιατρική. Με τις σπουδές σας αλλά και τη δράση σας στο θέατρο αναδεικνύετε τον θεραπευτικό ρόλο του θεάτρου. Πιστεύετε ότι η ελληνική κοινωνία και η πολιτεία έχουν καταλάβει τη σημασία των τεχνών ως κάτι σημαντικότερο από την ψυχαγωγία; Είδαμε για παράδειγμα στην αρχή της καραντίνας ότι πρώτα από όλα έκλεισαν τα θέατρα και οι κινηματογράφοι.
Εγώ πάντα καταλαβαίνω τον ρόλο μας ως άνθρωποι του θεάτρου και καλλιτέχνες, ως ενορχηστρωτές των κοινωνικών αλληλεπιδράσεων, ως οργανωτές ή έστω συμμετέχοντες σε έναν συνεχή κοινωνικό διάλογο για το μέλλον μας. Το θέατρο, ο κινηματογράφος, όλη η τέχνη με έναν τρόπο γράφει πάνω σε μια παράδοση που κληρονομούμε νέες ιστορίες καθώς παραμένει ανοιχτή και αντιδραστική στο εδώ και τώρα. Αντί να προχωράμε με αυτόματο πιλότο με αντίγραφα εγκατεστημένων απόψεων και συμπεριφορών, προσπαθούμε να γράψουμε τη δική μας νέα ιστορία, και είναι επιλογή, είναι ευθύνη να αντιμετωπίσουμε με πάθος, εγρήγορση και αντίγραφα τη ζωή μας. Αυτή είναι η δουλειά μας. Δεν ξέρω πώς μια κοινωνία θα επιβιώσει χωρίς αυτό. Ακόμα κι όταν οι τσέπες μας ξαναγεμίσουν, θεωρώ ότι χωρίς την τέχνη θα έχει αδειάσει η ψυχή μας.
Σε ποια ηλικία καταλάβατε την αγάπη σας για το θέατρο και πώς τη συνδυάσατε με την επιστήμη της ιατρικής;
Δεν τα ξεχώρισα ποτέ….από παιδί χόρευα και έφτιαχνα δικά μου θεατρικά στο σαλόνι του σπιτιού μας, διάβαζα απίστευτα πολλά βιβλία και στα 13 μου δήλωσα ότι θέλω να γίνω παιδοψυχίατρος στους κάπως ξαφνιασμένους γονείς μου… Ακόμα και τώρα δεν τα ξεχωρίζω τόσο… το θέατρο και η ψυχοθεραπεία έχουν κάτι πολύ κοινό: σε ασκούν στο πώς τα εμπόδια μπορούν αντί να σε διαλύσουν να γίνουν καύσιμο για δράση , για να πάρεις φόρα και να προχωρήσεις.
Το γεγονός ότι συνεχίζετε να είστε υπεύθυνη του Εθνικού Νέων και με τη νέα διοίκηση, ήταν για εσάς μια δικαίωση;
Βεβαίως, δικαίωση, χαρά γιατί αγάπησα το Εθνικό και τους ανθρώπους του στα χρόνια αυτά, και πρόκληση βέβαια ταυτόχρονα για νέες προοπτικές.
Πόσους από τους στόχους που είχατε γι' αυτή τη σκηνή νιώθετε ότι έχετε υλοποιήσει;
Έχω υλοποιήσει αρκετούς, αλλά δεν θα με ακούσετε εύκολα να λέω ότι έκανα όλα όσα μπορούσα….δυστυχώς δεν είμαι ποτέ ικανοποιημένη…
Είστε μητέρα τριών αγοριών. Πρακτικά όλες αυτές οι γνώσεις που έχετε, πόσο μπορούν να εφαρμοστούν στην καθημερινότητά σας;
Άλλες φορές περισσότερο κι άλλες λιγότερο, πότε με επιτυχία και πότε με παταγώδη, ταπεινωτική θα έλεγα, αποτυχία, γιατί το μεγάλωμα ενός παιδιού είναι ένα τρομερό ταξίδι και όπως όλα τα ταξίδια έχει τις εκπλήξεις του και τις καταιγίδες του και βέβαια κυρίως την απίστευτη ομορφιά ενός καινούργιου κόσμου που ανακαλύπτεις μέσα από αυτό το πλάσμα που φέρνεις τον κόσμο και είναι πάντα κάτι καινούργιο και φρέσκο! Θεωρώ ότι οι γνώσεις μου όπως μάλλον τις εννοείτε, δεν είναι αυτό που κατά βάση με έχει βοηθήσει ή χρειάζεται μια μητέρα, αυτό που με έχει βοηθήσει είναι η όσο το δυνατόν καλύτερη γνώση του εαυτού μου….γιατί συνήθως ως γονείς σκοντάφτουμε στις φαντασιώσεις μας για τον ρόλο αυτό και για τα παιδιά που θα θέλαμε να έχουμε, και αυτό είναι το μεγαλύτερο εμπόδιο στο να δούμε και να φροντίσουμε σωστά τα παιδιά που όντως έχουμε, το λέω συχνά αυτό και το πιστεύω ακράδαντα. Αυτή η δουλειά λοιπόν με τον εαυτό μου, είναι κάτι που έχω κερδίσει από τη δουλειά μου ως παιδοψυχίατρος και την άσκησή μου σε αυτό.
Η απευθείας μετάδοση θα είναι διαθέσιμη στη σελίδα livestream.n-t.gr με αγορά ηλεκτρονικού εισιτηρίου (κωδικού πρόσβασης).
Τιμή εισιτηρίου: 8€
Ώρα έναρξης: 17:00
Ταυτότητα παράστασης
Διασκευή από το πρωτότυπο, στίχοι: Βαγγέλης Χατζηγιαννίδης
Σκηνοθεσία: Σοφία Βγενοπούλου
Σκηνικά: Τίνα Τζόκα
Κοστούμια, μαριονέτες, ειδικές κατασκευές: Δέσποινα Μακαρούνη
Μουσική: Άγγελος Τριανταφύλλου
Στίχοι τραγουδιών: Τζούλια Διαμαντοπούλου, Βαγγέλης Χατζηγιαννίδης
Κίνηση: Σταυρούλα Σιάμου
Φωτισμοί: Βασίλης Παπακωσταντίνου
Μουσική διδασκαλία: Μελίνα Παιονίδου
Βοηθός Σκηνοθέτη: Αμαλία Τσεκούρα
Βοηθός σκηνογράφου: Άννα Ζούλια
Δραματολόγος παράστασης: Μαρία Καρανάνου
Διανομή (με αλφαβητική σειρά):
Ασημίνα Αναστασόπουλου - Μητέρα, Μαίρη
Γιάννης Εγγλέζος - Σκυλος Τζακ, δέντρο, Φάνης
Βασίλης Καλφάκης - Θωμάς
Αλέξης Κωτσόπουλος - Ταχυδρόμος
Νικόλας Παπαδομιχελάκης - Πατέρας, συμμαθητής
Τζένη Παρασκευαΐδου - Σκυλίτσα Λούσι, δέντρο, Στέλλα
Κατερίνα Πατσιάνη - κα Τζούλια, Γιαγιά, Μάνος
Καλλιόπη Σίμου - κα Καίτη, δέντρο, Δασκάλα, Λούνα
Γιώργος Σκαρλάτος - Δήμαρχος, δέντρο, Βίκτωρας
Στρατής Χατζησταματίου - Σκύλος, δέντρο, Στρατής, πυροσβέστης
Χριστίνα Χριστοδούλου - κα Ελένη, Δέντρο, συμμαθήτρια, Αργυράννα
Μουσικοί επί σκηνής (αλφαβητικά):
Μενέλαος Μωραΐτης - τούμπα
Σπύρος Νίκας - σαξόφωνο
Βασίλης Παναγιωτόπουλος - πιάνο, πλήκτρα, τρομπόνι
Φωτογράφος παράστασης: Πάτροκλος Σκαφίδας
Από τον πρόλογο του βιβλίου:
Από τη Γιώτα Δημητριάδη
Ποτέ δεν φανταζόμουν ότι θα ερχόταν η στιγμή να γράψω για μια θεατρική παράσταση που παρακολούθησα από... την οθόνη μου! Η τέχνη του θεάτρου είναι για μένα η πιο μαγική, η πιο γοητευτική.
Η μοναδικότητά της οφείλεται στο ότι είναι θνησιγενής, καθώς ούτε μία παράσταση δεν είναι ίδια με την επόμενη ή την προηγούμενη. Τα μάτια των θεατών ζουμάρουν όπου θέλουν και κανένα πλάνο δεν προσφέρεται έτοιμο από τον σκηνοθέτη, όπως στον κινηματογράφο. Στο θέατρο κυριολεκτικά οσφραίνεσαι τον ηθοποιό, καταγράφεις κάθε αυθόρμητη αντίδρασή του. Επιπλέον, όσα διαδραματίζονται στη σκηνή έχουν άμεση σχέση με την πλατεία, ηθοποιοί και θεατές μετατρέπονται σε συγκοινωνούντα δοχεία. Πώς λοιπόν να ονομάσουμε «παράσταση» μια λήψη που καταφτάνει στην οθόνη μας ακόμα σε ζωντανή μετάδοση;
Το έργο εκτυλίσσεται στο Παρίσι της Μπελ Επόκ, με τα σκηνικά (Ευαγγελία Θεριανού) και τα κουστούμια (Κλερ Μπρέισγουελ) να μεταφέρουν άμα τη εμφανίσει τους την ατμόσφαιρα της εποχής στον θεατή, υιοθετώντας παράλληλα και ένα σύγχρονο στοιχείο: τις ακτινογραφίες και τα ιατρικά στοιχεία που υπάρχουν αντί για ταπετσαρία εποχής.
Η παράσταση λοιπόν, αν την κρίνουμε με καλλιτεχνικά κριτήρια, μπορούμε να πούμε ότι δικαιώνει τη δουλειά των συντελεστών. Το ερώτημα ωστόσο είναι: Τι καταφέρνει να περάσει στην πλατεία ή, για την ακρίβεια, στην οθόνη μας;
Μπορούν οι τόσο χιλιοειπωμένες ιστορίες συζυγικής απιστίας να συναρπάσουν το σύγχρονο θεατή; Ο Φεντό βάζει στο επίκεντρο της σάτιράς του τα μικροαστικά και αστικά ήθη, την υποκρισία της αστικής τάξης. Η πλοκή στα περισσότερα έργα του είναι εντυπωσιακή αλλά κατά πόσο αφορά στο σήμερα;
Από τη Γιώτα Δημητριάδη
φωτογραφίες: Πέτρος Λυρώνης
Η πρώτη μας γνωριμία έγινε με αφορμή το Salem, το πρώτο σκηνοθετικό εγχείρημα του Μάνου Βαβαδάκη πριν 4 χρόνια στο Θησείον. Το πρώτο που σ' εντυπωσιάζει στην Ελεάνα Καυκαλά είναι η εξωτερική της εμφάνιση, όταν όμως την παρακολουθήσεις στη σκηνή, υποκλίνεσαι στο ταλέντο της και στη σπάνια σκηνική αλήθεια που φέρει σε κάθε της ρόλο. Απόφοιτη της Σχολής Αρχιτεκτόνων Μηχανικών του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου, κατάλαβε πολύ γρήγορα ότι η ζωή της θα είχε μεγαλύτερο ενδιαφέρον αν αντί για κτίρια, σχεδίαζε ρόλους και, αντί για κολώνες, θεμελίωνε χαρακτήρες. Έδωσε εξετάσεις και πέρασε στη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών… και όπως φαίνεται αυτή η επιλογή τη δικαίωσε.
Τώρα που τα θέατρα είναι κλειστά, την απολαμβάνουμε μέσα από τη συχνότητα του Ant1 και τη σειρά «Παρουσιάστε», στην οποία υποδύεται την ανθυπολοχαγό του πεζικού και κόρη του συνταγματάρχη του στρατοπέδου, που δεν είναι άλλος από τον Γιάννη Μπέζο.
Η Ελεάνα μάς μίλησε για την τηλεοπτική της εμπειρία, τον ανδροκρατούμενο χώρο του στρατοπέδου, τη δύσκολη κατάσταση που βιώνουμε όλοι μας με τον κορονωιό, τους φόβους και τα όνειρά της.
Μετά το «Μην ψαρώνεις», φέτος σε βλέπουμε στο «Παρουσιάστε». Πώς είναι για σένα αυτή η τηλεοπτική εμπειρία;
Είχα την τύχη να μεταβώ από ένα όμορφο περιβάλλον σε ακόμη ένα. Ακούγεται κλισέ να λένε οι ηθοποιοί «πόσο όμορφα περνάμε εμείς εδώ στο γύρισμα», αλλά για την περίπτωση του «Παρουσιάστε» είναι η αλήθεια. Προτού ξεκινήσουμε, είχα περιέργεια γιατί δεν είχα την εμπειρία της συνθήκης της σειράς, δηλαδή του στρατού - δεν έχω περάσει φανταρικό. Ήδη από τα πρώτα γυρίσματα, κάποια εκ των οποίων έγιναν σε στρατόπεδο στο Χαϊδάρι, ένιωθα ότι ζούσα, έστω στο πλαίσιο της σειράς, κάτι που - αν δεν ήμουν ηθοποιός να υποδύομαι την ανθυπολοχαγό πεζικού – δεν θα είχα την ευκαιρία να «δω» πώς είναι. Και μόνο η σκέψη με ενθουσίασε.
Πώς νιώθεις όταν σ' αναγνωρίζουν στο δρόμο;
Έκπληκτη, γιατί εδώ και καιρό κυκλοφορούμε όλοι με μάσκα…
Μπορείς να μας περιγράψεις ένα αστείο περιστατικό από τα γυρίσματα;
Κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων στο στρατόπεδο, ένας φαντάρος που υπηρετούσε, με συνόδευε στο κυλικείο, εγώ ντυμένη στρατιωτικά. Στο δρόμο συναντάμε έναν αξιωματικό, ο φαντάρος χαιρετάει και βαράει προσοχή -όπως προβλέπεται – εγώ ψάχνω χαλαρή στο σακίδιό μου να βρω ψιλά για τον καφέ. Ο αξιωματικός με κοιτάει, έτοιμος να δώσει καμπάνα, «εσύ ποια είσαι;», τον κοιτάω με περιέργεια μέχρι να συνειδητοποιήσω ότι είμαι ντυμένη φαντάρος, οπότε του απαντάω: «είμαι με τους ηθοποιούς».
Στη σειρά βλέπουμε έντονη τη γυναικεία παρουσία σ' έναν ανδροκρατούμενο χώρο. Θα μπορούσες να φανταστείς ποτέ τον εαυτό σου σε έναν καθαρά ανδροκρατούμενο χώρο, όπως ένα στρατόπεδο;
Νομίζω οι περισσότεροι χώροι που υπάρχουν οι γυναίκες, είναι ανδροκρατούμενοι. Σε έναν τέτοιο κόσμο ζούμε, η ισότητα των φύλων είναι ακόμα μια ευχή ή ένα αίτημα προς διεκδίκηση. Η συνθήκη του στρατού συγκεκριμένα, θα με δυσκόλευε, όχι λόγω του ανδροκρατούμενου περιβάλλοντος, αλλά γιατί ως δομή έχει διαδικασίες και τρόπο λειτουργίας που νομίζω ότι προσωπικά θα με περιόριζαν, δεν θα μπορούσα να υπαχθώ σ’ αυτές.
Στη σειρά σε βλέπουμε ερωτευμένη με κάποιον από το στρατόπεδο. Είναι εύκολο να ευοδωθεί μια σχέση όταν και οι δύο βρίσκονται στον ίδιο επαγγελματικό χώρο;
Νομίζω ότι έχει να κάνει κυρίως με τον χαρακτήρα των ανθρώπων που σχετίζονται, παρά με το επαγγελματικό περιβάλλον. Αν η πρώτη ύλη μιας σχέσης είναι καλή, μπορούν να συμβούν όλα.
Νιώθεις τυχερή που ήρθε η τηλεόραση στη ζωή σε μια τόσο δύσκολη συγκυρία για το θέατρο;
Εννοείται. Μόνο οι τηλεοπτικές παραγωγές έχουν μείνει προς το παρόν «όρθιες» και δίνεται έτσι μια μικρή – σε σχέση με το σύνολο των ηθοποιών που είναι αναγκαστικά σε αδράνεια- δυνατότητα να βιοποριστούμε από τη δουλειά μας.
Προσωπικά τι σ' έχει κουράσει περισσότερο όλους αυτούς τους μήνες με την καραντίνα και τα μέτρα;
Ο γενικευμένος φόβος για την υγεία, την απώλεια της δουλειάς, για το πόσο θα κρατήσει όλο αυτό. Μετά την κρίση που ήρθε και τα σάρωσε όλα, το μόνο που είχε μείνει να μας κρατάει όρθιους ήταν η αλληλεγγύη και η ανθρώπινη επαφή. Τώρα είμαστε σε αναγκαστική μοναξιά. Και δυστυχώς η μοναξιά εντείνει μια αίσθηση ματαιότητας, στον αντίποδα του συλλογικού που καλλιεργεί την αισιοδοξία. Μ’ έχει κουράσει το ότι στη θέση των μέτρων που δεν παίρνονται για την ουσιαστική προστασία της δημόσιας υγείας, παίρνονται άλλα που καταστέλλουν ελευθερίες και δημοκρατικά δικαιώματα. Μετά τον κορωνοϊό φοβάμαι ότι θα έχουμε να αντιμετωπίσουμε άλλου τύπου «ιούς».
Είδαμε για πρώτη φορά μεγάλη συμμετοχή των ηθοποιών στις εκλογές του σωματείου αλλά και τόσα νέα παιδιά να βάζουν υποψηφιότητα. Πιστεύεις ότι η συγκυρία του κορωνοϊού θα φέρει κάτι θετικό στον κλάδο;
Πιστεύω ότι θα φέρει πρώτα πολλά αρνητικά. Έφερε ήδη στην επιφάνεια όλα τα κακώς κείμενα χρόνων στον κλάδο. Μαύρη, ανασφάλιστη εργασία, μισθοί χαρτζιλίκι. Η ιστορία με τον κορωνοϊό δεν θα τελειώσει άμεσα, υπάρχουν άνθρωποι που είναι στα όρια της επιβίωσης και φυσικά δεν είναι μόνο οι καλλιτέχνες αυτοί. Κάθε εποχή που φέρνει τα δύσκολα, φέρνει μαζί της και μια ανάγκη να γίνουμε περισσότεροι απέναντι σε αυτό (ή αυτούς) που πασχίζει να μας κάνει «λιγότερο» ανθρώπους, να διεκδικήσουμε μαζί κάτι, να μην δεχτούμε ότι θα ζήσουμε χειρότερα από τους προηγούμενούς μας. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να αλλάξουμε πρώτα εμείς: να γίνουμε λιγότερο πρόθυμοι να δεχτούμε αυτά που βρήκαμε όπως τα βρήκαμε και αυτά που θα έρθουν σε βάρος μας σαν ήταν εκεί από πάντα.
Δεν ήσουν από τα παιδάκια που δήλωναν από μικρά ότι θέλουν να γίνουν ηθοποιοί. Σπούδασες πρώτα αρχιτεκτονική. Πώς ήρθε το θέατρο στη ζωή σου;
Στη θεωρία, μ’ ένα ταξίδι. Και στην πράξη, με τη θεατρική ομάδα του ΕΜΠ.
Πρωταγωνίστησες σ' ένα από τα βίντεο της Σελήνης Παπαγεωργίου, «ημερολόγια της καραντίνας». Αυτή η πρωτοβουλία αποδεικνύει ότι ένας καλλιτέχνης μπορεί να παραμένει δημιουργικός κάτω από οποιαδήποτε συνθήκη;
Η Σελήνη συγκεκριμένα είναι δημιουργική ακόμα και στον τρόπο που διαλέγει τα σημειωματάρια και τα στυλό της, δεν θα μπορούσε, λοιπόν, παρά να εμπνέεται και ακολούθως να εμπνέει σε οποιεσδήποτε συνθήκες. Αν με ρωτάς γενικά, πιστεύω ότι οι καλλιτέχνες με κάποιον τρόπο «αρνούνται» μια πραγματικότητα για να φτιάξουν μια άλλη δική τους και αυτό συμβαίνει ακόμα πιο έντονα όταν η πραγματικότητα δεν τους χωράει.
Το δικό σου βίντεο μέσα στο άδειο καφέ είχε θέμα τον «φόβο» στην πραγματική ζωή. Τι σε φοβίζει περισσότερο;
Ο θάνατος και ο φόβος ο ίδιος.
Τα μέσα που έχει η τέχνη αυτήν την περίοδο βρίσκονται μόνο στο διαδίκτυο. Μπορεί να βγει κάτι θετικό μέσα από αυτό;
Αν το έργο τέχνης είναι προορισμένο και «κατασκευασμένο» για την οθόνη, ναι, γιατί δίνεται πρόσβαση σε κόσμο που δεν θα την είχε αλλιώς. Αν το έργο τέχνης έχει σαν προϋπόθεση τη ζωντανή εμπειρία, όπως είναι για παράδειγμα η εμπειρία μιας θεατρικής παράστασης, η διαμεσολάβηση της οθόνης ενός υπολογιστή, είναι εξ ορισμού αντιπαραθετική στο συμβάν. Ειδικά αν ύστερα από την περίοδο που διανύουμε, δημιουργηθεί μια «συνήθεια» διαδικτυακών υποκατάστατων που μας κάνει να χάσουμε το σώμα μας, την αναπνοή μας, το βλέμμα μας από συμμέτοχους μιας ζωντανής διαδικασίας.
Στην οθόνη μας έρχονται και πολλές παραστάσεις. Την παγκόσμια ημέρα θεάτρου είδαμε και την οικογένεια Τσέντσι. Πώς είναι να βλέπεις μια δουλειά που δημιουργήθηκε για το θέατρο και καταλήγει στην οθόνη μας;
Ήταν ωραία γιατί ήταν μια αγαπημένη δουλειά από το παρελθόν που ήρθε σαν μαγνητοσκοπημένη ανάμνηση εκείνες τις μέρες της πρώτης καραντίνας. Η παράστασή μας όμως αποκτούσε τη δική της ζωή στο δικό της παρόν, καθεμία από τις 40 – αν θυμάμαι καλά- φορές που παίχτηκε εκεί στο υπόγειο του Ιδρύματος Κακογιάννη. Και αυτές οι 40 φορές ήταν αναντικατάστατες.
Μέσα σ' αυτή τη συγκυρία υπάρχουν προτάσεις και σχέδια για επόμενες θεατρικές παραστάσεις;
Υπάρχουν – μάλλον- αλλά επειδή τον τελευταίο χρόνο μάθαμε να μην μιλάμε για τα σχέδιά μας στο θέατρο γιατί ανατράπηκαν όλα, λέω να τα αφήσουμε για αργότερα..
Το επόμενο επαγγελματικό σου βήμα θα ήθελες να είναι πάλι στην τηλεόραση, στο θέατρο ή στον κινηματογράφο;
Μου έχει λείψει πολύ το θέατρο. Έχω όμως και μια μεγάλη επιθυμία να κάνω σινεμά.
Ονειρεύεσαι ρόλους ή συνεργασίες;
Είμαι σε κατάσταση περισσότερο αναζήτησης και λιγότερο ονείρου: κυρίως με απασχολεί τι θα λέμε και βασικά τι θα κάνουμε σαν καλλιτέχνες που ζούμε σε αυτές τις περίεργες εποχές, παρά το να υποδυθώ κάποιον συγκεκριμένο ρόλο.
Το «Παρουσιάστε!» κάθε Δευτέρα και Τρίτη, στις 21:00 στον Ant1
Το θεατρικό έργο του Γιάννη Σκαραγκά «Αυτοί που περπατούν στα σύννεφα» (Τρία θεατρικάΑυτοί που περπατούν στα σύννεφα - Η εποχή του κυνηγιού - Στα πόδια εκδόσεις Κριτική)
Από τη Γιώτα Δημητριάδη
«Δεν υπάρχει ευτυχία, υπάρχει ζωή και η ζωή είναι ένας στρόβιλος. Ευτυχία είναι ν' αγαπάς τον στρόβιλο».
Η πολυαναμενόμενη παραγωγή του Θεάτρου Παλλάς,και μόνοπουκατάφερε μέσα από αυτές τις τόσο δύσκολες συνθήκες να φτάσει τελικά στο κοινό, αποτελεί γεγονός αξιοσημείωτο που μας γεμίζει αισιοδοξία. Με 20 ηθοποιούς επί σκηνής,και πρόβεςεν μέσω ανασφάλειας και πολύ δύσκολων συνθηκών,ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης κατάφερε να παραδώσει στο κοινό μια παράσταση μεμοναδικό ρυθμό καικαλοδουλεμένη σε κάθε τηςλεπτομέρεια, που παρακολουθείς ευχάριστα για 2 ώρες και 40 λεπτά χωρίς διάλειμμα.
Και όπως λέει και η Νίνα στο έργο: «Μπορεί να μην ζήσουμε πολύ… ας το γλεντήσουμε όσο ζούμε».
O Kώστας Ταχτσής (1927-1988),εξέδωσε«Το τρίτο στεφάνι» το 1962,με έξοδα δικά του. Ωστόσο,ελάχιστα αντίτυπα πουλήθηκαν. Η επιτυχία ήρθε μετά από οκτώ χρόνια και την επανέκδοσή του από τις εκδόσεις Ερμής.
Το 1979 διασκευάστηκε για το Τρίτο Πρόγραμμα του ραδιοφώνου,με αφηγήτριες τη Ρένα Βλαχοπούλου και τη Σμαρώ Στεφανίδου.
Το μυθιστόρημα γνώρισε μεγάλη επιτυχία ως τηλεοπτική σειρά το 1995, σε σκηνοθεσία ΓιάννηΔαλιανίδη,με τις υπέροχες Λήδα Πρωτοψάλτη και Νένα Μεντή στους ομώνυμους ρόλους της Εκάβης και τηςΝίνας.
Το 2009 το μυθιστόρημα ανέβηκε στη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου σε σκηνοθεσία Σταμάτη Φασουλή,με τη Νένα Μεντή στο ρόλο της Εκάβης και την Φιλαρέτη Κομνηνού στον ρόλο της Νίνας. Η παράσταση γνώρισε τεράστια επιτυχία και συνεχίστηκε στο Θέατρο Παλλάς.
Έντεκα χρόνια μετά, ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης που πρωταγωνιστούσε και στην τηλεοπτική σειρά του Γιάννη Δαλιανίδη, διασκευάζει εκ νέου το έργο μαζί με τον Νίκο Μανουσάκη και προτείνει μια νέα ανάγνωση σε μια εντυπωσιακή παραγωγή στο Θέατρο Παλλάς.
Το μυθιστόρημα αφορά δύο παράλληλους μονολόγους που εξιστορούν τις ζωές δύο γυναικών,της Νίνας και της Εκάβης. Η γνωριμία τους ξεκινάτο καλοκαίρι του 1936 και παράλληλα σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη βιώνουν τα σημαντικότερα γεγονότα της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας. Η τοιχογραφία μιας ολόκληρης εποχής που σημάδεψε βαθιά τον τόπο μας.
Η Ελλάδα του μεσοπολέμου, της κατοχής και του εμφυλίου περνάει μπροστά από τα μάτια μας μέσα από τις ζωές των δύο γυναικών και,ο αγώνας τους για επιβίωση και για ένα καλύτερο αύριο, δοσμένος με τρυφερότητα, χιούμορ αλλά και σκληρότητα, αντικατοπτρίζει την ελληνική πραγματικότητα της εποχής -με τις αντιφάσεις, τη δύσκολη μοίρα της, τη γοητεία και την ομορφιά της.
Η σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη κατάφερε να ζωντανέψει με μοναδικό τρόπο τις 328 σελίδες του βιβλίου, σε μια παράσταση όπου η μια σκηνή διαδέχεται αρμονικά την άλλη, υπάρχει εντυπωσιακή συνοχή, το σύνολο των 20 ηθοποιών λειτουργεί σαν ένα σώμα και η εμπειρία θέασης είναι απολαυστική.
Με τον μοναδικό του τρόπο και την εντυπωσιακή σκηνική του ευφυΐα,ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης καθοδηγεί τους ηθοποιούς του σε μια παράσταση συνόλου.
Αδυναμία του όλου εγχειρήματος που οφείλεται τόσο στη διασκευή όσο και στη σκηνοθετική προσέγγιση,είναι η επιφανειακή παρουσίαση κάποιων σχέσεων. Για παράδειγμα,στη συγκεκριμένη θεατρική μεταφορά,ο θεατής αδυνατεί να συλλάβει,γιατί η σχέση της Νίνας με την κόρη της Μαρία είναι τόσο εχθρική. Επιπλέον,ακόμη και ο βασικός κορμός όλου του έργου,το δέσιμο των δύο γυναικών δεν είναι ξεκάθαρος. Σε ελάχιστες στιγμές φαίνεται ουσιαστικά η σχέση μεταξύ τους.
Η Μαρία Καβογιάννη αποδεικνύει για μια ακόμη φορά πόσο σπουδαία ηθοποιός. Η συναισθηματική της φόρτιση και οι μεταβάσεις της από το κωμικό στο τραγικό συμβαίνουν με μια απίστευτη φυσικότητα που καθηλώνει. Η σκηνή της συνειδητοποίησης της απάτης,με την ίδια να ψάχνει κάποιον μέσα στο άδειο σπίτι, η σκηνή της ανακοίνωσης του θανάτου του Γιάννη Λόγγου και φυσικά το τραγικό φινάλε τουγιουτης,με την ίδια σαν άλλη«μάνα κουράγιο»να κουβαλάει το σταυρό,είναι οι πιο δυνατές σκηνές της παράστασης και οι μόνες με τόσο έντονο συναίσθημα.Επιπλέον, ως Εκάβη διαθέτει ένα λαϊκό κομμάτι, ένα σεβντά που σιγοκαίει.
Αντίθετα η Μαρία Κίτσου, είναι τόσο φρέσκια και λαμπερή μέσα στο κίτρινο φουστάνι της, που καθόλου δεν πείθει για ταλαιπωρημένη από τη ζωή Νίνα και,δηλώσεις όπως: «Έφαγα όλη τη ζωή μου χωρίς να καταλάβω τι σημαίνει ευτυχία».
Η ηθοποιός δίνει μια μεστή ερμηνεία, χωρίς υπερβολές και με καθαρό λόγο,χωρίς όμως να καταφέρει να απογειώσει την ηρωίδα της.
Μεγάλη επιτυχία της παράστασης είναι το καστ των ηθοποιών,καθώς ακόμη και σε μικρά περάσματα,ο θεατής έχει την τύχη να παρακολουθήσει σπουδαίες ερμηνείες.
Ξεχωρίζει η Ελένη της Ελίζας Σκολίδη, ο Γιάννη Λόγγος του Κώστα Ανταλόπουλου, η νεότερη Νίνα της Ντάνης Γιαννακοπούλου, η Μαριέτα της Σύρμως Κεκέ και η μητέρα της,Αλεξάνδρας Παντελάκη.
Ο Μίνως Μάτσας έχει συνθέσει μοναδικές μελωδίες που αξιοποιούνται με τον καλύτερο δυνατό τρόπο από τη σκηνοθεσία και δημιουργούν υπέροχη ατμόσφαιρα.
Το λειτουργικό, ίσως για τη δράση σκηνικό (Πάρις Μέξης),έχω την αίσθηση ότι αποπροσανατολίζειτον θεατή τόσο με τη φλυαρία των σκηνικών αντικειμένων, όσο και με τις συνεχείς περιστροφές του.
Ειδικά για τις πιο πίσω θέσεις που η οπτική επαφή με τους ηθοποιούς χάνεται λόγω απόστασης,η λειτουργία του σκηνικού δυσχεραίνει ακόμη περισσότερο τη θέαση.
Τα κοστούμια της Βασιλής Σύρμα είναι πολύ καλόγουστακαιδουλεμένα στη λεπτομέρεια. Μοναδική ένστασητο κίτρινο φόρεμα της Μαρίας Κίτσου.
Το «Τρίτο Στεφάνι» είναι μια πλούσια παραγωγή που σέβεται τον θεατή και τα 160 λεπτά της θέασης κυλούν ευχάριστα.
Τελευταίο αλλά πολύ σημαντικό είναι η ασφάλεια που νιώθει ο θεατής σ' όλη τη διάρκεια της παραμονής του στο θέατρο Παλλάς. Το προσωπικό το θεάτρου, άρτια οργανωμένο, τηρεί το πρωτόκολλοευλαβικά. Προσωπική εκτίμηση είναι ότι,τα θέατρα με τέτοια σοβαρή στάση που δείχνουν απέναντι στην τήρηση των κανόνων είναι κρίμα να μην λειτουργούν με 50% πληρότητα.
Κλείστε τις θέσεις μας μέσω Viva.gr
Διαβάστε επίσης:
Από τη Γιώτα Δημητριάδη
«Δεν κάνουμε θέατρο για το θέατρο. Δεν κάνουμε θέατρο για να ζήσουμε. Κάνουμε θέατρο για να πλουτίσουμε τους εαυτούς μας, το κοινό που μας παρακολουθεί κι όλοι μαζί να βοηθήσουμε να δημιουργηθεί ένας πλατύς, ψυχικά πλούσιος και ακέραιος πολιτισμός στον τόπο μας», έλεγε ο Κάρολος Κουν. Το θέατρο δεν είναι για τον άνθρωπο μόνο ένα είδος ψυχαγωγίας.
Είναι μια μορφή έκφρασης, αλλά και μια μορφή ψυχοθεραπείας. Ένα ταξίδι που μας οδηγεί στα βάθη του εαυτού μας, των ανθρώπων γύρω μας, στην κατανόηση του κόσμου, της ζωής.
Το θέατρο είναι λύτρωση και παυσίπονο. Σήμερα η ανάγκη μας για όλα τα παραπάνω είναι πιο επιτακτική από ποτέ. Γι' αυτό και τα θέατρα πρέπει να ανοίξουν.
Η Παγκόσμια Ημέρα Ψυχικής Υγείας (10 Οκτωβρίου) δημιουργήθηκε το 1994, προκειμένου να ευαισθητοποιήσει την κοινή γνώμη για τα ψυχικά νοσήματα. Την πρωτοβουλία πήραν η Παγκόσμια Ομοσπονδία Ψυχικής Υγείας και ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας.
Σύμφωνα με τον ΠΟΥ, κάθε 40 δευτερόλεπτα ένας άνθρωπος στον κόσμο χάνει τη ζωή του, διαπράττοντας αυτοκτονία. Αυτό αντιστοιχεί σε 800 χιλιάδες ανθρώπους τον χρόνο. Αν συνυπολογίσουμε και τις απόπειρες αυτοκτονίας που δεν έχουν μοιραία κατάληξη, τότε καταλαβαίνουμε πόσο μεγάλο είναι το ψυχικό τραύμα, ή άλλες ψυχικές και νοητικές διαταραχές που οδηγούν σε σκέψεις αυτοκτονίας.
Μ' αφορμή αυτή την ημέρα, θυμόμαστε μερικούς από του πιο ακραίους θεατρικούς ήρωες, που ελπίζουμε να «συναντήσουμε» σύντομα στις θεατρικές σκηνές.
Η «Κατερίνα» και η διπολική διαταραχή
Η παράσταση του Γιώργου Νανούρη με τη Λένα Παπαληγούρα επιστρέφει τον Οκτώβριο στην Αθήνα για λίγες παραστάσεις στο θέατρο Βεάκη. Η παράσταση κατάφερε να δημιουργήσει τον δικό της θρύλο και, από ένα αναλόγιο για το έργο του Αύγουστου Κορτώ «Το βιβλίο της Κατερίνας», η αυτοβιογραφική αυτή ιστορία ανέβηκε σε πολλές σκηνές τόσο στην Αθήνα όσο και στην υπόλοιπη Ελλάδα, και αγαπήθηκε πολύ από το κοινό.
Πρόκειται για την αληθινή ιστορία της διπολικής μητέρας του συγγραφέα. Η Κατερίνα έχει μόλις αυτοκτονήσει και αρχίζει να αφηγείται την καταραμένη ζωή της. Φάρμακα, χάπια, σύζυγος και γιος, αγάπη και μίσος, ομοφυλοφιλία, αυτοσαρκασμός, χιούμορ ανακατεμένο με πόνο, στοργή μέσα από στριγκλιές, και απόπειρες αυτοκτονίας αποτελούν την χαοτική πραγματικότητα της ηρωίδας που παλεύει με τη διπολική διαταραχή και γραπώνεται από όποιον μπορεί, με αποτέλεσμα να παρασύρει μια ολόκληρη οικογένεια στη δίνη της αρρώστιας της.
«Γυάλινος κόσμος»: Μητέρα καταστροφή
Παραμένουμε στο δίδυμο Νανούρης- Παπαληγούρα, καθώς οι δύο τους αναμένεται να παρουσιάσουν στο Εθνικό Θέατρο το αριστούργημα του Τεννεσί Ουίλιαμς «Γυάλινος κόσμος». Στη σκηνή θα δούμε και τους: Όλια Λαζαρίδου, Κωνσταντίνο Μπιμπή, και Αναστάσιο Ροϊλό.
Οι ήρωες του Ουίλιαμς δεν φλερτάρουν απλώς με τα άκρα αλλά είναι ένα βήμα πριν τον γκρεμό. Σε πολλά έργα του, τη λύση δίνει ο ψυχιατρικός εγκλεισμός. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, οι ήρωες παραμένουν εγκλωβισμένοι στα προσωπικά τους αδιέξοδα. Το έργο γράφτηκε το 1944 και παρουσιάστηκε την ίδια χρονιά στο θέατρο Civic στο Σικάγο. Αποτέλεσε την πρώτη μεγάλη θεατρική επιτυχία του Ουίλιαμς.
Ο Αμερικανός συγγραφέας σε πολλά από τα έργα του ενσωματώνει στοιχεία της δικής του προσωπικής ζωής κι εκείνης των παιδικών του χρόνων με την οικογένειά του. Ο «Γυάλινος κόσμος» θεωρείται το πιο αυτοβιογραφικό του.
Η Αμάντα Γουίνγκφιλντ, η μητέρα του Τομ Γουίνγκφιλντ γίνεται ο απόλυτος τύραννος του γιου της, καθώς τον καταπιέζει εκβιάζοντάς τον συναισθηματικά για την αναπηρία της αδερφής του Λώρα Γουίνγκφιλντ.
Πρόκειται για μια ελεγκτική μητέρα που επιβάλλει πολύ συγκεκριμένες προσδοκίες για το τι άνθρωπος πρέπει να είναι το παιδί και για το τι πρέπει (ή δεν πρέπει) να καταφέρει, να σκέφτεται ή να αισθάνεται. Συχνά, η ελεγκτική μητέρα υπερασπίζεται την έλλειψη ευελιξίας της, προβάλλοντάς την ως σημάδι βεβαιότητας και καθοδήγησης. Ο έλεγχος οδηγεί σε μεγάλη συναισθηματική ή και κοινωνική καταπίεση. Σε περίπτωση αντίδρασης απειλείται η σχέση με τη μητέρα
Δεν χρειάζεται να ξέρει κανείς απέξω τον Φρόιντ για να καταλάβει τις συνέπειες αυτής της συμπεριφοράς.
«Γίδα ή ποια είναι η Σύλβια»: Κτηνοβασία που σοκάρει
Το έργο του Άλμπι ευτύχησε σε ένα εξαιρετικό ανέβασμα από τον Νικορέστη Χανιωτάκη και με ένα δυνατό καρέ ηθοποιών (Νίκος Κουρής, Λουκία Μιχαλοπούλου, Γιάννης Δρακόπουλος και Μιχαήλ Ταμπακάκης), με τον πρώτο να μας χαρίζει μια από τις καλύτερες ερμηνείες του τα τελευταία χρόνια.
Από την αρχαία ελληνική μυθολογία μέχρι και την περίφημη κινηματογραφική πραγματεία του Γούντι Άλεν πάνω στη σεξουαλική πράξη, με τίτλο Everything you always wanted to know about sex* (but were afraid to ask*), η σύζευξη ανθρώπου και ζώου διαδραματίζει κάτι παραπάνω από απλό ψυχαγωγικό ρόλο.
Επί δεκαετίες, η επιστημονική μελέτη των σεξουαλικών σχέσεων του ανθρώπου με (άλλα) ζώα υπήρξε επικεντρωμένη κατά κύριο λόγο στη θεώρηση της κτηνοβασίας ως αποκλίνοντος υποκατάστατου της διανθρώπινης σεξουαλικής σχέσης.
H τρέχουσα εκδοχή του επαγγελματικού εγχειριδίου της Αμερικανικής Ψυχολογικής Ένωσης (DSM-IV), καταγράφει την κτηνοβασία ως διαταραχή.
Φαντάζεστε, λοιπόν, τι συμβαίνει όταν ο Νίκος Κουρής ομολογεί στη σύζυγό του, Λουκία Μιχαλοπούλου, τον έρωτά του για μια....κατσίκα!
«Τζόρνταν»: Σκοτώνεις για την αγάπη;
Η συγκλονιστική αληθινή ιστορία της Σίρλεϋ Τζόουνς, που κατηγορείται για τη δολοφονία του παιδιού της, πρωτοπαίχτηκε στο θέατρο Lilian Baylis του Λονδίνου τον Απρίλιο του 1992.
Ο «Τζόρνταν» είναι μια μαρτυρία, βασισμένη στην αληθινή ιστορία της κρατούμενης στη φυλακή, παιδοκτόνου και αποτυχημένης αυτόχειρα, Σίρλεϋ Τζόουνς. Η Τζόουνς αποκάλυψε την ιστορία της στη συγγραφέα Άννα Ρέϋνολντς, όταν οι δυο τους ήταν συγκρατούμενες (σημ.: η Ρέϋνολντς είχε καταδικαστεί σε ισόβια κάθειρξη, για φόνο με σφυρί, της κοιμισμένης μητέρας της). Το γεγονός της δολοφονίας ενός βρέφους από τη μητέρα του, που συντάραξε -ως αστυνομικό, δικαστικό και κοινωνιολογικό ρεπορτάζ- την κοινή γνώμη της Μ. Βρετανίας, κατά τη δεκαετία του ’80, μετουσιώθηκε σ’ έναν σπαρακτικό θεατρικό μονόλογο, που γρήγορα εντάχθηκε στα «έργα -στοιχήματα» για τις γυναίκες ηθοποιούς όλου του κόσμου.
Η παράσταση θα παρουσιαστεί στη Θεσσαλονίκη, στο Θέατρο Αυλαία, με τη Μαρία Κορινθίου να υποδύεται την τραγική ηρωίδα Σίρλεϋ Τζόουνς, υπό τη σκηνοθετική «μπαγκέτα» του Γιάννη Αϊβάζη. ( 15-16-17-18 Οκτωβρίου) και στη συνέχεια από 21 Οκτωβρίου θα παρουσιάζεται στο ALHAMBRA ART THEATRE.
«Δείπνο Ηλιθίων»: Ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή
Μια από τις καλύτερες κωμωδίες των τελευταίων ετών συνεχίζεται για 5η χρονιά στο Θέατρο Κάππα. Ο Σπύρος Παπαδόπουλος σκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί μαζί με τον Πυγμαλίωνα Δαδακαρίδη σε μια κωμωδία που άνετα ξαναβλέπαμε.
Ο Πιερ Μπροσάν (Πυγμαλίων Δαδακαρίδης), πλούσιος μεγαλοεκδότης στο Παρίσι, που οργανώνει κάθε εβδομάδα με τους πλούσιους φίλους του ένα… ιδιότυπο δείπνο: Καθένας βρίσκει έναν «ηλίθιο», τον καλεί στο δείπνο, τρώνε, πίνουν, διασκεδάζουν, γελούν εις βάρος των ανυποψίαστων καλεσμένων τους και στο τέλος, αυτός που έχει φέρει τον πιο τέλειο «ηλίθιο», στέφεται νικητής
Ο Φρανσουά Πινιόν (Σπύρος Παπαδόπουλος), ένας αθώος, αφελής, καλοπροαίρετος άνθρωπος είναι το θύμα του γι' αυτή την εβδομάδα.
Ο ήρωας πάσχει από μια μορφή ιδεοψυχαναγκαστικής διαταραχής (OCD), μία ψυχική πάθηση που χαρακτηρίζεται από παράλογες σκέψεις, ιδέες, εικόνες (εμμονές – ιδεοληψίες ή ψυχαναγκασμούς), και οδηγεί τους πάσχοντες σε επαναλαμβανόμενες συμπεριφορές (καταναγκασμούς). Στη συγκεκριμένη περίπτωση, ο ήρωας έχει εμμονή με τις μινιατούρες που φτιάχνει από οδοντογλυφίδες!
«Άμλετ»: To be or not to be
Είναι ίσως, ο πιο γνωστός θεατρικός ήρωας. Ο Άμλετ για πολλούς αποτελεί τη σκιά του Οιδίποδα, της λογοτεχνικής μορφής που συνδέθηκε όσο καμία άλλη με τη φροϋδική ψυχανάλυση.
Ο Άμλετ, σίγουρα δεν είναι καλά, βλέπει φαντάσματα, για κάποιους θα μπορούσε να έχει και ένα είδος σχιζοφρένειας.
Από τους 4.000 στίχους του έργου του Σαίξπηρ, ο Άμλετ μόνος του εκφωνεί τους 1.500! Βρίσκεται επί σκηνής, στα 2/3 της παράστασης και για 30 λεπτά μονολογεί!
Ο Άμλετ, σύμφωνα με τον κ. Γιωσαφάτ, είναι αμφισεξουαλικός και θηλυκός, γιατί έχει ανεπαρκές πατρικό πρότυπο. Μισεί τον πατέρα του, γιατί του κλέβει τη μητέρα. Διχάζεται ανάμεσα στον καλό πατέρα (φάντασμα) και τον κακό πατέρα (Κλαύδιο), και την καλή μητέρα (την οποία αποζητά στην Οφιλία) και την κακή μητέρα (Γερτρούδη).
«Έχω δει πολλούς Άμλετ στο ιατρείο. Τα προβλήματα είναι τα ίδια. Απλά δεν τα περιγράφουν οι ασθενείς με τον μεγαλοφυή τρόπο που το κάνει ο Σαίξπηρ», έχει δηλώσει ο ψυχοθεραπευτής.
Η παράσταση που ανέβασε πέρσι η Κατερίνα Ευαγγελάτου στο ιστορικό Αμφιθέατρο και αναμένεται να συνεχιστεί ευτύχισε να έχει στον ρόλο του Άμλετ τον σπουδαίο Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλο, αλλά και έναν στο σύνολό του εξαιρετικό θίασο.
Διαβάστε επίσης:
Μπορεί σήμερα οι τηλεθεατές να περιμένουν με αγωνία την επιστροφή της σειράς «Άγριες Μέλισσες» στον ΑΝΤ1 στην οποία πρωταγωνιστεί μεταξύ άλλων και ο Γιάννης Στάνκογλου όμως ο ταλαντούχος ηθοποιός έχει ήδη κάνει γυρίσματα για την νέα τηλεοπτική σειρά στην οποία θα τον απολαύσουμε.
Ο ηθοποιός θα παίξει έναν βοσκό σε μια τηλεοπτική σειρά (σε δύο κύκλους), ελληνοκυπριακής παραγωγής, με θέμα τη ζωή του Αγίου Παϊσίου ετοιμάζεται από τις αρχές καλοκαιριού.
Γυρίσματα εκτός από την Αθήνα, θα γίνουν και στις περιοχές της Κόνιτσας και των Ιωαννίνων και όπως έχει προγραμματιστεί θα διαρκέσουν όλο τον Σεπτέμβριο.
Στη σειρά που όπως όλα δείχνουν θα παιχτεί από το Cosmote Tv, σκηνοθετεί ο Στάμος Τσάμης (Βασιλιάδες, Μπρούσκο, Τατουάζ) και θα πρωταγωνιστούν Έλληνες και Κύπριοι ηθοποιοί. Μέχρι στιγμής έχουν κλείσει ο Νικήτας Τσακίρογλου, η Σμαράγδα Σμυρναίου, η Χριστίνα Παυλίδου και ο Δημήτρης Σμυρναίου.
Παράλληλα τον Γιάννη Στάνκογλου θα δούμε για 3η χρονιά στο Θέατρο Πορεία και την παράσταση Γιούκερμαν.
Από τη Γιώτα Δημητριάδη και την Τόνια Τσαμούρη
Αυτό που ζουν οι άνθρωποι του θεάματος τη φετινή σεζόν, δεν έχει προηγούμενο. Ετοιμάζονται για τις παραστάσεις, κάνουν πρόβες αλλά δεν ξέρουν πώς, πότε και αν θα λειτουργήσουν τελικά τα θέατρα. Προσπαθώντας να μείνουμε ψύχραιμες και αισιόδοξες, επιλέγουμε 5+5 παραστάσεις που θέλουμε πολύ να δούμε τη σεζόν 2020-2021. Με την ευχή να πάνε όλα καλά....
Γιώτα Δημητριάδη:
Ο Δημήτρης Καταλειφός, στο Σύγχρονο Θέατρο, υπό τη σκηνοθετική καθοδήγηση του Γιώργου Σκεύα, θα παρουσιάσει το αριστούργημα του Μπέκετ, «Τέλος του παιχνιδιού». Μαζί του στη σκηνή θα βρεθούν οι Άρης Μπαλής, Όλγα Δαμάνη και Γιώργος Ζιόβας.
Στο Θέατρο Εμπορικόν, ο Νικορέστης Χανιωτάκης θα ανεβάσει τις «Μάγισσες του Σάλεμ» του Άρθουρ Μίλλερ, με τους Νικήτα Τσακίρογλου, Άκη Σακελλαρίου, Ρένια Λουϊζίδου, Ιωάννα Παππά, Γεράσιμο Σκαφιδά, Ισιδώρα Δωροπούλου, Θωμά Γκαγκά και Γιάννη Καλατζόπουλο. Το 1953, ο Άρθουρ Μίλερ παρουσίασε το έργο στο Μπρόντγουεϊ, με τον τίτλο «The Crucible», και βραβεύτηκε με το Βραβείο Τόνι. Το 1957, οι «Μάγισσες του Σάλεμ» μεταφέρθηκαν στον κινηματογράφο. Η ομώνυμη ταινία «The Crucible», βασίστηκε στο διασκευασμένο σενάριο του ίδιου του Άρθουρ Μίλερ και το μεγάλου Ζαν-Πωλ Σαρτρ, και είχε ως πρωταγωνιστές τα δύο ιερά τέρατα του παγκόσμιου κινηματογράφου, τον Υβ Μοντάν και τη Σιμόν Σινιορέ.
Ο Νίκος Μαστοράκης συνεργάζεται ξανά με την Μπέτυ Αρβανίτη στο Θέατρο Οδού Κεφαλληνίας, για το ανέβασμα του «Φθινόπωρο- Χειμώνας» του Λαρς Λορέν. Δίπλα στην Αρβανίτη θα δούμε τους Αλέξανδρο Μυλωνά, Μαρία Καλλιμάνη και Άννα Καλαϊτζίδου.
Την «Ποντικοπαγίδα» της Αγκάθα Κρίστι στο Θέατρο Ακάδημος, σε σκηνοθεσία Κίρκης Καραλή, και στους πρωταγωνιστικούς ρόλους (με αλφαβητική σειρά) οι: Κωνσταντάκη Μαρία, Λίτσης Ερρίκος, Λουκάκη Δανάη, Οικονομίδου Ράνια, Πολυζωίδης Σήφης, Πουρσανίδης Νίκος, Συριόπουλος Μιχάλης, Τότσικας Αποστόλης.
Το «Κουκλόσπιτο» του Ibsen τελειώνει με τη Νόρα αποφασισμένη να εγκαταλείψει τον άντρα και τα παιδιά της. Η καινούρια κωμωδία του LucasHnath «Το Κουκλόσπιτο-Μέρος Δεύτερο», ξεκινάει με την επιστροφή της Νόρας δύο δεκαετίες μετά. Tι έχει όμως αλλάξει για να την ίδια αλλά και για τους άλλους χαρακτήρες του έργου μετά από τόσα χρόνια; Ο Μανώλης Δούνιας σκηνοθετεί την κωμωδία στο Θέατρο Πόρτα, ενώ στη σκηνή μαζί με τη Ναταλία Τσαλίκη και τον Αλέξανδρο Μυλωνά, θα δούμε τη Ντίνα Μιχαηλίδου και τη Δήμητρα Βήττα.
Τόνια Τσαμούρη:
Τις μπεκετικές «Ευτυχισμένες μέρες» σε σκηνοθεσία Σάββα Στρούμπου, με την Ανέζα Παπαδοπούλου στο Άττις-Νέος Χώρος. Ένα αγαπημένο μου κείμενο, σε μια σκηνοθετική εκδοχή που περιμένω με ενδιαφέρον.
Μια ανάσα πριν από τον τερματισμό δεν βρήκε το δρόμο προς την σκηνική πραγμάτωση «Η Κυρία του Μαξίμ» του Ζωρζ Φεντώ, από το Εθνικό Θέατρο, σε σκηνοθεσία Θωμά Μοσχόπουλου. Μια πολυπρόσωπη παραγωγή, σε μια σκηνοθετική προσέγγιση που πιστεύω ότι θα δικαιώσει την αναμονή μου.
3.Ο Αργύρης Πανταζάρας σκηνοθετεί και συμπρωταγωνιστεί με την Έλλη Τρίγγου στο «This is not Romeo & Juliet», σε μια διαφορετική εκδοχή του γνωστού σαιξπηρικού ζευγαριού. Στο Θέατρο Πορεία, μια κλασικά ρομαντική ιστορία, ιδωμένη αλλιώς
.
4.Τη Ρένη Πιττακή σκηνοθετημένη από τον Γιάννη Μόσχο στο «Μια Γερμανίδα γραμματέας», που πρόκειται να ανέβει στο Ιλίσια-Βολανάκης.
5.Την πιντερική «Τέφρα και Σκιά», σε σκηνοθεσία Γιώργου Σκευά στο θέατρο της Οδού Κυκλάδων-Λ. Βογιατζής, που θα ξαναλειτουργήσει. Στους πρωταγωνιστικούς ρόλους ο Δημήτρης Ήμελλος και η Μαρία Σκουλά
+1. Τέλος, περιμένουμε να ξαναδούμε παραστάσεις που πρόκειται να επαναληφθούν και αξίζει να μην τις χάσετε. Συγκεκριμένα, την επανάληψη της «Γίδας ή ποια είναι η Σύλβια» του Έντουαρντ Άλμπι, που μεταφέρεται στο Θέατρο Αθηνών σε σκηνοθεσία Νικορέστη Χανιωτάκη, καθώς επίσης και την αναβίωση της «Ευριδίκης» της Σάρα Ρουλ με τηνΚόρα Καρβούνη. Το «Terror» του Φέρντιναντ φον Σίραχ που θα συνεχιστεί στο Θέατρο Αθηνών. Τον υπέροχο μονόλογο «Girls and Boys» του Dennis Kelly που θα συνεχιστεί στο Θέατρο 104 με την Δώρα Παρδάλη. Τα «Αξύριστα Πηγούνια» του Γιάννη Τσίρου στο Μικρό Χορν. Σίγουρα πρέπει να δείτε, αν δεν προλάβατε, την «Βασίλισσα της Ομορφιάς» του Μάρτιν Μακντόνα στο Επί Κολωνώ.
Διαβάστε επίσης:
Το «Κουκλόσπιτο» του Ibsen τελειώνει με τη Νόρα αποφασισμένη να εγκαταλείψει τον άντρα και τα παιδιά της. Η καινούρια κωμωδία του LucasHnath «Το Κουκλόσπιτο-Μέρος Δεύτερο» ξεκινάει με την επιστροφή της Νόρας δύο δεκαετίες μετά. Tι έχει όμως αλλάξει για να την ίδια αλλά και για τους άλλους χαρακτήρες του έργου μετά από τόσα χρόνια;
φωτό Σπύρος Χατζηαγγελάκης
ΤΟ ΚΟΥΚΛΟΣΠΙΤΟ Μέρος Δεύτερο
Μετάφραση-Σκηνοθεσία: Μανώλης Δούνιας
Σκηνικά: Δημήτρης Πολυχρονιάδης
Φωτισμοί: Νίκος Βλασόπουλος
Μουσική: Λόλεκ
Παραγωγή: KartProductions-Μαρία Ξανθοπουλίδου
Από τον Φεβρουάριο του 2021 στο θέατρο Πόρτα κάθε Δευτέρα, Τρίτη και Σάββατο.
Παίζουν: Ναταλία Τσαλίκη, Αλέξανδρος Μυλωνάς, Ντίνα Μιχαηλίδου, Δήμητρα Βήττα
Από τη Γιώτα Δημητριάδη
«H ζωή μιας γυναίκας είναι κάτι σαν γεύμα. Ο άντρας είναι κάτι σαν επιδόρπιο. Καλό είναι να φας και το επιδόρπιο, αλλά μη ξεχνάτε, όλα τα δυσάρεστα, π.χ. χοληστερίνη, πάχος, ζάχαρο και εν τέλει τύφλωση, προκαλούνται συνήθως όχι από το φαΐ, αλλά από τα επιδόρπια»
Το δύσκολο καλοκαίρι που διανύουμε ο Δημήτρης Μυλωνάς αποφάσισε να σκηνοθετήσει το έργο της Τζεραλντίν Άρον,«Το υπέροχό μου διαζύγιο».Το έργο παρουσιάστηκε τον χειμώνα στο Από Μηχανής Θέατρο και στη συνέχεια στο Μικρό Χορν σε δική του παραγωγή και σκηνοθεσία Κοραή Δαμάτη. Τον ρόλο της Άντζελα Κέννεντι Λίπσκυ ερμήνευσε η Φαίδρα Δρούγκα.
Τώρα τον μονόλογο της Ιρλανδής συγγραφέα, ζωντανεύει στην αυλή του Χυτηρίου η Αλεξάνδρα Παλαιολόγου.
Πρόκειται για ένα πολύ έξυπνο έργο, με γρήγορους ρυθμούς, σημαντικές εναλλαγές και μοναδικές ισσοροπίες ανάμεσα στο τραγικό και το κωμικό. Η εύστοχη μετάφραση είναι της Μαργαρίτα Δαλαμάγκα Καλογήρου, από το πρώτο ανέβασμα του έργου πάλι σε σκηνοθεσία Κοραή Δαμάτη με την Σμαράγδα Σμυρναίου πριν μια δεκαετία στο Αγγέλων Βήμα.
Τι καλύτερο λοιπόν από ένα ανάλαφρο- αισιόδοξο έργο, με έντονες επιρροές sex and the city, για μια αυγουστιάτικη καλοκαιρινή βραδιά στο κέντρο της πόλης;
Θα μπορούσε λοιπόν η παράσταση να ήταν μια feel good εμπειρία αν δεν παρακολουθούσε κανείς επί 80 λεπτά μια ηθοποιό να παλεύει μόνη στη σκηνή, με μια ανύπαρκτη σκηνοθεσία, ένα κακόγουστο σκηνικό (Έρση Δρίνη) και πολλά προβλήματα που προκαλούνταν τόσο από τον ήχο της παράστασης όσο και των εξωτερικών θορύβων που παρεμβάλλονταν αυτής.
Η Αλεξάνδρα Παλαιολόγου αξίζει συγχαρητήρια, όχι μόνο για την ερμηνεία της, αλλά κυρίως για την ψυχραιμία της. Στο πρώτο μέρος της παράστασης πάλευε με το χειλόφωνο, στη συνέχεια με τον ψεύτικο σκύλο που ξεκολλούσε η βάση του, αργότερα με τη φασαρία από τον εξωτερικό χώρο και πάντα με την απίστευτη ζέστη της βραδιάς.
Η σκηνοθεσία του Δημήτρη Μυλωνά δεν κατάφερε να δώσει καμία λύση, τα κενά ανάμεσα στις πράξεις φαίνονταν ατελείωτα. Τα σκηνικά αντικείμενα εκσφενδονίζονταν στη σκηνή. Οι αλλαγές των κουστουμιών (τίμια η δουλειά του Γιάννη Μετζικώφ) δαπανούσαν πολύ χρόνο καταστρέφοντας τις liaison των σκηνών και διαλύοντας κάθε προσπάθεια της ηθοποιού να επικαλεστεί την ενσυναίσθηση του κοινού.
Παρ΄όλα αυτά η Αλεξάνδρα Παλαιολόγου κερδίζει το στοίχημα καταφέρνοντας να περνά με μοναδικό τρόπο από το τραγικό στο κωμικό και αντίστροφα. Με τα εκφραστικά της μέσα σε εγρήγορη, την εξαιρετική της κίνηση και κρατώντας έναν εσωτερικό ρυθμό σ' όλη τη διάρκεια της παράστασης κερδίζει το θερμό χειροκρότημα.
Στην Ελλάδα δεν έχουμε καλούς ηθοποιούς, έχουμε εξαιρετικούς ηθοποιούς- πολυεργαλεία που έχουν μάθει να επιβιώνουν σε δύσκολες συνθήκες, να μανατζάρουν τους εαυτούς τους, να βάφονται και να ντύνονται μόνοι τους και δυστυχώς πολλές φορές να αυτοσκηνοθετούνται.
Δεν έχουμε όμως πολλούς καλούς σκηνοθέτες. Με ένα πρόχειρο υπολογισμό, κατά τη γνώμη μου,δεν ξεπερνούν τα δάκτυλα μιας παλάμης. Είθε, η νεοσύστατη σχολή σκηνοθεσίας του Εθνικού Θεάτρου και η νέα γενιά των καλλιτεχνών να αλλάξει αυτή την εικόνα.
Διαβάστε επίσης:
Από τη Γιώτα Δημητριάδη
Μια τηλεοπτική σειρά (σε δύο κύκλους), ελληνοκυπριακής παραγωγής, με θέμα τη ζωή του Αγίου Παϊσίου ετοιμάζεται από τις αρχές καλοκαιριού.
Γυρίσματα εκτός από την Αθήνα, θα γίνουν και στις περιοχές της Κόνιτσας και των Ιωαννίνων και όπως έχει προγραμματιστεί θα διαρκέσουν όλο τον Σεπτέμβριο.
Στη σειρά που όπως όλα δείχνουν θα παιχτεί από το Cosmote Tv, σκηνοθετεί ο Στάμος Τσάμης (Βασιλιάδες, Μπρούσκο, Τατουάζ) και θα πρωταγωνιστούν Έλληνες και Κύπριοι ηθοποιοί. Μέχρι στιγμής έχουν κλείσει ο Νικήτας Τσακίρογλου, η Σμαράγδα Σμυρναίου, η Χριστίνα Παυλίδου και ο Δημήτρης Σμυρναίου.
Από τη Γιώτα Δημητριάδη
Τα τελευταία χρόνια έχουμε καθιερώσει στο texnes-plus να κάνουμε ένα αφιέρωμα στην καρδιά του καλοκαιριού για όλα όσα θα δούμε τον χειμώνα στις αθηναϊκές σκηνές. Το ρεπορτάζ είναι αποτέλεσμα δουλειάς πολλών ημερών. Φέτος, για πρώτη φορά τα πράγματα λόγω του covid-19 άλλαξαν. Τα δελτία Τύπου άργησαν πολύ να έρθουν και οι πληροφορίες για το τι μέλλει γενέσθαι στις σκηνές της πόλης έρχονται με το σταγονόμετρο. Ο φόβος του θεατρικού κόσμου μετά το τραυματικό lockdown δεν αφήνει πολλά περιθώρια για τολμηρά θεατρικά εγχειρήματα και πλούσιες παραγωγές.
Τα περισσότερα θεάτρα λοιπόν στρέφονται στις επαναλήψεις, παραστάσεων που δεν πρόλαβαν να κάνουν τον κύκλο τους στη σεζόν 2019-2020. Παράλληλα είναι έντονη η τάση να επιλέγουν οι καλλιτέχνες ολιγοπρόσωπα έργα που έκαναν επιτυχία πριν λίγα χρόνια- «Κάθε Πέμπτη κύριε Γκρην», «Σλούθ», «Μισά-Μισά» κ.λ.π
Βεβαίως, δεν λείπουν και οι τολμηροί που ανεβάζουν ολοκαίνουργιες παραγωγές. Εύχομαι να δούμε όλα όσα γράφουμε στο συγκεκριμένο άρθρο και ακόμα περισσότερα. Μην φοβάστε να πάτε στο θέατρο! Τα μέτρα τηρούνται και το μόνο που θα κολλήσετε είναι λίγη ψυχική ανάταση που καμιά τηλεοπτική σειρά, όσο πετυχημένη και αν είναι δεν μπορεί να σας την χαρίσει.
Ας δούμε λοιπόν, τι θα δούμε από το Φθινόπωρο!
Στο Εθνικό Θέατρο, όπως δεσμεύτηκε ο Καλλιτεχνικός Διευθυντής του, Δημήτρης Λιγνάδης στην τελευταία συνέντευξη Τύπου, το κοινό θα έχει την ευκαιρία να παρακολουθήσει δύο παραστάσεις που ξεκίνησαν την προηγούμενη σεζόν και σταμάτησαν κατά τη διάρκεια του lockdown λόγω κορωνοϊού. Ο λόγος για την «Κυρία του Μαξίμ», με τη σκηνοθετική επιμέλεια του οποίου είχε επιφορτιστεί ο Θωμάς Μοσχόπουλος, καθώς επίσης και το έργο των Ρέππα-Παπαθανασίου, «Φεγγάρι από χαρτί».
Εν συνεχεία, τη σκυτάλη θα πάρει ο Στάθης Λιβαθινός, που θα σκηνοθετήσει τη «Ζωή του κύριου Μολιέρου» τουΜιχαήλ Μπουλγκάκοφ, με τον Σταμάτη Φασουλή να αναλαμβάνει τον πρωταγωνιστικό ρόλο, καθώς επίσης και ο Δημήτρης Τάρλοου που θα ανεβάσει τον «Κοτζάμπαση του Καστρόπυργου» του Μ. Καραγάτση, με τον Γιώργο Χριστοδούλου να ενσαρκώνει τον κεντρικό ήρωα του έργου.
Στη Νέα Σκηνή, θα παρακολουθήσουμε το «Σ’ εσάς που μ’ ακούτε» της Λούλας Αναγνωστάκη, σε σκηνοθεσία Αλέξανδρου Αβρανά, ενώ θ’ ακολουθήσει ο «Γυάλινος κόσμος» του Τεννεσί Ουίλιαμς, με τους Όλια Λαζαρίδου, Κωνσταντίνο Μπιμπή, Λένα Παπαληγούρα και Αναστάσιο Ροϊλό, υπό τη σκηνοθετική καθοδήγηση του Γιώργου Νανούρη.
Το «Από Σμύρνη... Σαλονίκη» που έγραψε και σκηνοθέτησε η Μιμή Ντενίση, επανέρχεται φέτος στον Ελληνικό Κόσμο. Συμπρωταγωνιστούν οι Αλέξανδρος Αντωνόπουλος, Γιώργος Αρμένης, Γιάννης Τσιμιτσέλης, Κατερίνα Γερονικολού, Κωνσταντίνα Μιχαήλ, κ.ά.
Την πιο πλούσια παραγωγή της σεζόν θα δούμε στο Θεάτρο Παλλάς, όπου ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης θα σκηνοθετήσει το «Τρίτο Στεφάνι» του Κώστα Ταχτσή, με πρωταγωνίστριες τις Μαρία Καβογιάννη και Μαρία Κίτσου, τις οποίες θα πλαισιώσει και ένας εξαιρετικός θίασος ηθοποιών.
Το Θέατρο Πορεία θα ποντάρει στις παλιές δοκιμασμένες συνταγές. Έτσι, θα ανέβει για τρίτη χρονιά ο «Γιούγκερμαν» του Μ. Καραγάτση, με τον Γιάννη Στάνγκογλου στον ομώνυμο ρόλο. Επιπλέον, θα επιστρέψει εκεί, οκτώ χρόνια μετά, η «Ευριδίκη» της Σάρα Ρουλ με την Κόρα Καρβούνη να ενσαρκώνει τον ρόλο της κεντρικής ηρωίδας. Παράλληλα, πλώρη για δεύτερη χρονιά βάζει η «Δόξα Κοινή». Όλες οι παραστάσεις είναι σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Τάρλοου.
Στο ίδιο θέατρο, θα παρακολουθήσουμε το σκηνοθετικό εγχείρημα του Αργύρη Πανταζάρα, «This is not Romeo & Juliet». Η εν λόγω παράσταση επρόκειτο να ανέβει την προηγούμενη σεζόν, κάτι το οποίο δεν επετεύχθη εξαιτίας των γνωστών γεγονότων του κορωνοϊού. Η πρεμιέρα αναμένεται στις αρχές Οκτωβρίου, ενώ τον ρόλο της Ιουλιέτας καλείται να υποδυθεί η Έλλη Τρίγγου.
Στο Θέατρο Αθηνά, ο Πέτρος Φιλιππίδης θα σκηνοθετήσει τον «Θεό της σφαγής», με πρωταγωνιστές τη Μυρτώ Αλικάκη και τον Θανάση Πατριαρχέα. Αναμένεται η ανακοίνωση των ονομάτων των άλλων δύο ηθοποιών, που θα συμπληρώσουν το καρέ των κεντρικών ηρώων.
Στο Θέατρο Αθηνών μεταφέρεται μετά από τρία χρόνια επιτυχίας η «Γίδα ή ποια είναι η Σύλβια» του Έντουαρντ Άλμπι, σε σκηνοθεσία του Νικορέστη Χανιωτάκη. Την ομάδα των πρωταγωνιστών πλαισιώνουν και πάλι ο Νίκος Κουρής, η Λουκία Μιχαλοπούλου, ο Γιάννης Δρακόπουλος και ο Μιχαήλ Ταμπακάκης.
Στην ίδια σκηνή, τα Δευτερότριτα, θα συνεχίσει την επιτυχημένη πορεία του το δικαστικό θρίλερ «Terror» του Γερμανού συγγραφέα Φέρντιναντ φον Σίραχ, σε σκηνοθεσία Γιώργου Οικονόμου, με τους Βασίλη Παλαιολόγο, Βάσω Καβαλιεράτου, Γιάννη Στεφόπουλο, Στέλιο Δημόπουλο στους πρωταγωνιστικούς ρόλους.
Ο Πέτρος Φιλιππίδης θα επιδοθεί και σε ένα έτερο εγχείρημα, και πιο συγκεκριμένα στο ανέβασμα του έργου «Την Πέμπτη, κύριε Γκρην» του πολυβραβευμένουΤζεφ Μπάρον, στο θέατρο Μουσούρη. Πέραν της σκηνοθετικής ευθύνης με την οποία έχει επιφορτιστεί, θα συμπρωταγωνιστήσει στην παράσταση με τον Δημήτρη Γκοτσόπουλο.
Στο Θέατρο Αλίκη επιστρέφει μια παλιότερη επιτυχία των Ρέππα-Παπαθανασίου, το «Μπαμπάδες με ρούμι», με τους Χρήστο Χατζηπαναγιώτη, Βίκυ Σταυροπούλου, Μελέτη Ηλία και Μαρία Λεκάκη.
Στο Θέατρο Αλκμήνη, θα συνεχίσουν για 7η χρονιά, την πορεία τους οι «12 ένορκοι», σε σκηνοθεσία της Κωνσταντίνας Νικολαΐδη.
Τον Νοέμβριο θα κάνει πρεμιέρα στο θέατρο Σταθμός το «Όπως πάει το ποτάμι», το πιο πρόσφατο έργο του Μάρτιν Σέρμαν, σε σκηνοθεσία Γιάννη Λεοντάρη και με πρωταγωνιστές τον Περικλή Μουστάκη, τον Μάνο Καρατζογιάννη και τον Μάνο Στεφανάκη. Το πλήρες πρόγραμμα του θεάτρου Σταθμός, θα ανακοινωθεί το πρώτο δεκαήμερο του Σεπτέμβρη.
Στο Θέατρο Αλκυονίς, ο Σταμάτης Φασουλής θα σκηνοθετήσει τη γαλλική κωμωδία «Εταιρεία διαζυγίων» του Τριστάν Πτιζιράρ, με τους Αντώνη Λουδάρο, Μέμο Μπεγνή και Ματίνα Νικολάου.
Στο θέατρο Άλφα, ο Κώστας Γάκης θα παρουσιάσει την «Ιστορία του σκύλου που τον έλεγαν πιστό» του Λουίς Σεπούλβεδα, μέσα από τον διπλό ρόλο του σκηνοθέτη-ερμηνευτή. Στον ίδιο χώρο, αναμένουμε να δούμε και το εγχείρημα του Τάσου Ιορδανίδη, ο οποίος ανέλαβε για την επόμενη πενταετία την Καλλιτεχνική Διεύθυνση του θεάτρου Άλφα του Στέφανου Ληναίου και της Έλλης Φωτίου.
Η Κατερίνα Ευαγγελάτου θα επαναλάβει στο ιστορικό Αμφιθέατρο τον «Άμλετ» της, με τον ίδιο θίασο και τον Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλο στον ομώνυμο ρόλο.
Στον χορό των επαναλήψεων μπαίνει και ο «Αρίστος» του Γιώργου Παπαγεωργίου, το οποίο θα παρακολουθήσουμε στο Θεάτρο Άνεσις, με τους Φιλαρέτη Κομνηνού, Μιχάλη Οικονόμου, Γιάννη Λεάκο.
Η Σοφία Σπυράτου σκηνοθετεί στο Θέατρο Βεάκη το κείμενο του Άκη Δήμου, με τίτλο «Κάποτε στον Βόσπορο», με τους Κατρανίδη, Μάινα, Πιατά, Παπαζήση, Χοροζίδου, Καρακάση, Μουμούρη, Παπαθωμά, Παντούση.
Ο Μάκης Δελαπόρτας γράφει και σκηνοθετεί την «Κυρία Επιθεώρηση» στο Θέατρο Βέμπο, στην οποία θα πρωταγωνιστήσουν οι Γιάννης Ζουγανέλης, Σοφία Μουτίδου, Ζέτα Δούκα, Νίνα Λοτσάρη, Παναγιώτης Πετράκης, Πηνελόπη Αναστασοπούλου. Ευχάριστη έκπληξη αποτελεί η συμμετοχή του τραγουδιστή Κώστα Μακεδόνα.
Ο Λάκης Λαζόπουλος κάνει φέτος μια στροφή στο θέατρο ρεπερτορίου και επιλέγει να πρωταγωνιστήσει στο αριστούργημα του Χάρολντ Πίντερ «Προδοσία». Τη σκηνοθετική ευθύνη του έργου έχει αναλάβει ο Αιμίλιος Χειλάκης. Μαζί τους στη σκηνή του Θεάτρου Βρετάνια και η Αθηνά Μαξίμου.
Ο Σωτήρης Χατζάκης διασκευάζει θεατρικά και σκηνοθετεί το σενάριο του Τάσου Λειβαδίτη και του Κώστα Κοτζιά, πάνω στο οποίο βασίστηκε η ταινία «Συνοικία το όνειρο». Η παράσταση θα ανέβει στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο, με τους Μάνο Βακούση, Γιωργή Τσαμπουράκη, Χαρά-Μάτα Γιαννάτου, Μαρία Φιλίππου, Κατερίνα Σπάρταλη, κ.ά.
Στον ίδιο χώρο οι μικροί μας φίλοι θα απολαύσουν για δεύτερη χρονιά τον «Ερωτόκριτο» του Βιτσέντζου Κορνάρου σε σκηνοθεσία Ελένης Βλάχου.
Μια ακόμη παιδική παράσταση που παίρνει το πράσινο φως για να συνεχίσει το ταξίδι της είναι η «Οδύσσεια» στο Θέατρο Ολύμπια με τον Στέλιο Μάινα, τον Γιώργο Χριστοδούλου και έναν σημαντικό θίασο υπό τη σκηνοθετική καθοδήγηση της Σοφίας Σπυράτου.
Η Κάτια Δανδουλάκη έψαχνε γι' αυτή τη σεζόν να ερμηνεύσει έναν μονόλογο, και τελικά, όπως όλα δείχνουν, αυτός θα είναι το «Καινούργιο σπίτι» των Ρέππα-Παπαθανασίου. Οι ίδιοι, μάλιστα, θα υπογράψουν και τη σκηνοθεσία του έργου, που θ’ ανέβει στο Θέατρο Κάτια Δανδουλάκη.
Με τη μεγάλη της επιτυχία, το «Master Class», θα επιστρέψει η Μαρία Ναυπλιώτου στο θέατρο Μικρό Χορν, σε σκηνοθεσία Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλου.
Στο Θέατρο Εμπορικόν, ο Νικορέστης Χανιωτάκης θα ανεβάσει τις «Μάγισσες του Σάλεμ» του Άρθουρ Μίλλερ, με τους Νικήτα Τσακίρογλου, Άκη Σακελλαρίου, Ρένια Λουϊζίδου, Ιωάννα Παππά, Γεράσιμο Σκαφιδά, Ισιδώρα Δωροπούλου, Θωμά Γκαγκά και Γιάννη Καλατζόπουλο. Το 1953, ο Άρθουρ Μίλερ παρουσίασε το έργο στο Μπρόντγουεϊ, με τον τίτλο «The Crucible», και βραβεύτηκε με το Βραβείο Τόνι. Το 1957, οι «Μάγισσες του Σάλεμ» μεταφέρθηκαν στον κινηματογράφο. Η ομώνυμη ταινία «The Crucible», βασίστηκε στο διασκευασμένο σενάριο του ίδιου του Άρθουρ Μίλερ και το μεγάλου Ζαν-Πωλ Σαρτρ, και είχε ως πρωταγωνιστές τα δύο ιερά τέρατα του παγκόσμιου κινηματογράφου, τον Υβ Μοντάν και τη Σιμόν Σινιορέ.
Εκεί θα δούμε και το αριστούργμημα του Μπρεχτ «Ο Καλός Άνθρωπος του Σετσουάν» («Der gute mensch von Sezuan»), ένα από τα κορυφαία έργα της παγκόσμιας δραματουργίας, που συνεχίζει για 3η χρονιά την εξαιρετικά επιτυχημένη πορεία του στο Θέατρο Εμπορικόν σε μετάφραση-σκηνοθεσία Νικορέστη Χανιωτάκη και πρωτότυπη μουσική Βασίλη Παπακωνσταντίνου.
Στο ίδιο θέατρο, στο δεύτερο μισό της σεζόν, θα δούμε και τις «Αινιγματικές Παραλλαγές», που είχαμε πρωτοδεί το 1998 στο Θέατρο Γκλόρια με τον Κώστα Καρρά και τον Γιώργο Κυρίτση. Αυτή τη φορά στους δύο πρωταγωνιστικούς ρόλους θα απολαύσουμε τον Γιάννη Μπέζο και τον Πυγμαλίωνα Δαδακαρίδη.
Λίγο πιο κάτω στον ίδιο δρόμο, και συγκεκριμένα στο Θέατρο Ήβη, θα συνεχιστεί το «Όποιος θέλει να χωρίσει... να σηκώσει το χέρι του», το πρώτο θεατρικό συγγραφικό και σκηνοθετικό εγχείρημα του Γιώργου Καπουτζίδη, με πρωταγωνιστές τους: Αλεξάνδρα Ταβουλάρη, Μαριλού Κατσαφάδου, Ανθή Σαββάκη, Γιώργο Σαββίδη, Γιάννη Κουκουράκη, Πάνο Νάτση, Αποστόλη Ψαρρό και την Κατιάνα Μπαλανίκα.
Ο Δημήτρης Καταλειφός, που τα τελευταία χρόνια απολαμβάνουμε στο Εμπορικόν, θα μετακομίσει στο Σύγχρονο Θέατρο, όπου υπό τη σκηνοθετική καθοδήγηση του Γιώργου Σκεύα, θα παρουσιάσει το αριστούργημα του Μπέκετ, «Τέλος του παιχνιδιού». Μαζί του στη σκηνή θα βρεθούν οι Άρης Μπαλής, Όλγα Δαμάνη και Γιώργος Ζιόβας.
«Το βεραμάν φόρεμα» είναι ο μονόλογος που έγραψε, θα σκηνοθετήσει και θα ερμηνεύσει η Άννα Βαγενά. Στην ίδια σκηνή, θα δούμε για δεύτερη σεζόν το «Θαύμα της Άννυ Σάλιβαν», σε σκηνοθεσία Νικαίτης Κοντούρη, με πρωταγωνίστρια τη Γιασεμή Κηλαηδόνη.
Στο γειτονικό Από Μηχανής, όπως όλα δείχνουν, ο Σωτήρης Χατζάκης και ο Δημήτρης Μυλωνάς θα ανεβάσουν το «Σλουθ» του Άντονι Σάφερ, σε σκηνοθεσία του πρώτου. Στην πάνω σκηνή, η Θεατρική ομάδα Zero Gravit, θα παρουσιάσει την «Κληρονομιά» του Μαριβώ, υπό τη σκηνοθετική καθοδήγηση του Γιάννη Νταλιάνη. Τον θίασο θ’ αποτελέσουν οι Μαριλίτα Λαμπροπούλου, Νίκος Νίκας, Μπίλιω Μαρνέλη, Γιάννης Σοφολόγης, Παρή Τρίκα, Γιώργος Πατεράκης και Τζίντζερ και Φρέντ.
Στην κάτω σκηνή, θα παρουσιαστεί και η «Μεταμόρφωση» του Φράνσς Κάφκα, με τους: Σίσσυ Δουτσίου, Στέβη Φόρτωμα, Μάνο Τσίζεκ, Λουκία Ανάγνου, Θωμά Χαβιανίδη. Τη σκηνοθετική επιμέλεια έχει αναλάβει ο Τάσος Σαγρής. Η παράσταση θα είναι μεταμεσονύχτια.
Στο ίδιο θέατρο θα ξαναδούμε και το «Τριαντάφυλλο στο στήθος» του Τεννεσί Ουίλιαμς, σε σκηνοθεσία Λευτέρη Γιοβανίδη, και με πρωταγωνιστές τους: Ευγενία Αποστόλου, Ειρήνη Ιωάννου, Πηνελόπη Μαρκοπούλου, Γεράσιμο Μιχελή, Μάρω Σαουσοπούλου, Ισίδωρο Σταμούλη, Δημήτρη Τσίκλη, Μάρω Παπαδοπούλου.
Στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας και στο Θέατρο Ζήνα, ο Πέτρος Ζούλιας θα σκηνοθετήσει την «Παγίδα» του Ρομπέρ Τομά, με πρωταγωνιστές τον Βλαδίμηρο Κυριακίδη, τον Λεωνίδα Κακούρη, την Έφη Μουρίκη, τον Γιώργο Κωνσταντίνου, τη Μαρία Αντουλινάκη και τον Κωνσταντίνο Γιαννακόπουλο. Παράλληλα, θα συνεχιστεί στο Θέατρο Χώρα και η «Μαρίκα», που έγραψε και σκηνοθέτησε ο Πέτρος Ζούλιας, με τη Νένα Μεντή στον ομώνυμο ρόλο.
Σκηνοθεσία του Πέτρου Ζούλια θα δούμε και στο Θέατρο Γκλόρια, πρόκειται για το έργο του Peter Quilter που ο συγγραφέας έγραψε στις 8 εβδομάδες που διήρκησε το locked down εξαιτίας της πανδημίας, εγκλωβισμένος στο σπίτι του. Ο τίλος του έργου είναι «Στην εποχή της καραντίνας» και στους δύο πρωταγωνιστικούς ρόλους θα δούμε Παύλο Χαϊκάλη και την Μαρίνα Ψάλτη.
Ο Νίκος Μαστοράκης συνεργάζεται ξανά με την Μπέτυ Αρβανίτη στο Θέατρο Οδού Κεφαλληνίας, για το ανέβασμα του «Φθινόπωρο- Χειμώνας» του Λαρς Λορέν. Δίπλα στην Αρβανίτη θα δούμε τους Αλέξανδρο Μυλωνά, Μαρία Καλλιμάνη και Άννα Καλαιτζίδου.
Στο διπλανό θέατρο της Οδού Κυκλάδων- Λευτέρης Βογιατζής, ο Γιώργος Σκεύας θα παρουσιάσει το «Τέφρα και σκιά», με τους Δημήτρη Ήμελλο και Μαρία Σκουλά. Εν συνεχεία, ο Στάθης Λιβαθινός θα ανεβάσει το «Συμφορά απ’ το πολύ μυαλό» του Αλεξάντρ Γκριμπογέντοφ, που το 1986 έγραψε ιστορία σε σκηνοθεσία του αείμνηστου Λευτέρη Βογιατζή.
Η Ρένη Πιττακή θα ερμηνεύσει τον μονόλογο «Μια γερμανίδα γραμματέας», σε σκηνοθεσία Γιάννη Μόσχου στο θέατρο Ιλίσια-Βολανάκης. Στην ίδια σκηνή θα δούμε και πάλι τα «170 τετραγωνικά» του Γιωργή Τσουρή, σε σκηνοθεσία Γιώργου Παλούμπη. Ο Γιωργής Τσουρής γι' αυτή του την ερμηνεία κέρδισε και το βραβείο Χορν.
Στο Θέατρο Κάππα, ο Σπύρος Παπαδόπουλος είχε ανακοινώσει πως θα ανέβαζε τον «Κύκλο των χαμένων ποιητών». Εν τέλει, εξαιτίας των γεγονότων του κορωνοϊού, θα δούμε για 5η χρονιά το επιτυχημένο «Δείπνο ηλιθίων», με τον ίδιο θίασο (Σπύρο Παπαδόπουλο, Πυγμαλίωνα Δαδακαρίδη, Δημήτρη Μαυρόπουλο, Βασίλη Ρίσβα, Άννα Μενενάκου, Χρήστο Σπανό).
Επανάληψη θα έχουμε και στο Θέατρο Κιβωτός, με τον «Ρινόκερο» του Ιονέσκο, στο οποίο θα πρωταγωνιστήσει και πάλι ο Άρης Σερβετάλης υπό τη σκηνοθετική καθοδήγηση του Γιάννη Κακλέα. Στην ίδια σκηνή θα δούμε για δεύτερη χρονιά και το «Τέλειο έγκλημα», σε σκηνοθεσία της Φρόσως Λύτρα.
Στο Μικρό Παλλάς, θα απολαύσουμε τη Χαρούλα Αλεξίου, η οποία θα ερμηνεύσει τον μονόλογο «Μεταμφίεση» του Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη σε σκηνοθεσία Σταύρου Ράγια.
Στον ίδιο χώρο, θα παρακολουθήσουμε και το έργο των Καταλανών Τζόρντι Σάντσεθ και Πεπ Άντον Γκόμεθ, «Μισά-μισά», σε σκηνοθεσία Δημήτρη Μυλωνά και με πρωταγωνιστές τους Λευτέρη Ελευθερίου και Αντώνη Κρόμπα. Ο Θοδωρής Αθερίδης αναμένεται να επιστρέψει στη σκηνή του Μικρού Παλλάς τον Ιανουάριο του 2021.
Στο Μιχάλης Κακογιάννης, η σεζόν θα ανοίξει με την επανάληψη της «Ιστορίας χωρίς όνομα», που σκηνοθέτησε ο Κώστας Γάκης, με τους Τάσο Νούσια, Μπέτυ Λιβανού και Μαρία Παπαφωτίου. Εν συνεχεία, το Θέατρο θα φιλοξενήσει τον «Καποδίστρια», σε σκηνοθεσία Μαρλέν Καμίνσκι, με τον Τάσο Νούσια στον ομώνυμο ρόλο. Εκεί θα δούμε όπως όλα δείχνουν και τη «Μαρία Στούαρτ», που πάγωσε λόγω κορονοϊού, με τις Στεφανία Γουλιώτη και Λουκία Μιχαλοπούλου να ενσαρκώνουν τους κεντρικούς ρόλους.
Η Ρέινα Εσκενάζυ θα συνεχίσει τη συνεργασία της με το Θέατρο Νέος Ακάδημος και θα ανεβάσει την κωμωδία του Νιλ Σάιμον «Ξυπόλητοι στο πάρκο» του Νιλ Σάιμον, με τους Αργύρη Αγγέλου, Βασιλική Τρουφάκου, Άρη Λεμπεσόπουλο, Ελένη Κρίτα, κ.ά.
Στον ίδιο χώρο, θα δούμε και την «Ποντικοπαγίδα» της Αγκάθα Κρίστι, της οποίας τη σκηνοθετική επιμέλεια έχει αναλάβει η Κίρκη Καραλή, και τους πρωταγωνιστικούς ρόλους (με αλφαβητική σειρά) οι: Κωνσταντάκη Μαρία, Λίτσης Ερρίκος, Λουκάκη Δανάη, Οικονομίδου Ράνια, Πολυζωίδης Σήφης, Πουρσανίδης Νίκος, Συριόπουλος Μιχάλης, Τότσικας Αποστόλης
Ένα καινούριο θεατρικό στέκι θα δημιουργήσει ο Δημήτρης Καραντζάς στο Θέατρο Προσκήνιο. Εκεί θα δούμε τη «Φαίδρα», με τους Στεφανία Γουλιώτη, Θεοδώρα Τζήμου, Αλεξία Καλτσίκη, Μιχάλη Σαράντο, κ.ά., αλλά και τον «Θείο Βάνια», με τους Χρήστο Λούλη, Γιώργο Γάλλο, Φωτοπούλου, Θεοδώρα Τζήμου και Ηρώ Μπέζου.
Στο Alhambra, ο Χάρης Ρώμας διασκευάζει και σκηνοθετεί την κωμωδία «Ο Κλέαρχος, η Μαρίνα και ο κοντός» των Νίκου Τσιφόρου και Πολύβιου Βασιλειάδη. Ο ίδιος θα πρωταγωνιστήσει στην παράσταση μαζί με τους: Γιώργο Γαλίτη, Ευτυχία Φαναριώτη, Τάνια Τρύπη, κ.ά.
Με τη βοήθεια του Ιδρύματος Ωνάση, ο Βασίλης Μπισμπίκης ετοιμάζει το Νέο Cartel στην ίδια γειτονιά. Εκεί θα δούμε τις πετυχημένες παραστάσεις, «Άνθρωποι και ποντίκια» και «Άρης». Επίσης, από τον Ιανουάριο του 2021, θα δούμε τα «Κόκκινα Φανάρια», που έχουν επιχορηγηθεί από πέρσι αλλά λόγω ιού δεν ανέβηκαν ποτέ.
Στο θέατρο Ροές, από τέλη Σεπτεμβρίου θα δούμε την παράσταση «Σύνθεση Για Έξι Σώματα» της Αντωνίας Οικονόμου.
Από τις αρχές Οκτώβρη και για τρεις μοναδικές παραστάσεις, θα παρακολουθήσουμε τον «Ίκαρο», από την ομάδα Ίκαρος, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Παγώνη, που είχε διακριθεί στο 11ο Off Off Athens Festival στο Θέατρο Επί Κολωνώ.
Στο Θέατρο Ακροπόλ, θα δούμε το γνωστό έργο του Μπόμαρσε, «Ο Κουρέας της Σεβίλλης», σε σκηνοθεσία Σοφία Σπυράτου. Ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος και ο Φάνης Μουρατίδης θα ενσαρκώσουν τους πρωταγωνιστικούς ρόλους, μαζί τους σκηνή 17 ακόμη ηθοποιοί και μουσικοί.
Η Ελένη Γερασιμίδου και ο Αντώνης Ξένος θα ανεβάσουν κατά τη διάρκεια της χειμερινής σεζόν, στο Από Κοινού στο Γκάζι, το έργο «Εργάτα και δουλείας» με ποντιακά κείμενα. Μαζί τους θα είναι και η Αγγελική Ξένου, καθώς επίσης και τρεις ακόμη ηθοποιοί, των οποίων τα ονόματα δεν έχουν προς το παρόν ανακοινωθεί.
Στο Μπάγκειον στην καρδιά της Ομόνοιας, θα επιστρέψει η «Μήδεια» του Ευριπίδη, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Γεωργαλά, με την Τζούλη Σούμα στον ομώνυμο ρόλο.
Η νέα παραγωγή του Studio Μαυρομιχάλη είναι «Ο Τζεμ» της Ελέιν Μέρφυ. Στη σκηνή θα δούμε τις: Μίνα Αδαμάκη, Στέλλα Κρούσκα και Βασιλίνα Κατερίνη. Τη σκηνοθεσία υπογράφει ο Φώτης Μακρής. Ο ίδιος θα συνεχίσει για 6η χρονιά «Το κιβώτιο» του Άρη Αλεξάνδρου, έναν μονόλογο που έχει γνωρίσει μεγάλη επιτυχία.
Στην ίδια σκηνή τα Δευτερότριτα η Λιούμπα Κριβοχίζα θα παρουσιάσει τη «Λυσσασμένη Μπαλαρίνα» ένα έργο που θα ανέβει για πρώτη φορά στην Ελλάδα και είναι του διάσημου Ρώσου σεναριογράφου και σκηνοθέτη Grigory Konstantinopolsky. Η «Λυσσασμένη Μπαλαρίνα» ήταν μια από τις πέντε νουβέλες που έγραψε ο ίδιος για τις ανάγκες κινηματογραφικής ταινίας με το όνομα «Γατάκι» . Επειδή η ταινία είχε επιτυχία, η συγκεκριμένη νουβέλα άρχιζε να κάνει την εμφάνισή της και στα ρώσικα θέατρα.
Στο Θέατρο Τέχνης τηρείται ακόμη σιγή ιχθύος για το πρόγραμμα της σεζόν 2020-2021. Όλα δείχνουν, όμως, ότι ο ιστορικός οργανισμός θα επενδύσει και πάλι στη δυνατή παιδική σκηνή του και θα εμπιστευτεί στον Δημήτρη Δεγαΐτη το ανέβασμα της «Δωδέκατης Νύχτας» του Σαίξπηρ.
Οι «Ευτυχισμένες Μέρες» με την Ανέζα Παπαδοπούλου, σε σκηνοθεσία Σάββα Στρούμπου, που σταμάτησαν λόγω lockdown λίγο μετά την πρεμιέρα, θα συνεχίσουν την πορεία τους από τα τέλη Οκτωβρίου στο Θέατρο Άττις-Νέος Χώρος.
Η Αναστασία Παπαστάθη βρίσκεται σε πρόβες ώστε να παρουσιάσει στο θέατρο Radar το έργο «Τρομεροί γονείς» του Γάλλου θεατρικού συγγραφέα και ποιητή Ζαν Κοκτώ, με την ίδια και τους: Στέλιο Γεράνη, Μαρία Μαυροματάκη, Βασίλη Τριανταφύλλου, Ευδοκία Ασπρομάλλη στη σκηνή. Η σεζόν στο Radar θα ανοίξει τον Οκτώβριο με το «Καληνύχτα μητέρα» της Μάρσα Νόρμαν.
Από το Θέατρο Επί Κολωνώ θα δούμε για δεύτερη χρονιά τη«Βασίλισσα της Ομορφιάς» του Μάρτιν Μακντόνα σε χώρο που δεν είναι ακόμη ανακοινώσιμος με την Αγορίτσα Οικονόμου, τη ΣοφίαΣεϊρλή, τον Αντώνη Τσιοτσιόπουλο και τον Γιώργο Κατσή. Μια από τις καλύτερες παραστάσεις της περσινής σεζόν που αξίζει να μπει στην ατζέντα σας.
Στο Θέατρο Σημείο η σεζόν θα ξεκινήσει με την παράσταση «Θαυμαστός Καινούργιος Κόσμος», βασισμένη στο ομότιτλο μυθιστόρημα του Άλντους Χάξλεϋ, σε σκηνοθεσία Αλέξανδρου Διαμαντή.
Το Θέατρο ΠΚ μετά από αρκετούς μήνες αναγκαστικής αναστολής λειτουργίας εξαιτίας του Covid-19, επανέρχεται δυναμικά και θα παρουσιάσει το έργο του Χρήστου Οικονόμου «Η Πολιορκία της Elusia» σε σκηνοθεσία Μαρίλλης Μαστραντώνη, το «Μια μέρα πριν» της Ιούς Αρματά από την ομάδα Pi Synergy και «Τα Ρούχα» της Ευσταθίας Ματζαρίδου με τη Δήμητρα Παπαδήμα και τον Παύλο Κουρτίδη σε σκηνοθεσία Εμμάνουελ Μανιός.
Στο Θέατρο 104, θα δούμε «Το δικό μου δωμάτιο» σε κείμενο και σκηνοθεσία Γιάννη Λασπιά,βασισμένο στο Α room of one’s own της Virginia Woolf. Στους πρωταγωνιστικούς ρόλους οι Πηνελόπη Μαρκοπούλου, η Φωτεινή Παπαχριστοπούλου, η Μαρλέν Σαϊτη και η Άντα Κουγιά . Την επιμέλεια της κίνησης υπογράφει η Βρισηίδα Σολωμού. Ο μουσικός και συνθέτης Γιώργος Κατσάνος στο μουσικό περιβάλλον. Το σκηνικό περιβάλλον επιμελείται η Αρετή Μουστάκα, και το σχεδιασμό των κοστουμιών η Βασιλική Σύρμα. Στο σχεδιασμό του φωτισμού ο Βαγγέλης Μούντριχας.
Στον ίδιο χώρο το πράσινο φως για δεύτερη χρονιά πήρε η περσινή επιτυχία «Girls & Boys» του βραβευμένου με Tony συγγραφέα Dennis Kelly σε μετάφραση – σκηνοθεσία Άννας-Μαρίας Στεφαδούρου, με τη Δώρα Παρδάλη.
Η «Πανούκλα», το δεύτερο μετά τον «Ξένο» μεγάλο μυθιστόρημα του Καμύ, καταγράφει τη συμπεριφορά των ανθρώπων σ' έναν κόσμο που μοιάζει χωρίς σκοπό και μέλλον, σ' έναν κόσμο πνιγηρής επανάληψης και μονοτονίας.
Το αριστούργημα του Γάλλου φιλοσόφου και συγγραφέα θα απολαύσουμε αυτό το φθινόπωρο σε δύο διαφορετικές θεατρικές παραστάσεις.
Η ομάδα GAFF και η σκηνοθέτιδα Σοφία Καραγιάννη θα ανεβάσουν την παράσταση στο Θέατρο 104 και ο σκηνοθέτης Γιώργος Οικονόμου σε κεντρικό θεάτρο των Αθηνών-δεν έχει ανακοινωθεί ακόμη.
Η πρεμιέρα της παράστασης θα πραγματοποιηθεί τον Οκτώβρη στην κεντρική σκηνή του Θεάτρου 104. Στον ρόλο του γιατρού Ριε ο Ιωσήφ Ιωσηφίδης, που μαζί με τον Κων/νο Πασσά, τον Δημήτρη Μαμιό και τον μουσικό Άρη Ζέρβα, ζωντανεύουν το αλληγορικό τοπίο του έργου. Έπειτα από τη βιωμένη εμπειρία της πανδημίας η Ομάδα GAFF φέρνει στη σκηνή ένα έργο που δεν είναι «κήρυγμα» απελπισίας αλλά ελπίδας και αισιοδοξίας.
Από τη Γιώτα Δημητριάδη
φωτογραφίες: Θωμάς Δασκαλάκης
Οι Πέρσες, το «δράμα νόστου» του Αισχύλου, που σώζεται έως τις μέρες μας, αποτελεί το φετινό σκηνοθετικό εγχείρημα του Δημήτρη Λιγνάδη. Η τραγωδία είναι η πρώτη από τις τρεις που θα παρακολουθήσουμε τον Ιούλιο και τον Αύγουστο στο ιαματικό Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου.
Ακολουθούν χοές στον τάφο του βασιλιά Δαρείου, ενώ λίγα λεπτά αργότερα εμφανίζεται το φάντασμα του βασιλιά, που αν και ερμηνεύει τα γεγονότα σε σχέση με το παρελθόν, συνάμα προοικονομεί και το μέλλον. Το έργο ολοκληρώνεται με τον ρακένδυτο Ξέρξη να φτάνει ταπεινωμένος.
Πρόκειται για μια τραγωδία, από την οποία απουσιάζουν τόσο η δράση όσο και η πληθώρα των δραματικών προσώπων. Τα χαρακτηριστικά αυτά ενδεχομένως αποτέλεσαν και τον λόγο, για τον οποίο οι σκηνοθέτες καταπιάστηκαν με την τραγωδία, μετά την παρέλευση 15 ετών από την έναρξη του«Φεστιβάλ Επιδαύρου», το 1954.
Ωστόσο, το κείμενο του Αισχύλου, ακόμη κι αν γράφτηκε 2.500 χιλιάδες χρόνια πριν, θίγει ζητήματα αμιγώς διαχρονικά. Ίσως γιατί η αλαζονεία της εξουσίας δεν θα πάψει ποτέ να κατευθύνει τους κυβερνώντες αυτού του κόσμου.
Ο Δημήτρης Λιγνάδης στο δεύτερο σκηνοθετικό εγχείρημα ως Καλλιτεχνικός Διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου, κατάφερε ν’ αναδείξει έναπαραγνωρισμένο χαρακτηριστικό του αρχαίου δράματος, ήτοι τη μουσική/έμμετρη φύση του, η οποία υπό τη μουσική διδασκαλία τηςΜελίνας Παιονίδου, και σε συνδυασμό με την εμπνευσμένη δουλειά του Κωνσταντίνου Ρήγου, που επιμελήθηκε την κίνηση, μας χάρισε έναν από τους καλύτερους χορούς αρχαίας τραγωδίας.
Ο Βασίλης Αθανασόπουλος, ο Κωνσταντίνος Γαβαλάς, ο Μιχάλης Θεοφάνους, ο Σπύρος Κυριαζόπουλος, ο Αλκιβιάδης Μαγγόνας, ο Λαέρτης Μαλκότσης, ο Γιώργος Μαυρίδης, ο Δημήτρης Παπανικολάου, ο Γιάννος Περλέγκας και ο Αλμπέρτο Φάις λειτούργησαν εξαιρετικά, οι οποίοι άλλοτε σαν ένα σώμα και άλλοτε μεμονωμένα, εντυπωσίασαν με τον λόγο και τη σκηνική τους παρουσία.
Η εικόνα του χορού, ακόμα και από ψηλά, μαγνήτιζε τα βλέμματα. Το εύρημα με τα κοντάρια, που γίνονταν στα χέρια των ηθοποιών από κουπιά, μέχρι πλοία και αντικείμενα μάχης, λειτούργησε εξαιρετικά.
Συγχαρητήρια αξίζουν και στον Γιώργο Πούλιο, ο οποίος αναλαμβάνοντας τη μουσική επιμέλεια της παράστασης, κατάφερε να συγκεράσει τη σύγχρονη ελληνική παράδοση με την αρχαιότητα, χρησιμοποιώντας την ποντιακή και κρητική παράδοση και το μπουζούκι, αλλά και το θρησκευτικό στοιχείο. Η παράσταση ξεκινάει με μια λύρα και ένα παραδοσιακό τραγούδι.
Όσον αφορά στη μετάφραση του Θεόδωρου Κ. Στεφανόπουλου, φαίνεται πως έχει γίνει καλή δουλειά, αν και εγείρονται ερωτήματα σχετικά με την επιλογή τόσο πολλών στίχων στα αρχαία ελληνικά και μάλιστα με την ερασμιακή προφορά. Γεγονός που όχι μόνο δεν αξιολογήθηκε με θετικό πρόσημο στις ερμηνείες των ηθοποιών, αλλά μάλλον αποπροσανατόλισε και έθετε, τόσο εκείνους όσο και το κοινό, εκτός συνθήκης. Ομολογώ ότι δεν κατάλαβα για ποιο λόγο ακόμη και οινεοελληνικοί υπέρτιτλοι ήταν γραμμένοι στο πολυτονικό σύστημα.
Η Λυδία Κονιόρδου στον ρόλο της Άτοσσας, επιδόθηκε σε μια δυνατή ερμηνεία και απεικόνιση του προσωπείου της μητέρας-βασίλισσας, καταγράφοντας ένα αισθητικό πρότυπο καλλιτεχνικής θεατρικής έκφρασης μελετημένων κωδίκων της αρχαίας τραγωδίας, την οποία η ηθοποιός γνωρίζει άριστα. Η κίνηση και η άρθρωση του λόγου, υπέδειξαν την έντεχνη αναγωγή του ρόλου σε σύμβολο.
Η βασίλισσά της ανήκει σ’ ένα ανδροκρατούμενο σύστημα και η συμπεριφορά της είναι ανάλογη της προσπάθειας στην οποία πρέπει να επιδοθεί, για να επιβιώσει μέσα σ’ αυτό. Είναι, βέβαια, φανερό πως όλα αυτά έχουν αναπτυχθεί σε βάρος της αληθινής της φύσης. Κάποια στιγμή, όμως, το προσωπείο ραγίζει και η μητέρα-Άτοσσα λυγίζει, μαθαίνοντας πως ο γιος της, ο Ξέρξης, ζει. Ωστόσο, το γεγονός αυτό δεν έγινε αισθητό από την ερμηνεία της Λυδίας Κονίορδου, αποκλείοντας έτσι κάθε τι ανθρώπινο από την ηρωίδα.
Συνοδοιπόρος της σ' όλο αυτό το ταξίδι, το εντυπωσιακό φόρεμα της Εύας Νάθενα, που μετουσιώνεται σε «συμπρωταγωνιστή» της Κονιόρδου, όταν αφαιρείται ένα μέρος του και η ηθοποιός το σέρνει σαν άλλη «Μάνα Κουράγιο». Μια από τις πιο δυνατές εικόνες της παράστασης.
Ο Αργύρης Πανταζάρας ως αγγελιοφόρος, κερδίζει τις εντυπώσεις άμα τη εμφανίσει. Η συγκλονιστική περιγραφή της ναυμαχίας αλλά και όλων των επακόλουθων, αλυσιδωτών συμφορών του περσικού στρατεύματος, ζωντανεύει με απαράμιλλη οξύτητα και οδύνη μέσα από την αγγελική ρήση. Η κίνηση και ο λόγος του ηθοποιού καθηλώνουν. Αξιοσημείωτη και η έξοδός του, μια εντυπωσιακή εικόνα μέσα στην απλότητά της.
Ο Δαρείος του Νίκου Καραθάνου, θυμίζει το φάντασμα του πατέρα του Άμλετ και είναι σαν να έρχεται από άλλον κόσμο. Η παρουσία του στην αρχή ξενίζει, γίνεται όμως άμεσα αντιληπτό γιατί επιλέγεται η συγκεκριμένη ερμηνευτική γραμμή. Ο Δαρείος του έχει έρθει από έναν άλλο κόσμο μ’ έναν ξεχωριστό κώδικα: άλλοτε σαν μια άλλη Κασσάνδρα προοικονομεί το μέλλον και άλλοτε σαν σοφός τυφλός Τειρεσίας δίνει οδηγίες στην βασίλισσα για την αντιμετώπιση της κατάστασης.
Ο Ξέρξης τουΑργύρη Ξάφη είναι επιβλητικός, ανθρώπινος και σπαρακτικά αληθινός. Μοναδικό αγκάθι και εδώ η ερασμιακή προφορά. Παρ' όλα αυτά, η σκηνική εμπειρία του ηθοποιού δείχνει να ξεπερνά και αυτόν τον σκόπελο.
Μια μικρή φωτεινή Ακρόπολη επιλέγει η Αλέγια Παπαγεωργίου για βασικό σκηνικό αντικείμενο, και με αυτό τον τρόπο καταφέρνει να ικανοποιήσει εκπληκτικά τόσο τους εικαστικούς όσο και τους συμβολικούς της στόχους. Οι επιβλητικές μορφές των Περσών φαίνεται να κατατροπώθηκαν από μια μικρή αλλά φωτεινή πόλη. Το φως νίκησε το σκοτάδι και η αλαζονεία της εξουσίας «συνάντησε» την πιο σκληρή της τιμωρία.
Λιτό και πρακτικό το υπόλοιπο σκηνικό, με τα στασίδια της εκκλησίας κάποια στιγμή να χρησιμοποιούνται και ως μέσα παραγωγής ήχου.
Εν κατακλείδι, οι «Πέρσες» του Εθνικού Θεάτρου είναι μια παράσταση που αξίζει να παρακολουθήσετε για να συνειδητοποιήσετε μέσω της Τέχνης πως κάποια πράγματα παραμένουν οικουμενικά και σύγχρονα, ακόμη και 2.500 χρόνια μετά. Σας θυμίζει κάτι ένας βασιλιάς - ηγέτης που στέλνει στον θάνατο χιλιάδες ανθρώπους, χωρίς η πράξη του αυτή να σηματοδοτεί την τιμωρία του μέσω της απώλειας της εξουσίας του;
Δυστυχώς σήμερα, είτε κοιτάξουμε τη γείτονα Τουρκία είτε τις μακρινές Η.Π.Α., η τυραννία των ηγετών και οι άστοχοι χειρισμοί εξακολουθούν να μένουν στο απυρόβλητο.
3 Υστερόγραφα:
1ον Ένα μεγάλο μπράβο στους εργαζομένους του Φεστιβάλ για την εξαιρετική οργάνωση. Ως θεατής ένιωσα ασφαλής.
2ον Η παράσταση του Σαββάτου έγινε παρουσία της Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας. Θεωρώ πολύ ενθαρρυντική την παρουσία της και το ενδιαφέρον της για το θέατρο.
3ον Ο Καλλιτεχνικός Διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου, Δημήτρης Λιγνάδης μέσα στον ενθουσιασμό του χειροκροτήματος, πήρε στα χέρια του τη μικρογραφία του Παρθενώνα, έσκυψε και τη φίλησε... Μιλάμε για αρχαιολαγνία και κρίση πατριωτισμού ή μια αυθόρμητη κίνηση ενθουσιασμού; Νομίζω πώς αξίζει να απαντηθεί γιατί η παράσταση προβλήθηκε και σε live streaming σε πολλές χώρες του κόσμου. Είναι άδικο για την ελληνική θεατρική παραγωγή να ταυτίζεται μόνο με το "Αρχαίο Πνεύμα Αθάνατον" σε μια εποχή που η Επιδαύρος έφτασε στις οθόνες τόσων θεατών σ' όλόκληρο τον πλανήτη.
Διαβάστε επίσης:
Συνέντευξη: Γιώτα Δημητριάδη
Φωτογραφίες: Χριστίνα Δενδρινού
Στην Πειραιώς 52, εκεί στο «Σχολείον» της Ειρήνης Παππά, κρύβεται ένας θαυμαστός χώρος και κόσμος, που το μόνο που τον χωρίζει από εμάς είναι η μεγάλη γκρι μεταλλική πόρτα. Εκεί στεγάζεται τα τελευταία χρόνια η δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου.
Στο τέλος των λιθόκτιστων κτιρίων δεσπόζει η νέα θερινή σκηνή, την οποία θα εγκαινιάσει η περίφημη Λυσιτστράτη του Αριστοφάνη σε σκηνοθεσία Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλου. Ωστόσο, το βάπτισμα του πυρός αυτή η παράσταση θα το λάβει στις 31 Ιουλίου στην Επίδαυρο.
Επιστρέφοντας στον χώρο μας και ανοίγοντας τη συρόμενη πόρτα, κάνει την εμφάνισή του ο πιο κεφάτος οικοδεσπότης, ο σκύλος της σχολής, ο Μάρκος.
Φαντάζομαι πως ο covid -19 έχει επηρεάσει και όλη τη σκηνοθεσία της παράστασης...
Δεν ξέρουμε τίποτα για τη ζωή σου όλα αυτά τα χρόνια που σε παρακολουθούμε. Έχεις κάνει προσπάθεια να προστατεύσεις την προσωπική σου ζωή;
Λυσιστράτη
Διαβάστε επίσης: