Αγαπά το θέατρο, το σχολείο και τα παραμύθια. Τα συνδύασε όλα και όταν μεγάλωσε αποφάσισε να κάνει το μάθημα της θεατρικής αγωγής στο δημοτικό σχολείο. Στο σχολείο φτιάχνει με τα παιδιά φανταστικούς κόσμους για να ζήσουν μέσα σε αυτούς. Τα βράδια γράφει παραμύθια για να τα διαβάζουμε όλοι μαζί! Από τις εκδόσεις διάπλαση κυκλοφορούν "Της μουσικής το παραμύθι" κι "Ο Άνιχνος". Τον ελεύθερο χρόνο της βλέπει παραστάσεις και σκαρφίζεται παιχνίδια για να παίξουμε με αυτές. "Μια φορά κι έναν καιρό μια παράσταση ιδέες δίνει εκατό!"
Από τη Σπυριδούλα Μπιρπίλη
Παιδιά της ίδιας γης
Μιας μάνα η ελπίδα,
Άλλοι νερό πηγής κι άλλοι χωρίς πατρίδα,
Άλλοι φτωχοί και νηστικοί
Άλλοι ψέμα κι άλλοι αλήθεια
Άλλοι μαύροι, άλλοι λευκοί
Όλα ίδια όμως τα παραμύθια.
Είναι η τρίτη φορά που παρακολουθώ την παράσταση «Μια γιορτή στου Νουριάν» του Volker Ludwig αυτή τη φορά στο Σύγχρονο Θέατρο.Και τώρα η ίδια συγκίνηση, η ίδια χαρά, ο ίδιος θαυμασμός! Πώς ένα κείμενο του 1970 έχει ακόμα τη δύναμη να μας κάνει να σκεφτούμε, να σταθούμε απέναντι στους ευατούς μας και την συμπεριφορά μας.
Η παράσταση αυτή πάντα με έκανε να σκεφτώ ότι πολύ εύκολα παίρνουμε τη θέση του άλλου- καταπιεστή, αλλά δύσκολα μπαίνουμε στη θέση του άλλου- καταπιεζόμενου. Η ουσία της παράστασης είναι «μπες στα παπούτσια του άλλου». Στο αρχικό κείμενο ο μετανάστης ήταν ο Παπαδάκης, Έλληνας στη Γερμανία τη δεκατεία του 70…Ποιος να το περίμενε ότι ο Παπαδάκης, μερικές δεκαετίες αργότερα, θα άλλαζε θέση και θα ξεχνούσε τόσο εύκολα; Μα και με το Νουριάν τα πράγματα δεν είναι καλύτερα. Ο γιος του ο Πιρούζ ξεχνάει εύκολα κι αυτός και φέρεται σε έναν πιο αδύναμο με τον ίδιο τρόπο που καταδίκαζε μέχρι πριν από λίγο. Είναι ανάγκη να έρθουμε αντιμέτωποι με τον καθρέφτη μας για να καταφέρουμε να αλλάξουμε στάσεις και συμπεριφορές. Κι η παράσταση «Μια γιορτή στου Νουριάν» είναι ακριβώς αυτό. Μια ματιά στον καθρέφτη μας.
Η σκηνοθεσία του Β. Κουκαλάνι είναι αριστοτεχνική. Κρατά τις ισορροπίες και με χιούμορ μιλά στις καρδιές των μικρών θεατών, μιλώντας τη γλώσσα τους και χρησιμοποιώντας παραδείγματα της δικής τους καθημερινότητας. Τα σκηνικά και τα κουστούμια των Α. Σιάφκου & Α. Καρανάνου μας μεταφέρουν ιδανικά στο κάμπιγκ των καλοκαιρινών μας διακοπών. Μετά την παράσταση το τραγούδι τέλους των Active Member ακούγεται καθημερινά στο σπίτι μας! Ένα μεγάλο μπράβο στη «Συντεχνία του Γέλιου» και στους ηθοποιούς Γιάννη Βαρβαρέσο, Φώτη Λαζάρου, Γεωργία Δελαρόχα Κυριαζή, Κωστή Ραμπαβίλα, Φανή Ξενουδάκη και Αλέξανδρο Τούντα!
Η παράσταση «Μια γιορτή στου Νουριάν» είναι μια γροθιά στο στομάχι για όσα δυστυχώς συμβαίνουν ακόμα τόσο κοντά μας. Εύχομαι τα παιχνίδια ΠΡΙΝ και ΜΕΤΑ την παράσταση να γίνουν η αφορμή να εστιάσουμε στις ομοιότητές μας!
ΠΡΙΝ …
ΚΑΙ ΜΕΤΑ…
Δείτε την παράσταση, μιλήστε με τα παιδιά σας, παίξτε, βιώστε το μύνημά της με κάθε τρόπο. Γιατί μόνο έτσι δε θα χρειαστεί το θεατρικό έργο του Volker Ludwig, να διασκευαστεί σε λίγα χρόνια έχοντας ως πρωταγωνιστές μια άλλη εθνικότητα…Είχε πει ο Κάρολος Κουν «Το θέατρο ως μορφή τέχνης δίνει τη δυνατότητα να συνδεθούμε, να συγκινηθούμε, να αγγίξουμε ο ένας τον άλλον, να νιώσουμε μαζί μια αλήθεια».
Η γη αυτή είναι για όλους,
δεν έχει κάποιους εκλεκτούς ούτε και πρώτους ρόλους
Φωνάξτε δυνατά
Άγρια θεριά και ήμερα
Δε θα μας βρούνε χωριστά
Κάνουμε αρχή από σήμερα
Από Σπυριδούλα Μπιρμπίλη
18 μήνες μετά…..Ποιός να το περίμενε! Επιτέλους όμως ξαναζήσαμε και πάλι τη μαγεία να σβήνουν τα φώτα κι ένας ολόκληρος κόσμος να ζωντανεύει μπροστά μας! Επιτέλους θέατρο και πάλι!!!! Κι ήμασταν τόσο τυχεροί που η πρώτη μας παράσταση ήταν «Ο Μεγάλος Περίπατος του Πέτρου», της Άλκης Ζέη σε εκπληκτική σκηνοθεσία Τάκη Τζαμαργιά.
Η υπόθεση γνωστή και πάντα επίκαιρη. Αυτή την εβδομάδα λίγο περισσότερο επίκαιρη λόγω της εθνικής επετείου. Αλλά το «Ποτέ ξανά» υπάρχει πάντα μέσα μας. Ποτέ ξανά πόλεμος, ποτέ ξανά φασισμός, ποτέ ξανά να μην πεινάσουν παιδιά, ποτέ ξανα να μην χρειαστεί να στερηθούμε ελευθερίες με κόπο κατακτημένες.
Ερμηνεία, σκηνικά, μουσική, φώτα και κουστούμια μας μεταφέρουν στα μαύρα εκείνα χρόνια του πολέμου και της κατοχής. Εξαιρετικοί όλοι οι ηθοποιοί κατάφεραν να μας μαγέψουν.
Μια επέτειος αξίζει να γιορτάζεται με όλους τους τρόπους. Ο δικός μου φόρος τιμής λοιπόν σε όσους πολέμησαν για να είμαστε εμείς ελεύθεροι θα είναι παιχνίδια ΠΡΙΝ και ΜΕΤΑ την παράσταση.
ΠΡΙΝ …
ΚΑΙ ΜΕΤΑ…
Βάζοντας μουσική καλούμε τα παιδιά να κινηθούν στον χώρο δίνοντας μια ορισμένη συνθήκη. Π.χ. «Περπατάς χαρούμενος μια ηλιόλουστη μέρα και στρώνεις τα πράγματα σου για πικ νικ». Αφού αφήσουμε τα παιδιά να αυτοσχεδιάσουν σωματικά για λίγο την κατάσταση, σταματάμε τη μουσική και λέμε «Ξαφνικά….έπιασε μια καταρρακτώδης βροχή!». Τι θα κάνουν τα παιδιά; Πώς θα φανεί αυτό σωματικά; Ιδέες για «ξαφνικές αλλαγές» θα σκεφτείτε πολλές αν ανατρέξετε απλώς στην καθημερινότητά μας. Γιατί η ζωή είναι γεμάτη αλλαγές κι ανατροπές! «Μαγειρεύεις και περιμένεις να έρθει η αγαπημένη σου δασκάλα. Ξαφνικά…..το φαγητό μυρίζει καμμένο!/ Ετοιμάζεσαι για τη γιορτή του σχολείου όπου έχεις τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Ξαφνικά…..το πρόσωπό σου γεμίζει σπυράκια!» και πολλά πολλά ακόμα!
Ας παίξουμε όλοι μαζί και πάλι! Ας δούμε θέατρο! Ας διασκεδάσουμε! Να χαρούμε την ελευθερία μας, να βγαίνουμε στους δρόμους κι ας ευχηθούμε κι εμείς μαζί με τους ηθοποιούς «Ποτέ ξανά!»
Από τη Σπυριδούλα Μπιρπίλη
Πάει ένας μήνας που είδα την παράσταση αυτή. Μου άρεσε πάρα πολύ αλλά συνέχεια κάτι άλλο έπρεπε να γίνει κι έτσι έμενε μισοτελειωμένο το κείμενο. Σήμερα όμως θυμήθηκα την πρώτη σκηνή της παράστασης. Ξεκινά με τον Όλιβερ να γιορτάζει τα γενέθλιά του. Κι ενώ όλοι είμαστε τόσο χαρούμενοι, όλα αλλάζουν. Ήταν ένα όνειρο που έσβησε. Ο Όλιβερ είναι στο ορφανοτροφείο και στα ορφανοτροφεία δε γιορτάζουν γενέθλια. Και κάπως έτσι, σήμερα ειδικά, σκέφτηκα να τελειώσω το κείμενο για τον Όλιβερ.
Η πολυδιαβασμένη ιστορία του Όλιβερ Τουίστ ανέβηκε στο θέατρο του Ελληνικού κόσμου. Ο Όλιβερ Τουίστ, ο ήρωας που όλοι συμπονέσαμε και αγαπήσαμε, το παιδί που παρόλες τις δυσκολίες της ζωής του κράτησε τον ακέραιο και έντιμο χαρακτήρα του μας συγκίνησε και μας προβλημάτισε. Άραγε οι δύσκολες καταστάσεις αλλοιώνουν τον χαρακτήρα μας; Μπορούμε να μείνουμε αλώβητοι από όσα μας έχει γράψει η μοίρα και να έχουμε εμπιστοσύνη ότι στο τέλος όλα θα πάνε καλά;
Είναι αλήθεια ότι πολλά παιδιά στο κοινό συγκινήθηκαν και στενοχωρήθηκαν με όσα υπέφερε ο Όλιβερ. Ο γιος μου (όχι πολύ διαχυτικός συνήθως) κόλλησε πάνω μου. Όμως το χαμόγελο του γιου μου, όταν τελικά η δικαιοσύνη αποκαθίσταται και ο Όλιβερ βρίσκει μια οικογένεια, ήταν η τρανή απόδειξη ότι τελικά τα παιδιά πρέπει να έρχονται σε επαφή με τα αριστουργήματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Ήταν το χαμόγελο της κάθαρσης, της ηθικής αποκατάστασης του ήρωα, που κάνει τον θεατή να λυτρώνεται. Ήταν το χαμόγελο της ενσυναίσθησης, όταν έχεις συμπάσχει με τον ήρωα και τελικά χαίρεσαι με την χαρά του. Ήταν το χαμόγελο που εύχομαι σύντομα να δούμε όλοι γύρω μας.
Η διασκευή και σκηνοθεσία της Κωνσταντίνας Νικολαϊδη μας μετέφερε στην Αγγλία του 19ου αιώνα. Ορφανοτροφείο, μικροσυμμορίες, δικαστήριο, το σπίτι του κυρίου Μπράουνλόου, όλα ζωντάνεψαν μπροστά μας μέσα από τα σκηνικά και τα κουστούμια της Μαρίας Φιλίππου, καθώς και με τη βοήθεια των video art της Ερατούς Τζαβάρα. Η πρωτότυπη μουσική του Γιάννη Οικονόμου απόλυτα σύμφωνη με το πνεύμα της εποχής και της παράστασης. Υπέροχη όλη η ομάδα των ηθοποιών με τον Ρένο Χαραλαμπίδη, τον Διονύση Πιφέα, τον Τάσο Κωστή και τη Μαρία Αντουλινάκη να κλέβουν τις εντυπώσεις.
Κι αυτή τη φορά τα παιχνίδια που προτείνουμε έχουν ως αφορμή την παράσταση του Όλιβερ Τουίστ αλλά αναγκαστικά εμπνευσμένα από μια πραγματικότητα υπαρκτή και διαφορετική…
ΠΡΙΝ KAI META…
Διαβάζουμε. Ακόμα κι αν τα παιδιά σας είναι πολύ μικρά για να διαβάσουν τον Όλιβερ Τουίστ του Κάρολου Ντίκενς, μπορείτε να τους διαβάσετε κάποια από τις διασκευές που κυκλοφορούν. Ή να δείτε μαζί τους την ομώνυμη ταινία σε σκηνοθεσία Ντέιβιντ Λιν.
Αλλάζουμε το τέλος. Στον Όλιβερ Τουίστ το τέλος είναι αυτό που μας προσφέρει ανακούφιση. Το γεγονός ότι όλα τελικά πήγαν καλά, ότι βρήκε αυτό που του άξιζε. Έτσι αγαλλιάζουν οι παιδικές ψυχές και αποκτούν πίστη ότι ο κόσμος αυτός είναι δίκαιος και στο τέλος οι καλοί θα ανταμειφθούν. Υπάρχουν κάποια παραμύθια που δεν σας ικανοποιεί το τέλος; Ας το αλλάξουμε και μέσα από αυτή την αλλαγή τα παιδιά θα νιώσουν ότι παρεμβαίνουν, ότι έχουν τη δύναμη να αλλάξουν τη ροή της ιστορίας και να γίνουν κυρίαρχοι των καταστάσεων.
Ένα όνειρο: Το θεατρικό έργο ξεκινά με τον Όλιβερ να γιορτάζει τα γενέθλιά του. Τούρτες, δώρα, καπελάκια, όμορφα ρούχα και χαμόγελα. Σύντομα όμως όλα σβήνουν κι ο Όλιβερ συνηδειτοποιεί ότι είναι ακόμα στο ορφανοτροφείο. Τα όνειρα φαίνεται να ήταν αυτά που κρατούσαν τον Όλιβερ. Άλλωστε τα όνειρα δε μας κρατάνε όλους; Ας σκεφτούμε λοιπόν το πιο όμορφό μας όνειρο. Να το σκεφτούμε όμως με κάθε λεπομέρεια! Τι φοράμε τη μέρα που το όνειρό μας πραγματοποιείται, ποιος είναι δίπλα μας, τι ακούγεται, πώς μυρίζει ο άερας; Κι αφού κλείσουμε τα μάτια και «ζήσουμε το όνειρό μας» ας το ζωγραφίσουμε! Ή ας το γράψουμε!
Δεν υπάρχει πιο ταιριαστός επίλογος αυτήν τη στιγμή από το σημείωμα της ίδιας της σκηνοθέτιδος Κωνσταντίνας Νικολαϊδη…
Σκληρό έργο σε πολλά σημεία, βαθιά συγκινητικό σε άλλα, πολύ κωμικό επίσης και με έντονο σασπένς! Όπως είναι και η ίδια η ζωή, που μέσα από τα καλά και τα κακά της, μας ξεδιπλώνει τη μαγεία της και μας φέρνει κάθε φορά ένα βήμα πιο κοντά στην Αγάπη και στην Αγκαλιά. Μια Αγκαλιά που μας ψιθυρίζει γλυκά «Κράτα γερά. Όλα θα πάνε καλά.». Μια Αγκαλιά που, όπως κι ο μικρός Όλιβερ, όλοι βαθιά μέσα μας επιζητούμε.
Από τη Σπυριδούλα Μπιρπίλη
Το άρθρο αυτό θα είναι λιγάκι διαφορετικό, γιατί διαφορετικές είναι και οι μέρες που ζούμε…Ο Μινώταυρος έμελλε να είναι η τελευταία παράσταση που είδαμε μαζί με τα παιδιά μου τέσσερις ημέρες πριν τα θέατρα κλείσουν στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης. Τότε βέβαια δεν το ξέραμε. Αρχικά σκέφτηκα να μην γράψω κάτι για την παράσταση. Τι νόημα θα είχε τώρα πια; Μετά το μούδιασμα των πρώτων ημερών όμως σήμερα ξαναέφερα στο μυαλό μου τον Μινώταυρο. Κι έκανα κάποιες σκέψεις που σκέφτηκα να μοιραστώ.
Ο Θησέας, ένα παλικάρι 16 χρονών ξεκινά να νικήσει τον Μινώταυρο, ένα τέρας που σκοτώνει. Ο πατέρας του, μεγαλύτερος σε ηλικία, μένει πίσω. Ο Μινώταυρος είναι κλεισμένος σε ένα λαβύρινθο, δύσκολο να τον βρεις πριν σε βρει εκείνος κι αν τελικά τον βρεις είναι αδύνατο να τον σκοτώσεις. Ο Θησέας όμως τον βρίσκει και τον εξολοθρεύει. Και τελικά επιστρέφει νικητής χάρη στη βοήθεια του έξω κόσμου, της Αριάδνης που του έδειξε πώς θα βρει τον δρόμο. Ο καθένας βοηθά με τον τρόπο του.
Οι μύθοι είναι ο αρχέγονος λόγος, αυτός ο λόγος που πάντα κάτι έχει να μας πει ανάλογα με την εποχή και τις συνθήκες. Δεν αξιώνω τον λόγο του αναλυτή, απλώς καταγράφω τι λέει σε μένα ο μύθος του Μινώταυρου, τη δεδομένη στιγμή με τις δεδομένες συνθήκες. Ο Μινώταυρος όσο φοβερό τέρας κι αν είναι, κι όσο καλά κι αν κρύβεται στο τέλος θα νικηθεί! Και θα νικηθεί από έναν άνθρωπο. Στη νίκη θα συμβάλλουν κι όσοι δεν θα έρθουν σώμα με σώμα με το θηρίο, αλλά θα προσφέρουν τη βοήθειά τους από μακριά με τρόπους διαφορετικούς. Όταν πια το τέρας εκλείψει θα πρέπει να βγάλουμε τα μαύρα πανιά από το πλοίο μας. Να επιστρέψουμε στην χαρά της ζωής. Κι ο μύθος μου λέει και κάτι άλλο. Όσοι περιμένουμε σκαρφαλωμένοι στον βράχο τα νέα, καλό είναι να μην βιαζόμαστε να βγάζουμε συμπεράσματα και να μην γκρεμοτσακιστούμε από τα βράχια βλέποντας μαύρα πανιά. Ας έχουμε την υπομονή και την φρόνηση να ελέγξουμε τα γεγονότα πριν βγάλουμε συμπεράσματα. Ίσως τα χαρμόσυνα νέα να είναι τελικά ήδη εδώ απλώς να ξέχασαν να αλλάξουν τα πανιά…
Θα ήταν άδικο ίσως να μην αναφερθώ έστω κι ονομαστικά στους συντελεστές μιας παράστασης που μου έδωσαν τροφή για σκέψη και προβληματισμό. Άλλωστε ο Μινώταυρος που με έκανε να σκεφτώ όλα τα παραπάνω είχε τη μορφή που του έδωσε η Χριστίνα Κουλουμπή (σκηνικά και κουστούμια) και τον δικό της λαβύρινθο έχω στο μυαλό μου όταν σκέφτομαι τη μάχη. Η σκηνοθετική ιδέα της Κάρμεν Ρουγγέρη και της Χριστίνας Κουλουμπή να παρουσιάσουν με αστείο τρόπο τους άθλους του Θησέα ώστε να μην φοβίσουν τα παιδιά ας μας καθοδηγεί τις μέρες αυτές στο πως παρουσιάζουμε τα γεγονότα και στο τι αφήνουμε να ακουστεί. Και φυσικά ένα μεγάλο μπράβο σε όλο τον θίασο (Κατερίνα Γεωργάκη, Μάιρα Γεωργάρου, Άρης Δελαγραμμάτικας, Χριστίνα Κουλουμπή, Μανώλης Κλωνάρης, Γιώργος Μπανταδάκης, Σταύρος Νίνης, Σωτήρης Σουριανός, Βασίλης Τσιγκριστάρης). Με κρητική λύρα, μαντινάδες, παραδοσιακά κρητικά τραγούδια και στίχους του Ανδρέα Κουλουμπή ειδικά προσαρμοσμένους στην παράσταση, ζήσαμε την περιπέτεια του Θησέα και μας συνεπήρε το θάρρος του και η αγωνιστικότητά του.
Τα παιχνίδια για ΠΡΙΝ και ΜΕΤΑ δείτε τα ως προτάσεις για παιχνίδι άσχετα αν έχετε δει ή όχι την παράσταση
ΠΡΙΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑ…
Διαβάζουμε. Διαβάστε το μύθο του Μινώταυρου και συζητείστε με τα παιδιά σας. Ποιο είναι αυτό το φοβερό τέρας; Το φοβούνται; Μπορεί να νικηθεί; Ίσως σας αποκαλυφθούν πράγματα που σκέφτονται αλλά δεν μπορούν να εκφράσουν. Ένα ανέμελο πρωινό, πάνω από δυο εβδομάδες πριν, η πεντάχρονη κόρη μου είχε ρωτήσει «μπαμπά αυτός ο κορονομιός είναι τέρας;». Στα παιδικά μάτια κάθε τι κακό έχει τη μορφή τέρατος κι έχουν ανάγκη να ακούσουν ότι τα τέρατα μπορούν να νικηθούν και στο τέλος πάντα έτσι συμβαίνει.
Οδηγώντας τον τυφλό. Ένας είναι ο «τυφλός» κι ο άλλος ο οδηγός. Ο οδηγός πρέπει να οδηγήσει τον «τυφλό» του με φωνητικές οδηγίες για να φτάσει από το ένα μέρος στο άλλο. Στον χώρο μπορείτε να βάλετε τεχνητά εμπόδια ώστε η διαδρομή να είναι δαιδαλώδης. Ένα σκαμπό, μια τσάντα, ένα τετράδιο ή βιβλίο. Ο οδηγός είναι υπεύθυνος για τον «τυφλό» του και πρέπει να τον οδηγήσει στο τέρμα με ασφάλεια χωρίς να σκουντουφλήσει στα εμπόδια.
Κατασκευή: Ό,τι έχει μορφή είναι πιο εύκολο να νικηθεί. Μπορείτε να κατασκευάσετε την μάσκα με χαρτοσακούλα του μπακάλη και προσθέτοντας κέρατα από χαρτί. Ζωγραφείστε την και γίνετε για λίγο Μινώταυροι.
Παιχνίδι: Το παιχνίδι αυτό ονομάζεται Θησέας και Προκρούστης και υπάρχει στο βιβλίο των Φωτεινής Τσάμπρα και Ζωής Σκαλίδη «10 Παιχνίδια με Θεούς, Ημίθεους και Νύμφες» (εκδ. Ελληικά Γράμματα). Χρειαζόμαστε έναν Προκρούστη και υποψήφιους για τον τίτλο του Θησέα. Η Α’ δοκιμασία είναι να ξαπλώσουν οι υποψήφιοι στο έδαφος με γυμνές πατούσες. Ο «Προκρούστης» προσπαθεί να γράψει με μαρκαδόρο το όνομά τους πάνω στις πατούσες των παικτών. Οι παίκτες που θα αντέξουν τη δοκιμασία αυτή (ενώ γαργαλιούνται) περνούν στη δεύτερη φάση του παιχνιδιού. Στη Β’ δοκιμασία ο «Προκρούστης» γαργαλά στις γυμνές πατούσες τους ξαπλωμένους παίκτες με ένα φτερό για μισό λεπτό. Οι παίκτες που δε θα κινηθούν καθόλου για τριάντα δευτερόλεπτα περνάνε στην τρίτη φάση του παιχνιδιού. Στην Γ’ δοκιμασία ο «Προκρούστης» δένει και τα δύο πόδια των παικτών με ένα λάστιχο. Με το σύνθημα οι παίκτες προσπαθούν ανοίγοντας τα πόδια τους να τεντώσουν το λάστιχο όσο πιο πολύ μπορούν. Κατόπιν ο «Προκρούστης» μετρά με το μέτρο το άνοιγμα του κάθε λάστιχου. Θησέας ανακηρύσσεται ο παίκτης που έχει τεντώσει πιο πολύ το λάστιχό του.
Ας παίξουμε όλοι μαζί, ας ξορκίσουμε έτσι το κακό με γέλιο και παιχνίδι. Κι ας ήμαστε όλοι σίγουροι ότι όσο δυνατός κι αν είναι ο «Μινώταυρος», ο θνητός Θησέας είναι πιο δυνατός και πιο έξυπνος. Και στο τέλος θα τον νικήσει….
Από τη Σπυριδούλα Μπιρπίλη
Ρωμαίε τι σημαίνει τ’ όνομά σου
Σε ψάχνω μες στους μύθους κι είσαι εδώ.
Ρωμαίε τι σημαίνει τ’ όνομά σου
Στο θέατρο απόψε θα το βρω.
«Μια περιπέτεια για τον Ρωμαίο» και μαζί με τον μικρό κι αξιολάτρευτο ποντικό θα κάνουμε κι εμείς ένα ταξίδι στην «περιπέτεια» που ονομάζεται θέατρο και εκείνη την άλλη περιπέτεια, του έρωτα!
Ο διευθυντής σκηνής, το τρίτο κουδούνι, τα φώτα, τα σκηνικά και τα κουστούμια αλλά αλλά κι ο ίδιος ο Σαίξπηρ με την πιο διάσημη ιστορία του μας συστήνουν τον κόσμο του θεάτρου. Τα παιδιά παρακολουθούν τον Ρωμαίο στο ταξίδι του μέσα στο θέατρο και μαθαίνουν τα βασικά στοιχεία που συνθέτουν μια θεατρική παράσταση ενώ ταυτόχρονα γνωρίζουν διάφορα είδη κούκλας. Από δαχτυλόκουκλα και μαρότα, μέχρι muppet και εντυπωσιακές γιγαντόκουκλες! Η Μαρία και η Σπυριδούλα Παπαγεωργίου καταφέρνουν να μας εντυπωσιάσουν ακόμα μια φορά με τις κατασκευές τους, την διασκευή τους, το παίξιμό τους αλλά και την άψογη επαφή με το νεαρό κοινό. Άμεσες και γλυκύτατες θυμίζουν «μαμάδες» που θέτουν όρια, χωρίς να μαλώνουν και μας αφηγούνται υπέροχες ιστορίες, ενώ μετά το τέλος της παράστασης είναι πρόθυμες να απαντήσουν στις ερωτήσεις των μικρών θεατών.
Κι επειδή όπως μας έμαθαν οι γονείς του Ρωμαίου «στο θέατρο το παν είναι η συνεργασία» να πούμε ότι το υπέροχο κείμενο της Μαρίας Παπαγιάννη με τις εντυπωσιακές κατασκευές της Μαρίας και της Σπυριδούλας Παπαγεωργίου ντύνει αριστοτεχνικά η μουσική του Θάνου Μικρούτσικου. Το βράδυ μετά την παράσταση άκουσα την μικρή μου κόρη να σιγοτραγουδά τους στίχους!
Ο Ρωμαίος μας έμαθε τόσα πράγματα μέσα από το παιχνίδι του κουκλοθεάτρου κι εμείς σκεφτήκαμε μερικά παιχνίδια ΠΡΙΝ και ΜΕΤΑ την παράσταση.
ΠΡΙΝ…
Διαβάζουμε. Η παράσταση βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο της Μαρίας Παπαγιάννη που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη. Ένα υπέροχο κείμενο για μικρά και μεγάλα παιδιά. Επίσης θα μπρούσατε να διαβάσετε και το βιβλίο «Σε μια σκηνή θεάτρου όπου όλα είναι μαγικά» (εκδ.Κέδρος) των Κατερίνα Μπάκα- Ματιάτου και Παναγιώτας Στρίκου- Τομόπουλου. Μια ιστορία- ταξίδι για το θέατρο, τα είδη του και τους ανθρώπους του, που με παραμυθένιο τρόπο μυεί τα παιδιά στον κόσμο του θεάτρου.
Κατασκευή. Πριν την παράσταση δοκιμάστε να φτιάξετε έναν δικό σας Ρωμαίο και να τον πάρετε στην παράσταση να τη δει. Μη μείνει παραπονεμένος κι αυτός ότι δεν είδε ποτέ του παράσταση! Μην ανησυχείτε για το τεχνικό μέρος της κατασκευής. Χρειάζεσετε μόνο φαντασία και υλικά που έχετε ήδη σπίτι. Μια ιδέα είναι μαρότα με πλαστικά κουταλάκια, κουτάλες ή γλωσσοπίεστρα.
ΜΕΤΑ…
Απόψε αυτοσχεδιάζουμε: (Για ομάδες/ εκπαιδευτικούς). Αφού δείτε την παράσταση μην χάνετε καιρό! Μοιράστε ρόλους και το παιχνίδι ξεκινά! Αν δεν μπορείτε να γράψετε την δική σας ιστορία (λόγω έλλειψης χρόνου φυσικά και όχι λόγω έλλειψης έμπνευσης!) βρείτε μια ιστορία γνωστή (γιατί όχι και την ιστορία του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας ή ένα απόσπασμά της;), ένα παραμύθι, ένα περιστατικό που σας συνέβη και κάντε το παράσταση. Παράσταση όμως αληθινή με τα όλα της. Με σκηνοθέτη, με φώτα (ακόμα κι αν απλώς αναβοσβήνετε την λάμπα της τάξης ή έχετε έναν φακό για έξτρα δυνατότητες), με κουστούμια, φροντιστήριο, διευθυντή σκηνής και βρείτε κι άλλους ακόμα συντελεστές μιας παράστασης. Μουσική, αφίσα, κατασκευή προγράμματος. Μην μοιράσετε όλους τους ρόλους και ξεμείνετε από ηθοποιούς. Κάποιοι από εσάς πρέπει να παρουσιάσουν την ιστορία, μην το ξεχάσετε!
Γινόμαστε κούκλες. Ένας είναι ο κουκλοπαίχτης και ο άλλος η μαριονέτα. Ο κουκλοπαίχτης «πιάνει» τα φανταστικά σκοινάκια της μαριονέτας και κινεί την μαριονέτα- παιδί. Η μαριονέτα μπορεί να έχει σκοινάκια όχι μόνο στα χέρια και στα πόδια αλλά και στο κεφάλι, στην μύτη, στην πλάτη, στα μάγουλα, στα γόνατα ή στην κοιλιά. Χρειάζεται συγκέντρωση και αργές απαλές κινήσεις και το αποτέλεσμα είναι μαγικό.
Ο σκηνοθέτης μας μαθαίνει να στεκόμαστε στη σκηνή. Ένα παιδί είναι ο σκηνοθέτης και ορίζει τον χώρο των θεατών και τη σκηνή. Ο σκηνοθέτης λέει σε όλους να προχωρήσουν στη σκηνή. Τα υπόλοιπα παιδιά προχωρούν και πηγαίνουν όπου θέλουν, αλλά πρέπει να σκέφτονται πως θα είναι καλύτερα ορατοί σε ένα φανταστικό κοινό. Σε κάποια στιγμή ο σκηνοθέτης φωνάζει «εικόνα σκηνής» και όλοι πρέπει να παγώσουν αμέσως. Ο σκηνοθέτης κινείται στον «χώρο των θεατών» για να ελέγξει ότι όλοι οι ηθοποιοί είναι ορατοί. Αν ο σκηνοθέτης φωνάξει «εικόνα σκηνής» και κάποιος έχει γυρισμένη την πλάτη του στο κοινό, ή κάποιος κρύβει ή κρύβεται από κάποιον, μένει εκτός παιχνιδιού και παίρνει το ρόλο του θεατή για να βοηθά το σκηνοθέτη να κρίνει τις επόμενες φορές ποιος είναι εκτός παιχνιδιού. Ο σκηνοθέτης λέει «περπατήστε στη σκηνή» και το παιχνίδι συνεχίζεται. Ο εμψυχωτής μπορεί να προσθέσει κι άλλους κανόνες για να κάνει το παιχνίδι πιο δύσκολο. Για παράδειγμα, μπορεί να πει σε όλους τους παίκτες να κάνουν δραματικές και μεγαλοπρεπείς κινήσεις ή ότι όλοι πρέπει να γελάνε.
Ο Ρωμαίος είναι η περιπέτεια του θεάτρου. Είναι αυτός που μας μυεί στα μυστικά του. Είναι ωραίο να βλέπουμε θέατρο, να παίζουμε, να ονειρεύομαστε, να πετάμε κι έτσι φτιάξουμε έτσι έναν κόσμο καλύτερο. Θα φέρουμε τον κόσμο που δημιουργήσαμε πίσω από την αυλαία, μπροστά!
«Το θέατρο είναι ένας μεγάλος καθρέφτης της ζωής. Ένα όνειρο με ανοιχτά τα μάτια.
Σα να πετάς χωρίς φτερά. Σα να ονειρεύεσαι χωρίς να κοιμάσαι»
Σε μια εποχή που η τεχνολογία έχει εκμηδενίσει τις αποστάσεις (με φυσικό ή εικονικό τρόπο δεν έχει σημασία), όλοι ζούμε δίπλα δίπλα. Νιώθουμε όμως έτσι; Ή μήπως τελικά ο καθένας περιχαρακώνεται μέσα στο «δικό μου- δικό σου»;
Στην παράσταση «Δίπλα δίπλα» στο Μικρό Εθνικό μέσα από το σωματικό θέατρο και τις τεχνικές του βωβού κινηματογράφου, μέσα από αυτό που στην απλή γλώσσα των παιδιών ονομάζουμε παντομίμα, αντιλαμβανόμαστε ότι τελικά η γλώσσα δεν είναι απαραίτητη προϋπόθεση για να δημιουργήσεις σχέσεις. Τις ζωές των τεσσάρων ηρώων ενώνουν η μουσική, τα πράγματα που έφτιαξαν ο ένας για τον άλλον, το φαγητό που έφαγαν μαζί, μια συγγνώμη και η έννοια σπίτι.
Η Έμη Σίνη κι ο Άγγελος Αγγέλου καταφέρνουν ακόμα μια φορά να μας εντυπωσιάσουν με ένα διαφορετικό είδος θεάτρου αυτή την φορά. Χωρίς λόγια αλλά με δυνατές σκηνές που αν και απευθύνονται σε παιδιά ηλικίας 3-6 τα μηνύματά και τα βαθύτερα νοήματά τους τους αφορούν όλες τις ηλικίες. Το μαγικό στην παράσταση αυτή είναι ότι κινείται ταυτόχρονα στο συμβολικό και το ρεαλιστικό. Αποκορύφωμα η σκηνή όπου οι τέσσερις ήρωες ονειρεύονται. Το σουρεαλιστικό όνειρό τους (εκπληκτική ιδέα κουκλοθεάτρου) δείχνει πώς τελικά είμαστε τόσο μικροί μπροστά στον κόσμο αυτό και το μόνο που έχουμε είναι ο ένας τον άλλον. Πρέπει να σταθούμε δίπλα δίπλα για να μην χαθούμε. Άλλωστε όλοι οι άνθρωποι, από τους πρωτόγονους μέχρι σήμερα, πορεύτηκαν μαζί σε κοινωνίες κι όχι ατομικά. Πορεύτηκαν δίπλα δίπλα.
Ο Φοίβος Συμεωνίδης σκηνοθετεί μια παράσταση χωρίς λόγια, που γίνεται όμως απολύτως κατανοητή ακόμα και από τους πολύ μικρούς θεατές. Εκπληκτικοί στους ρόλους τους οι Αφροδίτη Κλεοβούλου, Δαυίδ Μαλτέζε, Θανάσης Μεγαλόπουλος και Δανάη Τίκου. Το σκηνικό των Μικαέλα Λιακατά και Ελένης Παπαναστασίου λειτουργεί ως παιχνίδι μεταξύ των παιδιών και των ηθοποιών. Χτίζεται μπροστά τους, γκρεμίζεται και ανακατασκευάζεται με τη βοήθεια των θεατών. Σαν το αγαπημένο παιχνίδι των παιδιών, τα τουβλάκια. Για να ανακαλύψουν τα παιδιά ότι τελικά μπορείς να φτιάξεις κάτι μεγαλύτερο και πιο στέρεο αν μοιραστείς τα υλικά σου. Τι κι αν καταστράφηκαν όλα, μετά την μπόρα έρχεται πάντα η λιακάδα. Με υπομονή και βοήθεια όλα ξαναφτιάχνονται από την αρχή και μάλιστα καλύτερα γιατί τώρα φτιάχτηκαν με αγάπη και συνεργασία.
Ώρα για παιχνίδια για να παίξουμε δίπλα δίπλα με τα παιδιά μας ΠΡΙΝ και ΜΕΤΑ την παράσταση.
ΠΡΙΝ…
Το ξενοδοχείο. Για να είστε έτοιμοι να παρακολουθήσετε την παράσταση «Δίπλα δίπλα» πρέπει να εξοικειωθείτε λίγο με τους «κανόνες της παντομίμας», ή για να το πούμε πιο σωστά με το σωματικό θέατρο. Φυσικά όλα αυτά μέσω παιχνιδιού! Η υπόθεση έχει ως εξής: Είμαστε πολύ κουρασμένοι ταξιδιώτες και μετά από πολύ κόπο φτάνουμε σε ένα ξενοδοχείο. Όμως είμαστε τόσο εξουθενωμένοι που δεν μπορούμε ούτε να μιλήσουμε. Άρα όσα ζητάμε από τον ξενοδόχο (ή για όσα του παραπονιόμαστε) τα κάνουμε με παντομίμα. Π.χ. θέλω ένα δωμάτιο με θέα στη θάλασσα, ο κλιματισμός δε δουλεύει, να με ξυπνήσετε στις 7, υπάρχει μια κατσαρίδα στο δωμάτιο, το στρώμα είναι πολύ σκληρό και άπειρα άλλα.
Χτίζουμε. Σίγουρα έχετε στο σπίτι άπειρα τουβλάκια από διάφορες εταιρείες. Διάφορα μεγέθη ή σχήματα, κλασικά lego, απομιμήσεις ή καινούρια είδη που βασίζονται στην ίδια λογική της κατασκευής. Πριν πάτε στο θέατρο ανακατέψτε τα και φτιάξτε ένα μοναδικό δημιούργημα! Κι ας είναι αυτό το δικό σας οικοδόμημα που θα στεγάσει τις σκέψεις σας για το τι τελικά σημαίνει «Δίπλα δίπλα».
ΜΕΤΑ…
Διαδοχική παντομίμα: (Για ομάδες/ εκπαιδευτικούς). Το παιχνίδι αυτό είναι πολύ αστείο και διασκεδαστικό, ειδικά αν γίνουν πολλά λάθη! Τα παιδιά χωρίζονται σε ομάδες των 5 ή 6 ατόμων. Ένα παιδί από την ομάδα μένει στην αίθουσα ενώ τα υπόλοιπα περιμένουν κάπου που να μην βλέπουν. Το παιδί παρουσιάζει μια απλή σκηνή χωρίς λόγο στους θεατές. Μπορεί να είναι κάτι πολύ απλό, όπως π.χ. ανοίγω το ψυγείο, παίρνω ένα αναψυκτικό, ξεβιδώνω το καπάκι και πίνω. Ή παίζω μπάσκετ και βάζω καλάθι. Ή σιδερώνω τα ρούχα και τα διπλώνω. Όταν παρουσιάσει την σκηνή στους θεατές, φωνάζει ένα από τα παιδιά της ομάδας και του δείχνει την σκηνή μια φορά. Ο δεύτερος φωνάζει τον τρίτο και του δείχνει την σκηνή κ.ο.κ μέχρι να φτάσουν στον τελευταίο. Έχει πολύ ενδιαφέρον τι θα δουν από τον τελευταίο οι θεατές. Κάτι σαν χαλασμένο τηλέφωνο αλλά με το σώμα και τις κινήσεις.
Παντομίμα συναισθημάτων: Η παράσταση «Δίπλα δίπλα» μιλά για όλα αυτά που μας χωρίζουν και τελικά οι ήρωες τα προσπερνούν ανακαλύπτοντας ότι έχουν περισσότερα κοινά παρά διαφορές. Άλλωστε περνάνε καλά όλοι μαζί. Γιατί όμως αρχικά είναι τόσο επιφυλακτικοί απέναντι στους γειτόνους; Από τη μια ο φόβος μήπως χάσουν αυτά που θεωρούσαν δικά τους. Κι από την άλλη ο φόβος για τις διαφορετικές συνήθειες. Ένας διαστημάνθρωπος έφτασε στη γη, αλλά τώρα πρέπει να φύγει. Ανοίγει τη βαλίτσα του και τα παιδιά βάζουν μέσα σε αυτή τα «αρνητικά» της γης. Χωρίς να κατονομάσετε όσα διώχνετε από τη Γη, αλλά χρησιμοποιώντας το πρόσωπο και το σώμα δείχνουμε τη λύπη, το μίσος, τον πόλεμο, την αδικία, τη ζήλια, το ψέμα κι ό,τι άλλο εσεις θεωρείτε αρνητικό. Ο διαστημάνθρωπος θα τα πάρει και θα τα πετάξει στο διάστημα.
Τα μικρά παιδιά θα λατρέψουν την παράσταση γιατί «μιλά τη γλώσσα τους». Περιορισμένο λεξιλόγιο όπως ένα μικρό παιδί, αλλά πλήρως ανεπτυγμένη σκέψη! Κι οι μεγάλοι θα την αγαπήσουν όχι μόνο για την καλλιτεχνική αρτιότητα αλλά και για το βάθος τον νοημάτων της και των συμβολισμών της.
Το 2019 ανακηρύχτηκε «έτος Ερωτόκριτου» από το Υπουργείο Πολιτισμού και η Ελένη Βλάχου σκηνοθετεί και συστήνει τον Ερωτόκριτο του Βιτσέντζου Κορνάρου, ένα από τα σημαντικότερα έργα της κρητικής λογοτεχνίας στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο.
«Τι είναι όμως; Παραμύθι; Έργο θεατρικό; Κάποιοι το λένε ποίημα. Μυθιστόρημα το λένε κάποιοι άλλοι.
Τι σημασία έχει! Μια ιστορία είναι. Μια ιστορία σαν αυτές που λέγονταν παλιά». Αυτό είναι ο Ερωτόκριτος, ένα παραμύθι για τότε που όλα ήταν διαφορετικά. Μεγάλοι πόλεμοι κι ακόμα μεγαλύτεροι έρωτες. Φιλίες με ρίζες βαθιές και η τιμή, η γενναιότητα και η πίστη άξιζαν περισσότερο κι από το χρυσάφι. Ένα παραμύθι σε γλώσσα έμμετρη που στο τέλος η αγάπη νικά και μπροστά της υποκλίνεται ακόμα κι ο βασιλιάς. Έχουμε ανάγκη τα έργα αυτά γιατί έχουμε ανάγκη να κερδίσει το τέλος η αγνή αγάπη!
Έργο κρητικό χωρίς μουσική δε γίνεται και η μουσική του Ηλία Βαμβακούση πλαισιώνει υπέροχα το κείμενο του Κορνάρου. Ήχοι κρητικοί και τραγούδια γνωστά που αριστοτεχνικά περνάνε από το τραγούδι στην πρόζα.
Τα σκηνικά της Θάλειας Μέλισσα, τα κουστούμια της Βασιλικής Σύρμα αλλά και οι ειδικές κατασκευές του Γιώργου Κωτσάκου βρίσκονται εκεί για να υπηρετήσουν την παράσταση. Χωρίς να είναι κραυγαλέα, απολύτως λειτουργικά και λιτά, εντυπωσιάζουν με την απλότητά τους. Ειδικά η σύλληψη με τις πανοπλίες που τελικά μεταμορφώνονται σε σκηνικό αντικείμενο (ας μην τα αποκαλύψουμε όλα) είναι αριστοτεχνική.
Οι ηθοποιοί Αργυρώ Ανανιάδου, Κωνσταντίνος Γεωργαλής, Κωνσταντίνος Δαλαμάγκας, Στέλιος Θεοδώρου-Γκλίναβος, Δημήτρης Μηλιώτης, Αλέξανδρος Σιάτρας, Χαρά Τζόκα συνθέτουν μια δεμένη ομάδα που επικοινωνεί άριστα το κείμενο του Κορνάρου.
«Ερωτόκριτος» διασκευασμένος για παιδιά κι εμείς θα προτείνουμε παιχνίδια για ΠΡΙΝ και ΜΕΤΑ την παράσταση.
ΠΡΙΝ…
ΜΕΤΑ…
Χαρά Αρετούσας αγωνία ποιος τραγουδά άγχος που την αναγκάζουν σε γάμο
Μια φορά κι έναν καιρό στην Κρήτη ο Ερωτόκριτος κι η Αρετούσα αγαπήθηκαν βαθιά και η αγάπη τους νίκησε τα πάντα.
Kαι κάθε είς που εδιάβασεν, εδά κι ας το κατέχει,
μη χάνεται στα κίντυνα, μα πάντα ολπίδα ας έχει.
Η αγαπημένη μικρών και μεγάλων Κάρμεν Ρουγγερη μας μυεί φέτος στο Θέατρο Κιβωτός στη Ρώσικη μουσική και παράδοση. Ρώσοι συνθέτες, παραδοσιακή ρώσικη μουσική, αλλά και η ρώσικη αρχιτεκτονική και ενδυματολογία μας συστήνονται μέσα από το ρώσικο παραμύθι «Ο Τσάρος με τη μακριά γενειάδα». Όπως λέει κι η ίδια η Κάρμεν Ρουγγέρη είναι κατά κάποιον τρόπο ένα δικό της παραμύθι, αφού ο Τσάρος είναι μια δική της σύνθεση από στοιχεία ρώσικων παραμυθιών και μύθων.
Τα σκηνκά και ιδιαίτερα τα κουστούμια της Χριστίνας Κουλουμπή, υπέρλαμπρα και εντυπωσιακότατα όπως ταιριάζει στην αυτοκρατορική Ρωσία. Η μαρτυρία μιας μικρής πριγκίπισσας στο κοινό αντικατροπτίζει όλη την αλήθεια «μου αρέσουν τα κουστούμια γιατί είναι πριγκιπικά και μοιάζουν με αληθινά».
Όλη η ομάδα των ηθοποιών έξοχα συνονισμένη ανταποκρίνονται σε ένα πλήθος ρόλων αλλά και μουσικής ερμηνείας. Οι Χάρης Αγγέλου, Κωνσταντίνα Λιναρδάτου, Ιουστίνα Μάτσιασεκ, Έλενα Μιχαλάκη, Γιάννης Νικολάου, Ορφέας Τσαρέκας, Πολύκαρπος Φιλιππίδης και Ειρήνη Χρηστίδη μας εντυπωσίασαν με τις υποκριτικές και μουσικές τους ικανότητες.
Πέρα όμως από τη γνωριμία με τη Ρώσικη μουσική και μυθολογία, «Ο Τσάρος με τη μακριά γενειάδα» είναι ένα παραμύθι που μας μιλά για την εντιμότητα και την ειλικρίνεια, την γονεϊκή αγάπη, την αρετή και την ηθική. Ο κόσμος της θάλασσας είναι ο κόσμος της φύσης που δίνει στον άνθρωπο τις «κόρες του». Άραγε ο άνθρωπος θα εκτιμήσει και θα σεβαστεί το γάμο του με την φύση ή θα καταστρέψει το ίδιο του το σπίτι; Γιατί όπως κάθε παραμύθι πίσω από την απλοϊκή ιστορία κρύβει μέσα στους συμβολισμούς του αλήθειες ζωής.
Μια φορά κι έναν καιρό στη Ρωσία με ρώσικη μουσική και παραμυθένιους βασιλιάδες είδαμε μια όμορφη ιστορία και ζήσαμε για λίγο σε παλάτια πάνω και κάτω από το νερό. Θα κρατήσουμε την μαγεία αυτή λίγο ακόμα παίζοντας παιχνίδια για ΠΡΙΝ και ΜΕΤΑ την παράσταση.
ΠΡΙΝ…
Διαβάζουμε. Αν θέλετε να έρθετε σε επαφή με τα ρώσικα παραμύθια πριν την παράσταση, υπάρχει μια ωραία συλλογή παραμυθιών. «Παραμύθια από τη Ρωσία», εκδόσεις Απόπειρα. Τσάροι και χωρικοί, ζώα, ξωτικά και μοχθηρά πλάσματα όπως ο μάγος Κοσέι και η Μπάμπα Γιαγγά θα συντροφεύσουν τα βράδια σας και θα σας ταξιδέψουν στην μακρινή Ρωσία. Κι αν θέλετε να πάτε προετοιμασμένοι για αυτό που θα δείτε κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κάρμινα το βιβλίο «Ο Τσάρος με τη μακριά γενειάδα» μαζί με cd με την μουσική της παράστασης.
ΜΕΤΑ…
Διαγωνισμός ψευτιάς: (Για μεγαλύτερες ομάδες/ εκπαιδευτικούς). Η ιστορία του τσάρου περιπλέκεται όταν ο σύμβουλός του τού προτείνει μια λύση για να γλιτώσει ο γιος του και μας ζητά να μην πούμε τίποτα. Μυστικό! Μετά έρχεται και η γυναίκα του συμβουλάτορα, αλλάζει το σχέδιο δράσης και μας ζητά κι αυτή να μην πούμε τίποτα. Μυστικό! Πάλι! Και τελικά τα πράγματα γίνονται…κουλουβάχατα! Με τόσα ψέματα και τόσα μυστικά σας έχουμε ένα ιδανικό παιχνίδι. Τα παιδιά χωρίζονται σε ομάδες, 4-5 ατόμων κι ένας από την ομάδα αφηγείται στους υπόλοιπους μια ιστορία που του έχει συμβεί, αστεία, τρομακτική κλπ. Ή λένε όλοι από μια και καταλήγουν στην πιο ενδιαφέρουσα, μεταξύς του όμως, μυστικά κάθε ομάδα. Όταν καταλήξουν, προσπαθούν να την "αποστηθίσουν" και οι 4-5 όσο καλύτερα μπορούν. Μετά σηκώνονται ενώπιον της τάξης και λένε την ίδια ιστορία σα να τους έχει συμβεί προσωπικά και οι τέσσερις στη σειρά, όσο πιο πειστικά μπορούν. Το κοινό πρέπει να βρει σε ποιον συνέβη όντως και γίνεται ψηφοφορία. Κερδίζει αυτός που θα έχει καταφέρει να πείσει το κοινό ότι του συνέβη πραγματικά το περιστατικό. Ο καλύτερος ψεύτης δηλαδή.
Ζωγραφίζουμε: Τα σκηνικά και τα κουστούμια της παράστασης μας δίνουν μια γεύση της παραμυθένιας Ρωσίας. Ας αφήσουμε λοιπόν ελεύθερη την φαντασία μας και ας σχεδιάσουμε εμείς τα κουστούμια του τσάρου και της τσαρίνας, των βασιλιάδων του νερού και των υπόλοιπων ηρώων.
Το βασίλειο της γης και το βασίλειο της θάλασσας συμφιλιώθηκαν και σφράγισαν την φιλία τους με δυο γάμους. Ας ελπίσουμε αυτό να συμβεί και στην δική μας ζωή και να συμφιλιωθεί επιτέλους ο κόσμος των ανθρώπων με το βασίλειο της φύσης!
Από τη Σπυριδούλα Μπιρπίλη
Ο Ηλίας Καρελλάς είναι πάντοτε εγγύηση, είτε πρόκειται για θέατρο σκιών, είτε για παιδικό θέατρο. Αλλά αυτήν την φορά το αποτέλεσμα ξεπέρασε τις προσδοκίες! Η ζωντανή μουσική των String demons απογείωσε την παράσταση στο Θέατρο Κάππα με την θεσπέσια φωνή της Λυδίας Μπουντούνη να αφήνει άφωνο το κοινό. Ήχοι παραδοσιακοί, κλασσικοί, ρεμπέτικο, heavy metal, όλα εναρμονισμένα στις ανάγκες της παράστασης!
Για άλλη μια φορά το παιχνίδι με τις σκιές ενσωματώνεται άψογα στη σκηνοθεσία ενώ ιδιαίτερη εντύπωση μου έκανε η σκηνή του πολέμου. Μια χορογραφία με σύρματα έδωσε όλη τον παραλογισμό του πολέμου. Σύρματα που υψώνουμε ανάμεσα σε χώρες, ανάμεσα σε ανθρώπους, ανάμεσά μας. Για να κλειστούμε τελικά εμείς οι ίδιοι μέσα σε αυτά τα συρματοπλέγματα.
Ο Λευτέρης Ελευθερίου υπέροχος Συρανό ντε Μπερζεράκ!
Άψογοι επίσης και οι υπόλοιποι ηθοποιοί, Κατερίνα Αθανασιάδη, Χρήστος Καπενής, Φάνης Παυλόπουλος. Πολλά μπράβο και στους χορευτές Κατερίνα Γεβετζή και Ναπολέων Μανάτο.
Η ομορφιά και πώς αυτή ορίζεται και το αιώνιο θέμα της αγάπης και της αποδοχής αποτελούν την βαθύτερη ουσία του Συρανό. Του Συρανό που η αγάπη του για την Ρωξάνη είναι τόσο μεγάλη ώστε να θυσιάσει την δική του ευτυχία για την δική της. Χαίρεται να την βλέπει χαρούμενη και όταν ο ανταγωνιστής του πεθαίνει δεν σπεύδει να εκμεταλλευτεί την ευκαιρία αλλά αντίθετα πονά για την απώλεια μαζί με την Ρωξάνη. Η αγάπη είναι πολύπλοκη στα δικά μας μάτια αλλά τόσο ξεκάθαρη στα μάτια ενός ποιητή κι ενός παιδιού.
Κρατάω σαν πολύτιμο θησαυρό τα λόγια του 6χρονου γιου μου μετά την παράσταση «Μαμά αφού ο ντε Γκις αγαπούσε την Ρωξάνη γιατί έστειλε τον άντρα της στον πόλεμο;». Γιατί για ένα παιδί κι έναν ποιητή, όπως ο Συρανό όταν αγαπάς σκέφτεσαι πρώτα αυτόν που αγαπάς και μετά τον εαυτό σου.
Παιχνίδια με σκιές κατά τη διάρκεια της παράστασης και παιχνίδια για ΠΡΙΝ και ΜΕΤΑ την παράσταση.
ΠΡΙΝ…
ΜΕΤΑ…
Τι κοιτάς; Ε τι κοιτάς; Πώς πρέπει να ‘μαι για να μ’ αγαπάς;
Η μεγαλύτερη αλήθεια κρύβεται στους τελευταίους στίχους που ακούγονται από όλο τον θίασο και ξεσηκώνουν το κοινό. Έχει τελικά σημασία η μύτη μας, τα αυτιά μας και τα ρούχα μας; Αυτά καθορίζσουν το κατά πόσο είμαστε αποδεκτοί; Αυτά εξασφαλίζουν την αγάπη των άλλων; Ή μήπως τελικά η ουσία βρίσκεται αλλού; Σε έναν κόσμο όπου η εξωτερική εμφάνιση έχει φτάσει να καταπιέζει αυτούς που αναλώνονται στο κυνήγι της, ο Συρανό δίνει μια άλλη διάσταση της αγάπης!
Από τη Σπυριδούλα Μπιρπίλη
Η ομάδα Κοπέρνικος μας ενθουσιάζει και πάλι κι αυτή την φορά…γιορτινά στο Θεάτρο Olvio! Την παράσταση μπορείτε να δείτε και αυτή την Κυριακή 12 Ιανουαρίου. Ένα ξωτικό αποδιωγμένο, τιμωρημένο για σφάλμα βαρύ, βρίσκεται στην Πόρτα του Δαναού Στρίγκου, εργοστασιάρχη παιχνιδιών και γνωστού τσιγκούνη. Γέλιο, συγκίνηση και αγάπη πλημμύρισε η αίθουσα του Olvio και συνιστούμε ανεπιφύλακτα να μην την χάσετε! Θα μάθουμε από αυτό το γλυκύτατο ξωτικό ότι τα Χριστούγεννα είναι μοίρασμα, είναι αγάπη, είναι περισσότερο να δίνεις και λιγότερο να παίρνεις.
Ο Γκάυ Στεφάνου υπογράφει την σκηνοθεσία κι αυτό αποτελεί από μόνο του εγγύηση! Εργοστάσιο παιχνιδιών, παιδικά δωμάτια, βουνά, κατσίκες και ποτάμια ζωντανεύουν μπροστά μας. Εξαιρετικοί όλοι οι ηθοποιοί, Γιάννης Δρακόπουλος, Γιώργος Κισσανδράκης, Μιχάλης Πανάδης και Σωσώ Χατζημανώλη, καθως και η κούκλα Πι. Ειδικά η ερμηνεία του Γιάννη Δρακόπουλου μας έκανε να ξεκαρδιστούμε στα γέλια.
Σε στίχους Εμης Σίνη και μουσική του Άγγελου Αγγέλου η ζωντανή μουσική της παράστασης.
Η περίοδος των Χριστουγέννων είναι η πιο μαγική του χρόνου. Κι αν έχεις παιδιά την ζεις λιγάκι διαφορετικά, αφού βλέπεις τα πράγματα μέσα από τα δικά τους μάτια. Χριστούγεννα= παιχνίδια! Κι αφού τα δώρα- παιχνίδια τα ανέλαβε ο Ροτοτιπ, εμείς εδώ θα προτείνουμε παιχνίδια για ΠΡΙΝ και ΜΕΤΑ την παράσταση!
ΠΡΙΝ…
ΜΕΤΑ…
Ας ανοίξουμε αυτές τις μέρες την πόρτα μας στα «έκπτωτα ξωτικά» κι ας τα ακούσουμε! Θα δούμε μια άλλη διάσταση της ζωής κι ίσως επανεξετάσουμε τι είναι και τι όχι σημαντικό. Και τα ξωτικά δεν είναι καλικάντζαροι! Μπορούν να μείνυν μαζί μας και μετά τα Φώτα! Να μας μάθουν να προσφέρουμε και να δίνουμε…
Ο Τζιάνι Ροντάρι έχει χαραχτεί στη μνήμη μας όχι τόσο ως δάσκαλος και δημσιογράφος, όσο ως συγγραφέας παιδικών βιβλίων. Η ομάδα Τόπι επιλέγει φέτος να φέρει στην σκηνή 7 ιστορίες του από τα βιβλία «Παραμύθια από το Τηλέφωνο» και «Παραμύθια για να σπάτε κέφι».
Οι ηθοποιοί Στέλιος Ξανθουδάκης, Εύη Καρρά, Στέλλα Μαγγανά και Δημήτρης Πλειώνης, υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του τελευταίου, ζωντανεύουν με κέφι επτά επίκαιρες και διαχρονικές ιστορίες ενός σύγχρονου παραμυθά. Η μουσική του Νάσου Σωπύλη κάνει τους θατές να χορεύουν από τις θέσεις τους κι ενίοτε και όρθιοι!
Η διαδραστικότητα της παράστασης πέρα από το κέφι και τον ρυθμό που δίνει, πέρα από την διασκέδαση, επιτελεί κι έναν άλλο ρόλο. Ο ίδιος ο Ροντάρι στο βιβλίο του «Η Γραμματική της Φαντασίας» αναφέρει ότι: Οι ιστορίες με το παιδί για να είναι πιο «αληθινές», πρέπει να έχουν οπωσδήποτε την «ιδιωτική» πλευρά τους…οι λέξεις πρέπει να είναι γεμάτες με οικογενειακούς υπαινιγμούς. Και κάπως έτσι οι ιστορίες που είδαμε από την ομάδα Τόπι έγιναν δικές μας. Γιατί μιλήσαμε για αυτές, είχαν τα ονομάτά μας και τους γονείς μας και γιατί παίξαμε κι εμείς εκεί!
Ο Ροντάρι μίλησε πολύ νωρίς για τη σχέση θεάτρου και παιχνιδιού. Σε ένα από τα παιχνίδια επινόησης ιστοριών (Η Γραμματική της Φαντασίας) γράφει: Ένα τέτοιο παιχνίδι είναι ήδη θέατρο, είναι η ελάχιστη μονάδα δραματοποίησης. Παιχνίδια λοιπόν για ΠΡΙΝ και ΜΕΤΑ την παράσταση!!!!
ΠΡΙΝ…
Διαβάζουμε. Οτιδήποτε από τον Ροντάρι. Γιατί ό,τι κι αν διαβάσετε σίγουρα θα το διασκεδάσετε μικροί και μεγάλοι. Τώρα αν θέλετε να πάτε προετοιμασμένοι στην παράσταση διαβάστε τα βιβλία «Παραμύθια από το Τηλέφωνο» (εκδ. Μετάιχμιο) και «Παραμύθια για να σπάτε κέφι» (εκδ. Κέδρος). Ειδικά το «Παραμύθια για να σπάτε κέφι» είναι μια συλλογή παραμυθιών που θα σας διασκεδάσει ιδιαίτερα καθώς για κάθε ιστορία υπάρχουν τρεις διαφορετικές εκδοχές για το τέλος. Διαλέξτε ποια σας αρέσει πιο πολύ κι αν έχετε όρεξη γράψτε κι ακόμα ένα τέλος εσείς!
ΜΕΤΑ…
Παραμύθια από την ανάποδη: Η ιδέα ανήκει στον Τζιάνι Ροντάρι. Αν σας άρεσε η ιστορία της «Πρασινοσκουφίτσας» μπορείτε να πάτε ένα ακόμα βήμα πιο πέρα. Αντί να μπερδέψετε απλώς ένα παραμύθι, μπορείτε να ανατρέψετε εντελώς το θέμα του. Η Χιονάτη που συναντά όχι εφτά νάνους, αλλά εφτά γίγαντες ληστές και γίνεται τελικά αρχηγός της συμμορίας. Μια παλιοτεμπέλα Σαχτοπούτα που φέρνει σε απόγνωση την καλή μητριά της. Μια Κοκκινοσκουφίτσα που παγιδεύει με κόλπο τον καημένο λύκο και τελικά τον βασανίζει κάνοντάς τον νούμερο για το περιπλανώμενο τσίρκο της. Οι ιδέες αμέτρητες. Πάνω στην ιδέα αυτή βασίζεται άλλωστε και το πασίγνωστο παραμύθι του Ευγένιου Τριβιζά «Τα τρία μικρά λυκάκια».
Το μαγικό αν…: Παρμένο από τη μέθοδο του Στανισλάβσκυ το μαγικό «αν…» μπορεί να γίνει η βάση του θεάτρου, της τέχνης και της επιστήμης. Αν ήμουν κάποιος άλλος…Αν δεν υπήρχε ο τέταρτος τοίχος στο δωμάτιο και όλοι με έβλεπαν…Αν μπορούσα να αλλάξω αυτό ή εκείνο…Οι περισσότερες ιστορίες προκύπτουν από αυτήν την μικρή λεξούλα, το «αν»…Με αυτήν ενεργοποιείται η φαντασία. Τι θα συνέβαινε εάν έβγαιναν οι άνθρωποι από την τηλεόραση; Τι θα συνέβαινε εάν υπήρχε μια μηχανή που έκανε όλα τα μαθήματα; Στο παιχνίδι δεν υπάρχουν λάθη και στην φαντασία δεν υπάρχουν όρια. Ξεκινήστε με τις πιο απλές ερωτήσεις και θα προκύψουν οι πιο σπουδαίες ιδέες! Τι θα συνέβαινε αν μια μέρα δεν έβγαινε ο ήλιος; Τι θα συνέβαινε αν ξαφνικά όλοι ξεκινούσαν να περπατούν με τα χέρια;
Ο Ροντάρι ήταν υπέρμαχος των αξιών που πρεσβεύει η παιδική ηλικία. Κι ειλικρινά δεν μπορώ να βρω τίποτα πιο ταιριαστό από τα δικά του λόγια για να υπερασπιστώ την ανάγκη των παιδιών για παιχνίδι κι ευχάριστες στιγμές. «…είναι ανάγκη το παιδί να κάνει προμήθειες αισιοδοξίας και εμπιστοσύνης, για να προκαλέσει τη ζωή».
Από τη Σπυριδούλα Μπιρμπίλη
«Μικρός Πρίγκιπας», παραμύθι τόσο γνωστό και τόσο διαδεδομένο όπως η Κοκκινοσκουφίτσα. Γλώσσα λιτή κι απέριττη που κρύβει την ουσία του κόσμου, την αλήθεια που κατέχουμε ως παιδιά και χάνουμε μεγαλώνοντας. Η ομάδα των 5 εποχών παρουσιάζει για 2η χρονιά, στο Θέατρο 104 το αριστούργημα του Αντουάν ντε Σαιντ Εξυπερύ και μάλιστα με τρόπο που του κολλάει γάντι και του έρχεται…κουτί! Μικρός Πρίγκιπας με όρους θεατρικού παιχνιδιού. Μια παράσταση διαδραστική όπου συμμετέχουν ενεργά όχι μόνο οι μικροί, αλλά και οι μεγάλοι!
Την σκηνοθεσία και τον σχεδιασμό των δραστηριοτήτων κάνει η Σοφία Παπαδοπούλου, η οποία ασχολείται ενεργά με το θεατρικό παιχνίδι και μέσω αυτού μυεί το ανήλικο κοινό της στο θέατρο. Με κέφι και διάθεση παιχνιδιάρικη ξεσηκώνει μικρούς και μεγάλους. Κι αν δεν χορτάσετε παιχνίδι στον Μικρό Πρίγκιπα σας περιμένει για ένα δεύτερο γύρο διαδραστικής παράστασης με την παράσταση «Χριστουγεννιάτικα Παιχνιδομαγέματα».
Στον «Μικρό Πρίγκιπα» δεν γίνεται να μην αναφερθούμε στον… Μικρό Πρίγκιπα, κατά κόσμον Μιράντα Ζησιμοπούλου που κατάφερε να μας μαγέψει και να μας παρασύρει στο μαγικό του ταξίδι στους πλανήτες του γαλαξία αυτού. Παρουσία αέρινη που με ηρεμία μετέφερε όλα τα νοήματα που κουβαλά ο Μικρός Πρίγκιπας ως σύμβολο. Δίπλα της ο Μιχάλης Κατσούδας ανταποκρίνεται άριστα στους πολλαπλούς του ρόλους. Αγάπη κι επικοινωνία με το παιδί φαίνεται να είναι το μυστικό τους και τελικά τα παιδιά το εισπράττουν.
Ο Μικρός Πρίγκιπας είναι το σύμβολο του παιδιού. Είναι το αιώνιο παιδί, αυτό που κρύβουμε μέσα μας και δεν το αφήνουμε να ακουστεί. Ένας τρόπος υπάρχει να το θυμηθούμε. Παιχνίδια για ΠΡΙΝ και ΜΕΤΑ την παράσταση!!!!
ΠΡΙΝ…
Διαβάζουμε. «Ο Μικρός Πρίγκιπας» του Αντουάν ντε Σαιντ Εξυπερύ. Οι εκδόσεις πολλές, ακόμα και τρισδιάστατη έκδοση υπάρχει. Και μην το διαβάσετε μια φορά. Βάλτε το σε θέση περίοπτη και γυρίζετε συχνά να ξανασυναντάτε τον ήρωα και όσους συναναστράφηκε. Κι αν τα παιδιά σας είναι λίγο μεγαλύτερα υπάρχει και οπτικοακουστικό υλικό. Η ομώνυμη ταινία του Μαρκ Όσμπορν (2015) όπου με εφαλτήριο το παραμύθι του Μικρού Πρίγκιπα μας μιλά για τη σημερινή κοινωνία αλλά και για το ταξίδι της ενηλικίωσης.
Ξεχωρίζει το βιβλίο των εκδόσεων Πατάκη με τις κινούμενες εικόνες του.
Ζωγραφίζω…λίγο διαφορετικά: Ο Πικάσο είχε πει «Κάθε παιδί είναι καλλιτέχνης. Το θέμα είναι πώς θα παραμείνει καλλιτέχνης μεγαλώνοντας... Μου πήρε τέσσερα χρόνια να ζωγραφίσω σαν το Ραφαήλ, αλλά μια ολόκληρη ζωή για να ζωγραφίσω σαν παιδί». Ας ελευθερώσουμε λοιπόν το ταλέντο του παιδιού μας μετά την αφήγηση και λίγο πριν την παράσταση. Πώς θα ζωγράφιζαν τα παιδιά σας ένα βόα που χωνεύει έναν ελέφαντα; Ή πως θα ζωγράφιζαν ένα αρνί;
Εδώ βλέπετε ξεκάθαρα έναν ελέφαντα μέσα σε ένα βόα. Σχέδια από ζωγράφους 4 και 6 ετών.
ΜΕΤΑ…
Αυτοσχεδιασμός: Ο Μικρός Πρίγκιπας συνάντησε στο ταξίδι του διάφορους τύπους ανθρώπων. Τον ματαιόδοξο, τον άπληστο, τον σοβαρό και τον αρχηγό. Ας δημιουργήσουμε ακόμα μια στάση στο ταξίδι του κι ας συναντήσει στον πλανήτη Α2019 έναν τύπο που θα φτιάξουμε εμείς. Θα γίνουμε μικροί συγγραφείς, θα δημιουργήσουμε έναν ρόλο κι έπειτα θα τον ενσαρκώσουμε. Η διανομή είναι δική σας υπόθεση. Ίσως να είστε εσείς ο Μικρός Πρίγκιπας, ίσως να είστε ο καινούριος ρόλος. Διαλέξτε τα κατάλληλα αξεσουάρ, ένα σκηνικό και να μια ακόμα περιπέτεια στο θεατρικό ταξίδι του Μικρού Πρίγκιπα.
Ένα γράμμα από το διάστημα: Πολλές φορές εμείς οι μεγάλοι ρωτάμε τα παιδιά που νομίζουν ότι πήγε ο Μικρός Πρίγκιπας. Συνήθως απαντούν ότι γύρισε τον πλανήτη του και στο τριαντάφυλλό του. Τι κάνει όμως τώρα; Μπορείτε να τους ζητήσετε (αν είναι σε ηλικία που ξέρουν να γράφουν) να γίνουν εκείνα ο Μικρός Πρίγκιπας και να σας γράψουν ένα γράμμα περιγράφοντας τη ζωή του μετά την αναχώρησή του από τη Γη. Πού βρίσκεται; Τι κάνει το τριαντάφυλλό του; Πώς περνά η μέρα του; Ή αν το παιδί είναι μικρό μπορεί να ζωγραφίσει το μέρος που βρίσκεται ο Μικρός Πρίγκιπας, σα να μας στέλνει μια φωτογραφία. Ιδού μια ιδέα από ένα 6χρονο θεατή:
Ο Μικρός Πρίγκιπας είναι στον πλανήτη του και φρονίζει το τριαντάφυλλό του. Σήμερα ήρθε επίσκεψη η «Μόδα» (= ο ματαιόδοξος) και ο Μικρός Πρίγκιπας του δείχνει τον πλανήτη του. Η Μόδα όταν είδε το λουλούδι είπε ότι είναι πιο όμορφο από αυτήν.
«Είναι ο καιρός που ξόδεψες για το τριαντάφυλλό σου, που το κάνει σπουδαίο». Ας το θυμόμαστε συχνότερα εμείς οι γονείς πώς οι σχέσεις χτίζονται με τον χρόνο που περνάς με κάποιον κι ας παίζουμε λιγάκι περισσότερο…
Από τη Σπυριδούλα Μπιρμπίλη
Σε μια εποχή που οι αξίες περνούν κρίση και ο καθένας τρέχει να προλάβει υποχρεώσεις, επιθυμίες και ανάγκες το παραμύθι της Παπλωματούς μας θυμίζει ότι τα «τέρατα» της καθημερινότητας μπορούν να καταπολεμηθούν μόνο αν αποφασίσουμε να συμπαρασταθούμε στον συνάνθρωπο που έχει ανάγκη.
Η Μαριάνα Τόλη άφησε σπουδαίο έργο πίσω της και τιμώντας την απουσία της, οι συνεργάτες της αναβιώνουν το έργο που διασκεύασε και σκηνοθέτησε η ίδια. Στο Θέατρο Κατερίνα Βασιλάκου ο εννιαμελής θίασος* κατορθώνει με τα τραγούδια και τον χορό να μας κάνει να ταξιδέψουμε μαζί με την παπλωματού και να γίνουμε κι εμείς κοινωνοί του έργου της και της προσφοράς της. Υπέροχες οι ερμηνείες όλων, αλλά πιο αγαπημένος των παιδιών είναι νομίζω ο Σωκράτης Μαιδώνης που μας κάνει να σκάσουμε από τα γέλια στον ρόλο του κακού βασιλιά.
Τα κουστούμια του Μιχάλη Σδούγκου μαγεύουν τα παιδιά. Και σε ένα μιούζικαλ δε θα μπορούσαμε να μην αναφερθούμε στις εξαιρετικές χορογραφίες του Αλέξανδρου Κουζίτσκιν.
Βλέπουμε την παπλωματού να αλλάζει μετά το ταξίδι της και να καταλαβαίνει ότι αυτό που έχει αξία είναι η προσφορά. Ας ζήσουμε λοιπόν κι εμείς το ΠΡΙΝ και ΜΕΤΑ την παράσταση με παιχνίδια.
ΠΡΙΝ…
ΜΕΤΑ…
Μακάρι τα λόγια της παπλωματούς να ηχούν στα αυτιά μας για χρόνια και να τα ακολουθούμε πάντα· «Κάνε το καλό».
*Παίζουν και τραγουδούν οι ηθοποιοί: Παπλωματού : Λητώ Αμπατζή, Άπληστος Βασιλιάς : Σωκράτης Μαιδώνης, Μοδίστρα-Νεράιδα: Δήμητρα-Ιόλη Εξάρχου Αρκούδα-Ένορκος-Παλιατζής: Σταύρος Μπέκας Πουλί –Πλούσια κυρία: Ελεάννα Κόλλια Δικαστής-Αυλικός: Αντώνης Παπαδάκης Κυρία της αυλής-Κορίτσι: Πηνελόπη Σκαλκώτου Αγοράκι-Αυλικός-Ένορκος: Στέφανος Λούρος Γριούλα-Κυρία της αυλής: Ντόρα Γκέγκα
Ιστορίες αγαπάμε, ιστορίες ξεκινάμε,
Αλλά μια συγκεκριμένη την αγαπάμε πιο πολύ…
Πιο αληθινή εισαγωγή δεν θα μπορούσα να γράψω. Με αυτά τα λόγια ξεκινά η ομάδα «Μικρός Νότος» την παράσταση και αυτή είναι και η δική μου αλήθεια. Αν έπρεπε κάποτε να διαλέξω ένα μόνο παραμύθι θα ήταν «Ο ραφτάκος των λέξεων» του Αντώνη Παπαθεοδούλου. Κι είναι τεράστια η χαρά μου που είδα την ομάδα «Μικρός Νότος» να μεταφέρουν στην σκηνή του Ιδρύματος Μιχάλη Κακογιάννη, όχι μόνο το παραμύθι, αλλά και τα νοήματά του, την ατμόσφαιρά του, την μαγεία του και την αλληλεπίδραση του παραμυθιού με το κοινό.
Και για να πιάσουμε το νήμα από την αρχή ας ξεκινήσουμε με τα όργανα! Καχόν, μελλόντικα, μεταλλόφωνο, κουίκα, κιθάρα, αυγά, ζίλιες, καστανιέτα, αφρικανικό σέικερ, βροντή, βροχή και μουσική γαβάθα. Με αυτά το παραμύθι ζωντανεύει και εμείς ταξιδεύουμε στο μικρό χωριό του ραφτάκου και στην πόλη αργότερα. Η ζωντανή μουσική είναι ένα από τα μεγάλα ατού της παράστασης και θα το διαπιστώσετε όταν τα μικρά σας ανέβουν στην σκηνή μετά το τέλος για να γνωρίσουν τα μουσικά όργανα.
Ο Νίκος Αξιώτης, ο Δημήτρης Γιαννής και η Γιούλη Καρναχωρίτη είναι μια ομάδα γεμάτη κέφι και αγάπη για τα παιδιά. Πριν ακόμα ξεκινήσει η παράσταση είναι εκεί για να μας καλοσωρίσουν, να αστειευτούν με τα παιδιά και να δημιουργήσουν ένα κλίμα θετικό, εγκάρδιο και φιλικό. Η παρουσία τους στην σκηνή πληθωρική μεταφέρει τους θεατές στην πόλη του ραφτάκου και μας κάνουν κοινωνούς της αλήθειας του. Μαζί με το κοινό κατορθώνουν το ακατόρθωτο (ξεπαγώνουν ακόμα και την Σμαρώ!), γιατί οι λέξεις ενώνουν τους ανθρώπους. Όπως τα υλικά του ραφάκου που ήταν απλά, έτσι κι οι συντελεστές της παράστασης με υλικά απλά, χωρίς περιττά φτιασίδια, με το σώμα, την φωνή, το χιούμορ τους και την αγάπη τους για τα παιδιά δημιουργούν μια παράσταση «χειροποίητη» που ζεσταίνει τις καρδιές μας.
Ο Αντώνης Παπαθεοδούλου ξέρει το μυστικό του ραφτάκου. «Οι λέξεις είναι αυτές που ζεσταίνουνε, δροσίζουν κι ομορφαίνουν πιο πολύ από όλα τα υλικά του κόσμου». Παιχνίδια με λέξεις λοιπόν για ΠΡΙΝ και ΜΕΤΑ την παράσταση!
ΠΡΙΝ…
ΜΕΤΑ…
Στις πόλεις αυτές τις μεγάλες που ζούμε, «που τα σπίτια είναι τόσο κοντά κι οι καρδιές μακριά» ο ραφτάκος τραγουδά συνταγή πανάρχαιη και μαγική!
Λεξιπλέκω, λεξιράβω της αγάπη ράμματα
Ένα ένα γραμματάκι, λέξεις, πλέξεις, γράμματα.
Οι κλωστές του λέξη λέξη περασμένες στην κλωστή.
Και τελικά καταλήγουμε να τραγουδάμε κάτω από μια τεράστια κουβέρτα
Μι και άλφα, ζήτα, γιώτα
Φτιάχνουν όλα το ΜΑΖΙ!
Ας φτιάξουμε επιτέλους το ΜΑΖΙ γιατί όλοι έχουμε να προσφέρουμε αν μη τι άλλο τις λέξεις μας!
Έβαλα μέλι, ζάχαρη και μεταξένια χτένια
Και παραμύθι έφτιαξα για να το πω σε σένα.
Μήλο μου και μανταρίνι κείνο που παμε θα γίνει.
Η Βίκυ Θαλασσινού μας ετοίμασε ένα παραμύθι σε δεκαπεντασσύλαβο στίχο με ζωντανή μουσική και συμμετοχή των παιδιών στη σκηνή του θεάτρου« Βαφείο- Λάκης Καραλής»
Ένα παραμύθι που μιλά για την κακία, το μίσος, την ζήλια και όλα όσα μας δηλητηριάζουν. Πώς κατάφεραν όλα αυτά και πέρασαν από τα παραμύθια στη μυθολογία και μετά να φωλιάσανε στην ιστορία; Το μήλο της Χιονάτης γλίστρησε από το παραμύθι, πέρασε κάμπους και βουνά και να! Αν για όλα φταίει αυτό το μήλο τότε μπορούμε να το νικήσουμε! Κι είναι αυτό το σπουδαιότερο μήνυμα του έργου κατά τη γνώμη μου. Εμείς έχουμε τη δύναμη να διαλέξουμε αν θα δαγκώσουμε ή όχι το δηλητηριασμένο μήλο…
Η Λήδα Γρηγοριάδου με το λαούτο και την υπέροχη φωνή, η Βίκυ Θαλασσινού και η Δώρα Θωμοπούλου μας ταξίδεψαν με ένα μήλο σε χρόνους και τόπους διαφορετικούς. Μας προσκάλεσαν να χορέψουμε σε γάμους, να κάνουμε παρελάσεις, μας δίδαξαν πώς να φερόμαστε μπροστά σε ένα μαγικό καθρέφτη και τελικά μας έμαθαν να τραγουδάμε τραγούδια μαγικά που αλλάζουνε τον κόσμο. Κι αν δεν αλλάξει το θέατρο τον κόσμο, αν δε σου δώσει την σπίθα της θέλησης να τον αλλάξεις, ποιος άλλος μπορεί να το κάνει καλύτερα;
«Ένα μήλο την ημέρα τον γιατρό τον κάνει πέρα», ολόσωστη παροιμία για την σωματική μας υγεία. Εμείς εδώ θα παραφράσουμε λίγο και θα πούμε «Ένα παιχνίδι την ημέρα την λύπη κάνει πέρα». Παινχίδια για ΠΡΙΝ και ΜΕΤΑ την παράσταση για να κρατήσουμε μακριά τα «δηλητηριασμένα μήλα»!
ΠΡΙΝ…
ΜΕΤΑ…
Δηλητηριασμένα μήλα υπάρχουν πάντα και παντού. Στα παραμύθια, στους μύθους, στην ιστορία και στην καθημερινότητά μας. Ας επιλέξουμε να μην τα δαγκώσουμε κι ας τραγουδήσουμε όλοι μαζί ενωμένοι τραγούδια μαγικά που διώχνουν την κακία μακριά!
Η μουσικοθεατρική παράσταση «Το κίτρινο βαγόνι» είναι ένα συμβολικό ταξίδι σε καταστάσεις τόσο καθημερινές που είναι αδύνατον να μην ταυτιστείς! Αναρωτιέμαι αν υπάρχει έστω ένας γονιός στον κόσμο που λίγο πριν τον ύπνο δεν έχει ακούσει τις φράσεις «πεινάω, βαριέμαι, θέλω να παίξω, δε νυστάζω». Και την ίδια στιγμή που τα ακούς αυτά βλέπεις βλέφαρα να γέρνουν από τον ύπνο. Ένα κίτρινο βαγόνι που ξεκινά και σταματά με μουσική, σαν τα νανουρίσματα πριν τον ύπνο. Ένα βαγόνι που θα σε πάει εκεί που θες αφού κάνεις μερικές στάσεις γιατί πάντα πριν τον ύπνο χρειάζεται να κάνεις «ταξίδια»· μια ανασκόπηση της ημέρας και να σχεδιάσεις την αυριανή και όλα αυτά στη σκηνή του Πόλις Πολυχώρος.
Οι μουσικές της παράστασης απόλυτα ταιριαστές με τους σταθμούς του βαγονιού, μας ταξιδεύουν στην Κάτω Ιταλία, στην Ισπανία, στην Αργεντινή και στην Άπω Ανατολή πριν μας αφήσουν τελικά στο κρεβάτι μας. Κι όλα αυτά με ζωντανή μουσική, την Μπαρτζόκα Κατερίνα στο πιάνο και την Χριστίνα Σουβαλτζή στο ακορντεόν. Δίπλα τους οι ηθοποιοί Βασίλης Μπατσακούτσας και Φακάλου Ελεάνα που με το κέφι τους παρασύρουν τους μικρούς θεατές στον δικό τους φανταστικό κόσμο.
Ο Νέστορας ο μηχανοδηγός (αν τον λένε και Νέστορα δηλαδή…) επινοεί ένα σωρό παιχνίδια για να γίνει η καθημερινή ρουτίνα πιο διασκεδαστική. Εμείς θα σας προτείνουμε μερικά παιχνίδια για ΠΡΙΝ και ΜΕΤΑ…τα παιχνίδια του Νέστορα!
ΠΡΙΝ…
ΜΕΤΑ…
Θυμάμαι ως παιδί που η κουβέρτα μου είχε πάνω ένα άλογο κι εγώ έκανα ότι ίππευα και ταξίδευα. Συνήθως πήγαινα στη γιαγιά. Αν και πέρασαν χρόνια κι η κουβέρτα μου δεν έχει πια άλογο τα ταξίδια πριν τον ύπνο είναι πάντα τα πιο δημιουργικά κι αγχολυτικά. Μουσική και παιχνίδι και οι μέρες φτάνουν στο τέλος τους με περισσότερη χαρά όπως όταν ήμασταν παιδιά. Μπείτε στο κίτρινο βαγόνι και καλά σας ταξίδια!
Η Κέλλυ Σταμουλάκη μας παρουσιάζει φέτος την μεγάλη της επιτυχία «Ως την άκρη του ονείρου». Σε πρωτότυπη μουσική του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα (στον οποίο είναι κι αφιερωμένη η παράσταση) και με τον ερμηνευτή Βασίλη Λέκκα στο ρόλο του φύλακα άγγελου θα συγκινηθούμε, θα γελάσουμε και θα ταξιδέψουμε μαζί με την μικρή Πετρίνα…ως την άκρη του ονείρου!
Ακολουθώντας την δομή παραμυθιού, η Κέλλυ Σταμουλάκη μας παρουσιάζει ένα ταξίδι ενηλικίωσης όπου βοηθοί του ήρωα, (της ηρωίδας στην συγκεριμένη περίπτωση), είναι η αγάπη, η υπομονή και η πίστη. Πίστη στο ότι υπάρχουν φύλακες άγγελοι, πίστη στους ανθρώπους, πίστη ότι όλα τελικά θα πάνε καλά. Και πηγαίνουν καλά! Γιατί τα παιδιά, κι εμείς οι μεγάλοι, έχουμε ανάγκη να μας πει κάποιος ότι όλα θα πάνε καλά. Έχουμε ανάγκη να μας διαβάσουν παραμύθια κι αυτό κάνει η Κέλλυ Σταμουλάκη.
Παραμυθένια και τα κουστούμια του Μάριου Καραβασίλη, όπως επίσης και τα σκηνικά του Γιώργου Λυντζέρη. Τα σκηνικά πλαισιώνουν με αριστοτεχνικό τρόπο η ζωντανή μουσική με τα δεκάδες μουσικά όργανα. Πνευστά και κρουστά, αρμόνιο και βιολεντσέλο, ακόμα και άρπα (!) μας ταξιδεύουν σε δάση και σε λίμνες με βατράχια κι αγριόκοτες, σε βροχή και σε φωτιά.
Ο δεκαμελής θίασος συνεργάζεται άψογα και ανταποκρίνεται τόσο στο υποκριτικό μέρος όσο και στο μουσικό, αφού οι ηθοποιοί παίζουν μουσικά όργανα και τραγουδούν ζωντανά. Πέρα από την Νέλλη Γκίνη και τον Βασίλη Λέκκα, ξεχώρισαν ο Νικόλας Μπράβος (υποκριτικά και μουσικά) και η Έλενα Δελακούρα. Και φυσικά ακόμα γελάμε με τα παιδιά μου με τις ατάκες του Τζερόμ Καλούτα και την ξεκαρδιστική ερμηνεία του!
Η μικρή Πετρίνα παρόλες τις ατυχίες και τις δυσκολίες δεν χάνει την πίστη της και την αισιοδοξία της. Ξεκινά το ταξίδι της για να βρει τον παππού της, τις ρίζες της και τη οικογένειά της. Σε έναν κόσμο παιδικό, που μπορείς να σβήσεις μια φωτιά με κουβαδάκια, εμείς προτείνουμε παιχνίδια για ΠΡΙΝ και ΜΕΤΑ την παράσταση ώστε η μαγεία και το όνειρο να κρατήσουν λίγο ακόμα!
ΠΡΙΝ…
ΜΕΤΑ…
Η Πετρίνα αντιλαμβάνεται μέσα από το ταξίδι της ότι η ζωή έχει αξία όταν προσπαθείς για όσα επιθυμείς. Όταν όλα εμφανίζονται «μαγικά» μπροστά σου η ζωή μοιάζει πιο σύντομη, «δεν ζεις»! Θα καταλάβει ότι η αγάπη είναι η κινητήριος δύναμη της ζωής και ότι όλοι, ξένοι και ντόπιοι, είμαστε άνθρωποι. Η Πετρίνα θα μας μάθει ότι ζωή σημαίνει να προσπαθείς, να αγαπάς, να πιστεύεις και να συνεχίζεις ως την άκρη του κόσμου για να κατακτήσεις το όνειρό σου!
Αν κι η θεατρική σεζόν των παιδικών θεάτρων τελείωσε, γράφω για το «Το πιο τρελό τριήμερο» της Κέλλυς Σταμουλάκη, καθώς αγγίζει ένα θέμα που θα απασχολήσει γονείς και παιδιά στις διακοπές. Τα σχολεία έκλεισαν και «το πιο τρελό δεκαπενθήμερο» έφτασε. Αλλά ενώ κάποτε οι διακοπές σήμαιναν μπάλα στην πλατεία, φίλους και βόλτες, τώρα σημαίνει άπειρες ώρες μπροστά σε οθόνες. Το θέμα της υπερβολικής χρήσης της τεχνολογίας θίγει με το φετινό της έργο η Κέλλυ Σταμουλάκη και το καλύτερο είναι ότι έχει και τη λύση του προβλήματος! Παιχνίδι! Μέσα από τα στόματα των ηθοποιών μας λέει: παίξτε με τα παιδιά, γίνετε ένα μαζί τους, ακούστε τα και όλα θα πάνε θαυμάσια.
Τα σκηνικά και τα κουστούμια της Δέσποινας Βολίδη εναρμονίζονται άριστα με τον σύγχρονο χαρακτήρα του έργου. Η μουσική του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα όπως πάντα υπέροχη και σύμφωνη με το νεανικό πνεύμα. Ο Μαυρίκιος Μαυρικίου ντυμένος πιάνο συντονίζει τα πάντα επί σκηνής. Ο Πασχάλης Τσαρούχας και η Νέλλη Γκίνη πλαισιωμένοι από μια ομάδα υπέροχων, νέων παιδιών μας χαρίζουν ένα ξεκαρδιστικό δίωρο διάλειμμα από την καθημερινότητα, παρουσιάζοντάς μας…την καθημερινότητα αλλιώς!
Στην παράσταση η γιαγιά του Ιάσονα μας λέει ότι «το παιχνίδι είναι ο τρόπος για να μάθουν οι άνθρωποι τον κόσμο». Ιδού μερικά παιχνίδια για ΠΡΙΝ και ΜΕΤΑ την παράσταση.
ΠΡΙΝ…
ΜΕΤΑ….
Ένα είναι το μυστικό με τα παιδιά. «Να μην τα ακούμε με τα αυτιά αλλά με την ψυχή». Και τότε όλα τα τριήμερα θα είναι τρελά και μαγικά!