Πόση βία μπορεί να αντέξει ένα νέο παιδί; Πόση απόρριψη, πόση απογοήτευση; Και πού μπορεί να οδηγηθεί εξ΄ αιτίας όλων αυτών;

Ο Σαντιάγο Ρονκαλιόλο, στο "Καρφίτσες στην Άμμο" (Εκδ. Καστανιώτη), γράφει ένα έπος για τη χαμένη νεότητα στην Λίμα του Περού τη δεκαετία του 90, παράλληλα όμως τιμάει όλες τις νιότες που χάνονται που σε μεγαλουπόλεις που απλώς συνθλίβουν τα νεανικά όνειρα.

Οι τέσσερις ήρωές του είναι όλοι οι νέοι άνθρωποι, σε όλον τον κόσμο, που τα όνειρά τους μπαίνουν στη μέγγενη της «κανονικότητας».
Το βιβλίο είναι γραμμένο με έναν αριστοτεχνικό τρόπο: Δυνατός λόγος, κινηματογραφική λογική. Βλέπεις το κάθε γεγονός μέσα από το υποκειμενικό πλάνο – όπως το αντιλαμβάνεται και το βιώνει ο κάθε ήρωας. Λεπτομέρειες φωτίζονται σαν από strobo lights.

Ο ρυθμός φρενήρης, τα συναισθήματα  ξεχειλίζουν. Η μετάφραση του Κώστα Αθανασίου είναι έξοχη.

Το «Καρφίτσες στην Άμμο» θα μπορούσε να γίνει το My own Private Idaho, και το Stand By Me με άρωμα Trainspotting της εποχής μας. Ένας θρήνος για τη χαμένη νεότητα.

Με αυτά στο μυαλό μου, αλλά και τις εικόνες της Λίμα που είχα την ευκαιρία να δω με τα μάτια μου, πριν από πολλά χρόνια, έκανα μια κουβέντα με τον Σαντιάγο Ρονκαλιόλο για να γνωρίσω καλύτερα έναν εξαιρετικό, πολιτικό εν τέλει , συγγραφέα.

Τι κάνει σήμερα τους νέους ανθρώπους να αισθάνονται σαν «καρφίτσες στην άμμο», στο Περού και την Ευρώπη;

Διαβάστε την υπόλοιπη συνέντευξη στο viewtag.gr

«Τι να σου πω, παιδί μου; Εμείς τελικά ήμασταν μια ευτυχισμένη γενιά. Μπορεί να ζήσαμε πολέμους, μπορεί να ζούσαμε με το  φόβο πως μπορεί να μας φυλακίσουν, να μας βασανίσουν, να μας σκοτώσουν, μα ζούσαμε με την πίστη πως μπορούμε να φτιάξουμε έναν καλύτερο κόσμο, έναν κόσμο δίκαιο για όλους, ειρηνικό, δημιουργικό. Ξέρεις τι σημαίνει αυτό; Αυτό σημαίνει πως αυτή η ελπίδα έβγαζε από μέσα μας τον καλύτερό μας εαυτό. Παλεύοντας για έναν καλύτερο κόσμο, γινόμασταν οι ίδιοι καλύτεροι άνθρωποι. Εσείς που να τη βρείτε τέτοια ελπίδα και τέτοια πίστη; Γέμισε ο κόσμος μοιρολάτρες και ανόητους». (ΕΡΗ ΡΙΤΣΟΥ – Ο ΝΕΚΡΟΣ ΔΟΛΟΦΟΝΗΘΗΚΕ σελ. 64-65)

Η Έρη Ρίτσου στο βιβλίο της «Ο νεκρός δολοφονήθηκε»  (Εκδόσεις Κέδρος) δεν γράφει απλώς ένα αστυνομικό μυθιστόρημα με μια κοινωνική ματιά – όπως συνηθίζεται με επιτυχία πολλές φορές στην αστυνομική λογοτεχνία.

 

Το βιβλίο της Έρης Ρίτσου είναι μια κατάθεση ψυχής – ναι είναι λίγο κλισέ η φράση – ένα «αχ» για τον τρόπο που αντιλαμβάνεται όλα όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα της κρίσης: Οικονομικής, πολιτικής, αισθητικής. Και μια άποψη γι' αυτά.
Η Ρίτσου έγραψε  ένα πολιτικό βιβλίο με τη φόρμα του αστυνομικού μυθιστορήματος και καταφέρνει να κερδίσει και τον φανατικό της αστυνομικής λογοτεχνίας – απαιτητικοί αυτοί οι αναγνώστες – αλλά και τον λάτρη της καλής λογοτεχνίας που κοιτάζει πώς οι λέξεις συνθέτουν έναν πίνακα ζωγραφικής που δεν τον απολαμβάνεις κοιτώντας αλλά διαβάζοντάς το.

Να μια καλή αφορμή για να γνωρίσω μια γυναίκα που γεύτηκε την αγάπη και την φροντίδα του αγαπημένου ποιητή Γιάννη Ρίτσου.
Ζει στη Σάμο, κι έτσι η επαφή μας έγινε κατ’ αρχήν τηλεφωνικώς. Μια ζεστή φωνή, γεμάτη αμεσότητα και ευγένεια.
Μιλήσαμε λίγο αλλά μου είπε πολλά! Κι έτσι προέκυψε αυτή  κουβέντα – συνέντευξη.
Θα επαναλάβω ότι αποφεύγω να μιλάω για την υπόθεση του βιβλίου που μου κέντρισε το ενδιαφέρον. Σημασία έχει η αίσθηση.

Ένα βιβλίο σε κερδίζει  όταν σε «αρπάξει» και σε πάρει μαζί του. Στο λίγο χρόνο που διαθέτουμε πια όλοι οι πολυάσχολοι, ένα καλό βιβλίο μπορεί να κάνει εκείνα τα μαγικά που χρειάζεται η καθημερινότητα αλλά δεν υπάρχουν πια, στην εποχή που τα πάντα έχουν μετατραπεί σε «απλικέισο»!

Νομίζω ότι η συζήτηση με την κυρία Ρίτσου, θα ξεκαθαρίσει λίγα πράγματα για την υπόθεση – αν είναι αυτό που χρειάζεται ως έναυσμα κάποιος – αλλά η κουβέντα μας ξεστρατίζει ή μάλλον βαδίζει σε μονοπάτια που όλοι λίγο-πολύ έχουμε σκεφτεί.
Όσο ετοίμαζα την συνέντευξη είχα μεγάλο δισταγμό: Να την ρωτήσω κάτι για τον Ρίτσο, τον πατέρα της;  Η οικειότητα που σου ανέφερα νίκησε τους δισταγμούς … ας αφήσω όμως τη δική μου πολυλογία και ιδου: Η κυρία Έρη Ρίτσου σε μια κουβέντα με αφορμή τον «νεκρό που δολοφονήθηκε».

Θα ξεκινήσω από εκεί που άρχισε η τηλεφωνική μας επικοινωνία. «Ήθελα να πω τον πόνο μου και μου βγήκε αστυνομικίζον – αστυνομικό βιβλίο». Ποιος είναι ο πόνος σας σήμερα;

Αυτός που είναι και όλων  σ’ αυτή τη χώρα, νομίζω.  Η διάλυσή της.  Το «κατάντημα», όπως λένε,  και η μη διαφαινόμενη προοπτική του να ξεφύγουμε απ’ αυτό.  Η κρίση διαρκείας, που για την αντιμετώπισή της η εκάστοτε κυβέρνηση  με την πολιτική της  φτωχοποιεί όλο και μεγαλύτερες μερίδες του πληθυσμού,  κάνει πια τους φτωχούς   άπορους σωρεύει όμως πλούτο στα χέρια αυτών που ήδη τον είχαν,  ξεπουλάει  όλη την κρατική περιουσία καθιστώντας έτσι τους Έλληνες πολλαπλά φτωχούς, αυξάνοντας ολοένα  τις περιπτώσεις αυτοκτονίας και φυσικά τη μετανάστευση των νέων.  Μέσα λοιπόν από το αστυνομικό μου  περνάνε στο βάθος τέτοια θέματα και μαζί με την αναζήτηση της λύσης του μυστηρίου που περιβάλλει τον θάνατο του ανθρώπου που βρέθηκε νεκρός , κάτω από περίεργες συνθήκες, σε μια ερημική περιοχή ενός νησιού, οι ήρωές μου μιλούν για όλα τα θέματα που τους απασχολούν:  για το ασφαλιστικό, για τις περικοπές συντάξεων, για τους πρόσφυγες, για την άνοδο του φασισμού, για τη μετανάστευση.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΟ ΕΔΩ στο viewtag.gr

Είμαι πολύ περήφανος για το δημόσιο σχολείο που φοιτούν τα παιδιά μου.

Το 1ο Δημοτικό Παλαιού Φαλήρου πάντα βρίσκει τρόπους να μας εκπλήσσει, να μας συγκινεί και να μας γεμίζει περηφάνια. 

Φέτος η γιορτή του σχολείου, για το τέλος της σχολικής χρονιάς ήταν ένα μεγάλο πανηγύρι 27 διαφορετικών πολιτισμών. 

Παιδιά από 27 διαφορετικές χώρες φοιτούν παρέα. Μπορεί η μαμά ή ο μπαμπάς, ή και οι δύο να μιλάνε και άλλη γλώσσα, να γεννήθηκαν αλλού. Τα παιδιά μας όμως είναι συμμαθητές. 

Κάθονται στα ίδια θρανία, γελάνε, παίζουν, μαλώνουν, φιλιώνουν. Ό,τι  κάνουν τα παιδιά δηλαδή.

Η γιορτή του σχολείου ήταν μια γιορτή για να τιμηθούν όλες οι χώρες –δεύτερες πατρίδες – των παιδιών. 

Γνωρίσαμε τις 27 πατρίδες, γευτήκαμε τις παραδοσιακές τους γεύσεις, ήπιαμε τα ποτά τους, είδαμε φωτογραφίες, ενημερωτικό υλικό. Είδαμε χορούς με παραδοσιακές στολές, ακούσαμε μπαμπάδες σε τραγούδια που μπορεί να μην καταλαβαίναμε τα λόγια τους αλλά αυτό δεν είχε καμία σημασία.

Καμαρώσαμε τα παιδιά μας.

Διαβάστε τη συνέχεια στο viewtag.gr

Ο Αύγουστος Κορτώ επέστρεψε με τη «Ρένα» (εκδόσεις Πατάκη). Το καινούργιο του μυθιστόρημα είναι ένας σπαρακτικός μονόλογος μιας πόρνης που περιδιαβαίνει την ελληνική πραγματικότητα από την καταστροφή της Σμύρνης μέχρι περίπου τις μέρες μας.

«Εγώ που λες αγόρι μου, είμαι παλιά πουτάνα. Ιστορική, του μουσείου. Για να καταλάβεις, έχω πάει μέχρι με τον Καρυωτάκη».

Έτσι ξεκινάει η «Ρένα» την αφήγηση της ζωής της, σε μια Ελλάδα που σπαράσσεται, αλλάζει, πονάει, πέφτει, σηκώνεται, σιωπά, κραυγάζει!

Ο Αύγουστος Κορτώ, όπως έχω ξαναγράψει, είναι ένας εραστής της γραφής και των βιβλίων. Υπήρξε κάποτε εργάτης σε αποθήκη εκδοτικού οίκου για να είναι μέσα στο χώρο που λατρεύει. Είναι πολυγραφότατος, (το πρώτο του βιβλίο ήταν μια συλλογή διηγημάτων με τίτλο "Το βιβλίο των βίτσιων" και εκδόθηκε από τον "Εξάντα" το 1999) πολύ καλός μεταφραστής και έχει επιλέξει να εκτίθεται καθημερινά στο κοινό της μεγάλης «πλατείας του χωριού» που είναι το Facebook. (και μιλάμε για το θέμα στην κουβέντα που κάναμε!)

Αυτά δεν τα λέω ως απόδειξη του πόσο καλός συγγραφέας είναι.

Κατά τη γνώμη μου είναι πολύ καλός γραφιάς – ίσως ο καλύτερος της γενιάς του –  που έχει δοκιμάσει διαφορετικές γραφές και στήνει ωραίες εικόνες και σκηνικά μέσα στα οποία βάζει τους ήρωές του. Το παιχνίδι με τις λέξεις που σκαρώνει φαίνεται ότι τον ευχαριστεί  – όπως ένα μικρό παιδί ευχαριστιέται τα παιχνίδια του – κι αυτό κάνει πάντα την ανάγνωση των βιβλίων του μια απόλαυση.

Ο Κορτώ δοκιμάζει την «Ρένα»  του σχεδόν σε όλα τα συναισθήματα που μπορεί να αντιμετωπίσει ένας άνθρωπος και μας δίνει τροφή για σκέψη.

Δεν μου αρέσει να μιλάω για την υπόθεση βιβλίων που παρουσιάζω. Όμως ένα θα σου πω: Η «Ρένα» όσο προχωρούσα και απολάμβανα την ανάγνωσή της, στα μάτια μου έγινε μία εκδοχή του «Φόρεστ Γκαμπ». Είδε «τα πάντα» (δημοσιογραφική υπερβολή) και έζησε πολλά και βγήκε αλώβητη (;).
Το μυθιστόρημα αυτό είναι ό,τι πρέπει για μια συναρπαστική ταινία! – Αλλά αυτό είναι στο δικό μου μυαλό.
Ένα καλό βιβλίο είναι πάντα αφορμή για μια κουβέντα με τον συγγραφέα του, οπότε σας «παραδίδω» τον Αύγουστο Κορτώ και την μικρή μας κουβέντα

Είναι η «Ρένα» σου η ελληνίδα «Φόρεστ Γκαμπ»;

Διαβάστε την υπόλοιπη συνέντευξη στο viewtag.gr 

Είμαι σίγουρος ότι οι περισσότερες αναγνώστριες με το που διαβάσατε τη λέξη “τρωκτικά” ανατριχιάσατε! Όμως είμαι επίσης σίγουρος ότι μαζί με τα παιδιά σας, έχετε παρακολουθήσει πολλές ταινίες, πολλές σειρές και έχετε διαβάσει πολλά κόμικς με τρωκτικά που κατά βάθος λατρέψατε! Τα παιδιά σας έχουν κοιμηθεί αγκαλιά με λούτρινα τρωκτικά! Έχουν μεταμφιεστεί σε τρωκτικά τις απόκριες! Εντάξει, θα σταματήσω να σας τρομάζω! 

Όταν πρωτοάκουσα τον στίχο: «Και με κοίταζες λες κι ήμουν Atari, που βρήκες έπειτα από χρόνια στο πατάρι…» χαμογέλασα, θυμήθηκα ότι ποτέ δεν είχα – αλλά ευτυχώς είχαν φίλοι που μου ήρθαν στο μυαλό και κάτι μεσημέρια μετά από το σχολείο με τα μπλιμπλίκια (που φωνάζανε οι μανάδες μας).

Χαμογέλασα.

Το άκουγα συνέχεια, το έπαιζα στην εκπομπή στον trollradio.gr, έκανα εικόνες ό,τι έλεγε. Σε κάποιους που είπαν «μα είναι πολύ χαζοχαρούμενο» τους κατατρόπωσα με επιχειρήματα. Δεν ξέρω αν τους έπεισα, αλλά θέλει μαγκιά να κάνεις μια χυλόπιτα ένα εθιστικό ρυθμό και χαρά.

Έτσι ανακάλυψα λοιπόν τον καλλιτέχνη Δημήτρη Σαμόλη και περίμενα πώς και πώς να κυκλοφορήσει το άλμπουμ «Ένα σύμπαν στα μέτρα σου».

Ήρθε και το κομμάτι «Λέων με Κριό»,  δεν κατάφερα να πάω στο θέατρο να τον δω (ακόμη) αλλά μόλις πήρα το άλμπουμ στα χέρια μου άρχισα να το ακούω και να ταξιδεύω. Σε γειτονιές της Αθήνας, σε πόλεις της Ελλάδας, με Αερόστατο. Σκέφτηκα αυτά που  ήθελα και δεν έκανα, αλλά χωρίς να παίρνει από κάτω. Αισιόδοξα, γιατί εδώ είμαστε και συνεχίζουμε.

Ο Δημήτρης Σαμόλης έχει καταφέρει να φτιάξει ένα σύμπαν που δεν διαφέρει από το δικό σου και το δικό μου, απλώς – και αυτό δεν σημαίνει απλοϊκά ή επιφανειακά – έχει κάνει αυτό το σύμπαν φωτεινό, αισιόδοξο και με μια δυναμική. 

Ακούω τον δίσκο και μου φτιάχνει η διάθεση, μουρμουράω τα λόγια του και στο μυαλό μου σχηματίζονται πολύχρωμα σκηνικά και ένας κόσμος ανεκτικός, σαν αυτόν που θα ήθελα να αποτελεί την καθημερινότητά μου!

Διαβάστε τη συνέντευξη στο viewtag.gr

Είναι Πέμπτη απόγευμα, το ραντεβού για τις επτά. Έφτασα στου Ψυρρή νωρίτερα και μια βόλτα στα σοκάκια της πόλης είναι πάντα μια βαθιά ανάσα χαλάρωσης αλλά με βοηθάει να αδειάζω και να γεμίζω το μυαλό μου. Περπατούσα χωρίς πρόγραμμα. Άλλωστε θα πήγαινα σε ένα σεμινάριο αυτοσχεδιασμού. Ούτε ήξερα τι θα κάνω κι είχα επιλέξει να μην το ψάξω. Αυτόματα αποφάσισα να το κάνω πριν κάνω τη συνέντευξη με τον ιδρυτή του Improvibe στην Αθήνα.
Αυτοσχεδιάζοντας διαδρομές έφτασα και πάλι στην Λεπενιώτου, στο νούμερο 8, έξω από ένα μικρό, από εκείνα τα κτίρια-διαμαντάκια που λεω όταν τα βλέπω: γιατί να μην το είχε ο παππούς μου ως βιοτεχνία κάποτε εδώ…

Σαράντα άγνωστοι άνθρωποι κάνουμε κύκλο, ο Μενέλαος μας καλησπερίζει, στην απέναντι πλευρά του κύκλου είδα τον Αλέξη – α, είπα, έχω έναν γνωστό.
Ο Μενέλαος Πρόκος, όσο μας μιλάει φουσκώνει ένα μπαλόνι το πετάει σε κάποιον και λέει: σκοπός σας είναι να μην πέσει το μπαλόνι στο πάτωμα. Α, και όταν σας χτυπάτε το μπαλόνι, να λέτε το όνομά σας δυνατά. Κι όταν σας πέσει το μπαλόνι να φωνάζετε όλοι μαζί: ΩΩΩΩΩΩΩ, να το σηκώνετε και να συνεχίζετε. Συνεργαστείτε!

Διαβάστε τη συνέχεια στο viewtag.gr

Είναι μερικά χρόνια που γνώρισα την Χίλντα Παπαδημητρίου από κοντά με αφορμή το πρώτο της βιβλίο: «Για μια χούφτα Βινύλια» (Μεταίχμιο, 2011). Τώρα η Χίλντα είναι στο τρίτο της βιβλίο, παραμένει ερωτευμένη με τη μουσική και τα βιβλία, και μας παρέδωσε το αστυνομικό μυθιστόρημα «Η συχνότητα του Θανάτου» (Μεταίχμιο) .

Στη «Συχνότητα του Θανάτου», της Χίλντας Παπαδημητρίου η αγάπη της για τη μουσική είναι διάχυτη. Δυνατή πλοκή, αληθινοί χαρακτήρες, μεστή δομή (χωρίς τους «κρυμμένους άσσους» που δείχνουν ότι κάπου στο δρόμο κάτι δεν κόλλησε και έπρεπε με ένα τρικ να ολοκληρωθεί η ιστορία), αγωνία του κλασικού νουάρ – ναι έκανε την πόλη μας ένα υπέροχο σκηνικό και πολύ μουσική, συγκίνηση και κάθαρση!

«Η συχνότητα του Θανάτου» είναι μια αστυνομική ιστορία, αλλά και μια καταγραφή του χάρτη των αγαπημένων μας FM, του ραδιοφώνου δηλαδή.

Είναι και ένα αδιάκοπο σουλάτσο σε μια πόλη με ανθρώπους που καταρρέουν – μάλλον και η πόλη καταρρέει αλλά αυτή έχει ακόμη έρμα και την κρατάει κάπως – είναι το βαρύ «αχ» των ηρώων της. Ένα «Αχ» που λέμε όταν όλα αλλάζουν κι εμείς δεν είμαστε σε θέση να κάνουμε κάτι γι’ αυτό. Ή δεν φροντίσαμε να είμαστε εκεί που έπρεπε, όπως έπρεπε να ώστε να μην φτάσουν κάπου τα πράγματα. Αλλά, από την άλλη, σε έναν κόσμο που αλλάζει ρημαζόμενος τι να πρωτοπρολάβεις να κάνεις…

Διαβάστε τη συνέχεια στο viewtag.gr

Στην οδό Βεΐκου στο αγαπημένο μου Κουκάκι, στο νούμερο 79, έχει στηθεί μια φωλιά αλληλεγγύης, ένα διαφορετικό παντοπωλείο που σήμερα στηρίζει 19.000 άτομα με όλα τα είδη πρώτης ανάγκης, ανάμεσά τους 4.752 άπορες οικογένειες με ανήλικα παιδιά.

Μια πρωτοβουλία που ξεκίνησε το 2007. Τότε – που ακόμη η κρίση όπως τη ζούμε σήμερα, ερχόταν αλλά ακόμη δεν είχε γίνει η σημερινή λαίλαπα – οι πρώτοι εθελοντές αποφάσισαν να βοηθάνε ψυχολογικά εφήβους που είχαν να αντιμετωπίσουν τους δαίμονες της ηλικίας, τους νταήδες, αλλά και θέματα ενδοοικογενειακής βίας.

Ένα από τα πρώτα περιστατικά που αντιμετώπισαν ήταν ένα παιδί που αυτοτραυματιζόταν, κάπως έτσι ξεκίνησαν μια σειρά από δράσεις: Ψυχολογική στήριξη, συνεδρίες με ειδικούς, εργαστήρια τέχνης με στόχο πάντα την σύσφιξη των οικογενειακών δεσμών.

Ο καιρός περνούσε και η οικονομική κρίση στην Ελλάδα έβαλε τους δικούς της «όρους» στην καθημερινότητα των ανθρώπων, χιλιάδων ανθρώπων κι έτσι η ομάδα Kid & Family άνοιξε περισσότερο τις δράσεις της πάντα με στόχο να στηρίζει οικογένειες, παιδιά και εφήβους που η ζωές τους «αναδιαρθρώθηκαν» (για να χρησιμοποιήσω τον …πολιτικό όρο για την καταστροφή που επήλθε!)

Διαβάστε στο viewtag την συνέντευξη του Γιάννη Καφάτου στην Πηνελόπη Σωτηρίου

Την είδα την τελετή, από το ξεκίνημά της έως το τέλος της μαζί με τις διαφημίσεις, δίχως να χάσω τίποτα από την λαμπρή αυτή γιορτή. 

Δεν θα αναφερθώ σε λεπτομέρειες που έγιναν γνωστές σε όλο τον κόσμο τού θεάματος. Είναι εξάλλου το δημοφιλέστερο θέαμα παγκοσμίως για τους θαυμαστές τής 7ης τέχνης. Απ’ ότι μαθαίνω, θα δούμε καλό κινηματογράφο από τις τελευταίες παραγωγές. Τα πρώτα βραβεία δείχνουν πως ο κινηματογράφος εξελίσσεται ταχύτατα σε όλες τις διαστάσεις του (σενάριο-τεχνικά μέσα-εφέ-νέοι ηθοποιοί και σκηνοθέτες-θέαμα-φαντασία-ομαδική δουλειά κλπ), δημιουργώντας μια κραταιά παγκόσμια δύναμη-βιομηχανία που συνυπάρχει με όλες τις Τέχνες, τις Επιστήμες και τα Γράμματα, αντιδρώντας κι αυτή στην παγκόσμια πολιτική ανοησία και κουτοπονηριά…

Η 89η Τελετή Απονομής των Βραβείων Όσκαρ θα μας απασχολήσει...

H συνέχεια στο viewtag.gr

Ήμουν πολύ τυχερός που δούλεψα για ένα φεγγάρι στην τηλεόραση με τον Ντίνο Πετράτο ως σκηνογράφο. Γιατί ο Ντίνος δεν ήταν ο σκηνογράφος που έφτιαξε ένα ντεκόρ, ήρθε το έστησε, επιμελήθηκε τον φωτισμό πληρώθηκε κι έφυγε. Ήταν εκεί μαζί μας. 

Σκάι, μέσα της δεκαετίας του 90, η εκπομπή "Πυρ Γυνή και Θάλασσα" με την Νανά Παλαιτσάκη παρουσιάστρια σε ένα μεσημεριανό μαγκαζίνο. Είμαι πολύ περήφανος για τη δουλειά μας αυτή. Εγώ ήμουν ο αρχισυντάκτης. Και πριν μπω στο θέμα μου να σου πω: ξέχνα ό,τι έχεις στο μυαλό σου από τα σημερινά μεσημεριανά. Η δουλειά αυτή είχε ήθος, κέφι, τρελό κέφι, ρεπορτάζ, θέματα και καλεσμένους. Κοκκινίζω από τη μια και φουσκώνω από περηφάνια να λέω ότι δούλεψα με τον καλύτερο σκηνογράφο της τηλεόρασης. 
Τέλος πάντων, ο Ντίνος Πετράτος είναι το θέμα μας. 
Τις προάλλες ο Ντίνος ανέβασε στο Facebook κάποιες φωτογραφίες. Αποκριάτικα πάρτι μιας άλλης εποχής. 

Διαβάστε τη συνέχεια στο viewtag.gr

anagitsa-Parking. Τόσο αυθόρμητα μου βγήκε αυτός ο γκρίκλις τίτλος! 

Αυτή που βλέπεις είναι Παναγίτσα, έτσι λέμε τον «Ιερό Ναό Κοιμήσεως της Θεοτόκου» εμείς οι ιθαγενείς του Παλαιού Φαλήρου.

Ακόμα δεν βγήκε ο ήλιος και μόλις ένιωσα μία μικρή άνοδο της θερμοκρασίας με πιάσαν τα μεράκια μου! Δεν ξέρω αν θα θεωρηθεί γκρίζα ή ροζ ή πουά διαφήμιση αλλά εγώ θα τα γράψω τα πράγματα όπως ακριβώς έγιναν ξεκινώντας από μία νοσταλγική διάθεση παιδικών γεύσεων παγωτών και μια επιπρόσθετη διάθεση καλοκαιριού!

O Θοδωρής Σουρβίνος κάθε μήνα μας συστήνει μέσα από μια μικρή συνέντευξη, τον πιο καλό νέο καλλιτέχνη για τον μήνα, που μόλις έχει τελειώσει.

Νέος καλλιτέχνης για το μήνα Ιανουάριο του 2017, είναι η νεαρή Σκωτσέζα τραγουδοποιός- παραγωγός Charlotte Brimner και η μπάντα της, οι Be Charlotte.

• Πότε αρχίσατε τους Be Charlotte?

Βγάλαμε το πρώτο μας single τον Απρίλη του 2015. Ήταν σε φυσικό format, ένα 7’’ με το τραγούδι μας “DISCOVER”.

• Πως θα περιγράφατε τη μουσική σας?

Για να είμαστε ειλικρινείς, είναι μια μίξη ήχων. Υπάρχουν στοιχεία pop, spoken word και hip hop, μέσα στα κομμάτια.

• Γιατί πιστεύετε πως πρέπει κάποιος ν’ακούσει τη μουσική σας?

Για να ακούσει pop μουσική με κάποιο νόημα. Με νοιάζει να κάνω μουσική, που δεν έχει ξαναγίνει.

Διαβάστε την υπόλοιπη συνέντευξη στο viewtag.gr

Έρχεται μια στιγμή που η οικογένεια αλλάζει μορφή, τα παιδιά ενηλικιώνονται, κάνουν τα δικά τους σχέδια, τη δική τους ζωή, τη δική τους οικογένεια, το δικό τους σπίτι. Και οι γονείς γίνονται παππούδες, ξαναμένουν μόνοι και η ζωή συνεχίζεται…

Η βραδιά στο Διογένης Studio ήταν εκρηκτική. 
Οι Locomondo ξέρουν να κάνουν Live, ξέρουν να πέρνουν μαζί τους τον κόσμο, να τον ξεσηκώνουν, να τον απογειώνουν όπου κι αν κάνουν Live.

Το κοινό ετερόκλητο. Υπήρχαν οι οπαδοί που τα είχαν χαμένα χωμένοι στο υπόγειο άντρο της προκάτ διασκέδασης. Υπήρχαν αυτοί που ήθελαν να δουν τον Carotone, υπήρχαν και κάποιοι – λίγοι ομολογώ – που εντόπισα να θέλουν περισσότερο να τους δούνε παρά να μπουν στο κλίμα. 

Ο Μάρκος Κούμαρης και η παρέα που σχημάτισαν οι Locomondo πριν από 13 χρόνια, συνεπείς σε αυτό που κάνουν έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό και κατάφεραν να σηκώσουν το μαγαζί στο πόδι. 

Διαβάστε τη συνέχεια στο viewtag.gr

Η Φωτεινή Τσαλίκογλου είναι ένας χαμογελαστός άνθρωπος. Όσες φορές έχουμε βρεθεί παρατηρώ πάντα ότι έχει μια ευγένεια, φυσική, σαν το νερό που αναβλύζει.Είναι μια ντελικάτη γυναίκα, σπουδαία επιστήμονας και ως συγγραφέας καταφέρνει πάντα να πιάνει την εποχή της με έναν ξεχωριστό τρόπο. Η παθογένεια της κάθε εποχής που περιγράφει στα βιβλία της μοιράζεται με τόσο φυσικό τρόπο στους ήρωες της, και κυρίως στις ηρωίδες της, κάνοντας έτσι τα λογοτεχνικά της έργα "εγχειρίδια" για σκέψη και εσωτερικό διάλογο. 

Πολλές φορές έχω πει στον εαυτό μου: αυτό το βιβλίο "ήρθε" στα χέρια σου την κατάλληλη ώρα. Με τα βιβλία της Φωτεινής Τσαλίκογλου αισθάνομαι πάντα έτσι. 

Όμως οι σκέψεις των ηρώων της έχουν ακόμη ένα θετικό: προσφέρουν μια ασφάλεια, ακόμη και αν αγωνιάς. Σε φέρνουν αντιμέτωπο με τον ευαυτό σου, με αλήθειες που τις ξέρεις και σε πονάνε - ακόμη κι αν δεν τις έχεις εκφέρει φωναχτά. Έχουν την σκληρή ειλικρίνεια!

Ακόμη κι αν οι ήρωές της συνθλίβονται πάντα υπάρχει μια χαραμάδα αισιοδοξίας κι έτσι εγώ ως αναγνώστης γλιτώνω με αμυχές και πλήθος σκέψεων. Άρα γίνομαι πιο δυνατός.

Αυτά σκεφτόμουν όταν έφτασα στην τελευταία σελίδα του νέου της έργου: Η Μετακόμιση. 

Μια μάχη δίνει η ηρωίδα της. Όχι μόνο τις τελευταίες ώρες πριν αφήσει για πάντα τη ζωή της για να μπει σε έναν οίκο φροντίδας ηλικιωμένων. Δίνει μάχες από τα μικράτα της. Όπως όλοι μας! 

Κατά την προσφιλή μου τατκτική δεν θα σου μιλήσω για την υπόθεση του βιβλίου. 

Θα σε αφήσω να γνωρίσεις την συγγραφέα  - ελπίζοντας ότι θα το καταφέρω - μέσα από την κουβέντα που κάναμε.

Φωτεινή, ξεγελάει το θάνατο με τις λέξεις ένας συγγραφέας;

Αυτό είναι το εξωφρενικό στοίχημα της γραφής.  Η αίσθηση ότι ξεγελάς το θάνατο. Η έστω ότι για μια φευγαλέα στιγμή του κλείνεις συνωμοτικά το μάτι.

Η ηρωίδα σου είναι ένας μοναχικός άνθρωπος, είναι πιο πολλοί οι μοναχικοί άνθρωποι σήμερα γύρω μας;

Πως να ορίσουμε τον μοναχικό άνθρωπο; Ποιος δεν έχει νιώσει μοναχός μέσα στον συνωστισμό μιας  γιορτής; Μέσα σε μια οικογένεια, Μέσα σε μια σχέση; Ποιος δεν έχει νιώσει μοναξιά αναζητώντας τη συντροφιά του δυσεντόπιστου και ακατάδεχτου εαυτού του; Η ηρωίδα μου σε κάθε περίπτωση έχει μείνει μόνη στη ζωή αλλά σου δίνει την εντύπωση ότι η μοναχικότητά της δεν την βυθίζει σε μια παρατεταμένη θλίψη. Αντίθετα βρίσκεται σε μια κατάσταση διαρκούς επαγρύπνησης. Με το μυαλό και τις αισθήσεις της βρίσκεται  σε μια γοητευτική εγρήγορση.

Διαβάστε την υπόλοιπη συνέντευξη στο viewtag.gr

Χθες ο γιος μου με ρώτησε τι σημαίνει “feminism” .

Τι να απαντήσεις σε ένα αγόρι 13 ετών σ’αυτήν την ερώτηση;