Εντάξει, μπήκε το 2017 αλλά όχι με όλες αυτές τις ευχές που στείλαμε να φαίνεται ότι θα υλοποιηθούν…έστω και κατά το ήμισυ! Κι εδώ ακριβώς παίρνω τη σκυτάλη, τώρα που είναι ακόμα αρχή του έτους, για να κάνω αυτό που ξέρω καλύτερα από οτιδήποτε άλλο! Να σας γλυκάνω! Όπως τα έχω τα πράγματα στο τρικυμιώδες μυαλό μου, τολμώ να πω πως κάθε μήνας του έτους θα μπορούσε για κάποιους λόγους να παραλληλιστεί με ένα γλυκό!
Ας τολμήσουμε, το λοιπόν, ένα τέτοιο γλυκό καλαντάρι…όχι τίποτα άλλο, μπας και γλυκαθούν οι μήνες και μας χαμογελάσουν!

Η Αθήνα έχει γεμίσει από «καρδιές», έχει γεμίσει από πρόχειρα καταλύματα, που είναι τα σπίτια των αστέγων.

Καρδιές, σαν ανοιχτή πληγή. Που γεμίζουν δηλητήριο την καθημερινότητα μας.
Δεν αντέχουμε να βλέπουμε τους άστεγους, όπως δεν αντέχουμε να αντικρίζουμε τους ζητιάνους.
Κοιτάμε χωρίς να  βλέπουμε τις ιστορίες πίσω από κάθε ανήμπορο που έχει κάνει σπίτι του γωνιές της πόλης.

Η μοναξιά είναι το χειρότερο δηλητήριο που κατακλύζει αυτή την πόλη, όλους μας. Γι’ αυτό δεν αντέχουμε τους παρίες της διπλανής πόρτας.  Η συνέχεια στο viewtag.gr

Καθημερινά η ανάγκη η πίκρα ή κάποια έλλειψη σε κάνει να ανατρέξεις στο χτες και να χαθείς σε στιγμές από αγαπημένες δεκαετίες όπως εκείνη του ' 80.

Έστω και ετεροχρονισμένα, θα αναφερθώ στη συγκλονιστική, σε παγκόσμιο επίπεδο, είδηση για το αεροπορικό δυστύχημα που συνέβη στις 25/12/2016 με 93 επιβάτες, πάνω από τη Μαύρη Θάλασσα και οδήγησε στην απόφαση για τριήμερο πένθος στη Ρωσία και ο θρήνος να είναι ανείπωτος…

Σκεφτείτε: μέσα στα 93 άτυχα θύματα, τα 64 ήταν μέρος από τα 200 μέλη τής ξακουστής χορωδίας Αλεξαντρόφ τού Ρωσικού Κόκκινου Στρατού η οποία κρατάει τη φήμη της ήδη από την ίδρυσή της (το 1928) από τον στρατηγό και συνθέτη Αλεξάντερ Βασίλιεβιτς Αλεξαντρόφ (1883-1946), ο οποίος έγραψε και τον Εθνικό ύμνο τής Σοβιετικής Ένωσης που ισχύει ακόμα και σήμερα στη Ρωσία (με διαφορετικούς στίχους βεβαίως).

Διαβάστε τη συνέχεια στο viewtag.gr

Δεν είναι μόνο η εικόνα της πόλης που σε κοιτάει στα μάτια με το χέρι απλωμένο.

Θέλω να πω, ότι δεν είναι μόνο οι ζητιάνοι στις γωνιές, στα φανάρια,  ή πεζή και  σου ζητάνε κάτι που δημιουργούν την αίσθηση ότι ζούμε στην εποχή της ζητιανιάς. 

Διαβάστε τη συνέχεια και το κείμενο του Γιάννη Καφάτου εδώ στο viewtag.gr

Τα τελευταία χρόνια τις παραμονές Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς  λιγότερα  παιδιά και περισσότεροι γονείς λένε τα κάλαντα.

Λίγο το γεγονός ότι «οι καιροί έχουν αλλάξει και είναι πιο πονηροί» , λίγο οι ειδήσεις  ότι κυκλοφορούν ομάδες που κλέβουν τα λεφτά των παιδιών, λίγο το ότι από μόνοι μας οι γονείς δεν τα αφήνουμε από τα μάτια μας, έχουμε φτάσει και τα παιδιά λένε τα κάλαντα παρέα με τους γονείς τους. Και τουλάχιστον αυτά τραγουδούν κιόλας , ανεβοκατεβαίνουν τις σκάλες στις πολυκατοικίες ενώ την ίδια  ώρα οι γονείς παγώνουν στην είσοδο και αναρωτιούνται πόση ώρα θα χρειαστούν τα καμάρια τους για μία πολυκατοικία με δώδεκα  κουδούνια και ποια είναι η στιγμή που πρέπει να αρχίσουν να ανησυχούν.

Έτσι  όταν  τα παιδιά είναι μικρά, οι γονείς  είναι ακροβολισμένοι  στις γειτονιές και περιμένουν. Άλλοι δυο-δυο  για να περνάει λίγο ο χρόνος κουβεντιάζοντας και άλλοι εκ περιτροπής , ο ένας την παραμονή των Χριστουγέννων ο άλλος  την παραμονή της Πρωτοχρονιάς. Άτυχοι οι της Πρωτοχρονιάς φέτος που η μετεωρολογική προβλέπει χιόνια!!!

Τα μεγαλύτερα παιδιά βέβαια δεν θέλουν παρέα , αλίμονο αν τους δουν οι φίλοι τους με την μαμά από πίσω. Εχουν και κινητά και ξεκινούν αγέρωχα αν και λίγο υποψιασμένα «μην μοιράζετε λεφτά στο δρόμο» , «να είστε  στους κεντρικούς δρόμους» , «καλύτερα να πάτε στα μαγαζιά», «έχετε το κινητό στην τσέπη  ανοιχτό» αφήνοντας τους γονείς να ανησυχούν, όπως ΠΑΝΤΑ  αλλά αυτό είναι άλλο θέμα.  

Πάντως λένε τα κάλαντα που είναι και λίγο μάθημα ζωής. Γιατί:

Διαβάστε το άρθρο από το Girl on the Spot στο Viewtag.gr

Λίγο πριν από τα Χριστούγεννα, στην Πανηγυρική Συνεδρία της Ακαδημίας Αθηνών γίνεται κατά παράδοση η απονομή τιμητικών διακρίσεων που αφορούν λογοτεχνικά έργα της προηγούμενης χρονιάς. Ανάμεσα στα βιβλία που διακρίθηκαν είναι και η Πρωινή Γαλήνη τουΗλία Μαγκλίνη, που απέσπασε το Βραβείο Μυθιστορήματος από το Ίδρυμα Κώστα και Ελένης Ουράνη, μία ακόμα σημαντική λογοτεχνική διάκριση μετά το Βραβείο Μυθιστορήματος του περιοδικού «Ο Αναγνώστης» και το Βραβείο Πεζογραφίας του περιοδικού «Κλεψύδρα» με τα οποία τιμήθηκε φέτος το βιβλίο. Δείτε τη συνέντευξη στο viewtag.gr

Πριν από αρκετά χρόνια το CNN είχε μια εκπομπή του λεγόταν The Music Room η οποία κάποια στιγμή έκανε ένα αφιέρωμα στα καλύτερα Χριστουγεννιάτικα τραγούδια όλων των εποχών και καθώς προχώραγε η λίστα, διαπιστώνω πως όλες οι προφανείς επιλογές είχαν εξαντληθεί μέχρι το νούμερο 2-CNN έβλεπα άλλωστε, όχι τίποτα εξειδικευμένο. Το Νο 1 ήταν έκπληξη, αλλά  απόλυτα δικαιολογημένη.  Fairytale Of New York-The Pogues and Kirsty MacColl.

Διαβάστε τη συνέχεια στο viewtag.gr

Να πω την αλήθεια τη "Μάσκα" δεν τη διάβαζα, και έτσι δεν είχα λόγο να ξέρω ποιος την έγραφε. 
Όταν στις αρχές Νοεμβρίου πήρα στα χέρια μου το βιβλίο "Ίντριγκα στο Ιόνιο" (Μεταίχμιο) κι άρχισα να το διαβάζω η μόνη διακοπή που έκανα ήταν για να βρω στοιχεία για τον συγγραφέα. 
Κι έτσι άρχισα να γνωρίζω τον Τζίμμυ Κορίνη. 

Έναν πιτσιρικά που στα 14 του έγραφε αστυνομικές ιστορίες, στα 16-17 έγραφε και πληρωνόταν αδρά, για την εποχή, σε εφημερίδες τις ιστορίες που δεν μπορούσε να τις κρατήσει μέσα του.
Πηγαίος και πάντα πιστός στο σασπένς, στο νουάρ. 
Η "Ίντριγκα στο Ιόνιο" είναι ένα παλιομοδίτικο αστυνομικό μυθιστόρημα, εντελώς διαφορετικό από τα best seller της Σκανδιναυικής σχολής, μακριά από τα κοινωνικά σχόλια, με ήρωα έναν κυνικό δημοσιογράφο, γρήγορη δράση, δυναμική πλοκή, κι όμως απολύτως σύγχρονο. 
Φυσικά υπάρχει μια γυναίκα με παρελθόν και μια νεαρή κοπέλα που άθελά της μπλέκει σε έναν λαβύρινθο που καταλήγει σε ένα σπιράλ που φλερτάρει με τον θάνατο. 

Ο Τζίμμυ Κορίνης έχει γράψει για την ελληνική τηλεόραση πολλές αστυνομικές σειρές και μάλιστα μια από αυτές μπορεί να θεωρηθεί ο "μπαμπάς" του CSI. 

Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο και ακούστε τον ίδιο τον συγγραφέα σε μια εκ βαθέων συνέντευξη στο viewtag.gr

"Κάθε άνθρωπος γεννιέται με ένα ξεχωριστό αποτύπωμα και κάπως μέσα στο χωροχρόνο συναντιέται με έναν άλλο άνθρωπο και η χημεία είναι μαγικά εκρηκτική. Το μυστήριο αυτής της χημείας έχει προσπαθήσει να λύσει ανά του αιώνες η ψυχολογία, η λογοτεχνία, η βιολογία.

Το ''Λέων με Κριό'' είναι ένα αισιόδοξο, μελωδικό τραγούδι που λέει πως όταν δυο άνθρωποι θέλουν να είναι μαζί,  μπορούν να αψηφήσουν τους νόμους οποιασδήποτε επιστήμης, ακόμη και αυτής των αστεριών.."

Διαβάστε τη συνέχεια στο viewtag.gr

Στις μέρες μας που η τεχνολογία τρέχει με χίλια δεν προλαβαίνουμε να μάθουμε καλά καλά το ένα gadget και η σκυτάλη περνάει γρήγορα στο επόμενο κομψοτέχνημα. 

Θυμάμαι τώρα μια περίοδο που όλοι είχαν μπει στο τριπάκι με τις mini dv κάμερες  και αίφνης προέκυψε η κάμερα που γράφει κατευθείαν dvd. 

Η ακόμη μια άλλη εποχή που τα Dual Disc είχαν αρχίσει να γίνονται το νέο κόλπο απόλαυσης της μουσικής 

Δίσκοι διπλής όψεως, που από τη μια πλευρά παίζουν σαν κανονικά cd και από την άλλη σαν dvd…τους έβλεπες προ ετών και έλεγες τι άλλο με περιμένει…Μέχρι το επόμενο κολπάκι μέχρι την επόμενη πρωτοτυπία που θα σου κλείσει το μάτι στη γωνία.. 

Σήμερα λοιπόν που ακόμη είμαστε στο ξεκίνημα εμπειριών που θα ζήσουμε αναπολούμε στοιχεία που δεν θα ξανάρθουν ποτέ. Θυμάμαι τη χρονιά του 2005 όταν τα album με αναβαθμισμένη ποιότητα ήχου που είναι συνήθως Surround άρχισαν να αντικαθιστούν σε παγκόσμια κλίμακα τα θεωρούμενα πλέον παραδοσιακά audio cd. 

Φανταστείτε εδώ λοιπόν το σκηνικό στη δεκαετία του 80. Κλείστε τα μάτια και ονειρευτείτε. 

Ένα νέο εύρημα έχει εισβάλει στη ζωή καθενός και σταδιακά είχε αρχίσει να παίρνει διαστάσεις φαινομένου. WALKMAN κυρίες και κύριοι. 

Διαβάστε τη συνέχεια στο viewtag.gr

Γυρίζω το χρόνο πίσω στα 80’s και σας θυμίζω κάποιες από τις αμέτρητες απίστευτες στιγμές της εποχής.

 Ανθεί το νεορεμπέτικο και τα τσιφτετέλια και σχεδόν κάθε γειτονιά φιλοξενεί και μία κομπανία.

Οι punk χορεύουν στο Λυκαβηττό με τον Μιχάλη Μενιδιάτη.

Τα αντάρτικα και τα επαναστατικά περνούν σιγά σιγά στο περιθώριο.

Ο Νταλάρας μαζεύει 160 χιλιάδες κόσμου σε δύο συνεχόμενες συναυλίες που κάνει στο ΟΑΚΑ.

Η βιομηχανία παραγωγής βιντεοκασετών που έχει έρθει ως συνέχεια του πάλαι ποτέ λαμπρού ελληνικού σινεμά κυριαρχεί.

Δεκάδες φτηνές παραγωγές έρχονται στην επιφάνεια.

Μια νέα γενιά ηθοποιών επιχειρεί να αλλάξει το σκηνικό.

Τα πρωτοσέλιδα έχουν θέμα

Ο Βλάσσης Μπονάτσος είναι ζευγάρι με την Αλίκη Βουγιουκλάκη.

Ο Νίκος Καρβέλας νυμφεύεται την Άννα Βίσση.

Διαβάστε τη συνέχεια στο viewtag.gr

Έχω σκεφτεί πολλές φορές ότι η κάθε λέξη και η κάθε έννοια επαναπροσδιορίζονται στην εφαρμογή τους. Κάπως έτσι συμβαίνει με την έννοια θέατρο όταν εφαρμόζεται από τον Αντώνη Αντωνίου και τη Νατάσα Ασίκη. Για τέταρτη θεατρική σεζόν, ο Αντώνης και η Νατάσα επιμένουν στο έργο του Διονύση Χαριτόπουλου “Αυγά Μαύρα”. Και προφανώς έχουν το λόγο τους αφού το συγκεκριμένο έργο έχει μία “εφιαλτική επικαιρότητα” όπως επισημαίνει ο Αντώνης Αντωνίου που είναι και ο σκηνοθέτης της παράστασης. 

Συναντηθήκαμε στο καμαρίνι της “Θεατρικής Σκηνής” μετά την παράσταση. Δεν ξέρω σε ποιον να απευθύνω ερώτηση γιατί μεταξύ τους κάνουν πάντα ενδιαφέρουσες κουβέντες κι εγώ αρκούμαι στο να τις καταγράφω! Πριν σας παραθέσω την κουβέντα μας όμως, θα ήθελα να επισημάνω ότι οι ερμηνείες τους επί σκηνής είναι υποδειγματικές! Όχι μόνο φέτος! Χρόνια τώρα! Υποδειγματικοί και ως άνθρωποι και φίλοι! Ως ήρωες του έργου θυμούνται τις πληγές τους από τον εμφύλιο πόλεμο. Τις επιπτώσεις του μέσα στην ψυχή και στη ζωή τους.

T-shirt Stories:Ήταν μόνο 15 ετών

Η κοινωνία δεν αντέχει τα 15χρονα, φωνάζουν, διεκδικούν, εκνευρίζουν τους μεγάλους! Αυτές είναι οι δικές μου σκέψεις. Για την δολοφονία αυτή καθ' αυτή συνεχίζεται η δίκη, από την τυφλή δικαιοσύνη.

Διαβάστε περισσότερα στο viewtag.gr 

Οι εορταστικές ετοιμασίες αρχίζουν πλέον από πολύ νωρίς. Βιτρίνες, δρόμοι, καταστήματα στολίζονται με πολύχρωμα λαμπάκια, όχι μόνο για την αισθητική αξία, αλλά και για να μας βάλουν όλους σε ανάλογη διάθεση με απώτερο σκοπό φυσικά τις αγορές. Είναι όμως έτσι για όλους;

Πολλοί φίλοι έχουν αρχίσει να μετράνε τις μέρες μέχρι τα Χριστούγεννα από τον Οκτώβριο ακόμα, σύμφωνα με την παράδοση γνωστού πολυκαταστήματος. Μιλώντας ωστόσο με μια φίλη πρόσφατα, ανακάλυψα για κάποιους είναι λίγο διαφορετικά. Ναι, φυσικά απολαμβάνουμε τις επερχόμενες διακοπές, τις υποσχέσεις για τα καινούρια και τα καλά που θα έρθουν με τον καινούριο χρόνο, τα δώρα που θα πάρουμε και τα πρόσωπα που θα δούμε. Αν όμως είναι έτσι, γιατί δεν νιώθουμε όλοι μας αυτή τη γλυκιά αναμονή;

Η φίλη μου, και μαζί της μερικές ακόμη εκατοντάδες ανθρώπων στον πολιτισμένο δυτικό κόσμο, δεν είναι τόσο ανυπόμονη. Νιώθει κούραση, δεν θέλει να σηκωθεί από το κρεβάτι, δεν έχει την ίδια διάθεση για βόλτες και ψώνια –κάτι που κανονικά απολαμβάνει- είναι πιο ευερέθιστη και τα βρίσκει όλα μάταια. Όλα αυτά περιγράφονται με σαφήνεια από τους ερευνητές που ασχολούνται με το φαινόμενο που λέγεται «κατάθλιψη των γιορτών».  

Πριν προλάβεις εσύ που μας διαβάζεις τώρα να πεις ότι ίσως είναι μόνη, έχει περάσει κάποια προσωπική τραγωδία ή κάτι τέτοιο, να σε διαβεβαιώσω ότι δεν συμβαίνει τίποτα από όλα αυτά. Είναι μια χαρά, έχει μια οικογένεια και ένα σύντροφο που την αγαπούν και μια δουλειά ικανοποιητική για τα δεδομένα της εποχής.  Τι φταίει τότε;

Κάθε χρόνο, με τον ερχομό των άγιων τούτων ημερών, βομβαρδιζόμαστε από εικόνες τελειότητας και αφθονίας, λαμπερούς χώρους, κεφάτους ανθρώπους που δεν κουράζονται, δεν έχουν προβλήματα, δεν τσαλακώνονται. Κι εμείς, κατάκοποι και βαρυγκομώντας από την καθημερινότητα, επιστρέφουμε στις συνηθισμένες ζωές μας, προσπαθώντας να τα προλάβουμε όλα. Και κάνοντας τον απολογισμό μας, φαινόμαστε λίγοι και ανίκανοι. 

«Κάποτε κάναμε πάρτυ με το παραμικρό» είπε η φίλη. Ε, και τώρα ποιος μας εμποδίζει; Ποιος επιβάλλει φανταχτερά δώρα και ξόδεμα πολλών χρημάτων για να νιώσουμε καλά, ενώ χρειαζόμαστε μόνο μια βραδιά με οικογένεια και φίλους και δυο κουβέντες από καρδιάς; Γιατί να χαραμίζουμε ενέργεια στις τύψεις αντί στο να αλλάξουμε ό,τι δεν μας αρέσει;

Διαβάστε τη συνέχεια στο viewtag.gr

Αν κλείσεις τα μάτια και ακούσεις πως προσφωνεί  ένα παιδί την μητέρα του ή πως αναφέρεται σε αυτήν θα καταλάβεις  πάνω- κάτω και την ηλικία του παιδιού, αλλά και τι πιστεύει γι’αυτήν πραγματικά.

Τα μωρά φωνάζουν όλη την ημέρα «μα» «μααααα» «μαμΑΑΑΑΑ», σε όλους τους τόνους και σε όλες τις αποχρώσεις . Στην πραγματικότητα θέλουν τα πάντα από αυτό το ταλαίπωρο άτομο που απαντά σε αυτό τους το κάλεσμα, και φαγητό και νερό και παρηγοριά και παρέα και αγκαλιά και να τα κοιμήσουν όταν νυστάζουν και να παίξουν ακόμα και στις τρεις τη νύχτα.

Στο βάθος του μικρού μυαλού τους , ενστικτωδώς, πιστεύουν ότι αυτό το πλάσμα που τα προσφέρει όλα αυτά είναι ένα τρελό παιχνίδι με μπαταρίες που δεν τελειώνουν ποτέ και η φωνή τους είναι το start.

Μην με ρωτάτε πως το ξέρω , αν υπάρχει το μητρικό ένστικτο, τότε υπάρχει και το παιδικό.  

Τα μεγαλύτερα παιδιά, αυτά που πια μιλάνε καλά και πηγαίνουν στις πρώτες τάξεις του σχολείου, φωνάζουν «μαμά», «μαμάκα» «μάμη» «μανούλα» «μανουλίτσα» και άλλα χαριτωμένα , ζαχαρογλυώδη, χωρίς να έχει βελτιωθεί στο ελάχιστο η απαίτηση για άμεση ανταπόκριση. Το μόνο που αλλάζει είναι ότι έχουν ήδη μάθει πως με το καλόπιασμα ε, κάτι παραπάνω πετυχαίνεις! Οπότε, σε καλές στιγμές και όταν θέλουν κάτι πολύ, προσθέτουν ένα «σε παρακαλώ»  μαζί με μία αγκαλιά ή ένα φιλί.

Στην περίπτωση βέβαια που δεν γίνει το δικό τους , το πρώτο που θα πουν είναι «είσαι κακιά» και το πρώτο που θα σκεφτούν είναι «είναι τρελή».

Και περνάμε στην εφηβεία, εδώ το «μαμά» είναι κοφτό ακόμα και αν είναι για να ζητήσουν για χάρη τον ουρανό με τ’ άστρα!!! Μπορεί να γίνει και «μάνα», συνήθως η φράση «άσε με ρε μάνα» συνοδεύει τις περισσότερες απαντήσεις , όλες αρνητικές προφανώς.

Κατά βάθος πιστεύουν ότι έχουν να κάνουν με ..

Διαβάστε τη συνέχεια στο viewtag.gr

Μαζί με την Τιμισοάρα της Ρουμανίας και το Νόβισαντ της Σερβίας, η Ελευσίνα θα είναι Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης το 2021, χρονιά που αναμένεται να αντιστρέψει τις εντυπώσεις για την πολύπαθη πόλη αλλά κυρίως να αναβαθμίσει τη ζωή των κατοίκων της.

Με την ανακήρυξή της σε πολιτιστική πρωτεύουσα της Ευρώπης, η Ελευσίνα φιλοδοξεί να επαναπροσδιορίσει την ταυτότητά της,μπαίνοντας στη νεότερη φάση της ιστορίας της, με όχημα τις τέχνες και φυσικά την ίδια την κληρονομιά της.

Ο μύθος της Περσεφόνης ωθεί την πόλη από το σκοτάδι στο φως μέσα από το πρόγραμμα «Μετάβαση στην Euphoria», διαρθρωμένο σε τρεις άξονες με το πρόθημα ευ να πρωταγωνιστεί σε κάθε πρόγραμμα, αλλά και να κωδικοποιεί τη φιλοσοφία που το διέπει.

Κάθε άξονας θα περιλαμβάνει τρία προγράμματα, τα οποία θα συγκεράσουν τα εικαστικά, τη μουσική, την αρχιτεκτονική, το ντιζάιν και τις παραστατικές τέχνες. Ιδιαίτερη σημασία θα δοθεί σε περιβαλλοντικά ζητήματα μέσα από συνέργειες, εκπαιδευτικά προγράμματα, συζητήσεις και ανάπτυξη ιδεών που θα έχουν ως τελικό στόχο τη δημιουργία νέων θεσμών.

Διαβάστε όλο το ρεπορτάζ στο viewtag.gr

Εδώ και λίγο καιρό, για επαγγελματικούς λόγους , ασχολούμαι με τα ελληνικά πανεπιστήμια! Ανακαλύπτω λοιπόν ότι τα πράγματα δεν είναι όπως νομίζουμε "οι απ΄έξω"!

Ναι δεν υπάρχει ευρώ τσακιστό!

Ναι έχουν τεράστιες ελλείψεις!

Ναι πολλά πράγματα όντως πρέπει να αλλάξουν !

Δεν βρήκα  όμως τη μιζέρια που ήμουν σίγουρη ότι θα βρω βρω! 

Βρήκα ανθρώπους – διδακτικό προσωπικό και φοιτητές – αποφασισμένους για το καλύτερο!

Είδα καθηγητές να μαζεύουν τα σκουπίδια, είδα το διοικητικό  προσωπικό να βάζει λεφτά από την τσέπη του για το χαρτί των εκτυπωτών και το κυριότερο βρήκα, νέα μυαλά ,δημιουργικά μυαλά, φωτισμένα παιδιά!

Φοιτητές που μπροστά τους δεν "πιάνουν μία"  συμφοιτητές τους, των μεγαλύτερων πανεπιστημίων του κόσμου!

Πρωτοετείς που κατατροπώνουν φοιτητές των πιό προβεβλημένων πανεπιστημίων ,σε παγκόσμιους διαγωνισμούς!

Είδα παιδιά που αύριο θα είναι περιζήτητα στην αγορά εργασίας όλου του κόσμου! 

Νομίζω ότι γενικά, έριξα μια ματιά στο μέλλον και ενθουσιάστηκα!

Θα μου πεις ότι οι πιο πολλοί θα φύγουν!

Ναι, είναι αλήθεια!

Με όσους μίλησα και σας διαβεβαιώνω ήταν πολλοί, κατάλαβα ότι δεν έχει και τεράστια σημασία!

Γιατί αυτά τα νέα παιδιά – όσο και αν δεν το πιστεύουμε – έχουν μέσα  στην ψυχή τους – τόση Ελλάδα, που μόνο καλό θα κάνουν  στη χώρα μας, όπου και αν βρεθούν, το δε μυαλό τους είναι μόνο στην επιστροφή στην πατρίδα!

Δεν ξέρω αν θα  καταφέρουν να επιστρέψουν ,  αλλά έστω και εξ αντανακλάσεως ,θα πρέπει να είμαστε περήφανοι!

Θα μου πείτε αυτά μας τα΄παν κι άλλοι ! Το ξέρω !

Αλλά δεν θέλω  να συνεχίσουμε αυτό το μίζερο υβρεολόγιο για τα ελληνικά πανεπιστήμια!

Δεν είναι κάποιες μειονότητες που τα καθορίζουν!

Έχουμε σπουδαίους δασκάλους και  φοιτητές!

Και εντάξει εγώ μπορεί να γράφω συναισθηματικά,οι γνωρίζοντες όμως όχι!

Διαβάστε τη συνέχεια εδώ.

Καλά, την εποχή που βγαίνουν οι λίστες με τα καλύτερα της χρονιάς εσύ διαλέγεις να γράψεις γιά ένα δίσκο 25 ετών;’ , θα αναρωτηθείτε και δικαιολογημένα.

Το Out Of Time δεν είναι όμως ένας συνηθισμένος δίσκος και οι R.E.M. δεν ήταν μια συνηθισμένη μπάντα. 

Ξεκίνησα να διαβάζω «Το Χαμένο Νόμπελ – Μια αληθινή ιστορία» του Κώστα Αρκουδέα, με τον Νίκο Καζαντζάκη στο εξώφυλλο με μεγάλη προσμονή να μάθω για τον Καζαντζάκη, που έχω διαβάσει μόνο τρία βιβλία του, πολλά χρόνια πριν, αλλά πάντα είχα στο πίσω μέρος του μυαλού μου ότι κάτι πρέπει κάνω ακόμη για να τον γνωρίσω.

Άρχισα την ανάγνωση και μόνο για τον Καζαντζάκη δεν διάβαζα.  Φυλλομέτρησα το βιβλίο να σιγουρευτώ. Ο Καζαντζάκης ήταν το θέμα, όμως ο συγγραφέας κατάφερε – κι αυτό το ζούσα σελίδα σελίδα – να φτιάξει όλο το περιβάλλον μέσα στο οποίο έζησε, έγραψε και κυνηγήθηκε ο μεγάλος κρητικός συγγραφέας.

Το βιβλίο του Κώστα Αρκουδέα είναι μια «βιογραφία» του εικοστού αιώνα, με ιδιαίτερη έμφαση στην πολιτική ιστορία, την ιστορία της λογοτεχνίας, και τελικά μια ξεχωριστή παρουσίαση του μεγάλου έλληνα συγγραφέα με όλα τα πλεονεκτήματα του μυθιστορηματικού λόγου αλλά και τις αρετές ενός πολυδιάστατου συναρπαστικού δοκιμίου.

Ένα βιλίο - αφορμή για τον αναγνώστη που δεν έχει μπει ακόμη στον συγκλονιστικό κόσμο του Νίκου Καζαντζάκη, αλλά και ένα "εγχειρίδιο" για όποιον θέλει να γνωρίσει καλύτερα τον "ενοχλητικό" για πολλούς - ακόμη και σήμερα συγγραφέα!

Λίγο πριν φτάσω στις τελευταίες σελίδες τον πήρα στο τηλέφωνο να του ζητήσω συνέντευξη και μόλις πέρασε ένα εικοσιτετράωρο από την τελευταία σελίδα συναντηθήκαμε στο Παγκράτι και μιλήσαμε για βιβλία, για τα παιδιά μας , τον Καζαντζάκη, την Αθήνα, το σήμερα.
Είναι ακόμη, τόσους μήνες μετά από την συγγραφή του βιβλίου του, μέσα στην ιστορία, όπως είμαι κι εγώ ως αναγνώστης. Η γραφή και ο τρόπος που αποφάσισε να μας αφηγηθεί ένα πραγματικό περιστατικό εξαιρετική.

-Πώς αποφάσισες να γράψεις με αυτόν τον τρόπο το βιβλίο σου;

Η λογοτεχνία είναι το κεντρικό όχημα. Το θέμα γεννήθηκε από ένα άρθρο στην εφημερίδα, έμεινε μέσα μου καιρό και κάποια στιγμή, και αφού είχα συγκεντρώσει πολύ υλικό,  είπα τώρα πρέπει να το γράψω.
Είναι ένα χρονικό που όμως δεν μένει στα στενά όρια αλλά επεκτείνεται και σε πολλούς άλλους τομείς όπως ιστορία, η πολιτική, τα κοινωνικά κινήματα και όλα αυτά.

Διάβαζα βιβλία που ήταν στεγνά: ασχολούνται πολύ σωστά με ένα θέμα αλλά δεν με άγγιζαν. Μόνο πληροφορία. Το όνειρο μου ήταν να γράψω ένα βιβλίο που θα κέρδιζε τον αναγνώστη να το ρουφήξει. Όχι με βαρύ τρόπο, όσο γίνεται πιο απλό αλλά με τρόπο που θα τραβούσε το ενδιαφέρον.

Αυτή ήταν η πυξίδα μου.
Το χαμένο νόμπελ του Καζαντζάκη ήταν η αφορμή για να μιλήσω για ολόκληρο τον εικοστό αιώνα και να φτάσω μέχρι τις μέρες μας.

Να αυτό πάλι: διάβαζα βιβλία για ένα συγκεκριμένο θέμα αλλά δεν ήξερα τον περίγυρο. Δεν ήξερα τι είχε συμβεί ώστε να φτάσουμε στην κατάσταση και το κυριότερο δεν μου λέγανε τίποτα για το μετά! Τις συνέπειες του γεγονότος στο σήμερα.

Η έκπληξη για τον αναγνώστη είναι ότι διαβάζει το πρώτο μέρος του βιβλίου, που αποτελείται από τέσσερα κεφάλαια και δεν βλέπει καθόλου Καζαντζάκη.

Ξεκίνησα  να γράφω για τον Άλφρεντ Νόμπελ, πώς θέσπισε τα βραβεία γιατί νομίζω λίγος κόσμος γνωρίζει την ιστορία του. Όλοι ξέρουν ότι ο Νόμπελ ήταν ένας πολεμικός βιομήχανος.
Όλα ξεκίνησαν από ένα δημοσιογραφικό λάθος: όταν πέθανε ο αδερφός του, οι εφημερίδες της Γαλλίας τον μπέρδεψαν με τον Άλφρεντ. Έγραψαν λοιπόν με πηχυαίους τίτλους: ΠΕΘΑΝΕ Ο ΕΜΠΟΡΟΣ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ. Τον συντάραξε αυτό και τότε αποφάσισε να αλλάξει τη διαθήκη του και να θεσπίσει τα βραβεία. Είναι πέντε και πρόσφατα μπήκε ακόμη ένα της Οικονομίας. Τα αρχικά νόμπελ ήταν: Ιατρικής, Φυσικής, Χημείας, και τα δύο τελευταία που είναι αμφιλεγόμενα, αυτό της Λογοτεχνίας και της Ειρήνης. Ε, για το Νόμπελ Ειρήνης δεν χρειάζεται να πούμε πολλά: από τη στιγμή το πήρε ο Κίσιγνκερ και δεν το πήρε ο Γκάντι, αυτό τα λέει όλα. Μόνο αυτό τα απαξιώνει αρκετά στα μάτια μου.

Το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας είναι επίσης αμφιλεγόμενο γιατί κατά καιρούς έχει δοθεί σε πολύ σημαντικούς λογοτέχνες αλλά έχει απονεμηθεί και σε πολύ αμφιλεγόμενους λογοτέχνες που δεν αναφέρονται ούτε καν στις χώρες τους. Μην πάμε μακριά: πρόπερσι απονεμήθηκε στον Πατρίκ Μοντιανό, από τη Γαλλία. Και δεν το πήρε ο Μίλαν Κούντερα. Έχουν εμμονές εκεί στη Σουηδική Ακαδημία.
Οι τέσσερις μεγαλύτεροι λογοτέχνες του εικοστού αίωνα δεν πήραν ποτέ Νόμπελ: Ο Ναμπόκοφ, ο Τζόις, ο Προυστ και ο Χόρχε Λουίς Μπορχες.

Πέρσι το πήρε η Αλεξίεβιτς, αλλά αυτή κάνει ρεπορτάζ, είναι μάχιμη αλλά δεν τη θεωρώ λογοτέχνη, και φέτος  το πήρε ο Ντίλαν.

Τρέφω απεριόριστο σεβασμό στον Ντίλαν, μεγάλωσα με τα τραγούδια του, αλλά δεν είναι λογοτέχνης. Υπάρχουν και σημαντικότεροι λογοτέχνες που περιμένουν χρόνια μια βράβευση: για παράδειγμα ο Φίλιπ Ροθ.
Ο μακαρίτης ο Λεονάρντ Κοέν το είπε πολύ καλά για  αυτό το Νόμπελ: είναι σαν να καρφώνεις μια σημαία στο Εβερεστ που να λέει ότι είναι η ψηλοτερη κορυφή του κόσμου. Δεν έχει νόημα. Είναι κορυφή.

-Ας ξαναγυρίσουμε στον δικό μας κορυφαίο, λοιπόν, τον Καζαντζάκη.

Δείχνω πώς προσπάθησε να γίνει μέλος της Ακαδημίας Αθηνών για να λύσει το οικονομικό του πρόβλημα, και δεν τα κατάφερε για δύο ψήφους. Αντ’ αυτού Σκίππης. Εκείνη τη χρονιά δεν μπήκαν ούτε ο Βάρναλης ούτε ο Σικελιανός, γι’ αυτό και υπάρχει μέσα στο βιβλίο η «ορατή» και η «αόρατη» Ακαδημία.

Κι αυτή η «αόρατη» Ακαδημία είναι πολύ πιο σημαντική γιατί σ’ αυτήν υπάρχουν: ο Καβάφης, ο Καρυωτάκης, ο Σικελιανός, ο Καζαντζάκης, ο Ελύτης, ο Σεφέρης, όλα αυτά τα τεράστια μεγέθη δεν έγιναν ποτέ μέλη της Ακαδημίας!

...

Διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη του Κώστα Αρκουδέα στο viewtag.gr