Τελευταία Νέα
Από τη «Φόνισσα» του Παπαδιαμάντη στην παιδοκτόνο της Πάτρας Ζητούνται ηθοποιοί από το Εθνικό Θέατρο Πέθανε η σπουδαία τραγουδίστρια Ειρήνη Κονιτοπούλου-Λεγάκη Είδα τους «Προστάτες», σε σκηνοθεσία Γιώργου Κιουρτσίδη (Αποστολή στη Θεσσαλονίκη) Ανακοινώθηκε το Πρόγραμμα του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου Είδα το «Hyperspace ή αλλιώς…» , σε σκηνοθεσία Δανάης Λιοδάκη   «Καραϊσκάκενα, O Θρύλος» Της Σοφίας Καψούρου στον Πολυχώρο VAULT «Μπες στα παπούτσια μου - Ταυτίσου με τη διαφορετικότητα αυτοσχεδιάζοντας» στο Θέατρο Όροφως Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου 2022 – Το μήνυμα του Peter Sellars Ο Βασίλης Μαυρογεωργίου ανοίγει Mοτέλ στη Φρυνίχου Η πρώτη δήλωση του Νέου Καλλιτεχνικού Διευθυντή του ΚΘΒΕ Δράσεις του Εθνικού Θεάτρου για την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου Ακρόαση ηθοποιών για την νέα παράσταση του Γιάννη Κακλέα Είδα το «Γράμμα στον πατέρα», σε σκηνοθεσία Στέλιου Βραχνή (Αποστολή στη Θεσσαλονίκη) Κερδίστε διπλές προσκλήσεις για την παράσταση «Η σιωπηλή Λίμνη»
 
Δήμητρα Πέτρου

Δήμητρα Πέτρου

Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Περαχώρα Κορινθίας. Έχει τελειώσει δημοσιογραφία και αγαπά το θέατρο από μικρή. «Αδυναμία» της οι συνεντεύξεις αλλά και ό,τι αφορά το θεατρικό σανίδι.

E-mail: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

Από τη Δήμητρα Πέτρου

Εσύ, πώς θα αντιδρούσες αν είχες το βάζο με το μέλι μπροστά σου; 

Τη δεκαετία του '80 το μέλι ήταν πολύ, όπως και τα δάχτυλα που θέλανε να το γευτούν. Μέσα σε αυτούς και ο ήρωας της ιστορίας μας... Ένας νεοεκλεγείς δήμαρχος στα Βόρεια Προάστια αλλά με λαϊκή καταγωγή, προσπαθεί, κρυφά απ’ όλους, ακόμα και από την οικογένεια του, να καταχραστεί λεφτά του Δήμου μέσω ενός μεγάλου έργου που έχει υποσχεθεί στους ψηφοφόρους του. 

Τον ρόλο του... διεφθαρμένου πολιτικού έχει αναλάβει να φέρει εις πέρας ο Χάρης Μαυρουδής. Συναντηθήκαμε σε ένα γνωστό καφέ κοντά στο θέατρο και από την κουβέντα μας μπόρεσα να διαπιστώσω πόσο... κόντρα ρόλος είναι αυτός που ερμηνεύει στο Θέατρο Eliart

Με αφορμή την παράσταση μιλήσαμε για πολλά, όπως για το πώς αντέδρασε εκείνος όταν του δόθηκε η ευκαιρία να βάλει το «δάχτυλο στο μέλι», για την στιγμή που βρέθηκε αντιμέτωπος με κακοποιητική συμπεριφορά στο θέατρο, αλλά και για την πολιτική του ιδιότητα ως αντιδήμαρχος Χαλανδρίου που όμως δεν έχει... καμία σχέση με τον ρόλο που υποδύεται. Ο Χάρης Μαυρουδής πιστεύει ότι ο ενικός αριθμός δεν έχει αξία και ότι μόνο όλοι μαζί μπορούμε να υλοποιήσουμε τους στόχους μας και δηλώνει πώς ο σημαντικότερος ρόλος της ζωής του είναι αυτός του πατέρα.

xarismavroudis texnes plus

Πες μας δύο λόγια για την παράσταση. 

Η παράσταση «Δάχτυλο στο μέλι» είναι μια κωμωδία του Μίμη Καπέρδου. Διαδραματίζεται στη δεκαετία του '80 και αφορά έναν δήμαρχο ο οποίος έχει εκλεγεί πρόσφατα και προσπαθεί να κάνει την πρώτη του μεγάλη κομπίνα και να κλέψει χρήματα από το ταμείο του δήμου. Ουσιαστικά το έργο αυτό με αφορμή όλες τις παθογένειες της ελληνικής κοινωνίας, είναι σύγχρονο γιατί, δυστυχώς, τα πράγματα δεν έχουν αλλάξει πολύ. Πρόκειται λοιπόν για μια φρέσκια κωμωδία, που όμως κάνει και ένα έντονο πολιτικοκοινωνικό σχόλιο για όλα όσα ακόμη και σήμερα βιώνουμε. 

Όπως είπες η πλοκή διαδραματίζεται τη δεκαετία του '80. Τι έχει αλλάξει από τότε και τι έχει μείνει το ίδιο; 

Νομίζω ότι αυτό που έχει αλλάξει είναι η βαθιά απογοήτευση του κόσμου προς την πολιτική, κάτι που είναι πολύ μεγάλο λάθος γιατί με το να απογοητευόμαστε και να αφήνουμε τα πράγματα στην τύχη τους δεν συνειδητοποιούμε ότι γινόμαστε και εμείς μέρος του προβλήματος και αυτής της παθογένειας. Στην πραγματικότητα επί της ουσίας ο κύκλος της διαφθοράς συνεχίζει να υφίσταται. Ο κύκλος της ασυδοσίας αυτών που έχουν την εξουσία συνεχίζει να υπάρχει σε πολύ μεγάλο βαθμό. Τη δεκαετία του '80 υπήρχε αυτό που ονομάστηκε μεταπολίτευση, ο στόχος για τον εκδημοκρατισμό της ελληνικής κοινωνίας, πράγμα το οποίο έγινε χάρη και στην είσοδό μας στην Ενωμένη Ευρώπη. Ο κόσμος τότε, διατηρούσε την ελπίδα ζωντανή, αλλά  σιγά σιγά χάθηκε. Απλώς η δυσαρέσκειά του με τον τρόπο που εκφράστηκε έφερε ένα μεγάλο ποσοστό στην ακραία δεξιά. Είδαμε ακόμα και στην τοπική αυτοδιοίκηση κάποιες φιγούρες που ήταν τελείως γελοίες. Και αυτό το πληρώσαμε πολύ ακριβά. Έχουμε αλλάξει  αλλά όχι προς την σωστή κατεύθυνση. 

19 low

Τι πιστεύεις ότι οδηγεί κάποιον να «βάλει το δάχτυλο στο μέλι»

Νομίζω η έλλειψη παιδείας, η έλλειψη συλλογικής συνείδησης, η ενίσχυση του υπερεγώ, του αισθήματος ότι είναι ο νόμιμος διαχειριστής μιας χώρας. Παιδεία φυσικά δεν είναι μόνο η εκπαίδευση, είναι να μάθεις να σέβεσαι τους συνανθρώπους σου, να σέβεσαι τον δημόσιο χώρο, να εκτιμάς τις ανάγκες των ανθρώπων, να ενισχύεις αισθήματα όπως αυτά της αλληλεγγύης, του να ονειρεύεσαι έναν καλύτερο κόσμο. Αυτές οι ελλείψεις δεν ήταν ποτέ η προτεραιότητα του δημοσίου συστήματος παιδείας. Βασίζονται σε κάποιες οικογένειες, σε κάποιους φωτεινούς ανθρώπους που μπορεί να έρθουν στον δρόμο σου. Και έτσι έχουμε καταλήξει να είμαστε μια κοινωνία του υπερεγώ. Ο καθένας δηλαδή κοιτάζει περισσότερο το δικό του μικρό συμφέρον και όχι το κοινό. Νομίζω αυτές είναι κάποιες από τις αιτίες που γεννούν αυτά τα φαινόμενα και βεβαίως και η έλλειψη και των θεσμών που πρέπει να σε αποτρέπουν από το να διαχειριστείς με αυτόν τον τρόπο το δημόσιο χρήμα. 

Πώς πιστεύεις ότι μπορεί ο άνθρωπος να αποδεσμευτεί από τις ατέλειες που τον οδηγούν σε τέτοιες συμπεριφορές; 

Το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνει είναι να αντιληφθεί την ευθύνη των επιλογών του και των πράξεών του. Ο καθένας από εμάς έχει τη δυνατότητα να επηρεάσει και την κοινωνία μας αλλά και τις ζωές τις δικές μας και των συνανθρώπων μας. Να διαβάζει: από λογοτεχνία μέχρι ειδήσεις και να διαμορφώνει άποψη. Να ενημερωνόμαστε ώστε να μπορούμε να φιλτράρουμε. Αυτό θα μας κάνει πολίτες που θα ξέρουμε τα δικαιώματά μας και τις υποχρεώσεις μας. Θεωρώ ότι θα πρέπει να συμμετέχουμε όσο μπορούμε περισσότερο σε αυτή τη διαδικασία που ονομάζουμε τα κοινά. Είτε από τους χώρους εργασίας μας, είτε μέσα από τα social μας που πρέπει να έχουμε άποψη και να μην φοβόμαστε να την εκφράζουμε. Να είμαστε γενικά πιο ενεργοί. Αυτό πιστεύω θα ήταν και αποτρεπτικός παράγοντας στο να συμβαίνουν πράγματα κάτω από τη μύτη μας αλλά και στο να δημιουργούμε ένα πιο κριτικό κοινό το οποίο κάποια στιγμή θα κληθεί να αναλάβει και το εκλέγειν και το εκλέγεσαι. 

Εσύ πως θα αντιδρούσες αν είχες μπροστά σου το «βάζο με το μέλι»; 

Ευκαιρίες μου έχουν δοθεί να υπάρξω σε διάφορα κέντρα μηχανισμών τα οποία δεν θα ήταν αυτά που θα βελτίωναν τις συνθήκες ζωής κάποιων άλλων ανθρώπων. Όπως επίσης στο κομμάτι της τοπικής αυτοδιοίκησης έχω αισθανθεί ανθρώπους που προσπαθούν να με προσεγγίσουν θεωρώντας ότι έχω κάποιον απώτερο στόχο. Νομίζω ότι η μεγαλύτερη άμυνα σε αυτές τις περιπτώσεις είναι όταν το ένστικτό σου σου λέει ότι κάτι δεν πάει καλά, να διαχωρίζεις ξεκάθαρα τη θέση σου. Ένας άνθρωπος που εγώ θαυμάζω πολύ για την πολιτική του σκέψη, μου είχε πει κάποια στιγμή ότι οι άνθρωποι πρέπει να έχουν γωνίες και να μην στρογγυλεύουν τα πράγματα. Και εννοούσε να είμαστε ξεκάθαροι και με την πολιτική μας σκέψη και τον πολιτικό μας λόγο και με τις επιλογές μας. Γιατί αν προσπαθούμε να τα έχουμε με όλους καλά, κάτι προσδοκούμε από αυτούς. Οπότε από μικρό παιδί, που έζησα και εποχές που έκανα πρωταγωνιστικούς ρόλους σε σίριαλ, αισθάνθηκα ότι αυτή η ματαιοδοξία μπορεί να γίνει δοξασία, αλλά επειδή είχα στέρεες βάσεις από την οικογένειά μου, θεωρώ ότι  αποσιώπησα αυτούς τους κινδύνους. 

Αυτή η αντίδρασή σου σου έφερε δυσκολίες στην πορεία σου; 

Σίγουρα... Υπάρχει πάντα πιο εύκολος δρόμος για να κάνεις κάποια πράγματα, αλλά υπάρχει και ο δρόμος της συνείδησης. Και είμαι ένας άνθρωπος που έχω θέμα με την συνείδησή μου γιατί τα λάθη μου τα πληρώνω και μάλιστα πολύ ακριβά.

 Η μόνη άμυνα είναι να προσπαθείς να τα αποφεύγεις, γιατί μετά δεν μπορείς να κοιμηθείς εύκολα τα βράδια. Κάποιοι βέβαια μια χαρά κοιμούνται αλλά έχουν διαλέξει άλλους δρόμους (γελάει). Εγώ προσπάθησα στη ζωή μου και να αποφύγω τέτοιες κακοτοπιές και επίσης να έχω μια αυτόνομη πορεία και να μην αγκιστρωθώ γύρω από τις επιτεύξεις του πατέρα μου παραδείγματος χάρη. 

daktulo meli

Τα τελευταία χρόνια ασχολείσαι και με την αυτοδιοίκηση στον Δήμο Χαλανδρίου. Τι σε γοήτευσε στην πολιτική; 

Αυτό που με γοητεύει είναι ότι καλούμαστε να πάρουμε αποφάσεις που επηρεάζουν με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο ζωές ανθρώπων. Μπορεί στην τοπική αυτοδιοίκηση να μην είμαστε εμείς αυτοί που ορίζουμε τους μισθούς ή τις συνθήκες εργασίας των ανθρώπων (που δεν ανήκουν στους εργαζόμενους του Δήμου), να μην ορίζουμε την εξωτερική πολιτική, να μην ορίζουμε το σύστημα υγείας, υπάρχουν όμως αποφάσεις οι οποίες προστατεύουν τους ανθρώπους. Είτε τώρα με την πανδημία, είτε ανθρώπους που είναι οικονομικά ασθενέστεροι με διάφορες αποφάσεις μας που τους έχουμε στηρίξει. Στο να είναι η πόλη μας πιο καθαρή, στο να υπάρχουν προγράμματα για άτομα με αναπηρία, να κρατάμε χαμηλές τις τιμές για να μπορεί η άθληση να είναι για όλους, στο να μπορούν οι κωφοί συμπολίτες μας να εξυπηρετούνται στην νοηματική στα κέντρα εξυπηρέτησης πολιτών, στο να έχουμε εικαστικές παρεμβάσεις που να βάζουν τους ανθρώπους σε έναν άλλον τρόπο σκέψης.  

Αυτή είναι η αξία της πολιτικής, το να μπορείς να παίρνεις αποφάσεις που κοιτάνε το σύνολο και τις ευαίσθητες κοινωνικές ομάδες. Κι αυτό είναι κάτι που με γοητεύει γιατί ως μονάδα προσπαθούσα σε διάφορους τομείς να βοηθήσω, τώρα όμως έχω άλλες δυνατότητες. Και οι δυνατότητες αυτές δεν σου έχουν δοθεί επειδή σφετερίστηκες την εξουσία αλλά επειδή συνομίλησες με ανθρώπους για ένα όραμα που είχες και αυτοί το υποστήριξαν. Και μετά καλείσαι αυτό το όραμα να μπορέσεις να το εκπληρώσεις , να μην μείνεις στα λόγια αλλά να γίνεται πράξη.  

Μου είπες πολλές δράσεις που κάνετε ως Δήμος. Από αυτές ποια ήταν δικό σου προσωπικό «στοίχημα» που τώρα την βλέπεις και νιώθεις περήφανος; 

Ο ενικός αριθμός δεν είναι σωστός γενικά. Πρέπει να το τονίζουμε αυτό, γιατί μπορεί κάποιος να έχει την ιδέα αλλά σίγουρα δεν την υλοποιεί μόνος του. Ένα από τα πράγματα που αισθάνομαι περήφανος όμως είναι η ιδέα για την εκπαίδευση τεσσάρων εργαζομένων στην ελληνική νοηματική. Αυτό ήταν κάτι που συνέβη για πρώτη φορά στη χώρα. Το δημόσιο δεν είχε εκπαιδεύσει ποτέ ανθρώπους στην νοηματική. Ήταν μια ιδέα δική μου που όμως για να υλοποιηθεί χρειάστηκαν αρκετοί άνθρωποι. Αλλά επειδή ξεκίνησε από δική μου πρωτοβουλία είναι από τα πράγματα που είμαι περήφανος. Επίσης, επειδή λόγω Covid κάποια σχέδια μπήκαν στην άκρη, ο μόνος αθλητικός θεσμός που πρόλαβα να υλοποιήσω, ήταν ένας νυχτερινός χριστουγεννιάτικος αγώνας δρόμου ο οποίος έγινε σε διάφορα σημεία της πόλης, το οποίο έβαλε σε διαδικασία και ανθρώπους που δεν ασχολούνται με τον αθλητισμό να συμμετάσχουν. Ελπίζω τώρα που φαίνεται να πηγαίνουν καλύτερα να πράγματα να υλοποιηθούν και τα υπόλοιπα σχέδια που έχω.  

Η αυτοδιοίκηση είναι το μόνο που σε ενδιαφέρει στην πολιτική; Έχεις σκεφτεί κάποια στιγμή το κοινοβούλιο; 

Η αλήθεια είναι ότι ακόμα και όταν κατέβηκα στην τοπική αυτοδιοίκηση δεν το είχα προσχεδιάσει. Μου έγινε μια τιμητική πρόταση από τον δήμαρχο και εγώ ούτε καν σκεφτόμουν ότι σκόπευε κάποια στιγμή να με κάνει αντιδήμαρχο όταν είχα εκλεγεί. Κάθε φορά που κάποιος που να πιστεύω και να έχω κοινό όραμα μαζί του μου ζητάει να στηρίξω κάτι, είτε αυτό λέγεται δημοτικές εκλογές, είτε μια άλλη προσπάθεια νιώθω την υποχρέωση να συμβάλλω σε αυτό. Οπότε το αν κάποια στιγμή θα προχωρήσω σε άλλα επίπεδα της πολιτικής, δεν είναι κάτι που με απασχολεί, αλλά δεν είναι και κάτι που θα αποκλείσω γιατί ήμουν πάντα πολιτικό όν. Ο τρόπος σκέψης μου είναι καθαρά πολιτικοποιημένος οπότε δεν μπορώ να το αποκλείσω. Θα με ενδιέφερε αλλά και αυτό που κάνω τώρα με γεμίζει. 

Πολιτική, υποκριτική και πατρότητα. Πόσο εύκολο είναι να τα συνδυάσεις; 

Καθόλου εύκολο. Η αλήθεια είναι ότι είμαι ένας ανήσυχος άνθρωπος, πάντα προσπαθώ να βελτιωθώ. Δεν είναι εύκολο να το πετύχεις και βάλε μέσα σε αυτά και ένα πανεπιστήμιο που τελείωσα το καλοκαίρι που μας πέρασε. Είναι πολύ δύσκολο να τα συνδυάσεις, σίγουρα έχεις απώλειες γιατί δεν μπορείς να τα κάνεις όλα σωστά, αλλά ιδιοσυγκρασιακά δεν μπορώ και αλλιώς. Προσπαθώ να είμαι δίπλα στα παιδιά μου, προσαρμόζω στον βαθμό που μπορώ το πρόγραμμά μου ώστε να μπορώ να το πετύχω αλλά όταν έχεις το πρωί να πηγαίνεις στο δημαρχείο, μετά να πηγαίνεις για πρόβες και μετά για παράσταση, σίγουρα κάποια πράγματα τα χάνεις.  

 mavroudis

Έχω χάσει αρκετό χρόνο από τους φίλους μου για να είμαι δίπλα στα παιδιά μου. Γιατί η πατρότητα για μένα πάντα η πρώτη μου προτεραιότητα. Σίγουρα έχω ενοχές για πράγματα που θα μπορούσα να έχω κάνει και δεν έχω κάνει αλλά νιώθω ότι τους δείχνω ένα διαφορετικό πρότυπο ίσως από αυτό που έχουν συνήθως τα παιδιά, αλλά που έχει αρχές. Ελπίζω να μπορούν να δουν την τελική εικόνα. Σίγουρα και η μητέρα τους και εγώ έχουμε κάνει  καλή δουλειά γιατί είναι και τα δύο πλάσματα με πολλές ευαισθησίες, με ήθος οπότε πέρα από τις ενοχές μου νομίζω κάτι καλό γίνεται (γελάει). Νομίζω ότι όλοι όμως το λιγότερο που έχουμε να κάνουμε είναι να έχουμε ενοχές για τον τρόπο που μεγαλώνουμε στις μέρες μας τα παιδιά. 

3720 XARIS KAI NOTIS MAYROYDIS 28022018

Ο πατέρας σου, Νότης Μαυρουδής, είναι ένας σπουδαίος Έλληνας συνθέτης. Πόσο σε επηρέασε; 

Ο πατέρας μου με έχει επηρεάσει σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από ότι αντιλαμβάνεται. Ένα από τα πράγματα που θυμάμαι να λέει σε μαθητές του και που ήμουν και εγώ παρών, είναι ότι «για μια αισθητική ζούμε». Το κομμάτι της αισθητικής λοιπόν είναι κάτι που έδινε και αυτός μεγάλη σημασία και που με έκανε να δίνω και εγώ. Επίσης θεωρώ ότι είμαι ένα ηθικός άνθρωπος και νομίζω ότι σε πάρα πολλά πράγματα έχω δει τις πράξεις του πατέρα μου και αυτό ήταν για εμένα μεγάλος οδηγός. Ακόμα με βοήθησε στο να μπορώ να πατάω στη γη. 

Επειδή είχα την δυνατότητα να συναναστραφώ με πολύ σημαντικούς ανθρώπους λόγω του πατέρα μου σε μικρή ηλικία, μπόρεσα να απομυθοποιήσω την έννοια του ινδάλματος όπως και αυτή της αυθεντίας. Το οποίο ήταν πολύ σημαντικό για να βάζω τα πράγματα στη σωστή τους διάσταση. Ήταν σημαντικό και για το πως βλέπω τον εαυτό μου και τους άλλους. Υπάρχουν και πράγματα που σαφώς διαφωνώ μαζί του, αλλά ένα άλλο σημαντικό στοιχείο που μου έδωσαν και οι δύο μου οι γονείς, είναι τη δυνατότητα να διαφωνώ με τους άλλους. Να μην θεωρώ ότι οι άλλοι τα ξέρουν όλα αλλά ούτε και εγώ. Και έτσι να είμαι πολύ πιο συζητήσιμος για να μπορώ να έχω μια πολύ πιο κριτική σκέψη. 

mavroudis. melijpg

Τον τελευταίο καιρό ακούμε συνέχεια για κακοποιητικές συμπεριφορές και γενικά αλλά και στον χώρο του πολιτισμού. Εσύ έχεις υπάρξει ποτέ μάρτυρας κάποιου περιστατικού; 

Και μάρτυρας έχω υπάρξει και δέκτης. Επίσης έχω αντιδράσει για χαμηλούς μισθούς συναδέλφων. Έχω φύγει από θίασο γιατί είδα τέτοιες συμπεριφορές αλλά δυστυχώς έχουν υπάρξει και φορές που δεν τόλμησα να αντιδράσω, από φόβο και επειδή προφανώς δεν είχα εμπιστοσύνη και στις δικές μου δυνάμεις και αισθανόμουν ότι δεν έχω και την επιλογή. Και ο ίδιος έχω υπάρξει, θύμα προσπάθειας κακοποιητικής συμπεριφοράς και έχω αντιδράσει. Έχω τσακωθεί με σκηνοθέτη επειδή προσπάθησε να εκμεταλλευτεί την εξουσία του και να με προσεγγίσει σεξουαλικά, και ενώ του μίλησα πολύ ευγενικά εξηγώντας του ότι δεν είμαι ομοφυλόφιλος και να σταματήσει, αυτός θεώρησε ότι μπορεί να συνεχίσει.  

Εγώ είχα την δυνατότητα να αντιδράσω. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν την έχουν και σε αυτούς πρέπει να εστιάσουμε και να μην λέμε ο καθένας μας το μακρύ του και το κοντό του, ξεχνώντας την ουσιαστική ματιά που πρέπει να ρίχνουμε στα πράγματα. Και με αφορμή αυτές τις δίκες που βρίσκονται σε εξέλιξη, ελπίζω η δικαιοσύνη να σταθεί στο ύψος της, να μπορέσει να αποδειχθεί ότι οι τόσοι συνάδελφοι δεν είναι ελέφαντες, να μην τους φερθεί η δικαιοσύνη με τρόπο «βίαιο» και να λάμψει η αλήθεια και οι άνθρωποι που ευθύνονται να το πληρώσουν έτσι όπως ορίζει ο νόμος και να μην τους χαριστεί τίποτα. Η αλαζονεία, και η απανθρωπιά των ανθρώπων δεν έχει ούτε φύλο, ούτε χρώμα, ούτε οικονομικό υπόβαθρο. Οι θύτες είναι θύτες και τα θύματα είναι θύματα. Ο λόγος που ακούμε πολύ περισσότερο για γυναίκες θύματα είναι γιατί ζούμε σε μια πατριαρχική κοινωνία. Γυναίκα στα διεστραμμένα μυαλά κάποιων ανθρώπων ακόμα και σήμερα, σημαίνει αδύναμος πόλος. Αυτό κάποια στιγμή, ελπίζω τώρα να σταματήσει. Οι κακοποιητικές συμπεριφορές δυστυχώς δεν είναι εύκολο να σταματήσουν, αλλά αυτό που μπορεί να αλλάξει είναι οι γυναίκες να μιλάνε χωρίς να φοβούνται και η κοινωνία να μην προσπαθεί να τους βουλώνει το στόμα. 

Κλείνοντας, θα ήθελα και ένα σχόλιο σου για την κατάσταση πολέμου που επικρατεί αυτή τη στιγμή στην Ουκρανία. 

Είναι τραγικό αυτό που συμβαίνει. Εγώ έχω βουλιάξει μπροστά σε μια οθόνη βλέποντας ειδήσεις. Με στεναχωρεί  πάρα πολύ όλο αυτό. Είναι κάτι που δυστυχώς δεν θα σταματήσει να συμβαίνει, απλά αλλάζει τόπους. Ο κόσμος ξεχνάει πολύ γρήγορα και επαναλαμβάνει τα ίδια λάθη. Δυσαρεστήθηκα από τη δήλωση της προέδρου της Δημοκρατίας που ξέχασε ότι στην Ευρώπη έχει συμβεί και η εισβολή της Κύπρου από τους Τούρκους, καθώς και ο διαμελισμός της Γιουγκοσλαβίας.  

Ευθύνες υπάρχουν από πολλές πλευρές, δεν είναι μόνο η κακιά Ρωσία που επεμβαίνει στην Ουκρανία αλλά σίγουρα ότι και να έχει συμβεί έχουμε έναν εισβολέα, ο οποίος πηγαίνει σε μια κυρίαρχη χώρα και δολοφονεί ανθρώπους, καταστρέφει υποδομές, οι οποίες και όλα να τελειώσουν, για να ξαναφτιαχτούν θα επιφέρουν πολλά χρέη στον λαό και θα καταστραφεί οικονομικά. Άνθρωποι θα χάσουν τον τόπο και τις οικογένειές τους, η οικολογική καταστροφή θα είναι τεράστια. Είναι τραγικό αυτό που συμβαίνει και νιώθω ανήμπορος. Τα συμφέροντα πάλι θα κυριαρχήσουν, κάποιοι άνθρωποι θα γίνουν πλουσιότεροι και πάντα είναι και ταξικό το ζήτημα και δεν το αντιλαμβανόμαστε αυτό γιατί αυτοί που πηγαίνουν στον πόλεμο είναι πάντα οι τελευταίοι τροχοί μιας μηχανής η οποία κοιτάζει μονάχα το κέρδος. 

 

daxtylo sto meli 640x640

«Δάχτυλο στο μέλι»  

Συντελεστές 

Κείμενο: Μίμης Καπέρδος
Σκηνοθεσία: Χρήστος Ευθυμίου - Μίμης Καπέρδος
Σκηνικά κοστούμια: Βαλεντίνο Βαλάσης
Casting: Κυριάκος Κουρουτσαβούρης 

Παίζουν οι ηθοποιοί 

Βίβιαν Κοντομάρη (Ελένη) 

Χάρης Μαυρουδής (Γιώργος) 

Κωνσταντίνος Μουταφτσής (Νώντας) 

Μίμης Καπέρδος (Νίκος) 

Χριστίνα Μαθιουλάκη (Τέρυ) 

Μαρία Κωνσταντά (Νατάσα) 

Κωνσταντίνος Σπυρόπουλος (Σπύρος) 

Info 

Θέατρο ELIART, Κωνσταντινουπόλεως 127, Βοτανικός, τηλ.: 210 3477677 

Δευτέρα και Τρίτη 

Ώρα: 21:15 

Διάρκεια: 80 λεπτά 

Εισιτήρια: 12€ (προπώληση), 15€ (γενική είσοδος), 10€ (φοιτητές, άνεργοι, πολύτεκνοι, ΑμεΑ και άνω των 65). 

Προπώληση και στο Ταμείο του θεάτρου ELIART 

 

Από τη Δήμητρα Πέτρου

Φωτογραφίες: Χριστίνα Δενδρινού 

 Τι πιστεύετε ότι μπορεί να κάνει μία χαριτωμένη σαρανταπεντάρα, και συγκεκριμένα η Άντζελα Κέννεντι Λίπσκυ, όταν ο «αγαπημένος» της σύζυγος την εγκαταλείπει μετά από τριάντα πέντε χρόνια έγγαμης ζωής, γεμάτης όρκους πίστης και αφοσίωσης;

Η Φαίδρα Δρούκα καλείται να μας δώσει την απάντηση στο Μικρό Άνεσις.

Η συνάντησή μας πραγματοποιήθηκε στο Θέατρο ένα βροχερό απόγευμα, λίγο πριν την παράσταση «Το υπέροχο μου διαζύγιο».

Με υποδέχτηκε στο όμορφο και ζεστό καμαρίνι της, χαμογελαστή και με διάθεση να απαντήσει σε όλες μου τις ερωτήσεις χωρίς δισταγμό και με «σύμμαχο» τον αυθορμητισμό και την ειλικρίνεια που την διακατέχει.

Πίνοντας μια κούπα ζεστό τσάι, μου μίλησε για την παράσταση που τόσο αγαπά, για το πώς μπορεί ένα διαζύγιο να είναι πραγματικά... υπέροχο, για τις κακοποιητικές συμπεριφορές που έρχονται στο «φως» τον τελευταίο καιρό στο θέατρο και όχι μόνο, αλλά και για την απόφαση του Άρη Σερβετάλη να αποχωρήσει από την παράσταση «Ρινόκερος».

faidra drouka2 texnes plus

Πες μας δυο λόγια για την παράσταση.

Το «υπέροχό μου διαζύγιο» είναι ένα έργο της Τζεραλντίν Άρον που αγαπώ πάρα πολύ. Το υπηρέτησα με πολύ πάθος, ενθουσιασμό και αγάπη και έχω δουλέψει πολύ σκληρά για αυτό. Είναι ένα πολύ ανθρώπινο έργο, που μιλάει κατευθείαν στην καρδιά των ανθρώπων. Θα λέγαμε ότι είναι ένα λίγο πιο γυναικείο έργο αλλά από την άλλη έχω μεγάλη χαρά όταν ακούω αντρικά γέλια από το κοινό. Μιλάει για τις σχέσεις με τον σύντροφο, τον άντρα, τα παιδιά και κατά τη γνώμη μου, για τη σχέση που έχει ο καθένας για τον εαυτό του. Αυτό που αγαπάω πάρα πολύ σε αυτό το έργο είναι ότι η ηρωίδα, όπως και οι περισσότερες γυναίκες, ανακαλύπτει τις δυνάμεις της και τις ικανότητές της μετά από ταλαιπωρία, πόνο και δυσκολία. Είναι ένα έργο πολύ ζεστό. Ουσιαστικά το έργο μιλάει για την ανάγκη του καθενός να αγαπήσει και να αγαπηθεί. Αυτό ακουμπάει κατευθείαν στις καρδιές των θεατών γιατί θίγει απλά αλλά σοβαρά ζητήματα. Επίσης θα ήθελα να προσθέσω ότι έχω συνεργαστεί άψογα με τον σκηνοθέτη μου, τον Κοραή Δαμάτη, αλλά και όλη την ομάδα, και γι' αυτό έχουμε καταφέρει να πάρουμε και το βραβείο κοινού.

Έχεις κοινά χαρακτηριστικά με την ηρωίδα που υποδύεσαι;

Όχι, νομίζω το μόνο κοινό μας χαρακτηριστικό είναι ότι και εγώ άργησα να πιστέψω στον εαυτό μου και στις δυνατότητές μου. Απλά με άλλο τρόπο. Αυτή είναι μια γυναίκα που έκανε οικογένεια πολύ νέα, δεν πρόλαβε να εργαστεί πάνω σε αυτό που αγαπάει, ενώ εγώ έκανα σε μεγαλύτερη ηλικία οικογένεια και έχω εργαστεί πολύ. Τουλάχιστον ακόμα, δεν έχουμε άλλο κοινό (γέλια).

Το έργο είναι μονόλογος. Τι θετικά και τι αρνητικά έχει να είσαι μόνη πάνω στη σκηνή;

Πάνω στη σκηνή δεν νιώθω καθόλου μόνη μου. Έχω τον κόσμο που είναι σαν συμπαίκτες μου εκείνη τη στιγμή. Μόνη μου αισθάνομαι πριν ανέβω στη σκηνή, που δεν έχω να μοιραστώ τη χαρά του καμαρινιού. Και επίσης το να είσαι μόνη σου, έχει μια έξτρα κούραση. Γιατί δεν είσαι μόνος σου μόνο την ώρα που είσαι πάνω στη σκηνή, είσαι και πριν, είσαι και μετά, είσαι και για αυτά που χρειάζονται γενικά για μια παράσταση. Είναι πάρα πολύ κουραστικό γιατί όλο το βάρος πέφτει σε εσένα και έχεις να κάνεις πολλά πράγματα, που σίγουρα αν τα μοιραζόσουν με έναν θίασο, θα σου ήταν πιο ξεκούραστο.

faidra drouka

Ποιο σημείο του έργου σε αγγίζει περισσότερο και γιατί;

Δεν μπορώ να σου πω ένα συγκεκριμένο, γιατί αυτό το έργο είναι μια συνεχόμενη εναλλαγή συναισθημάτων. Από το γέλιο στο δάκρυ και αντίστροφα. Και τις μιμήσεις αγαπώ και όλα.

Μετά από τόσες έντονα συναισθηματικά σκηνές, έχεις κάποιον τρόπο που αποφορτίζεσαι;

Γενικά δεν είμαι από τους ηθοποιούς που θέλουν μετά να πιουν οπωσδήποτε ένα ποτό για να συνέλθουν. Εγώ δεν το εκτονώνω έτσι. Εξαρτάται από το τι συνήθειες έχεις σαν άνθρωπος. Εγώ αγαπώ το πρωινό ξύπνημα, δεν έχω ανάγκη να ξενυχτήσω μετά την παράσταση ή να αποφορτίσω όλη αυτή την ένταση διασκεδάζοντας μέχρι το πρωί. Γενικά πάντα ήμουν από τους ηθοποιούς που μετά την παράσταση πήγαινα σπίτι μου. Η αλήθεια είναι ότι αυτό που θα ήθελα τώρα πηγαίνοντας σπίτι, είναι να μην βιάζομαι να κοιμηθώ λόγω του ότι πρέπει να ξυπνήσω νωρίς και για το παιδί μου αλλά και ότι άλλο έχω να κάνω. Θα ήθελα να πάρω λίγο το χρόνο μου πριν πέσω για ύπνο.

Πώς πιστεύεις ότι μπορεί το έργο να επηρεάσει το ανδρικό κοινό;

Έχω δεχτεί μηνύματα για αυτή την παράσταση, που αν δεν τα έβλεπα, δεν θα το πίστευα. Είναι πολύ κολακευτικό να αισθάνεσαι ότι επηρεάζεις πραγματικά, μέσα από μια δουλειά που κάνεις, τη ζωή ανθρώπων. Αυτό δεν πίστευα ότι θα το ζήσω. Ο Δημήτρης Μαυρόπουλος στην επίσημη πρεμιέρα που είχα κάνει στο Χορν, είχε κάνει ένα πολύ γλυκό σχόλιο για το πώς πρέπει να σεβόμαστε τις γυναίκες, που με είχε συγκινήσει γιατί το θέμα της παράστασης δεν ήταν να κουνάει το δάχτυλο στους άνδρες ότι φέρονται άσχημα στις γυναίκες, σε εμάς τις καημένες. Το έργο δεν είναι αντιπαθητικό για το ανδρικό κοινό. Και η ηρωίδα κάνει την αυτοκριτική της στο έργο για το μερίδιο ευθύνης που της αναλογεί.

faidra douka3 texnes plus

Πώς μπορεί ένα διαζύγιο να είναι υπέροχο;

Ένα διαζύγιο μπορεί να γίνει υπέροχο όταν ένας γάμος δεν είναι υπέροχος. Σήμερα μια γυναίκα 50 χρονών είναι πολύ νέα για να κάνει έναν καινούργιο κύκλο στη ζωή αφού έχει κάνει ένα γάμο, αφού έχει ένα παιδί, αφού αναγκάζεται να σταθεί στα πόδια της και να στηριχτεί στον εαυτό της και να δει ότι μπορεί να τα καταφέρει. Αφού, λοιπόν, κάνει αυτές τις διαδρομές που μέχρι τώρα δεν μπορούσε να φανταστεί ότι θα τις κάνει, τι μένει; Μένει να έχει μια θέση στο όνειρο. Αυτό το έργο, ενώ έχει μια απλή και ουσιαστική γραφή, ακουμπάει στις καρδιές γιατί μιλάει για τα πιο ουσιαστικά πράγματα. Στην ανάγκη να αγαπήσεις και να αγαπηθείς και στο δικαίωμα να ονειρεύεσαι και να ελπίζεις. Η ηρωίδα στο έργο τρώει το ένα «χαστούκι» μετά το άλλο και αν δεν την άφηνε ο άντρας της, δεν θα χώριζε ποτέ. Και υπάρχουν πάρα πολλοί τέτοιοι γάμοι. Και σέρνεται μια κατάσταση χωρίς λόγο ύπαρξης. Αυτή λοιπόν αρχίζει να αγαπάει τον εαυτό της, δοκιμάζει πράγματα, βγαίνει, πιάνει δουλειά από την οποία βγάζει τα δικά της λεφτά και στέκεται στα πόδια της. Και αρχίζει να ονειρεύεται και από εκείνη τη στιγμή ανοίγεται για εκείνη μια άλλη συνθήκη πολύ πιο όμορφη. Μια γυναίκα λοιπόν σήμερα 50 χρονών, μπορεί να ξεκινήσει από την αρχή τη ζωή της και να τη χαρεί και περισσότερο.

Άρα λοιπόν, είναι μια κομβική ηλικία τα 50...

Είναι γιατί σε κάθε δεκαετία της ζωής σου το συνειδητοποιείς χωρίς να σε βασανίζει. Εγώ τώρα θα γίνω 49 ετών και καταλαβαίνω ότι σε αυτή την ηλικία δεν θέλεις να χαλιέσαι. Επειδή έχεις περισσότερη πείρα σε κάποια πράγματα, δίνεις λιγότερο χρόνο σε αυτά που σε φθείρουν και στους ανθρώπους που δεν έχουν να σου δώσουν τίποτα. Είναι τόσο ωραίο συναίσθημα το ξεκαθάρισμα, που σου δημιουργεί μια αίσθηση γαλήνης γιατί συνειδητοποιείς ότι δεν χρειάζεσαι πολλά από τα «βαρίδια» που έχεις στη ζωή σου. Οπότε επειδή έχεις λιγότερες αντοχές και συνειδητοποιείς ότι δεν πρέπει να έχεις στη ζωή σου ανθρώπους και πράγματα που δεν σου κάνουν καλό, είναι και πιο εύκολο να τα «πετάξεις». Και αυτό είναι πολύ ωραίο γιατί δεν βασανίζεσαι τόσο πολύ όσο σε μια μικρότερη ηλικία που μπορεί να μην μπορείς να το παραδεχτείς καν στον εαυτό σου. Και επειδή ζούμε πολύ άγριες και δύσκολες εποχές, δεν πρέπει να αφήνουμε περιθώρια ακόμη και σε νεότερη ηλικία. Ό,τι είναι αχρείαστο και μπορείς να το πετάξεις, όσο πιο πολύ μεγαλώνεις τόσο πιο εύκολα γίνεται.

Μίλησες για άγριους καιρούς και στο μυαλό μου ήρθαν όλες οι κακοποιητικές συμπεριφορές που έρχονται στο «φως» τον τελευταίο καιρό στο θέατρο και όχι μόνο. Εσύ έχεις υπάρξει μάρτυρας κάποιου τέτοιου περιστατικού;

Ναι, έχω υπάρξει, έγινα έξαλλη και πήρα θέση αμέσως. Ήταν λίγες μέρες πριν την πρεμιέρα μιας παράστασης, μου ζήτησαν συγγνώμη, έφυγα, δεν σήκωνα τα τηλέφωνα, ζήτησα να μιλήσω δέκα λεπτά χωρίς να με διακόψει κανείς και είπα ότι αν υπάρξει κάτι αντίστοιχο, θα σηκωθώ να φύγω χωρίς να προειδοποιήσω. Ένιωσα πολύ άσχημα για τον συνάδελφό μου. Δεν το αντέχω αυτό. Παλαιότερα μου έχει τύχει να μου φωνάζει κάποιος πολύ κοντά στο πρόσωπό μου, ένας σκηνοθέτης, αλλά ήμουν πολύ μικρή για να καταλάβω ότι αυτό ήταν κακοποιητική συμπεριφορά. Απλά ταράχτηκα.

Από τότε που γέννησα και φυσικά μεγάλωσα, δεν μπορώ να μην παίρνω θέση. Νομίζω ότι υπάρχει πάντα ένα όριο στο ότι υπάρχει μια ένταση, οπότε δεν χρειάζεται να επέμβεις και να το κάνεις χειρότερο, από όταν κάτι πραγματικά ξεφεύγει. Θα μου πεις αυτό είναι μεγάλη κουβέντα γιατί αυτό είναι προσωπικό για τον καθένα, τι όρια θέτει. Αυτό το περιστατικό ήταν βίαιο και δεν θα μπορούσα να μην είχα αντιδράσει. Και επίσης, τα έβαλα και με τον σκηνοθέτη γιατί δεν πήρε καμία θέση, και του έλεγα «εσύ δεν μιλάς;».

faidra douka4 texnes plus

Το άλλο θέμα που απασχολεί την επικαιρότητα τελευταία, είναι η απόφαση του Άρη Σερβετάλη να αποχωρήσει από την παράσταση «Ρινόκερος» όπου πρωταγωνιστούσε, για να μην διαχωρίσει, όπως είπε, το κοινό σε εμβολιασμένους και ανεμβολίαστους. Ποια είναι η δική σου άποψη πάνω σε αυτό;

Υπάρχει δυστυχώς μια παρανόηση με τις έννοιες ελευθερία, δικαιώματα, δημοκρατία, ισότητα. Γι' αυτό είμαστε οργανωμένες κοινωνίες και όχι ζούγκλα, για να γίνεται διαχωρισμός από το λογικό, το παράνομο, το εγκληματικό, το δίκαιο, το άδικο, το σωστό, το λάθος. Αλλιώς είμαστε ζούγκλα που το μεγάλο ζώο τρώει το μικρό.

Όταν μιλάμε για δημόσια υγεία, δεν τίθεται θέμα άποψης. Παγκοσμίως μέχρι τώρα έχουν υπάρξει πάνω από 3 εκατομμύρια νεκροί. Είναι οπισθοδρομικό και θλιβερό άνθρωποι της τέχνης και του πολιτισμού να αντιδρούν στην επιστήμη και στο δώρο της που σε αυτή την περίπτωση είναι το εμβόλιο. Η εγωιστική και ναρκισσιστική άποψη εις βάρος ανθρώπων, συναδέλφων και εργαζομένων σε τόσο άγριες εποχές και συνθήκες για όλο τον κόσμο και για το θέατρο που «ματώνει» για άλλη μια χρονιά, είναι κατά τη γνώμη μου παράλογη και αντιεπαγγελματική.

Φαντάζεστε οι κυβερνήσεις παγκοσμίως να λαμβάνουν μέτρα προστασίας κατά της πανδημίας σύμφωνα με προειδοποιήσεις καλλιτεχνών κόντρα στη δημόσια υγεία; Είναι πολύ σοβαρά τα πράγματα. Μέρα με τη μέρα δεν ξέρουμε τι μας ξημερώνει.

Όταν μια παραγωγή στηρίζει τόσο πολύ και για τόσο πολύ καιρό δουλειές και ανθρώπους στο θέατρο, πράγμα δυστυχώς σπάνιο στις μέρες μας, φαίνεται τελικά ότι κακομαθαίνει κάποιους ανθρώπους και δεν το εκτιμούν.

Και τον να μην εκτιμάς, είναι κρίμα και «αμαρτία» και αχαριστία και όποιος είναι κοντά στον χριστιανισμό και την θρησκεία, εγώ ξέρω ότι νοιάζεται για τον πλησίον του, έχει ενσυναίσθηση και προσφέρει το καλύτερο που μπορεί στους συνανθρώπους του, ακόμη κι αν «θυσιάσει» αυτά που ενδεχομένως θα ήθελε για τον εαυτό του. Αυτές ξέρω εγώ ότι είναι οι βασικές αρχές. Και λυπάμαι πολύ που εμπράκτως δεν τις είδα! Όπως επίσης δεν είδα ότι, ο καλός ο καπετάνιος στην φουρτούνα φαίνεται. Για να γίνει όμως κανείς καπετάνιος, θέλει και αυτό ταλέντο.

faidra douka5 texnes plus

Πάμε λίγο και στα τηλεοπτικά για να αλλάξουμε κλίμα. Έχεις «ζηλέψει» φέτος κάποια σειρά στην οποία θα ήθελες να συμμετέχεις; Έχεις ξεχωρίσει κάποια;

Δεν έχω «ζηλέψει» κάτι, να πω την αλήθεια. Τώρα δέχτηκα μια πρόταση αλλά δεν μπορώ να πω περισσότερα γι' αυτό, γιατί δεν ξέρω αν είναι ακόμα ανακοινώσιμο. Μια πολύ ενδιαφέρουσα πρόταση που μου ακούστηκε πολύ δελεαστική και έρχεται σε μια στιγμή που θέλω να κάνω τηλεόραση.

«Το υπέροχό μου διαζύγιο»

Συγγραφέας: Τζεραλντίν Άρον

Μετάφραση: Μαργαρίτα Δαλαμάγκα Καλογήρου

Σκηνοθεσία: Κοραής Δαμάτης

Σκηνικά: Κοραής Δαμάτης

Κοστούμια: Κοραής Δαμάτης

Μουσική: Δήμητρα Γαλάνη

Πού: Μικρό Άνεσις, Λεωφ. Κηφισίας 14, Αθήνα, τηλ. 210 771 8943

Πότε: από 15 Οκτωβρίου 2021, Τετάρτη στις 20.00, Πέμπτη στις 21.00, Παρασκευή στις 21.00, Σάββατο στις 21.00, Κυριακή στις 20.0

Από τη Δήμητρα Πέτρου

 

 ivan texnes plus

Αντικείμενα που έχω πάντα στο καμαρίνι μου.

Γιώργος Γαλίτης: Παλιά είχα ολόκληρο σετ με μακιγιάζ. Τα τελευταία δέκα χρόνια, όμως, δεν μπαίνω στη διαδικασία μεταμφίεσης. Ίσως βέβαια είναι και οι ρόλοι που κάνω τελευταία που δεν απαιτούν μακιγιάζ. Όταν ήμουν νεότερος, έπαιζα ρόλους καρατερίστες ή έκανα πιο μεγάλους σε ηλικία ρόλους. Τώρα δεν το χρειάζομαι, ίσως σε δέκα χρόνια να τα χρειαστώ πάλι για να μειώνω τα χρόνια μου (γέλια). Γούρια δεν έχω γιατί δεν πιστεύω σε αυτά.

Θανάσης Κουρλαμπάς: Το αντικείμενο που έχω πάντα μαζί μου είναι μια φωτογραφία των παιδιών μου και της οικογένειάς μου. Της ρίχνω πάντα μια ματιά πριν βγω στη σκηνή. Σίγουρα έχω και καραμέλες για τον λαιμό (γέλια). Και πάντα έχω και ένα άρωμα γιατί μου αρέσει να μυρίζω στον συμπρωταγωνιστή μου ωραία.

ivanilits texnesplus2 1

Το πιο ωραίο καμαρίνι που είχα ποτέ.

Γιώργος Γαλίτης: Το πιο ωραίο μου καμαρίνι ήταν όταν έπαιζα στη Νάουσα, ερασιτέχνης στο Δημοτικό Θέατρο Νάουσας. Εκεί ήταν και η πρώτη μου επαφή με το θέατρο, οπότε κρατάω αυτές τις αναμνήσεις πολύ γλυκά και ζεστά μέσα μου. Αλλά όλα τα καμαρίνια είναι όμορφα, αρκεί να έχουν ησυχία για να συγκεντρωθείς πριν την παράσταση. Εδώ στο Αλκμήνη, στην παράσταση «Ο θάνατος του Ιβάν Ίλιτς», χρειαζόμαστε τον χρόνο μας με τον Θανάση. Υπάρχουν όμως και παραστάσεις που δεν χρειάζονται συγκέντρωση… απλά ντύνεσαι και βγαίνεις στη σκηνή.

Θανάσης Κουρλαμπάς: Όλα μου τα καμαρίνια τα έχω αγαπήσει. Σίγουρα λίγο περισσότερο αυτό του θεάτρου Αλκμήνη γιατί με τους «12 ενόρκους» έχω κάτσει σε αυτό 5 χρόνια μαζί με τους συναδέλφους μου, γιατί ήταν ενιαίο, και δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Και βέβαια το καμαρίνι στο αμφιθέατρο του αείμνηστου του Σπύρου Ευαγγελάτου, όπου και εκεί έμεινα σχεδόν 15 χρόνια. Είναι ένα καμαρίνι που είχε γίνει δεύτερο σπίτι μου. Το είχα διαμορφώσει, είχα τη μουσική μου, τα αντικείμενά μου και μου άρεσε πάντα να πηγαίνω ακόμα και μια ώρα νωρίτερα και να πίνω τον καφέ μου και να κάνω τις σκέψεις μου.

ivanilits texnesplus6 1

Το πιο ωραίο καμαρίνι που έχω δει ποτέ στη ζωή μου.

Γιώργος Γαλίτης: Δεν θυμάμαι κάποιο καμαρίνι που να έχω ζηλέψει. Η αλήθεια είναι ότι άμα είναι μια παράσταση ωραία δεν με νοιάζει ακόμα και στον διάδρομο να είμαι. Αλλά τώρα που το σκέφτομαι τα πιο όμορφα καμαρίνια που έχω δει είναι της Επιδαύρου. Εκεί νιώθεις μια άλλη κατάσταση. Έχουν τρομερή ποιότητα και έχουν και τη μαγεία του χώρου. Νομίζω ότι είναι τα καλύτερα καμαρίνια του κόσμου.

Θανάσης Κουρλαμπάς: Έχω δει πολύ όμορφα καμαρίνια γενικά. Δεν θυμάμαι να έχω ζηλέψει κάποιο. Ίσως γιατί το καμαρίνι στο οποίο εσύ ακουμπάς τον εαυτό σου κάθε σεζόν, είναι το δεύτερο αγαπημένο σου μέρος μετά το σπίτι σου, οπότε όλα τα καμαρίνια τα νιώθω όμορφα.

Το τελευταίο πράγμα-κίνηση-σκέψη που κάνω πριν βγω από το καμαρίνι μου.

Γιώργος Γαλίτης: Το τελευταίο πράγμα που σκέφτομαι είναι «να τα καταφέρουμε και σήμερα». Παίρνω μια ανάσα και εύχομαι όλα να πάνε καλά. Επίσης, πάντα ελπίζω να είναι το κοινό καλό, κυρίως όταν παίζω κωμωδίες.

Θανάσης Κουρλαμπάς: Το τελευταίο πράγμα που κάνω πριν βγω στη σκηνή, είναι να καθαρίσω τον λαιμό μου και να βήξω αρκετά, όντας καπνιστής. Να πιω τη δροσερή τελευταία γουλιά του νερού μου και να σκεφτώ θετικά την ερμηνεία που πρόκειται να εκτελέσω.

Ο Γιώργος Γαλίτης και ο Θανάσης Κουρλαμπάς πρωταγωνιστούν στην παράσταση «Ο θάνατος του Ιβάν Ίλιτς» στο Θέατρο Αλκμήνη. Η παράσταση παίζεται κάθε Τετάρτη στις 19:00.

 

Διαβάστε επίσης:

Είδα Τον «Θάνατο Του Ιβάν Ιλιτς», Σε Σκηνοθεσία Κωνσταντίνας Νικολαΐδη

 

Tο texnes-plus σας πάει θέατρο!

Κερδίστε διπλές προσκλήσεις για την παράσταση «Πάει έρχεται», το Σάββατο 20/11 στο Studio Μαυρομιχάλη στις 17.30. 

Για να δηλώσετε συμμετοχή αφήνετε σχόλιο κάτω από άρθρο το όνομά σας και τον φίλο/η που θέλετε να δείτε την παράσταση και κάντε share το άρθρο στο προφίλ σας. 

π.χ Μαρία Παπαδοπούλου @ΚώσταςΧρακς 

Ο διαγωνισμός λήγει την Παρασκευή 19/11  και οι νικητές θα ενημερωθούν μέσω της σελίδας μας στο facebook.

ΓΙΑ ΝΑ ΙΣΧΥΕΙ Η ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΑΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΚΑΙ ΤΑ 3 ΒΗΜΑΤΑ ΣΩΣΤΑ! Σχόλιο το όνομά σας, share το άρθρο στον τοίχο σας και LIKE στη σελίδα μας στο facebook.

 

Ένα ζευγάρι ζει μαζί στο ίδιο σπίτι και μοιράζεται στιγμές αγάπης, αγωνίας και ξεγνοιασιάς. Τί συμβαίνει όμως κάθε φορά που ο ένας από τους δύο φεύγει; Ο αποχωρισμός από καθετί αγαπημένο, είτε στην παιδική, είτε στην ενήλικη ζωή είναι πάντα δύσκολος. Από βρέφη ακόμα, χρειάζεται να μάθουμε ότι κάθε φορά που η μητέρα, ή ένας άνθρωπος που μας φροντίζει, δε βρίσκεται στο οπτικό μας πεδίο, δεν εξαφανίζεται για πάντα!

Η παράσταση, η οποία παιζόταν ήδη όταν έγινε το πρώτο lockdown τον Μάρτιο του 2020, μας μιλάει με απλό τρόπο για τη δυσκολία του αποχωρισμού από το οικείο, το φόβο της μοναξιάς και τη δημιουργική πλευρά της ανεξαρτητοποίησης.

Στοιχεία παράστασης:

Ιδέα - Σκηνοθεσία: Μαριλένα Τριανταφυλλίδου

Σύμβουλος δραματουργίας: Κατερίνα Αλεξάκη

Ερμηνεία: Μαρία Μπαλούτσου, Βασίλης Καζής

Σκηνικά – Κοστούμια – Σχεδιασμός εντύπων: Τζελίνα Πάλλα

Μουσική: Βασίλης Καζής

Φωτισμοί: Γιώργος Αγιαννίτης

Φωτογραφίες – Video: GridFox

Διάρκεια παράστασης: 40΄

Οργάνωση παραγωγής: Artika

Υπεύθυνη Τύπου &Επικοινωνίας: Μαρία Κωνσταντοπούλου, τηλ: 6944478668

Trailer παράστασης: https://www.youtube.com/watch?v=mU97O0_wdFo

Τόπος: Studio Μαυρομιχάλη, Μαυρομιχάλη 134, τηλ. 210 6453330

Τιμές εισιτηρίων: Κανονικό: 10€ – Μειωμένο (Ανεργίας, Ομαδικό 15 άτομα+): 8€

Η διάθεση των εισιτηρίων γίνεται αποκλειστικά ηλεκτρονικά από τηνTicketservices

και το Public.

https://www.ticketservices.gr/event/paei-erxetai-omada-artika/

Μέρα και ώρα παραστάσεων:

Κάθε Σάββατο στις 17.30 από τις 9 Οκτωβρίου 2021

Θεατές από 18 μηνών!

Παραστάσεις καθημερινά για τα σχολεία στο θέατρο: 6908881527

Η παράσταση δεν είναι διαδραστική. Ύστερα από 15 χρόνια παρουσίας στον χώρο, έχουμε καταφέρει να αποδείξουμε πως δε χρειάζεται να δημιουργήσεις διαδραστικές παραστάσεις για να προσελκύσεις το ενδιαφέρον ακόμα και των πολύ νεαρών θεατών, αλλά ότι μπορούν να γίνουν θεατές και να παρακολουθήσουν με το ίδιο αμείωτο ενδιαφέρον μία παράσταση χωρίς να δρουν.

Κατά τη διάρκεια των παραστάσεων τηρούνται όλα τα υγειονομικά πρωτόκολλα και οι αποστάσεις ασφαλείας. Η ατομική και δημόσια υγεία είναι προτεραιότητά μας.

Σελίδα της ομάδας στο Facebook:ArtikaTheatreCompany

Ιστοσελίδα: http://www.artika.co/

Λίγα λόγια για την Artika:

H Artika, η ομάδα που έφερε το θέατρο για τις πολύ μικρές ηλικίες στην Ελλάδα, έχει κλείσει 15 χρόνια καλλιτεχνικής πορείας και δημιουργίας. Είναιμέλοςτου Small Size Network καιτουμεγάλουΕυρωπαϊκούπρογράμματος«Mapping – a map on the aesthetics of performing arts for early years», Creative Europe 2018-2022. H ομάδα έχει δημιουργήσει θεατρικές παραστάσεις για νεαρές ηλικίες και ενήλικες, καθώς και καλλιτεχνικά βιωματικά εργαστήρια. Έχει κληθεί να συμμετάσχει σε φεστιβάλ στο εξωτερικό στην Ιταλία (La Baracca Testoni Ragazzi), τη Γερμανία (HeliosTheater), την Ουγγαρία (KolibriTheatreFestival), την Αυστρία (Toihaus Theater), τη Ρουμανία (Teatrul Ion Creanga), τη Γαλλία (Ville de Limoges) και το Ιράν (Isfahan Theater Festival).
Στόχος και επιθυμία μας είναι η δημιουργία ενός θεάματος που να μπορεί να αφομοιωθεί από την ιδιαίτερη ψυχοσύνθεση των παιδιών της πολύ νεαρής ηλικίας, και να τα φέρει σε επαφή με το θέατρο και την τέχνη, μία τέχνη θετική, ελεύθερη, ρομαντική και ποιητική.

Η ομάδα επιχορηγείται από το Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού και την Ευρωπαϊκή Ένωση (CreativeEurope 2018-2022).

Από τη Δήμητρα Πέτρου

«Συχνά, οι μικροί άνθρωποι θέλουν ένα μικρό πράγμα, πολύ απλό. Αυτό το μικρό πράγμα, όμως, το θέλουν. Τίποτα δεν τους γυρίζει τα μυαλά.

Και σκοτώνονται γι’ αυτό. Κι όταν ακόμα θα έχουν σκοτωθεί, και νεκροί ακόμα, πάλι θα το θέλουν».

Το έργο του Μπερνάρ Μαρί Κολτές «Αγώνας Νέγρου και Σκύλων», γραμμένο το 1979, θίγει δεξιοτεχνικά τους φόβους, τις ψευδαισθήσεις, τις ελπίδες αλλά και την απληστία του ανθρώπου, πάθη ικανά να τον θέσουν εκτός ορίων, ηθικής αλλά και εκτός ευτυχίας.

Αυτά ήταν και τα θέματα που μας απασχόλησαν κατά τη διάρκεια της συζήτησής μας με την πρωταγωνίστρια, Ντόρα Μακρυγιάννη. Λίγο πριν την παράσταση, βρεθήκαμε στο φουαγιέ του θεάτρου «Τζένη Καρέζη» και μιλήσαμε για όλα τα θέματα που «αγγίζει» το σύγχρονο έργο του Κολτές, για τη συμμετοχή της στη σειρά «Ήλιος» αλλά και για την κακοποιητική συμπεριφορά που βίωσε από τον σύντροφό της όταν ήταν μόλις 17.

Φέτος πρωταγωνιστείς στην παράσταση «Αγώνας Νέγρου και σκύλων». Πες μας δυο λόγια για το έργο.

Στην παράσταση πρωταγωνιστούν τρεις λευκοί και ένας Νέγρος. Το έργο ξεκινάει με μία γυναίκα που έρχεται από το Παρίσι και πιστεύει ότι, ερχόμενη στην Αφρική, η ζωή της θα αλλάξει. Αυτή η γυναίκα συναντάει τον Ορν, που είναι διευθυντής ενός εργοταξίου. Επίσης, είναι ο Καλ ο εργολάβος και εμφανίζεται και ο Νέγρος που ζητάει το πτώμα του νεκρού αδελφού του. Το έργο είναι στην ουσία μια σύγχρονη τραγωδία, όπως η Αντιγόνη που ζητάει το σώμα του αδερφού της. Αγγίζει θέματα όπως το φυλετικό, το ταξικό, τη θέση της γυναίκας εκείνη την εποχή. Μιλάει, επίσης, για τη ματαιοδοξία και την αγάπη για το χρήμα που πολλές φορές μας κάνει να χάνουμε τον έλεγχο.

Εσύ υποδύεσαι τη Λεονί. Έχεις κοινά χαρακτηριστικά με την ηρωίδα;

Όχι, ούτε ένα. Είναι μια πουτάνα στη Γαλλία (γέλιο). Είναι φιλοχρήματη, είναι μια γυναίκα που θα ήθελε να έχει μια καλύτερη ζωή με «σύμμαχο» το χρήμα και που τελικά δεν τα καταφέρνει κιόλας. Καμία σχέση δηλαδή με εμένα. Δεν έχει υπάρξει καμία περίοδος στη ζωή μου που να με έχει κυριεύσει η ανάγκη για το χρήμα.

AGONAS 8 1

Το έργο μιλάει για τη δυσκολία της ανθρώπινης επαφής που συχνά αντιμετωπίζουμε. Πώς πιστεύεις ότι μπορούμε να νικήσουμε αυτό το φαινόμενο;

Το μόνο που χρειάζεται είναι ειλικρίνεια. Αν εγώ θέλω να επικοινωνήσω πραγματικά με κάποιον άνθρωπο, θα βρω τον τρόπο να το κάνω αν είμαι ειλικρινής.

Η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο είναι ένα φαινόμενο που εμφανίζεται από πολύ παλιά. Με ποιο τρόπο πιστεύεις ότι το θέατρο μπορεί να ευαισθητοποιήσει το κοινό πάνω σε αυτό;

Δεν ξέρω αν το θέατρο μπορεί να λύσει αυτό το πρόβλημα αλλά σίγουρα μπορεί να βοηθήσει. Σίγουρα μπορεί να βοηθήσει στην επικοινωνία που είπαμε πριν, που με τη σειρά της μπορεί να αντιμετωπίσει αυτή την εκμετάλλευση. Αυτό συμβαίνει με τα μηνύματα που περνάει η κάθε παράσταση.

Ποιοι πιστεύεις ότι είναι οι λόγοι που οι άνθρωποι οδηγούνται στη διαφθορά και τον ρατσισμό;

Η έλλειψη παιδείας σίγουρα. Ο τρόπος που έχεις μεγαλώσει, τα παραδείγματα που έχεις πάρει, οι άνθρωποι που έχεις μάθει να θαυμάζεις. Είναι πολλά, αλλά, όλα ξεκινούν από την παιδεία. Δεν πιστεύω πως αν έχεις μεγαλώσει σωστά από το σπίτι σου, θα κάνεις bulling ή θα είσαι ρατσιστής. Και η μεγάλη παγίδα είναι η εξουσία και τα λεφτά. Με αυτά τυφλώνεσαι και πολλές φορές χάνεις τον δρόμο σου. Αν τα κυνηγάς, ξεφεύγεις. Εγώ θα την φοβόμουν την εξουσία. Δεν νομίζω πως ξέρει ο κάθε άνθρωπος αν θα μπορούσε να ανταποκριθεί, αν έπαιρνε στα χέρια του εξουσία. Είναι πολύ εύκολο να λες, «αν ήμουν στη θέση του θα έκανα αυτό», κ.λπ. Έξω από τον χορό πολλά τραγούδια λες. Ποιος ξέρει τελικά πώς μπορεί να «μεταμορφωθεί» ο καθένας;

Σύμφωνα με τον Κολτές, «υπάρχει πολύ μεγάλη ευχαρίστηση να πηγαίνεις ενάντια στο ρεύμα». Ποια είναι η δική σου άποψη;

Νομίζω δεν υπάρχει κάτι πιο ενδιαφέρον. Όλα τα άλλα είναι πολύ βαρετά. Βέβαια αυτό έχει να κάνει με τον κάθε άνθρωπο. Το πώς του αρέσει να ζει, τι βλέψεις έχει, ποιο είναι το όραμά του, αν θέλει κάτι να καταφέρει. Αν υπάρχουν λόγοι και δεν είναι απλά αντίδραση, χωρίς να ξέρεις γιατί το κάνεις, τότε έχει πολύ ενδιαφέρον να πηγαίνεις ενάντια στο ρεύμα. Αν συμφωνούν όλοι μεταξύ τους, δεν έχει νόημα. Σε μια συζήτηση μπορείς όντως να αναθεωρήσεις πράγματα ή να δεις διαφορετικά κάτι, επειδή κάποιος μπορεί να πει κάτι διαφορετικό από αυτό που πιστεύεις.

Θυμάσαι ποια ήταν η τελευταία φορά που αναθεώρησες κάτι που πίστευες;

Νομίζω δεν θυμάμαι ποια ήταν ακριβώς αλλά ξέρω ότι αυτό μου το κάνει πολύ συχνά το θέατρο. Οι συζητήσεις μετά από κάθε παράσταση με κάνουν να αναθεωρώ πράγματα τα οποία πίστευα. Και αυτό είναι πολύ όμορφο, είναι μαγικό.

AGONAS 1

Στην παράσταση ακούμε τη φράση «συχνά οι άνθρωποι θέλουν ένα μικρό πράγμα και σκοτώνονται για αυτό». Έχεις νιώσει ποτέ αυτό το συναίσθημα με κάποιο πάθος που ενδεχομένως δεν έχεις νικήσει;

Ευτυχώς πάθη δεν έχω. Πάθος έχω ζήσει μόνο στον έρωτα. Δεν έχω άλλα πάθη. Ούτε για τον έρωτα έχω φτάσει όμως σε ακραία σημεία. Γιατί δεν τον άφησα να γίνει ποτέ τοξικός. Είναι ωραίο το πάθος και ο έρωτας όμως. Εκνευρίζομαι τον τελευταίο καιρό που ακούω κάποιους ανθρώπους να λένε «δεν θέλω να ερωτευτώ, δεν υπάρχει έρωτας», κ.λπ. Είναι δικαιολογία αυτό. Ρίχνουμε στον έρωτα τις δικές μας αδυναμίες ενώ δεν φταίει. Αν θέλεις να κόψεις κάποια στιγμή ένα αρνητικό συναίσθημα που μπορεί να σου προκαλεί, μπορείς να το κάνεις πολύ εύκολα.

Εσύ ποιο είναι το πιο τρελό πράγμα που έχεις κάνει για τον έρωτα;

Τρελό αρνητικό είναι ότι από τον πολύ έρωτα έγινα λίγο ψυχολόγος της όλης κατάστασης και του ανθρώπου που ήμουν μαζί. Και εκεί χάθηκαν οι ρόλοι. Το πιο τρελό, με τη θετική έννοια, είναι ότι έχω ταξιδέψει πολύ μακριά μέσα σε μια μέρα μόνο για μια αγκαλιά. Ήταν μια διαδρομή 13 ωρών μόνο για μια μέρα και για μια αγκαλιά.

Τον τελευταίο καιρό πολλές κακοποιητικές συμπεριφορές από γνωστούς και αγνώστους βλέπουν το «φως» της δημοσιότητας. Έχεις κάνει και εσύ γνωστή τη δική σου «περιπέτεια» όταν ήσουν μόλις 17. Πώς αντιμετώπισες πρακτικά αλλά και συναισθηματικά μια τέτοια τραυματική εμπειρία σε μια τόσο τρυφερή ηλικία;

Σίγουρα δεν ήταν εύκολο στην αρχή. Αλλά αν έχεις θέληση να προχωρήσεις και να το ξεπεράσεις, να ξαναβρείς τον εαυτό σου, να ξαναερωτευτείς, τα καταφέρνεις. Γιατί ναι μεν ήταν μια πολύ δύσκολη ηλικία, αλλά ήταν και μια ηλικία που δεν μπορούσα να δεχτώ ότι στα 19 που τελείωσε όλο αυτό δεν θα ξαναερωτευτώ, δεν θα ξανακάνω σχέση, δεν θα ξαναχαμογελάσω. Ήταν η θέληση για ζωή και καινούριες, ευχάριστες εμπειρίες. Όσον αφορά το θέατρο και όλο αυτόν τον χώρο, δεν έχω υπάρξει ποτέ μάρτυρας κάποιου περιστατικού. Αν είχα υπάρξει, πίστεψέ με θα είχα μιλήσει και θα είχε μαθευτεί. Είμαι κάθετη σε αυτό. Με βγάζει εκτός εαυτού, δεν μπορώ να συγκρατηθώ, μάλλον γιατί μου θυμίζει τη δική μου ιστορία. Έχει τύχει να μπω στη μέση ενός ζευγαριού σε μια πλατεία ας πούμε, δεν μπορώ να δεχτώ τέτοιες συμπεριφορές. Γιατί εν μέρει φταίμε όλοι μας, όταν κάτι συμβαίνει και το βλέπεις και δεν επεμβαίνεις. Είναι λάθος, είναι σαν να το εγκρίνεις. Έχουμε ευθύνη όλοι μας, δεν μπορούμε να λέμε ξέραμε αλλά δεν μιλήσαμε. Χρειαζόμαστε όλοι, για να δώσουμε βοήθεια και στο θύμα να μιλήσει, που μπορεί μερικές φορές να μην έχει δύναμη να το κάνει.

AGONAS 9

Εσύ όταν το βίωσες είχες βρει την δύναμη να μιλήσεις αμέσως;

Στην αρχή όχι, δεν μιλούσα. Γιατί θεωρούσα ότι μπορώ να το λύσω μόνη μου. Μέχρι που έφτασε κάποια στιγμή -ένα σκηνικό συγκεκριμένα- που δεν γινόταν να λυθεί πια. Και είπα τελείωσε, εγώ θέλω να φύγω από όλο αυτό, πρέπει να ζητήσω βοήθεια, τέλος. Δυστυχώς μου συνέβη σε πολύ τρυφερή ηλικία. Και γι’ αυτό και την εφηβεία μου την έζησα ετεροχρονισμένα. Ευτυχώς, δεν επέτρεψα σε αυτό το περιστατικό να με ακολουθεί στην υπόλοιπη ζωή μου. Και γι’ αυτό είναι σημαντική η βοήθεια που θα πάρεις μετά είτε από κάποιον ειδικό είτε από τους δικούς σου ανθρώπους. Η δύναμη που κρύβουμε μέσα μας είναι τεράστια, απλά πρέπει να την ανακαλύψουμε.

Πάμε λίγο και στον «Ήλιο», όπου πρωταγωνιστείς. Στη σειρά υποδύεσαι μια μητέρα εφήβων που συχνά έρχεται σε σύγκρουση μαζί τους. Η δική σου σχέση με τους γονείς σου όταν ήσουν έφηβη, πώς ήταν;

Ήμουν και εγώ αντιδραστική. Όχι φυσικά όσο η κόρη μου στη σειρά αλλά ήμουν και εγώ αρκετά. Αλλά όπως σου είπα και πριν, εγώ δεν τη έζησα και πολύ την εφηβεία. Δηλαδή μου βγήκε πιο πολύ στα 19 μου όταν είχα ενηλικιωθεί. Πάντως δεν έκανα πολλές τρέλες. Θυμάμαι ότι έλεγα συνέχεια «εγώ ξέρω». Μου μίλαγαν οι γονείς μου και νόμιζα ότι εγώ τα ήξερα καλύτερα. Και εκεί έρχονταν οι συγκρούσεις.

Γενικά ο ρόλος σου στη σειρά είναι αρκετά δραματικός. Πώς αποφορτίζεσαι μετά από μια σκηνή υπερβολικής έντασης;

Πια δεν έχω τέτοιο πρόβλημα, είναι σαν να πατάω ένα κουμπί. Όταν τελειώνει η σκηνή μου έχει φύγει και το συναίσθημα. Γιατί γίνεται καθαρά τεχνικά και με δουλειά. Δεν είναι ότι βγάζω τον δικό μου τον ψυχικό κόσμο έξω και θυμάμαι δικά μου και κλαίω. Αν το έκανα αυτό θα ήμουν στο τρελοκομείο, γιατί είναι η τέταρτη συνεχόμενη χρονιά που κάνω έναν δραματικό ρόλο, οπότε θα μου είχε στρίψει. Τον πρώτο χρόνο, όταν ήμουν στη «Γυναίκα χωρίς όνομα», ήταν λίγο δύσκολα αλλά μετά έμαθα να το διαχειρίζομαι.

DSCF9166 copy

Έχεις δηλώσει ότι μετά τον «Ήλιο» θα αποφύγεις να κάνεις ξανά καθημερινό σίριαλ σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα. Γιατί έχεις πάρει αυτή την απόφαση;

Είναι πάρα πολλοί οι λόγοι. Είμαι τέσσερα χρόνια non stop σε καθημερινή σειρά. Είναι πολύ απαιτητική δουλειά, καθημερινή, 10ωρη και δεν μου δίνει την ευκαιρία να κάνω εύκολα θέατρο ταυτόχρονα. Δεν μπορώ να ακολουθήσω όλες τις προτάσεις που μου γίνονται. Και θέλω να κάνω και άλλα πράγματα, όπως μια ταινία. Ή μπορεί να κάνω πάλι τηλεόραση, απλώς να μην είναι καθημερινή η σειρά. Θέλω απλώς να έχω χρόνο να κάνω και άλλα πράγματα που αγαπώ. Ο οργανισμός μου θέλει ξεκούραση και το καταλαβαίνω. Αν όμως ο «Ήλιος» πάει και τρίτη χρονιά, θα το σκεφτώ πολύ σοβαρά αν θα συνεχίσω. Γιατί υπάρχουν και πολλές οικογένειες από πίσω που ζουν από αυτή τη δουλειά. Μάλλον δεν θα ήθελα να συνεχίσω όπως το σκέφτομαι τώρα, αλλά θα ήταν πολλοί οι παράγοντες που θα με έκαναν να πάρω την τελική απόφαση.

«Αγώνας Νέγρου και Σκύλων»
Θέατρο «Τζένη Καρέζη», Ακαδημίας 3, Αθήνα
Κάθε Παρασκευή και Σάββατο στις 21:00
Σκηνοθεσία: Αλέξανδρος Σωτηρίου
Παίζουν: Δημήτρης Ραφαήλος, Σαμουήλ Ακίνολα, Ντόρα Μακρυγιάννη , Μάρκος Παπαδοκωνσταντάκης

Ένα μικρό θεατρικό διαμάντι ανακαλύπτει το κοινό στο Studio Μαυρομιχάλη κάθε Κυριακή στις 21:15, ο λόγος για τη νουβέλα του διάσημου Ρώσου σεναριογράφου Grigory Konstantinopolsky, που ανεβαίνει για πρώτη φορά στη χώρα μας σε διασκευή και σκηνοθεσία της Λιούμπα Κριβοχίζα. Η παράσταση χαρίζει αβίαστα το  γέλιο στο κοινό αλλά και βαθιά συγκίνηση. Εμείς μιλήσαμε μ' έναν από τους τέσσερις ηθοποιούς της παράστασης, τον Κυριάκο Ψυχαλή. Ο νεαρός ηθοποιός στη σκηνή του Studio Μαυρομιχάλη ξεδιπλώνει όλο το ταλέντο του και εντυπωσιάζει.

Μιλήσαμε μ' αφορμή την παράσταση αλλά η κουβέντα πήγε και σ' άλλα λιμέρια...πιο δύσκολα! Παρ' όλα αυτά ο Κυριάκος δεν μάσησε στιγμή τα λόγια του. 

 kyriakos psixalis

Πείτε μας δυο λόγια για την παράσταση

«Ταλέντο δεν σημαίνει τίποτα», είπε η γριά δασκάλα στη νεαρή τότε μπαλαρίνα. «Θυσίες, πείσμα, φανατισμός...και η εργασία του κατάδικου. Αυτά μετρούν», συνέχισε… και κάπως έτσι, αρχίζει ο αγώνας της μπαλαρίνας. Της μπαλαρίνας μας. Η παράσταση αυτή φτιάχτηκε σε μια πολύ δύσκολη περίοδο που ζήσαμε και εμείς και όλος ο κόσμος.

Φέτος, η Λυσσασμένη Μπαλαρίνα ξεκινάει τη διαδρομή της στο Studio Μαυρομιχάλη και βάζει τους θεατές στον περίεργο αλλά τόσο οικείο κόσμο της μπαλαρίνας. Περιμένουμε οι θεατές να γελάσουν , να συγκινηθούν και να σκεφτούν. Άραγε, πόσα κοινά θα βρουν;

Lusasmeni balarina

Ως μαφιόζος στη Λυσσασμένη Μπαλαρίνα 

 

Ποιος ο δικός σας ρόλος στην παράσταση;

Από έναν μαφιόζο «Vor» μέχρι έναν σκύλο. Ναι, καλά διαβάσατε. Οι ρόλοι εναλλάσσονται με γρήγορους ρυθμούς και αυτό είναι μια ευχάριστη και ενδιαφέρουσα πρόκληση για εμένα.

 lysasmeni

Είστε νέος ηθοποιος έτυχε να βιώσετε ποτέ κάποια σκληρή συμπεριφορά στο θέατρο, όπως αυτές που είδαν το φως της δημοσιότητας;

Δεν νομίζω ότι χρειάζονται περιττά λόγια και αερολογίες σε μια τέτοια ερώτηση. Ναι, έχω βιώσει και εγώ και πάρα πολλοί συνάδελφοί μου, όχι μόνο σκληρές, αλλά απαίσιες συμπεριφορές και πράξεις στον χώρο. Το θέατρο είναι, όμως, όπως και όλοι οι άλλοι χώροι. Παντού υπάρχουν αυτά τα φαινόμενα. Δεν καταλαβαίνω γιατί δεν το αντιλαμβανόμαστε.

Είδε ο κόσμος την κορυφή του παγόβουνου και τρόμαξε. Δυστυχώς έχει κι άλλο…

Πόσο δύσκολο είναι να είσαι ηθοποιός στην Ελλάδα του σήμερα;

Εδώ δεν μπορείς καλά-καλά να είσαι πολίτης στην Ελλάδα του σήμερα. Πόσω μάλλον ηθοποιός και γενικά καλλιτέχνης. Δεν είναι απλώς δύσκολο, είναι σχεδόν ακατόρθωτο. Δουλεύω στο επάγγελμα από τα είκοσί μου και ακόμα χρειάζομαι μια σταθερή δουλειά να κάνω για να τα βγάλω πέρα. Και εγώ είμαι τυχερός, έχω ένα σπίτι να γυρίσω αν δεν τα καταφέρω, έχω ένα πιάτο φαΐ και ένα κρεβάτι για την περίπτωση που δεν αντέξω τη δυσκολία του χώρου.

Υπάρχουν άνθρωποι και ειδικά καλλιτέχνες που έχουν έρθει από άλλες πόλεις και χώρες και παλεύουν με ό,τι έχουν. Τι να πω εγώ ; Μόνο κουράγιο μπορώ να δώσω και να πω ότι κανένας δεν μπορεί να μας πάρει το όνειρό μας. Και για αυτό το όνειρο αξίζουν όλα όσα περνάμε..

Πείτε μας το πιο τρελό σας επαγγελματικο όνειρο.

Δεν έχω κάποιο τρελό επαγγελματικό όνειρο. Πάω βήμα-βήμα και ευχαριστιέμαι τη διαδρομή και τους ρόλους που συναντώ. Κάτι είναι και αυτό. Όχι ;

lyssasmeni mpalarina sto studio mayromixali scaled e1604049215392 300x300

Συμπλήρωσε τη φράση «Έγινα ηθοποιός γιατί...».

«Έγινα ηθοποιός γιατί...αυτό ήθελα!». Πολλές φορές έχω απαντήσει σε αυτήν την ερώτηση… αν ποτέ μάθω γιατί θέλω να είμαι ηθοποιός, δηλαδή αν το γειώσω μέσα μου, πολύ απλά θα χάσω τη σπουδαία ιδιότητα του...ερωτευμένου. Έρχεται, φεύγει, θέλει διάλειμμα, απορρίπτει, μηδενίζει, παθιάζεται, βρίσκεται σε κατάσταση μανίας και διέγερσης. Απλώς, αυτό ήθελα και συνεχίζω να το θέλω. Με αυτό θέλω να είναι τυλιγμένη η ζωή μου…

 

«Λυσσασμένη μπαλαρίνα» του Grigory Konstantinopolsky  στο Studio Μαυρομιχάλη

Κάθε Κυριακή στις 21.15 κλείστε τη θέση σας εδώ. 

                                                              «Ταλέντο δεν σημαίνει τίποτα»

Η νουβέλα του διάσημου Ρώσου σεναριογράφου Grigory Konstantinopolsky ανεβαίνει για πρώτη φορά στη χώρα μας σε διασκευή και σκηνοθεσία της Λιούμπα Κριβοχίζα.

Η «Λυσσασμένη Μπαλαρίνα» ήταν μια από τις πέντε νουβέλες που έγραψε ο ίδιος για τις ανάγκες κινηματογραφικής ταινίας  το «Γατάκι» -«Koshechka»(2009)- σε δική του σκηνοθεσία.

Η ταινία γνώρισε μεγάλη επιτυχία, η συγκεκριμένη νουβέλα άρχιζε να κάνει την εμφάνισή της και στα ρώσικα θέατρα.

Ερμηνεύουν:  Λιούμπα Κριβοχίζα, Ρένα Κουμπαρούλη , Άννα  Μίχου και Κυριάκος Ψυχαλής

Info:

Πρεμιέρα 10 Οκτωβρίου στο Studio Μαυρομιχάλη

Κάθε Κυριακή στις 21:15

Διάρκεια: 60 λεπτά

Είδος: Δραματοποιημένη Λογοτεχνία

Τιμές εισιτηρίων: Κανονικό : 12 ευρώ

Φοιτητικό, άνεργοι,  κάτω των 25 και άνω των 65 ετών : 10 ευρώ

Ατέλειες, ΑΜΕΑ : 8 ευρώ

 

 

 

 

 

Μιας και το lockdown... καλά κρατεί και τα θέατρα δεν λένε να ανοίξουν -και δυστυχώς ούτε πρόκειται στο άμεσο μέλλον- τι πιο αναμενόμενο από το να ψάχνουμε άλλους διεξόδους ψυχαγωγίας και ξεγνοιασιάς.

Και φυσικά όλα οδηγούν (που αλλού)... στο Νetflix.

Είτε επειδή είσαι από εκείνους που δουλεύουν στο σπίτι και δεν έχεις και τόσο χρόνο, είτε επειδή διατηρείς ακόμα τις ελπίδες σου ότι όλος αυτός ο εγκλεισμός θα τελειώσει σύντομα και τότε δεν θα θες να ξαναδείς οθόνη μπροστά σου, οι μίνι σειρές της πλατφόρμας είναι η καλύτερη επιλογή.

Μπορεί βέβαια να είσαι από εκείνους που δεν θέλουν να «ταλαιπωρούνται» με πολλά επεισόδια μεγάλης διάρκειας και αυτό που αναζητούν είναι μια γρήγορη πλοκή.

Σε όποια από τις παραπάνω κατηγορίες και αν ανήκεις σίγουρα θα βρεις αρκετές αξιόλογες μίνι σειρές για να σε συντροφεύσουν.

Εμείς ξεχωρίσαμε πέντε από αυτές και ιδού τα αποτελέσματα:

1. The Queen’s Gambit / Το Γκαμπί της Βασίλισσας

Θεωρώ σχεδόν αδύνατο να μην έχεις δει ή έστω ακούσει τη σειρά «The Queen’s Gambit» αφού κυριολεκτικά έχει γίνει viral. Η σειρά βασίζεται στο ομότιτλο βιβλίο του Γουόλτερ Τέβις, που δημοσιεύτηκε το 1983 και λαμβάνει καθημερινά, διθυραμβικές κριτικές από κοινό και κριτικούς.

Υπόθεση: Στην υπόθεση, η 9χρονη Beth Harmon καταλήγει στο ορφανοτροφείο μετά τον θάνατο της μητέρας της. Η μικρή πέφτει θύμα ενός συστήματος που θεωρεί ότι πρέπει να δίνει ηρεμιστικά στα παιδιά και σύντομα αποκτά εθισμό. Μέσα στην απαισιοδοξία όμως των σκοτεινών διαδρόμων του ιδρύματος, το υπόγειο “δείχνει το φως”. Σε αυτό, η Beth κατεβαίνει κρυφά κάθε ημέρα και μαθαίνει σκάκι από τον συμπαθή επιστάτη του ορφανοτροφείου. Ένας νέος κόσμος ξεδιπλώνεται που δεν είναι πάντα εύκολος, αλλά η Beth θέλει να τον ζήσει.

 
 

2. The Woods / Στα Δάση

Αυτή η πολωνική σειρά μυστήριο είναι ένα εκρηκτικό θρίλερ που αποτελεί μια ευχάριστη έκπληξη. Το καλογραμμένο μυστήριο της σειράς, είναι τόσο βαθύ και «εγκεφαλικό» που σίγουρα θα σε κάνει να «κολλήσεις».

Υπόθεση: Η σεζόν στην κατασκήνωση πριν από 25 χρόνια έληξε με τραγικό τρόπο. 2 κοπέλες και 2 αγόρια χάθηκαν. Το ένα ζευγάρι βρέθηκε νεκρό, το άλλο ποτέ δεν βρέθηκε. Όλοι υπέθεσαν πως ήταν νεκροί αλλά ήταν αδύνατο να βρεθούν οι σωροί τους στο αχανές δάσος. Ο αδερφός της μίας αγνοούμενης είναι σήμερα εισαγγελέας. Ένα περίεργο συμβάν θα του αναπτερώσει τις ελπίδες πως η αδερφή του μπορεί να είναι κάπου ζωντανή. Από εκεί θα ξεκινήσει να ξετυλίγει το κουβάρι μαζί με τον πρώτο του έρωτα, η οποία ήταν παρούσα στην κατασκήνωση. Παράλληλα, έχει να αντιμετωπίσει μία υπόθεση βιασμού μίας νέας κοπέλας. Σε αυτή την υπόθεση θα έχει να αντιμετωπίσει τον πατέρα ενός εκ των 2 κατηγορουμένων. Ένας δημοσιογράφος που αρχίζει να σκαλίζει το παρελθόν του εισαγγελέα και φτάνει και εκείνος στα γεγονότα που συνέβησαν το καλοκαίρι του 1994 στην κατασκήνωση.

 

 

3. White Lines

Πρόκειται για μια ισπανοβρετανική παραγωγή, δημιούργημα του σεναριογράφου και σκηνοθέτη Álex Pina (ναι του γνωστού από το La Casa De Papel). Μια πιο «τολμηρή» επιλογή που σίγουρα θα σε κρατήσει «κολλημένο» στην οθόνη σου με το σασπένς και τις γρήγορες εναλλαγές της.

Υπόθεση: 20 χρόνια μετά τη μυστηριώδη εξαφάνιση ενός διάσημου DJ από το Manchester, του Axel, η αστυνομία ανακαλύπτει το πτώμα του σε μια ακτή της Αλγερίας, αλλά αρνείται κατηγορηματικά να ασχοληθεί με την υπόθεση, η οποία όπως λέει είναι «παλιά» και «έχει κλείσει». Η Zoe, αδερφή του Axel, επιστρέφει στο ισπανικό νησί, αποφασισμένη να μάθει όλη την αλήθεια για το χαμό και το θάνατο του αδερφού της. Το παζλ δείχνει να είναι χιλιοκομματιασμένο κι η Zoe καλείται να ξετυλίξει μια συνωμοσία δύο ολόκληρων δεκαετιών, η οποία βασίζεται στα ψέματα και τη συγκάλυψη. Θα τα καταφέρει;

4. When They See Us / Όταν μας Βλέπουν

Πρόκειται για μια πραγματική ιστορία που μας «ταξιδεύει» στο 1989 και τη Νέα Υόρκη, και αποτελεί μια από τις πιο ντροπιαστικές υποθέσεις στις ΗΠΑ. Τα μηνύματα πολλά και η πλοκή καθηλωτική. Το σίγουρο είναι ότι μετά από αυτή τη σειρά ένα τεράστιο «γιατί» θα «σφηνωθεί» μέσα στο κεφάλι σας.

Υπόθεση: Τριάντα χρόνια πριν, η υπόθεση της 28χρονης Τρίσα Μέιλι που έκανε τζόκινγκ στο Σέντραλ Παρκ και στη συνέχεια βρέθηκε βιασμένη και χτυπημένη βάναυσα σε σημείο του πάρκου αναστάτωσε την κοινή γνώμη των ΗΠΑ. Πέντε έφηβοι, τέσσερις αφροαμερικανοί και ένα νεαρό αγόρι λατινικής καταγωγής, καταδικάστηκαν για το περιστατικό αφού πρώτα τους εκμαίευσαν με τη χρήση ψυχολογικής και σωματικής βίας, πλαστές ομολογίες. Η λευκή Αμερική του νόμου και της τάξης επέβαλε τους δικούς της κανόνες και η ζωή των αθώων παιδιών διαλύθηκε με συνοπτικές διαδικασίες. Η μίνι σειρά του Netflix, σε τέσσερα επεισόδια που διαρκούν από 63 έως 87 λεπτά το καθένα, ξεδιπλώνει το νήμα από τις ελάχιστες στιγμές πριν συμβεί το κακό μέχρι το 2002, όταν ο πραγματικός ένοχος ομολόγησε και η τιμή του Άντρον, του Κέβιν, του Γιούσεφ, του Ρέιμοντ και του Κόρι αποκαταστάθηκε δημοσίως.

5. Hollywood

Η σειρά είναι δημιούργημα του ταλαντούχου Ryan Murphy (Glee, Αmerican Horror Story, Feud, Pose) και σίγουρα θα σε κάνει να μην μπορείς να σταματήσεις να την παρακολουθείς. Η σειρά κρατά μια ενδιαφέρουσα στάση ανάμεσα στην αλήθεια και την μυθοπλασία, μπερδεύοντας αληθινούς χαρακτήρες με άλλους που είναι ξεκάθαρα κατασκευασμένοι.

Υπόθεση: Αμέσως μετά τη λήξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, το Χόλιγουντ προσπαθεί να ανακτήσει τις δυνάμεις του και η αμερικάνικη κινηματογραφική βιομηχανία να σταθεί ξανά στα πόδια της. Μια παρέα φιλόδοξων ηθοποιών και σκηνοθετών θα κάνει σχεδόν τα πάντα για να πραγματοποιήσει τα όνειρά της για τη σόουμπιζ.

«Σε μία πόλη που βασιλεύει η ευτυχία, την Φελισίτα, ζει ένα κοριτσάκι με καρδιά χρυσή, που την λένε Καλοσύνη! Έχει όμως ένα μεγάλο ελάττωμα, φοβάται πολύ. Στην ίδια πολιτεία μένει και ένας κακός μάγος, ο Φόβος. Όταν μια μέρα μαθαίνει την αδυναμία του κοριτσιού ετοιμάζει ένα μαγικό ξόρκι και καλεί όλες τις φοβίες της. Θα καταφέρει η καλή της φίλη, μια πασχαλίτσα που την λένε Τόλμη, να τη βοηθήσει και τα μάγια να τα λύσει; Με ποιον τρόπο θα μάθει η μικρούλα να νικάει τους φόβους της;»

Το βιβλίο της Βούλας Παπατσιφλικιώτη, με τίτλο «Μάθε τον Φόβο να νικάς!», είναι ένα παραμύθι, που μέσα από την ποίηση και το τραγούδι, μαθαίνει στους μικρούς αναγνώστες να νικούν τους φόβους τους για να ζουν ήρεμοι και ευτυχισμένοι!

Η ίδια μού μίλησε για το πώς εμπνεύστηκε την ιστορία της, για τη «συνταγή» που κάνει ένα παιδικό παραμύθι επιτυχημένο, αλλά και για το πώς μπορούμε να κάνουμε ένα παιδί να ξεπεράσει τους φόβους του.

Πες μας δυο λόγια για το παραμύθι σου «Μάθε τον Φόβο να νικάς!»

Το βιβλίο μου «Μάθε τον Φόβο να νικάς!» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Eλκυστής και έχει πρωταγωνιστές τον Φόβο. την Τόλμη και την Καλοσύνη. Είναι ένα βιβλίο που μαθαίνει στο παιδί μας να νικάει τους φόβους του και να μην τα παρατάει ποτέ!

Μάθε για το καλό να πολεμάς και όλο τον κόσμο να αγαπάς!

Ποια ήταν η μεγαλύτερη δυσκολία που αντιμετώπισες όσο το έγραφες;  

Η «γέννηση», δηλαδή η δημιουργία των ηρώων είναι το πιο σπουδαίο και δύσκολο σημείο στη συγγραφή του βιβλίου. Πλάθεις από το μηδέν μορφές και χαρακτήρες που θα εξιστορήσουν και θα βιώσουν κάποια γεγονότα. Είναι η αρχή του ταξιδιού και θέλεις να έχεις ούριο άνεμο! Στη συνέχεια, είχα τα μηνύματα που επιθυμώ να φτάσουν στις παιδικές ψυχούλες και το παραμύθι ξεκινάει. Φυσικά, όπως και σε κάθε συγγραφική μου προσπάθεια, τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο τον έχουν οι ήρωές μου.

Πώς εμπνεύστηκες την ιστορία;

Τα τελευταία χρόνια είμαι συνεργάτιδα της μεγαλύτερης εφημερίδας των Ελλήνων της Αυστραλίας «Νέος Κόσμος», όπου γράφω άρθρα σχετικά με τα παιδιά. Όταν πριν από περίπου τέσσερα χρόνια ετοίμαζα ένα άρθρο για τις παιδικές φοβίες, σκέφτηκα ότι ο καλύτερος τρόπος για να περάσεις ένα μήνυμα στην ψυχούλα ενός παιδιού, είναι μέσα από τον φανταστικό κόσμο του παραμυθιού. Έτσι ξεκίνησα το ταξίδι στον κόσμο της παιδικής λογοτεχνίας.  Τότε γράφτηκε το παραμύθι. Για τους ήρωες, πηγή έμπνευσης είναι αρετές ξεχασμένες και ένα συναίσθημα που «σκοτεινιάζει» τις ζωές και τα όνειρά μας. Ακόμα και ένα παιδικό χαμόγελο να προκαλέσει το έργο μου, νιώθω νικήτρια αυτής της προσπάθειας!

Ποιος πιστεύεις ότι είναι ο ιδανικός τρόπος για να μάθει ένα παιδί να ξεπερνάει τους φόβους του;

Μέσα από τις Τέχνες, δηλαδή τη λογοτεχνία, τη ζωγραφική και το θέατρο, μπορούμε να φέρουμε τα παιδιά σε επαφή με τις φοβίες τους ανώδυνα και να τα βοηθήσουμε να τις ξεπεράσουν. Επίσης, μπορούμε να συζητήσουμε μαζί τους για τις δικές μας φοβίες και πώς καταφέραμε να τις νικήσουμε. Τα παιδιά χρειάζονται αλήθεια, αγάπη και σεβασμό για να αφήσουν τον φόβο πίσω και να πετάξουν προς το όνειρο!

Πιστεύεις ότι είναι εφικτό κάποιος να «νικήσει» όλους τους φόβους του;

Οι φόβοι αρχίζουν σταδιακά να μειώνονται όσο το παιδί αναπτύσσει τη γνωστική του ικανότητα να κατανοεί τον κόσμο και να ερμηνεύει λογικά τα φαινόμενα γύρω του. Οι περισσότεροι φόβοι είναι παροδικοί, ενώ δεν εμποδίζουν καθόλου την ομαλή ανάπτυξη του παιδιού. Είναι δυνατόν, όμως, ορισμένοι φόβοι να εξελιχθούν σε φοβίες, οι οποίες εκδηλώνονται με έντονο άγχος, ακόμα και στην ιδέα του αντικειμένου ή της κατάστασης που φοβάται το παιδί και τα οποία προσπαθεί επίμονα να αποφύγει. Η έγκαιρη αντιμετώπιση των φοβιών είναι απαραίτητη, διότι οι φοβίες, σε αντίθεση με τους φυσιολογικούς φόβους της προσχολικής ηλικίας, μπορεί να έχουν δυσμενείς συνέπειες τόσο στην καθημερινή λειτουργικότητα όσο και στη συναισθηματική και κοινωνική ανάπτυξη του παιδιού. Εν κατακλείδι, να μετατραπούν σε εμμονές που θα στοιχειώσουν την ζωή του.

Πώς ξεκίνησες να γράφεις παιδικά παραμύθια;

Δύσκολη η ερώτηση και ακόμα πιο περίπλοκη η απάντησή της. Είναι μία επιλογή που δεν ήταν στα αρχικά μου σχέδια. Την ενασχόλησή μου με τη συγγραφή, τη χρωστάω στον αδερφό μου. Μου είχε πει κάποια στιγμή να μην αφήνω τις σκέψεις μου να χάνονται και να τις καταγράφω κάπου. Έτσι ξεκίνησα τις απόψεις, τα όνειρα και τις σκέψεις μου να τα κάνω λέξεις πάνω στο χαρτί και νοητά καραβάκια γεμάτα ελπίδες για ένα καλύτερο αύριο! Σαν βρεφονηπιοκόμος σέβομαι την παιδική λογοτεχνία. Η είσοδός μου στο μαγικό κόσμο του παιδικού βιβλίου έγινε με την συγγραφή του πρώτου μου παραμυθιού «Μάθε τον Φόβο να νικάς!». Μέσα από την φαντασία και το νοητό ταξίδι γίνονται τα καλύτερα διδάγματα.

Ποια πιστεύεις ότι είναι η «συνταγή» για ένα πετυχημένο παιδικό παραμύθι;

Tο κοινό, στο οποίο απευθυνόμαστε, είναι το πιο απαιτητικό και δίκαιο. Πρέπει να μεταφέρεις το κάθε μήνυμα όσο πιο ανώδυνα γίνεται. Να ξέρεις ότι κάθε σου λέξη αγγίζει ψυχές και ζωές που τώρα αρχίζουν να “δημιουργούνται” και αυτό να σε κάνει από τη μία προσεκτικό και από την άλλη γαλαντόμο.

Έχεις κάτι καινούριο «στα σκαριά»;

Επιθυμία και στόχος μου είναι μέσα από την πένα μου να κάνω τα όνειρα, τα συναισθήματα και την φαντασία, λογοτεχνικά έργα για μικρούς και μεγάλους αναγνώστες!

 book fovos

«Μάθε τον Φόβο να νικάς!» της Βούλας Παπατσιφλικιώτη

Κυκλοφορεί σε ελληνική και αγγλική έκδοση από τις εκδόσεις Eλκυστής.

Από τη Δήμητρα Πέτρου 
 
 Μπορεί το θέατρο να έχει κάνει μια μικρή παύση, αλλά οι άνθρωποί του δεν σταματούν λεπτό να σκέφτονται, να δρουν και τελικά να δημιουργούν. Η μεγαλύτερη απόδειξη είναι τρία νέα έργα που γράφτηκαν στο πρώτο απαγορευτικό την άνοιξη και θα δούμε καλώς εχόντων των πραγμάτων μετά το δεύτερο απαγορευτικό.
 
H εποχή της καραντίνας αποτελεί για όλους ένα κοινό βίωμα. Ένα κοινό βίωμα με επίσης κοινό παρονομαστή τον φόβο και κανείς δεν θέλει να την ξαναζήσει.
 
Όμως, όταν όλο αυτό τελειώσει και το έχουμε αφήσει πια πίσω μας, το πιθανότερο είναι να υπάρχει στο μυαλό μας σαν μια μακρινή ανάμνηση. Και ίσως τότε να θέλουμε να την ξαναθυμηθούμε -με την ασφάλεια ότι την έχουμε αφήσει πίσω μας. 
 
Οι τρεις παρακάτω παραστάσεις θα σταθούν αφορμή για αυτήν την αναδρομή, που άλλοτε θα είναι αστεία και άλλοτε θα αφήνει μια πιο πικρή γεύση, αλλά και για να κάνουν την επιστροφή στα θέατρα πιο αναγκαία από ποτέ.
stinepoxitiskarantinas texnesplus
 
 
«Μένουμε μαζί»: σε παγκόσμια πρώτη 
 
Ο γνωστός συγγραφέας από το «Glorious - Μια φάλτσα σοπράνο», Peter Quilter, στις 8 εβδομάδες που διήρκησε το πρώτο locked down εξαιτίας της πανδημίας, εγκλωβισμένος στο σπίτι του, έγραψε το νέο του έργο «Μένουμε Μαζί». Ένα έργο με άμεση αναφορά στα θέματα της παράξενης εποχής που ζήσαμε. Που μπορεί και να ξαναζήσουμε.
 
Με αφορμή ένα ακραίο καιρικό φαινόμενο, όλη η Ευρώπη αναγκάζεται να πάρει μέτρα περιορισμού μετακινήσεων. Στην εποχή που κλείνουν οι δρόμοι, τα μαγαζιά και αλλάζει η καθημερινή ζωή όπως την ξέραμε, ανοίγει ο δρόμος για την ανθρώπινη επαφή. Για την σωτήρια αλληλεγγύη μεταξύ των μοναχικών ψυχών, όπως είναι ο Πάτρικ και η Τζούντιθ, οι ήρωες του έργου.
 
Το έργο θα ανέβει σε παγκόσμια πρώτη, στο θέατρο Γκλόρια, σε σκηνοθεσία Πέτρου Ζούλια με τον Παύλο Χαϊκάλη και την Μαρίνα Ψάλτη σε δύο σπουδαίους ρόλους, που εξαντλούν την γκάμα του ανθρώπινου ψυχισμού.
  
Μια αληθινή ιστορία , βγαλμένη απ΄ την ζωή. Μια ιστορία που θα μπορούσε να έχει συμβεί στον καθένα από εμάς.
 
Αναρωτηθήκατε πόσες φορές έχετε παγιδευτεί σε μια κατάσταση της ζωής σας, με έναν άνθρωπο πολύ διαφορετικό από εσάς; Και τί έχετε ανακαλύψει στο τέλος;
 
Αναρωτηθήκατε αν, ακολουθώντας το δρόμο της απομόνωσης και της μοναχικότητας, βάζετε σε καραντίνα κάθε μέρα και τον ίδιο σας τον εαυτό;
 
Το έργο «Μένουμε Μαζί» είναι η ιστορία της αληθινής ελευθερίας μας, μέσα από την πίεση του αναγκαστικού περιορισμού, που μας επιβλήθηκε.
 
 toveramanforema texnesplus
 
«Το Βεραμάν Φόρεμα»: ένας μονόλογος μέσα στην καραντίνα
 
Η Άννα Βαγενά βρέθηκε στην ίδια φάση μ' όλους μας στην πρώτη καραντίνα και έγραψε έναν μονόλογο που ετοιμάζεται να σκηνοθετήσει και να παρουσιάσει μόνη στη σκηνή του θεάτρου Μεταξουργείου
 
Η ίδια σημειώνει: «Όλες εκείνες τις ημέρες της καραντίνας, βίωνα κι εγώ, όπως όλοι μας, την δύσκολη καθημερινότητα. Ανάμεσα σε όλες τις ειδήσεις που μας κατέκλυζαν από παντού, πιο πολύ μου έκαναν εντύπωση και με πλήγωναν οι πολυάριθμοι θάνατοι ηλικιωμένων ανθρώπων στους οίκους ευγηρίας της «πολιτισμένης» και πλούσιας κεντρικής και βόρειας Ευρώπης (Βέλγιο, Γαλλία, Σουηδία κ.λπ.).
 
Κάθισα λοιπόν και έγραψα μια ιστορία. Μια ιστορία για δυο μοναχικούς ανθρώπους που η μοίρα τους φέρνει κοντά σε έναν τέτοιο χώρο, έστω και για λίγο.
 
Μια ιστορία ερωτική, τρυφερή, με πολύ χιούμορ και συγκίνηση. Μια ιστορία με αρκετά αυτοβιογραφικά στοιχεία, που βγήκε από μέσα μου αβίαστα και κύλησε στο χαρτί σαν νεράκι.
 
Δεν εκτυλίσσεται στην κεντρική Ευρώπη, συμβαίνει εδώ, στην αγαπημένη μας Αθήνα που την πλήγωσε ο κορωνοϊός.
 
Ελπίζω και εύχομαι να ανοίξουν τα θέατρα, για να ξανανταμώσουμε με τους θεατές μας, αφού τη ζωντανή επαφή του θεάτρου κανένα ηλεκτρονικό μέσο δεν μπορεί να υποκαταστήσει.
 
Κάθε Πέμπτη, λοιπόν, στο θέατρο «Μεταξουργείο», στις 20:00, θα παρουσιάζω την ιστορία που έγραψα «Το βεραμάν φόρεμα», γιατί το θέατρο και η τέχνη είναι η παρηγοριά μας στις δυσκολίες των καιρών μας και εμείς θα το υπηρετούμε, σε πείσμα όλων των εμποδίων».
 
 imerologiakarantinas texnesplus
 
«Ημερολόγια Καραντίνας... σε 4 αποχρώσεις»: 14 νέοι ηθοποιοί μας συστήνονται με αυτοβιογραφικά κείμενα εγκλεισμού 
 
14 τελειόφοιτοι δραματικών σχολών, ενώνουν τις δυνάμεις τους και καταθέτουν τις εμπειρίες τους για την σημερινή πραγματικότητα, όπως αυτή διαμορφώθηκε από τον Μάρτιο του 2020 και πέρα...
 
Όλα τα σημαντικά γεγονότα της ανθρωπότητας, αποτέλεσαν, αποτελούν και θα αποτελούν πηγή έμπνευσης, καταγραφής συναισθημάτων. Ορόσημα. Έτσι ακριβώς και η πανδημία που γνώρισε η ανθρωπότητα τον Μάρτιο του 2020, αποτέλεσε εφαλτήριο για μια ομάδα νέων ανθρώπων, ώστε να καταγράψουν τις σκέψεις τους, τις ανησυχίες, τους προβληματισμούς... μα και τις ελπίδες, τα όνειρα, τα "θέλω" τους.
 
Σε κείμενα που έγραψαν οι ίδιοι, με την σκηνοθετική καθοδήγηση του Γιώργη Κοντοπόδη, 14 νέοι άνθρωποι ξεδιπλώνουν τις ανησυχίες, το ταλέντο και τον ψυχισμό τους, καταθέτοντας ο καθένας την δικιά του αλήθεια.
 
Στη σκηνή του Θεάτρου Βικτώρια αναμένεται να δούμε τους:  Μουράτ Αλή Κεχαγιά, Άρτεμις Βρεττού, Εύη Γαλάνη, Δανάη Καλοπίτα, Νίκος Καραγιαννίδης, Δημήτρης Κατσίκας, Αντώνης Λουβιτάκης, Αλέξανδρος Μικέλης, Κατερίνα Μοίρα, Μαρίζα Σπίρίτο, Αλέξης Στύλος, Ελίνα Τριπαμπούκη, Ειριάννα Τσίτουρα, Μάρκος Φαρούκου.

Από τη Δήμητρα Πέτρου

Φωτογραφίες: Κοσμάς Ινιωτάκης

Ένας ανομολόγητος έρωτας που κρατάει είκοσι χρόνια.Ένας γάμος που διαλύεται από μία απιστία.Κι ένας άλλος που αναβάλλεται επ’ αόριστον, αλλά κανείς δεν τολμά να το πει στον γαμπρό.

Ένας πρώην, ένας νυν, αναρίθμητα ραντεβού μέσω ίντερνετ κι ένα σπίτι που όσο περνά η ώρα… πλημμυρίζει. Κυριολεκτικά.

Και πριν βουλιάξουν οριστικά, θα πρέπει να πούνε την αλήθεια. Όλοι σε όλους.

Όλο αυτό το μπέρδεμα και το «ξεμπέρδεμα» με οδήγησε στην πόρτα του Θεάτρου Ήβη, γεμάτη αγωνία για να μάθω περισσότερες λεπτομέρειες από κάποιον «ειδικό» για την κωμωδία του Γιώργου Καπουτζίδη «Όποιος θέλει να χωρίσει... να σηκώσει το χέρι του»

Στα καμαρίνια με υποδέχτηκε η Αλεξάνδρα Ταβουλάρη. Εκεί μπόρεσα να διαπιστώσω και μόνη μου το ζεστό κλίμα μεταξύ των συνεργατών της, για το οποίο μου μίλησε αργότερα. Άλλωστε φρόντιζε να μας το υπενθυμίζει και ο συμπρωταγωνιστής της, Πάνος Νάτσης, ο οποίος διέκοπτε συνεχώς --πάντα ευχάριστα και με χιούμορ-την κουβέντα μας, για να μας ρωτήσει μήπως έχουμε δει τον Αποστόλη (Ψαρρό).

Πάντα φιλική και ευχάριστη μού μίλησε για τον ρόλο της, τη σχέση της με την απιστία, τις ομόφυλες σχέσεις, αλλά και για τον μεγαλύτερο ρόλο της ζωής της, αυτόν της μαμάς.

Δυστυχώς την επόμενη μέρα οι θεατρικές παραστάσεις πάτησαν ένα μεγάλο pause για ένα μήνα. Ελπίζουμε το Δεκέμβρη η Αλεξάνδρα και όλοι οι καλλιτέχνες να γεμίσουν και πάλι τις σκηνές της χώρας με το θεατρικό οξυγόνο που έχουμε τόσο ανάγκη.

 

alexandra taboulari 2 texnes plus

Μίλησέ μας λίγο για το έργο

Το έργο λέγεται «Όποιος θέλει να χωρίσει να σηκώσει το χέρι του», και το έχει γράψει και σκηνοθετήσει ο Γιώργος Καπουτζίδης. Είναι μια κωμωδία γρήγορη και μοντέρνα και έχει να κάνει πολύ με τον έρωτα και τον χωρισμό. Είναι ένα έργο, το οποίο διαδραματίζεται μέσα σε ένα βράδυ. Την επόμενη μέρα πρόκειται να γίνει ένας γάμος και στο σπίτι μου γίνονται «πράγματα και θαύματα». Χτυπάει συνεχώς το κουδούνι και έρχεται ένας ένας και λέει το πρόβλημά του. Εγώ ως οργανωτικός τύπος, προσπαθώ να τους συμβουλέψω αλλά στο τέλος με παίρνει και εμένα η «δίνη» και στροβιλίζομαι και εγώ μέσα σε αυτό. Αποκαλύπτονται πολλά πράγματα για τη δική μου τη ζωή και βγαίνουν και στη φόρα κάποια απωθημένα. Στο τέλος εξυμνούμε την ελπίδα ότι ένας έρωτας μπορεί να ξαναγεννηθεί.

Τι κοινά έχεις με τον ρόλο που υποδύεσαι;

Παθαίνω κάτι παράξενο με όλους τους ρόλους. Και τίποτα κοινό να μην έχω, πάντα κάτι αποκτώ. Δηλαδή μετά από εννιά χρόνια, συνειδητοποιώ ότι από τον κάθε ρόλο που έχω παίξει, έχω κρατήσει ένα κομμάτι. Και δεν θεωρώ ότι πρέπει να βλέπω στον ρόλο κάτι δικό μου, γιατί είναι κάτι πολύ μεγαλύτερο από εμένα, οπότε μπαίνω μέσα σε αυτό και γίνομαι κομμάτι του ρόλου. Όλο μου το φάσμα ως άνθρωπος, χωράει μέσα στο ρόλο.

Γιατί πιστεύεις ότι η παράσταση ξεχώρισε και συνεχίζεται για 2η χρονιά με μεγάλη επιτυχία;

Γιατί είναι μια γρήγορη κωμωδία και ο κόσμος έχει ανάγκη να ξεδώσει. Μέσα από το κείμενο σού προσφέρονται και κάποιοι προβληματισμοί, συνεπώς παρακολουθείς μια παράσταση η οποία δεν είναι όπως όλες. Είναι μια γρήγορη, σύγχρονη και περιεκτική κωμωδία που έχει πολύ έξυπνα αστεία, γρήγορες και έξυπνες ατάκες και δεν σε αφήνει να βαρεθείς. Έχει μια φρεσκάδα γιατί είμαστε όλοι νέα παιδιά και δεν βαριόμαστε. Εγώ είχα και οκτώ μήνες να παίξω, οπότε μου φαινόταν λυτρωτικό.

Το χιούμορ σώζει;

Το χιούμορ σώζει πάντα. Καταστάσεις, στιγμές, ανθρώπους. Κάποιος είχε πει ότι «τις δύσκολες στιγμές τις αντιμετωπίζω πάντα με σοφία, υπομονή και χιούμορ». Άμα δεν υπάρχει το χιούμορ, δεν μπορείς να ξεπεράσεις τις δυσκολίες.

alexandra taboulari 3 texnes plus

Στο έργο συναντάμε και την απιστία. Ποια είναι η σχέση σου μαζί της; Θα τη συγχωρούσες;

Εν γνώσει μου δεν μου έχει συμβεί και χαίρομαι γι' αυτό, γιατί δεν ξέρω πώς θα αντιδρούσα. Ωστόσο, δεν την κάνω κιόλας. Δεν μου ανοίγει η όρεξη, πώς να στο πω. Οπότε, η δική μου σχέση με την απιστία είναι ανύπαρκτη. Η πιθανότητα όμως να συγχωρήσω μια απιστία, είναι μεγάλη. Γιατί θεωρώ ότι δεν είσαι κτήμα κάποιου, ούτε σου ανήκει κάποιος, οπότε μπορείς να συγχωρήσεις και αυτό όπως και πολλά άλλα.

alexandra taboulari 5 texnes plus

Στο έργο σε μια γυναικεία φιλία υποβόσκει ένας μεγάλος έρωτας. Πρόσφατα, ο Γιώργος Καπουτζίδης μίλησε και πάλι ανοιχτά για την σεξουαλική του ταυτότητα, δηλώνοντας ότι: «Μέσα από τις δουλειές μου και τον δημόσιο λόγο μου, προσπαθώ να στρώσω λίγο το έδαφος για τα παιδιά που μεγαλώνουν τώρα». Πιστεύεις ότι το θέατρο μπορεί να πάρει θέση σε σοβαρά κοινωνικά θέματα και να ανατρέψει αντιλήψεις χρόνων;

Νομίζω ότι η δουλειά του θεάτρου είναι να παίρνει θέση είτε κοινωνικά, είτε πολιτικά και μακάρι να μπορεί να αλλάζει τέτοιες πεποιθήσεις. Ο κόσμος αλλάζει και πρέπει να εκσυγχρονιζόμαστε και εμείς. Αυτή θα έπρεπε να είναι η ουσιαστική δουλειά του θεάτρου. Να προάγει εκτός από τον πολιτισμό, και την ελεύθερη σκέψη, να ανοίγει τους ορίζοντές μας. Θεωρώ ότι ο Γιώργος το κάνει αυτό και το πετυχαίνει. Έχουν έρθει πολλά νέα παιδιά που κρατούν κρυφή τη σεξουαλικότητά τους για πολύ καιρό και μέσα από το έργο ταυτίζονται με κάποιους χαρακτήρες και λυτρώνονται. Γιατί το έργο μιλάει ανθρώπινα και για κάτι που θα έπρεπε να είναι αυτονόητο, ενώ δυστυχώς δεν είναι. Η σεξουαλικότητα του καθενός είναι δική του υπόθεση και δεν πρέπει να εμπλέκεται κανένας άλλος σε αυτό. Δυστυχώς υπάρχουν πολλές κωμωδίες που βασίζονται στο να κάνουν αστεία πάνω σε αυτό το θέμα.

alexandra taboulari 6 texnes plus 

Πρόσφατγα είχαμε την καταδίκη της Χρυσής Αυγής και τη φυλάκιση κάποιων στελεχών της. Πώς είδες αυτή την απόφαση;

Σίγουρα είμαι ικανοποιημένη για την απόφαση του ελληνικού δικαστηρίου. Σίγουρα το περίμενα να συμβεί, αλλά ευχόμουν να ήταν πολύ μεγαλύτερες οι ποινές. Θεωρώ ότι ήταν ένα τεράστιο λάθος στην πολιτική ιστορία το ότι υπήρξε ένα τέτοιο κόμμα μέσα στη Βουλή. Είναι ένα «μαύρο» σημείο που ελπίζω να εξαφανιστεί.

Πώς βίωσες την περίοδο της καραντίνας;

Ήμουν έγκυος στο τελευταίο δίμηνο και την πέρασα πολύ ωραία. 10 Μαρτίου εγώ σταμάτησα τα πάντα και 13 του μήνα έγινε το lockdown. Τρεις μέρες δηλαδή έμεινα στον κόσμο. Είχα και τον σύντροφό μου μαζί που με βοηθούσε και το περνάγαμε πολύ όμορφα και γέννησα και με το που τελείωσε η καραντίνα. Είδα πολλές ταινίες, έπαιξα playstation, διάβασα, ηρέμησα, μαγείρεψα και έκανα όλα αυτά που έκαναν και οι υπόλοιποι στην καραντίνα. Αυτό ήταν το ωραίο κομμάτι. Τώρα τα αρνητικά ήταν ότι όντως σε πιάνει μια κατάθλιψη, δεν θέλεις να το ξαναζήσεις αυτό το πράγμα. Η αδερφή μου έπαθε κρίση πανικού. Ο άλλος δεν ξέρει πώς να ζήσει. Αλλά αυτό είναι ένα παγκόσμιο φαινόμενο, οπότε δεν μπορείς να κάνεις και κάτι.

alexandra taboulari 7 texnes plus

Ποιος είναι ο μεγαλύτερός σου φόβος με την κατάσταση που βιώνουμε;

Δεν έχω κάποιον ιδιαίτερο φόβο γιατί παίρνω αρκετές προφυλάξεις. Δεν με τρομάζει κάτι ακόμα, δεν φοβάμαι μην το πάθω. Αν το πάθω, ανθρώπινο είναι, θα το περάσω. Ελπίζω μόνο να μην το μεταδώσω, γιατί εκεί θα νιώσω ενοχές. Για μένα μπορεί να μην είναι κάτι αλλά κάποιος άλλος μπορεί να κινδυνεύσει.

Φέτος έχουμε και πολλές τηλεοπτικές δουλειές. Έχεις ξεχωρίσει κάποιες;

Δεν έχω παρακολουθήσει καθόλου, η αλήθεια είναι. Έχω ακούσει για το «Χαιρέτα μου τον πλάτανο» στην ΕΡΤ και γενικότερα ότι η ΕΡΤ κάνει μια πιο νεανική προσέγγιση σειρών. Έχω ακούσει ότι είναι πολύ όμορφη δουλειά η «Αγγελική» αλλά και για τον «Ήλιο» που είναι και οι παλιοί συνεργάτες μου. Οι «Άγριες Μέλισσες» έχουν κατατροπώσει το σύμπαν από πέρσι. Ευτυχώς, έχω ακούσει ότι όλα πάνε καλά, είναι μοιρασμένη η τηλεθέαση.

alexandra taboulari 8 texnes plus

Είσαι νέα μανούλα. Ο ερχομός του παιδιού πόσο σε έχει επηρεάσει ως καλλιτέχνη; Έχει αλλάξει κάτι στον τρόπο που προσεγγίζεις ένα ρόλο;

Έχω να σου πω ένα περιστατικό, το οποίο περιγράφει όλη αυτή την κατάσταση. Στην παράσταση ακούγεται κάποια στιγμή το κλάμα ενός μωρού, που είναι πολύ ρεαλιστικό. Ξέρουμε οι περισσότεροι ότι τα κλάματα των μωρών μοιάζουνε, είναι σαν να κλαίνε όλα το ίδιο. Την πρώτη φορά που άκουσα φέτος το κλάμα, ενώ το ήξερα από πέρσι, νόμιζα ότι ήταν το παιδί μου και με έπιασαν τα κλάματα. Από αυτό να καταλάβεις λοιπόν ότι έχουν αλλάξει πολλά πράγματα. Οι προτεραιότητες είναι το βασικό πράγμα που έχει αλλάξει. Για παράδειγμα, παλιά δεν υπήρχε περίπτωση να βγω από το σπίτι άβαφτη και άλουστη. Τώρα ούτε που το σκέφτομαι, προτιμώ να βγάλω μια βόλτα το παιδί μου να πάρει λίγο αέρα όπως και να είμαι. Ξεχνάω να πάρω το κινητό μου αλλά την τσάντα του παιδιού μου ποτέ. Στη δουλειά αναγκάστηκα να πω κάποια «όχι» τηλεοπτικά, που ενδεχομένως να μου άνοιγαν κάποιες πόρτες. Δεν γινόταν όμως. Επίσης, είμαι τελειομανής και ήξερα ότι αν τα κάνω όλα, δεν θα ήμουν σε όλα καλή. Επέλεξα το θέατρο για συναισθηματικούς λόγους γιατί πέρσι σταμάτησα κάπου στη μέση και ένιωθα ότι το είχα αφήσει ημιτελές αυτό το κομμάτι.

alexandra taboulari 9 texnes plus

Αν σου ζητούσα να μου περιγράψεις τον εαυτό σου με πέντε λέξεις, ποιες θα ήταν αυτές;

Ενοχική. Συναισθηματική. Φιλόζωη. Μαμά. Νευρική. Και να πω και μία έκτη. Είμαι πολύ ευέξαπτη. Δεν μου φαίνεται αλλά «μπριζώνω» στο δευτερόλεπτο.

alexandra taboulari 10 texnes plus

Πώς ονειρεύεσαι τον εαυτό σου σε δέκα χρόνια;

Δεν φαντάζομαι ποτέ τον εαυτό μου σε πολλά χρόνια. Μπορώ να φανταστώ τι θα κάνω αύριο, άντε σε μία εβδομάδα. Αλλά μπορώ να φανταστώ τι θα κάνει το παιδί μου σε δέκα χρόνια. Για εμένα, είναι να σαν μην υπάρχει αυτή η λειτουργία στο κεφάλι μου. Δεν θέτω πολύ υψηλούς στόχους, μπορεί και από φόβο μήπως δεν τα καταφέρω και «γκρεμιστεί» όλο μου το σύμπαν. Προτιμώ να κάνω πράγματα.

alexandra taboulari 4 texnes plus

«Όποιος θέλει να χωρίσει… να σηκώσει το χέρι του»
Θέατρο Ήβη
Συγγραφέας: Γιώργος Καπουτζίδης
Σκηνοθέτης: Γιώργος Καπουτζίδης
Σκηνογραφία: Μαίρη Τσαγγάρη
Κοστούμια: Κική Γραμματικοπούλου
Φωτισμοί: Χρήστος Τζιόγκας
Ερμηνεύουν: (με σειρά εμφάνισης) Αλεξάνδρα Ταβουλάρη, Μαριλού Κατσαφάδου, Ανθή Σαββάκη, Γιώργος Σαββίδης, Γιάννης Κουκουράκης, Πάνος Νάτσης, Αποστόλης Ψαρρός, και η Κατιάνα Μπαλανίκα

Από τη Δήμητρα Πέτρου

Σε μια κωμόπολη του αμερικανικού Νότου, το κομμωτήριο έχει γίνει στέκι για έξι γυναίκες της διπλανής πόρτας. Εκεί μοιράζονται τις χαρές και τις λύπες τους, λένε τα μυστικά τους και ανταλλάσσουν συμβουλές. Όταν μία από αυτές παρουσιάζει κάποιο σοβαρό πρόβλημα υγείας, οι υπόλοιπες πέντε της συμπαρίστανται με τον πιο τρυφερό τρόπο. Το πρόβλημα της μιας γίνεται πρόβλημα και της άλλης και έτσι προκύπτει η ένωση.

Η Βάσω Γουλιελμάκη είναι μία από αυτές τι έξι γυναίκες. Υποδυόμενη την Κλαιρ στις «Ανθισμένες Μανόλιες», έρχεται αντιμέτωπη με την απώλεια του άντρα της και κάνει άμυνά της το χιούμορ για να μπορέσει να προχωρήσει.

Με αφορμή την παράσταση, μού μίλησε για τα κοινά χαρακτηριστικά που έχει με την ηρωίδα της, για τον ρόλο που διαδραματίζει η φιλία αλλά και η μοναξιά στη δική της ζωή αλλά και για το πώς την έχει επηρεάσει ο κορωνοϊός.

anthsmenes

Πες μας δυο λόγια για το έργο

Οι «Ανθισμένες Μανόλιες» είναι ένα πάρα πολύ ωραίο έργο, και όσο το διαβάζω τόσο το αγαπώ περισσότερο, γιατί είναι πολύ ανθρώπινο και μπορείς να αναγνωρίσεις κομμάτια του εαυτού σου μέσα σε αυτό. Υπάρχουν σημεία του ρόλου που με αντιπροσωπεύουν και που μου θυμίζουν καταστάσεις που έχω βιώσει. Η Κλαιρ, η ηρωίδα που υποδύομαι, είναι μια γυναίκα που αντιμετωπίζει την απώλεια του άντρα της, ο οποίος ήταν 25 χρόνια μεγαλύτερός της. Η άμυνά της είναι το χιούμορ της, έτσι το ξεπερνάει και αυτό είναι άλλο ένα χαρακτηριστικό που μας συνδέει. Και εγώ με χιούμορ βλέπω τη ζωή. Γενικά το έργο έχει να κάνει με έξι γυναικείες προσωπικότητες, οι οποίες συναντιούνται μέσα σε ένα κομμωτήριο και το κάνουν στέκι τους. Είναι ένα γυναικείο άβατο που συναντιούνται και λένε τις αλήθειες τους. Η μία στηρίζει την άλλη, η καθεμία κουβαλάει τον δικό της προσωπικό σταυρό, και παρόλ' αυτά, μέσα από τις άσχημες καταστάσεις, μπορούν και τις ξεπερνούν γιατί η φιλία είναι πολύ δυνατό χαρτί.

Τι κοινά έχεις με την ηρωίδα που υποδύεσαι;

Την ευαισθησία της, τις αγωνίες της, τη δοτικότητά της, το ότι της αρέσει να βοηθάει. Είναι χαρούμενος άνθρωπος και της αρέσει όπως και σε μένα, να χαμογελάει πέρα από τις δυσκολίες.

Το έργο αναφέρεται πολύ στη γυναικεία φιλία. Στη δική σου ζωή τι ρόλο παίζει;

Παίζει πολύ σημαντικό ρόλο. Οι φίλες μου ήταν αυτές που με βοήθησαν και ήταν δίπλα μου στις χαρές και τις λύπες μου. Και έχω κάνει και ένα μεγάλωμα παιδιού, στηριγμένη στις φίλες μου. Οι φίλες μεταξύ τους, ειδικά όταν έχουν στην ίδια ηλικία παιδιά, είναι σωτήριες.

Στο έργο συναντάμε και τη γυναικεία μοναξιά. Τι σημαίνει για εσένα να είναι κανείς μόνος;

Προσωπικά η μοναξιά δεν μου αρέσει καθόλου, δεν την επιλέγω. Ακόμα και όταν μερικές φορές θέλω να απομακρυνθώ για λίγο, δεν τα καταφέρνω και θέλω να είμαι πάλι με κόσμο. Δεν έχω συμφιλιωθεί μαζί της. Έχω συνηθίσει να είμαι με παρέα, αν και τα έχω βρει με τον εαυτό μου. Μου αρέσει να μοιράζομαι τον χρόνο μου με ανθρώπους, να κουβεντιάζω, να συμμετέχω.

Οι έξι γυναίκες χαρακτηρίζονται από μια γυναικεία αλληλεγγύη. Στις μέρες βλέπουμε αυτό να γίνεται όλο και πιο σπάνιο φαινόμενο. Γιατί πιστεύεις ότι συμβαίνει αυτό;

Γιατί οι άνθρωποι είμαστε όντα εγωκεντρικά και μας ενδιαφέρει μόνο ο εαυτός μας. Εγώ πιστεύω πάρα πολύ στην γυναικεία αλληλεγγύη, πρέπει να αγαπάμε και να προστατεύουμε η μία την άλλη. Δεν μου αρέσει να βλέπω να πολεμάμε μεταξύ μας. Πρέπει η μία να ακουμπάει πάνω στην άλλη και να τη φροντίζει, γιατί είναι σαν να φροντίζουμε τον ίδιο μας τον εαυτό.

goulielmaki2

Σου έχει συμβεί να βρεθείς σε έναν χώρο με αγνώστους και να καταλήγετε να μοιράζεστε τους προβληματισμούς σας;

Ναι, μου έχει συμβεί. Είμαι πολύ αυθόρμητη και δεν φοβάμαι να εκτίθεμαι, το κάνω με μεγάλη ευχαρίστηση. Είναι όμορφο να συνομιλείς με ανθρώπους που εκείνη τη στιγμή είστε στο ίδιο μήκος κύματος και μπορούν να σε καταλάβουν. Και μόνο που θα ακούσει κάποιος τους προβληματισμούς σου, νιώθεις όμορφα, είτε είναι γνωστός, είτε είναι άγνωστος.

Ο αυθορμητισμός και η ευαισθησία που σε χαρακτηρίζει, σου έχει βγει ποτέ σε κακό;

Ναι, αρκετές φορές, αλλά έχω μάθει να ζω με αυτό και μου αρέσει. Κάποιες φορές το έχουν εκμεταλλευτεί αυτό αλλά δεν θέλω να το αλλάξω. Δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου χωρίς αυθορμητισμό και ευαισθησία, ούτε θα μπορούσα να είμαι με έναν άνθρωπο που δεν τα έχει αυτά.

Πάμε λίγο στο κεφάλαιο «κορωνοϊός». Πώς το βιώνεις όλο αυτό;

Είναι πολύ δύσκολα και τώρα και στην καραντίνα. Δεν θέλω να ξανατύχει. Ήμουν μόνη μου μέσα στο σπίτι με την κόρη μου, που είναι στην εφηβεία, και αυτό δεν ήταν και το πιο εύκολο. Βέβαια, δεν μπορώ να μην αναφέρω και τα καλά που είχε όλη αυτή η ιστορία. Ήρθαμε πολύ κοντά με την κόρη μου, συζητήσαμε, παίξαμε, φάγαμε και γενικά κάναμε πράγματα που στην καθημερινότητά μας μπορεί να μην γίνονται γιατί κινούμαστε με διαφορετικούς ρυθμούς. Αυτό τόνωσε τη σχέση μάνας και κόρης και είναι μια περίοδος που σίγουρα δεν θα ξεχάσουμε ποτέ. Παρόλ' αυτά όμως, δεν θέλω να ξαναϋπάρξει αυτή η περίοδος του εγκλεισμού.

Τι αντίκτυπο πιστεύεις ότι θα έχει στο θέατρο;

Έχει κάνει πάρα πολύ κακό στη δουλειά μας, μας έχει πάει πίσω πολλά χρόνια. Με πιάνει θλίψη με αυτή την κατάσταση, που με αναγκάζει να μην μπορώ να ασχοληθώ με τη δουλειά που αγαπώ. Δεν ξέρω πώς θα αντιδράσει ο κόσμος και αν έρθει στο θέατρο. Ήδη το αντίκτυπο που έχει, είναι ότι είμαστε οκτώ μήνες χωρίς δουλειά, από την οποία ζούμε. Εκτός δηλαδή από το ότι μου λείπει πολύ, είναι και το θέμα της επιβίωσης. Δεν καταλαβαίνω γιατί γίνονται κάποια πράγματα. Δεν μπορεί να είναι ανοιχτά τα εστιατόρια, οι καφετέριες, οι λαϊκές ή να γίνονται οι πτήσεις κανονικά, και να είναι κλειστά τα θέατρα ή να λειτουργούν μόνο με το 30%. Ο κόσμος συνωστίζεται σε πολλά μέρη γιατί δεν γίνεται να τον ελέγχεις παντού. Στο θέατρο που κρατάς τις αποστάσεις, είσαι με μάσκα και δεν μιλάς, ούτε έρχεσαι σε επαφή με τον άλλον, γιατί να γίνεται αυτό; Δεν είναι σωστό να χάνεται ο πολιτισμός ούτε για τον κόσμο αλλά ούτε και για τους ηθοποιούς που ζουν από αυτό.

Έχεις συμμετάσχει και σε αρκετές τηλεοπτικές επιτυχίες. Πώς βλέπεις τα πράγματα στην τηλεόραση αυτή την περίοδο;

Ευτυχώς τα τελευταία χρόνια γίνονται πολλές δουλειές, και κάποιες από αυτές είναι πολύ καλές και ελπίζω να πηγαίνουν καλά. Φυσικά, προτιμώ τα σίριαλ από τις γελοιότητες που υπάρχουν στα ριάλιτι, που πολλές φορές προσβάλλουν την ίδια την ανθρώπινη φύση.

 

manolies

«Ανθισμένες Μανόλιες»
Θέατρο Χυτήριο
Παίζουν: Άννα Αδριανού – Ηρώ Μουκίου – Βάσω Γουλιελμάκη – Κατερίνα Μπιλάλη – Κρίστη Παπαδοπούλου – Εύη Δαέλη

Ο Μάριος Λεβέντης είναι ένας νέος ποιητής και θεατρικός συγγραφέας με καταγωγή από το Ηράκλειο Κρήτης, που με τον δοτικό τρόπο γραφής του, περιοδεύει στην Ελλάδα των λέξεων με τον «θίασο της υπομονής».

Εξιτάρει τη ματαιότητα στο φωτεινό θεατράκι της ανθρώπινης ύπαρξης και κάνει «αφίσα» τη θαλπωρή στους ευπαθείς στύλους της προτεραιότητάς μας.

Με αφορμή το νέο του βιβλίο «Πόστερ», ο Μάριος Λεβέντης, ένας από τους πιο σημαντικούς νέους των γραμμάτων, μου μίλησε για τη μεγάλη του αγάπη στο θέατρο, το μεγαλύτερό του όνειρο αλλά και τη στιγμή της ζωής του που θα έκανε «αφίσα».

Πες μας δυο λόγια για το νέο σου βιβλίο με τίτλο «Πόστερ».

Το «Πόστερ» είναι μια σύγχρονη ιστορία σε δύο μέρη. Παρακολουθείται το χρονικό μιας σχέσης που παρασύρεται και το οδοιπορικό μιας κοινωνίας που διασύρεται.

Ποιο μήνυμα θέλεις να περάσεις στους αναγνώστες;

Το σήμα του έργου είναι η θαλπωρή. Αυτή γίνεται αφίσα και υψώνεται στους στύλους της πρόθεσής μου: Να βρούμε τις ρίζες μας στη ζεστασιά.

Ποια στιγμή της ζωής σου θα έκανες «αφίσα»;

Τις στιγμές που είμαι στη σκηνή και παρουσιάζω ένα έργο. Τις στιγμές που μου αναλογεί το μικρόφωνο για ν’ απαγγείλω την ομόνοια μεταξύ των ανθρώπων. Την κατάφαση στη ζωή.

leventis interview texnesplus 2

Πώς θα χαρακτήριζες τον τρόπο γραφής σου;

Δοτικός. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος. Όλα τ’ άλλα, είναι φιλοφρονήσεις στη λέσχη της φιλολογίας.

Ποιες είναι οι επιρροές σου;

Δεν είχα ποτέ επιρροές. Είχα ένα σύρμα μέσα στο κεφάλι μου. Ο πρώτος ποιητής, πριν και μετά τον άνθρωπο, είναι ο πόνος. Κι επειδή αυτό το σύρμα πονάει, μαθαίνεις να φτιάχνεις τις αγκυλώσεις του. Το ίδιο σύρμα γίνεται μετά ο συνδετήρας που κρατάει τα πρακτικά μιας ολόκληρης γενιάς. Αυτό είναι το ταλέντο. Το αποτύπωμα που αφήνει ο συνδετήρας του καθενός μας.

Γνωρίζω ότι έχεις μεγάλη αγάπη στο θέατρο και μάλιστα σπουδάζεις πάνω σε αυτό. Τι ρόλο παίζει στη ζωή σου;

Το θέατρο είναι η βίβλος του καλλιτεχνικού μου κόσμου. Η θεατρική αύρα είναι μια Κυρία που ξέρει να χειρίζεται τον πληθυντικό ευγενείας και όχι της απόστασης.

Ποιες προϋποθέσεις πρέπει να υπάρχουν για να μεταφέρεις ένα έργο σου στο θεατρικό σανίδι;

Εμπορικές και ποιοτικές. Η ποιότητα έχει να κάνει με τις ψυχολογικές αξίες ενός έργου και η εμπορικότητά με το πλήθος που απευθύνεται το έργο. Εγώ θωράκισα την εντιμότητα μου, δεν ήθελα να παρεκκλίνω από την αίσθηση και την αισθητική της. Απευθύνομαι σε όλο τον κόσμο. Απευθύνομαι στον άνθρωπο. Στον δυνατό και στον αδύναμο. Στον προδομένο και στον προδότη...

Μετά από ένα θεατρικό έργο επέλεξες να επιστρέψεις με ποιήματα. Ποια «ανάγκη» του ανθρώπου πιστεύεις ότι καλύπτει η ποίηση;

Αυτό συμβαίνει γιατί εργάζομαι σε εναλλασσόμενο ρεπερτόριο, με σκοπό να ξεκουράζω τους πνεύμονες των έργων. Για μένα η ποίηση είναι το περιεκτικό θέατρο. Λέει σε μια σκηνούλα στροφών όλα αυτά που η καθημερινότητα αγνοεί.

LEVENTHS POSTER cover

Ποια είναι η γνώμη σου για τα ψηφιακά βιβλία;

Οτιδήποτε χειροπιαστό είναι και ελπιδοφόρο πως ακόμη μπορούμε ν’ αγγίζουμε. Γιατί υπάρχει μια εκσυγχρονισμένη τάση που ήρθε να αφανίσει την επαφή μας με τη ζωντάνια. Μα το ζωντανό είναι που σπαρταράει, που δονείται, που αισθάνεται, που ανταποδίδει.

Ποιο είναι το μεγαλύτερό σου όνειρο;

Αυτό που ταράζει τους ονειροκρίτες! Το ανέλπιστο!

Περίγραψέ μας τον εαυτό σου με πέντε λέξεις.

Δοκιμασμένος, Δοτικός, Ευαίσθητος, Τολμηρός, Ηθοποιός.

Υπάρχει κάτι νέο στα σκαριά;

Το «Πόστερ» που κυκλοφόρησε μόλις, ολοκληρώνει την «Τριλογία του πορτρέτου», που συμπεριλαμβάνει τα έργα «Αυτόγραφο» και «Μετρητά», τα οποία κυκλοφορούν ξεχωριστά από τις Εκδόσεις Οδός Πανός. Σε όλα, προτείνω μια ζωή που έχει το σθένος να συνεχίσει...

Το «Πόστερ» του Μάριου Λεβέντη κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Οδός Πανός.

Από τη Δήμητρα Πέτρου

Φωτογραφίες Χριστίνα Δενδρινού 

Τέλος Αυγούστου και ο Παύλος Κουρτίδης δεν βρίσκεται σε κάποιο καλοκαιρινό προορισμό αλλά στο κέντρο της Αθήνας, όπου ετοιμάζεται πυρετωδώς για την παράσταση «Τα ρούχα». Πρόκειται για το ομώνυμο μυθιστόρημα της Ευσταθίας Ματζαρίδου, σε σκηνοθεσία Εμμάνουελ Μανιού, που θα ανέβει το φθινόπωρο στο θέατρο ΠΚ. 

Μαζί του στη σκηνή και η Δήμητρα Παπαδήμα.  

Πάντα ευδιάθετος, με υποδέχεται στον φιλόξενο χώρο του ΠΚ, ένα θέατρο που θεωρείται ευλογία που υπάρχειστην αθηναϊκή σκηνή. 

Η συζήτησή μας ξεκινά από την παράσταση αλλά δεν μένει μόνο εκεί. Άλλωστε, με τόσα πράγματα που ασχολείται αυτό το διάστημα, δεν θα μπορούσε να είναι και αλλιώς. 

Ανάμεσα στις κουβέντες μας, φυσικά η παράσταση αλλά και η αγγλόφωνη ταινία στην οποία πρωταγωνιστεί με θέμα τη ζωή του Αγίου Νεκταρίου, και φυσικά οι «Άγριες Μέλισσες».

 

kourtidis texnes plus

Από τον Νοέμβριο θα πρωταγωνιστείς στην παράσταση «Τα ρούχα» στο θέατρο ΠΚ. Μίλησέ σε μας λίγο για το έργο.

Η παράσταση θα κάνει πρεμιέρα στις 28 Νοεμβρίου και βασίζεται στο μυθιστόρημα της Ευσταθίας Ματζαρίδου. Τη σκηνοθεσία και τη διασκευή έχει κάνει ο Εμμάνουελ Μανιός. Επίσης έχω τη χαρά να μοιράζομαι τη σκηνή με την εξαιρετική ηθοποιό Δήμητρα Παπαδήμα. Η υπόθεση αφορά  ένα ζευγάρι, το οποίο έχει ζήσει ό,τι ήταν να ζήσει, και ενώ πια βρίσκονται στον ίδιο χώρο, δεν έχουν καμία επαφή. 

 Οι αναμνήσεις τους φέρνουν στην επιφάνεια όλα όσα έχουν βιώσει. Επίσης, στο έργο βλέπουμε και το «μαζί δεν κάνουμε και χώρια δεν μπορούμε», που κάποια στιγμή έρχεται και σε πνίγει και δεν μπορείς πια. Είναι μια κατάσταση, με την οποία νομίζω ταυτίζεται οποιοσδήποτε έχει κάνει μια μικρή ή μια μεγάλη σχέση. Πόσω μάλλον μια σχέση ζωής όπως είχε αυτό το ζευγάρι. Είναι ένα μουσείο αποτύπωσης της μεγάλης τους περιπέτειας. 

 Έχεις βιώσει κάτι ανάλογο;

Ναι, έχω βιώσει. Έχω ταυτιστεί πάρα πολύ. Γι' αυτό και ήμουν θετικός από την αρχή στο συγκεκριμένο έργο. 

Τι πιστεύεις ότι θα μείνει στον θεατή, φεύγοντας από την παράσταση; 

Θα ταυτιστεί σίγουρα, είτε λιγότερο είτε περισσότερο. Θα μπορέσει ίσως να αναθεωρήσει πράγματα και να δει αλήθειες που δεν ήθελε να δει. 

Ποιες δυσκολίες υπάρχουν όταν μεταφέρεις ένα μυθιστόρημα στο θεατρικό σανίδι;

Έχει μια δυσκολία το να διασκευάσεις ένα μυθιστόρημα γιατί επί της ουσίας δεν έχει βασιστεί καν σε θεατρικό διάλογο, οπότε εξαρχής δεν υφίσταται η παράσταση. Η διασκευή θα πρέπει να είναι τέτοια ώστε να υπάρχει ένα ντόμινο, ειδικά για το συγκεκριμένο, γιατί μιλάμε για έναν άντρα και μια γυναίκα. Οπότε οι δυσκολίες υπάρχουν. Επίσης το μυθιστόρημα έχει έναν «όγκο» και όταν μεταφερθεί στο θέατρο, πρέπει να κοπεί σε πιο μικρά κομμάτια. 

 Τι συμβολίζουν τα ρούχα στο έργο;

Είναι το μουσείο κατάθεσης των εμπειριών τους. Μια αναφορά ας πούμε στο κίτρινο μαγιό, σε κάνει να σκέφτεσαι στιγμές και τι ήταν αυτό που σε έκανε να το θυμάσαι μέσα σε όλη τη διαδρομή της ζωής σας. Είναι συμβολισμοί. Είναι σαν να έχεις ένα τετράδιο που δεν θες ποτέ να χάσεις γιατί για σένα σημαίνει κάτι. Είναι αναμνήσεις θετικές ή αρνητικές. 

Έχεις ξεχωρίσει επίσης στο χώρο του χοροθεάτρου. Πώς συνδέεται το θέατρο και ο χορός; Ποια είναι η μεταξύ τους σχέση; 

Η κίνηση βοηθάει τον ηθοποιό να εντρυφήσει περισσότερο στο ρόλο. Εγώ τον χορό τον εκμεταλλεύτηκα για να μπορέσω να κάνω επί σειρά ετών χοροθεατρικές παραστάσεις. Οπότε, είναι ένα εργαλείο για να υπάρξει μια σμίλευση και να βγει ένα πιο μεταμοντέρνο θέατρο, το οποίο μπορεί να υποδηλώνει κάτι μέσα από λόγο ή μέσα από κίνηση. Ο μεγαλύτερος ηθοποιός όλων των εποχών, κατά την άποψή μου, ο Τσάρλι Τσάπλιν, σχεδόν ποτέ δεν είπε κουβέντα και έλεγε τόσα πολλά! Η κίνηση είναι λυτρωτική πολλές φορές. 

Από πού εμπνέεσαι για τις θεατρικές σου δουλειές; 

Η έμπνευση μπορεί να είναι παντού. Πολλές φορές ανακαλώ τη μνήμη μου και βρίσκω την έμπνευση τρία χρόνια πριν. Μπορεί να δημιουργηθεί από το φαγητό που τρώω στην κουζίνα μέχρι την τουαλέτα.  

 

 

 pavlos kourtidis 24

 Τι σημαίνει χορός για εσένα και τι υποκριτική; Ποια «κενά» σου καλύπτει το καθένα; 

Στην υποκριτική νιώθω ότι μπορώ να εντάξω τον εαυτό μου και να ζήσω τη ζωή κάποιου άλλου. Και αυτό για εμένα είναι λυτρωτικό. Μου δίνει αυτό που ίσως μικρός θα ήθελα να έχω ως περιπέτεια. Ο χορός είναι κάτι άλλο. Και τα δύο είναι τόσο όμορφα. Σίγουρα ο χορός με έχει βοηθήσει στο να εκφράζομαι με έναν διαφορετικό τρόπο. 

Το φθινόπωρο θα κάνει πρεμιέρα και η αγγλόφωνη ταινία «Μan of God», στην οποία συμμετέχεις. Μίλησε μας λίγο γι' αυτό.

Στην ταινία βλέπουμε τη ζωή του Αγίου Νεκταρίου και εγώ υποδύομαι έναν άνθρωπο, ο οποίος δέχεται μια οικονομική καταστροφή πάνω του, και μην έχοντας πού να βρει κάπου να ακουμπήσει για να σωθεί, η μόνη του λύτρωση είναι να απευθυνθεί στον Άγιο Νεκτάριο. Είμαι πολύ χαρούμενος που συμμετέχω σε μια τέτοια ταινία με ένα καστ εξαιρετικών ηθοποιών και είμαι σίγουρος ότι θα αρέσει πολύ στο κοινό. 

 Η δική σου σχέση με την πίστη;

Εγώ πιστεύω αλλά με έχω πιάσει πολλές φορές να θέλω να σταματήσω να πιστεύω. Γιατί ένιωσα ότι δεν έχω τη στήριξη. Αλλά νομίζω ότι ήταν δικιά μου αδυναμία. Οπότε μετά ξαναγύρισα στην πίστη. Έχω έναν δικό μου τρόπο να πιστεύω. Δεν είμαι ο άνθρωπος, ο οποίος πηγαίνει στην εκκλησία. Δεν πιστεύω τόσο στην εικόνα.  

 Πριν λίγο καιρό σε είδαμε και ως «Λια» στις «Άγριες Μέλισσες». Πώς ήταν όλη αυτή η εμπειρία;

Ο «Λιας» είναι ο άνθρωπος, ο οποίος πατάει πόδι. Δυστυχώς υπάρχουν πολλοί τέτοιοι και σήμερα, αλλά αυτός ο άνθρωπος έπρεπε να δείξει το πόσο μπορούσε να διαχειριστεί αυτός τα πάντα. Έχει αφήσει ανοικτούς λογαριασμούς. Έχει φάει δύο χρόνια φυλακή και μπορεί να επιστρέψει. 

pavlos kourtidis 233

 Η σειρά κάνει τεράστια επιτυχία. Γιατί κέρδισε τους τηλεθεατές; 

Προσωπικά με την τηλεόραση δεν τα πάω καλά. Οπότε, δεν έβλεπα πολλές σειρές. Όταν πια αναθεώρησα όλο αυτό, από τη στιγμή που μπήκαν στη ζωή μου οι «Άγριες Μέλισσες», άρχισα να έχω λίγο τα μάτια μου ανοιχτά και στις προηγούμενες σειρές. Κατέληξα λοιπόν στο ότι αυτή η σειρά έκανε επιτυχία, γιατί δημιούργησε μια εποχή με την οποία ο σημερινός Έλληνας ήθελε να ταυτιστεί. 

Η εποχή του 50 και του 60 είναι πολύ κοντά στους ανθρώπους. Οπότε, όλο αυτό ήταν αρκετά οικείο. Το σκηνικό περιβάλλον και η εποχή, λοιπόν, νομίζω ότι έκαναν τη διαφορά. Το ότι υπάρχει δηλαδή κάποιος, ο οποίος λέγεται ενωμοτάρχης και δεν είναι ο αστυνομικός έχει τη δικιά του μαγεία. Όλα αυτά νομίζω ότι κέρδισαν το κοινό. Είναι ένα τέλειο σενάριο, πολύ έξυπνο και νομίζω ότι ο τρόπος που ξεκίνησε, με μια ηρωίδα η οποία είναι η μειονότητα, έκανε πολύ κόσμο να ταυτιστεί. Ήταν μονόδρομος η επιτυχία. 

Είσαι και καλλιτεχνικός διευθυντής του θεάτρου ΠΚ. Πώς ξεκίνησε αυτό το ταξίδι;

Το θέατρο ΠΚ για μένα ήταν το μεγαλύτερο ρίσκο της ζωής μου. Άνοιξε τις πόρτες του στο κοινό το 2009. Δεν σου κρύβω ότι το έκανα λίγο αυθόρμητα. Δεν είχα αντιληφθεί την ευθύνη που μπορεί να έχει ένα θέατρο, το κατάλαβα λίγο αργά. Δεν έχω μετανιώσει για τίποτα, νιώθω γεμάτος, έχω αποκομίσει πολλά πράγματα και αυτός ο χώρος με έκανε καλύτερο. Για μένα είναι ευλογία που άνοιξα το θέατρο ΠΚ. Ένιωθα την ανάγκη να έχω έναν χώρο που να μπορώ να δημιουργώ δικά μου πράγματα.  

pavlos kourtidis 17

Πώς βίωσες το διάστημα της καραντίνας;

Η καραντίνα για μένα προσωπικά ήταν κάτι οικείο. Το να μένω απομονωμένος. Είμαι ένας άνθρωπος που κλείνομαι πάρα πολύ. Δεν ήταν κάτι λοιπόν τόσο ξένο. Σε αυτό όμως που στοίχησε ήταν στο ίδιο το θέατρο. Το θέατρο αδρανοποιήθηκε από τον Μάρτιο του 2020 και είμαστε ακόμα κλειστοί. Πέρασε τη μεγαλύτερη δοκιμασία. Θα παρακαλούσα να έχω μια συνέχεια της οικονομικής κρίσης παρά τον κορωνοϊό. Η κρίση πια φαντάζει παράδεισος μπροστά σε αυτό. Είναι λίγο παράξενο. Περνάς κρίση και λες «πού έφτασα», και μετά την ξεπερνάς και νιώθεις δυνατός. Μετά έρχεται ο κορωνοϊός και βλέπεις ότι είναι πολύ χειρότερο. Τότε όμως υπέφερες. Εάν αύριο μεθαύριο έρθει κάτι πολύ χειρότερο, τότε ίσως να λέμε «μακάρι να γυρνάγαμε πίσω που φοράγαμε μάσκες». Μετά από αυτή την εμπειρία, σου μιλάω ειλικρινά, το μόνο πράγμα που δεν έχω βιώσει είναι να πέσει ο ουρανός. Έχουν γίνει τα πάντα. Για τους ηθοποιούς και τους καλλιτέχνες, ήταν η μεγαλύτερη δοκιμασία που έχουν περάσει ποτέ μέχρι σήμερα. 

 kourtidis texnes plus 26

 Τι αντίκτυπο πιστεύεις ότι θα έχει από εδώ και πέρα στο θέατρο ο κορωνοϊός;

Οι συνέπειες υπάρχουν ήδη. Η ζωή μας έχει αλλάξει. Το θέατρο πια δεν θα είναι όπως παλιά. Θα χρειαστεί χρόνο για να ενταχθούμε σε αυτή την καινούρια πραγματικότητα και πια νομίζω ότι θα μας γίνει δεύτερη φύση και θα το συνηθίσουμε. Σίγουρα για να ξαναϋπάρξει η εποχή προ κορωνοϊού, θα πρέπει να περάσουν αρκετά χρόνια. 

pavlos kourtidis 33

 

 

 

pavlos kourtidis 19

 «Τα Ρούχα» της Ευσταθίας Ματζαρίδου

Πρεμιέρα 28/11/2020 

Κάθε Σάββατο & Κυριακή 

Με τους: Δήμητρα Παπαδήμα & Παύλο Κουρτίδη 

Σκηνοθεσία-διασκευή: Εμμάνουελ Μανιός 

Παραγωγή: Abysson Theatrical Production & Θέατρο ΠΚ 

Από τη Δήμητρα Πέτρου 

Φωτογράφιση για το texnes-plus:Κοσμάς Ινιωτάκης  

Οι δρόμοι της πρωτεύουσας σταδιακά ερημώνουν, η ζέστη και οι μάσκες συνεχίζουν να δυσκολεύουν την καθημερινότητα όσων παραμένουν στο κλεινόν άστυ. Μεταξύ αυτών και ο ηθοποιός Βασίλης Κούκουρας, που ετοιμάζεται από τις 21 Αυγούστου να μας πει από τη «δροσερή» αυλή του θεάτρου Χυτήριο, «Κι εγώ σ'αγαπώ»! 

Το έργο του Βρετανού συγγραφέα Doug Lucie κάνει πρεμιέρα σε λίγες μέρες και ο Βασίλης μοιάζει να το απολαμβάνει, έστω κι αν η παράσταση τον «αναγκάζει» να παραμείνει στην Αθήνα τον Αύγουστο. Σ’ ένα ήσυχο καφέ στους Αμπελόκηπους, ο χρόνος μοιάζει να σταματά όταν πατάω το rec για την ηχογράφηση.  

Και μπορεί η συνέντευξη να έγινε μ’ αφορμή το νέο του θεατρικό εγχείρημα, ωστόσο η κουβέντα δεν θα μπορούσε παρά να πάει και σ’ άλλα σημαντικά μονοπάτια της ζωής του.  

koukouras texnes plu

Πες μας δυο λόγια για την παράσταση 

Πρόκειται για το έργο του Doug Lucie «Κι εγώ σ'αγαπώ». Το κείμενο αναφέρεται στο πόσο έχει εξευτελιστεί η έννοια της αγάπης, πόσο τη χρησιμοποιούμε αλλά και πόσο την εννοούμε.  

Το έργο δεν είναι κωμωδία και αυτό με ιντρίγκαρε πολύ. Είναι από τα πιο δύσκολα έργα που έχω παίξει. Συνεργάζομαι με τρεις νεότερους συναδέλφους και χαίρομαι πολύ γιατί νιώθω ότι μαθαίνω κοντά τους. Την παράσταση σκηνοθετεί ο Γιάννης Αϊβάζης. Είναι ένας σκηνοθέτης με φοβερό επαγγελματισμό, ευρηματικός και ταλαντούχος. Εξεπλάγην από τις ικανότητές του και μαθαίνω από αυτόν, όπως και αυτός από εμένα. 

Τι σε γοήτευσε σε όλο αυτό; 

Νομίζω το ότι προσπαθούμε να επικοινωνήσουμε διαφορετικοί άνθρωποι μεταξύ μας, με κοινό γνώμονα να βγάλουμε αυτό από το οποίο πάσχει αυτή τη στιγμή η κοινωνία. Δηλαδή από δύο λέξεις που αρχίζουν από «α»: την αδιαφορία και την αγάπη. Η μία είναι συνυφασμένη με την άλλη, δηλαδή δρα και επιδρά η μία στην άλλη. Αυτό που κάνουμε είναι να καταθέσουμε στο κοινό ότι δεν είναι έτσι τα πράγματα. Νομίζω ότι αυτή η παράσταση θα είναι σταθμός στη θεατρική μου καριέρα.  

 

Ποιο μήνυμα θέλετε να περάσετε στο κοινό; 

Το μήνυμα της αφύπνισης. Νομίζω ότι ο κόσμος έχει πάθει μια νάρκωση. Και πιστεύω ότι αυτή η παράσταση δεν θα τον ξυπνήσει μόνο κατά τη διάρκειά της, αλλά θα φύγει από το θέατρο με μια γροθιά στο στομάχι.  

Το έργο ανεβαίνει για δεύτερη φορά στην Ελλάδα. Είχες δει την πρώτη εκτέλεση με τη Βάσια Παναγοπούλου; 

Όχι, γιατί είχε παίξει μόνο στη Θεσσαλονίκη. Συνεπώς, κάπου θα ήμουν και δεν θα μπορούσα να πάω. Οι συντελεστές όμως ήταν φανταστικοί τότε. 

Τι σημαίνει για εσένα «σ' αγαπώ»;

Σημαίνει να «βιάσω» το εγώ μου. Αν ο άνθρωπος το καταφέρει αυτό, όχι να το απορρίψει, ούτε να το αγνοήσει, να το «βιάσει», τότε αρχίζει και αγαπά. 

Το έχεις αφήσει ποτέ αναπάντητο;

Ναι, το έχω αφήσει. Και το έχω πει και κοροϊδευτικά. Τα έχω κάνει όλα. Και μου το έχουν αφήσει αναπάντητο. Συνήθως όταν οι άνθρωποι λένε «σ' αγαπώ», περιμένουν ν’ ακούσουν από τον άλλον «και εγώ». Όταν αρχίζεις να «βιάζεις» το εγώ σου, το λες και δεν περιμένεις τίποτα. Και να μην πάρεις απάντηση, δεν σημαίνει τίποτα... 

Έχεις προδώσει ποτέ το «σ' αγαπώ» που έχεις πει; 

Αν προδώσεις την αγάπη, δεν προδίδεις τον άλλον, προδίδεις τον εαυτό σου. Αυτό, όμως, πρέπει να είσαι έτοιμος να το συνειδητοποιήσεις. Η συνείδησή σου πρέπει να στο πει.  

Έχεις κάνει ποτέ κάτι ακραίο για την αγάπη;

Έψαχνα να βρω ένα ανθοπωλείο και πήγα από Φάληρο - Αθήνα με τα πόδια για να πάρω σε κάποια λουλούδια. Και τελικά δεν της τα έδωσα. Έκανα ό, τι έκανα αλλά όταν έφτασα στο σημείο να τα προσφέρω, τελικά τα πέταξα. Αυτή η διαδρομή όμως, με έκανε να σκέφτομαι έτσι όπως σκέφτομαι τώρα. 

koukouras texnes plus sunenteukis

Η παράσταση ήταν να ανέβει λίγο πριν ξεκινήσει η πανδημία αλλά αναβλήθηκε όπως και πολλές άλλες. Τι αντίκτυπο πιστεύεις ότι θα έχει ο κορωνοϊός στο θέατρο από εδώ και πέρα; 

Υπάρχει ήδη ένα πολύ αρνητικό αντίκτυπο, γιατί το πρώτο πράγμα που έκλεισε ήταν το θέατρο, με αποτέλεσμα εκατοντάδες επαγγελματίες του χώρου να μείνουν άνεργοι.  

Ο κόσμος είναι πολύ επιφυλακτικός και αυτός ο φόβος νομίζω ότι δεν θα τον αφήσει να συγκεντρωθεί στην εκάστοτε παράσταση. Πιστεύω ότι ο κορωνοϊός «έχει πληγώσει» το θέατρο ανεπανόρθωτα, και σκέψου ότι ακόμα είναι και καλοκαίρι. Φαντάσου τον χειμώνα που θα είμαστε και σε κλειστό χώρο. Η βλάβη είναι μεγάλη και δεν ξέρω πώς και αν θα ξεπεραστεί. 

Το θέατρο ενώνει τους ανθρώπους, τους δυναμώνει. Ανοίγει το μυαλό. Εάν εξαφανιστεί, θα έχουμε πρόβλημα. Μπορεί να είναι λίγο υπερβολικό αυτό που θα πω αλλά θεωρώ ότι επειδή με το θέατρο ανοίγει το μυαλό του κοινού, ανταλλάσει ιδέες, κάποιοι θέλουν να το σταματήσουν αυτό γιατί δεν τους συμφέρει. Υπάρχει μια στοχοποίηση. Σίγουρα όμως δεν μπορούμε να είμαστε πολιτισμένοι, μένοντας κλεισμένοι μέσα στο σπίτι.  

Στην καραντίνα είδαμε και πολλές μαγνητοσκοπημένες παραστάσεις. Πώς σου φάνηκε αυτή η πρωτοβουλία;

Αυτό υποκαθιστά το θέατρο για να μην χάνουμε την επαφή μας 100% και για να μην αποξενωθούμε. Το υποκαθιστά σε ένα βαθμό κάτω του μετρίου κατά την άποψή μου. Είναι όμως ένας αγώνας. Επομένως, συμφωνώ με αυτό που έγινε, όμως να μην γίνει κανόνας, «να μην κοιμηθεί» το μυαλό του θεατή. Μην γίνει συνήθεια. Η ευκολία του να μπω κάπου και να δω αυτό που μου αρέσει ανά πάσα στιγμή, δεν είναι προετοιμασία πνευματική και ψυχολογική για να γίνουμε διαφορετικοί άνθρωποι.  

koukouras texnes plus ki

Πώς βίωσες το διάστημα της καραντίνας;

Το βίωσα πάρα πολύ άσχημα γιατί αυτός ο υποχρεωτικός εγκλεισμός  ήταν πρωτόγνωρος και δεν μου αρέσει ο περιορισμός. Έχασα τη δουλειά μου, δεν είχα χρήματα, δεν ήμουν δημιουργικός.  

Το «Κι εγώ σ'αγαπώ» θα ήταν η δεύτερη παράσταση που θα επαιζα. Ήμουν στο «Ξενοδοχείον ο Παράδεισος» και θα έκανα και αυτό. Οπότε, βρισκόμουν σε έναν καλλιτεχνικό οργασμό, και μάλιστα με δύο διαφορετικά έργα: μια κωμωδία και ένα δράμα.  

Οπότε, όταν αυτό μου το στερείς και μου λες και «κάτσε και σπίτι» ή «βγες έξω αλλά φόρα μάσκα», με τρελαίνεις. Δεν γίνεται να μην έχουμε επαφή. Η αφή είναι αυτή που θα σε οδηγήσει να νιώσεις τον άλλον. Άμα χάσεις τη μυρωδιά και το φιλί, τι μας μένει; Δεν ξέρω πού θα μας βγάλει όλη αυτή η ιστορία, θεωρώ ότι θα υπάρξουν ριζοσπαστικές καταστάσεις. Τι να πω, κάθε γενιά καλείται να πληρώσει κάτι... Πάντως, βρισκόμαστε σε κομβικό σημείο της ιστορίας. 

Ανάμεσα σε θέατρο και τηλεόραση, τι προτιμάς;

Η τηλεόραση μού έδωσε μεγάλη ώθηση. Βέβαια, όταν έκανα τηλεόραση, ήμουν ήδη 15 χρόνια στο θέατρο. Η αναγνωρισιμότητα με βοήθησε πολύ. Δεν την απορρίπτω αλλά προτιμώ το θέατρο. Η τηλεόραση είναι ένα πράγμα πάρα πολύ δύσκολο, χρειάζεται ειδική τεχνική, έχω μάθει πάρα πολλά πράγματα από αυτήν. Είναι ένα πολύ σοβαρό μέσο αρκεί να μην μας βολέψει. Γιατί έτσι και την καταλάβεις, την κάνεις εύκολα και επαναπαύεσαι.  

koukouras texnes plus 2

Υπάρχει κάποιος ρόλος που θα ήθελες να παίξεις αλλά δεν έχει προκύψει μέχρι στιγμής;

Πολλοί. Μου αρέσουν οι κλασικοί ρόλοι, όπως οι τραγωδίες που τα κείμενά τους είναι «ωκεανοί». Επίσης πολλοί ρόλοι του Τενεσί Ουίλιαμς που είναι ο αγαπημένος μου. Υπάρχουν δεκάδες ρόλοι που θα ήθελα να παίξω. Γιατί δεν μπορείς να πεις, «έπαιξα αυτόν τον ρόλο, άρα εντάξει έκλεισα». Ποτέ δεν κλείνεις. 

Κάποιος ρόλος είτε στην τηλεόραση είτε στο θέατρο που να έχεις «ζηλέψει»;

Συνήθως δεν ζηλεύω, αλλά θα ήθελα να έχω συμμετάσχει σε μεγάλες παραγωγές, όπως το «Νησί» ή οι «Άγριες Μέλισσες». Θέλω να κάνω ρόλους που να είναι ανατρεπτικοί και διαφορετικοί μεταξύ τους.  

Πώς θα περιέγραφες τον εαυτό σου με πέντε λέξεις; 

Χαρούμενα λυπημένος, καθαρός, συναισθηματικός, εγωιστής και λαίμαργος. 

Διακοπές θα καταφέρεις να πας;

Ναι, θα πάω επτά ημέρες για να ξεκουραστώ πριν την παράσταση.  

Το έργο του σημαντικού Βρετανού συγγραφέα Doug Lucie, ανεβαίνει στο θέατρο Χυτήριο – Σημείο Πολιτισμού από τις 21 Αυγούστου μέχρι και τον Οκτώβρη, κάθε Παρασκευή και Σάββατο και ώρα 22.30. 

«Κι εγώ Σ'αγαπώ»

Μετάφραση: Βάσια Παναγοπούλου 

Σκηνοθεσία: Γιάννης Αϊβάζης 

Φωτισμοί: Νίκος Βούλγαρης 

Σκηνικά: Μαρία Φιλίππου 

Μουσική: Βασίλης Κουμεντάκης 

Ενδυματολόγος: Ελένη Μπλέτσα 

Βοηθός Σκηνοθέτη: Κωνσταντίνος Φρίγγας 

Φωτογραφίες: Παναγιώτης Μάλλιαρης 

Πρωταγωνιστούν: Βασίλης Κούκουρας, Παναγιώτης Καρμάτης, Χριστίνα Δαλαμάγκα, Φωτεινή Λεβογιάννη 

Προπώληση εισιτηρίων 10 ευρώ στο https://www.viva.gr/tickets/theater/xytirio-proavlio/ki-ego-s-agapo/

Χυτήριο Σημείο Πολιτισμού, Ιερά Οδός 44, Κεραμεικός. Τηλ: 210 3412313 – 6951787821. | www.chytirio.gr

Από τη Δήμητρα Πέτρου

Η τηλεοπτική σειρά του ΑΝΤ1 «Άγριες Μέλισσες» σίγουρα έχει πολλούς φανατικούς θαυμαστές σ' όλη την Ελλάδα. Ένας ζαχαροπλάστης όμως ανήκει σίγουρα στους κορυφαίους fans της σειράς, αφού κατάφερε να κάνει τους αγαπημένους του πρωταγωνιστές... τούρτα!

Ο Απόστολος Τσομπανάκης ζαχαροπλάστης από τη Ν Πέλλα αξιοποίησε το ταλέντο του και δημιούργησε καταπληκτικές ζαχαρόπαστες, έργα τέχνης, με φιγούρες από τη γνωστή τηλεοπτική σειρά!

agriesmelisses texnesplus2

Η Λενιώ, ο Δούκας, η Μυρσίνη και οι υπόλοιποι πρωταγωνιστές της αγαπημένης σειράς είναι έτοιμοι... για φάγωμα.

agriesmelisses texnesplus3

Οι «Άγριες Μέλισσες» του ΑΝΤ1 είναι από τις πιο επιτυχημένες τηλεοπτικές σειρές όχι μόνο της φετινής σεζόν, αλλά  της ελληνικής τηλεόρασης γενικότερα.

agriesmelisses texnesplus4

agriesmelisses texnesplus5

agriesmelisses texnesplus6

Από τη Δήμητρα Πέτρου

Συνεχώς ψάχνουμε τρόπους για το πώς να βελτιώσουμε τη ζωή μας. Συχνά μάλιστα αυτό τείνει να γίνεται ένα από τα καθημερινά μας άγχη. Ο Γιώργος Ηλιόπουλος όμως, έρχεται για να αλλάξει τα δεδομένα και με την ανατρεπτική του κωμωδία μας μαθαίνει «Πώς να καταστρέψουμε τη ζωή μας».

Η παράσταση που τόσο πολύ αγάπησε το κοινό επιστρέφει για 4η χρονιά για τρεις τελευταίες «καταστροφικές» παραστάσεις στο Θεάτρο Τζένη Καρέζη.

Ο Γιώργος Ηλιόπουλος μας μίλησε για το πόσο «επικίνδυνος» μπορεί να γίνει ο μονόλογος για έναν ηθοποιό, για το τι μπορεί να τον φέρει στο σημείο να πει «καταστράφηκε η ζωή μου» αλλά και για την επιτυχία που κάνει φέτος ως «Προκόπης» στις «Άγριες Μέλισσες».

Πες μας λίγα λόγια για την παράσταση.

Είναι μια παράσταση με καταιγιστικούς ρυθμούς. Βλέπουμε τη ζωή ενός άνδρα από το απόγειο ως την καταστροφή και πως ξαναστέκεται πάλι στα πόδια του. Μιλά για τις νευρώσεις του σύγχρονου άνδρα και τις εμμονές που έχει πολλές φορές, γιατί αυτός τα έχει όλα στη ζωή του και ξαφνικά τα χάνει. Στην ουσία ερωτεύεται, βρίσκει την γυναίκα της ζωής του και από μια χαζομάρα του μυαλού του, τα τινάζει όλα στον αέρα. Και μέσα από την ιστορία παίρνει το μάθημα του, καταλήγει με ένα συμπέρασμα ζωής. Όλο αυτό όμως με ένα τρόπο διασκεδαστικό και ξεκαρδιστικό. Το χιούμορ είναι το πιο κατάλληλο όχημα για να πεις την αλήθεια σου. Οι άνθρωποι όταν κάνουμε πλάκα είμαστε πιο ειλικρινής νομίζω. Η επιτυχία της παράστασης έγκειται στο γεγονός ότι είναι τόσο αληθινό αυτό που βλέπει ο άλλος που πολλές φορές αναγνωρίζει τον εαυτό του. Κατά τη διάρκεια της παράστασης αλλάζω είκοσι ρόλους το οποίο είναι πολύ ευχάριστο πολύ διασκεδαστικό και πολύ γρήγορο. Ο κόσμος δεν καταλαβαίνει ποτέ ξεκινάει και πότε τελειώνει.

Τι δυσκολίες έχει αυτή η εναλλαγή ρόλων για έναν ηθοποιό;

Είναι απολαυστικό. Είναι πολύ δύσκολο και κουραστικό άλλα είναι τόσο μεγάλη η απόλαυση που παίρνεις από τον κόσμο, που σε ξεκουράζει στη στιγμή. Σε αυτό το έργο βάζω την πείρα και ότι αποκόμισα από μια διαδρομή είκοσι ετών. Είναι ένα μεγάλο δώρο που μου έκανε η Βασιλική Ανδρίτσου, η σκηνοθέτης της παράστασης, γιατί χωρίς την πολύτιμη βοήθεια της εγώ δεν θα είχα κάνει τίποτα. Γενικά εγώ δουλεύω καλύτερα σε σύνολα και όχι μόνος μου και αυτό είναι κάτι που είναι όλο πάνω μου. Δεν θα είχα την τόλμη να το κάνω αν δεν με στήριζε και αν δεν πίστευε σε εμένα. Στην τέχνη η πίστη είναι το σημαντικότερο πράγμα. Πρέπει κάποιος να πιστέψει σε εσένα για να ανθίσεις. Αυτή η παράσταση ίσως είναι από τα σπουδαιότερα πράγματα που έχω κάνει.

Πόσο δύσκολο είναι ένας ηθοποιός να σκηνοθετεί έναν άλλον ηθοποιό;

Δυσκολία υπάρχει όταν ένας καλλιτέχνης δεν είναι αισιόδοξος. Εννιά στα δέκα δικά μου έργα τα έχουν σκηνοθετήσει ηθοποιοί. Μιλούν πιο πολύ σε αυτούς. Ίσως γιατί εγώ είμαι ένας ηθοποιός που γράφω για ηθοποιούς Όχι για σκηνοθέτες.

Γράφω πράγματα που θέλω να παίξω, που θέλω να δω να παίζουν οι ηθοποιοί μου. Και είναι τόσο μεγάλη η γκάμα και η διαδρομή που τους ζητιέται να ακολουθήσουν μέσα στους ρόλους που γράφω, που όλοι θέλουν να το δοκιμάσουν. Ένας ηθοποιός ίσα ίσα που μπορεί να καταλάβει τι πρέπει να αντιμετωπίσει ένας άλλος ηθοποιός και μπορεί να τον καθοδηγήσει πιο εύκολα.

Τι παγίδες μπορεί να κρύβει το να γράφεις και ταυτόχρονα να πρωταγωνιστείς σε δικό σου έργο;

Για κάποιους κρύβει για εμένα όχι, γιατί μπορώ να ξεχωρίσω τη διαδικασία. Και στα έργα μου όταν παίζονται πότε δεν πάω στις πρόβες, το αφήνω ελεύθερο δεν δίνω οδηγίες. Το έργο έχει γραφτεί, είναι εκεί, αν ο άλλος το σεβαστεί θα αποδείξει την αξία του. Αν δεν το σεβαστεί έχει κάνει αυτός το λάθος του. Το ίδιο συμβαίνει και όταν παίζω ένα έργο. Αφήνομαι στα χέρια του σκηνοθέτη γιατί πιστεύω πιο πολλά μάτια είναι καλύτερα από δύο. Όλα στην τέχνη είναι θέμα εμπιστοσύνης. Από τη στιγμή που εμπιστεύεσαι τον σκηνοθέτη σου, κάνεις αυτό που λέει. Μπορεί στο τέλος να είναι κάτι εντελώς αντίθετο από αυτό που έχεις σκεφτεί άλλα αν λειτουργεί πρέπει να το ακολουθήσεις. Άρα λοιπόν δεν έχω πρόβλημα να το κάνω αυτό. Ίσα ίσα το επιζητώ, πότε δεν έχω κάνει κάτι που να μην έχει ανέβει από άλλο σκηνοθέτη. Εγώ είμαι απλά διαθέσιμος σε αυτό που έχω να κάνω.

Το έργο θα παιχτεί για 4η χρονιά. Τι είναι αυτό που το κάνει τόσο πετυχημένο;

Είναι ότι ο θεατής δεν το περιμένει. Ούτε από εμένα επειδή δεν ξέρει τι κάνω. Έχει απλά μια εικόνα από τηλεοπτικές σειρές. Είναι απρόβλεπτο, είναι πολύ αληθινό, είναι πραγματικά αστείο, είναι γρήγορο, δεν βαριέσαι και βρίσκεις τον εαυτό σου μέσα σε αυτό. Και νομίζω ότι ο χαρακτήρας, επειδή στο τέλος βάζει μυαλό, γίνεται αγαπητός αλλιώς θα ήταν μισητός. Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν δει την παράσταση έξι και επτά φορές, πριν πω την ατάκα την λένε από κάτω. Όταν είσαι μόνος σου είναι πολύ δύσκολο να στηρίξεις κάτι άλλα η παράσταση μαθεύτηκε από τον κόσμο που το έβλεπε.

iliopoulos texnesplus2

Πόσο «επικίνδυνος» μπορεί να είναι ο μονόλογος για τον ηθοποιό;

Είναι ένα μεγάλο ρίσκο. Άμα κάτι χάσεις, χάθηκε η παράσταση. Αν χάσεις τον ρυθμό, τινάχτηκαν όλα στον αέρα. Επειδή δεν υπάρχει σκηνικό και είμαι εγώ απέναντι στον κόσμο, αν κάπου δεν είσαι σωστός ή δεν είσαι αρκετά τολμηρός, το πράγμα χάνεται και ο κόσμος φεύγει. Για τον ηθοποιό είναι ένα μοναχικό ταξίδι, γίνεται κάτι αστείο και δεν μπορείς να το μοιραστείς με κάποιον. Από την άλλη, η μεγάλη γοητεία είναι ότι ο κόσμος ακολουθεί μόνο εσένα από την αρχή μέχρι την τελευταία στιγμή.

Υπάρχει όριο στην κωμωδία;

Δεν μου αρέσει να λέω τη λέξη όρια γιατί δεν συμβαδίζει με την τέχνη. Υπάρχει η ποιότητα που φέρεις ως άνθρωπος, η ποιότητα του καλλιτέχνη. Υπάρχουν τα κίνητρα του καλλιτέχνη όπως αντίστοιχα και του κοινού. Μπορεί να πας σε μια παράσταση που βρίζουν ασύστολα και να μη σε ενοχλήσει. Και να ακούσεις «ρε» από κάποιους άλλους και να ενοχληθείς. Ο καλλιτέχνης οφείλει να είναι τολμηρός και να διανύσει την διαδρομή του, όπως και ο θεατής που πάει στο θέατρο. Το θέατρο δεν είναι τηλεόραση. Ο θεατής στο θέατρο πληρώνει για να ακούσει την αλήθεια, στην τηλεόραση πληρώνουν τον καλλιτέχνη για να πει ψέματα. Στο θέατρο ο άλλος έρχεται να σε δει, βγαίνει από το σπίτι του, πληρώνει εισιτήριο και κάθεται σε μια αίθουσα να σε παρακολουθήσει. Στην τηλεόραση επειδή εισβάλεις στο σπίτι του δεν μπορείς να του λες πάντα την αλήθεια γιατί ο άλλος μπορεί να μην είναι έτοιμος να την ακούσει. Το θέατρο με την τηλεόραση είναι άλλη τέχνη παρά το γεγονός ότι γίνονται όλα από ηθοποιούς. Το φρένο το βάζει η ποιότητά σου, τα κίνητρά σου και το κατά πόσο θέλει ο άλλος να ακούσει την αλήθεια. Δεν μπορείς να φοβάσαι να πεις πράγματα για να μην κακοχαρακτηριστείς. Δεν μπορείς να ζητάς ειλικρίνεια όταν ο ίδιος δεν είσαι ειλικρινής.

Υπάρχει κάποιο κοινό χαρακτηριστικό στα έργα που έχεις γράψει;

Νομίζω είναι το χιούμορ. Ακόμα και τα πιο δραματικά μου έργα έχουν ένα χιούμορ που υποβόσκει, το οποίο είναι απαραίτητο. Τα έργα μου είναι πολύ διαφορετικά μεταξύ τους αλλά ταυτόχρονα έχουν αυτή την κοινή γραμμή. Γράφω και παίζω γιατί θέλω να ζήσω πράγματα που στη ζωή μου δεν θα μπορούσα να ζήσω. Είμαι ένας άνθρωπος που αποφεύγει τις συγκρούσεις. Το θέατρο όμως μου δίνει την δυνατότητα να γίνομαι γενναίος και να αντιμετωπίζω πράγματα που στη ζωή μου με τρομάζουν. Για εμένα η υποκριτική και το γράψιμο είναι μια άσκηση θάρρους. Ένα από τα πράγματα που έχει αυτή η παράσταση είναι ότι είμαι θαρραλέος. Αυτό εντοπίζει το κοινό και γι ́αυτό έχει αγκαλιάσει την παράσταση.

Τι μπορεί να σε φτάσει στο σημείο να πεις «καταστράφηκε η ζωή μου»;

Τα ψέματα και το να έχεις καταλάβει ότι έχεις κάνει λάθος και να μη το αναγνωρίζεις. Το να μην εξελίσσεσαι, το να αρνείσαι να δεις ότι τα πράγματα έχουν αλλάξει και να μην θες και εσύ ο ίδιος να αλλάξεις. Και να μην αναγνωρίζεις το καλό που κάνουν οι άλλοι. Ας πούμε σε μια σχέση να μην αναγνωρίζεις πως ο άνθρωπος σου σε έχει στηρίξει και σε έχει βοηθήσει να γίνεις αυτό που είσαι. Ζούμε σε μέρες που καλλιεργείται πάρα πολύ το εγώ, ξεχνώντας ότι για να υπάρξουμε είναι απαραίτητο το εμείς.

Η παράσταση έχει πάρα πολλές κινηματογραφικές αναφορές. Εσύ αν η ζωή σου ήταν μια ταινία ποια θα ήθελες να είναι;

Δεν ξέρω για να πω την αλήθεια αλλά η αγαπημένη μου ταινία είναι το «Jerry Maguire». Είναι μια παλιά ταινία του 1997. Καταλαβαίνω τον ήρωα στο πετσί του. Με συγκινεί πολύ αυτή η ταινία. Γιατί ξαφνικά συνειδητοποιείς ότι κάτι κάνεις λάθος στη ζωή και θέλεις να το αλλάξεις και πληρώνεις το τίμημα. Μου έχει συμβεί και εμένα αυτό. Έκανα άλλα πράγματα στη ζωή μου και τα παράτησα για να ασχοληθώ με το θέατρο. Οι φοβίες που είχα με έσπρωξαν να κάνω άλλες δουλειές και να σπουδάσω άλλα πράγματα, αλλά αυτό ήθελα να κάνω πάντα. Κάποια στιγμή έφτασα στο όριο μου είδα ότι δεν ήμουν ευτυχισμένος και τα παράτησα όλα για να ασχοληθώ με το θέατρο. Σε αυτό έπαιξε πολύ μεγάλο ρόλο βέβαια ο δάσκαλός μου, ο Κώστας ο Καζάκος, που του χρωστάω τη ζωή μου κυριολεκτικά.

iliopoulos

Σκήνη από τις "Άγριες Μέλισσες" μαζί με τον Γιώργο Σουξέ. 

Φέτος συμμετέχεις και στις «Άγριες Μέλισσες». Τι πιστεύεις ότι είναι αυτό που έχει κάνει αυτή τη σειρά τόσο επιτυχημένη;

Δύο πράγματα. Το ένα είναι το εξαιρετικό σενάριο της Μελίνας Τσαμπάνη. Έχει σκιαγραφήσει τόσο καλά τους χαρακτήρες που τους ακολουθείς ανά πάσα στιγμή. Και το άλλο είναι οι φοβεροί ηθοποιοί. Ένα σύνολο ηθοποιών οι οποίοι έχουν αγαπήσει και υπερασπιστεί αυτή τη δουλειά με όλες τους τις δυνάμεις. Αυτά είναι αυτά που ξεχωρίζουν. Εγώ έχω την τύχη να συναναστρέφομαι με μια πολύ καλή παρέα που γελάμε πάρα πολύ και είναι μεγάλη ευτυχία να δουλεύω με αυτούς τους ανθρώπους. Νιώθω ασφάλεια, έχουμε ένα κοινό χιούμορ και περνάει το γύρισμα πολύ ευχάριστα.

Όταν διάβασες  για πρώτη φορά το ρόλο σου, τι σκέφτηκες;
 
 Όταν με φώναξαν στο κάστινγκ και μου έδωσαν τη σκηνή να τη διαβάσω, έπαθα πανικό, γιατί νόμιζα ότι απλά θα κάναμε μια κουβέντα. Δεν ήξερα ότι θα κάναμε κατευθείαν δοκιμαστικό.
 Ήταν ένας ρόλος που δεν υπήρχε από την αρχή της σειράς, έγινε μετά, και οι σκηνές του είναι κυρίως κωμικές. 
 

Ιnfo
«Πώς να καταστρέψετε την ζωή σας»
Σκηνοθεσία: Βασιλική Ανδρίτσου
Βοηθός σκηνοθέτη: Μαριλού Κατσαφάδου
Γραφιστικά: Θοδωρής Σαράφης
Ερμηνεία: Γιώργος Ηλιόπουλος
Πού: Θέατρο Τζένη Καρέζη, Ακαδημίας 3, Αθήνα, τηλ. 210 3636144, www.theatrotzenikarezi.com
Έναρξη παραστάσεων: Τέταρτη 4 Μαρτίου 2020 στις 21.15 και στις 11 και 18 Μαρτίου στις 21.15
Διάρκεια παράστασης: 1ώρα και 40 λεπτά (με διάλειμμα)

Αντικείμενα που έχω πάντα στο καμαρίνι μου.

Δεν έχω κάποιο αγαπημένο αντικείμενο που να έχω πάντα μαζί μου στο καμαρίνι,ίσως γιατί πια τα περισσότερα θέατρα φιλοξενούν πολλές παραστάσεις και το καμαρίνι είναι κοινό για όλους! Οπότε αναγκαστικά παίρνω μαζί μου τα απαραίτητα,καλλυντικά και καφέ.

Το πιο ωραίο καμαρίνι που είχα ποτέ.

Το πιο ωραίο καμαρίνι που είχα ποτέ ήταν στο Νέο Ελληνικό Θέατρο του Γιώργου Αρμένη στην πρώτη μου επαγγελματική παράσταση (Βασικά με λεν Θανάση), ενώ ακόμα ήμουν μαθήτρια στη σχολή. Το θέατρο και ο χώρος ήταν ολοκαίνουριος, ήταν πεντακάθαρα, είχε αρκετό χώρο και το κυριότερο, ήταν το πρώτο μου καμαρίνι. Ένιωθα ως πρωτοεμφανιζόμενη μεγάλη θαλπωρή ενώ ετοιμαζόμουν εκεί! Όταν είσαι στην αρχή του ονείρου σου όλα τα βλέπεις φανταστικά! Έχουν υπάρξει μετέπειτα και ωραιότερα αντικειμενικά καμαρίνια αλλά εγώ αυτό έχω κρατημένο στη μνήμη μου.

   kokosi kamarinii

Το πιο ωραίο καμαρίνι που έχω δει ποτέ στη ζωή μου.

Τρελαίνομαι για τα καμαρίνια της Επιδαύρου! Όχι γιατί είναι τα πιο ωραία αλλά γιατί θα ήθελα πολύ να με φιλοξενούσε ένα για 2 παραστάσεις.

Την πιο ωραία ανάμνηση που έχω από καμαρίνι.

Στο παλιό θέατρο 104 στην Καλλιδρομίου, με την παράσταση (Ένα μάτσο βιόλες) του Παναγιώτη Παναγόπουλου συνυπήρχαμε σε ένα καμαρίνι 5τμ, 10 γυναίκες και ο Παναγιώτης. Απίστευτα γέλια, πλάκες, γκάφες, πειράγματα μεταξύ μας, κάποιες άλλαζαν στη βεράντα, κάποιες στη σκάλα ακόμα και στη ταράτσα! Δεν τσακωθήκαμε ούτε μια φορά, ήμασταν κ είμαστε πολύ αγαπημένοι! Σπάνιο…

 kokosi 2 texnes plus

Το τελευταίο πράγμα-κίνηση-σκέψη που κάνω πριν βγω από το καμαρίνι μου

Το τελευταίο πράγμα που κάνω πριν φύγω από το καμαρίνι, είναι να κοιταχθώ στον καθρέφτη για να δώ αν είμαι εντάξει.Τελευταίο τσεκ και ……φύγαμε για παράσταση!

Η Ασπασία Κοκόση πρωταγωνιστεί στην παράσταση «Η Κενή Διαθήκη» στο Θέατρο ΠΚ, κάθε Σάββατο και Κυριακή στις 18:15

Από τη Δήμητρα Πέτρου

Έξι άνθρωποι βρίσκονται σε ένα αστυνομικό τμήμα για να εξιχνιάσουν μαζί με τον αστυνόμο την υπόθεση απαγωγής ή κλοπής ή εξαφάνισης ενός χρυσόψαρου. Ο καθένας όμως παρουσιάζει τη δική του εκδοχή της ιστορίας, και τότε όλα μπερδεύονται.

Ο Δημήτρης Νταούλης γράφει και σκηνοθετεί «Το χρυσόψαρο», ένα έργο που θέτει ζητήματα ελευθερίας της σκέψης στον χαοτικό κόσμο της σύγχρονης καθημερινότητας.

Εγώ τον συνάντησα στο θέατρο ΜΠΙΜΠ και έχοντας ως «μουσική υπόκρουση» το ζέσταμα της  παράστασης μιλήσαμε για την ελευθερία, για το τι τον ενέπνευσε να γράψει αυτό το έργο αλλά και για το ποια είναι η δική του «γυάλα».

 

75635928 2367140646730442 3705327028526907392 n

Πες μας δυο λόγια για την παράσταση.

Το «χρυσόψαρο» είναι ένα έργο για την ελευθερία που το έγραψα το καλοκαίρι που μας πέρασε. Προσπαθώ μέσα από αυτό να μιλήσω για τον παραλογισμό τον οποίο βιώνουμε εμείς οι άνθρωποι, Μέσα από αυτόν οι άνθρωποι βιώνουν περίεργες καταστάσεις που τους κάνουν να ξεχάσουν τον ίδιο τους τον εαυτό. Μέσα από αυτό το έργο βλέπουμε κάποιους χαρακτήρες για τους οποίους το χρυσόψαρο συμβολίζει κάτι διαφορετικό. Βλέπουμε ένα χρυσόψαρο που έχει κλαπεί, και καθέναν από τους χαρακτήρες να έρχεται στο αστυνομικό τμήμα να καταθέσει αν το έκλεψε. Ψάχνουμε να βρούμε ποιος είναι ο ένοχος και ακούμε όλες τις εκδοχές της ιστορίας για την κλοπή του χρυσόψαρου. Και μέσα από αυτήν την εξιστόρηση των γεγονότων για το τι έγινε σε αυτό το pet shop βλέπουμε ότι ο καθένας θυμάται διαφορετικά το περιστατικό της κλοπής. Οπότε καταλαβαίνουμε ότι είναι ένα συμβολικό έργο για την μνήμη, που είναι ένστικτο, που ο καθένας θυμάται διαφορετικά τα πράγματα και που τελικά το χρυσόψαρο συμβολίζει κάτι διαφορετικό για τον καθένα.

Για εσένα τι συμβολίζει το χρυσόψαρο;

Για τους Κινέζους το χρυσόψαρο είναι σύμβολο καλής ενέργειας. Για εμένα το χρυσόψαρο συμβολίζει πολλά πράγματα που δεν θα ήθελα να αποκαλύψω γιατί για τον θεατή μπορεί να είναι κάτι προσωπικό και δεν θέλω να τον επηρεάσω. Θα μπορούσε να συμβολίζει ακόμα και την Ελλάδα που ο καθένας θέλει να εκμεταλλευτεί. Για εμένα είναι κάτι πολύ προσωπικό πάντως.

Ποιο μήνυμα θες να περάσεις μέσα από το έργο;

Όταν γράφεις ένα έργο έχεις κάτι στο μυαλό σου αλλά οι χαρακτήρες σε πηγαίνουν μόνοι τους και τελικά ξεπηδούν πολλά πράγματα που δεν περίμενες. Νομίζω πως αυτό που βγαίνει σαν γενικότερη αίσθηση από αυτήν την παράσταση είναι ότι ζούμε έναν πολύ μεγάλο καταιγισμό πληροφοριών τον οποίο ο καθένας δεν μπορεί να διαχειριστεί αλλά και ότι είναι δύσκολο να παραμείνεις αληθινός μέσα στην αναζήτηση του εαυτού σου.

Σκηνοθετικά τι ήταν αυτό που σε δυσκόλεψε περισσότερο;

Σκηνοθετικά αυτό που με δυσκόλεψε περισσότερο είναι ότι είναι πολύ δύσκολο να διαχειριστείς οκτώ άτομα.

 

xrusopsaro 3 1

Τι σε εμπνέει συνήθως;

Με εμπνέουν πολύ οι δύσκολες καταστάσεις που περνάει η χώρα μας σε κοινωνικό επίπεδο. Εννοώ τις οικογενειακές καταστάσεις, τις ζυμώσεις τις οποίες περνάμε αλλά και τις συζητήσεις που κάνουν οι άνθρωποι. Αλλά με εμπνέει και η φύση, ο ήλιος, η θάλασσα ακόμα και τα πιο απλά πράγματα.

Θα ήθελες να έχεις την μνήμη ενός χρυσόψαρου;

Κάποιοι λένε ότι αυτό με τα τρία δευτερόλεπτα που λένε ότι κρατάει η μνήμη ενός χρυσόψαρου είναι μύθος. Εγώ γράφοντας αυτό το κείμενο συνειδητοποίησα ότι δεν ισχύει. Οι περισσότεροι άνθρωποι πάντως το πιστεύουν γι' αυτό και το κράτησα στο έργο. Εγώ νομίζω ότι έχω μνήμη ελέφαντα γιατί θυμάμαι πολύ καλά τη ζωή μου μέχρι τώρα με πολλές λεπτομέρειες. Η αλήθεια είναι ότι δεν θα ήθελα να τη χάσω αυτή τη μνήμη. Ακόμα και τα άσχημα γεγονότα μας μαθαίνουν να γινόμαστε καλύτεροι. Ακόμα και όταν θυμάσαι μια άσχημη κατάσταση σου θυμίζει ότι εσύ συνεχίζεις να ζεις και μετά από αυτό έχοντας κρατήσει ένα δίδαγμα. Οπότε δεν θα ήθελα να σβήσω τις άσχημες στιγμές.

Τι πιστεύεις όμως ότι οδηγεί τους ανθρώπους να επιλέγουν μερικές φορές να έχουν μνήμη χρυσόψαρου;

Κάποιος μου είπε πρόσφατα ότι η μνήμη είναι ένστικτο. Οπότε αυτό τους οδηγεί. Δεν ξέρω αν ισχύει, το ανθρώπινο μυαλό είναι ένα μυστήριο οπότε πολλά πράγματα είναι ανεξήγητα.

Το χρυσόψαρο χάνει την ελευθερία του γιατί είναι κλεισμένο μέσα σε μια γυάλα. Αν υποθέσουμε ότι εσύ είσαι το χρυσόψαρο ποια είναι η δική σου γυάλα;

Οποιοδήποτε καλούπι για μένα είτε από τους γονείς, είτε από την κοινωνία, είτε από τα στερεότυπα, είναι η δική μου γυάλα και θα ήθελα να ζω έξω από αυτήν. Εννοείται ότι ο άνθρωπος πρέπει να έχει κάποια όρια αλλά ονειρεύομαι μια κοινωνία που ο άνθρωπος θα έχει το γνώθι σαυτόν, που θα αυτοπεριορίζεται. Αυτό είναι μια ιδανική κοινωνία και δεν ξέρω πως μπορεί να γίνει. Μπορεί να λέω μπούρδες αυτή τη στιγμή αλλά για εμένα όποιος βάζει όρια στον άλλον του ασκεί και μια μορφή βίας.

Τι είναι η ελευθερία για εσένα;

Για εμένα την ελευθερία μόνο να την βιώσεις μπορείς, δεν μπορείς να την περιγράψεις γιατί με τον να την ορίσεις είναι σαν να την περιορίζεις αμέσως. Η ελευθερία είναι σαν το νερό, σαν μια βουτιά στην θάλασσα, σαν τον ήλιο. Ο άνθρωπος μόνο αν ζούσε στη φύση ελεύθερος θα μπορούσε να την βιώσει πραγματικά. Δυστυχώς έχει φτάσει σε ένα τέτοιο επίπεδο ο πολιτισμός που ο άνθρωπος έχει σκλαβωθεί κάτω από το χρήμα και δεν μπορεί να τη βιώσει γιατί είναι δουλεύει για τα χρήματα.

Προσωπικά υπάρχει κάτι που νιώθεις ότι σε περιορίζει και σε κάνει να χάνεις τη δική σου ελευθερία;

Θα ήταν άδικο για τους άλλους ανθρώπους που ζουν πολύ πιο περιορισμένοι από εμένα να πω κάτι τέτοιο, γιατί ζω σε ένα πολύ ελεύθερο σπίτι οπότε είμαι ήδη πολύ πιο ελεύθερος από άλλους ανθρώπους. Μπορώ να σκεφτώ πολλά πράγματα στην κοινωνία μας που μας ασκούν καταπίεση. Εγώ δεν θεωρώ ότι είμαι ένας άνθρωπος ο οποίος δεν έχει ελευθερίες, νιώθω ότι είμαι ένας άνθρωπος πολύ ελεύθερος.

Το έργο περιστρέφεται γύρω από την εξαφάνιση ενός χρυσόψαρου, κάτι που φαινομενικά είναι ασήμαντο. Εσύ έχεις χάσει ποτέ κάτι που για εσένα ήταν πολύ σημαντικό αλλά για τους άλλους ήταν ασήμαντο;

Πρόσφατα μου λήστεψαν το σπίτι και έχασα όλα τα γράμματα που είχα ανταλλάξει με την πρώτη μου κοπέλα. Και μέσα σε ένα σωρό άλλα άσχετα πράγματα μου κλέψανε και αυτά που για κάποιον άλλον σίγουρα είναι ασήμαντα αλλά για εμένα όχι.

Ως παιδί συμμετείχες και στην τηλεοπτική σειρά «Λατρεμένοι μου γείτονες». Πως βίωσες όλη αυτή την εμπειρία;

Ήταν μια πολύ διδακτική εμπειρία, κυρίως γιατί έμαθα τον χώρο της τηλεόρασης. Πως είναι δηλαδή να πηγαίνεις στην ώρα σου, να μαθαίνεις τα λόγια σου, να ανταποκρίνεσαι στη σκηνή και όλα αυτά. Απλά το παράπονό μου είναι ότι έπρεπε σαν παιδί να ανταποκριθώ σε μια δουλειά ενήλικα. Τον πρώτο χρόνο δεν καταλάβαινα και πολύ τι γινόταν από τον ενθουσιασμό μου. Τον δεύτερο χρόνο ήμουν πιο άνετος και είχα και κάποια παράπονα, το είχα πάρει και λίγο πάνω μου. Δεν μου άρεσε καθόλου που με αναγνώριζαν στο δρόμο. Στο σχολείο με έλεγαν ομοφυλόφιλο και χοντρό και γι' αυτό μετά δεν ήθελα να ασχοληθώ καθόλου ούτε με το θέατρο, ούτε με την τηλεόραση ούτε με τίποτα σχετικό. Επίσης, θέλω να πω ότι είχα μεγάλη αγάπη στους ηθοποιούς που παίζαμε μαζί γιατί ήξεραν πόσο δύσκολο ήταν αυτό για εμάς και μας πρόσεχαν. Και φυσικά και οι άνθρωποι πίσω από τις κάμερες και ο σκηνοθέτης και ο σεναριογράφος. Όλα ήταν πολύ καλά και υπάρχει σαν μια πολύ καλή ανάμνηση. Ήταν κάτι που το είχα επιλέξει εγώ δεν μου το επέβαλλε κανείς. Ήθελα από μικρό παιδί να παίξω σε σίριαλ, ήταν κάτι που μετά από κάστινγκ κατάφερα μόνος μου, και αν μπορούσα να γυρίσω τον χρόνο πίσω θα το ξαναέκανα.

 

xrisopsaro

Απόψε 14/1 και 20/1, 21/1,27/1, 28/1 και 3/2 και 4/2 
Στο Θεάτρο ΜΠΙΠ
Διεύθυνση: Αγίου Μελετίου 25, Αθήνα 113 61
Τηλέφωνο: 21 3034 4074 (για τηλεφωνικές κρατήσεις)
 

Από τη Δήμητρα Πέτρου

Αμέτρητες οι ιδιότητες μια γυναίκας σε μία ανδροκρατούμενη, θεοκρατική κοινωνία. Και μια τέτοια περίπτωση γυναίκας ήταν και η Έμιλυ Ντίκινσον.Η ζωή της εντυπωσιακή όσο και το έργο της.

Ασάλευτη, μειδιούσα, παιγνιώδης, υπαινικτική και παθιασμένη μίλησε μέσα από τα ποιήματα της και επηρέασε όσο λίγοι την παγκόσμια λογοτεχνία.

Φέτος η Έμιλυ Ντίκινσον «ζωντανεύει» στο θέατρο 104 για να απολαύσει τη φήμη που τόσο λαχταρούσε, αλλά ποτέ δεν γνώρισε αλλά και να μας μυήσει στο... τελευταίο της όνειρο.

Ο Κωνσταντίνος Δανίκας, ένας εκ των πρωταγωνιστών της παράστασης, μίλησε για την σπουδαία δημιουργό, για την γοητεία που ασκεί πάνω του, αλλά και για τους λόγους που θεωρεί ότι οδήγησαν τα ποιήματά της να γίνουν γνωστά μετά τον θάνατό τηΠείτε μας δυο λόγια για την παράσταση.

Η παράσταση "Το τελευταίο όνειρο της Εμιλυ Ντίκινσον" είναι μια ουσιαστική γνωριμία με την μεγάλη αυτή ποιήτρια. Διασκευάζοντας το κείμενο του Σταμάτη Πολενάκη, ένα χαρτογράφημα της ευφυΐας και της μοναδικής αντίληψης της, ο Δημοσθένης Φίλιππας με την βοήθεια της Ευαγγελίας Καπόγιαννη, δημιούργησαν ένα βαθύ και στοχευμένο ψυχογράφημα εξερευνώντας στοιχεία του χαρακτήρα της και απαντώντας σε πολλά καθολικά ερωτήματα.

 

22735 23807 regular thumbnail img 5291 1 640x426

Ποιος είναι ο δικός σας ρόλος;

Ο ρόλος μου, αυστηρός και πολυδιάστατος, είναι ο διευθυντής σκηνής. Επηρεασμένος εν μέρη από τον Θόρτον Γουάιλντερ είναι ο σύνδεσμος της Έμιλυ στον κόσμο.

 Τι σας γοήτευσε στην ιστορία της Έμιλυ Ντίκινσον;

Τα πάντα! Η Εμιλυ Ντίκινσον δεν ήταν απλά μια πολύ καλή ποιήτρια, ήταν ένας ανυπέρβλητος άνθρωπος. Συνειδητοποίησε νωρίς το ταλέντο της και τάχθηκε στην ποίηση, κλείστηκε όλη της τη ζωή σε ένα δωμάτιο και αφιερώθηκε στην τέχνη της. Τέτοια προσωπική θυσία μόνο θαυμασμό και σέβας μου προκαλεί.

 Ο δικός σας ρόλος δεν ήταν από την αρχή γραμμένος. Τι κάνει τόσο απαραίτητη την προσθήκη του;

Είναι ένας χαρακτήρας που εντάχθηκε εκ των υστέρων για να καλύψει συγκεκριμένες ανάγκες του έργου. Ποιητής, ερευνητής, δήμιος, θαυμαστής, εραστής ακόμα και Θεός, είναι κάποιες από τις ιδιότητες του. Ιδιότητες απαραίτητες και αναγκαίες για να αντιμετωπίσει τις πολλαπλές προσωπικότητες της Ντίκινσον.

danikas cover 755x590

Τι ρόλο παίζει η μουσική στην παράσταση;

Η μουσική της Κατερίνας Ελοσίτου λειτουργεί (μαζί με την παρουσία της) ως ο τέταρτος ηθοποιός. Ένας ξεχωριστός χαρακτήρας που σχολιάζει, υπογραμμίζει, δημιουργεί ατμόσφαιρες αλλά και λέει την δικιά του ιστορία.

Πως πιστεύετε ότι είχε επηρεάσει την Έμιλυ Ντίκινσον η αυστηρότητα με την οποία τη μεγάλωσε οι οικογένειά της;

Οι συνθήκες διαβίωσης σε μια τέτοια κοινωνία, εκείνη την εποχή, υπό τις αυστηρές αξίες μιας πατριαρχικής οικογένειας δεν άφηναν πολλά (έως κανένα) περιθώρια επιλογής. Ο τρόπος που μεγάλωνες και εκ των υστέρων ζούσες την ζωή σου, ήταν προκαθορισμένος. Φανερά επηρεασμένη από τους οικογενειακούς και κοινωνικούς θεσμούς, κάτι που διακρίνουμε συνεχώς στα ποιήματά της, έκανε μια επιλογή όχι για να αποξενωθεί από τους ανθρώπους αλλά για να αφοσιωθεί στο έργο της.

 VG75578

φωτογραφία από την παράστσαση στο θέατρο 104

Για ποιους λόγους θεωρείτε ότι τα ποιήματά της έγιναν γνωστά μετά τον θάνατό της;

Θα ήθελα πολύ να απαντήσω πως ήταν δική της επιλογή αλλά δυστυχώς όχι. Τα ποιήματα της απορρίφθηκαν πολλάκις κατά την διάρκεια της ζωής της. Οι τότε άνθρωποι των γραμμάτων, θεώρησαν την γραφή της αφελή, ίσως και ανώριμη. Έπρεπε να βρεθούν οι κατάλληλοι άνθρωποι υπό τις κατάλληλες συνθήκες για να αναγνωριστεί η ευφυΐα της γραφής της.

Τι πιστεύετε ότι είναι αυτό που κάνει τα ποιήματα αλλά και τη ζωή της Έμιλυ Ντίκινσον τόσο επίκαιρα;

Ένα από τα πιο εντυπωσιακά στοιχεία της Ντίκινσον ήταν η οπτική ματιά της. Η αντίληψη της απέναντι στον κόσμο και στα δρώμενα των συνανθρώπων της. Αυτό, μαζί με όλα τα άλλα συστατικά της πολύπλευρης προσωπικότητάς της, καθιστούν το έργο της διαχρονικό και καθολικό.

 Έχετε ασχοληθεί αρκετά και με το παιδικό θέατρο. Τι έχετε αποκομίσει από αυτό;

Πολλά και όμορφα συναισθήματα. Ένα διαφορετικό κοινό με τη δική του ιδιαίτερη ματιά. Τα παιδιά δέχονται μόνο την αλήθεια, την εσωτερική αλήθεια. Αυστηρά και ταυτόχρονα τόσο ανοιχτόκαρδα. Έτοιμα για ακραίες συμπεριφορές και σκληρές κριτικές.

Φέτος συμμετέχετε και στις «Άγριες Μέλισσες». Που πιστεύετε ότι οφείλεται η τόση μεγάλη επιτυχία που κάνει;

Η συνταγή είναι απλή. Ένας εμπνευσμένος σκηνοθέτης, μια ταλαντούχα σεναριογράφος, ο καθένας τους με την προσεκτικά επιλεγμένη ομάδα του και μια τόσο εύστοχη διανομή ρόλων. Ήταν από την αρχή ένα στοίχημα, μια μεγάλη παραγωγή σε μια καθημερινή σειρά. Ένα στοίχημα που πιστεύω με τη σειρά του μπορεί να αλλάξει τις ελληνικές τηλεοπτικές παραγωγές.

IMG 5305 640x426

«Το τελευταίο όνειρο της Έμιλυ Ντίκινσον»

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Σκηνοθεσία: Δημοσθένης Φίλιππας
Δραματουργική επεξεργασία, βοηθός σκηνοθέτη: Eυαγγελία Καπόγιαννη
Ζωντανή πρωτότυπη μουσική: Κατερίνα Ελοσίτου
Παίζουν (αλφαβητικά): Kωνσταντίνος Δανίκας, Ιωάννα Μυλωνά, Μαρία Ροβάκη
Σκηνικά –κοστούμια : Mυρτώ Κοσμοπούλου
Φωτισμοί: Mελίνα Μάσχα
Εικαστική επιμέλεια εντύπων : Δικαίος Χατζηπλής
Φωτογραφίες: Βαγγέλης Γουβέλης
Παραγωγή: Αστική Μη Κερδοσκοπική Εταιρεία «Αντιγόνη», ομάδα ΔΟΚΙΜΗ

VG 75635

Κάθε Τετάρτη και Πέμπτη στις 21:00
Από 20 Νοεμβρίου μέχρι 23 Ιανουαρίου
Εισιτήρια: Oλόκληρο: 12 ευρώ\ Μειωμένο:8 ευρώ\ Ατέλειες: 5 ευρώ
Ηλεκτρονική προπώληση : Viva.gr
Διάρκεια:70 λεπτά
Θεάτρο 104 (Black Box)
Ευμολπιδών 41, Γκάζι (Μετρό Κεραμεικός)
11854 Αθήνα
Τηλ: 2103455020

Κλείστε εγκαίρως τις θέσεις σας μέσω viva

 

Διαβάστε επίσης:

Δημοσθένης Φίλιππας: «Οι Αξίες Μας,Πλέον, Είναι Εντελώς Φθηνές. Η Υπέρτατη Αξία Είναι Η Ομορφιά Και Το Φαίνεσθαι»

 

Αντικείμενα που έχω πάντα στο καμαρίνι μου

Έχω πάντα το CD player μου για να ακούω τις μουσικές μου.

Και πολλά βιβλία για τις μελέτες μου για την τρέχουσα παράσταση αλλά και κάποια για τα μελλοντικά σχέδια

Το πιο ωραίο καναρίνι που είχα ποτέ

Το καμαρίνι που είχα φτιάξει στο Από Μηχανής θέατρο

Για δέκα χρόνια ήταν η μαγική μου σπηλιά.

Ήταν στενό και μικρό αλλά πολύ όμορφο και φορτωμένο με ότι αγαπούσα και πέρασα μέσα σε αυτό πολύ καλές αλλά και πολύ δύσκολες στιγμές

.akisvloutis texnesplus2 1

Το πιο ωραίο καμαρίνι που έχω δει

Πάντα μου άρεσαν πολύ τα καμαρίνια του αρχαίου θεάτρου της Επιδαυρου, η πέτρινη σκάλα,η βεράντα που τα συνδέει.
Όλα είναι όπως πρέπε, μαγικά!

Την πιο ωραία ανάμνηση από καμαρίνι

Έχω παρά πολλές ωραίες αναμνήσεις από το καναρίνι του Λευτέρη Βογιατζή

Για επτά χρονιές χαιρόμουν με το τερατώδες χιούμορ του και τις ωραίες μας κουβέντες.

Το τελευταίο πράγμα κίνηση σκέψη που κάνω πριν βγω από το καμαρίνι

Σε κάθε παράσταση είναι η μόνο η σκέψη για το έργο αλλά κι η όλη διαδικασία των σκηνικών αντικειμένων που άλλοτε είναι απλή κι άλλοτε σύνθετη αλλά πάντα την κάνω μόνος μου για να είμαι σίγουρος ότι όλα είναι όπως πρέπει.

akisvloutis texnesplus3 1

«Ο Πατέρας» του Σουηδού δραματουργού Αυγούστου Στρίντμπεργκ ανεβαίνει σε σκηνοθεσία Άκι Βλουτή με τον ίδιο και την Δήμητρα Χατούπη στους πρωταγωνιστικούς ρόλους, σε παραγωγή της Εταιρείας Συν-Επί σε συνεργασία με την K2L, παρουσιάζεται στο Θέατρο Άλφα.
 

 

popolaros banner

popolaros banner

lisasmeni mpalarina

Video

 

sample banner

Ροή Ειδήσεων

 

τέχνες PLUS

 

Ποιοι Είμαστε

Το Texnes-plus προέκυψε από τη μεγάλη μας αγάπη, που αγγίζει τα όρια της μανίας, για το θέατρο. Είναι ένας ιστότοπος στον οποίο θα γίνει προσπάθεια να ιδωθούν όλες οι texnes μέσα από την οπτική του θεάτρου. Στόχος η πολύπλευρη και σφαιρική ενημέρωση του κοινού για όλα τα θεατρικά δρώμενα στην Αθήνα και όχι μόνο… Διαβάστε Περισσότερα...

Newsletter

Για να μένετε ενημερωμένοι με τα τελευταία νέα του texnes-plus.gr

Επικοινωνία