Γεννήθηκε στην Αθήνα, μεγάλωσε στη Λάρισα, νιώθει σπίτι της το Πήλιο. Χρωστάει σε ένα φορητό DVD Player, στον Τρίερ, στον Αλμοδοβάρ και στον Φασμπίντερ τις καλύτερες στιγμές της εφηβείας της. Και στο «Ποιος Φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ» τα πρώτα δάκρυα σε παράσταση. Είναι, πια, ερωτευμένη με το θέατρο και αγαπάει αγιάτρευτα το σινεμά.
Αν το νέο καλλιτεχνικό αίμα έχει ως αποστολή και λειτούργημα να εκπλήσσει με την φρεσκάδα του και να ανανεώνει καλλιτεχνικές φόρμες, τότε ο Χρήστος Νίκου, με την ταινία του καταφέρνει να μας χαρίσει μια ταινία και μια αισθητική ικανή να εκπλήξει απόλυτα.
Βασιζόμενος αφηγηματικά σε μια πανδημία συλλογικής απώλειας της μνήμης και σκηνοθετικά στο περίφημο ελληνικό weird wave, ο Νίκου δημιουργεί μία post apocalyptic ιστορία με δούρειο ίππο τα μήλα, στον πόλεμο κατά της αστικής μοναξιάς. Σε ένα ,λοιπόν, δυστοπικό σύμπαν χωρίς δράκους, εξωγήινους και υστερίες, ο ήρωας του (Άρης Σερβετάλης) είναι ένας εκ των πολλών που θα απωλέσουν την μνήμη τους. Όταν δεν θα τον αναζητήσει κανένα οικείο ή προσφιλές πρόσωπο, θα ενταχθεί σε ένα πρόγραμμα δημιουργίας νέων ταυτοτήτων και εμπειριών. Κι αν οι δυστοπίες σας φέρνουν στο νου εικόνες μυστηριώδεις κι ανεξιχνίαστες από νέους κόσμους, ο Νίκου ποντάρει στο οικείο της αθηναϊκής καθημερινότητας. Γυρίζει, λοιπόν, εδώ την ταινία του σε μια Αθήνα που, μοιάζει να αγνοεί τα θύματα της ακούσιας αμνησίας και να συνεχίζει αλώβητη την ζωή και την αστική της πορεία προς το άγνωστο.
Μέσα στο αισθητικό και σκηνοθετικό αυτό πεδίο της αλλοτριωτικής μοναξιάς, το σενάριο τοποθετεί έναν πρωταγωνιστή έρμαιο των αναμνήσεων που έρχονται κι αυτών που μένουν πίσω, των πληγών που ανοίγουν κι αυτών που δεν θα κλείσουν ποτέ. Ενώ, πλάθοντας ένα αίνιγμα γύρω από την ταυτότητα και την διανοητική του κατάσταση, επιτρέπει την συμβολική ταύτιση και προσωπική αναπαράσταση του ερωτήματος «κι αν ήμουν εγώ;».
Έχοντας, βέβαια, το ένα πόδι γερά τοποθετημένο στο ελληνικό weird wave, σκηνοθέτης και σεναριογράφοι (Χρήστος Νίκου και Σταύρος Ράπτης), μοιάζουν να επιλέγουν εκούσια την πλήρη απουσία συγκρούσεων και την κίνηση στον αντίποδα του οποιουδήποτε μελοδραματικού συναισθήματος. Κι αν η επιλογή αυτή αφαιρεί ένα κομμάτι ψυχής από την ίδια της την δημιουργία ποντάροντας στην ασφάλεια του συμβολικού weird, το αισθητικό σύμπαν τέρπει απόλυτα τα σινεφιλικά μάτια και προσφέρει στιγμές ασυγκράτητης κινηματογραφικής φρεσκάδας.
3,5/5
Από χθες το πρωί αναρωτιέμαι επίμονα αν στο σκορδόψωμο, το σκόρδο μπαίνει ολόκληρο αλεσμένο στο μπλέντερ ή έτοιμο σε σκόνη. Ομολογώ, δε, πως ενώ αγαπώ την μαγειρική (μαγειρεύω μάλιστα με χαρακτηριστική επιτυχία ακόμα και τα πιο δύσκολα φαγητά όπως είναι ο μουσακάς ή οι παιδικές τούρτες με τα πατώματα τριών διαφορετικών χρωμάτων) δεν έχω ψάξει ούτε μία συνταγή για σκορδόψωμο, προκειμένου να δώσω μια και καλή απάντηση στο ερώτημα που με ταλαιπωρεί. Το πρόβλημα μου, έχει μάλιστα γίνει μεγαλύτερο εδώ και καμιά ώρα, καθώς έχει αρχίσει να χιονίζει. Οι τεράστιες νιφάδες χιονιού με εμποδίζουν φυσικά να επισκεφτώ το γειτονικό φαρμακείο, όπου θα μπορούσα να προμηθευτώ την οδοντόκρεμα που θα εξαφάνιζε την σκορδίλα από την ανάσα μου. Έχοντας μάθει από παιδί πως των φρονίμων τα παιδιά πριν πεινάσουν μαγειρεύουν, πράγμα που σημαίνει πως χωρίς σωστή οδοντόκρεμα δεν έχει σκορδόψωμο, κάθομαι μπροστά στο παράθυρο, ανασαίνω πάνω του και φτιάχνω κύματα από θάλασσες. Μάλιστα, τα τελευταία δευτερόλεπτα μου έχει καρφωθεί η ιδέα πως αν αυτά τα φανταστικά κύματα ήταν αληθινά και μπλε και ήταν και στο Λος Άντζελες κι εγώ έμενα απέναντι τους, ίσως εκεί στην Καλιφόρνια να μην χιόνιζε ποτέ. Και, τότε, σίγουρα θα είχα την αντι-σκόρδο οδοντόκρεμα μου και σίγουρα θα ήξερα αν το σκόρδο μπαίνει στο σκορδόψωμο ολόκληρο αλεσμένο στο μπλέντερ ή έτοιμο σε σκόνη.
Είτε ο έρωτας, σας μοιάζει με το απόλυτο tour de force που θέτει σε κίνηση μηχανισμούς, κόσμους κι εξουσίες, είτε με μία έννοια μπανάλ, ξεπερασμένη και θαμμένη στο χρονοντούλαπο της ιστορίας μαζί με κάποιον Ρωμαίο και κάποια Ιουλιέτα, η περίφημη ημέρα των ερωτευμένων παραμένει πεισματικά σημειωμένη στο ημερολόγιο. Κι η τέχνη συμμαχώντας με την ίδια την ζωή και την μοιραία πολυφωνία της, προσφέρει αφειδώς την άποψη της, πάνω στο βιολογικό, κοινωνικό και πολιτικό φαινόμενο που λέγεται έρωτας.
Her
Αν ο εγκλεισμός έχει προκαλέσει αναπόδραστα την εμφάνιση φανταστικών φίλων κι ερωμένων, ο Spike Jonze, μίλησε το 2013 για μια κοινωνία χωρίς καθορισμένα σύνορα κι ακούσιες απαγορεύσεις, αλλά με βαρύ φορτίο την μοναξιά και την αποξένωση. Με ιδανικό του πρωταγωνιστή τον Joaquin Phoenix στον ρόλο του στερεοτυπικά μοναχικού ,πλην ευάλωτου σε έρωτες κι αισθήματα, και με αφανή ήρωα την φωνή της Σκάρλετ Γιόχανσον, ο Jonze αφηγείται την ιστορία του έρωτα ενός άντρα με μια τεχνολογική εφαρμογή προορισμένη για την κάλυψη καθημερινών, πλην μη συναισθηματικών, αναγκών. Μια σύγχρονη ματιά πάνω στην αστική μοναξιά και την αυξανόμενη εξάρτηση από τεχνολογίες κι από τεχνητές νοημοσύνες και υπάρξεις.
Ο Λαρς και η κούκλα
O Λαρς διαθέτει ιδιορρυθμίες, μεγάλη εσωστρέφεια και απολαμβάνει την αποδοχή και την αγάπη φίλων και συγγενών. Μια αποδοχή που δεν μετουσιώνεται ούτε και προκαλεί ποτέ την έλευση ερωτικών σχέσεων. Ο Λαρς, λοιπόν, παραγγέλνει ένα πλαστικό sex doll και αποφασίζει πως βρήκε στο τεχνητό της σώμα και στην ανύπαρκτη, βιολογικά, καρδιά της τον αληθινό και ουσιαστικό έρωτα που πάντοτε αναζητούσε. Μία κωμική ωδή στο παράδοξο του έρωτα και στην αποξένωση της σύγχρονης ζωής.
Ουράνια Πλάσματα
Ο Πίτερ Τζάκσον ,πριν το φαινόμενο του «Άρχοντα των Δαχτυλιδιών», μας είχε αφηγηθεί την ιστορία της Πολίν και της Τζούλιετ, δύο έφηβων κοριτσιών που ανακαλύπτουν την αδερφή ψυχή, η μία στο σώμα και την μορφή της άλλης. Ένα σύγχρονο θυληκό bromance το οποίο ξεκινάει με κωμικές νότες για να καταλήξει σε μια gore κατάδυση στην εφηβική ψυχοσύνθεση.
High Fidelity
Στην, ίσως καλύτερη, ταινία της φιλμογραφίας του, ο Στίβερν Φρίαρς, με πρωταγωνιστή του τον Τζον Κιουζακ, στον ρόλο του αιωνίως αδικημένου από τον έρωτα, ιδιοκτήτη συνοικιακού δισκοπωλείου, Ρομπ Γκόρντον, μας μιλάει για χωρισμούς, μουσική και τον έρωτα που πάντα φυτρώνει εκεί που δεν τον σπέρνεις. Ο Ρομπ χωρίζει κι αποφασίζει να θρηνήσει την αδικοχαμένη του αγάπη, βυθιζόμενος στην ιστορία των 5 χειρότερων χωρισμών του. Μια κωμική αφήγηση χωρισμών που καταλήγει σε μια δεύτερη ευκαιρία για έναν έρωτα και μια «καλή» ζωή.
Δαμάζοντας τα κύματα
Ο Λαρς Φον Τρίερ, με το σαρωτικό του αριστούργημα, αφηγείται την ιστορία της Μπες, μιας γυναίκας με χαμηλή νοημοσύνη, η οποία θα θυσιαστεί στον βωμό του έρωτα και της πίστης στον φτερωτό και στον χριστιανικό (της) θεό. Με πρωταγωνίστρια του την καθηλωτική Έμιλι Γουάτσον, ο Τρίερ μας μιλάει για ένα σύζυγο καθηλωμένο στο κρεβάτι και για μια σύζυγο σε μια απέλπιδα προσπάθεια να ικανοποιήσει τις συναισθηματικές και σεξουαλικές του ανάγκες. Μία ταινία για την πίστη και τον έρωτα ως τραινάκι του καθημερινού κι αβίωτου τρόμου.
Από τη Σοφία Γουργουλιάνη
Με τις λέξεις web και streaming να έχουν εισβάλλει ξαφνικά, και ενδεχομένως οριστικά, στα στόματα και στις ζωές των πάσης φύσεως θεατρόφιλων και εργαζόμενων στο θέατρο, ο Ανδρέας Φλουράκης με το έργο του "Πυραμίδες" (σε σκηνοθεσία Διαμαντή Καραναστάση), την πρώτη ελληνική, αμιγώς ψηφιακή παράσταση διαθέσιμη στην ιστοσελίδα του Θεάτρου Τέχνης, αποδεικνύει πως το θέατρο ζει, βασιλεύει, αναπνέει κι αποπνέει μόνο "θεατρίλα" ακόμη και στις νέες του αυτές εκδοχές.
Με αφορμή, λοιπόν, τις "Πυραμίδες" του, κάναμε μια κουβέντα για τις θεατρικές και προσωπικές "πυραμίδες" που κλήθηκαμε βίαια να ανέβουμε, για την νεα (;) θεατρική σκηνή και πραγματικότητα και για την πόλη που αφήνουμε άδεια και μας αφήνει μόνους.
Η αναβίωση του radio-play, η δυνατότητα για live streaming, τα web-plays βοηθούν το θέατρο να φτάσει πιο κοντά στο ευρύ κοινό; Κάνουν με κάποιο τρόπο το θέατρο μια πιο «ανοιχτή» μορφή τέχνης;
Κάθε εποχή δημιουργεί επιπρόσθετους τρόπους ανάγνωσης των παραδοσιακών ειδών. Οι παραπάνω είναι τέτοιοι σημερινοί τρόποι ανάγνωσης του θεατρικού είδους χωρίς να είναι θέατρο καθαυτό, με την ίδια λογική που μια θεατρική διασκευή ενός κλασσικού μυθιστορήματος δεν είναι μυθιστόρημα, ούτε καν μια ραδιοφωνική ανάγνωσή του. Η εποχή των κλειστών θεάτρων έχει ανάγκη τούτα τα θεατρόφιλα, μεικτά, υβριδικά είδη που διαμεσολαβούνται μιντιακά, είδη που δεν παύουν να δημιουργούν τις δικές τους περισσότερο ή λιγότερο ενδιαφέρουσες εκδοχές θεατρικότητας.
Οι νέες αυτές μορφές θεατρικής παραγωγής αποτελούν σημάδια των καιρών ή δυναμικές τάσεις που θα συνεχίσουν να συνυπάρχουν με το «παραδοσιακό» θέατρο;
Μόνο ο χρόνος θα δείξει αν τέτοιες μορφές δημιουργήθηκαν περιστασιακά και θα αρθεί η δυναμική τους όταν επιστρέψουμε στην όποια κανονικότητα. Είναι πολλοί παράγοντες που καθορίζουν αν μια νέα μορφή ή τάση επιφέρει ουσιαστικές διαφορές στο βασικό της είδος.
Πότε συμβαίνει αυτό;
Όταν σημαντικοί δημιουργοί του είδους εμπλακούν χρησιμοποιώντας αυτές τις νέες μορφές ή τάσεις για ουσιαστικά καλλιτεχνικούς λόγους.
Αυτό που λέμε «παραδοσιακό» θέατρο θα γνωρίσει αλλαγές ως προς την μορφή και τα εκφραστικά του μέσα μετά την πανδημία;
Θα δείξει. Σίγουρα τέτοιες αλλαγές δεν γίνονται ούτε από επιχειρηματίες ούτε από διαφημιστές, ούτε από αυτούς που κάνουν δημόσιες σχέσεις ή καταπιάνονται με ζητήματα πολιτιστικής πολιτικής. Πραγματικές αλλαγές γίνονται όταν ο καλλιτέχνης συναισθανόμενος την εποχή του αποφασίζει να χρησιμοποιήσει τις εξελίξεις και τις τάσεις της για να πει, για να δημιουργήσει, για να κατασκευάσει κάτι άλλο, πιο ταιριαστό με την συνθήκη που βιώνει, κάτι κόντρα στο σίγουρο, κάτι που κι ο δημιουργός ο ίδιος δεν γνωρίζει πώς θα εισπραχθεί, αλλά και δεν τον ενδιαφέρει. Ένας καλλιτέχνης αξίζει να τοποθετείται στις αλλαγές που φέρνει η εποχή πάνω στη ζωή, στην κοινωνία και στην τέχνη ως πρόκληση και όχι ως εμπόδιο, ως πεδίο έμπνευσης κι όχι με γκρίνια και με μεμψιμοιρία.
Οι μικρές θεατρικές σκηνές μοιάζουν να απειλούνται. Πόσο τις έχει ανάγκη το θέατρο ως ζωντανές κοιτίδες πολιτισμού;
Η ιστορία δείχνει πως οι καινούργιες τάσεις του θεάτρου, οι δοκιμές, οι ρήξεις και οι πειραματισμοί ως προς τη φόρμα και το περιεχόμενο έρχονται συνήθως από μικρά φυτώρια. Χωρίς μικρά φυτώρια τα πράγματα θα αρχίσουν να γίνονται λιγότερο επικίνδυνα και η τέχνη τρέφεται από το αχαρτογράφητο και, φυσικά, το επικίνδυνο.
Είναι η πανδημία, τελικά, τρόπος να ανακαλύψουμε νέες ταυτότητες συλλογικά ή μεταβάλλεται σε μέσο για διάρρηξη του κοινωνικού ιστού και αναπόφευκτη πόλωση;
Η πανδημία καθαυτή είναι μια συνθήκη που στα πλαίσια της πραγματικότητάς μας μπορεί να χρησιμοποιηθεί αναλόγως. Αν αφήσουμε την πανδημία να χρησιμοποιηθεί αποκλειστικά για το κέρδος έτσι και θα γίνει. Το ζητούμενο, τουλάχιστον για εμάς τους καλλιτέχνες, είναι να παρέμβουμε χρησιμοποιώντας την συνθήκη που έχουμε για λόγους κρίσιμους, για να κάνουμε νέες προτάσεις σε θέματα και μορφές, για να ανιχνεύσουμε νέες δημιουργικές δυνατότητες ώστε η τέχνη να εξακολουθεί να συνδέεται αισθητικά και ουσιαστικά με τα ζητούμενα της ζωής. Δεν πρέπει να αφήσουμε την τέχνη να γίνει προϊόν περισσότερο από το σημείο που θα χάσει τους λόγους της ύπαρξής της, έναν προς έναν. Πρέπει να την κατευθύνουμε με σκοπό την εμβάθυνση, την κριτική, την βελτίωση του κόσμου μας και να την αφήσουμε με την σειρά της να μας κατευθύνει, να την εμπιστευτούμε.
«Οι πυραμίδες» είναι ιστορίες αστικής μοναξιάς με πρωταγωνιστές αποτυχημένους με βάση τα κοινωνικά στερεότυπα. Είναι αυτή η μοναξιά μια προσωρινή κατάσταση ή κάτι που προκαλεί αναπόδραστα η ζωή στην πόλη.
Από τότε που οι καλλιτέχνες του τέλους του δέκατου ένατου αιώνα ανακάλυψαν τη μοναξιά της μεγαλούπολης έχουν αλλάξει και συζητηθεί πολλά. Σίγουρα αυτή η μοναξιά του εγκλεισμού που βιώνουμε έχει επιπρόσθετες ιδιότητες. Καλύπτεται από προσχήματα “φιλίας” και επικοινωνίας μέσω των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, που επιπλέον παρέχουν δυνατότητες επαγγελματικής κανονικότητας, online συναντήσεων, πολύωρων διαδικτυακών συνομιλιών, ακόμα και συναθροίσεων από πλατφόρμες που γίνονται όλο και περισσότερες. Οι διαφυγές του ανθρώπου σήμερα που απομονώνεται στον κατ’ οίκον εγκλεισμό του είναι πολλές ως προς την ιντερνετική επαφή του με τους άλλους, ως προς την αγορά προϊόντων, διασκέδασης και τέχνης μέσω του διαδικτύου. Όμως πολλές είναι και οι πιθανότητες να φανούν με τρόπους απρόβλεπτους και τα όλο και μεγαλύτερα κενά που έρχονται στο προσκήνιο από τις νέες συνθήκες αλλοτρίωσης. Στην Ελλάδα έχουμε μάθει να υποψιαζόμαστε όλες τις συλλογικότητες και έτσι η μοναξιά μας γίνεται ακόμα μεγαλύτερη. Στις «Πυραμίδες» μπορεί να εντοπίσει κανείς μια απομόνωση υπαρξιακή πλάι στον θάνατο ως φυσική συνέχεια της ζωής και στη ζωή ως φυσική συνέχεια του θανάτου.
Στον μονόλογο “η δεύτερη ταινία” ακούμε την ατάκα «Κάποιος πρέπει να φωνάξει πως θα τις φτιάξουμε τις πυραμίδες. Δεν έχει σημασία αν δεν το κάνουμε.» Είναι η προσωπική «πυραμίδα» του καθενός η λύση στην αστική αυτή «αποτυχία» ή οι «πυραμίδες» που πρέπει να χτίσουμε είναι συλλογικές;
Γενιές ανθρώπων πέθαναν χτίζοντας τα συγκεκριμένα μνημεία της ιστορίας τους. Μπορεί ο απλός άνθρωπος να μην είναι φαραώ και η πυραμίδα του να είναι διαφορετική και μικρότερη, σε κάθε περίπτωση όμως η πυραμίδα του καθενός διαμορφώνεται αναπόφευκτα από συλλογικότητες. Ποια ήταν η έμπνευση πίσω από τις «Πυραμίδες»;
Έναν αιώνα πριν, όταν επικρατούσε παγκοσμίως μια αντίστοιχη κρίση με την τωρινή, ενδυναμώθηκε η φιλοσοφία του πεσιμισμού και η απαισιοδοξία. Η αίσθηση ότι η ανθρώπινη ζωή είναι μια μακρά πορεία προς τον θάνατο και πως στην ουσία ένα πράγμα που μπορεί να κάνει το άτομο σε αυτή την αμετάκλητη φθορά είναι να μνημειοποιήσει της ζωή του, αισθητικοποιώντας την. Έναν αιώνα μετά, από την αρχή της πανδημίας και του πρώτου lockdown, παρατήρησα πάρα πολλούς να ανεβάζουν στο ίντερνετ όλο και περισσότερες φωτογραφίες τους. Φωτογραφίες από προηγούμενα καλοκαίρια, από προηγούμενες παραστάσεις, από αγαπημένες ταινίες και βιβλία, από προηγούμενες σχέσεις, φωτογραφίες από ταξίδια, σε θάλασσες και βουνά, φωτογραφίες δίπλα σε διάσημους, φωτογραφίες από την παιδική ηλικία, αγκαλιά με ηλικιωμένους γονείς, με παππούδες και γιαγιάδες, με ανήλικα παιδιά, τόσες πολλές φωτογραφίες με κόρες και γιους, με γάτες και σκύλους, μαζί με φωτογραφίες δεξιώσεων, γάμων, από βαφτίσια, πάρτι… Και όχι μόνο φωτογραφίες, αλλά και κείμενα από το χθες και για το χθες. Μικρά και μεγάλα. Τόσα κείμενα με αναμνήσεις από το σχολείο, από τον στρατό, από το πανεπιστήμιο, επικήδειους για γονείς, φίλους, συνάδελφους και αγαπημένους καλλιτέχνες, πολλούς επικήδειους, ή στον αντίποδα, αναρτήσεις «λευκώματος» σχολικής τάξης δεκαετίας του ογδόντα, αυτά είναι και τα αγαπημένα μου. Εν πολλοίς, πολλές οι αναμνήσεις, πολύ προσωπικό υλικό από το παρελθόν. Σαν, αφού σταμάτησε η πραγματική μας ζωή, να αρχίσαμε να ζούμε την παλιά μας πραγματική ζωή. Σαν να είμαστε ένα βήμα πριν το τέλος και, ακόμα κι άνθρωποι νεαρότεροι, να αναπολούν με μανία τον βίο τους. Αν μπορούσε ο καθένας να γράψει την αυτοβιογραφία του, οι περισσότεροι πιστεύω πως θα το έκαναν, πως θα πίστευαν πως θα άξιζε να το κάνουν. Η πυραμίδα δεν δηλώνει απλώς τον θάνατο είναι και πάνω από όλα ένα μνημείο, σχεδόν μυθικό. Ο άνθρωπος είναι το γνωστό φθαρτό πλάσμα με την επίγνωση του τέλους του, κάτι το οποίο τον κάνει δραματικό ως ον. Στις μέρες μας θα έλεγα και λίγο κωμικό. Βιώνοντας σήμερα αυτή την παρωδία του επικείμενου τέλους σε διάφορα επίπεδα, σαν να προσπαθούμε λίγο περισσότερο από παλιά να φτιάξουμε τον μύθο μας, να στήσουμε μια μνημειώδη υπόμνηση της παρουσίας και του περάσματός μας από τον κόσμο αυτό. Κάτι που βρίσκω ανθρώπινο και τρυφερό.
Το έργο είναι γραμμένο για να γίνει αποκλειστικά web παράσταση;
Οι Πυραμίδες ολοκληρώθηκαν την Άνοιξη του 2020. Αμέσως μετά την ολοκλήρωσή τους ήρθε η πρόταση από τη διευθύντρια του Θεάτρου Τέχνης να γίνουν διαδικτυακή παράσταση. Κρυφή ελπίδα του συγγραφέα είναι να τις δει φυσικά και επί σκηνής.
Η παράσταση προβάλλεται μέσω της ιστοσελίδας του Θεάτρου Τέχνης εδώ
Διαβάστε επίσης:
Με τις τηλεοράσεις να μοιάζουν πλέον ικανές να "ανάβουν" μόνες τους γύρω στις 9 ή 10 το βράδυ ξέροντας πως αυτές είναι ,πλέον, ο πιο πιστός μας νυχτερινός σύντροφος, τα τηλεοπτικά κανάλια προνοούν ώστε η σχέση αυτή να λαμβάνει διαστάσεις (και) κινηματογραφικής ηδονής.
01/02
Τα παιδιά των ανθρώπων
STAR-01:00
O Αλφόνσο Κουαρόν, εδώ, σε μία από τις καλύτερες κινηματογραφικές στιγμές του μας αφηγείται την ιστορία ενός κόσμου όπου οι γυναίκες παύουν ξαφνικά να μπορούν να κυοφορήσουν. Και μας ταξιδεύει στην απόλυτη δυστοπία, αυτή ενός κόσμου χωρίς νέες γεννήσεις και αρχές. Μια δυστοπία που ισορροπεί ιδανικά ανάμεσα στην συγκίνηση και στην δράση και θα σας χαρίσει μερικά -ίσως πολυπόθητα- δάκρυα.
02/02
Εγώ, η Τόνια
ΕΡΤ2-22:00
O Craig Gillespie, το 2017, μας χάρισε μία από τις πλέον φρέσκιες ματιές στο είδος της κινηματογραφικής βιογραφίας, αφηγούμενος την ζωή της πρωταθλήτριας του σκέιτ, Tonya Harding. Και έχοντας ως σύμμαχο μία εκπληκτική ερμηνεία από την Μαργκό Ρόμπι μας μιλάει για τα εμπόδια που μας χορηγούν -δυστυχώς- απλόχερα τα προσωπικά πάθη και οι κοινωνικοί δαίμονες.
03/02
Το αυγό του φιδιού
ΕΡΤ2-22:00
Ένας Σαμάνος του Αμαζονίου και δύο λευκοί επιστήμονες περνούν 40 χρόνια αναζητώντας ένα θαυματουργό ιαματικό φυτό στα βάθη δασών, ποταμών και άγνωστων πολιτισμών. Ο Ciro Guerra, εδώ, μας χάρισε ένα αγνό έργο τέχνης που αναβλύζει πνευματικότητα. Και μας θυμίζει πως όλα τα ανέφικτα κι όλες οι πιθανότητες (μας) περιμένουν ανυπόμονα την στιγμή που θα γίνουν δυνατότητες κι αλήθεια.
04/02
Τρούμαν
ΕΡΤ2-23:00
Η ταινία που σάρωσε τα βραβεία Γκόγια του 2015 είναι η ιστορία μιας φιλίας και μιας μοιραίας συμφιλίωσης με το τέλος. Στη ταινία του Ρικάρντο Νταρίν, ο Χούλιαν ανίατα ασθενής δέχεται την επίσκεψη ενός παιδικού φίλου, του Τομάς. Και αποφασίζοντας να κλείσει εκκρεμότητες με το παρελθόν αναχωρεί με τον Τομάς για ένα ταξίδι εμφατικού «carpe diem» και αυτογνωσίας. Μία από τις καλύτερες δραμεντί των τελευταίων ετών, με μία απόλυτα ενήλικη πλην τρυφερή ματιά.
05/02
Νέα Υόρκη, Σ’ αγαπώ
ALPHA- 02:30
Αν τα χιλιόμετρα που μας χωρίζουν από την Νέα Υόρκη, μοιάζουν ,μέρα με τη μέρα, να αυξάνονται, η τηλεόραση φέρνει το γνωστό «Μεγάλο Μήλο» στα σαλόνια μας, με μια σπονδυλωτή ταινία, 8 διαφορετικών δημιουργών και ιστοριών. Με ένα γοητευτικό και μοιραία άνισο κινηματογραφικά αποτέλεσμα, ο μεταμεσονύχτιος εγκλεισμός μοιάζει για ένα βράδυ, σχεδόν, υποφερτός.
Με τον εγκλεισμό να έχει πλέον -οριστικά- πάψει να αποτελεί ,ένα κάποιο, εστέτ state of mind και να έχει μετατραπεί σε απόλυτη καθημερινότητα, η τηλεόραση και οι πάσης φύσεως πλατφόρμες streming μοιάζουν να έχουν ,πια, λάβει εκουσίως και πρόθυμα τον ρόλο κολλητού φίλου και νυχτερινού συμπαραστάτη.
Δευτέρα 25/01
The Party
ΕΡΤ2-22:00
Η Σάλι Πότερ, το 2017 πιάνει στα σκηνοθετικά και σεναριακά της χέρια το κλασικό αφηγηματικό μοτίβο του μεγαλοαστικού πάρτι που ξεκινάει με ούριους ανέμους αστικής ευγένειας για να μετατραπεί σε Βατερλό της πολιτικής ορθότητας. Με πρωταγωνιστές της, εκπρόσωπους του πολιτκο-κοινωνικού σήμερα, ασπρόμαυρη φωτογραφία, ένα αιχμηρό σενάριο και μια σειρά εξαιρετικών ηθοποιών (Kristin Scott-Thomas, Bruno Ganz, Timothy Spall κ.α.) καταφέρνει να ανανεώσει ουσιαστικά ένα κινηματογραφικά λησμονημένο είδος.
The Avengers
ALPHA-23:00
Είτε ξέρετε να φτιάχνετε πίτσα με λεπτή ζύμη είτε την παραγγέλνετε με χοντρή ζύμη και έξτρα σκορδόψωμο, οι «Εκδικητές» είναι εδώ και αποφασισμένοι να σας οδηγήσουν μοιραία σε μια απόλυτα διασκεδαστική sci-fi κινηματογραφική βραδιά με πίτσα και αλκοόλ. Οι μεγαλύτεροι υπερήρωες του κόσμου βγαίνουν στους δρόμους για να σώσουν την ανθρωπότητα κι εμείς «μπαίνουμε» στους καναπέδες για να σώσουμε άλλη μία πίτσα από την μοναξιά του ταψιού.
Τρίτη 26/01
Φιλομένα
ΕΡΤ2-22:00
O Στίβεν Φρίαρς με συμμάχους τους εξαιρετικούς Στίβ Κούγκαν και Τζούντι Ντεντς, μας αφηγείται -εν έτει 2013- την ιστορία ενός sui generis δημοσιογράφου σε αναζήτηση του χαμένου γιου μιας ηλικιωμένης γυναίκας. Μια ταινία για όλα όσα βρίσκουμε ακριβώς εκεί που ποτέ δεν ψάξαμε. Και μια πολύ τρυφερή ιστορία, ιδανική για χειμωνιάτικα βράδια με (ζεστό) κρασί.
Τετάρτη 27/01
Ο Λαβύρινθος της Σιωπής
ΕΡΤ2-22:00
Η ΕΡΤ2 τιμώντας την Ημέρα του Ολοκαυτώματος προβάλλει τον «Λαβύρινθο της Σιωπής», μία ,αδίκως, παραγνωρισμένη ταινία για τα γεγονότα που οδήγησαν στην δίκη του Άουσβιτς. Με σκηνοθέτη τον Giulio Ricciarelli, η ιστορία ξεκινά, το 1958, με την αποκάλυψη της εργασίας ενός πρώην δεσμοφύλακα του Άουσβιτς ως δασκάλου σε σχολείο. Και μας μιλά ανοιχτά για μια άρτια ενορχηστρωμένη πολιτική συγκάλυψης των εγκλημάτων των Ναζί εκ μέρους της ίδιας της Γερμανίας.
Πέμπτη 28/01
Ένας υπέροχος άνθρωπος
OPEN-21:00
Σε μία πλέον σχεδόν κλασική χολιγουντιανή ταινία του 21ου αιώνα, ο Ρον Χάουαρντ, σε μία από τις καλύτερες στιγμές του, έχοντας ως άσο στο σκηνοθετικό του μανίκι την καλύτερη ερμηνεία του Ράσελ Κρόου, μας αφηγείται την ιστορία της ψυχικής ασθένειας του Τζον Νας. Και εκκινώντας από την μοίρα του ενός, πλάθει μια ιστορία για όλες εκείνες τις μοίρες που δένονται με υλικά την αγάπη και την αποδοχή.
Tο τετράγωνο
O Χρυσός Φοίνικας του 2017, «Το Τετράγωνο», είναι μια, εκουσίως παγερή, σάτιρα που αποτέλεσε και την μεγάλη έκπληξη ολόκληρης της κινηματογραφικής χρονιάς με την τόλμη της αισθητικής και των εκφραστικών της μέσων. Πρωταγωνιστής της, ένας αυτάρεσκος, εύπορος αστός διευθυντής γκαλερί με έργα σύγχρονης τέχνης στην Στοκχόλμη. Η διοργάνωση μιας νέας έκθεσης σε συνδυασμό με την κλοπή του κινητού του, δίνει στον Ρούμπεν Όστλουντ την ευκαιρία να ξεδιπλώσει μια κωμωδία που προσπαθεί σκληρά να μιλήσει για την τέχνη, τον ρόλο της και την αστική ανθρωπιά. Αφήνοντας, όμως, μετέωρη την προσπάθεια του να μιλήσει για "πολλά κεράσια", καταλήγει αναπόδραστα σε ένα μικρό κινηματογραφικό καλάθι.
Διαθέσιμη έως 15/04/2021
Μανταρίνια
Το 2013, ο Γεωργιανός Zaza Urushadze, μας αφηγείται την ιστορία του Ίνο, ενός Εσθονού κατοίκου της Αμπχαζίας που κατά την διάρκεια των πολεμικών συρράξεων του 1992, φιλοξενεί κάτω από την στέγη του δύο ορκισμένους εχθρούς, τον Τσετσένο Αχμέτ και τον Γεωργιανό Νίκο. Και χαρίζοντας στην ταινία του την αύρα ενός σκληρού αντιπολεμικού παραμυθιού φτάνει μέχρι τα Όσκαρ ,ως υποψήφιο για το Χρυσό Αγαλματίδιο καλύτερης ξένης ταινίας. Και με την απλότητα και την πλήρη αποφυγή ξύλινου αντιπολεμικού διδακτισμού κερδίζει τα αστεράκια των κριτικών και τις καρδιές του κοινού.
Διαθέσιμη έως 22/03/2021
After Lucia
Με τα ποιοτικά οικογενειακά δράματα να μοιάζουν τα τελευταία χρόνια ντεμοντέ και δυσεύρετα, ο Μισέλ Φράνκο, το 2012, μας χάρισε μία τέτοια πολυπόθητη εξαίρεση, αφηγούμενος την ιστορία ενός πατέρα και μίας κόρης σε ένα νέο ξεκίνημα. Μετά, λοιπόν, το θάνατο της μαμάς, ο μπαμπάς και η κόρη αποφασίζουν να επενδύσουν στον θησαυρό μιας μετακόμισης στο Μέξικο Σίτι. Ενός θησαυρού που, παρά τους ούριους ανέμους της έναρξης του, αποδεικνύεται γρήγορα άνθρακες. Μια ταινία για την οικογένεια ως ανεξάντλητη αγάπη, το πένθος ως ανοιχτή πληγή και τα νέα ξεκινήματα που το συνοδεύουν ως αναπόδραστη καταδίκη.
Διαθέσιμο έως 24/02/2021
Μόνο οι εραστές μένουν ζωντανοί
O αταξινόμητος, υπέροχος και αειθαλής Τζιμ Τζάρμους, το 2013 μας χάρισε μια ταινία-ενσάρκωση της ομορφιάς που ξέρει να χαρίζει σε μάτια και καρδιές μόνο ο αγνός έρωτας. Για να μεταφέρει, λοιπόν, την ουσία του έρωτα στην μεγάλη οθόνη χρησιμοποιεί ως μέσο δύο αιωνίως ερωτευμένα ζόμπι, την μουσική και το Μαρόκο. Και καταλήγει στην sui generis αφήγηση ενός έρωτα που δεν σκαμπάζει από αιωνιότητες και δυσκολίες. Εδώ, έχουμε να κάνουμε με ένα από τα αδιαμφισβήτητα αριστουργήματα του Τζάρμους και για μια ταινία που ζει και αναπνέει μέσα στο ίδιο της το πάθος για ομορφιά.
Διαθέσιμη έως 27/01/2021
Τα χιόνια του Κιλιμάντζαρο
Ένα ζευγάρι άνεργων πλην ερωτευμένων 50άρηδων Μασσαλών βλέπει τα προοδευτικά πολιτικά του πιστεύω να κλονίζονται και την ζωή του να ανατρέπεται, όταν θα πέσουν θύμα ληστείας, με δράστη έναν -επίσης- λίαν απολυμένο πρώην συνάδελφο του άντρα του ζεύγους. Ο Ρομπέρ Γκεντιγκιάν κάνει, εδώ, ένα αγνό κοινωνικό σινεμά με ψυχή, αποφεύγοντας τον σκόπελο του διδακτισμού και συγκινώντας, τελικά, με την «απλότητα» της ανθρωπιάς του.
Διαθέσιμη έως 03/03/2021
Η Κλόε Ζάο δημιουργεί ,με το Nomadland, μια ταινία που σηκώνει σωρηδόν βραβεία και διακρίσεις στα απανταχού φεστιβάλ για να έρθει με φόρα να πλασαριστεί ως ταινία της χρονιάς και οσκαρικό φαβορί. Ενώ, ταυτόχρονα οι κριτικές μιλούν για ένα οπτικά ερεθιστικό πορτρέτο της σύγχρονης Αμερικής και της ανθρώπινης ταυτότητας κι αξιοπρέπειας που ρημάζεται ανηλεώς.
Χωρίς αμφιβολία και περιστροφές η Ζάο, εδώ, πλάθει μια ταινία με υλικό της την ειλικρίνεια και με σκοπό την αφήγηση της σκληρής πραγματικότητας. Επενδύοντας, τώρα, στο αφηγηματικό μέσο της απουσίας γραμμικής ροής, αλλά στην αποκελιστική παρουσία θραυσμάτων στιγμών προσωπικών ιστοριών, μοιάζει να αποφεύγει πλήρως τον σκόπελο του μελοδραματισμού και της ευκολίας του πολιτικού σχολίου περί της όποιας κατάρρευσης του καπιταλισμού. Προσπαθώντας να θυσιάσει, όμως, τον μελοδραματισμό στον βωμό της απόλυτης αλήθειας, καταλήγει να γείρει την πλάστιγγα επικίνδυνα στην αφηγηματική δομή του ντοκιμαντέρ. Αποτυπώνοντας, λοιπόν, την απόλυτη αυτή εξαθλίωση, μετατρέπει τους πρωταγωνιστές της όχι σε έρμαια μιας σύγχρονης καπιταλιστικής κρίσης, αλλά σε σύμβολα ενός διαχρονικού κοινωνικού και προσωπικού πένθους. Όμως, ταυτόχρονα, δεν (μας) προσφέρει ποτέ την ευκαιρία να εντάξουμε προσωπικά μας βιώματα σε μια ιστορία που παραμένει, όμως, αφοπλιστικά συγκινητική. Ενώ, αφηγούμενη αυτές τις πραγματικές ιστορίες των εξαθλιωμένων -πλην αξιοπρεπών- ηρώων της, η ταινία μοιάζει να εξαντλεί την αφηγηματική ρητορεία της στο πρώτο της τέταρτο και να αναλώνεται έπειτα σε μια δραματική μεν, επανάληψη δε, του εαυτού της.
Η Κλόε Ζάο, σκηνοθετικά, μπορεί να ερεθίσει απόλυτα κάθε κινηματογραφικό μάτι, αποτυπώνοντας πανέμορφα -πλην τραγικά- μία ήπειρο σε αναπόδραστη σήψη. Και φυσικά, να διεκδικήσει με αξιώσεις τα απανταχού κινηματογραφικά βραβεία. Ενώ, η εσωτερική πλην σαρωτική ερμηνεία της Φράνσις Μακντόρμαντ την αναδεικνύει σε μια από τις σπουδαιότερες ηθοποιούς του καιρού μας.
3,5/5
Κι αν ο ακούσιος εγκλεισμός συνεπάγεται τσακωμούς με ταίρια για το σχήμα της τυρόπιτας και με συγγενείς για την σκόνη σε κάποιο κομοδίνο, οι τηλεοράσεις δηλώνουν περιχαρής στις πάσης φύσεως τοποθεσίες "σαλόνια μας", ζώντας ένδοξες εποχές και δεύτερες νεότητες. Αυτή, λοιπόν, την εβδομάδα πέρα από νέες και παλιές σειρές, η 7η τέχνη μπορεί να διεκδικήσει με αξιώσεις τις δάφνες των τηλεοπτικών μας βραδιών.
Δευτέρα 11/1
Το μέλλον
ΕΡΤ2-22:00
Κι αν χρόνος μοιάζει πεισματικά σταματημένος, η ΕΡΤ2 με «Το μέλλον» της Μία Χάνσεν Λαβ, μας χαρίζει ένα από τα πλέον απολαυστικά οικογενειακά δράματα των τελευταίων και μια ιστορία για όλα εκείνα τα εμφατικά carpe diem που φέρνει ο χρόνος που, τελικά -ναι- περνάει.
Τετάρτη 13/1
Οι νύχτες μου μακριά σου
Ίσως, σημαντικότερος σκηνοθέτης του καιρού μας, περίμενε χρόνια για να μας παραδώσει την πρώτη αγγλόφωνη ταινία του, το 2007. Κι αν το κινηματογραφικό αποτέλεσμα της αφήγησης της ιστορίας της Ελίζαμπεθ σε αναζήτηση ενός κάποιου αδικοχαμένου νοήματος δεν τον δικαίωσε, ο Γουον Καρ Βάι παραμένει αφηγηματικά και οπτικά ερεθιστικός σε μια ταινία για την αναπόδραστη αστική μοναξιά.
ΕΡΤ2-22:00
Django ο τιμωρός
MEGA-22:00
Με το πρώτο του γουέστερν, ο Ταραντίνο καταφέρνει να χαρίσει την απόλυτη ανανεωτική πνοή σε ένα είδος που έμοιαζε αδίκως λησμονημένο και να το επαναφέρει στο κινηματογραφικό προσκήνιο και στο χολιγουντιανό ραντάρ. Ένας σκλάβος σε αναζήτηση της γυναίκας του, μετατρέπεται, εδώ, σε μια παραβολή για τα σύμπαντα που (ποτέ δεν) συνωμοτούν για χάρη μας.
Fight Club
OPEN-21:00
Κλασικός και αγαπημένος Φίντσερ για ένα κινηματογραφικό βράδυ που μπορεί να (σας) γεμίσει χολιγουντιανή γοητεία, πολιτικά σχόλια και ένα απόλυτα mindfucking φινάλε. Κι αν το περιβόητο mindfuck σας είναι, πλέον, γνώριμο, το ταξίδι για την κινηματογραφική Ιθάκη δεν παύει (ποτέ) να είναι απολαυστικό.
Πέμπτη 14/01
Λούφα και Παραλλαγή
MEGA-22:00
Εν έτει 1984, ο Νίκος Περάκης μοιάζει να κατάφερε μέσα σε 1 ώρα και 40 λεπτά να πει όσα θα άξιζε ποτέ να ειπωθούν για τον ελληνικό στρατό. Και με όχημα την φάρσα και το πηγαίο γέλιο, μιλάει με γρίφους και συμβολισμούς για το χουντικό σύμπαν, για τις αγκυλώσεις και τις αχρειότητες του. Μια γνήσια κωμωδία που μπάζει ειλικρίνεια και πολιτικό στοχασμό.
Ο Kornel Mundruczo ,μετά από μια σωρεία βραβείων και μια σειρά ταινιών στην γλώσσα του, επανήλθε στο κινηματογραφικό προσκήνιο με την πρώτη αγγλόφωνη ταινία του. Και με αφορμή την ιστορία ενός τραγικού τοκετού, βουτάει στα βαθιά της απώλειας και στα μύχια του πένθους.
Ξεκινώντας την ταινία του με μια βαθιά προσωπική σκηνή ενός τοκετού, με απότοκο τον άμεσο θάνατο του βρέφους, η ταινία μοιάζει να μπορεί να πατήσει γερά στα αφηγηματικά της πόδια. Δύο, όμως, αφηγηματικά πόδια που ξεκινάνε γρήγορα να κουτσαίνουν όταν οι πρωταγωνιστές εγκαταλείπουν την μοιραία οικογενειακή εστία. Το σενάριο αφήνει ακουσίως στην άκρη την τρυφερότητα του ζεύγους για να μιλήσει για την απόγνωση της μονάδας, καταλήγοντας, όμως, σε ξαναειδωμένες ευκολίες και σε χαρακτήρες χωρίς προσωπική σφραγίδα. Ενώ, μοιάζοντας να ακολουθεί κατά πόδας την πολιτική ορθότητα του «όλοι οι άντρες είναι μαλάκες», δεν καταφέρνει να βρει την ισορροπία των δικών του προσωπικών σεναριακών ποδιών.
Η σκηνοθεσία ανήκει ξεκάθαρα σε έναν ταλαντούχο σκηνοθέτη, ο οποίος ξέρει να σε παρασύρει στα κινηματογραφικά του σύμπαντα με μέσα του την οπτική αποτύπωση της ανθρωπιάς και του πόνου. Χωρίς να διατυμπανίζει την αισθητική του και χωρίς να διατείνεται ότι κατάφερε το σκηνοθετικά ακατόρθωτο, ο Mundruczo ποντάρει στο πηγαίο και αυθόρμητο και βγαίνει κερδισμένος.
Οι ερμηνείες, μοιάζουν σε όλα τους τα σημεία διεκπαιραιωτικές, χωρίς ποτέ να περάσουν, όμως, το κινηματογραφικό εμπόδιο της ερμηνείας για να αγγίξουν την ειλικρίνεια της πραγματικής οικογένειας.
Συμπερασματικά, πρόκειται για μια ταινία που, στα σημεία, δεν διεκδικεί τις δάφνες του ποιοτικού σινεμά. Και για ένα μελόδραμα που πατώντας στην παράδοση ενός Κασσαβέτη, δεν καταφέρνει να χαρίσει στο ίδιο της το είδος την απαιτούμενη φρεσκάδα. Παραμένει, όμως, σε κάθε περίπτωση ένα έργο τέχνης με κινηματογραφικά κότσια και υψηλή αισθητική.
3/5
TO MARKETPLACE
Τις τελευταίες ,περίπου, 3 εβδομάδες περνάω τα πρωινά μου παπαριάζοντας βασιλόπιτα στον καφέ μου και χαζεύοντας αγγελίες στο Marketplace του Facebook. Έχοντας προσφάτως χάσει την δουλειά μου, ομολογώ πως δεν έχω καμία επιθυμία να αγοράσω τίποτα για τον εαυτό μου. Φροντίζω, βέβαια, να κάνω την ζωή και την πρωινή μου συνήθεια ομορφότερη ανανεώνοντας την βασιλόπιτα κάθε 5 μέρες και τον καφέ μου κάθε 2 ώρες.
Είναι ήδη 20 Ιανουαρίου και εγώ ακόμη νιώθω πως το δεύτερο μισό των Χριστουγεννιάτικων διακοπών είναι μπροστά μου. Συχνά, βάζω την πρωτοχροννιάτικη συναυλία της Βιέννης στο Youtube και κλαίω για τα καθίσματα του κοινού που ,φέτος, μείνανε άδεια. Ενώ την ώρα που βουτάω το τρίτο κομμάτι βασιλόπιτα στον καφέ σκέφτομαι τα δώρα που δεν πήρα φέτος.
Τίποτα, όμως, τελικά από όσα εμφανίζονται μπροστά μου στο Marketplace δεν θα μπορούσε να είναι το ιδανικό δώρο για τους αγαπημένους μου. Έχω ανακαλύψει, έως τώρα, τρία διαμερίσματα στην Βούλα με αλεξίσφαιρα τζάμια, ένα νεοκλασσικό στην Λιβαδειά, μια σειρά από αφρικανικές συλλεκτικές φιγούρες, μια σειρά από ρώσικες συλλεκτικές μπαμπούσκες και τρεις συλλεκτικές vintage Dior καμπαρντίνες. Η απογοήτευση μου μεγαλώνει μέρα με τη μέρα, όταν συνειδητοποιώ πως οι αγγελίες, δυστυχώς, ανανεώνονται με βραδείς ρυθμούς. Παίρνω τηλέφωνο την μαμά μου να της ανακοινώσω πως το χριστουγεννιάτικο της δώρο και το δώρο του μπαμπά, θα καθυστερήσουν. Της λέω για τους κούριερ που μαλακίζονται και για την Λάρισα που είναι 365 ολόκληρα χιλιόμετρα μακριά απ’ την Αθήνα. Της λέω πως πλάκωσε δουλειά και πως εκείνη η συνάδελφος που ήξερε έμεινε τελικά έγκυος. Σε δίδυμα.
Αν τα Χριστούγεννα σας βρήκαν να βλέπετε την πρωτοχρονιάτικη συναυλία της Βιέννης παπαριάζοντας τεράστια κομμάτια βασιλόπιτα στο γάλα σας ή βλέποντας σε επανάληψη Άγριες Μέλισσες με το ακριβό χριστουγεννιάτικο ουίσκι να τελειώνει αργά αλλά σταθερά, η τηλεόραση μοιάζει να έχει έρθει για να μείνει και να συντροφεύσει αρκετά ακόμα βράδια απαγορεύσεων και εγκλεισμού.
Δευτέρα 04/01
7 λεπτά μετά τα μεσάνυχτα
ΕΡΤ2-22:00
Ο J.A. Bayona αφηγείται, εδώ, την ιστορία του νεαρού Κόνορ και του φανταστικού του φίλου, ενός δέντρου-τέρατος. Ενός φίλου που, όμως, απεκδύεται γρήγορα την μορφή και τις τρομακτικές ιδιότητες του τέρατος για να αποδειχθεί πιστός σύμμαχος στην σκληρότητα της καθημερινότητας του Κόνορ η οποία περιλαμβάνει μεταξύ άλλων μία άρρωστη μητέρα και επανειλημμένα περιστατικά σχολικού εκφοβισμού. Αγνή συγκίνηση που καταφέρνει να ισορροπήσει ιδανικά ανάμεσα στην φαντασία και στο δράμα και ανάμεσα στην παιδικότητα και στην ενηλικίωση.
Τρίτη 05/01
The Martian
STAR-21:00
Ο Ρίντλει Σκοτ, στην καλύτερη ταινία του εδώ και χρόνια, μας χάρισε την ιστορία ενός αστροναύτη λησμονημένου και μόνου στο απέραντο διάστημα, σε μια απέλπιδα προσπάθεια επικοινωνίας με την γη. Ο Ματ Ντέιμον σηκώνει άρτια το ερμηνευτικό σκέλος της ταινίας στις πλάτες του και ο Σκοτ σκηνοθετεί μία ταινία που βρίσκει την χρυσή τομή ανάμεσα στο εμπορικό και στο ποιοτικό σινεμά.
Τετάρτη 06/01
Κόκκινος Δράκος
STAR-01:30
Για τους λάτρεις της Σιωπής των Αμνών, αλλά και για τους θιασώτες των serial killer movies, o Brett Ratner το 2002 βασίστηκε στο μυθιστόρημα του Thomas Harris «Κόκκινος Δράκος» για να αναβιώσει τον μύθο και την λογοτεχνική πραγματικότητα του Hannibal Lecter. Και βασισμένος στην αγωνιώδη ατμόσφαιρα του Harris, σε ένα all star cast αλλά και στην απολαυστική μανιέρα του Anthony Hopkins παραδίδει ένα θρίλερ που μπορεί να συντροφεύσει ιδανικά τα μεταμεσονύχτια ποτά της καραντίνας.
Πέμπτη 07/01
Το τέλειο χτύπημα
ΣΚΑΙ-22:15
Ο κινηματογραφικός θεός που λέγεται Τζιουζέπε Τορνατόρε παρέδωσε στην κινηματογραφική ιστορία, το 2013, «Το τέλειο χτύπημα», μια ταινία που απέχει αισθητά από το οποιοδήποτε τέλειο ευαγγελίζεται, αλλά καταφέρνει απανωτά αγωνιώδη αφηγηματικά χτυπήματα που θα καταφέρουν να κρατήσουν τα κινηματογραφικά σας μάτια ορθάνοιχτα. Η ιστορία ενός εκτιμητή έργων τέχνης και μιας εύπορης κληρονόμου μετατρέπεται σε μια διασκεδαστική ταινία μυστηρίου γεμάτη ανατροπές.
Παρασκευή 08/01
Αθώα Κόλπα
Βουλή TV- 22:00
Στην τεχνική και αφηγηματική παράδοση του Κουστουρίτσα, ο Andrzej Jakimowski ποντάρει, εδώ, στον μαγικό ρεαλισμό για να αφηγηθεί την ιστορία ενός παιδιού σε αναζήτηση του πατέρα που ποτέ δεν γνώρισε. Μία ταινία που μας ήρθε το 2007 από την Πολωνία καταφέρνοντας να αποσπάσει βραβεία σε διεθνή φεστιβάλ, αλλά όχι και το κοινό που της άξιζε. Η Τηλεόραση της Βουλής αναλαμβάνει το έργο να την επανασυστήσει στο ελληνικό κοινό σε μια αμιγώς κινηματογραφική βραδιά.
Είτε τα Χριστούγεννα σας κύλησαν με overdose μελομακάρονων από τα χεράκια της γιαγιάς είτε η γλυκιά προτροπή «μάσκα να πάρεις» δεν ακούστηκε ούτε μία φορά από τα χείλη της μαμάς, οι κινηματογραφικές οικογένειες είναι εδώ για να συντροφεύσουν οικογενειακές ή μοναχικές κινηματογραφικές βραδιές. Και να μας θυμίσουν πως οι αγκαλιές του 2021 δεν μπορεί παρά να είναι περισσότερες από αυτές του 2020.
Μυστικά και ψέματα
Ο Μάικ Λι, το 1996, παρέδωσε στην κινηματογραφική ιστορία μία από τις καλύτερες ταινίες των ‘90s και την ιστορία μιας μία νεότευκτης οικογένειας που ψάχνει την ταυτότητα της. Όταν η θετή ενήλικη κόρη θα συναντήσει την πραγματική της μητέρα, ο νέος αυτός πυρήνας θα κληθεί να κάνει την πρώτη δημόσια εμφάνιση του και να καλέσει αναπότρεπτα σε αγνή αγάπη και απόλυτη αποδοχή. Μια ταινία για την αγάπη και για τα τείχη που υψώνουμε για να την προστατεύσουμε.
Festen
Πιστός, εδώ, στα «νατουραλιστικά» διδάγματα του Δόγματος 95, ο Βίτενμπεργκ παρέδωσε το 1998 ένα ανατριχιαστικό οικογενειακό δράμα αποφασισμένο να υποβαθμίσει κάθε προσωπική οικογενειακή διένεξη περί πολιτικής ή περί ψησίματος της μπριζόλας. Η αφορμή της οικογενειακής μάζωξης είναι τα εξηκοστά γενέθλια του πατριάρχη και ο λόγος, η αποκάλυψη των πάσης φύσεως μυστικών του οικογενειακού βάλτου.
The Royal Tenenbaums
O Γουές Άντερσον, εδώ, μαζεύει κάτω από την ίδια στέγη τα μέλη μίας από τις πλέον ιδιόρρυθμες οικογένειες όλων των κινηματογραφικών εποχών. Μία οικογένεια που αποτελείται από νυν μοναχικούς ενήλικες, πλην τέως παιδιά θαύματα. Όταν ο πατέρας της ευρείας οικογένειας, μετά από μια σύντομη εξαφάνιση, κάνει την εμφάνιση του -εν είδει φαντάσματος για τα συναισθηματικά μεσάνυχτα της οικογένειας- αναδύεται η ατέλειωτη ανάγκη για αγάπη.
The nest
Ο Σον Ντάρκιν, φέτος, μας επιφύλασσε ένα από τα καλύτερα οικογενειακά δράματα του 21ου αιώνα και την ιστορία ενός άντρα και μιας οικογένειας στο αιώνιο κυνήγι της επιχειρηματικής ευκαιρίας. Όταν , όμως, οι επενδύσεις κι οι επιχειρήσεις θα αποδειχτούν άνθρακες, ο κλοιός της ένδειας θα δείξει τα ασφυκτικά του δόντια παρασύροντας σχέσεις και αναδεικνύοντας αδικο-θαμμένες επιθυμίες κι αιώνια απωθημένα.
Happy End
O Μίκαελ Χάνεκε, στην τελευταία του ταινία, πιάνει στα σκηνοθετικά και σεναριακά του δίχτυα την μεγαλοαστική οικογένεια των Laurent. Μια οικογένεια που μοιάζει να κρύβει κάτω από τους βελούδινους καναπέδες της πολύτιμα μυστικά και ακριβά ψέματα. Ο Χάνεκε, εδώ, χαρίζει την ιδιοσυγκρασιακή του ματιά στην αστική υποκρισία και στην ανηλεή της προσπάθεια να διατηρήσει τα ταξικά της κεκτημένα.
Όλα για την μητέρα μου
To 1999 o Αλμοδοβάρ κατάφερε το καλλιτεχνικά, σχεδόν, ακατόρθωτο, να ανανεώσει τον ίδιο τον ορισμό της οικογένειας. Εισβάλλοντας, λοιπόν, στα άδυτα της σήψης της πυρηνικής οικογένειας, προσδιόρισε λιτά ,πλην πανηγυρικά, την οικογένεια ως σχέση απέραντης αγάπης μακριά από τα στεγανά των φύλων και των κοινωνικών τάξεων. Ενώ, παραδίδοντας ένα άρτιο μελόδραμα καταφέρνει, ακόμα, να πλημμυρίζει δάκρυα τα πάσης φύσεως μαξιλάρια και χαρτομάντηλα.
Like father like son
Ο "βασιλιάς" του ιαπωνικού οικογενειακού δράματος, Hirokazu Koreeda, το 2013 μας αφηγείται την ιστορία της ακούσιας ανταλλαγής δύο παιδιών μετά την γέννα τους. Ανταλλαγή που κατέληξε στον «διαμοιρασμό» των παιδιών σε δύο οικογένειας διαφορετικών τάξεων και ηθικών αξιών. Λαμβάνοντας, αφηγηματικά, το μέρος του εργασιομανή πατέρα της μίας εκ των δύο οικογενειών, ο Koreeda δημιουργεί, εδώ, ένα σύμπαν κοινωνικών και πολιτισμικών αντιθέσεων καταλήγοντας εν τέλει σε έναν εμφατικό και αυτονόητο ορισμό της αγάπης ως δύναμης απόλυτης σωτηρίας.
Ο ηθοποιός Σπύρος Μισθός έφυγε από τη ζωή, έπειτα από πολύμηνη μάχη με τον καρκίνο και σκορπίζοντας θλίψη στον καλλιτεχνικό χώρο. Ο Σπύρος Μισθός έγινε ιδιαίτερα γνωστός στο ευρύ κοινό ως αστυνομικός στη σειρά «Καλημέρα Ζωή» του Νίκου Φώσκολου στον ΑΝΤ1. Η εξόδιος ακολουθία του ηθοποιού θα ψαλεί στα Γιάννενα.
Τη δυσάρεστη είδηση γνωστοποίησε μέσα από το προσωπικό του προφίλ στο Facebook ο Σπύρος Μπιμπίλας. «Με ένα πολύ άσχημο νέο ξεκινάει η Κυριακή… Τη νύχτα έφυγε από κοντά μας ο καλός μας συνάδελφος που τόσο πολύ είχαμε δουλέψει μαζί μετά από πολύμηνη μάχη με τον καρκίνο, ο εκ των πρωταγωνιστών του Νίκου Φώσκολου. ο Σπύρος Μισθός… Πληροφορούμαστε ότι η εξόδιος ακολουθία θα γίνει στα Γιάννενα. Καλό ταξίδι Σπυράκο μας».
πηγή: ethnos.gr
Με τα φετινά Χριστούγεννα να μοιάζουν με την εκδίκηση ενός κάποιου διεστραμμένου Αγίου για τις επιδρομές μετά δώρων και ταράνδων στις οποίες τον υποχρέωνε το ανθρώπινο είδος για ολόκληρους αιώνες, η τηλεόραση μοιάζει, δυστυχώς, με όαση στην έρημο των click away, των take away, των χειροποίητων ψωμιών και του webex.
Δευτέρα 14/12
Pride
ΕΡΤ2-22:00
Εορτάζοντας την παγκόσμια ημέρα αγάπης, η ΕΡΤ2 μας επιφυλάσσει μία ταινία με κεντρικό θέμα την αρωγή των Βρετανών γκέι ακτιβιστών στην απεργία των μεταλλωρύχων, το καλοκαίρι του 1984. Μία ιστορία που μιλάει για την αγάπη ως αποδοχή αλλά και ως κοινωνική αλληλεγγύη. Και μια ταινία που βρίσκει την μαγική ισορροπία ανάμεσα στο γέλιο και στο δάκρυ.
Τρίτη 15/12
The Terminal
OPEN-20:00
Ο Σπίλμπεργκ με συμμάχους τους Τομ Κρουζ και Κάθριν Ζέτα Τζόουνς παραδίδει, εδώ, μια διασκεδαστική ταινία για την ιστορία ενός τουρίστα από κάποια χώρα της ανατολικής Ευρώπης. Μαζί με την κυβέρνηση της χώρας του, όμως, ανατρέπονται και τα σχέδια της δικής του επιστροφής. Mε τα ταξιδιωτικά έγγραφα που έχει στην κατοχή του να μην είναι πλέον έγκυρα, το σύντομο ταξίδι του μετατρέπεται σε "κατ' αεροδρόμιο" περιορισμό. Μια τρυφερή ιστορία για ένα ταξίδι που μετατράπηκε σε επ’ αόριστον παραμονή σε ένα αεροδρόμιο και σ’ ένα νόστο που μετατράπηκε σε αναζήτηση νέας πατρίδας.
Τετάρτη 16/12
Marley and Me
OPEN-20:00
Owen Wilson και Jennifer Aniston παίρνουν μαθήματα ζωής από τον τετράποδο φίλο τους. Μια ταινία με φιλοζωικά ένστικτα που (δεν) προτείνεται για όσους αποφεύγουν διακαώς εκείνο το σκυλάκι που ζητάει ο 10χρονος γιο ή η 12χρονη κόρη.
Πέμπτη 17/12
Το μοντέλο
ΕΡΤ2-22:00
Ο Δανός Μαντς Ματίεσεν σε μια ταινία άγνωστη στο ευρύ κοινό αφηγείται την ιστορία ενός νεαρού μοντέλου στο κυνήγι του -ίσως- ανέφικτου συνδυασμού καριέρας και έρωτα. Με τον μελοδραματισμό να τρέχει συχνά από τα κινηματογραφικά της μπατζάκια, η ταινία προσφέρεται για ένα δραματικό κινηματογραφικό βράδυ γεμάτο ανέφικτους έρωτες.
Παρασκευή 18/12
22 Jump Street
OPEN-22:00
Σε ένα από τα μοναδικά σίκουελ που αποδεικνύονται καλύτερα και από την πρώτη ταινία, οι αστυνομικοί Schmidt (Jonah Hill) και Jenko (Channing Tatum) μπλέκουν σε νέες περιπέτειες αποφασισμένοι να μην μας αφήσουν να ξεμπλέξουμε από ένα απόλυτα κωμικό κινηματογραφικό βράδυ.
Αν κάθεσαι κι εσύ στο σαλόνι σου μόνος και φτιάχνεις χαμογελαστός ουτοπίες από Lego, Playmobil ή λούτρινα κουκλάκια για λαμπρά μέλλοντα, ο Αρονόφσκι, στην καλύτερη ταινία του, είναι εδώ για να σου πει ότι τα Lego θα σπάσουν στα κομμάτια τους, τα Playmobil θα χάσουν τις περούκες τους και τα λούτρινα κουκλάκια θα ξεπουπουλιαστούν.
Γιος (Jared Leto) και μάνα (Helen Berstyn) ψάχνουν και ψάχνονται για ένα καλύτερο μέλλον. Με τον γιο να ονειρεύεται το αύριο ενός σύγχρονου βασιλιά Μίδα, πλην μεγαλέμπορου ναρκωτικών, και την μάνα να προσδοκά να ανακτήσει την αδικοχαμένη σιλουέτα των νεανικών της χρόνων. Όταν το εμπόριο ναρκωτικών θα αποδειχθεί έναυσμα για την προσωπική κάθοδο σε ένα σύμπαν εξαρτήσεων και απόλυτου εξευτελισμού, και οι τηλεοπτικές δίαιτες εξπρές βασισμένες σε πάσης φύσεως και χρώματος εξαρτησιογόνα χάπια, το σμπαράλιασμα των ονείρων θα είναι βίαιο και μοιραίο.
Ο Αρονόφσκι, εδώ, μας χαρίζει μία από τις πλέον σκοτεινές και σοκαριστικές ταινίες όλων των εποχών, που με έναυσμα τον κόσμο των ναρκωτικών κοιτάζει στα μάτια το American Dream σφάζοντας το με τα γυμνά κινηματογραφικά του χέρια. Μια ταινία που ουρλιάζει στα πάσης φύσεως όνειρα «καλός μαλάκας είσαι κι εσύ», τους γυρνά την πλάτη και τα παρατάει, τελικά, μόνα σ’ ένα σύμπαν με μοναδική και βέβαιη λύση, το χαρακίρι.
Σενάριο και σκηνοθεσία δημιουργούν από κοινού ένα σύμπαν λούμπεν αντιηρώων σε μια διαρκή προσπάθεια απόκτησης του ηρωισμού που ακουσίως στερηθήκανε. Ενώ, οι ερμηνείες των Jared Leto, Helen Berstyn και Jennifer Connelly είναι απόλυτα ικανές να αποτελούν αναπόσπαστα κομμάτια των πλέον δυστοπικών νυχτερινών σας ονείρων.
Διαθέσιμη στο Netflix
Ο Τοντ Χέινς σκηνοθετεί τις Κέιτ Μπλάνσετ και Ρούνει Μάρα και το κινηματογραφικό κοινό,5 χρόνια πριν, έχει την τύχη να δει στην μεγάλη οθόνη την σινεφιλική ενσάρκωση του έρωτα.
Η Μπλάνσετ είναι η έμπειρη σαραντάρα με ερωτικά γούστα όλων των κατευθύνσεων και φύλων, με την Μάρα να κρατάει για τον εαυτό της τον ρόλο της 20άρας σε αναζήτηση ερωτικής και προσωπικής ταυτότητας. Κι αν ο ερωτικός Πυγμαλίων, έτοιμος να «ξεβγάλει» το αθώο κι άμαθο ερωτικό του αντικείμενο σας μοιάζει ολίγον τι μπανάλ, εδώ ο Χέινς ποντάρει στο σταθερό μοτίβο της ηλικιακής διαφοράς για να χαρίσει στον έρωτα του την αχλή του μοιραίου και την αισθητική του απόλυτου πάθους. Και καταφέρνει εν τέλει να πλάσει δύο ανθρώπους της διπλανής πόρτας πλην απόλυτα διακριτούς και να μας μιλήσει για τον έρωτα ως δυνάστη κι ως αναπόδραστη κατάληξη. Ένα ερωτικό παραμύθι χωρίς ξόρκια, αλλά με μάγο την κινηματογραφική αισθητική του Χέινς και τις Μπλάνσετ και Μάρα σε δύο συγκινητικές ερμηνείες.
Μια ταινία για εκείνο το ερωτικό πάθος που ψάχνουμε και ,που ίσως κάποτε, το ζήσαμε, αλλά ποτέ δεν το λησμονήσαμε.
Διαθέσιμη στο Netflix
Πριν τα Μεσάνυχτα
Με γυρίσματα στην Πύλο και στην Καρδαμύλη, με την Χαρούλα να τραγουδάει «Για ένα Τανγκό» και με τον Jesse και την Celine να είναι –ακόμα- η ενσάρκωση του παντοτινού έρωτα, ολοκληρώθηκε υπέροχα, το 2014 η τριλογία των Before.
Ο Ρίτσαντ Λινκλέιτερ σκηνοθετεί και συνυπογράφει το σενάριο με τους Ίθαν Χοκ και Ζιλί Ντελπί, συναντώντας, εδώ, το ζεύγος Jesse και Celine να μοιράζεται πλέον οικογενειακή εστία και δίδυμες κόρες. Μία πρόσκληση για διακοπές στην Ελλάδα που μοιάζει με ιδανική ευκαιρία για θερινή αναζωπύρωση ερωτικών παθών, εξελίσσεται σε όμορφο ,πλην κινητήριο, μοχλό για την αποκάλυψη μυστικών, ψεμάτων και απωθημένων.
Οι δύο πρωταγωνιστές δεν σταματούν να μοιράζονται την γνωστή κινηματογραφικά εκρηκτική τους χημεία, με τις απανωτές εκρήξεις να μας χαρίζουν στιγμές ερωτικής αγωνίας για την αποφυγή της λήξης του αιώνιου έρωτα. Ενώ, η ίδια η γνώση πως η τριλογία οδεύει στο τέλος της κι ο αποχωρισμός μας με τους ήρωες είναι –μοιραία- εγγύς θα ξεστοκάρει κάθε απόθεμα σινεφιλικών σας δακρύων.
Οι τρεις συνεργάτες παραδίδουν, εδώ, μια δοκιμασμένη συνταγή στην οποία, όμως, ξέρουν κάθε φορά να προσθέτουν εκείνο το μυστικό ανανεωτικό συστατικό που θα τέρψει –και πάλι- τον κινηματογραφικό σας ουρανίσκο. Ένα συστατικό που μοιράζεται, αυτή την φορά, ανάμεσα στον ήλιο και την θάλασσα της χώρας μας και στην αναπόδραστη ωρίμανση του έρωτα.
Διαθέσιμη στο ERTFLIX μέχρι 11/02/2021
Διανύοντας μία ακόμη εβδομάδα εγκλεισμού, οι τηλεοράσεις μοιάζουν να έχουν για τα καλά εγκαταλείψει τις ώρες της πρωινής και απογευματινής τους μοναξιάς και να μετατρέπονται σε ηχητικό πασπαρτού των καθημερινών μας στιγμών. Κι αν ο εγκλεισμός, συνεπάγεται, ανάγκη πρωινής και απογευματινής κουβέντας με πρωινάδικα και τηλεπαιχνίδια, το βράδυ η τηλεόραση αναλαμβάνει πρόθυμα τον ρόλο της παροχής ταινίας, χαρίζοντας μας την επιλογή ανάμεσα σε κρασί και ουίσκι και πίτσα ή σουβλάκι.
Δευτέρα 30/11
Forrest Gump
Open-20:00
Ο Ρόμπερτ Ζεμέκις με σύμμαχο τον Τομ Κρουζ σε μία από τις καλύτερες ερμηνείες της καριέρας του, μας μεταφέρουν στο σύμπαν του Forrest Gump, ενός άνδρα χαμηλής ευφυίας που διασχίζει την πρόσφατη αμερικανική ιστορία σε αναζήτηση της πρώτης του αγάπης. Μία ταινία που έχει καταφέρει να περάσει στο σύμπαν του κλασικού Χόλιγουντ και διεκδικεί επάξια μία θέση στο πάνθεον των πλέον feel good και αβίαστα συγκινητικών ταινιών.
Τρίτη 01/12
120 Χτύποι το Λεπτό
ΕΡΤ2-23:50
To 2017, o Ρομπέν Καμπιγιό μας χάρισε μία από τις καλύτερες ταινίες της τελευταίες δεκαετίας. Ενώ, με αφορμή την περίοδο του ακτιβισμού ενάντια σε φαρμακευτικές εταιρείες με σκοπό την αποκάλυψη του φαρμάκου κατά του AIDS, οικοδομεί μια ταινία που ισορροπεί ιδανικά ανάμεσα στο μελόδραμα και ντοκιμαντέρ. Και μας χαρίζει ,εν τέλει, ένα αναγκαίο ταξίδι σε μια σκληρή εποχή και σ’ ένα μοιραίο έρωτα.
Τετάρτη 02/12
Jason Bourne
STAR-21:00
Σε μια από τις στιβαρές περιπέτειες των τελευταίων ετών, η CIA ξανά-κυνηγάει τον Jason Bourne. O Πολ Γκρινγκρας σκηνοθετεί έχοντας στα χέρια του ένα all star cast (Tommy Lee Jones, Alicia Vikander, Julia Stiles, Riz Ahmed) κι έναν Matt Damon που γνωρίζει άπταιστα την "γλώσσα" και την δουλειά του Bourne. Αγνή δισκάδεαση με πολύ πιστολίδι.
Πέμπτη 03/12
The Conjuring
STAR-01:00
Μία ταινία που κατάφερε να τρομάξει το παγκόμσιο κινηματογραφικό κοινό το 2013, είναι εδώ και απόλυτα ικανή να σας χαρίσει ένα βράδυ αγνού τρόμου. Ο Τζειμς Γουάν, εδώ, επενδύοντας στο γνωστό μοτίβο του στοιχειωμένου σπιτιού, καταφέρνει ,με κινηματογραφική μαεστρία, να μας μεταφέρει έναν άγνωστο πλην απόλυτα υπαρκτό κινηματογραφικό τρόμο.
Παρασκευή 04/12
Wonder Woman
STAR-21:00
Συστήνοντας μας κινηματογραφικά την Wonder Woman, η Πάτι Τζένκινς μας παρέδωσε μία από τις καλύτερες υπερηρωικές ταινίες της τελευταίας δεκαετίας απενοχοποιώντας πλήρως την απόλαυση των super hero movies. Ενώ επενδύοντας μεν σε μια σέξυ πρωταγωνίστρια καταφέρνει να μιλήσει για την δυναμική γυναίκα και όχι για ένα κάποιο ακαταμάχητο σεξαπίλ ως μοναδικό προσόν.
Μέχρι 9 Δεκεμβρίου είναι διαθέσιμη στο ERTFLIX μία από τις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών. Ο Μπερνάρντο Μπερτολούτσι με σύμμαχο την προσωπική του ιδιοφυία, το μυθιστόρημα του Αλμπέρτο Μοράβια και τον Ζαν Λουί Τριντινιάν θα σας ταξιδέψουν στην Ιταλία του Μουσολίνι, σε ένα σύμπαν απόλυτης κυριαρχίας του φασισμού ως συμβατική κι αναμενόμενη στάση ζωής.
Ο διανοούμενος Μαρσέλο διαθέτει όμορφη ,πλην χαζή, σύζυγο και εργασία στην υπηρεσία του φασισμού με καθήκοντα εκετελεστή των εχθρών του Μουσολίνι. Ο επόμενος, λοιπόν, στόχος του Hitman-Μαρσέλο είναι ένας παλιός ,πλην προσφιλής, του καθηγητής με μία γοητευτική ,πλην ανεξάρτητη, σύζυγο.
Ο Μπερτολούτσι οικοδομεί, εδώ, μία ατμόσφαιρα σκοτεινών υπαινιγμών και φωτεινών συμβολισμών που καταφέρνει με την ορμή και την αισθητική της να αναεώσει απόλυτα την φόρμα της πολιτικής ταινίας. Ο φασισμός ,εδώ, κατακρεουργείται ιδεολογικά, ωστόσο κινηματογραφικά μοιάζει με μια αόρατη απειλή που ξέρει να εισβάλλει σε σπίτια και μυαλά από παράθυρα και όχι να μπουκάρει με κινηματογραφικά μελοδραματικα κρεσέντο.
Ενώ, διαθέτοντας έναν κεντρικό ήρωα σύμβολο των μεθοδεύσεων του φασισμού και της ανάδειξης του «νοικοκύρη» ως πηγής ανυπολόγιστων δεινών, ο Μπερτολούτσι μοιάζει να αγγίζει την ουσία του φασισμού ως υπόγεια στρατηγική ιδεολογικών βιασμών.
Η 7η τέχνη σύσσωμη προσκυνάει ακόμη τον Μπερτολούτσι και τον «Κονφόρμιστα» γιατί πέρα και πάνω απ’ όλα κέρδισε το μεγάλο στοίχημα της επιτυχούς ανανέωσης ενός ολόκληρου κινηματογραφικού είδους ξεφεύγοντας από κατεστημένες φόρμες.