Εκτύπωση αυτής της σελίδας

Η Θέλγια Πετράκη μας μιλάει για τη «Bella» Κύριο

Είναι ένα πρωινό του Οκτώβρη στην Αθήνα. Είχε να βρέξει τουλάχιστον δυο μήνες. Έχει πιάσει να ψιχαλίζει. Σε ένα καφέ με μεγάλα τζάμια γεμάτα μικρές σταγόνες συναντήσαμε την Θέλγια Πετράκη.

 Η «Bella» της, η τελευταία μικρού μήκους ταινία της, η ιστορία της Άνθης έχουν ,όλες μαζί και μία μία ξεχωριστά, φύγει νικήτριες από το φετινό Φεστιβάλ Δράμας.

 bella texnes plus2

Η ταινία εκτυλίσσεται το 1986-1987. Τι μας έχει «κληροδοτήσει» αυτή η περίοδος;

Ξεκίνησαν καταστάσεις, των οποίων τις συνέπειες, αισθανόμαστε σήμερα. Υπάρχει μια ιστορική ακολουθία και συνέπεια.

Η «Bella» πέρα από μια ιστορία ενός έρωτα έχει και έντονη πολιτική χροιά. Είναι η ιδεολογική τοποθέτηση αναγκαίο συστατικό της τέχνης;

Δεν υπάρχει «αναγκαίο». Πολιτικά όντα, θεωρώ ότι οφείλουμε να είμαστε όλοι. Δεν μιλάω για την ένταξη σε κόμματα ή παράταξη, αλλά για την παρατήρηση και την προσπάθεια για αλλαγή, για εξέλιξη. Νιώθουμε την ανάγκη να κινούμαστε προς αυτή την κατεύθυνση.

Τελευταία έχει γίνει πολύς λόγος για την ανάγκη στήριξης των καλλιτεχνών. Πιστεύεις ότι στην Ελλάδα αντιλαμβανόμαστε την τέχνη σαν δουλειά που πρέπει να οδηγεί –όπως κάθε άλλη δουλειά- στον βιοπορισμό;

Το πρόβλημα ξεκινάει από το ότι δεν είναι μια «κανονική» δουλειά. Ναι, θα πρέπει να βιοποριστούμε από αυτή, βάζουμε όμως και την ψυχή μας. Αφιερωνόμαστε σ’ αυτό. Δεν είναι μια δουλειά αμιγώς πνευματική ή διεκπεραιωτική. Συνήθως οι καλλιτέχνες δίνουνε τα πάντα για να εκφραστούν και να επικοινωνήσουν.

Ένας άνθρωπος που ανανεώνει την τέχνη με τα εκφραστικά του μέσα μπορεί να είναι συντηρητικός;

Ένας καλλιτέχνης, δεν μπορεί παρά να είναι προοδευτικός. Να βρίσκει καινούριες ιδέες, να προτείνει πράγματα και να προσπαθεί να ανοίξει καινούριους ορίζοντες. Ακόμα κι αν αυτό μοιάζει με άπιαστο όνειρο. Η συντήρηση δεν βοηθάει ούτε στην τέχνη αλλά ούτε και στην ζωή μας. Η στασιμότητα προκαλεί φθορά.

Η Bella σήμερα θα κατέβαινε στην πορεία για την δίκη της Χρυσής Αυγής;

Σίγουρα.

Ήταν όμως με την ψυχολογία της ηττημένης. Θα κατέβαινε πιστεύοντας ότι μπορεί να αλλάξει κάτι;

Η Άνθη είχε πυγμή και εσωτερικότητα. Συνήθιζε να λέει «στο κάτω κάτω για μια ιδέα ζούμε».

Ο σύζυγος της έλειπε για δουλειά πολιτική;

Ναι. Αυτό σκοπεύω να το αναλύσω στην μεγάλου μήκους. Έχει πολλά παραπάνω ακόμα να δώσει αυτή η ιστορία.

Η πρωταγωνίστρια σου είναι μια γυναίκα που μοιάζει να ψάχνει την θέση της σε έναν κόσμο που αλλάζει. Ήθελες να κάνεις μια ταινία φεμινιστική;

Είχα στο νου μου να κάνω μια ταινία που ψυχογραφεί όσο το δυνατόν με μεγαλύτερη ειλικρίνεια την συγκεκριμένη γυναίκα. Μια ταινία για μια γυναίκα με γυναικεία ματιά. Νιώθω ότι όταν κάνουν άντρες τις ταινίες για γυναίκες είναι πάντα από την οπτική γωνία του άντρα. Όταν κάνουμε εμείς γυναικείες ταινίες, βλέπουμε την γυναίκα σε βάθος επειδή μπορούμε να την καταλάβουμε. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι για μένα. αυτή η κατανόηση είναι φεμινισμός. Τη γυναίκα την έχουμε δει χιλιάδες φορές από την πλευρά του άντρα.

Η Άνθη πώς αντέδρασε σ’ αυτή τη σχέση που αλλάζει και στον κόσμο, που αλλάζει κι αυτός;

Η Άνθη στο τέλος γίνεται κυνική. Δεν ξέρουμε τι έγινε μετά. Αντέδρασε, δεν αντέδρασε…Ήξερα το τέλος της ιστορίας αλλά δεν ήθελα να το ξεκαθαρίσω. Το σταματάμε λίγο πριν το τέλος της σχέσης που νόμιζε ότι είχε, λίγο πριν το τέλος μιας εποχής, πριν το τέλος του ψυχρού πολέμου.

Βλέπουμε που και που κιτς εικόνες εκείνης της εποχής στην τηλεόραση. Πως επηρέαζε αυτή η αισθητική την ζωή της Άνθης;

Εκείνη την εποχή, υπήρχε διάχυτη μια έντονη επιρροή από το δυτικό μοντέλο. Ένα μοντέλο που προσπαθήσαμε να μεταφέρουμε αυτούσιο στην κουλτούρα μας, αλλά δεν καταφέραμε ποτέ να προσαρμόσουμε στις ανάγκες και στις ιδιαιτερότητες μας.

Είναι η αισθητική τρόπος επικοινωνίας;

Εννοείται. Ας πούμε, στην ταινία ένα κομμάτι του κοινού εισέπραξε ότι η Άνθη ήταν δημόσιος υπάλληλος, χωρίς να έχει αναφερθεί πουθενά. Αυτό συνέβη λόγω της εικόνας της και λόγω του σπιτιού της. Δηλαδή λόγω της αισθητικής της. Για μένα, η αισθητική συμβολίζει την ιστορία και το συναίσθημα που θέλεις να μεταφέρεις. Εγώ δουλεύω πάνω σε μια αισθητική που δεν είναι εκεί απλά ως διακοσμητικό στοιχείο. Δεν με ενδιαφέρει αυτό που θεωρούμε απλά όμορφο. Με ενδιαφέρει αυτό που λέει μια ιστορία, κάτι που ίσως δεν χρειάζεται καν να ειπωθεί με λόγια.

Όταν τελείωσες την ταινία πώς ένιωσες; Κατάλαβες ότι είναι μια εξαιρετική δουλειά;

Ακόμα δεν το καταλαβαίνω. Όταν τελείωσα τα γυρίσματα της ταινίας ήμουνα «στα πατώματα», γιατί δεν είχα τα πλάνα που ήθελα. Οπότε όταν ξεκίνησα το μοντάζ, άρχισα να ξαναγράφω το σενάριο με βάση τις σκηνές που είχα. Όταν «έδεσε» άρχισα να χαίρομαι πάρα πολύ, διότι τελικά είχα ταινία. Όταν ξεκίνησα να την δείχνω σε φίλους, άρχισα να ακούω καλά λόγια. Πίστευα όμως, ότι απλώς θέλουν να μου δώσουν θάρρος. Από πάντα όμως, είχα την τάση για πολύ αυστηρή αυτοκριτική. Και μπορεί, αυτή η στάση προς τον εαυτό σου να σε κάνει να βελτιώνεσαι, αλλά δεν είναι  και ευχάριστη διαδικασία. Ξέρω ανθρώπους που είναι ευτυχισμένοι με το παραμικρό. Τους χαίρομαι. Είναι καταπληκτικοί. Είναι χαρούμενοι.