Ο Jude Law στον ρόλο του απόλυτου παπαρολόγου έκπτωτου yuppie και η Carrie Coon στον ρόλο της εξαρτημένης πλην εξαπατημένης συζύγου. Κι όσο ο Rory πέφτει από τα ψηλά της μεγαλοαστικής ζωής στα χαμηλά της αναπόδραστης ανέχειας, η Alison πέφτει από τα ψηλά της εκτίμησης στον σύζυγο στα χαμηλά της απόλυτης απαξίωσης.
Ο Sean Durkin χαρίζει, εδώ, στην 7η τέχνη ένα οικογενειακό δράμα που καταφέρνει να ικανοποιήσει την ανάγκη της για ανανέωση της φόρμας και της πίστης στο κινηματογραφικό ,αυτό, είδος. Η οικογένεια, λοιπόν, σε κρίση ,ως κινηματογραφικό μοτίβο, μετά την κατά συρροή κακοποίηση της από χίπστερ κινηματογραφικές αισθητικές κι από χολιγουντιανές συμβατικότητες βρήκε την σύγχρονη ,πλην όχι μεταμοντέρνα, ενσάρκωση της στην ταινία του Durkin. Πρόκειται για μια σκηνοθεσία που ισορροπεί ιδανικά ανάμεσα στους μπαρόκ συσχετισμούς της αστικής ευμάρειας και τις βουκολικές αναφορές της ζωής στην φύση. Ενώ, επενδύοντας στο ανοίκειο της εξοχής και του πύργου ως μόνιμη κατοικία δημιουργεί μία ατμόσφαιρα απροσδιόριστου τρόμου που υπηρετεί άριστα την μοιραία μετατροπή του παραδείσου σε horror movie.
Ενώ, υπογράφοντας ο ίδιος ένα σενάριο απόλυτα ενταγμένο στο κοινωνικό-πολιτικό σήμερα της διάχυτης οικονομικής κρίσης, μιλάει για το ζωτικό ψεύδος του μεγαλοαστικού πλούτου ως απόλυτη ανάγκη. Ένας σαραντάρης επιχειρηματίας πουλάει φούμαρα για λονδρέζικα διαμερίσματα και βίλες στην Πορτογαλία, διαθέτοντας άδειους λογαριασμούς και πορτοφόλια. Ενώ, η σύζυγος και τα παιδιά βουλιάζουν αργά αλλά σταθερά στην σήψη του αμερικάνικου ονείρου. Μια ιστορία για έρωτες χωρίς μέλλον και για δρόμους χωρίς γυρισμό.
Μία ταινία για την γενιά μας. Μια γενιά καταδικασμένη σ’ ένα σήμερα που θα ‘θελε να έχει αύριο, αλλά είναι τελικά (περισσότερο) χθες.
4/5