Είτε μέσα στις (ακούσιες) καραντίνες και τους εγκλεισμούς ζήσαμε παράφορα ερωτικά πάθη με παθιασμένες βόλτες σε πάρκα, είτε ζήσαμε μοναχικά αλκοολικά βράδια με Νέτφλιξ και Άγριες Μέλισσες, ο γαλλικός κινηματογράφος είναι εδώ κι έτοιμος να  μας θυμίσει τις πεταλούδες στο στομάχι και τα βελάκια του φτερωτού θεού.

Μία έγκυος γυναίκα αναμένει -μετά του συζύγου- τον ξάδερφο του στο σπίτι τους στην γαλλική επαρχία. Όταν ο σύζυγος θα φύγει, ξαφνικά κι επειγόντως, για δουλειά, ο ξάδερφος αριβάρει με την καρδιά του πληγωμένη αλλά την γοητεία του «αναμμένη». Και βρίσκει μια εγκυμονούσα γυναίκα-εύφορο έδαφος για να μοιραστεί τα ερωτικά του πάθη και λάθη. Γρήγορα, λοιπόν, θα ξεκινήσει μια εξιστόρηση ερωτικών ιστοριών που θα καταλήξει σε μια αυξανόμενη οικειότητα που ίσως (και να) εξελιχθεί στο «χτίσιμο» ενός ισχυρού και ηχηρού ερωτισμού.

Πρόκειται για μια ταινία που διαθέτει ένα σενάριο που πατάει στα ίχνη του αφηγηματικού ελιτισμού του Ρομέρ. Κι αν, όμως, οι πρωταγωνιστές, εν είδει Ρομέρ, συζητούν για την αξία και την αδιαμφισβήτητη σημασία της τέχνης, ο Emmanouel Mouret, ανανεώνει πλήρως το γνωστό στυλ της νουβέλ βαγκ με πινελιές διακριτικού χιούμορ και πρέζες πανταχού παρόντα «σήμερα». Η σκηνοθεσία πατάει γερά πάνω στην αποστομωτική ομορφιά της γαλλικής επαρχίας καταφέρνοντας με την κάμερα και την φωτογραφία της να χαρίσει ένα ταξίδι σε έναν κόσμο άδειο από ανθρώπινη παρουσία, γεμάτο όμως πάθη και φυσική ομορφιά.

Μια όμορφη ταινία κι ένα κάποιο ταξίδι σε παρελθόντα πάθη, σε μέλλοντες χρόνους κι έρωτες που ξέρουν να φωτίζουν στιγμές και ζωές.

3,5/5