Εκτύπωση αυτής της σελίδας

Ταινία της εβδομάδας: Είναι ικανό το Minamata να φέρει πίσω τον Τζόνι Ντέπ; Κύριο

Με τον Τζόνι Ντεπ να επαναφέρει πια στην μνήμη μας, σχεδόν αποκλειστικά, την δικαστική του διαμάχη με την Άμπερ Χέρντ και με τα στόματα ακόμα να αναρωτιούνται αν είναι τελικά θύτης ή θύμα μιας κακοποιητικής σχέσης, το Χόλιγουντ μοιάζει να τον έχει μετατρέψει σε persona non grata.

Ντεπ και Χερντ, λοιπόν, γνωρίστηκαν το 2009 και επισφράγισαν τον έρωτα τους με μια γαμήλια τελετή το 2015 η οποία, όμως, έληξε το 2016 με την αίτηση διαζυγίου της Χερντ. Και οδήγησε σε μια δικαστική διαμάχη η οποία βρήκε, αρχικά, τον Ντεπ κατηγορούμενο για βίαιη συμπεριφορά απέναντι της. Ο Ντεπ ανέστρεψε τις κατηγορίες αρνούμενος τα περιστατικά και κατηγορώντας την Χερντ για όσα εκείνη περιέγραψε. Με 4 σχεδόν χρόνια να μας χωρίζουν από την αρχική διαμάχη, ο Ντεπ δήλωσε το 2020 ότι το Χόλιγουντ του έχει γυρίσει την πλάτη. Ενώ, η Χερντ μεγαλώνει πια ένα παιδί ως single mother.

Κι αν, λοιπόν, ο έρωτας του Χόλιγουντ με τον Ντεπ είχε μετατραπεί βίαια, σε αποστασιοποίηση, εκείνος επανέρχεται με μια νέα ταινία, το «Μιναμάτα» στον ρόλο ενός Αμερικάνου φωτογράφου που αποκάλυψε ένα σκάνδαλο περιβαλλοντικής μόλυνσης σε χωριό της Ιαπωνίας. Με το σινεμά του κοινωνικού ακτιβισμού να εγγυάται συχνά τόσο βραβεία όσο και την δημιουργία μιας κάποιας συμπαθητικής κι ηρωικής περσόνας, ο σκηνοθέτης εμπιστεύεται εδώ τον πρωταγωνιστικό ρόλο στον πληγωμένο Ντεπ. Ο Ντεπ με τη σειρά του και τις σκηνοθετικές οδηγίες, προσθέτει χρόνια και κιλά μέσω make up και ενδυματολογίας για να υποδυθεί τον μέθυσο και παραιτημένο W. Eugene Smith σε έναν ρόλο γνώριμο κι οικείο.

minaata2 texnes plus

Ιδού, λοιπόν, το ερώτημα; Είναι ικανός ένας ρόλος για να φέρει την κινηματογραφική άνοιξε για τον Ντεπ;

Μέσα στην αβεβαιότητα που συνοδεύει την υπόθεση Ντεπ- Χερντ, η ταινία του Andrew Levitas ποντάρει σε έναν Ντεπ ο οποίος καταφέρνει να μην ξεφύγει στιγμή από τα γνωστά του υποκριτικά μέσα. Κι αν, λοιπόν, ο Levitas, γοητεύεται από τον πρωταγωνιστή του, ο ίδιος μοιάζει να ακολουθεί ναρκισσιστικά και βαρετά τον φακό και τον εαυτό του. Η ταινία τώρα του Levitas μοιάζει κι αυτή θύμα των καλών κοινωνικών της προθέσεων. Δεν καταφέρνει, όμως, να ξεφύγει από τον εύκολο διδακτισμό του ακτιβιστικού σινεμά. Ενώ, δεν επενδύει ποτέ στην δημιουργία στιβαρών χαρακτήρων αλλά στην εφεύρεση κλισέ αντιδράσεων κι ηρώων.

Συμπερασματικά, είτε αθώος είτε ένοχος βίαιων συμπεριφορών, ο Ντεπ συνεχίζει να αποτελεί ένα φαινόμενο ενός ικανού ηθοποιού παγιδευμένου στα ρηχά νερά των οικείων και πληκτικών υποκριτικών του μέσων.