Στην πρώτη ταινία της Julia Ducournau, μία vegeterian φοιτήτρια κτηνιατρικής αναπτύσσει κανιβαλικές τάσεις. Και η δημιουργός φεύγει από τις Κάννες με το βραβείο FIPRESCI. Στην δεύτερη της ταινία μία γυναίκα κατά συρροή δολοφόνος μένει έγκυος από ένα αυτοκίνητο. Και η δημιουργός φεύγει από τις Κάννες με τον Χρυσό Φοίνικα.

Σε ένα κάποιο, λοιπόν, weird φεμινιστικό πλαίσιο που επιτάσσει badass γυναικείους χαρακτήρες που ψάχνουν την δύναμη τους στα κοινωνικά αποκαΐδια, η Ducournau πλάθει το σινεμά, μάλλον, της εποχής. Και χωρίς, μάλιστα, να εντάσσεται σε φόρμες και χίπστερ νόρμες καταφέρνει να πλάσει μία σχεδόν δική της κινηματογραφική γλώσσα.

Εκκινώντας, βέβαια, από την διατύπωση «έμεινε έγκυος από ένα αυτοκίνητο», οι γλώσσες αυθόρμητα θα αναφωνήσουν «έλα ρε μαλάκα» και τα κινηματογραφικά ένστικτα θα φωνάξουν «κάντηνα με ελαφρά πηδηματάκια». Χωρίς να αδικούμε γλώσσες κι ένστικτα και χωρίς να προδίδουμε πλοκή, πρόκειται -σίγουρα- για μια ταινία βαθιά συμβολική που αναπτύσσει μία χαλαρή σχέση με την λογική. Αλλά που καταφέρνει εντέλει να καταστήσει σαφή κι απόλυτα ευθύβολα τα σκληρά της σύμβολα.

Σκηνοθετικά, αυτό που δεσπόζει είναι λίγα μεμονωμένα πλάνα οπτικής μαγείας και πολλά, πάρα πολλά, υπερβολικά πολλά πλάνα πόνου του γυναικείου σώματος. Από ένα τράβηγμα της ρώγας, μέχρι μία επώδυνη γέννα, το γυναικείο σώμα δείχνει να είναι αποκλειστικά και μόνο μέσο οδύνης. Κι αν, λοιπόν, τα όποια trends επιτάσσουν την βία ως αναπόσπαστο κομμάτι του σύγχρονου σινεμά, η Ducournau μοιάζει, εδώ, να επενδύει σε μία υπερβολή η οποία δεν καταφέρνει επ’ ουδενί να εξυπηρετήσει τα σύμβολα της. Αντίθετα, μοιάζει, τελικά, με εύκολο τρικ φθηνού εντυπωσιασμού.

Κι αν, όμως, τα ελαττώματα αυτού του weird έργου τέχνης είναι κάτι παραπάνω από εμφανή, δεν παύει να είναι ένα πραγματικό τολμηρό κι ακατάταχτο έργο τέχνης. Και μια αφορμή για ατέλειωτες κινηματογραφικές συζητήσεις με κρασιά, τσίπουρο η κοκτέιλ.