Αν κλείσεις τα μάτια και ακούσεις πως προσφωνεί ένα παιδί την μητέρα του ή πως αναφέρεται σε αυτήν θα καταλάβεις πάνω- κάτω και την ηλικία του παιδιού, αλλά και τι πιστεύει γι’αυτήν πραγματικά.
Τα μωρά φωνάζουν όλη την ημέρα «μα» «μααααα» «μαμΑΑΑΑΑ», σε όλους τους τόνους και σε όλες τις αποχρώσεις . Στην πραγματικότητα θέλουν τα πάντα από αυτό το ταλαίπωρο άτομο που απαντά σε αυτό τους το κάλεσμα, και φαγητό και νερό και παρηγοριά και παρέα και αγκαλιά και να τα κοιμήσουν όταν νυστάζουν και να παίξουν ακόμα και στις τρεις τη νύχτα.
Στο βάθος του μικρού μυαλού τους , ενστικτωδώς, πιστεύουν ότι αυτό το πλάσμα που τα προσφέρει όλα αυτά είναι ένα τρελό παιχνίδι με μπαταρίες που δεν τελειώνουν ποτέ και η φωνή τους είναι το start.
Μην με ρωτάτε πως το ξέρω , αν υπάρχει το μητρικό ένστικτο, τότε υπάρχει και το παιδικό.
Τα μεγαλύτερα παιδιά, αυτά που πια μιλάνε καλά και πηγαίνουν στις πρώτες τάξεις του σχολείου, φωνάζουν «μαμά», «μαμάκα» «μάμη» «μανούλα» «μανουλίτσα» και άλλα χαριτωμένα , ζαχαρογλυώδη, χωρίς να έχει βελτιωθεί στο ελάχιστο η απαίτηση για άμεση ανταπόκριση. Το μόνο που αλλάζει είναι ότι έχουν ήδη μάθει πως με το καλόπιασμα ε, κάτι παραπάνω πετυχαίνεις! Οπότε, σε καλές στιγμές και όταν θέλουν κάτι πολύ, προσθέτουν ένα «σε παρακαλώ» μαζί με μία αγκαλιά ή ένα φιλί.
Στην περίπτωση βέβαια που δεν γίνει το δικό τους , το πρώτο που θα πουν είναι «είσαι κακιά» και το πρώτο που θα σκεφτούν είναι «είναι τρελή».
Και περνάμε στην εφηβεία, εδώ το «μαμά» είναι κοφτό ακόμα και αν είναι για να ζητήσουν για χάρη τον ουρανό με τ’ άστρα!!! Μπορεί να γίνει και «μάνα», συνήθως η φράση «άσε με ρε μάνα» συνοδεύει τις περισσότερες απαντήσεις , όλες αρνητικές προφανώς.
Κατά βάθος πιστεύουν ότι έχουν να κάνουν με ..
Διαβάστε τη συνέχεια στο viewtag.gr