Γράφει ο Γιάννης Καφάτος

Μαυρόασπρη τηλέοραση: Ποτέ την Κυριακή, στο σπίτι. 

Η Μελίνα στο λιμάνι, που δούλευε ο πατέρας μου. Εγώ βλέπω χρωματιστές εικόνες, αλλά και  μαυρόασπρες έχουν μια οικειότητα. Και μετά αρχίζει το τραγουδι στο κρεβάτι και οι στράκες με τα δάχτυλα.

Έγχρωμη εποχή, μαθαίνω κιθάρα και φυσικά τα “Παιδιά του Πειραιά”

Φοιτητής, επίσκεψη στη Βουλή. Να δω ρε παιδί μου τι γίνεται εκεί μέσα. Τυχερός! Η Μελίνα σηκώνεται από το έδρανο και πάει προς το βήμα. Ποτέ δεν θα ξεχάσω αυτές τις γάμπες. Ταγιέρ, μάλλον πράσινο ανοιχτό. Φώτισε η ολομέλεια. Δεν θυμάμαι τι είπε. Μόνο την κοίταζα, από μακριά μεν, αλλά πιο κοντά από την μεγάλη οθόνη και τις βιντεοταινίες που είχα δει εν τω μεταξύ.

Ειδικά σε εκείνη με την Γκλέντα Τζακσον, που έκαναν τις καλόγριες και η Αυριανή την έβριζε. Ήταν έξοχη.

Ο Κώστας, που μας πούλαγε βιβλία στον ΑΝΤ1 μου βρήκε το εξαντλημένο “Γεννήθηκα Ελληνίδα”. Το ρούφηξα.

Διαβάστε τη συνέχεια στο viewtag.gr