Μέσα στον σωρό των ταινιών που βγαίνουν στις κινηματογραφικές αίθουσες, και τον καταιγισμό δήθεν “αριστουργημάτων”, και ψεύτικων “διαμαντιών” που “πρέπει όλοι να δουν”, ξεχωρίζουν δύο ταινίες που δεν προσέχτηκαν ιδιαίτερα από το πλατύ κοινό (εν μέρει αναμενόμενο γιατί διακρίνονται για την εσωτερικότητα τους), όταν βγήκαν στις αίθουσες και μόνο οι συνεπείς σινεφίλ τις πρόσεξαν και σιγά σιγά μιλάνε γι’ αυτές. Πως όμως να μην εντυπωσιαστείς από τις έξοχες “ΑΚΡΟΤΗΤΕΣ” (“First Reformed”) του βετεράνου σκηνοθέτη και σεναριογράφου Paul Schrader και το υπέροχο “Η ΝΗΠΙΑΓΩΓΟΣ” (“The Kindergarten Teacher”) της νεότατης σκηνοθέτιδας Sara Colangelo. Διαφορετικές ως προς την θεματική τους, οι δύο ταινίες ξεχωρίζουν για την υπαινικτικότητά τους, την στιβαρή σκηνοθετική τους ματιά αλλά και (ίσως κυρίως), για τις μοναδικές ερμηνείες των πρωταγωνιστών τους.
Στο “First Reformed” (ατυχέστατος ο ελληνικός τίτλος “Ακρότητες”) ο αντιφατικός και άνισος σκηνοθέτης (που μόνιμα αδικεί τον εαυτό του και τις ικανότητές του), και σεναριογράφος Paul Schrader – που έχει σκηνοθετήσει ταινίες σαν το “Mishima” και το “Hardcore” αλλά και απίστευτες μπαλαφάρες όπως το “Dog eat dog” (“Τελευταία αρπαχτή” – κυριολεκτικά όμως) και “Canyons”, και έχει γράψει εμβληματικά σενάρια όπως αυτό, του “Ταξιτζή” και του “Οργισμένου ειδώλου” αλλά και “τέρατα” όπως το “Dying of the light” (“Μέχρι τέλους”) – φτιάχνει μια χαμηλότονη και σπαρακτική ταινία που παραπέμπει στο σινεμά του Μπρεσόν και του Ντράγιερ (σκηνοθετών που επηρέασαν πολύ τον Σρέιντερ). Η θεματική του Σρέιντερ δεν έχει αλλάξει με τα χρόνια, ο καλβινισμός, οι ενοχές, η ηθική άνοδος και η πτώση σε συνδυασμό με τα βασανιστικά ερωτικά συμπλέγματα και προβλήματα, είναι κι εδώ παρόντα, αυτό όμως που εντυπωσιάζει στο “First Reformed” είναι το χαμηλότονο και στοχαστικό ύφος που δεν συνηθίζει ο σκηνοθέτης.
Ο Ίθαν Χοκ ερμηνεύει τον ρόλο, του Τόλερ ενός αλκοολικού ιερωμένου σε μια από τις παλαιότερες καλβινιστικές εκκλησίες της Αμερικής, η οποία διατηρείται με την αρωγή μιας από τις μεγαλύτερες βιομηχανίες πλαστικών της χώρας. Ο Τόλερ που ήταν πρώην στρατιωτικός ιερέας, παρότι λειτουργεί σε μια άκρως τουριστική εκκλησία, ο κόσμος που την επισκέπτεται είναι λιγοστός, και οι ώρες της μοναξιάς του ατελείωτες, ενώ όλη η πόλη προετοιμάζεται για την επέτειο των 250 χρόνων από την θεμελίωση του ναού.
Βασανισμένος από τα φαντάσματα του, τον θάνατο του γιού του στην Μέση Ανατολή και το διαζύγιο που ακολούθησε με την σύζυγό του, ο Τόλερ αποφασίζει να κρατήσει ένα ημερολόγιο, ενώ τα προβλήματα υγείας του εντείνονται. Την καθημερινότητά του θα διαταράξει η επίσκεψη της Μέρι, μιας όμορφης νεαρής εγκύου γυναίκας (στον ρόλο η άχρωμη και αδιάφορη Αμάντα Ζέιφριντ που χαλάει την εικόνα της ταινίας), η οποία του ζητάει να μιλήσει με τον ακτιβιστή σύζυγό της, ο οποίος είχε μπλέξει σε επεισόδια και φυλακίστηκε για μικρό χρονικό διάστημα, τώρα δε, που γύρισε σπίτι, αρνείται να προσαρμοστεί στην πραγματικότητα, και ζητάει από την σύζυγό του να κάνει έκτρωση. Ο ιερωμένος επισκέπτεται το ζευγάρι, και συζητώντας με τον Μάικλ, τον εμφανώς καταθλιπτικό σύζυγο, ανησυχεί, διαπιστώνοντας, ότι εκείνος του μιλάει με φανατισμό για την ρύπανση του περιβάλλοντος, την καταστροφή του κόσμου λόγω της κλιματικής αλλαγής. Όταν μετά από λίγες ημέρες, ο Μάικλ αυτοκτονεί, τα περίεργα ευρήματα στο γκαράζ του σπιτιού του, που βρίσκει η συντετριμμένη Μέρι, όπως και τα έγγραφα με την μεγάλη περιβαλλοντολογική μόλυνση της περιοχής, συγκλονίζουν τον Τόλερ που έρχεται πιο κοντά στην Μέρι, διαπιστώνοντας ότι κάτι περίεργο και όχι τόσο αθώο υπάρχει στις τεράστιες χορηγίες προς την εκκλησία.
Διαβάστε το υπόλοιπο άρθρο στο viewtag.gr