Αγίου Δημητρίου σήμερα, του μυροβλύτη, και οι νοικοκυρές, παλιά, στρώναν τα χαλιά για να υποδεχτεί η οικογένεια τη χειμωνιάτικη θαλπωρή. Παλιά αυτά, όταν το κλίμα τέτοιες μέρες ήταν σχεδόν χειμωνιάτικο – τώρα ακόμη και οι λιγότερο τολμηροί μια βουτιά τη ρίχνουν στο τσακίρ κέφι.

Είναι ωραία τα χαλιά στο σπίτι. Ακόμη κι αν το χρωστάς στην τράπεζα είναι το σπίτι σου διάολε και μια θαλπωρή τη φέρνει ένα χαλάκι, όσο φτηνό και να είναι.

Τα χαλιά είναι μια ωραία αφορμή για να παίξεις στο πάτωμα με τα παιδιά, το σκύλο ή τη γάτα σου. Είναι ένα καλό άλλοθι να αράξεις με μια ωραία μαξιλάρα και να ξεχαστείς για λίγο.

Τα χαλιά όμως έχουν και μια ακόμη ιδιότητα: είναι «φύλακες».

Βάζεις ωραιότατα κάτω από το χαλί κάτι και αυτό δεν υπάρχει να σε ενοχλεί! Εξαφανίζεται. Μέχρι τουλάχιστον να σηκώσεις το χαλί σε αφήνει στην ησυχία σου και η ζωή συνεχίζεται.

Τα «χαλιά» της κοινωνίας μας, της πολιτικής, της δημοσιογραφίας, της προσωπικής ζωής του καθενός, σε τελική ανάλυση, κρύβουν πολλά …χάλια!

Τις πιο πολλές φορές αφήνουμε να περνάει ο καιρός και δεν θέλουμε να έρθουμε αντιμέτωποι με σοβαρά και κρίσιμα θέματα. Τα βάζουμε κάτω από το χαλάκι κι ελπίζουμε ότι έτσι θα λυθούν μοναχά τους.

Αυτά τα «χάλια» κάτω από τα «χαλιά» όμως έχουν την εγωιστική τάση να παραμένουν εκεί και αναλλοίωτα εμφανίζονται στο πρώτο αεράκι που θα σηκώσει τα χαλιά να δηλώσουν την παρουσία τους και να μας κάνουν χειρότερα από ότι θα ήμασταν αν είχαμε αποφασίσει να τα αντιμετωπίσουμε.

Δεν είναι εύκολο για κανέναν να έρθει αντιμέτωπος με τους «σκελετούς» του, με τις φοβίες, και τις αδυσώπητες υποχρεώσεις που του φωνάζουν μες στη μούρη για μια κάποια ανικανότητα του.

Το να «κρύβεις», να «κρύβω», να «κρύβουν», τα προβλήματα κάτω από το χαλάκι είναι, σε έναν βαθμό, ένα είδος άμυνας. Κάπου χρειάζεται να ηρεμούμε και να προχωράμε.

Διαβάστε τη συνέχεια στο viewtag.gr