Το βιβλίο της Πολυτίμης Λινάρδου, «daphne nobilis» είναι ένα μικρό σε έκταση μυθιστόρημα (Εκδόσεις Ενύπνιο) που σαστίζεις όταν το ανοίξεις γιατί στις δύο πρώτες σελίδες του υπάρχουν αποσπάσματα κανονισμού μιας πολυκατοικίας μ’ εκείνα τα χτυπημένα σε παλιομοδίτικη γραφομηχανή γράμματα.

Η ιστορία της Δάφνης, της πρωταγωνίστριας και της πολυκατοικίας που κατοικεί  αμέσως κερδίζουν τον αναγνώστη.

Σχεδόν όλα στη ζωή της Δάφνης συμβαίνουν στο οικογενειακό καταφύγιο, στο πατρικό σπίτι, στο διαμέρισμα, στην είσοδο και στις σκοτεινές του γωνιές.

Μια ιστορία εγκλεισμού, που θα μπορούσες να την παραληρήσεις με την εποχή μας, αλλά η συγγραφέας έχει καταφέρει να την κάνει διαχρονική.

Η διαχειρίστρια της πολυκατοικίας προσπαθεί να βάλει σε τάξη τη ζωή της σαν να είναι κι η ίδια μια πολυκατοικία, μια οικοδομή που θέλει φροντίδα και αυστηρούς κανόνες για προφυλάσσει τους κατοίκους της. Την ίδια ώρα η τάξη πρέπει να επιβάλλεται και στους ενοίκους και μάλιστα με τον πιο αυστηρό δυνατό τρόπο.

Η Δάφνη, ο εαυτός της και οι άλλοι είναι μια ιδιαίτερη εξίσωση που διατρέχει τις σελίδες του βιβλίου.

Η συγγραφέας χρησιμοποιεί την πολυπρόσωπη αφήγηση για να στήσει την ιστορία της καταπιεσμένης, ερωτευμένης, απατημένης, εξαπατημένης και μέχρι ένα βαθμό παραιτημένης Δάφνης. Το μεγάλο διαμέρισμα γίνεται φυλακή. Οι κοινόχρηστοι χώροι εφιάλτης. Το καταφύγιο που σε κάθε άλλη περίπτωση θα πρόσφερε ασφάλεια γίνεται βραχνάς και θέλει πολύ μεγάλη δύναμη να ξεφύγει τελικά κανείς από τον ίδιο του τον εαυτό και όλα όσα τον διαμόρφωσαν.

Η δε χρήση διαφορετικά τυπωμένων σελίδων με αποσπάσματα κανονισμού πολυκατοικίας που επανέρχεται σαν ιντερμέδιο ανάμεσα στα κεφάλαια του βιβλίου βοηθάει τελικά στην κατανόηση των χαρακτήρων που έφτιαξε η συγγραφέας και ομολογώ ότι το βρήκα εξαιρετικά πρωτότυπο.

Διαβάστε τη συνέχεια εδώ