Βλέπω όλους σας να στολίζετε και να βάζετε εορταστικές βιτρίνες στα προφίλ σας, στα καταστήματά σας και πάει λέγοντας! Είχα αποφασίσει να κόψω τις ζαχαροπλαστικές μου αναμνήσεις αλλά με προκαλείτε επικίνδυνα! 

Φυσικά δεν πρόκειται να σας “απειλήσω” με τα κλασικά μελομακάρονα ή με τους αχνισμένους κουραμπιέδες! 

Θα θυμηθώ ένα ζαχαροπλαστείο που δεν υπάρχει πια για να μπορούμε να είμαστε ασφαλείς και ύστερα να μην μπορείτε να μου πείτε ότι σας έκανα και τρέχατε να βρείτε ζαχαροπλαστείο ανοιχτό για να σβήσετε την κάψα σας! Πάμε λοιπόν στου Ζαβορίτη! Αν δεν σας λέει τίποτα το όνομα, σας θυμίζω τη Μαρίκα Νέζερ που περίμενε ματαίως τον Νίκο Σταυρίδη έξω από του Ζαβορίτη στην ταινία “Τζιπ, περίπτερο κι αγάπη”!

Ένα ακόμα σπουδαίο καφεζαχαροπλαστείον το οποίο δεν υφίσταται πλέον. Ο Ζαβορίτης ήταν εκεί στην πλατεία Συντάγματος με τις βιτρίνες του γεμάτες πειρασμούς άψυχους και…έμψυχους! Ώρα για ένα ρόφημα ή για μια πάστα σοκολατίνα. Το ρόφημα, τσάι φυσικά, μόνο σε ώρες που ήταν η αίθουσα ανοιχτή. Για τα υπόλοιπα γλυκά υπήρχε το full time ωράριο! Με γκαρσόνια μιας κάποιας ηλικίας, με στολές, με τρόπους και με δεξιότητες επί του δίσκου!

Πάστες, παστούλες και παστάρες φιγουράριζαν στις βιτρίνες των υπερσύγχρονων, τότε, ψυγείων με τις στρογγυλεμένες γωνίες! Και ήθελες να τις τσακίσεις μαζί με το ψυγείο ανεξάρτητα από το αν πλησίαζαν γιορτές ή όχι!

Οι όμορφες κυρίες με τα καπέλα τους και τα ακριβά ρούχα τους, περνούσαν ένα δημιουργικό δίωρο με τσάι, κουτσομπολιό και Καρέλια Αγρινίου ελαφρύ! Οι κύριοι συζητούσαν για επαγγελματικά ενώ κάπου στο βάθος κάποιοι θεατρικοί συγγραφείς ετοίμαζαν το επόμενο έργο της σεζόν. Κι όλα αυτά με το άρωμα της ζάχαρης, της κρέμας, της σοκολάτας, του καφέ, της κανέλας και του τσαγιού!

Διαβάστε τη συνέχεια εδώ.