“Αποφάσισα να τον πιστέψω, ξέροντας πως η ζημιά θα ’ταν ανεπανόρθωτη. Ο Ντανιέλ, σκυμμένος πάνω από το τραπεζάκι του μπαρ, έδινε τις λεπτομέρειες μιας υπόθεσης που διαγραφόταν ανησυχητική. Θυμάμαι τα λόγια του να πέφτουν αργά από το στόμα του, την κατάπληξη που προκαλούσαν, όχι μόνο επειδή αυτά που έλεγε είχαν να κάνουν με τον Μπόρχες, αλλά και επειδή δε θύμιζαν σε τίποτα τη συνήθη του μετριοπάθεια: Ο Μπόρχες είναι επινόημα, είναι ένα συλλογικό δημιούργημα… ακόμα και η Κοδάμα αγνοούσε όλα αυτά τα χρόνια πως ο συγγραφέας Μπόρχες δεν ήταν παρά μια κατασκευή, βάσει ενός συμφώνου που παρέμεινε σε ισχύ ως το θάνατό του.”

Κλείνοντας το βιβλίο του πρωτοεμφανιζόμενου, με τη “Συνωμοσία Μπόρχες”, Γκαστόν Φιόρδα το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να το ξαναδιαβάσω.

Δεν μου έχει ξανατύχει. Ήθελα να συνεχίσω να ζω μέσα στο δυστοπικό περιβάλλον που έφτιαξε ο συγγραφέας του μέσα σε λίγες σελίδες, από τις πολύ σπουδαίες που διάβασα τελευταίως.

Ο Αργεντινός δημοσιογράφος και πτυχιούχος φιλοσοφίας, Γκαστόν Φιόρδα έχει καταφέρει να δημιουργήσει ένα ψυχολογικό θρίλερ ακροβατώντας σε λογοτεχνικά μονοπάτια κάνοντας ήρωα του βιβλίου τον ίδιο τον αναγνώστη.

Η παράλογη υπόθεσή του είναι ότι ο Χορχέ Λουίς Μπόρχες δεν υπήρξε ποτέ ως αυτός που αναγνωρίζεται παγκοσμίως στη λογοτεχνία. Ήταν ένα δημιούργημα μιας ομάδας γύρω από το περιοδικό Sur, ένας ατάλαντος γραφιάς που υπέγραφε διηγήματα και ποιήματα της ομάδας.

Η αφήγηση του Φιόρδα είναι καταιγιστική ακόμη κι όταν η δράση είναι εσωτερική.

Δεν θα έλεγα ότι το βιβλίο του είναι ένα αστυνομικό μυθιστόρημα, αλλά αν το κατατάξει κάποιος σε αυτήν την κατηγορία σίγουρα είναι μεγαλειώδες.

Διαβάστε τη συνέχεια στο viewtag.gr