Εκτύπωση αυτής της σελίδας

Κωστής Γκιμοσούλης: «Οι ανοργασμικοί και οι ανοργασμικές φαίνονται – Κυρίως δεν έχουν χιούμορ!»

Διαβάζοντας το βιβλίο του Κωστή Γκιμοσούλη, «Όλες μία» – Σαν μυθιστόρημα  (εκδόσεις Καστανιώτη) γράφει στο εξώφυλλο, καταλαβαίνεις ότι διαβάζεις μια δύσκολη εξομολόγηση.

Ο συγγραφέας μιλάει για τις γυναίκες, που είχε και που τον είχαν. Και «σταγόνα-σταγόνα» γεμίζει ένα ποτήρι που φυσικά μια τελευταία το ξεχειλίζει.

Το βιβλίο είναι χωρισμένο σε «σταγόνες» αντί κεφαλαίων. Άλλες «σταγόνες» είναι μικρά ποιήματα και άλλες είναι λόγια σταράτα, σκέψεις εξομολογητικές.

 

Και ανάμεσα σε αυτά τα δύο είδη λόγου παρεμβάλλονται και σκίτσα, με τις χαρακτηριστικές του γραφικού του χαρακτήρα τρεμάμενες γραμμές. Σκίτσα από γάτες, που ως καταλύτες λένε κι αυτές τις δικές τους ιστορίες ή βγάζουν συμπεράσματα. Οι γάτες «διδάσκουν» – θα μου πει ο Γκιμοσούλης παρακάτω.

Είναι ένα πολύ ιδιαίτερο ανάγνωσμα, αυτό το «σαν μυθιστόρημα» του Κωστή Γκιμοσούλη. Διαπνέεται από μια μελαγχολία, αλλά και μια άδολη αγάπη για την ίδια τη γραφή και φυσικά τις γυναίκες (του).

Θα μπορούσε να πει κανείς, γιατί τελικά οι «ταμπέλες» βρίσκουν τρόπο να μπαίνουν ότι έχουμε να κάνουμε, ότι έχουμε  να κάνουμε με έναν Αθηναίο Μπουκόφσκι. Ο Γκιμοσούλης είτε παρατηρεί τους περαστικούς έξω από το παράθυρο του στο ισόγειο του σπιτιού του στου Φιλοπάππου, είτε κυκλοφορόντας (χωρίς κράνος μερικές φορές) στους δρόμους της Αθήνας φτιάχνει ένα ιδιότυπο ερωτικό σύμπαν στο οποίο κι ο ίδιος είναι μέρος.

Είναι ένα απολαυστικό βιβλίο το «Όλες μία» και μας δείχνει έναν συγγραφέα – αν και ο ίδιος προτιμά τον χαρακτηρισμό «άνθρωπος»  – σε ωριμότητα και σε μια γαλήνη με τον εαυτό του. Άλλωστε είναι φανερό ότι κλείνει και προσωπικούς λογαριασμούς μέσα από τις 55 «σταγόνες» του βιβλίου του.  Πάνω απ’ όλα τα δικά μου συμπεράσματα, που η μόνη τους αξία είναι η δική μου αλήθεια, στο βιβλίο του ο Γκιμοσούλης μιλάει για το μεγάλο του πάθος, αυτό από το οποίο δεν μπορεί ξεφύγει που είναι οι γυναίκες!

Με αυτά το στο μυαλό μου κάθισα απέναντι του στο γραφείο του στο σαλόνι του σπιτιού,  εκεί στις παρυφές του Φιλοπάππου και τον κουβέντιασα και με κουβέντιασε. Φυσικά θα διαβάσετε μόνο τις δικές του κουβέντες

Επίτηδες δεν λέω «συνέντευξη» γιατί το κουβεντολόι με τον Γκιμοσούλη έχει μεγάλυτερο ενδιαφέρον από μια τυπική συνέντευξη.

Ελπίζω να απολαύστε τον συγγραφέα και τις κουβέντες του, όπως εγώ απόλαυσα και το βιβλίο αλλά και την παρέα μαζί του!

Οι γυναίκες και οι φόβοι. Πώς είσαι απέναντι τους;

Πάντα στεκόμουν απέναντι στις γυναίκες με μεγάλο φόβο και ερωτευόμουν με πάθος. Και δεν έχει τέλος αυτό το πράγμα. Όλες κάτι έχουν: και οι όμορφες και οι άσχημες και οι χοντρές και οι λεπτές. Δεν καταλήγεις ποτέ κάπου.

Δε θα μπορούσα να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς φλερτ και χωρίς γυναίκες, αλλά ούτε και χωρίς ανθρώπους.

Ναι, αλλά δείχνεις πολύ μοναχικός…

Είμαι! Αλλά έχω ανάγκη από τους ανθρώπους. Τους αγαπάω. Ακόμη και τους πιο απαίσιους.

Που σταματάει το φλερτ και αρχίζει η παρενόχληση;

Η παρενόχληση ξεκινάει από τον φασισμό. Ο φασισμός του δυνατού. Του δυνατού με κάθε τρόπο. Δεν μιλάω μόνο για μυική δύναμή. Και γυναίκες και άντρες μπορεί να είναι αυτό που εννοώ «δυνατό».  Μπορεί να σε εκβιάζει κάποιος. Μπορεί να είναι η προϊσταμένη σου.  Αν δεν την πηδήξεις να χάσεις ρόλο, ή μια δουλειά.

Εσύ, Κωστή έχεις βρεθεί σε τέτοια κατάσταση;

Φυσικά έχω βρεθεί. Νομίζω όλοι έχουμε βρεθεί.

Έχεις αδικήσει γυναίκα;

Ναι , κατ’ επανάληψη. Κατάλαβα όμως κατά βάθος αδικούσα τον εαυτό μου και το έχω πληρώσει. Είτε συνειδητά είτε ασυνείδητα.

Οι γυναίκες όταν δεν τις θέλεις στο κρατάνε. Και ο μόνος τρόπος να αντισταθείς σε μια γυναίκα είναι να μην μπεις μέσα της.

Είσαι θλιμμένος ή οργισμένος;  Έτσι μου προέκυψε από το βιβλίο, μαζί με τη χαρά για τον γυναικείο έρωτα.

Είμαι απ΄όλα. Περιέχω και τη λύπη και τη χαρά και την οργή, αλλά περιέχω και την γυναικεία μου πλευρά. Ακόμη κι αν το αρνιόμαστε με κάθε τρόπο, πιστεύω ότι μέσα μας υπάρχει και η γυναικεία μας πλευρά.

Είμαι άνθρωπος. Άρα περιέχω και τον άντρα και τη γυναίκα. Τα πιο σπουδαία τα παθαίνουμε από γυναίκες.  Από γυναίκες  προερχόμαστε.

Διαβάζοντας το βιβλίο σου μου δημιουργήθηκε η αίσθηση ότι γράφοντας ήταν σαν να ήθελες να κλείσεις κάποιους λογαριασμούς. Ισχύει;

Ως ένα σημείο ισχύει. Δένω κόμπους. Ή λύνω κόμπους. Κάνω κόμπους αναρρίχησης, για να προχωρήσω. Όταν λέω λύνω κόμπους εννοώ ότι κατανοώ πράγματα και προχωράω.

Όλοι έχουμε να κλείσουμε λογαριασμούς με το χθες. Γράφουμε ή μιλάμε για τα πράγματα όταν η σκόνη κατακάτσει.

Όταν είσαι ερωτευμένος δεν μιλάς για τον έρωτα σου, τον ζεις. Πρέπει να είσαι ή ηλίθιος ή επαγγελματίας για να το κάνεις. Όταν κατακάτσει η σκόνη, τότε το κάνεις.

Κουβαλάς ακόμη κάποιο φόβο που τον είχες ως παιδί;

Ο φόβος του να γίνεις κάποιος που να σε σέβεται η κοινωνία. Οι γονείς, οι πολιτικοί και οι παπάδες έχουν την τάση να σε γεμίζουν με ενοχές. Που συνήθως είναι ψέματα. Δεν υπάρχουν. Όταν σταματήσουν αυτοί οι παράλογοι φόβοι, τότε αρχίζεις να ζεις. Βεβαίως στην πραγματικότητα δεν καταφέρνεις ποτέ να τους κάνεις τελείως στην άκρη, καταφέρνεις όμως να κινείσαι χωρίς αυτούς.  Να τους μειώνεις. Βλέποντας  ότι πρόκειται για σκιές, που δεν υπάρχουν. Πηγαίνοντας κόντρα μερικές φορές, στην ψύχωσή σου. Όλοι έχουμε ψυχώσεις. Σκεφτόμαστε: άμα περάσω αυτή τη γραμμή δεν θα ξυπνήσω αύριο, ή κάτι θα μου συμβεί. Άμα δεν το κάνω αυτό…

Ως παιδί, αισθανόσουν «προγραμματισμένος» να γίνεις κάτι;

Ναι, το ένιωθα. Ενώ τα γυφτάκια είναι πιο ελεύθερα. Βλέπεις ένα ξυπόλητο παιδί και κάνει μπάνιο, και τρελαίνεσαι. Όμως αν δεις τα μάτια τους είναι πιο καθαρά, πιο ζωντανά και πιο ζωντανά από τα παιδιά που ουρλιάζουν στις παραλίες με τους γονείς για ένα αυγό.
Οι γονείς καταπιέζουν τα παιδιά όπως καταπιέζουν και τους σκύλους τους.  Συχνά έξω από το παράθυρο μου βλέπω ανθρώπους που μιλάνε στο σκύλο τους λες κι είναι στρατιώτες: έλα, κάνε. Και τα σκυλιά αντιδρούν και τα παιδιά αντιδρούν! Κι εγώ ήμουν τέτοιο παιδί. Με είχαν προγραμματισμένο, στρατιωτάκι, κουρδισμένο.

Και πώς …ξεκουρδίστηκες;

Ξεκουρδίστηκα, όπως λες, σε σχέση με τον εαυτό μου. Βλέπεις ότι κουβαλάς  αυτά. Θέλει αρχίδια για να μην τα περάσεις στα παιδιά σου, ή στις γυναίκες με τις οποίες κάνεις σχέσεις. Νομίζεις ότι αν κάποια στιγμή σταματήσεις να λειτουργείς όπως σε έχουν κουρδίσει, σε έχουν μάθει ότι θα πεθάνεις. Αλλά τελικά δεν πεθαίνεις.

Μέσα στο βιβλίο, ζωγραφιές δικές σου με γάτες παρεισφρέουν και διακόπτουν την αφήγηση. Και έχουν και μια δική τους «φωνή». Πώς προέκυψε αυτό;

Οι γάτες έχουν πλάκα. Είναι αστείες. Πολλές φορές κάθονται στο παράθυρο και με κοιτάνε λες κι είμαι τηλεόραση. Και με μαθαίνουν διάφορα πράγματα. Οι γάτες είναι άγιες.
Έχουν μια ελαστικότητα και μια φοβία που δεν έχουν οι άνθρωποι. Έχουν τεράστια υπομονή.

Κωστής Γκιμοσούλης

Ποιο δικό σου χαρακτηριστικό ταιριάζει μ’ αυτό που μου λες;

Ξέρω να περιμένω μερικές φορές. Άλλες πάλι όχι.

Θα σου άρεσε να κυκλοφορείς σαν γάτος, χωρίς «ήχους»;

Ναι μερικές φορές θα ήθελα να είμαι αόρατος. Επειδή μάλιστα οδηγώ μηχανή, είναι ταλέντο να περνάς αόρατος από τους μπάτσους. Υπάρχουν άνθρωποι που είναι γεννημένοι για να τους πιάνουν οι μπάτσοι αν δε φοράνε κράνος, ή να τους πιάνει η εφορία. Κι άλλοι πάλι είναι γεννημένοι αόρατοι.

Τι σε ενοχλεί;

Με ενοχλεί η εξουσία, με ενοχλούν αυτοί που έχουν την εξουσία. Είτε είναι εκδότες, είτε είναι λεφτάδες. Με ενοχλούν μερικές φορές οι άνθρωπος που είναι «γαμάω»  και τα κάνουν όλα; Είναι μια ενόχληση καθαρά πρακτικής φύσεως σε πρώτη ανάγνωση και μετά γίνεται αισθητικής και πολιτικής φύσης.

Ξαναγυρνάω στις σελίδες του βιβλίου: Γάτες, αφήγηση και ποιήματα. Πώς το αποφάσισες να τα συνδυάσεις;

Γράφω βιβλία που μου αρέσει να διαβάζω. Μου αρέσει το βιβλίο – τουρλού. Μ’ αρέσουν τα σκιτσάκια με τα ζώα που λένε τις δικές τους ιστορίες. Έτσι κι αλλιώς τα ζώα λένε ιστορίες και δεν υποκρίνονται, και δεν ασχολούνται με ανθρώπινες βλακείες. Από όλα τα ζώα μόνο ο άνθρωπος υποκρίνεται. Τα ζώα θέλουν χάδι, το ζητάνε, θέλουν  αγητό, ή αν δε σε θέλουν φεύγουν.

Διαβάστε τη συνέχεια εδώ